บทที่29
ความสุข
...
ผมลืมตาขึ้น วันนี้แปลกออกไป ผมรู้สึกตัวผมแห้งๆ ผ้าห่มกองทับผมจนเหมือนคนที่เอามาวางไว้ให้อยากฆ่าผมมากกว่าอยากให้อุ่น นายนอนอยู่ข้างๆ เอาหน้าซุกหมอนผมชี้รอบทิศทาง นอนขดเอามือซุก อย่างกับเด็กทารก ส่วนพอตื่นขึ้นมาก็เปลี่ยนเป็นคนละคน ผมเอื้อมมือไปจับแก้มใสๆ เอานิ้ววนๆ ขยับตัวเข้าไปใกล้ อยากหอมแก้มอ่ะ ขอหน่อยได้ไหม…
โป้ก....
“โอ้ย” เสียงเมื่อกี้มาพร้อมกับความเจ็บระบมที่หน้าผาก โขกมาได้ นายลืมตาแป๋วมองผมนิ่งๆ ตื่นแล้วก็ไม่บอก ผมกะจะฉวยโอกาสตอนหลับก็อดตามระเบียบ
“มึงจะทำไรอะไรกูไอ้แรงงานต่างด้าว” นายพูดกับผมเสียงปกติออกแนวขู่ๆเหมือนทุกครั้ง
“ขอหอมหน่อยดิ” ผมขอกันแบบหน้าด้านๆ ซึ่งนายก็ไม่ให้เหมือนเดิมแหละ ใจร้ายไส้ระกำที่สุด ไม่เคยเจอใครใจร้ายเท่านายมาก่อนเลย
“หอมแดงหรือหอมหัวใหญ่” นายนอนกอดอกตะแคงมาทางผม พูดจากวนตีนแบบนี้แปลว่าอารมณ์ดีแต่เช้า ผมอยากให้ตื่นขึ้นมาแล้วเจอหน้าแบบนี้กันทุกวัน มันจะเป็นไปได้ไหมก็ไม่รู้ ถ้ามันเป็นไปได้จริงๆผมก็จะอดทนรอให้ถึงวันนั้น หรือจะเป็นไปไม่ได้ผมก็จะรออยู่ดี
“หอมแก้มนาย”
“ดมตีนกุก่อนละกัน” นายเอื้อมมือมาแตะ หรือตบผมก็ไม่รู้ ไอ้ท่าแบบนี้มันเรียกว่าวัดไข้แบบพิเศษสไตล์นาย ใครไม่ใช่นายอย่าริทำ หรือถ้าคนป่วยไม่ใช่ผมก็อย่าทำเลยเพราะอาจจะเจ็บป่วยมากกว่าเดิม
“หมิงรักนายนะ” ผมบอกนาย
“เออ” พยักหน้ารับเหมือนทุกครั้ง เสมอต้นเสมอปลายนะ สามปีที่แล้วก็พยักหน้าแบบนี้ ตอนนี้ก็ยังพยักหน้าอยู่ เพราะแบบนี้ผมเลยขอตามจีบมาราธอน 3ปี ไม่ยอมปฏิเสธนี่ ก็แปลว่ายังมีหวัง
“อยากกินอะไร” ผมถาม ยังรู้สึกมึนๆแต่ก็จะถาม จะทำให้ นานๆมีโอกาสอยากทำให้กินแบบสองคน
“อยากทำอะไรก็กินอันนั้นแหละ” นายมองตาแล้วตอบผม เป็นดวงตาที่ผมคิดว่าสวยมากสำหรับผม โดยเฉพาะไอ้อะไรที่แปลไม่ออกที่อยู่ข้างในแววตานั้น มันเหมือนเป็นของล่อ ล่อให้ผมทำเหมือนคนบ้าอยู่แบบนี้
“อยู่ด้วยทั้งวันเลยได้ไหม” ผมพูดแล้วยิ้ม
“กุรอเก็บศพมึงอยู่แล้ว” พูดแบบนี้ก็แปลว่าจะอยู่ นายพูดแล้วลุกขึ้นจากเตียง เลิกผ้าห่มออก แม่งเอ้ย ผมแทบจะร้องดีที่เอามืออุดปากเงียบเสียงทัน ทั้งตัวนายเล่นไม่ใส่อะไรสักอย่างนอกจากบ็อกเซอร์ตัวเดียว ผมเกลียดตัวเองว่ะเฮ้ย นอนป่วยไม่รู้เรื่องไม่ได้รู้เลยว่าไอ้คนข้างๆ ดันมีเสื้อผ้าแค่ชิ้นเดียว นายนั่งอยู่ที่ปลายเตียง ผมมองแผ่นหลังขาวๆอย่างเสียดาย รอยสักเป็นตัวอักษรจีนสองตัวที่แปลว่าความสุข(幸福) สักอยู่ที่ต้นคอ ความสุขของจริง เพราะแค่ผมเห็นผมก็มีความสุขแล้วเนี่ย
“มองอะไรเจ็ก”
“มองXìngfú มองความสุข” ผมพูดแล้วก็ยิ้ม
“กุสักคันจิญี่ปุ่น ไม่ได้สักภาษาจีน” นายพูดเหมือนไม่ค่อยสนใจ เพราผมก็เล่นมุขนี้หลายทีแล้ว
“ก็ไม่ได้มองรอยสัก มองนาย ก็เห็นนายแล้วมีความสุข” แต่เล่นกี่ทีก็ชอบนะ หมายถึงผมชอบ นายก็ชอบมั้ง คิดเองเออเองเข้าข้างตัวเองไว้ก่อน ก็มองนายก็เหมือนมองความสุขนั่นแหละ เข้าใจคิดนะสักคำนี้เหมาะมาก
แต่ในตอนที่ผมเห็นครั้งแรก ผมคิดอย่างเดียวว่าไอ้คนนี้มันไม่ควรสักคำว่าความสุขแม้แต่นิด น่าจะเหมาะกับคำว่าอำนาจ ความตาย ความทุกข์ ดุร้าย ทารุณ แต่มันก็นานมาแล้วนะที่ผมคิดได้แบบนั้น แถมคิดได้ไม่นานด้วย เพราะรู้ความจริงอย่างรวดเร็วว่าคนคนนี้แหละความสุขของจริง...
........................................................
3ปีที่แล้ว (เอาแล้วไง กลัวน้อยหน้า 8ปี)
ผมนั่งรอใครบางคนอยู่ที่โรงอาหารของคณะวิศวะ ผมไม่ได้เรียนที่นี่แต่ผมแค่มารอแฟน ผมไม่ได้เรียนมหาลัยหรอก จบม.6 ผมก็ไปเรียนทำอาหารแล้วอยากทำอะไรก็รีบทำ ผมไม่คิดจะมานั่งเรียนอะไรที่ผมไม่ชอบให้เสียเวลาหรอก ผมมองนาฬิกา นี่ก็ใกล้เวลาแล้ว แต่ผมกลับเริ่มไม่แน่ใจว่าแฟนผมจะมาได้ไหม เพราะเสียงตวาดที่ดังลั่นจนคนที่นั่งอยู่แถวนั้นทั้งหมดสะดุ้งดังขึ้น...
มหกรรมการว้ากน้องของพวกวิศวะ
เฟรชชี่ปีหนึ่งคล้องป้ายชื่อขนาดใหญ่วิ่งอย่างรวดเร็ววางกระเป๋ากองรวมกันแล้วเข้าไปในห้องอเนกประสงค์ขนาดใหญ่ที่ถูกเรียกใหม่ว่าห้องซ่อม รุ่นพี่ผู้ชายตัวใหญ่หน้าโหด เดินกดดันได้โดยไม่ต้องใช้เสียง ผมมองการเป็นไปอันเร่งรีบและน่าหวาดกลัวนิดๆที่เกิดมาจากการรับน้อง ผมไม่ได้ต่อต้านอะไรแต่ผมว่าถ้าเป็นผมผมอาจจะไม่ทน เสียงที่ตะโกนด่าของว้ากเกอร์ดังมาจากข้างในนั้นทวีความน่ากลัวขึ้น... ไม่อยากจะนึกเลยว่าหน้าจะโหดขนาดไหน เพราะเสียงมันทั้งดังทั้งห้าว กดดันทั้งๆที่ผมไม่ได้เกี่ยวอะไรเลยสักนิดกับการรับน้องครั้งนี้
ผมละความสนใจมาจากการรับน้อง สอดส่ายสายตาหาแฟนผมที่พึ่งคบกันมาได้ไม่นาน สักพักผมก็เห็น เด็กผู้ชายรูปร่างไม่สูงไม่ใหญ่ที่ยืนหลบๆอยู่แถวๆร้านขายน้ำผลไม้ปั่น ผมรีบเดินเข้าไปหา ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าแฟนผมที่หนีซ่อมมาเจอผมกลัวพี่ว้ากพวกนี้หัวหด แต่ผมไม่สนหรอก ผมจะพาแฟนผมไปกินข้าวด้วย
“รีบไปเหอะพี่หมิง ผมกลัวโดนจับได้อ่ะ ไม่งั้นผมตายแน่” แฟนผมพูดด้วยอาการกลัวจริงๆ ซึ่งผมว่ามันก็น่ากลัวตามที่บอกนั่นแหละ ผมเดินข้างๆแฟนผมเพื่อช่วยบังไอ้พวกรุ่นพี่ว้ากขาโหดพวกนั้นด้วย
“นี่คนที่เค้าเป็นคนว้ากนี่เค้าน่ากลัวมากเลยป่ะ เสียงเค้าดังมากเลย” ผมถามระหว่างที่เปิดประตูรถให้น้องเข้าไปนั่ง แล้วก็นั่งประจำที่คนขับ เตรียมออกรถ
“น่ากลัวนะ โหดมาก คนหรือเปล่าก็ไม่รู้โคตรอึดวิ่งด่าตั้งแต่ชั้น1-8ได้แบบไม่หอบอ่ะ” เออ จริง คนหรือเปล่าวะ อึดขนาดนั้น อย่ามาเรียนเลยผมว่า ไปเป็นนักมวย หรือไม่ก็พวกนักแข่งไตรกีฬาเหอะ
“เค้าหน้าตาเป็นไงอ่ะ”
“หล่อมาก” คำจำกัดความที่ถึงใจมาก ผมร้องหือ ขึ้นมาเหมือนไม่อยากเชื่อ หล่อมากเนี่ยนะ ไอ้ผมก็จินตนาการไปว่าจะตัวใหญ่ หนวดครึ้มๆซะอีก เพราะดูจากคนที่ต้อนเฟรชชี่ข้างนอก แปลว่าในนั้นมันมีของดีอยู่อ่ะดิ
“หล่อกว่าพี่ป่ะ” ผมถามเป็นเชิงหยอก ที่แฟนผมควรจะตอบว่าไม่หรอก แต่น้องแม่งดันตอบว่า
“สูสีเลยนะ แต่พี่นายเค้าหน้าหวานๆคมๆกว่านิดนึง แต่พี่เค้าตัวเล็กกว่านะ ตอนไม่ว้ากน่ารักมากเลยด้วย” พูดไปก็ยิ้มไปตอนที่บรรยายสรรพคุณพี่ว้าก แบบนี้มันใช่ซะที่ไหน กูว่าไอ้นี่มันไม่ธรรมดาละ ขั้นให้แฟนกุแอบไปหลงใหลได้ปลื้มเนี่ย ผมยิ้มรับ แต่ในใจแอบมีระแวง กุอยากเห็นหน้ามันว่ะ...
วันนั้นผมก็รู้สึกเหมือนมีอะไรติดในหัวนะ ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน รู้สึกว่ามันไม่เข้าใจว่าทำไมถึงอยากรู้นักหนาว่าไอ้พี่ว้ากคนนี้มันเป็นใคร จนกินข้าวกันเสร็จผมก็ขับรถมาส่งแฟนที่หอพัก ซึ่งพอจอดก้าวลงจากรถเท่านั้นล่ะ แฟนผมก็หน้าซีดเผือด...
“พี่หมิง...” แฟนผมเรียกผมเบาๆ ผมเดินเข้าไปหา น้องทำหน้าเหมือนอยากร้องไห้มาก ผมมองไปข้างหน้า มีผู้ชายใส่เสื้อยืดตัดแขน กับกางเกงลายทหารสีซีดที่โคตรเก่ารวมกับรองเท้าแตะเปื่อยๆ มันทำให้ผมตะลึง ไม่ใช่เพราะกลัวแต่เป็นความรู้สึกที่เรียกไม่ถูก ไอ้ชุดเน่าๆที่ว่ามามันดูดีเมื่อใส่กับคนที่ผิวขาวผมชมพู กล้ามแขนกำลังดี หน้าคมแต่หวาน ตาจิกๆ ริมฝีปากชมพูเป็นกระจับแต่ดันไร้รอยยิ้ม คนคนนี้ไว้ผมยาวถึงกลางหลังแล้วรวบไว้หลวมๆ เป็นผู้ชายที่โคตรน่ารักเลยว่ะ... น่ารักแบบแปลกๆ
หน้าแบบนี้ใส่อะไรก็น่ารัก จริงๆ
“พี่หมิง...” แฟนผมสะกิดแขน ผม แล้วก็กระซิบบอกเบาๆว่า “พี่นาย เฮดว้าก”
...เหี้ย! คนนี้เนี่ยนะ เสียงโหดๆเนี่ยนะ!
“หวัดดี” ผู้ชายคนที่ชื่อนายเดินเนิบเข้ามาหาผม ยิ้มหวานๆให้
ความรู้สึกแปลกๆมันกระแทกใส่ตัว...
“แฟนเหรอ น่ารักนะคบกันมานานยัง” ถามใครก็ไม่รู้ แต่ตามองไปที่แฟนผม แฟนผมส่ายหน้า บอกว่ายังคบมาได้ไม่นาน ไม่ถึงอาทิตย์ด้วยซ้ำ ผมว่าตอนนี้แฟนผมกลัวจนแทบจะทรุดแล้วล่ะมั้ง แฟนผมเตี้ยกว่าคนที่กำลังขู่อยู่ตอนนี้ มันกำลังก้มลงมองตาแฟนผม ไม่พูดอะไรแต่ก็เหมือนกำลังตะโกนใส่หน้า
คนอะไรโคตรน่ากลัวเลยวะ ผมคิด แล้วก็อย่างกับรู้ว่าผมคิด นายหันมามองผม แล้วก็ยิ้มอีก แต่เป็นยิ้มแบบชวนเสียวสันหลังมากกว่า
“เราอยากได้แฟนนาย ให้เราได้ป่ะ” มันพูดกับผมหน้านิ่งๆ ไม่บอกก็รู้ว่าขู่ ผมรู้เลยว่าผมต้องตอบว่ายังที่จะได้ทำให้แฟนผมรอดตัวไปในวันรุ่งขึ้น เพราะถ้าผมตอบผิด แฟนผมจะถูกเพื่อนเกลียดเพราะต้องซวยโดนลงโทษทั้งหมดไม่ก็โดนคนเดียวจนเกลียดผมขอเลิกขึ้นมากับผมเองก็ได้
“ว่าไงได้ไหม เราไม่ชอบเห็นนายชวนคนของเราไปไหนมาไหน เห็นแล้วมันขัดหูขัดตา” มันพูดกับผมเรียบๆ โคตรกล้า ผมไม่รู้ว่าการรับน้องว้ากน้องมันต้องขนาดนี้เลยเหรอ อยากจะเถียงแต่แฟนผมส่งสายตาบอกว่าอย่าเลย
“แล้วคุณล่ะ จะเป็นเลือกอยู่กับรุ่นหรือจะอยู่กับแฟน” นายถามเรียบๆ เสียงแหบนิดๆ ผมยืนมองเหตุการณ์ตรงหน้าแบบงงว่าเกิดอะไรขึ้น พึ่งคบได้ไม่กี่วันก็จะมาเอาของกุไปเลยเนี่ยนะ...
“เลือกรุ่นครับ” เสียงตอบนั้นเบาหวิว แต่ผมไม่ได้สนใจ ผมกำลังมองปากสีชมพูที่กระซิบคำกดดันใส่แฟนที่ยืนอยู่ข้างๆ ผมยอมรับว่าผมเลวจริงๆที่ยังมองทั้งๆที่แฟนยืนอยู่แต่คนข้างหน้านี้เป็นเหมือนกับอะไรที่ไม่เคยเจอ ละสายตาไปไม่ได้จริงๆ
ความรู้สึกอะไรบางอย่างกระแทกใส่ผมจนรู้สึกวูบๆในอกอีกครั้ง...
“มากับผม แล้วก็ขอบคุณที่ยกแฟนให้นะ สักวันคงจะเอามาคืน” ว้ากเกอร์ผมยาวแสยะยิ้มใส่ผม แฟนผมเดินนำไปก่อนโดยมี นายเดินตาม ผมยาวที่รวบขึ้นนั้นเผยให้เห็นตัวอักษรจีนคำว่าความสุขที่ต้นคอ...
ตอนนั้นผมไม่คิดเลยว่าแม่งจะเป็นความสุข ไอ้ห่านี่มันความโหดร้ายทารุณชัดๆ
...
ผมเดินช้าๆไปนั่งข้างนายที่อาบน้ำแปรงฟันแล้วเรียบร้อย ตัวหอมเชียว ตอนนั้นนายไว้ผมยาว แต่ตอนนี้นายตัดผมจนเหลือแค่เหนือไหล่ มือกำรีโมทกดหาช่องที่ต้องการอย่างบ้าคลั่ง พอนึกถึงวันที่เจอนายครั้งแรกกับตอนนี้ นิสัยของนายก็ยังเหมือนเดิม ยังโหดเหมือนเดิมแต่แค่ไม่ตวาดใส่ใครแล้วเท่านั้น ยังชอบใส่เสื้อกล้าม เสื้อตัดแขน กางเกงทหารกับรองเท้าแตะ แต่ก็น่ารักกว่าคนที่พยายามสรรหามาเติมแต่งในสายตาผม
“มึงไม่อาบน้ำเหรอ” นายหันมาถามผม
“ป่วยอยู่” ผมตอบแล้วกะพริบตาปริบๆ
“ป่วยก็ไปนอน มานั่งเบียดกุทำไม กุไม่อยากป่วยตามมึง ห่านี่” พูดจบประโยคก็แถมคำด่าเบาๆมาให้พอสดชื่นในตอนเช้า ที่จริงคงจะบอกว่าให้ไปนอนพักซะ มานั่งดูทีวีแบบนี้เดี๋ยวก็เวียนหัวหรอก
“อยากอยู่ใกล้ๆไม่ได้เหรอ” ผมอ้อน ป่วยนี่แหละอ้อนได้ ไม่ป่วยแล้วทำอะไรก็โดนทำร้ายรุนแรงขึ้นหลายเท่า
“กุร้อนนน” นายยันผมออกไปสุดโซฟาอีกด้าน
“ก็หนาวอ่ะ” ผมเถียง ซึ่งฟังไม่ขึ้นว่ะ
“มึงก็ไปนอนห่มผ้าซิโว้ย” นายวางรีโมทแล้วหันมาด่าผมแบบจริงจัง เห็นหรือยังว่าห่วงจริงๆ
“เหงาอ่ะ ไปนอนด้วยหน่อย” ผมขยับกระดึ๊บๆ กลับจนนั่งชิดนายอีกรอบ เสียงคำรามเบาๆในลำคอบ่งบอกว่ากำลังรำคาญที่คนข้างๆส่งเสียงออกมาไม่ได้ทำให้ผมกลัวสักนิด ก็ฟังมาตั้ง3ปี ชินแล้ว
“ไปตายซะมึง” นายปิดการเถียงไร้สาระของเราลงด้วยประโยคสุดคลาสสิคที่ฟังกี่ทีก็ไม่มีเบื่อ เลิกสนใจจะไล่ผม หยิบรีโมทมากดหาช่องเป้าหมายอีกครั้ง ส่วนมือข้างที่ว่างอยู่ถูกผมคว้ามาจับเอาไว้หล่วมๆ...
ใครว่านายใจร้ายก็ถูก แต่จะว่าใจดีก็ใช่ ว่านายโหดก็ไม่ผิด ว่านายอ่อนโยนก็ถูกอีก จะบอกว่าน่ากลัวก็ไม่แปลก อันที่จริงน่ารักด้วยเป็นปกติ นายไม่เคยสนใจผมมันก็จริงแต่ถ้าจะบอกว่านายเป็นห่วงผมมันก็จริงอีก ผมไม่รู้ว่าจะจัดการความเป็นไปนี้ยังไง แต่ผมก็พอใจกับที่ผมมีอยู่ในตอนนี้กับนาย ผมจะรอนายต่อไป เพราะผมเชื่อว่าปลายทางของการรอคอยของผมมันคือความสุขที่สวยงาม
..................................................................................15-11-11
เหออ วันนี้ง่วงมาก ง่วงผิดปกติเพราะกินกาแฟ!!!! เซ็งจริง
ขอบคุณคนอ่าทุกคนมากสำหรับกำลังใจ หลายคนอาจจะสงสัยว่าคนเขียนตื่นมาอัพหรือว่าอัพก่อนนอน ขอบอกว่าอัพก่อนนอน คนเขียนไม่เคยตื่นเช้าตรู่ขึ้นมาทำอะไรนอกจากไปเรียนกับเที่ยว 5555555555555555555 (เลวมากคนเขียน)
บทนี้หมิงนายทั้งบท เบื่อมะ เบื่อก็ต้องอ่าน5555555 บทหน้ากลับมากันต์ธามปกติละ เรื่องncมีแต่คงบทท้ายๆเลย... แล้วเคราแพะโกนตอนไหนดี นั่นซิ... วันนี้คิดอะไรไม่ออกเลยโถเว้ย... หงุดหงิดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
แต่การอัพทุกวันมันก็มีข้อเสียตรงที่คิดไม่ทันนี่แหละ โอ้ยยยยย
ตอบโพสพรุ่งนี้นะตัวเองเพราะเค้าจะเอาหัวโขกโน้ตบุคแล้วเค้าง่วงอ่ะ
รักคนอ่านทุกคน วันนี้คนเขียนมาแบบเมาๆ ทั้งๆที่ไม่ได้กินเหล้า พูดไปงงไป มีอะไรแปลกก็อย่าถือสา เพราะเพลโตบอกว่าอย่าถือคนบ้าอย่างว่าคนเมา .........................งงอ่ะ พิมไปงงไป อะไรของกุ...
.............................................................................
โพลล์
หัวข้อ: PIECE OF TIME - เป้า(ของ)จุดหมายมีไว้พุ่งชน --- จบ (แจ้งข่าว p.238) (อ่าน 2013079 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก