บทที่36
อีกครั้ง
..................................................................................................
ผมยิ้มกริ่มเดินข้างเจ๊แป้งไปที่ลิฟท์ตามเคย แอบแปลกใจที่ไม่ยักจะสังเกตว่าผมนั้นเคราหายไปตามที่เจ๊แป้งแกหวังมาตั้งแต่นานนม เอาเข้าจริงไม่สังเกตแบบนี้แอบเซ็งนะเนี่ย แต่ไม่เห็นก็ดีแล้วแหละ จะได้ไม่ถามมาว่าทำไมถึงหายไปตอนไปบ้านที่กันต์พอดี เดี๋ยวจะผิดศีลห้าโกหกมดเท็จ ผมจะบอกเพื่ออะไรว่าเกิดอะไรขึ้นมาบ้าง
“งานหนักอ่ะแกช่วงนี้ อดหลับอดนอน อายุสั้นลงไปหายปี หมดเรี่ยวแรงจะหาผัว” ผมว่าเรื่องหาผัวนี่เจ๊แป้งควรเลิกคิดได้แล้ว ตราบใดที่ยังเห็นงานมาก่อนสิ่งอื่นใดกระทั่งความสวยความงามแบบกู่ไม่กลับขนาดนี้ มีแต่รวย และคานเท่านั้นที่จะอยู่คู่เจ๊แป้ง
“ผมเป็นสามีปลอมๆให้วันนึงเอาไหม ควงเล่น” เคยยื่นข้อเสนอนี้ให้ และเจ๊แป้งก็รับเสียด้วย ผมเลยกลายเป้นคู่ควงไปงานแต่งงานเพื่อนเจ๊แป้ง แต่พอถึงงานใครๆก็รู้ว่าผมอ่ะน้องชาย เพราะหน้ามันไปด้วยกันไม่ได้เท่าไหร่ ถึงจะห่างไม่มากแต่ก็รู้ว่าผมเด็กกว่า
...หนังหน้าคุณภาพนะผมอ่ะ
“ฉันเหนื่อยอ่ะแก ช่วงนี้ตาลายตาเบลอ มองอะไรก็พิสดาร วันนี้แกก็ดูแปลกๆ ใส่กางเกงในผิดด้านหรือเปล่า” ถึงมันจะแปลกแต่เกี่ยวอะไรกับกางเกงในวะ
“ไม่อ่ะเจ๊ไม่ได้ใส่”
“ว้ายแซ่บ ไหนขอคลำพิสูจน์ที” ไม่ว่าเปล่า มือก็คว้าเข้ามาจนจะถึงอยู่แล้วดีที่ผมขยับหนีทัน ไม่งั้นคงโดนพิสูจน์อย่างที่เจ๊แป้งอยากลอง นั่นแหละ ตามประสาสาวโสด พอได้หยอกหนุ่มๆรุ่นน้องนิดหน่อยก็เริ่มหูตาหายฝ้าฟาง คิ้วที่กันมาอย่างดีเป็นสูตรสำเร็จ ขมวด ดวงตาหรี่ลง...
“อะไรเจ๊”
“เคราหายไปไหนนนนนนน”
“โกนไปแล้วครับผม”
“เห้ย! ใครโกน แกโกนเองเหรอ อ๊ายยย หน้าใสกลับมาแล้ว ขอลูบที เดี๋ยวนะๆ เมื่อคืนนี้ไปบ้านน้องกันต์ แกอย่าบอกนะว่า... ได้กันแล้ว” เหยดดดดดดดด ใช่ซะที่ไหนล่ะ ยังไม่ได้แล้วก็ไม่ยอมให้กันต์ได้ด้วย
“เฮ้ย ไม่ใช่” ผมงี้แทบออกตัวปกป้องภาพลักษณ์ตัวเองในจินตนาการเจ๊แป้งไม่ทัน
“ไหนเล่ามา!” เมื่อมีคำสั่ง ไหนผมเลยจะขัดได้
อันว่าจินตนาการของสาวสมัยนี้นั้นมีไม่หยุดยั้ง และผมก็ควรยั้ง เอาเป็นว่าผมเล่าเรื่องราวบางส่วนที่ควรรับรู้และปรับปรุงเรื่องราวให้ดูล่อแหลมน้อยลงจะได้เหมาะกับเยาวชนอย่างเจ๊แป้ง ระหว่างที่เล่าเจ๊แป้งก็ออกอาการเพ้อได้ที่ แต่ผมเข้าใจนะที่ลุ้นมานานในที่สุด... ให้ตายเหอะ ผมเองนี่แหละเดินเข้าไปหาพี่กันต์เองเลย โดยที่เจ๊แป้งไม่ต้องใช้แผนการชักจูงใดๆ
“พนันแพ้ แกเลยยอมโกน รู้งี้ฉันพนันกับแกไปนานแล้ว” ผมเล่าว่าผมเล่นวินนิ่งแพ้พี่กันต์ ก็เลยสังเวยเคราตัวเองไป ซึ่งมันไม่ใช่เลยสักกะนิดเดียว แต่ผมว่า คนนอกรู้แค่นั้นดีแล้วแหละ รักษาภาพพจน์นิดนึงนะผม
“หล่อขึ้นไหม” ผมถามเจ๊แป้ง ที่พยักหน้าแทบจะในทันที
“น่าจะถูกใจน้องกันต์” วกเข้ามเรื่องนี้อีกรอบ
“พี่กันต์เค้าติดสินบนกับเจ๊ป่ะเนี่ย”
“เปล่า เจ๊สนับสนุนให้แกได้เจอกับคนดีๆ” ว่าไปนั่น
“รู้ได้ไงว่าดี”
“ถ้าไม่ดีแกจะกล้าไปนัวเนียเหรอ“ อูว.... เจอแบบนี้ไหนต่อไม่ถูกเลยนะ หลักฐานมัดตัว ว่าแต่รู้ได้ไงว่านัวเนีย เจ๊เกินไปนะ พูดแบบนี้ผมก็ร้อนตัวดิ คนอะไรแม่งอย่างกับมีตาทิพย์
“กล่าวหาโดยไร้พยานนะ” ผมยักคิ้วอย่างผู้มีชัย แล้วอย่าคิดว่าจะมีเรื่องน้ำเน่าประมาณว่าพอผมขยับหน้าหันไปก็พบกับรอยจูบสีแดงประทับที่ซอกคอ ไม่มีหรอกไม่มี ผมดูแล้วเรียบร้อย รอบคอบใช่ไหมล่ะไม่ต้องชม เจ๊แป้งทำท่าฮึดฮัดแบบคนที่ไปต่อไม่ถูกตามปกติ เรื่องอย่างงี้ต่อให้เอาเหล็กมาง้างปากผมก็ไม่พูดให้ใครฟังหรอก
..................................................................................
“หมอยศ สวัสดี” ผมมาทำงานผิดเวลา ผิดเวลานี่ไม่ใช่หมายถึงว่ามาผิดกะ หรือว่ามาสายกว่าปกติ ผิดเวลาในที่นี้คือ เช้าผิดปกติ หมอยศผู้มาแต่รุ่งเช้าเพื่อมาดูแลสัตว์ทั้งหลายที่ไม่ใช่ของมันก็สะดุ้งโหยง หันมาก็สะดุ้งอีก อยากจะถามจริงๆว่าไปฝึกกับแก็งค์สามช่ามาหรือไงอะไรมันจะได้จังหวะขนาดนั้น
“วอทแฮพเพ่น!” กระแดะถามเป็นภาษาอังกฤษซะด้วยนะที่สำคัญ
“นอทติ้ง” มันถามมาก็ตอบกลับไป
“เออ นอทติ้งจริง เครามึงไปไหนซะล่ะ หรือจะจีบสาวคนใหม่เลยโกนเอาฤกษ์” ผมหัวเราะฮึๆ เป็นคำตอบ ไม่อยากโกหกมากเดี๋ยวตกนรก ว่าแต่กี่คนกี่คนก็ทักเกี่ยวกับเรื่องจะมีแฟนใหม่ หรือจีบใครหรือเปล่า หรือเกี่ยวกับอะไรพวกนี้ ชักจะอยากรู้จริงๆแล้วว่าไอ้เรื่องหนวดเรานี่มันเกี่ยวกับความรักตรงไหน ใครบอกมา ไม่มีใครคิดหรือไงว่าผมรำคาญ หรือผมอยากดูเป็นผู้ชายสะอาดแบบณเดชณ์บ้าง
“ไม่ตอบซะด้วย”
“กุโกนเฉยๆ ฟีดแบคไม่ค่อยดี เลยต้องไปโกนมา” โกหกจนได้ มันเริ่มแล้วแหละ ตอนที่ผมสนิทกับพี่กันต์มากๆตอนัธยม จำได้ว่าโกหกเก่งมาก ทั้งๆที่เป็นเรื่องไม่ควรจะโกหก ก็โกหกเพื่อนไม่ยอมให้ใครรู้ว่าไปไหนมาไหนกับรุ่นพี่ จนตอนนี้ก็ไม่มีใครรู้ว่าผมเคยโกหกเรื่องนี้พวกมัน ก็น่าจะมีแต่ไอ้หนึ่งที่ชอบสอดรู้สอดเห็น ได้เค้าลาง แต่ก็ไม่รู้ทั้งหมด
“ดีแล้วมึง หน้าตาแม่งจะได้เหมือนหมอหมา” เหมือนด่า...
“แล้วแต่ก่อนกุเป็นอะไร”
“ก็เรียกคล้ายๆเดิมแหละ”
“ยังไงวะ”
“หมอหมาๆ” เหี้ยยศ กุไม่คุยกับมึงละ
ทำงานวันนี้ก็เหมือนวันอื่น มีผมคนเดียวที่แค่เปลี่ยนไป ไม่มีเครานั่นแหละที่เปลี่ยน มีคนหิ้วสัตว์เลี้ยวมารักษา ผมก็ทำหน้าที่ไป รักษาตัวอะไรเบาๆ แบบนก หนู ไม่มีอะไรหนักๆมากวนประสาท พี่กันต์ไม่ได้โทรมาหาแต่มันก็เป็นปกติ เหมือนเดิม ตอนนี้พี่กันต์ก็ทำงาน ผมรู้ว่ามันไม่ใช่อารมณืที่จะมานั่งสาวน้อยเพ้อๆ ถึงคนที่พึ่งจีบกัน มันไม่ใช่เรื่องแต่มันก็อดที่จะนึกถึงไม่ได้นะ ผู้ชายก็ผู้ชายเหอะ ผู้ชายก็คนนะครับ นิดๆหน่อยๆก็มีบ้างอะไรบ้าง ที่สำคัญคิดพอให้รู้ว่าสำคัญเตือนตัวเองเอาไว้แค่นั้นล่ะ
.............................................................................
ผมขับนิวบีทเทิลรถคู่ใจเพียงคันเดียวอยู่บนถนนที่คลาคล่ำไปด้วยรถญี่ปุ่น และรถยุโรปที่ต้องมาร่วมชะตากรรมรถติดด้วยกัน ผมเคยคิดเล่นๆไปว่าถ้าผมอายุมากกว่านี้อีกสัก10ปี ผมจะออกไปเปิดคลินิกเล็กๆของตัวเอง เปิดคลีนิคตอน9โมง ตื่น8โมงทัน ไม่ต้องมาเจอกันสภาพรถติด ซื้อรถอีกคันเป็นรถครอบครัว มีภรรยาน่ารัก บางทีอาจจะมีลูกสักคน แล้วผมก็ต้องไปส่งที่โรงเรียนทุกเช้าไปรับทุกเย็น สูตรสำเร็จแห่งชีวิตคนทั่วไป แต่ช่วงนี้ผมไม่ได้นึกถึงความคิดแบบนี้มาสักพักใหญ่ๆแล้ว เนื่องด้วยเพราะเรื่องพี่กันต์ด้วย รู้สึกไม่อยากคิดถึงมันเลย รู้ว่าไม่ควร แต่มันถลำลงไปแล้ว ไม่มีอะไรจะดีไปกว่าลอง แล้วจะได้รู้ว่าใช่หรือไม่ใช่ ถ้าใช่ค่อยมาคิดว่าจะทำยังไงกับไอ้เรื่องแบบนี้ ถ้าไม่ใช่ มันจะได้จบๆไป อย่าดีก็คือไม่มีใครเจ้บจากไปด้วยดี แต่ผมกลัว กลัวว่าคนที่เจ็บบางทีอาจจะเป็นผม เพราะคนแบบพี่กันต์ นึกภาพไม่ออกเลยจริงๆว่าจะเจ็บแบบไหน
ตรืดดดดดดด…ดดดดด
ความเฮี้ยนของพี่กันต์นี่มันสุดยอดจริงๆ แค่คิดนิดๆหน่อยก็มาแล้ว ผมรับโทรศัพท์
“รออยู่ที่ลอบบี้นะ จะถึงยัง” มาได้ไง มาทำไมวะเนี่ย
“อีกสิบนาที รอไปก่อน” ผมพูดเรียบๆ ก่อนจะวางสาย เหมือนไม่ใส่ใจและรีบร้อนจากน้ำเสียง แต่อยากให้พี่กันต์รู้ไว้หน่อยว่าขาผมมันเป็นบ้าอะก็ไม่รู้ จากเลนส์ซ้ายเข้าช่องขวา แซงแหลกลาญ ไม่ได่รีบแต่ขามันไปเองจริงๆ
...ทำไมมันเหมือนความรู้สึกตอนนั้นที่ผมรีบวิ่งลงจากห้องเรียนไปเจอพี่กันต์ที่ห้องเก็บของเมื่อ8ปีที่แล้วล่ะ ทั้งๆที่เหตุการณ์มันไม่ได้ใกล้เคียงกันสักนิด
...*14-2-2012
โคตรสั้นเลย ไม่มีเวลาแล้ว T T อยากอัพวันวาเลนไทน์ โอ้ยยย เสียใจมากที่ดองค้างไว้ขนาดนี้แถมเนื้อเรื่องยังเละขนาดนี้
งานเยอะแบบโคตรๆ ตอนนั้นที่มาโพสว่าเยอะหลังจากงานนั้นแม่งเยอะกว่าเดิมมมมมมม จะบ้าแล้ววววว อาทิตย์นี้งานเบาลงมานี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด นึง
เราขอบคุณคนอ่านมากที่อุตส่าห์รอ หลายคนอาจจะเลิกรอ หลายคนรออยู่ ขอบคุณจริงๆจากใจ นี่ก็พึ่งได้เข้ามาดู ไม่ได้เข้าบอร์ดเลยเป็นเดือนๆ อัพรอบหย้าเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แต่อีก1เดือนจะปิดเทอม อยากปิดใจจะขาดตาย โพสแล้วรู้สึกดีมาก ขอบคุณๆ ส่วนคนอ่านที่อาจจะคิดว่าเราอู้ ทิ้งเรื่องนี้เราก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ แต่เราพยายามสุดแล้วจริงๆ
โพลล์
หัวข้อ: PIECE OF TIME - เป้า(ของ)จุดหมายมีไว้พุ่งชน --- จบ (แจ้งข่าว p.238) (อ่าน 2013975 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก