บทที่11
เรื่องเก่าๆ
..................................................................................................
กันตภัทร talking
............................................................................................
ผมใส่เส้นสปาเกตตี้ลงในหม้อสแตนเลสราคาแพงของเชฟหมิงที่น้ำกำลังเดือดได้ที่ พร้อมใส่เกลือตามลงไปเล็กน้อยผมไม่รู้ว่าใส่ลงไปเพื่อนรสชาติหรือเพื่อความนุ่ม ไม่ติดกันของเส้น ตอนที่หัดทำเค้าบอกให้ใส่ก็ใส่ลงไป อันที่จริงผมทำอาหารฝรั่งไม่ค่อยเชี่ยวชาญเท่าไหร่หรอก แต่ว่าดันอยากกินเองด้วย เลยถือโอกาสทำให้ธามกินด้วยซะเลย แต่เจ้าตัวคงไม่รู้หรอกว่าใครทำให้กิน อาจจะสงสัยว่าทำไมไม่ให้หมิงพ่อครัวหัวเถิกทำอร่อยกว่าแน่ๆ ก็เหตุผลง่ายๆครับ ทำด้วยใจ ใส่ด้วยรัก (อ้วกกกกกก!) ผมรอสักพัก เดินไปกินน้ำ เดินกลับมาก็ลืมไปแล้วว่าต้องจับเวลา เดี๋ยวเส้นไม่สุก หรือสุกเกินไป เอามาผัดก็เละอีก
“หมิง กูลืมจับเวลาว่ะ เส้นอันนี้ต้องต้มนานไหมวะ” ผมตะโกนถามไอ้หมิงที่ยังคงไม่อาบน้ำอาบท่าใส่กางเกงตัวเดียวกินสลัดผักเหลือในตู้เย็นดูซีรีย์เกาหลีตอนเย็น
“6นาที” มันตะโกนกลับมา แต่กุไม่ได้จับเวลาอ่ะ
“กูลืมจับเวลาว่ะ” ผมตะโกนข้ามห้องไปอีก ได้ยินเสียงไอ้หมิงวางชามสลัด (ขนาดเท่ากะลังมังขนาดเล็ก) เดินก็เดินดุ่มๆมา ชะโงกหน้ามองลงไปในหม้อ เอาส้อมมาคนๆดู
“คือกุก็ไม่เคยใช้เส้นยี่ห้อนี้เหมือนกัน แต่แม่งเห็นลดราคาเลยซื้อมา แต่กุว่าก็โอเคแล้ว เอาไปใส่น้ำเย็นนะมึง เส้นแม่งจะได้ไม่ติดกัน กุไปละ ทงอีมา” ไอ้หมิงบ่นพึมพำ ก่อนกลับก็หยิบครีมสลัดติดตัวไปอีกรอบ
ผมเริ่มกรรมวิธีต่อมาคือแช่เส้นลงน้ำเย็นแล้วก็เอาขึ้นมาคลุกๆกับน้ำมันมะกอกนิดหน่อยใส่เส้นไม่พันกัน จากนั้นก็เริ่มตั้งกระทะทำน้ำซอส พึ่งคิดมาได้ว่าเห็นในตู้เย็นไอ้หมิงมีกุ้ง ฮึ ผมเปลี่ยนเมนูดีกว่า ใส่เบค่อนแล้วใส่กุ้งลงไปอีก น่าจะอร่อยดี ไม่ใช่อะไร หิว อยากกินเองอีกเหมือนเดิม ไอ้ข้าวผัดสามสีรอบนั้นก็อยากกินเอง สูตรโรงแรมที่ไอ้หมิงทำงานอยู่นั่นแหละ ครีมซอสเริ่มจากผัดเนย ใส่เบคอน ใส่กุ้ง ใส่ครีม ใส่นม ใส่ไข่แดง ใส่ชีส ใส่หอม ใส่ส่วนผสมทั้งหลายที่ผมชักจะเริ่มมึน ผัดๆ ปรุงเล็กน้อย ชิม.. อร่อย ใส่เส้นคลุกๆ ผัดๆ จบ เสร็จ คาโบนาร่า บาย กันต์
“เห้ยย หอมว่ะ” เสียงไอ้เชฟดังมาอีกระลอก มันเดินหอบชาม สลัดยักษ์ของมันกลับมา มองคาโบนาราที่มีกุ้งใส่ลงไปด้วยฝีมือผมแบบงงๆ
“มึงทำไวส์ซอสกุ้งเหรอ”
“ไม่คาโบนารา” ผมส่ายหน้าปฏิเสธมองมันด้วยความน่ามึน
“แล้วทำไมมีกุ้ง” ไอ้เชฟกระทะเหล็กขมวดคิ้ว
“ก็กูอยากกิน”
“โอเค มึงรีบแพคซะก่อนที่น้องเค้าจะกลับมา ดีกว่า เดี๋ยวไม่ทันนะมึง” ไอ้เชฟมันโยนกล่องโฟมมาให้ผมพร้อมสรรพ ก็เป็นหน้าที่ผมต้องตักมันใส่ ปิดกล่อง เขียนโน้ต
‘คาโบนารา ทำมาฝาก ใส่กุ้งด้วย น่าจะชอบนะ เจ้าของเดียวกับ น้ำผลไม้’
ไอ้หมิงมองผมยิ้มๆ เหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่างแต่มันก็ยิ้มต่อไป ยิ้มแบบขำๆอ่ะ มึงนินทาอะไรกูในใจวะเจ๊ก แบบนี้ไม่สวยนะเว้ย นี่เป็นการทำความดีแสนดีอยู่เบื้องหลังที่สักวันรอการเปิดเผย มันเป็นแผนการณ์อันล้ำเลิศที่จะทำให้แทรกซึมเข้าไปปฏิบัติการณ์ได้อย่างสะดวกโยธิน ไม่ใช่สไตล์แบบเชฟไฟแรงที่แม่งวิ่งไปขอเบอร์ ขอพิน ชวนกินข้าว แล้วแม่งก็แห้วโดนด่ากลับมาทุกรอบ
“กุเลี่ยนแทนว่ะแม่ง” พูดเสร็จแล้วไอ้เชฟหมิงมันเอาส้อมจิ้มกุ้งเคี้ยวหงับๆ
“ฮึ เลี่ยนน้อยกว่าที่มึงส่งให้เจ้าของฟาร์มแล้วกัน” ผมสวนกลับแทงใจดำมัน
“น้ำหยดทุกวันหินยังกร่อน กุหยอดทุกวันเดี๋ยวก็ใจอ่อน มึงลองดูดิ ทีแรกแม่งจะฆ่ากุ เดี๋ยวนี้แม่งยอมให้กุรุกถึงห้องนอน” ไอ้เชฟหมิงพูดแล้วยักคิ้วถึงความเหนือชั้นของมัน แต่ขอโทษเถอะครับ ตื้อมา3ปีไม่รู้ติดใจอะไรนักหนา แต่ไม่ใช่ว่าสามปีนี่ตื้อคนเดียวนะ มีแวบไปหาคนอื่นแต่สุดท้ายมันก็บอกว่าคนนี้แหละ คนที่ไอ้หมิงตื้อเนี่ยโหด แต่หน้าตาแบบสมควรโดนมาก ไม่ใช่โดนใจนะ แต่ไอ้หมิงสมควรโดนตีนมาก หน้าตาโคตรโหด ไม่ใช่แบบไว้หนวดไว้เครา (อย่าธาม) หรือตัวใหญ่ ก็ผู้ชายหน้าตาน่ารักธรรมดาๆนี่แหละ แต่หน้าดุมาก เหมือนโกรธตลอดเวลา จบวิศวะ เป็นพี่ว้าก ส่วนหมิงของเรา ของนอกจากสิงคโปร์ พูดไทยไม่ชัด เป็นเชฟ... ฟังไปฟังมาเหมือนไอ้หมิงจะไปเสนอตัวให้โดนเสียบซะเอง
“มึงลงไปกะกุหน่อยดิ” ผมห่ออาหารเรียบร้อยใส่ถุง ก็เตรียมทำขั้นตอนสำคัญ เอาไปห้อยไว้ที่หน้าประตู
“อะไรวะ” ไอ้หมิงบ่นๆ แต่ก็ยอมลงไป ทำสภาพให้ไม่อันตรายด้วยการหยิบเสื้อยืดมาใส่ปิดความฟิตของกล้ามเนื้อช่วงบนที่ไม่ได้มาด้วยความง่ายดาย ผมกับเชฟเดินออกมาขึ้นลิฟต์ กดลงไปที่ชั้น11 มีเป้าหมายคือห้อง1103
อาหารร้อนๆในมือ มันทำให้มีความสุขแปลกๆ ดีเหมือนกัน การที่ได้ดูแลใครบางทีมันก็รู้สึกดีนะ ยิ่งกับคนที่เคยมีความผูกพันธ์ด้วยคนนึง แล้วห่างหายไปนาน แล้วมารู้อีกครั้งว่าเขาไม่เคยลืมเราทั้งที่ เป็นผมที่ไม่ค่อยได้นึกถึงเขาสักเท่าไหร่ พอรู้ไอ้ความรู้สึกในใจที่เก็บเอาไว้อย่างมิดชิด อยู่ๆมันก็ล้นออกมาแบบไม่ทันตั้งตัว เกือบจะลืมไปแล้วว่ารู้สึกยังไงตอนที่รู้สึกว่ารักยังไงตอนที่อยู่ด้วยกัน แล้วก็เกือบลืมไปแล้วว่าเจ็บยังไงตอนที่ถูกปฏิเสธโดยไม่เอ่ยปาก
…………………………………………………………………………………………..
8ปีที่แล้ว
............................................
ฤดูการของการสอบกำลังใกล้เข้ามาในอีกไม่กี่เดือน มันเป็นช่วงท้ายของชีวิตนักเรียนม.ปลาย ผมทำตัวสบายๆกับเพื่อนคนอื่นที่ค่อนข้างเคร่งเครียดกับการหาที่เรียนต่อในปีหน้า ผมเผอิญโชคดีเป็นเด็กที่แข่งทักษะมาแล้วก็ได้โควต้าเข้าเรียนแล้ว แต่ตอนนี้ยังอยู่ในช่วงตัดสินใจว่าจะยืนยันสิทธิ์หรือไปเรียนที่อเมริกาดี ส่วนตัวผมอยากไปนอก แต่ก็ยังอาลัยอาวรณ์เพื่อน คิดถึงน้อง คิดถึงบ้าน เลยยังตัดสินใจไม่ได้สักที
ธาม... ผมเรียกในใจเมื่อเห็นรุ่นน้องคนนึงเดินผ่านไป อีกฝ่ายไม่รู้ว่าไม่เห็นผมหรือทำเป็นมองไม่เห็นกันแน่ ผมพยายามจะไม่สนใจมากแล้วแต่มันอดใจไม่ไหวจริงๆ ผมรู้ตัวตั้งนานแล้วว่าตัวเองชอบผู้ชายด้วยกันเองถามว่าตอนคิดได้เครียดไหม ก็คือไม่ เพราะผมก็ชอบผู้หญิงด้วยเหมือนกัน แต่ผมไม่เคยเจอใครที่อยู่ใกล้แล้วทำให้ผมรู้สึกเหมือนถูกคุมคามทางจิตใจเหมือนกันธาม ในครั้งแรกที่เรารู้จักกันผมไม่ได้คิดอะไรมาก แต่เคยเห็นเขาก่อนหน้านี้บ่อย ธามเป็นหนึ่งในบรรดาคนที่ผมชอบมองอยู่บ่อยๆ คือเป็นคนที่มีสเน่ห์ ทั้งด้านหน้าตาและบุคลิกที่แสดงออก มองเพลินๆอะไรแบบนี้ บางวันเห็นใส่แว่น บางวันไม่ใส่ สูงกลางๆ ผิวออกขาวหน่อย หน้าตาน่ารักดีนะ
วันที่ผมต้องมาคุยกับธาม ผมมายืนรออยู่ที่หน้าห้อง ธามเรียนห้องที่คะแนนอยู่กลุ่มต้นๆของสายวิทย์ เป็นเด็กเก่งแต่ขี้เกียจอย่างเห็นได้ชัด ผมมองมันนอนเอากระเป๋าเป็นหมอน แล้วก็ลุกขึ้นตอบคำถามเหมือนจะกวนตีนอาจารย์แล้วก็ขำ ยังคิดอยู่ว่าส่งมันมาดูแลโค้ดจะไหวเหรอ งานหนักออกขนาดนี้แต่ผิดคาด เป็นคนที่ทำงานเร็ว เข้าใจอะไรง่าย ผมบอกอะไรมันก็ทำได้ดีกว่าที่คาด ผิดกับทางทางที่แสดงออกมาด้านนอกเหมือนเป็นคนไม่มีอะไรแต่ข้างในมันมี เหมือนเป็นคนสบายๆไม่คิดอะไรแต่มีวันนึง มันมายืนรอผมที่หน้าห้องเรียนในวันที่ใกล้งานกีฬาสีเข้ามาทุกที เพื่อที่จะรอถามเรื่องที่ผมนึกว่าจะคอขาดบาดตาย แต่มันแค่มาถามว่า
“พี่กันต์ว่าโค้ดอันนี้มันสวยไหม” เสียงจริงจังเหมือนไม่ค่อยแน่ใจที่ผมไม่เคยได้ยินจากคนตรงหน้าทำให้ผมแปลกใจ พูดแล้วธามก็ยื่นรูปที่ดูท่าทางพึ่งปรินท์ออกมาให้ผมดูเพิ่มอีก รวมหน้าตาผมเชื่อแล้วว่ามันคงอยากรู้จริงๆ เพราะสภาพที่ดูแล้วน่าเหนื่อยแทน เหงื่อเต็มตัว หน้าแดงจัด คงจะพึ่งขึ้นมาจากสนามฟุตบอลร้อนๆ ผมดูรูปแล้วก็ยิ้ม
ธามทำหน้าลุ้น ผมยิ้ม แล้วก็ตบบ่าของธาม
“สวยกว่าปีพี่อีก” ผมตอบ เพียงเท่านั้นหน้าแบกโลกทั้งใบของธามก็เปลี่ยนมายิ้มยิงฟันให้ผม หน้าแดงที่ดูเหนื่อยกลายมาเป็นหน้าแดงที่ทำให้ผมรู้สึกใจสั่น...
“โม้อ่ะ ปีที่แล้วสวยกว่านี้ ธามรีบเอามาให้ดูคนแรกเลยเนี่ย เห็นแก่อาวุโสที่ช่วยเหลือมาตลอด” คำพูดเหมือนจะกวนตีนแต่พอฟังแล้วยิ่งทำให้รู้สึกดี... ได้ดูเป็นคนแรกเลยนะ
ไอ้คำว่าคนแรกของธามมันกำลังทำให้ผมสติแตก...
ซึ่งไม่ว่าจะทำอะไรในตอนนั้น มันชอบโม้ว่ามันให้ผมรู้คนแรก ให้ผมดูคนแรก เหมือนยานะ ที่พอกินเข้าไปมากๆมันติด แล้วพอไม่ได้มันจะทรมาน...
แล้วผมก็มารู้ตัวเอาตอนหลังๆที่ตัวเองปล่อยตัวปล่อยใจไปแล้ว จากที่ผมเป็นคนแรก กลับกลายเป็นว่าธามกลายเป็นคนแรกของผม เมื่องานหมดลง ผมพยายามรักษาความสนิทสนมอันนี้เอาไว้ ผมไม่บอกใครเรื่องที่ผมคิดอะไรกับธาม ผมไม่บอกธาม พยายามทำตัวให้น่าสงสัยน้อยที่สุด เพราะรู้อยู่ทั้งใจว่ายังไงก็ไม่รอด
...แต่ผมมันดันทุรังไง
รู้ก็ทำเป็นเหมือนไม่รู้ ความจริงคืออะไร ในตอนนั้น ผมไม่อยากฟัง...
แต่ไม่นานหรอก ผมก็ฝืนความจริงไม่ไหว ธามไม่ใช่คนโง่ ระหว่างเราเกิดอะไรที่เรียกว่าความอึดอัดขึ้น ในเมื่อเก็บความรู้สึกเอาไว้ไม่ได้จนอีกฝ่ายรู้ ผมก็รู้แล้วว่าต้องนับถอยหลังว่ามันจะจบลงเมื่อไหร่ ธามค่อยๆห่างผมออกไป จากที่เดินตามหา กลายมาเป็นเจอหน้าแล้วค่อยยืนคุย กลายมาเป็นเจอแล้วค่อยทัก เปลี่ยนมาเป็นยกมือขึ้นโบก สุดท้าย บางทีธามก็มองไม่เห็นผมด้วยซ้ำ
ถามว่าเจ็บไหม คงไม่เท่าไหร่ ชามากกว่า มันเหมือนจะเจ็บแต่ก็ไม่ใช่
แค่เป็นอารมณ์เศร้าหน่วงๆที่เกิดขึ้นมาในช่วงนั้นเพราะคนที่ผมใส่ใจกลับไม่สนใจผม และเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ผมตัดสินใจได้ว่าไปตามทางตัวเองดีกว่าที่จะมาคิดถึงเรื่องแบบนี้ที่มันยากจะได้สมใจอยาก
วันปัจฉิมนิเทศน์ของนักเรียนม.6ผมยังจำความรู้สึกตอนนั้นได้ ผมกอดกับเพื่อนที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่เตรียมอนุบาล จนตอนนี้กำลังจะจบมัธยม ความคิดถึง ความเสียดาย มันก่อตัวขึ้นมา เพราะเวลาเดินหน้าไปเรื่อยๆ ผมเดินเอาพวงมาลัยไปไหว้อาจารย์ที่เคยสอนผมทุกคน ไปตามเก็บแผ่นเฟรนด์ชิปที่ให้เพื่อนและรุ่นน้องที่รู้จักเขียนให้ เสื้อลายทั้งตัวเต็มไปด้วยลายเซ็นของเพื่อน ยุ่งและตื้นตันจนเกือบจะลืมไปแล้วว่าผมมีใครคนนึงที่ผมอยากเจอ
ผมอยู่ถ่ายรูปเก็บบรรยากาศจนถึงหกโมงเย็น โรงเรียนเริ่มเงียบ กำลังจะกลับพอดี แต่กลับเห็นคนที่ไม่นึกว่าจะยังอยู่ นั่งคนเดียวอยู่ที่ม้านั่งตรงทางเดินหน้าตึก ธามนั่งทำอะไรอยู่คนเดียว... ผมอยากเข้าไปถาม แต่รู้ไหมว่าในตอนนั้นที่เมื่อผมหันมองไปตรงที่นั่งนั้นด้วยความสงสัยและเป็นห่วง คนที่นั่งอยู่มองมาเห็นผม และจากนั้นธามก็ได้ทำให้ผมรู้จักคำว่าปฏิเสธแบบไม่ต้องเอ่ยปากพูด
ใบหน้าจากระยะไกลไม่อาจจะมองเห็นแววตา แต่แค่สิ่งที่เห็นก็เจ็บเกินพอ ธามลุกขึ้นละพายกระเป๋า เดินไปอีกทางที่ตรงข้ามกับผม หันหลังให้สายตา หันหลังให้ความรู้สึกทั้งหมดของผมในตอนนั้นอย่างไม่คิดจะเหลียวกลับมามองแม้อีกสักครั้งแม้มันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่เราจะเจอกัน
แต่เชื่อไหมว่าผมยังคงยิ้มให้กับแผ่นหลังของรุ่นน้องที่ค่อยๆหนีห่างผมออกไป ผมยิ้มเหมือนไม่เกิดอะไรขึ้น ซึ่งในความจริงแล้วความรู้สึกตอนนั้นมันแย่มากก็ตามที... น่าแปลกนะที่ผมไม่รู้สึกโกรธธามสักนิด คิดได้แต่ว่าผมสมควรแล้ว ทำตัวเองทั้งนั้น
……………………………………………………………………………..
ในเมื่อถูกทำไว้ซะเจ็บ มันก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่ผมจะกลับไปหาหรือดันทุรังฉีกแผลตัวเองหรอก แต่มันมีเหตุผลที่การการลงทุนครั้งนี้คุ้มค่าแก่ฉีกแผลตัวเอง
………………………,………………,………….26-10-2011
หวายยย บทนี้มาแบบไม่ค่อยฮานะ มาแบบรักล้นใจมาก
พี่กันต์เต็มบท เอาไปเลย เจ๊แป้งที่บอกว่าจะมีก็ถูกตัดไปตอนหน้าแทน เพราะเขียนอารมณ์นี้แล้วฮาไม่ออก กลัวพาไปซึ้ง พิมเสร็จสดๆ ตี4.15 คนอ่านอาจจะเริ่มงงว่านี่คืออ่านนิยายรักหรืออย่างไรทำไมซับซ้อนเช่นนี้ ขอแนะนำว่าถ้าไม่เก็ทให้อ่านซ้ำๆจนกว่าจะเก็ทนะ 5555 รักคนอ่นทุกคน สามร้อยกว่าแล้วอ่ะ ดีใจมา งื้ออออออ คือมีคนอ่านเยอะๆตื่นเต้น
วันนี้ไปกินพิซซ่ามา แบบว่า กุ้งหมด เมนูเหลือให้เลือกน้อยมาก ผลกระทบจริงๆนะเนี่ยน้ำท่วม โรงงานท่วมของเลยขาด สู้ๆนะทุกคน
.................................................................
ตอบโพสจ้า!
Yunatsu - วันนี้กันต์แอบแง้มขวัญใจเชฟหมิงนิดหน่อย แล้วนะ คู่นี้จะนำเสนอในอีกไม่นาน เป็นตอนพิเศษเอาไว้แก้เซ็ง5555+เรางงตัวเองมากว่าสุดท้ายก็เขียนดราม่าลงไปจนได้ เอ้อออ เอาใจช่วยทุกคน 5555
ninkara - ถูกต้องแล้วแหละ!
Heisei - อัพวันละตอนเหมือนเดิมแหละ แต่เมื่อวันก่อนนั้นอัพแล้วไม่ได้แก้วันที่ เลยอาจจะหลุดๆไม่ได้เข้ามาอ่านกันบ้าง ขอบคุณที่ติดตามเน้อ
PetitDragon - ขอบคุณที่ติดตามเน้ออ อยากอ่านยาวๆก็2วัน อัพที อย่างอ่านทุกวันก็สั้นหน่อยแบบนี้อ่ะ เคี๊ยกๆๆๆๆๆ
POPEA - ฮิๆๆๆ อ่านเว้นวันดีกว่าใช่ม้า อัพเดตๆ ขอบคุณที่ติดตามน้า
golove2 - หู้ยย ไม่กล้าดราม่าเยอะ กลัวคนอ่านหนีหมด555
DraCo_SLa13 - เห้ยย พี่กันต์ไม่ได้แบดขนาดนั้น ไอ้โดยนงุเข้ากรงหมานี่โหดเกิน ผิดคอนเซปป้อจายฮักสัตว์นาเจ้า ถือว่าเป็นงูชักนำคู่ 5555555555555555555
BeeRY - เดาผิดเดาถูกไม่ใช่เรื่องสำคัญ ประเด็นคือต้องติดตามอ่านและเม้นให้ทุกตอน 5555555+ เราไม่ได้ขยันหรอก แต่แบบนึกถึงว่าจะได้อ่านเม้นคนอ่านแล้วอยากอัพ ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ขอบคุณที่ติดตามจ้า
fannan - ไม่ต้องสงสัย ยกให้แล้ว
naran - ถูกใจแม่ยกกันไป
namwaan1992 - มาอัพแล้วจ้า ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะ ชอบคนเขียนหรือชอบเรื่องที่เขียน เม้นมาซะชวนคิดเลย 555555+
iamnan - ใช่ไหมยอมๆไปก็สิ้นเรื่อง เย้ยยยย ไม่ได้ ยอมก็จบดิ เอาอะไรหากินล่ะทีนี้
theduchess - ไม่ต้องสงสัยนะว่าเราทำไมชอบหักมุมจัง คือโดยพื้นฐานเราแล้วเราไม่ใช่คนอ่านนิยายรักอ่ะ อ่านแต่นิยายฆาตกรรมหักมุม... เลยเป็นอย่างที่เห็นอ่ะเธอ 555555555555555555555+ ขอบคุณที่ติดตามนะเนี่ย พวกเราในเรื่องก็รักคนอ่านเหมือนกัน เชฟหมิงคู่กับพี่ว้าก ที่เคยพูดถึงนิดหน่อยแต่ยังไม่โผล่หัวจ้า 555
RoseBullet - เที่ยวให้สนุกนะ ฝากเที่ยวเผื่อด้วย คนเขียนไม่ได้ไปไหนเลย กลับบ้านมานอนอืดอย่างเดียว เด๊่ยวก็รู้แล้วว่าทำไมพี่กันต์ถึงแสนทุ่มเท
gumrai3 - อิ๊ส! โปรดติมตามตอนต่อไป ว่าธามจะทำยังไงต่อ
silverphoenix - เราอ่ะไม่ได้อ่านไวลด์ไลฟ์ แต่เพื่อนว่าหนุกมากมาย พระเอกเป็นสัตวแพทย์ด้วย ส่วนธามมันป่วน มึนๆ งงๆ ตลอดแหละ บุคลิคอัันเป็นเอกลักษณ์ ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะจ้า
MM - คือตอนพิมก็คิดอยู่ว่าจะเอาไงดีว้า ให้พี่กันต์รอดไปไก้ สรุปพิมไปพิมมาเปลี่ยนเรื่อง รอดเฉย!
lidelia - เอาน่า อ่านนิยายเรียบๆเดาได้มันจะไปสนุกอะไรเนอะ
Moonmaid - รักคนอ่านสุดขีดดดดดด!
irksome - เล่นตัวหน่อยซิ อุตส่าห์ได้มาเป็นนายเอกนิยายเกย์ทั้งที ไม่ใช่ได้เป็นกันง่ายๆนา 55555555555555555555
savada - ว้ายยย คนเราก็ต้องเครียดดิ ธามมันก็ต้องเครียดบ้่งจะได้ดูสมเป็นคนจริงๆ ดูขนาดคนเขียนฮาไปวันๆยังเครียดบ่อยเลย ชีวิตอยู่กับความเครียด55555 ส่วนธามร้องไห้เพราะแชมพูเข้าตา 555
Rhythm - เน้ อ่านทันแล้วก็บอกกันน้า ฮิๆๆๆ ขอบคุณที่เข้ามาแวะอ่านค้า
bulldog17 -
wichaiP - คู่หมิงยังไม่ออกจ้า ไม่พลาดหรอก แต่แค่มีการกล่าวถึงเล็กๆเฉยๆ เขาเป็นพี่ว๊ากสายรหัสพีทที่เป็นเพื่อนธาม แล้วก็ทำฟาร์มจระเข้ ฮิๆๆๆ
donghwa - ฮืออออออ ช้าๆ ใจเย็น ตามเก็บไอเทมอยู่ ต้องแก้ควิสด้วย ถึงจะอัพเวลได้ 55555555555555555 ขอบคุณที่ติดตามอ่านเน้อ จุ๊บๆ
evilheart - อย่าอ่านเงียบๆเลย มาเม้นคุยกับเราดีกว่า มันกว่าเยอะ เชื่อเราน่าาา เราคนแต่งนะ5555555555 ขอบคุณที่ติดตามนะเธอ จุ๊บๆๆๆ
maruko - มีปาดน้ำตามอินนะๆ เข้าใจเลย เวลาลุ้นอะไรพอมันสำเร็จแล้วสะใจจริงๆ 55555555555555 พี่กันต์ขอช้าๆได้พร้าเล่มงาม
yaninjinna - คนอ่านเรื่องนี้แต่ละคนน่ารักจริงๆ ดูเอ็นดูธามกันมาก ดีใจนะเนี่ย ส่วนพี่กันต์ก็ขวัญใจแฟนๆได้อี๊ีกกกกกก ต้องเขียนดีๆละเผื่อโชคดีพี่กันต์อาจจะได้โกอินเตอร์ไปเซงเป็ดอวอร์ดปีหน้าบ้าง 555555555555
Dee^daY - ถูกต้องนะคร๊าบบบบ +ตัวประกอบอีกมากมายที่สรรหามาลง
bangkeaw - ฮึๆๆๆๆ ต่อๆไปมันมีอะไรที่บีบหัวใจคนอ่านกว่าเน้อีก ความจริงมันจี้ดดด!!! โปรดติดตามตอนต่อไป (เห็นเม้นกันมาตั้งแต่บทแรกๆ สปอยให้พิเศษ กร๊ากกกก!)
Cherry Red - กันต์ฝากบอกว่า รอดก็บุญแล้วครับ...
yeyong - เรื่องเดินเร็วๆช้าๆสลับกันไปสลับกันมานี่แหละ ฮี่ๆๆๆๆๆ ขอบคุณที่ติดตามน้า
koikoi - ไม่กันต์ต้องใจเย็นๆ กล้าไปเด๊่ยวพัง //คู่หมิงได้เลย ได้อ่านแน่คู่หมิง คู่นี้กะเป็นคู่แถม เอาฮาอย่างเดียวอะไรประมาณนั้นน่ะ ไม่ไดเมีซับซ้อนซ้อนเงื่อนแบบคู่นี้หรอก
killy - ตอนนั้นก็ไม่กะให้ดราม่านะ มาเติมเอาตอนที่เขียนจบตอนแล้วด้วย เห็นมันสั้นๆเลยไปแทรกโน่นแทรกนี่เลยได้ฉากแชมพูมาเลย ฟิลดี 5555+ เราติสขึ้นบ่อย วิธีแก้ที่เราทำคือหาเพลงฟังในยุทูปอ่ะ หรือไม่ก็วาดรูป กะนอน ยิ่งช่วงเปิดเทอมนี่อารมณ์ดาร์กเลย
AdLy - โปรดติดตามต่อไปว่าธามจะจัดการตัวเองยังไง น้องพลับพลึงเป็นไม่เป็นช่างหัว เรามาเชียร์ธามให้เป็นนี่แหละ 5555555555
wolfram - พี่กันต์สู้ตายยยย!!
.................................................................................
เห้ยยยย!! ตอบโพสเสร็จตอนตี5 บัดซบละชีวิต รักคนอ่านนะจ้ะ เราเริ่มจำได้แล้วแหละว่าใครเป็นใครบ้าง ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆ ขอบคุณที่ติดตามน้า
โพลล์
หัวข้อ: PIECE OF TIME - เป้า(ของ)จุดหมายมีไว้พุ่งชน --- จบ (แจ้งข่าว p.238) (อ่าน 2014405 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก