หัวข้อ: PIECE OF TIME - เป้า(ของ)จุดหมายมีไว้พุ่งชน --- จบ (แจ้งข่าว p.238)

[FiZZ]

พี่นายน่ารักอ่ะ แต่พี่หมิงนี่ตีความคำพูดพี่นายได้เจ๋งเป้งมาก ถึงว่า ตามตื้อมาได้ตั้ง3ปี
ที่แท้เจ๊กตีความคำด่าได้แบบเข้าข้างตัวเองสุดๆแบบนี้นี่เอง   
เพลงแห่งความหลังของหมอธามกะพี่กันต์นี่ก็เคยเป็นเพลงโปรดเราอยู่พักนึงเหมือนกัน
กลับมาฟังอีกทีก็คิดถึง

ปล. เราเป็นพวกจินตนาการกว้างไกลค่ะ อย่าว่าแต่คำว่า chief เลย
ไม่ว่าจะเขียนอะไรมา ความบ้าของเราสามารถตีความไกลไปได้อีกร้อยแปดค่ะ 

[konnarak]

นายกลัวเป็นหม้าย อ่ะดิ  คู่นี้โหดเนอะ

ธามใจอยากแข็งมากดิ

ชอบเรืองนี้

[AbcPrince]

แอบไปอ่านนิยายในบอร์ดนิยายจบแล้วมา 2-3 วัน
พออ่านจบ จิตตกอีก 2 วัน -- เรื่องเศร้าเกิน วันนี้กลับมาเกาะติดต่อ อิอิ
 
อยากบอกว่า...
ชอบคู่ เชฟหมิง-พี่นายมากมาย *-* เอาเยอะๆ เลยได้ปะงับ
อยากเห็นพี่นายเพลี่ยงพล้ำ อิอิ
 
ท้ายสุด...เอาใจช่วยคนเขียนน้าคัฟ
อย่าเครียดมากน้า เด๋วหน้าแก่ อิอิ
 

[gargoyle]

บทที่26
ยกเว้นเอาไว้
...........................................................................................
กันต์ talking
……………………………………………………..

เพื่อนหลายคนเมื่อรู้ว่าผมเป็นอาจารย์พิเศษที่มหาลัยเอกชนชื่อดัง ไม่ว่าจะใครก็ต่างบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า อย่างผมไม่น่าไปสอนใครได้ ผมว่าผมก็เป็นคนที่ดูเป็นแบบอย่างได้อยู่นะ (บางเรื่อง) ผมนั่งอยู่หลังเครื่องฉายโปรเจคเตอร์ แต่ถามว่ากำลังเขียนอยู่ไหม ไม่ ผมกำลังเล่าเรื่องการเข้าใจตลาดโดยยกตัวอย่างง่ายๆจาก..

“ก็เหมือนคุณกำลังจีบใครบางคน คุณถูกเค้าโยนกลับมา ถ้าคุณยอมแพ้ นั่นหมายความว่าคุณจะต้องหาตลาดใหม่ แต่ในกรณีที่คุณไม่ยอมแพ้กับตลาดเดิม คุณต้องเข้าใจถึงสาเหตุของการที่คุณถูกโยนกลับมาว่าเป็นเพราะอะไร” ผมพูดเรื่อยๆ มองเหล้านักศึกษาหน้าใส ใส่เสื้อฟิต

“สาเหตุมีหลายอย่าง คุณอาจจะแย่ คุณหน้าตาไม่ถูกใจ คุณก็ปรับหน้าตาให้มันดูดีขึ้น นิสัยคุณไม่ผ่านถ้ามันปรับได้โดยไม่เสียเอกลักษณ์ของผลิตภัณฑ์คุณก็ปรับมัน คุณดูต่ำเกินสำหรับเขาก็ยกระดับชีวิตตัวเอง หรือคุณดูเอื้อมไม่ถึงสำหรับเขาก็ปรับให้มันลงมา แต่ที่สำคัญคือความจริงใจต่อลูกค้า และรักษาเอกลักษณ์ของผลิตภัณฑ์ เพราะแรกๆเขาอาจติดคุณเพราะคุณใช่สำหรับเขา แต่คุณปรับให้ตามเขาตลอดไม่ได้ คุณต้องทำให้ตลาดปรับมาหาคุณให้ได้... เนี่ยแหละ จำๆเอาไว้นะ” ผมพูดแล้วก็มองนักศึกษาอีก เหล่าเด็กเรียนนั่งหน้าทุกคาบ ยังงงว่าควรจดดีหรือไม่จดดี ส่วนไอ้พวกที่ไม่จดอยู่แล้วนั่งยิ้มคิกคัก

...เดี๋ยวก็รู้แม่งไม่หมู

ผมอธิบายเรื่อยๆ ตามบทเรียนสักพักก็หมดเวลา ผมนี่ดีใจจริงๆ ขอบอกเลยนะว่าไม่ใช่แค่นักศึกษาที่อยากเลิกเรียน ไอ้ผมเองก็อยากเลิกสอนไวๆเหมือนกัน …จะชวนธามไประลึกความหลัง

“อาจารย์คะ” นั่นไง...

“คือคะแนนมิดเทอมหนูไม่ดีเลยอ่ะค่ะ แบบว่า มีอะไรที่พอจะช่วยทำให้หนูผ่านได้ไหมคะ เพราะไม่งั้นหนูติดเอฟแน่เลย...” ผมยิ้มให้นิดนึง คือแม่สาวคนนี้สวยใสไร้สมอง เธอเล่นไม่เข้าเรียนและตอนนี้เกรดแย่เหลือประมาณ...

“ก็ตั้งทำคะแนนปลายให้ให้ดีล่ะครับ เพราะมั้นก็ไม่ผ่าน”

“ก็แหมม อาจารย์คะ ข้อสอบอาจารย์อ่ะ ยากกกก มากๆเลยค่ะ แล้วหนูแบบว่าหัวไม่ดี” เธอมีเน้นเสียงเป็นระยะ ช้ำชองมาก ธามไม่เห็นพูดแบบนี้บ้างเลยวะ ถ้าพูดแบบนี้นะธาม จริงๆ จะไม่ปล่อยไปไหนเลย

“หัวไม่ดีก็พยายามมากๆครับ อ่านหนังสือ ถามเพื่อน ถามอาจารย์ในคาบเลยถ้าไม่เข้าใจตรงไหน อาจารย์ไปละ บ๊ายบายนะ” แล้วผมก็ยกมือลา...

ผมไม่ได้ปิดนะที่ผมเป็นอะไร มีรสนิยมยังไง แต่ว่านักศึกษาเค้าไม่เคยถามเองนี่นา

ผมเดินไปที่ลานจอดรถเดินไปกดโทรศัพท์โทรหาธามไป สักพักธามก็รับ ตั้งแต่วันที่ไปกินเหล้าลากไอ้หมิงกลับมาวันนั้นก็ไม่ได้เจอหน้าธามมาเกือบอาทิตย์แล้ว เพราะว่าทั้งผมทั้งธามมีงานทำ แต่ก็ได้โทรไปแหย่นิดๆหน่อยๆบ้างพอให้ไม่ลืมผมไปซะก่อน ไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองหรอก แต่ผมว่าแผนการตลาดของผมมันใกล้แล้วล่ะ

“อยู่ไหนอ่ะพี่กันต์” เฮ้ย วันนี้ถามผมก่อนเลย ผมไม่ได้เริ่มนะ

“อยู่มหาลัย จะชวนไปกินข้าวร้านอร่อย ไปเถอะ” ผมเข้าไปนั่งในรถเพื่อที่จะได้ไม่ตกเป็นเป้าสายตาของนึกศึกษาว่าอาจารย์แม่งยิ้มบ้าอะไรตอนคุยโทรศัพท์ ภาพพจน์มันจะดูไม่ดี (แต่ไม่เคยคิดตอนไปกินเหล้าในร้านที่อาจมีนักศึกษา) เวลามาสอนหรือไปทำงานผมขับฟอร์จูนเนอร์นะครับ ยกเว้นเวลาไปเที่ยว หรือวันไหนคึกๆ ก็จะขับz4ไป แต่มหาลัยนี่ไม่กล้าโดยเฉพาะตอนช่วงสอบ กลัวนักศึกษาเกลียดขีดรถด่าแม่

“ร้านไหนนึกไงชวน”

“แปลกตรงไหน ชวนตลอด ธามก็ไปตลอด” ผมพูดขำๆ

“เฮ้ยๆ ธามไม่ใช่คนง่ายนะ”

“ยากกับคนอื่นแต่ง่ายกับพี่เหอะ” ขอหน่อยนึง... ขอหยอดนิดนึง

“ง่ายกว่านี้ก็ไม่ต้องทำอะไรแล้วพี่กันต์ ฮ่าๆๆๆ” ธามก็รับมุขตามเคยมันน่ารักตรงนี้ล่ะ

“ร้านไหนจะได้ไปถูก” แต่ก็ไม่เคยปฏิเสธนะแบบนี้

“ไม่บอก อยู่ไหน จะไปรับ” ผมว่าร้านนี้มันจะดีกว่าถ้าไปด้วยกัน

“อะไรว้า ธามอยู่คอนโด”

“ทำไมกลับไปไวล่ะ”

“พี่หมิงไม่สบายพี่นายเลยให้มาดู จะมาตอนนี้เลยป่ะเนี่ย” ผมขมวดคิ้วแต่ก็ไม่แปลกใจ ไอ้หมิงคงใส่บ๊อกเซอร์ออกไปรับลมจิบไวน์ตามประสาคนอย่างมันที่ระเบียงคอนโด ผมก็เคยเห็นตอนป่วยเป็นแบบนี้ แต่ไม่เคยเข็ด เจอนายเข้าไปคงหายซ่า

“อีกครึ่งชั่วโมงถึง เดี๋ยวโทรให้มารอหน้าคอนโด” ผมบอกธาม ที่ทำเสียงเหมือนพยักหน้าเข้าใจอยู่กับตัวเอง

...
ธาม talking
……………………………………………………………………………….

ช่วงนี้เจ๊แป้งงานยุ่งมากและผมซึ่งงานว่างมากก็ย่อมเป็นปกติแต่ไม่ธรรมดาที่ออกมากินข้าวกับพี่กันต์กันสองคน ผมนั่งอยู่ในรถ พี่กันต์หน้าตาดูเหมือนกระตือรือร้นอยากพาไปมาก พี่กันต์ให้ผมมายืนรอเหมือนรอรถเมล์ที่ป้ายหน้าคอนโด ถามว่าทำไมไม่เข้าไปแล้วไปดูพี่หมิงด้วย พี่กันต์ตอบว่าขี้เกียจ ให้มันได้แบบนี้ดิ คือถ้าไม่ใช่แบบพี่กันต์ คนอื่นมันช่างกล้า

“เฮ้ย จะพาธามไปไหนน่ะ หน้าตาโคตรระริกระรี้เลยนะ” ผมแซวพี่กันต์

“เหรอ หน้าพี่เป็นแบบนั้นเหรอ” พูดแล้วก็ทำหน้านิ่งๆ แต่ก็ยังเห็นยิ้มที่มุมปากโตกันจะจะแก่แล้วยังจะมาทำตัวแบบนี้กันอีก

หลังจากที่วันนั้นผมได้ฟังคำว่า ‘พี่รักธามนะ’ พี่กันต์กับผมก็ไม่ได้เจอหน้ากันจนมาวันนี้นี่แหละ ผมรู้สึกอะไรไหม ถ้าตอบว่าไม่มันคือการโกหกตัวเอง พี่กันต์กำลังขุดมันขึ้นมา ความรู้สึกเก่าๆมันคือความไว้วางใจและเชื่อใจที่ผมเคยเอามันมาจากพี่กันต์ และตอนนี้พี่กันต์กำลังจะเอาสิ่งที่ผมเอาไปกลับคืนมาแบบขอของแถมพวกตัวกับหัวใจเสี่ยวๆอะไรประมาณนี้ เอาง่ายๆคือผมว่า ทางเลือกของผมมันไม่ค่อยมีมากนักหรอกตอนนี้ ยังไม่ได้เล่าให้เจ๊แป้งฟัง ไม่กล้าพูดตามตรง กลัวเจ๊แป้งมัดแขนขาประเคนยกผมใส่พานให้พี่กันต์ถึงที่...

พี่กันต์ขับรถขึ้นทางด่วน ด้วยความเร็วตีนผีนิดๆ ก็ลงมาตรงถนนเส้นที่คุ้นเคย มันเป็นถนนทางไปโรงเรียนที่ผมอยู่มา15ปี ตั้งแต่จำความได้ก็อยู่ที่โรงเรียนนี้แล้ว ผมหันไปมองข้างๆ ร้านเครื่องเขียน ร้านข้าว ร้านนม ผมมองกลับเข้ามาในรถ พี่กันต์ยิ้มไปขับรถไป อยู่ๆผมก็ยิ้มตาม

“เฮ้ย ร้านนั้นเหรอ” ผมถามพี่กันต์ พี่กันต์กลั้นยิ้ม ผมก้มหน้าลงกลั้นหัวเราะ ขำว่ะ ตลก พามาไกลมากเพื่อมากินข้าวร้านอาหารตามสั่งหน้าโรงเรียน รสชาติกลางๆราคาปกติ แต่ที่สำคัญเต็มไปด้วยความทรงจำ

“เป็นคนติดอยู่กับความหลังเหรออออ” ผมยิ้มล้อๆให้พี่กันต์ ถึงจะตามองทางข้างหน้าผมก็รู้หรอกว่าเห็น

“ไม่ได้ติดความหลัง แต่เค้าเรียกว่ารักอดีต และหวังว่ามันจะเป็นปัจจุบัน” พูดแล้วก็หันมามองแวบนึงก่อนหันไปมองทางต่อ

“หยอดให้มันตลอดเหอะ”

“น้ำหยดลงหินทุกวันหินยังกร่อนนะธาม” ก็ถูกของพี่กันต์นะ

“ธามไม่ใช่หินนะเฮ้ย” ผมพูด ใช่ผมไม่ใช่หิน ผมอ่อนกว่านั้นเยอะจริงๆ โดยเฉพาะไอ้อะไรที่มีที่มาที่ไปแล้วก็เป็นอะไรที่มันเคยกระทบกันมาก่อน... เหอะๆ เอาแล้วไงกู จนได้นะพี่กันต์

ร้านอาหารตามสั่งอยู่ในตึกแถวสามชั้นสองคูหา เปิดตั้งแต่ 6โมงเช้าจนถึง 2ทุ่ม ลูกค้าหลักๆที่ทำให้ป้าคนขายแกมีเงินส่งลูกไปนอก และเที่ยวตามรอยซีรีย์เกาหลีทุกปีคือนักเรียนของโรงเรียนที่อยู่ใกล้แค่เดินข้ามถนนไปไม่กี่เมตรก็ถึงทางเข้าโรงเรียน ตอนนี้หกโมงเย็น ฟ้าเริ่มเป็นสีส้มๆ ผมกับพี่กันต์ดูเป็นกลุ่มลูกค้าที่ช่างแตกต่าง เพราะนอกจากเรา ที่เหลือคือเด็กนักเรียนผมสั้นหัวเกรียน ที่นั่งเดี่ยว นั่งกลุ่ม หรือนั่งคู่ แต่ก่อนผมคือลูกค้าขาประจำ พี่กันต์ก็เหมือนกัน แต่ไม่ค่อยได้มากินด้วยกันหรอก ถึงจะมากินพร้อมกันก็นั่งคนละโต๊ะ...

มันเหมือนกับ แอบคบกันนะว่าไหมทั้งๆที่มันไม่มีอะไรแต่ก็ไม่อยากให้ใครรู้ว่าสนิทกัน ทั้งผมทั้งพี่กันต์ เหมือนกันเลย ทำไม จนตอนนี้ก็ไม่ได้คำตอบ

“เอ้า คุ้นๆ” ป้าหลิ่มทักขึ้น ชื่อจริงๆป้าคืออะไรไม่รู้ แต่หลิ่มมาจากสลิ่มที่บ่งบอกสีสันของการแต่งตัวของป้า ป้ากลิ่มหน้ามันเยิ้มเงยหน้าจากกระทะผัดข้าวมายิ้มให้ ร้านปรับปรุงนิดหน่อย นิดเดียวจริงๆ นิดจนนกไม่ออกว่าปรับปรุงอะไร นอกนั้นเหมือนเดิม กระเบื้องเก่าๆ ผนังร้านรอยจารึก กระทะดำๆ ไม่มีเมนู เดาเอาว่ามีอะไรเหลือให้กินบ้าง โต๊ะกับเก้าอี้ไม่สมดุลกัน เก้าอี้มีคละแบบอย่างกับของเหลือโรงงานเอามาวางสุม แม่งไร้ศิลปะในการจัดร้านสิ้นดี ร้านนี้คือกินเพื่อประทังชีวิตหาได้กินเพื่อรื่นรมย์

“กลับมารำลึกความหลังอ่ะป้า” พี่กันต์พูดยิ้มๆ ลูกค้ารุ่นน้องเงยหน้าขึ้นมองผมสองคน ไม่มีใครทันรุ่นผมหรอก แก่เกินไป รู้สึกเลยว่าแก่จริงๆ

..............................................................................................
8ปีที่แล้ว (รอบที่พัน)

ทำไมผมถึงโง่แบบนี้ลงมารับผิดชอบงานโค้ดเชียร์ ตอนนี้ผมกำลังนั่งมองแผ่นกระดาษที่อ่านแทบไม่ออก ลายมือผมเอง ทุกอย่างผมเขียนเอง ตอนนี้ผมงง งงเหมือนหมาหลงทาง นี่มันคืออะไร แม่งเหี้ยอะไรในโลกนี้ เกิดอะไรขึ้นกับกุ ฟ้ามืด ผมนั่งในห้องสีคนเดียว คนเดียวจริงๆ ทีแรกผมกลับบ้านไปแล้ว แต่ลืมของ เลยกลับมาเอา พอกลับมาเอาก็นึกขึ้นได้ว่าโค้ดยังไม่เข้าใจเลย ต้องคิดส่งคร่าวๆแล้วอีกสองวัน แล้วผมก็มานั่งโง่อยู่ตรงนี้ แย่ว่ะ

ผมถอนหายใจเฮือก หิวก็หิวแม่ง...

อยู่ดีๆหูถั่วๆที่มักได้ยินแต่อะไรที่ไม่ต้องการก็ได้ยิน เสียงคนเดินใส่นันยางที่ค่อยๆเดินมาทางนี้ ถามว่าทำไมรู้ว่าเป็นนันยาง ก็เพราะมันใส่กันทั้งโรงเรียน ฟังมาตั้งแต่ไหนแต่ไร มีเสียงเอี๊ยดๆ แบบที่ไนกี้ หรืออะดิดาส ทำเลียนแบบไม่ได้ อ่ะดิ ไงล่ะ ฉลาดนะผม เรื่องแบบนี้ ที่ไม่ได้สาระน่ะ

ผมกำกระดาษแน่น.. แม่งใครวะ เสียงหยุดอยู่หน้าประตู และประตูก็ถุฏผลักออกไป

“เอ้า นึกว่าใคร” พี่กันต์พูดขึ้น มาเมื่อเห็นผมนั่งตื่นเต้นจ้องประตูอยู่ แล้วมาทำอะไรวะ

“เอ่อพี่มาทำอะไรอ่ะ” ผมถามพี่กันต์แบบตามประสาคนไม่สนิทกัน คือพึ่งเจอไม่กี่ครั้ง พี่กันต์ยิ้มเหมือนเดิม ไม่ว่าอะไรพี่แกก็ยิ้มนำมาก่อนหมด

“จะมาเอาโค้ดของปีที่แล้ว กะจะเอาให้ธามดูพรุ่งนี้เช้าพอดี แล้วนี่มาดูโค้ดเหรอ เข้าใจป่ะ” พี่กันต์นั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามผมผมส่ายหน้า จะรักษาฟอร์มทำไมในเมื่อกุไม่เข้าใจอ่ะ

“ไหนดูดิ” พี่กันต์หยิบกระดาษไปจากมือผม แล้วก็ขมวดคิ้ว ในสายตาผมตอนนั้น พี่กันต์แม่งเป็นคนคนนึงที่รุ่นน้องแบบผมอยากจะเป็น หาอะไรที่เสียๆหายๆจากพี่กันต์ไม่ได้ ยกเว้นไอ้เรื่องที่ว่าพี่กันต์เป็นไบนี่ล่ะ แต่มันก็ปกติ ธรรมดา ในโรงเรียนชายล้วนอยู่แล้วเรื่องแบบนี้

“เขียนอะไรของมึงวะ” พี่กันต์พึมพำ แต่ผมได้ยินนะ...

“ผมก็เริ่มมองไม่ออกเหมือนกัน”

“เออ ช่างหัวแม่ง... มันมีแพทเทิร์นเว้ย มาคิดใหม่หมดก็เก่งไปละ นี่ไงจะมาเอาไปให้ลองปรับๆเสริมๆดู” พี่กันต์พูดจบก็วางไอ้กระดาษยุ่งๆลงใส่มือผม จากนั้น ก็ทำการปีนตู้... ปีนจริงๆ โคตรไวเลยด้วย พี่กันต์กระโดลงมาปัดฝุ่น ได้กระดาษยุ่ยๆสภาพแย่มาอยู่ในมือ เย็บและใส่ถุงพลาสติกเอาไว้

“นี่แหละ ก็บอกแล้วว่ามีอะไรให้โทรมา” เหมือนจะว่าผมอวดเก่งนะแต่ว่าหน้ามันไม่ได้ว่า แต่เป็นในเชิงบอกว่า ไม่ต้องเกรงใจ พี่ยินดี ยิ่งรวมกับหน้ายิ้มๆด้วย

“ก็กลัวว่า..” พูดไม่ทันจบพี่กันต์ก็ตบไหล่ผมเบาๆ

“ไม่ต้องกลัว พี่ว่างมากกกกกกก”

แล้วผมก็นั่งฟังมันซะตอนนั้นล่ะ อยากรู้อะไรผมก็ถาม พี่กันต์ในความคิดผมที่ดูแบบจับต้องไม่ได้ค่อยๆหายไป กลายมาเป็นรุ่นพี่ที่โคตรฮาโดยเฉพาะไอ้มุขเสื่อมๆที่ไม่เข้ากับหน้าตาและบุคลิกภายนอกเลยสักนิดเป็นคนที่ผมว่าให้เลือกก็อย่าไปเป็นครูเลย เพราะไอ้แต่ละอย่างที่เอามายกตัวอย่างนี่มันอุบาทว์อย่างแรง นั่งฟังไปขำไป

“...ประเด็นของการเรียงโค้ด เหมือนฉากละครน้ำเน่า พระรองนัวเนียไซร้หูมาตั้งนานแต่ไม่ได้ยิง กับไอ้พระเอกมาถึงจับถอดๆ ยิงแม่งเลยเนี่ยมันต่างกัน อันแรกมันรู้สึกดีนางเอกหลง แต่จบเหี้ยก็คือมันไม่ได้ กาก อันหลังมาแบบละครน้ำเน่ากระทำชำเรา แต่มันได้ เพราะสุดท้ายแม่งได้นางเอกและกุก็รักละกัน” มันเหี้ยตรงนี้แหละผมว่า มันเหี้ยตรงการอธิบายที่จังไรแต่เข้าใจเป็นบ้า

“มันใช่เหรอพี่กันต์” ผมถามย้อนเสียงเหวอๆ ใครจะไปคิดวะว่าพี่กันต์แสนดีของไอ้ชุนแม่งดาร์ค

“บางกรณีๆ อย่าเอาไปใช้มั่วๆแล้วมาบอกว่าพี่สอนนะ” พี่กันต์ม้วนกระดาษแล้วชี้หน้าผม

“เฮ้ย ก็พี่กันต์พูดจริงๆอ่ะ” ผมคว้ากระดาษปึกนั้นมาจากพี่กันต์ ยัดใส่กระเป๋า เข้าใจละและ โดยเฉพาะไอ้บทสรุปเมื่อกี้ แจ่มถึงโลกหน้าเลย

“ไม่ได้หรอก ภาพพจน์พี่เสียหมด” พี่กันต์ยักคิ้วพูดยิ้มๆ

“น่าเกลียดว่ะๆ ไหนค่าปิดปาก” ผมแบมือขอ

“เอาปากมาดิ เดี๋ยวปิดให้ด้วยปากแล้วไม่กล้าเรื่องนี้พูดอีกเลย” พูดจบก็เอาลิ้นมาเลียริมฝีปากเป็นเชิงเหมือนจะขู่ ผมถอนหายใจเฮือกแบบเซ็งๆ

“อย่านะ”

“ไม่ได้ค่าอยากปิดปากแล้วเหรอ”

“ขอข้าวแทนได้ป่ะ เลี้ยงหน่อยดิ” ผมอ้อนถาม พี่กันต์เลี้ยงอยู่แล้ว ดูหน้าก็รู้ว่ารวยและใจปล้ำ

“ไม่มีปัญหา...”

ร้านอาหารตามสั่งคือร้านเป้าหมาย ลูกค้ามีแค่ผมกับพี่กันต์ นอกนั้นมานั่งรอสั่งข้าวเป็นกล่องๆคนสองคนเท่านั้น ผมสั่งข้าวผัดหมู พี่กันต์สั่งทะเลผัดพริกแกงกับไข่ดาวยางมะตูม  ดูความต่างของเมนูดิ พี่กันต์กับผมนั่งหันหน้าเข้าหากัน ผมก้มมองหนังสือพิมพ์ฉบับวันนี้ แต่ก็รู้สึกได้ว่าพี่กันต์มองผมอยู่... มองไปเถอะ

...เว้นให้มองได้คนนึงแล้วกัน

.................................................
8ปีที่แล้ว (กันต์ talked)

ธามนั่งอ่านหนังสือพิมพ์ ไม่รู้ว่าอ่านจริงหรือเปล่าเพราะเล่นไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสักที ผมมอง... เรียกว่าจ้องอย่างสนใจเลยก็ได้ ผมเคยบอกแล้วนี่ว่าแต่ก่อนที่จะมารู้จักกันผมชอบมองธามบ่อยๆ เพราะน้องมันน่ารัก มาดูใกล้ๆแล้วน่ามองกว่าเดิมด้วย เพราะมันน่ารักแบบผู้ชายน่ารักที่ไม่เหมือนผู้หญิงแต่มีเสน่ห์ ผิวขาว หน้าใส จมูกโด่ง มองแล้วอยากมองอีก ผมก็เลยถือโอกาสมองต่อซะเลย ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมาสักทีก็จะมองมันต่ออย่างงี้ล่ะ

แล้วธามก็เงยหน้าขึ้นมาจนได้ สงสัยปวดคอ ผมไม่ละสายตาหนี ผมมองตาคู่นั้นตรงๆ

ความคิดแปลกๆเกิดขึ้นในใจผม คิดได้แบบไร้ที่มาของความคิดนี้ ไม่เข้าใจว่าทำไมมันมาได้ ต่างจากปกติตรงที่เพราะผมไม่ควรจะคิดแบบนี้กับคนที่ผมมองเป็นอาหารตาที่ผมไม่ได้อยากได้อะไรมากไปกว่าการมองแล้วก็ลืมไป ผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมในตอนนั้นผมถึงถามตัวเอง เกิดจากอะไร ผมอยากรู้...

...น้องจะชอบกูไหมวะ

ผมพูดในใจ ผมไม่สนใจอะไรมากกับความรู้สึกตอนนั้น เพราะผมไม่เคยรู้เลยว่ามันจะติดค้างในความคิดผมมาถึง 8ปี กับการที่ผมไม่รู้ว่าธามชอบผมไหม

*..................................................................................*12-11-2011


โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก พิมช้ามากวันนี้หนาวววว ที่บ้านเริ่มหนาว เกลียดหน้าหนาววว แม่งงงงงงงง่วงตาจะปิด แต่มันจะขบบทแล้วก็เลยพิมให้มันครบๆ ไม่งั้นค้างๆคาๆ กลัวคนอ่านด่าแม่ 55555

บทนี้ก็ระลึกความหลังอดีตชาติอันหวานชื่น ร้านป้าสลิ่ม มีบทบาทหน้าที่การงานของพี่กันต์ด้วย คงถูกใจสาวก555

ตอบโพสพรุ่งนี้นาา (ช่วงนี้ตอบตามหลังตลอดดด) ขอคุณคนอ่านทุกคนมาก จริงๆ ดีใจมากที่มีคนติดตาม ถือว่าการเขียนไม่สูญเปล่า

[AbcPrince]

ตามต่อท้ายก่อน
เดี๋ยวกลับไปอ่านละจะมาเม้นท์ใหม่น้างับ อิอิ

[chae]

แหมๆ ที่เมื่อ 8 ปีที่แล้วนั่งคิด
น้องจะชอบกูไหมหว้า

ทำไมตอนนี้กล้าพูดว่า พี่รักธามนะหล้า หาาา

[Chiren]

พี่กันต์เป็นอาจาร์ยที่(โคตร)ยอดเยี่ยม เอาชีวิต และประสบการณ์ตัวเองมา เป็นแบบอย่าง ให้ไปนั่งเรียนเองยังงง อาจาร์ยกุสอนอะไร

ยิ่งตอนย้อนอดีตนี่
“...ประเด็นของการเรียงโค้ด เหมือนฉากละครน้ำเน่า พระรองนัวเนียไซร้หูมาตั้งนานแต่ไม่ได้ยิง กับไอ้พระเอกมาถึงจับถอดๆ ยิงแม่งเลยเนี่ยมันต่างกัน อันแรกมันรู้สึกดีนางเอกหลง แต่จบเหี้ยก็คือมันไม่ได้ กาก อันหลังมาแบบละครน้ำเน่ากระทำชำเรา แต่มันได้ เพราะสุดท้ายแม่งได้นางเอกและกุก็รักละกัน”

แล้วทำไมพี่กันไม่ยิงอ่ะ หรือไม่อยากเป้นพระเอก

ง่วงด้วยแต่รออ่านเรื่องนี้อยู่ อ่านจบแล้วเดี๋ยวไปนอน ฮ่า ๆ

 

[stupidchild]

พี่กันต์ควรจะยิงได้แล้วนะคะ จะได้เป็นพระเอกซะที คนอ่านก็ลุ้นมาได้เวลาแล้ว

[BeeRY]

เหลือเชื่อที่ในอีกแปดปีต่อมาพี่กันต์ก็เป็นอาจารย์
คือว่าพี่กันต์คะ ถ้าเค้าสอนนักเรียนแบบพี่กันต์บ้างนี่ ผอ.คงเรียกเข้าพบอ่ะ
สองคนนี้มันเริ่มน่ารักขึ้นทุกวันแล้วนะ อิอิ
คนเขียนก็น่ารัก อัพทุกวันเลยง่ะ

[golove2]

เป็นกำลังใจให้พี่กันต์

 

[wan]

บทบาทการเป็นอาจารย์นี่ ดุเอาเรื่องวุ้ย.......
แต่ที่เวลาอยู่กับธาม หยอดได้ตลอดดดดดด.........
ระลึกไปไอ้ความหลังเนี่ย ค่อย ๆ ขุด ขึ้นมา จนกว่าจะคิดและทบทวนได้ว่า การยอมรับความจริงและความรู้สึกตั้งแต่แรก
ก็คงไม่เสียเวลาตั้ง แปดปี    ( ไม่ได้ว่าพี่กันต์นะครับ ว่าอีกคนอ่ะ ) หึ หึ หึ .....
+1 ให้เป็นกำลังใจ ทางนี้ลมหนาวก็โชยมาบ้างแล้ว 

[FiZZ]

เอ้ย ชอบมาก ชอบพี่กันต์โคดๆเลยตอนนี้ ชอบวิธีอธิบายของพี่กันต์มากๆ เอาไปร้อยเต็ม 
โดยเฉพาะไอการเข้าใจตลาดเนี่ย แหม ทำไมตอนเราเรียนวิชาปริ้นฯมาร์เกตไม่มีใครมานั่งอธิบายให้ฟังงี้บ้าง
เผื่อเราจะได้อะไรที่มากกว่าแค่บีบวกมาประดับทรานสคริปตัวเอง 
อันที่จริงเด็กในเมเจอร์เราก็มีคนชอบคิดอะไรสไตล์นี้นะ พวกชอบทำความเข้าใจในแบบตัวเอง
เสียแต่ว่าไอพวกนั้นมันพึ่งพาไม่ได้ เพราะเราต้องเป็นคนติว อธิบายให้พวกมันฟังแทน 

[roseen]

 

[MoMoRin]

55555555 haa talord....

PS: p'ming kor puai aon p'nai si kha pii,,hu hu hu!!!

[-~iK@iZ_KunG~-]

รู้สึกว่าจะพิมพ์สลับคำกันหลายที่นะครับ แหะๆๆ
ยังสนุกเหมือนเดิมเลยครับและอัพถี่มากๆ จนอ่านแทบไม่ทัน
แต่มาอัพถี่ทุกวันแบบนี้ก็ดีนะครับ ฮ่าๆๆ

[POPEA]

คิดย้อนไปสมัยก่อนอีกแล้ว เป็นความรู้สึกดีดีเหมือนกันต์ล่ะสิใช่มั้ยธาม
ชอบๆ ค่ะที่มาอัพทุกวันสม่ำเสมอ

[choijiin]

พระเอกของชั้นโผล่มาแล้ว
 
หลังจากปล่อยให้อิพี่หมิงกับพี่นายมาแย่งเรทติ้งกระจายไปตอนที่แล้ว
ไปกินข้าวรำลึกความหลังกัน
แล้วก็ทำตัวเป็นพระเอกซะที
จับถอดแล้วยิงแม่งซะ
 
คนอ่านลุ้นกันตัวโก่งหมดและ
 

[MaRiTt_TCL]

พี่กันต์มีวิธีสอนสุดยอดเลยเปรียบอะไรๆๆได้ชัดมาก

[mixmix]

อ๊าาาา ใกล้เข้าสู่วงจรความหวานแบบเติมรูปแบบ(หรือเปล่า?) ชอบพี่กันต์อ่ะ หยอดเข้าไปพี่ เดี๋ยวก็ยอมแล้ว ฮิฮิ 

[iforgive]

ฮากับการยกตัวอย่างในห้องเรียนว่ะ 

[dawnthesky]

บทที่26
ยกเว้นเอาไว้

เหลือบมองเวลา  อับแต่เช้าเลย แต่ชื่อตอนผิดนะคะ อ่านเจอแล้วก็งง ตอนที่ 25 มันอยู่ไหน (วะ)

ก็ยังมีหลายจุดที่ผิดนะคะ แต่ไม่เป็นไรไม่เสียอรรถรสในการอ่านเท่าไร 

มาพูดถึงการเข้าใจตลาดที่กันต์สอนนักศึกษา บอกตรง ๆ ว่า สุดยอด!!! คนเขียนคิดได้ไง ข้าน้อยขอคารวะในฐานะที่เรียนการตลาดมา (แต่ไม่ค่อยได้ใช้) สุโค่ย มาก

4Ps
Product  = คุณอาจจะแย่ คุณหน้าตาไม่ถูกใจ คุณก็ปรับหน้าตาให้มันดูดีขึ้น
Price = นิสัยคุณไม่ผ่านถ้ามันปรับได้โดยไม่เสียเอกลักษณ์ของผลิตภัณฑ์คุณก็ปรับมัน
Place = คุณดูต่ำเกินสำหรับเขาก็ยกระดับชีวิตตัวเอง หรือคุณดูเอื้อมไม่ถึงสำหรับเขาก็ปรับให้มันลงมา
Promotion  =  แต่ที่สำคัญคือความจริงใจต่อลูกค้า และรักษาเอกลักษณ์ของผลิตภัณฑ์ เพราะแรกๆ เขาา อาจติดคุณเพราะคุณใช่สำหรับเขา แต่คุณปรับให้ตามเขาตลอดไม่ได้ คุณต้องทำให้ตลาดปรับมาหาคุณให้ได้

ไปล่ะค่ะ 

[day9day]

เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะครับ

[malula]

ชอบตอนย้อนอดีตแปดปี ทำให้รู้ว่าสองคนนี้เขามีอะไรดี ๆ ต่อกันเยอะ

[DraCo_SLa13]

แหมพี่กันต์  คิดว่าทันไม๊ละเนี่ย  ไอ้รักษาภาพพจน์เนี่ย

[wapview]

cโอย พี่กันต์ หยอดตลอดดดดดด 555+

ชอบพี่กันต์ มาจีบนู๋มา(โดนธามถีบ )
้
เมื่อไหร่จะเป็นแฟนกันน่ะ 

[ben~ya]

วันวานยังหวานอยู่

[cotone]

อาจารย์กันต์มันส์มากกกกกกอ่ะ!

ขออ.ฟิสิกส์แบบนี้ได้ป่ะ>< ยกตัวอย่างได้แจ่มจรัสมาก เหอๆๆ

ชอบบรรยากาศของสองคนนี้ตอนมัธยมจริงจัง มันดูอบอุ่นและอึดอัดไปในเวลาเดียวกัน ปลื้มมมมม

[SungJimun]

อิจฉาธามมมมมมมมมมมม พี่กันต์ม่างงง โคตรเท่ห์อ่ะค่ะ 
พี่แกเป็นผู้ชายในฝันของสาวๆเลยนะเนี่ย หล่อ เท่ห์ เก่ง การงานดี
เพราะฉะนั้น ธามเอาๆไปเหอะ เสียดายมากถ้าจะยกให้ชะนี 

[♠DekDoy♠]

ตรรกะสอนน้องดีเยี่ยมนะพี่กันต์ ว่าแล้วพี่กันต์ก้ยิงซะสิ 555

[♠♥♦♣]

"มันเหมือนกับ แอบคบกันนะว่าไหมทั้งๆที่มันไม่มีอะไรแต่ก็ไม่อยากให้ใครรู้ว่าสนิทกัน ทั้งผมทั้งพี่กันต์ เหมือนกันเลย ทำไม จนตอนนี้ก็ไม่ได้คำตอบ"


ก็ถ้ามันไม่มีซัมติงกัน มันก็ไม่เป็นอย่างนี้หรอกหมอธาม
มันก็คิดกันทั้งคู่แหละว้า ต่างคนต่างเป็นคนพิเศษ