บทที่12
ติดอยู่กับตัวเอง
....................................................................................
“ยศ กูลางานนะ ฝากหน่อยไปไม่ไหวว่ะ ป่วย” ผมนอนโทรศัพท์จากบนเตียง มองดูนาฬิกาเรือนใหญ่ที่บอกเวลาเกือบเก้าโมงเช้าแล้ว ไม่ได้ป่วยอะไรมากหรอก แต่มันไม่อยากไป ไม่มีอารมณ์ เซ็ง ตัวไหว แต่ใจไม่ไหว อยากนอนพัก อยู่คนเดียวเต็มๆวัน ไม่ต้องเจอหน้าใครสักวันนึง รักษาสัตว์เยอะไปขอรักษาสภาพจิตใจตัวเองบ้าง
ผมลุกขึ้นมาเปิดม่านมองออกไปที่นอกหน้าต่าง นั่งที่เก้าอี้ริมระเบียงรับแสงแดดที่ไม่อ่อนเลยในยามเช้า แต่ผมอยากเจอแดดนะตอนนี้ อยากออกไปต่างจังหวัด เดินริมทะเล นอนอ่านหนังสือเงียบๆ ไม่ต้องเจอใครกวนใจให้คิดว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น ใครกำลังปั่นหัวผม หรือใครต้องการอะไรจากผม จะเอาอะไร มึงจะเอายังไง...
“มึงต้องการอะไรจากกู!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
ผมตะโกนแหกปากสุดเสียงออกไป ดัง ดังที่สุดเท่าที่จะตะโกนออกไปได้ คนจากข้างล่างหันขึ้นมามองกันพรึบพรับ ผมรีบหดตัวลงนั่งอยู่กับพื้นแล้วก็ยิ้มอยู่คนเดียว หันมองไปด้านซ้ายเจอราวตากกางเกงใน ด้านขวาคือกระถางต้นกระบองเพชรต้นโตที่แต่ก่อนผมนึกครึ้มอกครึ้มใจไปซื้อมาจากจตุจักร แรกๆก็ดูแลดีมีปุ๋ย ไปๆมาให้มันคุ้นที่คุ้นทางก็ปล่อยให้มันดูแลตัวเอง คิดเอาเองว่าคงได้...
ตะโกนระบายอารมณ์เสร็จผมก็มองกลับเข้ามาในห้องตัวเอง เตียงว่างๆที่มีหมอนสองใบกับผ้าห่มหนึ่งผืนแล้วก็หมอนข้างอีกอันที่ผมขาดไม่ได้ เป็นโรคติดหมอนติดผ้าห่มจะนอนต้องกอดอะไรไว้ตลออดเวลาไม่งั้นนอนไม่หลับ ตรงข้ามเตียงเป็นโต๊ะเสื้อผ้าแบบบิลท์อิน กับโต๊ะเครื่องแป้งที่ผมไม่ค่อยได้ใช้เท่าไหร่ เอาไว้วางของมากกว่า โต๊ะทำงานที่มีโน้ตบุ๊คที่ผมบังคับให้มันทำหน้าที่เป็นพีซีเรียบร้อย ไม่ได้หิ้วไปไหนเลยสักที่ ซื้อมาก็ตั้งกับโต๊ะไม่ขยับเขยื้อน ตรงนี้ล่ะที่รกที่สุด เต็มไปด้วยอะไรกระจุกกระจิก บิล ใบเสร็จโน่นนี่ เศษเหรียญจนถึงแบงค์พัน เครื่องเขียนที่ไม่ได้อยู่ในกระป๋องของมันอย่างที่ควรจะเป็น กระดาษโน้ตจากกล่องข้าว และอื่นๆอีกที่มันดูมั่วสิ้นดี
ผมเดินผ่านห้องนอนไป เปิดประตูเลื่อนที่ทำหน้าที่เป็นที่กั้นระกว่างห้องนี้กับส่วนรับแขกและห้องน้ำ ทีวีจอใหญ่ เครื่องเล่นดีวีดี โซฟาคู่ที่ผมใช้แทนที่นอนเล็กมากกว่า ตู้ปลาหางนกยูงที่ผมรักนักหนา หันหลังก็เป็นซิงค์ล้างจาน กาน้ำร้อน ไม่โครเวฟ กับตู้เย็นเล็กที่ผมเอาไว้แช่แค่น้ำกับเบียร์ แล้วก็น้ำหอมขวดที่ผมได้ใช้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ยังจำไม่ได้
...เหมือนไม่ได้มองเต็มตาแบบนี้ตั้งนานแล้ว 3ปีที่ผมใช้ห้องห้องนี้เป็นบ้านของตัวเอง และเป็นบ้านหลังเดียวของผมด้วย ส่วนบ้านที่ผมอยู่ก่อนนั้นผมไม่ได้กลับไปอยู่หลังจากที่แม่เสีย...
