หัวข้อ: PIECE OF TIME - เป้า(ของ)จุดหมายมีไว้พุ่งชน --- จบ (แจ้งข่าว p.238)

[bytoey]

 

[kazzkate]

พอเล่าย้อนอดีตวัยหวาน ขาสั้น เมื่อ8 ปีก่อนทีไรจิ้นเป็น เน-บีม
จาก home  รุ่นพี่สุดหล่อแอบรักรุ่นน้องน่ารักสดใส ทุกที

[rule]

อ่านจบในสองวัน อย่างเหนื่อยเลยคะ

[lighter]

คิดถึงต่างด้าวแล้วอ่ะ

มาอัพไวๆๆนะค่ะ

นักเขียนหายไปไหนแล้ว TT

[หัดดิน เอ้ยหัดกิน]

รอ ชั้นรอเธออยู่
แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด...

[taroni]

อึ้งตอนท้าย 

[ichnuan]

หนึ่งมาแรงแซงทางโค้ง !

[river]

ตอนนี้ยาวสะใจ

เพิ่งรู้ว่าธามเนื้อหอมมาแต่ไหนแต่ไร

[smirnoi]

Kid tueng kon kian!
 

[akichan]

นักเขียนหายไปไหน คิดถึงกันต์-ธามแล้วอ่า ^^

[loyal_mook]

มาต่อเถอะ 

[masochism2018]

คนเขียนหายยย จะลงแดงแล้วค่ะคุณขา คิดถึงเหลือเกิน... คิดถึงเหลือเกิน 

[punchnaja]

แอร๊ยยยยยยยยส์ ค้างงงงงงง

[koikoi]

อ่านแล้วเขินแทนธามเลย

[automaton]

ธามยอม ๆ ให้หนึ่งล้วงตับไปเถอะมันอยู่วงการนี้มานาน มันอาจมีกลเม็ดเคล็ดลับดี ๆ กับการเป็นเกย์ DIY (คิดได้อย่างไง)เพราะเหมือนธามจะยังงง ๆ กับตัวเองที่จะทำตัวอย่างไงกับพี่กันต์จัง(ไร)ดี อ่านกันต์-ธามแล้วก็คิดถึงหมิง - นาย ด้วย รักทั้ง 2 คู่เลย
ติดเรื่องนี้อารมณ์คงเหมือนคนติดยาเลย ตูเป็นเอามาก คนแต่งนี่เทพนะทำให้คนอ่านคล้อยตามได้ขนาดนี้
รวมเล่มด้วยนะ จะซื้อไว้ในคลังสมบัติ

[inhyung]

หนึ่ง พูดจริงป้ะ!!

แต่ธามกับกันต์น่ารักมากกกกก

[gargoyle]

52
พูดในใจ
...........................................................................................


หนึ่ง talk (8ปีที่แล้ว)
………………………………………………………………………………………..

น่าคาญว่ะ แม่ง จะยุ่งอะไรกันนักกันหนา...

“หนึ่ง” เสียงตะโกนเรียกแต่ผมทำเหมือนไม่ได้ยิน

ผมไม่ได้หันหลังไปมองคนที่ตามตื้อผมมาหลายเดือน ผมพยายามอดทน แต่วันนี้ผมเบื่อที่จะอดทนแล้วมันชักจะมากไป เมื่อกี้ผมปฏิเสธไปแบบง่ายๆ ว่าให้พอ ไม่คิดจะอ้อมค้อม ผมกำลังอึดอัด รำคาญที่จะหาเรื่องไปยุ่งกับคนอื่นกลบเกลื่อนว่าไม่มีใครอยู่ในใจ ทั้งๆที่ผมมี ผมลังเลที่จะเข้าหา และคิดอีกทีก็ไม่อยากจะเข้าไปใกล้ให้มากกว่าที่เคยเป็น ผมกลัวโดนปฏิเสธ แล้วก็กลัวว่าเขามีอีกคนอยู่แล้ว สุขปนทุกข์เวลาแอบรักใคร ถึงจะไม่ใกล้ตัวมากแต่ก็ใกล้พอสมควร

ตอนเย็นบางคนก็กลับบ้านแต่ช่วงนี้คนยังอยู่เต็มโรงเรียน เพราะกีฬาสีใกล้เข้ามา ผมไม่ได้ทำงานกิจกรรม แต่ลงเป็นพวกสวัสดิการเอาไว้ให้เหมือนมีงานทำ กันคนเรียกเอ่ไปใช้เป็นเบ้สารพัดประโยชน์

เพื่อนร่วมห้องคนนึงเดินหน้ามุ่ย ในมือถือชีทเปื่อยๆเต็มมือ มืออีกข้างมีแก้วน้ำที่ดูดจนเกือบหมด รูปร่างผอม สูง ผิวขาวกับแว่นสายตา ตามสไตล์เด็กเรียน แต่จากที่รู้จักกันมา ธามไม่ใช่คนที่เอาแต่เรียน มีมุมที่ตลก บางทีก็เป็นคนกล้าพูด กล้าทำแบบไม่น่าเชื่อว่าจะทำได้ เหงื่อออกเต็มหลังเสื้อนักเรียน ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าวิ่งวุ่นเรื่องงานโค้ดเชียร์เหมือนเดิม

คนคนนั้นคือคนที่ผมชอบ ไม่รู้ว่าชอบมากขนาดไหน แต่ก็มากพอที่จะให้แอบมองทุกครั้งที่มีโอกาส ผมเดินตรงเข้าไปหา

“จะไปไหน” ผมทักขึ้นก่อน ธามหันมามองผมงงๆ ยกแขนขึ้นซับเหงื่อจากหน้าผากตัวเอง แล้วก็ทำคิ้วขมวดใส่ผม

“เออหนึ่ง มึงเห็นอีชุนไหมวะ” ผมนึกตาม เมื่อกี้นี้ ชุน... เห็นแว้บๆ เห็นว่าไปกรี้ดรุ่นน้องนักกีฬาสีที่ซ้อมอยู่แถวสนามบาส

“สนามบาสมั้ง กุเห็นแม่งตามผู้ชายอยู่” ผมพูดกับธามขำๆ ธามยิ้มกว้างแล้วก็พยักหน้า ไม่จัดว่าหล่อร้ายกาจ แต่น่ารักมาก ไม่รู้เพราะอะไร แต่รู้ตัวอีกทีก็แอบมองไปแล้วว่ะ ตอนไหนก็ไม่รู้เหมือนกันด้วย

“มึงน่าจะแบ่งไปให้อีชุนบ้างนะหนึ่ง ฮ่าๆ อิชุนวิ่งตามผู้ชาย แต่มึงเสือกต้องวิ่งหนีเพราะมีผู้ชายตาม แล้วมึงไปไหนต่อว่ะ” ผมคิดแล้วก็เซ็ง... มึงไม่เห็นตามกุบ้างล่ะธาม

“พึ่งหนีมา เดี๋ยวกุเดินไปเป็นเพื่อนมึงก่อน เผื่อแม่งตามอีก”

ที่จริงจะตามหรือไม่ตามก็ไม่เกี่ยวหรอก ผมแค่อยากเดินไปด้วยกันเฉยๆ ธามไม่ได้พูดอะไรระหว่างที่เดินไปด้วยกัน คงเหนื่อย ใกล้วันงานแล้วด้วย โค้ดจะผิดพลาด จะไม่สวย มันก็คงต้องรับผิดชอบคนเดียว มันคงไม่รู้หรอกว่าผมแอบมอง หรือมีใครชอบ ก็ในเมื่อเวลามันตั้งใจทำอะไรมันไม่ยอมมองรอบข้าง เอาแต่หน้าก้มมองกระดาษของมัน เสน่ห์แบบแปลกๆ จะรู้ไหมว่ามีใครเขามองมึง

“พี่กันต์เป็นไงบ้าง” ผมถามถึงรุ่นพี่คนที่มาช่วยงานมันช่วงนี้ ผมไม่รู้ว่าคนอื่นรู้สึกไหม แต่ผมรู้สึกว่ามันแปลกๆ ต่อให้เป็นพี่กันต์ที่ดูใจดี แต่ใจดีแค่ไหนจะใส่ใจกับงานรุ่นน้องขนาดนี้เลยเหรอ แล้วธาม คนแบบมันที่ดูไม่ค่อยจะเข้าหาใคร ทำไมถึงได้สนิทกันเร็วกับรุ่นพี่ที่แค่ทำงานด้วยกัน จะเรียกว่าเพราะอิจฉาก็ได้มั้ง ผมเลยมอง อิจฉาทั้งธามที่มีรุ่นพี่ดังๆอย่างพี่กันต์มาช่วย อิจฉาทั้งพี่กันต์ที่ได้อยู่ใกล้ รับความสนใจจากธาม

“ทำไมอ่ะ พี่เขาดีนะ ใจดี ช่วยกุเยอะเลย ไม่มีพี่กันต์กุคงตาย มึงชอบเหรอ”

“เปล่า กุถามดูเห็นมึงดูสนิท” ผมพูดยิ้มๆ ไม่ได้คิดว่าจะจับผิด แต่อาการมันกลับแปลก เหมือนตกใจ ขมวดคิ้ว

“ก็ไม่ได้สนิทหรอก” มันโกหก ไม่รู้ซิ ผมรู้สึกได้ แต่ทำไมต้องโกหก แค่นี้แหละที่อยากรู้ทำไมต้องโกหก ถ้าสนิทก็บอกมาเลยไม่ได้หรือไงวะ

“หนึ่ง กูปวดฉี่ว่ะ ไปฉี่ก่อนได้ป่าววะ” ผมพยักหน้าไปกับมันด้วย ธามฝากให้ผมถือชีทสภาพยับๆ ก่อนที่เจ้าตัวจะวิ่งนำผมไปเข้าห้องน้ำ คงปวดมาก บทชีทที่มีรอยดินสอขีดแก้เยอะแยะ ทั้งลายมือธามเอง และลายมือคนอื่น ผมเปิดดูเล่นๆจนเข้ามาถึงห้องน้ำที่กลิ่นบุหรี่กลบกลิ่นเหม็นของห้องน้ำไปแทบหมด ช่วงเย็นเลิกเรียนควันก็โขมงมากกว่าปกติ ทั้งนักกีฬาที่ต้องอยู่ซ้อมดึก สต๊าฟ รวมถึงพวกอื่นๆที่มันไม่มีหน้าที่อะไรแต่ก็ยังเตร่อยู่ในโรงเรียน อาจารย์กลับหมด ภารโรงไม่สนใจอยู่แล้ว สูบบุหรี่ในห้องน้ำก็สบายๆ ธามย่นจมูกกับกลิ่นบุหรี่ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพราะทั้งชินแล้วก็เบื่อที่จะบ่น

เอาตามตรงธามไม่ใช่สเปคผมสักนิด ปกติแล้วผมชอบพวกออกสไตล์แบดบอยมากกว่า แต่แบบนี้ทั้งเนิร์ด ทั้งหลุด ไม่รู้ผมไปเจอของอะไรของมันเข้าถึงได้ไปหลงได้ ผมนั่งรอมันหน้าห้องน้ำ ธามยังไม่ทันออกมาคนที่สวนออกมาก็กลับเป็นคนที่คุ้นหน้าคุ้นตากันดี

“รอเพื่อนเหรอ” เสียงถามมาพร้อมกับกลิ่นบุหรี่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่านี่คงจะเป็นหนึ่งในแหล่งผลิตควันเมื่อครู่ นี่ก็อีกคน หน้าตาเหมือนจะเงียบๆ เด็กเรียน แต่ใครจะไปรู้ว่าจะชอบทำตัวเหมือนพวกล่าแต้ม... ซึ่งเอาเข้าจริงนิสัยโดยรวมไม่นับเรื่องพวกนี้ก็ไม่ได้เลวร้ายสำหรับการเป็นคนรู้จักกัน

“อืม” ผมตอบสั้นๆ

“ย้ายบ้านแล้วไม่ค่อยเจอกันเลย เป็นไงบ้าง” พี่ภูอดีตพี่ข้างบ้าน แต่ผมย้ายออกมาได้สองสามปีแล้ว ตอนเด็กๆก็เล่นกันดี แต่พอโตมาเห็นสันดาน เลยไม่ค่อยยุ่งกันเท่าไหร่

“ก็เรื่อยๆ”

“ยังสับรางเก่งเหมือนเดิม” คำชมที่เหมือนจะด่าผมมากกว่า

“ก็เหมือนพี่ภูนั่นแหละ” ผมย้อนคืน อีกฝ่ายแกล้งทำหน้าเหมือนจะเจ็บกับคำพูดแล้วก็หัวเราะขำๆ พอดีกับที่ธามเดินออกมา ผมพยักหน้าเป็นเชิงลากับรุ่นพี่ แต่หางตาเห็นอีกคนเดินออกมาจากห้องน้ำห้องเดียวกับที่พี่ภูเดินออกมาเมื่อครู่ ชุดนักเรียน ม.ต้น… พี่ภูยิ้มแล้วขยิบตาให้ผม

ท่าทางจะไม่ได้ไปสูบบุหรี่อย่างเดียวซะล่ะมั้ง...

“ธาม ตอนมึงไปฉี่มึงได้ยินอะไรแปลกๆบ้างป่ะ” ผมถามมัน

“ไม่มีอะไร กุก็ฉี่ มีเสียงฉี่กุ” โคตรเซ่อเลยว่ะ ผมคิดแล้วว่าผมไปโดนของอะไรมันเข้าจริงๆ บางทีมันคงไม่ได้ทันคิดว่าจะมีคนที่สองออกมาจากห้องน้ำล่ะมั้งเลยไม่รู้สึก

“แน่ใจนะมึง”

“มีอะไรวะ”

“เปล่า” ผมเชื่อแล้วว่ามันไม่รู้จริงๆ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะธามมันไม่สังเกตไม่สนใจ หรือว่าพี่ภูโชว์เหนือจัดหนักแบบเก็บเสียงก็ไม่รู้เหมือนกันอีกนั่นแหละ


.................................................................................




(ธาม talk)

“ไม่รู้ได้ไง ตอนนั้นกุชอบมึง” ประโยคเรียบง่ายพูดดด้วยน้ำเสียงอันสงบนิ่ง สีหน้าไม่เปลี่ยน แววตาไม่เปลี่ยน มันคล้ายเป็นน้ำเสียงที่ใช้พูดว่า นั่นไงหมา หรือเลี้ยวซ้ายนะ หรือเป็นไงบ้าง แต่ไม่ใช่ นี่มันเป็นประโยคชวนช็อค นี่มันอะไรกันวะ ผมทำหน้างงเป็นไก่ตาแตกแต่ไอ้เวรนี่นั่งนิ่ง

“ล้อกุเล่นป่ะเนี่ย” ผมถามมันเสียงหลง

“กุพูดจริง” มันขับรถแบบไม่สะทกสะท้าน ไอ้หนึ่ง มึงช่างใช้คำว่าชอบได้พร่ำเพื่อ กว่าผมจะง้างปากตัวเองพูดออกมาผมคิดแล้วคิดอีก แต่ดูมันดิ ที่สำคัญผมกับมันตอนเรียนอยู่ไม่ได้สนิทกันแบบตอนนี้หรอก เอาเวลาตอนไหนมาชอบ มาเห็นเรื่องผมกับพี่กันต์ที่ขนาดตอนนั้นผมยังไม่ค่อยสังเกตุตัวเองเลยด้วยซ้ำ

“แล้วตอนนี้อ่ะ”

“มึงจะให้กุตีฉิ่งเหรอ กุไม่คิดอะไรแล้ว เห็นสันดานมึงแล้วหลงไม่ลง หมอเหี้ย” ผมเงียบกริบ คิดผิดหรือเปล่าที่ทำอาชีพนี้ โดนด่าบ่อยเหลือเกิน

“แล้วทำไมต้องตีฉิ่ง มึงไม่คิดว่ากุจะเป็นอะไรอย่างอื่นหรือไง” กระดากปากเกินกว่าจะพูดว่า มันไม่คิดหรือไงว่าผมจะรุกพี่กันต์ได้... ไม่พูดอ่ะ อ้อมๆล่ะดีแล้ว หนึ่งมันฉลาด มันตีความได้หรอกผมว่า

“มึงจะรุกพี่กันต์เหรอ ถึงจะไม่สำคัญเพราะมึงอาจจะแรงควายวางยาพี่กันต์ได้ แต่เอาเข้าจริงนะธาม กุว่ามึงชั่วโมงบินสู้พี่กันต์ไม่ได้หรอกว่ะ ฮ่าๆๆ เชื่อกุ นอนอยู่เฉยๆอ่ะสบาย” คำแนะนำมันเหี้ยมาก

“มึงจังไรมาก”

“เชื่อกุเหอะ กุลองมาหมดแล้ว” ไม่ต้องอธิบายยขนาดนั้นก็ได้นะหนึ่ง แต่มันไปรุกใครมา เด็กประถมหรือไง ไอ้หนึ่งคือประเภทหนุ่มที่ใครๆเห็นก็คิดไปแล้วว่ามันเป็นเกย์ รูปร่าง หน้าตา การแต่งตัว ไปหมด มีผู้ชายคนไหนตกเป็นเมียมันวะอยากจะเห็นหน้า

“เป็นไงวะ” คือผมอยากรู้เฉยๆ จริงๆ

“เดี๋ยงมึงก็รู้” ผมเงียบกริบหาอะไรไปพูดต่อไม่ได้สักครู่

“กุไม่รู้ ทำไมกุต้องรู้” ทำไขสือไปงั้นแหละผม ช่วงนี้นิดๆหน่อยๆก็แทบกระเจิงแล้ว ไอ้หนึ่งหันมาเหลือบมองผม แล้วก็แสยะยิ้มสไตล์มัน

“ฮึๆ  มึงคิดว่ากุโง่มากเหรอธาม” ไม่ครับ หนึ่งไม่โง่ หนึ่งจบมหาลัยดังอันดับต้นของประเทศในคณะดัง ทำงานที่ธนาคารใหญ่กลางใจเมือง ลูกค้าติดมันตรึม รู้เรื่องชาวบ้านแต่ชาวบ้านไม่รู้เรื่องมัน ไอ้ปาล์มถามมันเรื่องหุ้นประจำ ถ้าไม่ทำงานธนาคารผมว่าไอ้หนึ่งคงเป็นโบรกเกอร์มือดี แต่มันทำงานธนาคารเพราะเหตุผลควายๆว่า ทำงานธนาคารเจอคนน่ารักกว่าพวกเล่นหุ้น

“ไม่เคยว่าอย่างงั้นสักคำ”

“งั้นตอบมาตรงๆว่ามึงกับพี่กันต์เป็นอะไร”

“ก็อย่างที่มึงเห็น” ผมตอบมันแบบเลี่ยงๆ

“อ้อ งั้นกุเห็นมึงกับพี่กันต์กำลังอยู่ในช่วงระยะก้ำกึ่งจะจีบ จะคบกันอยู่นะ”

มันฉลาด..

“เออ ก็นั่นแหละ” ปฏิเสธไปสีข้างก็เลือดอาบแล้วรับไปแบบซื่อๆดีกว่า อาจจะลดโทษลงกึ่งหนึ่ง ไอ้หนึ่งมันกัดไม่ปล่อย เสียงหัวเราะอย่างอารมณ์ดีดังขึ้นจากมัน ผมก็ได้แต่นั่งนิ่ง คิดอยู่ว่าจะเอาอะไรมาแทงตัวตายให้เลือดไหลเปื้อนรถสะอาดๆของไอ้หนึ่งดี

“ถ้ารู้ว่ามึงจะเป็นนะกุน่าจะเข้าไปหามึงตั้งแต่ตอนเรียน”

“อย่าเลยสัส กุไม่เป็นเกย์”

“แล้วมึงเป็นอะไร”

“กุเป็นผู้ชาย”

“อ้อเหรอ แล้วพี่กันต์เป็นอะไร”

“เป็นทอม” ผมโคตรเกลียดตัวเองตอนนี้เลยให้ตาย แถไปนั่น แต่ไม่อยากยอมรับความจริง แพ้หมดรูป พาลจะเหม็นขี้หน้าพี่กันต์ไปด้วยแล้ว ถ้าไม่มีคนคนนั้นสักคนนะผมก็ไม่ต้องมาสับสนทางเพศแบบนี้หรอก อยากให้พี่กันต์ช่วยเลวกว่านี้ ดูดีน้อยกว่านี้ เกลียดสัตว์กว่านี้ ใจดีน้อยกว่านี้ หน้าบึ้งกว่านี้ รู้ใจผมน้อยกว่านี้ได้ไหม

“กุเข้าใจนะว่ามึงกำลังต่อสู้กับความสับสนทางเพศเอาตอนอายุปาเข้าไปยี่สิบกว่า แต่ว่ามึงช่วยบ้าน้อยกว่านี้ได้ไหมวะ ไอ้คำพูดคำจามึงเนี่ย คนอื่นเขาอาจจะคิดไปว่ามึงเมายาอะไรแบบนี้ แม่งพี่กันต์เป็นทอมพูดมาได้”

…ก็ถูกของมันนะ พี่กันต์จะเป็นทอมไปได้ไง หรือความจริงแล้วผมเองวะที่เป็นทอม

“ช่างแม่งเหอะ” ผมพูดขึ้นมา

“พี่กันต์เป็นไง”

“ก็เป็นผู้ชายอ่ะมึงไม่ใช่ทอม” ผมตอบแบบมึนๆ โชคดีนะไอ้หนึ่งไม่ยกมือขึ้นมาตบหัวผม แค่หันมามองแว้บนึงเป็นสัญญาณว่าถ้าไม่พูดออกมาดีๆ ผมจะได้รับประสบการณ์อันลืมไม่ลงแน่นอน

“ก็ดีอย่างที่มึงเห็นแหละดีแต่ก็จังไร ตามประสาผู้ชายปกติ แต่ไม่ปกติตรงที่ไม่ชอบผู้หญิง”

“แล้วมึงชอบไหม”

“ก็เห็นชอบกันทุกคน” ผมตอบอ้อมๆ ให้พูดไปตรงๆ ถ้าคนที่พูดถึงเป็นผู้หญิงนะผมคงจะไม่ลังเลที่จะพูด แต่พี่กันต์ เพราะเป็นแบบนี้ ยังทำใจไม่คอยได้จริงๆที่จะพูดเรื่องนี้กับคนอื่นแบบเปิดเผย

“หมายถึงมึงอ่ะชอบพี่กันต์ไหม อะไรแบบนี้ก็ว่าไป มึงจะตอบอ้อมไปไหนวะ เอาตรงๆ มึงก็รู้ว่าถ้ากุไม่รู้ กุก็ต้องได้รู้อยู่ดี แต่มึงอย่าตอบว่าไม่ชอบนะ เพราะกุไม่เชื่อ ขนาดมาด้วยกันกุว่ามันไม่ใช่แค่ชอบแล้วล่ะธาม ถ้ามึงกล้าไปไหนมาไหนด้วยกันขนาดนี้” แรงไหมล่ะมัน พอไม่ต้องเลี้ยงหลานก็เอาใหญ่ ดาร์คกันเต็มที่ ผมมองไอ้หนึ่งตาปริบๆ นึกสงสัยว่าแล้วมันไม่มีแฟนหรือไง

“เออ ถ้ามึงรู้แล้วจะมาถามกุมให้ได้อะไรวะ ทำกุปวดหัว กุไม่รีบหรอก เรื่อยๆ”

“กุว่ารีบหน่อยก็ดีนะมึง พี่กันต์ยอมเป็นของตายให้มึงวันนี้ แต่พรุ่งนี้มึงแน่ใจเหรอ ถ้าเกิดเขาเจอคนที่ดีกว่ามึงแล้วไม่ต้องให้รอแบบมึง มึงทำจะยังไงได้ให้พี่กันต์ยอมรอมึงถ้าถึงตอนนั้นขึ้นมาจริงๆ” ก็จูบแล้วเอาตัวเข้าแลกเลยไง ...บ้าแล้ว ใช่ซะที่ไหนล่ะวะ เรื่องพี่กันต์จะอดทนรอผมไปได้นานแค่ไหนไม่ใช่ว่าข้อนี้เองผมไม่เคยคิด มันเป็นเรื่องที่ตามหลอกหลอความโลเล ลังเล ไม่มั่นใจของผมทุกครั้ง ผมรู้ว่าพี่กันต์ดีมากเท่าไหร่ ผมก็รู้ว่าต้องมีคนที่อยากจะให้พี่กันต์มารักมากเท่านั้น ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง แต่ผมขอให้มันอย่าเกิดเลยจะดีกว่า

“กุไม่รู้”

“ฮึๆ”

“หัวเราะอะไรของมึง”

“เปล๊า” เสียงสูงขนาดนี้ยังจะมาบอกว่าเปล่า เชื่อได้ซะที่ไหนวะ “ว่าแต่มึงนี่ก็ปากแข็งนะ เป็นเพราะรอบนี้เป็นผู้ชายเลยคิดหนัก หรือว่าคนนี้จริงจังเลยไม่กล้าสักที”

ถ้าให้ไอ้หนึ่งเป็นคนซักผมตอนอยู่ที่งาน ผมว่าผมคงโดนแฉหมด แต่ละคำถามของมัน แทงใจ คำตอบของผม

“ก็คงงั้น” ทั้งเป็นผู้ชาย แล้วก็ไม่อยากจะให้เป็นเรื่องเล่น

“อู้ววว น่ารักว่ะ อย่าปากแข็งนักเลยมึง แต่ก่อนมึงไม่ใช่คนแบบนี้นะ คยใครจีบใครปป่าวประกาศ” แต่ก่อนกับตอนนี้มันเหมือนกันตรงไหนล่ะครับ ไม่เหมือนสักนิดเดียว

“หนึ่งแล้วแฟนมึงอ่ะ” ได้เวลาที่ผมจะถามกลับบ้าง เปลี่ยนเรื่องดีกว่า อย่างหนึ่งไม่น่าจะโสดสนิทหรอกคนอย่างมัน วีรกรรมตอนเรียนของไอ้หนึ่งไม่ได้เป็นเด็กเรียน แต่ก็ไม่ถึงขั้นเกเรไม่เรียน อารมณ์เหมือนเรียนก็ยุ่งแต่มุ่งรักมากกว่า คนละประเภทกับพี่กันต์ที่ใครๆก็รู้จักป๊อปปูลาร์คนดังแง่ผลงานและหน้าตา ส่วนหนึ่งจะค่อนไปทางผลงานด้านรักเยอะ สับรางเข้าไปเถอะมัน ไม่ได้หน้าตาดีขนาดเห็นแล้วต้องห้ามใจไม่ได้แต่น่าจะเป็นเพราะบุคลิคส่วนตัวบางประการที่โดนใจพวกเดียวกัน ไม่เหมือนกลุ่มผมที่เอาหัวจุ่มกองหนังสือไม่ให้ใครเห็นหน้าเห็นตาโดยเฉพาะช่วงท้ายๆ ของม.ปลาย แต่ด้วยหน้าที่การงาน และการเรียนไปๆมาก็ดันมารวมกลุ่มเอาตอนเรียนจบแล้ว หนึ่งพอได้ยินคำถามมันเล่นทำหน้าไม่รู้ไม่เห็น

“ไม่มีครับ” เปลี่ยนโหมดทันทีเรื่องชาวบ้านอยากรู้แต่พอชาวบ้านอยากจะรู้เรื่องมันไม่ยอมให้รู้

“ตอแหลขอให้มึงเสื่อม”

“แหมกุกลัวจัง อย่างกุไม่มีทางเสื่อมง่ายหรอกธาม ฮึๆ”

“มึงมั่นใจเหรอ นั่งทำงานในธนาคารรทั้งวันนั่งทับแม่งมากๆอาจจะเสื่อมไปแล้วก็ได้นะมึง”

“มาลองได้นะ” รถติดไฟแดง หนึ่งมันหันมามองผมแล้วขยิบตาให้ ผมว่าไม่เอาดีกว่า กลัวได้ลืมพี่กันต์... ล้อเล่นน่ะ คนนั้นใครจะไปลืมลง

“ไม่อ่ะ กุกลัวติดเอดส์ตาย” ผมพูดขำๆ

“เดี๋ยวกุถีบลงรถแม่ง” มันไม่พูดเปล่ายังจะยกขาข้ามฝังมาถีบผมจริงๆ ใจร้ายมาก

“คนมันหมดรักกันแล้วก็งี้ล่ะน้า ไล่เราเหมือนหมูเหมือนหมา”

“ไอ้เหี้ยธาม กุแม่งไม่น่าบอกมึงเลยว่ะแม่ง ความผิดพลาดในชีวิตกุ หมอเหี้ย” ไฟเขียวมา มันเลยได้แต่ด่า สนุกเลยผม

...

ผับคนแน่น ส่วนนึงมาจากงานเลี้ยงรุ่นโดยไม่ไดนัดหมาย กับอีกเหตุผลหลักคือมันเป็นวันหยุด ไอ้ปาล์มกับพีทมาถึงก่อนหน้าไม่นาน มันสองคนยืนรอพวกผมกับหนึ่งอยู่ที่ลานจอดรถ คงง่ายกว่าที่จะเข้าไปแล้วไปควานหาว่าใครอยู่ตรงไหนกัน ตามปกติพวกผมมาผับจะต้องมีคนใดคนหนึ่งยอมเสียสละขับรถกลับ ปกติคือตั้ม แต่วันนี้ปัญหาเกิดแล้วตรงที่ขาประจำน้ำสุราทั้งสี่ต่างอยากเมากันถ้วนหน้า แล้วไม่มีตั้มแสนดีเหมือนเคย

“กุว่าแบบนี้ต้องโอน้อยออก” ไอ้พีทพูดเสียงเครียด วิธีปัญญาอ่อน แต่โตขนาดไหนก็ยังใช้ได้อยู่

“ปัญญาอ่อนสัส” ไอ้หนึ่งค้านขึ้นมา

“แล้วมึงจะให้ทำไง” ผมหันไปถามไอ้หนึ่งที่คาดว่ามันเองก็คงไม่มีวิธีอื่นแล้วเหมือนกัน

“โอน้อยออกนั้นแหละ” เสี่ยมันสรุปเรื่อง เลยเอาเป็นว่าผู้ชายสี่คนยืนโอน้อยออกหน้าผับ ถึงจะไม่ได้พูดออกเสียงตามหลักการโอน้อยออกสากล มันก็แปลกตั้งแค่ตรงที่ยืนล้มวงสุมหัวนับหนึ่งสองสามแล้ว จะว่าน่ารักก็พูดไม่เต็มปากจะว่าอุบาทว์ก็ไม่เชิง ผมออกขาว ไอ้หนึ่งออกดำ ปาล์มออกขาว พีทออกขาว ผมสามคนหัวเราะก๊าก ไอ้หนึ่งผู้ไร้พ่ายในสนามการดวลเหล้าวันนี้ถูกสั่งงดกินเหล้า มองหน้ามันที่เหมือนพยายามสะกดอารมณ์อยากต่อยไอ้พีทที่เป็นคนคิดกติกาบ้าๆนี้ขึ้นมา

“เซ็ง” ไอ้หนึ่งพูดดังๆแล้วเดินนำเข้าไปก่อนคนแรก

“กุยอมให้มึงกินแก้วนึง” ไอ้พีทตบไหล่เหมือจะปลอบใจแต่ผมว่าดูไปดูมาเหมือนโดนซ้ำมากกว่า เสี่ยปาล์มเดินมาอยู่ข้างผม แสยะยิ้มมีเลศนัย

“พี่กันต์มาป่ะ”

“กุไม่รู้” ผมหันไปตอบมัน แต่มาก็ดีนะ จะได้มีคนเลี้ยงเหล้า บางทีอาจจะไม่ต้องไปนอนเน่าอยู่บ้านไอ้ปาล์ม ขอให้ไปส่งผมที่คอนโดเลยจบเรื่อง

“แน่ใจนะ” ทำไมมันพูดแปลกๆวะ คราวนี้เป็นทีที่ผมต้องขมวดคิ้วบ้าง แรงสั่นที่กระเป๋ากางเกงทำให้ผมหยิบมือถือขึ้นมา หน้าจอขึ้นเป็นเบอร์พี่กันต์ เหมือนไอ้เสี่ยรู้

“กุชวนมาเองล่ะ”

“ตอนไหน!” ผมถามมันเสียงหลง

“ตอนมึงไปฉี่ไงจ้ะ ฮ่าๆ เอาตัวรอดให้ได้นะมึง” ผมไม่รู้จะด่าไอ้ปาล์มยังไงแล้ว มันช่วยปิดเรื่องให้ก็จริงนะ แต่การที่ขอให้มันไม่พูดแล้วจะส่งขีปนาวุธกองกำลังสร้างเรื่องมาให้ผมรับมือขนาดนี้ ยอมให้มันแหกปากพูดไปเลยจะดีกว่าไหมเนี่ยผมว่า ชี้มือฝากโทษงวดนี้เอาไว้ก่อนแล้วรีบเดินออกจากผับทั้งๆที่ยังไม่ทันได้เดินเข้าออกไปหาที่เงียบๆคุยโทรศัพท์ รีบกดรับก่อนที่พี่กันต์จะวางแล้วผมต้องโทรกลับ เป็นการเปลืองโดยเหตุ

“ฮัลโหลพี่กันต์”

“อยากไปกินเหล้าด้วยได้ไหม” ขอร้องว่าอยากทำเสียงอ้อนแบบนี้ไหมถ้าจะมาอยู่แล้ว ผมยืนมองซ้ายมองขวา กลัวว่าพี่กันต์จะโผล่มา แต่ตรงนี้คนโล่ง มีผมยืนอยู่คนเดียว

“ก็ไม่ได้ห้ามไม่ให้มาสักหน่อย พูดแบบนี้อยู่ไหนแล้ว” ผมว่าโทรมาแบบนี้ไม่ใกล้ถึงก็น่าจะจอดรถแล้วแน่เลย ที่สำคัญ เสียงมันเงียบกริบเหมือนไม่ได้ขับรถอยู่ ระแวงแล้วเนี่ย ถ้าถามว่าดีใจไหมที่พี่กันต์มา ก็ดีใจนะ มีคนช่วยจ่ายค่าเหล้า กับอีกบางเหตุผลก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม

“พูดอะไรดีๆให้ฟังหน่อยแล้วจะบอกว่าอยู่ไหน” พี่กันต์ใครให้พี่เล่นตัววะเนี่ย

“อะไรดีๆ พ่อแม่ พระ ดีพอป่ะ บอกมาเร็วอยู่ไหน เล่นตัวอ่ะ” ไถไปเรื่อยอ่ะผมวันนี้ สีข้างแหกครับ

“อยากให้ธามเล่นมากเลยแต่ธามไม่ค่อยยอมเล่นตัวพี่เลยอ่ะ ตอนนี้เลยเล่นเอง” ผมชักสงสัยแล้วว่าพี่กันต์อยู่คนเดียวหรือไงถึงช่างกล้าพูดขนาดนี้ เล่นตัวบ้าบออะไรวะ จะให้เล่นยังไง อย่าได้ไหม ผมคิดลึก ไปโน่นละ เลือดเริ่มเดิน ห่าเอ้ย

“ตลก” ผมพูด

“แล้วชอบไหม” เสียงนุ่มๆ กระซิบที่ข้างหู พร้อมกับจมูกโด่งๆที่ฉวยโอกาสเสี้ยววินาทีฝังลงที่แก้มร้อนผ่าว ผมสะดุ้งด้วยความตกใจ หันไปมองต้นเสียงที่ยืนถือโทรศัพท์ยิ้มหวานอยู่ข้างหลังผม มาแบบเงียบกริบ ผมไม่รู้ตัวเลย ยังดีที่ไม่มีใคร มีแค่ผมกับพี่กันต์ ค่อยโล่งใจหน่อย ไม่รู้จะด่าอะไร กำลังอึ้งอยู่ โกรธก็โกรธไม่ลง

“ชอบไหม” เสียงเดิมถามย้ำ

“แล้วเพื่อนพี่กันต์อ่ะ” ผมไม่ยอมตอบคำถาม พยายามจะหาเรื่องเปลี่ยนเรื่อง ชอบไหมนั่นหมายถึงชอบอะไรล่ะ ชอบที่พี่กันต์ตลกหรือชอบแบบเมื่อกี้ไหม

“เขาไปก่อนแล้ว ตอบมาเร็ว เหล้าฟรีนะ ตอบช้าไม่เลี้ยง” เอาอีกแล้วไง ผมมองพี่กันต์ ไม่รู้จะทำยังไงดี ก็ในเมื่อทั้งสองคำถามมันมีคำตอบเหมือนกันคือ…

“ชอบดิ” ผมตอบยิ้มๆ “โอเคไหมคำตอบนี้”

พี่กันต์พยักหน้าแล้วยิ้มกว้างกว่าเดิม สายตาที่มองตรงมาสบตาผม มันมีความหมายที่ผมก็รู้ เข้าใจ และรู้สึก ผมรู้ว่าผมคิดยังไง แล้วก็แน่ใจแล้วว่าผู้ชายตรงหน้าผมคนนี้มีความหมายอะไรกับผมบ้าง ทุกสิ่งที่ทำ ความอดทน ความใส่ใจที่ผ่านมา ผมขอ... ขอยังไม่พูดให้ฟังตอนนี้ เพราะบรรยากาศไม่ดี ได้ฟังแน่ แต่ซ้อมพูดในใจเอาไว้ได้ไหม

ธามรักพี่กันต์นะ....



...17-5-2012

มาอัพอย่างช้า ขอโทษอีกเช่นเคย คนเขียนเพ้อหลายอย่างเกินช่วงนี้ 555

เห็นมีคนอยากได้หนึ่งทอล์คก็เลยจัดให้เบาๆ ส่วนกันต์ธามก็นะ นิดนึงๆ หมิงนาย ขอติดไว้ก่อน พล็อตคิดสดตลอดเลยอ่ะทุกตอน มีแค่โครงคร่าวๆ แบบคร่าวมากๆ อยู่ในหัวว่าต้องปูเรื่องไปตอนต่อไปยังไงแค่นั้น แม่งบ้า คนเขียนบ้าๆ ดีใจที่ยังมีคนตามอ่านนิยายอยู่ เวลาปิดเทอมก็กำลังจะหมดลง คิดเอาไว้ว่าจะจบเรื่องภายในปิดเทอมนี้ ไม่รู้จะได้ทำอย่างที่ตั้งใจไหม

ส่วนเรื่องการรวมเล่ม เดี๋ยวมีความคืบหน้ายังไงจะบอกแล้วกันนะแต่มันไม่มีไงเลยไม่ได้บอก 5555 เราคงไม่น่าจะได้ทำขายเองเพราะคาดว่าตายห่าแน่นอน เจ้ง! +ไม่มีเวลาด้วย+ขายไม่เป็น+ไม่มีคนซื้อ ว่าแต่ใครเขาจะซื้อจริงๆไหมอ่ะเรื่องนี้อ่ะนะ นิยายของฉันเนี่ยนะ 555555555

ปล.สารภาพ เอาเข้าจริงนะ... ยังไม่คิดตอนจบเลยอ่ะ ยังไม่เร็วๆนี้หรอก (มั้ง)55555555555555555555555555555555555

ปล2. รักคนอ่าน รักทุกยอดวิว รักทุกคอมเม้น ถ้าคนไม่อ่านเยอะแบบนี้เรื่องนี้คงตัดจบไปแล้วก็ได้นะเพราะทีแรกเรากะแต่งเล่นๆ มันๆ ขอบคุณนะฮะ รักนะงุบๆ

[iforgive]

หูย  ตอนหน้าหวังให้เพื่อนๆธามชงพี่กันต์ให้เต็มที่ไปเลยนะ

[¡ииσcэиτ]

โห้ย~
ตอนนี้หวาน
 

(แอบสงสัยว่าหนึ่งจะมีซัมติ้งอะไรกับพี่ภูหรือเปล่า)

[Yunatsu]

 

ชอบไหม ชอบบบบบบบบ

[donghwa]

กรี๊ดค่าาาา แค่พูดในใจก้กรี๊ดแล้วค่า น่ารักได้อีกอ่าค่าจุดนี้ แอร้ยยย

[gupalz]

รอธามบอกพี่กันต์จริงๆซักที

[shiro_niji]

ผู้ชายอย่างพี่กันต์นี่หาได้ที่ไหนบ้าง? อยากได้(เวอร์ชันที่ไม่ใช่ชายเหนือนชายนะ)
น่ารักมากกกกก

แอบสงสารน้องหนึ่ง อยากให้หนึ่งมีคู่บ้าง(กะใครดี?)

[2pmui]

หนึ่งจะมีคู่มั้ย  คู่กับนายภูคนนั้นอ่ะป่าว???
ธามกันต์ช่วงนี้ก็หวานกันตลอด 
รีบรับรักแบบเป็นทางการสักทีเห๊อะ พี่กันต์ไม่ใช่เชปหมิงนา

ปล.เมื่อวันจันทร์ไปเดินแถวฟิวเจอร์ฯรังสิตมา เจอปู้จายสองคนในร้านหนังสือกระซิบบกระซาบ คุยกันกระหนุงกระหนิง
คุยกันใกล้มากหัวแทบจะชนกัน
หนึ่งในนั้นทำให้เดี๊ยนนึกถึงน้องธามมากๆ มันใช่เลยอะ น่ารักมากกก ใส่เว่น ขาว สูง วิ้งมากก ไว้เคราหรอมแหรมแต่ดูดีเว่อร์ๆ
อีกคนนึงก็หล่อดูดี คมเข้ม ทำเอาชั้นเพ้อไปทั้งวัน...... (อย่าถือสากันนะ แบบว่าอยากระบาย ฮ่าๆๆ)
     

[PetitDragon]

เดี๋ยวพอคืนนี้ ธามเมาก็พูดออกมาเองแหละเนอะ 

[noy]

 

[Acacha]

ชอบบบบบ 

[stupidchild]

หนึ่ง ภู ยังไงกันนนนนนนนนนนนนนน

[cocorico]

ธาม กรี๊ดดดดดดดด น่ารักที่สุดดดดดดดดดดดดด 

[kangkaw]

กรี๊ดดดดดดดดด น่ารักอ่ะ ไม่ไหวแล้ว
รอตอนต่อไปอย่างใจจ่อ
ปูเสื่ออยู่แถวนี้แล้วววววววว