หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

ว๊ากกกกกกกก พี่คิวเล่นอะไรไม่บอกไม่กล่าว
คนอ่านหัวใจจะวาย ลุ้นแล้วลุ้นอีก เกร็งแทนเค้ก

 

[PlenG]

พี่คิวร้ายกาจมากอะมีแต่ได้กับได้
รู้เลยหลานใคร พอกันอา-หลาน ฮ่าๆ
รออ่านตอนต่อไปค่ะ ^^

[CarToonMiZa]

 

[เบบี้]

I need Your Love [by..Tigger]



“ผมจะไปหาฟ้า” ผมพูดขึ้นโต้งๆขณะที่ปูนกำลังนั่งวาดภาพอยู่ที่สวนของบ้าน  วันนี้เราใช้วันหยุดสุดสัปดาห์ร่วมกัน  ปูนวาดรูปเป็นงานอดิเรกและผมที่กำลังนอนอ่านหนังสืออยู่บนเปลยาว  สุดท้ายก็นึกไปนอกเรื่องจากหนังสือที่อ่านอยู่เสียอย่างนั้น
ปูนหันกลับมามองสีหน้าไร้รอยยิ้ม  ผมลุกขึ้นนั่งหันไปมองหน้าเขา  ปูนวางพู่กันลงก่อนจะหลับตาและนิ่งไปสักครู่ใหญ่  ผมกับปูนรู้จักกันมานาน  ผมได้รู้จักเขาเพราะเขาเป็นน้องชายของพี่สะใภ้ผม  เราเข้ากันได้ดีถึงแม้ว่าบางครั้งเขาจะตุ้งติ้งเกินงาม  แต่ตรงนั้นล่ะที่ผมคิดว่ามันเป็นเสน่ห์ที่เป็นตัวปูน  ซึ่งน่าแปลกจริงๆว่าเราเข้ากันได้ดีในหลายเรื่อง  นั่นคงเพราะปูนเป็นคนดีคนหนึ่ง  นี่ล่ะครับพื้นฐานของการคบเพื่อนแท้
“I need.....your love so bad~~woo!” ปูนร้องขึ้น  ผมถึงกับหัวเราะออกมาในทันทีที่เห็นปูนปรับอารมณ์ได้รวดเร็วขนาดนั้น  ผมคิดว่าผมจะโดนต่อว่าด้วยซ้ำไปเพราะที่จริงผมเดาอารมณ์ของปูนไม่ค่อยเก่งนักนอกจากเวลาที่เขาพร้อมจะโมโห
ผมใช้เวลาในการตัดสินใจมานานมากพอแล้ว  หลายอย่างที่ผมได้พิสูจน์กับตัวเองและค้นพบเลยว่าหัวใจผมอยู่ที่ใคร  ถึงแม้ผมจะเลิกกับแอนนา..อดีตภรรยาของผมไปแล้วปูนก็ยังไม่ยอมให้ผมกลับไปหาฟ้า  เขาบอกว่าเขาต้องการความแน่ใจ  เมื่อไหร่ที่เขาได้รับมากพอแล้วเขาจะอนุญาตให้ผมผ่านด่านเขาได้ตรงนี้ผมอาจจะดูเป็นคนโลเลซึ่งแท้ที่จริงจะว่าอย่างนั้นก็ได้  แน่ล่ะ..ผมมีหัวใจนี่นะ
“ผม..ใช้เวลามากพอแล้ว” ผมพูด  ปูนมองผมด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์ก่อนจะเบะปากพร้อมกับยักหน้าไปมา
“Tell me that you love me baby” ปูนยังคงหยอกล้อผมด้วยการร้องเพลงไม่เลิก  ผมได้แต่มองและยิ้มให้อีกฝ่ายซึ่งเหมือนยังไม่มีท่าทีว่าจะหยุดเสียที
“I need your love so bad, ohh..need a soft voice, just to talk to me at night woo..hoo~ I need your love so bad baby, baby, baby, baby”
“หึ..หึหึ เลิกล้อเล่นสักทีน่า” ผมหัวเราะอีกฝ่ายที่ทำท่าทีทะเล้นไม่หยุด  เขามักจะเป็นอย่างนี้เสมอ  เมื่อไหร่ที่อารมณ์ดีก็จะอารมณ์ดีมาก  แต่บทถ้าจะขี้โมโหแล้วละก็  ใครหน้าไหนก็เอาไม่อยู่ทั้งนั้นแม้กระทั่งพี่สาวของเขาเอง..ซึ่งผมเองก็ไม่ชอบเข้าไปอยู่ในสถานการณ์แบบนั้นของปูนเท่าไหร่  ด้วยความที่ปูนเป็นคนนิสัยแบบนี้คุณแม่ของผมจึงชอบมากเมื่อไหร่ที่ต้องการให้ปูนไปช่วยดูงานที่บริษัท  นอกจากเป็นคนขี้วีนแล้วเขายังเป็นคนพูดตรงด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มขนาดที่ว่าชาวต่างชาติอย่างพวกผมต้องยอมเลยล่ะครับ
“................” ปูนหยุดตามที่สั่ง  เขานั่งอมยิ้มจ้องผมไม่วางตาก่อนจะพยักหน้างึกงักคล้ายเข้าใจ  ผมนั่งรอเขาแสดงความคิดเห็นอะไรสักอย่างเพราะเขาเป็นเพียงคนเดียวที่เป็นที่ปรึกษาให้ผมตลอดมาตั้งแต่ที่ฟ้าได้จากผมไป  ไม่สิ..ฟ้าไม่ได้ผิดที่จากผมไป  ผมต่างหากที่ทำให้ฟ้าต้องเป็นฝ่ายจากไปเอง
“ฟ้าน่ะ ร้ายกาจกว่าที่คุณคิดนะ” ปูนพูดแต่กลับมีรอยยิ้มที่อ่อนโยนเมื่อนึกถึงเพื่อนรักของตน  ผมผงะเพียงเล็กน้อยแต่ก็พยักหน้าตอบอย่างเข้าใจ  ผมคิดว่าฟ้าน่ะร้ายกาจตั้งแต่ทำให้ผมหลงรักได้แล้วละครับ
“มันน่ะ คล้ายกับนาร์ซีซัส ผสมกับอะพอลโลแล้วก็อาร์เทอร์มีสเลยล่ะ..หึ” ปูนถลึงตาพูดบอกพร้อมกับหัวเราะออกมา  ผมได้แต่ยิ้มให้
“ผมบอกแล้ว ว่าถ้าผมพร้อมเมื่อไหร่..ผมจะบอกคุณทันที”
“นั่นสินะ ชีวิตคุณนี่” ปูนพูดปัดไปที  เขาเลื่อนมือไปเด็ดดอกไม้จากต้นไม้ที่อยู่ไม่ไกลมือนักมาถือไว
“มันชีวิตคุณ” เขายังคงบ่นพึมพำ  ตาเลื่อนลอยมองดอกไม้ในมือ
“แต่มันก็คือชีวิตเพื่อนผมด้วย” ปูนเงยหน้าขึ้นยิ้มให้ผมเล็กน้อย
“บอกอะไรให้ เอาบุญไหม” ปูนพูดขึ้นด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์และไม่มีรอยยิ้มปรากฏให้เห็นอีก 
“ฟ้ามันไม่ใช่คนประเภทที่จะยอมอ่อนถ้าไม่สมเหตุสมผล..คุณก็ทำกับมันไว้มากอยู่ อย่านึกเชียวว่าความรักที่มีมากล้นที่แบกกลับไปให้มันที่ไทยน่ะจะมากพอให้คนอย่างมันอภัยให้คุณได้” ผมเพียงแต่กลืนน้ำลายลงคอเพราะรู้สึกอึดอัดขึ้นมา  ถึงแม้จะบอกว่าเตรียมใจไว้แล้วแต่กลับรู้สึกกลัวกับคำพูดของปูนไม่ได้  เขาคงจะรู้จักฟ้าดีมากกว่าผม
“คุณรู้ไหม..ว่าทำไมฟ้าถึงเกลียดวิชาเศรษฐศาสตร์” ปูนแสยะยิ้มถาม  ผมได้แต่มองปูนอย่างหยั่งรู้ว่าปูนกำลังต้องการบอกอะไร
“เพราะมันน่ะ..เรียนวิชานี้ได้ท็อปตลอดทั้งๆที่แทบไม่ได้อ่านหนังสือเลยด้วยซ้ำ ผิดกับวิชาที่มันรักถนัดเลยล่ะ นั่นน่ะ..ทำให้มันรู้ว่าความจริงว่ามันเจ้าเล่ห์ได้มากขนาดไหน หึ..ทุกอย่างในมาตรฐานของฟ้าต้องอยู่บนพื้นฐานของผลดี ผลเสีย กำไรและขาดทุนอยู่ตลอดเวลา มันก็เหมือนความรักที่คุณจะเอาไปประเคนให้นั่นแหละ เข้าใจไหม แต่ถ้าจะไม่เข้าใจอืม..ก็คงต้องช่างหัวคุณ” ปูนยักไหล่ให้  เขามักจะพูดไม่สุภาพบ่อยๆซึ่งผมชินเสียแล้ว  ในบ้านของผมปูนเป็นคนหนึ่งที่พลิกผันอะไรหลายอย่าง  เนื่องจากตระกูลของผมเป็นตระกูลผู้ดีเก่า  การเสียมารยาทหรือการพูดไม่สุภาพจึงไม่ค่อยได้พบเห็นนัก  และในขณะที่ปูนเข้ามาเขามีลักษณะที่แปลกแยกแต่ก็ลงตัวในคราเดียวกัน  หลายสิ่งหลายอย่างในความเป็นตัวเขาทำให้คุณแม่ของผมหลงรักเขาให้อย่างจัง
“อีกอย่างนะ คุณควรเข้าทางคิวให้ได้ก่อน..คุณคงไม่รู้ตัวว่าคุณทำพลาดมหันต์แค่ไหนที่ดันไปทำลายความไว้ใจที่เด็กคนนั้นมีให้กับคุณ” ปูนมองผมไม่วางตา
“เพราะถ้าคุณทำให้คิวยกโทษให้ไม่ได้ คุณก็อย่าหวังเลยว่าสิ่งที่คุณคิดไว้กับฟ้าจะราบรื่น สองคนนั้นน่ะ..รักและผูกพันกันมากกว่าที่คุณเห็นนะ”
“แน่นอน ว่าผมก็รักเค้าสองคนมากกว่ารักคุณ เอิ่ม..อาจจะ นิดนึง” ปูนยักไหล่ยิ้มๆ 
“ผมเตรียมใจไว้แล้วล่ะ” ผมยิ้มพูดและได้แต่พยักหน้าอย่างเข้าใจ
“คุณควรมากกว่าเตรียมใจนะ” ปูนย้อน  เขาจ้องหน้าผม  สายตาของเขาเปี่ยมไปด้วยความเป็นห่วง
“ผมน่ะ ผิดต่อฟ้า..และผมไม่อยากทำผิดต่อเค้าอีก” ปูนยิ้มบอกเล็กน้อย  เขาถอนหายใจทิ้งก่อนจะเงียบไปสักพัก
“คุณไม่รู้หรอกว่าฟ้าต้องผ่านช่วงที่เจ็บปวดมาอย่างทรมานแค่ไหน คนเราน่ะนะ..การที่จะต้องเจ็บปวดมากที่สุดก็เพราะเจ็บปวดกับสิ่งที่หาทางออกไม่ได้ มันยิ่งเจ็บมากเมื่อต้องเป็นฝ่ายตัดใจจากคนที่รัก..กระทั่งยังรัก แถมคนนั้นก็ยังรักเรา มัน..ทรมานนะ” ปูนยิ้มเศร้า
“ถึงผมจะสงสาร..แต่ผมกลับช่วยอะไรไม่ได้เลย ถ้าคนเราสามารถแบ่งความเจ็บปวดให้คนอื่นได้บ้าง มันก็คงจะดี..”
“ทิกเกอร์” ปูนหันกลับมามองหน้าผมอีกครั้ง
“คุณรับปากผมได้ไหมไม่ว่ายังไง คุณจะต้องเคารพการตัดสินใจของเพื่อนผม” ปูนพูดน้ำตาคลอ 
“ผมจะอนุญาตให้คุณไป ถ้าคุณรับปากผม”
“ครับ สัญญาด้วยเกียรติของผม” ผมตอบ 

= = = = = = = =

1 ปีก่อน  ณ  ห้องอาหาร Pureประเทศไทย..
“คุณคิดว่าเรื่องทั้งหมดที่คุณว่ามานั่นจะทำให้ผมเห็นใจแล้วก็ช่วยจะคุณใช่ไหม” คิวพูด  ตาของเขานิ่งมากจนผมอ่านไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่  หลังจากที่เล่าเรื่องราวทุกอย่างที่ผ่านมาระหว่างผมกับภรรยาและเรื่องอื่นอีกมากมายผมกลับรู้สึกไม่โล่งใจเลยสักนิดเดียว  ผมกำลังต้องการความเห็นใจจากผู้ชายคนนี้
“เปล่า ผมอยากให้คุณเข้าใจผมก่อน” ผมพูดและเพียงยิ้มเล็กน้อยให้เขาเท่านั้น
“ขอโทษด้วยนะ ถ้าผมจะบอกว่าผมไม่เข้าใจ” เขายิ้มตอบให้ผมเล็กน้อยเช่นเดียวกัน
“เพราะผมไม่อยากจะเข้าใจ เพราะถ้าผมเข้าใจคุณ..นั่นหมายความว่า ผมจะรับรู้ถึงความเจ็บปวดที่อาเคยมีได้น้อยลงไป” ผมถึงกับผงะกับคำพูดประโยคนี้  มันคล้ายกับมีบางสิ่งครอบลงบนหัวผมและจำกัดพื้นที่ในความคิดของผมอย่างชัดเจนทันทีทันใด
“ในบ้านหลังนั้นเค้ามีแค่ผม ถึงผมจะทำอะไรไม่ได้มาก..แต่เค้ามีแค่ผม” คิวพูดคล้ายกับบ่น  เราต่างเงียบกันไปสักพัก  สถานการณ์คล้ายกับกำลังฉายหนังสั้น  เราต่างสบตากันอยู่หลายครั้งหลายคราแต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรอยู่นาน
“ผม..ไม่ได้กลับมาเพื่อแค่มายืนยันว่าผมรักฟ้า หรือกลับมาเพราะต้องการแก้ไขอะไร หลังจากนั้น..คุณจะให้อภัยหรือไม่ให้อภัยผมก็ได้” ผมยิ้มพูด
“แต่ผมจะพยายามจนกว่าพวกคุณจะบอกผมว่า..ไม่มีทางเป็นไปได้อีกต่อไปแล้ว หรือ..ถ้าผมได้เห็นฟ้ามีความสุขอย่างที่เค้าต้องการ ผมจะไปเอง” ผมพูดบอก  คิวยิ้มเล็กน้อยก่อนจะถอนหายใจเบาๆ  เขาพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“อา..ไม่ค่อยเปิดใจรักใครง่ายๆ เค้าคาดหวัง..คาดหวังอยู่ตลอด ถ้าเค้าจะเปิดใจอีกครั้งมันก็คงจะยาก ถ้าคุณทำได้..ผมก็ไม่มีสิทธิ์ท้วงอะไรอยู่แล้ว เอาเป็นว่า..ผมจะช่วยเท่าที่ช่วยได้แล้วกัน แล้วก็นะ..ช่วยอย่าพลาดอะไรซ้ำๆล่ะ” คิวพูด 
“เพราะอาน่ะ..มือหนักสุดๆเลยล่ะ” คิวพูดแกมหัวเราะ  ผมยิ้มและพยักหน้ารับอย่างเข้าใจในความหมายทั้งหมด  คล้ายกับกำลังโดนขู่เตือนอย่างนั้น

= = = = = = = =

ปัจจุบัน  ณ  บ้านเมธิชัย  สิทธิบดีทรัพย์..
ผมยังคงนั่งจ้องคนที่นอนอยู่ตรงหน้าและหวนนึกไปถึงเรื่องที่ผ่านมาทั้งหมด  เรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างผมกับฟ้า  ความผูกพันที่ผมกับปูนมีให้กันมากขึ้นและมีความเข้าใจซึ่งกันและกันมากขึ้น  การได้ค้นพบบางสิ่งบางอย่างในตัวของผม  รวมไปถึงความรู้สึกของฟ้าทั้งหมดที่ผมได้รับมันทำให้ผมเข้าใจในชีวิตว่าตรงไหนที่ที่ผมอยู่แล้วมีความสุข  และถึงแม้ว่าผมกำลังทุกข์ผมจะเป็นสุขได้อย่างไร
~Oh darling, what happened to that beautiful smile
The ones you gave me any time we were face to face, Oh is it someone else taking my place.
Oh baby, what happened.~
เพลงบลูส์จากนักดนตรีโปรดของผมและฟ้าเปิดคลอมาหลายต่อหลายเพลง  ฟ้ายังคงนอนคว่ำหลับตาอยู่บนโซฟาอีกตัวซึ่งผมที่นั่งอยู่ที่โซฟาตัวตรงข้ามได้แต่นั่งมองเขา  หลังจากที่ผ่านอุปสรรคอะไรมามากมาย  มันคล้ายกับเป็นบททดสอบของผมและฟ้าเองด้วย  หรือที่จริงอาจจะทดสอบทุกคนที่อยู่รอบตัวพวกเราด้วยก็ได้  หลังจากนั้นผ่านมาหลายเดือนผมกับฟ้ายังไม่คืบหน้าไปไหนนอกจากคบกันอย่างคู่รักออกหน้าออกตา  ฟ้าอนุญาตให้ผมมาหาที่บ้านแต่ห้ามไม่ให้ผมรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัวมากกว่านั่น  เพราะเขาต้องการลงโทษที่ผมได้บอกความจริงว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาหลายปีผมไปนอนกับใครมาบ้าง  ฟ้าบอกผมว่าเขาไม่ได้โกรธผม  เขาบอกว่าผมมีสิทธิ์ทำอย่างนั้นแต่ผมก็ไม่ทราบว่าทำไมเขาถึงลงโทษผมอย่างนี้ทั้งที่ปากบอกว่า..ไม่โกรธ  แต่ไม่เป็นไร  ผมคิดว่าพวกเรายังมีเวลาอยู่ด้วยกันอีก  ผมไม่คิดจะรีบร้อนเพราะผมอยากให้ฟ้าสบายใจ
~Oh what happened to those fast heartbeats?
The ones that excited me so.Oh tell me, don't you love me.
Oh, baby, don't you care anymore?
Darling, what happened.~
“.................” ผมชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นคิวเดินเข้ามาในห้องหนังสือนี้  คิวเป็นหลานชายคนโปรดของฟ้า..จะว่าอย่างนั้นก็ได้  ผมไม่เคยเห็นว่าฟ้าจะโกรธคิวได้นานเลยสักครั้ง  ตอนแรกผมคิดว่าคิวอาจจะไม่ชอบผม   หลายครั้งผมโดนบททดสอบจากเขาทางอ้อมซึ่งผมรับรู้กลิ่นแปลกๆนั่นได้ตลอดเพียงแค่ไม่อยากพูดออกไปก็เท่านั้น  ผมคิดว่าคิวมีสิทธิ์ทดสอบผม..เพราะการได้รับการทดสอบมันทำให้รู้ถึงความมีคุณค่านะครับ  ยิ่งยากเท่าไหร่ยิ่งมีคุณค่ามากเท่านั้นหลังจากที่ผมใช้ชีวิตผ่านผู้คนมามากมาย  ส่วนมากล้วนแล้วเป็นนักธุรกิจและเพื่อนหัวกะทิซึ่งผมค่อนข้างเข้ากับทุกคนได้ดีแม้บางคนจะนิสัยเฮงซวยมากก็ตาม  แต่ผมขอบอกเลยว่าคิวเป็นเด็กที่รับมือยากมากสำหรับผมคนหนึ่ง  บางครั้งผมต้องนิ่งเพื่อรักษาสถานการณ์ไว้เวลาที่คิวต้องการต้อนผมให้จนมุม  ผมบอกได้เลยว่าเด็กคนนี้ไม่ธรรมดา  แต่ผมก็ไม่ได้ปฏิเสธนะครับว่าผมไม่ชอบที่โดนเขาต้อน  ที่จริงแล้ว..นี่น่ะ  ของชอบผมเลยล่ะ
“Hi” ผมทัก  คิวไม่ตอบอะไร  เขาหน้านิ่งเหมือนกับไม่พอใจผมแต่ผมคิดว่านั่นคงเป็นหน้าปกติของเขาซึ่งบางครั้งผมควรมีสติอ่านอารมณ์ของเขาให้ออกมากกว่านี้  อย่างหนึ่งที่ทำให้ผมทราบว่าคิวยอมรับผมคือคิวช่วยเหลือผมมาตลอดตั้งแต่ผมมาอยู่ที่ประเทศไทย  ซึ่งผมยิ่งรู้สึกดีเข้าไปใหญ่เมื่อเขายอมรับผมมากกว่าคนรักคนแรกของฟ้า  เขาคนนั้นชื่อ “จั๊ก” หรือ “จัก” อะไรสักอย่าง  บอกตามตรงว่าผมไม่ชอบขี้หน้าเขาเท่าไหร่  แถมชื่อยังออกเสียงยากพิลึก
“ใคร อนุญาตให้คุณมานอนในห้องนี้โดยไม่ใส่เสื้อ” คิวพูดขึ้นเสียงแข็งพร้อมกับจับจ้องไปที่ฟ้า  ฟ้ายังคงนอนหลับตาคล้ายกับไม่สนใจแต่มีรอยยิ้มผุดขึ้นให้เห็นนิดๆ  ตั้งแต่เมื่อเช้าที่ผมมาหาฟ้าที่บ้านก็พบว่าฟ้าใส่แต่กางเกงนอนทั้งที่ไม่ใส่เสื้อ  แถมยังไม่ได้อาบน้ำอีกด้วยครับ
“อา” คิวเริ่มลดน้ำเสียงให้ต่ำลงกว่าเดิม  นั่นแสดงให้เห็นว่าเขาเริ่มไม่พอใจ
“Oh darling, before I go. There's one thing I'd like to know” ฟ้าเอ่ยร้องเพลงขึ้นมาทั้งทั้งที่เพลงได้จบลงไปแล้ว  ผมเกือบหลุดยิ้มเพราะผมรู้ว่าฟ้าทำอย่างนี้ไปเพื่ออะไร  เขาเองก็นิสัยคล้ายกับปูนไม่มีผิด
“Don't you love me?Don't you care anymore?~” ฟ้ายังคงนอนหลับตานิ่งแต่ปากกลับขยับเหมือนต้องการแกล้งคิวที่ยืนอยู่
“Darling, what happened..หึ หึหึ” อยู่ๆฟ้าก็หลุดหัวเราะออกมาจนได้  ผมได้แต่อมยิ้มเล็กน้อย  คิวยืนเท้าเอวเหมือนกำลังระงับอารมณ์ของตน
“คุณนี่มันจริงๆ” คิวกัดฟันคล้ายกับเหลืออด
“ไปใส่เสื้อ แล้วนี่ยังไม่ได้อาบน้ำใช่ไหม” คิวขึ้นเสียง  แม่บ้านของฟ้าเดินเข้ามาเพื่อนำกาแฟมาเสิร์ฟให้ผม  เมื่อเธอเห็นสถานการณ์เป็นเช่นนี้เธอหน้าเสียในทันที
“กาแฟใคร” คิวหันมากระชากเสียงถาม
“เอ่อ ผ..” ผมอ้ำอึ้ง
“เอ่อ กาแฟ ของคุณ..ผู้ชายคนนี้ค่ะ” แม่บ้านตอบเสียงตะกุกตะกัก  คิวหันกลับมาจ้องหน้าผมเล็กน้อย แม่บ้านรีบเดินออกจากห้องไป
“ออกไปจากห้องนี้เลยนะ” คิวไล่อย่างหัวเสีย  ผมไม่รู้ว่าเขาไล่ใคร  ไล่ฟ้าหรือไล่ผม  หรืออาจจะไล่ทั้งคู่  เขาเดินตรงไปที่โต๊ะเขียนหนังสือโต๊ะประจำของเขาซึ่งผมจะไม่ค่อยกล้าเข้าไปยุ่มย่ามเท่าไหร่นัก  ที่จริงคงไม่ใช่แค่ผมเท่านั้น..อาจจะเป็นทุกคนในบ้านนี้ก็ด้วย  เพราะเพียงแค่สิ่งใดสิ่งหนึ่งบนโต๊ะเคลื่อนย้ายเพียงแค่เซ็นเดียวคิวก็จะสามารถรู้ได้ในทันทีว่ามันไม่เหมือนเดิม
“ฟ้าครับ” ผมเรียกฟ้าที่ยังคงแกล้งนอนหลับตาพริ้มอยู่  อีกฝ่ายอมยิ้มออกมาเหมือนกำลังสนุก
“ไปกันเถอะครับ” ผมบอก  ผมพูดภาษาไทยได้คล่องมากขึ้นเพราะผมพยายามใช้ทุกวัน  ถึงแม้ว่าบางครั้งผมจะใช้ผิดใช้ถูกแต่ผมก็ไม่ได้อายมากเท่าไหร่เพราะถึงแม้ว่าจะถูกบางคนหัวเราะแต่เขาก็ช่วยบอกสิ่งที่ถูกให้ผมอย่างยินดี
“ไม่” ฟ้าตอบเสียงดังฟังชัด  ผมหันกลับไปมองคิวเล็กน้อย  ในห้องเงียบสงัดลงทำให้ผมต้องหยิบกาแฟขึ้นดื่มฆ่าเวลาเพราะดูเหมือนฟ้าจะไม่ยอมหยุดกวนหลานตัวเอง
“กี้..ผมหนาว” ฟ้าลุกขึ้นนั่งพร้อมกับยิ้มกว้างให้ผม  อารมณ์แปลกจากเดิมถนัด  ผมยิ้มให้เขาเล็กน้อย
“ไปใส่เสื้อสิครับ” ผมบอก
“ไม่” ฟ้าตอบเสียงใส  ผมส่ายหัวอย่างรู้ทันฟ้าก่อนจะเอนตัวรอดูสถานการณ์  ฟ้าลอยหน้าลอยตาไปมา  คิวยังคงนั่งเงียบอ่านหนังสือไป  เสียงเพลงเริ่มบรรเลงเพลงต่อเพลง 
“เฮ้อ เบื่อจัง” ฟ้าบ่นขึ้น
“เฮ้อ เบื่อจัง” เขาย้ำพูดอีกครั้ง
“เฮ้อ!”
“ฟ้า” ผมปรามเพราะฟ้าเล่นมากไปแล้ว  บางครั้งผมก็ไม่เข้าใจว่าฟ้าชอบนักรึไงที่ทำให้คิวโมโหหรืออารมณ์เสียได้  ผมไม่ชอบเท่าไหร่  ผมคิดว่าเขาไม่ใช่บุคคลที่ควรเข้าไปลองของหรือล้อเล่นเมื่อไหร่ที่เขาหงุดหงิด  ถ้าเป็นผม..ผมจะไม่ทำอย่างนั้น
“อยากเล่นมากใช่ไหม” คิวหันกลับมาพูดเสียงเรียบ  ฟ้ายักไหล่อย่างลองดี
“ได้” คิวยิ้มมุมปากเล็กน้อย  เขาลุกขึ้นแล้วเดินตรงมาหาฟ้า  ผมกับฟ้ามองอย่างไม่เข้าใจ  คิวก้มลงหยิบโทรศัพท์มือถือของฟ้าที่วางอยู่บนโต๊ะตรงหน้าผมไป
“เอ๊ะ” ฟ้าร้องหน้าเหวอ
“จะออกไปไหม” คิวถามพร้อมกับจ้องหน้าฟ้าด้วย
“ไม่” ฟ้าเบะปากเล็กน้อย
“โอเค” คิวพยักหน้าก่อนจะกดอะไรบางอย่างบนโทรศัพท์มือถือนั่น 
“เอ๊ะ ทำไรอ่ะ” ฟ้าเริ่มอยู่ไม่สุข  เขาลุกขึ้นยืนเพื่อจะไปแย่งโทรศัพท์กลับมาแต่คิวกลับเบี่ยงหนี
“นี่เบอร์ใครนะ” อยู่ๆคิวก็ยื่นโทรศัพท์กลับมาให้ฟ้าดู  ฟ้าชะงักไปเล็กน้อยจนผมอดสงสัยไม่ได้ว่าเขากำลังคุยเรื่องอะไรกันอยู่
“ช่วยออกไปดีๆ เดี๋ยวนี้” คิวย้ำพูด
“เออ ออกก็ได้” ฟ้าปัด
“เอามาเซ่!” ฟ้าขึ้นเสียงเมื่อคิวยังไม่ยอมคืนโทรศัพท์มือถือกลับมาให้
“ชิ ไปหาอะไรทำก็ได้..ไม่สนุกแล้ว” ฟ้าบ่นก่อนจะหยิบมือถือออกจากมือคิวและเดินออกจากห้องไป
“บ้านใครวะ ตกลงบ้านใคร!” ผมได้ยินเสียงฟ้าโวยวายแว่วๆ  คิวหันกลับมาจ้องผมเขม็ง  ผมยิ้มให้เขาเล็กน้อย
“คุณควรสั่งสอนเค้าบ้างก็ดีนะ” คิวบอกผม
“ตอนเด็กๆคงไม่ค่อยมีใครเอาใจน่ะ..ยิ่งแก่ถึงยิ่งเลอะเลือน” คิวบ่นลอยๆก่อนจะเดินกลับไปนั่งที่เก้าอี้  ผมได้แต่อมยิ้มไม่รู้จะว่าต่ออย่างไรเพราะฟ้ากับคิวก็ทะเลาะกันอย่างนี้เป็นประจำตั้งแต่ผมจำความได้  ผมคิดว่ายิ่งเขาเป็นอย่างนี้เขาก็รักกันมากเท่านั้น  มันคล้ายกับเพิ่มสีสันให้ผมด้วยเพราะครอบครัวผมไม่ค่อยได้พูดคุยกันอย่างนี้สักเท่าไหร่  เราจะต่างคนต่างอยู่เสียส่วนมาก  ยิ่งฟ้าแสดงออกแบบนี้ผมคิดว่าเขาก็คงแค่อยากเรียกร้องความสนใจจากหลานตัวเองละมังครับ..
ผมนั่งจิบกาแฟและอ่านหนังสือฆ่าเวลาไปพลางเพราะไม่รู้ว่าฟ้าไปไหน  คงขึ้นไปบนห้องแต่ผมตามขึ้นไปไม่ได้เพราะผมยังไม่ได้รับอนุญาตจากฟ้าว่าสามารถเข้าออกบ้านนี้ทุกซอกทุกมุมได้ตามสบาย  หลังจากที่ผมสามารถทำตามข้อตกลงกับฟ้าได้ว่าถ้าผมให้คิวเดินแบบในงานแฟชั่นโชว์ได้  หลังจากนั้นหนึ่งเดือนฟ้าจะให้ผมนอนที่บ้านของฟ้าได้  ผมคิดว่าการเค้าน์ดาวน์ก็เป็นเรื่องที่น่าลุ้นดีซึ่งการเคารพในกฎกติกาก็คล้ายกับให้เกียรติซึ่งกันและกันด้วย
ผมนั่งอยู่ในห้องหนังสือกับคิว  ต่างฝ่ายต่างเงียบอยู่เกือบชั่วโมง  เขานั่งอ่านหนังสืออยู่ในโลกของเขาโดยผมก็ควรอยู่ในโลกของผมไม่ควรไปรบกวนเขาด้วยนะครับ

[เบบี้]

"กี้..เสร็จละ” ฟ้าเดินมาด้วยสีหน้าร่าเริง  เขาเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว  ผมยิ้มให้  เขาเป็นคนหุ่นดีเหมาะมือผมมาก  แต่งตัวเก่งและรู้ว่าอะไรที่ผมชอบหรือไม่ชอบให้ใส่
“ไปไหนครับ” ผมถามก่อนจะปิดหนังสือลง
“ไปไหนกันดีอ่ะ..ไปหาอะไรอร่อยๆทานกันไหม แล้วไป Sport Shop ด้วย..ฟ้าอยากดูชุดกีฬาน่ะ” ฟ้ายิ้มบอก  ปกติแล้วสมัยที่เราคบกันแต่ก่อน  ฟ้าจะแทนตัวเองว่า “I” กับ “You” เป็นปกติซึ่งบางครั้งผมจะเรียกเขาว่า “Honey” บ้าง  แต่เมื่อผมได้มาเรียนภาษาไทยทำให้ผมทราบว่าในภาษาไทยสามารถใช้สรรพนามเรียกได้หลายอย่าง  ผมรู้มาว่าฟ้ากับคนรักคนแรกของเขาจะแทนตัวเองด้วยชื่อตัวเองกับอีกฝ่ายเสมอ  คุณครูที่สอนภาษาไทยให้กับผมเธอบอกกับผมว่านั่นเป็นการแสดงถึงความสนิทสนมที่มีให้กันมากยิ่งขึ้น  ผมจึงชอบทุกครั้งที่เดี๋ยวนี้จะได้ยินฟ้าแทนตัวเองว่า “ฟ้า” มากกว่าจะใช้คำว่า..ผม นะครับ  ผมไม่อยากบังคับให้เขาพูดซึ่งเมื่อไหร่ที่ผมได้ยินเขาใช้ออกมาอย่างเป็นธรรมชาติยิ่งทำให้ผมรู้สึกดีมากขึ้นเท่านั้น
“ได้ครับ” ผมตอบ
“หนิคิว” ฟ้าเรียก  คิวละสายตาจากหนังสือมามองฟ้า
“เย็นนี้ไปตีเทนนิสกัน” ฟ้ายิ้มชวน  คิวเงียบไปครู่หนึ่งเหมือนใช้ความคิด
“โอเค” คิวพยักหน้าตอบ
“ชวนเค้กไปด้วยนะ เย็นนี้เค้กจะมากินข้าวที่บ้านไม่ใช่เหรอ..ชวนไปเยอะๆเลย สนุกดี” ฟ้ายิ้มคล้ายกับมีความสุข  ฟ้าเป็นคนเข้ากับสังคมง่าย  ชอบปาร์ตี้แต่ผมไม่ค่อยชอบปาร์ตี้  ผมชอบอยู่ในโลกเงียบๆมากกว่า  ดังนั้น..เวลาที่ผมต้องอยู่ร่วมกับคิวแล้วผมถึงรู้สึกสบายใจมาก  ผมไม่ต้องระแวงเลยว่าคิวจะมายุ่งวุ่นวายกับผมหรือเปล่าเพราะเขามีโลกของเขาโดยที่ไม่เคยรุกล้ำมาในพื้นที่ส่วนตัวของผมเลย
“ไปฮันนี่~” ฟ้ายิ้มเรียก  ผมยิ้มให้เล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้น
“รีบไปเถอะ..จะอ้วก” คิวพูดเสียงแข็งมาก  ฟ้าหันมาส่ายหัวและหัวเราะให้  เราเดินออกมาที่ลานจอดรถและเราตกลงว่าวันนี้จะขับรถของฟ้าไปเพราะคงจะสะดวกในการเดินทางมากกว่า  หนึ่งอย่างที่ผมไม่ชอบใจในเมืองหลวงนี้เลยคือรถติด  ครั้งที่มาแรกๆผมค่อนข้างงงมากและคิดว่าตัวเองอยู่ที่นี่ไม่ได้แน่  มันค่อนข้างลำบากไปหมด  โดยปกติแล้วถ้าผมอยู่ที่ประเทศอังกฤษผมจะมีคนขับรถประจำตำแหน่ง  ถ้าต้องออกไปส่วนตัวก็จะมีคนขับรถของที่บ้านขับให้เสมอ  แต่ถ้าอยู่ที่ประเทศอิตาลีจะขับรถเองเพราะบ้านของผมอยู่ค่อนข้างชานเมืองจึงไม่วุ่นวายเท่าไหร่และด้วยผมกับปูนเป็นคนรักธรรมชาติด้วย  แต่เมื่อผมต้องมาเจอการจราจรที่กรุงเทพนี้ผมถึงกับอยากจะอาเจียนเลยล่ะ  บางครั้งผมก็รู้สึกนับถือคนที่นี่จริงๆ..เพราะอย่างน้อยพวกเขาก็มีความอดทนสูงนะครับ
“เมื่อกี้..ฟ้าคุยอะไรกับคิวเหรอ” ผมถามขึ้น  วันนี้ฟ้าให้คนขับรถขับรถให้แทน  ผมกับฟ้าจึงได้นั่งสบาย 
“เปล่านี่” ฟ้าตอบปัดไปที  เขามองออกไปด้านนอกกระจกเหมือนไม่ต้องการให้ผมพูดถามอะไรอีก  ผมได้แต่นั่งเงียบเพราะยังรู้สึกติดใจกับการที่คิวทำเหมือนมีเรื่องที่ฟ้าต้องการปกปิดอยู่
“กี้..วันเกิดผมปีนี้ไปไหนกันดี” ฟ้าหันมายิ้มถาม  ผมยิ้ม
“ไม่รู้สิครับ แล้วแต่ฟ้า”
“อืม ฟ้าอยากไปทะเล..กับน้องๆที่ร้าน” ฟ้าทำหน้าคิด
“ผมอยากไปกระบี่” ผมรีบบอกฟ้าทันที  ผมเคยได้ยินชื่อเสียงของจังหวัดนี้มานานมากแล้ว  อยากไปแต่ไม่มีโอกาสได้ไปสักที
“ได้สิ” ฟ้ายิ้มกว้างในทันที
“งั้นวันเกิดฟ้าไปกระบี่นะ” ฟ้าสรุป
“ครับ” ผมพยักหน้าตอบ

= = = = = = = =

ณ สนามเทนนิส..
หลังจากที่ผมพาฟ้าไปซื้อเสื้อผ้า  ทั้งชุดกีฬา  ชุดว่ายน้ำและอุปกรณ์อื่นมากมาย  ฟ้าขนซื้ออย่างกับไม่มีของพวกนี้อยู่ที่บ้าน  ซึ่ง
ผมเองก็ไม่อยากขัดเท่าไหร่เพราะดูเขามีความสุขดี  เมื่อผมมาถึงที่สนามเทนนิสก็พบว่าคิว  เค้ก  เซ็น  เอเจและนิกกี้เตรียมพร้อมรออยู่ที่สนามเทนนิสแล้วเรียบร้อย
“โอ้ พร้อมหน้าพร้อมตาเลยนะหลานๆ” ฟ้าโบกมือทักทุกคน  เค้กยกมือไหว้ทั้งผมและฟ้า  ถึงแม้ผมจะไม่ค่อยชินกับมารยาทแบบไทยสักเท่าไหร่  ประมาณว่าผมไม่รู้ว่าผมควรจะทำเท่าไหนถึงจะพอดีนะครับ  ผมจึงป้องกันเพื่อไม่ให้เสียมารยาทโดยการรับไหว้ตอบทุกครั้ง  เอเจกับนิกกี้ผมเคยรู้จักดีสมัยที่อยู่ประเทศอิตาลี  เราเคยไปปาร์ตี้ด้วยกันอยู่บ่อยครั้งจึงไม่ต้องทักทายอะไรให้มาก
“ไงครับเค้ก ชุดน่ารักนี่” ฟ้าเดินเข้าไปลูบหัวเด็กผู้ชายที่ชื่อเค้ก  เขาเป็นเด็กที่น่ารักดี  มารยาทดีและผมคิดว่าเขาดูเป็นคนอ่อนต่อโลกในบางครั้ง  ผมรู้ว่าเขาเป็นแฟนกับคิวเพราะว่าสังเกตได้จากอารมณ์ในการพูดคุยของทั้งสองคน  ปกติแล้วคิวจะไม่เปิดรับใครทั้งนั้น  เขาจะมีหลักการพูดที่คนนอกอาจจะไม่ทราบเลยว่ากำลังถูกแบ่งเส้นอยู่แต่กับเด็กคนนี้นั้นไม่ใช่  ตอนแรกผมค่อนข้างตกใจเหมือนกันเพราะผมทราบมาว่าหลังจากที่ฟ้าเลิกกับผมไป  แฟนสาวของคิวถูกรถชนและเป็นเจ้าหญิงนิทราอยู่หลายเดือนก่อนจะเสียชีวิตลง  ผมรู้ว่าคิวรักเธอคนนั้นมากและคิวเองก็ไม่มีท่าทีว่าจะเบี่ยงเบนชอบผู้ชายเลย  แต่ก็อย่างว่าละนะครับ..จะไปว่าอะไรก็ไม่ได้เพราะอะไรก็เป็นไปได้ทั้งนั้น  ขนาดผมเองยังไม่คิดเลยว่าชีวิตจะเปลี่ยนไปได้มากขนาดนี้
“พี่เซ็นซื้อให้นะครับ” เค้กบอก
“แล้วก็..เค้กเกลียดการตีเทนนิสที่สุด” เขายิ้มแหยเล็กน้อยด้วยสีหน้าขยาดจนทุกคนขำกันออกมา
“ไหงงั้นล่ะ นี่น่ะ..เป็นกีฬาที่สนุกสุดๆเลยนะ” ฟ้าขมวดคิ้ว  ฟ้าเล่นเทนนิสเก่งมาก  ผมทราบมาว่าเขาเคยเป็นตัวเก็งของโรงเรียนตั้งแต่สมัยประถมแล้ว  อาจจะหยุดเล่นไปบ้างก็ตอนที่ต้องเรียนต่อปริญญาโทตอนที่อยู่ที่ประเทศอิตาลีนะครับ 
“ลูกมันชอบหนีเค้ก เค้กเกลียดมัน” นี่คงเป็นครั้งแรกที่ผมได้ยินเด็กคนนี้พูดชัดถ้อยชัดคำขนาดนี้ 
“หึหึ” ฟ้าหัวเราะก่อนจะขยี้หัวอย่างเอ็นดู
“กัสไม่มาด้วยเหรอ” ฟ้าถามถึงแฟนของเซ็น  ตอนนี้ผมไม่แปลกใจเท่าไหร่แต่ถ้าเป็นแต่ก่อนผมคงช็อกไปนานแล้วล่ะที่ต้องมาพบว่าคนรอบตัวมีแต่คนรักที่เป็นผู้ชาย
“กลัวผิวเสียน่ะ” เซ็นยิ้มตอบเล็กน้อย  ฟ้าพยักหน้าอย่างเข้าใจ
“ไง..นิกกี้ กลับมาจากอังกฤษเมื่อไหร่ล่ะ” ฟ้าถาม  นิกกี้เป็นลูกครึ่งชาวไทยอังกฤษที่หน้าตาดูต่างชาติจ๋ามากกว่าที่จะเหมือนคนไทย  แต่เขาเคยบอกผมว่าเขาชอบอยู่ที่ประเทศไทยมากกว่าอยู่ที่ประเทศอังกฤษนะครับ
“เมื่อคืนนี้เอง อยากหายเจ็ตแล็กน่ะอา..เลยมาเอาเหงื่อออกซะหน่อย” นิกกี้อมยิ้ม
“แข่งกันหน่อยไหมล่ะ” ฟ้าท้าทายในทันที  ทุกคนต่างเงียบ  คิวนั่งมองไปทางอื่นเหมือนไม่สนใจต่อสถานการณ์ในตอนนี้  ผมเดินไปนั่งลงข้างๆเขาก่อนจะวางไม้เทนนิสทั้งของผมและของฟ้าลงบนโต๊ะ
“ทำไมยูต้องการจะแข่ง แข่งแล้วได้อะไร” เอเจถามขึ้นสีหน้าเหมือนรู้ทันฟ้า
“โหย ถ้าไม่แข่งแล้วมันจะไปสนุกอะไรเล่า..ไม่งั้นไอจะชวนพวกยูมาทำไม ไอมาคนเดียวไม่ดีกว่ารึไง” ฟ้าเริ่มโวยวายด้วยนิสัยเอาแต่ใจ คิวลุกขึ้นยืน  เขาเดาะลูกเทนนิสเล่นคล้ายกับเมินที่จะรับฟัง
“ผมไปน็อคบอร์ดนะ” คิวพูดขึ้นเหมือนบอกทุกคนตรงนี้
“นี่คุณหลาน..ไม่คิดจะแข่งกันหน่อยเหรอ” ฟ้ายิ้มกว้าง
“ไม่ล่ะ เชิญปัญญาอ่อนไปคนเดียวเถอะ” คิวตอบหน้าเรียบนิ่ง  เค้กที่นั่งอยู่ตรงหน้าผมพยายามก้มหน้าเพื่อไม่ให้ตัวเองหัวเราะออกมาอย่างเสียมารยาท
“เค้ก!” ฟ้าปรามทันทีเมื่อเห็นอย่างนั้น
“ขอโทษครับ” เค้กพูดทั้งที่ยังอมยิ้มอยู่
“แข่งกันก็ได้ พนันกันไปเลย” ฟ้าพูดขึ้นเสียงดัง  พวกผมหยุดมองไปที่ฟ้าอย่างสนใจ  ฟ้าเป็นคนที่ชอบการเสี่ยงดวงและการพนันมากคนหนึ่งเท่าที่ผมได้เคยรู้จักมา  ปกติจากที่เห็นการใช้ชีวิตของเขาตอนที่เราเริ่มคบกันใหม่ๆ  ผมเห็นเขาเป็นคนขยันเรียน  ขยันทำงานและดูแลทั้งฝัน  เซ็นและคิวเป็นอย่างดีซึ่งพอผมมาทราบจากปากเจ้าตัวว่าชอบเข้าบ่อนคาสิโนมาก  บอกได้เลยว่าในตอนนั้นผมค่อนข้างตกใจมากทีเดียวและรู้สึกไม่ชอบใจเท่าไหร่ที่เขามีนิสัยแบบนี้นะครับ
“ก็ดี อาจะเอาอะไรมาท้าล่ะ” เซ็นถาม
“เอ่อ..อืม อยากได้อะไรล่ะ” ฟ้าถามอย่างลองเชิง  เซ็นและนิกกี้เงียบไปมีสีหน้าคล้ายกับกำลังใช้ความคิด
“เอางี้ แข่งคู่..ใครแพ้ ฝั่งล่ะสองหมื่นเป็นไง” เอเจพูดขึ้น
“ก็ดี” ฟ้าตอบตกลงทันที
“คุณทำเหมือนไม่มีเงินจะใช้งั้นแหละ” ผมพูดอย่างอดไม่ได้  ที่จริงอยากจะคัดค้านออกไปให้เต็มปากแต่กลัวว่าคดีจากที่หนึ่งเดือนจะกลับกลายเป็นสองเดือนอย่างเดิมน่ะสิครับ
“แหม..ที่รัก” ฟ้าหันมายิ้มโหดให้ผม
“เงินที่ได้มาจากการเสี่ยง มักเสียวเสมอ..หึหึ” ฟ้ายักคิ้วให้  ผมได้แต่ส่ายหัวแต่คนอื่นๆกลับนั่งขำด้วยความชอบใจ
“ได้..งั้นเซ็นเล่นด้วย” เซ็นพูดขึ้น
“โอเค ใครคู่คุณล่ะ” ฟ้ายักไหล่ยิ้มเจ้าเล่ห์  เซ็นยักไหล่กวนตอบก่อนจะเดินหนีและเดินตรงไปหาคิวที่กำลังน็อคบอร์ดอยู่อีกฝั่งหนึ่ง  พวกเราทั้งหมดหันกลับไปมองเซ็นที่กำลังสนทนากับคิว  คิวหันกลับมามองที่พวกเราครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าตอบเซ็นและทั้งสองก็เดินกลับมา  ผมเหลือบเห็นฟ้าพยายามควบคุมไม่ให้ตัวเองยิ้มเจ้าเล่ห์และเมื่อเขาหันกลับมาเห็นว่าผมนั่งสังเกตเขาอยู่เขาก็รีบทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ในทันที 
“ตกลง ผมกับคิว” เซ็นพูด  ฟ้าเงียบไปก่อนจะเหล่มองไล่ทีละคนตั้งแต่นิกกี้  เอเจจนมาถึงผม
“ผม” ผมชี้หน้าตัวเองเพราะว่าฟ้าจ้องที่ผมเขม็ง
“ใช่ คุณนั่นแหละ” ฟ้าตอบหน้างอ
“ลุกเดี๋ยวนี้” ฟ้าสั่งเสียงเข้ม  เอเจกับนิกกี้หัวเราะเหมือนช่วยอะไรไม่ได้  ผมส่ายหัวเล็กน้อยแต่ก็ลุกตามขึ้นไปวอร์มร่างกาย
“เอาเป็นใช้กติกาห้าเซตละกัน” ฟ้าบอก
“โห อา..นึกว่าตัวเองลงแข่งแกรนด์สแลมรึไงมันจะโหดไปไหม” เซ็นท้วง  ถึงแม้ว่าเซ็นกับคิวจะเล่นเทนนิสเป็นและเล่นค่อนข้างบ่อยแต่ไม่ใช่กีฬาโปรดของทั้งคู่มันก็คงจะยากหน่อยละครับถ้าต้องมาแข่งกับคนที่ถนัดกีฬาด้านนี้อย่างฟ้า
“ทำไม แกกลัวแพ้คนแก่อย่างฉันไง..เออ สามเซตก็ได้” ฟ้าพยักพเยิด
“กลัวชนะละสิไม่ว่า” คิวที่ยืนเท้าเอว  ตามองขึ้นไปบนท้องฟ้าพูดขึ้นลอยๆ
“จุๆๆๆ..ไม่เอาน่ะเบบี๋ ไม่พูดอย่างนั้นนะ” ฟ้าเล่นเสียงทีเล่นทีจริง
“ลืมไปแล้วรึไง ว่าล่าสุดน่ะ..ใครมันชนะกัน” ฟ้ายักคิ้วใส่อีกฝ่าย  ผมได้แต่มองและพยายามทำใจแล้วว่าศึกครั้งนี้หนักอย่างแน่นอน  ถ้าเป็นอย่างนี้แล้วฟ้าไม่มีทางยอมแพ้เด็ดขาด  อย่างที่ฟ้าว่าเงินมันไม่สำคัญตรงที่มีอยู่แต่มันสำคัญในกระบวนการที่ได้มันมาต่างหาก  และการที่ฟ้าพยายามยื่นข้อเสนออย่างท้าทายแบบนี้เหตุผลก็คงไม่พ้นอยากจะเอาชนะทั้งคู่อีกครั้งนั่นละครับ ด้วยเพราะปกติแล้วผมคิดว่าฟ้าไม่ค่อยจะชนะอะไรคิวเท่าไหร่น่ะนะ
“คุณน่ะมันเป็นตาลุงที่กำลังจะเสียเงินสองหมื่นต่างหากล่ะ..จำไว้ซะ” คิวยักคิ้วให้
“ไอ้..ไอ้ปากเสีย ฉันยังไม่แก่นะโว้ย ไอ้เวร!” ฟ้าโวยวายดังลั่น
“ฟ้า คุณนี่..เล่นอะไรไม่เข้าท่าอีกแล้ว” ผมบ่น
“หยุดบ่นนะทิกเกอร์ ถ้าผมแพ้ละก็..คุณโดน!” อีกฝ่ายหันมาขู่ใหญ่
“จะทอยไหม” เอเจตะโกนถาม
“ไม่..ให้เด็กๆเค้าเป็นฝ่ายเสิร์ฟไปก่อนเถอะ” ฟ้าตอบ  เราเริ่มแข่งกันโดยคิวเป็นฝ่ายเสิร์ฟก่อน  ทั้งคู่ฝั่งของฟ้าและฝั่งของคิวค่อนข้างสูสีในเซตแรก  คล้ายกับทุกคนยังมีพลังและไม่มีใครยอมใคร  เซตแรกผมและฟ้าเป็นฝ่ายได้คะแนน  เมื่อขึ้นเซตที่สองเราเริ่มเป็นฝ่ายเสียเปรียบเมื่อคิวปล่อยให้เซ็นเล่นลูกหน้าเนตโดยที่ฟ้าเองคงอ่านเกมไม่ทัน
“กี้..ปล่อย!”
“เยส”
“สามสิบ สิบห้า” เอเจขานบอก  คิวหันมามองตาขวางใส่ฟ้า  ฟ้าเองก็เริ่มไม่ยิ้มแล้วด้วย
“ฟ้า..ใจเย็นสิ” ผมบอก
“ผมจะต้องชนะเข้าใจไหม คุณไม่เห็นเหรอว่ามันสองคนจะเอาชนะผมให้ได้” ฟ้าว่าเสียงเริ่มเหวี่ยง
“ก็คุณไปท้าพวกเค้าก่อน” ผมบอก
“กี้!” อีกฝ่ายขึ้นเสียงด้วยความไม่พอใจในทันที
“โอเคครับ โอเค..คุณจะชนะ” ผมรีบผายมือเป็นการบอกยอมแพ้ในบทสนทนานี้  เมื่อเซ็ตสองจบลงไม่สวยฝ่ายของคิวและเซ็นเป็นฝ่ายได้คะแนนไปนั่นยิ่งทำให้ฟ้าเริ่มหงุดหงิดและใจเริ่มไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอย่างกับตัวเองกำลังลงแข่งเทนนิสวิมเบิลดันอยู่อย่างนั้น
“คุณทิกเกอร์” ฟ้าเดินตรงเข้ามาหาผมทันทีระหว่างที่เราได้พัก  ตอนนี้อากาศร้อนอบอ้าวเป็นบ้า  บวกกับคู่แข่งที่โหดยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่าร่างกายผมใช้พลังงานและสมองมากเกินไปแล้ว
“ผมจะชนะ” ฟ้าย้ำบอกผมพร้อมกับจ้องผมเขม็งเหมือนต้องการอ้อนอย่างนั้น  ผมเหตาไปทางอื่น
“ผมจะไม่ไหวแล้วนะฟ้า ร้อนเป็นบ้าเลย” ผมบอกหน้ามุ่ย 
“ผมไม่ยอมแพ้มันหรอกนะ ไม่เอาอ่ะทิกเกอร์” ฟ้าร้องบอกอย่างเอาแต่ใจทันที
“แพ้หลานตัวเองมันไม่เสียศักดิ์ศรีหรอกนะครับ”
“คุณตีความหมายนี้ผิดแล้วล่ะ เพราะมันใช้ไม่ได้กับไอ้เปรตสองตัวนั้น” ฟ้าว่าหน้างอ  ผมยืนนิ่งเพราะไม่เข้าใจว่าคำว่า “เปรต” ที่ฟ้าว่านี่หมายถึงอะไร  เฮ้อ..บางทีผมก็รู้สึกปวดหัวกับคำด่าของคนไทยเหมือนกันนะครับ
“โอเคๆ ถ้าคราวนี้ผมชนะนะ ผมจะยกเลิกไอ้ข้อตกลงบ้าบออะไรนั่นให้เหลือแค่อาทิตย์เดียวก็ได้” ฟ้าพูดขึ้น  บอกได้เลยว่าประโยคนี้ทำให้หัวใจผมพองโตและมีพละกำลังกลับคืนมาในทันที 
“ก็..” ผมอ้ำอึ้งเล็กน้อยพอเป็นพิธี
“ก็ได้ครับ ผมจะพยายามแล้วกัน” ผมยิ้มบอก  ฟ้าอมยิ้มออกมาได้  เมื่อเริ่มเข้าเซตที่สามบอกได้ว่าสถานการณ์เป็นไปได้สวยมาก  คะแนนของทีมเรานำโด่งทีเดียวทำให้ฟ้าดูจะรื่นเริงขึ้นมาได้ในทันทีทันใด


เคร้ง!!

[เบบี้]

"โอ้ว” ฟ้ายิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าคิวขว้างไม้เทนนิสลงพื้นอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อฝ่ายของตนเองเสียคะแนนอีกครั้ง
“สามสิบ ศูนย์” เอเจตะโกนบอก
“เก็บอารมณ์หน่อยดีไหมหลานรัก” ฟ้าแลบลิ้นให้  เซ็นและคิวมองกลับหน้าฟ้าคล้ายกับมีความแค้น  ทั้งสองเดินกลับไปนัดแนะกันเล็กน้อย  การแข่งขันเริ่มขึ้นอีกครั้ง  คะแนนกลับมาสูสีและดุเด็ดเผ็ดมันขึ้นจนผมกลัวอารมณ์ของทั้งสองฝั่ง 
“เยส!” ฟ้าร้องเสียงดังเมื่อตนเองได้คะแนนในเซตสุดท้ายมาครอง  ผมมืออ่อนทิ้งไม้เทนนิสลงเดี๋ยวนั้น  บอกได้คำเดียวว่าเหนื่อยแทบขาดใจเลยละครับ  ไม่ใช่เพราะว่าผมไม่ค่อยได้ออกกำลังกายหรอก  ที่จริงเทนนิสผมก็เล่นเป็นกีฬาประจำถึงแม้ผมจะไม่เก่งเท่าไหร่  แต่การแข่งขันนี้ทำให้ผมรู้สึกเสียพลังงานไปเยอะมากแถมอากาศประเทศไทยนี่บั่นทอนกำลังกันสุดๆไปเลย..ให้ตาย
“ชนะ ชนะ ชนะ!” ฟ้ากระโดนตัวไปมาอย่างดีอกดีใจ  ผมได้แต่ยิ้มมอง
“พี่ชนะแหละเค้ก” ฟ้าวิ่งกลับเข้าไปหาคนที่นั่งอยู่ขอบสนาม  เค้กยิ้มให้
“จุ๊บ~” อยู่ๆฟ้าก็ก้มลงจับหน้าเค้กไปจูบจนอีกฝ่ายที่ไม่ทันได้ตั้งตัวชะงักไป  ผมเดินกลับไปที่ข้างสนาม  คิวกับเซ็นเดินกลับมาเช่นกัน
“แพ้อีกแล้วอ่ะคึ..แพ้ซ้ำซากจริงๆน้า วันหลังน่ะหัดใช้สมองเล่นมากกว่านี้สิ เผื่อจะชนะบ้าง” ฟ้าทับถมในทันที 
“พรุ่งนี้คุณต้องไปสนามกอล์ฟกับผม” คิวพูดหน้านิ่งแต่ก็แฝงไปด้วยความแค้นที่มี
“เอ๊ะ” ฟ้าชะงัก
“คงมีใครบางคนกำลังลืม..” คิวพูดขึ้นบ้าง
“ว่ากีฬาที่ถึงขนาดใช้สมองแล้ว แต่กลับแพ้ซ้ำซากน่ะคืออะไร” เซ็นพูดเสริมให้เพื่อนของตนอย่างแค้นด้วยเช่นเดียวกัน
“ชิ ไม่ว่างโว้ย..แพ้แล้วอย่ามาพาล เอาเงินมาเลย” ฟ้ารีบพูดปัดในทันทีเพราะฟ้าไม่ค่อยถนัดตีกอล์ฟสักเท่าไหร่  ผิดกับผม  คิวและเซ็น  คิวหยิบเงินสดออกมาจากกระเป๋าสตางค์เดี๋ยวนั้นก่อนจะยื่นมาให้ฟ้า
“กูมีห้าพันเองเนี่ย” เซ็นบ่น
“กูไม่มีแล้ว” คิวบอกเซ็นที่ส่งสายตาไปให้เหมือนจะขอยืมเงิน 
“นิกกี้เอามาให้กูหน่อยห้าพัน” เซ็นแบมือขอ  นิกกี้ส่ายหัวเล็กน้อยแต่ก็หยิบเงินให้
“ครบนะ” ฟ้ายิ้มกว้างเมื่อได้รับเงินทั้งหมด 
“ยูมีความสุขกับอะไรแบบนี้เสมอเลยนะ” เอเจส่ายหัวแซวเพื่อนตน  ฟ้ายักไหล่เล็กน้อย
“พี่เจ เล่นด้วยกันไหมครับ” นิกกี้ชวน  เอเจพยักหน้าตอบก่อนที่ทั้งสองคนจะลุกไป  เซ็นกับคิวมองหน้ากันแทนคำพูดก่อนจะหยิบผ้าขนหนูพากันเดินไป..ทั้งสองคนคงพากันไปล้างเนื้อล้างตัว
“อ่ะเค้ก พี่ให้” อยู่ๆฟ้าก็ยื่นเงินปึกนั้นไปให้เค้ก  เค้กหน้าเหวอ
“เอาไปสิ” ฟ้าพยายามยัดเยียดไม่หยุด  เค้กส่ายหัวตอบคอแทบหลุด
“ไม่เอาครับ” เค้กบอก
“พี่ให้ไง ปฏิเสธผู้ใหญ่แบบนี้ได้ไงครับ” ฟ้าเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
“เค้กรับไม่ได้หรอกครับ พี่ฟ้าอ่ะ..อย่าบังคับเค้กสิฮะ” เค้กหน้าเสีย  ฟ้าเงียบไปเหมือนกำลังใช้ความคิด
“งั้น..เอาไปทำบุญให้ที่มูลนิธิที่เค้กไปบ่อยๆนั่นก็ได้ครับ แล้วแต่เค้กว่าจะทำเท่าไหร่..ถ้าเหลือก็เอาไปทำบุญที่วัดหรืออะไรก็ได้ แล้วแต่เค้กแล้วกัน” ฟ้ายิ้มบอก  เค้กนิ่งไปครู่หนึ่ง
“งั้นก็ได้ครับ” เค้กยิ้มตอบทันทีก่อนจะรับเงินไปถือไว้
“พี่คงจะได้บุญมากๆเลยใช่ป่ะ ทุ่มเทสุดๆเลยนะเนี่ย” ฟ้ายิ้มปลื้มไม่หยุด  ผมหยิบขวดน้ำมาดื่ม  ไม่อยากแสดงความคิดเห็นอะไรเพราะผมไม่มีแรงจะพูดแล้ว
“ไม่ได้เยอะขนาดนั้นหรอกครับ ก็พี่ฟ้าน่ะ..ต้องการเอาชนะพี่คิวกับพี่เซ็นเพราะความสะใจต่างหาก บุญมันก็ลดไปตามความศรัทธาแหละฮะ” เค้กพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังจนผมหลุดหัวเราะออกมา
“เค้กกกกก!” ฟ้าร้องอย่าไม่ชอบใจในทันที  อีกฝ่ายนั่งหน้างอไป  ฟ้ามักจะชอบเอาแต่ใจกับเรื่องไม่เป็นเรื่องเสมอ  เรื่องบางเรื่องที่ควรเอาแต่ใจเขากลับนิ่งเฉยจนน่ากลัว  หลายครั้งที่ผมเห็นฟ้าเงียบและนิ่งซึ่งผมจะไม่สบายใจเอาเสียเลยเพราะผมไม่ทราบเลยว่าเขาคิดอะไรอยู่  หลายครั้งที่ผมตามฟ้าไม่ทันอาจคงเพราะผมรู้จักเขาไม่ดีพอ  ผมอยากให้ฟ้าพึ่งพาผมมากกว่านี้เวลาที่เขาเสียใจ เจ็บปวดหรือเวลาที่ทรมานในเรื่องอะไรก็แล้วแต่  เหมือนกับที่ฟ้าเคยต่อว่าผมว่า..เมื่อเวลาที่เขาเจ็บปวดเขาควรมีคนรักคอยดูแลอยู่ข้างๆ  ผมลืมคิดมาตลอด  ตอนที่คบกับฟ้าผมคิดเพียงว่าผมกำลังมีความสุขโดยที่ผมไม่เคยรู้ด้วยซ้ำว่าอดีตของฟ้านั้นแสนเศร้าแค่ไหน  ชีวิตของผมที่เติบโตขึ้นโดยใช้คำว่า..สมบูรณ์แบบได้ทำให้ผมไม่เคยรู้ได้ว่าความทรมานกับสิ่งๆหนึ่งนั้นเป็นอย่างไร  เมื่อฟ้าเดินจากผมไปผมเพิ่งมาทราบว่าคนเราสามารถเจ็บปวดทรมานกับเรื่องใดเรื่องหนึ่งได้มากขนาดนี้เชียวหรือ 
“เค้กทำซะพี่เสียเซลฟ์เลยอ่ะ” ฟ้าทำหน้าบูด  เค้กยิ้มเล็กน้อย
“เพราะพี่ฟ้าชอบไปเอาชนะพี่คิวกับพี่เซ็นไงฮะ พี่เค้าถึงได้ไม่ยอมพี่ฟ้าน่ะ” เค้กส่ายหัวเล็กน้อย
“เอ๊ะ เค้กเข้าข้างพวกมันเหรอ” ฟ้าขึ้นเสียงหน้างอกว่าเดิม
“เปล่านะครับ” เค้กตอบ
“ไม่รู้อ่ะ ไม่อยากฟัง” ฟ้าปิดหูตัวเองพร้อมกับเชิดหน้าไปอีกทาง  ผมอมยิ้มให้เค้กเล็กน้อย  ไม่นานคิวกับเซ็นก็เดินกลับมา  คิวกับเซ็นถอดเสื้อตัวเดิมออกก่อนจะนำผ้าขนหนูเช็ดตัวแล้วสวมเสื้อยืดตัวใหม่ไปแทน
“เดี๋ยวอาจะไปไหนต่อ” คิวถามขึ้น
“กลับบ้าน เหนียวตัวอยากอาบน้ำแล้ว” ฟ้าตอบ
“เดี๋ยวผมไปบ้านใหญ่ก่อนนะ แม่โทรมาให้ไปเอาของน่ะ”
“อื้อ” ฟ้าพยักหน้า
“นายกลับไปกับอาแล้วกันนะ เดี๋ยวฉันไปกับเซ็นแล้วเดี๋ยวตามไป” คิวบอกเค้ก
“ฮะ” เค้กพยักหน้า
“วันนี้เราจะกินอะไรฉลองกันดี” ฟ้ายิ้มกว้าง
“ส้มตำเป็นไง” ฟ้าเสนอ
“เอ๊ะ พี่ฟ้ากินส้มตำเป็นด้วยเหรอฮะ!” เค้กเบิกตาโพรงคล้ายกับนี่เป็นเรื่องประหลาด  แต่ผมว่าอาหารชื่อนี้มันคุ้นๆอย่างไรพิลึก..แต่ยังนึกไม่ออกว่ามันหน้าตาเป็นยังไง  “ส้มตำ (-_-?) ส้มตำ (-^-?) ส้มตำ”
“เป็นสิเค้ก พี่ก็คนไทยนะ” ฟ้าตอบหน้างอ
“งั้นกินส้มตำ กินส้มตำครับ” เค้กย้ำพูดด้วยความดีใจแต่อยู่ๆเด็กคนนี้ก็ชะงักไปเหมือนนึกอะไรขึ้นได้
“คนอื่นจะกินได้เหรอ..” เค้กพูดพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองคิว  คิวยืนนิ่ง
“อะไร” คิวเหล่สายตามองต่ำมาที่เค้ก
“พี่กินได้เหรอ” เค้กถาม
“ถ้าไม่ห่วยแตกเท่าอาหารฝีมือนายก็โอเค กินได้หมด” คิวตอบส่งๆ
“ชิ..ตัวเองยังบอกว่าอาหารที่เค้าทำอร่อยอยู่เลยแท้ๆ” เค้กหันกลับมาบ่นพึมพำ
“ตัวเอง หึ..น่ารักอ่ะตัวเอง” เซ็นหยิกแก้มคิวอย่างต้องการแซวทำให้อยู่ๆเค้กก็หน้าแดงในทันที  เมื่อเด็กคนนี้ได้ยินว่าคนอื่นกำลังแซวตนจึงได้แต่พยายามก้มหน้าลงเรื่อยๆ  ทั้งที่คิวยังคงยืนนิ่งไร้ปฏิกิริยาใดๆ
“หึ..ตัวเอง” ฟ้าหัวเราะด้วยอีกคน
“พี่ฟ้าค้าบ~” เค้กปรามเสียงเบา  ทุกคนเอาแต่อมยิ้มกับภาพตรงหน้าทำให้ผมอดยิ้มตามไม่ได้
“ทานส้มตำนะ ดีไหมกีกี้” ฟ้าหันมายิ้มถามผม  ผมยังคงไม่ตอบอะไรเพราะชื่ออาหารชื่อนี้มันคุ้นหูผมเสียจริง
“กีกี้..นั่นชื่อคนเหรอวะ หึ” คิวหันไปยิ้มถามเซ็น  เซ็นหัวเราะตอบก่อนจะหันมามองหน้าผมกับฟ้า  ฟ้าหน้างอมองคิวตาขวางในทันที
“ไปล่ะ” คิวยิ้มพร้อมกับยกกระเป๋าขึ้นสะพายก่อนที่คิวกับเซ็นจะเดินออกจากสนามไป
“เค้กดูปากมันนะ แล้วจะไม่ให้พี่หมันไส้ได้ยังไง” ฟ้าโวยวายในทันที  เค้กยิ้มแหย  ฟ้าหยิบกล่องแว่นตากันแดดออกมาและนำแว่นตาขึ้นสวม
“เกลียดมันจริงๆ” ฟ้ายังคงปริปากบ่นหลานตนไม่เลิก  เขาหยิบแว่นตากันแดดของผมมายื่นให้ด้วย
“แต่ว่า..เค้กน่ะพูดแทนตัวเองว่าเค้ากับตัวเองกับคิวด้วยเหรอ” สุดท้ายฟ้าก็วกกลับมาเรื่องเดิม
“เปล่าฮะ เมื่อกี้ก็แค่พูดไปงั้นเอง..แบบว่าพูดประชดอ่ะครับ พี่ฟ้าคิดไปถึงไหนครับเนี่ย” เค้กเริ่มโวยวายแต่หน้ากลับแดงขึ้นเรื่อยๆ
“หึ โอเคๆ..ไม่พูดก็ได้ครับ” ฟ้าหัวเราะและบทสนทนาก็ชะงักไปครู่หนึ่ง
“ฟ้าครับ ส้มตำนี่มันเป็นไงเหรอ” ผมได้โอกาสจึงถามออกไปเพราะไม่อยากสงสัยคาใจไปมากกว่านี้  ฟ้าเงียบไปครู่หนึ่ง
“ก็เอาพริกไปตำ แล้วก็คลุกๆอ่ะ..รสชาติอร่อยอย่าบอกใครเลยล่ะ” ฟ้ายิ้มกว้าง  ผมผงะ  ภาพวกกลับไปถึงตอนที่ถูกบังคับให้ทานก๋วยเตี๋ยวผสมกับพริก  และคงใช่แน่..ภาพของส้มตำที่ผมเคยเห็นคุณครูสอนภาษาไทยของผมนำมาทานเป็นอาหารกลางวัน  สีของมันแดงแจ๋ไปหมดทั้งจานจนผมอดขยาดไม่ได้
“งั้น..ผม ผม” ผมอ้ำอึ้งเพราะดูเหมือนผมจะโดนเข้าให้อีกแล้ว
“แต่ว่าแบบไม่เผ็ดก็มีนะครับ คุณทิกเกอร์ทานเผ็ดไม่ได้ใช่ไหม” เค้กยิ้มถาม  ผมรีบพยักหน้าตอบในทันทีด้วยรู้สึกโล่งอกขึ้นมา
“ไม่เผ็ดมันจะไปอร่อยอะไรเล่า ส้มตำเค้าต้องกินกันแบบเผ็ดๆสิถึงจะอร่อย”ฟ้าโวยวาย  เขาชอบอ้างแบบนี้เรื่อย
“เนี่ย..เดี๋ยวพี่สั่งให้ป้านิดไปซื้อเจ้าดังมาเลยนะ เจ้านี้น่ะสุดๆ..เจ้าประจำพี่เลย หยิ่ง โวยวาย แต่ตำอร่อยโคตรอ่ะ” ฟ้าพูดไม่หยุดและดูเหมือนเขาจะไม่สนใจผมเลย
“ใช่ๆอืม..ส้มตำต้องมีคอหมูย่าง เอาลาบด้วยดีไหม..เผ็ดๆเลย ขนมจีนแล้วก็ ไก่ย่าง” ฟ้าบรรยายไม่หยุด  ผมได้แต่ทำหน้าแหย  อยู่ๆก็รู้สึกหน้ามืดขึ้นมา  อากาศร้อนขนาดนี้ยังทานของเผ็ดเป็นชีวิตจิตใจอีก  ให้ตายเถอะ..มนุษย์เดินดินที่เรียกว่า “คนไทย”
“พี่ฟ้ากินได้ก็ไม่บอก แบบว่า..เค้กอ่ะ ขาดหายส้มตำมานานละอ่ะครับ” เค้กยิ้มเขินพูดไม่เต็มเสียงเท่าไหร่
“กินได้สิครับ อย่าวัดคนจากภายนอกสิ..นิสัยของคนเปิดร้านอาหาร ไม่ลองชิมอาหารทุกอย่างมันก็ไม่ใช่วิสัยที่ดีนะ” ฟ้ายิ้มบอก
“แต่ว่า คือ...สนใจผมหน่อยได้ไหม” ผมพูดแทรกขึ้น  ฟ้าเงียบและหันมามองตาขวางเหมือนว่าผมทางสายตาว่าผมเสียมารยาทที่ไปขัดจังหวะเขาอย่างนั้น
“หุบปากไปเลย เดี๋ยวจะสอนให้กิน” ฟ้าพูดเสียงแข็ง  ผมจึงได้แต่นั่งเงียบแน่นิ่งไป..ถูกสาปไปแล้ว  ผม..ถูกสาปไปแล้ว
“เค้กไม่แสบตาเหรอ” ฟ้าเปลี่ยนเรื่องถาม
“ไม่ครับ” เค้กตอบ
“เป็นเด็กวัยรุ่นนี่ดีจังเลยน้า” ฟ้าบ่น
“แต่แดดแรงขนาดนี้ควรใส่ไว้บ้างก็ดีนะครับ ไว้เดี๋ยวพี่พาไปซื้อนะ” ฟ้ายิ้ม  เค้กยิ้มตอบเล็กน้อย
“กี้จะไปล้างตัวไหม” ฟ้าหันมาถาม  ผมส่ายหัวตอบ
“เช็ดให้ผมหน่อยสิ” ผมบอกอย่างต้องการอ้อนอีกฝ่าย  ฟ้าหน้านิ่งเหมือนรู้ทันผม  ผมถอดเสื้อออกแต่ฟ้าก็นำผ้ามาชุบน้ำแล้วเช็ดตัวให้ก่อนจะนำเสื้อยืดที่เตรียมมานำมาให้ผมเปลี่ยนด้วย  เรานั่งดูเอเจและนิกกี้เล่นเทนนิสต่อ  เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมงฟ้ากลับมีแรงไปน็อกบอร์ดต่อก่อนที่จะพากันกลับมาที่บ้านของฟ้า  เค้กเข้าไปอาบน้ำที่ห้องนอนของคิว  ฟ้าให้เอเจกับนิกกี้ไปอาบน้ำที่ห้องนอนสำหรับรับรองแขก  ส่วนผมฟ้าอนุญาตให้ผมมาใช้ห้องน้ำในห้องนอนของฟ้าได้  ตอนนี้ผมกำลังเดินสำรวจไปทั่วระหว่างที่ฟ้าเข้าไปอาบน้ำก่อน  ห้องของฟ้าสวยดี  ตกแต่งในแบบที่ฟ้าชอบซึ่งผมเองก็ชอบแบบนี้มากเหมือนกัน  เมื่อเดินจนทั่วทุกมุมห้องแล้วผมเดินกลับเข้ามาในส่วนของห้องนอนอีกครั้ง  ขณะเดียวกันฟ้าก็เดินออกมาจากห้องน้ำพอดี..
“ใครอนุญาตให้เดินสำรวจห้องคนอื่นไม่ทราบ” ฟ้าพูดลอยๆ  ผมยืนมองเพราะไม่ได้เห็นฟ้าเปลือยแบบนี้มานานหลายปีแล้ว  ทั้งที่รู้สึกตื่นเต้นแต่ก็อยากมองอยู่ดี
“ไอ้ฝรั่งลามก” ฟ้าทำเสียงเข้มว่าเมื่อเห็นสายตาของผมเข้า  ผมยิ้มตอบให้ 
“ไปอาบน้ำสิ” ฟ้าบอกก่อนจะหันตัวกลับไปนำผ้าขนหนูอีกผืนมาเช็ดตัว  ฟ้าตัวหนาขึ้นเล็กน้อยแต่หุ่นกลับฟิตกว่าแต่ก่อน  ตัวของฟ้ายังคงเท่าเดิมผิดกับผมเพราะยิ่งผมอายุมากขึ้นผมก็ต้องฟิตร่างกายให้ดูดีมากขึ้นกว่าเก่าด้วยเพราะโดนปูนบังคับด้วย  ปูนบอกว่าปูนรับไม่ได้ที่เป็นผู้ชายแก่ชอบปล่อยตัวเอง  เขาบอกว่าเขาไม่ปลื้มเอามากๆถ้าผมจะเป็นคนประเภทนั้น  ปูนมันชอบพูดจนติดปากว่า “สูทกับพุง..ไม่ใช่ของคู่กัน”
“อย่าน่ากี้” ฟ้าพูดปรามเหมือนรู้ว่าผมต้องการจะทำอะไร  ผมเดินเข้าไปหาพร้อมกับสวมกอดฟ้าจากด้านหลัง
“จุ๊บ~” ผมก้มลงจูบไหล่ของฟ้าเบาๆ  ตัวของฟ้ามีกลิ่นจางๆจากสบู่ยี่ห้อ Caswell-Massey ผมจำได้ดีเพราะฟ้าชอบใช้ยี่ห้อนี้
“ชีวิตผมที่ไม่มีคุณ เหมือนกับต้นไม้ที่ไร้ดอก” ผมบอก  ในขณะเดียวกันก็ได้ยินเสียงฟ้าหัวเราะในลำคอเบาๆ
"ใครสอนพูดล่ะนั่น" ฟ้าว่า
“You are my sunshine.” ผมกระซิบบอกที่ข้างหูพร้อมกับพรมจูบที่ต้นขอฟ้าอย่างโหยหามานาน 
“ฮึ ปากหวานจังน้า~ ต้องการอะไรรึไง” ฟ้าหันตัวกลับมาแสยะยิ้มให้  ผมยิ้มตอบให้เล็กน้อยและส่ายหัวตอบ  ฟ้าแนบตัวเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น  ถึงแม้ผมจะระแวงในความเป็นคนขี้แกล้งของฟ้าแต่ผมก็ทำใจดีสู้เพราะที่จริงตอนนี้ฟ้าอาจจะไม่ได้ต้องการแกล้งผมก็ได้  ฟ้าเข้ามาลูบอยู่ตรงหน้าท้องผมอย่างเบามือ  ตอนนี้ผมไม่ได้ใส่เสื้อเพราะรู้สึกเหนียวตัวจึงถอดมันออกตั้งแต่มาถึงบ้าน  หน้าท้องของผมเห็นกล้ามเด่นชัดขึ้นซึ่งเกิดจากอาการเกร็งจากการที่พยายามไม่ให้ตัวเองหายใจแรง  ฟ้าเงยหน้ายิ้มให้ก่อนจะนำตัวเข้ามาแนบชิดผมมากขึ้น  นิ้วของฟ้าไล่ขึ้นมาจนเกือบถึงหน้าอกของผมแต่เขาก็ไล่นิ้วกลับไปที่หน้าท้องอีกครั้ง  เขาหัวเราะชอบใจเล็กน้อยที่เห็นผมสะดุ้ง
“คุณอยากให้ผมพูดอะไร..” ฟ้าเงยหน้าถามเสียงกระซิบ
“เปล่า” ผมตอบ  ฟ้ายักไหล่ไปมาเล็กน้อย
“แล้วไอ้ที่แข็งอยู่ใต้กางเกงนี่อะไร..บอกให้อดทน อดทนแค่นี้ก็ไม่ได้” ฟ้าว่าพร้อมกับเงยหน้าทำหน้าดุใส่ผมอีกด้วย
“ฟ้าก็อย่าเล่นสิ” ผมบอก  ฟ้าหัวเราะเล็กน้อยแต่ก็นำมือไล่กับขอบกางเกงอยู่อย่างนั้นจนผมรู้สึกว่าเลือดในตัวกำลังสูบฉีดเต็มพลัง  มือของฟ้าอีกข้างที่ว่างอยู่ลูบผ่านเอวและโอบเข้ามากอดผมทำให้หน้าของฟ้าในตอนนี้อยู่ในระดับหน้าอกของผมพอดี
“Fuck me, please” เมื่อฟ้ากระซิบบอกเข้าที่ข้างหู  และด้วยประโยคนี้คล้ายกับบางสิ่งบางอย่างในตัวผมที่อดทนมาตลอดได้แตกกระจายลงในทันใด
“Fah~~” (สำเนียงบ้านเกิดออกเนื่องจากตบะแตก) ผมจับมือของฟ้าที่ยังคงไล่วนอยู่ตรงหน้าท้องของผมไว้ก่อนจะก้มหน้าลงเพื่อจูบอีกฝ่าย  ฟ้าเบี่ยงตัวหนี
“อ้าวจ์! ฟ้า” ผมร้องเสียงหลงในทันทีที่โดนกัดเข้าที่คางของผมเต็มแรง  ผมพยายามเบี่ยงตัวหนีในทันทีเมื่อรู้สึกเจ็บแต่ฟ้ากลับใช้มือดึงหูของผมไว้ทั้งสองข้าง
“ตะกละตะกลามจริงๆ!” ฟ้าว่าใส่เสียงดังก่อนจะปล่อยมือออก
“What!?” ผมอุทานเสียงหลง  นั่นมันแปลว่าอะไรครับ “กะกะ กามกาม”
“อะไรงั้นเหรอ หุบปากไปเลยไอ้หื่น” ฟ้าว่าเสียงแข็งพร้อมกับท่าจะตีแก้มผมด้วย  ผมรีบหลับตาหยีพร้อมหลบก่อน  ฟ้าทิ้งผมและเดินหนีไปแต่งตัวหน้าตาเฉย  ผมเดินไปนั่งลงที่เตียงก่อนจะใช้มือลูบหูลูบคางตัวเองเพื่อให้บรรเทาอาการเจ็บลงไปบ้าง  ไม่นานฟ้าก็เดินออกมายืนจ้องหน้าผม  ผมนั่งเงียบและไม่มองหน้าฟ้าอีกด้วยรู้สึกโกรธนิดๆ
“จุ๊บ~” ฟ้าเดินเข้ามาและอยู่ๆก็ก้มลงหอมแก้มผมเบาๆ  ผมยังคงนั่งนิ่ง  ไม่แม้แต่จะหันกลับไปมอง
“ถึงโกรธก็ต้องทานส้มตำอยู่ดีนะครับที่รัก มุขนี้น่ะ..ใช้ไม่ได้ผลหรอก” ฟ้ากระซิบบอก  ผมหันไปมองแล้วได้แต่อ้าปากค้างเพราะไม่รู้จะพูดอะไรออกไปดี  คล้ายกับภาษาไทย  ภาษาอังกฤษหรือแม้กระทั่งภาษาอิตาลีที่ได้รับการซึมซับมาอย่างยาวนานนั้นได้หายวับไปกับตา
ผมยังคงอ้าปากค้าง  ฟ้ายิ้มกว้าง“รีบอาบน้ำ แต่งตัวซะล่ะ” ฟ้าบอก  เขายิ้มให้ผมเล็กน้อยก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“Gosh~~” ผมร้องอย่างเหลืออดพร้อมกับกุมหัวตัวเองอย่างรู้สึกกำลังจะคุ้มคลั่งเพราะผู้ชายคนนี้  ผมเรียกสติอยู่นานกระทั่งความเจ็บที่ได้รับจากฟ้าก็ไม่ได้ช่วยให้เบื้องล่างของผมอยู่เป็นปกติเลย  สุดท้ายผมก็ต้องจัดการกับตัวเองให้มันเสร็จๆไปซะก่อนจะอาบน้ำล้างตัวเพื่อไปเผชิญกับอาหารมื้อนรกแตกต่อไป

.................>>>><<<<.................

ตอนต่อไปจะเป็นตอนพิเศษในส่วนของเซ็นนะคะ หลังจากต่อตอนของเซ็นได้ 2-3 วัน ทางเบบี้จะย้ายนิยายเรื่องนี้ไปที่ "ห้องนิยายจบแล้ว" ค่ะ

[fahdekkom]

ว้าวๆ มาทันตอนพี่เบบี้กำลังลงพอดีเลย

พี่ฟ้านี่ชอบแกล้งทิกเกอร์จังเลยนะ

น่าสงสารทิกเกอร์อ่ะ

[nolirin]

ขอ :z13:เป็นแรงใจก่อน

[N.T.❁]

ฟ้าเจ้าเล่ห์+เอาแต่ใจมากๆ แอบสงสารทิกเกอร์ 555
พี่คิวโดนอาแกล้งตลอด .. แต่คิวเค้กน่ารักอีกแล้ว ^ ^

[jimmyFG]

ทิกเกอร์ผู้หน้าสงสาร

[PetitDragon]

สงสารทิกเกอร์นะ 

[Ball]

น่ารักอ่าาาาา แต่พี่ฟ้านี่สุดๆเลย โคตรเอาแต่ใจ
สงสารทิกเกอร์อะ ตอนนี้เค้กน่ารักมากกกกก
พี่ฟ้าก้ชอบถึงเนื้อถึงตัวเค้กซะเหลือเกิน
อยากให้พี่คิวหึงหรือไงกัน 555

[mild-dy]

บ๊ะๆ หนุ่มทิกก์

[noy]

เจ้าเล่ห์สุดๆ
 

[sulsul]

ทิกเกอร์น่ารักจริงๆด้วย
ฟ้าปัญญาอ่อนตามที่พี่คิวบอกจริงๆ
ดีนะกัสไม่มาด้วย ครบเลย แท็คทีมกัน คนนึงไม่โต อีกคนน่ารำคาญ
ปล.คิดถึงคิวเค้กกกก

[เก้าแต้ม]

ดีใจจังเบบี๋มาลงตอนใหม่แว้วววว รอติดตามตอนต่อไปน๊าาา

[EverGreen™]

 

แอบมีคิวเค้กด้วยแฮะ 

[snack]

อาหลานบ้านนี้น่ารักที่สุดเลยถึงจะแสดงความรักออกมาในแบบดุเดือดทางวาจาอ่ะนะ55

น้องเค้กยังคงน่ารักได้คงเส้นคงวามาก

[tagloveX-Mark]

อาฟ้าสุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดอ่ะ ขี้แกล้งมากมาย แกล้งทิกเกอร์ซ๊าาาาาาาาาาาาา คงเข็ดขยาดไปอีกนาน ไม่กล้านอกลู่นอกทางแล้วล่ะ เหอ ๆ สงสารทิกเกอร์ขึ้นมาเลย 5555555+ ตอนนี้ถ้าเป็นหนังหรือมีภาพเคลื่อนไหวให้ดู คงน่ารักดี มีฉากน่ารัก ๆ มากมาย
ชอบจัง ^_^ อ่านสะใจ หายอยาก หายคิดถึง ขอบคุณค้าบเบบี้

[rujaya]

ทิกเกอร์มันน่าสงสารจังเลยยยย 

ฟ้าปล่อยให้อยากแล้วจากไป กร๊ากกกกกกกกกกกก

[StillLoveThem]

...อาฟ้านี่ ดีกับทุกคน แล้วแสบสันต์ กับทุกคนจริงๆๆ

[Tiamo_jamsai]

  ตัวเองๆๆๆๆๆๆ. ถึงขะไม่ได้ตั้งใจพูดแต่ฟังแรวเขินแทนอะ

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

ฮึ่ยยยยยยย พี่ฟ้าแม่งเจ้าเล่ห์อ่ะ อีกนิดเดียวกีกี้ อีกนิดเดียว

ขอบคุณน้องบี้คนงามนะคะ ที่เอาพี่ฟ้ามาส่ง

[Whatever it is]

ทิกเกอร์น่าสงสาร ชอบเค้กอะ น่าร้ากกกกกกกก

[sukie_moo]

 :laugh:อาฟ้านี่แสบจริงๆ

[gookgik]

พี่ฟ้าเอาแต่ใจ นิสัยเหมือนเด็กๆ  แต่ฮาที่โดนเค้กเหน็บเล็กๆ 

:-[แอบเขินแทนเค้กที่แทนตัวเองว่า เค้า กะ ตัวเอง กับคิว

แล้วทิกเกอร์จะรู้ว่าส้มตำนั้น แซ่บหลายขนาดไหน

[jojobuffy]

ทิกเกอร์ สู้ๆนะ

[BeeRY]

ทิกเกอร์ทั้งน่าสงสารทั้งน่าตลกจังเลย
เป็นฝรั่งก็เงี้ย โดนคนไทยน่ารักแกล้งเข้าให้แล้ว
ตอนหน้าพี่เซ็นกับน้องกัสเหรอคะ รอค่ะ

[Dadadidie]

ตลกทิกเกอร์ ต้องจำนนต่อพี่ฟ้าทุกอย่างเลย ฮ่าๆๆ

น้องเค้กน่ารักอ่าา

แอบรู้สึกใจหายที่หลังจากตอนหน้าก็จะย้ายไปห้องนิยายจบซะแล้ว

รอติดตามตอนพี่เซ็นค่าา

[Pupay]