44
ผู้บำเพ็ญประโยชน์
....................................................................................
(กันต์)8ปีที่แล้ว
ผมเคี้ยวลูกชิ้นปิ้งไปทำชีทไป มือขวาถือปากกา มือซ้ายถือไม้ลูกชิ้น รอบโต๊ะมีเพื่อนอีกสามคนนั่งสุมหัวรอลอกอยู่ พักเที่ยงที่ไม่ได้พักของเด็กม.6 ไอ้พวกม.ต้นแตะบอลกันเสียงเฮลั่นดังขึ้นมาถึงชั้นห้า ส่วนผมตั้งมานั่งเค้นสมองหาสูตรแก้สมการจนเส้นเลือดปูด เลือกได้ขอเป็นเด็กตลอดกาล แล้วผมก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงไม่มีใครทำอะไรให้ผมลอกบ้าง เอ็นทรานท์ผมก็ว่าจะไม่เอาแล้ว ที่เรียนก็ได้ทุนแล้ว แล้วทำไมกุยังต้องมาทำข้อสอบเก่าย้อนหลังที่อ.สั่งอีกวะ ให้กุเป็นโพยอยู่คนเดียว ไม่ทำก็เดือดร้อนกันอีก เวรกรรมกุ
“กันต์มึงเสร็จยัง”
“อย่าเร่งกุ ไอ้เหี้ยข้อสุดท้ายแล้ว เจ็ด สามยี่สิบเอ็ด เจ็ดสี่ ยี่สิบแปด เจ็ดห้า สี่สิบ... เฮ้ย เชี่ย ผิดเลย เมื่อกี้กุทดถึงไหน ควายยยยยย” ผมโวยวาย กัดลูกชิ้นอีกคำ เหงื่อแตกพลั่กกับอากาศและการใช้สมองอย่างหนัก
“โทษๆ มึง” ไอ้โป๊ะขอโทษขอโพย ผมเลยต้องเริ่มคิดใหม่ตั้งแต่ต้น เซ็งงงง ผมรีบคิดรีบเสร็จ ปวดหัว ง่วง อยากนอน เมื่อคืนนี้ก็นั่งแก้รายงานนอนมันเข้าไปซะตีสาม ตื่นหกโมงเช้าโหนรถเมแทบจะยืนหลับมาเรียน รถก็ติด ร้อนก็ร้อน มาเกือบไม่ทัน แล้วคาบเช้าแค่ละคาบที่ผ่านมาไม่ปล่อยโอกาสให้งีบ เสียงอาจารย์ด่าแสบแก้วหูกระตุ้นเตือนตลอดทุก5นาที
“เสร็จแล้วเว้ย!” ผมวางปากกาลง ถอนหายใจเฮือก ยกมือขึ้นนวดขมับ... เพราะพวกมึง กุถึงไม่ได้ลงไปกินข้าว กุเลยไม่ได้โอกาสเจอน้องธาม อุตส่าห์ว่าจะหาโอกาสทักตอนเที่ยงสักหน่อย พวกมึงมันเลว ขัดขวางอาหารตาอันน้อยนิดของกุ
“มึงแม่งพ่อพระ กุขออวยพรให้มึงเจริญๆยิ่งขึ้นไป” ขอบคุณนะ กุดีใจมากเลย แต่ก็ยกมือไหว้รับพรไปแบบขำๆ
“กุออกไปฉี่นะ มีใครไปป่ะ” ตามคาด ส่ายหน้าทุกคน เพราะชีทส่งคาบหน้า แม่งไม่เสร็จกันสักคน ผมเดินลากขาออกไปถึงหน้าห้องเดินตามระเบียงไปจนสุด คนไม่ค่อยมีเพราะลงไปกินข้าวกันหมดดีๆ เพราะไอ้การยืนฉี่ท่ามกลางเสียงคุยแบบมหาศาลนี่ก็มีไม่ออกบ้างอะไรบ้าง
กำลังจะรูดซิบ ปฏิบัติภารกิจและ แต่...
“เห้ย พี่กันต์” ทักได้ถูกเวลามาก ผมนี่สะดุ้งรูดซิบขึ้นแทบไม่ทัน ดีไม่หนีบนั่น หนีบนี่เดือดร้อนกันอีก แต่เห็นแก่คนเรียก โอเค ให้อภัย
“ทักได้ถูกเวลามากธาม” ผมพูดแล้วยิ้มให้ ส่วนน้องน่ะเหรอทำไง หัวเราะแล้วเดินมายืนโถข้างๆ ได้ยืนเสียงรูดซิบดังฉึบ... สบายใจเลยนะ ผมเลยทำภารกิจต่อให้มันเสร็จๆไป แต่ไม่อยากฉี่และ อยากดูคนข้างๆมากกว่า
“ว่าจะไปหาพอดี” พอมาล้างมือธามก็พูดขึ้นมา ดีใจนะเนี่ย คงมาเรื่องงานอีกชัวร์ แต่ขอคิดเข้าข้างเองเถอะว่าน้องมันก็เห็นเราเป็นพี่ที่สนิทกันนอกจากเรื่องงาน ผมอมยิ้มแล้วสลัดน้ำออกมือเบาๆ (ถ้าเป็นเพื่อนผมเอาแปะหลังแล้ว)
“มีอะไรล่ะ” ทำเป็นนิ่งไปงั้นแหละผม แต่ข้างในเนี่ยยิ้มแก้มแตก
“โห ต้องมีอะไรด้วยเหรอ มาหาเฉยๆไม่ได้เหรอ” ธามมันพูดแล้วทำหน้าน้อยใจ ดูก็รู้ว่าแกล้งทำแต่ก็พอครับ สุขแล้ววันนี้ ผมไม่ต้องการอะไรแล้วสำหรับวันนี้ กลับบ้านนอน... แต่ทำไม่ได้นี่ซิ
“เอ้อออ ได้ เล่นงี้ไปไม่ถูกเลยนะ” ผมเดินออกมาจากห้องน้ำ มายืนคุยกันตรงระเบียงแทน เพราะกลิ่นห้องน้ำนักเรียนชายมันไม่ใช่กลิ่นที่ดีเลยจริงๆ ธามล้วงเอาห่อขนมญี่ปุ่นพวกที่ทำเป็นรูปปลา ดอกไม้ทำจากถั่วแดง ออกมาจากกระเป๋านักเรียนที่วางเอาไว้ตรงระเบียงออกมา
“เอามาฝาก” ผมรับมา มองหน้าธามที่ยิ้มน่ารัก ขนมมีสามชิ้น ชิ้นแรกเป็นรูปปลา ชิ้นที่สองรูปใบไม้ ชิ้นที่สามเป็นรูปดอกเบญจมาศ ผมเคยไปญี่ปุ่นมา เคยซื้อมาเหมือนกัน ถามว่าชอบกินไหม ตอบคือไม่ครับ มันหวานมาก เอาไว้กินกับน้ำชาอะไรพวกนี้ แต่มันสวยเป็นของฝากขึ้นชื่อเลย ก็มีแต่อีกนั่นแหละเพราะคนที่เราชอบแอบมองให้มา อะไรก็ชอบนั่นแหละ ไม่กินแต่ขอเก็บแล้วกัน
“ขอบใจๆ นี่เอามาเนื่องในโอกาสอะไรเนี่ย”
“ป๊าซื้อมาเยอะ เลยเอามาให้ พี่กันต์ช่วยธามหลายอย่างเลยเอามาให้ด้วย” อารมณ์ดิ่งเลยผม ถามทำเพื่อวะ หมดเซ็ง แม่งใครๆเขาก็ได้กัน ยังดีนะที่มีนึกถึงผม
“ไม่เป็นไร เต็มใจช่วย นี่เรียนอะไรต่ออ่ะ” ผมถามเปลี่ยนเรื่องคุย
“เรียนเลข ห้องข้างพี่กันต์นั่นแหละ วันนี้อ.เปลี่ยนห้อง” เห้ยย เอาวะ วันนี้ทำงานหนักแต่คุ้มค่า หาข้ออ้างเดินไปห้องเรียนพร้อมกันได้ ที่สำคัญวันนี้คาบสุดท้ายปกติเรียนห้องข้างกัน ฉะนั้น หาเรื่องลงจากตึกไปห้องกิจกรรมพร้อมกันได้อีก ในวันที่แสนแย่ยังมีเรื่องดีๆ
“อ้อ งั้นไปตอนเลิกเรียนก็ลงไปสนามพร้อมกันป่ะ” ไหลไปเลยกันต์ มึงมันเทพอยู่แล้ว บอกตัวเองเอาไว้ครับ
“อ้อ ธามไม่มีเรียนคาบสุดท้ายอ่ะ” แป้กอีกรอบ เซ็ง อาจารย์แม่ง มายกเลิกคาบอะไรตอนนี้วะ แล้วทางเดินทำไมมันสั้น แค่เนี๊ยะ คุยได้สองประโยค แถมนอกจากสุดทางแล้วยังมีคนมาแทรกกอีก
“พี่กันต์หวัดดี” ผมพยักหน้ารับ คนนี้ที่ทักผมชื่อปาล์ม น่าจะเป็นเพื่อนสนิทธาม กวนตีนชิบหายคนนี้แค่ดูหน้าก็รู้
“อื้อดี” ตอบไปตามมารยาท ขัดจริงๆ เวลายิ่งน้อยๆ
“ขนมอ่ะไรอ่ะพี่กันต์ เฮ้ย สวย” อย่านะโว้ย ผมไม่ให้อ่ะ
“ธามให้มา” เท่านั้นแหละ ไอ้น้องปาล์มหันขวับมองเพื่อนตาเขม็ง ธามยิ้มแล้วพยักหน้าขอตัวเดินเข้าห้อง ผมหันหลังกลับ แต่ในทันใดนั้นหูก็ได้ยินอะไรดีๆ
“เฮ้ย ทำไมกุได้ลูกอมโดเรมอนห้าเม็ดเองวะ มึงให้พี่กันต์ซะของหรูเลยนะ” ไอ้น้องปาล์มมันโวยเสียงดัง จนเสียงลอดออกมานอกห้อง เท่านั้นแหละครับ...
“ไอ้กันต์ มึงไปดูดกัญชามาเหรอวะ หน้างี้ระรื่นเชียว” เสียงนกเสียงกาน่ะครับ อย่าไปสนใจ ผมนั่งลงกับที่ตัวเอง ยัดขนมใส่กระเป๋า เปิดวอล์คแมนฟังเพลง อารมณ์ดีแล้วครับ
........................................................................................
(กันต์)
งานหนัก เงินหนัก แต่ไม่มีเวลาใช้เงิน ตอนนี้ผมเริ่มจะถามตัวเองแล้วว่าผมทำอะไรเยอะแยะไปเพื่ออะไรเนี่ย ปกติมันไม่เคยหนักขนาดนี้นะครับ มันผิดตรงที่อยู่ๆข้าวของก็แพงขึ้นแบบผิดหูผิดตา ไตรมาสนี้ผมเลยต้องมาจัดการดูแผนการตลาดกันหัวระเบิด นักเศรษฐศาสตร์ที่ปรึกษาอีกหนึ่งงานที่ถือว่าทำแล้วได้เงินเดือนดีแต่ช่วงนี้ที่ว่าดีเริ่มไม่คุ้มกับที่ใช้แรง แต่ต้องทำเพราะเป็นบริษัทที่ที่บ้านเป็นหุ้นเกินครึ่งถึงจะเป็นของลุงๆโดยส่วนมากไม่ใช่ของพ่อแม่ผมโดยตรง แต่ก็นามสกุลเดียวกันแล้วผมก็ต้องทำ ถึงจะไม่ได้เต็มเวลาแต่ช่วงนี้ก็แทบจะกินเวลาไปจนหมด จนตอนนี้สองทุ่มกว่า ผมก็ยังนั่งเปิดแฟ้มไปๆมาๆ พนักงานยังเปิดไฟทำงานกันอยู่บางโต๊ะ
ง่วงชิบหายแต่วันนี้ต้องสางให้เสร็จเพราะจะพาไอ้หมิงไปลาออก... พรุ่งนี้
ซึ่งผมชักไม่แน่ใจแล้วว่าชีวิตไอ้หมิงจะเอาไงแน่ เพราะมันพึ่งโทรมาหาผมเรื่องที่นายมาหามัน ไอ้ที่ดูเหมือนเตรียมใจได้แล้วก็ดูจิตป่วยอีกรอบ แค่คิดก็ปวดหัวแทนมันแล้ว เข้าใจว่านายมันพวกปากหนักถึงจะรักไอ้หมิงแต่ผมก็เดาเอาไว้แล้วว่านายคงไม่ทำอะไร ก็เข้าใจด้วยว่าไอ้หมิงมันต้องไป ไม่มีใครเค้ารั้งมันหรอกครับถึงไม่อยากให้มันไปก็เหอะ ผมก็ไม่อยากให้มันกลับ เพื่อนสนิททั้งคน แต่อยู่นี่มันเป็นเชฟในโรงแรม กินเงินเดือน เป็นลูกจ้าง ไม่ได้อยู่กับครอบครัว ถ้าไปอยู่โน่นที่บ้านมันจะให้ทุนเปิดร้านให้อีกต่างหาก ครอบครัวมันที่สิงคโปร์ก็ระดับเศรษฐีหน่อยๆเหมือนกัน อยูโน่นก็สบายแบบเห็นๆ
“น้องกันต์กาแฟไหมคะ” พี่ที่อยู่ทำงานด้วยกันชะโงกหน้ามาถามด้วยความหวังดี
“ไม่ล่ะครับ อีกนิดเดียวจะเสร็จแล้ว” อันที่จริงไม่เรียกพี่แล้วครับคนที่มาถาม รุ่นแม่ผมแล้ว ผมส่ายหน้าเบาๆ ไม่ไหวแล้วครับ วันนี้จัดไปแล้วสามแก้วไม่ใส่นม อีกแก้วผมว่าผมคงช็อค หนักขนาดนี้ขอเป็นกระทิงแดงเลยดีกว่า ผมนวดไหล่ตัวเองพักสายตาแปปนึง ยกมือถือขึ้นมากดส่งข้อความไปหาธาม แต่เปลี่ยนใจ ไม่ส่ง โทรเลยดีกว่า… รอไม่นาน รับเร็วมากยังดังไม่ถึงสองทีเลย
“ไงๆ” นั่นเสียงธามนะ ดูมีความสุข มีเสียงเพลง เสียงรถ สงสัยขับรถอยู่ ดึกดื่นป่านนี้ยังจะไปไหนอีกฮะ กินเหล้าไม่ชวนเหรอ
“ไงอะไรเล่า นั่งทำงานจะน็อคแล้วยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ” ธามเรียกคอนโดตัวเองว่าบ้าน คอยดูนะ สักวันจะพาไปอยู่บ้านที่เป็นบ้านจริงๆให้ดู มีหมาให้เลี้ยงด้วย ดีใช่ไหมล่ะ ดีสุดๆ
“ยัง จะไปเที่ยวต่อ” โอ้ย โกหกกันบ้างก็ได้ธาม พี่ใจจะขาดแล้ว ไม่ใช่ว่าหวงธามนะครัย ผมไม่ใช่พวกประเภทห้ามเที่ยว ห้ามกินเหล้า ผมไม่ซีเรียสแถมตอนนี้ไม่ได้เป็นอะไรกัน ผมจะมาห้ามก็ไม่ได้อยู่แล้ว แต่ที่จะจะขาดเพราะอิจฉา อะไรก็ได้ พาออกไปจากตรงนี้ที อยากเที่ยวบ้าง
“ไปไม่ชวน”
“ชวนก็ไม่ได้ไป ทำงานอยู่ไม่ใช่หรือไง ทำไปๆ ขยันๆหน่อยนะพนักงานออฟฟิศ ได้เวลาสัตวแพทย์จะออกไปเที่ยวแล้ว” ดูธามเยาะเย้ยครับ โดนใจเลย
“เอออออ อย่าให้ถึงทีนะ”
“จะรอนะ เอ้อพี่กันต์ ธามถึงแล้ว แค่นี้ก่อนนะ ฮ่าๆๆๆๆ” มีหัวเราะเยาะเย้ยตบท้าย อยากจะไปหาเดี๋ยวนี้เลยให้ตายซิวะ ทำไมงานกุมันเยอะแบบนี้เนี่ย!
ผมเปิดงานขึ้นมาอ่านอีกรอบเซ็งๆ เขียนโน้ตลงไป จะได้สรุปงานสักที ง่วง ปวดหัว ปวดคอ ปวดไหล่ ปวดหลัง อารมณ์ไม่ดี อยากไปเที่ยวกับธามบ้าง ไม่ได้ออกไปไหนด้วยกันพักใหญ่ๆแล้วเหมือนกัน รักจริงๆนะคนนี้ ผ่านมาแปดปียังไม่ลืม ยิ่งตอนนี้ธามทำตัวแบบนี้ยิ่งรัก จะให้ความหวังหรืออะไรก็ตามแต่ผมขอรับไว้หมดนั่นแหละ การลงทุนมีความเสี่ยง แต่ยิ่งเสี่ยงมากผลตอบแทนก็จะมาก รอบนี้หมดทุ่มหมดตัวกับคนนี้
เคาะคีย์บอร์ด เปิดเอกสารไปๆมาก็รู้สึกเหมือนโดนใครมองอยู่ ผมเงยหน้าขึ้นมา ก็ต้องสะดุ้งโหยง ใจหายวาบเพราะไม่เห้นใครแต่ดันมีมือที่แปะที่หัวไหล่แทน พริบตาเดียวที่จะหันไป มือปริศนาก็ยกขึ้นมาล็อคคอปิดปากผมเฉย เห้ยๆ ใครเล่นอะไรวะ มึงปล้นกันตอนกุทำโอทีเลยหรือไง โลกนี้มันจะเถื่อนไปแล้ว
แต่ผมว่าคุ้นนะๆนะ มือแบบนี้นิ้วยาวๆ กับกลิ่นน้ำหอมจางๆ
“อย่าขยับ นี่คือการลักพาตัว” ฟังจากเสียงแล้วลักไปเลยครับ ก็ผมรักไปแล้ว พาออกไปจากทีนี่ ถ้ากับคนนี้ไปไหนก็ไป ยอม...
ผมผ่อนตัวลงเอนหัวพิงกับตัวของโจรลักพาตัวที่จบสัตวแพทย์อย่างสบายใจ ถึงมือหมอแล้วครับผมคืนนี้ มือที่ปิดปากยังไม่คลายออก เอาไว้อย่างงี้แหละ ชอบ
“สบายไปแล้ว” ธามปล่อยมือในที่สุด ยืนยิ้มเท้าโต๊ะทำงานผม มีคนชอบพูดกันว่าผู้หญิงใส่แว่นบางทีก็มีแรงดึงดูด ผมก็อยากจะบอกว่าผู้ชายใส่แว่นบางคนก็น่ากินมากครับ โดยเฉพาะคนนี้
“ลักพาตัวพี่ไปเลยพี่ยอม” ไม่รู้มาได้ไงแต่มาแล้วก็ช่างเถอะครับ อยากจะไปใจจะขาดแล้ว ยิ่งมีคนมากระตุ้นความอยากกลับบ้านด้วยแล้วเนี่ย
“ใจง่ายเหวย” ธามลากเก้าอี้จากโต๊ะอื่นมานั่งตรงข้ามกับผม
“ง่ายกับคนเดียวนะ ธามก็น่าจะทำแบบพี่บ้าง” ผมพูดแล้วยิ้มแบบมีนัยยะ แต่ธามคงชินแล้วแหละผมว่า เพราะมียิ้มขำตอบมาให้แทน
“ไหนว่างานเยอะไม่รีบทำอ่ะ”
“ไม่อยากทำแล้ว แล้วธามมาได้ไงเนี่ย” ไม่อยากทำจริงๆ
“มากินข้าวกับไอ้ปาล์มแถวนี้พอดีเลยแวะมาเที่ยวต่อ” เห็นออฟฟิศเป็นที่เที่ยวเหรอธาม แต่ละคำที่พูดออกมาอยากจะจับกดลงบนโต๊ะทำงานแล้วขอจูบหนักๆ เน้นๆไปเลย พี่ก็มีหัวใจมีอารมณ์นะ ถึงจะความอดทนสูงแต่แบบนี้มันก็ตบะจะแตกเอา
“รออีกครึ่งชั่วโมงไหวไหมเนี่ย” ผมถามธาม วันนี้ผมไปนอนค้างห้องไอ้หมิงพอดีจะได้ไปพร้อมธาม (ขับรถตามกันโรแมนติกนะ ยิ่งรถติดๆ โรแมนติกชิบหาย) มันจะไปแล้วเลยไปอยู่กับมันหน่อย เพื่อนสนิทนะครับเห็นอย่างงี้ก็เหอะ ใจหายเหมือนกันที่มันจะไป
“ใครบอกธามจะรอพี่กันตื” อ้าว... หล่นเลยครับห้วงอารมณ์
“โหธามมมม”
“ไม่รออ่ะ มาช่วยเก็บของเลย รีบเลย อันไหนให้ช่วยทำเอามา ชักช้ามากพี่กันต์ด่วนๆ พี่หมิงจะตายห่าอยู่แล้ว” ถ้าไอ้หมิงไม่อาการแย่ก็คงไม่มาหาใช่ไหมเนี่ย แต่ช่างหัวมันอีกครับ ธามมาผมพอใจแล้ว ธามไม่เคยพูดว่ารักสำคำแต่ขอสมมุติเอาได้ไหมว่าไอ้ที่กำลังทำอยู่เนี่ยมันเป็นการบอกว่ารักแบบอ้อมๆ เพราะแบบนี้ก็เลยไม่คิดที่จะตัดใจ ยอมทุ่ม ยอมเสี่ยง แค่คิดว่ามีวันที่ตื่นมาจะเจอหน้าธามก็แทบสติแตกแล้ว ก่อนนอนก็เห็นหน้า วันหยุดตื่นสายๆทำอาหารง่ายๆกิน เข้าใจไหมครับอาการจินตนาการอนาคตที่ไม่รู้จะเป็นจริงไหม แต่แค่ได้คิดก็สุขสุดๆ
“ทำตัวแบบนี้ ขอหอมได้ไหม” ผมถามเบาๆ มองธามที่กวาดแฟ้มที่ผมดูเสร็จแล้วไปตั้งเอาไว้ที่มุมนึงของโต๊ะ
“ไม่มีหอม มีแต่กระเทียม” จบครับ... มุขธาม
แต่เอาเถอะ มาช่วยให้ผมอารมณ์ดีได้ถูกเวลามาก ผมสรุปงานได้ภายในเวลาสิบห้านาที แทบร้องเพลงวีอาร์เดอะแชมป์เปี้ยนฉลองความสำเร็จ ผมปิดคอมแบบเกือบจะดึงปลั๊กออกเพราะความไม่ทันใจ ถือแฟ้มเตรียมเอาไปส่ง อยากจะโยนใส่เลยด้วยซ้ำ ปวดหัวกับมันมาหลายวันแล้ว พอเดินออกมาส่งก็เจอคำถามแบบที่คิดแล้วว่าจะเจอ
“ใครอ่ะคะน้องกันต์” เสียงพี่ที่เป็นเลขาของหัวหน้าแผนกถามขึ้นมาน้ำเสียงมีแววล้อนิดๆ พี่คนนี้นี้รู้รสนิยมผมครับว่าผมชอบแนวไหน ธามที่เดินตามมมาหยุดกึ๊ก… เอาแล้วไง
“พี่เค้าถามทำไมไม่ตอบอ่ะ” ธามเดินมาเอาศอกแตะแขนผมแล้วถามเบาๆ ผมถอนหายใจแบบโล่งๆ นึกว่าจะเป็นอะไรซะแล้ว
“อ้อ... น้องครับ ชื่อธาม” ผมแนะนำไปตามจริงเลย ก็น้องจริงๆ ไม่ได้เป็นอย่างอื่น แต่อนาคตไม่แน่ไม่นอนครับ
“อุ้ยย น้องเหรอ ดีเลย น้องธามน่ารักอ่ะน้องกันต์ มีแฟนยังคะเนี่ย” ไวเลยนะพี่...
“รอพี่กันต์มีก่อนครับ” ธามพูดกลั้วหัวเราะ มันมามองผมแว้บนึงก่อนจะเดินต่อ พี่เลขาร้องอุ้ยแล้วหันมองหน้าผมเหมือนชีวิตผมทำไมมันช่างแห้งแล้ง... อยากจะป่าวประกาศเหลือเกิน... หยุดมองผมด้วยสายตาประเภทที่ว่า หล่อ รวย การงานดี นิสัยดี ทำไมยังหาแฟนไม่ได้อีกคุณน้อง.. เถอะพี่ครับ อยากจะบอกเหลือเกินว่าไม่ใช่ผมหาไม่ได้แต่ผมหาได้แต่คนที่ผมอยากได้นี่ก็ปั่นหัวผมจนผมแทบสติแตกแล้วครับ น้องผมคนที่พึ่งเดินไปนั่นแหละ!
ตบะของคนเรามีน้อยครับ หน้าที่การงานเราต้องรักษา น้ำใจน้องเราก็ต้องรักษา เป็นพี่ต้องอดทน เป็นกันต์ต้องทำงานหนัก ต้องใจกว้าง ต้องใจดี ต้องช่วยเพื่อน ใครเดือดร้อนมาหากันต์ กันต์จังไรได้ ลามกได้ แต่เป็นกันต์ข้อห้ามคือห้ามลงมือครับ พูดง่ายๆว่าได้แต่ร้องตะโกนโวยวายในใจ ปล่อยให้ธามเดินนำหน้าไปไม่สนใจเลยว่าพูดจาแบบนี้มันน่า... นะธามนะ
ไอ้หมิงถ้าไม่ติดว่าชีวิตมึงมันบัดซบอยู่ตอนนี้กุจะงอแงขอนอนห้องธามแม่ง...
.........................................................................................20-4-12
พักเบรคดราม่าให้คู่กันต์-ธามไปเต็มๆ จัด8ปีให้ด้วยเอ้ายกโทษให้เค้าเถิด 555 บทที่แล้วโดนถล่มยับโซซัดโซเซคนเขียนตั้งหลักไม่ถูกกันเลยทีเดียว คอมเม้นถล่มทลายตอบไม่ไหว แต่อ่านแล้วรู้สึกหนาวๆร้อนๆ บทแบบน่ารักๆนี่ไม่เห็นจะตื่นตัวกันเลย 555555 บทหน้า กันต์-หมิง หรือจะหมิง-กันต์ ดี 555555555555555555555555 พี่กันต์เป็นพ่อพระอ่ะช่วงนี้ ธามมันก็ดูไม่ค่อยสถุลเลย เดี๋ยวขอเคลียร์กะพี่นายกะไอ้หมิงก่อนจะได้จัดธามแบบเต็มๆ (นี่นายเอกนะ ต้องรอคิวคนอื่นเหรออออ) โปรดดูกันต่อไปว่าจะเกิดอะไรขึ้น มาม่ามีประโยชน์นะเออ คนเขียนนี่โตจนเรียนได้ทุกวันนี้มาม่ายังชีพทั้งนั้น 55555 ก็เลยอยากให้คนอ่านกินบ้าง แต่ไม่เยอะหรอก อีกนิดเดียวนะจ้ะ
ขอบคุณคนอ่านที่ตามติด ตามจิก ตามอ่านกันจนถึงทุกวันนี้บางคนนี่เห็นกันตั้งแต่อัพตอนแรกเลย ปลาบปลื้มทึ่เห็นมีคนอ่านใหม่ๆเพิ่มและปลาบปลื้มยิ่งกว่าที่รู้ว่ายังมีคนตามอ่านต่อ ขอบพระคุณค่ะ ฮิ๊ก ฮิ๊ก ฮิ๊ก รักนะเชิ้บๆ
ปล.เค้าลองทำโพลเล่นดูด้วยแหละ ไปโหวตกันนะ ฮิๆ
โพลล์
หัวข้อ: PIECE OF TIME - เป้า(ของ)จุดหมายมีไว้พุ่งชน --- จบ (แจ้งข่าว p.238) (อ่าน 2014436 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก