บทที่ 27
เป็นบ้า
.....................................................................................
ผมกับพี่กันต์นั่งมองหน้ากันต์ระหว่างรอข้าว ก็พี่กันต์มองก่อน แล้วไม่พูดอะไรผมเลยมองบ้าง ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมผมไม่พูดอะไร ก็นั่งมองมันแบบนั้นแหละ ถ้าเป็นปลากัดคงท้อง ไม่ดิ อันที่จริงปลากัดมันไม่ได้มองหน้ากันแล้วท้องนะ อันนั้นเวอร์ไปจริงๆมันผสมกันภายนอก มองตามันเป็นแค่การกระตุ้น เรียกง่ายๆทำให้ปลาตัวเมียมีอารมณ์จะได้ปล่อยไข่ออกมาให้ตัวผู้ยิง ดูสาระนะผม ...ไม่หรอก
ผมกระพริบตา แต่ก็ยังไม่พูดอะไร พี่กันต์มองผมหน้านิ่งๆ นิ่งแบบไม่ได้ยิ้ม ไม่ได้โกรธ แต่ไม่ได้รู้สึกว่าไร้อารมณ์ เพราะอารมณ์มันส่งมาที่สายตาหมด ใครว่าดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ พี่กันต์คงพยายามจะพูดกับผมทางสายตาอยู่ละมั้ง นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มนั้นมองตรง ไม่หลบหรือลดลง... ดื้ออ่ะ
รู้แล้วว่ารัก น้อยๆหน่อยก็ได้ ไม่หนีหายไปไหนหรอกผมน่ะ
นี่คือประโยคที่ผมไม่ได้พูด แต่ผมไม่รู้ว่าพี่กันต์จะรู้ไหมว่าผมก็พูดมันทางสายตาเหมือนกันกับที่พี่กันต์ทำอยู่นั่นล่ะ พี่กันต์ยิ้มน้อยๆ แต่ก็ยังไม่ได้พูดอะไร กระพริบตาครั้งนึง แล้วก็มองอีก
“มองอะไรนักหนาห๊ะ” ในที่สุดผมก็เป็นฝ่ายแพ้ ช่างมันเหอะ ไม่ได้แข่งชิงทองคำหนักสิบบาท ยอม
“ก็มองชดเชยตอนที่ไม่ได้มอง”
“เสี่ยวนะพี่กันต์”
“เดี๋ยวนี้ก้าวร้าวกับพี่เหรอ” โถ.. ถามเหมือนผมไม่เคย
“ไม่ว่าจะเดี๋ยวนี้ตอนไหน อดีต ปัจจุบัน อนาคตก็ทำเถอะ” ผมพูดสวนกลับ
“มีอนาคตนี่แปลว่าพี่มีหวังใช่ป่ะ”
“ไม่ต้องหวังมากหรอก ผิดหวังแล้วเจ็บ”
“บอกแล้วเจ็บเท่าไหร่ไม่กลัว กลัวธามไม่รักอย่างเดียว” เฮ้อ... ผมถอนหายใจพูดอะไรต่อไม่ออก
ทำไมน่ะเหรอ อายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยไง!!!
รู้สึกว่าเหมือนมีอะไรมาไชๆตรงแก้ม ปกติไม่ใช่คนหน้าบางแต่ถ้ากับเรื่องบางเรื่องก็บางได้บางดี อยากเอาหน้ามุดใต้โต๊ะ เพราะพี่กันต์ยิ้มกว้าง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าชอบ ไม่ได้ชอบเฉยๆ ชอบมากด้วย แต่ก่อนที่อะไรจะทำให้ผมแพ้หมดรูปไปกว่านี้ ป้าหลิ่มก็มาช่วยชีวิตผมเอาไว้ทัน
“จำได้ละเนี่ยกันต์กับธามใช่ไหม แหม หายไปนาน โตมาก็หล่อเหมือนเดิม” ป้าหลิ่มจำได้ โอ้ความจำป้าดีเลิศมากนะครับสำหรับผม และมันน่าภูมิใจที่ป้าจำได้ เพราะป้าจะจำแต่นักเรียนหล่อๆ คนดังๆ หรือพวกที่มีอะไรแปลกๆ ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าป้าจำผมไว้ในหมวดไหน หล่อ หรือแปลก แต่พี่กันต์ไม่ต้องถามหรอก หมวดหล่ออยู่แล้ว
“ไม่นึกว่าจะจำได้นะป้า” ผมพูด แล้วป้าหลิ่มก็ยิ้มกรุ้มกริ่มแปลกๆ
“เห็นตอนเรียนเหมือนเฉยนะๆ ไปไงมาไงได้กันล่ะเนี่ย” ผมแทบร่วงเจอคำถามนี้ ส่วนพี่กันต์ก็หน้าระรื่นยิ้มรับซิครับ
“ไม่ใช่ป้า” ผมออกตัวก่อนที่มันจะเลยเถิด เพราะรุ่นน้องโต๊ะอื่นที่มีมองๆก็เริ่มทำท่าฟังอย่างสนใจแล้ว ไม่ค่อยปิดบังเลยนะพวกมึงเรื่องคนอื่นเนี่ย
“เอ้าไม่ใช่เหรอ...” ป้าหลิ่มทำหน้างงๆ
แต่พี่กันต์... “ยังไม่ได้ครับ จีบอยู่”
“แหม เด็กสมัยนี้จีบกันยาวดีนะ” พูดจบก็ชิ่ง ผมแทบจะกระชากคอพี่กันต์ที่ยิ้มกว้างพิเศษมาเขย่าๆให้หายแค้น พูดเบาๆไม่ว่าเลยนะ แต่แม่งเล่น... โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!
ป้าหลิ่มจอมแซวอันดับหนึ่งวางจานข้าวสอนจานลงบนโต๊ะ ผมไม่มองอะไร มองแต่ข้าว อยากกินมากตอนนี้ไม่อยากไปมองอะไร แต่ผมแอบเห็นพี่กันต์มองไปข้างๆ แล้วก็ยิ้ม... ยิ้มแบบ... ไงล่ะอิจฉาล่ะซิ อะไรแบบนั้นแหละ ช่างหัวมัน
แม่งงงง พี่กันต์มันร้าย!
“เฮ้ย กินป่ะอ่ะ” ผมเรียกพี่กันต์
“กินดิ” พี่กันต์ตอบผม
“ขอเจาะไข่ได้ไหม” ใครๆก็มีนิสัยนี้กันใช่ไหมล่ะ เจาะไข่แดงในไข่ดาว ผมชอบมาก ถ้าไม่ได้สั่งมากินเองก็ขอคนอื่นเจาะ แต่ไม่ค่อยมีใครยอมให้ทำหรอก แต่ไม่แน่พี่กันต์อาจจะยอม
“ได้ดิ” เฮ้ย ให้ด้วยใจดีอ่ะ ผมยื่นส้อมเตรียมเล็ง แต่ อยู่ๆช้อนอีกคันก็มาขวางเอาไว้ก่อน
“แลกกันเจาะ” พี่กันต์ทำหน้าจริงจัง
“ธามไม่มีไข่ดาว” ผมก้มลงมองที่จานตัวเอง สั่งมาแต่ข้าวผัดอ่ะ ไม่มีอะไรแลก
“แต่ธามมีไข่แดง” พี่กันต์พูดขึ้นมา ผมเข้าใจละ เว้นสักนาทีไม่ได้เลยนะ
“พี่กันต์”
“หืมมม” ยังจะมาหืม เอาไข่แดงของไข่ดาวมาเทียบกับไข่แดงผมโถๆ ถึงผมจะไม่ซิงเรื่องผู้หญิงแต่กับผู้ชายนี่โคตรใสเลยนะเว้ย!
ผมเอาส้อมออกมาจากรัศมีจานของพี่กันต์ กินข้าวตัวเองไม่สนใจไม่พูดอะไร เพราะพูดไปก็โดนสวนกลับแบบสไตล์พี่กันต์อีกแน่ๆ เหลือบไปมองก็เห็นพี่กันต์ไม่ยอมแตะต้องไข่แดง กินแบบอารมณ์ดี ค่อยๆกิน เล็มไข่ขาว เหลือไข่แดงเอาไว้สุดท้าย แม่งอยากเจาะ ไอ้ผมก็โรคจิตจริงๆว่ะ สักพัก ผมก็กินหมด หมดก่อนพี่กันต์ ผมเลยเห็นพิธีกรรมกินไข่แดงที่โคตรละเมียดละไม พี่กันต์เหลือแต่ไข่แดงสภาพสมบูรณ์โคตรๆ แต่ปราศจากไข่ขาว ค่อยๆเอาช้อนตัดขึ้นมา แล้วก็กินมันเข้าไป ไม่เจาะ...
“เฮ้ยย ไม่ยอมเจาะอ่ะ โห ไม่สนุกเลย” รู้งี้แม่งแอบเอาส้อมแทงซะก็ดี ความสุขเล็กๆบนโต๊ะอาหารเลยนา
“โรคจิตป่ะเนี่ย” พี่กันต์ถามผม
“ธามเป็นโรคจิต งั้นอย่ามายุ่งกับธามเล้ย” ผมพูดประชด เรียกป้าสลิ่มมาเก็บตังค์ พี่กันต์ไม่พูดอะไรแค่ยิ้มมุมปาก ผมวางแบงค์ยี่สิบสองใบลงบนโต๊ะ แต่พี่กันต์แม่งเล่นเอาแบงค์ร้อยทับแบบหยามกันชัดๆ ร้ายมาก แต่ได้ครั้นที่ผมจะเอาแบงค์ห้าร้อยวางทับอีกก็จะดูปัญญาอ่อนเกินไปได้แต่คิดเจ็บใจไปก็เท่านั้น
“พี่เลี้ยง”
“ไม่ต้องเลี้ยงหรอก” ผมพูด
“ค่าปิดปาก...” พี่กันต์เอ่ยเบาๆ แต่ก็ชัดเจน ผมชะงัก มันน่าแปลกนะที่พี่กันต์เหมือนจะจำได้ทุกอย่างไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานขนาดไหน ผมไม่รู้พี่กันต์จำเรื่องคนอื่นหรืออย่างอื่นได้ไหม แต่ทำไมเรื่องเก่าที่ผมนึกถึงทีไรมันก็เพราะพี่กันต์ที่เป็นคนเริ่ม เหมือนจะจำได้ทุกอย่าง แม้แต่เรื่องเล็กๆน้อยๆ ผมมองดูนาฬิกาข้อมือ เวลาประมาณนี้ล่ะมั้งที่วันนั้นผมกับพี่กันต์ออกมานั่งกินข้าวกัน แต่ก็แปลกอีกนั่นแหละ เพราะผมเองก็จำได้ดี
ผมเดินออกมาจากร้าน พี่กันต์กับผมหยุดยืนมองหน้าโรงเรียน มันคงเป็นความคิดถึงเก่าๆ นึกถึงตอนเด็กๆที่ตอนนั้นเราคิดว่าโรงเรียนนี้คือโลกของเรา นึกถึงความสนุกแบบเด็กๆ ทำตัวเฮี้ยวๆ แกล้งเพื่อน เช้าตื่นสายไปโรงเรียนไม่ทัน นั่งหลับในคาบ ตอนเย็นอยากเลิกเรียนแต่ดันไม่อยากกลับบ้าน ขออยู่เล่นบาสก่อน เตะบอลอีกนิดได้ไหม ไอ้เหตุการณ์แบบนี้มันผ่านมานานแล้ว ผมภูมิใจมากที่จบจากที่นี่และผมว่าพี่กันต์และคนอื่นๆที่จบมาจากที่เดียวกันกับผมก็คิดไม่ต่างกันหรอก
“อยากเข้าไปเดินเล่นในโรงเรียน” ผมพูดขึ้นมาลอยๆ แต่มันเข้าไปไม่ได้หรอก โรงเรียนไม่ให้คนนอกเข้า
“เข้าไปไหมล่ะ”
“ไม่ๆ เดี๋ยวยุ่งยาก”
...ผมพูดงั้นนะ ก็ผมกลัวมีปัญหา พี่กันต์ก็ทำหน้าเห็นด้วยแต่..
แต่เกิดบ้าอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้ เพราะผมกับพี่กันต์มายืนอยู่ที่โรงเก็บของแล้ว เข้ามายังไงน่ะเหรอ ก็เดินเข้ามาแบบดื้อๆเลย พี่กันต์กับผมหน้าตาน่าเชื่อถือมาก เพราะใส่เชิ้ต กางเกงสแลคทำงาน ยามก็เหมือนไม่เอ๊ะใจอะไร เพราะเห็นผมเดินข้ามถนนมาจากร้านป้าสลิ่มด้วย โรงเรียนตอนกลางคืนเป็นสถานที่พิเศษ ใครไม่เคยอยู่โรงเรียนจนฟ้ากลายเป็นสีดำ และไฟถนนเปิดสว่าง ผมว่าคนนั้นโคตรใช้ชีวิตนักเรียนไม่คุ้มเลย มันเป็นตอนที่โรงเรียนสวยที่สุด เพรามันเงียบ ดูสงบมากในสายตาผม แสงไฟจากตึกเรียนที่เปิดเอาไว้ ตัดกับความมืดมันยิ่งทำให้โรงเรียนในความทรงจำเก่าๆ กลายมาเป็นความจริงที่สวยสุดๆแม้เวลาจะผ่านไปนานหลายปี
“พี่ไม่ได้กลับมาเลยตั้งแต่จบ ครั้งนี้ครั้งแรก” พี่กันต์พาผมเลี้ยวไปที่ทางไปสนามกีฬาต้นไม้ใหญ่ๆหายไปเยอะ และตอนนี้ผมสงสัยว่าต้นไม้ต้นใหญ่ต้นนั้นที่อยู่แถวๆโรงเก็บของถูกตัดไปหรือยัง เพราะมันเป็นที่ที่ผมชอบไปนอนเล่น นั่งพัก เป็นมุมสงบส่วนตัว
“ธามมาหลายรอบละ ก็พี่กันต์เรียนอยู่เมกาจะมาได้ไง”
“ตอนพี่เรียนที่โน่น พอพี่นึกถึงโรงเรียนทีไร พี่ก็คิดถึงธามนะ” พี่กันต์พูดเหมือนจะเล่าให้ผมฟังเฉยๆ
“พี่กันต์ทำให้ธามเหมือนเป็นคนที่โคตรดูดีเลยนะ” ผมพูดออกมาจนได้ล่ะ ก็มันจริง ทั้งๆที่ผมออกจะเหี้ย สถุล ไม่ได้ดีพอที่ใครสักคนจะคิดถึงมาตลอด 8ปี และที่สำคัญคือคนนั้นเป็นคนที่ผมทำให้เสียใจมาด้วย
“ธามชอบว่าตัวเองไม่ดี แล้วธามก็พูดเหมือนพี่ดีมาก” พี่กันต์หยุดเดิน ผมหยุดด้วย เรายืนมองสนามหญ้าสีเขียว ที่มันเขียวแปลกๆเมื่อเจอกับแสงสปอร์ตไลท์ที่สาดส่อง ยังมีนักกีฬาโรงเรียนอยู่ซ้อมอยู่ตามปกติ แบบไหนก็แบบนั้น เหมือนตอนที่ผมอยู่ไม่มีผิด
“ดีเกินไปอ่ะ เข้าใจป่ะคำนี้”
“ธามไม่ชอบคนดีเหรองั้น”
“ชอบ” ผมตอบแบบไม่ต้องคิด ใครมันจะไปชอบคนไม่ดีวะ
“งั้น...” พี่กันต์เหมือนจะพูดต่อ แต่ผมก็มองพี่กันต์ ผมมองเพื่อที่พี่กันต์จะได้ต้องพูดประโยคถัดไปออกมา ผมเดินไปที่ตึกกิจกรรมเป็นอาคารชั้นเดียว ที่มีห้องสภาพแบบห้องเก็บของเรียงราย มันถูกใช้เป็นที่เก็บของ เป็นห้องชมรม หรืออาจจะเป็นห้องเรียนในกรณีพิเศษ
แล้วก็ผมนั่งลงที่ม้านั่งหินอ่อน พี่กันต์นั่งลงข้างๆ
“เหนื่อยป่ะ” ผมถาม หันไปมองพี่กันต์ที่นั่งอยู่ที่ม้านั่งอีกตัว พี่กันต์ส่ายหน้ายิ้มๆ ยิ้มได้ยิ้มดี แต่ผมก็จะไปว่าอะไรได้ เพราะเล่นยิ้มแล้วหล่อ
“หมายถึงเหนื่อยใจอ่ะเหนื่อยไหม แค่ธามบอกว่าคิดถึงพี่กันต์คืนนั้น แค่นั้นเองนะ พี่กันต์ทำไมยอมทำตั้งขนาดนี้”
“ธามบอกซิว่าเกลียดพี่ ไม่อยากเห็นหน้า รำคาญแล้ว พี่จะไปเลย แต่ขอให้คิดดีๆ ว่ามันมาจากใจไหม” พี่กันต์พูดเรียบๆกับผม
ผมไม่เคยเกลียดพี่กันต์เลยสักครั้ง เพราะมันไม่มีสาเหตุให้เกลียด แต่เป็นกลัวซะมากกว่า ก็ดูดิ มันน่ากลัวไหมล่ะ ทำไมผมถึงจะรำคาญ พี่กันต์คือคนที่ผมคิดว่ารักษาระยะห่างได้เก่งที่สุดแล้ว พี่กันต์ไม่เคยเข้ามายุ่ง ไม่เคยถามผมว่ากินข้าวกับอะไร หรืออะไรไร้สาระ แบบทำอะไรอยู่ เหงาจัง ไม่เคยมี แต่ก็ไม่เคยห่างจนหาย คำตอบที่ผมให้คือส่ายหน้าและยิ้ม...
“พี่กันต์เคยจำตอนที่อธิบายเรื่องโค้ดแบบจังไรๆให้ธามฟังได้ป่ะ” ผมถามพี่กันต์ เจ้าตัวก็พยักหน้ายิ้มๆ คงจะมาคิดได้ว่าตอนแรกๆที่พึ่งรู้จักกัน พี่กันต์ชวนฮาขนาดไหน อันที่จริงตอนนี้ก็ยังฮาอยู่นะ
“ทำไม นึกสงสัยขึ้นมาอีกหรือไง”
ผมควรจะพูดดีไหมวะ หรือไม่พูดดี... แต่พูดดีกว่า
“อย่าทำตัวเป็นพระเอกกับธามได้ป่ะ” พระเอก ไอ้คำนั้นที่พี่กันต์อธิบาย ผมก็พึ่งมานึกขึ้นได้ตอที่เดินเข้ามาในโรงเรียนนี่แหละ แล้วตระหนักได้ถึงความเสี่ยงของตัวเองอย่าไม่น่าเชื่อ ผมคิดว่าตัวเองไม่ใช่คนที่อ่อนปวกเปียกขนาดโดนลากไปยิงแต้มกันง่ายๆหรอก แต่อะไรมันก็เกิดขึ้นได้...
“กลัวพี่เหรอเนี่ย อย่าบอกนะว่ากลัวพี่ทำแบบนั้นจริงๆอ่ะ เฮ้ย ใสกว่าที่คิดนะเนี่ย”
ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
พี่กันต์หัวเราะชุดใหญ่ แม่ง น่าเอาอะไรไปปาเข้าปากจริงๆ มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลยนะเรื่องนี้ จริงจังเลยสำหรับผม เกิดแม่งอยู่ๆกินเหล้าเมาๆ โดนลาก ตื่นมาโดนยิงประตูไปแล้ว ไม่รู้เนื้อรู้ตัวนี่ขั้นจินตนาการภาพไม่ออกเลยว่าจะทำหน้ายังไง
“เฮ้ย หยุดขำได้แล้ว” ผมพูดพร้อมเตะขาพี่กันต์ ที่ทำท่าพยายามหยุดหัวเราะอย่างสุดความสามารถซึ่งหน้าก็ยังเห็นชัดๆว่าระรื่นมาก
“โอเคๆ ใครจะไปทำงั้นกับธาม ถ้าพี่จะทำนะ ตั้งแต่คืนที่ไปส่งธามไม่เหลืออะไรแล้ว”
...เออก็จริง กุลืมคิด นี่ไง ขายหน้าฟรี
ผมถอนหายใจเฮือกๆ กับความโง่กับความวิตกจริตแบบบ้าๆของตัวเอง กำลังจะชวนคุยเรื่องอื่นต่อ แต่ไอ้เทพเจ้าจังไรแมน ที่สิงร่างพี่กันต์มาตั้งแต่เกิดมันไม่ปล่อยให้บทสนทนาเข้าทางแบบนี้เสียเปล่า ส่งประโยคเด็ดวอนตีนผมมาอีก 1ทีเด็ด... เยสเป็ด
“แต่สักวันธามก็คงมาปล้ำพี่เองแหละพี่ว่านะ”
พี่กันต์แม่งเหี้ย...
พอระลึกความหลังกันเรื่องโค้ดพี่ผมพูดขึ้นมา พี่กันต์ก็รบเร้ากึ่งบังคับให้ผมมาดูห้องเก็บของของสีกัน ห้องล็อคประตู แต่มันไม่เกินความสามารถคนแบบพี่กันต์หรอก บอกแล้วว่าเพอร์เฟ็คมาก พี่กันต์หาเศษอะไรก็ไม่รู้แถวนั้นมาจัดกลอนประตู เปิดออกอย่างง่ายดาย... ครูบาอาจารย์นะคนนี้ มหาลัยพิจารณาด่วน
ผมเปิดไฟที่ห้อง ไฟสลัวมาก แต่ก็ดีกว่ามืดๆ
“เหมือนเดิม รกเหมือนเดิม” ผมพูดขึ้นมาเมื่อเห็นสภาพ ชั้นวางของที่ล้นทะลักด้วยอะไรที่อธิบายไม่ถูก แต่ก็เหมือนจะมีคนเข้ามาใช้เรื่อยๆ เพราะมีที่นั่งและฝุ่นไม่เยอะเท่าไหร่พี่กันต์เดินวนดูโน่นดูนี่เหมือนมาทัศนศึกษาดินแดนโบราณ แม้ว่าตัวเองจะเคยมาห้องนี้บ่อยๆก็ตามที
“พี่โคตรแก่เลย”
“มันก็แก่พอๆกันแหละ” ห่างกันแค่ปีเดียว พี่กันต์แก่ผมก็แก่ด้วยล่ะวะ ยิ่งพอมาโรงเรียนแบบนี้ยิ่งคิดได้ว่าตัวเองแก่สุดๆ
“ธามเคยนั่งอยู่ตรงนี้” พี่กันต์พูดแล้วก็นั่งลง เงยหน้าขึ้นมองผมเหมือนเด็กน้อยขอตังค์แม่..
“จำได้ขนาดนั้นเลย” พี่กันต์พยักหน้า
“ธามรู้ไหมว่าวันนั้นที่พี่มาเจอธามในห้องนี้เป็นวันแรกที่พี่เริ่มคิดว่าพี่ชอบธาม ตอนที่พี่นั่งกินข้าวที่ร้านป้าหลิ่ม วันนั้นพี่ก็นั่งมองธามแบบนี้ แต่วันนั้นธามไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามองพี่เลย แต่ดูดิ วันนี้แม่งจ้องพี่อย่างกับจะกินหัว” พี่กันต์พูดไปยิ้มไป แล้วมันก็อดทำให้ผมยิ้มตามไม่ได้ เพราะพี่กันต์พูดเหมือนมันเป็นเรื่องธรรมดามาก แล้วไอ้ความคิดเพี้ยนๆก็เข้าสิงให้ผมคิดว่า ...ให้ตายเหอะ แม่งกุอยากจะเป็นบ้า เป็นบ้าเพราะไอ้คำพูดต่างๆนานาที่พี่กันต์พูดมานี่แหละ
“ธามรู้นะว่าพี่กันต์มอง”
“แล้วทำไมตอนนั้นยอมให้มองตั้งนาน”
“เอาจริงๆป่ะ”
“จะให้โกหกทำไมล่ะ”
“มีอะไรมาแลก” ผมถาม
“บอกก่อนแล้วจะหาของสมนาคุณ”
“ธามคิดว่ายกเว้นให้มองได้คนนึงแล้วกัน” ผมพูด แล้วก็ยิ้ม
“น่ารักนะพูดจาแบบนี้ หลอกให้ดีใจเล่นป่ะ มาเดี๋ยวกอดเป็นการตอบแทน” พี่กันต์ลุกขึ้น ยิ้ม เดินมาตรงหน้าหนแล้วอ้าแขนออกมา
ผมรู้ว่าพี่กันต์พูดเล่นๆ ไม่คิดว่าผมจะรับของสมนาคุณที่ว่านั่น แต่ไม่รู้ผมเป็นบ้าอะไรหรือผมเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ อาจจะเป็นเพราะผมเบลอ หรือผมอิ่มเกินไป หรือเพราะไฟมันสลัว ห้องนี้มันรก ความทรงจำเก่าๆ ผมคงเหงาเพราะไม่มีใคร แล้วตรงนี้มีแค่พี่กันต์ หรือเป็นเพราะผมไม่คิดอะไรอยากจะเล่นด้วย ผมว่างมาก หรือบางทีนั้นผมอาจจะ... ไม่รู้ว่ะ ช่างแม่งเหอะ แต่ผมก็พูดไปแล้วว่า
“มาดิ”
พี่กันต์แปลกใจรอยยิ้มหายไปจากใบหน้าชั่วครู่ เหมือนสงสัย ไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงพูดออกมาอย่างนั้น แต่พริบตาเดียวก็กลับยิ้ม ยิ้มกว้าง มีความสุข สีหน้าที่ผมอ่านออกได้จากพี่กันต์ ผมไม่รู้ว่าผมทำหน้ายังไง แต่ผมไม่ถามพี่กันต์หรอก พี่กันต์เดินเข้ามาชิดผมแล้วโอบแขนรอบตัวผม เป็นกอดที่แสนธรรมดาไม่แน่นไม่หลวม ผมยืนอยู่เฉยๆ แต่ใจผมกำลังเต้นแรง ผมได้ยินสียงหัวใจพี่กันต์ที่มันแนบอยู่กับอกผม แม้ไม่สามารถบอกได้ว่าช้าหรือเร็ว แต่ผมรู้สึกว่ามันกำลังเต้นอยู่ พี่กันต์ซบหน้ามาที่ไหล่ผม อุ่นแบบแปลกๆ ผมก็อธิบายไม่ถูก แต่ที่ผมแน่ใจอย่างนึงคือ ผมไม่ได้รังเกียจเลยสักนิด...
“ธามเป็นบ้าไปแล้วเหรอ” พี่กันต์ยังไม่คลายกอด พูดกับผมที่ข้างๆหู
“สงสารเลยให้” ผมพูดออกมาแบบนั้น ไม่รู้สงสารจริงหรือเป็นความคิดที่แวบขึ้นมาเมื่อกี้เพื่อใช้ตอบกันแน่
“สงสารมากกว่านี้ไม่ได้เหรอ”
“รอก่อน”
“นานแค่ไหน” พี่กันต์ถามอีก
“ธามไม่รู้”
“เร็วๆได้ไหม”
“ทำตัวน่าสงสารดิ”
“ไม่ได้หรอก พี่ขอความรัก ไม่ได้ขอความสงสาร”
“เรื่องมากนะ”
ผมพูดแล้วยิ้ม...
...................................................................................................13-11-11
บทนี้ยาวอยู่นะ ไถ่โทษที่ยังไม่ได้ตอบโพสเลยฮือออออออออออออออออ วันนี้คนอยู่เต็มบ้าน ไม่กล้าตอบกลัวมีคนเห็น 5555555555 อ่านนิยายไม่ท่าไหร่ แต่แต่งเองนี่บัดซบเลยนะจ้ะ 555555555555
บทนี้ก็น่าจะถูกใจแม่ยก ในที่สุดก็กอดกัน(ต์)แล้วววววว!!! เอิ่มม แต่เรื่องอื่นเค้าได้กันไปแล้วจ้าาาา ไม่น่าอวดอ่ะคนเขียน5555555 เอาน่า ช้าๆได้พร้าเล่มงาม บทหน้าอาจจะกลับมาหาคู่พี่หมิง-นาย ต่อ อยากจะมีย้อนหลังบ้างไรบ้าง แต่ยังไม่แน่ใจนาา อาจจะแต่ยังไม่รับปาก เนื้อเรื่องมันฮาแตก สถุลหลักไม่ได้ กำลังโรแมนซ์
ถูกใจก็เม้นกันเยอะๆยาวๆได้นะ 55555555555555555555555555555555555555 (ล้อเล่นน่า) เม้นมาเท่าไหร่ก็อ่าน คำเดียวก็ดี คนอ่านไม่เม้นก็กรี้ดดังๆให้มาถึงคนเขียนก็ได้ เริ่มมาคิดได้ว่าอัพถี่ไปไหม คนอ่านอาจจะตามอ่านไม่ทัน หรือจะเวันเว้นวันดีหว่าา ...เหออออ ง่วง
เราไม่รู้ว่ามหาลัยเราจะเลื่อนไหม ช่างมัน วันนี้พิมไปวาดรูปไป วาดรูปลายเส้นสถุลๆอันเป็นสไตล์ ให้เพื่อนให้พี่ไป4-5รูป เลยมาอัพซะตอนตี4
เหอออ พรุ่งนี้จะต้องตอบโพสให้ได้เลยยยยยยยยยยยยยยยยยย เห็นว่านักอ่านรายใหม่ก็แวะเวียนเข้ามาเยอะนะเนี่ย ชอบจังมีคนอ่านเพิ่ม ดีใจมาก
มีนักอ่านหม่บางคนอาจะยังไม่เข้าใจในชื่อของพี่กันต์ อีกสักรอบละกันนะ เพราะชื่อตัวละครบางทีก็สำคัญนะ กันต์ เขียนสะกด ตเต่า การันต์นะจ้ะ "ต์" แบบนี้ ส่วน 'กันย์' แบบนี้เขียนผิด คำนี้แปลว่าผู้หญิง ใช้เป็นชื่อผู้ชายไม่ได้จ้า
กันต์ = ที่รัก, เป็นที่รัก, ยินดี, พอใจ
ธาม = ยศศักดิ์
555555 ความหมายชื่อพี่กันต์น่ารัก แต่ชื่อธามแมนมากกกก!!!!
รักคนอ่านนะจ้ะตัวเองทั้งหมดดดดดด
โพลล์
หัวข้อ: PIECE OF TIME - เป้า(ของ)จุดหมายมีไว้พุ่งชน --- จบ (แจ้งข่าว p.238) (อ่าน 2014218 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก