หัวข้อ: PIECE OF TIME - เป้า(ของ)จุดหมายมีไว้พุ่งชน --- จบ (แจ้งข่าว p.238)

[phoenixa]

น้องธามอย่าหวั่น แม้วัน(คน)มามาก
แต่วันนี้มาเยอะจริงๆ
น้องธามคงโดนรุมตลอดงานล่ะค่ะ
แต่ชอบนะ ที่จะมีพี่ๆ น้องๆ เข้ามาสร้างสีสัน
(เน้นว่าสร้างสีสันสดใสนะคะ ไม่ใช่มาดราม่านะ)
เพราะมันดูอบอุ่น และเฮฮาดีค่ะ

[เก๋ไก๋เจ้าค่ะ]

 

แทงให้ไม๊ธาม 

[masochism2018]

พี่น้องบ้านนี้กวนตีนชิบโหงงงง

เราอยากให้ฝันกลายเป็นจริงจัง กร๊ากกกกกกกกกกกก
แต่ดูทรงแล้วน่าจะอีกนาน งุงิ
อยากเห็นเค้าหวีทกันง่ะ

[สมาคมโคแก่]

เจ๊แป้งไปไหนอ่ะ น่าจะมาเจอนะ หนุ่มๆมากันตรึมขนาดนี้ 

[Karn12]

ควรจะสงสารธามใช่ไหม ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[warnana001]

ชอบพี่น้องบ้านนี้จัง นิสัยกวนส้นดี
เชฟต่างด้าวนี่รู้สึกจะโดนด่าตลอดๆ ทั้งจาก(ว่าที่)เมียเพื่อน เพื่อน แล้วก็เมียตัวเอง
จะสงสารหรือสมน้ำหน้าดี

[EoBen]

55555+

อ่านไปยิ้มไปปป

น่ารักอ่ะ

เขินด้วยยย ทำเหมือนเป็นเรื่องของตัวเองเลย

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[shiro_niji]

ครอบครัวพี่กันต์เลี้ยงลูงยังไงเนี้ย กวนตีนทุกคน(เวลาคนอื่นมีแฟน พี่กันต์ทำงี้มั้งเป่านี่)
(ค้างมาก)

[beautifuldead]

ธามโดนไปหลายดอกรัวๆ เลย 5555
ถึงพี่กฤษณ์จะโผล่มากวนตีนหน่อยนุง แต่ชอบแล้วละ ฮ่าๆๆๆ บ้านนี้นี่ของเค้าดีจริงๆ

[สุขาพาเพลิน]

ไม่อยากบอกเลย ว่ารู้สึกว่าตอนนี้มันสั้นไปนะ 555 แบบอยากอ่านต่ออ่ะ ^^

[EverGreen™]

หมอธามมมมมมม

ตายสนิทแน่!!!

 

[wan]

วันนี้ตัวละครออกมาแต่ละตัว ......
สงสารแต่หมอหมาอ่ะ ทำไมไม่เอาหมาในปากสักฝูงมาปล่อยป้องกันตัวล่ะครับ
นึกภาพไว้ตอนหน้า ..... น้องธามจะทำตัวยังไงน่ะ
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ 

[bangkeaw]

อูย... มากันครบเลย เปิดมาเจอช๊อตเด็ดซะด้วย

[♥Täsinä→l3€LL♥]

น่ารักกันทั้งตะกลู

[¡ииσcэиτ]

ขอกรี๊ดกับพี่น้องบ้านนี้
 

[HanATarO]

กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ในที่สุดความหวังของเราก็เป็นจริงอ่ะ   
หมิง กะ นาย ได้คู่กันแล้ว 

แหม ดีใจที่สุดเลย 5555 

แต่ว่า ธาม เนี่ย เจอศึกหนักจัดเต็มอีกแล้ว 555

ที่นี่มากันพร้อมหน้า สามพี่น้องเลย

แล้วทีนี้ ธาม จะทำยังงัยเนี่ย หุหุ   

[u_cosmos]

อยากกรี้ดจริงๆ. ทำไมพี่น้องพี่กันต์จังที่รักถึงได้น่ารักขนาดนี้ล่ะ
งานรวมรุ่นนี้จะได้เจอเสี่ยปาล์มแล้ว. คิดถึงเสี่ย

[พิรุณสีเงิน]

อ่านตอนนี้แล้วจะฮาหรือสงสารธามนี้เนี๊ย

พี่น้องบ้านนี้  เหมือนกันสุดๆ ตั้งแต่หน้าตายันนิสัย

แต่ว่าขอพี่กฤษณ์ให้เจ๊แป้ง พี่กันต์จังก็ของธาม ส่วนหมดก้องให้เราได้มั๊ยคะ

[ichnuan]

อย่าเพิ่งเอามีดแทงตัวเองดิธาม ~
พี่กันต์ยังไม่ได้แทงเลย อุ๊บส์ 55555

ครอบครัวนี้เค้าบ้ากันจริง ๆ ด้วย
น่ารักนะ ครอบครัวสุขสันต์ มีส่วนร่วมกับทุกคนในครอบครัว
โชคดีนะธาม กั่กก๊ากกก

[Imagine]

ดราม่าไม่สำคัญค่า ขอเอาฮาแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆดีกว่าค่ะ
สนุกกว่า แกล้งหมอหมาไปเรื่อย ๆ ชอบ 55555555555 .

[gargoyle]

50
เอาปืนมายิงกุเลยดีกว่า
...

เกิดเป็นผู้ชายมา25ปี ไม่เคยมีครั้งไหนที่จนต่อคำพูดเท่าครั้งนี้ ไม่เคยมีครั้งไหนที่รู้สึกทำตัวไม่ถูกเท่าครั้งนี้ ไม่เคยมีครั้งไหนที่อายเท่าครั้งนี้ หรือถ้ามี ผมก็นึกไม่ออก มันทำให้ผมคิดอะไรไม่ออก เหมือนมึนไปชั่วขณะ อึ้ง ไม่รู้จะแก้ตัวยังไง ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ แต่ผมรู้ว่าท่าทางแบบเมื่อกี้ ก็มีแต่คนเป็นแฟนกันเท่านั้นแหละที่จะคิดได้ในสายตาคนอื่น ไม่รู้ตัวเลยว่าผมเป็นคนปล่อยเนื้อปล่อยตัวขนาดนี้ อยากจะบ้า

“ไหนว่าไม่ได้เป็นอะไรกันเนี่ย” ก็ไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆ พี่กันต์เป็นพี่ ผมเป็นรุ่นน้อง ไม่ได้เป็นอย่างอื่น แต่ความรู้สึกน่ะไม่แน่

“น่ารักอ่ะ” พี่กฤษณ์หัวเราะคิก โห แม่งขอกาหัวไว้เลยได้ไหมคนนี้ เผลอเมื่อไหร่ผมวางยาแน่ อาหารหมาอะไรใส่แม่งหมด

“จะเปิดประตูเอาไว้อีกนานป่ะพี่หมิง” ในที่สุดผมก็พูดออกมาได้ คือตัวพี่หมิงอ่ะเข้ามาแล้ว แต่ไม่ปิดประตู เปิดอ้าโชว์คนอื่นเต็มที่ว่าตอนนี้มีชุมนุมรวมศิษย์เก่าย่อมๆในห้องผม

“กุว่าคนนี้แม่งได้เลยกันต์กุชอบ รถสวยนะน้องธาม” ปวดหัวตึ๊บกับเสียงหัวเราะพี่กฤกษ์อีกรอบ ไม่มีลูกมีเมียต้องไปดูแลหรือไงเนี่ยถึงต้องมาดูแลน้องชายที่โตเกินควายแบบพี่กันต์ แล้วรู้ได้ไงว่ารถคันไหนเป็นรถผม ปวดหัวจี้ดแล้วเนี่ย อะไรวะ อะไรวะ

“เจ๋งป่ะ รวยนะเห็นแบบนี้ หลานร้านทอง ไว้บ้านเราขาดทุนก็รอเกาะธามอ่ะ” พี่กันต์... เจ๋งบ้าอะไรเล่า ตลก!

“ตู้ปลาโคตรล้ำ ปลาหางนกยูงสวยมาก มันมีแบบนี้ด้วยเหรอ” นั่นเสียงก้อง เดินเอาหน้าไปแน้บตู้ปลาขนาดคิงส์ไซส์ของผม สาบานไหมว่ามันอินเทิร์น ผมว่าก้องเนี่ย จากที่เห็นตัวเป็นตอนนี้ มีกลิ่นอายต่างจากพี่กันต์และพี่กฤษณ์แบบชัดเจนมาก ใครที่มีแนวโน้มเป็นเกย์ในพี่น้องสามคนนี้ ควรจะเป็นก้องไม่ใช่พี่กันต์ ก้องใส่แว่นตัวขาว ดูเรียบร้อยกว่าคนอื่น สมกับเป็นหมอ หน้าเด็ก เด็กจนเอามายืนเทียบกับผมแล้วชี้ได้ทันทีว่าใครแก่กว่ากัน ...นี่ล่ะน้องคนเล็ก มีพี่คนโตเป็นนักเลงใครแกล้งก็โดน โดนแกล้งมาพี่คนกลางคอยโอ๋

“ธามโทษที” พี่หมิงพูดเสียงแห้ง

“ช่างมันๆ” ผมพูดปัดๆไป หมดอารมณ์ เดินไปหยิบเข็มขัดที่ห้องนอนรีบใส่ออกมา ออกมาอีกทีพี่กฤษณ์นั่งอยู่ที่โซฟา พี่กันต์คุยหนุงหนิงอยู่กับเชฟหมิง ส่วนก้องยังคงดูตู้ปลา ...บ้านรวยจะตายไม่มีตู้ปลาเหรอวะ ขนาดบ้านอาม่าผมยังมีปลามังกรตัวเท่าหน้าแข้งเลย

“ธามอยู่คนเดียวเหรอ ทำไมไม่อยู่บ้านอ่ะ” พี่กฤษณ์ถามได้เจ๋งมาก เรื่องมันผ่านมานานแต่ส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีใครถามกัน เพราะถ้าถามแล้ว...

“อยู่คนเดียว พ่อแม่ธามเสียแล้ว เลยอยู่คอนโดสะดวกกว่า บ้านก็ปิดเอาไว้” คนถามจะเงียบกริบซะเองแบบนี้ล่ะครับ

“อ่อ เสียใจด้วย”

“อ้อไม่เป็นไร สามสี่ปีแล้ว ไปกันเหอะ” ผมยักไหล่ไม่ใส่ใจอะไรมาก เดินตามออกไปหลังสุด แล้วกดล็อคประตูห้อง

บรรยากาศอันน่าอึดอัดแบบเมื่อครู่หายไปในพริบตา แต่มีความหวาดผวาของผมมาแทนที่เมื่อผมรู้ว่ามันเป็นอย่างที่ผมกลัวไว้ ฟอร์จูนเนอร์คันสวยสีดำมันปลาบแบบที่นานๆทีมันจะมันเงาได้ขนาดนี้ แทบจะมีคำว่า พึ่งเอาไปล้างมาแปะเอาไว้ที่กระจก ผมคว้ากุญแจมาจากมือพี่กันต์แบบด่วนๆ ผมไม่อยากจะนั่งอยู่เฉยๆ ให้โดนซักประวัติหรอก

“ธามขับเอง” ผมยิ้มหวานแบบตอแหลให้พี่กันต์ที่ทำหน้างงๆ

“เห้ย พี่ขับเองก็ได้” พี่หมิงจะมาขัดขวางทำไมเนี่ย วันนี้คดีนึงแล้วนะพี่ ถาไม่เปิดมาป่านนี้คงได้สักฟอดสองฟอด เฮ้ย! ไม่ใช่ คงแต่งตัวเรียบร้อยพร้อมรับมือกว่านี้

“เชื่อธาม ให้ธามขับ ธามไม่พาตายหรอก” ผมยักคิ้วให้พี่หมิง เปิดประตูฝั่งคนขับขึ้นนั่ง แล้วทายซิใครมานั่งข้างๆแบบที่พี่กันต์ก็แทรกเข้าไปไม่ทัน

“หนีไม่พ้นหรอก” ก้องจะรู้ทุกเรื่องเลยใช่ไหม ให้เล่าเลยไหมว่าเคยทำอะไรกันไปแล้วบ้างเนี่ยหะ

ผมออกรถ ขับไปตามทาง น่าเสียดายมากที่ใช้เวลาพอสมควรกว่าจะถึงที่จัดงาน นั่นก็คือโรงเรียนมันเป็นงานขายบัตรเอาเงินเข้าโรงเรียนนี่ล่ะ งานไม่ได้หรูหราอะไรมากมายแบบจัดในโรงแรมแต่ที่ทำให้อยากมาก็เพราะได้เจอเพื่อ รุ่นน้อง รุ่นพี่ที่ไม่เคยได้เจอหน้ากันมานาน เห็นว่าบางคนเปลี่ยนไปยังไงบ้าง บางคนจูงลูกมางาน ลูกบางคนเรียนที่นี่ ผมชอบนะ ผมเป็นคนติดเพื่อนด้วยล่ะมั้งตอนเรียน ก็เลยเห็นความสำคัญของงานแบบนี้

พอขึ้นรถมาพี่กฤษณ์กับพี่กันต์คุยกันเรื่องรถของเชฟหมิงที่ไปจองเอาไว้ สรุปด้วยฐานเงินเดือนใหม่เชฟเลยซื้อรถใหม่มันซะเลย เหมือนจะรวยนะ แต่ไม่...

“ตอนเรียนอยู่ผมรู้จักพี่ด้วย” ก้องพูดขึ้นมา แน่ะ รู้จักผมในทางด้านไหนวะ

“ทำไมรู้จักวะ” ผมไม่ได้มีวีรกรรมอะไรมากมายนะ ยิ่งตอนม.6 หายไปเลย เป็นเด็กเรียน อ่านหนังสือหนักไม่โผล่หน้าออกไปไหน จะสอบให้ได้ไอ้สัตวแพทย์เนี่ย

“เพื่อนในห้องผมปลื้ม แต่ไม่มีใครกล้าไปคุย ทำไมล่ะ ผมว่าพี่ก็ดูใจดีออกตอนนั้น” ผมไม่เคยรู้เลยนะ รู้แต่ว่าวันจบมีรุ่นน้องมาคุยด้วยมากผิดปกติ

 “ไอ้กันต์มันทำของเอาไว้ไง” พี่กฤษณ์ ไม่ต้องก็ได้มั้งพี่ แต่ใครก็สู้พี่ไม่ได้หรอก ไม่มีใครกล้ายุ่งเลยจริงๆ

“เห้ยไม่ใช่ละ” พี่กันต์ อย่าร้อนตัวเกินเหตุได้ไหมเนี่ย

“กันต์จีบพี่ธามตั้งแต่ตอนนั้นจริง ล้อเล่นป่ะเนี่ย ไม่เห็นรู้เรื่องวะ” ก้องมันโวยวาย...

“มึงจะรู้เรื่องอะไรวะ” พี่กฤษณ์ผู้สร้างความร้าวรานให้กับผู้อื่นโดยไม่ต้องร้องขอ

“เอ้า มึงรู้เหรอ” พี่น้องทะเลาะกันแล้วครับดีๆ จะได้ไม่ต้องมายุ่งกับผม

“รู้” พี่กฤษณ์หัวเราะร่า

“โหไอ้มั่ว มึงอยู่เมการู้อะไรของมึง” พี่กันต์ผสมโรงแล้วครับ ไอ้ขำก็ขำนะ แต่พยายามไม่หัวเราะ แต่พี่หมิงตอนนี้ฮาแตกไปแล้วฟังพี่น้องทะเลาะกัน

“เห้ยๆ กันต์ จีบตั้งแต่ตอนเรียนจริงดิ แปลว่าคนนี้ใช่มะที่พาเข้าวงการ โอ้โห โคตรบาปอ่ะพี่ เพื่อนผมไม่พอ พี่ผมอีกเหรอ” นั่นไง กลับมาเล่นผมละ ใครบาปกันแน่เรื่องนี้ ถ้าถามในมุมผมพี่กันต์นี่ล่ะคนบาป

“มั่วละ ไม่เคยไปยุ่งกับใครเว้ย”

“แล้วนั่งโง่อยู่นี่ใครวะ” พี่กฤษณ์เก็บทุกเม็ด

“ถามพี่กันต์เองดีกว่าปะ” ผมพูดแล้วเหยียบคันเร่ง ถ้าจะมีรถคันไหนด่าผมก็ขอให้รู้ว่าผมรีบครับ รีบให้มันถึงไวๆ จะได้พ้นจากการซักประวัตินี่สักที กลัวตอบไม่ได้แล้วจะโดนรุมหนัก

“เอ้ากันต์มึงพาน้องเขาเข้าวงการเหรอ” พี่กฤษณ์หันไปถามพี่กันต์แล้ว มองจากกระจกมองหลังนี่ฮาสิ้นดี แก็งค์เด็กเรียนผมคงช็อคตายห่าที่รู้ว่าผมมากับใคร ไม่อยากจะนึกหน้าไอ้ชุน พี่กันต์และพี่กฤษณ์ที่มันกรี้ดนักกรี้ดหนา

“เปล่า” ผมว่าพี่กันต์ปกิเสธแบบนี้ตอบใช่ไปเลยดีกว่า พูดไปยิ้มไป เสียงแบบนี้ ใครเชื่อก็บ้าแล้ว

“เดี๋ยวบอกม๊า” เหมือนเด็กจริงๆด้วยว่ะ มีฟ้องแม่

“บอกเลยๆ กะว่าเดี๋ยวจะพาไปเจอ”

เอี๊ยดดด

“เห้ยๆๆๆ” ผู้ชายสี่คนในรถร้องเสียงหลงเมื่อผมเกือบจะเฉี่ยวรถคันข้างหน้าเพราะไอ้ประโยคเมื่อกี้ของพี่กันต์ ว่าไงนะ พาไปหามาแม่ ถามสักคำไหมว่าพร้อมไหม กล้าไปไหม ในฐานะอะไร มันมีคำบัญญัติเรียกว่าอะไร ผมไม่พร้อม!

“เห้ยธาม ใจเย็น นี่มันสะพานยกระดับไม่ใช่สนามแข่ง” ไม่ต้องมาพูดดีเลยพี่หมิง คนที่ผมกาหัวก่อนใครก็พี่หมิงนี่ล่ะ ตัวเด่นมาก่อนใคร

“โทษที เห็นกันชนคันหน้าสวยเลยอยากไปดูใกล้ๆ” ผมพูดแล้วหัวเราะในลำคอ ขับต่อไปเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น สถานการณ์ในรถกลับมาสู้ความปกติ เปลี่ยนมาเป็นเรื่องรถแล้ว โชคดีไป แต่เปลี่ยนได้แปปเดียวเท่านั้นล่ะ

“สรุปกันต์กับกับพี่ธามมาตั้งแต่ตอนเรียนจริงดิ” ถามผมทุกเรื่องครับ คนนี้สงสัยผมต้องนัดมานอกรอบสักยก

“ไม่ใช่ๆ” ผมตอบ

“เออ ก็ยังว่าอยู่ ไม่งั้นก็คงรู้จักกันนานแล้ว” ก้องพูดเหมือนพูดกับตัวเองมากกว่า ถึงจะถามเยอะไปหน่อย แต่อันตรายน้อยกว่าคนพี่สองคนมาก

“ถามจริงกันต์ มึงเป็นอะไรกันเนี่ย” อันนี้ผมได้ยิน พี่กฤษณ์ถามพี่กันต์ มีซาวน์เป็นพี่หมิงหัวเราะแบบมีเลศนัยแบบคนรู้ความเคลื่อนไหวอยู่ข้าง ผมเงียบไม่พูดอะไร มีหน้าที่ขับรถ ส่วนก้อง เงี่ยหูฟังเต็มที่

“พี่น้องไง ไม่ได้เป็นอะไร” พี่กันต์ตอบ ไม่รู้ว่าหน้าที่ตอบน่ะเป็นยังไงเหมือนกัน

“เหรอมึงเหรอ มึงไม่เห็นจะทำแบบนั้นกับไอ้ก้องบางเลย” คิดภาพตามคำพูกพี่กฤษณ์ ถ้าพี่กันต์จะกอดก้องแล้วเอาคางเกยไหล่ หรือพี่กฤษณ์จะเป็นผ่ายกอดพี่กันต์แล้วเอาหน้ามาใกล้ๆ... แม่ง น่ากลัวชิบหาย

“กฤษณ์ กุจะอ้วก... มึงนี่ก็ถามจังเลยวะ เมียไม่อยู่นี่เหงาหรือไง” ได้ข้อมูลแล้วว่าพี่กฤษณ์มีเมียแต่เมียทิ้ง

“ลามปามเมียกุ เดี๋ยวฟ้องแม่ง”

“อย่าๆ” ได้อีกข้อมูล พี่กฤษณ์ที่ว่าแน่ เมียพี่กฤษณ์เจ๋งกว่า

“พี่กฤษณ์แต่งงานแล้วเหรอตอนไหนวะ” ผมอยากรู้พอดี แต่พี่หมิงถามขึ้นมาก่อน พี่กันต์หัวเราะเบา ก้องด้วย หัวเราะทำไม

“ยังมึง เมียหนีไปเรียนด๊อกเตอร์สองปี น่าสงสารมาก ตอนนี้รอไป”

“กลับมาแต่งเลย” พี่กฤษณ์ประกาศ

“กลัวแต่เมียพี่จะไม่กลับมานี่ดิ ฮึ ฮึ เหี้ยๆแบบนี้ จะมีใครเค้าเอา” ประโยคนี้น้องชายคนสุดท้องเอาคืน

“เงียบเลยเงียบเลย กุไม่พูดละ” ปมด้อยครับ ได้ข้อมูลเรียบร้อย พี่กฤษณ์โดนทิ้ง ที่จริงยังไม่โดนแค่แฟนต้องไปเรียนต่อ ส่วนพี่กฤษณ์มีหน้าที่รอ สองปี กับระยะทาง... น่าหวั่นใจนะ แต่บางทีคนที่มั่นคง สองปีมันก็แค่เรื่องเบาๆ ระยะเวลาสั้นๆ 8ปียังมีคนทำมาแล้วเลย ทั้งเวลา และระยะทาง ใครจะไปคิดว่ามีคนที่จำอะไรฝังใจได้ขนาดนั้น

“โห มึง สบายๆสองปี” พี่กันต์พูดปลอบ เหมือนเป็นหน้าที่ประจำ คนกลางในทุกๆเรื่อง

“ใช่พี่กฤษณ์ 8ปียังมีคนไม่ลืมมาแล้ว” ผมอมยิ้มมุมปากกับคำพูดของพี่หมิง อีกสักสิบห้านาทีคงถึงจุดหมาย อีกนิดเดียวก็จะพ้นจากช่วงรายการเจาะใจแล้ว

“มึงเหรอหมิง” พี่กฤษณ์ถามเสียงเหมือนไม่เชื่อว่าคนอย่างพี่หมิงจะรอใครได้ถึงแปดปี

“ยิ้มอะไรอ่ะพี่ธาม” ตาดีเห็นอีกนะก้อง ผมรีบตีหน้านิ่ง แต่ดูท่าทางจะไม่ทันแล้วพี่หมิงหัวเราะคิกคักมองไปข้างหลังเห็นสีหน้าพี่กฤษณ์เหมือนเจอสิ่งมหัศจรรย์

“รอเหรอ มึงพูดจริงดิ”

“ก็ไม่ได้รอ แค่ยังไม่ลืม ก็เลยกลับมาลองดู ถ้าไม่ไหวก็จะได้จบหมดเรื่องหมดราว” ผมอยากเอาคนอื่นโยนออกไปจากรถ อยากให้เหลือแค่ผมกับพี่กันต์ ผมชอบฟังเวลาที่พี่กันต์พูดแบบนี้ มันเหมือนมีมือปรินามาคอยทิ่มหัวใจผมให้รู้สึกถึงอะไรบางอย่าง ทำให้ผมอยากยิ้ม และมักจะคุมสีหน้าไม่ได้ ซึ่งมันไม่เหมาะสุดๆในสถานการณ์ตอนนี้

“ไม่รู้จะแซวอะไรเลยนะเนี่ย ฮึๆ” ก้องพูดเบาๆกับผม คงเห็นหน้าผมล่ะมั้ง พยายามไม่ยิ้มแต่มันอดไม่ได้นะ

“เจอแบบนี้ ใครยังใจแข็งก็ใจร้ายแล้วนะพี่ธาม” ไซโคกับเข้าไปเถอะพี่น้องบ้านนี้ ผมยอมแพ้

“กุว่ารอขนาดนี้ต้องเจอม๊าแล้วว่ะ ฮ่าๆ”

บทสนทนาวนเวียนเปลี่ยนเรื่องไปเรื่อย เป็นเรื่องเก่าๆสมัยเรียนบ้าง เรื่องงานบ้าง ถ้าไม่ติดเรื่องโดนซักประวัติก็สนุกดีเปลี่ยนบรรยากาศ พี่กันต์ในแบบที่ผมเจอกับแบบที่อยู่กับครอบครัวก็เหมือนกัน เป็นความรู้สึกแบบที่ผมไม่ได้สัมผัสมานาน และความรู้สึกที่ผมไม่ค่อยได้รู้สึกคือพี่น้อง ผมเป็นลูกคนเดียว ก็เลยไม่ค่อยจะมีประสบการณ์แบบนี้เท่าไหร่ พอใกล้ถึงงาน ถนนหน้าโรงเรียนที่เริ่มการจราจรหนาแน่น รถติดผมค่อยๆขับรถตามคันข้างหน้าไป มีจราจรคอยโบกรถ

“ปีนี้คนเยอะ” ก้องพูดขึ้นมา

“เยอะกว่าปีที่แล้ว” ผมเปรยขึ้นมา

“พึ่งเคยมาปีนี้ปีแรกนี่ล่ะ ปกติไปแต่งานเลี้ยงรุ่นปี” ว่าแล้วทำไมถึงไม่เคยเจอพี่กันต์เลย

“ถ้ามึงมานะก็ไม่ต้องรอแปดปีหรอก อาจจะเหลือแค่ หก หรือเจ็ด” พี่หมิงพูดเหมือนจะเยาะพี่กันต์ซะมากกว่า แต่ผมว่าพี่กันต์มาปีนี้ปีแรกล่ะดีแล้ว ถ้าเป็นตอนนั้นทุกอย่างมันคงเริ่มต่างจากนี้ ความรู้สึกมันคงต่างกัน

พอจอดรถ ต่างคนต่างแยก พี่กฤษณ์ไปรวมกับเพื่อนพี่กฤษณ์ ก้องก็ขอแยกไปอีกทาง เหลือผม พี่กันต์ พี่หมิง คนปีนี้เยอะกว่าปีที่แล้วแบบเห็นได้ชัดงานก็ดูจัดดีขึ้นเป็นระบบขึ้น ค่าบัตรก็แพงขึ้นตามไปด้วย แสงไฟสีนวลประดับประดาไปกับสีประจำโรงเรียน มีศิษย์ปัจจุบันมาเป็นสต๊าฟในงาน อาจารย์ที่ผมไม่คุ้นหน้ายืนต้อนรับอยู่

“โต๊ะธามอยู่ตรงไหน” พี่กันต์ถาม พี่หมิงกับพี่กันต์อยู่โต๊ะเดียวกัน ส่วนผมก็นั่งกับพวกเพื่อนผมอยู่แล้ว ผมดูบัตรเข้างาน เงยหน้าดูแผงผังขนาดใหญ่ที่ติดเอาไว้ โต๊ะผมอยู่ใกล้ๆกับโต๊ะพี่กันต์ ห่างกันสองแถว

“เดี๋ยวเดินไปพร้อมกัน” ผมพูด พี่กันต์ก็คงอยากจะเดินไปด้วยอยู่แล้ว ผมเขินๆนะ ปกติมากับเสี่ยปาล์ม แต่วันนี้มากับรุ่นพี่ คนนึงเป็นรุ่นพี่ที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน พึ่งจะมารู้จักอย่างพี่หมิง ส่วนอีกคน เพื่อนผมรู้ดีกว่าผมรู้จัก แต่ในตอนนั้นไม่มีใครรู้ว่าสนิทกัน ส่วนตอนนี้ รู้กันหมดแล้วหรือเปล่าผมก็ไม่แน่ใจ ขึ้นอยู่กับความปากเปราะของไอ้เสี่ยปาล์มแล้วว่ามันจะเก็บความลับให้หรือเอาไปเผยแพร่ ที่จริงผมไม่อยากจะจงใจปิด แต่ในเมื่อไม่มีใครถามผมก็ขอไม่พูดดีกว่า

“โอเค” พี่กันต์ยิ้มให้ผม... เห้อ ทำไมวันนี้ผมถึงเหมือนไม่ค่อยมีแรงต้านเลยวะ

“เห้อ เย็นจรดค่ำ... หมั่นไส้ว่ะ” คำพูดนี้เป็นของพี่หมิง

“มึงหุบปากเลยเจ๊ก เมื่อเช้านี้นะมึง อย่าคิดว่ากุปล่อยผ่าน ไอ้สัส เปิดมาได้ ไม่มีเคาะ” พี่กันต์เปลี่ยนหน้าหันไปด่าพี่หมิง สมน้ำหน้าครับสมควรมากๆ อยากพูดแต่กลัวจะเป็นการขุดคุ้ยตัวเองนี่ดิ

“เวรละ เห้ย นั่นเพื่อนกุ” อยู่ๆก็เห็นเพื่อนขึ้นมา ไหนครับ ไม่มี ที่เดินหนีไปนั่นคือหนีความผิดล้วนๆ พี่กันต์หัวเราะเสียงต่ำ ผมส่ายหน้าแล้วเดินไปที่โต๊ะลงทะเบียนเข้างานรับของที่ระลึก ศิษย์ปัจจุบันใส่ชุดนักเรียนมารับลงทะเบียน คิดถึงนะชุดนี้ ผมเรียนโรงเรียนนี้มาทั้งชีวิต ตั้งแต่อนุบาลจนจบม.6 เรียกว่ายิ่งกว่าผูกพันธ์

ผมลงชื่อแล้วก็ขยับให้พี่กันต์ลงชื่อต่อ น้องคนรับลงทะเบียนที่แสดงออกชัดเจนว่าไม่ใช่ผู้ชายมองพี่กันต์ไม่วางตา ผมรู้สึกยังไงกับภาพนี้น่ะเหรอ ผมว่าผมขำ นอกจากขำก็ภูมิใจเล็กๆว่าคนนี้น่ะมากับผม แต่ผมไม่หึงหรอก ผมไม่ใช่คนนิสัยอะไรนิดอะไรห่อยก็หึงแบบนั้น มันเล็กน้อยเกินกว่าจะคิดอะไร ที่สำคัญตอนนี้ผมกับพี่กันต์ยังไม่ได้เป็นอะไรกันสักอย่าง ลงทะเบียนเสร็จก็รับของที่ระลึก เป็นแก้วทรงสูงสไตล์แบบแก้วเบียร์สกรีนชื่องานกับตราโรงเรียน ผมกำลังจะเอื้อมมือไปรับ แต่พี่กันต์ก็ถือแทน ทั้งของผมของพี่กันต์ เรื่องเล็กน้อย แต่สำหรับผู้ชายด้วยกันบางทีก็นะ มันชัดเจน... น้องสต๊าฟหันหน้ามามองผมทันที

“พี่กันต์ป๊อปว่ะ” ผมพูดขึ้นมา หลายคนหันเหลียวมองคนข้างๆผม... ก็ทำไงได้พี่เขาหล่อจริง ผมนี่ดับไปเลย ไม่ต้องเกิด

“เหรอ จริงดิ วันนี้ธามโอเครึเปล่า อึดอัดไหม ขอโทษนะ” จากเสียงที่พูดออกแนวจริงจัง รู้ว่าคำถามนี้พูดเกี่ยวกับเรื่องเมื่อตอนเย็น ผมยิ้มให้พี่กันต์

“ธามเป็นผู้ชายนะ ไม่เสียหายอะไรเลย ไม่เป็นไร ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย” ผมพูดจริง

“แน่ใจนะ ไอ้ก้องไอ้กฤษณ์กวนตีนนี่ก็รับได้เหรอ” พี่กันต์ถามอีก ระหว่างนั้นก็เดินผ่านโต๊ะเพื่อนที่เคยอยู่ม.ต้นด้วยกัน ผมหันไปยิ้มทัก ยังจำกันได้อยู่

“มันไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอก แล้วธามจำเป็นต้องรับให้ได้ไม่ใช่เหรอ หรือไม่ใช่” คำตอบของผมคือถามที่มองหน้าพี่กันต์ก็รู้แล้วว่าถ้าอยู่กันสองคน พี่กันต์คงไม่ยืนเฉยอย่างเดียว

“พี่ชอบแบบนี้” อยู่ๆก็พูดขึ้นมา ใกล้ถึงโต๊ะผมแล้ว เห็นหัวไอ้ปาล์มอยู่ เดี๋ยวสักพักมันคงหันมาเห็นผม

“แบบไหน”

“แบบธามตอนนนี้ ก่อนหน้านี้ แล้วก็ต่อไป” พี่กันต์พูดเบาๆ คงเพราะไม่อยากให้คนอื่นได้ยิน เสียงภายนอกดังแต่ผมก็ฟังชัดเจน ขนาดกลางงานคนเป็นร้อยเป็นพันยังจะเล่นอีก ที่สำคัญผมบอกแล้วว่าวันนี้ผมไม่ค่อยมีแรงต้าน แบบไม่ทราบสาเหตุ หน้าผมสูบเลือดไปเลี้ยงแบบอัตโนมัติโดยไม่รอคำสั่งจากผมเลย โชคดีที่แสงไฟในงาน และความมืดตอนกลางคืนช่วยผมไปได้เยอะ ไม่มีใครเห็นว่าผมหน้าแดง แต่พี่กันต์ก็รู้อยู่แล้วล่ะว่าผมเขิน

“จะถึงโต๊ะธามแล้ว” ผมหันไปบอกพี่กันต์ ไอ้เสี่ยปาล์มยิ้มแฉ่งมาให้ผมจากระยะยี่สิบเมตร

“เดินไปส่งถึงโต๊ะได้ไหม” ผมรู้ว่าคำขอนี้ผมปฏิเสธได้

“ตามสบาย” แต่ผมไม่ขอปฏิเสธ

โต๊ะผมมากันเกือบครบแล้ว มีเสี่ยปาล์ม ไอ้พีทที่รู้สึกเหมือนมันจะตัวดำกว่าเดิม ตั้มแสนดี แต่มันไม่เอาเมียมาด้วยทั้งๆที่เพื่อนบอกมันหลายรอบว่าให้มันเอามา ไอ้หนึ่งรู้สึกจะมองหน้าผมเหมือนจะต้องการคำอธิบายแบบด่วนที่สุดเมื่อเห็นผมเดินมาพร้อมพี่กันต์สองคน ที่เหลืออีกสี่ห้าคนก็สมาชิกเดิมๆเหมือนโต๊ะที่งานแต่งงานไอ้ตั้ม มีสตรีเทียมนั่งอยู่ด้วยนางนึง ผมคิดว่าน่าจะเป็นสมาชิกจากโต๊ะอื่นมานั่งแจมมากกว่า และก่อนใครเพื่อน สตรีเทียมทักทายผมด้วยเสียงแปดหลอด ผมยังเดินมาไม่ถึงโต๊ะดีด้วยซ้ำ

“อีธามมมมมม โกนเคราแล้วเหรอคะ แล้วทำไมมึงมากะพี่กันต์เนี่ย พี่กันต์รึเปล่า หล่อกว่าตอนเรียนอีกอ่ะมึ๊งงงง” เสียงฮาครื่นดังทั้งโต๊ะ ยังไม่มีใครเจอผมในสภาพหน้าใสไร้เครามาก่อนยกเว้นไอ้เสี่ยปาล์มที่มันยิ้มแบบเลวๆมาให้ผม เมื่อสตรีปริศนาพูดถึงพี่กันต์ ตามสไตล์ครับ พี่กันต์ยิ้มสยามรอบโต๊ะ

“ใครเนี่ย สวยไปป่ะมึง” ผมว่ามันต้องเป็นใครสักคนที่ผมรู้จักแต่จำไม่ได้เพราะเครื่องสำอางหนาหนักที่เจ้าหล่อนโบกมาเต็มหน้า

“แหม ชุนเองค่ะ” เห้ย ผมตกใจมาก ชุน ไอ้ประธานสี

“สวยขึ้นจนจำไม่ได้เลยนะน้องชุน” พี่กันต์พูดยิ้มๆแฝงนัยยะในประโยค ใครจะจำมันได้ ขาวขึ้นเยอะ มีนม ผมยาว อีชุนอายม้วนเกินจริตปกติไปสักสามเท่าได้

“ทำไมมากะอีธามอ่ะพี่กันต์ ไม่เจอเลยตั้งแต่เรียนจบแล้วไปเจอไอ้บ้าหมอหมาเคราท่วมนี่ได้ไง” ไอ้เหี้ยชุน... นั่นคือกุเหรอพูดซะเหมือนคนบ้า หันหน้ามาดูใหม่ได้นะเคราไม่มี หน้ากุเกลี้ยงหมดเพราะพี่ที่รักมึงนั่นแหละ

“ชุนๆ มึงปล่อยพี่เขาไปเหอะ แบบมึงไม่ได้อ่ะชุน” เสี่ยปาล์มริกวนประสาทไอ้ชุนแล้วไง พี่กันต์หัวเราะ ผมรีบย้ายตัวเองไปนั่ง แต่ที่นั่งอย่างซวย ข้างซ้ายไอ้ปาล์ม ส่วนอีกข้างเป็นไอ้หนึ่ง พรุนแน่ผม

“โอ้ยพี่กันต์ ชุนสวยขนาดนี้อ่ะ ไม่สนเหรอ” ขำนะ อยากแซวมัน แต่โคตรกลัวเข้าตัวเลย

“ไม่ดีกว่าน้องชุน พี่ไม่ดีพอ” พี่กันต์วาทศิลป์เป็นยอดเสมอ เชื่อเขาเลย แต่ไอ้ชุนยังไม่ยอมปล่อยพี่กันต์ง่ายๆ

“เดี๋ยวพี่กันต์ นั่งค่ะ”

“ไม่เป็นไรน้องชุน”

“นั่งค่ะพี่กันต์” อีชุน... มึงอย่าฆ่ากุทางอ้อม แต่เหมือนผมจะช้าไป สายตาอิชุนแทงทะลุอกผม... โอ้ยมึง

“โอเคๆ” แล้วพี่กันต์ก็นั่งข้างอิชุน

“อิเสี่ยเทเบียร์ ใช้แก้วอิธามนั่นแหละ ร้ายนะมึงอิเคราดก ไปลากพี่กันต์มาได้” อีชุน กุบอกให้มึงเงยหน้ามองกุ อย่ามองแต่หน้าพี่กันต์โว้ย หันมาดูดีๆว่ากุไม่มีเคราแล้ว ไอ้ปาล์มหัวเราะคิกๆ ดึงแก้วผมไปคามือ แต่เลื่อนให้พี่กันต์ด้วยท่าทางนอบน้อม มึงนะมึง ส่วรไอ้ตั้ม ยิ้มอย่างมีความสุข แบบคนอยู่เหนือความวุ่นวาย

“แต่งงานรึยังพี่กันต์” ไม่มีการอ้อมค้อมใดๆสำหรับอีชุน มึงตรงมาก พี่กันต์ยิ้ม

“ไม่แต่งหรอกครับ พี่ไม่มีปัญญาหาสินสอด” คำตอบเด็ดเสมอ อิชุนทำหน้าตาที่ผมอธิบายไม่ถูกว่าเรียกว่าหน้าอะไร เรียกเอาว่าหน้าเพ้อแล้วกัน อย่าให้มันรู้เบื้องหลังนะ ผมว่า... ผมตายคารองเท้าส้นเข็มมันแน่

“แต่งกับชุนไหมพี่ ไม่ต้องจ่ายอะไร ชุนให้ทั้งใจทั้งตัว”

ถุ้ยยยย! ประสานเสียงกันทั้งโต๊ะ ผมก็ไม่เว้น พูดมาได้นะอีชุน ไม่อายปาก คุณผู้หญิงสมัยนี้ก็กล้าๆกันหน่อยนะครับ สาวเทียมเค้าวิทยายุทธแกร่งกล้าทั้งหน้าตาและมารยาหญิงครับ น่ากลัวมากทีเดียว

“อีชุน มึงไม่ผ่านเกณฑ์ สเปคพี่กันต์ต้องสูงร้อยเจ็ดสิบเจ็ด ขาว รักสัตว์ ใส่แว่นใช่ไหมพี่” ไอ้หนึ่ง... ไอ้เหี้ย

“โอ้ยย ส้นสูงต่อได้มึง ขาวนี่ปิดไฟก็เหมือนๆกัน สัตว์กุก็รักค่ะ สัตว์โลกหล่อๆกุยิ่งรัก ใส่แว่นใครๆก็ใส่ย่ะ เอะ แต่เดี๋ยว มึงหมายถึงใครอิหนึ่ง”

“เปล๊า กุพูดมั่ว” ผมนี่แทบจะหยิบน้ำแข็งปามันแล้วครับ ไม่บอกไปเลยล่ะว่ากุไอ้ส้นตีน โชคดีนะที่ไอ้ชุนเหมือนจะเบลอๆ อาจจะเพราะฉีดกลูต้ามากไปหรือไม่ก็แพ้ความหล่อพี่กันต์อย่างรุนแรง

“งานพี่เยอะ ไม่มีเวลาไปหาแฟนหรอกน้องชุน เดี๋ยวพี่ไปก่อนนะ เพื่อนรออยู่” พี่กันต์พูดกับไอ้ชุนขอตัวกลับ เหมือนจะไม่มีอะไร แต่ท้ายประโยคทั้งที่เหมือนจะพูดกับบคนทั้งโต๊ะ สายตากลับมองมาที่ผมคนเดียว พี่กันต์ยิ้มแล้วลุกเดินไปนั่งที่โต๊ะตัวเองเหมือนทุกอย่างไม่มีอะไรพิเศษ มีอะไรเกิดขึ้ แต่มันไม่ใช่แบบนั้น พี่กันทิ้งผมให้เผชิญกับสายตาจากคนทั้งโต๊ะมองแบบมีเลศนัย...

“มึงอธิบายมาซะดีๆธามเคราดก”

วันนี้ทำไมทุกคนถึงต้องการคำตอบจากกุจังเลยวะแม่งเอ้ย ถามแบบนี้เอาปืนมายิงกันเลยดีกว่า


...................................................................8-5-2012

บอกได้คำเดียวว่าเบลอมาก แต่เล็งเห็นว่าควรอัพคืนนี้เลยมาอัพจนได้
ขอบคุณทุกกำลังใจ คอมเม้น ดีใจที่ติดตามกันนะฮ้ะ

ไม่ไหวแล้ว ขอลา รักนะชุ้บๆ

[ninghyuk]

ตายยยยย ธามมเอ๊ยยย ตอนหน้าก็เผากูเลยดีกว่า 555555
เพื่อนธามแต่ละคนนี่น่าจับไปอยู่กะพี่น้องตระกูล ก. นะ จะได้เละกว่านี้
คิดถึงคนเขียน *กอดดดดดด*

[PetitDragon]

ธามพักนี้โดนรุกหนักเลยนะ


น่ารักอ่ะ 

[Chiren]

ตอนนี้ธามน่ารักมากกกกก...(ตอนก่อนๆ ก็ว่าน่ารักแล้วนะ)

โอ้ยไม่แปลกใจทำไมพี่กันต์ถึงลืมธามไม่ลงตลอด 8 ปี

แอบปลื้มพี่กฤษณ์ พี่แกฮาๆ ตอนแรกแอบคิดว่าจะดุ

หลังงานนี้ เจ๊กมันจะโดนไรหรือปล่าว ขอหาเปิดประตูไม่เคาะเนี่ย

ถึงเคาะเจ๊กแต่มันก็จะโดน..(ขัดจิตมาก:น้องธามอยากจะโดนหอมซัก 2 ฟอด)

รอฟังตอนหน้าว่าธามจะขาวโอโม่ ขนาดไหน เอาใจช่วย

 

[goosongta]

ธามอยากโดนสัก2ฟอดด้วยอ่ะ แอบร้ายนะนี่

[winndy]

ธาม โดนทั้งปืนทั้งมีด พรุนแน่เลย
ครอบครัว กไก่ ช่างน่ารักอ่ะ 

[evilheart]

ธามน่ารักนะ รู้ใจตัวเองมากขึ้นทุกวัน 

 ขยันทำให้พี่กันต์แปลกใจกับคำตอบอยู่เรื่อย 

[HETATaughT]

หวังลึกๆ ตอนต่อไป 5555

[love2y]

ตอนนี้อ่านแล้วยิ้มปากจะฉีก ฮี่ๆๆ

[DraCo_SLa13]

ธามนี่อึดนะ คราวที่แล้วมีด คราวนี้ปืน   5555