หัวข้อ: PIECE OF TIME - เป้า(ของ)จุดหมายมีไว้พุ่งชน --- จบ (แจ้งข่าว p.238)

[AdLy]

น้องธาม ท่าจะน่ารักขนาดนี้ ยอมๆพี่กันต์มันสักนิดหน่อยเถอะนะ

แทะๆเล็มๆ(?)ก็ยังดีนะ

แม่ยกจะได้ชื่นใจ

[kubikub]

พี่กันต์กับน้องธามน่ารักมากๆเลย แอร๊ย>//<
น้องธามยอมๆตาแก่ลามกเค้าหน่อยเถอะให้แกมีความสุขบ้าง 5555
....
ส่วนหมิงนายมันดราม่าเกินไปแล้ววววววววว ฮือออออออออออ
น่าสงสารทั้งหมิงทั้งนาย นายก็รักหมิงสินะถึงรักก็ไม่อยากรั้งไว้คงต้องปล่อยเธอไปT T
ส่วนหมิงก็คงจะถ้อ3ปีที่ผ่านมามันมีอะไรเกิดขึ้นตั้งเยอะนะเชฟหมิงอย่าเพิ่งหมดหวังเซ่
ถ้านายมันได้ยากนักก็จับมันปล้ำไปเลย 5555///โดนนายต่อยคว่ำ
ขอให้คู่นี้จบลงด้วยดีนะคะไม่เอามาม่าอิ่มแล้วT^T ให้เค้าได้รักกันเถิดดดดด

[away3g]

 

[TinyB]

รอพี่กันต์มีก่อน คิคิคิ   

[white choc~]

ตามทันแบบหืดขึ้นคอ
เรื่องนี้นายเอกแต่ละคนใจแข็งกันมว๊ากกก โดยเฉพาะ"นาย" เป็นอะไรที่ อืม...หมิง 3 ปีของเมิงสุดยอดว่ะ นับถือ ๆ 

แอบหวังให้ นาย รู้ใจตัวเองและตามไปรั้งหมิงให้อยู่เมืองไทยต่อไปเถอะโน๊ะ

[donghwa]

ฮ่าๆๆๆ ทำไมรู้สึกว่าตอนนี้ธามจะน่ารักมากกกกก
อ่านไปนี่อมยิ้มตลอดเลยอ่ะ ตั้งแต่ช่วงแปดปีก่อนจนถึงปัจจุบัน
อมยิ้มจนแก้มจะแตกแล้ว หมอธามน่ารักอ่าาาา
แต่เค้าแอบงอนคนเขียนแหละ ในโพลไม่มีหมอยศสุดที่รักเค้าอ่ะ งอนๆๆ
แต่ไม่เป็นไรยังดีมีเจ้แป้งอิสตรีผู้ไม่แพ้ให้เราโหวต เราให้อภัย ฮ่าๆๆ
ตอนหน้าเค้าขอพี่กันต์จัง(ไร)ออกลายหน่อยเน้อ คิดถึงมาดนั้นของพี่กันต์แล้วอ่ะ ฮ่าๆๆๆ

[doll@love]

พี่กันย์เยอะได้อีกอ่ะ

[akichan]

รักพี่กันต์ น่ารักสุดๆ!!!

[HanATarO]

โอ้โห้.....แบบว่าเว้นไว้นาน..

ทำมัย นาย ถึงไม่ยอมฉุด หมิง ไว้ล่ะค้า อย่าปล่อย หมิง ไปเลยน่ะ เราขอร้อง   
เห็นแก่เรา กะ หมิง เถอะนะ ง้อ หมิงเหอะ ฉุดหมิงเลย บึ้มเครื่องบินเที่ยวที่ หมิง จะบินไปเลย
(รู้สึกคนอ่านจะรุนแรงแหะ 555)

แต่เราก็อยากให้หมิงอยู่คู่กะนายอ่ะ

สงสารหมิง กะ นายมากๆ เลย TT^TT ไม่น้า   

แต่คู่ธามกะกันต์อ่ะ ลงเอยเร็วๆน้า เรารออยู่ ธามก็ยอมๆ บ้างน้า

เดี๋ยวกันต์ จะเฉาเอา หุ หุ 

[Karn12]

สงสารพี่กันต์จังเมื่อไหร่จะได้แอ้มธามสักที

[wan]

ปั่นหัวกันแบบนี้ อีกหน่อยคงได้รวบหัวรวบหาง เอาไปเก็บไว้ในบ้านแน่ ๆ
ส่วนเชฟหมิง คงหาเรื่องยื้อกลับสิงคโปร์แน่ ๆ แบบนี้ หึ หึ หึ .....
+1 ให้เป็นกำลังใจครับบบบบ
ปล. ส่วนมาม่าที่กำลังใจปรุง คงรสหมูสับ ถ้ารสอื่นคงเจอเหล่า FC ของพี่กันต์ลุยแน่ ๆ ตัวเลขกำลังพุ่งเชียว 

[jindavil]

ตามทันแล้วค่าาาา ชอบมาก กันต์ธาม หมิงนาย น่าลุ้นทั้งสองคู่(คู่หลังลุ้นตัวโก่งกว่า อีกคู่ส่วนใหญ่เดาว่าคนคงลุ้นว่าเมื่อไหร่จะ....นะ..นะ)
พี่กันต์ โคตรคนดีเลยแหม่.......แบบว่าศรีทนได้สุดสุดดดด ชอบมากค่ะ แลมั่นคงดีด้วย รักจริงรอได้ >w<

[gargoyle]

45
ผิดแผน
...............................................................................................

ยืนอยู่ในลิฟท์กับธามมันทรมานแต่ก็สุขพิลึก มองแล้วอยากฟัด อยากกัด ไอ้สายตาที่อยู่หลังเลนส์แว่นที่มองมาเป็นระยะนั้นมันเจ่าเล่ห์ผิดหูผิดตา เชิ้ตทำงานธรรมดามันช่างไม่ช่วยส่งเสริมความเซ็กซี่ใดๆ แต่ทำไมพอมาอยู่บนตัวธามแล้วมันเร้าใจพิลึก ขอบคุณจริงๆที่ลิฟท์คอนโดมันตัวเล็ก พอเดินขยับไปอีกก้าวก็ไปอยู่ติดตัวธามแล้ว

“อะไร” ถามธามขึ้นมางงๆว่าผมมายืนชิดทำไม

“อยากอยู่ใกล้ๆ” ตอบจริงทำจริงๆ ธามขำก๊ากพอผมพูดจบ มันจะได้คืบหน้าไหมล่ะเนี่ยธาม อย่างมาขำดิ นี่บทเข้าพระเข้านางนะ

“ใจเย็นพี่กันต์ อายุก็ปูนนี้แล้วนะสงบจิตสงบใจไว้บ้าง” เห้ยธาม พี่ยังไม่แก่นะเห้ย อายุยังไม่ถึงสามสิบเลย อย่ามาเหมาว่าแก่ดิ ตอนไปสอนหน้ายังกลมกลืนกับนักศึกษาอยู่เลย

 “ใครแก่หะ ห่างกันปีเดียวถ้าพี่แก่ธามก็แก่เหมือนกันล่ะว้า” ผมสวนบ้าง

“แก่จริง เหมือนพวกเฒ่าหัวงูอ่ะ เคยเห็นมะ แบบจ้องแต่จะงาบอ่ะ” พูดไปยิ้มไป แล้วขำด้วยนี่ชักจ้ะท้าทายกันไปสักหน่อยนะธามนะ เดี๋ยวนี้น้องมันชักลามปาม

“ท้าทายเหรอห๊ะ” ผมคว้าแขนธามมาจับไว้ พูดทีเล่นทีจริงยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนรู้สึกถึงลมหายใจ ธามขยับยิ้มเล็กๆ แต่หน้านี่ดิขึ้นสีไม่รอใครแล้ว ผมเบียดตัวเข้าไปชิดจนดันธามติดมุมลิฟต์ พูดตามตรงไม่เคยตื่นเต้นแบบนี้มานานแล้ว ผมไม่ซิง ไม่ใหม่ ไม่ใส แต่ตอนนี้รู้สึกเหมือนพึ่งเริ่ม พึ่งเคย

“ใจเย็นๆ” ใจดีสู้เสื้อหรอ...

“เย็นมานานแล้ว ขอเหอะ แค่หอมพอ” ผมส่งสายตาวิงวอน ขอร้อง ธามกระพริบตาปริบๆ

“ในลิฟท์เนี่ยนะ” ผมชักไม่แน่ใจแล้วนะว่าธามยอมหรือไม่ยอม นอกจากหน้าแดงแล้วธามชักนิ่งจนผมเสียวสันหลังวูบวาบ ส่วนเสียงที่ถามถือว่าเร้าอารมณ์พอสมควร ฮึๆ

“ในห้องก็ได้” ผมไหลไปเรื่อย ยิ้มมุมปาก

“แม่งหื่นจริงๆ ฮ่าๆ” แล้วก็หัวเราะ พอดีกับที่เสียงติ๊ง! ของลิฟท์บอกว่าเวลาของผมหมดลงแล้ว เห้ย ผมรู้แล้วว่าธามพูดอะไรนักหนาแม่งถ่วงเวลานี่หว่า ผมทำสีหน้ารวดร้าวมองธามเคืองๆ แล้วเดินออกจากลิฟท์นำหน้าธามไป ส่วนคนที่เดี๋ยวนี้ชักจะเจ้าเล่ห์ขึ้นทุกวันหัวเราะเบาๆตามหลังมา

“พี่กันต์” ธามเรียก ผมไม่ตอบ เซ็ง อด

“เห้ยๆ ไม่ตอบไม่ให้เข้าห้องนะ”

“ทำไมๆ” ผมตอบเสียงหมดอารมณ์ มองธามหยิบกุญแจห้องมาไข ผมแวะห้องธามก่อน เพราะจะกินข้าวที่นี่ ส่วนไอ้หมิงปล่อยแม่งไว้ก่อนมันหากินเองได้ ธามเปิดประตูห้องให้ผมเดินตามเข้ามา ก่อนจะปล่อยประโยคฮุคทำเอาผมจุกไปเลย

“ไม่ต้องรีบ ไม่ไปไหนหรอก” แค่นี้ผมก็ยิ้มได้แล้ว บางทีไอ้ความสุขทางใจเนี่ยมันชนะความสุขทางกายแบบไม่เห็นฝุ่นเลยสำหรับผม ดูน้ำเน่านะ แต่รัก... ทำไงได้

“พี่จะแก่จริงๆเพราะธามเนี่ยแหละ” ผมพูดพร้อมถอนหายใจแล้ววางกระเป๋าลงบนโซฟา ล้างไม้ล้างมือ เตรียมแกะอาหารกล่องที่ซื้อเข้ามากิน แต่ธามคว้าไปจัดการก่อนเหมือนจะเป็นการไถ่โทษที่ปล่อยให้ผมอดอีกตามเคย นึกถึงวันที่ได้จูบนะ รู้สึกดีจนตอนนี้ก็ยังรู้สึกได้

“ความผิดธามอ่ะดิเนี่ย”

“มากๆ”

“เดี๋ยวมีเวลาจะไถ่บาปแล้วกัน”

“พูดมาจะทำจริงไหมล่ะเนี่ย”

“เอาเคราเป็นประกันเลย”

“เห้ยๆ พี่โกนไปแล้ว ไม่มีแล้ว จำไม่ได้เหรอเคลิ้มซะ” ผมพูดขำๆ วันนี้น้องมันยั่วพิลึกเลยว่ะ อะไรเข้าสิงวะเนี่ย ธามหยักหน้าแล้วยิ้มนิดๆ ในใจคิดอะไรอยู่นะ...

...



(ธาม)



ถามว่ากลัวไหมที่พี่กันต์รุกแบบเมื่อกี้นี้ ถ้าตอบว่าไม่กลัวสวรรค์แม่งลงโทษอ่ะ กลัวดิ เกิดมาไม่เคยผ่านมือชายใดนะเว้ย คิดไปคิดมาก็นึกสงสารตัวเอง ไอ้ประสบการณ์ที่ใช้กับแฟนคนก่อนๆนี่ไม่ได้ช่วยอะไรในสถานการณ์ตอนนี้เลย ไม่อยากปฏิเสธเท่าไหร่แต่คิดแล้วยังไม่พร้อมจริงๆ เคยสงสัยไอ้คำว่าไม่พร้อมๆ ของผู้หญิงมันหมายความว่ายังไงมากระจ่างแจ้งถึงแก่นมันก็วันนี้แหละ พี่กันต์ไม่ใช่คนน่ากลัว ไม่ใช่พวกหน้ามืดตามัว แต่มันน่ากลัวตรงที่ดีแสนดีนี่แหละ กลัววันนึงเกิดเลิกเป็นคนดีแล้วจับผมทุ่มลงเตียงทำไงวะ

...ถ้าเป็นผู้หญิงผมคงยอมพี่กันต์นะ แต่ผมเป็นผู้ชาย มันจุดหักเหสำคัญในชีวิตเลยนะเว้ย มันต้องเริ่มยังไง ไปไม่ถูกหรอก พยายามบอกตัวเองว่าทำอะไรก็คิดหน้าคิดหลังดีๆ เออ ดีๆ โดยเฉพาะหลังต้องคิดดีๆ

“ทำไมชอบธาม” คุ้นๆเหมือนเคยถามไปแล้ว แต่ตอนนี้อยากจะถามอีกรอบ

“ถามทำไม ไม่ตอบ” กวนตีนแล้วไงพี่กันต์ ผมเหลือบตามองพี่กันต์แล้วเบ้ปากใส่ พี่กันต์ยิ้มหวานแล้ว ตักข้าวเข้าปากเคี้ยวเฉย... ปาช้อนใส่แม่ง หมั่นไส้

“ก็ได้ๆ” ผมพูดแล้วกินบ้าง พี่กันตที่นั่งตรงข้ามมองมาที่ผมแบบมีความหมาย... เกลียดก็ตรงนี้ ชอบใช้สายตาแทะโลม

“ทีแรกพี่มองธามก็ธามน่ารักดี ใครๆเขาก็มองกันทั้งนั้น แต่พอมารู้จักจริงๆก็เลยเปลี่ยนจากชอบเป็นแอบรัก พี่ชอบนิสัยธามนะ ไม่คิดเล็กคิดน้อย อ่อยพี่แบบไม่รู้ตัวดี” พี่กันต์พูดขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ผมชะงักกับคำพูด ถึงจะเคี้ยวข้าวอยู่แต่ปากมันอมยิ้มไปก่อนที่สมองจะสั่งห้ามทันแล้ว ว่าแต่อ่อยแบบไม่รู้ตัวนี่หมายความว่าอะไรพี่กันต์ ไม่สวยนะเห้ยพูดแบบนี้ พี่กันต์พูดต่อ “ธามน่ารักดี อยากอยู่ใกล้ๆ แต่เหมือนจะปากไม่ค่อยตรงกับใจ ทำอะไรต้องให้ตีความ”

รู้ขนาดแบบบนี้พี่หรือพ่ออ่ะพี่กันต์... ผมคิดในใจเงียบๆ

“จบจิตวิทยาป่ะพี่กันต์” ผมแซวเล่น ถ้าไม่คิดถึงว่าตอนนี้ผมเป็นอะไรกับพี่กันต์ ผมมีความสุขดีกับสถานะแบบนี้ เพราะผมไม่รู้ว่าถ้าผมก้าวไปข้างหน้า ผมจะทำยังไง จัดการยังไงกับคนรอบข้างของผม

ผมชอบนะที่พี่กันต์เป็นพี่แบบนี้ พี่กันต์ไม่เคยบังคับ หรือร้องขอให้ผมทำอะไรที่ไม่ใช่ผมยกเว้นจะเรื่องเดียวนี่แหละที่ขอให้ผู้ชายแบบผมมารักผู้ชายซึ่งผมกลับยอมลอง แล้วก็เป็นแบบตอนนี้ ผมติดอยู่ตรงกลาง ไม่ยอมถอยหลังและไม่กล้าจะก้าวไปข้างหน้า ขอสารภาพกับตัวเองแบบแมนๆเลยว่าผมไม่อยากเสียพี่กันต์ ผมยังจำไอ้สเปคบ้าๆบอๆที่ตัวเคยพูดเอาไว้ ทั้งชีวิตไม่คิดว่าชาตินี้จะมีเข้ามาจริงๆแต่พี่กันต์กลับมีครบจนเกิน พี่กันต์ทำให้ผมสบายใจ อุ่นใจ เป็นคนรู้จัก เป็นเพื่อน เป็นพี่ ซึ่งมันสำคัญกับผมคนที่ตอนนี้เหลือแค่ตัวคนเดียว และผมรู้ว่ามันไม่มีวันที่จะค้างๆคาๆแบบนี้ได้ตลอดกาล

“พี่ดูคนเก่งนะ” พี่กันต์ยักคิ้วขำๆ อยากปาของใส่อีกแล้ว หมั่นไส้

“ถ้าเก่งจริงก็ไม่ต้องมานั่งรอธามกันแบบนี้หรอกมั้ง”

“เพราะดูเก่งไงถึงรอ” ผมไม่อยากจะให้พี่กันต์รอไม่นาน จริงๆ แต่ผมยังทำไม่ได้

“ธามขอโทษ” ผมพูดเบาๆพี่กันต์ส่ายหน้าแล้วยิ้มกว้าง

“ถ้าขอโทษกันแบบนี้พี่ว่าพี่คงรอไม่นานใช่ไหม”

ผมมองตาพี่กันต์ หัวใจเต้นรัว ความรู้สึกวูบในอกที่ผมรู้ว่ามันเกิดขึ้นมาเพราะอะไรกระตุ้นเตือนผมอีกครั้ง แต่มันยังไม่มากพอ ผมขออีกนิดเดียว ให้มากกว่านี้... ให้ผมรู้สึกมากกว่านี้

ผมยิ้มเป็นคำตอบให้พี่กันต์ พี่กันต์เอื้อมมือมาขยี้หัวผม ก่อนจะลากปลายนิ้วไล้ลงมาที่แก้มเบาๆ

“พี่รักธามนะ” ประโยคนี้ทำให้ผมได้แต่ก้มหน้ากินข้าวซ่อนหน้าที่ร้อนผ่าวแบบไม่ต้องส่องกระจกก็รู้ว่าแดงถึงหูไปแล้ว

อายชิบหายเลยกู... เคยแต่เป็นคนพูดก่อน เจอรุกแบบนี้ไปไหนไม่ถูก



...



(กันต์)

ผมเคาะห้องไอ้หมิงมัน สักพักไอ้เชฟมันก็มาเปิดประตูใหแบบมึนๆ เห็นความเหนื่อยล้าบนใบหน้าอย่างชัดเจน ไม่มีรอยยิ้มตอนรับเหมือนเช่นเคย คาดว่าวันนี้มันคงผ่านวันที่สาหัสมาพอสมควร ข้าวของส่วนหนึ่งอยู่ในกล่อง ตัวไอ้หมิงเองน่าแปลกที่ใส่เสื้อใส่กางเกงครบ นึกไปแล้วว่าอาจจะต้องเจอมันแก้ผ้าเอาน้องชายมาต้อนรับตามประสาคนชอบนุ่งลมห่มฟ้าในพื้นที่ส่วนตัวแบบมัน ไม่รู้ไปเอาไอ้นิสัยเหี้ยๆแบบนี้มาจากไหน

“ไงมึง”

“ก็ดีมั้งเนี่ย” นั่นไง กุถามด้วยความเป็นห่วง มึงตอบงี้มันน่าซ้ำเติมนะ

“กุไม่ได้เอาเสื้อผ้ามานะ” ผมกับไอ้หมิงปกติแล้วใส่เสื้อผ้ากันได้หมดครับไม่มีปัญหาเป็นการสะดวกหลายกรณีมากโดยเฉพาะกรณีแบบนี้

“มึงก็ค้นของกุใส่ทุกที แล้วไม่ใส่ตัวเก่านะ หาตัวใหม่สุดแพงสุดตลอดอ่ะ” ทำมาบ่นนะมึง ทีค้นเหล้าในตู้กุกิน ยืมแอบฉีดน้ำหอมที่แม่กุซื้อให้นี่เงียบกริบนะมึง อย่าให้คิดบัญชีมึงเป็นหนีกุหัวโตแน่

“ช่วยไม่ได้ บ้านกุรวย ใส่ของถูกแล้วเป็นผื่น” ผมพูดแหย่มัน ไอ้หมิงยิ้มขึ้นนิดๆ ผมตบหลังมันเบาๆ

“กุเห็นมึงชอบใส่เสื้อยืดย้วยๆตอนอยู่บ้านนี่ก็คงจะเป็นเพราะกุตาฝาดใช่ไหม” ไอ้หมิงเปรยความจริงอันเป็นธรรมดาของผู้ชายแบบผมขึ้นมา ก็แน่ล่ะครับ ใครมันจะไปมีครบเซ็ทเชิ้ตราฟลอเรน เข็มขัดแอร์เมส กางเกงดอลเช่ รองเท้าดร.มาร์ติน ตลอดเวลามึงจะบ้าหรือเปล่า กุไม่ได้ทำบ่อน้ำมันนะเว้ย เป็นอาจารย์มหาลัย เจ้าของร้านเบียร์ กับพนักงานออฟฟิศโง่ๆทำงานในคอก ที่ทุ่มเงินให้หมากับรถจนตัวเองไม่มีจะกิน จะว่าไปว่ามาเริ่มอยากได้เชิ้ตตัวใหม่

“มึงเห็นคนอื่นแล้ว คนใช้กุรึเปล่า” ผมยังเล่นต่อ ไอ้หมิงหัวเราะเบาๆ

“งั้นคนใช้มึงก็แอบเอาz4 มึงไปใช้ด้วยแล้วแหละ กินข้าวมายัง” ไอ้หมิงผู้เป็นห่วงปากท้องเพื่อนเสมอ

“เรียบร้อยแล้ว อาหารไม่อร่อยเท่ามึงทำ แต่พอกินกับธามอร่อยมาก” เอ้าชิบหาย หลุดปาก ลืมไปว่ามันยังช้ำในอยู่ ไอ้หมิงนิ่งไปแวบนึง แต่ก็ยิ้มออก แบบนี้รึเปล่าวะที่เค้าเรียกว่าหน้าชื่นอกตรม คิดไว้อยุ่แล้วว่ากับนายยังไงมันต้องเจ็บแน่ แค่เห็นหน้าเฉยๆก็เจ็บแล้ว ผู้ชายมีตั้งเยอะแยะไม่เอา ชอบของแรงๆ แรงพอไหมมึง

“ไปอาบน้ำไป คืนนี้กุจะนอนกอดมึงให้ชื่นใจ” ไอ้หมิงพูดแล้วกลับไปนั่งกอดเข่าบนโซฟาตัวโปรดสุดอมทุกข์ของมัน

“พูดแบบนี้ให้กุล้างเครื่องเลยไหม” ผมยักคิ้วให้ไอ้หมิงที่พอมันได้ยินก็หรี่ตามองผมแบบใช้ความคิด

“มึงชักจะสร้างความลำบากใจให้กุแล้วนะกันต์” ไอ้หมิงยิ้ม

ผมเดินเอาของไปวาง ค้นตู้เสื้อผ้ามันหยิบกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืดแถวๆนั้นมาอีกตัว เดินเข้าห้องน้ำที่สะอาดเอี่ยมของเป็นระเบียบตลอดเวลา ไอ้หมิงเห็นดูเป็นคนเรื่อยๆ ร่าเริงไปวันๆแต่จากการที่รู้จักกับมันมามันเป็นคนที่ตั้งใจทำอะไรก็จะทำไปแบบเต็มที่ ไม่ทำอะไรก็คือไม่ทำ ระเบียบจัดถึงจะดูไม่เข้ากับนิสัยมัน ละเอียด เนี้ยบ ผมไม่เคยเห็นมันตอนทำงานในครัวที่โรงแรม แต่คิดเอาว่าน่าจะเคร่งอยู่เหมือนกัน เพราะแต่ละจานที่มันทำ เนี้ยบครับ สวยมาก มันจะเป็นเชฟที่ถนัดทำอาหารฝรั่งเศส อาหารพวกที่มีจานละคำสองคำแต่ราคาไม่ไปตามปริมาณอาหาร แต่อย่างอื่นมันก็ทำได้อาหารไทย อาหารจีน อาหารอีสานมันก็เคยทำให้กิน อร่อยทุกอย่าง

...คิดแล้วก็ใจหาย ถ้ามันไปใครจะทำให้กิน

เพราะมันเป็นคนทำอะไรก็ต้องทำให้สำเร็จนี่ล่ะมั้งถึงตื้อกับนายอยู่ได้ตั้งนาน เทียบกับผมแล้ว ถึงจะรู้จักกับธามมาตั้งแต่8ปีโน้น แต่พึ่งจะมาจีบแบบจริงๆจังๆเอาก็ช่วงนี้ ผิดกับไอ้หมิง 3ปี จัดหนักตลอดไม่รู้มันทำได้ไง ถ้าเป็นแบบธามจะไม่สงสัย แต่แบบนาย แม่งโหดไปไหน ไม่มีความหวัง ไม่มีมุมหวาน ถึงมีก็ไม่ใช่มีกับไอ้หมิงแน่ๆ กับผมนายยังดูใจดีมากกวาที่อยู่กับไอ้หมิงเลย

แต่ก็นะ... นายก็น่ารักแหละ นิสัยดีด้วยไม่ใช่ไม่ดี มันช่วยไม่ได้ ไอ้หมิงเริ่มเหี้ยก่อนเองนี่หว่า

“คืนนี้มีบอลว่ะ” ไอ้หมิงพูดขึ้นมาเมื่อผมเดินออกมาจากห้องน้ำ

“กี่โมง”

“ตีสอง” ส้นตีนเหอะ มึงจะไปโรงแรมแต่เช้าไม่ใช่หรือไงตีสอง ตลก กว่าจะจบก็ตีสี่

“มึงตื่นไหว แต่กุไม่ไหวเว้ย”

“ไม่ดูบอลงั้นทำอะไรวะ” เอ้าไอ้นี่ มึงไม่นอนหรือไงวะ

“นอนดิ” ผมพูดขึ้นมา

“ไม่เอา มึงมานอนทั้งที” ผมคว้ารีโทจากมือมันไปปิดทีวี นั่งลงข้างมัน

“กุมาก็คุยกับกุดิ นี่อุตส่าห์ทิ้งหมามาหามึงนะ” ผมพูดจบไอ้หมิงมันเลยขยับตัวมาซบผมเฉยเหมือนจะซึ้ง ทำไงได้ล่ะครับนอกจากเอาแขนโอบมันแล้วก้เอามือลูบหัวไอ้เชฟสิงคโปร์ที่ช่วงนี้หัวใจโดนทำร้ายหนัก

“มึงไม่เคยทิ้งกุเลยว่ะ” มาทำซึ้งอะไรตอนนี้วะ

“มึงเพื่อนกุนะเว้ย ทิ้งได้ไง”

“กุไม่กล้าปฏิเสธที่บ้านว่ะ ทำไงวะ กุไม่อยากไปว่ะ กุอยากอยู่ไทย กุอยู่ของกุมาตั้งแต่เด็กแล้วอ่ะ” ภาพตอนนี้ใครมาเห็นคงคิดไปแล้วว่าผมกับไอ้หมิงเป็นแฟนกัน เล่นนั่งซบกันบนโซฟาแบบนี้ แต่ก็ช่างหัวมันเถอะ ไม่มีใครมาเห็น ฟังจากที่ไอ้หมิงพูดแล้วทางออกมันง่ายแต่ก็ทำยากนะ

“มึงกลับไปเจรจากะพี่บ้านมึงดิ”

“แต่กุลาออกแล้วนะ”

“มึงยังไม่ลาออกไอ้เชี่ย พรุ่งนี้เว้ย”

“ยังไม่ลาออกแต่ก็เหมือนออก กุบอกฝ่ายบุคคลไว้แล้วว่ากุจะไปให้เตรียมหาคนมาแทนกุด้วย พรุ่งนี้กุไปยื่นแบบเป็นทางการเฉยๆ รถกุก็ขายแล้ว พาสปอร์ตกุก็ไม่มีปัญหา ตั๋วแครื่องบินที่บ้านกุก็ส่งมา” ยังจะมาห่วงว่าไม่มีใครมาทำงานแทนอีกนะมึง... เตรียมพร้อมทุกอย่าง ยกเว้นใจคนไปว่างั้นเถอะ

“งั้นมึงก็ทำใจซะ มึงจัดการไปหมดแล้ว”

“กุทำใจเรื่องนายไม่ได้ว่ะ” ถ้าทำได้อาการคงไม่ตายซากเป็นผีจีนแบบนี้

“มึงก็ตื้อทางไกลเอาเดะ” ผมรู้ว่ามันพูดง่าย แต่ทำยาก

“เก๋าเจ้ง” ด่ากุอีก อุตส่าห์แนะนำ

“งั้นก็ตัดใจซะ” ผมพูดเรียบๆ ไอ้หมิงงี้เด้งตัวออกมาเลย เลิกซบแล้ว เหมือนกดสวิตช์

“ไม่ วันนี้นายแม่งมาทำกุเครียด นายพูดอย่างกะรักกุอ่ะมึง มึงเข้าใจป่าววะ คนแบบนาย กอดกุก่อน กุรู้จักนายมา3ปีนะมึงกุรู้นายเป็นคนยังไง ถ้าไม่อยากมาคือไม่มา แล้วนายมาอ่ะมึง ทำอาหารรสชาติแดกไม่ได้มาให้กุกินทั้งที่แม่งเกลียดการเข้าครัวอย่างกะอะไรดี มีให้ยาแก้ท้องเสียกุอีก บอกว่าคนแบบกุต้องเจอคนที่ดีกว่านาย มึงเข้าใจกุไหมวะกันต์ ดูยังไงนายก็ไม่เกลียดกุสักนิด” ผมฟังไอ้หมิงเล่าแล้วถอนหายใจเฮือก... ผิดที่ญาติมึงอ่ะหมิงเสือกตามตัวมึงกลับตอนนี้

“นายเค้าก็ไม่เคยเกลียดมึงแต่ไหนแต่ไรแล้วนะ มึงจะตายทีไร ก็มาช่วยชีวิตมึงทันทุกที” จะตายในที่นี้ผมหมายถึงป่วยนะครับ

“......” เอ้าไม่พูดต่ออ่ะมึง

“คิดดีๆ กุว่ามึงก็รู้ว่านายคิดยังไง มึงก็รู้ว่านายแม่งไม่ค่อยพูด ไม่ค่อยแสดงออก มีแต่ทำ ทำ ทำ”

“ไม่เคยแสดงอะไรเลยต่างหาก” คิดภาพนายอ้อนไม่ออกเหมือนกันนะ... แต่มึงอ้อนตีนนายนี่ความทรงจำอย่างแรกที่นึกออกเลย

“กุไม่ถนัดแก้ปัญหาความรักนะ” เรื่องกุเองกุยังเอาไม่รอดเลยไง

“ดูหุ้นเป็นอย่างเดียวอ่ะดิมึง ถ้ากุเป็นมึงนะ กุจีบธามแม่งตั้งแต่ตอนเรียนแล้ว แต่กุก็ไม่เข้าใจนะว่าทำไมไม่มีใครไปจีบธามตรงๆวะ เห็นกี่คนๆก็ชอบมอง ไม่กล้าไปจีบ” เอ้า พูดเรื่องมึงอยู่ดีๆไหงมาวกเข้าเรื่องกุได้

“น้องมันดูไม่น่าไปยุ่งมั้ง ดูแล้วอยากเก็บเอาไว้อย่างงั้นอ่ะ ดูเป็นของสูง” ผมพูดแล้วก็หัวเราะ

“แล้วมึงไปยุ่งทำไมเนี่ย”

“ก็เหมือนมึงไง ชอบลองของ”

“ผลลัพธ์มันดูต่างกันนะ” อย่าชวนกุดราม่าได้ไหมหมิง

“อะไรมันจะเกิดก็ต้องเกิด พรุ่งนี้มึงเอาไง” ผมถามย้ำมันอีกครั้ง

“อะไรมันจะเกิดก็ต้องเกิด...”



...




ความรู้สึกหนักๆทำให้ผมต้องขยับตัว แต่ไอ้ความรู้สึกนั้นมันยังไม่หายไป จากที่หนักเฉยๆเริ่มเปลี่ยนเป็นเจ็บ อะไรวะเนี่ย มันยังไม่ใช่เวลาตื่นผม ผมครางเบาๆ ผมเริ่มรู้แล้วล่ะว่าอะไรมันมากวนเวลานอนผมอยู่ตอนนี้ ตีนไอ้หมิงไง ถีบอยู่ได้

“เห้ยย อีกนิดนึง” ผมดึงผ้าห่มขึ้นคลุมหน้า อย่ามายุ่งกับกุ ปล่อยกุไป กุขอร้อง

“ไม่ตื่นกุปล้ำมึงนะ” กลัวตายห่าแหละไอ้ต่างด้าว... ผมไม่สนใจ ยังคงนอนต่อ รู้แต่ว่ามันคงมานั่งทับผมแล้วแหละ ช่างหัวมันผมจะนอน มันพยายามจะใช้มือมันลูบๆคลำๆผม ลูบไปเถอะ คนอย่างมันไม่กล้าทำอะไรมากกว่านี้หรอก มันเองก็ไม่พิศวาสผมเหมือนกันนั่นแหละ ถ้าเปลี่ยนจากหมิงเป็นธาม ผมลุกตั้งแต่บอกจะปล้ำแล้ว (ลุกขึ้นนั่งนะไม่ใช่อย่างอื่น อย่าคิดลึก)

“ตื่นๆ” มันยังไม่เลิก เปิดผ้าห่มผมขึ้นมาอีก เอาไฟมือถือมาส่องหน้า ห่า.. กุแสบตา

“ลุกขึ้นมาไอ้กันต์ มึงตื่นได้แล้ววววว” เล้าโลมกุไม่สำเร็จมาใช้วิธีอ้อนวอนแล้วเหรอ

“กุขออีกนิดเดียว”

“มึงจะนอนเยอะไปป่ะ เชี่ย ตื่นเว้ย”

“เหี้ยยยยยย” ผมร้องเสียงหลงเมื่อเจอลูกเตะพิฆาต เพื่อนกันมันทำได้ลงครับ ถีบผมตกเตียง ไอ้บ้าเอ้ยยยยย กุเจ็บ ผมขยับตัวลุกขึ้น ตาส่างเต็มที่แล้วครับ ชี้หน้าไอ้หมิงแบบคาดโทษ น้ำตาคลลอเบ้า ยกผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงคอ

“อย่าทำท่าเหมือนโดนกุข่มขืนได้ไหม” มึงแคร์เหรอ...

“เมื่อกี้มึงยังจะทำอยู่เลย” ผมพูดเซ็งๆ ไอ้หมิงแต่งตัวเสร็จไปแล้วครึ่งท่อน ไม่ใช่ท่อนล่างนะครับ ท่อนบน คนอย่างหมิงไม่เคยตามใคร ใส่เชิ้ต ติดกระดุมพร้อม แต่ท่อนล่างมันมีกางเกงในตัวเดียว อุบาวท์ชิบหาย เมื่อกี้นั่งคร่อมผมนี่ก็เต็มๆเลยซินะมีแค่ผ้าบางๆกั้นระหว่างผมกับน้องชายมัน ขนลุกเลยกุ

“ไปอาบน้ำไป เพ้อเจ้ออ่ะมึง ธามรู้นะทิ้งมึงแน่” ไม่ต้องเอาเรื่องธามมาขู่เลย ธามรู้อยู่แล้วแหละว่าผมเป็นคนแบบนี้ รู้ว่าเป็นมากกวว่านี้ด้วย ฮ่าๆ

พอผมอาบน้ำเสร็จออกมามันก็ไม่สนใจว่าผมจะกินอะไรหรือไม่อย่างไร เพราะมันเตรียมจะออกแล้ว ซึ่งตอนนี้เป็นเวลาแปดโมงเช้า มันจะรีบไปไหน ลาออกนะไม่ใช่สมัครงานสายนิดสายหน่อยมันจะอะไรนักหนาวะ เค้าไม่ซีเรียสแล้วมั้ง ทำไงได้ล่ะผม ก็เลยคว้ากระเป๋าตังค์ใส่นาฬิกา หยิบกุญแจรถเดินตามมันมา ไปกินที่โรงแรมก็ได้วะ... บังคับไอ้หมิงเลี้ยงแม่ง

การจราจรติดขัดแม้จะเป็นในช่วงสายไอ้หมิงนั่งนิ่งไม่พูดไม่จา ซึ่งผมก็คิดไม่ออกจะชวนมันคุยอะไรดี ปล่อยให้เวลารักษามันต่อไปแล้วกัน ใช้เวลาประมาณสี่สิบนาทีก็มาถึงโรงแรมหรูห้าดาวริมแม่น้ำ  เคยคิดอยากจะลองมานอนดูสักคืน แต่ไม่รู้จะมาทำบ้าอะไรในเมื่อบ้านก็มีอยู่ แล้วราคาห้องก็ไม่ใช่เบาๆเลย จอดรถเสร็จก็เดินตามไอ้หมิงไป คนในโรงแรมรู้จักมันทุกคน หนึ่งเพราะมันทำงานที่นี่ สองเพราะมันเป็นเชฟดัง เป็นเชฟประจำร้านอาหารในโรงแรมเงินเดือนไอ้หมิงนี่ก็เกือบเท่าผมเลยนะ ผมทำงานสามอย่าง แต่มันทำอย่างเดียวคิดเอาแล้วกันว่ามันเยอะขนาดไหน และสามคือมันหล่อและยังเด็กเมื่อเทียบกับหน้าที่การงานมัน พักหลังๆเห็นหน้ามันได้ตามรายการพาชิมอาหารหรูหรือรายการอาหารดังๆ รวมทั้งนิตยสารแนวๆนี้ ทั้งฝีมือ ทั้งหน้าตา ขายได้ๆ

“มึงจะกินอะไรป่าวเนี่ย” พึ่งนึกขึ้นได้เหรอมึง

“กินดิ” แต่ผมกินอยู่ตรงชั้นล่างนี่ล่ะ ไม่ขอไปกินร้านที่ไอ้หมิงทำหรอกครับ ในโรงแรมมีร้านอาหารหลายร้าน หลายแบบ ผมกินแค่คอฟฟี่ช้อปก็พอ

“เดี๋ยวกุลงมาเลี้ยง” รอฟังคำนี้อยู่รู้รึเปล่า

“กุไม่จ่ายเองตั้งแต่แรกอยู่แล้วแหละ” ผมพูดยิ้มๆแล้วเดินแยกกับมันไปที่คอฟฟี่ช้อป สั่งคาปูชิโน่กับเบเกิ้ลมาละเลียดกินแบบเบาๆ มีแต่แขกต่างชาติทั้งนั้น มีผมเป็นคนไทยนั่งกินอยู่คนเดียวล่ะมั้งเนี่ย แต่กาแฟหอมจริง เมื่อวานนี้ทำงานแทบตาย กินแต่กาแฟสำเร็จรูปไปสามแก้ว วันนี้โดดงานมาอยู่กับเพื่อนกินคาปูชิโน่แก้วละเป็นร้อย... กูหนอกู





กินกาแฟยังไม่ทันหมดดี ไอ้หมิงก็เดินจ้ำมาประชิดตัว หน้าตาบอกไม่ถูก... มึงจะมาอะไรกับกูอีกเนี่ย ข้าวก็ไม่ให้กูกิน กุกินกาแฟก็เร่งให้กุกินอีกเหรอวะ

“อะไร” ผมถาม ไอ้หมิงทำหน้าตาหลุกหลิก กึ่งจะยิ้มจะร้องไห้

“กุโดนผู้จัดการด่าเช็ด” เอ้าเหี้ย เพราะกุพามึงไปสายจริงๆเหรอเนี่ย

“เห้ย.. แล้วเป็นไง ยื่นซองขาวให้เขาไปยัง” ไอ้หมิงส่ายหน้า และไม่ต้องรอการขยายความใดๆจากมัน ชายร่างอ้วนหน้าตาและการแต่งตัวดูแล้วท่าทางเป็นประเภทผู้บริหารหรือผู้จัดการของโรงแรม ตามมาด้วยพนักงานโรงแรมสาวที่ทำหน้าเหมือนปั้นไม่ถูกว่าจะยังไงดี

“ผมไม่ให้คุณออก คุณจะมาออกได้ยังไงกัน บอกผมล่วงหน้าแค่สามสี่วันเดียว เชฟระดับคุณมันไม่ได้หากันง่ายๆนะ ถือว่าผมขอร้องล่ะ อย่าออก ผมเพิ่มเงินเดือนให้ แต่ห้ามออก ผมรู้ว่าคุนรักที่นี่นะ คุยกับญาติๆคุณให้หน่อย คุณอายุยังน้องนะเชฟ ทำต่อเถอะ มาทิ้งกันแบบนี้ได้ไง ผมจะไปบอกแขกประจำเราได้ไงว่าคุณออกแล้ว ลูกค้าเราตั้งกี่รายๆที่ชอบฝีมือคุณ ผมยอมไม่ได้นะ” ไอ้หมิงยืนนิ่งกระพริบตาปริบๆ พนักงานสาวโปรยยิ้มให้แขกรอบๆของโรงแรมพยายามทำให้บรรยากาศมาคุดีขึ้น

...ผมซดกาแฟอึกสุดท้าย รู้ว่ามันเก่งนะ แต่ไม่ยักจะรู้ว่ามันเก่งขนาดเค้าไม่ยอมให้ลาออก

“เออ...” ไอ้หมิงพูดไม่ออก

“คุณเกรียงยศท่านรู้ยังเนี่ยว่าเด็กที่ท่านไปควานหาตัวมาจะลาออก ไม่รู้ล่ะ ผมไม่ให้ออก” นั่นไงเรื่องใหญ่แล้วเกรียงยศนี่ชื่อผู้บริหารนะกุจำได้... เคยมากินข้าวกับพ่อกุ

...เอาไงล่ะมึง



………………………………………………………………………….24-4-2012

บทนี้เล่นเอากรี้ด นี่คิดว่ายาวแล้วนะ อาจจะไม่ยาวสะใจคนอื่นแต่นี่ยาวแล้วววววสำหรับคนเขียน
เห็นแววรึยังว่ามาม่าจะหมดไปมาม่าคู่นี้หมดล้างชามได้เลยนะ เตรียมใส่ชามโตกว่ากะคู่หลัก 55555555555 อ่ะๆ ล้อเล่นๆ อย่าพึ่งกรี้ดด่าคนเขียน คึๆๆๆ ดูผลโพลแล้วพี่กันต์เค้าเรตติ้งดี มาแรงจริงๆ

ที่จริงบทนี้กะอัพตั้งแต่เมื่อวานแต่ไม่ไหว มึนเกิน แอบปวดหัวเบาๆ รับงานมาทำด้วยเลยอาจจะไม่ได้ถี่ทุกวันเหมือนอย่างปิดเทอมที่แล้ว ขอบคุณคนอ่านเช่นเคยนะจ้ะที่ติดตามที่ไม่ทิ้งกันไป ยินดีต้อนรับคนที่พึ่งอ่านทันด้วย ปลาบปลื้มๆที่ยังอุตส่าห์ตามอ่าน ตั้ง40กว่าตอน  ยิงยาวกันไป

แนะนำติชมกันได้เช่นเคยนะ ใครยังไม่โหวตโพลก็ไปโหวตซะล่ะ 555

[melody]

กริ๊ดดดดดด ยังไม่ได้อ่าน แต่เข้ามาเม้นก่อน
ดีใจจังที่ยังไม่นอน ดีใจสุดๆ ลุ้นๆๆ

[gupalz]

หมิงไปเคลียกะญาติและอยู่ต่อเหอะ

[Yunatsu]

อ่าววว

นึกว่าจะเปนพี่นายมาง้อ

สุดท้าย เจ้านายไม่ให้ไป
555555

[-~iK@iZ_KunG~-]

สงสัยเจ็กคงไม่ได้กลับหรอก ฮ่าๆๆ

[hikikomori]

เอร้ยย  เพื่อนรักคู่เสื่อมนี่ฮาตลอดเวลาเลยนะ
บทนี้ธามมาครึ่งนึงแต่ยังคงความน่ารักไว้เสมอ
ส่วนหมิง อย่าไปเลยนะ
ถึงแม้ว่าจะแอบเสียใจที่คนรั้งไม่ใช่นายก็เถอะ

[PetitDragon]

พี่กันต์สู้ๆ 

อยากรู้ว่า ถ้านายรู้ว่าหมิงยังอยู่จะเป็นอย่างไงน้าาา 

[malula]

ไม่ได้กลับไปหรอกสิงคโปร์น่ะ มีคนที่ฟาร์มจระเข้รออยู่ทั้งคน

ธามน่ารักจังเลยน้า...

[zaabbo]

เจ๊กได้อยู่ต่อ กร๊ากกกก 

ถ้าคู่กันต์-ธามมีมาม่านะ ฮึ่มน่าดู    จะคอยนั่งแช่งคนแต่งเลยอ่ะ 

[takara]

หุหุ หมิงจะได้กลับมั้ยอะนั่น ตอนที่พี่กันต์รุกธามแอบเขินแทนด้วยอะ อิอิ

[chira75]

ขอบอกว่า เรื่องนี้เลือกยากมากว่าจะโหวตให้ใคร ระหว่างพี่กันต์ ธาม หมิง และ นาย ชอบทุกคนเลย แต่พออ่านตอนสุดท้าย ก็เทใจให้ พี่กันต์ ก็พี้เค้าฮาดี มาต่อด่วน ลุ้นหมิงมาก

[¡ииσcэиτ]

ดูเหมือนเรื่องจะวุ่นกว่าเดิม

[MoMoRin]

สรุปพี่หมิงอย่าไปเลยค่ะ อยู่ตื๊อะี่นายต่อเถอะ อีกนิดพี่นายก็น่าจะโอเละนะ อิอิอิ // ชอบพี่กันต์เลวาอยู่กับพี่ธามจัง บรรยากาศมัยดูดีมากๆ อ้อ..ขออวยพรให้พี่ธามยอมพี่กันต์เร็วๆนะคะ โฮะๆๆๆ

[ninghyuk]

กราบขอบพระคุณผู้จัดการและคุณเกรียงยศ .....................

[stupidchild]

สรุปไปซื้อรถกลับมา อยู่ง้อนายต่อ จบ

[wan]

ไอ้ชื่อตอนนี่ ทำให้คิดไปต่าง ๆ นานา ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับหนุ่ม ๆ  ที่แท้เพราะความเก่งนี่เอง
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ
ปล. ยิ่งวันน้องธามยิ่งเจ้าเลห์นะ แต่ก็รักอ่ะ 

[bobie]

หมิงอยู่ต่อเถอะ
เพื่อตัวเองและพี่นายด้วยนา

[why yyy]

ไปไม่ได้อะดีแล้ว!