32
“ตอนนี้น้ำเป็นเมียฟอร์จะให้น้ำกลับไปคุยกับเหนืออีกทำไมครับ !?” ฟอร์บอก น้ำก้มหน้าหลบสายตาคุณช่อแก้วละอายใจ
“ …………….” คุณช่อแก้วอึ้ง คำพูดจุกในลำคอ มองบุตรชายเหมือนไม่เคยเจอก่อนที่หันไปมองน้ำและกลับมาหาฟอร์อีกครั้ง
“ อยากให้คุณแม่รู้ไว้ ว่าน้ำมาอยู่ที่นี่ในฐานะอะไร และน้ำไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเหนืออีก” ฟอร์ย้ำกับมารดา
“ นี่มันเรื่องอะไรกัน!?” คุณช่อแก้วถาม ยังไม่ยอมเชื่อ ลมพัดออกหูทั้งสองข้าง มือเท้าเย็น แม้จะเข้าใจว่าลูกชายรู้สึกยังไงกับน้ำ แต่ไม่คิดว่าเรื่องราวจะแปรเปลี่ยนไปมากขนาดนี้
“ ฟอร์ทำไมพูดแบบนี้ น้ำเป็นอะไรกับเหนือลูกก็รู้!”
“แล้วไงครับในเมื่อมันเป็นอดีตไปแล้ว คุณแม่ยอมเข้าใจสักทีเถอะครับ!?”
“ แ
ต่ แต่ว่า….” คุณช่อแก้วเป็นลมล้มพับลง ฟอร์เข้ามารับไว้ได้ทันท่วงทีก่อนจะล้มไปกับพื้น เขาพามารดาไปนอนราบบนโชฟา เรียกสาวใช้ให้เอายาดม พัดมาพัดวีให้รู้สึกตัว
“……………………” น้ำนั่งมองจากโชฟาตัวข้างๆโดยมีฟอร์นั่งตัวติดไม่ห่าง มองฉาบสาวใช้วัยกลางคนดูแลคุณช่อแก้วไม่ห่าง ยิ่งคุณช่อแก้วเป็นแบบนี้ น้ำยิ่งรู้สึกผิดและละอายใจ ทั้งยังให้คุณฟอร์มาต่อล้อต่อเถียงกับผู้ให้กำเนิดเช่นนี้แล้ว ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองมาอยู่ผิดถูกผิดเวลา เขาจะไปอยู่ที่ไหนแต่มีความปัญหา
“ คุณฟอร์ครับ ให้น้ำไปอยู่ที่อื่นเถอะนะครับ”
“ ทำไมละน้ำ?” ฟอร์ถามกุมมืออีกฝ่ายเอาไว้
“………..น้ำไม่อยากรบกวน” น้ำหันไปมองคุณช่อแก้วด้วยเป็นห่วง และลำบากใจ
“ เพราะคุณแม่?”
“ ไม่ใช่หรอกครับ” ตอบพลางส่ายหน้า “ แต่น้ำไม่อยากเป็นตัวปัญหา”
“ น้ำไม่ใช่ตัวปัญหา”
“
แต่…” หาคำพูดด้วยความลังเล
“ แล้วน้ำจะไปอยู่ที่ไหน?” ฟอร์ถาม ดึงมือน้ำที่ดึงกลับไปมากุมไว้
“ น้ำไม่รู้ ..”แต่อย่างน้อยก็ไม่ใช่ที่นี่ที่สร้างความลำบากให้คุณฟอร์
ผิดกับฟอร์ที่คิดว่าน้ำอยากไปอยู่กับเหนือ
“ แต่ฉันรู้!” ฟอร์ว่าจ้องน้ำเขม็ง อีกฝ่ายมองกลับสงสัย “น้ำจะกลับไปบ้านเหนือ?” ฟอร์พูดเสียงเริ่มกระด้าง แต่น้ำไม่ทันสังเกตเห็น
“น้ำคงไม่กลับไปอยู่ที่นั่นแล้ว คุณเหนือก็คงไม่ยอม….” น้ำบอกเสียงเบา “ แต่น้ำจะกลับไปเก็บของ ตอนที่คุณเหนือไม่อยู่” จะว่าไปเขาก็ไม่มีข้างของให้ไปเก็บด้วยซ้ำ มีเสื้อผ้าไม่กี่ตัวซึ่งก็เป็นของคุณเหนือทั้งสิ้น …
“
น้ำ!? ” ฟอร์ว่าเสียงดัง จนอีกฝ่ายสะดุ้ง แม้แต่ฉาบเองก็ตาม คุณช่อแก้วได้ยินเสียงจนงัวเงียตื่นขึ้นมา
“ อย่านึกว่าฉันไม่รู้……..” ฟอร์ว่าบีบแขนน้ำเต็มแรง “ คิดเรอะว่าเหนือจะให้อภัยสิ่งที่เกิดขึ้น คิดเรอะว่าเหนือจะทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นว่าเราสองคนมีอะไรกัน แล้วแบบนี้ยังคิดจะกลับไปหาเหนืออีกไหม?!” ฟอร์บอกราวกับข่มขู่
“ คุณฟอร์
? ”
“ ยังไงน้ำก็ต้องอยู่ที่นี่ และไม่ไปที่บ้านเหนืออีก ข้าวของของน้ำฉันจะกลับไปขนให้”
“…………………….” คุณช่อแก้วมองการกระทำของบุตรชายและใบหน้าของน้ำแล้ว จากที่ไม่ชอบใจสถานะน้ำในตอนนี้ก็รู้สึกว่า ต้องมีอะไรที่เธอไม่รู้อีกมาก แม้จะคิดว่า ฟอร์พาน้ำมาที่นี่และมาประกาศตัวกับเธอได้นั้น ต้องเกิดขึ้นจากทั้งสองฝ่าย เพราะยังไงตบมือข้างเดียวย่อมไม่ดัง อย่างน้อยๆแล้วน้ำเองก็ต้องมีใจไม่มากก็น้อย แต่ไฉนคำพูดของลูกชายเธอถึงได้ราวกับข่มขู่
“ น้ำเข้าใจฉันใช่ไหม?”
“……………………………” น้ำพยักหน้าตอบ ไม่ใช่เพราะเข้าใจแต่ด้วยนิสัยแล้วย่อมจะโอนอ่อนผ่อนตาม น้ำเงียบไป สายตามองไปไกล ฟอร์รู้สึกผิดขึ้นมาทันที่ตะคอกน้ำไปเมื่อครู่ เขาไม่อยากให้น้ำไปเจอจริงๆอย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้ เพราะเขาที่แย่งมาย่อมจะโดนแย่งกลับไปได้เช่นกัน
“ น้ำ”
“ครับ?” นี่คือคุณฟอร์แน่หรือ?
“ เมื่อกี้ฉันเสียงดังกับน้ำขอโทษนะ ฉันไม่อยากให้น้ำไปเจอเหนือจริงๆ เพราะฉันหึง ฉันหวง” ฟอร์ว่าปล่อยมือน้ำก่อนที่โอบตัวเข้ามาแทนที่ ไม่ได้สนใจใคร
“ ฟอร์?” คุณช่อแก้วเรียก ชายหนุ่มจึงได้หันกลับหามารดาที่กำลังลุกขึ้นนั่งโดยทีฉาบช่วยประครอง น้ำผลักฟอร์ออกโดยสัญชาติญาณ
“คุณแม่ เป็นยังไงบ้างครับ?”
“ดีขึ้นแล้วละ” คุณช่อแก้วบอกมองผ่านฟอร์ไปยังน้ำที่ไม่ยอมมองหน้าเธอ
“น้ำ”
“ครับ” เด็กหนุ่มค่อยๆเงยหน้าขึ้น
“ พักอยู่ที่นี่ไปก่อน เรื่องอื่นๆค่อยว่ากัน” คุณช่อแก้วบอกไม่มีทางเลือกต้องย่อมปล่อยเลยตามเลยไปก่อน
“ขอบคุณครับ”
“ งั้นฟอร์พาน้ำขึ้นไปบนห้อง และคงจะนอนเลยเพราะตอนนี้ก็จะ4 ทุ่ม คุณแม่ก็จะได้พักผ่อน” คุณช่อแก้วพยักหน้ารับรู้ ก่อนที่ฟอร์จะพาน้ำไปยังห้องตัวเอง
“ ฉาบต่อสายให้ฉันคุยกับนมพูที” คุณช่อแก้วว่าแม้จะ4 ทุ่มแล้วก็ตาม เธอคิดว่าอย่างน้อยนมพูย่อมจะรู้อะไรมากกว่าเธอ
นมก้านพูทราบว่าน้ำอยู่บ้านคุณช่อแก้วก็สบายใจไปเปาะหนึ่ง และเล่าเรื่องท่าทีของเหนือให้คุณช่อแก้วฟัง โดยที่คุณช่อแก้วก็เล่าสิ่งที่เกิดขึ้นให้นมก้านพูฟังเช่นกัน
“ เหนือไม่พูดอะไรเลยหรือนม?” คุณช่อแก้วถามย้ำ
“ ไม่เลยค่ะ และยังไม่ให้พูดถึงน้ำอีก”
“ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ฉันไม่สบายใจเลยฟอร์นะฟอร์!?” คุณช่อแก้วเอ่ยไม่ถึงบุตรชายอ่อนใจ
“ คุณช่อ อย่าเพิ่งกังวลไปเลยค่ะ ดูไปสักพักก่อนว่าความจริงเกิดอะไรกันแน่” นมก้านพูบอก แต่น้ำเสียงดูกังวลไม่แพ้กัน
“ นมจะให้ฉันทำเป็นทองไม่รู้ร้อนได้ยัง จะไปว่าเหนือกับฟอร์ก็ยิ่งพี่น้องแท้ๆมารบลากันเพราะผู้ชายคนเดียว ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดหัว รู้ไปถึงไหนอายไปถึงนั่น น้ำก็เหมือนกันไปไหงมาไหงไม่รู้อยู่ๆก็มาอยู่กับฟอร์ ….” คุณช่อแก้วอดที่จะพูดถึงน้ำไม่ได้ เธออดคิดไม่ได้ว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นน้ำเป็นตัวการสำคัญแม้ว่าน้ำจะตั้งใจหรือไม่ก็ตาม
“คุณช่อ เชื่อเถอะค่ะ ว่าน้ำคงไม่ได้อยากให้เป็นแบบนี้”
“ ฉันไม่รู้อะไรหรอกนม ” คุณช่อแก้วว่าแล้วถอนหายใจ ไม่เห็นทางเรื่องจะคลี่คลาย ยิ่งฟังนมก้านพูเล่าเธอก็ยิ่งกังวล
“ นมฝากให้น้ำโทรหานมด้วยนะคะ”
“ ได้ ไว้พรุ่งนี้ฉันจะบอกน้ำให้”
“………………….” นมก้านพูนอกจากเป็นห่วงน้ำแล้ว เธอยังอยากจะฟังจากปากน้ำว่าเกิดอะไรขึ้น ? ทำไมถึงไม่กลับบ้าน แต่กลับไปอยู่บ้านฟอร์
-------=--------
น้ำยืนมองทั่วทั้งห้อง ทั้งมุมโซฟา โทรทัศน์พลาสม่าขนาดจอ 24 นิ้ว เครื่องเล่นประกอบเข้าคู่ที่ตั้งอยู่อย่างพอเจาะพอควร ไม่ไกลเป็นชั้นหนังสือเต็ม 4 ชั้น ขวามือคือเตียงขนาดใหญ่สีเข้มและหมอนสีขาว
“น้ำ เป็นไงห้องของ ..เรา?” ฟอร์ถามกอดน้ำจากด้านหลังไม่ทันสังเกตท่าทีตกใจของอีกฝ่าย
“ ครับ”
“น้ำ อยากอะไรได้เพิ่มก็บอกเลยนะ หรืออยากปรับแต่งตรงไหนก็ขอให้บอก เพราะตอนนี้ห้องนี้ไม่ใช่ของฉันคนเดียวแต่เป็นของน้ำด้วย” น้ำมองไปรอบห้องๆอีกครั้ง ห้องนี้เป็นของเขาด้วย? …. เขาเป็นส่วนหนึ่งของที่นี่ได้ใช่ไหม? แต่เขาไม่ได้รู้สึกว่าเขาสมควรอยู่ที่นี่เลย
“ คุณฟอร์ครับ น้ำ…” ยังไม่ได้พูดจนจบ ฟอร์ก็พูดแทรก
“ ยังคิดมากเรื่องคุณแม่อยู่เหรอ? ท่านแค่ตกใจ ให้เวลาท่านหน่อย ได้ไหม?” ฟอร์ว่าจับไหล่น้ำให้หันหน้ามาเขา
“ ………..”
“ หรือเพราะอะไร?” ความคิดฟอร์หวนคิดแต่ว่าที่น้ำทำท่าทีไม่อยากจะอยู่ที่นี่เพราะ น้ำอยากไปอยู่กับเหนือ นั่นทำให้เขาร้อนรุ่ม
“น้ำคิดว่าแบบนี้มันควรหรือเปล่า อย่างที่คุณช่อพูด เมื่อเช้าน้ำยังอยู่….บ้านคุณเหนือ และยัง…แต่ตอนนี้น้ำกลับมาอยู่กับคุณฟอร์"
“ อะไรคือไม่ควร ในเมื่อ ฉันรักน้ำ และน้ำก็รู้สึกเหมือนกัน ใช่ไหม?! ฟอร์ว่าสบตาอีกฝ่าย ไม่ว่ายังไงเขาจะทำให้น้ำรักเขาให้ได้ ซึ่งไปได้แน่ ตอนที่มีอะไรกันน้ำก็มีอารมณ์ร่วมอย่างไม่น่าเชื่อ
“ ………..” น้ำรักคุณฟอร์มาตลอดจริงๆ
“ มองตาฉัน และบอกว่าฉันคิดเหมือนฉัน” ได้ไหม?
“ ….ครับ” น้ำพยักหน้า น้ำตาคลอกับความรู้สึกที่อดกลั้นภายใน น้ำคิดมาตลอดว่าอยยากอยู่กับคุณฟอร์ คิดมาตลอดว่าถ้าที่ที่น้ำไอ้อาศัยคืดบ้านคุณฟอร์น้ำจะต้องมีความสุขแน่
“ ………………..” ฟอร์กอดน้ำเข้ามากอดแนบอก เขาคิดไม่ผิดจริงๆที่ตัดสินทำในวันนี้ ก่อนหน้านี้เขาเสียใจอยู่มากที่หลอกเหนือ ทำรุนแรงกับน้ำ แต่มาตอนนี้เขาคิดถูกแล้ว
คิดถูกแล้ว ทำถูกแล้ว
น้ำมีใจให้เขาจริงๆ อย่างที่กัสบอก…….
“ ฉันขอบคุณตัวเองที่กล้าทำในวันนี้ เพราะฉันได้คนที่รักมาครอบครอง” ฟอร์ว่า ยิ่งกว่าดีใจ ยิ่งกว่ายินดี เขามีความสุข
“………………..” น้ำรู้สึกเหมือนภายในตัวมีเสียงดังแปลกๆเมื่อได้ยินฟอร์พูดแบบนี้ เพราะทำให้นึกถึงตอนที่โดนหักหารเข้าครอบครองร่างกาย หัวใจสั่นไหว แต่ก็สลัดความรู้สึกนี้ให้หนีหายไป
“ น้ำ” ฟอร์ว่าหอมแก้วคนโดนเรียกชื่อ ก่อนที่นัวเนียแก้มนั้นอย่างถวิลหา น้ำก้มหน้าหนียังไม่พร้อมในตอนนี้ที่จะลึกซึ้งไปมากกว่านี้ เขาอยากลบภาพที่ติดตาในวันนี้ให้หมดไปเสียก่อน
“
น้ำ ได้ไหม? ” ฟอร์ว่าลูบกายน้ำภายในเสื้อที่สวมใส่
“ คุณฟอร์ อย่าเพิ่งเลยครับ” น้ำว่า สีหน้าลำบากใจ กลัวว่าจะไปขัดใจอีกคนเข้า
“ …………..” ฟอร์นิ่งไปเมื่อโดนปฎิเสธ แต่เมื่อคิดได้ว่าวันนี้ตัวเองได้ทำอะไรกับน้ำบ้าง จึงยอมเลิกลาแต่โดยดี
“ โอเค เพราะฉันสัญญาแล้วว่าถ้าไม่พร้อม ฉันจะไม่ฝืนใจ” ฟอร์บอกถึงจะเสียดาย
“คุณฟอร์ไม่โกรธน้ำใช่ไหม?” น้ำถามกังวล เพราะทุกครั้งที่ปฏิเสธเหนือ น้อยครั้งที่เหนือจะไม่โกรธ หรือ ไม่ทำร้ายร่างกายหรืออย่างน้อยก็ต้องทีการพูดประชดประชันให้เจ็บช้ำใจในชีวิตซึ่งแตกต่างกับเหนือราวกับฟ้ากับเหว
“ จะโกรธได้ไง เรื่องแบบนี้มันเต็มใจทั้งสองฝ่ายไม่ใช่เหรอ?” ฟอร์ว่า ไม่ได้รับรู้สิ่งที่น้ำเคยเจอ
“
….”
“ เพราะงั้น ตอนนี้ฉันขอไปสงบสติอารมณ์ในห้องน้ำและก็จะอาบน้ำเลย น้ำเองก็เตรียมตัวไว้ละ น้ำเปิดตู้ตรงนั้นดูเลือกใส่เสื้อกางเกงก็ตามใจ เพราะว่าของของฉันก็เหมือนของของน้ำ” ฟอร์ว่า ก่อนที่ขโมยหอมแก้มอีกฝ่ายแล้วเดินออกมา ปล่อยให้น้ำลูบแก้มร้อนผ่าวของตัวเอง
คุณฟอร์ ?
‘…..เรื่องแบบนี้มันเต็มใจทั้งสองฝ่าย….’
ใช่ครับ มันควรจะเป็นอย่างงั้น แต่ตลอดมา ….ไม่เคยเป็นแบบนั้น
“……..” น้ำลูบแก้มอมยิ้ม แบบนี้ใช่ไหมที่คนรักกันพึงปฎิบัติต่อกัน
.
.
เขามองสายฝนที่กำลังโปรยปราย ก่อนที่จะหันมอง เด็กชายอายุราว 8 9 ขวบ คือตัวเองเขาเอง มองไปรอบๆ นั้นเงียบเหงา เขาทรุดตัวนั่งข้างตัวเองในวัยเด็ก
“
คุณแม่นั่นไง รถของเหนือ มันขโมยมาจริงๆ!? ” เด็กชายอีกคนชี้มามายังเขา รถบังคับวิทยุสีเขียววางอยู่ข้างๆเขา ทั้งที่ก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรอยู่ตรงนี้!?
คุณแม่ คุณหญิง
!? “ น้ำ เปล่านะครับคุณเหนือ!” เขาบอก แต่ราวกับไม่มีใครได้ยินเสียงเขา ไม่มี
“ คุณเหนือให้น้ำเอง!?” เสียงเขามหลายหายไปอีกครั้ง
“ ไอ้กำพร้าขี้ขโมย!” “ น้ำไม่ได้ขโมย!?” มือแข็งราวกับเหล็กกล้าจับมือเขาแน่นเจ็บไปหมด ก่อนที่จะโดนผลักลงบนเตียงอ่อนนุ่ม คุณเหนือที่กลายเป็นผู้ใหญ่กำลังดึงเสื้อเขาจนมันขาดติดมือไป
“คุณเหนือ อย่าครับ!?” “ อย่าครับ” น้ำสะดุ้งตื่นลุกพรวดท่ามกลางความมืด เด็กหนุ่มหายใจหอบ หัวใจเต้นแรง เหงื่อผุดเต็มใบหน้าซีดเผือก
“……………” น้ำกวาดสายตามองรอบๆตัว จนมาหยุดที่ชายหนุ่มนอนข้างกาย
คุณฟอร์…
เขาแค่ฝันไป
ไม่มีอีกแล้ว เรื่องแบบนั้น ตอนนี้เขาอยู่คุณฟอร์ คุณเหนือก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ แต่เนื้อตัวยังคงสั่นเทา
“…………..” เด็กหนุ่มปาดน้ำตาในความเงียบงันครั้งแล้วครั้งเล่า…….
…
.
.
-------=--------
น้ำยังรู้สึกแกร่งและประหม่า เมื่อเดินมาโต๊ะรับประทานอาหารกับฟอร์ คุณช่อแก้วและสามี ‘พรพจน์’ที่มานั่งก่อนหน้า
“สวัสดีตอนเช้าครับคุณพ่อ คุณแม่” ฟอร์ว่าอารมณ์ดี เดินโอบไหล่น้ำ
“ สวัสดีครับคุณช่อ คุณพจน์” น้ำไหว้ทั้งสองอย่างเก้ๆกังๆ แล้วนั่งลงฟอร์
“ หวัสดีน้ำ เมื่อคืนฉันก็กลับมาดึก ไม่ทันน้ำที่มา เป็นยังไงบ้าง เมื่อคืนนอนหลับไหม?” นายพรพจน์กรรมการผู้จัดการใหญ่โรงแรม 5 ดาวในเครืออันดับต้นๆของประเทศ และตอนนี้ยังเป็นผู้อำนวยการที่ปรึกษาอาวุสโสของห้างสรรพสินค้าครอบครัวเหนือจนกว่าเหนือพร้อมที่จะทำหน้าที่แทนบิดาที่เสียชีวิต
“หลับครับ” น้ำพยักหนาขณะที่ฉาบวางชามข้าวต้มตรงหน้า
“ อยู่ที่นี่ก็ทำตัวตามสบาย คิดเสียว่าเป็นบ้านตัวเอง ไม่ต้องกงเกร็งอะไร”
“ขอบคุณครับ” น้ำตอบพยักหน้าอีกหน ก่อนที่หันไปมองฟอร์ที่กำลังยิ้มแป้น
“ ฟอร์วันนี้ลูกคงไม่ลืมใช่ไหมว่าวันนี้ต้องไปทำงานกับพ่อ” คุณพรพจน์บอกลูกชายที่ทุกวันเสาร์จะต้องไปทำงานตน
“ โธ่คุณพ่อครับ น้ำเพิ่งมาอยู่บ้านเราวันนี้วันแรกนะครับ ยังจะให้ผมไปทำงานอีกเหรอครับ?”
“ ก็ไม่เห็นเกี่ยวกันนี่ ทำไมน้ำจะอยู่คนเดียวไม่ได้ คุณแม่ก็อยู่” คุณพรพจน์บอก รู้ความรู้สึกบุตรชายตามคนที่อาบน้ำร้อนมาก่อน เขาได้ฟังเรื่องราวจากภรรยามาบ้างแต่ก็ไม่ได้รู้สึกหนักอกหนักกใจกับเรื่องนี้เหมือนภรรยา เพราะ คิดว่าวัยรุ่นก็ย่อมทำอะไรหุนหันพันแล่นเป็นธรรมดา แต่ไม่นานก็จะหาทางออกได้เอง ใครบ้างไม่มีเคยเป็นวัยรุ่น ใครบ้างไม่เคยมีความรัก…ใครบ้างที่ไม่เคยรับรู้อนุภาพความรักว่าทรงพลังแค่ไหน
“ ก็….” ฟอร์จะขออ้างอยู่กับน้ำ แต่คุณช่อแก้วก็พูดปราบขึ้นมา
“ ฟอร์!”
“………….” น้ำรู้สึกว่าเขาควรจะพูดอะไรบ้างถ้าคุณฟอร์จะไม่ไปทำงานเพราะเขา
“ คุณฟอร์ครับ คุณฟอร์ควรไปทำงานอย่างที่เคยทำนะครับ น้ำอยู่ที่นี่ได้” เด็กหนุ่มบอก
“ แต่น้ำไม่ค่อยสบายให้ฉันดูแลน้ำเถอะนะ” ฟอร์ว่า รู้ดีว่าสาเหตุส่วนหนึ่งมาจากตัวเอง…คือเมื่อวาน…
“ น้ำไม่เป็นไรหรอกครับ” ตอบพลางยิ้มว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ
“ อ้าวน้ำไม่สบายเหรอ? มิน่าหน้าถึงได้ซีดแบบนี้” คุณพรพจน์ว่า คุณช่อแก้วก็เห็นด้วยกับสามีแม้จะไม่ได้พูดออกมา
“ แค่ตัวร้อนเล็กน้อย นอกจากนั้นก็ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกครับ”
“ แล้วกินยงกินยาหรือยัง?” คุณช่อแก้วถาม แม้ว่าลึกๆแล้วยังทำใจยอมรับน้ำในสถานะนี้ไม่ได้ แต่เพราะเมื่อน้ำคือคนที่ลูกชายเธอรัก เธอก็ต้องรักด้วย นานแล้วที่เธอไม่ได้เห็นฟอร์ทำหน้ามีความสุขขนาดนี้ พอเห็นหน้าลูกมีความสุขเธอก็มีความสุขไปด้วย เธอจะพยายามมองข้ามอะไรอะไรหลายๆอย่างไป
“ ยังครับ แต่คุณฟอร์เตรียมยาลดไข้ไว้ให้ทานหลังอาหารเช้าแล้วครับ” น้ำบอก
“ ก็ฟอร์จะพาไปหาหมอก็ไม่ไป” ฟอร์พูดน้อยใจระคนเป็นห่วง
“ น้ำไม่ได้เป็นอะไรมากจริงๆครับ กินยานอนพักตอนบ่ายน้ำก็หายเป็นปลิดทิ้ง คุณฟอร์คงไม่รู้ว่าน้ำแข็งแรงจะตาย” น้ำว่า
“ คร้าบบบบพ่อคนแข็งแรง” ฟอร์ว่าจ้องหน้าจนอีกฝ่ายหลบสายตาด้วยความเคอะเขิน ซึ่งสำหรับฟอร์แล้วสีหน้าแบบนี้ช่างน่ารัก น่าหลงใหล
“………………….” คุณช่อแก้วแม้จะยังมีอัคติอยู่บ้างแต่เธอก็คิดว่าไม่เสียหายที่เธอจะทำใจยอมรับให้ได้น้ำเองก็ไม่ใช่เด็กไม่ดี เพียงแต่ว่าเรื่องต่างๆอาจต้องใช้เวลาในการคลี่คลาย หรืออาจจะไม่มีอะไรเลยแต่เธอคิดมากไปเท่านั้นเอง
“………………….”
.
กริ๊งๆกริ๊งๆ
น้ำงัวเงี่ยลุกขึ้นจากเตียงเดินมารับโทรศัพท์
“ สวัสดีครับ?”
“น้ำฉันเอง ฉันโทรมาปลุกหรือเปล่า?”
“อ่าครับ” น้ำว่า เขาไม่ปวดหัวแล้วแต่คอแห้งแทน
“ แต่คงไม่เป็นไรหรอกใช่ไหม นี่จะเที่ยงพอดี ถือว่าฉันโทรมาปลุกจะได้ทานอาหารเที่ยงไง”
“ครับ” น้ำนั่งลงนึกถึงหน้าอีกฝ่าย ความรู้สึกดีๆก็พุดพรายขึ้น
“ แล้วคุณฟอร์ละครับ? ทำงานเหนื่อยไหม?”
“ เหนื่อยมากกกกกกกกกกกกกก” ฟอร์ลากเสียงยาว “ แต่พอได้ยินเสียงน้ำ หายเป็นปลิดทิ้ง”
“…..จริงเหรอครับ?” น้ำว่าอมยิ้มเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง
“ นี่จะหาว่าฉันโกหกเหรอ?”
“ ปะเปล่านะครับ
!? ”
“ รู้หรอกน่าฉันล้อลเน แล้วคิดถึงน้ำนะอยากกลับบ้านไปเจอน้ำซะตอนนี้”
“ …………”
“ น้ำไม่ตอบฉันว่า ‘น้ำก็อยากเจอคุณฟอร์เหมือนกัน’ให้ฉันชื่นใจบ้างละ?” ฟอร์ทีเล่นทีจริง
“ ก็ครับ…..” น้ำว่าตื่นเต้นกำโทรศัพท์แน่น มืออีกข้างไม่รู้จะทำยังไงกับมันดี
“ ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เดี๋ยวพอฉันกลับไปแล้ว ค่อยกลับไปลงโทษดีไหม?”
“ลงโทษ
?! ” น้ำกลัวขึ้นมา จนขนลำคอตั้งชัน ใจก็สั่นไหว ใบหน้าซีดเผือก
“ ช่ายๆ”
“
ทำไมครับ?! น้ำทำอะไรผิดหรือครับ? ” ถามเสียงสั่นเครือ สงสัยไม่เข้าใจ
“ มีอะไรหรือเปล่าน้ำ น้ำเสียงไม่ค่อยดีเลยนะ หรือว่าปวดหัวเหรอ?” ฟอร์ถามรวดเร็วอดเป็นห่วงที่อยู่ๆเสียงน้ำก็เปลี่ยนไป
“ ปะเปล่าครับ” น้ำเพิ่งเข้าใจว่าฟอร์แค่พูดเล่น แต่เขากลับคิดไปว่าจะถูกลงโทษอย่างที่เคย…
“ งั้นฉันไม่กวนแล้วไปกินข้าวกินยา แล้วก็นอนพักไว้ตอนเย็นค่อยเจอกันนะ”
“ ครับ” คุณฟอร์แค่พูดเล่น คุณฟอร์ไม่ใช่คุณเหนือ คุณฟอร์ไม่มีทางทำเหมือนคุณเหนือทำ
“……
…………..”
ก็อกๆ !?
เสียงเคาะประตูเบาๆพร้อมกับประตูที่ไม่ได้ล็อกเปิดออก เด็กหนุ่มหันมอง ความรู้สึกบางอย่างทำให้ใจเหมือนจะหยุดเต้น
“ คุณน้ำตื่นแล้วหรือคะ?”
“คะครับ” น้ำถอนหายใจด้วยความโล่งใจ เมื่อเห็นว่าคนที่เข้ามาคือฉาบและ..คุณช่อแก้ว
“ ถ้าตื่นแล้วจะลงไปรับประทานอาหารเที่ยงหรือเปล่าคะ?” ฉาบถาม
“ไปครับ เดี๋ยวน้ำตามลงไปนะครับ” น้ำบอก ก่อนที่ฉาบจะออกจากห้องไป
“น้ำ” คุณช่อแก้วว่า
“ครับ?”
“ โทรหานมพูด้วยนะ นมเป็นห่วง” คุณช่อแก้วบอก
“ครับ” น้ำว่าก่อนที่คุณช่อแก้วจะตามฉาบจะออกไป
น้ำไม่รีรอโทรศัพท์หานมก้านพูทันที
“ ฮัลโหลน้ำนะครับ”
“ น้ำ นี่พี่แก้วเอง เกิดอะไรขึ้นทำไมถึงไม่กลับบ้าน?!” แก้วถาม
“ พี่แก้วครับ……… น้ำคงไม่กลับไปนั่นอีก…….แล้ว………….”
“ ทำไมละ?! นี่รู้ไหมคุณนมหกล้มตอนเมื่อเช้า ก็ตอนไปตลาดนั่นแหละ บอกว่าให้พี่กับพี่กระหล่ำไปก็พอ อยากได้อะไรก็บอก” แก้วเล่าใส่ความไม่พอใจในน้ำเสียง
“
จริงเหรอครับ!? แล้วคุณนมเป็นอะไรบ้างหรือเปล่าครับ?”
“ เห็นบอกว่าไม่เป็นไรมาก แต่ก็อยากให้ไปหาหมอ คนแก่หกล้มจะเป็นอะไรบ้างก็ไม่รู้”
“ คุณนมน่าจะไปคุณหมอปัสตรวจดูนะครับ”
“ นั่นสิ แต่ใครพูดก็แล้ว แล้วยังห้ามไม่ให้บอกคุณเหนืออีก น้ำไม่ลองมาพูดกับคุณนมดูละ?”
“ ตอนนี้คุณนมอยู่ไหนครับ? น้ำขอพูดคุณนมหน่อยครับ”
“ หลับอยู่นอนไม่ถึงชั่วโมงเลย เพราะงั้นพี่ไม่ปลุกให้นะ ถ้าน้ำไม่มา พี่จะบอกคุณนมว่าน้ำโทรมา”
“ ครับ แล้วน้ำจะโทรมาอีก……ตอนเย็น”
“ แต่พี่ว่าน้ำมาจะดีกว่า พวกพี่ก็เป็นห่วงกันที่คุณนมไม่ยอมไปหาหมอ เผื่อว่าถ้าน้ำพูดอาจจะยอมไปก็ได้”
“………”
สำหรับน้ำแล้วนมก้านพูก็คือญาติผู้ใหญ่ที่เครพรัก ทั้งยังดูแลเขานับตั้งแต่แม่ทิ้งเขาไป นมก้านพูเองก็เอ็นดูน้ำเหมือนลูกเหมือนหลาน แม้จะไม่มีสายเลือดเกี่ยวข้องกันแม้แต่น้อย แต่สายเลือดบางสายเลือดยังเอื้ออาทรไม่ได้มากขนาดนี้
น้ำอยากจะไปดูอาการนมก้านพู แต่ก็ไม่อยากที่จะไปเจอเหนือ
“ หรือว่าน้ำไม่อยากคุณเหนือ ถ้าเป็นอย่างงั้น น้ำมาได้เลย คุณเหนือไม่อยู่ไปไหนไม่รู้ตั้งแต่เช้า” แก้วบอก ในความเป็นจริงแล้ว เหนือไปได้ไปไหนเลย หญิงสาวคิดแค่ว่าอยากให้น้ำกับเหนือปรับความเข้าใจกันเท่านั้นเอง
“ ………..”
-------=--------
น้ำเอ๊ย โดนข่มขืนอีกแล้ว แล้วเหนือละตัดใจได้จริงเหรอ หนทางออกมีทางเดียว
3P แมร่งเลย
เห็นด้วยกับคห.นี้มากค่ะ ชอบโดยเฉพาะบรรทัดสุดท้าย 
สงสารเหนือ สงสารน้ำ เครียด
สรุปเห็นแก่ตัวกันทุกคน สุดท้ายน้ำก็เป็นผู้ถูกรับเพียงฝากเดียว
แต่ที่ไม่ชอบสุดๆนี่คือกัสเกลียดดมากกก 
เป็นกำลังใจให้เจ้าหญิงสู้ต่อไปนะค่า
3P จะดีหรือเจ้าค่ะ T^T 
หัวข้อ: บ่วงหัวใจให้รัก41-43(จบ)....................................หน้า55 (อ่าน 371794 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก