หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

ให้กำลังใจกัสและเข้มแข็งขึ้นนะครับ สู้ๆๆ

[Pam_ban]

บางครั้งคนเราก็รู้สึกดีกับสิ่งที่ไม่ใช่ตัวเอง แต่มันก็ได้แค่ชั่วคราวเท่านั้น
เพราะเมื่อวันหนึ่งเกิดคิดได้ว่า สิ่งที่เป็นตัวเองต่าง หากที่ทำให้มีความสุข
(thank. For spiderman. 3) 

เป็นตัวของตัวเองนั่นแหละดี รู้สึกยังไงก็แสดงออกมาแบบนั้น
บางทีการพูดจาให้ชัดเจนตรงกับความรู้สึกจริงในใจก็อาจจะง่ายกว่าไม่พูดแล้วให้เข้าใจเองนะ ไอ้พี่เซ็น
เค้าสงสารกัสอ่ะ 

[domkung2]

ชอบทุกคู่เลยเรื่องนี้ รักเค๊กเอือมพี่คิว ( แต่ลึกๆเรารักนะ)  หมั่นใส่พี่ฟ้าแต่ปลื้มพี่ทิ๊กเกอร์ (ที่จริงเราก็อยากเป็นพี่ฟ้านะผัวรวยฮ่าๆๆ)

แต่คู่กัส พี่เซ็นและพี่หมีนี้ดิ เฮ้อ ขอละอย่า 3 P เลย แล้วก็อย่าให้กัสต้องโดดเดี่ยวไม่เลือกใครเลยครับ  เจอแบบนั้นแล้วกระผมปวดตับ ฮ่าๆๆ มันเศร้าเกิน แบบอ่านมาตั้งนาน ตอนจบ อืม.......... นะ ปวดตับจริงๆ

แล้วก็ชอบมากครับเรื่องนี้เรื่องพี่กัสจบขอคู่เค๊กอีกนะครับรอจิ้นอยู่ครับ 

[amito]

ดีมากน้องกัสเอ้ย มีตีกลับบ้างแบบนี้

อย่าไปคิดแทนว่าคนฟังมันจะรู้สึกจะเข้าใจมั้ย  (เรื่องนั้นช่างหัวมัน) 

แค่เราได้ระบายออกไปบ้าง.....พอ

[lovely1714]

สงสารพี่กัสจัง
ไอ้พี่เซ็นคนเฮงซวย

[♫~Eristneth~♪]

พูดไม่ออกเลย 

[white choc~]

ความรู้สึกของ พี่เซ็น น้องกัส พี่หมี ใช้เพลงเม้นแบบมั่ว ๆ 

พี่เซ็น.....
หากไม่รู้สึกอะไรกับกัสอย่างที่บอกกับกัสจริง ๆ ทำไมแค่ท่าทีของน้องที่เปลี่ยนไป พี่เซ็นเหมือนเป็นเดือดเป็นร้อน
หรือนี่คือสิ่งที่พี่เซ็นรู้สึกและอยากบอกกัสในตอนนี้
http://www.youtube.com/watch?v=0c1i-6idFo0&feature=related

น้องกัส...
ความหวังที่ใกล้...จะหมดลง
http://www.youtube.com/watch?v=u_JKbcH9dwk&feature=related

พี่หมี....
ความรักที่พยามแค่ไหนก็ยังคงส่งไปไม่ถึง
http://www.youtube.com/watch?v=l0wpWSQI9ZM&feature=related

 มั่วได้ตลอดอ่ะกรู

[fahdekkom]

ดีแล้วกัสเข้มแข็งเข้าไว้

ทำให้พี่เซ็นเขารู้สำนึกซักที

[withmeto_PJ]

มายกอททททททททททททเบบี้ค๊า
ถูกใจถูกคำพูด ทุกประโยคของน้องกัสเลยยยย น้องกัสสสสของพี่??? 5555
อยากรู้ว่าพี่เซ็นจะคิดอะไรกับที่น้องกัสพูดบ้างไหม เฮ่ออออออออออออออ

ขอบคุณเบบี้นะค่ะ มันกำลังเข้มข้นมากๆๆๆๆๆๆเลย รอตอนหน้าค่ะ ^_____________________^
 

[wan]

ความรู้สึก กับ การแสดงออก แม้จะไม่ตรงกับความรู้สึกเท่าไร
แต่เวลาจะช่วยได้ ความเข้มแข็งมีอยู่ในตัวของทุกคน เมื่อถึงเวลามันจะออกมาเองแหละ
สุขปนเจ็บ สำหรับตอนนี้ของกัส ส่วนนายเซ็น คงสะดุ้งบ้างล่ะ ถ้ายังมีความรู้สึกอยู่นะ 
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ 

[myd3ar]

เข้มแข็งแข้าไว้นะน้องกัส

ให้ไอ้พี่เซ็นมันรู้สึกซะบ้าง

แต่แอบเชียร์ 3P ไปเลยดีมั้ย 555

[THE MIN]

ได้กับพี่หมีเถอะ เพลียหัว ค ว  เอ๊ยยยยยย  จ๋ายยยย

[AgotoZ]

อึ้งไปเลยไม๊ล่ะ เซ็นเอ๋ย 

[Monkey D lufy]

เศร้าจังเลย

แต่...สู้ต่อไปนะน้องกัส  สักวันทุกอย่างจะดีขึ้นแน่นอน

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

น้องกัสสส ไปด่าอิพี่เซ็นทำไม? กระทืบเลยดีกว่า   
ด่าแล้วก็รู้สึกแย่ แล้วเดี๋ยวก็อยากขอโทษ แล้วเดี๋ยวก็ยาววววว 

[snice_cz]

กัสเข้มแข็งไว้ !!

[thunchanok1]

ปกติหมั่นไส้กัสมาตลอด แต่ตอนนี้ทำแบบ
แม่เจ้าโว้ยยยยย กัสแรงมาก ถูกใจมาก ต้องอย่างนี้สิ! สะใจที่สุดดดดดดดดดดดด

[Pam_ban]

มารอให้กำลังใจกัสกับเดซ็นต่อค่ะ. และที่สำคัญก็ต้องคนเขียนค่า 
ขอให้มีฟามสุขในการทำงาน เหมือนเรื่องต่างๆ ที่เขียนออกมาแล้วทำให้คนอ่านมีความสุข 

สาธุ 

[PlenG]

ที่จริงก็น่าจะลองคุยกันดีๆก่อนนะ บางทีไม่พูดไม่บอกเหตุผลออกมาอีกฝ่ายก็ไม่เข้าใจหรอก
ถึงจะแอบสะใจที่พี่เซ็นโดนด่าเผื่อจะทำอะไรที่มันชัดเจนขึ้นบ้าง แต่ก็ไม่อยากให้กัสเป็นแบบนี้เลย

[skynotebook]

กัสจ๋า เข้มแข็งไว้นะ ทำตามคำแนะนำของอาฟ้านะดีแล้ว
พี่เชื่อว่าสักวันหนึ่งพี่เซ็นต้องทำอะไรที่ชัดเจนกว่านี้แน่นอน

[Pam_ban]

ดีิใจมากที่ได้อ่านทันกะชาวบ้านซะที ไม่ค่อยอ่านเรื่องท่ี่ยังไม่จบ นอกจากว่าจะหลงเข้าไป.    แล้วชอบ
แต่เรื่องนี่้ขอบอกตามตรงว่าตั้งใจจริงๆ ดีใจที่จะได้อ่านแล้วก็เม้นทีละตอนๆ ไปพร้อมๆ กับทุกคน
การติดตามอะไรที่ถูกใจบางครั้งก็ทำให้รู้สึกว่า การรอคอยก็ไม่ได้แปลว่านานนะ เท่าไหร่ก็รอได้ ประมาณนั้น 

กลับไปอ่านภาคเค้ก คิวอีกรอบรอ ได้ดูละครหลังข่าวช่องหลายสีวันนี้ พี่โดมหล่อเทพมาก     ทำให้เกิดอาการตาพร่าไปชั่วขณะ จนมีการซ้อนทับระหว่างพี่โดมกะพี่คิว เอ๊ อ๊ะ !  ท่าจะเป็นเอามาก    สงสัยต้องไปพบจักษุแพทย์ซะแล้ว (หุ หุ ขอจิ้นนิ๊สสสสนึง). 

หมายเหตุ ว่างทุกวัเลยเข้ามาทุกวัน เหอๆ. 

[เบบี้]

~10~

วันอาทิตย์  ณ ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
วันนี้ผมมาที่ร้านตั้งแต่เช้า  เห็นว่าวันนี้ลูกค้าจากต่างประเทศที่เป็นคนรู้จักของพี่ฟ้าจะมาทานอาหารที่ร้านของเราด้วย  วันนี้เค้กกับรุจเลยต้องมาช่วยงานทั้งที่ไม่ใช่เวรประจำ  ด้วยตัวหลักอย่างพี่หมีไม่ได้มาทำงานเพราะขอลาหยุดหนึ่งวัน  เนื่องจากว่าลูกค้าที่พี่หมีได้ไปเสนอผลงานไว้เขาเลือกให้พี่หมีทำโปรเจคนี้ให้นะครับ  ซึ่งพี่ฟ้ายอมอนุญาตให้ลาเพราะเนื่องจากพี่ฟ้าทราบว่าลูกค้าคนนี้จะจ่ายให้พี่หมีหลายแสนทีเดียว
“เปล่าหรอกครับ” ผมชะงักเมื่อได้ยินเสียงของผู้ชายที่คุ้นหูเป็นอย่างดี   ผมเหลือบหันไปมองเห็นพี่เซ็นนั่งคุยโทรศัพท์อยู่ที่สวนตรงข้างร้าน  ก็เข้าใจว่าเตรียมงานทุกอย่างเรียบร้อยแล้วแต่นิสัยแบบนี้นี่ก็ยังไม่ชินเสียที
“หึ..ทำไมเชียร์พูดอย่างนั้นล่ะ” ผมยืนนิ่งอย่างตั้งใจฟัง  ถึงแม้สายตาของผมจะคล้ายเลื่อนลอยแต่ผมก็ยังมีสติที่จะรับฟัง 
“เซ็นเปล่า จริงๆครับ..เชื่อเถอะน่า จับผิดกันอยู่ได้” พี่เซ็นพูดด้วยน้ำเสียงล้อเล่นเช่นเคย  ผมได้แต่อมยิ้มให้กับผู้ชายไม่เอาไหนคนนี้  ไม่รู้ว่าที่กำลังพูดไปนั่น..พูดจริงหรือพูดขอปัดไปทีกันแน่
“เซ็นไม่รู้ อย่าบังคับกันได้ไหมครับ” พี่เซ็นบอกด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจก่อนจะเงียบไปสักครู่หนึ่ง
“ไม่ค้าบ หึ..อย่างนั้นก็ทำให้ไม่ได้หรอก เซ็นไม่ได้พูดเล่นนะ” พี่เซ็นพูดแกมหัวเราะ
“เฮ้อ..เชียร์น่ะสวยที่สุดอยู่แล้วละครับ ทำไมต้องให้เซ็นพูดซ้ำๆด้วย” อีกฝ่ายบ่นด้วยน้ำเสียงขี้เล่นอย่างเคย
“ก็เซ็นกะล่อนหนิ ก็รู้ไม่ใช่รึไง..ถ้าไม่เชื่อ งั้นจะให้เซ็นพูดทำไมอ่ะ ฮ่าๆๆ” ผมเดินไปเปิดประตูหลังร้านเพราะไม่อยากยืนฟังอีกแต่ผมก็ต้องชะงักเมื่อเห็นพี่คิวเดินออกมาจากประตูหลังร้านพอดี  พี่คิวเหลือบสายตามามองผมนิ่งๆก่อนจะมองไปตามเสียงร่าเริงจากคนที่นั่งคุยโทรศัพท์อยู่ตรงสวน 
“..................” ผมหลบสายตาของพี่คิวเล็กน้อยก่อนจะเดินแทรกตัวผ่านพี่เขาเข้าไปในร้าน  ผมเดินไปหยิบผ้าขนหนูเพื่อนำไปเช็ดทำความสะอาดโต๊ะอย่างเงียบๆ  ผมต้องการใช้ความคิดสักครู่หนึ่ง  ดีหน่อยที่วันนี้ทุกคนทำงานกันอย่างค่อนข้างเงียบ  สงสัยทุกคนต่างก็มีเรื่องให้คิดต่างกันไปละมั้งครับ  ต่างฝ่ายเลยไม่ค่อยมีอารมณ์จะมาถามไถ่สารทุกข์สุขดิบของคนอื่นเสียเท่าไหร่
“นี่” ผมชะงักหันไปมองพี่คิวที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก
“ครับ” เค้กขานตอบ
“ช่วยชงกาแฟให้หน่อยสิ” อีกฝ่ายพูดหน้าตาย  ผมกับพี่ซีได้แต่ยืนมองยิ้มๆ
“ห๊า” เค้กอุทานเสียงหลงพร้อมกับอ้าปากค้าง  ถ้าเค้กจะตกใจหรือก็ไม่แปลก  ลิ้นระดับมาตรฐานที่ได้รางวัลบาริสต้ามาหลายรางวัลอย่างพี่คิว  ถ้ารสชาติเพี้ยนนิดหน่อยก็คงทราบแน่ๆซึ่งแน่นอนละครับว่าคงไม่ค่อยมีใครอยากลองเสี่ยงชงให้พี่เขาดื่มเท่าไหร่  โดยเฉพาะผมด้วย 
“กาแฟดำธรรมดาน่ะชงเป็นไหม” พี่คิวพูดหน้านิ่งจนผมเองก็ไม่ทราบว่าพี่เขากำลังมีอารมณ์แบบไหนอยู่
“เอาไปให้ด้วย” พี่เขาสั่งส่งๆก่อนจะเดินไปทางห้องพัก  แต่ขณะเดียวกันสายตาของพี่คิวก็มาปะทะกับสายตาของผมเข้าพอดี..เราจ้องกันอยู่ครู่หนึ่ง  ผมไม่กล้าหลบสายตาพี่คิวสักเท่าไหร่เพราะพี่เขาเล่นมองผมไม่วางตาแถมนิ่งจนดูน่ากลัว
“มีอะไรจะพูดรึไง” พี่คิวถามขึ้นทำให้ทุกคนหันมาจับจ้องผมเป็นตาเดียว  สงสัยพี่คิวคงจะรู้แล้วว่าตอนนี้ในใจผมกำลังมีอะไร
“ป..เปล่าครับ” ผมรีบส่ายหัวตอบ  พี่คิวแสยะยิ้มนิดหน่อยแล้วเดินเข้าห้องพักไป
“มีอะไรงั้นเหรอกัส” พี่ซีถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“ฮะ..อะไรครับ หน้ากัสเหมือนมีอะไรงั้นเหรอ” ผมพูดติดตลก  พี่ซีอมยิ้ม  เค้กเองก็ด้วย
“เอ่อเค้ก” ผมเรียก
“ครับ”
“วันนี้..พี่คิว โอเคป่ะ” ผมถามออกไปด้วยความระแวงนิดหน่อย  ที่จริงผมมีเรื่องอยากคุยกับพี่คิวเยอะแยะไปหมด  แต่ผมไม่มีโอกาสและไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นตรงไหนดี  หลังจากวันที่พี่คิวมีปากเสียงกับพี่เซ็นและพี่หมีที่หลังร้านในวันนั้น  พี่คิวก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นสักนิดเดียว  จนทำให้ผมไม่กล้าที่จะเข้าไปถามรายละเอียดอื่นๆที่อยากจะรู้มาตลอด  บางทีถ้าผมได้รู้อะไรมากขึ้นกว่านี้ผมอาจจะตัดใจได้เร็วขึ้นก็เป็นได้
“ก็ไม่มีอะไรนะครับ พี่เค้าแค่เหนื่อยนิดหน่อย..เห็นว่าไม่ได้พักผ่อนมาหลายคืนติดแล้วน่ะครับ” เค้กยิ้มตอบน้อยๆ
“งั้นเหรอ” ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“ที่จริงพี่กัสมีอะไรจะคุยงั้นสินะครับ” เค้กพูดเหมือนทำเป็นรู้ใจผมอย่างนั้น  ผมอมยิ้มตอบเล็กน้อย
“งั้นพี่ขอคุยกับแฟนเค้กแป๊บนึงได้ไหมล่ะ” ผมถามไปอย่างนั้นเองเพราะไม่รู้จะย้อนตอบน้องมันอย่างไร
“หึ..เค้กไม่มีสิทธิ์อนุญาตขนาดนั้นหรอกครับ” เค้กยิ้ม  เป็นคำพูดที่ดูเรียบไร้น้ำเสียงประชดประชัน  มันบอกได้ว่าเด็กคนนี้เจียมตัวเองมากแค่ไหน  เพราะถ้าเป็นผมละก็คงไม่สามารถพูดแบบเค้กได้แน่ 
ผมพยักหน้าให้เค้กเล็กน้อยก่อนจะเดินไปที่หน้าประตูห้องพักของพี่คิว  ผมยืนอยู่หน้าประตูอยู่นานด้วยกำลังลังเลว่าจะเข้าไปดีหรือไม่เข้าไปดี  ตอนนี้เป็นโอกาสที่ดีเพราะพี่เซ็นคงยังคุยโทรศัพท์อยู่  ถ้าผมไม่ขอพี่คิวคุยตอนนี้ผมก็คงจะไม่มีโอกาสได้ถามอีก 


ก๊อก  ๆ ๆ


“เอ๊ะ เค้ก” ผมปรามเค้กด้วยความตกใจที่อยู่ๆเค้กก็เดินมาเคาะประตูห้องแทนให้ผมซะเฉย
“ก็พี่กัสยืนจ้องนานอ่ะ” เค้กบ่นก่อนจะเดินไปทำงานต่อ
“บ..บ้า” ผมหันไปว่าเค้กอย่างเขินๆก่อนจะทำใจเปิดประตูห้องเข้าไป 
“เอ๊ะ” ผมอุทานด้วยความแปลกใจ  หยุดนิ่งยืนอยู่ตรงปากประตูเมื่อเห็นพี่คิวนอนเอนกายด้วยท่าทางสบายอยู่บนโซฟา  พี่เขาลืมตาขึ้นช้าๆก่อนจะเหลือบมามองผม
“กาแฟรึไง” อีกฝ่ายพูดเป็นเชิงถาม  ทั้งทั้งที่ก็เห็นว่าผมมามือเปล่าแต่ก็ถามแบบนี้..เหมือนต้องการประชดการกระทำของผมที่ปากไม่ตรงกับใจเมื่อกี้ละมั้งครับ
“เปล่าครับ” ผมตอบเสียงเบาและดันประตูห้องปิดให้สนิท
“เชฟนอนในเวลางานได้ด้วยเหรอฮะ” ผมถามด้วยรู้สึกไม่เข้าใจเพราะปกติถึงเหนื่อยอย่างไรพี่คิวก็จะไม่มาแอบหลับอย่างนี้  ถ้าเป็นพี่เซ็นรึก็ว่าไปอย่าง..
“หึ..” พี่คิวหัวเราะแค่นั้นเหมือนไม่ต้องการอธิบาย  พี่เขาอมยิ้มเล็กน้อยอย่างรู้ว่าผมต้องการอะไรก่อนจะลุกขึ้นนั่งลูบหัวลูบหน้าของตัวเองอย่างต้องการปรับอารมณ์
“นั่งสิ” พี่คิวบอก  ผมผงกหัวให้เล็กน้อยก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาตัวข้างๆ
“................” ห้องเงียบสนิท  อยู่ๆผมก็มีความคิดผุดขึ้นมาว่า “ไม่น่าเข้ามาเลยอ่ะ” แง่ง..(-_-)
“เดี๋ยวมาแล้วกัน เดี๋ยวไก่ตื่นซะก่อน” พี่คิวหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะลุกแล้วเดินออกจากห้องไป  ผมนั่งฟังอย่างไม่เข้าใจว่าพี่คิวหมายถึงอะไร  แต่น่าจะหมายถึงพี่เซ็นหรือเปล่าไม่ทราบ  พี่คิวเดินออกไปประมาณห้านาทีพี่เขาก็เดินกลับมาพร้อมกับล็อกประตูห้องให้เรียบร้อย  ก่อนจะเดินกลับมานั่งที่โซฟาตัวเดิมพร้อมกับถ้วยกาแฟในมือ
“ไง” พี่คิวเอ่ยไม่ได้มองหน้าผม
“ฮะ” ผมตอบ
“หึ..” อีกฝ่ายหัวเราะเหมือนขำท่าทีของผมอย่างนั้น  พี่คิวยกแก้วกาแฟขึ้นจิบก่อนจะวางแก้วลงบนโต๊ะอย่างช้าๆ
“เอ่อ” ผมอ้ำอึ้ง  กำมือเข้าหากันด้วยต้องการควบคุมอารมณ์ของตนเองให้คงที่และกำลังคิดว่าควรจะเริ่มตรงไหนก่อนดี
“เมื่อวานไปกับไอ้เซ็นมาสินะ” พี่คิวชิงพูดก่อน  ผมพยักหน้าตอบเล็กน้อย
“แล้วยังไง” พี่เขาถาม
“ไม่รู้ฮะ” ผมตอบเสียงเบา
“งั้น..แล้วเข้ามาทำไม” พี่คิวบ่นปนหัวเราะ  ผมเงยหน้าขึ้นมอง
“พี่เซ็นเป็นแฟนกับพี่เชียร์เหรอครับ” ผมโผงถามออกไป  พี่คิวเลิกคิ้ว  หันมาจ้องหน้าผมก่อนจะหันกลับไปจ้องแก้วกาแฟตรงหน้าตน  พี่เขาเงียบไปครู่หนึ่งแต่เป็นเพียงครู่เดียวที่ผมรู้สึกว่ามันนานมากเพราะผมกำลังตื่นเต้นกับการรอคอยคำตอบน่ะสิครับ
“เปล่า” พี่คิวตอบ  ผมรู้สึกโล่งอกในทันทีทั้งทั้งที่เมื่อวานปากก็ต่อว่าพี่เขาไปว่าจะตัดขาดแล้วแต่ก็ยังมารู้สึกโล่งอกอยู่ดี 
“งั้นเหรอครับ”
“ถ้าอยากรู้แค่นี้ก็ออกไปเลยได้ไหม อยากนอนน่ะ” พี่คิวพูดเสียงเรียบ
“อ๊ะ พี่คิวอ่ะ!” ผมขึ้นเสียงอย่างงอนๆ..ไม่รู้ว่าพี่เขาพูดแกล้งหรือพูดจริงแต่รู้สึกเสียหน้าเล็กน้อยนะครับ  พี่คิวยิ้มตอบให้ทำให้ผมคิดว่าพี่เขาคงจะพูดเล่นละมั้ง
“หลังจากวันนั้น เอ่อ..พี่เซ็น พูดอะไรกับพี่คิวบ้างไหมครับ” ผมถามตะกุกตะกัก
“ก็..นิดหน่อย” พี่คิวตอบส่งๆ
“คนอย่างมันมีอะไรให้น่าหลงรักนักรึไง” อยู่ๆพี่คิวก็เบะปากถามด้วยน้ำเสียงไม่เข้าใจ  ผมรู้สึกว่าหน้าของตนเองมีเลือดสูบฉีดขึ้นมาในทันที 
“กัส ไม่ได้..” ผมอ้ำอึ้งไม่รู้จะแก้ตัวว่าอย่างไร 
“เชียร์ไม่ได้เป็นแฟนเซ็นหรอก..สบายใจเถอะ” พี่คิวพูดเปลี่ยนเรื่องโต้งๆ  ผมเงยหน้าขึ้นมองอีกครั้ง
“แต่ก็ไม่รู้น่ะนะว่าความสัมพันธ์ลึกซึ้งยังไง เพราะพี่ไม่อยากรู้”
“พี่เซ็นเคยบอกว่า เข้ากับผู้หญิงคนนั้นได้ดีนี่ฮะ..กัสน่ะ กัส” ผมพยายามจะพูดออกไปแต่ก็ไม่กล้าพูดเต็มปาก  เพราะมันจะคล้ายกับว่าผมกำลังจะพูดเข้าข้างตัวเองอย่างนั้นนะครับ
“..............” พี่คิวเงียบ  จ้องผมเหมือนกำลังตั้งใจฟังอยู่นั่นยิ่งทำให้ผมไม่กล้าพู  ผมเลยเงียบไม่คิดจะพูดต่อ  พี่คิวถอนหายใจเล็กน้อย
“พี่รู้นะว่ามันคิดอะไรอยู่..แต่พี่แค่ไม่อยากพูด เพราะพี่พูดอะไรแทนเจ้าตัวไม่ได้” พี่คิวว่า  ผมเหสายตาลงมองที่มือของตนเองด้วยรู้สึกผิดหวัง  นั่นคงเพราะแท้ที่จริงแล้วผมคงกำลังต้องการความมั่นใจจากใครสักคน
“กัสรู้ฮะว่าพี่เซ็นไม่มีทางมารักคนอย่างกัสหรอก กัสรู้ครับพี่คิว..กัส รู้ ขอโทษฮะ..กัสไม่ควรถามสินะครับ” ผมพูดเสียงสั่น
“อย่าวัดค่าตัวเองต่ำอย่างนั้นสิ..พี่นึกว่ากัสจะนับถือในกับความรักของตัวเองมากกว่านี้ซะอีก คำพูดเมื่อกี้น่ะ..ดร๊อปทุกอย่างไปเลยนะรู้ไหม” พี่คิวยิ้มน้อยๆ  ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่เขาเพราะรู้สึกดีกับคำพูดนี้  ผมรู้สึกว่าหัวใจของตัวเองพองโตขึ้นมาในทันทีเพราะอย่างน้อยพี่คิวก็เห็นว่าความรักของผมที่มีนั้นมีค่า
“มันไม่ใช่เรื่องง่ายหรอกใช่ไหมล่ะ ที่จะรักใครโดยไม่เปลี่ยนแปลงน่ะ..ความจริงแล้ว มันไม่ค่อยมีหรอกบนโลกนี้ คนบางคนก็ชอบพูดเพ้อเจ้อไปเรื่อย ที่จริง..ทำไม่ได้ด้วยซ้ำ” พี่คิวแสยะปากเหมือนสะอิดสะเอียนโลกแห่งความเป็นจริง  มือของพี่เขาเลื่อนจานรองแก้วกาแฟไปทางด้านขวามือเหมือนต้องการให้แก้วอยู่ในที่ที่สมควรอยู่มากขึ้น
“คิดดีแล้วรึไง ที่เลือกให้เป็นแบบนี้น่ะ” พี่เขาถาม  ผมปาดน้ำตาของตัวเองอย่างลวกๆและไม่ทราบเลยว่ามันไหลลงมาอาบแก้มในตอนไหน  พี่คิวเลื่อนกล่องกระดาษทิชชู่ที่อยู่ใกล้ตนเองมาอยู่ตรงหน้าผม  ผมไม่ได้หยิบกระดาษขึ้นเช็ดน้ำตาแต่กลับหยิบกล่องขึ้นมากอดไว้อย่างต้องการเพื่อน
“กัสเองต่างหากที่ไม่เหมือนเดิม ทั้งที่พี่เซ็น..ทำเหมือนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่กัสแค่..ไม่เข้าใจ ว่าบางครั้งพี่เซ็นจะมาทำดีกับกัสทำไม”
“กัสเองต่างหากที่ยังเป็นคนที่ตัดไม่ขาด ถ้ากัสเด็ดขาดกว่านี้..พี่เขาก็คงจะทำอะไรกัสไม่ได้” ผมพูด
“เซ็นมันไม่ได้คบใครมานานแล้วน่ะ” พี่คิวพูดขึ้นโต้งๆ
“ถึงมันจะคบเชียร์ออกนอกหน้าแต่ก็ไม่ได้ยอมรับ..ว่าเชียร์เป็นแฟนมัน” พี่คิวถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเอนหลังพิงพนักโซฟา
“มันไม่ยอมรับหรอก เพราะมันก็ทำดีกับทุกคนนั่นแหละ..ยิ่งถ้ามันไม่รู้สึกว่าขาดคนๆนั้นไม่ได้ มันจะไม่มีทางยอมรับเด็ดขาด” พี่คิวหัวเราะเล็กน้อย
“นั่นสินะครับ” ผมยิ้มอย่างเข้าใจ
“แต่ทุกคนก็มีขอบเขตอยู่ในตัว” พี่คิวพูดเสริม
“ทำไมกัสถึงเลือกเข้ามาถามพี่อย่างนี้ล่ะ เพราะตัดไม่ขาด..หรือเพราะยังหวัง” พี่คิวถามกลับหน้านิ่งมาก  ผมชะงักเล็กน้อย
“ถ้ายังหวัง..มันก็คงต้องใช้เวลาหน่อยละนะ ไม่ใช่ว่ามันไม่รู้ความรู้สึกของกัสหรอก แต่มันมีองค์ประกอบหลายอย่างที่มันยังปะติดปะต่อกันไม่ติด..อารมณ์ก็คล้ายๆกับกัสในตอนนี้ละมั้งครับ”
“กัสเอง หมี..หรือว่าเซ็น ก็พอๆกันทั้งนั้น” พี่คิวว่า  ผมได้แต่กลืนน้ำลายลงคอและไม่อยากโต้ตอบพี่คิวกลับไปเพราะคำพูดของพี่คิวเหมือนรู้อะไรๆไปเสียหมด
“ถ้ากัสอยากสบายใจ พี่ก็จะบอกสิ่งที่กัสอาจจะอยากรู้ให้ ถ้าความคิดที่ว่า..ไอ้เซ็นมันรักใครไม่เป็นน่ะ มันก็คงจะไม่ใช่ทั้งหมด..” พี่คิวบอกยิ้มๆ
“มันเป็นประเภทที่ว่า เอ่อ..ไงล่ะ ถ้าคนรักเดินจากไป มันก็จะไม่เคยตาม..คงถือคติ ถ้าคนรักอยากเจอสิ่งที่รักก็ปล่อยไปประมาณนั้นละมั้ง” พี่คิวยักไหล่เล็กน้อย
“มันไม่ตามหรอกกัส..ถ้ามันไม่คิดจะฉุดรั้งเอาไว้เป็นของตัวเอง นี่คือเรื่องจริง..มันไม่เคยตาม ขอโทษด้วยที่พี่ต้องบอกตรงๆ”
“พี่คิวจะบอกให้กัสทำใจสินะครับ” ผมยิ้มเล็กน้อย
“เปล่า” พี่คิวเบะปากพร้อมกับส่ายหัวเล็กน้อย 
“คนเราต้องมีระดับลิมิตของตัวเอง พี่หมายถึงกัสเองก็ด้วย..ถ้าหมดแล้ว ก็ควรหมดเลย ไม่อย่างนั้นกัสเองก็จะต้องเป็นฝ่ายรอไปเรื่อยๆ กัสคิดว่าลิมิตของกัสคือตอนไหน เมื่อไหร่ครับ..ก็วัดมันที่ตรงนั้นแหละ”
“มั่นใจตัวเองให้มากกว่านี้หน่อยสิ นิสัยบางคน..ก็เล่นด้วยไม่ยากหรอก หึ” พี่คิวแสยะยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์  ผมมองอย่างไม่เข้าใจว่าอยู่ๆพี่คิวก็ปรับอารมณ์มาเป็นอย่างนี้ได้อย่างไร
“น่าสนุก” พี่คิวพูดลอยๆก่อนจะหยิบแก้วกาแฟขึ้นจิบอีกครั้ง 


ก๊อก  ๆ  ๆ


“ไอ้คิว” คนด้านนอกตะโกนเรียก  ผมสะดุ้งทันทีเพราะนั่นเป็นเสียงของพี่เซ็น
“อะไร” พี่คิวขานตอบด้วยน้ำเสียงปกติและนั่งนิ่งอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร
“ทำไรวะ มาสั่งงานกูแล้วเข้าไปอู้เนี่ยนะ..ออกมาช่วยกูเลย” พี่เซ็นบ่น  พี่คิวนั่งเงียบจนพี่เซ็นคงทนไม่ไหวและเคาะประตูอีกครั้ง
“ไอ้คิว”
“คุณควรพูดให้เพราะกว่านี้นะครับ นี่มันในที่ทำงาน” พี่คิวย้อนตอบทั้งรอยยิ้ม
“ไอ้คิว!” พี่เซ็นตะโกนเรียกอีกครั้งแต่พี่คิวกลับยังคงนั่งนิ่งและอมยิ้มด้วยสีหน้ามีเล่ห์นัยตลอดเวลา  ตอนนี้พี่คิวกำลังทำให้ผมคิดว่า..ผมควรจะระวังตัวเองจากพี่คิวให้มากกว่านี้
“ไอ้เชี้ยนี่” คนด้านนอกบ่นเสียงเบาก่อนจะเงียบเสียงไปในที่สุด
“มันน่ะ..เป็นประเภทที่ไม่เคยรู้ใจตัวเอง และถึงรู้..แต่ถ้าขัดกับอะไรบางอย่าง มันก็จะไม่ยอมรับ” พี่คิวพูดขึ้น
“ยากหน่อยละนะถ้ากัสอยากจะรอมันอยู่น่ะ เพราะมันก็นานมากแล้วเหมือนกันที่มันไม่ได้มีใคร..แล้วยิ่งตอนนี้ด้วยแล้ว พี่เองก็บอกกัสไม่ได้หรอกว่ามันรู้สึกกับใครยังไง” พี่คิวบอก
“ครับ ไม่เป็นไร” ผมยิ้มน้อยๆอย่างเข้าใจ
“ขอโทษด้วยนะ”
“ฮะ” ผมพยักหน้า
“พี่จะออกไปก่อน แล้วกัสค่อยออกตามไปก็แล้วกัน” พี่คิวบอกก่อนจะลุกเดินออกจากห้องไป 

= = = = = = = =

วันจันทร์  ณ ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“เค้กคุณฟ้านี่ขายดีจริงๆเลยน้า ใครมากี่คนๆก็เรียกหาทั้งนั้น” ผมพูดขึ้น
“ต้องการจะพูดอะไรรึไง” พี่หมีพูดกลับ
“ง่ะ..ก็อยากให้เหลือบ้างอะไรบ้าง อยากกินอ่ะ” ผมบ่นทันทีเพราะพี่หมีดันมารู้ทัน
“ถ้าขายดี เราก็จะได้โบนัสเยอะๆ..ไม่ดีรึไง” พี่หมียิ้ม
“ก็ดีอ่ะ แต่ก็ไม่ได้อยากได้เท่าไหร่” ผมบอกอย่างไม่แคร์เงินอะไรพวกนั้น
“คุณหนูนี่นะ” พี่หมีเบะปากเหมือนหมันไส้ผมทำให้รุจอมยิ้มออกมา
“ลูกค้าเรียกน่ะ” พี่หมีบอกเมื่อเห็นลูกค้าส่งสัญญาณเรียกพวกเรา  ผมรีบเดินตรงไปหาลูกค้าในทันที
“ขอแยมราสเบอรี่เพิ่มหน่อยค่ะ” เธอยิ้มบอก
“ได้ครับ รบกวนรอสักครู่นะครับ” ผมยิ้มบอกก่อนจะเดินกลับเข้ามาที่เคาร์เตอร์เพื่อจัดการเตรียมแยมราสเบอรี่ให้กับลูกค้า  ในส่วนงานของวันนี้ผมมักจะขอทำงานส่วนนอกมากกว่าที่จะเข้าไปทำในครัว  จากเมื่อวานที่ผมเข้าไปคุยกับพี่คิว  คำพูดของพี่คิวยังคงวนเวียนอยู่ในหัวกลับไปกลับมาและมันทำให้ผมยังไม่สามารถตัดพี่เซ็นขาดได้อย่างที่พี่คิวว่า  แต่ผมเองก็ไม่ได้ทำตัวให้ผิดสังเกตหรอกนะครับ  แต่พยายามหลีกเลี่ยงที่จะเข้าไปในครัวมากกว่าจึงต้อนรับลูกค้าอยู่ด้านนอกซะมาก
“วันนี้พี่ไปส่งไม่ได้นะครับ” พี่หมีพูดขึ้นขณะที่เรากำลังจัดนู่นจัดนี่
“ทำไมอ่ะ” ผมเงยหน้าทำหน้างอใส่ทันที
“พี่ต้องไปจัดการคดีกับไอ้มดหน่อยน่ะ” พี่หมียิ้มตอบ  ไอ้มดที่พี่หมีว่าคือน้องชายคนเล็กของพี่หมี
“พี่มดทำไมเหรอ” ผมถามอย่างอยากรู้  พี่มดอายุมากกว่าผมหนึ่งปีและเกเรมากพอสมควร  พี่หมีมีพี่น้องทั้งหมด 3 คน  รวมพี่หมีด้วยก็เป็น 4 คน  พี่มดจะค่อนข้างสนิทกับพี่หมีมากกว่าพี่ชายของพี่หมีอีกสองคน  ผมคิดว่าคงเพราะพี่หมีเข้าใจพี่มดมากกว่าพี่ๆคนอื่นๆนะครับ
“ติดเอฟน่ะ” พี่หมีตอบ
“ติดเอฟ!” ผมร้องเสียงหลง  พี่หมีพยักหน้ายิ้มๆ  ผมคิดว่าการติดเอฟมันเป็นสิ่งที่นรกมากสำหรับผมทั้งที่ผมก็ไม่เคยได้รับอะไรแบบนั้น  เพียงแค่ได้บีผมก็ว่ามันค่อนข้างโหดร้ายแล้วนะครับ (-_-)
“สงสัยช่วงนี้ติดหญิงมากไปหน่อย” พี่หมีวิเคราะห์ 
“เหมือนพี่หมีแหละ” ผมเบะปากใส่
“หึ..นั่นดิ” พี่หมีนำนิ้วมาดีดหน้าผากผมเบาๆ
“แต่ว่าพรุ่งนี้กัสไปนอนห้องพี่หมีนะ พรุ่งนี้กัสมีการบ้านคณิตให้พี่หมีช่วยอีกแล้วอ่ะ” ผมยิ้มกว้างเพราะต้องการอ้อน  สำหรับผมวิชาคณิตศาสตร์กับผมมันไม่ใช่ของคู่กันเอาเสียเลย
“ได้ครับ..งั้นพรุ่งนี้กัสก็มาเอาคีการ์ดที่พี่ก็แล้วกัน เดี๋ยวพี่จะบอกรีเซฟชั่นไว้ให้” พี่หมีบอกเพราะว่าพรุ่งนี้ผมไม่ได้มีเวรงานที่ร้านนะครับ
“โอเคฮะ” ผมทำนิ้วโอเคชูให้อีกฝ่าย
“แล้วเดี๋ยวตอนเย็นพาไปกินอาหารร้านอร่อย..ดีไหม”
“โอเคมากๆเลย” ผมยิ้มกว้างอีก  พี่หมีหัวเราะชอบใจ  เราสองคนชวนคุยเรื่องอื่นไปเรื่อยเปื่อยจนไม่นานพี่ฟ้าก็เดินเข้ามาเห็นพอดีและทุกคนก็โดนต่อว่าไปตามๆกัน

= = = = = = = =

[เบบี้]

วันอังคาร  ณ ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์..
“อ่าว เอ๊ะ..กัส” พี่ออฟทัก  ผมหยุดเดินมองหน้าพี่ออฟด้วยความสงสัยว่าพี่เขาจะทำท่าตกใจที่ได้เจอผมอย่างนั้นทำไม
“ครับ” ผมเลิกคิ้วถาม
“เอ่อ เปล่า” พี่ออฟยิ้มเล็กน้อย
“แล้วพี่ออฟจะไปไหนเหรอ”
“พี่เซ็นใช้ให้ไปซื้อของให้น่ะ” พี่ออฟตอบ
“อ๋อ งั้นเหรอ..” ผมพยักหน้ายิ้มๆ  พี่ออฟยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะเดินไปที่รถยนต์ของตนเองแล้วขับออกไป  ผมเดินเข้ามาทางหลังร้านและยังอดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมพี่ออฟถึงมีท่าทางแปลกๆอย่างนั้น 
วันนี้ผมต้องมาเอาคีการ์ดที่พี่หมี  หลังเลิกเรียนเสร็จก็ให้คนขับรถมาส่งที่นี่ทันทีเพราะผมจะรีบกลับไปที่คอนโดของพี่หมีเพื่อนทำการบ้านวิชาอื่นให้เสร็จไว้ล่วงหน้าก่อน  เมื่อผมเดินเข้ามาในร้านก็พบว่าร้านเงียบมาก  ตอนนี้เกือบบ่ายสามแล้วผมคิดว่าลูกค้าที่มาทานอาหารกลางวันคงกลับกันไปหมด  ผมเห็นรุจกำลังเก็บโต๊ะอยู่และเห็นพี่ซีคิดเงินอยู่ที่เคาร์เตอร์
“พี่ซีฮะ” ผมทัก
“อ่าวกัส” พี่ซีหันกลับมา
“พี่หมีอ่ะฮะ” ผมถาม
“อยู่ในห้องพักนั่นแหละ” พี่ซีตอบ
“ครับ” ผมยิ้มตอบให้ก่อนจะเดินย้อนกลับมาที่ห้องพักพนักงานอีกครั้ง
“หมีคิดว่าข้อเสนออย่างนี้ใครก็ได้มาง่ายๆรึไง” ผมผงะทันทีเมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยลอดออกมาจากด้านใน  ผมหยุดยืนอยู่ตรงปากประตูที่เพิ่งแง้มเปิดได้เพียงนิดเดียวเท่านั้น 
“แล้วอย่าบอกนะว่าไม่ต้องการน่ะ” พี่ฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนรู้ทัน  ผมยืนฟังอย่างไม่เข้าใจว่าพวกพี่เขากำลังคุยเรื่องอะไรกันอยู่
“พี่ให้เวลามากกว่านี้ไม่ได้หรอกนะหมี นี่มันนานเกินไปแล้ว..” ผมตกใจเมื่อได้ยินเสียงของพี่คิวด้วยอีกคน  และทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้ว่ามีใครอื่นอยู่ในนั้นด้วยอีกหรือเปล่า
“ผม..ขอเวลาอีกสักพักได้ไหมครับ” พี่หมีพูด 
“...............” ในห้องเงียบไปสนิท  ผมยืนนิ่งอย่างกับถูกแช่แข็งคล้ายกับผมกำลังถูกปิดบังอะไรบางอย่างจากพวกพี่เขา
“ผมยังไม่อยากไปตอนนี้” พี่หมีพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“เพราะกัสงั้นเหรอ” ผมแทบสะดุ้งเมื่อได้ยินพี่ฟ้าย้อนด้วยน้ำเสียงเหมือนไม่พอใจ  พี่หมีไม่ตอบอะไร
“จะหวงไว้ทำไมล่ะ ในเมื่อกัสไม่ได้รักแกสักหน่อย..หึ” พี่ฟ้าแสยะน้ำเสียง  ใจผมเต้นตึกตักเพราะตอนนี้เหมือนพี่หมีกำลังถูกต่อว่าสาเหตุเป็นเพราะผม
“บอสอย่ามาเข้าข้างคนของตัวเองหน่อยเลย” พี่หมีย้อนด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ตอบกลับบ้าง
“แล้วแกไม่ใช่คนของฉันรึไง” พี่ฟ้าย้อนตอบทันทีทันใด  คนในห้องเงียบลงอีกครั้ง
“อย่าพูดอย่างนี้หมี พี่ไม่เคยไม่ให้ความสำคัญกับหมีเลย” พี่ฟ้าตัดพ้อหลังจากนั้นก็ไร้เสียงตอบโต้ไปขณะหนึ่ง 
“นึกว่าฉันไม่รู้อะไรรึไง หมีคิดว่าตัวเองรู้จักกัสอยู่คนเดียวงั้นเหรอ..หึ” พี่ฟ้าพูดขึ้น
“ผมไม่อยากพูดเรื่องนี้” พี่หมีว่า
“ไม่พูดไม่ได้ เพราะเรื่องที่ทำให้แกไม่เดินไปไหนสักทีมันก็เพราะเรื่องนี้..เป็นเพราะกัสงั้นเหรอ เพราะกัสหรือเพราะแกกันแน่ หึ..ใครกันแน่ที่ไม่ยอมปล่อยใคร” กระทั่งผมไม่ได้เห็นสีหน้าของคนพูดแต่น้ำเสียงของพี่ฟ้าทำให้ผมทราบได้เลยว่าพี่เขากำลังพูดด้วยความไม่พอใจ  พี่หมีเงียบไป
“แล้วก็คงยังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับกัสสินะ รึยังไง..ถ้ากัสตกลงว่ารับรักตัวเองแล้วจะไม่ไปใช่ไหม คิดไว้แบบนั้นใช่ไหม”
“ก็รู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้..ดันทุรังจริงๆเลยนะคุณพี่ชาย” พี่ฟ้าว่าเสียงเย็น
“บอส!” พี่หมีขึ้นเสียง  ผมกลืนน้ำลายลงคอด้วยรู้สึกว่าคอของตัวเองแห้งผากไปหมด  พี่หมีไม่เคยขึ้นเสียงกับพี่ฟ้าหรือพี่คิว  สถานการณ์เช่นนี้สื่อได้ว่าทั้งเรื่องของผมหรือเรื่องของพี่หมีเป็นเรื่องสำคัญ  ทั้งร่างกายหยุดชะงักมันคล้ายกับว่ากำลังลุ้นอยู่ตลอดเวลาว่าพวกเขาจะพูดอะไรมากกว่านั้นอีกหรือเปล่า
“บอสพูดถูก คนที่ไม่ยอมรับความจริงมันคือหมีด้วยไม่ใช่หรือไง” พี่คิวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่บอกอารมณ์
“พี่จะบอกอะไรให้นะหมี..จะหาว่าพี่เสือกก็ได้” พี่ฟ้าถอนหายใจแรง
“ถ้าหมีรู้จักกัสดีกว่านี้ หมีจะไม่ทำแบบนี้..” พี่ฟ้าพูดน้ำเสียงอ่อนลง
“ผมรู้จักกัสดี” พี่หมีย้อนกลับเสียงแข็งไม่เลิก
“หึ..รู้ดีงั้นเหรอ ถ้ารู้ดี..หมีจะไม่มีทางพูดอย่างที่พูดกับพี่เมื่อกี้แน่” พี่ฟ้าพูดปนหัวเราะ
“กัสน่ะให้ความสำคัญกับหมี แล้วก็รักหมีมากกว่าใคร..น้องถึงไม่เคยปฏิเสธออกมาตรงๆ” ผมยืนน้ำตาคลอเพราะรู้สึกสงสารพี่หมีที่ถูกว่าตรงๆอย่างนั้น  ผมไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่าสิ่งที่พี่ฟ้าพูดไม่เป็นความจริง  และผมกำลังรู้สึกเสียใจเพราะพี่ฟ้าไม่ควรพูดแบบนั้นออกไป
“คนที่กดดันน้องอยู่ลึกๆก็คือหมีไม่ใช่รึไง..ทั้งๆที่น้องรักหมีมากขนาดนี้ แต่หมีกลับทำตัวแบบนี้เนี่ยนะ..หมีคิดว่าความรักของหมีคืออะไร ตอบพี่ได้ไหม..ถ้าไม่รักก็ห้ามล้ำเส้นเกินกว่าพี่ชายน้องชายงั้นรึไง หึ..ตลกน่า ทั้งที่ตัวเองเป็นคนขอคบด้วยแต่ยังไม่เคยแม้กระทั่งบอกรักด้วยซ้ำ” พี่ฟ้าว่า  ผมปาดน้ำตาของตัวเองอย่างลวกๆ
“กัสน่ะ ยังเป็นผู้ใหญ่กว่าหมีซะอีก”
“แล้วมันเพราะใครล่ะ” พี่หมีย้อนเสียงห้วน
“เพราะตัวทุกคนเอง” พี่คิวย้อนในทันทีก่อนที่ห้องจะเงียบลงอีกครั้ง
“ไม่ว่าไอ้เซ็นหรือนาย..ก็เพราะตัวเองทั้งนั้น ที่จริงแล้วไม่มีใครทำเพื่อกัสสักคน” พี่คิวพูด
“มองไปลึกแค่ไหนกันที่เห็นว่าสิ่งที่ทำนั่นเพื่อกัสน่ะ” พี่คิวพูด  ผมไม่รู้จะทำยังไง  ไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปคั่นกลางช่วยพี่หมีในตอนนี้  ตลอดมาผมไม่เคยคิดมากถึงขนาดที่พี่คิวว่าอย่างนี้มาก่อน  ผมเพียงแค่ทำทุกอย่างเพื่อให้ต่างฝ่ายต่างพอดีและเพื่อไม่ให้พี่หมีเองต้องเสียใจ  ตลอดเวลาที่ผ่านมา..ผมคิดได้แค่นั้น
“หมีจะพูดเหรอว่าตัวเองดีกว่าเซ็น กำลังจะพูดอย่างนั้นใช่ไหม อะไรเหรอที่ทำให้คิดอย่างนั้นน่ะ..หึ อิจฉามันอยู่ไม่ใช่รึไง” พี่คิวว่าเสียงเย็นมากจนผมอดรู้สึกกลัวไม่ได้
“ทั้งที่กัสน่ะแสดงให้เห็นว่าตัวเองอยู่ในขั้นไหน นายเองก็ทำอย่างนั้นเหมือนกันไม่ใช่รึไง..ตีกรอบเอาความใจดีของกัสมาลองเสี่ยงดู”
“อย่าหลอกตัวเองนักเลยว่าเป็นคนดีน่ะนะ เพราะที่จริงก็เห็นแก่ตัวไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก..ทั้งคำพูดและการกระทำของนายเองก็ทำร้ายกัสอยู่ตลอดเวลา แต่นายไม่เคยเห็นมันเลย นายมองตัวนายเองเท่าที่นายอยากจะมอง..เพราะนายอยากได้ในสิ่งที่นายต้องการ คนดีจริงเค้าไม่มีทางคิดอะไรแบบนี้หรอกนะ”
“ฮึ..กำลังเกลียดตัวเองอยู่ละสิที่ดันไปเหมือนไอ้เซ็นเข้าน่ะ ยอมรับเถอะ” พี่คิวแสยะพูด  ในห้องเงียบกริบไม่มีแม้แต่เสียงคัดค้านใดๆ..จนเวลาผ่านไปร่วมห้านาทีหรือสิบนาทีได้
“หมี..ยอมรับเถอะนะว่ากับกัสน่ะมันเป็นไปไม่ได้ เพื่อตัวหมีเองและตัวกัสเองด้วย” พี่ฟ้าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“กัสน่ะ เข้มแข็งอยู่ตลอดเวลาเพื่อไม่ต้องการให้หมีเป็นห่วง..ส่วนหมีน่ะ นอกจากเรื่องที่หวงกัสและเรื่องที่คิดว่าจะทำยังไงให้น้องหันมารัก นอกจากเรื่องพวกนี้แล้ว..หมีเคยรู้สึกไหมว่าตัวเองใส่ใจกับความรู้สึกของน้องมากพอรึยัง ถ้ามากพอมันจะไม่เป็นแบบนี้หรอก..หมีเองก็จะไม่เสียใจ ไม่ต้องรอเพื่ออะไร กัสเองก็จะไม่ต้องระแวงว่าหมีจะเสียใจด้วยรึเปล่า นี่เหรอหมี..ที่หมีให้ความสำคัญกับความรักน่ะ พี่ว่าหมีต้องมองอะไรใหม่หลายอย่างเลยนะ..พี่เข้าใจว่ามันทำยาก แต่ไม่มีใครไม่เคยไม่ฝืนทำอะไร”
“ผม..แต่ว่าผม” พี่หมีอ้ำอึ้ง  ผมปาดน้ำตาของตัวเองอีกครั้ง
“ผมขอโทษ” พี่หมีพูดเสียงสั่น
“ผมไม่รู้จริงๆว่าผมควรจะต้องทำยังไง”
“ถ้าให้พี่เดานะ..” พี่ฟ้าพูด
“กัสน่ะ..คงกำลังรอให้หมีพูดออกมาจากปากตัวเอง กัสจะต้องรอคำๆนั้นจากปากของหมีเองแน่ๆ..กัสไม่มีทางทำร้ายหมีด้วยคำพูดนั้นก่อนหรอก ก็หมีน่ะ..เป็นพี่ชายคนสำคัญไม่ใช่รึไง” สิ้นคำพูดนี้  ผมรีบเดินไปบอกพี่ซีด้วยสภาพหน้าแบบนี้ว่าอย่าบอกใครว่าผมมาที่ร้านตั้งนานแล้ว  พี่ซีเองก็มีสีหน้าตกใจแต่ก็พยักหน้ารับและไม่ถามอะไร  ผมรีบออกมาที่หลังร้านในทันทีเพราะน้ำตามันไหลไม่ยอมหยุดไหล  ผมรีบวิ่งไปอ้างล้างมือที่อยู่ตรงสวนเพื่อนำน้ำล้างหน้าล้างตาตัวเอง  เมื่อผมล้างคราบน้ำตาและเช็ดหน้าเช็ดตาเสร็จเรียบร้อยผมก็พยายามเรียกสติของตัวเองอยู่สักพัก   ผมยังไม่สามารถเข้าไปในร้านในตอนนี้ได้แน่เพราะอารมณ์ของผมยังไม่คงที่  ผมจะต้องทำตัวเป็นปกติไม่รู้ไม่เห็นไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น  ผมไม่อยากให้พี่หมีทำตัวไม่ถูกหรือลำบากใจอะไร  รวมไปถึงไม่อยากให้เป็นห่วงที่ผมตาบวมหน้าแดงแบบนี้ด้วย 
ผมยืนรออยู่ที่หลังร้านอยู่นานมากเกือบครึ่งชั่วโมง  เมื่อส่องกระจกดูก็พบว่าหน้าตาทุกอย่างกลับมาเป็นปกติดีแล้ว  จังหวะเดียวกันพี่ออฟก็กลับเข้ามาในร้านพอดี  ผมบอกพี่ออฟไปว่าให้ทำเหมือนผมเพิ่งเข้ามาในร้านและช่วยอย่าบอกใครเด็ดขาดว่าที่จริงผมมาถึงร้านตั้งนานแล้ว  พี่ออฟได้แต่ยิ้มและพยักหน้าอย่างเข้าใจก่อนจะดึงผมเข้าไปกอดปลอบแต่กลับไม่พูดซักถามข้อมูลอะไรเลยสักนิดเดียว  ผมเดินเข้าไปในร้านพร้อมกับพี่ออฟทำให้ทุกคนไม่ทันได้สังเกตความผิดปกติจากผม
“มาเอาคีการ์ดฮะ” ผมยิ้มกว้างพร้อมกับแบมือลงตรงหน้าพี่หมีที่ทำงานอยู่ตรงเคาร์เตอร์  พี่ซีกับพี่รุจหันกลับมามองก่อนจะยิ้มให้ผมเล็กน้อย  ผมยิ้มตอบกลับให้ทุกคน
“ครับ” พี่หมียิ้มกว้างให้ก่อนจะหยิบคีการ์ดออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้ผม  การที่พี่หมีทำตัวเป็นปกติทำให้ผมทราบว่าพี่ซีคงจะจัดการเรื่องเมื่อกี้ให้ผมได้
“งั้นกัสไปรอที่ห้องนะครับ” ผมบอก
“ครับ” พี่หมีตอบ
“แล้วพี่หมีก็รีบกลับมานะ กัสจะทำการบ้านรอ”
“ครับผม แล้วไปคอนโดยังไง” พี่หมีถาม
“กัสให้คนขับรถกลับบ้านไปแล้ว..เลยว่าจะขึ้นแท็กซี่ไป” ผมตอบ
“โอเค ถึงแล้วก็ส่งข้อความมาบอกด้วยล่ะ”
“ครับผม” ผมยิ้มกว้างตอบ
“ไปนะฮะ” ผมบอกอีกครั้ง  พี่หมีพยักหน้าให้
“จุ๊บ~” ผมเขย่งเท้าขึ้นหอมแก้มพี่หมีเบาๆ  พี่หมียืนยิ้ม
“อารายว้า..รักกันจริง” พี่ซีกับพี่ออฟแซว  ผมกับพี่หมีหัวเราะ
“ตั้งใจทำงานนะครับหมีน้อย” ผมโบกมือบ๊ายบายก่อนจะหันไปยกมือไหว้พี่ๆทุกคนแล้วรีบออกมาจากร้านในทันที

.................>>>><<<<..................

[KaorPaor]

สงสารกัสจัง ต้องเก็บกดทุกอย่าง
คำพูดคิวก็โดนอย่างแรง

[Tiamo_jamsai]

 

[BeeRY]

คำพูดพี่ฟ้ากับคิวนี่กระแทกใจเต็มๆ แล้วพี่หมีที่โดนพูดใส่อย่างนั้นจะรู้สึกขนาดไหนเนี่ย
ไม่เป็นไรนะกัส ทำดีที่สุดแล้ว

[yolp]

สถานภาพเริิ่มชัดเจนแล้วรึเปล่าน้า
5555สมน้ำหน้าพี่เซ็นตอนนี้ไม่ค่อยมีบทบาท (เชียร์พี่เซ็นนะแค่หมั่นไส้)

กัสน่ารักจังเลยย รักกัส ขอให้สมหวังซะที

[luvY]

อ๊ากกก เริ่มจะชัดเจนกันแล้ว
ลุ้นต่อไปค่า
 

[sasa]

เลือกคนที่เรารักหรือเลือกคนที่รักเรา 

[wonderun]

โอ้ยยยยยย  ตั้งใจทำงานนะหมีน้อย
ทำไมมันน่ารักขนาดนี้เนี่ย กัสสสสสส