บทที่13
บุกรังชาละวัน
..............................................................................................
หยุดดราม่าระยะยาว ธามคนเดิมกลับมาแล้วครับขอบอก หลังจากที่เมือคืนกินคาโบนารากุ้งเข้าไปก็อารมณ์ดีหายเซ็งเป็นปลิดทิ้ง ไว้เจอพี่กันต์รอบหน้าค่อยถามให้มันรู้เรื่องไปเลยจะได้ ถามในโทรศัพท์แถได้ ดูซิว่าเจอกันจังๆแล้วจะกล้าโกหกไหม ผมน้องพี่นะ !
ด้วยอาชีพสัตวแพทย์อย่างผม กินแต่เงินเดือนอย่างเดียวมันอยู่ไม่รอดหรอก ต้องออกมาหารับงานนอก แล้วบังเอิญด้วยว่าเป็นคนมีเพื่อนเยอะอย่างเป็นประโยชน์ ดังนั้นนอกจากเป็นสัตวแพทย์ในโรงพยาบาลสัตว์เอกชนที่ทำอยู่แล้วผมก็ยังมีงานนอกเป็นสัตวแพทย์ประจำฟาร์มอีกด้วย ไม่ใช่ฟาร์มหมา ฟาร์มแมวหรอก มันมีอะไรที่มันเร้าใจกว่า นั่นคือฟาร์มจระเข้ เจ้าของฟาร์มเป็นคนรู้จักของไอ้พีทหนุ่มเปลี่ยวปิโตร(จำไม่ได้กลับไปอ่านงานแต่งเพื่อนตั้ม) ที่ตอนนี้มันกลับไปลอยเท้งเตงกลางทะเลแล้วเรียบร้อย แต่ยังหวังดีกลัวเพื่อนไม่มีเงินใช้ แนะนำงานให้กันเสร็จสรรพ
‘พี่นายเค้าบอกกุว่าสัตวแพทย์ที่ต้องมาตรวจประจำเค้าขอเลิก จะย้ายไปที่อื่น กุเลยแนะนำมึงให้ ว่ามึงเก่งระดับดีกรีเกียรตินิยมอันดับสองจากมหาวิทยาลัยชื่อดัง สัตว์เล็กสัตว์ใหญ่ไม่เกี่ยว ถนัดรักษาสัตว์เลื้อยคลานเป็นพิเศษ กุให้เค้าโทรไปที่คลีนิคมึงละนะ’
คลีนิคหรือโรงพยาบาลสัตว์ที่ผมประจำอยู่เป็นโรงพยาบาลสัตว์เอกชนที่ค่อนข้างใหญ่ มีหมอประจำหลายคนแต่หมอที่รักษาสัตว์เลื้อยคลานแบบจริงจังๆ แล้วก็อยากจะรักษามีผมกับไอ้ยศ (ที่มันชอบคุยกับสัตว์แบบหยาบคายก่อนเข้างาน) ที่เหลือก็เป็นสาวๆเค้าไม่อยากจะเอาชีวิตไปพัวพันกับสัตว์หน้าตาไม่น่ารักคุยไม่รู้เรื่อง งานเลยต้องตกใส่พวกผมกันทุกทีตอนมีตัวแปลกๆเข้ามารักษา ไอ้ยศกับผมบางช่วงก็ออกไปรับงานตามฟาร์มเลี้ยงอะไรพวกนี้
“เอามาแบ่งกุด้วยนะเงินน่ะ” ไอ้ยศเดินมาหา ผมที่ยืนมองกรงเหี้ย... มันกลับมาแล้วล่ะครับแฟชั่นเลี้ยงเหี้ย
“หือ มึงอ่ะรับเยอะกว่ากุอีก” ผมสวนกลับมัน ยศจริงๆแล้วเป็นรุ่นพี่ผม แต่ความเคารพไม่มีหรอก มันบอกไม่ต้องเรียกพี่ เดี๋ยวแก่
“มันเป็นไรอ่ะ ฮึ ว่าไงมึงเป็นไรเหี้ย” ถ้าเหี้ยฟังออกมันคงตอบมึงอ่ะยศ
“กระดูกแทงคอ เลือดออก เป็นแผลในปาก” ไอ้ยศพยักหน้า ไม่ใช่เหี้ยนะที่ตอบมัน ผมนี่แหละตอบ
“เสียงมึงเหมือนไอ้หมอเหี้ยๆที่นี่คนนึงเลยว่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” ไอ้ยศหันหน้าพูดกับกรง เอ้า ด่ากุซะงั้น
“กวนตีนยศ”
“แหมล้อกันเล่นน่าเห็นช่วงนี้หน้าตาไม่สมอารมณ์หมาย ผัวทิ้ง เมียเลิก เหรอจ้ะ” ยศ ไอ้เลว พูดจาแทงใจดำกุแบบนี้ ต่อยกันเลยดีกว่า แต่ไม่ใช่อะไร เมียทิ้ง และกำลังจะมีผัวแทน ต่างหาก
“ไปเถอะ มึงตามทางของมึงเถอะยศ” ผมยกมือไล่ไอ้เพื่อนร่วมงานตัวป่วนออกไปจะได้ตรวจอาหารสรรพสัตว์ทั้งหลายให้รู้เรื่องสักที นกฮูกตัวหนึ่งโยกคอมองเราสองคนคุยกันอย่างสนใจ นี่ถ้าไอ้นกแก้วตัวนั้นอยู่มันคงร้องว่าสวัสดีจ้า
ผมออกมาจากคลินิกตั้งแต่บ่ายหนึ่งกว่าๆ ขับรถออกไปนอกเมือง ฟาร์มจระเข้ที่ว่านี้อยู่จังหวัดปริมณฑล จากแผนที่ที่ได้มาหาไม่ยาก เพราะทางเข้ามีป้ายติดอยู่ที่ริมถนนใหญ่เลย สักพักผมก็เห็นป้ายที่ว่า สีขาวตัวหนังสือแดง พร้อมรูปหัวจระเข้อ้าปากแสยะแยกเขี้ยว...
ฟาร์มจระเข้วิมาลา จำหน่ายไข่ เนื้อ หนัง จระเข้คุณภาพดี
ขับเข้ามาเป็นทางราดยางอย่างดีสองข้างเป็นทุ่งนา ขับเข้าไปจนถึงตัวฟาร์มก็เหมือนกับฟาร์มจระเข้ทั่วๆไป รั้วสูง มีลวดหนามไฟฟ้า (กันจระเข้หลุดกรณีน้ำท่วมและกันกรณีคนปีนเข้ามาขโมยไข่หรืออะไรก็ตามแต่) ตัวฟาร์มคงเป็นบ้านด้วย เป็นบ้านสไตล์ไทยๆ ใต้ถุนสูงข้างล่างทำเป็นที่รับแขกติดต่อ มีที่จอดรถแบบจอดได้เป็นสิบๆคัน ผมเลยถือวิสาสะจอดเข้าไปเลย เห็นว่างเยอะ ไปจอดแอบๆข้างรถบรรทุก6ล้อ จะได้บังแดดน้องเต่าผม
ผมเดินดุ่มๆหอบแฟ้มเอกสารกับกระเป๋าเดินลงไปที่ใต้ถุนบ้าน ที่ปูหินอย่างดี มีชุดรับแขกไม้สักหลายชุด มีโชว์พวกหัวกวาง หัวจระเข้ กับปืน... แม่งฟาร์มไหนก็เหมือนกันเลย อย่างกับบ้านผู้มีอิทธิพล ผมเดินไปหาคนที่กำลังนั่งรัวมืออยู่บนคีย์บอร์ดโน้ตบุ๊ค หน้าตาดูแล้วรุ่นเดียวกับผม รอบตัวเต็มไปด้วยกองเอกสาร หน้านี่โคตรหงิกเลย ใส่เสื้อกล้ามกระทิงแดงกับกางเกงลายทหาร สมทำงานอยู่ฟาร์มจระเข้ โหดสัส พูดไม่ถูกหูจะชักปืนขึ้นมายิงกูไหมวะ แต่เอาเหอะ ผมมีเครามาสู้ เทียบรังสีอำมหิตอาจจะมากไม่เท่า แต่หน้าตาผมสถุลกว่าแน่นอน
“เอ่อ ขอโทษครับ เป็นสัตวแพทย์ที่นัดเอาไว้อ่ะครับ” ผมพูดแล้วก็ยิ้มหวาน ขาโหดเสื้อกระทิงแดงเงยหน้าขึ้นมามองผม เอียงคอเหมือนคิด แล้วก็ ยิ้ม...
เหยดดดดดด อย่างน่ารักอ่ะ
เมื่อกี้จากที่น่ากลัวหายไปหมดเลยไอ้รัศมีที่ว่า เอาใหม่ๆ ผมอธิบายใหม่ ผู้ชายรูปร่างกลางๆคนนึง ผิวสีออกไปทางขาวเหลือง ไว้ผมยาวประบ่าแต่รวบเอาไว้ หน้าตาแบบจัดได้ว่ากึ่งอยู่ระหว่างหล่อกับสวย แต่ผมเทออกไปให้ทางหวานมากกว่า หือ... กูว่าคนนี้แหละพี่นาย คำพูดที่ไอ้พีทเล่าให้ฟังยังฝังใจว่าทำไมมันดูแปลกๆ แต่มาเจอเองก็เข้าใจ
‘พี่นายเค้าจะหน้าหวานๆหน่อยมึง แต่หน้ากลัวมากถ้าไม่รู้จัก พี่เค้าใจดีนะมึง แต่ตอนที่กุรับน้องกุกลัวพี่เค้าแทบขี้แตก มึงไปก็บอกแล้วกันว่าเพื่อนกู เผื่อได้ของอะไรติดไม่ติดมือ พี่แกใจปล้ำ’
“เอ้า น้องธามป่ะ พี่นายเองคนที่โทรไป เพื่อนพีทใช่ป่ะ มาๆ นั่งก่อน ขับรถมาตั้งไกล แปปนะ พี่เรียกเด็กมันเอาน้ำมาให้” พี่นายไม่ต้องรอผมแนะนำตัว เพราะแนะเองเสร็จสรรพ ว่าแล้วก็ลุกขึ้น ใส่รองเท้าแตะหูคีบดาวเทียมเดินนำผมไปที่ชุดรับแขกไม้ชุดที่ใกล้ที่สุด ไม่มีท่าทีใกล้เพียงพี่ว้าก โดยเฉพาะเสียง ผมว่าเสียงดูน่าฟังออก เหมือนพวกนักร้อง จะนุ่มๆนิดนึง ไหนว่าเสียงดังวะ แต่หลังจากนั้นพอผมหย่อนตูดลงไม่ทันจะแนบโซฟาดีพี่นายก็ตะโกนเรียกเด็กที่ว่า...
“โจ มึงเอาน้ำมาให้แขกหน่อยดิ๊ สองแก้ว เร็ว!!”
หุย.. ผมสะดุ้งพรึบขึ้นมาเล็กน้อย โชคดีที่เจ้าของบ้านไม่เห็น ไม่งั้นอายตายชักอ่ะ
เสียงแหบห้าวที่ผิดกับเมื่อกี้ลิบลับที่ตะโกนทำให้ผมสะดุ้งโหยง มันดังมากพอที่คนที่อยู่แถวนี้จะได้ยินในระยะ20เมตรรอบตัวพี่นาย ตอนผมเรียนอยู่คณะผมรับน้องไม่หนัก แต่ผมก็ยังรู้สึกว่าพี่ว้ากน่ากลัวอยู่ดี แต่มาเจอพี่ว้ากเก่าวิศวะแบบนี้ ผมถึงขั้นผวา เป็นบุญหัวกุแล้วที่ไม่ต้องเจอเต็มขั้นแบบไอ้พีท
“โทษที อยู่นี่ก็ต้องเสียงดังกันหน่อย ที่มันกว้าง พี่ชื่อนาย ไม่ใช่เจ้าของฟาร์มหรอก ฟาร์มของพ่อพี่ พี่มันคนงาน ฮ่าๆๆๆ” กลับมาโหมดใจดี ภายในพริบตา
“อ้อครับ ยังว่าอยู่ว่าทำไมเด็ก” ผมชมเอาหน้าไปก่อน พี่นายก็ยิ้มๆ บ้ายอรึเปล่าวะเนี่ย สักพักก็มีคนเอาน้ำมาให้ เป็นน้ำชาใส่น้ำแข็งกับคุกกี้ อีกมือก็มาพร้อมแฟ้มหนังสีดำๆ เด็กที่พี่นายว่าไม่ใช่เด็กหรอกครับแต่เป็นคนรุ่นๆกับผมนี่แหละ แต่ว่าดูแก่กว่าเยอะดูแรงเยอะทำงานหนัก มาถึงก็วางของ แล้วก็มายืนยิ้มแป้นข้างๆเก้าอี้พี่นาย
“เห็นบอกว่าจะช่วยให้มาตรวจพ่อพันธุ์กับแม่พันธุ์ แล้วก็รักษาตัวป่วยใช่ไหมครับ” ผมเข้าเรื่องงานก่อน อันที่จริงปกติบางฟาร์มเค้าจะไม่เอาสัตวแพทย์มาตรวจหรอกครับเพราะเป็นการเสียเงินโดยใช่เหตุในบางที แต่ฟาร์มนี้เป็นฟาร์มใหญ่มากแล้วก็ขายพ่อพันธุ์แม่พันธุ์ด้วยเลยต้องมีใบรับรอง แล้วก็มารักษาพวกตัวป่วยด้วย
“อือ ใช่ๆ ต้องมีหมอมาลงบ้าง เดี๋ยวเค้าสุ่มตรวจแล้วไม่มีซวยอีกแม่ง นี่พี่โจนะ เป็นคนดูแลบ่อ เดี๋ยวจะให้เค้าช่วย เดี๋ยวหมอจะเอาไม่ไหวคนเดียว” พี่นายแนะนำคนข้างๆให้ โจพยักหน้าให้ผมหงึกๆ
“แล้วนี่จับขึ้นมาหรือยังครับ” ผมถามพี่นายที่นั่งมองผมตาแป๋ว
“ยัง เดี๋ยวไปจับด้วยกันนี่แหละ วันนี้คนงานก็เหลือพี่กับโจ นอกนั้นเค้าเอาจระเข้ไปส่งหมด ต้องช่วยหน่อยแล้วกันนะ” พูดจบก็ยิ้ม... เหยดเป็ด นี่กุต้องมาช่วยเค้าจับจระเข้ด้วยเหรอวะเนี่ย
“เออ” ผมไร้ซึ่งคำพูด ไม่ได้อะไรนะครับ คือนึกว่าแค่มาตรวจกับให้ยาอย่างเดียว
ติ๊ดๆ เสียงโทรศัพท์ที่ไม่ใช่โทรศัพท์ผมดังขึ้นมาขัดจังหวะ พี่นายยกมือขึ้นเป็นเชิงขอตัว ผมเลยถือโอกาสยัดคุกกี้ลงไปในปากตามด้วยน้ำ เพราะเมื่อตอนเที่ยงกินแค่ขนมปังมาก้อนเดียวไม่นึกว่าต้องมาใช้แรงงาน สายตาผมเหลือบไปเห็นพี่โจที่ยืนยิ้มขำๆหน้าแป้นแล้นมองพี่นายคุยโทรศัพท์ ผมก็เลยมองตาม หน้านี่ยู่เชียว เข้าโหมดที่เรียกว่าโหด... มีเสียงการสนทนาจากฝ่ายพี่นายลอดออกมาได้ว่า
“มึงบ้าป่ะหมิง เหี้ยกุจะทำงาน ไม่ต้องเสนอหน้ามานะ เดี๋ยวโดน” แล้วพี่นายก็กดวางสายทิ้งด้วยอารมณ์โมโห นี่กุหูฝาดหรืออะไร ทำไมได้ยินว่าหมิง คนชื่อหมิงที่หมายถึงนี่ใครวะ... แต่ไม่ทันจะยัดโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง พี่นายก็ต้องกดรับโทรศัพท์แล้วก็กัดฟันพูด แต่เสือกได้ยินทั้งผมทั้งพี่โจว่า
“รักพ่อมึงซิ...” อุ้ย... มีรักด้วย
...หมิงที่ว่านี่ใช่หมิงที่เคยพี่นายจริงป่าววะ แล้วจีบติดไหมวะ ตอนนี้ยังจีบอยู่ไหมวะ อยู่ๆคำถามนี้ก็ผุดขึ้นมาบนหัวผมโดยไม่ทราบสาเหตุ แล้วทำไมต้องมาส่งข้าวส่งน้ำให้ผมด้วยวะ หรือจะไม่ใช่พี่หมิงส่งเองใครฝากมา..
แม่ง ไม่เอาไม่คิด คิดมากเยี่ยวเหนียว
บ่อจระเข้น่าประทับใจมาก พี่นายพาผมมาถึงบ่อเป้าหมาย ไอ้บ่อจระเข้เล็กๆนั้นไม่ ผมไม่ทำ ระดับพี่นาย ระดับหมอธาม มันต้องบ่อใหญ่! ข้างล่างมีจระเข้โตเต็มวัยร่วม 50ตัว ขนาดก็ไม่ใช่เล่น ระดับพร้อมรบ นอนอ้าปากตากแดด เต็มริมสระสีมรกต ส่วนไอ้ตัวที่แช่น้ำก็มี เรียกได้ว่ายั้วเยี้ย ตกลงไปไม่ต้องช่วย ซากยังไม่ได้เห็นอ่ะ พ่อแม่ผมต้องภูมิใจแน่ที่ผมได้หน้าที่การงานดีๆแบบนี้ ตูดวัวกูก็ล้วงมาแล้ว ม้าถีบจนซี่โครงแตกก็เคยโดนมาแล้ว จับไอ้เข้สลบไหวอยู่แล้ว ผมเปลี่ยนจากรองเท้าหนังมาเป็นรองเท้าบูทยางในคอลเลคชั่นของพี่นายเพราะไอ้รอบบ่อมันพึ่งผ่านพ้นฝนมาแฉะสะใจเลย พับแขนเสื้อเชิ้ตขึ้น ยืนถือเชือกเอาไว้ในมือ ส่วนพี่นายถือปืนลูกดอกยาสลบ และพี่โจทำหน้าที่คล้อง วันนี้จะเริ่มตรวจจากง่ายๆคือตรวจแม่พันธุ์จระเข้ ผมก็ไม่รู้หรอกว่าคนดูแลแม่งจำหน้าจระเข้ได้ยังไง หน้าก็เหมือนกันทุกตัว ตัวเขียวๆ ปากกว้างๆ ที่สำคัญไอ้ยศคงไม่คุยด้วยแน่
“เฮ้ยธาม ช่วยเอาไม้เขี่ยๆไอ้ตัวนั้นออกไปหน่อยดิ เกะกะ” พี่นายสั่งผม ผมก็ต้องทำตามล่ะครับ ไม่ทำก็ไม่ได้ตรวจ เงินน่ะจะเอาไหม ผมเอาไม้กระทุ้งแหยๆไอ้ตัวที่นอนใกล้ๆตัวเป้าหมายด้วยประสบการณ์ที่พอมีบ้างตามที่เคยฝึกงานวนสวนสัตว์ มันฟาดหัวฟาดหางไม่พอใจ มองผมเคืองๆ แน่ะ... กุก็ไม่อยากรบกวนหรอก แต่เจ้าของมึงเค้าสั่งมา.. เหมือนจะเข้าใจโทรจิตที่ส่งไป ไอ้เข้คลานช้าๆออกไปในที่สุด พูดง่ายดีเว้ย
“เออดีๆ ทำเป็นอยู่นี่” ฮือ... ถ้ากูทำไม่เป็นยังไงกุก็ต้องทำอยู่ดีไม่ใช่หรา....
“ยิงนะ” พี่นายตะโกนลงไปข้างล่าง เหมือนจระเข้จะฟังรู้เรื่อง... ไม่ มันไม่รู้เรื่องหรอก พี่นายยิงลูกดอกยาสลบใส่ มันกระตุกตัวนิดหน่อย คล้ายๆจะคิดว่า อะไรมาเขี่ยกู...
หลังจากนั้นก็เป็นหน้าที่ของผมกับพี่โจที่ต้องดึงมันออกมา ขอบอกว่าผมไม่ได้อยู่ในที่ที่ปลอดภัยเลย อยู่ห่างจระเข้ไม่เท่าไหร่เอง มีแค่รั้วชั้นในของบ่อ ต้องลากมันผ่านประตูเข้ามา ไอ้เข้เริ่มเซื่องๆเมายาแล้ว แล้วหน้าที่ต่อไปของผมคือคุมเชือดรัดปากระหว่างที่พี่นายเข้าไปเอาเทปแลคซีนพันปากมัน มาตรวจครั้งไหนก็ไม่ได้สัมผัสใกล้ชิดดุเดือดขนาดนี้… ซึ้ง ที่สำคัญเลยนะ
ขอบอกว่ากลิ่นจระเข้แม่งเหี้ยมาก....
“เห้ย โทษที ต้องให้มาเหนื่อยด้วยเนี่ย” พี่นาย ยืนยิ้มเหมือนจะสำนึกผิด ส่วนผม... ช่วยพี่โจลากจระเข้เข้ามาในบ่อตรวจ เห้ยว่าแต่... ต้องเป็นกุดิที่ควรไปยืนดู
ฉุกละหุกกันพอแล้ว ผมได้เวลากับจระเข้สาวแล้วล่ะครับ เริ่มแรกก็ดูส่วนที่สำคัญที่สุดของน้องเข้สาว คือนมต้องอึ๋มมม แม่ง ไม่ใช่ ดูจิมิต่างหาก ว่าเป็นสาวจริงป่าว ไม่ใช่กระเทย จับมาผิดตัว ตายห่า จับจระเข้ตัวผู้มาผสมพันธุ์กัน ฟัดกันหางกระจุยแน่ ดูฟัน ดูความพิการ ตรวจเลือด ตรวจอุจจาระ (ล้วงเอามันออกมา ด้วยมือผมเอง มือนี้แหละ) เสร็จก็ปล่อยให้น้องเค้าไปพักผ่อน เก็บแรงไว้จั้มบะ ตรวจจระเข้พ่อพันธุ์ก็เหมือนกันครับ คล้ายๆกัน เช็คความฟิต อะไรพวกนี้ ถ้าเป็นหมันก็หมดสิทธิ์ได้ขึ้นสวรรค์กับแม่พันธุ์ที่คัดสรรแล้วว่าแซ่บมาก
เหตุการณ์วนเวียนแบบนี้กับจระเข้ประมาณ 7ตัวได้ ตัวเมีย5 ตัวผู้2 ก็เรียกได้ว่า แทบจะจูบปากกันไปเลยระหว่างหมอกับน้องเข้
เหนื่อยขนาดนี้ แต่ยังไม่หมด พรุ่งนี้ต้องมาอีก ถ้าจะเอาเงินก็ต้องมา!!! แม่พันธุ์อีก 5ตัว กับพ่อพันธุ์อีก1รออยู่ พร้อมจระเข้ที่ทำท่าเหมือนป่วยอีก8! แม่ง ถ้าพวกมึงเป็นกระต่ายกุคงไม่เหนื่อยขนาดนี้ ถ้าหนังมึงไม่หนาและมึงโหด ปากมึงมันเหม็นมากด้วย ถ้ามึงน่ารักและใจดีกุคงไม่ต้องหมดสิ้นแรงกูแบบนี้!
ไกรทองแม่งเจ๋งจริงว่ะ
ผมเดินเพลียๆกลับเข้ามาในโถงรับแขก ฟ้าเริ่มสางท้องฟ้าเปนสีส้ม ซึ่งผมไม่ดื่มดำเลยสักนิด สภาพตอนขามากับขากลับแม่งเอ้ย คนละมาด ตอนมามาดหมอ ขากลับมาดกรรมกรเคราแพะ ไม่อยากขึ้นขับนิวบีทเทิล น่าจะขึ้นวีโก้ลุยสุดชีวิตมากกว่า ผมนั่งแผ่ที่โซฟา กระดกน้ำที่พี่โจเอามาให้อีกรอบแบบรวดเดียวหมดแก้ว
“เฮ้ย โทษจริงๆที่แบบไม่มีการเตรียมอะไรให้เลย ลืมสนิทว่าต้องให้มาตรวจ แต่พรุ่งนี้สบายๆ มีคนช่วยเยอะ อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันนะ” พี่นายเอ่ยชวนผมให้อยู่ต่อ ดูยังไม่ค่อยเหนื่อยมาครับพี่นาย พอให้แก้มเป็นสีชมพูมีเลือดฝาด คือตลอดงานพี่นายมีหน้าที่คือ ยิงยาสลบ พันปาก เลือกตัวจระเข้ ส่วนผม ทำงานแบบ ฉุด ลาก กด แล้วก็ตรวจ ล้วง... หน้าผมตอนนี้ ก็อมชมพูมีเลือดสาดไปแล้ว
มิน่าเหี้ยยศไม่มา ปล่อยให้กูรับเงินมันมือคนเดียว อยู่คุยกับเหี้ยมันกว่าเห็นๆ
“ไม่เป็นไรพี่ ไว้พรุ่งนี้ดีกว่า ขอฝากทั้งเที่ยงเย็นเลย” ผมปฏิเสธอย่างหมดเรี่ยวแรง หิว แต่ไม่ขอรอ อยากกลับไปหาอะไรกินนอนแผ่เดี๋ยวนี้
...เชื่อแล้วว่าพี่มึงโหดจริงพีท ใช้งานกุโหดมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
“ขอบใจมาก นี่โบนัสล่วงหน้า” พี่นายเปิดกระเป๋าตังค์หนังจระเข้ ยื่นแบงค์พันที่ผมไม่ขอระบุจำนวนมาให้ เหมือนอุปทานไปเองแต่รู้สึกได้กลิ่นเงินแล้วมีแรงขึ้นเยอะเลยว่ะ หอมมมมม
“ไม่เป็นไรพี่ไว้จ่ายรวมกันทีเดียว” ผมยิ้มอย่าสุภาพ แต่ใจเนี่ย แทบกับกระโดดไปงับ เหมือนไอ้เข้งับเยื้อ โหยยยยมาก
“น่า ค่าแรงด้วย ทำงานแทนคนงานตั้ง2คน รับเหอะ เชื่อพี่” พี่นายยักคิ้วให้แล้วยัดเงินใส่มือผม ...พีทพี่มึงน่าปล้ำ เอ้ย ใจปล้ำจริงว่ะ สมเป็นลูกเสี่ย
“ขอบคุณมากพี่” ผมจะพูดอะไรได้ล่ะครับ แบงค์เทามันอุดปากไว้ ผมเปิดกระเป๋าหนังวัวออกมาใส่เงิน หน้าตาที่รู้สึกได้เองเลยว่าโคตรหิว หิวเงิน มนุษย์เงินของแท้เลยกุ ไม่แน่นะว่าจ๊อบรอบนี้อาจจะได้ล้อแม็กส์ใหม่มาใส่ให้น้องเต่า กร๊ากกกกก!
“โชคดี พรุ่งนี้เจอกัน” พี่นายยืนส่งผมที่ลานจอดรถ ผมโบกมือให้ทางกระจกหลัง ขับรถออกมาจากฟาร์มจระเข้วิมาลา... และไม่เคยรู้เลยว่าไอ้จระเข้ตัวปัญหามันจะช่วยแก้ปัญหาให้ผมได้
.................................................................
นาย (talking)
สงสารน้องธามโคตร แม่งซวย กุก็ลืมไปสนิทว่าส่งไอ้พวกคนงานมันไปส่งจระเข้ พ่อก็ไม่อยู่ แม่ก็ไม่อยู่ เหลือกุทำบัญชีอยู่บ้านกับไอ้โจ ปวดไหล่อยู่ด้วย เลยต้องขอแรงหมอมาเป็นคนงานชั่วคราว จริงอย่างที่ไอ้พีทมันพูดเลยว่าเพื่อนมันเก่ง หมอธามแม่งไม่ใช่พวกจบใหม่ทำอะไรไม่เป็น ดูจากวิธีจับก็รู้แล้วว่าเคยลอง หมอแบบนี้สงสัยต้องขอใช้เป็นขาประจำ ถ้าไม่หนีกุไปก่อนอ่ะนะ
ยืนส่งน้องเค้าเสร็จเดินเข้าบ้านมาไม่ได้ถึงสามก้าว เสียงโทรศัพท์ที่ตั้งแปลกไว้เฉพาะเบอร์ก็ดังขึ้น เหี้ยนี่ก็ช่างกวนตีนกุเช้าเย็นจริงๆ
“เห้ย คิดถึงอ่ะ ไม่ได้เจอกันนานแล้วนะ” มาถึงมันก็ใส่เลย ผมนั่งหน้าบูด เมื่อไหร่มึงจะเลิกตื้อกุวะ
“เป็นเรื่องดีแล้วที่ไม่เจอมึงอ่ะ” ผมพูดใส่มันไป แต่มันไม่รู้สึกอะไรหรอก หนังจระเข้ที่ว่าหนา ยังแพ้หนังไอ้ตี๋สิงคโปร์
“เจอดีกว่าเชื่อเหอะ ไม่อยากกินสเต็กอร่อยๆเหรอ” มันเอาของกินมาล่อ ซึ่งถึงไม่สำเร็จมันก็ยังจะล่อ แต่มันทำอาหารอร่อยจริงล่ะ อร่อยแบบขั้นโคตรสมกับเป็นเชฟโรงแรมดัง อร่อยจนพอกินแล้วก็ไม่ด่ามันไปสัก 2ชม. เพราะเห็นแก่อาหารอร่อยๆที่มันอุตส่าห์ทำให้แดกอย่างมีคุณภาพ
“ถ้ามึงทำเอาแต่สเต็กมาได้ไหมล่ะ กุไม่เอาคนทำ” ยิ่งพูดยิ่งเพลีย ทุกวันนี้ก็โทรเถียงกับมันแทบทุกวัน
“ไม่เอาคนทำได้ไง คนทำนี่แหละอร่อยสุดกว่าเนื้ออะไรแล้วขอบอก แล้ววันนี้มีหมอมาเป็นไง” ชวนกุเปลี่ยนประเด็นจะได้ไม่หาเรื่องด่ามัน ฉลาดมาก
“หมอก็ดีนะ ตลกดี เป็นเพื่อนรุ่นน้อง ช่วยกุลากจระเข้ขึ้นบ่อด้วย คุ้มดี เลยจ่ายค่าเหนื่อยให้เพิ่ม”
“หมอหล่อกว่าเราป่ะ” มึงยังจะถามอีกนะ พูดไทยยังไม่ชัดเลยเหอะ ไม่มีใครหล่อกว่ามึงหรอกไอ้กร๊วก คือถ้าตอบว่าหล่อกว่ามันก็คงจะโกหกแต่จะพูดทำให้มันได้ใจวะ
“หล่อโคตร มึงอ่ะกาก เดี๋ยวพรุ่งนี้เค้าก็มาอีก” ผมพูดแล้วก็แอบหัวเราะในใจ
“เหรอออออ จริงเหรอออ หมอชื่อไร จะขอไปดูหน้าหน่อย” มันถามผมเสียงสูง ก็คงรู้ล่ะมั้งว่าผมแกล้งมันเล่น
“หมอชื่อธาม มึงไปดูได้เลย”
“ห๊ะ ชื่อธามเหรอ อยู่โรงพยาบาลสัตว์ป่ะ” เอ้า รู้จักเหรอวะเนี่ย
“เออ มึงรู้จักเหรอ” ผมถามมันกลับ
“เปล๊า ไม่รู้” ตอแหลกุชัดๆ สงสัยเป็นหนึ่งในคนที่มันจีบๆเอาไว้รึเปล่าวะ เยอะนะมึงไอ้เชฟหมิง
“ฮึ กุจะไปหาข้าวกินละ ถ้ามึงอยากมานะ มึงก็ไปหาตัวหมอธามแล้วติดรถมาด้วยแล้วกัน ถ้ามึงมาเอง กุไม่ให้มึงเข้าบ้านแน่ มึงก็รู้ว่ากูพูดจริง นี่วันนี้กูใจดีแล้วนะ” ผมยื่นทางเลือกให้มันซึ้งมันคงทำไม่ได้ เพราะแม่งจะหาตัวหมอมาจากไหนวะ
“เฮ้ยนาย ใจร้ายว่ะ” ร้องรองเสียงอ่อยๆ
“กุใจดีนะ”
“เห้ย ไม่ได้เจอมาเป็นเดือนๆแล้วนะ”
“ก็มากะหมอดิ กูวางละ บาย”
ผมกดตัดสาย ยิ้มมุมปากกับตัวเองสะใจได้แกล้งมันอีกวัน ถ้ามันมากับหมอได้จริงๆก็ดีมีคนทำอาหารแล้ว หรือถ้ามันมาเองนะ เจอดีแน่ และมันก็รู้ว่าผมทำจริง... และก็ดีเหมือนกันถ้ามันไม่มา วุ่นวาย
........................................................................................28-10-2011
ตอนนี้ยาวผิดปกติเลย 8หน้าเอสี่5555 พร้อมเปิดตัว พี่นายขาโหด ตอนหน้าไปดูกันว่าเชฟหมิงจะขอหมอธามขึ้นรถไปด้วยวิธีไหน แล้วก็อาจจะเจอเจ๊แป้งอีก ดูท่าทางออกมาปุ๊ปได้แฟนคลับปั๊ป ทั้งๆที่ส่วนใหญ่ตัวละครหญิงมักจะไม่ค่อยมีคนชอบ พี่กันต์นิดๆ พอให้หายคิดถึง มาแบบไม่เลี่ยนละพี่กันต์ก็เข้าโหมดหว่านเสน่ห์งดซึ้งเหมือนเดิม คนเขียนพยายามอยู่เน้อออออ
..........................................................................
ตอบโพสเม้นหน้านะ เพราะตัวอักษรไม่พอ
โพลล์
หัวข้อ: PIECE OF TIME - เป้า(ของ)จุดหมายมีไว้พุ่งชน --- จบ (แจ้งข่าว p.238) (อ่าน 2014182 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก