บทที่33
กลับบ้าน
...
“ยศกุกลับละ” ผมชะโงกหน้าเข้าไปบอกหมอยศที่นั่งนิ่งๆหันหลังเข้าผนัง วันนี้มันดูสงบผิดปกติอย่างไม่น่าเชื่อเลยทีเดียว
“อือ” มันหันมาพยักหน้ารับรู้แวบนึง ผมว่ามันต้องซ่อนอะไรไว้แน่ๆเลย สงบแบบนี้ไม่น่าใช่อาจจะโทรจิตอยู่กับสัตว์บางตัวและเท่าที่จำได้วันนี้ไม่มีตัวอะไรแปลกๆมารักษาหรอก
“ไอ้ยศ มึงเอาแมวมาเล่น ไอ้ทุเรศ” ผมชะโงกหน้าไปดูก็เห็นแมวเมนคูนตัวใหญ่เกือบเท่าหมากระดิกหางเล่นกับไอ้ยศแบบไม่น่าไว้ใจ ไอ้ยศก็เกาหูเกาหางให้แมวประหนึ่งเป็นของตัวเองก็ไม่ปาน
“จุ๊ๆ มันไม่ชอบเสียงดัง” นั่น รู้อีกนะมึง
“มึงรู้ได้ไง”
“มันบอกกุ เอามันมาเล่น เจ้าของฝากเอาไว้ เค้าไปต่างประเทศ สามสี่วัน มันเหงา” โอ้ย ฟังแล้วผมเข่าอ่อน อยากจะนั่งลงกราบมันงามๆ สมแล้วที่แม่งจบเกียรตินิยมอันดับ1 มา ความคิดแมวยังรู้ ผมมันแค่เรียนเอาปริญญาจบมาทำงาน ไม่น่าเลย ไม่น่าไปเทียบชั้นกับอัจฉริยะภาพอย่างมัน กับหมาแมวยศห่วงใย กับเพื่อนร่วมงานแบบผมนี่ก็แทบจะไล่ลงท่อ
“กุขอจับหน่อย” ผมเอื้อมมือไปเกาคาง ขนมันนุ่มมาก ผมหันไปเจอหลักฐานในมือไอ้ยศด้วย แปรงคามือ นี่ไม่เอามาอุ้มอย่างเดียว มีแปรงขนให้ด้วย พรุ่งนี้มึงไม่ทำเล็บฟรีให้เลยล่ะ ด้วยความที่แมนเมนคูนเป็นแมวที่ตัวใหญ่ขนยาวและขนยุ่งง่าย ไอ้ยศจึงแสดงแง่มุมน่ารักๆ ด้วยการเอาแมวมาแปรงขน
“รักแมวมากกว่ารักกุอีกนะ” ผมพูดใส่เพื่อนร่วมงานแสนรัก ที่มันหาได้สะดุ้งสะเทือนไม่
“หน้าอย่างมึงใครจะไปรักลงวะ ไปๆ ไปไหนก็ไป วันเกิดหลานมึงนี่รีบแจ้นเลยนะ ทำอย่างกับลูกตัวเอง” ผมฉีกยิ้มให้ไอ้ยศ โบกมือลา รีบแจ้นออกมาตามที่มันบอก
ผมจอดรถที่หน้าร้านทองที่เป็นตึกแถว 4ชั้นสองคูหาติดกัน ดับเครื่องมองเข้าไปในร้าน เจ้าของร้าน และลูกน้องนั่งเรียงหน้า อยู่หลังเคานเตอร์ ผมไม่ได้จะมาซื้อทองไปหมั่นสาวหรือซื้อใส่เองแต่อย่างใด ถึงยังไงก็ไม่มีปัญญาจะหาสาวไหนมาหมั่นอยู่แล้วตอนนี้ เพราะผู้ชายติดพันยังไม่รู้เรื่องกัน หญิงชราผมขาวที่ผมเรียกว่าอาม่ามองลองแว่นมาทางผม ก่อนที่เธอจะยิ้มจนริ้วรอยบนหน้าสร้างรอยยับบนใบหน้าขาวแบบคนจีนของเธอ มือสะกิดให้ลูกสาวที่กำลังง่วนกับการกดเครื่องคิดเลขหันมามองตาม ผมยิ้มให้ญาติที่ไม่ได้เจอหน้ากันมานาน
“นึกว่าจะไม่มาซะแล้ว” ผมเดินยิ้มร่าเข้าไปในร้าน ยกมือไหว้คนในร้านรอบสี่ทิศ เหมือนภารดร ตอนได้แชมป์เทนนิสยังไงอย่างงั้น
“มาดิ อยากกินเค้กวันเกิดไอ้หมูตอน” ผมยิ้ม
“มันอยู่ข้างบนโน่น ไปหามันซิ บ่นถามอยู่นั่นแหละว่ากู๋ธามจะมาไหม” ผมยิ้มเมื่อได้ฟังคำพูดของอาม่า นึกถึงไอ้ตัวแสบ ปกติผมไม่ใช่คนรักเด็กหรอกครับ แต่ไอ้คนนี้ยกเว้น เป็นหลานผมเอง อ้วนเป็นหมูตอน ไม่ดื้อ ไม่ซนเลย นิ่งเป็นเลิศ
ผมเดินเข้าหลังร้าน ด้านบนเป็นบ้านที่จัดการตกแต่งอย่างดี เวลาผมรวมญาติผมก็จะมาที่นี่ ส่วนบ้านที่ผมอยู่ตอนเด็ก ผมไม่ได้ไปมาตั้งนานแล้ว เสียงเด็กผู้ชายกำลังร้องเพลงแฮปปี้เบิร์ดเดย์ให้ตัวเองดังมาแวว รีบไปไหม
“ไอ้หมูตอน” ผมเรียกเด็กอายุ7ขวบที่นั่งตัวกลัวแก้มย้วย เจ้าของฉายาหันอย่างรวดเร็ว
“กู๋ธาม” เสียงเริงร่าง ดังขึ้น เจ้าตัวพยายามลุกอย่างว่องไวที่สุดเท่าที่น้ำหนักตัวกับร่างตุ้ยนุ้ยจะอำนวยได้ วิ่งไปก็พุงกระเพื่อมไป หลานผมคนนี้ชื่อภาส มาจากชื่อจริงประภาส บ้านผมชอบตั้งชื่อเป็นภาษาไทยแบบนี้แหละ อายุ7ขวบ น้ำหนักเท่ากับตอนผมอายุ 12ขวบ
“วันนี้วันเกิดกู๋นะ” ผมแกล้งแหย่เด็กเล่น
“ไม่ใช่ วันนี้วันเกิดภาส”
“เอ้างั้นก็ต้องมีของขวัญให้คนอื่นซิ ไหนของขวัญให้กู๋” ผมถามมั่วๆ เด็กน้อยหันกลับไปมองคนเป็นแม่แบบงงๆ ว่าทำไมผมต้องให้ของขวัญกู๋ด้วย
“ภาสไม่ได้ซื้อ” เด็กน้อยหันมามองผมเหมือนรู้สึกผิด บอกแล้วว่ามันน่ารัก อะไรไม่ดีมันจะไม่ทำ แต่อะไรแบบนี้ชอบ เรื่องช่วยคนอื่น อ้อนคนโน้นคนนี้ เฮียผมโชคดีมากที่ได้ลูกดีๆ
“เหรอ แย่จัง ไม่เป็นไร กู๋มีมาให้ภาสแทน” ผมนั่งลงขัดสมาธิกับพื้น เปิดถุงกระดาษให้ไอ้หมูอ้วนดู แขนป้อมๆคว้ากล่องเลโก้ขึ้นมา ผมมันเป็นคนประเภทไม่ชอบห่อของขวัญ ซื้อมาก็ให้มันทั้งอย่างงั้นแหละ ซึ่งดูท่าทางรอบนี้คนรับจะชอบซะด้วย เพราะไม่ต้องเสียเวลาแกะ
“ขอบคุณครับ” เสียงเล็กๆตะโกนขอบคุณดังลั้น อดไม่ได้ที่จะดึงแก้มแดงๆเล่น หมั่นเขี้ยวมาก
“หมั่นเขี้ยวว้อย” ผมรวบตัวน้องภาสมากอดแล้วฟัดไปฟัดมาด้วยความหมั่นเขี้ยว ตัวหนักมากนุ่มมาก สมแล้วที่เป็นหลานชายคนเดียว บ้านผมไม่เคยตามใจเรื่องอื่นแต่เรื่องกินนี่คือ กินเข้าไป อยากกินอะไรก็กิน ตอนเด็กๆผมก็เคยอ้วนนะ แต่โตมากค่อยๆยุบลง จนมาตอน ม.ต้น ผอมมาก และกินอีกรอบจนเริ่มจะอืด
ผมนั่งรอสักพัก ร้านทองด้านล่างก็ปิดร้าน สมาชิกในครอบครัวที่เหลืออันประกอบด้วยอาม่า ม่าม้า กับเตี่ยของภาสที่เป็นลูกพี่ลุกน้องกับผม และก็อาโก อาแปะ ญาติฝั่งแม่ที่ใกล้ชิดกับผมที่สุดเท่าที่จะมีแล้วในตอนนี้ เคยชวนผมมาอยู่ด้วยหลายครั้งแต่ผมว่าไม่ดีกว่า เพราะผมไม่สะดวกใจ ในตอนที่ผมยังมีพ่อแม่อยู่ (ผมเรียกพ่อแม่ ไม่ได้เรียกแบบคนจีน) ผมก็ไม่ได้สนิทกับญาติคนอื่นมากเท่าไหร่ด้วย ทุกคนมารวมตัวกับที่โต๊ะอาหาร อาหารมื้อใหญ่จัดวางไว้จนเต็มโต๊ะ ผมไม่ได้กินข้าวแบบโต๊ะใหญ่มานานแล้วเหมือนกัน ให้ความรู้สึกแปลกๆแต่ก็สนุกดี ฟังเรื่องเล่าที่โรงเรียน เรื่องของคนอื่น สุขภาพของอาม่า แต่พอหมดเรื่องจะพูด ทุกคนก็หันมาหาผม
“เหงาก็มาอยู่ด้วยกันก็ได้นะ” โกป่านพูดกับผม และคำตอบมันก็เหมือนทุกครั้งผมส่ายหน้า
“ไม่ดีกว่า ไกลอ่ะ ที่ทำงานผมใกล้คอนโดมากกว่า ไม่เหงาหรอก ไปหาเพื่อนบ่อยๆ” ผมยิ้ม อาม่าขมวดคิ้ว
“ไม่แต่งงานสักทีฮึ” ผมนิ่งไปกับคำถามนี้ อยู่ๆก็นึกถึงพี่กันต์... จะให้ตอบว่าไงดีวะ จะบอกว่ากำลังลองหยั่งเชิงกับคนนึงอยู่ แต่ไม่รู้จะรอดไหมอะไรแบบนี้เหรอ เดี๋ยวม่าก็ถามอีกเป็นใครจากไหนตามประสาคนแก่ ไอ้ครั้นกุจะตอบไปว่า เป็นอาจารย์มหาลัยด้วยทำงานบริษัท หน้าที่การงานดี แต่เคยเป็นรุ่นพี่สมัยอยู่ชายล้วน อาม่าแม่งช็อคตาย
“ไม่แต่งหรอกม่า ไม่มีตังค์ไปขอ” ผมพูดติดตลก ทั้งโต๊ะ ส่งเสียง โถะ.. ออกมาพร้อมกัน
“ทีเงินแต่งรถทำได้นะ จะขอลูกเค้าไม่ยอมจ่าย ไอ้นี่มันยังไงของมัน” เฮียธน หรือเตี่ยของไอ้หมูภาสบ่น แต่ก็ไม่พูดสาวยาวยืดอะไรต่อ ผมยิ้มให้นิดๆ ตักข้าวกินต่อ เริ่มอิ่มกันทุกคน เฮียธนก็แอบย่องเดินไปยกเค้กมาทางด้านหลังของเจ้าของวันเกิด
“อะไรอยู่ข้างหลังน่ะ” อาม่าพูดหยอกเด็ก ไอ้หมูตอนก็หันตามที่พูด...
“ว๊าวววว เค้ก ของภาส”
เค้กก้อนโตถูกยกขึ้นมาเด็กน้อยตบมือยิ้มร่า ผมเองก็อดยิ้มตามไปด้วยไม่ได้ เจ้าของวันเกิดเป็นต้นเสียงร้องเพลงให้ตัวเอง เทียนที่ถูกจุดเป่าดับด้วยแรงลมตามความเชื่อที่ว่าถ้าเป่าหมดในครั้งเดียวจะโชคดี...
ผมอยู่ฉลองวันเกิดกับบรรดาญาติๆ จนช่วยล้างจาน คุยกับอาม่า เล่นกับไอ้ภาส เวลาราวๆ2ทุ่ม เกือบ3ทุ่ม ผมก็ขับรถออกมา รถติดเหมือนเดิม ยิ่งวันนี้เป็นคืนวันศุกร์ใครๆก็ออกไปเที่ยว ผมคิดถึงคำพูดของโกป่าน เหงา... เอาความจริงก็เหงานิดหน่อย และตอนนี้ก็รู้สึกเหงาอีกแล้ว
ผมจอดรถที่ตลาดใหญ่คนพลุกพล่าน ถึงกินข้าวมาแล้วแต่อยากจะลงไปแวะซื้อของหาอะไรกิน กลิ่นของตลาดไม่น่าพึงประสงค์ไม่เหมือนในห้างสรรพสินค้าแอร์ฉ่ำ แต่มันก็ดูวุ่นวายดีนะ รู้สึกถึงความมีชีวิต ผมผ่านร้านขายยำ เห็นแล้วเปรี้ยวปาก สั่งยำรวมมิตรไปถุงนึง เดินผ่านร้านหมูทอดก็ซื้อมาถุงนึง เจอแกงจืดตำลึงก็ซื้ออีก ผมเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆ เจอร้านขายน้ำผลไม้คั้นสด ก็ซื้อมาอีก ซื้อมาทุกรสเลย น้ำส้ม น้ำฝรั่ง น้ำผัก น้ำแครอท รู้ตัวอีกทีก็ของเต็มมือ...
นี่กุซื้อมาทำบ้าอะไร ข้าวก็กินแล้ว เก็บเอาไว้แม่งก็เน่าอีก
..ท่าทางแม่งจะเบลอจัด
“เห้อ” ถอนหายใจกับตัวเองแล้วก็รีบเดินกลับออกมาที่รถ แต่ไม่วายซื้อบัวลอยน้ำขิงไปอีกถุง เอาไปกินกับเจ๊แป้งดีไหมวะ แล้วเจ๊แป้งอยู่ไหน ผมนึกออกและ เจ๊แป้งบอกว่าจะไปต่างจังหวัดสามวัน พี่หมิงเหรอ.. ท่าทางจะเรียบร้อยจัดการตัวเอง ใครอีกในตอนนี้ที่น่าจะยังไม่กินข้าว จะได้เอาอาหารที่ซื้อด้วยความบ้านี้ไปทำประโยชน์ ไม่งั้นคงต้องบริจาคแก่แก๊งค์ขอทาน
ตอนซื้อผมไม่ได้หิวหรอก ผมเหงามากกว่า มือกดโทรศัพท์หาชื่อคนที่อยู่เป็นเบอร์แรกในตัวอักษรก.ไก่
...
กันต์ talking
…………………………………………………………………………..
คืนวันนี้งดปาร์ตี้ไม่ออกไปไหน อยากนอนอยู่บ้าน ข้าวยังไม่อยากทำกินเลย ผมเปิดประตูเอาหมาสี่ตัวเข้ามานั่งเล่นในห้องนั่งเล่นด้วย แต่ละตัวก็ทำตามหน้าที่ของมันคือทำให้ห้องเต็ม ไอ้ถุงนอนหน้าทีวี ไอ้โบเอาคางเกยโซฟา ไอ้คุดนอนมุมห้อง ชายกลางไปนอนใต้โต๊ะ ส่วนผมนอนเหยียดขาบนโซฟาตัวยาวน้ำไม่อาบเปิดข่าวดู ดูแล้วแม่งก็เซ็ง ไม่เห็นจะมีอะไรที่มันสร้างความสุขให้คนดูเลยแม้แต่นิด ข้าวยังไม่กิน ขนาดถุงเท้ายังไม่ถอดเลย ไม่รู้เป็นอะไร วันนี้มันขี้เกียจ มันเหงา มันเบื่อ
ผมล้วงกระเป๋ากางเกง จะกดโทรศัพท์โทรหาธาม เผื่อกวนตีนธามแล้วจะพอหายเหงาบ้าง แต่โทรศัพท์แม่งก็แบตหมด เหี้ยสิ้นดี...
“ถุง” ผมเรียกโดเบอร์แมนที่หูตั้งขึ้นมาเมื่อได้ยินชื่อตัวเอง ขยับพลิกตัวเลิกมองทีวีมามองหน้าหมาแทน
“เหงาอ่ะ” ผมกระพริบตาปริบๆ พูดกัยหมา มันไม่รู้เรื่องหรอก แต่ก็จะพูดอยู่ดี เอามือไปเขี่ยปลายหูตั้งๆของมันเล่นเบาๆ ไอ้ถุงเหมือนจะถามผมจากสายตาว่าผมทำบ้าอะไรอยู่ ผมถอนหายใจ ลุกขึ้นไปเสียบชาร์ตแบตมือถือ เผื่อจะมีกรณีบ้าๆแบบธามโทรหาผมหรือ ไอ้หมิงบุกบ้านจะได้รับมือทัน ไอ้กรณีแรกพูดเล่น แต่กรณีหลังเนี่ยขอบอกเลยว่ามีความเป็นไปได้สูง
เปิดเครื่องได้ไม่ทันไร สายก็เข้า ผมหันหลังกลับไปมองโทรศัพท์ด้วยความแปลกใจ แต่ไอ้ชื่อที่โชว์บนหน้าขอมันชวนแปลกยิ่งกว่า ธาม..
“ว่าไง” ผมรับสาย ยังไม่แน่ใจอยู่ว่าธามแน่เหรอหรือกุเบลอวะ ไม่ใช่ธามไม่เคยโทรหาก่อน แต่โทรเวลานี้เนี่ยนะ...
“พี่กันต์ กินข้าวยัง”
“ยัง... จะชวนออกไปกินเหรอ” มีความหวังอ่ะ เหมือนเห็นแสงรำไรที่ปลายอุโมงค์ว่ะ
“เปล่า” แสงที่ว่าโดนเป่าดับในพริบตา... กุว่าแล้ว
“ว่าแล้ว มีอะไรเหรอ จะถามร้านเหรอ” อาจจะเห็นผมเป็นกูเกิ้ลเอาไว้ขอความช่วยเหลือ ถามในสิ่งที่ไม่เข้าใจ ใช้เสร็จก็ปิดก็เป็นได้ จิตใจธามยากแท้หยั่งถึง
“เปล่า ซื้อกับข้าวมาฝาก เปิดประตูบ้านให้หน่อยดิ”
“ว่าไงนะ!!!” ผมพูดเสียงหลง ผมหูฝาดหรืออะไรปหรือเปล่า หมาสี่ตัวผมมันออกไปยืนออที่ประตูบ้าน ผมชะโงกหน้าตามออกไปบ้าง มือเลื่อนประตูเปิดให้ไอ้สี่ตัววิ่งออกไปนอกบ้าน เสียงเห่าดังขร่ม เมื่อมีผู้ชายคนนึงยืนถือถุงกับข้าวพร้อมรอยยิ้มในชุดทำงาน ขาดแต่เสื้อกาวน์เท่านั้นแหละ
“เฮ้ยพี่กันต์ ออกมาเปิดเร็ว” ผมยิ้มกว้าง กดตัดสายโทรศัพท์ เดินออกไปหาคนที่ยืนยิ้มอยู่ตรงนั้น ธามชูถุงพลาสติกที่ข้างในมีทั้งของคาวของหวาน มีข้าวสวยถุงด้วย เตรียมพร้อมสุดๆ พอหมาสี่ตัวเห็นผมเดินออกมามันก็เริ่มเงียบเสียง ผมเลื่อนประตูให้ธามเข้ามา ลูกน้องในฝูงหลีกทางให้แต่โดยดี ผมรับถุงมาจากธามที่เดินกลับไปที่รถ เพื่อที่จะขับรถเข้ามาจอดในบ้านอีกรอบ
นิวบีเทิลสีขาว จอดขนาดข้างฟอร์จูนเนอร์สีดำ ผมยิ้มบ้าๆอยู่คนเดียว กุอยากให้แม่งจอดอยู่ทั้งคืนเลยนะจิอดถึงเช้า จอดถึงวันจันทร์ไปเลย จอดตลอดไปก็ได้...
“ยิ้มอะไร” ธามถามผม หุบไม่ทันแล้วแหละ
“เปล๊า” ตอบก็เหี้ยซิครับ จัญไรเกิน
“พึ่งกลับมาจากที่ทำงานเหรอ” ธามถามพร้อมดูสารรูปผม แย่ว่ะ ผมว่าวันนี้ธามเห็นผมในมาดที่โทรมสุดๆแล้วแหละ ไม่น่าจะมีแย่ไปกว่านี้
“กลับมานานแล้ว นอนเล่น ขี้เกียจ ว่าแต่วันนี้เป็นอะไร มีเรื่องอะไรหรือเปล่า” ผมถาม เป็นห่วงจริงๆเพราะมันผิดปกติ ธามมองผมยิ้มๆ
“ไม่มีอะไร ไปเดินตลาดเล่นๆแต่ซื้อของมาเยอะแยะ ธามกินข้าวแล้วก็เลยมาหา” เออเว้ย ที่แท้กำจัดของเหลือนี่เอง แต่ก็ดี ยังดีกว่าไม่นึกถึงเลย
“ออ” พูดแล้วก็ตัวหดลงเหลือนิดเดียว
“อันที่จริงจะมาคุยเล่น มีหลายอย่างอยากเล่าให้ฟัง”
ธามพูดแล้วแตะแขนผมเบาๆ “แตะเนื้อต้องตัวผู้ชายนะเดี๋ยวนี้” ผมแซวขำๆ ตัวกลับมาพองเหมือนเดิมแล้ว
“ไม่เป็นไร ผู้ชายด้วยกัน ธามไม่ถือ” นี่ผมจะถือได้ไหมว่ารอยยิ้มของธามมันเหมือนแฝงเลศนัย ยั่วหรือ จะบอกว่าแตะได้มากกว่านี้หรือเปล่าวะ หรือผมคิดไปเองเพราะความสัปดนส่วนตัว
เหี้ยแล้วไอ้กันต์เอ้ย…
...ในความจริงแล้วผมไม่ใช่คนที่มีความมั่นใจในเรื่องความรักมากมายเหมือนที่แสดงออกมา โดยเฉพาะกับคนข้างๆนี้ บางทีที่ผมทำเหมือนมั่นใจแต่พอกลับมาคิดทีไรผมก็ไม่อยากจะมั่นใจทุกที ผมยังรอคำพูดของธาม ยังรอความหวังเล็กๆ ยังรออะไรบางอย่างที่เป็นของตอบแทนกับสิ่งที่ผมทำลงไปบ้าง แล้วในวันนี้ ความหวังที่ว่ามันเพิ่มขึ้นจากเดิมเยอะเลย มันไม่มีหรอกความรักที่ไม่หวังผลตอบแทน เพราะอะไรที่น้อยที่สุดที่เราอยากได้จากความรักก็คือความรักที่อีกฝ่ายเค้าให้เราคืนมานั่นแหละ
..................................................................................24-11-2011
อัพวันเว้นวันนี่ค่อยสบายๆหน่อย รู้สึกมีเวลามากขึ้น 55555555555555555555 อัพช้าคนอ่านอย่าด่าแม่ แต่ขอให้เข้าใจเราเถิด ช่วงนี้จะพยายามกลับไปแก้คำผิด เพราะเสียงทักท้วงเยอะมาก เหมือนแต่งนิยายไร้คุณภาพสุดๆ
ตอบโพสพรุ่งนี้นะจ้ะ ใกล้จะเปิดเทอมแล้วอีกไม่นาน พยายามรักษาอาการเจ็ทแลกนอนเช้าอยู่ อากาศก็เริ่มหนาว อยากจะอพยพกลับกทม.หนีหนาว 5555
บทนี้ก็เรื่อยๆมาเรียงๆ มีอะไรก็คิดดีๆ ฝึกตีความสัญลักษณ์ และคิดไปเองเยอะๆนะ อ่านนิยายเรื่องนี้ 55555555555555555555555
กราบขอภัยในความผิดพลาดทั้งปวง คนเขียนผิดไปแล้ว ขอบคุณนักอ่านทุกคนเช่นเคย
โพลล์
หัวข้อ: PIECE OF TIME - เป้า(ของ)จุดหมายมีไว้พุ่งชน --- จบ (แจ้งข่าว p.238) (อ่าน 2103487 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก