บทที่ 5
นามบัตร บัดซบ
……………………………………………………………………………
ปี้ ป่ออ ปี้ป่อออ ปี้ ป่ออออ
ผมอ้าปากหาวขึ้นมาก่อนเป็นอย่างแรก มือคว้าโทรศัพท์มาปิดเสียงนาฬิกาปลุก ด้วยความหงุดหงิด นี่มันอะไรกันยังรู้สึกเหมือนนอนไม่เต็มอิ่มเลย สงสัยเมื่อคืนนี้นั่งอ่านกระทู้มาม่าเยอะไปหน่อย เลยพักผ่อนไม่เพียงพอ แบบนี้ก็ไม่โตน่ะซิ เบื่อจริงๆที่ตะต้องรีบตื่น อาบน้ำล้างขี้ฟัน ไปจ้องตูดรถคันอื่น แต่ยังไม่ทันจะลุกขึ้นไปอาบน้ำ ก็มีเคาะประตูก๊อกๆ
“ใครวะแมร่งงงงง” ผมพึมพำกับตัวเองเดินกระย่องกระแย่งไปที่ประตู ส่องที่ช่องตาแมวไม่มีใคร เอ้า อะไรล่ะวะ...
พอเปิดประตูออกไปมองซ้ายขวาก็ไม่เห็นใคร นี่กุโดนเข้าแล้วเร๊อะ แต่เช้าเนี่ยนะ แสงแดดอันสดใสยามรุ่งอรุณเนี่ยนะ นี่กุโดนนนนนนน เข้า แล้ว เหรออออออออ...
เอ้า... ไม่ใช่
ก้มมองข้างล่างเลยเข้าใจ แซนด์วิชทูน่าอัดแน่นด้วยทูน่าและผัก พร้อมกับกาแฟร้อนอีกแก้วว่างอยู่ข้างล่างที่พื้น เช่นเคยเหมือนตอนที่มีข้าวผัด มีโน้ตเขียนมาให้
‘ซื้อมาฝาก เจ้าของเดียวกับข้าวผัด’
โห เล่นแบบนี้เลย เมื่อวันก่อนก็ข้าวผัด วันนี้เช้าก็ซื้อมาฝาก ผมรีบยกอาหารเช้ามื้อฟรีเข้ามาในห้อง ไม่รู้ว่าดีใจที่ได้ของฟรีหรืออะไร อยู่ๆก็รู้สึกว่าตัวเองยิ้มออกมาซะงั้นอ่ะ ท่าจะบ้าแล้วกู
...
“มันหนวกหู ที่หลังอย่าพูด” ไอ้ยศคุยกับใครวะ ผมคิดในใจ เดินมาชะโงกดูห้องพักสัตว์ มันยืนเอาพุงชี้หน้านกแก้วสีแสบตาตัวนึงอยู่
“สวัสดีจ้า” อีนกแก้วตอบ
“มึงพูดเป็นแต่สวัสดีหรือไงฮะ มึงชื่ออะไรรู้ไหมน่ะ” ไอ้เชี่ยยศมารของสัตว์ผมยืนดูมันคุยกับนกต่อ อยากจะรู้เหมือนกันว่านกมันจะพูดว่าอะไร แต่จะถามชื่อนกทำไมวะ หน้ากรงก็ติดอยู่
“สวัสดีจ้า” เอ่อ.. สมองนกก็มีอยู่แค่นี้แหละ
“สวัสดีพ่อมึงที่อินโดซิ” ไอ้ยศตบท้ายบทสนทนา เช็คชาร์ต เดินส่ายพุงมาหาผม ขยับแว่น
แล้วพูดเสียงแหลมว่า “สวัสดีจ้า”
“กวนตีน” ทักทายกันตามประสาเพื่อนร่วมงานหวานชื่นก็แบบนี้แหละ
ผมตรวจดูสัตว์แต่ละตัวที่อยู่ในความรับผิดชอบของผมไปเรื่อยๆ ดูเสร็จก็ใส่เสื้อกาวน์ ใส่แว่น นั่งประจำโต๊ะดูข่าว มาดดูดีหล่อทะลุจออีกเช่นเคย วันนี้ขอให้เป็นวันที่แสนดีมีความสุขไร้ทุกข์โศก ปลอดเคสพิสดารทีเถอะนะ สาธุ เย็นนี้จะไปหาหนังดู กินอะไรอร่อยๆ (คนเดียว) สักหน่อย
วันนี้เป็นตามที่ผมร้องขออย่างไม่น่าเชื่อ เช้าทั้งเช้ามีแต่จ่ายยากับฉีดยา สัตว์ตัวเล็กตัวน้อยที่เป็นอาการทั่วๆไป จะมีอาการน่าสงสารคงจะเป็นชูการ์ไกรเดอร์โดนนกจิก(มึงไปทำยังไงให้นกจิก ชื่อไกรเดอร์ทำไมไม่ปล่อยพลังสู้วะ) กิ้งก่าขาหักที่ไม่รู้ไปหักได้ยังไงทั้งๆที่มันก็วนๆอยู่ในกรงของมัน สี่เท้ายังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลัง นับอะไรกับคนสติไม่ค่อยเต็มแบบผมที่ทำผิดทำพลาดบ่อยๆ แต่คนเราน่ะ พลาดได้ แต่อยากพราดซ้ำที่เดิม พลาดซ้ำๆมันเรียกว่าโง่...
หลังจากที่ผมจัดการบรรเทาความทุกข์ให้กิ้งก่าเสร็จ ใกล้เวลาเลิกงาน โจทก์เก่า เอ้ย เจ้าของสัตว์รายเก่าก็มาเอางูกลับ จะเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากพี่กันต์ วันนี้มาในเสื้อเชิ้ตสีเข้ม ผมเช็ทอย่างดี กางเกง รองเท้า ไปด้วยกันหมด ดูก็รู้ว่าถ้าไม่พึ่งไปเที่ยวมาก็คงนัดเดท หรือไม่ก็มีงานเลี้ยงต่อ สักอย่างแหละ เลือกเอาแล้วกันว่าจะเลือกให้พี่แกไปงานไหน
“นึกว่าจะมาไม่ทันซะแล้ว” มาพร้อมรอยยิ้มอีกเช่นเคย ฟุด ฟิดๆ น้ำหอมกลิ่นเดียวกับที่ผมใช้เลยอ่ะ.... ใช้ในความหมายผมนี่หมายถึงมีเอาไว้ใช้แต่ใช้ไม่เกิน 10ครั้ง จะให้ใส่มาทำงานก็ไหมไหว สุดท้ายก็โดนกลิ่นไอ้พวกสิงสาราสัตว์กลบหมดอยู่ดี เปลือง!
“ทันดิ ถ้าไม่ทันก็พรุ่งนี้แหละ” ผมยิ้มตาหยี
“โห ถ้าทันพรุ่งนี้ก็เรียกว่าไม่ทันนั่นแหละ แล้งงูเป็นไงล่ะ” จบประเด็นคนก็เข้าประเด็นงู ถูกต้องแล้วล่ะครับ ถ้าพูดแต่เรื่องคนมันจะผิดจุดประสงค์ของการมาชวนให้ผมคิด แต่เดี๋ยวคิดมากเยี่ยวเหลืองอีก
“ ผมว่าพี่กันต์ต้องรอให้มันแผลหายสักหน่อยค่อยเอาไปให้สวนสัตว์”
“งั้นเหรอเนี่ย...” คนตรงหน้ามีสีหน้าลำบากใจเล็กน้อย คงอยากจะเตะไอ้หมาที่บ้านตัวละที ที่มาสร้างภาระให้กับเจ้าของอีก
“สะดวกเอากลับวันนี้ไหมล่ะ ถ้าไม่เอาฝากไว้อีกวันก็ได้ แต่เสียเงินเพิ่มนะ เหอะๆ” ผมว่าเรื่องเงินน่าจะไม่ใช่ปัญหาใหญ่สำหรับพี่กันต์อยู่แล้ว พี่ท่านทางทางรวยเอาซะขนาดนั้น
“เอากลับเลย ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ทำไมล่ะ พี่ดูท่าทางไม่สะดวกเหรอ ออกจะว่างซะขนาดนี้” แหม ออกตัวจริงๆนะว่าว่าง แปลว่าไปเที่ยวมาเรียบร้อยแล้ว ผมส่ายหน้าอย่างไม่มีปัญหาไม่อยากพูดอะไรมาก เดี๋ยวเปิดช่องให้โดนสวนอีก แต่วันนี้มาแบบเรียบๆไม่มีส่อเจตนาน่าสงสัยแต่อย่างใด สงสัยผมคิดมากไปเอง อดีตก็คืออดีต ปัจจุบันก็คือปัจจุบัน ป่านนี่คงมีแฟนหนุ่มรูปงามกกกันไปแล้ว ดีๆ จะได้ไม่ต้องมาวุ่นวาย
“ถ้าพี่เอามันกลับไปแล้ว พี่จะเลี้ยงเอาไว้ในกรงเฉยๆได้ไหม ไม่ต้องดูแลอะไรพิเศษใช่ป่ะ” พี่กันต์มองเจ้างูอย่างพิจารณา มันนอนสงบ ไม่ขยับเขยื้อนตามนิสัยส่วนตัวของมัน มีแต่ดวงตาเท่านั้นที่มองมาหามนุษย์ที่ยืนล้อมมัน
“ก็แค่นั้นแหละพี่ อยู่แบบง่ายๆ ถ้ามีอะไรก็โทรถามแล้วกัน” ผมตอบแบบเปื่อยๆ ตามประสาคนที่ทำงานมาทั้งวันแล้วอยากเลิกงานเต็มทน กู อยาก ไปดูหนังว้อยยยยยยย
“งั้นพี่ขอนามบัตรธามหน่อยแล้วกัน”
“อ้อได้ๆ” ผมล้วงกระเป๋าสตางค์ออกมา ผมมักจะพกเอาไว้เสมอแหละ เอาไว้เผื่อมีสาวคนไหนน่าสนใจสวยๆ ก็โม้ๆเรื่องหมาเรื่องแมว ให้นามบัตรไป นี่ไง ใช้วิชาชีพบังหน้าหาผลประโยชน์...
ผมยื่นนามบัตรให้พี่กันต์ไป รอยยิ้มกว้างพิเศษก็ฉายชัดบนใบหน้าแสนจะดูดี “ขอบใจมาก”
มองสบดวงตาสีน้ำตาลที่ฉายแววเจ้าเล่ห์ออกมาในวินาทีที่มือปล่อยออกไปจากนามบัตรแล้ว ผมกระพริบตาปริบๆ มองดูยิ้มกว้างแสนทรงเสน่ห์ของคนตรงหน้า อายุห่างกันแค่ปีเดียว... แต่ทำไม
เหลี่ยมมันจัดแบบนี้วะเฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!
ว๊ากกกกกกก เสนอตัวให้เบอร์เค้าไปเองเลยด้วย ฮืออออออ ไอ้โง่ ไอ้ประสาท ไอ้ปัญญาอ่อน นี่มันมุขขอเบอร์สาวชัดๆ ไอ้หอกหักเอ้ย มึงก็ไม่คิดเลยนะไอ้ธาม
ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!
นี่คือเสียงในจิตใจผม แต่ถามว่าของจริงที่แสดงออกมาเป็นไง ก็ยิ้มซิครับ ยิ้มหวานด้วย พี่เค้ายิ้มมาผมก็ยิ้มตอบ ไม่รู้ว่าผมคิดมากไปเองหรืออะไร แต่รู้สึกหนังตากระตุกอีกแล้ว ตาซ้ายด้วย เรื่องดีเรอะ เออ สงสัยผมคิดมากไปเอง...
“นี่เบอร์มือถือธามเลยเหรอ” เอิ่ม ผมคิดถูกแล้วแหละ
“อา.. เอ่อ”
“พี่ไม่โทรมาเซ็กโฟนหรอกน่า วางใจได้ๆ แต่ถ้าเหงาเมื่อไหร่จะโทรมาชวนไปเซ็กกัน” พูด แล้วก็ยิ้ม!!!
“เฮ้ย”
“พี่ล้อเล่น เดี๋ยวนี้หลอกง่ายนะ แต่ก่อนเนี่ย ระวังตัวแจเลย” เสียงพูดเรียบๆเหมือนจะไม่มีอะไร แต่แฝงด้วยความหมายที่ผมรู้ดี พี่กันต์เก็บนามบัตรผมลงในกระเป๋าตังค์
“โห พี่กันต์... คนอย่างผมจะมีอะไรให้หลอก หมอจนๆ” หัวเราะกลบเกลื่อนสถานการณ์ หันไปยุ่งกับงูแทนยุ่งกับคน ผมยกไอ้เหลือมลงใส่กรงที่พี่กันต์เอาเข้ามาเตรียมจะรับเจ้างูตัวปัญหากลับ
“เยอะอยู่นะ รถ เงิน สองอย่างนี้พี่ก็พอใจแล้ว พี่มักน้อย” เป็นคนที่เล่นมุขได้หน้าเป็นจริงๆ พูดจริงพูดเล่นแยกกันไม่ออก นี่ซินะ ท่าของคำว่า ทีเล่นทีจริง T T
“แล้วธามจะเอาอะไรใช้อ่ะ”
“ก็บอกว่าเดี๋ยวเลี้ยงเอง”
...เห้อ ผมล่ะเหนื่อยใจ เจอทีไรก็เหนื่อยทุกครั้งแหละ ไม่ได้ต่างจากเมื่อสมัยก่อนเลย ยังไงก็ยังอย่างงั้นจริงๆ ไอ้ประเภทชอบผู้จาชวนคิดลึกสองแง่สองง่ามเนี่ย
…………………………………………………………………………..
8ปีที่แล้ว (อีกแล้ว)
ฤดูกาลแห่งกีฬาสีเริ่มส่อเค้าบรรยากาศอันดุเดือดมาทุกขณะ ผมรับหน้าที่ในฝ่ายอุปกรณ์เป็นคนทำเรื่องพวกแปลอักษร ทำโค้ดอะไรพวกนี้ ถึงจะไม่ใช่ส่วนที่ได้ออกหน้าออกตาในงานก็ตามที แต่เรื่องนี้ก็เป็นส่วนสำคัญที่จะทำให้สีชนะได้เหมือนกันนอกจากเชียร์ รุ่นพี่ปีที่แล้วทำไว้ดีมาก คนจัดโค้ดปีที่แล้วหลักๆที่ทำคือพี่กันต์ ม.6 เป็นคนที่ไม่ได้เด่นอะไรมาก เพราะไม่ค่อยลงกิจกรรมที่ออกโชว์ตัวแบบพวกคนอื่น แต่ความสามารถเฉพาะด้านนี่เยอะ ก่อนที่จะถูกส่งตัวไปเรียนงานกับพี่กันต์ ผมก็พอรู้จักมาบ้างเพราะเรียนสายเดียวกัน พี่กันต์เป็นจำพวกนักเรียนฉลาดๆขวัญใจอาจารย์ ได้ทุนไปโน่นนี่นั่น เลยไม่ค่อยมีใครเห็นหน้าค่าตาเท่าไหร่
“ธามมึงไปถามพี่เค้านะว่าปีที่แล้วทำอะไรบ้าง พรุ่งนี้จะได้ประชุมกันว่าจะต้องเตรียมอะไร” ชุนเป็นประธานสีผมเอง นอกจากความสามารถอันรอบด้านแล้วยังมีความเป็นผู้นำที่ใครๆต่างกล่าวว่า มาดนางพญา... กระเทยไทยไม่แพ้ชาติใดในโลกขอบอก โดยเฉพาะชุน ตุ๊ดขรึม ตุ๊คเพอร์เฟ็ค
“พี่เค้าโหดป่าววะ กุกลัว” ผมถามออกไปแบบตามนิสัย ไม่อยากคุยกับพวกรุ่นพี่โหดๆเครียด เบื่อ
“ใจดีจะตายห่า หล่อด้วย กุชอบ พี่เค้าเรียนอยู่ห้องข้างๆเนี่ย”
แล้วผมก็เก็บกระเป๋ารอตั้งแต่ต้นชั่วโมงไม่ใช่ตื่นเต้นจะได้ไปคุยกับรุ่นพี่ แต่แม่ง เบื่ออาจารย์สอนชีวะ หง่อมมาก สอนได้ง่วงหงาวหาวนอนสุดๆ ผมใช้กระเป๋าต่างหมอน นอนหลับแสนสบายยยย
“ธเนศ!” วอทเดอะฟัค เรียกกุทำไม
“อธิบายความหมายของสปีชีทางชีววิทยา” เสียงแหลมแหวกอากาศตวาดแว้ด ทีตอนสอนล่ะงึมงำๆ ตอนด่านี่เสียงดังเลยนะอาจารย์
“ผสมพันธุ์กันแล้วมีลูกไม่เป็นหมันครับ” ผมตอบแบบขอไปที ขอให้ถูกด้วย ยังไม่ทันสอนดันมาถามแบบนี้ใจร้ายสุดๆ
“ถูก นั่งลงได้” รอดไปอีก1วัน...
จบชั่วโมงชีววิทยาแสนน่าหลับ ที่น่าหลับเพราะคนสอนนะไม่ใช่วิชา ผมก็เดินแยกกับเพื่อนคนอื่นออกเตรียมจะเดินไปที่ห้องข้างๆ ออกไปดักรอพี่กันต์ตามหมายสั่งของลูกพี่ชุน แต่เหมือนว่าคนที่ผมจะไปดักกลับมาเป็นคนดักผมซะเอง นางชุนยืนคุยอยู่แล้วก็เรียกผมไปคุย แน่ะ เปลี่ยนตัวได้นะ ดูท่าทางจะอยากคุยเองซะแล้ว พี่กันต์ที่ผมจินตนาการเอาไว้กับพี่กันต์ตัวจริงคนละเรื่องกันเลย ที่ผมคิดไว้คงตัวไม่เล็กไม่ใหญ่ทาทางขรึมๆหน่อย แต่ตัวจริงเป็นรุ่นพี่ตัวสูง หน้าตาใจดี ยิ้มตลอดเวลา ออกสไตล์ตี๋ แต่ดูคมๆหน่อย อธิบายไม่ถูก
“พี่ชื่อกันต์” พี่เค้าออกตัวบอกชื่อก่อน ผมก็พยักหน้าหงึกหงัก
“ผมชื่อธาม อิชุนส่งมาดูดข้อมูล ฮ่าๆๆๆ” ผมตลกแดกทุกสถานการณ์อยู่แล้ว
“มาเลย จะเริ่มดูดตรงไหนล่ะ” และพี่กันต์ก็เป็นคนที่ชอบพูดจาสองแง่สองงามทุกครั้งที่เจอกันเหมือนเดิม เป็นบุคลิกส่วนตัวเลยล่ะมั้ง คุยกันไปพี่เค้าก็แอบทะลึ่งนิดๆหล่ะ ตามประสาผู้ชาย
“พี่กันต์อ่ะ งั้นชุนดูดเองค่ะ อุ้ย.. เดี๋ยวต้องรีบลงไปดูซ้อมแล้ว ฝากอีหน้าโง่นี่ด้วยนะคะ” แล้วมันก็ฝากฝังผม ฝังมิดเลย ใครหน้าโง่อิชุน ใครรรรร กูมันอนาคตสัตวแพทย์มือทองนะเว้ย
“ได้เลยน้องชุน ไปเหอะธาม ต่อในห้องลับหูลับตาคนดีกว่า แถวนี้ไม่ค่อยสะดวก” พี่กันต์แตะไหล่ผมสีหน้าจริงจัง ส่วนไอ้ผมนี่ขำดิครับ ใครจะไปนึกว่าพี่แกจะมาเล่นมุขนี้
“เดี๋ยวฟ้าผ่านะพี่กันต์” ผมแซว
พี่กันต์ยิ้มกว้างแล้วพูดออกมาว่า “กลัวอะไรแค่ฟ้าผ่า ทีเมื่อกี้กวนตีนอาจารย์ยังไม่กลัวเลย แล้วก็ ผ่าไม่กลัวกลัวไม่โดนผ่านะน้องธาม” เห้อ... ไอ้การพูดจาแบบนี้คงเป็นนิสัยของพี่แกนั่นแหละ ท่าทางชั้นเชิงจัดจ้านสาวคงเยอะ
ผ่านมา8ปี ไม่ได้เจอกันตั้งนาน ก็ยังไม่เปลี่ยนเลย...
…………………………………………………………………………………………..20-10-2011
อัพหลังเที่ยงคืนตลอด 55555+ บทนี้ดูมึน เอ๋อๆไหม แหม อย่าว่ากันน่า แต่คงจะถูกใจสาวกแม่ยกพี่กันต์ แถมย้อนความหลังมาให้ด้วยแน่ะ สมัยกันต์ยังม.6 ธามยังม.5 เจอกันครั้งแรก
เห้ออออออ สนุกไม่สนุก ติชมได้ซำเหมอนะ รักคนอ่านทุกคน จ๊วบๆ
ตอบโพส โอ๊สส โอ๊สส โอ๊สส โอ๊สสสสสสสสส
iamnan - ใครๆก็อยากเป็นเมียพี่กันต์ เราก็อยากเป็น 5555
PetitDragon - พี่กันต์มาแรงนะเนี่ย ถ้าเกิดหลังๆมาพี่กันต์ร้้ายข่มขืนธามนี่จะรับกันได้ไหม กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกก
fuku - ชุการ์ไรเดอร์ขอติดไว้ก่อน อิตัวนี้เพื่อนคนแต่งเลี้ยงกันหลายคน มันช่างเป็นสัตว์ที่นัวเนียจริงๆ วันนี้ก็ให้โผล่มานิดหน่อยหอมปากหอมคอกันไป เฮือกกกก
chae - ปลาหางนกยูงจะครองโลกและ ที่บ้านก็มีบ่อน้ำลึกลับ ระบบนิเวศขั้นสมบูรณ์อุดมปลาหางนกยูงอยู่เหมือนกัน
theduchess - มีตอนไหนหมอธามไม่เกรียน ไม่มี๊!!
Dee^daY - เดี๋ยวจะมีตอนพิเศษแพคกระสอบทรายช่วยน้ำท่วมมานะถ้ามีเวลา 5555
howru - และกว่าจะเขียนเรื่องนี้จบคนเขียนก็เซียนเรื่องการเลี้ยงสัตว์อ่ะ หาข้อมูลเขียนนิยาย ฟิตกว่าเสิร์ชทำรายงาน 555
bangkeaw - นั่นซิ เป็นไปไม่ด๊ายยยยยย
JkrR - อ้อเก็ทละ สิงอยู่บอร์ดนี้มาหลายปีแล้วเหมือนกัน แนวนิยายก็เปลี่ยนไปด้วยนะเดี๋ยวนี้ แต่ก่อนเรื่องเล่าเยอะมาก อ่านสนุก เด๊่ยวนี้คนเขียนเองก็ไม่ค่อยได้เข้าบอร์ดเท่าไหร่ เว้นว่างไปเป็นปีๆเลย แต่กลับมาเขียนนิยายเลยเข้าบอร์ด นิยายเรื่องนี้ไม่มีแจกหญ้าแน่ 5555+ เพราะแต่งล้วนๆ
pp4 - อย่าเลยนะ ธามเลิกชมตัวเองว่าน่ารักอย่างโง้นอย่างงี้ไม่ได้หรอก มันยังไม่เจอของจริง 555555555+
wan_sugi - ขอบคุณที่บวกให้นะคะ วันนี้คนเขียนตื่นมาตอนบ่าย2 ขี่จักรยานตราจระเข้อายุกว่า30ปี ไปซื้อข้าวผัดมากิน เนื่องจากพิมไปหิวไปเหมือนกันเมื่อคืน 5555
TanyaPuech - แวร๊ยยย ของแบบนี้ต้องเดากันต่อไป แต่ช่วงนี้กันต์รุกหนัก ที่ไหนมีรัก ที่นั่นมีรุก แอร๊ยยยย
Moonmaid - คนแต่งรอกินอยู่เหมือนกัน ได้แต่ฝันกากๆไป
golove2 - หนุ่มมีเครา เร้าใจจะตาย ดูอย่างบอยปกรณ์ดิ แว๊กกกกก น้ำลายไหลลลล
lidelia - หมอธามยังไม่เจอของจริง 5555
yaoionlyyes - ขอบคุณนะค้าา มีปัญหาเดียวน่ะ... คนเขียนทำอาหารอะไรไม่เป็นสักอย่าง แดร๊กเป็นอย่างเดียว 5555555555555555
POPEA - รอดูได้เลย เด๊่ยวธามจัด 5555+
kimY - เพราะพี่กันต์หัวงุ กร๊ากกกกก ไม่ช่ายย ก็มาเอางูไง 5555+ ธามจะรอคนมาโกนให้ๆ
kslave - มีดีจริงๆแต่ เรื่องจริงนี่มีไหมไม่รู้ โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
nemonoy - รออ่านนะๆ ติดตามๆ ธามรอคนมาโกนให้
gumrai3 - ยังไม่ครบเล้ยยย อย่าพึ่งรีบๆ
cotone - อธิฐานก่อนนอนนะ คิๆๆๆๆๆๆ
yaninjinna - ใครๆก็ชอบกันตืแปลว่าสร้างตัวละครนี้มาให้ประสบผลสำเร็วแล้ว 5555
Cherry Red - หมอธามเสร็จใคร เราก็สะใจทั้งนั้น 5555555555555555555555 คนนั้นก็แซ่บ คนนี้ก็ซี้ด
praseat - จิ้มๆ มาอัพแล้วนะ ฮิ ฮิ
naran - โปรดร่วมกันอธิฐานกับเพื่อนนักอ่านอีกมากมายนะ 555
killy - ชื่อตอนนี้คิดได้ตอนจะอัพจริงๆนะ ข้าวผัดสามสีมันธรรมดาไปเลย ได้ มณีเจ็ดแสงมาจากก้นหลีบของต่อหมวกไต 5555
koikoi - อยากกินเหมือนกัน เขียนไปก็ เออ กุหิว 555
donghwa - เจ๊แป้งเปรียบเสมือนสารเร่งเนื้อแดงในเรื่องนี้ 555
Heisei - ยินดีต้อนรับนะตัวเอง ต้อนรับสู่นิยายกากๆ ของคนเขียนกากๆ ฮิๆๆ เราไม่ได้มีอะไรเกี่ยวข้องกับสายวิชาชีพนี้เลยนอกจากเป็นคนเลี้ยงหมา - -* เรียนเกี่ยวกับศิลปะน่ะ ไม่ได้เกี่ยวเลยใช่ป่ะ แต่เราขี้โม้เก่ง จริงๆ เชื่อใจได้ อ่านแล้วอิน 5555555555555555555555555555555+
เย่! ตอบเสร็จแล้ว ชอบอ่านมากเลย เม้นกันเยอะๆนะ ช๊อบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
โพลล์
หัวข้อ: PIECE OF TIME - เป้า(ของ)จุดหมายมีไว้พุ่งชน --- จบ (แจ้งข่าว p.238) (อ่าน 2103505 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก