หัวข้อ: PIECE OF TIME - เป้า(ของ)จุดหมายมีไว้พุ่งชน --- จบ (แจ้งข่าว p.238)

[NiNJA]

อยากให้ นาย หมิง คืนดีกันแร้วอ่าาา


อยากเหน ธาม พี่กันต์ ไปไหนถึงไหนกันเร็วๆๆจัง   

[davina]

พี่กันต์มาแว้ววววว
ยังหยอดทุกเม็ดเหมือนเดิม

ลองนึกภาพ ธามกับพี่กันต์เลี้ยงเด็กแล้วท่าจะฮา  เด็กมันต้องโตมาไม่สมประกอบแน่ๆ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ

จากเชฟหมิงที่ดูเศร้า พอพี่กันต์มาบรรยายทำไมถึงฮาก็ไม่รู้

ยกนิ้วกลางกดไลค์ ฮ่าๆ ชอบอ่ะ!


 

[Cacao]

อร๊ายยยยยยย เหมือนไม่ได้เจอพี่กันต์มาสักพักใหญ่ คิดถึง 55555 แบบพี่กันต์ก็ฮานะ
ชอบนินทานักศึกษาให้คนอ่านฟัง เจอสาวอ่อยบ่อยมากแทบจะทุกคลาสแต่พี่อาจจะใจอ่อน
ถ้าเป็นหนุ่มมาอ่อยแทนใช่ไหมค่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ ตลกตอนเด็กวิ่งมาเกาะขาแล้วธามแซวอ่ะ น่ารักมากกก >///<
แล้วพี่กันต์ก็ยังหยอดได้น่าโบกเกรียนแล้วก็แถมอ้วกใส่เหมือนเดิม แต่ฮาจริง ชอบๆ
ส่วนพี่นายก็ทำตัวเป็นคนน่ารักใจแข็งได้ดีอย่างไม่มีหยุดหย่อย สงสารก็แต่พี่หมิง T_____T
พี่เชฟอย่าเพิ่งถ้อนะ เดี๋ยวพี่นายได้ตามมาง้อแน่นอน ! ชัวร์ !  พี่นายที่โทรหาน้องธามแบบนี้
พี่เชฟของเราก็มีหวังแล้ว เยี่ยม พี่กันต์เห็นเพื่อนเครียดๆก็ยังจะอุตส่าห์ปล่อยมุข ให้โดนกดไลค์ใส่ ชอบอ่ะพี่กันต์ฮาาา

[shiro_niji]

ตอนเด็กเกาะขานี่นึกถึงตัวเองเลย เคยเจอเหมือนกัน พอเด็กรู้ว่าไม่ใช่คนที่อยากเกาะปุ๊บ ร้องไห้แงเลย อ้าวน้องพี่ยังไม่ได้ทำไรเลยนะ

[TinyB]

“กินกุนี่แหละ แต่ไม่กล้าพูด”

พี่กันต์นั่นแหละ กล้าพูดนะ 



ฮืออออ แต่สงสารเซฟหมิงอ่ะครับ นายใจร้ายมว๊าก น่าจะให้โอกาสเซฟอีกสักครั้ง 

[กว่างกว๊าง]

 นายโคตรโหด หมิงนี่ก็จะดราม่าให้ตลอดห็ไม่ได้ แต่ฮากันต์สุดแระ พี่ท่านช่างหาโอกาสสีธามตลอด

[chisarachi]

สงสารหมิง แต่ออกแนวฮามากกว่าฮ่าๆๆ
พี่กันต์น่ารักอ่าาา กลัวว่าจะมีลุกหรือไง ฮ่าๆๆๆ
พี่นาย ดูซิพี่หมิงดีออกนะ ใจอ่อนเหอะะ

[akichan]

มาเป็นกำลังใจให้นักเขียน
อัพบ่อย อัพเร็ว คนอ่านรักตาย

ปล. ยังไง กันต์-ธามก็เป็นที่หนึ่งในหัวใจ ขอคู่นี้เยอะๆน้า ^^

[Imagine]

(ใส่ทำบ้าอะไร มึงไม่ได้ใส่เสื้อผ้าอยู่แล้ว กลัวอะไรเปื้อนวะเจ๊ก หัวนมมึงเหรอ)

.. กินน้ำอยู่น้ำพุ่งเต็มหน้าจออ่ะ โอ๊ยยย ขำตรงหัวนมมึงเหรอมากจริง ๆ
โอ๊ย  พี่กันต์นะพี่กันต์เล่นมุขได้โดนจริง ๆ
สมแล้วที่ติดตามมานาน กลับมายังฮาหล่อหื่นเหมือนเดิม
 

[¡ииσcэиτ]

กำลังจะเข้าโหมดซึ้งพี่นายกับพี่หมิง
มาฮาหมอธามตอนจบอีกแล้ว

[twenty8]

ตอนนี้คลายเครียดมากจ้าาา
ยิ้มแก้มแตกเลยอะ เขินนนนนน ฮ่าาา

 

[donghwa]

เชฟฟฟฟ ตรูจะฮาหรือจะสงสารเอ็งดีวะ ฮ่าๆๆ
สรุปว่าฮาแล้วกัน ส่วนพี่กันต์
บร๊ะ!! แน่นอนมากพี่ หื่นได้ชัดเจนไม่เปลี่ยนแปลง ฮ่าๆๆ
คงเส้นคงวาได้อีก  คนเขียนกลับมาอัพต่อเนื่องแบบนี้แล้วเค้าชื่นใจ๊ชื่นใจอ่ะ ฮ่าๆๆๆ

[ninghyuk]

โอยยยย พี่กันต์ผู้ชายปากร้ายยยยยยย กัดพี่หมิงในใจฮาอะ 555555
ดีกันเถอะ ๆๆ พี่นายยยย พี่เจ๊กมีพี่นายคนเดียวนะะะะะ

[smirnoi]

ให้โอกาสเจ๊กหมิงเถอะะะะ

[kataiyai]

นึกว่าหมิงจะต้องหอบผ้าหอบผ่อนไปซับน้ำตาที่บ้านซะแล้ว

ที่แท้พี่นายปากแข็งใจอ่อนนี่นา

[tamako]

โอ๊ยพี่กันต์หื่นอ่ะ  แต่คนอ่านชอบ
เมื่อไหร่หมอธามจะยอมพี่กันต์สักที
พี่นายโทรมาหาธามแบบนี้เชฟอาจมีหวังก็ได้นะ

[lighter]

ยังคงมั่นคงตลอดเวลา FC หมิงตัวจริงๆ เย้ๆๆ

รักหมิง รักนาย

หมิงนาย ๆ ๆ หมิงนายๆ ขอหมิงนาย เยอะๆหน่อยนะค่ะ

แบบนี้มันค้างคา คู่นู้นเค้าหวานกันแล้ว

แต่นายน้อยยังไม่เข้าใจพี่หมิง

รักหมิง จุ๊บๆๆ

[K2KARN]

อย่างลุ้นอ่ะเนี่ย นายมาง้อหมิงเร็วหน่อยซี่
เชฟตาบวมใหญ่ล่ะนั่นนนนน

ปล.ธามก็รับรักซะทีสิน่า 5555

[CYzlon]

ตามอ่านตั้งแต่ตอนแรก
อยากบอกว่าสนุกมาก
ฮาเจ้แป้งมาก 55
รอลุ้นว่านายกับหมิงจะคืนดีกันยังไง ^^

[Amheihei]

นาย กำลังคิดได้ใช่ปะ พอเชฟหมิงจะไป พึ่งรู้สึกว่ากำลังจะเสียของรักไป สงสัยตอนหน้า นายจัดเต็ม

[bookoki]

โอยยย อ่านตอนนายกับหมิงแล้วอินมาก  แงงงงงง
คู่นี้ไม่รู้จะสงสารใครดีเลยจริง ๆ นายก็ใจแข็งมาก หมิงก็อดทนเก่งมาก
ส่วนอาจารย์พิเศษนี่ก็เหลือเกิน หื่นได้ทุกทีทุกเวลาจริงๆ 55555 สงสารธามม O<--<

[kik]

คิดถึง หมอธาม กับ  พี่กันต์ จัง  มาบอกแค่เนี้ย

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

ตึงงงงงงงงงงงงง
นายอย่าใจร้ายเลย แต่ง่ายไปก็จะไม่สนุกนะพูดตรงๆ 555555
ส่วนกันต์กะธามก็งอนง้อกันไปเรื่อยๆ ก็ดีนะ ผมว่า
การที่อะไรๆ มันไม่ง่าย ทำให้เรื่องมันสนุก ^^

[gargoyle]

41
เก็บข้าวเก็บของ
.............................................................................................

อย่าหาว่าฉันบ้านนอกเลยค่ะแต่พึ่งได้ดูหนังเรื่อง รัก/สาม/เศร้า กับชาวบ้านชาวช่องเขา โอ้ย นึกถึงสมัยวัยรุ่นกระโปรงทรงผ่าถึงแก้มก้น เดินอ่อยผู้ชายในมหาลัยแต่ไม่ได้สักกะคน ดูแล้วอิน ดูแล้วหิว... ออกจากห้องมาหาอะไรกินค่ะ แต่แหมช่างบังเอิญจริง แผ่นหลังน่าซบที่คุ้นตากันดี...

น้องกันต์ช่วงนี้งานยุ่งธุรกิจรัดตัวซินะถึง ปล่อยทิ้งให้พ่อหนุ่มตี๋ดูโอ้หล่อกระทบจิตที่ช่วงนี้ดูซึมๆหงอยๆต้องเก็บของตัวคนเดียวเตรียมอพยพกลับบ้านเกิดเมืองนอนอีกสองสามวันนี้ อิฉันเองก็ใจหายวาบๆพอนึกได้ว่าหนุ่มหน้าตาดีจะหายไปจากชีวิตอีกคนนึง รู้จักกันได้ไม่นานแต่เราช่วงมีความทรงจำอันล้ำลึก และน่าประทับใจ บางเวลาที่อิฉัน น้องธาม และพ่อตี๋หนิมเชฟรูปหล่อนั่งกินข้าวกันสามคนใต้คอนโดมันก็ดูสุขสันต์หรรษาเสียนี่กระไร บางทีก็แอบคิดไปว่าพ่อหนุ่มหมิงจะมีใจให้ธามมันบ้างไหมน้อ ก็ตอนนี้ทั้งหน้าใส ทั้งน่ารักเกินห้ามใจ จนอิฉันเองแทบพุ่งเข้าฟัดถ้าไม่ติดว่า แหม... น้องมันก็นับถือเป็นพี่สาวแสนดี

“ทิ้งขยะเหรอน้องหมิง” เจอกันที่หน้าลิฟท์ พรหมลิขิตบันดาลชักพา... ขนาดถือถุงดำยังน่ากินนะสุดหล่อ

“อ้อ ครับ” ถึงจะสำเนียงจีนๆ แต่ก็น่ารักนะจะพ่อหนุ่มตี๋ของเจ๊

“เห้ย พี่หมิงรอด้วยๆ” นั่นเสียงน้องชายฉัน... แกมาทำอะไรสองต่อสองกับเชฟตี๋

“อ้าวธาม” ทักแบบสดใส แต่ในใจนี่จินตนาการสารพัดแล้ว นิยายน้ำเน่าผุดขึ้นในหัวในบัดดล วิปริตจริงๆฉัน

“เอ้าเจ๊ ไปไหน” ฉันซิควรจะถามแกว่าแกมากะชายอื่นนอกจากน้องกันต์สุดหล่อยอดขมองอิ่มที่เดี๋ยวนี้ชักจะเริ่มเหมือนจะมีสถานะซับซ้อนกับแกมากกว่ารุ่นพี่รุ่นน้องร่วมโรงเรียนความทรงจำครั้งขาสั้นนันยาง

“ลงไปซื้อหนมกิน” เออ คนมันปากว่าง เหงา อย่างรุนแรง ซื้อขนมเตรียมไปดูซีรีย์เรื่องใหม่แก้เซ็ง

“มาช่วยพี่หมิงเก็บของป่ะ สงเคราะห์คนมีทุกข์หน่อย ได้บุญนะเจ๊” อะไรยะ แกพูดว่าอะไรนะธาม แกชวนเหรอ เจ้าของห้องเค้ายังไม่มันเอ่ยปากเลยนะ แต่แหม พอเงยหน้าขึ้นมองพ่อเชฟตี๋หมีขาว ยิ้มหวานรออยู่ ฉันก็ไม่รู้จะปฏิเสธได้อย่างไร ก็ฉันน่ะมันคนใจงาม...


ห้องน้องหมิงอิฉันเคยมาด้อมมองๆหลายทีแต่ไม่เคยเข้ามาเลยแม้แต่ครั้งเดียว เข้ามาแล้วก็แทบสำลักกับกลิ่นอายของ เชฟ-หนุ่ม-ขาว-หล่อ-สุขภาพดี-ตี๋มาก สำลัก แทบกรี้ด เห็นข้าวของถูกรื้ออกมาจากชั้น บางชิ้นถูกเอาไปรวมไว้ในของที่ไร้ประโยชน์ควรทิ้ง บางชิ้นยังไม่คิดว่าจะมิ้งหริอจะเก็บ ว่าแต่ธามมันดูรู้ที่รู้ทางดีนะ นี่แกเข้าห้องผู้ชายแบบนี่บ่อยๆมันจะดีเหรอค่ะน้องรัก

“เกรงใจพี่แป้ง” น้องหมิงพูดยิ้มๆ โอ้ยป้าจะเป็นลม ทำไม ทำไมไม่มีผู้ชายแบบนี้ในชีวิตฉัน

 “ไม่เป็นไร๊ พี่ว่างเสมอ” ...ว่างตลอดถ้าผู้ชายหน้าตาดีน่ากินแบบนี้เรียกหา

“เหรออออออ” อิน้องธามคะ หุบปากไปค่ะ ได้น้องกันต์พ่อยอดชายไปแล้วอย่ามาซ้ำเติมคนไร้รักค่ะ

“งั้นพี่แป้งช่วยจัดพวกหนังสือดีกว่าครับ จะได้ไม่หนักมาก เอาลงใส่ลัง ถ้าเหนื่อย หิวน้ำก็เปิดกินได้ตลอดนะครับ อะไรก็ได้ มีขนมด้วยตามสบายนะครับ” น่ารักอ่ะ...

“เหย ธามยังไม่ได้กินอะไรเลยอ่ะ” น้องธามของเจ๊ เรียกร้องอะไรนักหนาที่รัก อย่าอิจฉาสตรีที่ถูกเอาใจซิคะ

“โห เคยห้ามไหม อยากกินก็ไปเอาดิ” ถามว่าฉันทำอะไร ฉันก็เงี่ยหูฟังบทสนทนาผู้ชายสองคนเค้าคุยกันไงคะ สองคนนี้หายเข้าไปในห้องนอนค่ะ แต่เปิดประตูเอาไว้ เก๋ไปไหม อยากให้ฉันได้ยินรึเปล่าไม่รู้แต่ขอฟังหน่อยนะ..

“โถๆล้อเล่น เดี่ยวนี้ไม่สนุกเลย เครียดไปไหม” ทำไมแกไม่เคยถามเจ๊แบบนี้อ่ะธามตอนเจ๊เครียดๆ

“เดี๋ยวก็หายๆ” โถพ่อคุณ เสียงเศร้า ว่าแต่หายอะไร

“ให้มันจริงเหอะ” ธามแกรู้อะไรอ่ะ! ฉันอยากรู้

“อยากช่วยให้หายไวไหม” มีช่วย!

“อะไร” ธาม เจ๊ก็อยากรู้…

แต่ที่สำคัญคืออยากรู้ว่าสองคนนี้ทำไมมาอยู่ด้วยกันได้ยังไงแล้วเหมือนมีความลับกันแล้วปกติถ้าน้องธามที่รักของฉันอยู่กับเชฟตี๋ก็ต้องมีน้องกันต์ยอดชาย แล้วสองคนนี้มาอยู่กันสองคน อาจจะไม่มีอะไรแต่ฉันก็คิดนะ ก็ในเมื่อเชฟหมิงก็รุ่นพี่โรงเรียนเดียวกัน คุณสมบัติใกล้เคียงหลายประการตามที่ธามเคยเป่าหูมา มันอดคิดมาได้นะว่าเกิดมันมีแบบรักสามเศร้าขึ้นมาคงจะสนุกเจ็บปวดรวดร้าวกันพิลึก ศึกชิงนาย… รึฉันจะดูหนังมากเกินไป แอร๊ย!





...
 (นาย)

ผมโยนไก่สดลงบ่อแบบไร้อารมณ์ มันไม่ใช่กิจกรรมที่น่าสุนทรีย์แบบให้อาหารนกพิราบตามสวนสาธารณะ ไม่มีเสียงพึบพับของปีกที่กระพือขึ้นลง มีแต่เสียงหางฟาด เสียงกระดูกไก่ที่แตกละเอียดในปาก เสียงน้ำสาดกระเซ็น เลือดสด เนื้อสด แดดร้อนเผาหลัง แม่งเบื่อ ผมขว้างไก่ลงไปอีกตัว ตามด้วยอีกตัว แล้วผมก็เทลงไปแม่งทั้งถุง อารมณ์ไม่ใคร่จะดี

“คุณนายครับ ต้องให้กี่ถุงครับ” รายเดิม คนงานใหม่ ไม่รู้ไอ้โจมันสอนไม่รู้เรื่องหรือแม่งโง่กันแน่ ผมหันไปตามเสียงถาม เดินก้าวฉับๆ  จ้องหน้ามัน

“สาม ถ้ามึงถามอีกรอบนะ กูไล่ออก!” ผมตะโกนลั่น แล้วหันหนีจากไอ้สีหน้าตกตะลึงและน่าสงสารของคนงาน เปิดก๊อกน้ำล้างมือ เดินขึ้นบ้าน เข้าห้องนอนปิดล็อคประตู เปิดแอร์นอนแผ่บนเตียง ผมกำลังสติแตก มีอยู่เรื่องเดี๋ยวที่กำลังทำผมบ้า

จากวันนั้นมี่การติดต่อใดๆจากไอ้หมิงเลยแม้แต่นิดเดียว ไม่มีข้อความ ไม่มีโทรศัพท์ ไม่มีอะไรสักกะอย่างที่มันเคยทำ มันหายไปจากชีวิตผมแบบจริงๆ ผมดีใจอยู่พักนึงแต่ก็เริ่มมีมารอีกด้านของจิตใจมาเป่าหูเหมือนในการ์ตูน ผมเริ่มรู้สึกถึงความผิดพลาดของตัวเอง แล้วพอยิ่งโทรไปหาหมอธาม ไอ้ความผิดพลาดที่ว่ามันก็ยิ่งกระหน่ำ ถึงหมอธามจะรู้จริงไม่รู้จริง ก็ไม่เปลี่ยนความจริงที่ว่าไอ้หมิงมันบ้าตามตื้อผมอยู่สามปีแบบเหมือนคนบ้า... มึงมันบ้าจริงๆ

โอเคหมิง มึงสำเร็จ กุยอมแพ้...

“พี่นาย พี่หมิงจะกลับสิงคโปร์แล้วเหรอ” ไอ้นาฏ กูล็อคห้องหมายความว่ากุไม่ต้องการจะคุยกับใครหน้าไหน แล้วหมายความว่าไง มึงเปิดไม่ได้มึงเลยตะโกนถามกุเหรอ น้องเวร

“เออ ไปรู้มาจากไหน” ผมว่าผมทายถูก

“แม่บอกไง” ทุกอย่างอ่ะแม่ผม

“แล้วพี่นายทำไงอ่ะ” ถามแบบนี้ต้องการคำตอบแบบไหนวะ คนที่เป็นพี่ชายควรตอบแบบไหนเมื่อผู้ชายที่มาจีบพี่ชายสามปีกำลังจะไปจากประเทศนี้แล้วอาจจะไม่กลับมาอีก แล้วผมที่สับสนอยู่ตอนนี้ควรจะตอบว่าอะไรเหรอ

“ช่างหัวแม่ง” ตอบแบบนี้แหละดี

“โห อะไรว้า” มันตะโกนใส่บานประตูแล้วก็ได้ยินเสียงเดินจากไป มาถามแค่นี้ แล้วอะไรว้า นี่คือคำที่แสดงความเสียใจที่ไอ้หมิงจะไปหรือเซ็งที่ผมตอบว่าช่างหัวมันกันแน่วะ ความกำกวมมันมีอยู่ทุกที่จริงๆ ถ้าผมไม่เจอมันชีวิตผมจะดีขึ้นกว่านี้ไหม บางทีผมก็ถามตัวเอง

ผมลุกขึ้นนั่งคว้ามือถือขึ้นมาเปิดข้อความขึ้นเกือบห้าร้อยข้อความมาจากจากชื่อเดียวคือ ‘ต่างด้าว’ ที่จริงมันมีมากกว่านี้ แต่ตอนนี้เหลือแค่นี้ (จริงๆก็ไม่แค่นี้) เพราะเปลี่ยนโทรศัพท์ ข้อความส่วนใหญ่จำนวนนึงคือข้อความประเภทฝันดี ส่งเข้านอน กับข้อความอีกประเภทที่มันส่งมารายงานเรื่องไม่เป็นเรื่อง เรื่องที่ผมไม่จำเป็นต้องรู้แต่ก็เสือกส่งมา

‘แขกอยากกินแกงเผ็ดเป็ดย่างแต่ขอไม่ใส่พริก นายว่ามันบ้าป่ะ’

‘รอเนื้อสุกอยู่ หอม หิวมากยังไม่ได้กินอะไรเลย นายกินข้าวยัง’ ข้อความนี้ผมส่งกลับไปว่า ‘กินแล้ว มาม่าต้มยำกุ้ง’ อ่านแล้วขำ ให้ผมทำกินเองก็ไม่ไหวหรอก กินไม่ได้

‘เห้ยๆ วันนี้ท้องฟ้าเป็นสีส้ม’ ผมส่งกลับไปว่า ‘ตามึงบอดสีเหรอ’

‘ไอ้กันต์หลอกให้ไปช่วยมันอาบน้ำหมาอีกแล้ว’

‘เจอแขกโรงแรมคนนึงเหมือนนายมาก แต่นายน่ารักกว่า รักนาย’ อันนี้ผมก็จำได้ว่าผมส่งกลับไปหามันว่า ‘แต่กุเกลียดมึงเจ๊ก’

และนอกจากข้อความไร้สาระพวกนี้ก็คือข้อความสั้นๆที่ประโยคใจความหลักคือ ‘รักนาย’ ผมไม่เคยลบทั้งๆที่ผมน่าจะลบ คิดเอาว่ายังไงเนื้อที่ในมือถือมันก็มีเหลือเฟือ มีข้อความมันเอาไว้ก็ไม่เสียหายถ่วงเอาไว้เหมือนผ่านการใช้งานจริงคุ้มราคา บางวันนอกจากข้อความยังมีโทรกระหน่ำ ถามว่ารำคายไหม บางช่วงถึงขนาดปิดเครื่องหนี แต่หลังๆมามันกลายเป็นความชินกับพฤติกรรม จนเป็นเรื่องปกติที่เดี๋ยวมันก็โทรมา คุยเรื่องเปื่อยไร้สาระ ให้มันกวนตีนเล่น ถึงจะภาษาไทยด๋อยแค่ไหนแต่ทักษะการกวนตีนมันเซียนจริงๆ

ถ้ามึงไม่อยู่กุคงเหงา... รู้สึกจริงๆ แต่ไม่อยากพูดออกไป เพราะไม่รู้เลยว่าผมจะทำยังไงกับความรู้สึกแบบนี้ กึ่งกลางระหว่างความไม่มั่นใจ ความเชื่อใจ ความสนิทที่มันมีเพราะระยะเวลา และความห่างเหินที่ผมคอยตั้งกำแพงเอาไว้ตลอด มันคือคนที่ผมเหม็นหน้า รำคาญ และคิดถึง เป็นคนที่ถือว่าแค่เป็นรู้จักแต่กลับรู้เรื่องผมทุกเรื่อง รู้ว่าผมชอบกินอะไร และจะสรรหาวิธีที่ทำอาหารแบบนั้นออกมาให้อร่อยกว่าที่ผมเคยไปกินมา มันบอกว่ามันทำอย่างอื่นไม่ได้ดี แต่มันทำอาหารได้ แล้วยังไงคนเราก็ต้องกิน ผมเองก็ต้องกิน แล้วอาหารทุกจานที่ผมชอบจะต้องเป็นอาหารที่มันทำ ไม่อยากจะยอมรับแต่มันจริง...

.............................................................................
1ปีที่แล้ว

ไอ้หมิงไอ้ประสาท... ผมมองหมูปิ้ง30ไม้ที่อยู่ในคัพเวอร์แวร์กล่องใหญ่ปิดฝาผนึกมาอย่างดี เมื่อวันก่อน ไม่รู้ว่ากี่วันมาแล้ว ไอ้หมิงกวนตีนโทรมาหาแต่เช้า กะปลุกผมรับคำด่า แต่มันพลาด เพราะผมตื่นไปใส่บาตรกะแม่ตั้งแต่เช้า ไอ้หมิงเลยพับแผนกวนตีนผมไป แล้ววันนั้น ผมซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งมาเป็นอาหารเช้า แล้วดันบอกไปว่าอร่อยชิบหาย ด้วยอารมณืความเป็นเชฟอุดมการณ์พุ่งหรืออะไรก็ตามแต่ มันไปซุ่มทำหมูปิ้งมา...

“มึงทำไงเนี่ย” ผมเปิดฝากล่อง เท่านั้นแหละ กลิ่นหมูปิ้งแบบหอมโคตรๆลอยออกมา ท้องงี้แทบร้อง กุยังไม่ได้กินข้าวนะหมิง มึงทำร้ายกุมากที่เอามาให้ตอนสี่โมงเย็นซึ่งกว่าจะได้กินต้องรอถึงหนึ่งทุ่ม

“ไปก่อไฟปิ้งบ้านไอ้กันต์ ฮ่าๆโดนหมาคาบไปตั้งหลายไม้” มึงจะบอกให้ความน่ากินลดลงทำไมอ่ะหมิง

“มึงบ้าไปแล้ว” ผมมองหน้ามันแบบเอ๋อๆ แต่ก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ เจอมันมาไม้นี้ทีไรยอมแพ้ตลอด ไม่อยากด่า ไม่อยากทำร้ายจิตใจอะไรมันทั้งนั้น มันน่ารักจริงตอนหิวอะไรอร่อยๆมาให้กิน โดยเฉพาะของที่ไม่ใช้สไตล์ของมัน แบบจำพวกอาหารบ้านๆ เพราะปกติงานที่มันทำ มันทำพวกอาหารฝรั่ง กับอาหารไทยดังๆที่พวกฝรั่งกินในโรงแรมกัน หมูปิ้งแบบนี้ ไปหาสูตรมาจากไหนกันวะ แรงงานต่างด้าวแบบมึง

“ก็เห็นนายบอกว่าอร่อย เลยทำมาบ้าง กะให้อร่อยกว่าที่นายเคยกิน” มันพูดแล้วยักคิ้วแบบมั่นใจ ผมคว้าขึ้นมาพิจาณาไม้นึง หมูไม้ไม่ใหญ่มาก ติดมัน มีเกรียมๆแบบที่ผมชอบเลย กลิ่นเครื่องเทศหอมมากกว่าที่ซื้อตามตลาด ซึ่งมันคงเอาอะไรที่ราคาไม่ใช่สำหรับหมูปิ้งตลาดมาหมัก

“มึงใส่อะไร”

“ใส่กล่องมาจ้ะ” ไอ้หมิง มึงกวนตีน...

“เอาดีๆ”

“ก็พวกเครื่องเทศอ่ะ ที่เอาไว้หมักสเต็กอะไรพวกนี้ หมักนมมาด้วย ลองกินดูๆ” มันยิ้มร่าเริงแบบน่าหมั่นไส้ นึกภาพเด็กขี้อวด นั่นแหละมันตอนนี้เลย

“มันติดมันเยอะ” ผมหาข้อติไปเรื่อย

“นายชอบกินแบบนี้เหอะ อย่ามามั่ว” มันรู้ด้วยแฮะ ผมเลิกพูด กินหมูปิ้งสิงคโปร์เข้าปากเคี้ยวๆ หมูนุ่ม หอมเครื่องเทศ มันๆ เค็ม แต่แอบหวานนิดๆ อะไรที่ตามแต่ที่รวชาติหม฿ปิ้งดีๆควรจะมี มันมีหมด ตัดอคติออก นี่มันโคตรอร่อยเลย สุดยอดหมูปิ้ง ขายได้เลย(มันทำอะไรมาก็ขายได้หมด) แต่ถ้าเอากะความหมั่นสไส่วนตัวรวมเข้าไป ก็งั้นๆอ่ะ กินได้ อร่อยดี

“เป็นไงๆ”

“ก็ดี” ผมตอบนิ่งๆ

“อยากกินอีกเมื่อไหร่ก็บอกนะ จะหมักหมูมาให้” มันพูดไปยิ้มไป ว่าแต่ทำไมหมัก มึงไม่ปิ้งมาให้กุเหรอ

“ทำไมไม่ปิ้งมาด้วย”

“คอนโดปิ้งเตาถ่านได้ที่ไหนเล่า อยากอยู่แบบเหมือนกัน รอนายมาอยู่ด้วย”

“งั้นก็อยู่คอนโดไปจนแก่ตายเหอะมึง” ผมยิ้มเยาะมัน.. หมิงยิ้มรับ มองดูผมหยิบหมูปิ้งไม้ที่สองขึ้นมาแบบขำๆ มึงจะขำอะไร กุหิว กุมันชนชั้นแรงงานอยู่ฟาร์มจระเข้ ต้องการพลังงานเว้ย






...


ผมคิดถึงหมูปิ้งมันแทนที่จะได้อารมณ์ซึ้งๆแบบคิดถึงและสำนึกในความผิดตัวเองที่ทำมันน้ำตาตกกลับคอนโดไปกลับได้ยิ้มมาแทน หิวขึ้นมาแบบไร้สาเหตุ ถ้ามันไม่โกหกผมเมื่อสามปีที่แล้ว ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่า ผมกับมันจะเป็นยังไงตอนนี้ หมิงจะยังรักผมแบบนี้ไหม หรือก็แค่แฟนที่เลิกกันแล้ว แล้วถ้าเรื่องนั้นไม่เกิดขึ้น ผมจะรักมันได้ขนาดไหน

คนแบบมึงไม่น่าฝังใจกับคนแบบกุเลยหมิง มึงมันดีแต่เลือกคนไม่เป็น คนที่เขาดีจริงๆเค้าไม่รั้งมึงหรอก

มันจะหนีกลับไปตายอยู่สิงคโปร์ มันจะไม่ตายที่คอนโดแล้ว...ไม่ได้หรอกนะไอ้ต่างด้าว กุบอกให้มึงแก่ตายที่คอนโด มังก็ต้องตายที่นั่นแหละ มึงไม่ได้กลับไปไหนหรอกหมิง รักกุมากใช่ไหม เดี๋ยวมึงได้รู้ว่าไอ้รักของมึงอ่ะมันจะยังรักได้ไหมกับสิ่งที่กุทำ

คนที่เขาดีจริง รักมึงจริงๆ เค้าไม่รั้งมึงแบบที่กุกำลังจะทำหรอก






…………………………………………………………………………….14-4-2012

เข็นออกมาอัพจนได้ บทนี้มันเพี้ยน ป่วงๆก็อย่าไปสนใจมันเลย แต่งไม่ค่อยออก ตันๆ งงๆ มรพลอตแต่บรรยายไม่ถูก ไม่รู้ว่าช็อตน้ำหรืออะไร เล้าล่มไปวันที่กลับมาพอดีอีก เก๋ไปเลย คำผิดไม่ได้ตรวจ พิมพ์แล้วอัพเลย ส่วนเรื่องความยาวเรื่องเราว่ามันก็ยาวเท่าๆกะที่เขียนมาบทอื่นๆนะ แต่อาจจะสั้นกว่าเรื่องอื่นเลยรู้สึกสั้น ซึ่งมันก็สั้นจริง เออะ งง ใกล้เช้า เบลอ

บทที่แล้วฟีดแบคพี่กันต์มาอีกแล้วแรกๆพี่แกมาแบบมาดรุ่นพี่หล่อ เนี้ยบ เพอร์เฟ็ค ช่วงหลังชักกะคาเรคเตอร์ขายความฮา ลามก และจังไร แถมโดนหมิงนายกลบไปช่วงนึง แล้วพี่แกก็มาเรียกกระแสใหม่ บทหน้าเรื่องใครนี่คงไม่ต้องบอกแล้วมั้ง ไปเดาๆกันเอาเลยว่าพี่นายจะทำยังไง สไตล์พี่นาย รั้งยังไงไม่ให้เสียฟอร์ม และกุไม่ผิด 5555555555555

ปล.สงกรานต์นี้จริงๆไม่ได้สาดน้ำใส่คนอื่นเท่าไหร่ สาดแต่น้ำเข้าคอตัวเอง (บางทีนี่อาจจะเป็นสาเหตุแห่งความมึน)
ปล2. ปิดเทอมแต่ทำไมรู้สึกตัวเองไม่มีเวลาเหมือนเดิม เวร!

[chae]

พี่นายจำทอะไรเนี่ยยย

อย่าเลย ตอนนี้กำลังจะเช้า อะไรๆมันก็หิวง่าย

[PetitDragon]

อยากดูพี่นายง้อหมิงจัง

 

[RoseBullet]

อ่านสองประโยคทิ้งท้ายของพี่นายแล้วตื่นเต้นอ่ะ
ลุ้นและแอบสงสัยว่าวิธีไหนกันหนอที่นายจะใช้ให้ดูไม่เสียฟอร์มและกุไม่ผิด(ฮา)ตามที่คนเขียนบอกมา
หึๆ ลากคอเจ๊กกลับมาแก่ตายที่คอนโด(หรือไม่ก็ฟาร์มบ้านพี่นาย)ให้ได้นะจ๊ะ
 

[special]

นายกำลังจะไปง้อหมิงให้อยู่ตายที่คอนโดแล้วใช่ม๊ายยยยยยยยยยยยยย 

ดีใจแทนพี่หมิงจังเลย ว่าแต่น้องธามแอบวางแผนไรกับพี่หมิงด้วยป่ะเนี่ย อยากรู้จริง

[naiin]

                               มามัวพิรี้พิไรทำไมเสัยเวลาไปช่วยเค้าแพ็คของโน่น

[smirnoi]

รั้งๆๆๆๆๆ ไม่ไหวแล้วสงสารเจ๊ก