หัวข้อ: PIECE OF TIME - เป้า(ของ)จุดหมายมีไว้พุ่งชน --- จบ (แจ้งข่าว p.238)

[milky way]

ธาม เมาแล้วอ้อนน่ารักมาก
น่าจะให้ธามเมาทุกวันน่ะ555

[zeazaiz]

ธามขา อ้อนอย่างนี้พี่กันต์ก็ลงแดงตายก่อนพอดี
จะรอตามดูว่าค้างครั้งนี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

[A-J.seiya*]

พี่กันต์ น่ารักมากเลยอ่ะ
ผู้ชายดีดี แบบนี้ ต้องรียคว้าเลยเหอะ
ฮ่าๆๆๆ
อยากได้มั่งอ่ะ เข้าใจฟีลเจ้แป้งแบบสุดๆ
หุหุ
แล้วพี่หมิง ,, ไม่ไปแล้วช่ะ ดีดี
อยู่เคลียร์กับพี่นายเลย!!!

[¡ииσcэиτ]

ตอนนี้หวาน
กรี๊ดกร๊าด
 

[bookoki]

โอยยยยย คุณพระนี่แค่หอมนะ... ธามถึงกับหอบ 
อยากให้ธามเมาแบบนี้บ่อยๆ กร้ากกก ขี้อ้อนได้ใจมากๆ ><
ชอบเวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกัน อ่านไปยิ้มไป อ๊ายยย น่ารักน่าชัง
รอตอนหน้าจ้าา

[lovelyguy]

ปูเสื่อ รอ ตอนต่อไป 

[smirnoi]

ตอนนี้ฟินสุด!!!!!!!!!!!!

[topphy]

 ใช้เวลาหนึ่งวันเต็มๆ ในที่สุดก็อ่านทันแล้ว เย้

พี่หมิงไม่ไปแล้วดีใจจัง

ธามเมื่อไหร่จะยอมกันต์ซักทีเนี่ย

[pplotti]

   อยากให้ค่ำคืนของทั้งสอง  ยาวนานจัง

[warnana001]

เรื่องนี้หนุกจริงอะไรจริง
ชอบพี่กันต์มาก แอบอยากให้เฮียแกไม่ต้องไปสอน
จะได้...กับธามได้ทั้งคืนอย่างสบายใจหายห่วง<<<นอนกอดนะอย่าคิดลึก~ 
ชอบเฮียหมิงเหมือนกัน เจ็กน่ารักทำอาหารเก่งแบบนี้ขอซื้อต่อได้ไหม?

[กว่างกว๊าง]

 เตรียมตัวเขิลพร้อมแล้วอ่ะ รออยู่นะ

[u_cosmos]

ฉลองกันไปนะเชฟ เดี๋ยวคุณนายเขารู้ล่ะเป็นเรื่องแน่
อาหารก็ทำไปให้แล้ว ไปหาก่อนแล้ว น้ำตาก็หยดแล้ว
แล้วเชฟยังอยู่ อธิบายกันดีๆล่ะ

หมอธามมมมม ทำไมอ้อนได้น่ารักขนาดนี้เนี่ย หืมมม
คนอ่านเองก็ไม่อยากทนเหมือนกันนะ อ่านไปหน้าก็จะระเบิดอยู่แล้ว
เขินแทนหมอ(พี่กันต์คงไม่ต้อง ><)
ชอบอารมณ์ต่างคนต่างรู้แบบนี้จังเลย
ทำอะไรนิดๆหน่อยๆพอให้หัวใจได้กระชุ่มกระชวย
อารมณ์พี่กันต์กับหมอมันดูน่ารักๆยังไงไม่รู้
ชอบมากกกกกก

[Cherry Red]

กันต์-ธาม ตกอยู่ในสภาวะทิ้งตัวจริง ๆ เลย  ( อ่านแล้ว...อ๊าย  )
ปล่อยตัว ปล่อยใจ ไปกับ moment ที่มีแต่กันและกัน
สัมผัสได้ถึงความสุขของการมีใครอยู่เคียงข้างเลย เรียบง่ายแต่ก็เติมเต็ม 
 
ป.ล. ถ้าพี่กันต์ไม่มีสอนพรุ่งนี้เช้า คงได้เปลี่ยนเป็นสภาวะเสียตัว(ที่รอคอย)แน่นอน 

[gargoyle]

47
น้ำขึ้นให้รีบตัก
.....................................................................

สิ่งที่ควรรู้เกี่ยวกับผมคือผมเป็นคนหลับง่ายมาก แต่วันนี้มันยากกว่าทุกวันเพราะทุกสิ่งที่มันประดังประเดใส้ผมอยู่ตอนนี้ ผมนอนแผ่กอดผ้าห่มได้ยินเสียงลูกบิดประตูห้องน้ำส่งเสียงปลดล็อค พี่กันต์เดินออกมาในสภาพเซ็กซี่เร้าใจโชว์ผิวขาวนวลเนียนไปทั้งตัว กล้ามท้องบางๆที่ผมว่าแต่มันควรจะมีมากกว่านี้แต่เนื่องจากภาระงานรวมทั้งความขี้เกียจส่วนตัวของพี่กันต์ทำให้มันเหลือแค่นี้ พี่กันต์ยิ้มมองแล้วหน้าผม ยิ้มแม่งได้ทั้งวันอ่ะคนนี้ ไม่ติดว่าหล่อก็เรียกว่าโรคจิตแล้ว

“มองอะไร ไม่เคยเห็นเหรอ” แม่งไม่อยากจะบอกว่าเห็นจนเบื่อ ตอนเรียนเห็นบ่อยจะตาย โถ่ๆ อย่าให้ผมอวด ผมก็มีหรอกไอ้แพคๆเนี่ย แต่ต้องให้เกร็งแล้วก็เพ่งหน่อยนะ มันหายาก ฮึๆ

“โอ้โห บ่อยอ่ะพี่กันต์ พี่หมิงเนี่ยประจำเฟิร์มมาก แน่นๆ เน้นๆ ไม่เหลวๆแบบนี้อ่ะ” ผมแกล้งแหย่ แต่ความจริงทุกคำนะครับ พี่หมิงเป็นโรคประหลาดประเภทแบบไม่อบใส่เสื้อผ้า หรือใส่น้อยชิ้น แต่หุ่นแม่งแน่นอ่ะ ไม่รู้พี่นายเคยได้เห็นไหม แต่ถ้าเป็นคำศัพท์แบบเจ๊แป้งต้องบอกว่า ...โอ้ยย คุณขา แซ่บเวอร์

“ทำไม จะไปแย่งกะนายเหรอ กล้าเหรอ โดนมันเตะไส้แตกอ่ะธาม” พี่กันต์พูดไปใส่เสื้อไปแล้วกระโดดมานอนข้างผม แม่ง เตียงยวบเลย... ตัวอย่างควาย คนแน่นเลยเตียงผม

“ดูถูกกันไปป่าววะ” มาหาว่าผมสู้ไม่ได้เหรอ.. แต่ใครจะไปสู้พี่นายวะ พี่นายไม่เตะหรอก กระทืบเลย อาจจะไม่กระทืบเพราะผมตัวใหญ่กว่า ยิงทิ้งตั้งแต่ระยะ10เมตรอ่ะผมว่า ไม่ปล่อยให้แม่งเสียเวลาขาโหด

“ทำไม อยากได้ไอ้หมิงจริงๆเหรอ” พี่กันต์นอนตะแคงมาทางผม

“ไม่อ่ะ รุงรัง” แบบเชฟหมิผมว่าผมสติแตกตายห่า

“เออจริงว่ะฮ่าๆ” ผมมองพี่กันต์หัวเราะ พี่กันต์เป็นคนยิ้มก็ยิ้มจริงๆไม่ใช้ยิ้มแบบสวยๆหล่อๆ ยิ้มเห็นฟันครบดูดีนะรวมๆกันแล้ว เวลาหัวเราะก็หัวเราะแบบเต็มที่ก็ดูแมนดีแต่ผมล่ะไม่เข้าใจจริงๆ ผู้หญิงไม่ได้เลยเหรอพี่กันต์ แล้วคนแบบพี่กันต์ยุ่งกับผู้ชายคนไหน คนนั้นก็คงต้องยอมอ่อนข้อให้หมดล่ะมั้ง กลิ่นสบู่ยาสระผมของผมทั้งนั้นแต่ทำไมมันให้ความรู้สึกแปลกประหลาดเวลาอยู่บนตัวพี่กันต์... ผมเองก็รวมอยู่ในคนที่ต้องเริ่มมาสำรวจความเป็นชายของตัวเองนับครั้งไม่ถ้วนเพราะพี่กันต์

ไม่เคยคิดว่าตัวเองมีนิสัยเหมือนเป็นผู้หญิงเลยสักครั้งในชีวิต แต่ไม่รู้ว่าทำไมแม่งใจเต้นเวลาใกล้ผู้ชายคนนี้วะ

“นอนยัง” ผมถาม

“ยัง อยากเล่นกับธามก่อน” เล่นอะไรวะแม่ง เมื่อกี้ก็ล่อเอาซะผมเกือบคุมสติไม่อยู่

“เล่นอะไร ปาหมงปาหมอนแม่งปัญญาอ่อนนะ”

“เล่นจ้ำจี้” พี่กันต์ยักคิ้ว... สถานที่กับบรรยากาศโคตรล่อแหลมยังจะเล่นมุข

“จังไรว่ะพี่กันต์” ผมด่าซึ่งคงไม่สะดุ้งสะเทือนเท่าไหร่ เรื่องแบบนี้พี่กันต์หน้าหนาชิบหาย ไม่เคยรู้สึกรู้สา ไม่อยากจะคิดว่าถ้าอยู่กับกลุ่มเพื่อนพี่กันต์คงโคตรของโคตรสัปดนเลย

“อะไรอ่ะ ทีแต่ก่อนเล่นมุขแบบนี้ไม่เห็นด่าเลย คิดอะไรป่ะเนี่ย อยากก็บอก พี่พร้อมเสมอ” ผมกลอกตาเซ็งๆ ตัดปัญหาด้วยการเอื้อมมือไปปิดไฟแม่งเลย ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความมืด ผมดิ้นพี่กันต์หัวเราะเบาๆ ก่อนที่แขนพี่กันต์จะดึงผมไปกอดไวทั้งตัว ไม่แค่แขนขาก็ยังเอามาพาด

“เห็นธามเป็นหมอนข้างหรือไง ปล่อย” ก็พูดแต่ปาก ตัวผมก็นอนนิ่ง ธามเอ้ย... มึงก็ชอบเหมือนกันล่ะว้า

“พี่ติดหมอนข้างอ่ะ ไม่งั้นนอนไม่หลับ” วันนี้พี่กันต์ถึงเนื้อถึงตัวมากครับ เล่นเอาผมชักจะเริ่มคุมสถานการณ์ไม่อยู่

“ไม่ปล่อยธามปล้ำนะ” เชี่ย...ลืม เข้าทางพี่กันต์

“โอเคเลยครับ” เสียงหัวเราะร่วนดังขึ้นพร้อมกับคำตอบที่ผมคาดเอาไว้ไม่ผิด

“ครูบาอาจารย์น่ะนะ เขาทำแบบนี้กันเหรอ” ผมพูดไปเรื่อย ปากผมแทบจะชนกับซอกคอพี่กันต์อยู่แล้วเนี่ย... แม่งมืด มองไม้เห็นอะไรแต่ได้กลิ่น อยากกัด... ผมนี่ชักจะยังไงๆอยู่นะช่วงนี้

“อย่ามองว่าเป็นอาจารย์ ให้มองพี่ว่าเป็นผู้ชายคนนึงที่ทำงานหาเงินตัวเป็นเกลียว เลี้ยงหมาสี่ตัว อยู่คนเดียว ทำงานบ้างเองจนบางครั้งก็สงสัยว่าทำไปทำไมทั้งๆที่อยู่คนเดียว เดินซื้อของคนเดียวอยากกินขนมอะไรก็ไม่ค่อยได้กินเพราะมันขายถุงละเยอะๆกินไม่หมด กลับบ้านมาก็นอนคนเดียว ไม่สงสารพี่เหรอ พี่ไม่ดีตรงไหนหรือเปล่า อยากให้พี่ทำอะไรให้อีกไหม ผู้ชายธรรมดาๆคนนี้จะทำให้” ใจผมมันเต้นรัวกับประโยคยาวๆที่พี่กันต์พูดมารู้นะว่าจงใจอ้อนแต่มันก็อดคิดตามไม่ได้ ถามว่าผมอยากได้อะไรจากผู้ชายคนนี้น่ะเหรอ เงินผมก็มีเยอะแยะ ต่อให้พี่กันต์เอาเงินมาล่อผมก็ไม่สนหรอก รถผมก็มี บ้านผมก็มี ผมดูแลตัวเองได้ดี เหลือตัวคนเดียวแต่ผมสบายมาก ผมไม่อยากได้อะไรจากพี่กันต์เลยสักอย่างที่มันเป็นรูปธรรม... อยากได้อะไรที่มันอธิบายไม่ถูก

“พี่กันต์เลิกทำเหอะ” ผมพูดเบาๆ อ้อมแขนที่กอดผมไว้ยังเหมือนเดิม แต่รู้สึกถึงหัวใจพี่กันต์ที่เต้นแรงขึ้นจนผมรู้สึก ผมเองก็เหมือนกัน

“ขอคำอธิบายหน่อยว่าทำไมผมไม่ต้องทำ ตรงประเด็นนะ” เสียงเข้มขึ้นมาทันทีจนผมก็ยิ้มกับตัวเอง

“ตั้งใจฟังดีๆ แล้วทำทุกอย่างเหมือนที่เคยเป็นได้ไหม ธามจะไม่เปลี่ยน พี่กันต์ก็ตองสัญญาว่าจะไม่เปลี่ยน ไปโอเคไหม”

“อืม” เสียงเบาๆจากพี่กันต์เป็นการตอบรับ แต่อ้อมกอดก็ยังคงไม่คลาย

“ทีแรกธามสงสัยว่าพี่กันต์ต้องการอะไรจากธาม พาธามรำลึกความหลังตลอด เหมือนคนแก่ๆ“ พี่กันต์หัวเราะเบาๆ กอดผมแน่นขึ้นเหมือนผมจะหนีไปไหน ผมพูดต่อ “ธามไม่รู้ว่าธามไปวางยาอะไรให้พี่กันต์ ธามขอโทษ พี่กันต์อ่ะดีชิบหาย ไม่น่ามาติดอะไรกับธามเลย ธามไม่เคยคิดเหมือนกันว่าวันนี้จะเป็นธามเองที่คิดบ้าง ธามไม่เคยรู้สึกกับผู้ชายคนไหนจริงๆนะพี่กันต์”

“ธาม...”

“พี่กันต์อย่าพึ่งขัดดิ๊ เดี๋ยวแม่งไม่พูดต่อเลย ตัดจบ” ผมขู่ ตอนนี้ถ้าเปิดไฟคงเห็นหน้าผมแดงถึงไหนต่อไหนแล้ว

“พี่ขอโทษพูดต่อดิ กำลังเคลิ้มเลย” จะว่าไปก็อยากเห็นหน้าพี่กันต์นะไอ้ที่ว่าเคลิ้มเนี่ย

“สรุปเลย ขี้เกียจสาธยายแล้วครับอาจารย์” ผมรีบพูดก่อนที่ความกล้ามันจะหายไป “ธามไม่แน่ใจอะไรมากนะ ธามบอกไว้ก่อนแล้วกันว่า....” ผมชักเริ่มไม่แน่ใจแล้วดิว่าจะพูดหรือไม่พูดดี

“ธามชอบพี่กันต์” ผมพูดเร็วปรื๋อ

“เอาใหม่ชัด อะไรนะ” แม่งมันน่าหมั่นไส้พูดอยู่แทบจะจ่อกับหูอยู่แล้ว

“ธามชอบพี่กันต์” พูดจบพี่กันต์ก็หอมหน้าผากผมไปอีกหนึ่งทีแบบเน้นๆ อายไหม... โคตรๆเลย

“กว่าจะง้างปากออกมาได้เนี่ยนานนะ ว่าแต่นานไหมกว่าจะรักอ่ะธาม พี่ต้องมีผมหงอกก่อนป่ะ” เออผมก็ว่างั้นแหละ ถ้าพี่กันต์รอนะ ผมไม่รักเลยดีกว่าป่ะ จะได้เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ไว้ผมอายุสักหกสิบค่อยบอกพี่กันต์ตอนวันงานเกษียณคงน่ารักพิลึกแม่ง เหี่ยวๆ

...สารภาพว่าเมื่อกี้จะพูดว่ารัก แต่เปลี่ยนใจ ผมยังไม่กล้าจริงๆ แค่นี้ก็จะตายห่าแล้ว บอกชอบผู้ชาย รู้ถึงไหนอายถึงนั่น แต่มันก็ไม่ค่อยน่าอายหรอก ก็พี่กันต์ มันรูปหล่อ พ่อรวย รถสวย บ้านโต เป็นผู้หญิงนะจะพาไปอวดเพื่อนแม่งว่าคนนี้มาจีบแต่นี่ก็ต้องเก็บความภาคภูมิใจเอาไว้คนเดียวล่ะวะ

“เรื่องมาก ปล่อยธามดิ นอนได้แล้ว พรุ่งนี้มีสอนไม่ใช่เหรอ” พี่กันต์เป็นผู้ชาย ไม่ต้องเอาใจก็ได้ใช่ไหมครับ อยากทำอะไรก็คงจะไม่งอนผมหรอกนะ ผมมันคนหวานน้อย

“พี่โดดสอนได้นะ คืนนี้ฉลองความสำเร็จให้หน่อยได้ไหม” พี่กันต์ยอมปล่อยผมให้รับอากาศบ้าง แต่มือนี่ยังคว้ามือผมเอามาจับไว้ แต่มันก็ไม่เสียหายอะไรนี่ พี่กันต์เอามือผมไปเล่นอีกแล้ว

“รีบฉลองอะไร เตี่ยอะไร”

“เพื่อเตี่ยพี่” แถไปเถอะพี่กันต์... เห็นแก่เตี่ยพี่หรอกนะ

ผมว่าผมมันพวกกล้าในความมืด ถ้าเป็นโจรก็คงเป็นไอ้โจรมุมตึก ผมขยับตัวไปจูบพี่กันต์ ริมฝีปากที่ตอนนี้เหมือนรวมเอาทุกเส้นประสาทมาไว้รู้สึกถึงสัมผัสมากกว่าครั้งไหนๆ ซึ่งคนที่ถูกจู่โจมแบบไม่รู้ตัวคงตกใจ ริมฝีปากอุ่นนุ่มเบียดกันอีกครู่หนึ่งก่อนที่ผมจะขยับออกมา จูบเบาๆสั้นๆ

...ถึงจะไม่ใช่ครั้งแรก แต่ความรู้สึกต่างกันเล็กน้อย เพราะผมที่เปิดเผยความรู้สึกบางอย่างออกไปแล้วล่ะมั้ง สบายใจดีเหมือนกัน

“พี่รักธามนะ... ตอนนี้ไม่อยากไปไหนเลย” พี่กันต์พูดเบาๆ เสียงเป็นสุขจนความรู้สึกที่อยากปาอะไรสักอย่างใส่เริ่มมาเข้าสิงผมอีกแล้ว

เป็นคุณ คุณจะทนผู้ชายคนนนี้ได้ไหม... สำหรับผม ผมทนไม่ได้ครับ ให้ใจไปแล้วอย่างที่เห็น

...

สะดุ้งตื่นเพราะเสียงมือถือพี่กันต์ที่ตั้งปลุกเอาไว้แม่งเสียงปลุกแบบเสียงปืนยิง หาเสียงที่มันนุ่มนวลกว่านี้ไม่ได้หรือไงวะเนี่ย ผมน่ะตื่น แต่พี่กันต์กลับขยับตัวคว้ามือถือมาปิดเสียงแล้วนอนต่อเฉย ถ้ามีคนมายิงจริงๆพี่กันต์คงตายเพราะนึกว่าเป็นนาฬิกาปลุกตัวเอง ปกติผมไม่ใช่คนตื่นง่ายแต่พอต้องมานอนในสถานการณ์ไม่ปกติแบบนี้ ต่อให้รู้สึกดีก็เถอะ มันก็ไม่ชินทำให้ตื่นง่าย ผิดปกติ นาฬิกาบอกเวลาหกโมงเช้า พี่กันต์ต้องกลับบ้านไปเปลี่ยนเสื้อผ้าไปสอนอีก เลยตั้งปลุกไว้ซะเช้า แต่เชื่อผมเหอะ เดี๋ยวเลทแน่ ดูท่าทางนอนสบายแบบไม่อยากลุก เอาน้ำลายป้ายแม่งเลยดีไหม...

“พี่กันต์ไม่ไปสอนหรือไง”

“ขี้เกียจ” นี่คือคำตอบของคนที่เป็นอาจารย์ ฟังไว้นะครับนักศึกษา ไม่ใช่มีแต่เราที่ขี้เกียจ เอาจริงๆผมก็ไม่คิดว่าคนแบบพี่กันต์จะเหมาะเป็นอาจารย์หรอก ดูโฉดๆ พิกล อธิบายออกมาเป็นคำพูดได้ไม่มาก อาจจะเป็นเพราะผมรู้เบื้องหลังของรึเปล่าเลยทำให้ผมคิดแบบนั้น แต่นิสัยพี่กันต์บางอย่างก็มีส่วนนะครับ โดยเฉพาะไอ้เรื่องความลามก ความเจ้าเล่ห์แบบฝังลึกแนบเข้าไปกับความจริงใจจนแยกกันไม่ออก ได้ข่าวมาด้วยว่าที่พี่กันต์ไม่มีสอบซ่อม แม่งโคตรบ้าครับ ถ้าผมเป็นนักศึกษาคงแช่งแล้ว คิดไม่ออกว่ามีเรื่องไหนอีกแต่ผมว่านั่นแหละ อย่าเป็นมันเลยอาจารย์ พี่กันต์ไม่ได้รักในการสอนขนาดนั้นหรอกผมว่า ไปทำร้านเบียร์กับพวกงานที่ปรึกษาดูเข้ากับหน้าตามากกว่า เหมือนพวกพระเอกละครน่ะครับ ที่รถหรู งานบริษัทตำแหน่งสูงอะไรพวกนั้น ได้อยู่ๆ ไม่เคยเห็นอาจารย์มหาลัยสักคน

“เรื่องของพี่กันต์เลยนะจัดการเองแล้วกัน” ผมยกผ้าห่มขึ้นมาคลุมนอนต่อ วันนี้วันหยุด ผมจะนอนต่อ สักเที่ยงๆค่อยตื่นใหม่ก็ได้วะ ซึ่งระหว่างที่ผมกำลังจะหลับลงไปอีกรอบ ก็รู้สึกได้ว่าพี่กันเริ่มลุกแล้ว

…รู้สึกอีกด้วยว่ามีคนลักหอมแก้มตอนผมหลับ ฟันก็ไม่แปรงด้วย หน้ากุจะเป็นขี้กลากไหม ใครจะพาไปทำหน้าใหม่ถ้ามันเป็นขึ้นมา

 ...

(นาย)

ผมนั่งดูคนงานทำงานเบื่อๆ แดดร้อนไม่อยากออกไปตากแดด ข้างตัวมีเอกสารสมัครงานที่ปรินท์ออกมาดูวางไว้ข้างตัว อีกฉบับก็น้องรหัสผมมันส่งมาให้ไอ้พีท ไม่ได้เจอนาน เพราะเสือกเอาตัวเองไปลอยเป็นทุ่นอยู่กลางทะเล ตอนที่ผมเรียนอยู่ผมก็คิดไว้ว่าผมอยากไปทำงานแบบนั้นบ้าง แต่จบออกมา พ่อแม่กลับอยากให้อยู่ช่วยงานที่บ้านมากกว่า ฐานะการเงินผมไม่เดือดร้อนต้อนดิ้นรนขวนขวายมาก การที่ต้องไปอยู่กลางทะเลนานๆทีกลับบ้านหรือต้องไปเป็นวิศวกรในบริษัท ที่บ้านครอบครัวผมบอกว่า นั่งๆนอนๆ ทำบัญชีคุมคนงานยังสบายกว่า ได้เงินพอๆกัน

...แม่งสบายตรงไหนวะ มันสบายบางวัน บางวันแม่งไม่เห็นจะสบายอย่างพ่อว่าเลย

นอกจากพ่อแม่เหตุผลบางอย่างที่ไม่ค่อยอยากจะยอมรับคือคนที่อยู่บนบกคอยติดติดแจไปไหนไม่ได้ ตอนนี้มันไม่มีแล้ว มันคงอยู่ประเทศเกาะกลางทะเล บางทีถึงเวลาที่ผมจะลองไปทำงานที่เรียนจบมาบ้างสักที 

“นายเอาจริงเหรอเนี่ย อยู่กลางทะเลแดดมันร้อนนะเว้ย” พี่นพเดินมานั่งข้างผม แม่งอยากให้ผมทำงานในฟาร์มแล้วพี่นพจะได้ว่างๆ เอาเวลาไปเลี้ยงลูกก็บอกมาเถอะ เพราะถ้าจะให้ผมไปช่วยเลี้ยงก็ฝันไปเลย เด็กแม่งกลัวผมชิบหาย ไม่รู้เป็นห่าอะไรกัน เจอหน้าผมก็ร้องไห้อยู่นั่นแหละ

“ก็ไปลองดู มันส์ๆ” จะกลัวอะไรกับแดดวัน แสบผิวแม่งก็คลุมมันเข้าไปหลายๆชั้น

“กุว่ามึงมีปัญหานะนาย มึงแบบ อกหัก เหี้ยอะไรแบบนี้ป่าววะ บอกกุได้นะ ผู้หญิงผู้ชาย หรือไอ้เชฟเจ็กนั่นจริงๆวะ” พี่นพใจกว้างนะ ที่จริงก็ทุกคนในบ้านผม ไม่เคยว่าอะไรผมสักคำที่ผมเป็นแบบนี้ เพราะแบบนี้แหละเลยยอมอยู่บ้าน แม่อยากให้ไปไหนก็ไป พ่อสั่งทำอะไรก็ไม่ค่อยอยากขัด รู้ตัวอยู่ว่าไม่ใช่ลูกดีแต่ก็พยายามจะดีเท่าที่ดีได้

“ทำไมต้องไอ้หมิงวะ” ทำไมต้องถามแทงใจ รู้อยู่ว่าถ้าผมไม่อยู่ที่บ้านทำงานออกไปทำธุระก็อยู่กับมัน เพื่อนฝูงที่สนิทๆกันก็ทำงานไกลๆ อยู่โรงงานไฟฟ้า อยู่แท่นขุด อยู่โรงกลั่นไม่ค่อยได้เจอ

“เห็นมึงวุ่นๆอยู่กะไอ้นี่ช่วงหลังๆ” ถูกของพี่นพ

“มีส่วนๆ แต่ก็ไม่อะไรหรอกมึง กุเบื่อจระเข้ แม่งเหี้ย”

“เออ มันก็ญาติเหี้ยนะมึง” พี่นพแม่งก็เหี้ยไง ผมมองหน้าพี่นพเซ็งๆ ไม่ติดว่าพี่กุซัดแล้ว กวนตีนดีจริงๆ

“คิดดีๆนะมึง ไปทำงานี่อื่นมึงไม่อยากเล่นกะหลานเหรอวะ กำลังน่ารักเลยดูๆ” ว่าแล้วก็เปิดรูปลูกตัวเองให้ผมดูอีกรอบ เมื่อกี้ยังคุยเรื่องผมอยู่แต่ก็ยังหาเรื่องยกเข้ามาเป็นเรื่องลูกจนได้ พ่อแม่ตอนเห่อลูกอะไรก็ยั้งไม่อยู่จริงๆ ไม่รู้ว่าพ่อแม่ผมเคยเป็นไหมแต่จำได้ว่าตอนรูปผมตอนเด็กๆสลับมั่วกันกับไอ้นาฏ แยกไม่ออกว่าใครเป็นใคร ต้องดูพวกบริบทของภาพรอบๆเอาถึงจะเดาออก พ่อกับแม่เองยังมั่ว จำไม่ได้

ผมดูรูปหลานเซ็ทใหม่เสร็จก็ได้เวลาย้ายสังขารไปทำงาน ไอ้โจยืนกวาดใบไม้บนลานจอดรถอยู่มองผมแบบแปลกๆ อาจจะเป็นเพราะผมไม่ได้ด่าใครให้มันได้ยินมาหลายวัน

“คุณนายไปไหนครับ” ทำไมวันนี้มันถาม เสือกนะ

“เอาเงินไปฝากธนาคาร” ผมกดกุยแจรีโมทเปิดรถ

“แล้วไปไหนต่อครับ” ยังไม่จบ

“ไปตลาดซื้อกับข้าวให้แม่” ผมเปิดประตูรถ

“แล้วจะไปไหนต่ออีกไหมครับ”

...มึงท้าทายกุใข่ไหม เห็นกุสงบมาหลายวัน มึงอยากโดนมากนักใช่ไหม

“พ่อง” ผมพูดคำสั้นๆ ให้มันเป็นคำตอบ แล้วขึ้นรถกระบะคู่ใจขับออกไปจนฝุ่นตลบ

หลายวันก่อนโน้นผมไม่ได้กลับบ้านวันที่ไปหาไอ้หมิงมานั่นแหละ ถามว่านอนที่ไหน ตอบคือไม่นอนครับ ร้องไห้เสร็จตาบวมเจ็บใจตัวเอง โทรบอกไอ้นาฏว่าติดธุระไปรับไม่ได้ แล้วผมก็ขับรถไปเรื่อย จอดแวะปั๊มซื้อของกิน ขับตรงไปเรื่อยๆไม่รู้ว่าแม่งไปไหน จนหายบ้าแล้วก็ขับกลับบ้าน ไม่มีใครสงสัยอะไร เพราะผมกลับมาในสภาพเหมือนเดิมไม่มีบุบสลาย หน้าตาก็เป็นปกติของผมที่แถวบ้านเรียกว่าไม่รับแขก อาบน้ำกินข้าว ก็นอนเป็นตายไปอีกวัน ตื่นมาผมก็กลับมาเป็นปกติ หมายถึงดูปกติ แต่ข้างในน่ะยัง...

ไม่ขออะไร ขอแค่อย่ามีใครมายุ่งกับชีวิตผมอีกเลยก็พอ ผมว่าผมพอแล้ว สำหรับความรัก ได้รู้แล้วว่ามันเป็นยังไง สุขเล็กๆยังไงแล้วเจ็บใหญ่ๆยังไง รู้ด้วยว่าตัวเองทำอะไรลงไปบ้าง

ผมยังเชื่ออยู่ว่าคนบางคน ไม่ได้เกิดมาเพื่อมีคู่หรอก

...

กว่าผมจะกลับบ้านท้องฟ้าก็เริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มที่ปลายขอบฟ้าแล้ว ไอ้โจมันเปลี่ยนกิจกรรมไปตัดหญ้าแทน ไอ้นี่ไม่รู้ว่าโง่หรืออะไรแทนที่มึงจะตัดหญ้าก่อนแล้วค่อยกวาดใบไม้จะได้ไม่ต้องกวาดอีกรอบ ผมจอดรถข้างกับรถฟอร์จูนเนอร์คันปริศนา ของใครวะ ไม่คุ้นเลยจริง ทะเบียนกรุงเทพ แบบทะเบียนประมูลด้วย ผมถือของลงมาจากรถ แต่จมูกกลับได้กลิ่นอาหารที่ลอยมาจนถึงหน้าบ้าน

“รถใครวะ”

“ไม่รู้ครับ” ไอ้โจยิ้มแฉ่ง... มึงบ้าหรือเปล่าไม่รู้ว่าใครมา

“มึงไม่รู้ได้ไงวะ ใครลูกค้าเหรอ” มันส่ายหน้า

“ไม่ใช่ครับ” กวนตีนกุแล้วนะมึง ไม่รู้รถใคร ไม่ใช่ลูกค้า

“แล้วรถใคร”

“ผมไม่รู้ครับว่ารถใคร คุณหมิงแกบอกว่ายืมเพื่อนมาครับ ผมเลยไม่รู้ว่ารถใคร เห็นว่าทำกับข้าวกะคุณวิอยู่ในครัวน่ะครับ” ไอ้เหี้ย กุว่าแล้วว่ามึงต้องโง่ ถามรถก็ตอบรถอย่างเดียว รวมทั้งคำอธิบายที่บอกว่าใครขับมาไม่ได้ช่วยให้ผมสบายใจขึ้นเลยสักนิดเดียว

...ผมได้ยินอะไรผิดไปรึเปล่า ไอ้เหี้ยที่ควรจะอยู่สิงคโปร์ตอนนี้ยืมรถใครก็ไม่รู้มา ที่สำคัญมันมาทำกับข้าวอยู่ในครัว หมายความว่ายังไงวะ ผมมองไอ้โจแบบคาดโทษว่าถ้ากุสางเรื่องจบเมื่อไหร่มึงโดนแน่ ก่อนที่จะเสียเวลาไปมากกว่านี้ ผมแทบจะวิ่งไปดูให้เห็นกับตาว่าที่ไอ้โจพูดมามันเป็นเรื่องจริง

ถ้ามันเป็นเรื่องตลกมันชักจะตลกไม่ออกแล้วนะสัส...

...................................................................................1-5-2012

มาแล้วจ้ะ มาช้าด้วยจ้ะ รุมสกรัมมาเลยจ้ะ พร้อมรับกรรมและความผิดแต่โดยดี ชื่อตอนก็นะ ช่างมัน
บทนี้เหมือนจะมีสาระนะ เน้นๆ (หรือคิดไปเองวะ) เอาเถอะ ง่วงน่ะวันนี้ เมื่อคืนทำงานเสร็จตาค้างนอนไม่หลับ ตื่นเต้นที่ทำงานเสร็จ(จังไรเนอะ มีแต่เสร็จแล้วนอน) เลยนอนไปสี่ชม. โง่แม่ง สมองเหลือเท่าเม็ดก๋วยจี้แล้วมั้ง

ธามช่วงนี้มันดูไม่ค่อยฮาเลย(หรือมันฮาอยู่) ต่อไปสัญญาว่าจะให้มันฮากว่านี้ เคลียร์คู่อิหมิงก่อน เวรกรรมจริงๆ ไม่น่าปูดราม่าให้มันเลยแสส เดือดร้อนต้องมาแก้ปัญหาให้ ฟราย.... แต่ไอ้คู่หลักแม่ง มึงสบายไป บททหน้าเจอกันหน่อย เดี๋ยวจัดๆ 5555555555555555555 (พูดไปงั้นในหัวแม่งกลวงไม่มีอะไรทั้งสิ้น นี่ละเมอพิมพ์อยู่)

เห็นโพสแล้วอยากตอบมันทั้งหมดเลย แต่ไม่ไหว ตายห่าก่อน เกิดมาไม่คิดว่าจะมีคนอ่านนิายเราเยอะขนาดนี้ ไม่รู้ไปโดนต่อมคิกคาปู้อะไรเข้า อาจจะใช้เวลามากกว่าเขียนนิยายมาอัพ แต่เค้าอ่านโพสตะเองชิงๆนะ (แอ๊บทำไม?) แต่ละคนฟินกันไป จะบอกให้รู้ว่า นี่คือความสามารถการแต่งฉากจุกกรู้วของคนเขียนทั้งหมดที่มี ได้แค่นี้ล่ะฮ่ะ ง่อยเชี๊ยะ

ปล.แม่งละเมออัพจริงๆอ่ะ ตาลอยๆแล้ว รักนะงุ้บๆ ช่วงปิดเทอมนี้ไปเกณฑ์ญาติพี่น้องมาอ่านกันด้วยนะ เผื่อดังกะเขาบ้าง 555 ล้อเล่นน่ะแหม ของแบบนี้มันเป็นไฟน์อาร์ต ทำด้วยใจ ชอบอะไรก็ใส่ๆไปเนอะ 555555555555555555555

[gupalz]

ธามบอกชอบ ฮิฮิ้ว

[nokkaling]

ธาม+กันต์ 
 
หมิง+นายมาแล้ว 

[MoMoRin]

แหมๆๆพี่ธามแอบหวานกะพี่กันต์ซ้าาาา อิอิ อิจฉาเล็กๆนะเนี่ยยย หุหุ // ปล.ถึงเวลาพี่หมิงรีเทิร์น ฮ่าๆๆๆๆ

[winndy]

ธามคืบหน้ามากอ่ะ พี่กันต์จะได้ชุ่มชื่นหัวใจ

ส่วนนาย เชพมาแล้วอย่าปล่อยไปไหนอีกนะ

[ninghyuk]

เหวยยยยยยยยยยยย พี่กันต์เห็นผลของเมล็ดที่หว่านหรือยัง 55555555555
ชอบดราม่าหมิงนายอะ มันแบบ .. -.............-
มันอะนะ บอกไม่ถูก รู้แต่มันดราม่าละไม่อึดอัดเท่าตอนที่นายไม่ตอบอะไรเลย
พอมีดราม่าค่อยรู้หน่อยว่านายคิดยังไงบ้าง หมิงโดนเละแน่เลยฟร่ะ กร๊ากกกกกกก !!!!

[PetitDragon]

รอบหน้า คาดว่าเชฟหมิงไม่น่าจะรอดตีนนายนะ...

คู่หลักหรอ?.....ตอนนี้แซ่บเวอร์ 

ปล แอบหวังว่าพี่กันต์น่าจะเนียนๆ คลุกวงในธามไปเลย 

[naiin]

สั้นโครตไม่สะใจ เชฟหมิงแม่งกลับมาทำม้าย ปล่อยให้นายมันบ้าสักพัก

[vi2212]

หมิงระวังนายไว้นะ... ระวังนายดีใจจนเก็บอาการไม่อยู่เเล้วกระทืบหมิงเข้า

[kp]

โจ เนี๊ยะ ท่าจะน่ารักนะนั่น
หากไม่คิดอะไร ยุให้คุณนายซะเลยดีใหม
อิๆๆๆๆ ต่อปากต่อคำเก่งทั้งๆที่ไม่เจตนา
 

[wan]

จะอดใจได้อีกนานแค่ไหนนะ พี่กันต์ ก็น้องเล่นทำตัวน่ารักซะขนาดนี้ 
ส่วนอีกคู่ปฎิบัติการ ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก  สงสารแต่เชฟ ไม่รู้จะเจออะไรเข้าอีก ครั้งนี้ 
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ 

[bow55]

อรั้ง...ธามบอกแล้ว
รอดูการพบกันของนายกับเชฟหมิง

[HETATaughT]

พี่กันต์กับธามหวานอีกแล้ว

หมิงนายต้องแบบนี้สิ!! รุกให้เต็มที่

[april@tbl]

ดีใจแทนพี่กันต์
~ หยอดวันละนิดจิตแจ่มใสของพี่กันต์....น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน~
ในที่สุดน้องธามก็รู้ใจตัวเองแล้ว  พยายามต่ออีกหน่อยนะพี่กันต์   ^^

แต่เมื่อไหร่คุณนายจะยอมรับใจตัวเองเสียที 
มาเป็นคุณนายเชฟชื่อดังซะดีๆ  เดี๋ยวยุเชฟหมิงลักพาตัวไปสิงคโปร์ซะเลยนี่
ลุ้นที่สุดอ่ะคู่นี้ ชอบจริงๆ

[A-J.seiya*]

เหยยยย ธามบอกพี่กันต์ไปแล้วววว
พี่กันต์ต้องอดทนมากนะนั่น
เหอะๆ เอานะ อดเปรี้ยวไว้กินหวานนะพี่กันต์
ส่วน นาย ,, เค้ากลับมาแล้ว จะทำไงล่ะทีนี้ จะโกรธ รึว่าเริ่มใหม่!!!

[murasakisama]

ลุ้นคู่หมิงกับนายให้หวานกันบ้างิยากอ่านอะ

[JingJing]

ขอบคุณคุณเขียนนะอุตส่าห์มาต่อให้ รู้เลยว่าคงจะเพลียพอสมควรเพราะมีพิมพ์ผิดหน่อยๆ
พักผ่อนเยอะๆนะ จุ๊บุๆ 

กันต์ธามก็น่ารักกกกกกมีบอกช่งบอกชอบ

ส่วนเจ็ก งานนี้จะโดนกระทืบไส้ไหลป่ะเนี๊ย 555