บทที่14
พุ่งชน
...
ผมถอยจอดรถในที่จอดประจำ ดับเครื่องแล้วก็หอบข้าวของ พร้อมสังขารที่หมดเรี่ยวแรงออกมาจากรถ หิวนะแต่ว่าขออาบน้ำก่อนดีกว่า เหนียวตัวมากตอนนี้ เหม็นตัวเองนิดๆด้วย วันนี้จะมีข้าวอะไรมาให้กินไหมก็ไม่รู้ อาจจะไม่มี ผมก็ไม่อยากจะเคยตัวหรอกว่ามีคนเอาอาหารมาห้อยให้ทุกวันๆน่ะ เกิดวันไหนไม่มีขึ้นมาจะได้ไม่ต้องมาคิดอะไรตอนหลัง
ปิ๊ง... ลิฟต์เปิดออกตรงหน้า
ผมเดินก้มหน้าก้มตาเข้ามา แต่ได้กลิ่น... กลิ่นน้ำหอมของผม ไม่ซิมันไม่ใช่น้ำหอมของผม มันเป็นน้ำหอมกลิ่นเดียวกับที่ผมใช้ต่างหาก
นิ้วยังกดค้างที่ปุ่ม พร้อมเงยหน้าขึ้นมาเจอกับคนที่ไม่น่าจะมาอยู่ที่นี่ได้ พี่กันต์เหลือบตามองขึ้นฟ้าเหมือนไม่อยากจะมองหน้าผมทั้งที่ปกติแล้วทำอย่างกับอยากจะงาบทั้งตัว ทำไม วันนี้มันทำไมเห็นตัวเหม็นหน้ามันเยิ้ม หัวยุ่งหนวดดกถึงกับไม่อยากมองหน้าเลยหรือไงวะ...
“พี่กันต์ หวัดดี” ผมกระตุกยิ้มอัตโนมัติ ส่วนคนที่ถูกทักวันนี้ก็ยิ้มให้เหมือนเดิม แต่เป็นยิ้มที่น้อยกว่าปกติ ฮึ... ยังจำได้นะโว้ยยย ไอ้ที่ปิดเครื่องหนีอ่ะ
“อ้าวพึ่งกลับมาเหรอดูท่าทางเหนื่อยนะ” พี่กันต์พูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ผมกันทางออกเพียงทางเดียวของคนในลิฟท์ ด้วยการกดปุ่มลิฟท์ค้างไว้ บอกแล้วใช่ไหมว่าผมก็ตัวไม่เล็ก ไอ้ลิฟท์เล็กๆแค่นี้ผมกันทางออกได้สบาย พี่กันต์ถอนหายใจเฮือก เหมือนรู้ว่าวันนี้ไม่รอดผมแน่ๆ (อย่าคิดลึก) ก็เลยเข้าสู้โหมดตามน้ำ กะล่อนกลบเกลื่อนความผิด ชวนคิดลึกเบี่ยงเบนประเด็นตามเคย
“พึ่งกลับมา วันนี้อารมณ์ดี กินข้าวด้วยกันป่ะ” ผมยิ้มหวานชวน พี่กันต์กระพริบตาปริบๆคงรู้ถึงหายนะของตัวเองในเร็ววัน เอาแค่คดีที่รู้คอนโดผมได้ยังไงให้รอดไปได้ก่อน ผมยังไม่คิดจะสืบถึงเรื่องอื่น แต่ถ้าเกิดมันมีนี่มีเฮแน่ ไหนจะพี่หมิงอีก...
“เฮ้ยไม่เป็นไร ชวนตามมารยาทอ่ะดิ พี่ไม่กวนหรอก” โอกาสดีๆแบบนี้หายากนะพี่กันต์ ผมเอ่ยปากก่อนเนี่ย
“ไม่ ชวนจริง ปฏิเสธเหรอ มีอะไรปิดผมหรือเปล่า” ผมถามตรงๆ มองตากับพี่กันต์ นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มกระพริบปริบๆก่อนจะหลบตาไปวูบหนึ่ง
“กินก็กิน วันนี้ไม่มีเงินเลี้ยงนะ” และแล้วพี่กันต์ก็เสร็จผม!
ผมกับพี่กันต์เดินมาถึงหน้าห้อง ตามคาด วันนี้มีเหมือนเดิมแต่ไม่ใช่ข้าว แต่เป็นเหล้าโอทอปจากทางภาคเหนือ ผมพยายามกลั้นยิ้มไว้แทบไม่อยู่เมื่อมองไปที่ขวด ไม่ว่าใครจะเอาไม่ให้ก็เถอะ จะเป็นพี่หมิง หรือใครที่ฝากมา หรือเป็นพี่กันต์ ผมล่ะนับถือจริงๆว่ารู้จักนิสัยกับรสนิยมผมดีมาก ยี่ห้อนี้ผมก็เคยกิน อย่าดูถูกเหล้าไทยว่ามันไม่ดี เหล้าบางยี่ห้อนี่ก็ใช้ได้เลย อย่างยี่ห้อนี้เป็นต้น มีโน้ตเขียนเอาไว้เหมือนเดิม
“ใครให้อ่ะ” พี่กันต์ยื่นหน้ามาถามผมที่กำลังควานหากุญแจห้อง
“ไม่รู้เหมือนกัน ให้ทุกวันเลย แล้วไม่เปิดเผยตัว แล้วคิดว่าธามจะชอบคนถูกไหม เกิดธามคิดผิดงี้เสียของฟรีเลย” ผมพูดขำๆ พี่กันต์ก็หัวเราะ จริงนะที่ผมพูดเกิดวันนึงผมน่ามืดตามัวเดินไปเคาะห้องแล้วบอกว่าชอบพี่หมิงมากทั้งๆที่พี่หมิงไม่ใช่คนที่เอาของมาให้ผมแต่เป็นคนอื่นฝากพี่หมิงมาเนี่ยซวยนะ และผมว่าไอ้กรณีฝากมาน่าจะสูงกว่า เพราะดูแล้ว พี่หมิงกับพี่นาย มันมี something wrong แน่ๆ เพราะไอ้โทรศัพท์แล้วมีร้งมีรักเนี่ยผมว่า คนจีบกันธรรมดาเค้าไม่พูดเหมือนปกติแบบนี้หรอก
“เค้าอาจจะขี้อายไง ไม่กล้าจีบเลยฝากแต่ของ แต่พี่ไม่” พี่กันต์ชวนให้คิด ผมหันไปแยกเขี้ยวใส่
“ผมมีเรื่องจะเคลียร์หลายเรื่องนะ คิดอยู่ว่าคุยทางโทรศัพท์คงไม่รอด โดนเบี่ยงประเด็นอีก ไหนๆ วันนี้ก็เจอแล้ว ก็ถือโอกาสเลย” ผมพูดเรียบๆ มองพี่กันต์ที่ทำท่าสนอกสนใจห้องผม โดยเฉพาะไอ้ตู้ปลาหางนกยูง
“เห้ย ตู้ปลาสวย” พี่กันต์พูด นี่จะพาเปลี่ยนเรื่องอีกใช่ไหม
“ค่อยดูวันหลัง เอาเรื่องให้จบก่อนวันนี้” ผมปัดบทสนทนาเรื่องตู้ปลาทิ้ง พี่กันต์หันมายิ้มหวานอีกรอบพร้อมตาเป็นประกาย
“มีวันหลังเหรอ” แม่ง... คือเป็นคนที่รับทุกโอกาสที่เข้ามาในชีวิตจริงๆ ที่เป็นเกย์ทำหญิงทั่วประเทศอกหักจนทุกวันนี้เพราะชอบอยากรู้อยากลองใครเสนอมาให้ก็เอารึเปล่าเลยติดใจเนี่ย ห๊ะ พี่กันต์ ทำไมเป็นคนแบบนี้!
“ถ้าวันนี้ได้คำตอบพอใจก็คงมีล่ะ” ผมเปิดตู้เย็นโยนเบียร์กระป๋องเขียวเย็นเฉียบให้พี่กันต์ ที่รับไว้ไม่มีพลาด
“แต่วันเลยนะ” พี่กันต์ยอมไปนั่งสงบๆที่โซฟาแต่โดยดีหลังจากได้ของเหลวสีอำพันมาล่อ แต่ยังไม่เปิดเบียร์ วางไว้ที่โต๊ะเล็กหน้าที่วี
“เผื่อจะได้พูดคล่องขึ้นไง” ผมให้เหตุผล.. ไม่ใช่อะไร ไม่มีน้ำเปล่า หมด!
“เห็นพี่เป็นคนแบบไหนกันเนี่ยธาม” พี่กันต์ส่ายหน้าขำๆ ผมวางกระเป๋าถอดถุงเท้าโยนใส่ตะกร้า หยิบเบียร์ออกมาอีกกระป๋อง ซดลงไปดับกระหายแทนน้ำเปล่าไปพลางๆ
“ก็คนแบบนี้แหละ ขยับๆดิ๊ จะนั่งด้วย ถ้าคุยกันไม่รู้เรื่องแบบที่ธามพอใจธามไม่ให้ไปไหนทั้งนั้นอ่ะ” ผมยื่นคำขาด เปิดทีวีให้มีซาวแทรคประกอบการสนทนาเป็นข่าวตอนเย็นแทรกระหว่างผมกับพี่กันต์บ้าง ก่อนจะนั่งลงข้างๆ ทำไงได้ล่ะ ก็มีโซฟาตัวเดียว แล้วเอาผู้ชายสองคนตัวใหญ่ๆมานั่งมันก็เต็มเท่านั้นและ เป็นอันได้นั่งหันหน้าเข่าชนเข่าคุยกันไปเลย
“วันนี้ทำไมดูเหนื่อยๆ ฟัดกับหมามารึเปล่า” พี่คือคำถามอย่างห่วงใยจากพี่กันต์ตัวจริง ไอ้ความที่ดูเหมือนคนดีในตอนต้นที่เจอกันมันจะค่อยๆลดลงมาเพราะโดยเนื้อแท้แล้วพี่กันต์ก็แอ๊บคนดีและเก็บด้านเลวๆไว้เยอะเหมือนกัน ไม่ต้องบอกก็รู้ พี่น่ะไม่ใช่คนดีอะไรร๊อกกกกกก เห็นๆกันอยู่
“ไม่ พี่กันต์ ตลกแดก ไปตรวจจระเข้ อย่ากวนตีน ยิ่งเหนื่อยๆอยู่ด้วย ปวดทั้งตัวเลยแม่ง” ผมบน พร้อมหักนิ้ว หมุนคอ บิดเอว ส่งเสียงกระดูกลั่นออกมาเพื่อเป็นการยืนยันกับคนตรงหน้า
“งี้แหละเห็นแก่เงิน” พี่กันต์ยังไม่วายทับถมเข้าไปอีกหนึ่งดอก ซึ่งก็จริงล้วนๆ
“ไม่เห็นเท่าพี่กันต์หรอก ทำแม่งเยอะแยะ หาเงินไปออฟเด็กแถวพัฒพงษ์อ่ะดิ” ผมแซวขำๆ
“หาเอาไว้เลี้ยงธามนี่แหละ จะเลี้ยงตั้งนานแล้วแต่ธามไม่ยอมสักที” พี่กันต์ยิ้มกรุ้มกริ่ม มองผมแบบ เออน่ะ เข้าใจกันอยู่แล้วใช่ป่ะ ก็เหมือนทุกทีที่มองนั่นแหละ ไอ้สายตาแบบ เฮ้ย... กุจีบมึงนะ อะไรแบบเนนน้
“ตลก เข้าเรื่อง อย่าชวนเปลี่ยนประเด็นได้ป่ะเนี่ย นี่อยากรู้จริงๆว่าทำไมรู้คอนโดธาม” ผมพยายามคุมเสียงให้ดูเป็นสาระจริงจังแล้ว แต่มันยากนะกับคนที่เคยรู้หมดว่าเราเป็นคนยังไง
“ทำไมธามอยากรู้ขนาดนี้ มีอะไรป่ะเนี่ย” พี่กันต์ถามผมขำๆ แต่สายตาจ้องไปที่ผู้สื่อข่าวสาวที่กำลังรายงานข่าวรอบเย็น เฮ้ย.. นี่คุยกับกุอยู่นะ
“ก็อยากรู้แล้วตอบให้ได้ไหมล่ะ” ผมคาดคั้น กับพี่กันต์ที่ดูอย่างกับมีอะไรปิดผมอยู่อย่างงั้นแหละ พี่กันต์รู้จักผมมากเท่าไหร่ ผมก็รู้จักพี่กันต์มากเหมือนกัน ไอ้ท่าทางแบบนี้มันไม่ใช่ท่าทางปกติของพี่กันต์หรอก เพราะเวลาพี่กันต์พูด หรือจะทำอะไรแบบไม่โกหก สายตา... มันจะมองกับตาของผมทุกครั้ง ไม่ได้เลี่ยนนะ แต่มันก็ปกติใช่ไหมล่ะที่จะมองตากันเวลาพูด
“ตอบก็ได้ๆ อย่าดุดิ ไม่อยากง้อนะ เหนื่อย” …คือพูดเหมือนกุงอนบ่อย ไม่โว้ยย ไม่เคย มั่วสัส!
“ไม่เคยขอเลยนะ ไม่ต้องมาว่าเลย” ผมเอาหมอนอิงฟาดพี่กันต์แรงๆด้วยความหมั่นไส้ ส่วนไอ้คนโดนฟาดก็ทำท่าเจ็บแบบโอเวอร์ตามเคยหนังหนาจะตาย แม่งไม่เจ็บหรอกแค่นี้
“เออๆ โหดว่ะ ก็พี่มาคอนโดหมิงบ่อยๆแล้วเห็นรถธามไง ก็เลยรู้ ตั้งนานแล้ว ก่อนเจอกันที่คลีนิคอีก” พี่กันต์พูดจบก็ยึดหมอนไป... เอาไปเลย ถ้ากวนตีนอีกรอบหน้าก็มือนี่แหละ
“แน่นะ นานยัง”
“จะโกหกทำไมเนี่ย นานไหมไม่รู้ จำไม่ได้แล้ว พี่ไม่มาบุกห้องหรอกน่า มีแต่ธามแหละชวนพี่มาเอง” พี่กันต์พูดแล้วก็มองผมแบบว่า.. พี่เปล่านะ ธามทำเอง มาว่าพี่ไม่ได้
“ไม่เคยชวนเลยเหอะ” ผมเถียงไปตามอัตโนมัติ... เหยดเป็ด ลืมสนิทว่ากุนี่แหละลากพี่กันต์ แกมบังคับมานั่งอยู่ในตอนนี้ พูดไปแล้ว ซวย
“อ้าวเหรอ แล้วที่นี่ที่ไหน พี่มาอยู่ที่นี่ได้ไงเนี่ย” วันนี้พี่กันต์กวนตีนมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!
“แม่งเอ้ย...” ผมแอบพูดเบาๆ หงุดหงิดถูกสวนกลับทำอะไรไม่ได้
“อะไรนะธาม ขอดังๆหน่อย กล้าๆหน่อยว่าอะไรน่ะ นี่พี่นะไม่ใช่เพื่อน” พี่กันต์ถามเสียงนิ่ง... กลัวตายล่ะ
“ยังอยากเป็นแน่นะพี่ มาพูดที่หลังว่าอยากเป็นอย่างอื่นถีบกระเด็นแน่” ผมลุกขึ้นมองหน้าพี่กันต์แล้วพูดเพื่อความเหนือกว่าทางด้านความสูงและระดับสายตา
พี่กันต์ยิ้มขำๆ “ก็อย่ามาพูดที่หลังเองแล้วกันว่าไม่อยากเป็นน้องแล้ว”
ว๊อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!
หงุดหงิดดดดด!!!!
“เอ้ออออออ คอยดูแล้วกัน อย่าให้ได้รู้นะว่าคิดอย่าง--” ยังพูดไม่ทันจับพี่กันต์ก็โพลงขึ้นแทรก
“ก็รู้อยู่ว่าพี่คิดเยอะกว่าที่ธามคิด” พี่กันต์พูดเรียบๆ แล้วมองตาผม... ทีแบบนี้ก็จะมอง ซึ่งมันไม่ได้ทำอะไรให้ผมรู้สึกสะดวกขึ้นเลยสักนิด...
มันรู้สึกอัดอัดเหมือนโดนบีบ ซึ่งมันก็จริงอย่างที่พี่กันต์พูดผมรู้พยายามไม่ใส่ใจและหลีกเลี่ยง และตอนนี้เราก็โตๆกันแล้ว พี่กันต์ไม่ใช่เด็กม.6เตรียมเอนท์ แต่เป็นผู้ชายคนนึงที่มีการมีงานดีๆทำ ดูแลตัวเองได้ ส่วนผมไม่ใช่รุ่นน้องม.5ที่วิ่งเข้ามาหารุ่นพี่ให้ช่วย แต่เป็นผู้ชายที่ช่วยเหลือตัวเองได้และทุกวันนี้ผมทำงานเลี้ยงตัวเอง อยู่ด้วยตัวเอง เราทั้งสองคนรู้ว่าอะไรเป็นอะไร และใครต้องการอะไร
“เดี๋ยวธามไปอาบน้ำ รอแปป จะพาไปกินข้าว” ผมพูดเปลี่ยนเรื่อง พี่กันต์ยิ้มนิดๆ ให้ผมเดาไหมเดี๋ยวต้องพูดว่า...
‘ให้พี่ช่วยอาบไหม’ และซึ่ง...
“ให้พี่ช่วยอาบไหม” เหยดเข้! กุว่าแล้ว ทำไมซื้อหวยไม่ถูกแบบนี้บ้างวะ ซึ่งปกติผมต้องพูดว่า ตลก /พอ /ไปไกลๆเลยไป แต่ผมอยากรู้ว่าถ้าผมพูดว่า...
“มาดิ นวดให้ด้วยนะโคตรปวดตัวเลย” พี่กันต์จะทำไง... ซึ่งผมพูดออกไปแล้วลืมไปว่ากะจะคิดอย่างเดียว ซวยละ วันนี้ผมไปทำงานกับจระเข้มา สายตามันเวลาจะกินเหยื่อเนี่ยก็ คล้ายๆกับพี่กันต์ตอนนี้แหละครับ ฮัลโหลขอลูกดอกยาสลบด่วนครับ… มีจระเข้บุกในห้อง
ฟุบ!
ไอ้เสียงนั้นไม่ใช่เสียงลูกดอก แต่เป็นเสียงตัวผมที่ถูกดึงแขนลงให้นั่งกระแทกโซฟา ดีนะแม่งไม่ทับไข่ กุจุกตายแน่ พี่กันต์แสยะยิ้ม
“ทำไรอ่ะ”
“ไม่ทำไรหรอก ไปอาบน้ำไป เดี๋ยวออกมาจะนวดให้”
“เอ้ย เอาจริงดิ นวดเป็นเหรอ นวดมั่วๆนี่อัมพาตนะ” ผมชักแหยงๆขึ้นมาแล้ว ปากกุแท้ๆเลยธามเอ้ยยยย
“นี่ ธามคิดดีๆ หมาไหนมันเคยมาอ้อนให้นวดอ่ะ” พี่กันต์ จับข้อมือผมไว้แล้วบีบเบาๆเหมือนจะเตือนว่า มึงนั่นแหละ...
...เหยด นึกได้ละ ทำไมช่วงนี้ขุดความหลังกันบ่อยจังว้า กุก็อายเป็นอะไรเป็นนะเว้ย
...
8ปีที่แล้ว (หลายรอบโคตร)
โรงเรียนกลายเป็นอะไรที่อยู่ในช่วงแห่งความวุ่นวาย ผมวิ่งไปวิ่งมาระหว่างสนามกับร้านปรินท์บ่อยมากเพราะโค้ดที่ผิด โค้ดที่เสีย ทำเพิ่ม วันก่อนกีฬาสี รร.งดการเรียนการสอนให้ครึ่งวันแต่มันอ่ะโดดมาตั้งแต่เช้าแล้ว วันนี้ก็คงจะนอนค้างอยู่ที่โรงเรียนเลย เพราะตอนนี้ก็เข้าสู้ช่วงเย็นแล้ว ฟ้าเปลี่ยนเป็นสีส้มสดแบบฉากจบหนังการ์ตูนญี่ปุ่นเลย ให้ดีต้องมีการ้อง ก๊า ก๊า ผมนั่งหมดแรงอยู่คนเดียวใต้ต้นหางนกยูงต้นใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านสาขาให้ร่มเงาอยู่ใกล้ๆกับสนามกีฬา ตรงนี้เป็นซอยแคบๆที่เป็นทางผ่านโรงเก็บของ ไม่ค่อยมีใครเดินผ่านไปผ่านมา นั่งสักพักผมก็เปลี่ยนมาเป็นนอน ตามองชีทโค้ดที่หวังว่ามันคงจะไม่ผิดอีก เพราะเหนื่อยจริงๆที่ต้องวิ่งไปแก้ตลอดคนเดียวแบบนี้คนอื่นก็ต้องคอยเช็ค ไม่ว่าง ไอ้เสี่ยปาล์มก็อยู่สีอื่น เพื่อนคนอื่นก็งานเยอะ ดีนะผมไม่ต้องลงกีฬาอีกปีนี้ ปีที่แล้วโดนจับลงบาส แม่งเล่นแรง เกือบแขนหักเหมือนกัน
เห้ย... ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกกระป๋องน้ำอัดลมเย็นเฉียบแนบเข้าที่แก้ม เด้งตัวลุกขึ้นนั่งก็เจอกับขาประจำที่โผล่มาตอนผมเดือดร้อนตลอด มีรางวัลรุ่นพี่ดีเด่นผมก็ยกให้พี่กันต์เนี่ยแหละ ดีกับคนอื่นไหมไม่รู้แต่กับผมดีมาก พี่กันต์คงลงกีฬาอะไรสักอย่างเพราะดูจากสภาพที่ใส่กางเกงพูม่า รองเท้าไนกี้ เสื้อยืดห่านคู่ กร๊ากกกกกกก!!! (เกือบหล่อแล้วแต่เสือกมาจบตรงห่านคู่เนี่ยแหละ)
“เฮ้ย หมดแรงเหรอ” เสียงถามเหมือนจะเย้ย แต่เจ้าตัวก็ลงนั่งข้างๆ แล้วก็แกะกระป๋องน้ำ ซดเอง... ก็นึกว่าจะให้กู แหม...
“เหนื่อย วิ่งแก้โค้ดเป็นสิบๆรอบแล้ว” ผมบ่นให้พี่กันต์ฟัง อันที่จริงทุกวันพี่กันต์ก็ต้องฟังที่ผมบ่นอยู่แล้วล่ะ ไม่อยู่ผมก็โทร เจอหน้าผมก็ลากมานั่งฟัง
“วันสุดท้ายแล้ว ทนหน่อยดิ”
“หิวน้ำอ่ะ” ผมมองไปที่กระป๋องเป็ปซี่ที่พี่กันต์ถือเอาไว้ พี่กันต์ยิ้มแบบเบื่อๆกับมุขผม พร้อมกับยื่นให้ ผมรับแล้วก็กระดกอึกใหญ่ สดชื่นแบบจี้ดถึงสมองเลย ตาสว่าง!
“ดีขึ้นป่ะ” รุ่นพี่รับน้ำที่ผมกระดกไปซะครึ่งกระป๋องคืน ขอบคุณนะพี่กันต์ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
“เมื่อยอ่ะ” ผมเริ่มแผนสอง
“ไปทำงานไปจะได้หายเมื่อย นั่งเมื่อไหร่ก็เมื่อยแบบนี้แหละ” พี่กันต์เริ่มไล่ อะไรวะ นี่รู้ทันแล้วใช่ไหม
“ไม่คิดจะนวดให้เลยเหรอ ผมเหนื่อยนะ ทำงานเยอะ เพื่อสี เพื่อพี่ๆ เพื่อน้องๆ เสียใจอ่ะ”
“เออ แม่งเรื่องมากนะ เค้าส่งให้พี่มาเป็นที่ปรึกษาของธามนะ ไม่ใช่ให้พี่มาเป็นพี่เลี้ยงธามเนี่ย”
พูดยังไงก็ช่างเถอะ สุดท้ายก็นวดให้ผมอยู่ดี รู้ว่าใครเป็นนักกีฬาหรือไม่เป็นนักกีฬาดูจากการนวดก็ได้นะ อย่างผมเนี่ยไม่เลย ช่วยให้เจ็บซ้ำมากกว่า ส่วนพี่กันต์เรียกว่าขั้นเทพ นวดแล้วโคตรสบาย ครั้งแรกที่รู้ว่าพี่กันต์นวดเป็นก็ตอนลองโค้ดครั้งแรกแล้วพี่กันต์กับพวกรุ่นพี่ม.6 คนอื่นมาดู เห็นผมนั่งหมดแรง พี่เค้าเลยนวดให้นิดๆหน่อยๆ ดีขึ้นเยอะ ครั้งนี้ก็ขออีกสักรอบเหอะ เมื่อยกว่าคราวที่แล้วอีก...
“สบายอ่ะ”
“แน่อ่ะดิ ไม่นอนทับพี่ไปเลยล่ะ” ผมยิ้มกับคำพูดของพี่กันต์ ตอนนั้นผมไม่คิดอะไรหรอก และคิดว่าพี่กันต์ก็คงไม่คิดอะไรมากหรือผมคิดผิดก็ไม่รู้
ผมนั่งขัดสมาธิหันหลังให้พี่กันต์ที่นวดต้นคอผมช้าๆ เหมือนกล้ามเนื้อที่มันตึกก็ค่อยๆคลาย จากนั่งหลังตรงก็เปลี่ยนมาเป็นทิ้งน้ำหนักเอาศอกเท้าขาคนนวด ส่วนตัวผมก็พิงตัวพี่เค้าแบบสบายสุดๆ เก้าอี้นวดชัดๆ เป็นบุญของผมแล้วที่ไอ้ชุนมันส่งผมมาหาพี่กันต์
“ขอแถวๆเอวได้ไหม” ผมพูดเสียงแบบน่าสงสารๆ ที่มันดูออกจะตอแหลชัดๆ แต่มือที่นวดอยู่แถวไหล่ก็เลื่อนลงมากดแถวๆเอว
“ไปทำอะไรมาปวดเอว” มาแล้วไอ้จุดขายของพี่กันต์ พูดจาสองแง่สองงาม
“ทำกับพี่กันต์นั่นแหละ” ผมเล่นกลับซิครับ แรกก็ๆ เฮ้ย อุบาทว์ สักพักสนิทหน่อยก็จากไม่เล่นก็เป็นรับมุขแทน ฮาแตก ชวนคิดลึกกันไป
“ทำกับพี่กันต์นั่นแหละ” เสียงพูดกลั้วหัวเราะของผมทำให้พี่กันต์หัวเราะฮึๆ เปลี่ยนจากนวดเอวเฉยๆมาจับเอวผมเอาไว้หลวมๆ โบรคแบคสิ้นดี ใครมาเห็นนี่กุเสียหมดแน่
“ทำกับพี่อ่ะธามไม่ต้องปวดเอวหรอก แค่ทนเจ็บอย่างเดียวแค่นั้นแหละ” พี่กันต์ก้มหนน้ามากระซิบผมที่หูแบบที่ชอบเล่นประจำแล้วผมก็หัวเราะก๊ากเก็กแตกทุกครั้ง ครั้งนี้ก็ไม่เว้น ผมสะดุ้งหัวเราะคิกคักตามประสาคนบ้าจี้ พี่กันต์ผลักผมออกไปห่างๆ อย่างกับผมเป็นหนูตายอย่างงั้นแหละ ฮือออ ทำกับธามได้ ผิดกับไอ้คำพูดเมื่อกี้ลิบลับเชียว
“ไปทำงานเลย อู้งานนะ เดี๋ยวฟ้องชุน” พี่กันต์เปลี่ยนโหมดเลิกเล่น ใช้อำนาจรุ่นพี่ข่มขู่
“โอเคๆ ไปก็ได้ ขอบคุณนะคร๊าบบบบบ ขอให้หล่อๆรวยๆ” ผมโบกมือลารุ่นพี่ที่เคารพด้วยท่าทางแสนจะไม่เคารพ วิ่งไปที่สนามกีฬา ที่ซึ่งงานของผมยังรออยู่อีกกองพะเนิน!
……………………………………………………………………………………………….
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำ ใส่เสื้อยืดตัวที่พอดูได้กับกางเกงขาสั้น พี่กันต์นั่งดูทีวีรออย่างว่าง่าย เด็กดีนะเนี่ย ผมอาบน้ำไม่นานหรอก แปปเดียวจริงๆ เบียร์กระป๋องนั้นที่ก่อนผมเข้าห้องน้ำยังไม่แกะแต่ตอนนี้หมดกระป๋องแล้วอะไรวะเนี่ย...
“กลิ่นดีกว่าเดิมเยอะเลย” เสียงแซวเบาๆดังมาจากทางโซฟา ผมเดินมานั่งลงที่ว่างข้างๆ
“แน่ล่ะซิ ผู้ชายนี่หว่าจะให้ตัวหอมกรุ่นละมุนละไมแบบผู้หญิงได้ไง” ผมแย้ง
“ก็ไม่ได้ว่าสักหน่อย แค่ตอนนี้หอมกว่าเดิม ว่าไง จะนวดป่ะ หรือไม่แล้ว” พี่กันต์หันหน้ามาถามผม กลัวว่ะเฮ้ย จะทำอะไรกุป่ะเนี่ย
“ไม่ทำอะไรแผลงๆใช่ป่ะ” ผมถามด้วยความระแวง ไว้ใจได้ที่ไหนล่ะเนี่ย
“ทีเมื่อก่อนยังเสนอตัวเองเลย”
“โห ตั้งนานแล้ว” ผมนึกแล้วก็แย้งพี่กันต์เซ็งๆ รู้สึกตอนนี้หน้ากูบางๆ ร้อนๆยังไงก็ไม่รู้ พอนึกอีกรอบแล้วแบบ ฮือ... กุโคตร.... เออไปเติมเอาเองละกันว่าอะไรดี คิดไม่ออกเหมือนกัน พี่กันต์เลิกคิ้วขึ้นเหมือนจะถามว่า ไงล่ะ ใครที่เคยอ้อนกุไว้
“จะช้า จะนานก็เหมือนเดิม” พี่กันต์เปรยขึ้นช้าๆ
“มันไม่เหมือนกัน” ผมเถียงอีก
“มีแต่ธามแหละที่ไม่เหมือนเดิม คิดแบบเมื่อตอนนั้นได้ไหมล่ะ ความรู้สึกพี่มันก็เหมือนเดิมตลอดแหละ” ประโยคนี้ทำให้ผมชะงักนั่นดิ ผมนี่แหละคนแรกที่ไม่เหมือนเดิม เพราะผมเริ่มถอย จนสุดท้ายเหมือนพี่กันต์รุกเข้ามาในชีวิตผมมากเกินไป
“เหมือนเดิมนี่ยังไง” ถามไปแบบพล่อยๆ ไม่รู้จะได้คำตอบแบบไหน...
พี่กันต์ยิ้ม….
….
“...ก็คิดอกุศลไง ก็ยังคิดอกุศลยังงั้น” หน้านิ่ง เฉย... กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!
เหี้ย! ผมขำพรืดกับคำตอบที่แม่งไร้สาระไร้ความซึ้ง ไม่มีความเป็นคนดี และช่างอุบาทว์สัปดนเกินรับ ผมนั่งตัวสั่นหงึกๆ เพราะพยายามจะกลั้นหัวเราะสุดตัวกับมุขดั้งเดิม อันลามกและ18+ของพี่กันต์...
“อุบาทว์ว่ะ ไม่กล้าเข้าใกล้แล้วเฮ้ย กร๊ากๆๆๆๆๆ” ผมยังคงหยุดหัวเราะไม่ได้ พี่กันต์มองยิ้มๆ สายตาบ่งบอกว่า มุขกุมันสำเร็จ มึงหัวเราะแล้วเห็นป่ะ
“ขำอะไรนักหนาเนี่ย บ้าจี้ไปป่ะ” พี่กันต์มองผมที่นั่งตัวสั่น (ไม่ใช่กลัว แต่หัวเราะอยู่)
“ก็ขำพี่กันต์นั่นแหละ กล้านะ โตแล้วนะ ไม่ใช่อายุ18 โอเคๆ เชื่อแล้วนะ นวดเลย เอาดีๆด้วย นวดดีเดี๋ยวจะพาไปเลี้ยงมื้อใหญ่” ผมยักคิ้วให้คนนวดที่ส่ายหน้าขำๆ
มือที่ค่อยๆกดลงไปบนกล้ามเนื้อที่ตึงจนปวด ทำให้มันค่อยคลาย ความสบายชวนเคลิ้มทำให้ผมยิ้มออกมานิดๆ พี่กันต์ค่อยๆนวดไล่ลงไปตามแนวกระดูกสันหลังที่ก้มๆเงยๆทั้งวัน อยากพิง แต่มันคงไม่ดีมั้ง จะสบายไป จะใกล้กันเกินไปรึเปล่าในสถานการณ์แบบนี้อย่างที่พี่กันต์บอกว่า คิดอกุศล
“แฟนเคยนวดให้อย่างงี้ป่ะ” พี่กันต์ถามผม ผมส่ายหน้าเป็นคำตอบ ถ้าจะให้ตอบตามความเป็นจริง จนถึงวันนี้ นอกจากพ่อแม่และเพื่อนสนิทอย่างเสี่ยวปาล์ม ไม่มีมีใครดูแลผมได้ดีเท่าพี่กันต์เลยสักคน..
ผมบอกกับตัวเองในวันนั้นที่ได้อยู่กับตัวเองว่าต่อไปนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นผมจะเผชิญหน้ากับมัน ซึ่งวันนี้ผมมานั่งอยู่ตรงนี้ ผมจะไม่หนี ผมอยากรู้ว่าถ้าพี่กันต์ตั้งใจจะจีบผมจริงๆพี่กันต์จะทำยังไง ไอ้เรื่องวุ่นวายที่ว่า ผมจะเผชิญหน้ากับมัน ถ้ามันไปไม่รอด ถ้าผมไม่ได้รู้สึกดีขึ้น มันจะเป็นการจบที่ชัดเจนว่าผมไม่ใช่เกย์ ไม่ใช่คนที่พี่กันต์คิดว่าต้องการ จะไม่มีใครที่ต้องมาเจ็บกันอีก แต่ถ้ามันใช่ ถ้าอยู่ๆวันนึงผมรักพี่กันต์หรือใครบางคนได้ขึ้นมาจริงๆ อย่างน้อยคือผู้ชายคนนั้นมันก็เป็นผู้ชายเพอร์เฟ็คที่กุเคยตั้งสเป็คฟ้าประทานเอาไว้ ไม่ใช่คนที่หาได้ง่ายๆ เป็นคนที่ใครๆก็ต่างคิดว่าไม่มีอยู่บนโลกนี้ เขาเป็นคนดี และเขาพร้อมที่จะอยู่กับผม ดูแลผม...
........................................................29-10-2011
เฮ้ยยย วันนี้ยาวนะว้อยยยย ใครว่าสั้นแม่งเลิกอัพ2วัน จะไปเขียนยาวๆประชด ก๊ากกกกกก!! บทนี้เวลาไม่คืบหน้าแต่ความสัมพันธ์คืบหน้า ปรบมือออออออ!!!
เอลิร์ทมากวันนี้ ฟิต เยอะ กันต์-ธามล้วนๆ ไม่มีตัวละครอื่นเลย นอกจากปลาหางนกยูง! จัดไป จัดป๊ายยยยยย!!!! ว่าแต่ก็มีคนอ่านดึกเหมือนกันนะเนี่ย ฮิ เด๊่ยวตอบโพสเม้นถัดไป เพราะเดี๋ยวไม่พอ กำหนด2000พัน มันไม่ใจ นู๋ขอ2หมื่นเลยได้ป่ะ!!!! (นั่นเปรี้ยว พูดเล่นนะ อย่าแบน 555+)
หนุกไม่หนุกเม้นท์ เกลียดคนแต่งเม้นท์ รักพี่กันต์เม้นท์ อยากเป็นธามเม้นท์ กรี้ดเชฟหมิงเม้นท์ แฟนคลับพี่นายเม้นท์ คิดว่าเจ๊แป้งเป็นตุ๊ดเม้นท์ อยากได้เลิฟซีนเม้นท์ อยากใสๆเม้นท์ จะเอาดราม่าเม้นท์ จะเอาฮาเนี่ยราดเม้นท์ ขอสถุลกว่านี้เม้นท์ ขอไพเราาะงดเหี้ย! ก็เม้น อยากให้หยุดอัพสักทีอ่านไม่ทันก็เม้น! จัดมา ตอบหมด มาเลยยยยยยยยยย เยอะแค่ไหนก็ตอบว้อยยยยย!!! กลัวไม่เยอะอย่างเดียวนี่แหละ 555555555555555555 ทำได้ตามขอไหมว่ากันที่หลัง กร๊ากกกกกกกกกกกก
ปล. คนเขียนบ้าไปแล้วจ้ะ... เยสเป็ด
โพลล์
หัวข้อ: PIECE OF TIME - เป้า(ของ)จุดหมายมีไว้พุ่งชน --- จบ (แจ้งข่าว p.238) (อ่าน 2012241 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก