บทที่10
เพื่ออะไร
...................................................................................................
ผมเดินออกมาจากลิฟต์ สไลด์มือถือด้วยความใจร้อน สงสัย ต่างๆนานา ถ้าเป็นอย่างที่ผมคิดล่ะก็ ผมก็คิดไม่ออกเหมือนกันว่าจะทำยังไงต่อไป คิดไม่ออก โง่ ไม่เคยเป็นนายเอกนิยายเกย์มาก่อนเลยในชีวิต ไม่รู้จะทำตัวยังไง... จะกรี้ด สะดีดสะดิ้งหรือช่วยตัวเองแก้เครียดดี
เสียงตู๊ดดด น่าเบื่อ ดังขึ้นไม่กี่ครั้ง เป้าหมายที่ต้องพุ่งชนในครั้งนี้ก็รับสาย
“ลืมอะไรธาม” ไม่ลืมอะไรหรอก สติดีตลอดระยะเวลาการเดินทาง เอากลับมาหมด เสื้อ ผ้า รองเท้า กระเป๋า กางเกงใน กับหัวใจเหี่ยวๆ ไม่ลืมสักอย่าง เว้นแต่ลืมบอกทางไอ้คนมาส่งเนี่ยแหละ
“ลืมถามพี่กันต์” ผมพูดเสียงนิ่ง มาดเท่ คิดว่าตัวเองเป็นพระเอกหนังเกาหลี... กร๊ากกกก!
“ถามอะไร” พี่กันต์ถามเสียงสงสัย แต่ผมซิสงสัยยิ่งกว่า สงสัยในความเป็นชายนี่ไม่ พี่กันต์เป็นชายเติมร้อย เหลือร้อย เกินร้อย มากเกินไปจนคุกคามชายคนอื่น อาจจะใช้วิธีสูบความเป็นชายจากชายอื่น แล้วทำให้ชายอื่นเหลือความเป็นชายน้อยลง ก็เป็นได้
“พี่กันต์ขับรถมาส่งผมถูกได้ไง ผมไม่เคยบอกสักคำว่าอยู่ที่ไหน” เครียดนะประเด็นนี้
“.........” พี่กันต์เงียบ
“.........” ผมเงียบ ฉี่....
“อยากรู้จริงเหรอ” เสียงกวนตีนอีกแล้ว แต่ผมเข้าใจว่าคนหน้าตาดีทำอะไรมันก็ดูไม่น่าเกลียด ถ้าเป็นไอ้ดำหมี หน้าสิว ฟันผุ หัวหยอง หูแหว่งมาพูดคุณคงอยากต่อยแม่ง... แต่พี่กันต์ไง คุณคงได้แต่ อิ๊ส! พี่กันต์อร๊า อะไรแบบนี้ คือบางทีผมก็กระแดะเกินไป
“ถ้าไม่อยากรู้ก็ไม่โทรหรอก คุยกับเสามันกว่า ได้อารมณ์” ผมพูดประชดแล้วมองไปที่เสาต้นข้างหน้า
“เสาได้อารมณ์กว่าคนตรงไหนธาม พูดแบบนี้มันหยามกันนะจริงๆ” พี่กันต์พูดกลั้วหัวเราะ
“เสาแข็งกว่าอ่ะ” ผมพูดแล้วก็หัวเราะกร๊ากกับมุขตัวเอง ภูมิใจ มุขสด สัปดนสด
“แต่พี่เสียวกว่าเชื่อเหอะ เออธามแบตมือถือพี่หมดแล้ว ฝันดีนะ” พี่กันต์พูดขึ้นมา
“โคตรโม้เลย อายบ้างเหอะ” ผมพูดแล้วก็ทำหน้าหมั่นไส้ พี่กันต์ไม่เห็นแต่ผมจะทำ ทำไม ใครมีปัญหา คนมันเมา อย่ามากวนตรีน กุแรง กุเปรี้ยวตอนนี้
“เอ้าเหรอๆ โอเคพี่กันต์ ราตรีสะวีดัด” ผมยังพูดไม่ทันจบประโยคดีโทรศัพท์ก็ตัดสายไปซะแล้ว แย่ๆ ผมเดินส่ายหัว แต่เหมือนกุลืมอะไรอีกแล้ววะ เมื่อกี้เหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง...
...เอ้า นี่กุยังไม่ได้คำตอบเลยนี่หว่า
พี่กันต์ครับ... ขออนุญาตนะ... มึงส้นตีน ไอ้หอกหัก ซัดดัม หลอกกูฟัคยู เปลี่ยนเรื่องงงงง!!!!!!!
ผมกดมือถือโทรกลับ อิสาวเซอร์วิสบอกว่าให้ผมฝากข้อความเสียงกดสี่เหลี่ยม กุไม่ได้ต้องการฝาก กุต้องการคำตอบโว้ยยยย!! แม่งปิดเครื่องหนีไปแล้ว สะตอแหลกุแน่ว่าแบตหมด เหลี่ยมจัด ร้าย แม่งร้ายมาก รู้ที่อยู่กุได้ไงวะ หรือแม่งสุมหัวกับพี่หมิงมอมยากุไปขายมาเลย์ เหยดโด้ เครียด หรือกุต้องไปแจ้งความวะ
....จวย!
ผมเปิดห้องโยนของลงบนโซฟาแบบส่งๆ เดินถอดเสื้อผ้าทีละชิ้นจนไปถึงห้องน้ำตามนิสัยเคยตัว เปิดน้ำขึ้นล้างหน้า ผมเริ่มสงสัย ตอนนี้ผมสงสัยว่าผู้ชายแท้ๆแบบผมจะเป็นเกย์ไปได้ไง แล้วการที่ผู้ชายคนหนึ่งจะกลายเป็นเกย์มันทำกันได้ง่ายๆด้วยการพาไปกินข้าว หยอดมุขใส่ เหมือนจีบหญิงอย่างนี้น่ะเหรอ แล้วไอ้ความจริงใจ จริงจังนี่มันมีเท่าไหร่ หรือว่าแค่เล่นสนุกๆตามประสาคนที่นิสัยแบบนี้อยู่แล้ว แต่ไม่ได้คิดอะไร หรือแบบถ้าได้ก็เอา ผมน่าจะพูดให้รู้เรื่องกับเรื่องนี้สักที ก่อนที่มันจะเลยเถิดหาข้อสรุปไม่ได้ หญิงหนีหาย หาแฟนไม่ได้ อีกสองปีผมจะอายุ25 ยังหาคนจริงจังไม่ได้ ก่อนที่จะโสดทั้งชีวิตเป็นหนุ่มโฉดก็น่าจะคบใครสักคนจริงๆจังๆได้แล้ว กลัวแต่มันจะซวยได้คบผู้ชายจริงจังแทน
สเปคที่ว่าของผู้หญิงนั้นอยู่ไหน ผู้หญิงคนนั้นอยู่ตรงไหนของโลกนี้... ออกมาสักทีก่อนที่จะมีผู้ชายคนหนึ่งมีคุณสมบัติครบสเปคเพ้อฝันของผม คนที่ไม่จู้จี้ ขี้บ่น ใจดี ยิ้มง่าย ทำอาหารเป็น ขับรถเก่ง รักสัตว์ ไม่ขี้น้อยใจ คอแข็ง ใจเย็น ไม่สูบบุหรี่ ดูแลเก่ง หน้าตาดี ขาว สูง คุยรู้เรื่อง ปรึกษางานได้ บ้านรวย... ใครมันจะไปนึกว่ามีจริง แล้วคนที่มีจริงๆก็ดันมาเสนอตัวอยู่ตอนนี้
ไม่พูดมาก ไม่เคยบังคับ ไม่เคยบ่น แต่สุดท้ายผมก็ทำตามจนได้ ยิ้มง่ายไหมไม่เรียกว่าง่าย เป็นเป็นยิ้มตลอดเวลา ทำอาหารเป็นเจ้าตัวยืนยันแต่ยังไม่ได้ลองกับตัวเอง ขอให้เป็นแค่คำโม้แล้วกัน รักสัตว์ไหม ก็มากพอที่จะเลี้ยงหมาคนเดียว4ตัว และพางูที่ไม่ใช่ของตัวเองมารักษาทั้งๆที่สภาพมันก็น่าจะปล่อยให้ตายยังได้ ไม่รู้ขี้น้อยใจไหมซึ่งตั้งแต่รู้จักกันมาไม่เคยเห็นมีอารมณ์นี้สักครั้ง ถ้าคอไม่แข็งก็คงชนตอสะพานตั้งแต่ออกรถ ไม่รู้ว่าไม่สูบจริงไหมแต่ไม่เคยเห็น เรื่องหน้าตาไม่ต้องให้พูดถึง แค่มองผ่านๆก็รู้ว่าดูดี สูงมากแค่ไหน... ก็สูงมากกว่าผมอีก ปรึกษาได้ไม่ได้ไม่รู้แต่ก็รู้จักกันเพราะเรื่องที่ต้องมาปรึกษา สุดท้าย บ้านรวยขนาดไหน... Z4เป็นประกัน
ซ่า!
ผมเปิดน้ำเย็นๆรดหัว บีบแชมพูจนเต็มมือเยอะเกินความจำเป็น ถูให้ฟองมันฟูล้นหัวล้างความคิดอันแสนจะคุมคามชีวิตผมออกไป เข้าตาก็ช่างหัวมัน แสบก็ดีจะได้ตื่นๆสร่างเมา
“แม่งเอ้ย!”
ผมตะโกนลั่นห้องน้ำ ไม่สนว่าห้องข้างๆมันจะได้ยินไหม แชมพูเข้าตา มือควานสะเปะสะปะไปเปิดก๊อก สายน้ำเย็นเฉียบไหลแรงลงมาชะฟองออกไป แรงจะกระแทกตัวผมจนเจ็บ ผมเอามือขึ้นมาถูตา ลูบให้ฟอง แต่อยู่ดีๆก็หมดแรงซะงั้น ผมทรงนั่งลง ฟักบัวยังคงเปิดสาดน้ำเข้าตัว ผมแสบตา...
น้ำตาไหลออกมาเพราะความแสบของแชมพู
จริงๆ
“เหี้ยเอ้ย แค่แชมพูมึงจะร้องทำไมวะ!” ผมกอดตัวเองร้อนที่ตาทั้งสองข้าง น้ำตาอุ่นๆไหลออกมาผสมกับน้ำจากฝักบัวเย็นๆ แชมพูแม่งแสบ กุจะเลิกใช้แล้ว ทำไมกุแสบตาไม่หยุดแบบนี้วะ...
ทำไม ทำไม ทำกับกูแบบนี้ทำไม!
…………………………………………………………………………
เชฟหมิง talk
ผมยืนจิบวิสกี้หอมกรุ่นอยู่ริมระเบียง มองรถของไอ้เพื่อนรักที่ขับออกไปจากคอนโดที่อยู่เบื้องล่าง มีความสุขจริงผม เงยหน้าขึ้นก็เป็นทิวทัศน์ยามค่ำคืนของมหานครแห่งแสงสี รถรายังเต็มท้องถนน ไฟจากอาคารจากยานพาหนะทำให้เหมืองเป็นดาวนับล้านๆดวง ส่วนท้องฟ้าของจริงนั้นมืดสนิท แทบมองไม่เห็นแม้แต่ดวงจันทร์ แต่อยู่ๆเสียงโทรศัพท์ที่ตัดลั่นและสั่นทวงที่กระเป๋ากางเกงย้วยๆที่ผมใส่นอนก็ทำให้ผมต้องล้วงมันออกมาดูอย่างช่วยไม่ได้ ตามคาด เป็นของกันต์เพื่อนรัก
‘เจ๊กหมิง น้องเค้าแม่งถามว่ากุรู้ตอนโดได้ไง กุแม่งก็ลืมว่าน้องเค้าไม่เคยบอกกุ’ โถกันต์ อะไรๆก็ฉลาด เสือกมาโง่เรื่องง่ายๆ
“สมน้ำหน้าเมิง แล้วให้กุทำไง” ผมเยาะเย้ยมันแล้วก็ถามกลับ
“คิดไม่ออก มึงว่าเอาไงดี กุกลัวไก่ตื่น” มันบอกผมง่ายๆ เก๋าเจ้ง(คำด่าภาษาจีน) คิดไม่ออกใครๆเค้าก็คิดได้ มึงทำงานใช้สมอง ส่วนกุเป็นเชฟ มึงคิดไม่ออกแล้วคิดเหรอว่ากุจะคิดออก...
“ใส่เกลือซิ แล้วโรยมอส-ซา-เร-ล่า-ชีส” คิดได้แค่นี้แหละ โง่มะ อือ โง่ กวนตีนด้วย
“กุหาวิธีแก้ปัญหา โรยเกลือพ่อมึงเหอะเจ๊ก” ชอบเหยียดเชื้อชาติกุนะกันต์ วอทเดอะฟัค
“เมิงก็บอกๆเค้าไปว่าเมิงจะจีบเค้า เมิงอยากได้เค้า มึงจะเอาเค้า” ผมพูดไปเรื่อยๆ แล้วก็เดินมาส่องตู้เย็นว่ามีอะไรเหลือให้กินบ้าง ไอ้กันต์สบถเบาๆ ออกแนวว่า เก๋าเจ้ง เจ๊กหมิง อะไรแนวๆนี้ อย่านึกนะว่ากุไม่ได้ยิน กูพูดไม่ชัดแต่กูได้ยินชัดนะเว้ย
“กุไม่ใช่มึงไง ขืนบอกแบบนั้นตรงๆแม่งแบนกุพอดี” ซับซ้อนนะน้องธามอะไรเนี่ย ผมก็นึกว่าเป็นคนแบบสบายๆซะอีก
“ไหนเมิงว่ารู้ตัว” ผมถามมันกลับ หยิบถั่วกระป๋องมาเคี้ยวแก้เซ็งแกล้มเหล้าไป
“ก็ให้รู้แบบเดาเองไปเว้ย กุไม่อยากพูดตรงๆ เดี๋ยวแม่งตัดพี่ตัดน้องกุฉับขึ้นมานี่กุเสียใจ อุตส่าห์เจออีกรอบทั้งที” ไอ้กันต์ มันเป็นคนชอบทำอะไรให้ยากให้เยอะ ผมล่ะเซ็งแต่ก็เพื่อนกันเลยช่วยๆไป แต่ถ้าน้องเค้าเปลี่ยนเป้าหมายมาชอบผมนี่ผมก็เสียใจด้วยนะ เพราะผมติดพันอยู่กับอีกคน...
“เมิงก็ไม่อยากเป็นพี่เป็นน้องไม่ใช่เหรอ” ผมถามย้อนมัน ซึ่งก็ด่าผมออกมาอีก ไปเปิดเผยละกันหยาบคายเลวร้ายเกินรับ
“มันก็ต้องค่อยเป็นค่อยไปเว้ย” เออ แผนเยอะนักนะมึง
“ตามสบายเมิงเถอะ พรุ่งนี้เอางาย” ผมถามมัน ปล่อยให้มันไปคิดเอาเองว่าจะแก้ปัญหายังไง
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวเย็นกุแวะไปทำที่ห้องมึงแล้วกัน ฝากซื้อของมาด้วย คาโบนารานะ อย่าหนีไปฟาร์มอีก ไม่งั้นกุทำห้องมึงเละแน่ กุมีสอนที่มหาลัยฝากด้วย” ผมพยักหน้า แล้วหยิบปากกากับกระดาษมาจดตามคำสั่งไอ้เพื่อนเรื่องมาก ติดใส่โพสอิทไปแปะที่หน้าตู้เย็น
“มึงเมื่อไหร่เค้าจะยอมๆให้กุสักทีว้า” เป็นผมบ้างที่ถามไอ้กันต์ ผมเองก็มีปัญหาตอนนี้เราสองคนมีปัญหาคล้ายๆกัน ต่างกันตรงที่ผมตื้อคนคนนี้มาหลายปีแล้ว ส่วนไอ้กันต์ พึ่งมาเริ่มวางแผนการร้ายลึกเอาช่วงนี้
“ตื้อแบบมึงไม่ได้แล้วกุจะช่วยได้เหรอวะ กี่ปีแล้ว เลิกเหอะ เชื่อกู ไปงาบลูกเจ้าของโรงแรมที่มึงเป็นเชฟอยู่ดีกว่า รวยกว่า น่ารักกว่า ดูท่าทางจะชอบมึงด้วยนะ” ดูคำแนะนำไอ้กันต์กับสิ่งที่มันทำดิ คนอื่นสนใจมันมันไม่สน พอเจอคนเก่าก็กระดิกหางกระตือรือร้นขึ้นมาในทันใด
“ไม่เอา”
“มึงก็เรื่องมากเหมือนกันแหละ กูไปนอนแล้ว ฝากด้วยนะอย่าลืม อย่าขายกูด้วย ถ้ามึงพูดนะ ไอ้เจ๊กสิงคโปร์ มึงกับกูได้เจอดีกันแน่” ผมถอนหายใจเฮือก ขู่ได้ขู่ดี ผมล่ะไม่เข้าใจมันจริงๆ
“ไม่ใช่แนวอย่ามายัดเยียด ขนลุก”
“พิสวาสมึงจังเลยไอ้หมิง” กันต์พูดประชดก่อนจะวางสายไป ผมวางโทรศัพท์ไว้บนเคานเตอร์ เทเหล้าใส่แก้วเพิ่ม เอานิ้วคนด้วยความขี้เกียจ ซดอีกทีจนหมดแก้ว ดวงตามองไปที่รูปใครคนนึงในกรอบรูปที่ไปผมไปขโมยมาจากห้องนอนของเจ้าตัว ขโมยมาตั้งนานแล้ว รู้ซะด้วยว่าผมขโมยมา แต่ยังไม่จะทวงคืน ไม่รู้ว่ายอมให้หรือไม่สนใจจะทวงกันแน่ แล้วผมยิ้มออกมา ไม่มีใครเร้าใจเท่านายหรอก
ผมล้างแก้วเหล้า เก็บเข้าชั้น เข้าห้องน้ำ ปิดไฟ แล้วก็ล้มตัวลงนอน ทบทวนสิ่งที่ต้องทำในวันรุ่งขึ้น พรุ่งนี้ตื่นแต่เช้า งดวิ่ง1วัน มีงานเลี้ยงอะไรก็ไม่รู้ที่สั่งให้ผมตำแต่อาหารที่ทำยากๆ กรรมวิธีเยอะๆ ต้องไปทำให้ทันเพราะเลี้ยงเที่ยง เลิกงานซื้อของมาให้ไอ้กันต์เพราะมันไม่มีปัญญามีเวลาไปซื้อแน่ อยากไปหาเจ้าของฟาร์มแต่ถึงอยากจะไปจริงๆก็คงไปไม่ได้ เห้อ...
………………………………………………………………………………………………………...25-10-2011
ไม่รู้ทำไมไปๆมาแอบมีดราม่าแทรกก็ไม่รู้ มีบทเชฟหมิงแล้ว อยากเขียนดราม่าสักตอน คิๆๆๆๆ มีแพลนและ ได้อ่านกันแน่ นำแสดงโดยหมอธามเหมือนเดิม บทหน้าเจอเจ๊แป้ง น่าจะฮาล่ะ หลังนี้ก็รู้สึกว่าน้ำเริ่มน้อยลง เนื้อเริ่มหนักขึ้นรึเปล่า...
ปล.บทสนทนาเชฟหมิงตอนพิมมันน่าหงุดหงิดมาก คือไม่รู้จะสื่อยังไงให้คนอ่านคิดว่าเชฟหมิงพูดไทยไม่ชัด นึกถึงสำเนียงดีเจเวฟ คูเปยจง เอาแล้วกัน แต่หน้าตานี่ก็เพ้อฝันกันตามสบายเลย 555
ตอบโพส ขอโทษที่เมื่อวานเว้นไปจ้า
POPEA- เรื่องอื่พี่กันต์เก่งเก่งนะ อร้ากกกกก อยากเขียนให้ยาวเหมือนกันอ่ะ คิดว่าที่สั้นเพราะบรรยายไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่ แล้วก็เขียนวันต่อวันสดมาก 5555 ถ้าอยากได้ยาวๆ ต้องวันเว้นวันจะยอมไหมเนี่ย 5555
lidelia - บทนี้เฉลยกันไปเลยแบบไม่เป็นทางการ
theduchess - ความไหลลื่นของพี่กันต์ก็รอดตัวไปได้อีก1บท แต่สำหรับคนอ่านน่าจะรู้ความลับแล้วใช่ไหม ปล่อยให้ธามมันโง่ต่อไป
yeyong - วันนี้ได้ข้อมูลเยอะนะเราว่า 55555+
bangkeaw - พี่กันต์ยังรอดไปได้อีก1วัน
gumrai3 - แกล้งทำแบตหมดหนีตายไปแล้วพี่กันต์
killy - เฮ้ยยย ข้าวผัดสามสี สงสัยสับสนกับชื่อตอนที่เป็น ข้าวผัดสามสีมณีเจ็ดแสง 555+ พี่กันต์น่ะรู้เย้ออออออออ 55
greensnake - ทำป้ายไฟได้แล้ว เชียร์ออกตัวไปเลย อย่าน้อยหน้าๆ ขอบคุณน้า สุขภาพเรานี่ก็เรื่อยๆ ถึกอยู่แล้ว
golove2 - จงติดตามต่อไปเถอะนะที่รัก จุ๊บๆ
PBOBP -
RoseBullet - อย่าเอาแต่มองๆ เข้ามาอ่านน่ะดีและ โห เล็งนานนะเนี่ย9ตอน ไอเราก็บริกรรมถาคาเรียกคนอ่านอยู่เลย555 เชียร์ใครก็ออกตัวไป อย่าลังเล ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอบคุณที่ติดตามจ้า
nana - พี่กันต์ไม่รู้อย่างเดียวก็ "ใจ" ของธามนี่แหละ 5555555
Yunatsu - แอร๊กกกกก ฮาเกิ๊นน พี่กนตืแหละเป็นอับดุลเอง ตอนนี้ก็เพิ่มเชฟหมิงพูกม่ายชัก มาอีกคนละกัน ฝากไว้ในอ้อมออกอ้อมใจ 555
iamnan - เชื่อเหมือนกันว่าคนอ่านจะไม่ทิ้งเรา ฮืออออออออออออออออออออออออ T T
-Otto- - พี่กันต์บอกว่าความลับทางราชการ เปิดเผยไม่ได้ ต้องคุย2ต่อ2
MM - บทนี้ได้ออกสมใจ ได้มุมมองของตัวเองด้วย คาดว่าพี่หมิงจะเป็นตัวฮาตัวต่อไป
silverphoenix - มันต้องแบบนี้แหละคนอ่าน ออกตัวไปเลยว่าเชียณืใคร เชียร์แรงๆ ทำป้ายไฟมาเลยนะแอร๊ยยยย ขอบคุณที่บวกให้นะ จุ๊บๆ
yaoionlyyes - พี่กันต์รอดได้บทหน้า แต่บทหน้านี่ไม่รู้ ที่รู้ๆมันไม่ได้รอดไปตลอดแน่ ฮึ!
OTAKKIEZ - พี่กันต์เปลี่ยนเรื่องกันแบบมึนๆ
TanyaPuech - ช้าๆได้พร้าเล่มงามนะจะบอก ค่อยๆซึมอย่าให้เจ้าตัวรู้ตัว มารู้อีกทีก็ อร๊ายยยยยส์
BeeRY - อีกไม่นานเกินรอธามได้ถูกสั่นคลอนความเป็นชายแน่ 3พีเรอะ คนนี้วิเคราะห์แบบจัดหนักนะ แอร๊กกกก จะเอาแบบนี้เลยเรอะ แรงเวอร์ กร๊ากกกก
TONG - เฮ้ยย พี่กันต์ไม่มีแฟนนะ มีเมื่อนานมาแล้วเลิกไปแล้ว นอกจากนั้นเป็นไงต้องติดตามตอนต่อไปเน้อ
AdLy - น้องพลับพลึงนี่ก็แซ่บอยู่ ว่าแต่ใครตอบได้บ้างว่าน้องพลับเป็นเกย์ไหม ทำไมเหมือนเคยได้ยินว่าน้องพลับเป็น อิ๊สๆ น้องธามขอสองไม่ไหวงานการต้องทำ ไม่มีแรง 5555555555555555 ขอคนเดียวแบบเน้นๆพอ
savada - เออนั่น สมาคม3พีเรื่องนี้นี่มันมาแรงมาก
Cherry Red - พี่กันต์แถเปลี่ยนเรื่องไปแล้วจ้าาาา เนียนเวอร์ กร๊ากกกก
¡ииσcэиτ - มะ เรามาร้องเพลงเชียร์ด้วยกันเลย
.........................................................
ตอบโพสของบทที่แล้วเสร็จ แต่โพสเก่ายังไม่ได้ตอบ ฮื้อออออออออออออออออออ ไอ้อาการติสแตก จิตตกเนี่ยมันไม่ดีเลยนะ ทำให้เราเสียเวลามาก ใครเป็นบ่อยๆแบบเราก็คงจะรู้สึกเหมือนกันซินะ กรี้ดดด
โพลล์
หัวข้อ: PIECE OF TIME - เป้า(ของ)จุดหมายมีไว้พุ่งชน --- จบ (แจ้งข่าว p.238) (อ่าน 2014029 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก