หัวข้อ: ~ Limited Lovers ~ ( แจ้งข่าว!!! ) 4 พ.ค 59 - หน้า 339

[white choc~]

อาฟ้านี่มีความสุขกับการได้แกล้งคนจริง ๆ ให้ตายเหอะ 
ขนาดพี่คิวที่ว่าเจ๋ง ๆ แล้ว ยังไม่รอดฝีมืออาฟ้าเลย เยี่ยม!!
แต่มองไปมองมาคนที่น่าสงสารที่สุดก็คงจะหนีไม่พ้น ทิกเกอร์ อ่ะนะ อย่างว่าหล่ะก็รักเค้าแล้วนิ อะไรก็ยอมเธอ วู้~~~

ปล.ขอแซวน้องเค้กมั่ง เค้า-ตัวเอง เค้า-ตัวเอง ว๊ายยยยยยยย กิ้วกิ้วๆๆๆๆๆๆๆ 

[ladymoon_yy]

 

[maminmeaw]

ฟ้า ยังไงก็คือฟ้า....55555 ไม่ต้องหาคำบรรยาย สุดๆไปเลยจ้า
รอตอนต่อไปนะจ๊ะ

[อากาศใต้ผ้าห่ม]

ฟ้าใจร้ายกับทิกเกอร์มากกกกกก 

[Kfc_Pizza]

 

[faratellll]

  ฟ้ายั่วอ่ะ สงสารทิกเกอร์จริง  จริง คงต้องใช้แม่นางทั้งห้าไปก่อนนะ
นู๋เค้ก ตัวเองกะเค้าหรอ  ฮิ้ววววว >\\\<

ทิกเกอร์มาเมืองไทย มีเมียไทย ไม่กินส้มตำมันจะเข้าถึงอารมณ์คนไทยได้ไง ซู๊ดดด....พูดแล้ว
P.S. เบบี้ แล้วพอย้ายไปห้องจบจะ เปิดจองเลยไม๊อ่ะ

[ruby]

เป็นตอนที่น่ารักมากคะ ตอนที่แข่งเทนนิสกันยิ่งลุ้นว่าใครจะชนะ
สุดท้ายฟ้าก็ชนะไปด้วยความเจ้าเล่ห์ แต่คนที่เหนื่อยนะทิกเกอร์55
รออ่านตอนหน้าค่ะ

[Dr.rain_mark]

เค้ก คิว .. ตัวเอง กะ เค้า 

Tigger ผู้น่าสงสารจริงๆ อิอิ

ฟ้าก็ช่างจะสนุกกับการได้แกล้งคนไปทั่ว 

ขอบคุณเบบี้นะคับ รออ่านตอนต่อไปคับ 

[skynotebook]

อาฟ้าแกล้งทิกเกอร์ได้น่ารักมาก ฮาดีอะ
อ่านตอนของทิกเกอร์แล้วแบบว่าดีใจด้วยที่สามารถทำให้ฟ้ากลับมารักได้
แต่ก็เหมือนกับว่าทิกเกอร์ยังต้องทำความเข้าใจในฟ้าเพื่ออยู่ด้วยกันมากขึ้น

[snice_cz]

เพิ่งอ่านตอนพิเศษของคิวจบ เดี๋ยวจะมาอ่าของอาฟ้าต่อ อร๊ายย พี่คิวไม่ไหวนะ จริงๆ แล้วหื่นล่ะซิ ฮ่า ทำเค้กซะเขินเลยอ่า คู่นี้น่ารักมากกก

[littlesmall]

อาฟ้า.. ร้ายน่ะเนี่ย น่าสงสารทิกเกอร์ ..แกล้งให้อยากแล้วจากไป 
มันคงเป็นการแสดงความรักอย่างหนึ่งของฟ้า..
รักมากก็โดนเยอะหน่อย ดูอย่างคิวซิ ..โดนแกล้งตลอด
แล้วนี่ฟ้าทั้งรักทั้งแค้นทิกเกอร์ มันจะเหลือเหรอ 

น้องเค้กน่ารักอ่ะ.. ตัวกับเค้า พี่คิวกินเด็ก >.<
  ขอบคุณคุณเบบี้สำหรับตอนพิเศษค่ะ รอตอนของเซ็นน่ะค๊า

[CarToonMiZa]

 

[REMIND]

สงสารทิกเกอร์ อาฟ้าชอบแกล้งจริง ๆ

[เบบี้]

แจ้งข่าว !!!!!!!!!!!!!!!!!!

***รายละเอียดเพิ่มเติมที่:  http://baby.thai-forum.net/t497-topic



เบบี้
5 พ.ค 59

Fell In Love With A Boy [by..Zen]




ณ  บ้านเมธิชัย  สิทธิบดีทรัพย์..
“................” ผมจำได้ว่าวันนั้นความเงียบเข้าครอบงำผมกับคิวมานานพอสมควร  ตั้งแต่ผมถูกมันตบและถูกสั่งว่าให้มาพบมันที่บ้านผมก็เตรียมใจไว้แล้วว่าผมจะต้องเจอกับอะไร  ที่จริงผมไม่คิดจะบอกเรื่องระหว่างผมกับกัสให้ใครทราบเพราะผมเองยังไม่พร้อมและไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็แล้วแต่..กัสจะดูเป็นฝ่ายเสียหายมากกว่าผมอีกด้วย
คิวเป็นเพื่อนสนิทผม  เราคบกันมาอีกไม่กี่ปีก็จะครบยี่สิบปีแล้ว  ผมเคยฉุกคิดขึ้นมาว่าถ้าสักวันผมไม่มีใครและวันนั้นมันไม่มีใครด้วยเหมือนกัน  ผมนี่แหละจะชกท้องมันแล้วจับทำแฟนเสียเลยให้สิ้นเรื่องสิ้นราวกันไป  แต่นั่นมันก็เป็นเพียงความคิดเล่นๆที่สามารถเรียกเสียงหัวเราะให้ผมได้น่ะนะครับ  เพียงแค่ผมต้องคิดว่าผมจะต้องมีอะไรกับมันผมก็หมดอารมณ์แล้วล่ะ
และด้วยความที่เราสนิทกันมาก  ผมกับคิวมีความหลังด้วยกันมาเยอะ  หลายอย่างที่เราผ่านพ้นมาด้วยกันทำให้เราผูกพันกันและผมบอกได้เลยว่าผมขาดมันไม่ได้  ถึงแม้ว่ามันจะเป็นคนกวนอารมณ์และเข้าใจยากแต่ผมคิดว่าผมเป็นคนหนึ่งที่เข้าใจมันได้ดีมากที่สุดรองจากอาฟ้า  และถึงแม้ว่าบางคนจะคิดว่ามันเป็นคนไม่ดีแต่สำหรับผมมันเป็นเพื่อนที่ดีมาตลอด  บางอย่างผมต้องพึ่งมันและบางอย่างมันต้องพึ่งผม  เรารู้สึกดีที่เรามีคนที่ให้ความสำคัญรอคอยอยู่เสมอ  คิวเป็นคนคบคนยาก  ผมหมายถึงมันจะไม่เปิดรับใครง่ายๆให้เข้ามาเป็นเพื่อนสนิทของมัน  ซึ่งก็ค่อนข้างคล้ายผมเพราะถึงผมจะเข้ากับคนง่ายแต่ผมก็ไม่ยอมเปิดรับหมดหัวใจ  คิวจะมีเพื่อนสนิทอยู่ไม่กี่คนและเพื่อนสนิทพวกนั้นล้วนแล้วก็ต้องเข้ากับผมได้ด้วย  ถ้าคนไหนที่คิวรู้ว่าผมไม่ชอบ  คิวก็จะไม่ไปยุ่มย่ามกับคนคนนั้นมากเกินไป
“จะเงียบอีกนานไหม” คิวพูดขึ้น  ผมหันไปมองหน้ามันก่อนจะถอนหายใจแรง
“มึงตบหน้ากูทำไมล่ะ กูมึน..คิดไม่ทัน” ผมพูดประชดไปอย่างนั้น  ผมไม่ได้โกรธที่มันลงไม้ลงมือกับผมเพราะที่จริงแล้วผมก็รอมาตลอดที่จะมีใครสักคนมาห้ามปรามนิสัยส่วนตัวที่ผมห้ามตัวเองไม่อยู่นี้ได้บ้าง  อีกอย่างสิ่งที่ผมทำไปกับกัสผมก็ควรเจ็บตัวน่ะนะครับ
“จะให้กูขอโทษรึไง” คิวพูดลองเชิง  มันเอนหลังพิงพนักโซฟา  ผมรู้ดีว่าคนอย่างคิวไม่มีทางพูดขอโทษถ้ามันไม่รู้สึกว่าสิ่งนั้นไม่สมเหตุสมผลจริงๆ
“เปล่า” ผมตอบส่งๆ
“เมื่อไหร่มึงจะเลิกทำตัวเป็นเด็กสักที” มันบ่นพร้อมกับทำหน้าเหนื่อยใจกับผมเต็มประดา  ผมเงียบจนอาฟ้าเดินเข้ามาพร้อมกับแก้วไวน์อีกสามแก้ว  อาวางแก้วไวน์ลงให้ผมและคิวคนละแก้วก่อนที่อาจะเดินอ้อมไปนั่งที่โต๊ะเขียนหนังสือที่อยู่มุมห้อง
“ถ้ากูไม่ตบ มึงคิดว่าคนอย่างไอ้หมีมันจะหยุดรึไง..” คิวว่า
“หึ ใช่..มือหนักอย่างกับตีนแน่ะ” ผมบ่นไปงั้น  ตอนนั้นผมรู้ดีว่าหมีมันจะต้องทำอะไรกับผมสักอย่างแน่  ถึงแม้ว่าจะไม่มีใครบอกเรื่องผมกับกัสแต่คนฉลาดอย่างหมีก็น่าจะรับรู้ถึงกลิ่นผิดปกติได้ด้วยตัวเอง  อีกทั้งกัสก็คงเก็บความลับกับหมีไว้ไม่อยู่ด้วย
“ไม่เคยจะสำนึก” อาฟ้าบ่นขึ้นลอยๆแต่ตาไม่ได้หันมามองทางพวกผม  อาฟ้าเป็นอาแท้ๆของคิว  ตอนเด็กๆทางตระกูลของผมและตระกูลของคิวทำให้เราได้รู้จักกัน  รวมไปถึงตระกูลของเราก็สนิทสนมกันมานานตั้งแต่รุ่นคุณทวด  อาฟ้าเป็นคนที่ผมสนิทมากคนหนึ่ง  เป็นทั้งอา  ทั้งเพื่อน  ทั้งพี่..ผมใช้ชีวิตกับอาฟ้ามากกว่าอยู่กับพ่อแม่ของผมเองอีกด้วยซ้ำ  พ่อแม่ผมไว้ใจอาฟ้ามากถึงแม้จะรู้ว่าอาชอบผู้ชายด้วยกันและมีปัญหากับทางบ้าน  พอผมต้องไปเรียนต่อที่ประเทศอิตาลี  อาฟ้าก็เป็นคนหนึ่งที่คอยช่วยเหลือดูแลผมมาตลอด  ความรู้สึกที่อาฟ้ามีให้ต่อผมทำให้ผมรู้สึกดีและอาทำให้ผมรู้สึกเหมือนกับว่าอาเป็นอาแท้ๆของผมเลยล่ะครับ
“วันหลังน่ะ กูคงต้องให้อาเพิ่มกฎ..ห้ามมีอะไรกับพนักงานในร้านซินะ รึเปล่า” คิวพูดเชิงถาม
“แหม มึงพูดได้งั้นเหรอ..เค้กไม่ใช่เด็กในร้านรึไง” ผมย้อนอย่างไม่ยอม  มันเองก็ได้พนักงานในร้านเป็นคนรักเหมือนกัน
“ช่วยอย่าเอาความรู้สึกที่กูมีให้กับเค้ก ไปเปรียบเทียบกับสิ่งที่มึงต้องการได้จากกัส..” มันย้อนหน้านิ่ง  นั่นบอกได้เป็นนัยว่ามันเริ่มไม่พอใจในคำพูดของผมเมื่อกี้  สงสัยผมคงไปสะกิดต่อมอะไรของมันเข้าให้แล้วล่ะครับ  ผมหันหน้าหนีเล็กน้อยก่อนจะยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มแก้เซ็ง
“การศึกษาสูง ไม่ได้ช่วยให้สันดานเปลี่ยนจริงๆซินะ” คิวพึมพำ
“แคะๆ” ผมถึงกับสำลักไวน์ในทันที  อาฟ้าหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ  ผมวางแก้วไวน์ลงก่อนจะกลับมานั่งเหมือนเดิม
“กูไม่คิดว่ามึงจะโง่ได้ขนาดนี้ เพราะถ้ากูอยากจะนอนกับใครก็ได้ตามใจกู..กูคงจะไม่เลือกนอนกับคนใกล้ตัวอย่างที่มึงทำ มึงนี่นิสัย..ไม่สิ สันดาน” มันพูดแกมบ่นไปในตัว  ใช่ครับ..ผมนอนกับใครก็ได้แม้จะเป็นคนใกล้ตัวและผมไม่เคยคิดจะจริงจัง  นั่นจึงทำให้ผมคิดอยากจะนอน  อยากจะทำอย่างไม่สนใจใครแล้วไม่คิดจะจริงจังกับใครก็ด้วย  คิวมักเตือนผมเรื่องนี้อยู่หลายครั้ง  ที่จริงแล้วมันเตือนผมมาตลอดเพราะมันเองก็ไม่ใช่ไม่เคยนอนกับคนแปลกหน้า  แต่คิวค่อนข้างเลือกสิ่งที่ถูกใจและหิ้วไปนอนพร้อมกับตัดสัมพันธ์ลงในทันที  มันทำคล้ายกับว่าชาตินี้อย่าได้มาพบกันอีกประมาณนั้น..แต่สำหรับผมไม่ใช่แบบนั้นเท่าไหร่
“มึงคิดอะไรกับกัสรึเปล่า” คิวถาม  ผมเงียบ  เงียบอย่างต้องการใช้ความคิด  ไม่ใช่ว่าผมไม่คิดอะไรกับกัส  ในความรู้สึกทั้งหมดมันก็มีบ้าง  เอ่อ..ที่จริงแล้วมันค่อนข้างสับสนปนเปไปเสียหน่อย  ทั้งกัสและหมีมีความสัมพันธ์แบบแปลกๆที่ผมไม่สามารถเข้าไปคั่นกลางได้เลย  นั่นคือสิ่งที่ผมสงสัยมาตลอด  หมีมองออกว่าผมคิดลามกอะไรกับกัสนั่นก็ทำให้ผมสามารถทราบได้ว่าหมีเองก็คงคิดเลวๆไม่ต่างจากผมเสียเท่าไหร่  หมีไม่ใช่คนไม่เจ้าชู้แต่เพราะความเป็นคนนิ่งของมันทำให้มันดูเป็นคนดีอย่างนั้น  หลายครั้งที่เราไปดื่มด้วยกันและผมต้องหยุดสังเกตมองหมีอย่างเงียบๆ  หมีกล้าทำในสิ่งที่คนอื่นไม่กล้าอย่างแน่นอน  เด็กคนนี้มีความเห็นแก่ตัวที่ดูน่ากลัวอยู่ลึกๆ 
และด้วยผมเองก็ไม่แน่ใจในความรู้สึกที่กัสมีต่อผม  เด็กคนนี้เป็นคนดื้อตาใสและเข้าใจยาก  ด้วยความที่หมีมักออกตัวอยู่เสมอในการเป็นเจ้าของกัส  กัสเองก็ติดมันแจทำให้ผมไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าตกลงกัสต้องการอะไรจากผม  หลังๆมานี้ผมอาจจะแน่ใจขึ้นมาได้บ้าง  ผมเองก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกนะครับว่าที่ผมนอนกับกัสไปเพราะผมอยากให้กัสเป็นของผมและเพราะต้องการกันหมีที่จ้องจะตะครุบกัสอยู่ตลอดเวลา  เมื่อไหร่ที่กัสเผลอหมีมักทำท่าหวงของแสดงพื้นที่ของตัวเองในทันที  และถึงแม้ว่าผมมักเลือกนอนเฉพาะกับคนที่ถูกใจ  แต่กับกัสความรู้สึกอาจจะพิเศษมากกว่าหน่อยเพราะผมรับรู้ได้ทันทีเมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของกัสในวันนั้น  ผมรู้ว่ากัสต้องการอะไร  ยอมผมไปเพราะอะไร  ที่จริงเขาจะท้วงผมเลยก็ได้ผมจะยอมหยุดในทันทีแต่กัสก็ไม่ทำอย่างนั้น  นั่นยิ่งทำให้ผม..ได้ใจ
“กูไม่แน่ใจ” ผมตอบพร้อมกับนำมือมาลูบหน้าตัวเองอย่างไม่เข้าใจ  ผมยังไม่พร้อมมีใคร  ไม่ใช่ว่าผมกลัวที่จะมีความรัก  กลัวที่จะถูกครอบครองหรือไม่ใช่ว่าเพราะผมไม่ศรัทธาในความรัก  แต่ผมกำลังไม่เข้าใจกับความรู้สึกของทุกคนที่มีอยู่รอบตัวผมมากกว่าว่ามันคืออะไรกันแน่  ผมไม่ค่อยเข้าใจเรื่องความรักเท่าไหร่  ผมคิดว่ามันเป็นเรื่องที่เข้าใจยากและวุ่นวายน่ารำคาญเป็นที่สุด  แต่ก็ปฏิเสธไม่ลงหรอกนะครับว่าบางครั้งผมก็อยากมีมันมาอยู่ข้างๆ
“มึงยังตอบตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ กูว่า..มึงก็ควรเลิกยุ่งกับกัสสักพัก” คิวพูด  ผมเงียบหันหน้าหนีมันอีกครั้ง  ที่จริงถ้าผมมุดดินหนีมันได้ผมคงหนีไปแล้วล่ะ
“มึงคิดว่ากัสยอมมึงเพราะอะไรวะ คงไม่ใช่เพราะมึงคิดว่ากัสก็ให้แบบนั้นกับไอ้หมีเหมือนกันหรอกนะ” มันว่าคล้ายกับรู้ความคิดผมอย่างนั้น  มันก็อาจจะมีความคิดนั้นโผล่ขึ้นมาบ้างละนะ  บางครั้งผมก็รู้สึกเกลียดคิวที่มันชอบทำเป็นสอดรู้ความคิดของผมไปเสียทุกอย่าง
“คนบางคนที่อ้าขาให้มึงน่ะ ก็ไม่ใช่เพราะว่าเค้าต้องการสนองตัณหาตัวเอง..ไม่ใช่ทุกคน  เค้าอาจจะต้องการสนองตัณหามึงให้จบๆไปก็ได้..จริงไหม ไอ้บ้ากาม” คิวแสยะหัวเราะให้ผม  ที่จริงผมชอบที่ได้เห็นรอยยิ้มของคิว  มันเป็นคนยิ้มสวยและมีเสน่ห์  ไม่รู้ว่าเพราะนานๆยิ้มทีหรือเปล่าถึงได้มีเสน่ห์อย่างน่าประหลาด  แต่สำหรับครั้งนี้นั้นไม่ใช่..รอยยิ้มมีเสน่ห์นี้กลับดูเจ้าเล่ห์กวนส้นเท้าผมพิลึก
“หึ..” อาฟ้าที่นั่งอยู่หัวเราะขึ้น  ผมหันไปมอง  อาหันกลับมาเบะปากให้ผมเหมือนต้องการเยาะเย้ย
“จะนอนนี่รึเปล่าล่ะ” คิวตัดบทถามขึ้น  ผมพยักหน้าตอบ
“นอนนี่..กับมึง” ผมบอกก่อนเพราะกลัวว่ามันจะจัดให้ผมนอนห้องนอนสำหรับรับรองแขก  ถึงแม้ว่าผมอยากนอนใช้ความคิดให้มากๆแต่ผมก็ไม่อยากนอนคนเดียวนะครับ
“วันหลังปรับรูปประโยคหน่อยก็ดีนะ กูขนลุก” มันบ่นก่อนจะเดินออกจากห้องไป  ผมได้แต่อมยิ้มให้เล็กน้อย

= = = = = = = =

ณ  บ้านตระกูลอภิเลิศทรัพย์..
“ถ้าคุณคิวจะรับอะไรเพิ่มก็เรียกป้าได้เลยนะคะ” หัวหน้าแม่บ้านของบ้านผมที่เพิ่งนำทุกอย่างมาเสิร์ฟให้เสร็จเรียบร้อย  เธอยิ้มให้คิวอย่างสนิทสนมอย่างกับไม่ใช่คนของผมอย่างนั้น
“ขอบคุณมากครับ” คิวตอบ  ผมนั่งนิ่งก่อนจะหันกลับไปมองคิว  นิกกี้และอีวานที่นั่งสุมหัวอยู่ด้วยกันที่โซฟากลางห้องนั่งเล่น  วันนี้ผมค่อนข้างช็อกนิดหน่อยที่ถูกเด็กปากดีตอกกลับซะไม่เป็นท่า  ผมก็พอจะรู้นะครับว่ากัสเป็นคนที่ชอบเถียงต่อปากต่อคำและชอบทำปากดีเสมอ  แต่กัสก็ไม่ใช่เด็กที่จะทะนงตัวและหยิ่งเอาชนะเสียเท่าไหร่  วันนี้น่าแปลกเพราะคราบของความเป็นเด็กที่ดูอ่อนแอนั้นหายไปสนิท  คำพูดคำจาที่คล้ายกับต่อว่าผมเสียจนมุมจนทำให้ผมไม่สามารถตอบอะไรกลับไปได้ยิ่งทำให้ผมรู้ว่าความคิดของเขาน่ากลัวมากแค่ไหน
“กูอยากไปโกลด์โคสต์” ผมนั่งฟังพวกมันมานานมากแล้วและผมไม่ได้เข้าไปร่วมวงด้วยจึงมานั่งแยกอยู่อีกมุมหนึ่งของห้องแทน  ไม่รู้ว่าพวกมันนึกครึ้มอะไรถึงได้มารวมตัวกันที่บ้านผมในวันนี้  ผมก็ไม่ได้ไม่ชอบอะไรหรอกนะครับ  ปกติผมชอบอยู่กับเพื่อนฝูงมากเพราะผมไม่ค่อนชอบอยู่คนเดียวเท่าไหร่เพราะมันจะรู้สึกแปลกๆยังไงบอกไม่ถูก  แต่วันนี้จังหวะไม่ค่อยดีเพราะพวกมันดันโผล่หัวมาในเวลาที่ผมต้องการใช้ความคิดกับตัวเองอย่างมาก  โดยเฉพาะคิวที่ผมไม่อยากให้มันมา..สัญชาตญาณการรับรู้ของมันไวอย่างกับสัตว์  ตอนนี้ผมจึงรู้สึกไม่ค่อยชอบใจอยู่ลึกๆแต่ก็ไม่ได้เอ่ยปากบ่นอะไรออกไปเพราะเดี๋ยวพวกมันจะอ่านอะไรๆออกซะก่อน
“กูไปบ่อยแล้ว กูเบื่อ” คิวบ่นขึ้น  ตอนนี้พวกมันกำลังตกลงกันว่าจะไปโต้คลื่นที่ไหนหลังจากที่ต่างฝ่ายต่างล็อกคิววันว่างของแต่ละคนได้เรียบร้อยลงตัว  ผมกับคิวชอบการโต้คลื่นเป็นชีวิตจิตใจ  เราค้นพบได้ถึงความชอบที่ลงตัวของเราสองคนตอนที่ได้ไปเรียนไฮสคูลที่ประเทศออสเตรเลีย  ตอนนั้นพวกผมอยู่ที่บริสเบนและเรามักจะหาวันหยุดไปโต้คลื่นที่โกลด์โคสต์อยู่บ่อยครั้ง  เราได้รู้จักเพื่อนในวงการนั้นมากมาย  จากที่เริ่มแรกได้เรียนและฝึกฝนจนกลายเป็นได้ลงแข่ง  นอกจากความชอบและคล้ายกับตกหลุมรักแล้วคือได้ความสนุกและความสะใจล้วนๆ
“จะที่ไหนก็ได้ แต่ฝรั่งเศสไม่ไปแล้วนะ” ผมพูดขึ้นเพื่อกันไว้ก่อนเพราะถ้าพวกมันจะเถียงกันก็ขอให้เถียงโดยไม่มีประเทศฝรั่งเศสที่ผมเบื่อจะไปเข้ามาเกี่ยวข้อง  ผมไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ประเทศฝรั่งเศสและประเทศออสเตรเลียอีก ผมกับคิวไปโต้คลื่นกันประจำจนจะกลายเป็นเจ้าถิ่นอยู่แล้ว  อีกอย่างตอนนี้ในหัวผมมีแต่คำพูดของกัสเต็มไปหมด  มันวนเวียนไปมาจนแทบจะทำผมอาเจียน  ผมจึงไม่มีแรงจะไปออกความคิดเห็นเพื่อต่อสู้กับพวกมันหรอกครับ
“ฟิลิปปินส์ไหม ใกล้ดี” อีวานเสนอ  พวกมันเงียบไปครู่หนึ่ง
“แผ่นดินไหวบ่อยนะเว้ย” นิกกี้ท้วงเหมือนคิดหนัก
“อีกอย่าง..สภาพดินฟ้าอากาศประเทศนี้แม่งไม่เคยคงที่เลย คลื่นแรงก็จริง..แต่ไม่อยากไปตายที่นั่นหรอกนะ” นิกกี้ว่าอีก  นิกกี้เป็นคนที่ค่อนข้างเรื่องมากที่สุดในกลุ่ม  นู่นก็ไม่  นี่จะเอา  นั่นไม่ชอบ  นี่ไม่เหมาะ  อันนู้นมากไป  อันนี้น้อยไป  ไม่เคยพบความพอดีในตัวมัน..พวกผมน่ะชินซะแล้วละครับ
“อยู่ที่ไหนก็ตายเหมือนกันนั่นแหละ คนอย่างมึงได้ตายกลางทะเลนี่ถือว่าตายสบายสุดๆเลยล่ะ” คิวบอกแกมหัวเราะ  ผมเองที่นั่งคิดเรื่องอื่นไปเรื่อยเปื่อยแต่เมื่อมาได้ยินประโยคนี้ของมันก็อดหัวเราะด้วยไม่ได้
“อินโดแล้วกัน ยังไม่เคยไปเลย” คิวว่า
“โอ้ย..คลื่นมันเล็กอ่ะ” นิกกี้บ่นอีกครั้ง
“นิกกี้..มึงเคยคิดไหมว่าพวกกูอาจจะเลิกคบมึง มึงจะเรื่องมากไปไหนเนี้ย” อีวานว่าด้วยน้ำเสียงเริ่มเซ็ง   ผมไม่ทันได้สังเกตว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่นิกกี้และอีวานเริ่มด่าเป็นภาษาไทยได้อย่างคล่องปาก  และเมื่อไหร่ที่พวกมันเริ่มแทนตัวเองด้วยสรรพนาม “มึง” กับ “กู” ปกติแรกๆผมจะได้ยินทั้งสองคนแทนตัวเองว่า “ยู” กับ “ไอ” ตลอดและถึงแม้ว่าพวกมันสองคนจะพูดภาษาไทยและฟังภาษาไทยได้แต่มันก็จะไม่ค่อยพูดกันบ่อยนัก  มันชอบทำตัวแอ๊บหลอกคนอื่นว่ามันฟังภาษาไทยไม่เข้าใจเพื่อให้คนอื่นโชว์โง่ต่อหน้ามัน  ผมเคยถามพวกมันแล้วว่าทำแบบนั้นไปทำไม  คำตอบคือ..“รู้สึกดี” ผมจึงไม่ต่อว่าอีกเพราะชั่วโมงนั้นได้แต่นั่งขำ  ความเปลี่ยนแปลงนี้นั้นคงเพราะพวกมันได้มาคลุกคลีอยู่กับผมและคิวบ่อยๆด้วยละมังครับ  รวมไปถึงคิวจะไม่ยอมพูดไทยคำอังกฤษคำแม้ว่าจะอยู่กับเพื่อนต่างชาติก็ตาม  ถ้ามันจะพูดภาษาอังกฤษมันก็จะไม่ยอมพูดภาษาไทยเลย  อาจจะมีหลุดบ้างบางครั้งที่พูดคุยกันเรื่องเครียดหรือจริงจัง  การพูดภาษาอังกฤษก็เหมือนตีกรอบไม่ให้เราพูดภาษาไทยในคำที่รุนแรงเกินควรออกไป  ถ้าคิวเริ่มอารมณ์ไม่ดีมันจะเริ่มพูดภาษาอังกฤษออกมาเพื่อบอกพวกเราเป็นนัยว่า..อารมณ์เริ่มไม่คงที่แล้ว  นิสัยนี้ของมันทำให้ผมติดไปด้วย  นิกกี้กับอีวานจึงต้องพยายามปรับตัวเข้าหาและได้เรียนรู้จักการใช้ภาษาไทยมากยิ่งขึ้น
“อินโดนั่นแหละ กูว่างแค่อาทิตย์เดียวเอง ไปฮาวายไม่ได้หรอก” คิวพูดด้วยน้ำเสียงอะลุ่มอล่วยเหมือนจะให้ทุกคนยอมความเพราะถ้าได้ไปที่ฮาวายนี่เรียกได้ว่าพวกผมแทบไม่โงหัวขึ้นมาทำอะไรนอกจากโต้คลื่นเลยละครับ  อาจจะมี..ดื่มเหล้า  แทงสนุก  โต้คลื่น  ควงสาวไปนอน  เรียกได้ว่าทุกครั้งที่พวกเราสี่คนไปจะทำสี่สิ่งนี้วนไปมา  พวกเราจึงไม่คิดจะชวนใครนอกเหนือจากนี้ไปเพราะมันจะทำให้การใช้ชีวิตของเราเปลี่ยน  รวมไปถึงเราจะมีภาระและเรื่องไม่เป็นเรื่องก็จะเกิดขึ้นซึ่งมันจะพาลให้ทริปน่าเบื่อไปด้วย
“กูยังไงก็ได้นะ” อีวานยักไหล่
“กูเหมือนคิว” ผมพูดเมื่อพวกมันหันมามองที่ผมเหมือนต้องการให้แสดงความคิดเห็น  พวกเราสี่คนนัดกันไว้ว่าจะไปโต้คลื่นตั้งแต่ปีที่แล้ว  แต่ปีที่แล้วคิวและอีวานเกิดเรื่องมากมายทำให้แผนการเที่ยวนี้ต้องพักไปก่อน  หลังจากที่ผมกับคิวกลับมาอยู่ที่ไทยพวกเราจะไปโต้คลื่นกันทุกปีถ้ามีเวลา  พอเข้าปีนี้ชีวิตของทุกคนก็เหมือนจะไปได้ดี  ชีวิตราบรื่น  ที่จริงชีวิตของผมเองก็ควรจะราบรื่นด้วยแต่ทำไมอยู่ๆความรู้สึกมันถึงมาสะดุดได้ก็ไม่รู้
“เออ โอเค อินโดก็ได้” นิกกี้ตัดบทด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ
"ที่นี่ก็แผ่นดินไหวนะ" นิกกี้ยังคงทำเสียงบ่นอุบอิบคนเดียวเหมือนเด็กโดนขัดใจ  พวกผมไม่สนใจนั่งเงียบไปพักหนึ่ง
“แล้วไปอินโด กูจะได้เจอสาวไหม” นิกกี้บ่นขึ้นเสียงแข็ง  ทำให้ผมถึงกับขำออกมาทันทีว่าที่มันไม่อยากไปสาเหตุจริงๆเป็นเพราะอะไร  ด้วยสเป็กผู้หญิงของนิกกี้แล้วมันไม่ค่อยชอบสาวเอเชีย  มันเคยให้เหตุผลกับพวกเราว่าหุ่นไม่เร้าใจพอ  เห็นมันว่าอย่างนั้นน่ะนะครับ 
จากที่พวกเราสี่คนสนิทกันมากทำให้รู้สเป็กของกันและกันซะหมดเปลือกซึ่งแต่ละคนจะมีสเป็กที่จะค่อนข้างต่างกันไปสักหน่อย  อย่างนิกกี้มีสเป็กที่ไม่เคยเปลี่ยนเลยคือมันจะชอบผู้หญิงโซนยุโรปอเมริกาอะไรทำนองนั้น  นอกจากจะชอบแบบหน้าอกใหญ่แล้วมันยังให้เหตุผลว่าเวลาคุยแล้วเข้าใจได้ง่ายกว่าสาวเอเชีย  ส่วนอีวานจะชอบสาวลูกครึ่งและต้องเป็นลูกครึ่งที่ผสมเอเชียด้วยจะดีมาก  มันให้เหตุผลว่าเซ็กซี่ดีสำหรับมัน  โดยเฉพาะผู้หญิงปากหนามันจะค่อนข้างคลั่งเอามากๆเลยละครับ  ผมสังเกตเอาจากดาราที่อีวานชอบแต่ละคนคล้ายกับเป็นต้นแบบในการเลือกคนรักของมันนั่นล่ะ 
ส่วนคิวจะไม่ชอบผู้หญิงผิวขาวมากเกินไปซึ่งมันเคยให้เหตุผลกับผมว่า “จืดชืด น่าเบื่อ” คิวและอีวานมีสเป็กที่ตรงกันคือ..ผู้หญิงที่ทั้งสองคนชอบส่วนมากจะมีรูปร่างหน้าตาที่จัดว่าสวยในระดับสากล  คิวเป็นคนชอบผู้หญิงที่มีใบหน้าในลักษณะต้องคม  ยิ้มสวย  ดูเป็นผู้ใหญ่  วางตัวดีแต่ขณะเดียวกันต้องไม่ดูเย่อหยิ่งเกินงาม  มันบอกว่านั่นมีเสน่ห์สำหรับมัน  ดูได้จากปรายก็เป็นผู้หญิงในลักษณะที่มันชอบและปรายก็เป็นผู้หญิงไทยคนแรกที่เรียกได้ว่าคิวตกหลุมรักตั้งแต่แรกเห็น  ด้วยปกติคิวจะมองแต่ชาวต่างชาติ  นั่นอาจจะเพราะว่าพวกเราขลุกอยู่ที่ต่างประเทศซะมากละมัง  ผมสังเกตได้จากดารานางแบบที่เป็นคนโปรดของคิว..ซึ่งก็หน้าตาไม่พ้นกันเลยสักนิด  ภาพยนตร์หรือแฟชั่นอาจเป็นส่วนหนึ่งที่สร้างความบันเทิงให้กับมันแต่ความสวยของพวกเธอคงเป็นผลพลอยได้น่ะนะครับ  ซึ่งโดยปกติคิวไม่ชอบเด็กเลย  คู่นอนของคิวที่ผ่านมาถ้าไม่อายุเท่ากันก็จะแก่กว่าไปเลย  ดังนั้นผมก็ค่อนข้างแปลกใจมากที่ได้เห็นมันไปหลงรักเค้กเข้า  แต่เค้กก็จัดว่ามีหน้าตาในแบบที่คิวชอบละนะไม่ว่าจะทั้งจมูก  คาง  ปากแต่ที่ต่างออกไปหน่อยน่าจะเป็นดวงตา  ผมว่าดวงตาของเค้กเวลามองให้ความรู้สึกต่างออกไปจากดวงตาของปราย  รวมไปถึงผิวสีน้ำผึ้งของเค้กที่ผมว่าคิวค่อนข้างจะหลงใหลเลยล่ะ  ซึ่งสเป็กของมันผิดจากผมถนัด  ผมรู้สึกว่าผมชอบคนเอเชียมากกว่าผู้หญิงโซนอื่น  ความสวยของผู้หญิงที่ผมชอบจะอยู่ในมาตรฐานสวยแบบคนไทยก็พอ  คนไทยชอบมองผู้หญิงในลักษณะไหนสวยผมก็มองอย่างนั้น  ผู้หญิงไทยบางคนชอบงุ้งงิ้งด้วยภาษาประหลาดๆซึ่งผมว่ามันก็น่ารักไปอีกแบบ  โดยเฉพาะคนขาว  สำหรับผมยังไงก็ได้ขอขาวไว้ก่อน  ที่จริงแล้วผมไม่เคยบอกใครนอกจากพวกมันสี่คนว่าผมชอบคนที่ขาและก้นสวย  หน้าก็เอาแบบพอไปได้ทุกอย่างเอาไว้คุยกันหลังจากนั้น  บอกตามตรงว่าคนก้นสวยสามารถทำให้ผมหลงหัวปักหัวปำได้เลยล่ะครับ  ผมชอบคนหน้าตาหน้ารักมากกว่าจะจัดว่าสวยและชอบคนที่มีตาดำเยอะหน่อย  ดังนั้น..นอกจากสาวไทยแล้วสาวญี่ปุ่นบางคนจึงโคตรของโคตรตรงสเป็กผมเลยล่ะ  หลายครั้งผมมักจะได้คู่นอนเป็นเด็กเป็นว่าเล่นจนเสี่ยงคุกให้คิวกับอาฟ้าต้องมาช่วยเหลืออยู่บ่อยๆ
“อย่าหิ้วใครไปล่ะ กูขอร้อง” คิวปรามไว้ก่อนเพราะมันเป็นคนไม่ชอบความวุ่นวาย  ถ้าใครเพิ่มเข้ามาในกลุ่มพวกเรามันจะรู้สึกหายใจไม่ออกละมังครับ  เวลาที่เราพาใครแปลกหน้าเข้ามาในกลุ่มโดยไม่บอกมันก่อนละก็มันมักจะหงุดหงิดทุกครั้งไป  เอ่อ..แต่บางครั้งนิสัยนี้ผมก็เป็นนะ
“แล้วมึงล่ะ ไม่คิดจะหิ้วแฟนมึงไปด้วยรึไง..กูไม่ว่าหรอกนะ” อีวานแซว  มันเป็นคนหนึ่งที่ชอบแกล้งและจับผิดคิว  ตอนที่มันได้รู้เรื่องเค้กครั้งแรกมันถึงกับตื๊อให้ผมพาไปเจอเค้กให้ได้เพราะมันอยากเห็นมากว่าคนที่คิวชอบเป็นใครแบบไหน  โดยเฉพาะเป็นผู้ชายด้วยซิครับยิ่งน่าสนใจไปกันใหญ่  เรียกได้ว่าแรกๆพวกมันก็ช็อกกันไปเป็นแถบๆเหมือนกัน 
“ไม่..” คิวตอบหน้านิ่ง
“อยู่กับเพื่อนก็ควรสนุกกับเพื่อน อยู่กับแฟน..ก็ไม่จำเป็นต้องมีพวกคุณ” มันยักคิ้วให้อย่างเจ้าเล่ห์ทำให้อีวานกับนิกกี้หัวเราะออกมา
“มึงใช้คำว่าไม่จำเป็นเลยเหรอ ไอ้สาด..so sad~” นิกกี้ทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาด้วยท่าทางแกล้งเศร้า
“...............” ผมนั่งเงียบเมื่อนึกแล้วก็รู้สึกเหมือนไม่อยากไปขึ้นมา  ที่จริงก็อยากไปแต่ทำไมความรู้สึกแปลกๆนี้ถึงผุดขึ้นมาก็ไม่รู้ละครับ  เซ็งฉิบเป๋ง
“เป็นอะไรวะ” นิกกี้หันมาถามผม  อยู่ๆในห้องก็เงียบเสียงลง  ผมชะงักหันกลับไปมอง
“อะไร” ผมแกล้งถามกลับเพราะไม่อยากให้พวกมันรู้ว่าผมกำลังนั่งคิดเรื่องอะไรอยู่
“มึงพูดนับคำได้ละ ปกติเห็นตื่นเต้นระริกระรี้อยากไปอ่อยสาวจะตาย” นิกกี้ว่าซะเสีย
“หึ เปล่านี่..ก็ไม่อยากแย่งพวกมึงพูด อีกอย่าง..กูบอกให้มึงหัดพูดคำว่าบริหารเสน่ห์ ไม่ใช่อ่อย สอนยากสอนเย็นจริงๆนะไอ้ฝรั่ง” ผมยักไหล่ยิ้มพร้อมกับว่ามันไปด้วยในตัว  พวกมันหัวเราะกันเล็กน้อยก่อนจะเงียบเหมือนต้องการจะจับผิดผม
“เหี้ยอะไร” ผมยิ้มก่อนจะหยิบหนังสือใกล้มือมาอ่านแก้เก้อจนพวกมันหันหน้ากลับไปคุยกันต่อ  ผมนั่งจ้องหนังสืออยู่อย่างนั้นอยู่นานพอที่คำพูดของกัสจะเริ่มมีอิทธิพลทำให้อ่านไม่รู้เรื่องอีกครั้ง
“อ่านตรงไหนไม่เข้าใจ..มึงซื้อหนังสือภาษามนุษย์ต่างดาวมารึไง” คิวเดินมา  ผมเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะปิดหนังสือลง  มันนั่งลงที่เก้าอี้ตัวข้างๆผม
“เป็นเหี้ยอะไรอีกล่ะ” มันถามทันที  น้ำเสียงเรียบๆของมันทำให้ผมถึงกับหัวเราะเพราะเหมือนกับว่าผมทำตัวมีปัญหาบ่อยๆอย่างนั้น
“เปล่า” ผมตอบปัด  คิวเงียบไป  ผมหยิบเบียร์ขึ้นจิบ 
“ทำไมมึงยังไปยุ่งกับกัสอีก” มันเปิดประเด็นขึ้น  ผมถอนหายใจเพราะที่มันรู้ก็คงเพราะอาฟ้าบอกอีกนั่นแหละ  ก็ผมเล่นลากกัสออกมาต่อหน้าต่อตาอาซะขนาดที่อาทำตาหงายตาคว่ำขู่ใส่ผมแล้วผมก็ยังไม่สน
“ก็ตกลงกันไว้ว่าจะลืมมันไป” ผมพูดตอบ
“หึ..มึงนี่ตลก” คิวบ่นขึ้นขำๆ 
“มึงลองคิดซิว่า สมมุติว่ามึงรักไอ้นิกกี้..แล้วไอ้นิกกี้นอนกับมึงแล้วบอกให้มึงลืมมันซะ มึงคิดว่ามึงจะลืมได้ไหม” มันพูด
“อะไร” ผมยิ้มไม่ออกเพราะเหมือนเมื่อกี้เหมือนผมได้ยินอะไรไม่ถนัด
“อะไร” คิวย้อนพร้อมกับทำสีหน้าเลียนแบบผมกลับอีกด้วย
“มึงบอกว่า กูรักไอ้นิกกี้” ผมพูด
“ใช่..มันอยู่ที่ว่ามึงได้ยิน มึงรู้ หรือมึงแกล้งไม่ได้ยิน แกล้งไม่รู้” มันย้อนตอบ
“กัสไม่เคยบอกว่ารักกู” ผมย้อนบ้างเพราะรู้ว่าที่มันพูดนั่นหมายถึงอะไร
“แล้วมึงคิดว่าที่มึงทำเป็นหมาหยอกไก่ใส่กัสตลอดน่ะ เพราะไม่รู้ซินะว่ากัสคิดอะไรอยู่” คิวอมยิ้ม
“กัสก็ดี..แต่กูไม่ได้ชอบ กูก็ไม่ยุ่ง จบ” มันพูดเสริมพร้อมกับเบะปากให้อีก
“อย่ากวนตีนน่า” ผมบ่น  คิวยิ้มกว้างกว่าเดิม  ประโยคเมื่อกี้เหมือนต้องการแซวอย่างรู้ทันว่าผมชอบกัสอย่างนั้น
“เค้กก็น่ารักดี กูก็ยุ่งกับเค้ก” ผมนึกอะไรขึ้นได้เลยพูดย้อนกลับไปบ้าง  มันก็รู้ดีว่าผมชอบหยอกแซวคนอื่นไปเรื่อย
“เหรอ งั้นนอนกับเค้กซิ..ไม่ได้ห้ามเลย” มันยักคิ้วพร้อมกับทำท่าทำทางอย่างไม่แยแส  ผมเหสายตาไปมองมัน
“ไม่ได้ใช่ไหม ก็เพราะในหัวมึงไม่ได้มีภาพอยากนอนกับเค้ก..เพราะไม่ใช่เค้ก” เมื่อมันพูดคำนี้จบผมถึงกับต้องหุบปากเงียบ
“ผู้หญิงที่เข้ามาในชีวิตมึง เค้าเดินออกไป..ก็ใช่ ว่าเค้าอาจจะไม่พอใจที่มึงให้ในสิ่งที่เค้าต้องการไม่ได้ แต่บางคนเค้าก็ไปเพราะเค้ารู้ว่าเค้าไม่ใช่สำหรับมึง” คิวพูด  ผมได้แต่เงียบ  คิวเองเป็นคนหนึ่งที่รับรู้ทุกเรื่องว่าผมเคยคบกับใครบ้าง  ผมรักใครอย่างไร  เวลาอยู่กับคนรักผมเป็นอย่างไรและเวลาเลิกกันนั้นเป็นอย่างไร  ตั้งแต่คบกับใครมาผมไม่เคยบอกเลิกใครก่อนเลยสักคนเดียว  มันเองก็รู้ตรงจุดนี้ดีกว่าใครเพื่อน
“มึงบอกว่ามึงไม่รั้งไว้ และมึงไม่ไล่ตาม..เพราะมึงอยากให้เค้ามีความสุข แต่มึงก็แอบคิดไม่ใช่เหรอว่าผู้หญิงพวกนั้นมีความต้องการอย่างขาดลิมิตที่มึงจะให้ได้ จนมึงเองก็รู้สึกไม่ชอบใจเหมือนกัน..มึงถึงปล่อยเค้าไปน่ะ”
“พวกเธอก็มีสิทธิ์เลือกที่จะไปหาคนที่ดีกว่า..มึงก็แค่หงุดหงิดแล้วคิดว่ามึงดีไม่พอรึไง” มันพูดไม่หยุด
“หุบปากบ้างเหอะ” ผมว่าเพราะปกติมันไม่ใช่คนพูดมากแต่วันนี้เสือกมาอย่างกับพ่นไฟ  คิวหัวเราะ
“มึงคิดว่าจะมีสักกี่คนบนโลกวะที่จะทนรักใครสักคนที่ไม่แม้แต่จะมีหวังด้วยซ้ำได้นานมากขนาดนี้..มึงอย่าปฏิเสธซิว่ามึงไม่รู้น่ะ มึงคิดว่ามึงใจแมนได้เท่ากัสไหม..กูเองยังทำแบบนั้นไม่ได้เลย” ผมนั่งเงียบไม่หันไปมองหน้าคิวที่เริ่มไร้รอยยิ้ม
“กูคิดว่ากูจะรักปรายคนเดียว สุดท้ายกูก็รักคนอื่นอีก..มึงว่ามันบัดซบไหมล่ะ กูน่ะ..แทบไม่อยากยอมรับความจริงเลยด้วยซ้ำ ฮึ” มันแสยะหัวเราะ
“มึงแค่ไปไม่เป็นมากกว่าที่กัสกลับไม่เรียกร้องอะไร เสียเซล์ฟเลยซิ..ยอมรับเถอะ” มันยักคิ้วกวน  ผมเงียบไม่ตอบกลับไปเพราะมันก็พูดถูก  ในตอนนั้นผมคิดว่าถ้ากัสตื่นขึ้นมา  กัสอาจจะเรียกร้องสิทธิ์แปลกๆอย่างคู่นอนที่ผมผ่านมานับไม่ถ้วน  หรืออาจะร้องไห้คร่ำครวญอะไรบางอย่างที่น่ารำคาญหู  แต่กัสกลับไม่มีปฏิกิริยาอะไรแบบนั้นเลยจนผมอดรู้สึกแปลกใจไม่ได้  จะเรียกได้ว่าไปไม่เป็นอย่างที่คิวว่าก็น่าจะใช่ 

= = = = = = = =

[เบบี้]

ปัจจุบัน  08:30 น. ณ  คอนโดเซ็น..
“ตรงนี้ไม่ต้องเปลี่ยนอะไรแล้ว” คิวสั่ง
“เอาอันนี้มาไว้เซตสอง แค่นี้พอ..วันนี้พอแค่นี้ก่อน” คิวพูดสั่งเสียงเหนื่อย  ผมกดบันทึกข้อมูล  ผมกับมันมาสุมหัวกันเรื่องเมนูอาหารตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว  เราประชุมพร้อมกับนัดคิวงานของเราที่จะไปร่วมงานที่ประเทศอิตาลีปลายปีนี้ด้วย  ที่จริงเหมือนทุกอย่างจะลงตัวตั้งแต่ตอนตีสอง  แต่ไม่รู้ว่าคุยกันยืดเวลามาจนถึงตอนนี้ได้อย่างไร
“โอเค โอเค..” ผมบ่นพึมพำ  สมองเริ่มเบลอแทบคิดอะไรไม่ออกแล้ว  สภาพของคิวก็พอกัน  นี่เป็นการคิดเมนูใหม่เพิ่มด้วย  ทุกครั้งก่อนที่จะเริ่มลองลงมือปฏิบัติจริงผมกับคิวจะต้องมาวางแผนด้วยกันก่อน  เคยมีหลายครั้งที่หนักเอาการมากกว่านี้  มันคล้ายกับว่าคิดไม่ออกสักทีว่าอะไรเด็ดอะไรโดน  อย่างตอนที่อยู่ประเทศอิตาลีพวกเราลองเมนูอาหารโดยการเริ่มจากสิ่งๆเดียวแต่ลองมันทุกรูปแบบ  ใช้เวลานานนับเดือนกว่าจะได้สูตรที่ลงตัวเลยก็มี
“พระเจ้า..” คิวร้องโอดครวญพร้อมกับเดินไปทิ้งตัวนอนลงบนโซฟา
“กูว่า เพราะเราแก่ขึ้น หรือร่างกายเราไม่อำนวยวะ..ถึงได้เพลียเร็วขนาดนี้” ผมบ่นตาลอย  ปกติถ้าคิดสูตรไม่ออกกระทั่งลงมือปฏิบัติจริงทั้งคืนก็ไม่เคยรู้สึกว่าเหนื่อยขนาดนี้มาก่อน  แต่นี่เพียงแค่วางแผนงานข้ามคืนเท่านั้นแต่สภาพไปไม่เป็นกันทั้งคู่เลย
“ก็เพราะอานั่นแหละ มาท้าแข่งเทนนิสเมื่อไหร่ไม่ท้า..มึงก็ด้วย เห็นแก่เงินสองหมื่น” มันบ่นพึมพำ
“มึงแน่ใจเหรอว่าที่มึงยอมแข่งเพราะเงินสองหมื่น” ผมย้อนตอบ  คิวนิ่งไป  ผมเองก็นิ่งไปด้วย
“มึงว่าไหม..ทำไมเราถึงแพ้ตลอดเลยวะ กับแค่เทนนิส” คิวลุกขึ้นหันมามองหน้าผมด้วยหน้าเหมือนต้องการคำตอบให้ได้  ผมเองก็ไม่ใช่ไม่สงสัย  ผมสงสัยมากเพราะผมกับคิวเป็นคนที่ชอบเล่นกีฬา  กีฬาที่ผมกับคิวค่อนข้างเก่งเลยคือ..กอล์ฟ  ขี่ม้า  โต้คลื่นและเบสบอล  ล้วนเป็นกีฬาที่ใช้กำลังมากพอสมควร  แต่เทนนิสไม่ว่าจะแข่งกับอาฟ้ากี่ครั้งต่อกี่ครั้งพวกผมชนะนับครั้งได้  ผมก็ยอมรับน่ะนะว่ากีฬาเทนนิสกับว่ายน้ำเป็นกีฬาที่อาถนัดมากที่สุด  แต่ผมแค่ไม่คิดว่าผมจะแพ้กับแค่..เทนนิส  แถมแพ้บ่อยครั้งด้วย  ให้ตายเถอะครับ..เหมือนถูกย่ำยีศักดิ์ศรีนักกีฬาโรงเรียนอย่างผมจนจมดิน
“...............” ผมกับคิวเงียบไปครู่หนึ่งอย่างใช้ความคิด
“ตัวอาเล็กกว่าเราอีก แต่เสิร์ฟที..กูนึกว่าแอนดี้ ร็อดดิกมาเอง” คิวพูดพึมพำ  พอนึกถึงลูกเสิร์ฟของอาแล้วเพลียจะรับจริงๆครับ
“กูบอกแล้วว่าอามึงมือหนัก เก็บกดป่ะวะเหี้ย..สงสารทิกเกอร์ฉิบหาย” ผมนึกถึงตอนที่อาเคยโมโหผมกับคิวที่ออกไปสำมะเลเทเมาตอนใกล้สอบ  ตอนนั้นผมไม่คิดว่าอาจะกล้าลงไม้ลงมือกับผม  ผมนึกว่าคิวจะโดนคนเดียว  แต่ที่ไหนได้ผมโดนฟาดเข้าที่หน้าเต็มๆ  เรียกได้ว่าชั่วโมงนั้นทรุดลงกับพื้นนอนแน่นิ่งเป็นเพื่อนสนิทกับพื้นถนนไปนานเลยล่ะครับ
“อย่าไปพูดถึงแม่งเลยว่ะ เจ็บใจฉิบ” คิวบ่นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด  ผมกับคิวนั่งเปลี่ยนเรื่องพูดกันอยู่นานพอสมควร  จนโยงไปเรื่องกีฬาชนิดอื่นบ้าง  ช่วงหลังมานี้งานเราค่อนข้างหนักพอสมควรทำให้ไม่ได้ออกกำลังกายบ่อยเหมือนอย่างแต่ก่อน
“คิว” ผมเรียก
“ฮึ..” มันขานตอบพร้อมกับเอนตัวนอนลงอีกครั้ง  ตาลอยมองขึ้นไปบนเพดาน  ผมเองก็ตาลอยมองไปที่ปลายเท้าของตัวเองที่วางเทินอยู่บนโต๊ะเช่นกัน
“มึงนึกยังไงถึงตอบตกลงเดินแฟชั่นโชว์ให้อาวะ” ผมถามอย่างนึกสงสัยมานาน  ที่จริงตั้งใจจะถามอยู่หลายครั้งแล้วแต่ก็ไม่มีโอกาส  ลืมบ้าง  เมาบ้างปนเปกันไป
“มึงคิดว่าไงล่ะ” มันย้อนตอบแกมขำ
“อาเสนออะไรดีๆให้มึงงั้นซิ” ผมถามอย่างรู้ทัน
“มึงนี่ฉลาดนะ แต่..ฉลาดไม่พอ” มันว่าก่อนจะเงียบไปครู่หนึ่ง  ผมนั่งนึกเพราะอยากเดาถูกว่าอายื่นข้อเสนออะไรให้
“ไม่ใช่เงินซินะ” ผมพูดเพราะมันก็มีเงินมากพอ  มากพอที่ขนาดไม่ต้องทำงานก็ยังคงใช้ชีวิตได้อย่างสบาย  ผมคิดว่าคนอย่างคิวน่าจะได้ความสะใจและความสมใจอยากมากกว่า  มันเกลียดงานไฮโซมากๆด้วยเพราะเป็นคนไม่ชอบความวุ่นวายในสังคมและมีโลกส่วนตัวสูง  บวกกับผู้หญิงชอบเข้ามาให้ท่าคิวเยอะซึ่งมันจะค่อนข้างรำคาญทุกครั้งกับสายตาที่พวกเธอคอยส่งมาให้  แน่ละครับว่าถ้าไม่ตรงสเป็กของมันละก็มันไม่เคยชายตามองเลย  ยิ่งเดินเข้าหาเท่าไหร่มันถอยหลังหนีเท่านั้น  ผิดกับผม..ถ้าเดินเข้าหา  ผมเก็บทานเรียบ!
“กูคิดไม่ผิดจริงๆ ทิกเกอร์น่ะ..สุดๆไปเลยว่ะ บางทีกูก็อดสงสัยไม่ได้ว่าอากูเล่นของรึเปล่า” มันลุกขึ้นนั่งมองหน้าผม  ผมหัวเราะในทันที
“จริงดิ..ตกลงนี่มึงแกล้งอาใช่ไหม” ผมยิ้มถามด้วยความตื่นเต้น
“กูเปล่าแกล้ง” มันยิ้มกว้าง  เบะปากผายมือออกทั้งสองข้าง  ผมส่ายหัวอย่างไม่เชื่อ
“เหี้ยเซ็น กูเปล่า..จริงๆ สาบานเลย กูไม่คิดว่าทิกเกอร์จะกล้ายื่นข้อเสนอขนาดนั้น”
“ก็มึงอ่ะเล่นตัว ไอ้เชี้ย” ผมบ่นไปอย่างนั้นเอง  คิวยักไหล่ส่งๆ  ผมรู้ดีว่าคิวไม่ได้เล่นตัวหรอกครับ  มันก็แค่ไม่ชอบนั่นคือเหตุผลพื้นฐานของมัน
“มึงจำได้ไหม..เฟอร์รารี่คันที่คุณปู่ของทิกเกอร์เอาไปงานที่อิตาลีน่ะ คันนั้นเลย” มันยิ้มกว้างกว่าเดิม
“จริงดิ! ไปด้วย..กูไปด้วย” ผมร้องเสียงหลงดังลั่นห้อง
“มึงไปตีกับอาเอาเองก็แล้วกัน แม่ง..บอกจะไปด้วย” มันหน้างอลงในทันที
“ที่จะไปด้วยก็เพราะแค้นกูนั่นแหละที่ทิกเกอร์ยอม พูดตามตรง..กูไม่ได้แกล้งจริงๆ ก็ข้อเสนออาห่วยแตกขนาดนั้น ใครจะไปรับวะ” มันทำหน้าขยาด
“เค้าก็รับกันหมด เหลือมึงนั่นแหละ ห่า” ผมว่าใส่อย่างนึกหงุดหงิดเพราะรู้สึกอยากไปด้วยจริงๆ..ให้ตาย
“บอกตามตรง แค่คิดกูก็อายละ..” มันทำหน้าเซ็ง
“อาเป็นเจ้าของแบรนด์ แล้วเอาหลานมาเดินเองเนี่ยนะ..มึงว่ามันน่าตลกไหมล่ะ” คิวจ้องหน้าผมเขม็ง
“เอาน่า มึงอย่าไปคิดงั้นดิวะ..ไม่งั้น อาจะตั้งชื่อร้านว่าเหี้ยอะไร” ผมพูดแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้
“ชื่อหมาชื่อกระรอกอะไรก็ได้ ทำไมต้องชื่อกูล่ะ” มันขมวดคิ้วย้อนเสียงสูงในทันที
“หึหึ..เอาเหอะน่า มึงก็บ่นไปอย่างกับไม่ได้ค่าตอบแทนอย่างนั้น เราก็มาทำเรื่องน่าขยาดให้เป็นเรื่องน่าสนใจซะซิ..กูว่ามันน่าสนุกออก มีคนให้น่าเตะตัดขาตั้งหลายคน” ผมยักคิ้วให้  คิวยิ้มเล็กน้อยเหมือนรู้ทันความคิดของผม  เราเงียบลงไปครู่หนึ่งเหมือนบทสนทนาจบลงและต่างคนคงต่างกำลังคิดเรื่องสนุกๆในอนาคตกันอยู่
“เมื่อไหร่กัสจะมา กูหิว ง่วงด้วย” ผมบ่น  กัสรู้ว่าผมต้องทำงานถึงดึก  เมื่อเช้าเจ้าตัวจึงโทรมาอรุณสวัสดิ์ผมแต่เช้าพร้อมกับบอกด้วยว่าจะนำอาหารเช้ามาให้ 
“มึงก็กลับบ้านไปได้แล้วไป กูเช็คอะไรอีกนิดหน่อยเสร็จแล้วจะเอาไปให้” ผมบอก
“กูอยากอยู่ตายห่าล่ะ ห้องมึงเล็กอย่างกับรูหนู กูบอกให้มึงหาห้องใหม่..มึงมาอุดอู้อยู่อย่างนี้ทำไมวะ กูหายใจไม่ออก” ตั้งแต่ผมมาซื้อที่คอนโดนี้ไว้  มันบ่นเรื่องนี้เป็นรอบที่ล้านแล้วมั้งครับ  คิวไม่ชอบที่แคบ  มันชอบอยู่บ้านกว้างและมีบริเวณเยอะๆถึงแม้ว่าบ้านจะเงียบอย่างกับป่าช้าจนรู้สึกวังเวงก็ตามนั่นยิ่งทำให้มันชอบมาก  แต่สำหรับผมไม่ใช่..การที่ผมมาซื้อคอนโดห้องนี้อยู่ก็เพราะว่าใกล้ร้านเค้ก  ปกติผมจะไปกลับที่บ้านเสมอแต่เดี๋ยวนี้ผมต้องทำงานที่ร้านประจำซึ่งถ้าจะเทียวไปกลับที่บ้านทุกวันก็คงไม่ไหว  และพอมาอยู่คอนโดผมต้องอยู่คนเดียว  ผมไม่ชอบที่กว้างๆหรือเงียบเกินไปเพราะมันทำให้รู้สึกวังเวงพิลึก
“จิ..มึงก็รู้ว่าทำไม มึงจะถามเพื่อ” ผมบ่นคิ้วขมวด
“ขี้เหงาจังเลยนะไอ้บ้ากาม” มันหันมายักคิ้วให้ผม
“ใครขี้เหงา กูแค่ไม่ชอบเว้ย” ผมบอกปัดก่อนจะลุกขึ้นถอดเสื้อยืดออกด้วยรู้สึกอึดอัด


ติงต๊อง~


“.................” ผมกับคิวเงียบเมื่อได้ยินเสียงกริ๊งห้อง  มันยิ้มเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นยืนและเดินมาหยิบกุญแจรถและกระเป๋าสตางค์ของตนที่วางอยู่บนโต๊ะไปถือไว้เหมือนรู้งาน  ผมเดินไปนั่งที่โต๊ะทานอาหาร  คิวเดินไปเปิดประตูห้องให้ทำให้อีกฝ่ายที่เพิ่งมาถึงถึงกับชะงักเล็กน้อย 
“อรุณสวัสดิ์ฮะพี่คิว” กัสทักด้วยท่าทางเขินๆจนทำผมแทบจะหลุดขำอาการนั้นออกมา   เราเป็นแฟนกัน  กัสเป็นคนรักของผมในตอนนี้  เด็กคนนี้เป็นเด็กผู้ชายที่ผมคบด้วยคนแรกในชีวิต  ในเมื่อคบผู้หญิงแล้วไม่รอด  ผมก็อยากจะรู้เหมือนกับว่ากับกัสจะไปรอดหรือเปล่า  ที่จริงเราเป็นคนรักกันคล้ายกับยังไม่ได้จีบเลยด้วยซ้ำ  หรืออาจจะจีบกันมานานมากแล้วโดยไม่ทันได้สังเกตกันและกันจะว่าอย่างนั้นก็ได้
“ครับ” คิวตอบก่อนจะเดินออกจากห้องไป  กัสผงกหัวให้เล็กน้อยพร้อมกับเอื้อมมือปิดประตูลง  ผมนั่งมองกัสที่ยืนอยู่ตรงปากประตูห้อง  อีกฝ่ายมีท้าทีเก้ๆกังๆทั้งที่ตอนแรกเป็นคนบอกว่าจะมาให้ได้แท้ๆ  หลังจากที่เราตกลงคบกันวันนั้นก็ผ่านมาได้สองสามวันที่ผมและกัสไม่ได้เจอหน้ากันเลยเพราะหลังจากเลิกงานที่ร้านคิวปิด เบเกอรี่เฮ้าส์  ผมก็ต้องกลับไปเช็คเอกสารที่บริษัทตลอด 
“ต้องให้เดินไปรับรึไง” ผมพูดขึ้น
“ป..เปล่าสักหน่อย” อีกฝ่ายพูดปัดก่อนจะถอดรองเท้าออกและเดินตรงมาที่โต๊ะอาหารพร้อมกับกระเป๋าเก็บความร้อนใบใหญ่ 
“กัสให้แม่บ้านจัดอาหารมาให้นะฮะ อาหารญี่ปุ่น..จะได้ย่อยง่ายๆ” อีกฝ่ายยิ้มบอก  กัสมีดวงตาที่กลมโต  ดวงตาที่ไม่เหมาะกับใบหน้าที่เรียกว่าผู้ชาย  แถมรูปก้นของกัสสามารถทำให้เลือดในตัวของผมสูบฉีดได้อย่างน่าประหลาด  หลายครั้งที่ผมเก็บไปนึกจินตนาการและเมื่อได้เจอของจริงนี่ถึงกับแทบคลุ้มคลั่งเพราะมันเป็นอย่างที่ผมจินตนาการไว้ไม่มีผิด  แน่นอนว่าของจริงต้องดีกว่าอยู่แล้ว..เป็นก้นที่จัดได้ว่าน่าหลงใหล  ปลุกเร้าอารมณ์ของผมได้สุดๆเลยล่ะครับ
“เดี๋ยวค่อยกินได้ไหม พี่ง่วงน่ะ” ผมเท้าคางบอกด้วยรู้สึกว่าไม่อยากทานแล้วแต่อยากนอนเอาแรงก่อนทาน
“ก็ได้ฮะ แต่ว่า..มันจะเย็นนะ” อีกฝ่ายพูดด้วยหน้าตาคิดหนักเหมือนกับเป็นปัญหาที่ไม่สามารถแก้ไขได้  ผมคิดว่ากัสเป็นลูกคุณหนูแบบที่ผมไม่ได้เป็น  พูดกันตามตรงแล้วบ้านผมมีฐานะมากกว่าบ้านของกัส  แต่ผมไม่ได้ถูกที่บ้านเลี้ยงดูเหมือนไข่ในหินแบบกัส  กัสน่ะ..ให้ความรู้สึกคล้ายกับนางเอกในละครที่ได้รับการเลี้ยงดูมาอย่างดีประมาณนั้น  งานบ้านแทบทำไม่เป็นเลยด้วยซ้ำ  ผมจำได้ว่าตอนกัสเข้ามาทำงานที่ร้านเราใหม่ๆ  กัสทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง..ดูเงอะงะไปหมด  แถมยังทำจานของที่ร้านแตกไปหลายใบจนถูกอาฟ้าหักเงินเดือนแทบไม่เหลืออีกด้วย
“เวฟได้น่า” ผมบอก
“งั้น..กัส กลับล่ะ” อีกฝ่ายพูดทำท่าจะหันตัวกลับไป
“จะรีบไปไหน ตัวเองถ่อมาถึงที่แท้ๆ” ผมพูด  กัสหันหน้ามาทำหน้างอใส่ทันทีที  ผมเลิกคิ้วตอบให้
“แค่เอาข้าวเช้ามาให้เพราะเป็นห่วงแค่นั้นเหอะ” อีกฝ่ายว่ากลับเสียงแข็ง
“เหรอ” ผมยิ้มเล็กน้อย 
“ไปแล้ว” อีกฝ่ายกระแทกเสียง  ผมรีบลุกขึ้นแล้วเข้าไปรั้งเอวไว้ในทันที
“เอ๊ะ” กัสดิ้นเล็กน้อยด้วยความตกใจ  สีหน้าเริ่มเหรอหราไม่รู้จะกลัวอะไรนักหนา
“นอนเป็นเพื่อนหน่อย” ผมบอก  กัสเงียบไปแต่หูกลับเริ่มแดงขึ้นจนสังเกตเห็นได้  ผมนำคางไปเทินไว้บนไหล่ของกัส  ผมยืนเงียบรอปฏิกิริยาจากอีกฝ่าย
“พี่เซ็นต้องนอนเฉยๆ ห้ามทำอะไรกัสด้วย” กัสพูดเสียงแข็งไม่เลิก
“หึ..ไม่มีอารมณ์หรอกน่า” ผมพูดจากใจจริง  ถึงผมจะลามกและหื่นกามอย่างที่เพื่อนๆชอบแซวบ่อยๆแต่ผมก็ไม่ได้มีอารมณ์ตลอดเวลาหรอกนะครับผมมมมมม..(T_T)
ผมจับมือกัสให้เดินเข้ามาในห้องนอน  กัสยังคงยืนนิ่งถึงแม้ว่าผมจะซุกตัวเข้าไปใต้ผ้าห่มเรียบร้อยแล้ว
“พี่เซ็นไม่ใส่เสื้อล่ะครับ” กัสพูดอย่างระแวง  ผมยิ้มให้เล็กน้อยและไม่สนใจจะตอบกลับ 
“ใส่เสื้อสิฮะ เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” อีกฝ่ายว่าอีก
“แค่นี้ไม่ตายหรอกน่า..แก้ผ้าตอนหิมะตกที่อิตาลียังเคยมาแล้วเลย” ผมพูดติดตลก  มันเป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นตอนที่ผมเมาเหตุเพราะใกล้เป็นโรคประสาทตอนใกล้สอบ  เรื่องจริงที่กัสคงคิดว่าผมพูดแกล้งเล่น
“อุบาทว์” กัสว่าก่อนจะยอมเข้ามาซุกตัวเข้าใต้ผ้าห่มเดียวกันกับผม 
“อีกสักสามชั่วโมง ปลุกด้วยนะ” ผมเข้าไปกอดพร้อมกับกระซิบบอก  กัสนอนตัวลีบแข็งทื่ออย่างกับท่อนไม้แต่ก็เอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือของตนมาเพื่อตั้งนาฬิกาปลุกให้ด้วย   ผมหลับตาลงช้าๆ  สมองมันเบลอจนไม่สั่งการอะไรแล้ว  สุดท้ายก็หลับไปในที่สุด..

= = = = = = = =

[เบบี้]

“พี่เซ็น..พี่เซ็นฮะ” ผมสะลึมสะลือตื่นเมื่อได้ยินเสียงจากคนข้างกาย
“เที่ยงแล้วนะ” อีกฝ่ายพูด  ผมหลับตาลงอีกครั้ง
“ลุกมากินข้าวก่อน ปลุกยากปลุกเย็นเป็นเด็กไปได้” กัสเริ่มบ่น  ผมพลิกตัวหนีอย่างตัดรำคาญ  สุดท้ายก็ลืมตาขึ้นมองนาฬิกาที่อยู่ปลายเตียง  เวลาเกือบเที่ยงเข้าให้แล้วจริงๆ 
“เหนื่อยชะมัด” ผมบ่นเสียงแหบ   กัสนั่งมอง  ผมยิ้มให้และพยายามขยับตัวเข้าไปใกล้อีกฝ่าย  กัสหลบเล็กน้อย
“หลบทำไม” ผมว่าเสียงเอื่อย
“ก..ก็ เข้ามาทำไมเล่า”
“น่า..” ผมปัดไปอย่างนั้นแต่ก็นำมือเข้าไปกอดเอวกัสเข้ามาจนตัวกัสล้มลงมาทับตัวผม  กัสพยายามเบี่ยงตัวหนีแต่ผมก็เข้าไปหอมและซุกอีกฝ่ายไว้ได้
“เหม็นฮะ น้ำก็ไม่อาบ ฟันก็ไม่แปรง” กัสบ่น
“อื้อ” ผมปัดไม่เลิกแต่หน้ายังคงซุกอยู่ที่ต้นคอของอีกฝ่าย  กัสสะดุ้งทันทีที่มือของผมไปสะกิดตรงส่วนสำคัญเข้า
“อย่าครับ” กัสปราม  มือก็พยายามมาดันหน้าผมออก
“จิ..” ผมจิปากอย่างหัวเสียก่อนจะจับแขนอีกฝ่ายไว้แน่น
“อย่าไงฮะ พี่เซ็น” กัสเริ่มขึ้นเสียงดังขึ้นนั่นยิ่งทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิด
“จะทำ” ผมพูด
“ไม่ให้ทำ!” กัสขึ้นเสียงพร้อมกับถลึงตาโต  ตาดำมีลักษณะกลมโตของกัสที่ผมค่อนข้างชอบมากที่สุด..รองจากก้นน่ะนะ  กัสดิ้นอย่างสุดแรงจนผมต้องออกแรงเข้าไปกอดล็อกไว้จนอีกฝ่ายไม่สามารถต้านทานอะไรได้อีก
“อย่าทำนะ ไม่งั้นกัสจะโกรธจริงๆด้วย” อีกฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนตัดพ้อขึ้นมาทำให้ผมถึงกับชะงัก
“อะไรเล่า” ผมบ่นบ้าง  อยู่ดีๆก็มาเปลี่ยนอารมณ์..บ้าจริง
“ก็ พี่เซ็น..ยัง ไม่บอก รักกัสเลย” อีกฝ่ายพูดขึ้นเสียงเบา  เบามากแทบกระซิบ
“ให้ตาย อะไรกันนักกันหนาเนี้ย” ผมบ่น  ปล่อยกัสออกพร้อมกับทิ้งตัวลงนอนอีกครั้ง  เหมือนกันทุกคนเลย..รายไหนรายนั้น  เซ็งฉิบเป๋ง  ผมอยากจะรู้ว่าใครแม่งเริ่มใช้คำว่ารักเป็นคนแรก..พ่อจะตามไปฆ่าทิ้งซะให้สิ้นเรื่องสิ้นแค้นไป
“................” กัสนั่งเงียบ  คอตกอย่างกับผมทำอะไรผิดร้ายแรงปางตายให้อย่างนั้น  ผมนอนนิ่งมองว่าเมื่อไหร่กัสจะยอมขยับตัว
“ทำไมถึงไม่ยอมพูดล่ะฮะ มันยากนักหรือไง..หรือเพราะที่จริง” กัสบ่นพึมพำด้วยหน้าตาเหมือนกลัวว่าโลกกำลังจะแตก
“จะคิดไปไกลถึงไหนน่ะ ดาวอังคารเลยไหม..มันสำคัญนักรึไง” ผมพูดด้วยน้ำเสียงเซ็งใส่ไม่เลิก
“สำคัญซิ” กัสหันกลับมามองหน้าผม  ผมนอนจ้องตอบ  เราจ้องกันอยู่สักพักจนกัสหันหน้ากลับไปอีกครั้ง
“ก็ได้ฮะ ไม่พูดก็ได้ถ้ามันจะทำให้พี่เซ็นลำบากใจ” กัสว่าทำท่าจะลุกหนีจึงทำให้ผมต้องเข้าไปกอดไว้อีกครั้ง
“โอเค พูดก็ได้” ผมตัดบทเพราะถึงเวลานี้แล้วคงช่วยอะไรไม่ได้  ที่จริง..คำว่ารักมันก็คงสำคัญสำหรับทุกคน  ไม่ใช่ว่าผมไม่รักแต่ผมแค่ไม่อยากพูดบ่อยๆก็เท่านั้น  กัสนั่งเงียบไป  ผมกระชับกอดมากขึ้นกว่าเดิม
“รัก..” ผมกระซิบบอกก่อนจะวางคางลงบนไหล่ของกัส  มืออีกมือหนึ่งของผมก็จับมือกัสลูบไล้เบาๆ
“รักนะครับ”
“พอใจรึยัง” ผมพูด  กัสไม่ตอบแต่พยักหน้าตอบแทน  ผมจูบท้ายทอยของกัสเบาๆ  ผมไม่รู้ว่าทำไมไม่ว่าใครถึงอยากได้ยินและมักคาดคั้นคำๆนี้ให้ออกมาจากปากผมเสมอ  ผู้หญิงที่ผมเคยคบด้วยพวกเธอเคยให้เหตุผลว่า  ไม่ว่ากับใครผมก็มักจะหยอกล้อและทำดีด้วยนั่นจึงทำให้เธอไม่แน่ใจว่าตกลงผมรักเธออย่างที่เธอต้องการใช่หรือไม่  แต่พวกเธอลืมคิดไปหรือเปล่าว่าถึงผมจะกะล่อนไปทั่วแต่ผมก็ไม่ได้พูดบอกรักใครพร่ำเพรื่อ  และถึงขนาดผมพูดบอกรักเธอไปนับร้อยครั้งมันก็ยังไม่เพียงพอที่เธออยากจะได้อยู่ดี  ก็ปัดไม่ได้หรอกนะครับว่าผมไม่เซ็ง  รัก..รัก..รัก..รัก  ทำไมต้องอยากได้ยินคำคำนี้หนักหนาก็ไม่ทราบ  อย่างไรก็แล้วแต่คนที่ผมให้ความสำคัญที่สุดก็คือคนรักอยู่แล้ว  แต่ก็นั่นละนะครับ..พวกเธอคงระแวงในความเป็นคนแบบนี้ของผม
“งั้น ทำได้แล้วใช่ไหม” ผมถาม


เพี้ย !!


“โอย กัส!” ผมขึ้นเสียงทันทีที่โดนกับฟาดมือเข้ามาที่หน้าเต็มแรง  และค่อนข้างงงว่าตัวเองทำอะไรผิดลงไป  หลังๆมานี้กัสกล้าลงไม้ลงมือกับผมหนักข้อขึ้นทุกทีซึ่งมันค่อนข้างรับมือยากเพราะปกติตลอดมาผมไม่เคยใช้กำลังกับคนที่เรียกว่า "คนรัก" เลยถ้าพวกเธอไม่ดื้อเกินขีดจำกัด
“ไอ้..ไอ้ พี่เซ็นบ้า” กัสว่าหน้างอ
“บอกรักกัสเพราะอยากทำอย่างว่าใช่ไหม” กัสโวยวายเสียงดัง
“ไม่ช่ายยยยยย” ผมร้องบอกลากเสียงยาวอย่างเอือมระอา  อยากจะหายตัวไปจากตรงนี้แล้วไปโผล่อีกทีที่นอกโลกซะเลย  ทำไมถึงมีคนเข้าใจยากแบบนี้อยู่เยอะแยะไปหมดกันวะครับ
“โอ้ พระเจ้า..ให้ตายเถอะโว้ย!” ผมร้องพร้อมกับซุกหน้าลงบนเตียงก่อนจะทุบเตียงอย่างไม่เข้าใจไอ้เด็กบ้าบอที่ยืนอยู่ตรงหน้าคนนี้  เราเงียบลงครู่หนึ่ง  กัสยังคงยืนหน้างอมองมาที่ผม  ผมนอนจ้องตอบ
“ถ้าไม่เห็นว่าสำคัญ จะตามไปทำบ้าอะไร..เข้าใจอะไรให้มันง่ายๆหน่อยได้ไหมครับ” ผมพยายามไม่ขึ้นเสียงจึงเติมคำว่า “ครับ” ต่อท้ายไปด้วย  กัสยังคงยืนหน้างอแต่เริ่มมีสีหน้าที่ลังเล
“ก็ พี่เซ็น..กะล่อนอ่ะ” กัสว่าด้วยน้ำเสียงงอนๆ
“พี่ไม่โกหกหรอกครับ มานี่มา” ผมชูมือขึ้นทั้งทั้งที่ยังคงนอนอยู่อย่างนั้น
“ไม่ได้หรอกฮะ” กัสพูด
“พี่ฟ้าสั่งไว้ ว่าห้ามให้กัสมีอะไรกับพี่เซ็น จนกว่าพี่ฟ้าจะอนุญาตอ่ะฮะ” กัสบอกเสียงเบา
“ห๊ะ!!” ผมร้องเสียงหลง  ลุกขึ้นนั่งในทันทีที่ได้ยิน
“แล้วกัสก็เชื่อ” ผมกระแทกเสียง  กัสพยักหน้าตอบ
"กัสไปเชื่อคนฉลาดแกมโกงอย่างอาเนี่ยนะ!" ผมขึ้นเสียงสูง
"ห้ามว่าพี่ฟ้านะ!" กัสว่ากลับเสียงดังเช่นกัน
“ก็เพราะกัสไม่คิดหน้าคิดหลัง เรื่องมันถึงเป็นอย่างนี้..พี่ฟ้าบอกว่า พี่เซ็นบ้ากามมากกว่าที่กัสคิด กัสต้องระวังตัว” อีกฝ่ายพูดหน้าตาย
“งั้นทำไมไม่ช่วยระวังตัวก่อนที่จะมีอะไรกันเล่า” ผมโวยวายบ้าง
“ก็เพราะกัสไม่ระวังตัวไงมันถึงได้เป็นอย่างนี้” กัสย้อนอย่างไม่ยอม
“แล้วไม่ใช่เพราะอย่างนั้นรึไงเราถึงได้มาคบกันอย่างนี้น่ะ” ผมว่ากลับทันที  กัสผงะไป
“ม..ไม่รู้ล่ะ พี่ฟ้าสั่งกัสไว้อย่างนี้ กัสเชื่อพี่ฟ้า” กัสพูดทำท่าจะเดินออกไปอีก  ด้วยรู้สึกหมันไส้ทั้งอาฟ้าทั้งกัสผมจึงปรี่เข้าไปกระชากกัสลงมาเหวี่ยงลงที่เตียงนอนในทันที
“โอ้ย!” กัสร้อง  ผมยืนขึ้นพร้อมกับถอดกางเกงออก กัสเบิกตาโพรงกว่าเดิมด้วยคงเพราะเห็นว่าผมเอาจริงและไม่คิดจะมีพิธีรีตองอะไรก่อนเลย  เมื่อกัสทำท่าจะคลานหนีผมจึงเข้าไปตะครุบเอาไว้
“ปล่อยกัสนะ ไอ้พี่เซ็น..เลวที่สุด” กัสโวยวายพยายามออกแรงดิ้น  ผมรู้ดีว่ากัสพยายามดิ้นจนสุดแรงแล้วแต่ก็ยังไม่สามารถต้านทานผมได้อยู่ดี  ผมเลิกเสื้อของกัสขึ้นไม่พูดไม่จาปล่อยให้อีกฝ่ายโวยวายไปเพราะเดี๋ยวก็คงหมดแรงไปเอง
“ถ้าทำกัสจะโกรธจริงๆด้วย!” กัสตะโกนว่าสุดเสียงด้วยประโยคเดิมๆ  ผมชะงักและแสยะยิ้มให้
“ดี..เร้าใจดีออก” ผมบอกอย่างไม่แคร์  ปกติผมจะไม่รุนแรงกับคนรักเท่าไหร่  ผู้หญิงที่ผมคบด้วยจะไม่ค่อยถูกผมแกล้ง  อาจจะมีหยอกล้อบ้างแต่ก็จะออกไปแนวหวานจนคนรอบข้างบอกว่าเลี่ยน  ถึงแม้บางคนจะมีลูกล่อลูกชนทำให้ชีวิตผมมีสีสันแต่ก็ค่อนข้างแตกต่างไปจากกัส  ผมจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าผมเคยหวานกับกัสบ้างรึเปล่า  กัสไม่เคยอ้อนผมเหมือนที่ชอบออดอ้อนหมี  ไม่รู้อาจจะเพราะว่ากัสยังเด็กและเป็นคนเอาแต่ใจมากถึงได้ชอบต่อปากต่อคำผมเสียเหลือเกิน  อีกทั้งกัสเป็นคนหนึ่งที่ผมรู้สึกอยากแกล้งเพราะกัสจะมีปฏิกิริยาแปลกๆให้ผมได้เห็นเสมอ  ถึงแม้กัสจะมีบุคลิกแบบนี้แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้น่ะนะครับว่าผมไม่ชอบเพราะก็สามารถสร้างสีสันในชีวิตผมในแบบที่แปลกออกไปดีเหมือนกัน
"คนบ้า" กัสบ่นพึมพำไม่กล้าสบตาผมตรงๆ  ผมก้มลงประกบปากกัสไม่ฟังเสียงบ่นใดๆอีก  กัสสะดุ้งเล็กน้อยและพยายามที่จะต่อต้านหลังจากนั้น  ผมล็อกแขนกัสไว้ไม่แน่นเท่าไหร่เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะเจ็บ  ลิ้นที่ตอบรับมาอย่างไม่สามารถปฏิเสธได้ของกัสทำให้ผมไม่ยอมเผยปากให้อีกฝ่ายได้มีเวลาหายใจ  เสียงจากรสจูบของเราเริ่มดังมากขึ้นทำให้อีกฝ่ายเริ่มครางออกมาให้ได้ยิน
"หึ เป็นขนาดนี้แท้ๆ" ผมแสยะยิ้ม  อีกฝ่ายหน้าเสียเหมือนมีสตินึกอะไรขึ้นได้ในทันที


ปึก !!


“โอ้ย” ผมร้อง  รู้ตัวอีกทีคือกระเด็นลงมาจากเตียงไปแล้วเพราะไอ้ตัวดีดันออกแรงถีบผมอย่างเต็มแรง  กัสรีบลุกขึ้นไปยืนที่หน้าประตูห้องแต่หน้าเสียอย่างเห็นได้ชัด  ผมรู้สึกจุกมากจึงได้แต่นั่งกุมท้องไว้แน่นิ่ง
“พ..พี่เซ็นเจ็บไหมฮะ” อีกฝ่ายถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงทั้งที่ถีบออกมาเต็มแรงขนาดนั้น
“กัสกล้าถีบพี่เหรอห๊ะ” ผมกัดฟันถามออกไปเสียงเย็น  กัสหน้าเสีย
“ก็พี่เซ็นไม่ฟังกัสเลย..นี่ครับ แถมยัง..” กัสพูดเสียงเบา  ผมได้แต่นั่งมอง
“กัสกลับก่อนนะฮะ อาหารอุ่นทานด้วยนะ..แล้ว แล้วก็ เอ่อ กัสขอโทษ..ไม่ได้ตั้งใจอ่ะ” กัสพูดด้วยท่าทางลุกลี้ลุกลน
“ดี กลับไปเลยนะ..แล้วเราจะได้เห็นดีกันแน่” ผมพูดขู่อย่างรู้สึกแค้น  แน่นอน..แค้นมาก  ผู้หญิงที่ผ่านมาที่ปฏิเสธผมจะเพียงแค่มีท่าทางปฏิเสธเล็กน้อยเท่านั้น  ผมก็จะหยุดเพราะปฏิกิริยาของอีกฝ่ายสามารถมองออกได้ว่าเธอปฏิเสธเพราะแกล้งเล่นตัวไปอย่างนั้นเองหรือปฏิเสธเพราะไม่อยากทำจริงๆ  ส่วนที่กัสเป็นแบบนี้คงไม่พ้นที่โดดใครเป่าหูมาแน่  แน่นอนว่าคงไม่พ้นคนใกล้ตัว..ในความแค้นนี้ทุกคนจะต้องโดนผมเล่นงานซะให้หมด  ทั้งอาฟ้า  ทั้งคิว  ทั้งกัสก็ด้วย..ต้องโดนซะบ้าง  โดนแน่ๆ
“จะ..จะทำอะไรอ่ะครับ” กัสถามด้วยความระแวง
“รีบออกไปซะ ก่อนที่จะไม่ได้ออกไปอีกเลย ตลอดชีวิต” ผมพูดเสียงเย็นพร้อมกับแสยะยิ้มให้  กัสเบิกตาโพรงหน้าเสียกว่าเดิมก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องผมไปในทันที
“หึหึ..หึหึหึ” ผมนั่งหัวเราะให้กับตัวเอง  แผนชั่วๆเริ่มผุดขึ้นมาทีละอย่างสองอย่าง  “แค้นนี้ต้องชำระ”  ผมนึกได้เพียงเท่านี้

...................>>>><<<<.................

นิยายเรื่อง Limited Lovers นี้ได้จัดทำเป็นรูปแบบหนังสือนิยายเรียบร้อยแล้วค่ะ  สำหรับคนอ่านท่านใดสนใจ  รายละเอียดดังนี้...

1. หนังสือนิยายเรื่อง Limited Lovers ได้ตีพิมพ์ออกมาเป็นรูปเล่มเรียบร้อยเพื่อจัดส่งให้แก่คนอ่านที่ได้ทำการสั่งซื้อมาในระยะเวลาที่กำหนด  แต่ปัจจุบันยังมีหนังสือเหลืออยู่  สำหรับคนอ่านท่านใดที่ต้องการสั่งซื้อสามารถอ่านรายละเอียดต่างๆได้ที่ประกาศประจำวันศุกร์ที่ 26 เมษายน 56 ทางลิ้งค์นี้ค่ะ http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=29401.10080

2. การประกาศชี้แจงของประจำวันศุกร์ที่ 26 เมษายน 56 มีการชี้แจงเกี่ยวกับคู่ Surprise ที่อยู่ในหนังสือชุด Limited Lovers นั่นก็คือตัวละครอย่าง "จักร"  ที่เขียนเพิ่มขึ้น  คนอ่านท่านใดที่สนใจสามารถอ่านประกาศชี้แจงนี้ได้ที่ลิ้งค์เดียวกับข้อที่ 1 เช่นเดียวกันค่ะ



ขอบคุณค่ะ
เบบี้..^^

[Nankoong]

แหมะ......รู้ใจกันไปซะทุกอย่างเลยนะพี่คิว

ระวังเฮียเซ็นเค้าจะต่อยท้องทำเมียเหอะ!!!!!!!!!!


 

[lovely1714]

กะล่อนเอาโล่เลยเซ็น

[snack]

ยาวซะใจมากเลยขอบคุณมากๆๆคิวกับเซ็นเป็นเพื่อนที่ความสัมพันธ์สนิทแนบแน่นมากๆ

เข้าใจและรู้ถึงความคิดของกันและกันได้ทุกอย่างชอบคิวในเวอร์ชั่นอยู่กับเซ็นมาก

ขำกัสที่ถูกพี่ฟ้าสั่งห้าม ว่าแต่ห้ามกัสได้แต่ห้ามเซ็นไม่ได้นี่นา

[nn~~NN]

ตกลงว่า ทั้งหมดทั้งมวลนี่คือเซ็นหลงรักก้นกัสงี้ ?!! 5555 
ไปๆมาๆคู่นี้สมกันดี เซ็นเจอคุณหนูขี้งอแงเข้าเองเลย คงได้รับมือแบบปวดหัวไปอีกนาน อิอิ

เวลาได้อ่านมุมมองของตัวละครอื่นจากอีกคนนึง ก็เหมือนได้รู้จักในอีกมุมนึงที่ไม่ได้คิดถึงมาก่อน
อย่างพี่คิวก็ดูเป็นแบดบอย ชีกอขึ้นเยอะเลยพอได้อ่านผ่านความคิดเซ็น 5555

สนุกค่ะ ชื่นชอบนิยายเบบี้ทุกเรื่อง เสน่ห์อยู่ที่ความลึกของตัวละครจริงๆ
ยังไงลงชื่อจองไว้ก่อนแน่นอนค่ะ 

[Ball]

ทำไมเหมือนตอนพิเศษของเซ็นมันจบค้าง หรือเราคิดไปเอง
และแค้นนี้ต้องชำระ อะไร ยังไงอะ อยากจะรู้ 
อ่านแล้วไม่เคยพอจริงๆ แต่มันจบแล้ว
ต้องสอยแล้วล่ะเรื่องนี้  จะรอข่าวรายละเอียดหนังสือนะคะเบบี้
บวก1ปิดท้ายตอนพิเศษตอนสุดท้ายค่ะ

[CarToonMiZa]

นายเซ็นหื่นได้โล่

[ruby]

มาแบบยาวมาก ขอบคุณค่ะ อ่านกันเต็มอิ่มเลยตอนนี้
ชอบตอนที่คิวกับเซ็นอยู่ด้วยกันเห็นภาพพี่คิวชัดมาก
เป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ ตอนที่พี่คิวด่าพี่เซ็นโอ้ยเจ็บแทน
โดนทุกดอก 55 "ขี้เหงาจังเลยนะไอ้บ้ากาม" เหมาะกับ
พี่เซ็นมากคำนี้   
กัสทำให้พี่เซ็นอยากแล้วจากไปได้งัยเดี๋ยวโดนหนักแน่ อิ อิ
 

[mild-dy]

เซ็นมีแผนอะรายยยยยยยย

[bobie]

ฮ่าๆ อดไปพี่เซ็น
หื่นดีนัก

[pooinfinity]

เป็นนิยายเรื่องแรกของบี้ที่ไม่ค่อยมีฉากร่วมรัก แต่อ่านลื่นมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ชอบมากกกกกกกกกกด้วย

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

ชอบเวลาคิวกับเซ็นอยู่ด้วยกันอ่ะ น่ารัเหมือนเด็กคุยกันเลย มีแค้นอาด้วยอ่ะ

บวกให้คนงามแล้วนะจ๊ะ

[rujaya]

เซ็นหื่นอะ สมน้ำหน้าจุกเลยเป็นไงละ 

แต่ไอ้แค้นนี้ต้องชำระ เซ็นจะทำอะไรกัส อยากรู้อะ 

[Dadadidie]

พี่คิวกับพี่เซ็นคู่นี้เค้าสุดยอดเลยนะ คบกันจะยี่สิบปีนี่รู้กันหมดไส้หมดพุง

สงสัยถ้าเกิดพี่เซ็นได้ต่อยท้องจับพี่คิวทำแฟนจริงๆนี่จะเป็นยังไง กร๊าก

พี่เซ็นก็กะล่อนซะโดนกัสทั้งตบท้้ังถีบเลย

ตอนพิเศษตอนสุดท้ายในบอร์ดแล้วยังรู้สึกอยากอ่านต่ออยู่เลย


เสพติดนิยายของคุณเบบี้มากๆฮ่าๆ จะรอตามข่าวจองหนังสือนะคะ 

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

 :oo1:อดเลยอะเซน ทำใจนร้ากัสเชื่อฟ้ามากกว่าเซน