คอนโดห้องนี้มันเกินกำลังที่สัตวแพทย์จบใหม่แบบผมจะซื้อให้ตัวเอง แต่มันเป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายของแม่ที่ซื้อให้ผม ก่อนที่แม่จะเสียเพราะโรคมะเร็งปอดตามพ่อไปหลังจากที่พ่อเสียด้วยโรคเดียวกัน มันเลยเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมไม่ค่อยอยากจะให้คนรอบตัวสูบบุหรี่ เพราะผมเองนี่เห็นพิษของมันมากับตา พ่อที่สูบจัดมาก ท่านเสียอย่างทรมานในห้องไอซียู ส่วนแม่ที่รับควันจากพ่อมาทั้งชีวิตของแม่ก็รับผลของมันด้วย ผมมีญาติที่ไปเยี่ยมกันบ้างแต่ผมลูกคนเดียว ตอนนี้ก็เหมือนเหลือแค่ตัวคนเดียว
…แต่อยู่ๆไปมันก็ชินเอง
ว่าแต่จะมาดราม่าทำไมวะ...
“เฮ้ย วันนี้กุจะทำความสะอาดห้องเว้ย!” ผมพูดกับตัวเองเหมือนปลุกใจแล้วก็ยกมือขึ้นชูสุดแขน เดินตรงไปที่เคานเตอร์ มองซากขนม กระป๋องเบียร์และขยะจากอารยธรรมหลายอย่างที่ไม่ขออธิบาย อุบาทว์เกินรับ ผมเริ่มต้นเก็บขยะไปทิ้งเป็นอย่างแรก เอาผ้ามาซัก เอาหมอน หมอนข้าง และผ้าห่ม มาตากแดด เปิดตู้เย็นเอาขวดน้ำที่หมดแล้ว เศษขนมเล็กๆน้อยๆออกมาทิ้ง
“ทำไมกูสกปรกขนาดนี้วะ มิน่าแม่ง...” ผมลากถุงดำที่มีขยะจนเต็มถุงออกมาจากห้องแล้วก็โยนมันลงไปในท่อส่งขยะของคอนโด เดินกลับเข้ามาในห้อง เป้าหมายต่อไปคือห้องน้ำ
ห้องน้ำหนุ่มโสดเป็นอะไรที่แสนสามัญ มีแปรงที่ใช้อันเดียวแต่มีแปรงที่ใช้แล้วอีกสองอัน ผมโยนมันลงถุงขยะ ยาสีฟันหลอดใหญ่หลอดเดียวที่ซื้อมาใช้ทีได้ครึ่งปี ที่ตอนนี้กำลังจะหมดลงแล้ว ผมหยิบปากกามาเขียนรายการของอย่างแรกที่จะซื้อลงไป น้ำยาบ้วนปากที่ยังเหลือเยอะ ส่วนยาสระผมเจ้ากรรมที่เมื่อคืนผมบีบซะจนหมดขวดด้วยความบ้า และสติแตก ผมโยนขวดเปล่าลงถังแล้วเขียนลงไปเพิ่มอีก ครีมอาบน้ำยังเหลือ แป้งยังมี โคโลญจ์ กับโลชั่น ยังไม่หมด แต่ผมอยากได้ใหม่แล้ว มองไปที่หน้ากระจกอีกครั้ง
ครีมโกนหนวดกับมีดโกน...
ผมยิ้มแล้วก็ลูบเคราบางๆของตัวเอง บอกในใจว่า “ยังไม่ใช้หรอก”
จดรายการของที่จะซื้อกับโยนของที่ไม่ใช้ทิ้ง ผมก็ลงมือขัดห้องน้ำด้วยตัวเอง ผมถอดเสื้อใส่บ๊อกเซอร์ตัวเดียว ราดน้ำไปทั่ว บีบน้ำยามากเกินความจำเป็นจนกลิ่นมันฉุนกึกจมูก จนต้องขับไปเอาผ้ามาปิดจมูกไป ที่ตีนก็คันยุกยิกเพราะยาขัดห้องน้ำ… เห้อ กุหนอกู
เวลาผ่านไป ผมขัดห้องน้ำ จัดของ ทิ้งขยะ บลาๆๆๆๆๆ จากเช้า เลยมาเที่ยง เที่ยงมาบ่าย...
“เช็ด... คัน” ผมเปิดทีวีนั่งเกาตีนอยู่ที่โซฟา สภาพยังคงบ๊อกเซอร์ตัวเดียวเหมือนเดิม ยังไม่ได้กินข้าวสักมื้อ หิวมาก แต่คันตีนเหลือทน สงสัยจะต้องไปซื้อยามาทาแก้แพ้อีก มาตีนบางอะไรตอนนี้ก็ไม่รู้ ทั้งๆที่หน้ากุนี่หนาจัง
ผมอาบน้ำ (ครั้งแรกของวัน) แต่งตัวสบายๆลงไปนั่งกินข้าวที่ล่างคอนโด คนน้อยเหลือเชื่อ คงจะเป็นเพราะคนอื่นออกไปทำงานกันหมด ผมสั่งข้าวผัดพริกแกงหมูหรอบ กับแกงจืดมานั่งซดกินชิวๆคนเดียว เหงา แต่อยากจะเก็บความเหงาแบบนี้เอาไว้
“เอ้า ธาม อู้งานเหรอ” เจ๊แป้งที่เดินหอบของพะรุงพะรังมาเหมือนทุกครั้งร้องทักผม หน้านี่มันจนรองพื้นจะเยิ้มออกมาหมดแล้วอ่ะเจ๊ คือสงสัยจริงๆแล้วว่าทำงานแปลเอกสารหรือส่งเอกสารกันแน่
“วันนี้เพลียๆเลยขอลาหยุดอ่ะ”
“เห้ย เพลียเหมือนชั้นเลย ไม่ซิ ชั้นน่ะเพลียทุกวัน” เจ๊แป้งลากเก้าอี้มานั่งโยนข้าวของไว้อีกโต๊ะอย่างไม่ใส่ใจ
“แล้วทำไมวันวันนี้กลับมาไวจัง” ผมถามเจ๊แป้งที่ยังทำหน้าเพลียโลกใบนี้อยู่เหมือนเดิม เป็นผู้หญิงเก่งก็ลำบากนะบางที ทำอะไรได้ทุกอย่างด้วยตัวเองจนสุดท้ายก็เลยไม่มีผู้ชายคนไหนเสนอตัวมาช่วยสักคน ผิดกับผมเป็นผู้ชายที่อยู่ได้ด้วยตัวเองดีๆแล้วดันมีผู้ชายด้วยกันมาเสนอตัวดูแล... คิดอะไรอยู่กัน
“เบื่อ เลยหนีกลับมา!” อื้อหือ แรงมาก....
“ระวังโดนไล่ออกนะ” ผมยิ้มแล้วพูดแหย่เจ๊แป้งที่ทำหน้าจิกใส่ผม อะไร จิกทำไม
“ไล่ออกก็ดี ชั้นจะได้ไปนั่งแปลหนังสือสบายๆ ไม่ต้องมาฟังอะไรปัญญาอ่อนๆในออฟฟิศ”
“หือออ เอางั้นเลย” ผมหัวเราะ แต่ว่าไปว่ามาก็น่าจะดีนะเป็นนายตัวเอง รับฟรีแลนซ์
“ว่าแต่แกรู้ยังว่าใครส่งข้าวส่งน้ำให้แกทุกวันเนี่ย แล้วเมื่อคืนไปไหนมายะ ชั้นเคาะห้องตั้งนานจะขอยืมยาสีฟัน” คุยกันไม่กี่คำก็คาดโทษวนให้ผมกลับไปนึกถึงอะไรแบบนี้อีกจนได้ นี่หนีคงไม่พ้นเลยใช่ไหมเนี่ย
“แกรู้ป่ะว่าแกเป็นความน่าสนใจในชีวิตชั้นเลยนะ เรื่องนี้อ่ะติดตามย่ะ” ดูเหตุผลดิ เห็นเป็นเรื่องบันเทิงซะงั้น ผมนี่เริ่มคิดไม่ตกแล้วเนี่ย
“ก็ไม่แน่ใจอ่ะ ไม่รู้เหมือนเดิม” ผมพูดแล้วก็ตักข้าวเข้าปากไป
“แล้วเมื่อคืนไปไหนมา ตอบให้ครบๆดี เจอนัดสาวเหรอจ้ะ” ผมส่ายหน้า โกหกก็ได้แต่ไม่ดีกว่า เจ๊แป้งเนี่ยนอกจากจะเป็นเพื่อนบ้านแล้วก็เป็นเหมือนพี่สาว มีอะไรเดือดร้อนก็เรียกหาก่อน พอๆกับไอ้เสี่ยปาล์ม
“ไปกินเบียร์กับพี่มา” เหมือนรู้สึกถึงปฏิกิริยาที่เปลี่ยนไปในทันใด...
“เห้ย พี่คนไหนวะ ตอนมาส่งตอนโน้นก็พี่ คอนโดนี้ก็พอ อะไรของแกเนี่ย มีแต่พี่ ผู้หญิงหรือผู้ชายอ่ะ” ตาลุกวาว หายเหนื่อยขึ้นในทันใดเชียว
“ผู้ชายดิ อะไรเนี่ยเจ๊ มามองแบบนี้”
“หรือจะเป็นรุ่นพี่คนนั้นที่แกเล่าให้ชั้นฟันที่เค้าทำท่าเหมือนชอบแก” ...นึกขึ้นได้ตลอดจริงๆเลยเรื่องนี้ ถ้าพี่กันต์รู้อาจจะดีใจก็ได้นะ แต่ผมไม่ค่อยดีใจเลย
“บ้าเหรอเจ๊ ป่านนี้เค้าไปได้ดีไหนต่อไหนแล้ว แต่งงานมีลูกแล้วมั้ง” ผมโกหกแบบเนียนๆไปไม่อยากให้ฟังเฉพาะเรื่องที่ไปกินกับใครนี่แหละ คิดเอาดิว่าคนฟังจะคิดยังไงถ้าเล่าออกไป โดนซักจนซีดแน่ ตัดปัญหาไปไปแล้วกันนะเจ๊แป้ง
“โถเอ้ย ก็นึกว่าจะมีอะไรจี้ดเล่าให้ฟังแก้เซ็งว่าแต่ชีวิตแกดูผู้ชายพัวพันดีนะ ไปได้ยาดีอะไรมาบอกด้วยดิ หรือฮอร์โมนพึ่งมา ฟีโรโมนพึ่งมี” ดูดู๋ คนเราคิดมาได้ ฮาไปไหน จะบ้าป่ะเนี่ย ฮอร์โมนพึ่งมา มันเลยวัยมานานแล้วเหอะเจ๊ ถึงจะเลยมาน้อยกว่าเจ๊ก็ตาม
“เวอร์ล่ะ ฟีโรโมนมันก็ต้องดูดผู้หญิงดิ” ผมค้าน
“ดูดผู้หญิงได้ทำไมผู้ชายจะดูดไม่ได้ ในออฟฟิศเจ๊ใครหล่อๆก็เป็นหมดแหละ เหลือแต่หมีควายเหลือทิ้งไว้ ธาม แกเป็นคนหน้าตาดีนะ เชื่อเจ๊ โกนหนวด ชั้นยังจำหน้าแกตอนมาอยู่นี่ใหม่ๆได้เลย ใสเวอร์ แล้วดูตอนนี้ ทำร้ายอ่ะ” เจ๊แป้งยิ้มหวานยะเยือก พูดเรื่องนี้ครั้งที่ล้าน
“ไม่อ่ะ ไว้มันงี้แหละ จะได้ดูเท่ๆ”
“ตรงไหนวะ” เจ๊แป้งยู่หน้า
“เวลาไซร้สาวจะได้จั๊กกะจี้ไง” เหตุผลผมเองครับ ไร้สาระล้วนๆ
“อีจังไร หาให้ได้เถอะสาว เจ๊มั่นใจว่าไม่เกินปีนี้แกเปิดตัวกับผู้ชายแน่นอน!”
“ปากเจ๊อ่ะ ฮึ” ผมอยากจะด่าจริงๆ แล้วไม่ใช่พูดเบาๆนะ พูดจนคนที่นั่งกินข้าวใกล้ๆหันมามองหน้าผมแบบ มึงอ่ะเหรอ... ฮึ อย่านะ ยัง กุเปล่า
“ดิออร์นะปากเจ๊อ่ะ สีสวยป่ะ” ...เยสสะเข้ เถอะเจ๊แป้ง ผมไม่ได้หมายถึงลิปติกเจ๊
...
เจ๊แป้ง talking ย่ะ
…………………………………………………………………….
เพลียค่ะ เมื่อกี้เดินลงไปหาอาหารมื้อดึกมาตุน อ้วนจนแทบปริเอวกางเกงแล้ว แต่ก็ยังหยุดกินไม่ได้ ก็คนมันมีการมีงานต้องทำไม่ใช่พวกสวยใสไปวันๆที่งานเบาๆ นั่งเม้าท์ในออฟฟิศ ส่วนชั้น ดวกกกกก งานออฟฟิศก็มี ต้นฉบับก็ต้องแปล คุ้มไหมกับเงินเดือน ได้เยอะจริงแต่ไม่มีแม่งเวลาจะไปใช้เงินจ้ะ ดอก!
ปิ๊ง....
เสียงลิฟต์จ้ะ ไม่ได้เกิดอาการปิ๊งใครตอนนี้ แต่ถ้าถามว่ามองแล้วโดนใจทุกวี่ทุกวัน เด็กสมัยนี้มันหน้าตาดี ดูอย่างน้องธามหน้ามนคนสถุลซิ สัตวแพทย์ไฟแรง กำพร้าแต่ชาติตระกูลดี(รวย) จบเอกชนชายล้วน หล่อเริ่ด เว้นแต่ทำตัวเองให้ดูแสนธรรมดาโดยใช่เหตุ พ่อหนุ่มหลายคนในคอนโดนี้ก็หน้าตาดี เช้ามืดถ้าลงมาก็จะเจอ สุดหล่อตี๋หุ่นนายแบบมาจ๊อกกิ้งเจริญหูเจริญตาเป็นที่สุด ว่าแต่นั่นไง พูดถึง ก็เจอเลย
ประตูลิฟต์เปิดออก พอชั้นเดินมา หันไปข้างๆก็เจอพ่อหนุ่มตี๋คนที่ว่านั่นเดินออกมาจากลฟิต์พร้อมกับเพื่อนที่หล่อกว่า อะไรกันอยู่ชั้นเดียวกันก็ไม่บอก
กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!! (ในใจ)
เป็นโชคดีอะไรของชั้นที่ได้อาหารตาก่อนเข้าไปทำงานต่อในห้องอย่างเดียวดาย พ่อหนุ่มอีกคนที่มาด้วยหน้าตาน่าขบมาก ขาว ใส จะตี๋ก็ไม่ตี๋ จะคมก็ไม่คม กึ่งๆกำลังดีล่ะ หน้ายิ้มๆด้วย หือออ หายากผู้ชายหน้ายิ้ม น่ารักอ่ะ!
ชั้นเลยชะลอค่ะ เดินช้าๆ จะได้รู้ว่าอยู่ห้องไหน ฮึๆ เดี๋ยวบางทีเผื่อได้เพื่อนบ้านเพิ่ม อิน้องธามจะได้ไม่เหงาเป็นหนุ่มโสดตัวคนเดียว ตอนมันเล่าให้ฟังชั้นสงสารมันมากเลยอยู่คนเดียว พ่อแม่เสียแล้ว โถๆ ธามของเจ๊ ไม่เป็นไรนะเจ๊จะสร้างเดอะแก๊งค์ของเราเอง มีธาม มีพ่อหนุ่มหน้ายิ้ม กับหนุ่มจ๊อกกิ้ง แล้วชั้นก็เป็นสตรีคนเดียวจ้า
เริ่ดซะไม่มี (เพ้อฝัน)
ว่าแต่ทำไมเดินแล้วหยุดอยู่หน้าห้องไอ้ธามวะเห้ย ชั้นที่เดินช้าแค่ไหนแต่สุดท้ายก็มาถึงห้องตัวเองทำเป็นไม่สนใจ ทำท่าหากุญแจห้องในถุงของต่อไป แม้มันจะอยู่ในมือก็ตามที...
แต่แล้ว เมื่อชั้นเห็นพฤติกรรมไอ้หนุ่มสองคนที่ว่า ชั้นก็แทบจะกรี้ดสลบลงด้วยความ รวดร้าว+ตื่นเต้น+ตกใจ+ไม่อยากจะเชื่อ
ถุงพลาสติกใสที่ข้างในมีกล่องโฟมใส่อาหารข้างในถูกเอาแขวนไว้ด้วยมือของหนุ่มหน้ายิ้ม แขวนเสร็จไม่มีการเคาะเรียกหรืออะไรทั้งสิ้น เขาทั้งสองเดินจากไป แล้วขึ้นลิฟต์ทันที
“โอ้หิงห้อย...” อุทานเสร็จชั้นก็รีบวิ่งไปที่ลิฟต์ มองตัวเลขเรืองสอนบอกชั้นที่ตั้งแต่มาอยู่ชั้นไม่เคยสนใจมันขนาดนี้มาก่อน ไอ้ตัวเลขที่ว่ามันเคลื่อนที่ไปเรื่อย แล้วหยุดลงที่ชั้น 27... ชั้นที่ห้องเริ่มแพงโดยใช่เหตุ
มีสองคนงั้นใครกันแน่ที่เป็นคนมาส่งไอ้หนูธาม หรือทั้งสองคนร่วมกันจีบ หนุ่มตี๋เห็นอยู่ที่คอนโดบ่อยๆอยู่แล้ว แต่คนหน้ายิ้มอยู่ไหมไม่รู้ อยู่ห้องเดียวกับกับไอ้หนุ่มตี๋หรือคนละห้องหรือไม่ได้อยู่แต่แรก ใครกันแน่วะที่ส่งข้าวส่งน้ำให้ธาม ใครเป็นตัวจริงวะ แอร๊ยยยยย!! นี่ทำไมวันนี้ชั้นเจออะไรประดังประเดเหลือเกินเนี่ย อิธามก็โง่แสนเหลือ นอนอยู่ในห้องไม่ได้รู้หรอกว่ามีหนุ่มหล่อลากมาประเคนตัวให้ถึงที่แล้ว โอ้ย... อยากได้บ้าง
ชั้นเดินคอตกปวดใจกับผู้ชายหล่อๆสมัยนี้ไปเคาะประตูห้องไอ้หนูธาม สักพักมันก็เดินหน้าแป้นมาเปิดประตูให้ มองไปเห็นสภาพห้องแล้วก็ตกใจ.. สะอาด สงสัยทำความสะอาดห้อง หยุดอย่างมีประโยชน์นะเนี่ย ไม่เหมือนชั้น อู้งานมานอนแล้วก็ต้องปั่นตอนกลางคืน เลว!
“เห็นแขวนไว้หน้าห้องย่ะ หมั่นไส้จริงๆ” ไอ้หนุ่มเนื้อหอมประจำปีนี้ยกให้มันเลย ธามยกกล่องขึ้นมาดู
“เขียนว่าไรอ่ะ...” อยากเสือกไปงั้นแหละ... ฮือ หล่อนะธาม เป็นเหอะเกย์ หล่อ รวย ทำอาหารเก่ง ดูแลดี คุ้มละ
‘คาโบนารา ทำมาฝาก ใส่กุ้งด้วย น่าจะชอบนะ เจ้าของเดียวกับ น้ำผลไม้’
น่ารักซะ นึกไม่ออกเลยว่าถ้าวันนึงมันรู้ว่าใครเอามาห้อยไว้จะทำหน้าแบบไหนน้า ยิ้มร่าหรือน้ำตาตก แต่ถ้าเป็นเจ๊ คนไหนก็เอาเถอะ เจ๊จะวิ่งไปกระโดดจูบเฟรนช์คิส ดีปปิ้ง ให้สะใจ!!!
…………………………………………………………………………………………….27-10-2011
โดนเห็นตัวแต่ไม่รู้ตัวซะแล้วล่ะกันต์กับหมิง คงไม่คิดว่าสตรีอย่างเจ๊แป้งจะเป็นภัย บทนี้หาสาระไม่ค่อยได้ เป็นเหตุการณ์ทับซ้อนกับบทที่แล้วอยู่ เก็นหลายคนเรียกร้องเชฟหมิง... เด๊่ยวไว้ว่างๆจะเขียนถึงนะ แต่มีการกล่าวถึงในเนื้อเรื่องหลักแน่ๆ
ปล. หอน้ำท่วมแล้ว มหาลัยก็น่าจะท่วมแล้ว หวังว่าคงจะท่วมไม่สูงมาก นึกถึงหมาบางแก้วที่ชอบมาเล่นด้วย ไม่รู้จะอยู่ยังไงเง้อออ ใครที่บ้านอยู่ในกทม.ก็ดูแลตัวเองดีๆนะ
....................................................................
ตอบโพสนะจ้ะๆ
PetitDragon - สงสารก็จงตั้งใจเชียร์ต่อไป 555 เด๊่ยวธามก็ค่อยๆแปรสภาพ ขอบคุณที่ติดตามนะจ้ะ
ninkara - งื้อออ เราตั้งใจจะวาดคาเรคเตอร์เจ้าของฟาร์มให้มาอัพในตอนนี้แต่วาดไปวาดมามันไม่ได้อย่างใจก็เลย 5555+ บทเจ้าของฟาร์มมีแน่ แต่ตอนนี้ยังคิดชื่อไม่ออกเลยเนี่ย 5555
POPEA - พี่กันต์มีมุมดราม่าบ้างอะไรบ้าง เดี๋ยวจะเป็นผู้ชายลั้นลามากเกินไป
namwaan1992 - ฮิๆๆๆๆ คนเขียนก็ชอบคนอ่านเหมือนกันแหละ ชอบให้คนมาอ่านเยอะๆโพสเยอะๆ มันมีกำลังใจเขียน แบบว่า ตอนที่เอาลงบทแรกคนอ่านไม่เท่าไหร่ จนตอนนี้คอมเม้นแต่ละตอนก็เพิ่มขึ้น คนอ่านหน้าใหม่ๆมากขึ้น ก็ดีใจมากๆแล้วอ่ะ T T ขอบคุณที่ติดตามน้า
golove2 - ขอบคุณที่ติดตามนะจ้ะ
fannan - พี่กันต์ขอมาแก้มือ 5555555555 ต่อไปนี้ธามจะต้องไม่เมิน
naran - เราก็พยายามจะอัพให้ทุกวันแหละ เลยเด๊่ยวนี้เป็นคนนอนเช้า 5555555 พี่กันต์ต้องชนะใจดิ ถ้าไม่ชนะก็ดราม่าแน่ หรือจะดราม่าดี เก๋นะ 555555555555
evilheart - เทเลย รักใครเชียร์ใครเอาให้มันสุดตัว555555555
jaja-jj - คริๆๆ มันต้องแบบนี้ซิ อ่านแล้วอิน 5555+ คนเขียนเรื่องอื่นก็ตอบอยู่นา รึเปล่า หรือเหลือเราตอบคนเดียวแล้ว แตที่คนเขียนไม่ได้ตอบแยกๆแบบนี้ก็อาจจะเหยื่อยก็ได้ตอบเม้นทีก็ใช้เวลานาน ถ้าเรื่องไหนเม้นเป็น100ต่อตอนนี่ก็ตายเลยนา 5555 แต่เราก็พยายามมาตอบให้ตลอดแหละ แต่เปิดเทอมล่ะไม่แน่เพราะจะไม่มีเวลา แต่จะพยายามนา
Rhythm - บทนี้อัพแล้วเป็นไงบ้าง5555+ ออัพทุกวันมาอ่านทุกวันนะ จะรอคนอ่านเหมือนกัน ขอบคุณที่ติดตามจ้า
wichaiP - แมนมากสุดๆอ่ะพี่กันต์ แมนจนจะได้ชายแล้ว 55555555
seaz - ขอมาก็จัดให้นะ จะบอก ขอบคุณที่ติดตามจ้า
theduchess - เร็วๆรีบไปกิน ก่อนที่ของมันจะหมด สเวนเซ่นด้วย 5555 ช่วงนี้ไม่ค่อยได้อ่านนิยายเพราะมัวแต่มาแต่งนิยายเกย์ กร๊ากกกกก
yogurtjung - คือถ้าไม่ได้นี่คนอ่านอาจจะรุมด่าโคตรได้ 555กลัว เด๊่ยวก็ได้ ใจเย็น อยยู่กันอีกนาน กะว่าถ้าคอมเม้นไม่ถึง1000จะไม่เลิกแต่ง นั่น... หาเรื่องอีกชั้น 55555555555555555555
bangkeaw - เห็นใจไปเหอะพี่กันต์อ่ะ พี่แกทุ่ม แต่ตอนอื่นก็ไม่น่าสงสารแล้วแหละ เจ้าของฟาร์มเดี๋ยวก็โผล่มา มาแบบเท่ๆเลยแหละ
savada - อย่าว่าธามเลย ธามไม่รู้ ธามเมา 5555
yaninjinna - แอร๊ยยยยยยยย คุ้มค่าซิๆๆ ให้แล้วให้เลย ใครเอาเป็ดชั้นไปชั้นกระโดดกัดคอหอยขาด เชื่อซิถ้ารู้เหตุผลคนอ่านจะอยากกดเป็ดให้ชั้น 300ตัวเป็นกองทัพสปาร์ตันเลย กร๊ากกกกก ขอบคุณที่ติดตามไม่ทิ้งกัน 555
lidelia - มันมีอะไรแซ่บๆที่ซ่อนอยู่แต่ยังมิสามรถเปิดเผยได้ จงอดใจรอ จุ๊บๆ รักคนอ่านเช่นกัน
bulldog17 - เยี่ยวเหลืองไม่ดีต่อสุขภาพนะ กินเก๊กฮวยช่วยได้ แม้สีมันจะโคตรเยี่ยวเหลืองเลยก็ตามที ฮ่าๆๆ แหม อยากหัวเราะเริงร่าให้คนอ่านอารมณ์ดี เด๊่ยวก็ได้อ่านของเชฟ ใจเย็นเย้นนนน
davina - เด๊่ยวพี่กันตืก็เริงร่าเหมือนเดิม
-Otto- - ใช่ไหมล่ะ คนอะไร น่ารักอ่ะ แซ่บเวอร์สุดๆ
Dee^daY - โอ้โหยยยยย มาซะคม ถ้ารักไปเรื่อยๆอาจจะเปลี่ยนจาก รัก เป็น f*ck ได้ 5555555555555 โอ้ยย สัปดนจริงเรา ของคุณที่ติดตามนะค้าา
Moonmaid - ทำป้ายไฟเชียรืพี่กันต์ยัง มีอิโมติค่อนจีน ส่งไปอยู่กับเชฟหมิงเจ๊กสิงคโปร์เลย 5555+
BeeRY - แหมะ เจ็บซิโดนเมิน เป็นคนเขียนยืนร้องไห้น้ำลายไหลย้อยไปละ 55 ป้ายไฟนี้ขอใหญ่ๆนะ หารตังกะคนอ่านคนอื่นได้ มีสาวกเยอะมากพี่กันต์ จำได้ล่ะว่ามาเม้นตล๊อดๆ เน็ตไม่ดีก็ตบๆเอา เด๊่ยวก็เวิร์ค 5555
yeyong - คู่เชฟหมิงมีให้อ่านแน่นอนจ้า แทรกๆกันไป
MM - เพื่อธามพี่กันต์ทนได้!!!!
PBOBP - เราก็ชอบนะอิโมติค่อนนี้ ดูเป็นธามดี 555+
Cherry Red -ไม่ได้ไม่เลิก ถ้าเลิกก็ต้องได้ เอ๊ะ... ขอให้คนอ่านเชียร์สุดตัวไปเลย เอาให้หนักๆ อกหักไม่เป็นอ่ะพี่กันต์ เพราะหล่อมาก ยอมรับความอกหักไม่ได้ กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
gumrai3 - รักเมื่อไหร่ก็จบเมื่อนั้นแหละ กร๊ากๆๆๆๆ พี่กันต์หน้าสงสารแค่ตอนเดียวเชื่อเหอะ ฮึๆๆๆ
killy - จริงๆนะ คนยิ้มได้นี่เป็นคนที่มีบุญ ยิ้มเยอะๆนะทุกคน เหมือนคนเขียนหน้าเหี้ยยังไงก็ยิ้มไว้ก่อน สดใส ซาบซ่า เคี๊ยกก
DraCo_SLa13 - ใช่เจ็บมาก! ธามแกมันเลวววววว ต่อไปขอสั่งให้แกยิมพลีกายให้พี่กันต์ซะ ฮึๆๆๆๆๆ ขอบคุณที่ติดตามอ่านนะจ้ะ จุบๆ
TONG - จงลุ้นกันต่อไปว่าอะไรจะยังไง เหตุผลของพี่กันต์คืออะไร
wolfram - คือแบบว่าหลังจากอ่านตอนที่แล้วก็ไม่มีใครสนใจสวัสดิภาพความเป็นชายของธามออกต่อไปจ้าาา 555555555
Heisei - ฮึๆๆๆๆๆ อดีตที่ว่าคืออะไรต้องรอธามเปิดเผยเอง ซึ่งต้องติดตามอ่านต่อไป และเรื่องของเชฟหมิงมีแน่ และต้องติดตามอ่านต่อไปเช่นเคยนะจุ๊
momoshiro - เห้ยยย ไปทำไงแมวโดนขย้ำได้ ฮือออ เอาไปหาหมอเร็วๆ นะสงสาร เรื่องของเชฟหมิงได้อ่านกันแน่ พี่กันต์เลี่ยนใช่มะ ดีๆจะได้ลดดีกรีมันลง เพิ่มความเฟี้ยวเงาะแทนที่ 5555555555
...........................................
ว้ายตอบเสร็จแล้ว ดีใจๆขอบคุณทุกคอมเม้นนะจ้ะ ขอบคุณที่ติดตามมาก
โพลล์
หัวข้อ: PIECE OF TIME - เป้า(ของ)จุดหมายมีไว้พุ่งชน --- จบ (แจ้งข่าว p.238) (อ่าน 2012288 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก