บทที่39
หมดเวลา
..........................................................................
(นาย)
มื้อเย็นมื้อนี้หมิงนั่งกินข้าวด้วยกันกับผม แล้วก็แม่ กับข้าวมากเกินคนกินแม่มองหน้าผมเป็นเชิงเหมือนจะสงสัยในความประสาทของผมที่ซื้ออะไรมาเยอะแยะนักหนา พะแนงไก่ แกงเขียวหวาน ต้มยำไก่ ต้มยำกุ้ง ไข่ลูกเขย ไข่พะโล้ ทอดมันหมู ผัดคะน้า ผัดผักรวม ผักทอด แต่ดันไม่มีน้ำพริก... ไร้สติมาก ผมมองปฏิกริยาไอ้เชฟที่มันโคตรเรื่องมากเรื่องอาหารกินอาหารครบทุกอย่างแบบไม่ปริปากว่าน่าจะเพิ่มอันโน้นอันนี้
“อร่อยไหมลูก” คำนั้นถามไอ้หมิง เจ๊กมันก็พยักหน้าเรียกคะแนนไป ฮึ หมั่นไส้
“นายมันบ้า ซื้ออะไรมาเยอะแยะก็ไม่รู้ สงสัยกลัวไม่ถูกใจเชฟใหญ่จากโรงแรมมันเลยเหมามาทั้งแผงหมดเรื่อง” แม่ก็ขายไปเหอะลูกชายตัวเอง ไม่รู้รับได้เข้าไปได้ยังไง ผมเองอ่ะรับไม่ค่อยได้เลยที่แม่ต้องมารู้เรื่องพวกนี้
“เหรอนายเหรอ” มึงไม่ต้องมาย้อนถามกูนะ ไม่ต้องยิ้มด้วย หุบปาก แดกไป
“กินฟรีก็กินไป” ผมพูดพร้อมแทงส้อมลงไปบนทอดมันชิ้นโต คิดเอาซะว่าเป็นหน้าไอ้หมิง
“อยู่ไทยแบบนี้ไม่คิดถึงครอบครัวที่สิงคโปร์บ้างเหรอ ที่บ้านอยากให้กลับไปบ้างรึเปล่าเนี่ย” อยู่ๆแม่ก็ถามขึ้นมา ผมเคยนึกสงสัยเหมือนกัน แต่ไม่เคยถาม ขี้เกียจถาม ช่างหัวมัน ผมเงยหน้าขึ้นมองไอ้หมิงที่เหมือนชะงักชั่วครู่ ปกติมึงไหลลื่น แล้วมันก็หันหน้ามามองผมแล้วก็ยิ้มให้แม่แบบสไตล์พระเอกเกาหลีผู้กุมหัวใจแม่ๆป้าๆน้าๆ
“ก็ที่จริงก็จะกลับเร็วๆนี้แหละครับ ที่บ้านเค้าอยากให้ไปทำร้านที่สิงคโปร์ อาจจะอาทิตย์สองอาทิตย์หน้า”
...มึงว่าไงนะ..
ผมหยุดกิน หันไปมองไอ้หมิง รู้สึกเหมือนตื้ดไปนิดๆ เพราะไม่คิดว่ามันจะเลิกรังควาญแบบไม่ให้ตั้งตัว ไอ้เจ๊กตอแหลไหลลื่น แล้วมึงคิดจะบอกกุตอนไหน ถ้าแม่กุไม่ถามมึงจะอ้าปากบอกกุไหม
“อ้าว รีบจัง จะไม่กลับมาอีกเหรอ” แม่หันมามองผมแว้บนึงแล้วหันไปถามไอ้หมิงต่อ
“ก็กำลังจะขายรถแล้วครับ ฝากหมอธามเค้าติดต่อให้” ผมกระพริบตาปริบๆกับคำตอบของไอ้หมิง แล้วตอนนี้เริ่มโมโหนิดๆ เตรียมขนาดนี้ มึงคิดจะบอกกุตอนไหนกันวะ แล้วแม่ก็คุยกับมันต่อเรื่อยเปื่อย ผมกินข้าวไปเรื่อยๆ ไอ้หมิงหันมามองผมเป็นระยะ มึงไม่ต้องสนใจกุหรอกนะว่ากุจะด่ามึงไหม เพราะกุด่าแน่ คิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไป อยากพูดอะไรก็พูด ไม่อยากพูดก็ปล่อยให้กุโง่ไปเรื่อยดิ
ไอ้หมิงเป็นคนอาสายกจานที่ต้องลางเข้ามาในครัว ผมเดินตามมันมาเงียบๆ เสียงจานชามกระทบกันเมื่อมันวางลงบนซิงค์สแตนเลสสำหรับล้างจาน เสียงน้ำไหลออกมาจากก๊อกทำลายความเงียบที่ปกติแล้วผมกับมันมักไม่ค่อยมีช่วงเวลานี้ เวลาที่ถูกทิ้งให้ว่างเปล่า และเงียบงัน เพราะปกติมันจะเป็นความโมโหของผม ความไร้สาระของไอ้หมิงที่ทำลายความเงียบทั้งหมดลง สักพักก็เป็นไอ้หมิงที่พูดขึ้นก่อน
“ที่จริงวันนี้กะมาบอกนายเรื่องนี้ แต่หม่าม้าของนายถามก่อน” มันอธิบาย
“แล้วทำไมพึ่งบอกกุตอนนี้” ผมยืนพิงค์เคานเตอร์ครัวมองแผ่นหลังของมันที่ขยับเพราะกำลังล้างจาน ผมไม่คิดจะช่วยหรอกปล่อยให้มันทำไป งานถนัด
“ถึงจะบอกช้าบอกเร็วยังไง นายก็ไม่สนอยู่ดี” ไม่ได้ยินเสียงที่มันพูดแบบนี้มานานแล้ว นานแล้วที่ลืมไปว่ามันก็รู้สึก เจ็บกับคำประชดที่มันพูดนะ แต่รู้สึกโมโหเพิ่มขึ้นมากกว่าเดิมอีกมากกว่า มึงว่ากุไม่สนเหรอ มึงรู้เหรอว่ากุคิดอะไร แล้วมันเกี่ยวไหมกับที่มึงจะบอกช้าถ้ากุไม่สนใจ ถึงยังไงถ้ายังมีปัญญาส่งข้อความ หรือโทรไร้สาระมาได้ทุกวันก็ช่วยพูดเหอะ
“มึงเลยคิดว่าจะบอกเมื่อไหร่ก็ได้ใช่ป่ะ” ผมพยายามจะไม่เสียงดัง...
“นายก็ไม่แคร์อยู่ดี แต่ก็ไม่ใช่แบบนั้นหรอก ก็จะมาบอกแต่เนิ่นๆ นี่ก็รู้เป็นคนที่สามต่อจากไอ้กันต์กะหมอธามนะ” มันล้างจานเสร็จแล้วก็กันหน้ามามองผม ประโยคเมื่อกี้... กุควรดีใจหรือเปล่า แล้วมันเกี่ยวอะไรกับกุล่ะว่ากุจะรู้เป็นคนที่เท่าไหร่ เพราะยังไงมึงก็รู้ว่ากุไม่แคร์
“ก็ดี มึงจะได้เลิกรังควาญชีวิตกุสักที” ผมพูดเรียบๆ หมิงยิ้มมุมปากนิดๆ ยิ้มที่บอกให้รู้ว่ามันจริงจังและยิ้มไม่ออก วันนี้มันจริงจังกับเรื่องที่พูด ไม่ได้มีมุขมาเล่น หรือทำให้ผมสติแตก
“ก็ถูกของนาย ถึงไม่อยากยอมแต่สุดท้ายก็ต้องยอม”
“ยอมอะไรของมึง” ผมโมโหมันจริงๆ โมโหจนไม่อยากจะด่าแล้ว
“ยอมแพ้นายไง พูดกันตรงๆนะนาย เพราะต่อจากนี้ คงไม่ค่อยได้มาป้วนเปี้ยนแล้วแหละ ต้องไปจัดการหลายอย่าง” มึงไม่มีเวลาก็พูดมาตรงๆ บอกจะพูดตรงแท้ๆมึงก็ยังทำไม่ได้เลยไอ้บ้าเอ้ย
“ก็รีบไปเลยดิ มันเสียเวลานะยืนอยู่ตรงนี้”
“ก็ยังไม่ไปตอนนี้อ่ะ คืนนี้ก็คุยกับนาย” แล้วมันก็ยิ้มกว้างแบบที่เคยยิ้มทุกครั้ง กุเกลียดมึงไอ้เหี้ยเชฟต่างด้าว
“ถ้ามึงจะพูดอะไรเสื่อม ๆออกมาข้างนอกเหอะ กุสงสารเจ้าที่ในบ้าน” ผมเดินก้วออกมาจากห้องครัวก่อน ไอ้หมิงเดินตามแบบว่าง่าย ผมพามันมาที่บ่อจระเข้เล็ก... บ่อจระเข้ตอนกลางคืน เอ็กคลูซีฟสุดๆ ถ้าไม่ได้รู้จักกับเจ้าของฟาร์ม แม่งไม่มีใครหน้าไหนได้เข้ามาหรอกบอกไว้ตรงนี้ ผมนั่งลงที่ชิงช้าเหล็ก... ไม่ได้โรแมนติก มันเป็นเก้าอี้ชนิดเดียวแถวนี้ ไอ้หมิงเดินมานั่งข้างๆ ไม่บ่อยหรอกที่นั่งข้างกันแบบนี้
“ไปเมื่อไหร่เอาแน่ๆ” ผมซักมันก่อน แต่สายต่มองไปยังบ่อจระเบื้องล่าง... แสงไฟสลัวสะท้อนกับพื้นน้ำเป็นประกาย จระเข้นอนสงบ
“ยังไม่แน่ แต่ไม่เกินสองอาทิตย์ ต้องจัดการหลายอย่าง แต่จะไปจองตั๋ววันสองวันนนี้แหละ ไม่รั้งหน่อยเหรอ” ถามกวนตีนกุใช่ไหมแบบนี้
“มึงฝันเหรอ”
“ถ้าฝันไม่แค่นี้หรอก ถ้าฝันถึงนายมันต้องเรียกว่าฝันอะไรสักอย่างเนี่ยแหละ...” ไอ้หมิงมันพูดไทยไม่ชัด แต่ไม่เข้าใจว่าถ้าทักาะการใช้คำระดับนี้ยังพูดไม่ชัด ลิ้นมึงน่าจะมีปัญหาแล้ว
“ไอ้เหี้ยหมิง” ผมด่ามันเบาๆ ซึ่งไม่สะเทือนตามเคย
“นายหมิงขอโทษนะ”
“เรื่อง...”
“สามปีที่แล้ว” มึงจะรื้อทำไม มันไม่มีความหมายอะไรสำหรับกุแล้วกุเข้าใจ ยอมรับ และเป็นอย่างทุกวันนี้
“ช่างหัวมันเหอะ” จริงๆ
“อีกครั้งไม่ได้เลยเหรอนายแค่ครั้งเดียวตอนนั้น แล้วตอนนี้หมิงพยายามแล้วนะ ถามจริงไหนๆก็จะไปแล้ว นายมีหัวใจรึเปล่าเนี่ย ถ้ามีมันไม่มีเอาไว้ให้เราเลยเหรอ” ผมฟังอย่างใจเย็น... ไม่ได้ฟังมันพูดแบบนี้มานานแล้ว นานมาก
“กุเคยทำให้มึงเสียใจไหม กุเคยโกหกมึงรึเปล่ากุถามมึงแค่นี้”
“ไม่รู้ว่านายเคยโกหกไหม ถึงนายโกหกหมิงก็ไม่รู้ แต่ถ้าถามว่านายทำให้หมิงเสียใจไหม ถ้านับจากตอนนั้นมาตลอดมา ทุกครั้งตลอดเวลา แต่หมิงทน เพราะคิดเอาว่าสักวันนึงนายจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม แล้วที่พยายามเพราะรู้ว่ามันเป็นความผิดหมิงเองในตอนนั้น แต่มันหมดเวลาแล้วนาย แล้วหมิงก็รู้แล้วว่ามันไม่สำเร็จแล้ว” รู้สึกเหมือนโดนด่า... ใช่มันกำลังด่าผมว่าผมใจร้าย ช่างหัวมันซิ ทีมันยังเคยทำกับผมได้เลย
“เข้าใจง่ายดีนะตอนนี้ ถ้ามึงเข้าใจแบบนี้นานแล้วมันก็ไม่มีใครเหนื่อยหรอกหมิง”
“ไม่ได้เข้าใจ แต่มันต้องยอมรับ เพราะมันหมดเวลาแล้ว”
“เวลาของมึงทั้งนั้นไม่เคยเกี่ยวกับกุเลย” ผมหันไปมองหน้ามัน ที่นั่งข้างๆ ผมรู้ว่าตลอดการสนทนามันมองผมตลอด แต่ผมมองไปข้างหน้า ไม่อยากจะมองหน้ามัน
“ถึงนายได้อยากมากกว่านี้แต่หมิงก็หมดแล้วแหละ หมิงรักนายนะ จริงๆ รักมากด้วย” มันพูดสบตากับผม ดวงตานั้นวาววับ เหมือนมันจะร้องไห้แต่ก็แวบเดียวเท่านั้น ผมรู้ว่ามันไม่ร้องหรอก คนแบบมันไม่เคยมีฉากแบบนั้นให้ผมเห็นหรอก
“อือ...” มันคือคำตอบของผม แม้จนตอนนี้เวลานี้ ผมก็ยังตอบแบบนั้น ผมขอโทษมันในใจ ไม่อยากจะพูดอะไรสักอย่างเวลามันพูดประโยคนี้
“ถ้ายังมีใจ ช่วงรั้งหน่อยเถอะ ขอร้อง...” ตอนนี้ผมรู้สึกเสียใจ.. ไม่รู้เพราะอะไร
“แล้วมึงจะไม่ไปหรือไง มึงเลือกได้เหรอ” ผมถามมัน คำตอบคือการส่ายหน้า ไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าของมัน สายตาที่บอกว่ามันก็หมดทาง แล้วมันจะให้ผมทำไปเพื่ออะไร ถ้าผมรั้งมัน แปลว่าผมต้องเจ็บอีกเหรอ สนุกมากหรือเปล่าที่อยากให้ผมรู้สึกเจ็บ
“มึงกลับเหอะ เดี๋ยวถึงคอนโดมึงดึก” ผมไล่มัน สายตาของมันเจ็บปวด เสียใจ และโทษผม
“อือ” ไม่บ่อยที่มันจะตอบแบบนี้
หมิงลุกขึ้นก่อน เดินนำหน้าผมเหมือนอยากรีบไปให้ถึงรถไวๆ มันไม่ลืมแวะขึ้นไปลาแม่ผมบนบบ้าน ผมเดินไปส่งมันที่รถ หมิงยิ้มให้ผมเหมือนฝืน ก่อนจะรีบขึ้นรถไป ไม่มีคำลา...
ผมรู้ว่าทำไม... เพราะมันไม่อยากให้ผมเห็น สิ่งที่มันกำลังจะทำ ไอ้หมิงถอนรถออกจากที่จอดรวดเร็วด้วยความชำนาญไม่มีการอ้อยอิ่งเปิดกระจกออกมากวนประสาท
“ทำไมกุจะไม่รู้ รีบไปเหอะ รีบไปก่อนที่มึงจะไม่ได้ไป” ผมพูดกับความมืดตรงหน้า มองไฟท้ายของรถที่ส่องแสงสว่างห่างออกไปเรื่อยๆ แล้วรถก็หยุดข้าง ด้วยเหตุผลบางอย่างที่ผมพอจะรู้
..................................................................................
(หมิง)
ผมรู้ดีนะว่ามันเป็นการกระทำโง่ๆของผู้ชายคนนึงทีพยายามแก้ไขความผิดพลาดโง่ๆมาสามปี แต่มันก็น่าพิสูจน์ไม่ใช่เหรอ กับคนอื่นผมว่าผมอาจจะได้โอกาสแก้ตัว แต่ผมเลือกขอโอกาสผิดคน คิดผิดที่คิดว่าจะแก้ตัวได้ ผมผิดเองที่โกหกก่อน นายใจดี แต่ใจดีแค่ครั้งเดียวเท่านั้น เวลามันหมดแล้ว ได้เวลาที่ผมควรจะเลิกล้มแล้วเจอความจริงที่ว่ามันสูญเปล่า ผมว่าผมเป็นคนเข้มแข็ง อดทนมากกว่าที่นายทน แต่ตอนนี้ผมทนไม่อยู่แล้วจริงๆ ตั้งแต่รู้จักกับนาย ผมไม่เคยเลยแม้แต่ครั้งเดียว ที่จะต้องรู้สึกแบบนี้ ยกเว้นครั้งนี้...
ผมจอดรถเพื่อที่จะปล่อยให้น้ำตามันไหลไปเรื่อยๆ กลั้นไม่อยู่แล้ว ภาพตรงหน้าพร่าเลือนเต็มที ไม่ชินเพราะผมไม่ได้ร้องไห้มานานมากๆ มากจนลืมไปแล้วว่าครั้งสุดท้ายมันเมื่องไหร่
รู้สึกโหวงๆ กลวงๆ ผมแอบคิดเข้าข้างตัวเองว่านายไม่ได้ใจแข็งขนาดนั้น แต่นายก็คือนาย นายใจแข็งจริงๆ ผมรักนาย แต่มันไม่ดีพอ... ที่นายจะลดโทษลง ผมมีแต่นายคนเดียวแต่มันเป็นความจริงที่นายไม่เชื่ออีกแล้ว
ตึ๊ง... เสียงข้อความเข้าทำให้ผมล้วงกระเป๋าเอามือถทออกมาดู หมอธามส่งข้อความมา...
‘พรุ่งนี้เอารถไปเช็คเลยก็ได้ ลุงมันจะตีราคาให้ พรุ่งนี้โทรไปนัดได้เลย’
ผมกดส่งข้อความกลับไปหาธาม เนื้อความร่าเริงเหมือนเดิมตามสไตล์ผม
'โอเคหมอ ขอบคุณมาก เป่าหูขอราคางามๆนะ ไม่อยากติดเรือสินค้ากลับสิงคโปร์ : ]'
อะไรๆก็เหมือนจะเร็วขึ้น ผมคว้าทิชชูในรถมาเช็ดน้ำตาออกไป ก่อนจะสตาร์ทรถขับกลับคอนโด ผมควรนอนให้เต็มอิ่ม พรุ่งนี้จะอนุญาตตัวเองว่าไม่ต้องวิ่งหนึ่งวัน ถือเป็นการพักฟื้นคืนน้ำจากการเสียน้ำตา
..............................................................................................6-4-2012
บทที่แล้วด่าหมิงย่อยยับ บทนี้มันเลยต้องรับโทษตายกลับสิงคโปรืไปเลยโว้ยยยยยย มีบีบน้ำตาเรียกกร้องความเห็นใจ พี่นายก็กลับมาโหมดใจแข็งอีกเช่นเคย มีธามโผล่มาส่งข้อความนิดหน่อย มีการกล่าวถึงพี่กันต์1ประโยค 5555555555555555
แต่หมิงจะไปแล้ว รักหมิงๆมากนะจ้ะทุกคน 555555555555555555555555555555555555555555
ทีแรกกะพิมพ์ไปเรื่อยๆแล้วอัพอีกคืน แต่พิมพ์ไปพิมพ์มามันลงตัวได้1บทเลยเอามาลงก่อน
ขอบคุณนักอ่านทุกคนเช่นเคยค่ะ
ปล.ตาลายไม่ค่อยได้ตรวจคำผิดมีเยอะก็ถือซะว่าไม่เห็น 555 มันมึนอ่ะ กินแอปเปิ้ลแล้วล้างไม่สะอาดลิ้นชาเลยค่ะ บัดซบ สมัยนี้ใครๆก็เป็นอิสไนไวท์ได้ (ทีแรกเมาจัดเขียนซิน 5555 อายเลยกู55) แอปเปิ้ลเคลือบยาพิษขายทั่วท้องตลาด แม่ค้าคือแม่มด ว่าแต่เจ้าชายอยู่ไหน...?
โพลล์
หัวข้อ: PIECE OF TIME - เป้า(ของ)จุดหมายมีไว้พุ่งชน --- จบ (แจ้งข่าว p.238) (อ่าน 2013453 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก