48
รวมญาติ
..........................................................................................
(หมิง)
พึ่งกลับมาจากสิงคโปร์สดๆร้อนๆ หอบของฝากมาให้ไอ้กันต์ เพียบ ไม่ใช่รักมันมากนะ จะยืมรถมันต่างหากเป็นค่าเหนื่อยที่มันต้องมาดูแลชีวิตเน่าๆของผมช่วงนั้นด้วย แต่น่าเศร้าไม่มีใครมารับที่สนามบินสักคน อุตส่าห์โทรไปอ้อนธามเจอหมอปฏิเสธแบบไร้เยื่อใย ผมกลับมาถึงตอนเที่ยง ไม่ปล่อยให้เวลาไหลไปนานกว่านี้แล้ว ไอ้กันต์ทิ้งรถทิ้งกุญแจเอาไว้ให้ผมส่วนตัวมันก็ขูดรีดค่าแท็กซี่ผมกลับบ้านไปเอาสปอร์ตไฮโซมัน ค่าแท็กซี่ของไอ้กันต์ที่มันขอมาราคา300บาททั้งที่บ้านมันอยู่ไม่ไกลเลย แพงชิบหาย ขับข้ามจังหวัดได้เลยราคาขนาดนี้ คิดเอาซะว่าเป็นค่าเช่ารถไปด้วยแล้วกัน น้ำมันมันก็ให้ใช้ฟรี กัลยาณมิตรตัวจริงเสียงจริง
ผมกองข้าวของเอาไว้ในห้อง อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า บึ่งรถออกจากคอนโดข้ามจังหวัดเป้าหมายคือฟาร์มจระเข้ ผมไม่รู้ว่านายจะทำยังไง ถามว่ากลัวตายไหมตอบได้เลยว่าโคตรๆ โทรหานายไม่ติด เหมือนนายเปลี่ยนเบอร์มือถือไปแล้ว คิดดูแล้วกันว่าทิ้งระยะเวลาไม่กี่วัน จะเข้าไปดูในโซเชียลเน็ตเวิร์คก็ไม่เจอการเคลื่อนไหวใดๆ ปกติมันก็ไม่มีอยู่แล้วเพราะนายไม่ค่อยเล่น...
นายคงไม่คิดว่าผมโกหกนายเอาไว้ปั่นหัวเล่นหรอกนะ
...แม่ง ทำไงดีวะเนี่ยกู
เหี้ยไง ขับรถออกมาแล้ว ยังไม่ได้คิด โทรหาไอ้กันต์ก่อนดีกว่า
“มึง กุกำลังจะไปหานาย” ผมเปิดสปีคเกอร์ หูฟังบ้าบออะไรไม่ได้เอาออกมาลืม ทั้งตัวมีเงินไทยอยู่สามร้อยกับเงินสิงคโปร์อีกฟ่อนที่ยังไม่ได้แลกกลับ พร้อมมือถืออีกเครื่อง
(นายว่าไงอ่ะมึง) เสียงเหมือนมันกำลังไปที่ไหนสักที่ ได้ยินเสียงคนคุยกัน
“กุโทรหานายไม่ติด นายเหมือนเปลี่ยนเบอร์ไปแล้ว” ไอ้ยินไอ้กันต์พูดอะไรแว้บๆ เหมือนประมาณว่าตายห่าแน่มึง แต่คงไม่มั้ง มึงไม่ควรจะซ้ำเติมกุนะไอ้กันต์
(มึงก็ทำใจดีๆ ไปพูดดีๆนะ เดี๋ยวกุต้องวางแล้ว นิตยสารเค้ามาสัมภาษณ์ม๊ากุ สายแล้วเนี่ย ม๊าบ่นตายห่าแล้ว โชคดีนะมึง) แล้วมันก็ทิ้งผมให้เผชิญความเป็นจริงที่ว่า ตนเป็นพี่พึ่งแห่งตน
นึกแล้วแม่งหงุดหงิดป้าผม ผมกลับไปคุยเรื่องที่ว่ากลับไปทำงานให้ป้าที่สิงคโปร์ไม่ได้ ป้ามีฮึดฮัดแอบด่าผมอีก พ่อแม่แท้ๆผมพูดไปพูดมาก็ยังอยากให้ผมอยู่ไทยต่อเลย แต่เอาเข้าจริงนะถ้ากลับสิงคโปร์ผมต้องยุ่งยากเรื่องวีซ่ามาก เพราะผมถือสัญชาติไทยอยู่ ที่สำคัญกว่านั้นอยู่สิงคโปร์ไม่มีเพื่อน ไม่มีนาย...
ผมลงจากรถมาก็เจอพี่โจแกกวาดลานจอดรถอยู่ ซึ่งผมมันคนกันเอง เดินเข้าไปทักทายสักหน่อย ผมมั่นใจมากว่าคนที่บ้านคงไม่มีใครรู้หรอกว่าผมมีปัญหากับนาย หรืออันที่จริงมันคงเป็นปัญหาที่ทุกคนคงชินแล้วมากกว่า
“สวัสดีครับคุณหมิง” ผมยกมือไหว้กลับแทบไม่ทัน
“นายอยู่ไหนเหรอ” ใจนึงก็อยากให้ออกไปข้างนอก อีกใจก็อยากให้นายเดินมาหาตอนนี้เลย
“อ้อ คุณนายออกไปธนาคารกับซื้อของให้คุณวิน่ะครับ คุณหมิงเข้าไปรอข้างในดีกว่าครับ มันร้อน” ผมพยักหน้า ถอนหายใจโล่งอกแบบไม่เข้าใจเหมือนกันว่าจะโล่งอกอะไร
...รู้สึกเหมือนยืดเวลาตาย
“อ้าวหมิง พี่ก็นึกแกว่ากลับไปสิงคโปร์ไปตั้งนานแล้ว” พี่นพโบกไม้โบกมืออยู่ที่โถงรับแขก ในอ้อมแขนอุ้มแมวตัวเล็กที่ไม่รู้ไปเอามาจากไหน เท่าที่จำได้ไม่เคยเห็นบ้านนี้เลี้ยงแมว ผมยิ้มรับ บอกพี่นพน่ะง่าย แต่บอกนายมันยาก
“ก็ที่โรงแรมเค้าไม่ให้ลาออกก็เลยไม่ได้ไปแล้วครับ”
“มีงี้ด้วยเหรอวะเนี่ย”
“ให้เงินเพิ่มด้วยพี่”
“นั่นไง กูว่าละ แต่นายไม่อยู่นะรอป่ะ เดี๋ยวมันก็กลับมา” ไงล่ะ รู้เห็นเป็นใจกันทั้งบ้าน ขาดแม่งคนเดียว คนที่สำคัญกับเรื่องนี้ที่สุด นาย... หายหัวไปไหน
“รอๆ วันนี้อยากินอะไรป่ะ เดี๋ยวทำให้” เชื่อผมเหอะว่าทำอาหารเก่งไม่อดตาย ถึงตายก็ฟื้นคืนชีพได้ แบบผมนี่ไง ดูอย่างไอ้กันต์ดิ ถ้าตัดไอ้เรื่องทำอาหารได้ออกมานี่ก็ไอ้พวกรูปหล่อพ่อรวยธรรมดา พอใส่คุณสมบัติทำอาหารได้เข้าไป หล่อดูดีเป็นผู้ชายอบอุ่นเลย ผมพูดจริงนะ เปล่าเข้าข้างตัวเอง
“เออ อะไรก็ทำเหอะ กินได้หมด แต่พี่ถามจริง มีปัญหาอะไรกับไอ้นายป่ะ อยู่ดีๆมันก็จะไปทำงานตรงสาย ไปเป็นวิศวกรแท่นเจาะกลางทะเล แม่งอย่างบ้า อยู่ดีๆก็เหมือนพึ่งนึกขึ้นได้”
“ห๊ะ เกิดอะขึ้น” ช็อค เหี้ยอะไรวะ กุไม่อยู่ไม่กี่วัน นายจะไปกลางทะเล บ้าแล้วไง คิดถูกแล้วที่รีบมาหา ถ้าปล่อยไว้สักสองวันผมว่ามาอีกรอบคงไม่ทัน ไปแล้วไปลับ นี่คือไม่แคร์กันจริงๆ หรือว่าคิดแล้วว่าผมจะไปเลยไปบ้าง ขอให้เป็นอย่างหลังเหอะ
“เอ้า แปลว่าไม่ใช่กับแก เออสงสัยเพราะตัวมันเอง ไปข้างในเหอะ ร้อนๆ” พี่นพตัดบท
ผมฆ่าเวลาการรอนายด้วยการทำอาหารเอาใจแม่นายไว้ก่อน ค้นอะไรที่พอมีแถวนั้นนั่นแหละครับ ได้ต้มซุปผัก กับหมูทอดพริกไทยดำพี่เล่าให้ฟังว่าช่วงนี้นายแปลก ไม่รู้ว่าเป็นอะไรหรือเปล่า เพราะดูใจดีผิดปกติ ไม่ค่อยดูคนงาน แล้วก็มาตบท้ายต่ออีกว่ามันก็ดี ก็ดีตามที่แม่ว่าล่ะครับ ตอนนายใจดีก็น่ารักที่สุดแล้ว ผมบอกให้แม่นายไปรอข้างนอก มองนาฬิกานี่ก็น่าจะได้เวลาที่นายกลับมาแล้วล่ะผมว่า ยังคิดไม่ออกเลยว่าจะไปพูดยังไง ให้รักษาได้ทั้งชีวิต และรักษานายได้ในครั้งเดียวกัน... ถ้าเป็นไอ้กันต์อาจจะรอด
ผมรอซุปเดือด แต่อยู่ๆก็รู้สึกเหมือนมีคนยืนมอง ตามสัญชาตญาณ ผมหันไปมอง...
“มาเมื่อไหร่” เสียงนิ่งถามผม นายยืนพิงขอบประตู ผมยาวประบ่าปล่อยเคลียไหล่ล้อมหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์ แค่นี้ก็น่ารักแล้ว
“ไม่นานหรอก พึ่งถึง” ผมยิ้มให้นาย ไม่หวังหรอกว่าจะมียิ้มตอบกลับมา แต่ก็ดีกว่านิ่งใส่กัน
“กุหมายถึงสิงคโปร์” นั่นไง เข้าเรื่องเลย ไม่ปล่อยให้ได้เรื่อยเปื่อย
“ลงเครื่องเที่ยงแวะเอาของไปเก็บแล้วก็มานี่เลย ไม่ต้องไปทำงานที่โน่นแล้วนะ โรงแรมที่นี่ไม่ให้ลาออก” ไม่รู้จะเรียบเรียงยังไงให้ถูกใจ เพราะคิดไปคิดมาแม่งก็ไม่ถูกใจอยู่ดี พูดไปตรงๆเลยให้มันจบๆไป
“ก็เลยกลับมาแล้วงั้นดิ คิดจะบอกกุสักคำไหม” เหมือนด่า แต่แปลกนะ ผมดีใจที่ได้ยินแบบนี้ เสียงไม่กระชาก เหมือนถามไปเรื่อย
“เปลี่ยนเบอร์หนีทำไม โทรไปเป็นร้อยสายแล้วมั้ง” ผมตอบเป็นคำถามแทนถึงทีผมบ้างล่ะ แปลกอีกครั้งที่คราวนี้ได้เห็นยิ้ม นายยิ้ม หายากนะ โดยเฉพาะยิ้มที่เจาะจงให้ผม ลางดีใช่ไหมบอกมาเถอะนาย มีอะไรพูดออกมา
“กุทำโทรศัพท์ตกบ่อ โทษที” ตกได้ไงวะ ผมว่าจงใจเปลี่ยนหรือปาทิ้งมากกว่า บ่อจระในฟาร์มรั้วสูงจะตายห่า เอ้า เชี่ย... ซุปเดือด ผมรีบปิดไฟ ปิดไปเลย ช่างหัวมันขอคุยกับนายก่อน นายขอโทษมันไม่แปลก แต่มันแปลกที่ขอโทษผม
“โกรธรึเปล่า” ผมถาม
“มึงดิต้องโกรธกุ แต่ไม่ไปก็ดีแล้ว” เชี่ย... เข่าอ่อน นายพูดได้เฉยมาก ราวกับว่าก่อนหน้านี้ไม่มีคนที่เคยจะขู่ฆ่าผมมาก่อน ไม่มีคนที่ไม่เคยสนใจว่าผมจะไปหรือไม่ไปสิงคโปร์ จะว่าไปนายก็เคยเป็นแบบนี้นะ ใจดี เมื่อสามปีที่แล้วก่อนที่ผมจะทำเรื่องเหี้ยๆเอาไว้ไง
“ดีจริงดิ แล้วพี่นพบอกนายจะไปงานที่อื่นหมายความว่าไง” ผมถือโอกาสรีบถามต่อ กลัวเว้นช่วงแล้วมาคุยใหม่จะกลับสู่โหมดเพชฌฆาตตามเดิม
“ช่างกุเหอะ ดูไว้เล่นๆ บางทีอาจจะไม่ไปแล้ว” นายยังไม่ขยับออกจากการยืนพิงประตู แต่ห้องครัวมันแคบนิดเดียวประตูกับตรงนี้ห่างกันแค่ห้าก้าว
“ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่อง...” คิดเข้าข้างตัวเองได้ไหมว่าเป็นเพราะผม
“เพราะมึงนั่นแหละ เห็นมึงจะไม่อยู่กุเลยจะไปบ้าง แต่มึงดันกลับมา” คดีพลิก ผมรู้สึกเข่าอ่อนอยากลงไปนั่งร้องไห้มันซะตอนนี้ ไม่ใช้ร้องไห้เสียใจนะ ร้องไห้ดีใจ แม่งผลของการอดทนมันสุดยอด ความสำเร็จที่ถึงยังไม่สำเร็จหมดแต่แค่นี้ก็โคตรเกินหวังแล้ว
“ไม่ต้องไปหรอก ไหนบอกว่ายกโทษให้หมดแล้วไง” ผมพูดอ้อนๆ นายหัวเราะในลำคอเบาๆ
“ครั้งสุดท้ายแล้วนะหมิง ครั้งสุดท้ายจำไว้ อย่าทำให้กุผิดหวังอีก กับข้าวอ่ะเร็วๆ กุหิว” นายพูดหน้านิ่งแล้วเดินกลับออกไป เหมือนมันเป็นคำพูดแสนธรรมดาที่ผมเคยได้ยินอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน แต่มันไม่ใช่เลย น้ำเสียงแบบนั้นที่นานแสนนานถึงได้ฟัง การเรียกชื่อแบบไม่มีคำนำหน้าชื่อเฉพาะตัวที่นายสรรหามาเรียก ไม่มีการด่า เหน็บแนมขึ้นเสียง สรุปได้แบบคร่าวๆว่านายดีใจที่กลับมา แค่นี้มันก็คือที่สุดของที่สุดแล้ว...
จะกลับไปกอดผู้จัดการที่ไม่ยอมให้ออก แต่ก่อนหน้านั้นขอกอดนายก่อนได้ไหม
...............................................................................
(พี่แป้งเองค่ะเด็กๆ)
“ฉันเอาเย็นนี้นะแป้ง” สิ้นเสียงประกาศิตฟาดกลางแสกหน้าทำดิฉันมึนไปชั่วครู่
นั่งทำงานหลังขดหลังแข็งค่ะคุณขา อิห่าต้นฉบับนี่ก็อะไร ศัพท์มันจะหรูหราไปไหน สาบานไหมว่าเอาให้ชาวบ้านร้านตลาดการศึกษาปริญญาตรีเป็นต้นไปอ่าน วิชาการขนาดนี้ใครมันจะรู้เรื่องคะคุณขานาซ่าเขียนหรือเปล่า พอแปลออกมาตรงตัวอีบก. ที่น่าจะย่อมาจาก บงการ ก็บอกอีกว่าศัพท์แบบนี้คนอ่านอ่านไม่รู้เรื่อง แล้วความผิดดิฉันไหมที่มันเป็นศัพท์เฉพาะทาง ให้อิฉันไปหาบัญญัติอธิบายคำศัพท์อีก แหม กุคนแปลนะคะ ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญศัพท์เฉพาะ ลาออกแม่งเลยดีไหมคะ หงุดหงิด แล้ววันนี้ค่ะ น่าเหวี่ยงมาก เพราะออฟฟิศดูครึกครื้น พวกชะนี ลิง ค่าง ได้ข่าวว่ามีสัมภาษณ์ผู้ชาย ผู้ชายนะคะ มีถมเถ แต่ประเด็นอยู่ที่ว่าผู้ชายหล่อๆสามคน แทนที่ฉันจะได้ออกไปส่องดูว่าเขาคุยอะไรกัน ต้องมานั่งแก้งาน
“อีแป้ง กุไปดูมาเมื่อกี้มึง หล่อเหี้ยๆ” นังกบตุ๊ดออฟฟิศค่ะ แล้วมึงเห็นไหมว่ากุโดนแก้งาน อย่าให้กุเกิดกิเลสได้ไหม
“ของหัวไหนอ่ะคะมึง ทำไมข่าวไวข่าวว่อง แล้วทำไมมาสัมภาษณ์ที่นี่” ปกติพวกทำคอลัมน์แบบนี้พาแขกไปนั่งคุยตามร้านกาแฟ หรือไปหาถึงที่มากกว่า แล้วนี่อะไร พามาตึกบริษัทงบหมดเหรอ
“โอ้ย หัวไหนกุก็ไม่รู้ค่ะ คงพวกธุรกิจหรือไม่ก็นิตยสารพวกผู้หญิงทำงานแบบไฮๆมั้ง คงไม่ใช่สารคดีสัตว์โลกหรอกย่ะ แล้วก็แขกเขาทำงานอยู่ตึกใกล้ๆ เลยมาหาถึงที่ค่ะ หอบลูกชายมาสามคน มารดาของโลก เบ่งลูกหล่อขนาดนี้ผลบุญแรง” ตอบเยอะเกินความจำเป็นเสมอมาค่ะ ถ้าไม่ติดว่ารู้จักมักจี่เป็นนิสิตร่วมมหาลัยติดผู้ชายมาด้วยกันดิฉันคงสติแตกไปแล้วเวลาอยู่ใกล้มัน
“โอ้ยอินี่กุอยากเห็นบ้าง”
“ไปซิมึง กุก็อยากลงไปส่อง หล่อยกโคตร” ควายค่ะ เห็นงานกุไหม เดี๋ยวอีบก.บงการจะมาจิกหัวถุไถไปกับคีย์บอร์ดถ้าส่งไม่ทัน
“อีกบ งานกุแล้วงานมึงไม่มีหรือไง” งานมึงล่ะอีกบ ไม่ทำแล้วใช่ไหม
“มี แต่เชื่อกุอีดอก ชะนีเหี่ยวแบบมึงอ่ะ ต้องไปเจออะไรแบบนี้บ้าง ผัวไม่มีก็อย่าเฉา ผัวเขาเราก็มองได้ ลุก นี่ไง บ่ายสอง โอ้ยย หากาแฟกินค่ะมึง เบรคคคคค” เป็นคุณคุณจะเลือกอะไรคะ งานของตัวเองกับผัวชาวบ้าน ตอบค่ะ!
“งั้นกุเอากระเป๋าตังค์แปปนะมึง”
ผัวชาวบ้านค่ะ คำตอบสุดท้าย คำตอบเดียว
ตึกที่ทำงานดิฉันเป็นตึกของบริษัทสำนักพิมพ์ใหญ่ค่ะ นิตยสารหลายหัวทำงานกันที่นี่ มีร้านกาแฟย่อมๆในสวนเป็นที่เอาไว้สำหรับคุยกับลูกค้าติดต่องานและแหล่งอู้งานชั้นดี อิฉันกำลังสอดส่ายสายตาอยู่ค่ะ คนบางตาเพราะนี่เป็นเวลาทำงาน เจ้านายเห็นอาจจะโดนด่าชิบหายได้เลยทีเดียวแต่ใครจะแคร์ขอพักหน่อยเถอะ อิกบลากดิฉันมาที่โต๊ะว่างกลางสวนค่ะ ไม่ใกล้ไม่ไกลจากเป้าหมาย เห็นด้านหลังเป็นสตรีสูงวัยท่านหนึ่งหน้าตามีสง่าราศีแต่ยังดูกระฉับกระเฉงแข็งแรงดี ขนาบข้างด้วยลูกชายสองคนนึงใส่เชิ้ตทำงานผูกเนคไทเรียบร้อยหน้าตาดูมีเสน่ห์แบบกรุ้มกริ่มทะลุเครื่องแบบทำงาน อีกคนเสื้อโปโลลายเรียบๆดูเป็นผู้ชายอารมณ์ดีแบบซื่อๆ มีคลาสหล่อสมาร์ททั้งสองคนค่ะดูธรรมชาติสรรสร้างมาก อยากจะได้แบบนี้บ้างแค่คงฝันไป แต่คุ้นๆ คุ้นจริงๆ ไม่รู้ว่าคุ้นเพราะอะไร หน้าเหมือนใครสักคน...
“มึงเป็นไง กุบอกแล้วว่าหล่อ” อิกบกระซิบ เชื่อค่ะเชื่อ หล่อ แล้วไหนมึงว่าสาม
“ไหนมึงบอกว่าสามอีกบ” อิฉันถามสวนไปค่ะ อิกบส่งเสียงจิ๊จ้ะแล้วพยักเพยิดหน้าไปทางด้านหลังดิฉัน
...โอ้แม่เจ้า ต้องคนนี้ค่ะ หล่อลงตัวในเสื้อเชิ้ตพอดีตัวสีเข้มไม่ผูกไทกับกางเกงสีเบจ ผมไม่เซ็ทแต่หล่อเซอร์น่าฟัด แดดในกรุงมันร้อนค่ะแว่นกันแดดใส่มันเข้าไปเสริมรัศมีอีกคุณขา พอถอดแว่นออกก็พระเจ้าช่วยกล้วยแหกหล่อบรรลัย เหมือนเอาส่วนผสมของสองคนเมื่อกี้ใส่ลงกับคนนี้ ลงตัวน่ากิน กลมกล่อม
“น้องกันต์ของเจ๊” ถูกค่ะถูก พ่อยอดขมองอิ่ม ว่าที่สามีน้องธามหมอหมาเจ้าเสน่ห์สยบชายทั่วหล้านั่นเอง น้องกันต์ไม่เห็นอิฉัน เสียใจค่ะ แต่อิกบแทบทึ้งหัวชั้นไปตบเลยทีเดียวตอนได้ยินฉันอุทานเบาๆเป็นชื่อน้องกันต์
“อิแป้ง อะไรของหล่อน รู้จักเหรอ” อิกบ... กุน่ะนะ ยิ่งกว่ารู้จัก รู้เบื้องหลังด้วยย่ะ
“รู้ซิยะ แต่ที่รู้ที่สุด อย่างมึงอ่ะ ไม่มีวันได้แดกหรอกค่ะ” พูดแล้วก็หัวเราเบาๆมาดนางเอกค่ะ อิกบแทบคว้านิตยสารมาฟาดหน้าอิฉัน ห่าเหว นี่เพื่อนหล่อนนะยะ
“หล่ออ่ะแก หล่อทุกคนเลย” เพ้อไปเถอะมึง อย่างน้อยคนนึงเค้าก็ไม่ว่างแล้วแหละ น้องกันต์ของเจ๊ยกมือไหว้นังนักเขียนโชคดีขอโทษขอโพยที่มาสาย มารยาทงามพ่อมหาจำเริญ ไหว้พระเถิดลูกขา อยากจะไปนั่งคุยแทนจริงๆ
อิธาม ตกถังข้าวสารอย่าลืมเจ๊นะ
“มึง กุอยากฟังเค้าคุยกันอ่ะ” ฉันกระซิบกับอิกบค่ะ ไม่ใช่อะไร อยากรู้จักมักจี่ อยากรู้ว่าบ้านนี้เขาเลี้ยงลูกยังไงออกมาเป็นแบบนี้ แล้วพี่ชายน้องกันต์มีแฟนหรือยัง แล้วน้องกันต์ของเจ๊เป็นคนกลางหรือคนเล็กกันหนอ ดูท่าทางคนผูกไทคงเป็นพี่ชายคนโต มาลุ้นกันดีกว่าว่าน้องกันต์ของเจ๊จะเป็นอาตี๋เล็กหรือลูกคนกลาง
“แหมอิแป้ง ทีแรกกุชวนบอกจะทำงาน ตอนนี้เสือกอยากรู้เลยนะคะ” หล่อนไม่น้อยหน้าเลยค่ะอิกบ หูกระดิกเลยนะคะ ได้ยินเสียงนังนักเขียนเริ่มสัมภาษณ์ จากการที่คลุกคลีในวงการมานาน สังเกตได้ว่าคุณแม่แนะนำลูกชายคุณภาพคัดเกรดทีละคน น่าจะเรียงตามอายุ เริ่มจากคนผูกเนคไท มาถึงน้องกันต์ของเจ๊ และคนสุดท้ายพ่อหนุ่มโปโล ละอ่อนเหรอลูกตายแล้ว... น้องกันต์คนกลาง กำลังแซ่บๆ
“คนโตดูแซ่บอ่ะมึง คนกลางก็โอ้ย ห่า หุ่นดี คนเล็กนี่ใสๆเนอะ อยากฟัด มีเมียหมดแล้วแน่เลย ห่า อิจฉาชะนี” อิกบ มึงดูไม่ออกเหรอว่าหนึ่งในนั้นมีกวางอยู่ตัวนึงนะ แบบว่ากวางผู้ล่าสุดสง่างามเขาอลังอ่ะมึงขา
“มึงว่าแมนมะ”
“แมนชิบหายอิดอก อยากถลาไปซบเป้า มึงคนที่มึงรู้จักชื่ออะไรนะ” อิกบ... หนังหน้าอย่างมึงสู้น้องกุไม่ได้หรอก ที่สำคัญมึงพลาดแล้ว เรดาห์มึงเสีย
“น้องกันต์”
“แอร๊ย” เสียจริตไปเลยทีเดียวตอนได้ยินชื่อ อินี่ เดี๋ยวเขาสงสัย
“เงียบๆซิกุจะฟัง”
อิกบเงียบแล้วค่ะ ดิฉันเลยเงี่ยหูฟังสุดฤทธิ์ ขอบคุณค่ะที่การสัมภาษณ์ต้องมีระดับเสียงที่ชัดเจน เพราะต้องอัดแล้วเอาไปเขียนอีกเท่าที่ฟังได้คร่าวๆจากหูทิพย์ของอิฉันเรื่องราวโฟกัสอยู่ที่การเป็นเวิร์คกิ้งวูแมนของแม่น้องกันต์ค่ะ ว่าเธอก้าวขึ้นมาได้อย่างไร สามีช่วยเหลือผลักดันมห้กำลังใจอย่างไร ได้ความมาว่าสามีเธอไม่ว่างเพราะติดประชุมเร่งด่วน แล้วก็มีสัมภาษณ์มาถึงลูกๆค่ะ คนโตค่ะ ทราบชื่อเสียงเรียงนามว่าชื่อกฤษณ์ ทำธุรกิจบริษัทกับคุณพ่อ อุ้ยตายห่า อย่างกับพระเอกนิยาย พี่ชายคนโตแสนเพอร์เฟ็ค เป็นที่พึ่งพาได้ น้องกันต์คงไม่ต้องอธิบาย ทำหลายอย่างแต่ก็ยังหล่อใสน่ากัดเหมือนเดิม ส่วนคนเล็กค่ะ น้องก้อง อุ้ย... เรียนอยู่ หมอค่ะหมอ กำลังอินเทิร์น อยากป่วยเดี๋ยวนี้ตอนนี้เลย ใครก็ได้ เอามีดมาแทงกุที
“อิแป้งเปียก... กุอยากได้อ่ะ” อิกบชักจะเพ้อใหญ่แล้วค่ะ เอากลับมาไม่ได้ ตาละห้อยลอยหาลูกชายชาวบ้านเขาแล้ว คนอื่นน่ะไม่รู้ แต่ที่รู้ๆเนี่ยน้องกันต์ฉันเห็นก่อนนะยะ
“เค้ามีเมียกันหมดแล้วค่ะอิกบ” พูดมั่วๆไปความจริงไม่ได้รู้อะไรหรอกค่ะ รู้แต่ที่แน่ๆน้องกันต์น่ะจอง ’หมอ’ ไว้คนนึงเหมือนกัน
“กุจะตามไปตบมัน” ช่างกล้านะมึงอิฉันพักช่วงค่ะ คุยกะอิกบก็มาฟังต่อ
เรื่องราวยาวไปถึงการเลี้ยงลูกแล้วค่ะ เทคนิคการเลี้ยงลูกแบบแม่รวยๆค่ะ พาลูกไปเรียนนั่นนี่ให้ลองเยอะๆ พาไปเที่ยวเปิดหูเปิดตา แต่มันแปลกตรงที่บอกว่ามีพี่เลี้ยงแต่ให้พี่เลี้ยงมาคุมความประพฤติตอนเด็ก คอยดูว่าทำตามคำสั่งแม่ไหม ให้ทำงานเอง ซักผ้า กวาดบ้าน รีดผ้า ขึ้นรถเมไปเรียนเอง แหมแค่คิดภาพก็น่ารักแล้วค่ะ เด็กผู้ชายสามคนหน้าตาน่ารักช่วยกันทำงานบ้านอู้ย เจ๊อยากได้ คำถามต่อมาเด็ดโดนมาก ลูกชายหล่อแถมเก่งขนาดนี้มีปัญหาอะไรกวนใจแม่บ้างไหม แหมอิบ้าบอ เพอร์เฟ็คมึงถามปัญหา นิตยสารหัวไหนยะ แทนที่จะถามว่าหล่อเก่งแบบนี้มีแฟนหรือยัง อิฉันได้ยินคุณนายแม่หัวเราะขำ
“ปัญหาไม่มีหรอกค่ะ ถ้ามีไม่ค่อยถึงหูแม่ เขาจะจัดการกันเอง” ห่า... ไม่ได้ข้อมูลเลยกุ กำลังจะฟังต่อแล้วเชียว อิกบก็ตาโตเป็นไข่ห่าน
...อุ้ยชิบหายอิบก.จอมบงการมา
“แป้งทำงานเสร็จแล้วเหรอ กบด้วย” เสียงนางมารมันถามหางานแล้วค่ะ ซวยกูค่ะ
“แฮะๆ” ได้แต่หัวเราะ จบค่ะจบ แจ้นขึ้นตึกแทบไม่ทัน อย่าให้ได้เห็นนะคะว่านังบก.บงการมันมานั่งแอบฟังแทน แม่จะแช่งให้นมยานโอนามิก็เอาไม่อยู่ ฉันจะรีบทำงานกลับคอนโดเร็วๆเอาไปเม้าส์ให้น้องรักฟังค่ะ ฮึๆ
....................................................................................
ขับรถหน้าตั้งแบบไม่แคร์จ่าเฉยกลับคอนโดมาก็เจอน้องธามมันนั่งชิลที่ร้านข้าวค่ะ หน้าตาอิ่มเอิบประเสริฐศรีนั่งแชทในมือถืออยู่ อู้ย...หมั่นไส้ผัวหล่อ หน้าตาดี มีความสุข
“น้องธามของเจ๊” ทักทายเป็นมารยาทค่ะว่าพี่สาวแสนดีคนนี้มีเรื่องมาเล่า
“เอ้าว่าไงเจ้” มันอารมณ์ดีชิบหายเลยวันนี้ถูกหวยหรือเปล่า
“วันนี้ไปเจอน้องกันต์มา ฮึๆ” นั่งไง หูผึ่งเลยนะ เห็นแต่ก่อนไม่สนใจ แล้วไม่ใช่อะไรนะคะคุณขา ช่วงนี้เห็นมาหากันบ่อยๆ ออกมาจากห้องบ้างส่งห้องบ้าง ไม่อยากจะจินตนาการภาพที่เกิดขึ้นหลังบานประตู แต่ฉันเชื่อว่ามันคงไม่มีอะไรหรอก อย่าอิน้องธามไม่น่าจะยอมง่ายๆ อิฉันสอนมาดี
“เป็นไงล่ะเจ๊”
“เจอแม่กะพี่ชายกะน้องชายของน้องกันต์ด้วย ไม่เชิงเจอ เห็นไปนั่งให้นิตยสารสัมภาษณ์ โอ้ย หล่อหมดทุกคน แกไปรู้จักแม่ผัวหรือยังยะ”
“อะไรเจ๊ แม่ผัวอะไร” ไม่รู้ไม่ชี้เหรอ ปากแข็งนะ แหมใจแข็งเหมือนปากหรือเปล่า ไม่กี่เดือนที่แล้วยังบอกอยู่เลยว่าไม่คิดอะไร ตอนนี้อะไรธามเอ้ย เจ๊เห็นนะยะ แต่เป็นฉัน ฉันก็ทนไม่ได้ ผู้ชายอะไร ที่สุดแห่งความต้องการที่คุณคู่ควร แต่เขาจะคู่กับคุณไหมมันก็อีกเรื่อง
“แม่ผัวแกไง ว่างๆก็ไปกราบซะนะยะ” ฉันจะแซวมันเล่นสักกะหน่อย แต่น้องธามมันเงียบค่ะ คิ้วขมวดทำไมน้องรัก อย่าบอกนะว่าเครียดเรื่องแม่ผัว ตายห่ากุไม่น่าพูด
“ธามรู้จักแค่พี่กฤษณ์” เออ พูดแล้วนึกว่าเครียดเรื่องครอบครัว แต่ให้ตายเหอะ รู้จักคนแซ่บซะด้วย
“ยังโสดมะ แนะนำให้เจ๊บ้างซิ”
“ธามรู้จักพี่เขาแต่พี่เขาไม่รู้จักธาม เคยเรียนโรงเรียนเดียวกัน ดังมากใครๆก็รู้จัก แต่แอบร้ายนะเจ๊ เจ้าพ่อมากตอนเรียน คล้ายๆพี่กันต์แต่หนักทางโฉดๆ” ห่า หล่อเลวของสูงที่ไม่มีวันได้คว้า โรงเรียนนี้ ฉันว่านะ เกิดชาติหน้าฉันใดขอให้ได้เรียนโรงเรียนนี้ คงจะมีความสุขแท้ ผู้ชายหน้าตาดีคงรายล้อม หรือฉันเห็นโลกสวยแค่มุมเดียวก็ไม่รู้
“ฉันว่าเดี๋ยวแกก็คงได้เจอและนะ แฟนน้องชายทั้งที แหม” ต๊ายย พอฉันพูดแบบนี้ปฏิกิริยามันชวนให้กรี้ดมากน้องฉัน ยิ้มมุมปากอย่างหล่อให้หนึ่งที
“คงได้เจออยู่แล้วแหละ อาทิตย์หน้ามีงานคืนสู่เหย้า”
“คืนสู่เหย้าอะไรยะ”
“คืนสู่เหย้ามัธยมไง ธามไป ไอ้ปาล์มไป พี่กันต์ พี่หมิงก็จบโรงเรียนเดียวกันคงได้ไปพร้อมกัน”
ราวกับความจริงทั้งหมดฟาดใส่หน้าตอกย้ำว่าสตรีแบบฉันมันเป็นส่วนเกิน โลกของหนุ่มหล่อ กรี้ด! อยากไปร่วมงาน ปลอมเป็นผู้ชายดีไหมเนี่ย ดอก!
………………………………………………………………..3-5-2012
มาอัพแล้ว อุฮิ เจ๊แป้งคัมแบคมาเป็นพักๆ มาพร้อมเพื่อนร่วมงาน อิกบตุ๊ดออฟฟิศ มีการแนะนำครอบครัวพี่กันต์เล็กน้อย ตัวละครใหม่ ปรบมือต้อนรับกันนะจ้ะ พี่ชายและน้องชายพี่กันต์ รักกันนะ รักกัน 555555555
โปรดติดตามตอนต่อไปแบบใจจดจ่อ สางปัญหาคู่พี่นายได้ เรามีจัดหนักธามกันเหอะ 55555555555555
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านนิยายเรื่องนี้นะจ้ะ คอมเม้นกันน่ารักมากอ่านแล้วมีกำลังใจมาเขียนตอนใหม่ ได้อินสไปเรชั่นจากคอมเม้นด้วยบางที คนที่ไม่ได้คอมเม้นเค้าก็ขอบคุณนะตัว ยอดวิวของพวกตัวทำให้เค้ามีวันนี้(วันที่อัพนิยายได้เรื่อยๆ) รักนะหุดๆ
โพลล์
หัวข้อ: PIECE OF TIME - เป้า(ของ)จุดหมายมีไว้พุ่งชน --- จบ (แจ้งข่าว p.238) (อ่าน 2013899 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก