หัวข้อ: [รวมเรื่องไม่ยาว] สมาคมขนสั้น เรื่องที่ 4 (ตอนจบ) 27 ต.ค. 54 หน้า 4

[konnarak]

สุ้ๆๆ  ขอให้ผ่านไปได้ 

[gumrai3]

เเมวเล่าได้น่ารักมากเเต่ละคู่เขาชอบคู่อานนท์-หมอก ที่สุด อิอิ

เเมวน่ารักได้อีกเเต่ทำไมเเมวบ้านฉันมันน่าถีบนะ

[fuku]

โหยยยยยยยยยยย นูพระเอกมาก
เพี้ยงขอให้ตั้งตัวได้เร็วๆ เต็งจะได้มีกินสามมื้อ 

[dahlia]

เหมือนเป็นคู่สร้างคู่สมกันเลยเนอะ อินู กับ อิเต็ง 555555555555 ขำจนปวดท้อง

หวังว่า ตัวเต็ง จะเป็นแมวกวักงาน+เงิน มาให้ อินู เยอะๆๆ นะ 

[yaninjinna]

ตัวเต็งดูเกรียนกว่าทุกคนที่อ่านมา 555555  ชอบจัง

[lidelia]

ตัวเต็งจะช่วยได้ไหมนะ ?? 

[Whatever it is]

555 น่ารักดีค่ะ เพิ่งอ่านตอนแรก ขำอะ "งอนชนม์" ยังกะบัญญัติศัพท์ใหม่ 

[Whatever it is]

อ่านตอนแรกจบแล้ว ชอบแมวอะ แป่วววว 555 ชอบชนม์้ด้วยค่ะ มีแฟนแบบนี้่ท่าจะดี ทินก็น่ารักเนอะ 

ปล. มีภาพปลากรอบน้องแมวจะดีมากมาย 

[Whatever it is]

เสือน่าร้ากกกกก 

ส่วนพี่ป๊อบกับเกนเหรอ ก็โอค่ะ  ซะงั้น 555

[Cherry Red]

เรื่องราวความรักของอิ๊ก-นู เป็นการผ่าฟันที่ซาบซึ้งมาก 
อยากจะบอกน้องเต็งว่า ผู้ชายตัวโตทำท่าแสนงอนน่ะ น่าเอ็นดูที่สุด ( อย่างน้อยอิ๊กก็คงเห็น นูทำท่างอนแล้วน่ารักอ่ะนะ )
รอลุ้นตอนหน้าว่ามาสคอตของบริษัทอย่างแมวน้องเต็งหนึ่งจะเป็นแมวนางกวักนำโชคได้อย่างไร ?

[entirom]

 

อ่า
พอจะเดาออก

แต่มันจะมาแบบไหนหว่า

เค้าคิดถึงนู๋มิกซ์(แมว)อ่า
 

[golove2]

ติดตามต่อจ้า

 


คิดถึงเจ้าสองเหมียวแมวของเราจัง
เรียกได้ว่า โตมาด้วยกันเลย นอนด้วยกันทุกคืน
 

[1andonly]

เขียนได้ดีค่ะ บรรยายพฤติกรรมน้องแมวได้สมจริงมาก อ่านแล้วเพลินจริงๆ ชอบมากค่ะ

[Heisei]

เครียดแฮะ...ฮ่าๆๆๆ

[Whatever it is]

ลุ้นตอนต่อไป ช่วยลุ้นบ้านคนเขียนด้วยค่ะ ส่วนบ้านข้าพเจ้า ท่วมปายแระ - -"

[เดหลี]

คุณ TONG กันไว้ดีกว่าแก้จริงๆ ค่ะ พ่อก็คงคิดเช่นนั้น เหอๆ มาอ่านต่อเลยค่า

คุณ winndy ขอบคุณที่ชอบนะคะ แมวว่าง่ายๆ เรียกง่ายๆ นี่หาได้ยากมากค่ะ (หรือไม่ก็แล้วแต่อารมณ์คุณท่าน) แมวคุณ winndy เป็นพวกคล้ายๆ อเมริกันชอร์ตแฮร์สินะ แมวคนเขียนในอดีตบางตัวก็ชอบหายไปเหมือนกันค่ะ แต่แบบหายไปอย่างนี้ยังทำใจได้ง่ายกว่ารู้ว่าเค้าตายไปจริงๆ อะ เศร้านานเลย

คุณ berlyn อิอิ มันก็มีบ้างไรบ้างนะคะ พอเข้าตาจนก็อยากจะพึ่งเรื่องเหนือธรรมชาติบ้าง 55

คุณ dawnthesky ขอบคุณมากค่ะ คนรู้จักอยากกลับบ้านตจว. เหมือนกันแต่ก็กลับไม่ได้ไม่งั้นต้องไปอ้อมเส้นทางที่น้ำไม่ท่วมนานมากๆ เลยค่ะ ได้อยู่กทม. แล้วก็ลุ้นๆ กันไป เฮ้อ

คุณ pattybluet อิเต็งมันก็หล่อเริ่ดเชิ่ดเกรียนไปวันๆ ฮาๆๆ

คุณ MiSS-U ขอบคุณที่ชอบนะคะ ขอบคุณสำหรับบวกและเป็ดด้วยค่า

คุณ yeyong ขอบคุณที่ชอบค่า ฝากตอนจบด้วยนะคะ

คุณ Glorious นี้คือคุณน้อง JkrR ใช่บ่ อยากบอกว่าเค้าต๊ะนิยายตัวเองไว้ก่อนนะ (เรื่องที่เศร้าๆ อะ กร๊าก นึกว่าคุณน้องไม่ชอบเรื่องเศร้าซะอีก) ส่วนเรื่องที่ยังลงอยู่กะลังจะอ่าน เรื่องนี้ที่งงอาจจะเป็นเพราะลำดับเวลาก็ได้ค่ะ โดดไปโดดมาระหว่างอดีตปัจจุบันนิดหน่อย ก็ยังหวังว่าจะอ่านได้หนุกนะ ขอบคุณสำหรับเป็ดจ้ะ

คุณ bulldog17 คนเขียนเลยติดนิสัยพิมพ์ใน notepad ก่อนทุกที กลัวหาย 55 แอบคิดเหมือนกันว่าบางทีอยากให้แมวพูดได้ บางทีมันทำหน้าอยากเถียงเราม้ากมาก ตอนเขียนท้าวความเรื่องสองคนนี้คิดเหมือนกันค่ะแต่ไม่งั้นเค้าต้องดราม่าเยอะเลยอะ เอิ๊ก  ตอบ

คุณ Piaanie ดีใจที่โอเคแล้วนะคะ ขอบคุณที่ชอบค่า

คุณ konnarak ขอบคุณมากค่า

คุณ gumrai3 รู้สึกอานนท์หมอกจะเป็นขวัญใจ ฮาๆ เข้าใจอารมณ์บางทีแมวกวนประสาทมากมาย

คุณ fuku นูก็มีมุมอย่างนี้เหมือนกันนะ อิอิ ว่าแต่กินสามมื้อไม่อ้วนไงไหวเนี่ยตัวเต็ง

คุณ dahlia เขาเกิดมาคู่กัน 555 กัดกันตลอด ชอบแมวกวัก

คุณ yaninjinna ย้ำอีกทีว่าอิเต็งมัน หล่อ เริ่ด เชิ่ด และเป็นแมวเกรียนค่ะ กร๊าก

คุณ lidelia มาๆ อ่านต่อเลยค่า

คุณ Whatever it is ขอบคุณที่แวะเข้ามาค่า ดีใจที่ชอบน้องแมว (สรุปมันเด่นกว่าพระเอกนายเอก? ถ้าพวกแมวไม่ได้เด่นคงไม่ยอมมาเล่า ฮาๆ) ตอนแรกคิดจะใส่ภาพเหมือนกันแต่ปล่อยให้คนอ่านจิ้นกันเองดีกว่า ใครชอบส้มเฉดไหน ลายเสือยังไง เทาแค่ไหน ดำขาวแบบไหนเอาโลด ปล. ขอให้โอเคนะคะเรื่องบ้าน

คุณ Cherry Red เต็งมองไรไม่เหมือนชาวบ้าน 55 แต่นูน่ารักในสายตาอิ๊กก็คงพอใจละ พูดถึงแมวนางกวักแล้วคิดถึงแมวกวักของญี่ปุ่นเลยล่ะค่ะ

คุณ entirom ขอบคุณที่แวะเข้ามาค่า ทู้นี้สรุปรวมคนรักแมวและ/หรือ คิดถึงแมวตัวเองไปละ อิอิ

คุณ golove2 เราก็ยังระลึกถึงแมวในอดีตของเราอยู่เหมียนกัน จากไปใจคิดถึง เนอะ

คุณ 1andonly ขอบคุณที่ชอบค่า ขอฝากตอนจบด้วยนะคะ

คุณ Heisei เครียดเรื่องเงินนั้นเรื่องใหญ่ ฮาๆ อ่านต่อดีกว่า

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ตอนจบแล้วจ้า 

[เดหลี]

เรื่องที่ 4 (จบ)

ในที่สุดอิ๊กก็กลับบ้านด้วยสีหน้าแช่มชื่นขึ้นบ้าง เขาบอกว่าตั้งใจไปคุยงานกับโปรดิวเซอร์ของเอเจนซี่หนึ่งแต่ก็เหลว เอเจนซี่ตัดสินใจให้บริษัทอื่นทำงานชิ้นนั้น แต่พอเดินออกมาที่โถงข้างหน้าเท่านั้นแหละ

“คุณลุงคนหนึ่งเข้ามาทัก บอกอยากทำโฆษณาให้สินค้าตัวเอง เราก็พยายามแก้ว่าเราไม่ใช่คนของเอเจนซี่ ถ้าจะติดต่อต้องบอกทีมครีเอทีฟให้เขาดูให้ แกก็ถามว่าครีเอทีฟนี่ทำอะไร จำเป็นไหม”

อิ๊กเล่าไปเรื่อยๆ อีกสามคนก็ตั้งอกตั้งใจฟัง ผมถึงไม่ได้ตั้งอกตั้งใจแต่ก็ฟังด้วยเหมือนกัน แหมนะ ยังไงผมก็ยังเป็นมาสคอตของอิน โปรดัคชั่นเฮาส์อยู่น่ะ

“พอบอกว่าจำเป็น ก๊อปปี้ไรเตอร์จะดูเรื่องสารที่ส่งไปถึงผู้บริโภคหรือลูกค้า แล้วก็ช่วยกันคิดกับอาร์ตไดเร็คเตอร์ว่าจะสื่อสินค้าออกไปยังไงให้ดูน่าซื้อ คุณลุงกลับบอกว่า งั้นไม่ต้องใช้แล้วล่ะ เพราะใครจะรู้จักสินค้าดีกว่าเจ้าของ ขอคิดเองดีกว่า”

ตานูขมวดคิ้วแต่ไม่ได้ขัด

“คุณลุงถามว่าที่เราหอบหิ้วอยู่นี่น่ะมันอะไร เราก็บอกว่างานที่บริษัทเราเองเคยทำ จะเอามาเสนอเขา แกขอดู...”

“นี่อย่าบอกนะว่า...”

“ใช่... แกบอก ก็เท่านี้แหละที่อยากได้ คือทำหนังโฆษณาขึ้นมา คุณลุงจับเรานั่ง ไอ้เราก็เกรงใจเอเจนซี่ มาใช้ล็อบบี้เขาคุยงานส่วนตัว เลยพูดกันคร่าวๆ ไว้ก่อน เท่าที่ฟังไม่น่ายาก ก็เน้นตัวสินค้า ใช้กราฟิคประกอบส่วนใหญ่”

“ซึ่งคุณลุงเป็นครีเอทีฟให้สินค้าแกเอง แล้วจ้างเราโดยตรง”

“ถูก คุณลุงคนนี้ชื่อสิทธา สินค้าคือเอสทีเฟอร์นิเจอร์”

“ผมเคยได้ยินพี่!” เจ็งโพล่งออกมา “เป็นเจ้าใหญ่มากแถวบ้านผมที่เมืองนนท์ สงสัยจะขยายกิจการ...”

“เท่าที่คุย เหมือนปรับภาพลักษณ์มากกว่านะ ให้ทันสมัยขึ้นแต่ยังเน้นความสบายอยู่เหมือนเดิม เจาะตลาดคนรุ่นใหม่ เห็นว่าจะทำเผื่อให้ลูกชายที่จะกลับจากเมืองนอกมาดูแลต่อ”

“แต่เราไม่เคยทำงานแบบที่ไม่มีเอเจนซี่เป็นตัวกลาง” ตานูว่า “กลัวจะมีปัญหาน่ะสิ โฆษณาชิ้นหนึ่งน่ะไม่ได้คิดกันง่ายๆ ไม่งั้นพวกครีเอทีฟก็ตกงานกันหมด”

“คุณสิทธาก็ดูมีความคิดชัดเจนดี... ลองทำงานจากลูกค้าโดยตรงมั่งไม่เสียหลายหรอก ที่สำคัญ” อิ๊กมองไปรอบๆ พลางยิ้ม “เขาว่าจะใช้เราหมด... ทั้งโฆษณา ตัวหนึ่ง ตัวสอง สกู๊ปโปรโมตในรายการทีวี พูดง่ายๆ ทุกอย่างที่เป็นสื่อโฆษณาของเอสทีเฟอร์นิเจอร์จะใช้อิน โปรดัคชั่นเฮาส์ถ่ายทำทั้งหมด”

“นี่มันสัญญาเป็นปีๆ เลยนะ” แป้งกรี๊ดจนผมสะดุ้ง โดดกอดกันกับเจ็ง

“ใช้เราทั้งหมด ถ้า...” ตานูยังไม่วายรอบคอบ

“ถ้า... เราทำงานแรกได้เป็นที่น่าพอใจ”

“นั่นแหละที่ยาก” เจ็งพึมพำ

แต่ตานูทุบโต๊ะเปรี้ยง “อิ๊กไปบอกเขาเลยว่า ถ้าใช้บริษัทเราน่ะ ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้!”

พอผู้กำกับบอกเป็นไปได้ที่เหลือก็คึกคักตาม ผมก็ดีใจไปกับเขาด้วย แม้ว่าจะแสดงออกด้วยการมองอยู่ห่างๆ ก็เถอะ แมวทั่วโลกก็ดีใจแต่พองามทั้งนั้นแหละ


ไม่นานอิ๊กก็นัดคุณสิทธามาคุยที่บริษัท ผ่านไปสักพักผมก็ได้ยินเสียงตานูดังแว่ว

"นี่มันไม่เหมือนกับที่คุณสิทธิ์เคยบอกกับทางเรานะครับ..."

ผมเดินไปนั่งตรงปากประตูครัวที่ต่อกับห้องประชุมกึ่งห้องกินข้าว พอดีแป้งเดินเข้ามาบอกอย่างเกรงใจ

"ขอโทษค่ะ มีโทรศัพท์ด่วนถึงพี่อิ๊ก..."

อิ๊กรีบขอโทษลูกค้าก่อนจะดึงตานูออกไปด้วย ละให้แป้งนั่งคุยกับคุณสิทธาไปพลาง เขาลากตานูเข้าส่วนที่เป็นออฟฟิศแล้วปิดประตู

ตานูยืนกอดอกพิงผนังมองแฟนยิ้มๆ

"มุขนี้อีกแล้วเรอะ เราก็เอ๊ อิ๊กส่งไรยิกๆ ใต้โต๊ะ ที่แท้ก็เรียกยายแป้ง นึกว่าส่งหากิ๊ก"

"เวลานี้ยังจะมาเพ้อเจ้ออีก" อิ๊กว่า "ไม่งั้นจะออกมาคุยกันได้ยังไง นูน่ะต้องหัดฟังลูกค้าให้มากกว่านี้ เมื่อกี้ทำหน้ายังกับจะกินหัวเขาแล้ว ลูกค้าอยากจะแก้อยากจะเพิ่มอะไรไม่เหลือบ่ากว่าแรง ทำได้ก็ต้องทำ..."

"คร้าบ ครับ" ตานูยกมือเป็นเชิงยอมแพ้ "แก้ฟอนต์แก้สีอะไรตอนถ่ายเสร็จน่ะไม่ว่าหรอก แต่เปลี่ยนจากถ่ายในสตูดิโอมาเป็นเอาท์ดอร์นี่ก็ต้องขอท้วงกันหน่อยล่ะ อิ๊กรู้ดีที่สุดไม่ใช่หรือว่าถ่ายนอกสถานที่มันต้องออกไปดูโลเคชั่นก่อน ไม่พอต้องขออนุญาตด้วย อาจจะต้องเช่า สภาพอากาศไม่เป็นใจอีกก็แย่ มันคุมค่าใช้จ่ายยากกว่าถ่ายในสตูดิโอเยอะนะ”

“เอาน่ะ เรื่องคำนวณค่าใช้จ่ายให้โปรดิวเซอร์จัดการเอง นูใจเย็นๆ แล้วกัน”

สองคนเดินออกไปห้องประชุมผมก็ตามไปด้วย โดดขึ้นนอนบนโซฟาในนั้น เห็นตานูพยายามทำสีหน้ารับแขกเต็มที่

“กลุ่มเป้าหมายของคุณสิทธิ์มีลักษณะยังไงนะครับ” อิ๊กเริ่มคุยต่อ “คือมันสัมพันธ์กับภาพลักษณ์ที่เราจะเสนอสินค้าออกไปด้วย”

“ก็น่าจะรักอิสระ เป็นตัวของตัวเองสูง ชอบความสะดวกสบาย...” คุณสิทธาบอก “คล้ายๆ... แมวตัวนั้นล่ะ”

ตานูหันมองผมทำหน้าบอกไม่ถูก ส่วนลูกค้าเอากำปั้นทุบฝ่ามือตัวเอง

“ผมตัดสินใจแล้ว โฆษณาผมจะใช้แมวตัวนั้นสื่อ”

สองตัวแทนจากอิน โปรดัคชั่นเฮาส์อ้าปากค้าง ในขณะที่คนเป็นลูกค้ากระหยิ่มยิ้มย่อง

“มันลงตัวที่สุดละนะ คุณว่าไหม”

“ไม่ครับ” ตานูตอบห้วน

ส่วนอิ๊กรีบแทรก “ยังไงนะครับ”

“ก็เอาเป็นว่าเจ้าเหมียวตัวนี้... ชื่ออะไรนะ”

“ตัวเต็งครับ”

“ก็พอเจ้าตัวเต็งนอนบนโซฟาหรือว่าเตียงของผม เห็นหนูวิ่งมา แต่ก็สบายซะจนไม่อยากลุกไปจับหนูเลยเป็นไงล่ะ”

แต่ตานูถอนใจ “อันนี้ผมเคยเห็นในโฆษณาเฟอร์นิเจอร์ของออสเตรเลีย...”

“เอ ทำไมไอ้ที่ผมคิดมีคนคิดได้ใช้แล้วอยู่เรื่อยเลยนะนี่...”

“ไม่งั้นเขาจะจ้างครีเอทีฟไว้ทำไมกันล่ะครับ...” ตานูก็ตอบหน้าตาเฉย

อิ๊กกระแอมแล้วแอบใช้ศอกกระทุ้งตานูเบาๆ แต่คุณสิทธาดูจะไม่ทันสังเกต

“งั้นก็เอาตรงๆ ไปเลย ให้เจ้าตัวเต็งกระโดดขึ้นนั่งหรือนอนทำท่าสบายบนเฟอร์นิเจอร์ของผมก็พอ ใครๆ ก็รู้ว่าถ้าตรงไหนไม่สบายจริงละก็แมวไม่นอนหรอก”

"อ่า ผมว่ามันจะไปเหมือนโฆษณาไอเคียที่ฉายในอังกฤษเกินไปมั้ยครับ" ตานูเกาหัวแกรก

ท่าทางลูกค้าจะไม่เคยเห็นโฆษณาที่ว่า ผู้กำกับเลยต้องเปิดให้ดู ร้านเฟอร์นิเจอร์ยี่ห้อนี้ปล่อยแมวเข้าไปในโชว์รูมใหญ่เป็นร้อยตัว คงเดินกันวุ่นวายพิลึก แต่โฆษณายาวหนึ่งนาทีก็ตัดมาแต่ช็อตที่แมวทำท่าสบายที่สุดเมื่ออยู่บนเฟอร์นิเจอร์ของเขา ดูเสร็จคุณสิทธาก็ว่า

"ไม่เหมือนหรอก ... ของผมใช้แมวตัวเดียวเท่านั้น"

ตานูหันมองหน้ากันกับหุ้นส่วนชีวิตที่ตอนนี้ทำหน้าที่หุ้นส่วนธุรกิจเป็นทำนองให้ลองดูบ้าง

"คือว่า นี่เป็นแมวปกติธรรมดาครับ" ผมเห็นอิ๊กพยายามอธิบายแล้วขำ "หมายถึงไม่ได้ฝึกมาให้เล่นหนังเล่นโฆษณาอะไรน่ะครับ"

"ก็ไม่เป็นไรนี่... หน้าตาท่าทางมันฉลาดออก ไม่ยากหรอกผมว่า"

ผมยืดตัวขึ้นเล็กน้อย ไม่ได้ฉลาดแค่หน้าตาท่าทางด้วย เหลือบเห็นตานูขมวดคิ้วทำปากขมุบขมิบ หวังว่าคงไม่ได้กำลังแช่งลูกค้าหรอกนะ

"เอาอย่างนี้ไหมครับ" อิ๊กยังหาทางออกต่อไป "ลองให้ผมติดต่อเพื่อนที่ทำพวกฝึกหมาแมวอยู่แล้ว ให้เขาดูว่ามีตัวไหนคล้ายๆ เจ้านี่ไหม ถ้าคุณสิทธิ์ชอบแมวดำใส่ถุงเท้า..."

"แล้วเจ้าตัวนี้มันเป็นยังไงล่ะ"

"ผมเกรงว่าจะมีปัญหาตอนถ่าย..."

"หมายความว่ามันไม่ฟังคำสั่งไงล่ะครับ" ตานูโพล่งขึ้นอย่างอดรนทนไม่ได้ "บอกให้ทำอะไรก็อาจจะไม่ทำ ภาพก็จะไม่ได้อย่างที่ต้องการ เสียเวลา เปลืองงบ..."

"ผมเอาตัวนี้แหละคุณ" คุณสิทธาก็ยืนกรานกระต่ายขาเดียว "ผมถูกชะตากับตัวนี้ ถ้าไม่ได้ ก็คงต้องไปที่อื่น คุณธนูก็รับปากผมไว้แล้วไม่ใช่หรือว่าถ้าใช้บริษัทคุณ ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้"

"ก็ตอนคุยงานกันน่ะไม่ได้ตกลงว่าจะถ่ายกับสิ่งมีชีวิตเลยนะครับ!"

ผมเห็นอิ๊กบีบแขนตานูที่อยู่ใต้โต๊ะแน่น กันลุกไปฟาดปากกับลูกค้ามั้ง ผมล่ะกลัวใจตานูจริ๊ง

“ถ้าใช้เจ้าตัวเต็งล่ะก็ คุณจะไม่ถ่ายกลางแจ้งผมก็ไม่ว่าอะไรนะ”

"ทางเราจะพยายามแล้วกันครับ" อิ๊กบอกอย่างนั้น ส่วนตานูฉีกยิ้มใส่ลูกค้าแต่สายตาน่ะ... ถ้าผมเป็นคุณสิทธาคงจะเสียวสันหลังมากกว่าวางใจนะ

คุณสิทธาคงจะไม่ได้มีเซนส์เหมือนแมว เพราะแกยิ้มแป้น จับมือกับอิ๊กเรียบร้อย แถมยังเดินมาชื่นชมลูบหัวผมเสียอีก ผมก็ทำตัวสำนึกบุญคุณข้าวแดงแกงร้อนของอิ๊ก (ที่ตานูเป็นคนให้) ด้วยการช้อนตามองเขาพลางร้องเบาๆ คุณสิทธายิ่งปลื้ม

ลูกค้ากลับไปแล้วตานูก็ทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างห่อเหี่ยว ผมแง้วใส่กลัวจะนั่งทับผมเข้า ตานูจ้องผมเขม็ง

“อิเต็งนะอิเต็ง ใครว่าแกเป็นมาสคอตนำโชค หาเรื่องซวยมาให้สิไม่ว่า แกจะเดินเข้ามาตอนนั้นทำไมเฮอะ”

"ก็บอกแล้วว่าแค่ขายงานผ่านอย่าเพิ่งฉลอง" อิ๊กว่า "เค้าให้เราทำก็จริง แต่มันก็เป็นแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น กว่าจะเสร็จ..."

ตานูนั่งถอนใจยาว เขายื่นมือมารับแก้วน้ำเย็นจากแฟนแล้วว่า

"มันจะรอดมั้ยเนี่ย บอกที ถ้าอิ๊กบอกว่ารอดจะยอมเชื่อก็ได้"

"ถามนักแสดงดูสิครับคุณผู้กำกับ" อิ๊กบุ้ยใบ้ไปทางผม

“โอ๊ยอิ๊ก ป่านนี้แล้วยังอารมณ์ดีอยู่ได้”

“อารมณ์เสียไปแล้วมันจะได้อะไรล่ะ นูก็เห็นไม่ใช่หรือว่าลูกค้าไม่ยอมเป็นอย่างอื่นแน่นอน ตอนนี้ก็เหลือแค่... วางแผนเตรียมการทำงานแหละ” อิ๊กว่า แล้วยังอุตส่าห์ตบมุขแป้กของแฟนมาให้ช้ำใจเล่น “เป็นไง ความรักของนูเหมือนเก้าอี้ ได้เก้าอี้มาถ่ายหนังโฆษณาสมใจ”

ตานูส่ายหัวก่อนลุกขึ้นไปนั่งที่โต๊ะกินข้าว ตบโต๊ะป้าบๆ “อิเต็ง เมี้ยวเมี้ยว ขึ้นโต๊ะซิ เร้ว...”

... ซึ่งใครจะไปกับการเรียกแบบไร้ศิลปะอย่างนั้น แถมจุดนี้บนโซฟาก็กำลังสบ๊ายสบายเลยด้วย

ตานูฟุบลงโต๊ะ “เรียกแค่นี้มันยังไม่มาเลย”

อิ๊กเดินไปลูบหลังไหล่ตานูแบบไม่รู้จะพูดอะไรดี

ส่วนผมก็... งีบก่อนล่ะ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“วันนี้มันเหนื่อย ปู่ของเหนื่อย ทวดของเหนื่อย โคตรรรของเหนื่อย...” นั่นเสียงออกจากปากผู้กำกับ

ทั้งๆ ที่ความจริงมันควรจะเป็นผมมากกว่านะ ที่เหนื่อยน่ะ

“ไว้ลองถ่ายใหม่อีกทีแล้วกัน” อิ๊กบอกพลางปิดประตูบ้าน “บางทีก็ถ่ายให้เสร็จในวันเดียวไม่ได้หรอก...”

“ความจริงมันแค่ไม่กี่ชอตเอง” ตานูพูดเสียงเพลีย ทำท่าจะพับเอาดื้อๆ “ที่ว่าของต้องห้ามกับการถ่ายหนังมีสี่อย่างน่าจะจริง สัตว์ เด็ก เอฟเฟกต์ สลิง...”

“นูเคยถ่ายทั้งเด็กทั้งหมาในโฆษณาเดียวกันมาแล้วนะ...”

“หมามันเป็นหมาฝึกมาอย่างดี ซีนก็ง่าย เทียบไม่ได้เลยกับการเอาอิแมวที่แม่งทำตามใจตัวเองมาตลอดชีวิตขึ้นเก้าอี้เนี่ย”

โอ๊ะ ดูตานูพูดเข้าสิ ก็ผมไม่คุ้นกับเก้าอี้ตัวนั้นนี่นา กลิ่นอะไรของผมก็ไม่มีทิ้งไว้สักนิดเลย อยู่ๆ เอาเก้าอี้ตั้งในฉาก จับผมให้เดินเข้าไปหาแล้วโดดขึ้นนั่ง ไม่โอเคอย่างแรง

ซึ่งไม่เกี่ยวอะไรกับการที่ตานูเชื่อว่าผม “พูดไม่รู้เรื่อง” ด้วย

“เดี๋ยวก็ถ่ายได้น่า” โปรดิวเซอร์ผู้มองโลกในแง่ดีอยู่เป็นนิตย์ปลอบ

“โธ่อิ๊ก วันนี้เจ็งแทบก้มลงกราบ ถ้ากราบแล้วมันยอมทำก็ยังดี...” ตานูจ้องผมอย่างเคืองๆ “อดข้าวซะดีมั้ย ปลาทูก็เงินนะเฟ้ย แล้วโซฟาในห้องประชุมน่ะ นอนได้นอนดี นอนจนมันจะบุ๋มเป็นรอยแล้ว อิอ้วนนี่ ทีเก้าอี้แพงๆ ทำเป็นรังเกียจ...”

อิ๊กทำสีหน้าครุ่นคิดก่อนดีดนิ้วเปาะ

“รู้ละ ปกติแมวมี ‘ที่ประจำ’ เราก็แค่ทำให้เก้าอี้ตัวนั้นกลายเป็น ‘ที่ประจำ’ ของตัวเต็งซะก็สิ้นเรื่อง เดี๋ยวโทรขอเวลาคุณสิทธิ์เพิ่มก่อน นูบอกเจ็งกลับไปสตูดิโอ ขนเก้าอี้ตัวนั้นมาบ้านเราทีนะ”

“นี่อิ๊กจะทำอะไร...”

“เดี๋ยวก็รู้”


อิ๊กเอาเก้าอี้ตัวนั้นมาตั้งไว้ในห้องกินข้าวโดยไม่ทำอะไรให้เป็นพิเศษ ผมเห็นมีของชิ้นใหม่ในสภาพแวดล้อมที่คุ้นเคยก็เดินเข้าไปดมๆ ดูก่อนจะถอยห่างออกมา

ได้ยินเสียงถอนใจเฮือก ผมหันไปมอง ตานูเดินมาตีสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้แล้วเลยไปหลังบ้าน

ตลอดทั้งสัปดาห์นั้นผมรู้สึกว่าทั้งบ้านจับจ้องผมแปลกๆ ผมผ่านของใหม่ในห้องชิ้นนั้นก็มีหยุดเอาหัวไถบ้างเพื่อกำหนดว่านี่ก็อยู่ในอาณาเขตตัวเองเหมือนกัน จนในที่สุด...

“โอ๊ย ทนไม่ไหวแล้วเว้ย!” แล้วตานูก็หอบตัวผมวืด... ขึ้นไปอยู่บนเก้าอี้เจ้ากรรม ก่อนทั้งบ้านจะไชโยโห่ร้อง

“เฮ้ย มันไม่ลง!”

พอนั่งดูแล้วมันก็สบายใช้ได้ ผมเลยนอนอยู่บนนั้นจนเย็น

“ทีนี้ก็เหลือแค่ให้ตัวเต็งโดดขึ้นไปเอง” เจ็งกระซิบกระซาบ

“ไม่มีปัญหาหรอก” อิ๊กดูมั่นอกมั่นใจ “ลองนอนยาวขนาดนั้น เดี๋ยววันต่อมาก็ขึ้นเอง”

หลังกินข้าวเช้าแล้วผมก็เข้าห้องไปหาที่นอน ดูไปดูมาแล้วก็ไม่พ้น... เก้าอี้สีขาวตัวนั้น

ขณะกำลังจะเคลิ้มหลับคลับคล้ายในห้องกำลังโกลาหล
 
“แป้ง จองสตูดิโอ! เราพร้อมถ่ายทำแล้ว”

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

“เชิญครับคุณสิทธิ์” ตานูเลื่อนเก้าอี้ให้

“ผมตื่นเต้นนะนี่” ลูกค้าว่า “จะได้ดูโฆษณาเต็มๆ เป็นครั้งแรก เห็นเทปที่คุณเอาไปให้ดูตอนยังไม่ใส่เสียงผมก็ว่าดีมากแล้ว เจ้าตัวเต็งกระโดดขึ้นเก้าอี้แบบไม่ลังเลเลย ถ่ายไกลได้ด้วยไม่ต้องตัดต่อตอนกระโดดกับตอนนอนบนเก้าอี้แยกกัน”

“ต้องขอบคุณคุณสิทธิ์ที่ให้เวลาเราเพิ่มด้วยครับ” อิ๊กบอก

“ใช้เวลาอีกหน่อยแต่งานออกมาดีผมก็ไม่ว่าอะไรหรอก โฆษณาตัวนี้เป็นตัวแรกที่จะฉาย ผมอยากให้มันออกมาสมบูรณ์ที่สุด”

ปิดไฟแล้วตานูก็กดรีโมต บนจอปรากฎแมวขาวดำตัวหนึ่งเดินเข้าไปในฉากที่มีเก้าอี้รูปร่างลักษณะคล้ายกันหมดตั้งอยู่หลายตัว แต่โดดขึ้นตัวกลางอย่างมั่นใจ ก่อนจะขดด้วยท่าทางแสนสุข

เสียงบรรยายดังขึ้น “คุณอาจจะไม่รู้ถึงความแตกต่าง แต่แมวรู้... ตัวไหนสบายที่สุด”

โลโก้ของเอสทีเฟอร์นิเจอร์ขยายใหญ่ขึ้นพร้อมภาพตัดเจาะไปยังแมวที่หลับตาพริ้ม เสียงดนตรีรับ

“เอสที เฟอร์นิเจอร์ ความสบายที่แตกต่าง”

แหม ไม่อยากชมตัวเอง แต่ผมนี่ก็ขึ้นกล้องเหมือนกันนะเนี่ย

แน่นอนว่าผมนั่งเก้าอี้ตัวนั้นก็เพราะมันเป็นเก้าอี้ ‘ของผม’ แล้วน่ะ ซึ่งไม่เหมือนกันกับเก้าอี้ตัวอื่นๆ ในฉาก เจ้าเก้าอี้ตัวนี้ยังตั้งอยู่ในห้องประชุมของอิน โปรดัคชั่นเฮาส์ ตานูเรียกว่า 'เก้าอี้ประจำตำแหน่งของคุณมาสคอต'

“เยี่ยมมาก” คุณสิทธาปรบมือ “เห็นแล้วผมอยากขโมยเจ้าตัวเต็งไปเป็นมาสคอตของเอสทีเฟอร์นิเจอร์เสียจริง”

“ท่าจะยากละครับ” ตานูอมยิ้ม “เผอิญโปรดิวเซอร์เขาให้เป็นมาสคอตอิน โปรดัคชั่นเฮาส์ตั้งแต่แรกแล้ว”

“งั้นเรามาคุยกันเรื่องแผนโฆษณาตัวต่อไปเลยดีกว่า อีกอย่าง รายการทีวีเขาบอกอยากได้สัมภาษณ์ผมแล้วตัดสลับสินค้าสักสามช่วง ความยาวช่วงละประมาณหนึ่งนาทีครึ่ง เอาไว้ฉายคั่น...”

คุยงานกันต่อจนกระทั่งเย็น อิ๊กกับนูถึงเดินมาส่งลูกค้าที่หน้าบ้าน อิ๊กอุ้มผมติดมือไปด้วย

“ขอบคุณมาก ไว้ผมจะแนะนำบริษัทคุณต่อให้เพื่อนๆ เห็นความตั้งใจทำงานให้ออกมาดีแล้วผมประทับใจ” คุณสิทธาบอก ก่อนจะลูบหัวผม “ขอบใจนะตัวเต็ง”

พอรถลูกค้าเคลื่อนออกไปแล้วตานูกลับถอนใจยาวจนอิ๊กต้องถาม

“เป็นอะไรอีกล่ะ”

“คราวนี้โชคดีไป ลูกค้าพอใจ ถือว่า...” เขาเหลือบดูผมในอ้อมแขนอิ๊ก “คุณตัวเต็งต่อชีวิตบริษัทได้ระยะหนึ่ง แต่ถ้ามันมีกรณีแบบนี้เกิดขึ้นมาอีก...”

“เฉพาะงานจากคุณสิทธิ์ก็ทำกันไม่หวาดไม่ไหวแล้วนะ คอนเนคชั่นต่อจากนี้ด้วย ยังว่าจะหาคนมาเพิ่มเลย”

“ก็ถ้า...”

“นูดูนี่” อิ๊กอุ้มผมออกมานอกบ้าน ตรงที่ที่มีป้ายชื่อบริษัทติดไว้

ตานูมองแล้วก็พูดเบาๆ “อิน... ชื่อย่อของเราสองคน ไอ กับ เอ็น...”

“จำได้มั้ย ที่ชายหาดวันนั้น ที่เมืองชล นูพูดว่ายังไง”

“ถ้ามีอิ๊กอยู่ด้วย... ถ้าเราอยู่ด้วยกัน ต่อไป เจออะไรก็ไม่กลัว” ตานูว่า ยิ้มแล้วสบตาอีกฝ่าย “แล้วอิ๊กก็บอก ว่าคิดถึงวันที่ไม่มี ‘เรา’ ไม่ออกเลย”
 
อิ๊กพยักหน้ายิ้มตอบก่อนบอก

“จริงๆ อินมันมีย่ออีกนะ”

“หืม?”

“อิน จากอินฟินิตี้” อิ๊กก็พูดเรื่อยๆ “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราก็จะผ่านมันไปด้วยกัน อุปสรรคมันไม่มีที่สิ้นสุดอยู่แล้ว เราก็เหมือนกัน ถ้ายังไม่ทิ้งกันไปไหน... เหมือนตัว ไอ กับ เอ็น แล้วก็ เอ็น กับ ไอ ในอินฟินิตี้ไง”

ตานูยื่นมือไปบีบจมูกแฟนเบาๆ

“คิดนานมั้ยเนี่ย หรือเราควรจะขยายกิจการพ่วงเอเจนซี่โฆษณาเข้าไปด้วยดี อิ๊กเป็นครีเอทีฟไดเร็คเตอร์ได้เลย รับรองขายงานผ่าน”

อิ๊กหัวเราะ “ไม่ไหว ไปคิดให้คนอื่นฟังคิดไม่ออกหรอก”

ตานูเอาผมมาอุ้มให้แล้วจับมือแฟน อิ๊กลูบหลังผมด้วยมืออีกข้าง “นูเห็นหลังตัวเต็งมั้ย”

“ที่ว่าเป็นเลขแปดน่ะเหรอ”

“แปดแนวนอนเป็นสัญลักษณ์อินฟินิตี้ ตัวเต็งถึงเป็นมาสคอตของบริษัทไงล่ะ”

“อิของขลัง” ตานูมีเขย่าผมเบาๆ อย่างหมั่นเขี้ยว

สองคนจับมือกันเดินเข้าบ้าน ผมกางเล็บจิกเสื้อคนตรงหน้าไว้นิดหนึ่ง พลางคิด...

... ว่าตานูยังติดปลาทูผมอยู่ วันหนึ่งสามมื้อไง

ที่บนไว้ทำเป็นลืม ถ้าไม่เซ่น เดี๋ยว ‘ของ’ ไม่ขลังไม่รู้ด้วยนะ

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เพิ่มลิงค์โฆษณาแมวไม่จับหนูเพราะนอนโซฟาของออสเตรเลีย http://www.youtube.com/watch?v=oChkVusqvOE ส่วนนี่โฆษณาไอเคียของอังกฤษ http://www.youtube.com/watch?v=Z7vXP3tHzhA

ซีรีย์รวมเรื่องไม่ยาวชุดสมาคมขนสั้นก็จบลงแล้ว ต้องขอบคุณคนอ่านทุกท่านมากๆ เลยค่ะ เมนต์ทุกเมนต์ บวกทุกบวก เป็ดทุกตัวเป็นกำลังใจให้คนเขียนอย่างมาก ขอบคุณแมวที่บ้านด้วยสำหรับแรงบันดาลใจ ก๊าก ตั้งใจให้สี่เรื่องสื่อไม่เหมือนกัน เจ้าแมวก็ไม่เหมือนกันด้วย แต่ก็เหมาะสำหรับแต่ละบ้านแล้วล่ะนะ

หมดสต็อคเรื่องสั้น คนเขียนขอลาไปปลุกปล้ำกับเรื่องยาวก่อนนะคะ (ซึ่งไม่มีแมว หุหุ) ขอเขียนไปให้ได้ประมาณหนึ่งก่อน จะนำมาลงค่ะ 

แล้วพบกันใหม่นะจ๊ะ  

[yeyong]

อย่างน้อยอิเต็ง ก็ช่วยได้ 
เราชอบแมวแล้วก็ชอบแกล้งแมวด้วย

[entirom]

ช่ายยยยยย
แมวมันมีที่ประจำ
อย่างนู๋มิกซ์อ่ะ
กะลังมังเล็กๆๆ
ยังขนลูกๆทั้งสามตัว
นอนเบียดกันเต็มเลย 
หลังกินข้าวเสร็จ  ไม่ว่ามื่อเช้า มื่อเย็น
 

[JkrR]

  พี่  yeyong , entirom ทะลุถึงพี่เดหลีเลยครับ

ตอบพี่เดหลีก่อน พี่เดหลีเดาได้ถูกต้องละครับ

ส่วนที่บอกว่าผมไม่ชอบมาม่า คือจะบอกว่าไม่ชอบเรื่องเศร้าๆของคนอื่นน่ะครับ

แต่ชอบเขียนนิยายดราม่า (เลวมากไอ้หนิง  ) 

ยิ่งเรื่องไหนบีบหัวใจได้สุดๆ จะทำเอานอยด์ข้ามวันเลยทีเดียว

(เคยอ่านเรื่องนอยด์ขั้นสุดถึงขั้นต้องทำบุญให้ตัวละครตัวนั้น แล้วต้องกลับมาทำใจสักพักถึงจะหาย)

ส่วนเรื่องนี้ถามว่างงตรงไหน ผมคิดว่าผมงงตรงนึกไม่ออกว่าใครรุกใครรับแหละมั้งครับ ในขณะที่อีกสามเรื่องมันชัดเจนกว่า

อ้อ แถมเรื่องนี้ ไอ้ตัวเต็งมันดูพระเอกกว่าอีกสามตัว ผมเลยงงๆคำว่า ผม ในเรื่องอยู่บ้าง

ว่าไอ้ ผมเนี่ย มันใครกันแน่ ตัวเต็ง อิ๊ก หรือนู

แต่ถามว่าชอบมั้ย ก็ยังชอบอยู่ดี พอตัดประเด็นว่าใครจะรุกจะรับออกไป

ก็สามารถชื่นชมความสนุกของเรื่องได้เต็มที่แล้วครับ

(เคยมีคนบอกว่าผมนิสัยเหมือนแมว ขี้อ้อน แต่ไม่ง้อคน ถ้าไม่ใส่ใจก็ทำลืมๆไป  และรักอิสระมากกก
อาจจะเป็นส่วนที่ทำให้คนที่ไม่ได้เลี้ยงแมว ไม่ได้รักแมวอย่างผม ชอบเรื่องนี้ถึงขั้นนั่งรีเฟรชเล้ารอเรื่อง
นี้ทุกวันก็ได้)

แอบเสียใจที่จะไม่ได้อ่านเรื่องแมวๆต่อ แต่ก็ขอบคุณนะครับ

 
เช่นเคย +1และรับเป็ดไปกอดเล่นนะครับ

[MiSS-U]

อิเต็งของเค้าดีจริงๆ ฮุๆๆ

ปล.+1และเป็ดให้ค่ะ

[dawnthesky]

บวกเป็ดให้ค่ะ

ในที่สุดก้อจบ (รวมเรื่องไม่ยาว) สมาคมขนสั้น .....แล้วสินะคะ ขอสารภาพความจริง ตอนแรกที่เห็นกระทู้นี้ ไม่แน่ใจว่ากำลังตาลายหรือเปล่า แต่อ่านชื่อเรื่องเป็น "สมาคมผมสั้น" .... คือสงสัยว่าจะจ้องคอมมากไปหน่อย เลยตาลายไปเยอะเลย....อิอิ

เรื่องนี้อ่านได้เรื่อย ๆ สบาย ๆ ไหลลื่นไปกับตัวละครทุกตัว ถ่ายทอดนิสัยของแมวได้เหมือนคนเขียนเป็น "แมว" จริง ๆ เลยนะคะ (ชมนะอันนี้) เป็นเรื่องใส ๆ ที่อ่านได้ทุกเพศทุกวัย ไม่ติดเรทค่ะ

 
จะติดตามเรื่องต่อ ๆ ไปของคุณนะคะ

[TONG]

ไม่อยากให้จบเลย อยากให้มีต่อไปอีก อยากให้ตอนต่อไปเรื่อยๆ หวังว่าจะได้อ่านอีกนะจ๊ะ

ชอบคุณสิทธามาก "ในโฆษณาไอเกียใช้หลายตัว ผมใช้ตัวเดียว" ไม่ค่อยจะแถเลย 5555

ชื่นชมและเป็นกำลังใจให้จ๊ะ อนึ่งมีเรื่องยาวด้วยเหรอ เรื่องอะไรอะจะได้ตามอ่าน อิอิ

[konnarak]

เเมวนำโชคจิงๆๆๆ   ขอบคุณนะคับบสำหรับเรืองดีๆๆๆๆ

[golove2]

+1  จ้า


อิเต็ง นำโชคจริง ๆ

 

[pattybluet]

แหมๆ เชิดๆเริ่ดๆตั้งแต่ต้นจนจบจริงๆ ตัวเต็ง
น่ารักมากๆเลยค่ะ ขอบคุณนะคะ บวกๆ

[sukie_moo]

ตัวเต็งตัวนำโชค  น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกก

ไม่มีอีกซักเหมียวหรือเนี่ย

[fuku]

ม๊าววววววววววววว
ตัวเต็งสนใจมานอนเล่นบ้านเค้ามั้ย

เสียดายที่จะจบแล้ว แต่ก็จบได้สวยมากค่ะ คงคิดถึงแมวๆ ทุกตัว คงแวะมาอ่านซ้ำบ่อยๆ =^^=

[lidelia]

อ้าว จบซะแล้ว

ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆนะค่ะ 

[yoyo]

บวกเป็ดให้ตอนจบ
น่ารั๊กอะ  อิตัวเต็งให้โชค