หัวข้อ: PIECE OF TIME - เป้า(ของ)จุดหมายมีไว้พุ่งชน --- จบ (แจ้งข่าว p.238)

[Cherry Red]

แค่พี่กันต์ มีดารก์โหมด version โหดเอ้ว ที่ไม่ได้เห็นกันง่าย ๆ
คิดว่าจะทำให้หมอธามประหวั่นพรั่นพรึง เปลี่ยนใจเลยเหรอ ? ดูถูกกันเกินไปเปล่า ?
เราว่าถ้าพี่กันต์เกิดถอดใจ หนีหาย เพราะ กลัวธามรับตัวเองไม่ได้ มีหวังได้เจอ ธาม เวอร์ชั่นโหดกว่านั้นแน่นอน 

[kazzkate]

เข้ามารอ

[shabushabu4]

รักกันหวานชื่น ว่าแต่ ยังอยู่ที่จูบอีกเหรอ น่าจะ เลเวลอัพได้แล้วนะ

[gargoyle]

54
ขนม-หวาน
............................................................................................

กลิ่นเหล้าฟุ้ง มันชวนให้มึนเมาตามไปด้วย จูบแล้วไงต่อผมก็ไม่รู้ แต่ผมหยุด  ดีนะพี่กันต์เหมือนจะยังงง ทำอะไรไม่ถูก ตกใจที่โดนผมจูบกระทันหัน หน้ายังอึ้งอยู่เลย ทำเป็นตกใจ ไม่ใช่ครั้งแรกนะ มาคิดไปคิดมาก็เริ่มสำนึกขึ้นมาได้ว่าจูบทีไรผมก็เริ่มก่อนทุกที ถึงปกติแล้วพี่กันต์เป็นตัวบิ้วตลอดก็เถอะ หรือบางทีผมจะเป็นรุก แล้วพี่กันต์เป็นรับ เออ น่าสนใจว่ะ...

“ขออีกทีได้ไหม” พี่กันต์คนเดิมกลับมาแล้ว พร้อมยิ้มกว้าง ไม่รอคำอนุญาตก็จูบผมอีกรอบ เหมือนสติหลุดเลยคราวนี้ แรงขบเบาๆที่ริมฝีปาก ปลายลิ้นที่รุกเบาๆ ก่อนจะปล่อยผมให้หายใจคุมสติ เสียงหมาสี่ตัวร้องหงิงๆ นั่งเรียกร้องความสนใจจากจ่าฝูงที่ช่วงหลังทอดทิ้งหมามาหาหมอหมาแบบผมแทน น้องถุงเอาจมูกมาดมขาผมเรียกร้องความสนใจอีกรอบ แต่พอจะไปสนหมา ก็เจอเจ้าของหมาเรียกร้องความสนใจอยู่เหมือนกัน

“พี่รักธามนะ” พี่กันต์อารมณ์ดีผิดกับก่อนหน้านั้นเป็นคนละคน ปล่อยให้ผมยืนใจเต้นหน้าร้อนเหมือนไฟลวก ไม่แค่นั้นยังเอานิ้วมาลูบแก้มผมเล่นอีก เอาเลย จัดไปซิ ผมมันทีมเยือนวันนี้ เจ้าบ้านเค้าเลยได้เปรียบกว่า

“เหมือนกัน” ผมตอบหลังจากตั้งสติได้สักครู่ แต่พี่กันต์เหมือนจะไม่สังเกตว่ามันเป็นคำตอบที่ไม่เหมือนทุกครั้ง ที่ปกติ ผมมักจะพูดว่า ครับ/ รู้แล้ว /โอเค /อื้อๆ แต่ครั้งนี้ผมพูดว่าเหมือนกัน ไม่รู้เป็นเพราะมีแอลกอฮล์ไหลอยู่ในเลือดเลยทำให้นึกออกช้า หรือว่าไม่ทันได้คิด ว่าคำตอบมันต่างไป พี่กันต์มีปฏิกิริยาเหมือนเดิม ทิ้งตัวลงบนโซฟา

...ดีแล้วล่ะ ดูเป็นคนที่รักแบบไม่ค่อยหวังอะไรดีนะพี่กันต์

ผมนั่งที่โซฟาฝั่งตรงข้าม กำลังจะชวนคุยเรื่องอื่น พี่กันต์ก็ร้องเห้ยขึ้นมา ตาลุกวาว

“เมื่อกี้ว่าอะไร”

“ไม่เห็นได้ว่าอะไร” ผมพูดขำๆ ชอบว่ะ ตอบสมองช้าๆ ปกติหัวไว จังไรไหลลื่น มึนๆแบบนี้นานๆทีก็เหมือนกัน

“ไม่ใช่ ที่พี่บอกว่ารักธามแล้วธามตอบว่าอะไร” ผมแกล้งยกมือถือขึ้นดูเวลา ยักไหล่นิดๆเหมือนจะเป็นเชิงบอกว่า ก็เปล่า ไม่มีอะไร

“จริงจังนะเนี่ย ถ้าพี่ได้ยินถูกพี่เปิดอีกขวดฉลองต่อถึงเช้าเลย” ผมว่าพี่กันต์รู้หรอกว่าผมพูดว่าอะไร แต่แกล้งถามให้ผมพูดอีกรอบเฉยๆ เพราะยิ้มกว้างแบบสุดๆ กับสายตาประกายวิบวับแบบนั้น

“ใครวะที่เมื่อกี้หน้าโคตรเครียดเลย ทีตอนนี้มาอารมณ์ดี เหวี่ยงใส่ธามด้วยเหอะ”

“ผิดไปแล้ว” พี่กันต์พูดแล้วกระพริบตาปริบๆเรียกความสงสาร มันไม่ได้น่าสงสารนะพี่กันต์ มันน่าหมั่นไส้

“ไปอาบน้ำไป ไม่เหนื่อยหรือไง”

“ไม่เหนื่อย มีแรงเหลือเยอะมาก” ไม่พูดเปล่ายังเดินข้ามโต๊ะมานั่งข้างผมเฉย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าในหัวคิดอะไร กันต์จัง เสมอต้นเสมอปลาย

“ไม่” ผมปฏิเสธขำๆ พี่กันต์เริ่มอ้อนแล้วไง ขอร้องๆ ผมกำลังอยู่ในช่วงดึกสติความยับยั้งชั่งใจไม่ค่อยมี แล้วพี่กันต์กำลังเมานิดๆ เลือดผมกำลังสูบฉีดทำงานอย่างหนัก เส้นเลือดผมอาจจะแตกได้ เพราะพี่กันต์ทำเหมือนตัวเองตัวเล็กมาก เอาหัวมาผิงไหล่ผม ถึงผมถึก แต่ผมก็หนักเป็นนะพี่กันต์

“งั้นต้องมีของมาแลกเป็นการทดแทน”

“ทำไมต้องแลก ไม่เกี่ยวกับธามเลยสักนิด”

“ค่าที่พัก”

“บอกเองว่าให้ธามนอนนี่ งั้นธามกลับและ” ผมพูดแล้วทำท่าจะลุกแกล้งพี่กันต์ แต่ระดับพี่กันต์ หนึบมาก จมูกโด่งๆเริ่มไซร้ซอกคอ บอกได้คำเดียวว่า ยอมตาย....

ไม่ๆ ไม่ยอม ผมเรียกสติตัวเองกลับมา แต่เสียงสั่นมากให้ตายเหอะ เหงื่อไหลมือชื้นแล้วผม

“ไม่ยอมก็บอกมาซะว่า เมื่อกี้พูดว่าอะไร” เสียงกระซิบเหี้ยมๆ แต่ใกล้อยู่ข้างหูพร้อมลมหายใจที่จงใจเป่ารดให้ขนลุกเล่นๆ ชักจะทำให้ผมเริ่มสติแตกแบบจริงจัง ไม่รู้ตัวแล้วว่าหลังผมมาเอนนพิงพนักโซฟาเมื่อไหร่แล้วพี่กันต์มานั่งคร่อมมผมเมื่อไหร่ เห้ย! ไม่รู้ตัว บ้าแล้วกุ มึงบ้าแล้วไอ้ธามมมมมมม

“โอเคๆ บะ บอกว่า เหมือนกัน เห้ย อย่ากัด เจ็บ พี่กันต์ โอ้ย...” ผมใกล้บ้าเต็มทีแล้ว ร่างกายเริ่มไร้การควบคุมไปทีละอย่างสองอย่าง อย่างแรกก็หัวใจ ไปโน่น เอากลับมาไม่ได้ตั้งนานแล้ว ต่อมาก็มือ เลื้อยไปโอบหลังพี่กันต์เมื่อไหร่วะ อย่างที่สามก็ขา ให้ยืนก็ยืนไม่อยู่แล้ว อย่างที่สามก็ปากเพราะโดนปิดอีกหนแบบจัดหนักพิเศษ... พี่กันต์ ฆ่าผมเหอะ ผมยอมตาย ดีนะที่ยังไม่ต้องออกไปเจอชาวบ้านช่วงนี้

รอยเต็มคอแล้วมั้ง...

“อะไรเหมือนกัน เป็นผู้ชายทำอะไรให้มันชัดเจน” มาขนาดนี้ก็ไม่ผู้ชายแล้วนะพี่กันต์ อย่าเอาคำพูดแบบครูฝึกรด.มาบอกผมตอนนี้ได้ไหม คิดอะไรไม่ออกแล้ว!

“รักแล้ว พอใจไหม” ผมพูดแล้วมองตาพี่กันต์ที่อยู่ห่างกันแค่นิดเดียวจนเห็นนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มที่สะท้อนเป็นหน้าผมที่อธิบายไม่ถูก สีหน้าแบจะยิ้มก็ไม่ใช่จะร้องไห้ก็ไม่เชิง พี่กันต์ยกมือขึ้นขยี้หัวผมแล้วก้มลงหอมแก้มผมแบบหนักๆอีกฟอด ก่อนจะลุกขึ้นหล่อยให้ผมนั่งแบบมนุษย์ปกติ จัดการสติตัวเอง

“ยิ่งกว่าพอใจ” เสียงที่พูดมีความสุข ยิ้มกว้าง แล้วพี่กันต์ก็ลุกขึ้นยืน บิดซ้ายบิดขวา

“เดี๋ยวจะไปอาบน้ำ เตือนไว้ก่อนนะว่าถ้ายังไม่อยากโดนอะไรวันนี้ห้ามยั่วพี่เด็ดขาด”

พี่กันต์พูดแล้วก็เดินขึ้นบันได ยังจะหันมายิ้มให้อีก ผมว่าพี่กันต์เข้าใจอะไรผิดไปนะ ผมไม่เคยยั่วอะไรเลยเหอะ แล้วเมื่อกี้แค่นั่งเฉยๆ มาเลื้อยเอง จัดเองล้วนๆ คนยั่วน่ะพี่กันต์ตลอด คิดแล้วก็ปวดหัว ผมเดินเข้าครัวไปหาของกิน เปิดตู้เย็นออกมานึกว่าจะเจอของอะไรพอยัดใส่ท้องบ้าง ก็เจอแต่น้ำเปล่ากับของสด มองไปมองมาก็เจอมันฝรั่งกระป๋องที่เหลืออยู่ครึ่งแต่ไม่มีฝาปิดแช่อยู่ เป็นกันไหมที่ไม่ว่าอะไรเหลือก็ยัดใส่ตู้เย็น ผมน่ะเป็นแบบนั้น ผมหยิบมันฝรั่งเข้าปาก แล้วก็ปิดตู้เย็นมาชงโกโก้ผสมน้ำเย็นให้ตัวเองกิน (ใส่น้ำเย็นให้มันซดเลย ไม่ชอบร้อนๆ)

หน้าประตูตู้เย็นมีสูตรอาหารเขียนเอาไว้อีกแล้ว แต่สังเกตว่าใต้เมนู มีลายมือยุ่งๆเขียนว่า

‘พาชายกลางไปฆ่าเห็บ ไปดูดฝุ่นรถ ซื้อแชมพูหมา ข้าวหมด จ่ายค่าไฟ’

ผมยิ้มกับโน้ตเตือนตัวเองของพี่กันต์ เบื้องหลังของผู้ชายเพอร์เฟ็คโปรยยิ้มแจกไปทั่วในสายตาคนนอก คือลูกคนกลางของครอบครัวมีอันจะกินที่ไม่สนใจเงินในบัญชีของพ่อแม่เท่าไหร่ คือน้องชายที่เปรียบเสมือนลูกน้องในแก๊งค์สำหรับพี่ชายนักธุรกิจเพลย์บอย พี่ชายที่คอยพาน้องชายที่เป็นหมอซื่อๆให้ห่างจากเรื่องน่าปวดหัว เพื่อนที่ใจเย็น พึ่งพาได้ แต่ก็พร้อมจะแลกหมัดเพื่อเพื่อนในกลุ่ม เจ้านายที่ยอมให้หมาตัวใหญ่สี่ตัวเลียหน้าด้วยความเต็มใจทำเหมือนพวกมันเป็นคนที่มีสี่ขาหน้าขน และเป็นผู้ชายยิ้มเก่ง ใจดี แอบลามก แต่ก็จริงใจตลอดมาสำหรับผม

เสียงพี่กันต์เดินลงมาจากบันได อาบน้ำเร็วใช้ได้

“กินอะไรอ่ะ” พี่กันต์เดินลงมาพร้อมกับชุดนอนไม่แคร์สื่อตามประสาเจ้าบ้าน อันประกอบด้วยเสื้อยืดย้วยๆที่แถมจากอาหารสุนัข และกางเกงบอลที่ผมว่าถ้ากระตุกก็มีหลุดง่ายๆ ทำให้ความดูดีครอปลงไป15% แต่ก็ยังดูดีมากว่าผมเหมือนเดิม

“มันฝรั่ง” ผมยกกระป๋องให้พี่กันต์ดู

“ของมังคุดนะ” พี่กันต์พูดกลั้วหัวเราะ ...เชี่ยละผม แย่งขนมหมากิน

“ไม่เป็นไรหรอก มังคุดสะอาดนะ” ช่วยให้ผมรู้สึกดีขึ้นเยอะเลย... จริงๆ แล้วไอ้ที่ตรงขอบกระป๋องที่ผมเห็นว่ามันเยินๆนี่ก็คงเป็นเพราะรอยฟันหมาใช่ไหม เข้าใจแล้วล่ะพี่กันต์ ต่อไปกินอะไรผมจะถามก่อน

“อิ่มเลย” ผมพูดเซ็งๆ

“ไปอาบน้ำไป กลิ่นเหล้าหึ่งเลย” นั่นไง พูดไม่ดูอีกแล้ว ก่อนหน้านี้คร่อมผมบนโซฟานั่นก็ทั้งกลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรี่จากผับ พออาบน้ำกลิ่นหอมมาแล้วว่าผมเชียว

“โหก่อนหน้านั้น กลิ่นพี่กันต์ยิ่งกว่านี้อีก ทำไม รังเกียจเหรอ ผมเดินเข้าไปใกล้แล้วหัวเราะฮึๆ”

“พูดแบบนี้อยากให้อาบให้ใช่ไหม” พี่กันต์จับแขนผมแล้วหัวเราะในลำคอ ผมเดินเบี่ยงดึงมือเดินรีบชิ่งไปอาบน้ำก่อนจะเปิดโอกาสให้พี่กันต์เล่นบทอีโรติกกับผมอีกรอบ


เปิดห้องนอนพี่กันต์อากาศเย็นเฉียบก็เข้าปะทะหน้าแอร์เปิดจนเย็นฉ่ำ ผมว่าผมอาบน้ำไม่นานนะ แต่พี่กันต์ก็นอนหลับไปแล้วเรียบร้อยอยู่ท่ามกลางบรรดาหมอนกับผ้าห่มที่คลุมจนเหลือแต่หัว ไม่มีที่เหลือให้ผม นี่ไม่ใช่ในนิยายน้ำเน่าที่ผมจะลงไปนอนกับพื้นเพราะไม่มีที่นอน แล้วให้กลางดึกพี่กันต์ตื่นขึ้นมาอุ้มขึ้นเตียงห่มผ้าห่มให้ ผมรู้ว่าถ้าเป็นแบบนั้นพี่กันต์จะไม่มีทางตื่น หลับลึกเหมือนตายแบบพี่กันต์ ไม่มีทางๆ ผมพยายามเคลียร์ที่หาตัวแทรกลงไปนอน เอามือและเท้าเขี่ยๆ และขอบคุณที่สวรรค์เมตตา พี่กันต์รู้สึกตัวตื่น ขยับๆที่ให้ผมนอน

“อาบน้ำนาน เปลืองน้ำ” พูดทั้งที่ตาปรือแต่ก็ยังจะล้อผมเล่นอีก นานบ้าอะไร พอๆกับที่พี่กันต์อาบนั่นแหละ ผมว่าพี่กันต์เหนื่อยแล้วหัวถึงหมอนเลยหลับมากกว่า มาว่าผม

“ก็เห็นบอกเหม็นเหล้าเลยอาบสะอาดๆ” ผมดึงหมอนให้เข้าที่เข้าทาง ลากผ้าห่มอีกผืนขึ้นมาห่ม ถอดแว่นวางเอาไว้ เตียงใหญ่และหมอนกับผ้าห่มมีเกินจำเป็นมาก ไม่ต้องกลัวกรณีนอนอยู่ใต้ผ้าห่มยืนเดียวกันแล้วซุกหาไออุ่นโดยบังเอิญ ไม่มีทางเกิดบนเตียงแห่งนี้

“ไหนมาดม” พี่กันต์พูดอู้อี้ ยังไม่ลืมตาเลยด้วยซ้ำ จังไรได้ทุกเวลาแม้แต่เวลาง่วง

“ลืมตาให้ได้ก่อนเหอะ ธามปิดไฟนะ” ผมพูดแล้วก็ปิดสวิตช์ไฟหัวเตียง ไฟดับลง ห้องมืดสนิทเพราะสายตายังไม่ชิน ผมหลับตาลง นอนตะแคงหันหน้าไปทางพี่กันต์ ลืมตาอีกครั้ง สายตาเริ่มชินกับความมืดพี่กันต์ลืมตามองผมยิ้มๆ

“รักธาม ฝันดี” เสียงนุ่มๆมาพร้อมกับริมฝีปากที่แตะกันเบาๆอีกครั้ง ผมยิ้มในความมืด...

“ฝันดี รักเหมือนกัน” ผมกระซิบ เห็นรอยยิ้มลางๆของพี่กันต์ในความมืดเป็นภาพสุดท้ายของคืนนี้ ก่อนที่ผมจะหลับตาลงเพราะความเหนื่อยล้าสะสมมาทั้งวัน




……………………………………………………………………………
(นายtalk)

ผมต้องขับรถไปรับมัน เพราะมันไม่มีรถ แล้วมันใช่ความผิดผมไหมที่มันไม่มีรถ ก็ไม่ใช่อีก ใครรีบให้มันขายรถไม่ทราบ แล้วที่มันอยากไปงานเทศกาลขนมอาหารบ้าบอของมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับอาชีพผมแม้แต่นิดเดียว และที่สำคัญสุดๆไปกว่านั้นคือมันรู้ได้ยังไงวะว่าผมเข้ากรุงเทพมาทำธุระ แม่นมากขนาดที่พอผมลงจากมอเตอร์เวย์มันก็โทรมาหากันเลยทีเดียว

“นาย ไปฟู้ดแฟร์กันเหอะ” เสียงมันร่าเริงอย่างไม่น่าให้อภัย ผมมองนาฬิกา บ่ายสอง ผมกำลังอยู่ใกล้กับทางแยกที่จะต้องเลี้ยวเพื่อกลับบ้าน หรือไม่งั้นผมก็ต้องตรงไปเพื่อไปฟู้ดแฟร์กับไอ้หมิง ไอ้ต่างด้าวจิตแตก

“กูจะกลับบ้าน” หิวๆอยู่ด้วยตอนนี้

“นายไปเหอะ เลี้ยงข้าวเลย อยากกินอะไรเลี้ยงหมด” เอาเงินกับของกินมาล่อ คิดว่าผมเป็นคนยังไงวะ

“มึงอยู่ไหน”

“คอนโด ไม่มีรถ มารับหน่อย”

“อีกครึ่งชั่วโมง ถ้ามึงลงมาไม่ทันรถกุก็อด บาย” ผมวางสายจากไอ้ตัวป่วนชีวิต พอดีกับที่ไฟแดงเปลี่ยนเป็นไฟเขียว ผมถอนหายใจเหยียบคันเร่งตรงไปตามทางไปคอนโดไอ้หมิงจนได้

ไม่ใช่เห็นแก่กิน เห็นแก่ที่มันเลี้ยงหรอก แต่ไม่ได้เจอมันพักนึงแล้ว เอาตามตรงก็เหงาปาก ไม่มีคนให้ด่าซึ่งๆหน้า

เห็นแต่ไกล ผู้ชายตัวสูงใส่แว่นกันแดดทำหน้าตาเหมือนหลงมาจากทัวร์จีนนั่งรอผมที่ป้ายรถเมหน้าคอนโด ช่วงนี้มันต้องติดรถหมอธามให้ส่งมันไปขึ้นBTSไปทำงาน ไม่ก็รถกันต์เพื่อนซี้มันเวลาจะไปไหนต่อไหน เพราะไอ้บ้านี่มันนั่งรถเมไม่ค่อยเป็น แล้วที่ที่มันจะไปแต่ละที่ ไม่ได้อำนวยต่อคนที่ไม่มีรถเลยสักที่ ผมชะลอรถจอดเทียบฟุตบาท ดีหน่อยที่วันนี้ผมเอาซีวิคของพ่อมา ไม่งั้นก็ได้นั่งกระบะยกสูงสภาพไม่ได้ล้างมาชาติกว่าๆไปกลางเมืองแล้วล่ะ

“เมื่อไหร่รถมึงจะได้” ไอ้หมิงขึ้นรถมา ถอดแว่นกันแดดเอาหน้าอังแอร์หน้ารถ ร้อนนิดร้อนหน่อยไม่ได้ เป็นหมีขาวหรือเปล่า

“อาทิตย์หน้าล่ะมั้ง นาย..คิดถึง” มันตอบแล้วหันมายิ้มหวานให้

“เออ”

“ไม่คิดถึงเราเหรอ” ไอ้หมิงยังคงอ้อนตีนอยู่

“มึงโทรหากุทุกวัน กุต้องคิดถึงมึงด้วยเหรอ” ผมตอบมัน แล้วก็ยิ้มตบท้าย


วนหาที่จอดรถอยู่เกือบชั่วโมงเห็นจะได้ไม่รวมเวลาที่รถติดระเบิดเระเบ้อกลางเมือง ส่งไอ้เชฟต่างด้าวไปวิ่งวนหาที่จอดรถก็ไม่ได้ช่วยอะไร ผมโคตรหิว หิวจนจะกินควายได้ทั้งตัว คนก็แน่น ผมไม่เข้าใจจริงๆว่าขนาดห้างสรรพสินค้ามีเยอะขนาดนี้แต่ทำไมคนถึงยังแน่น ยิ่งสร้างเยอะ คนก็ยิ่งเยอะขึ้น แถมเยอะทุกที่ด้วย จอดรถเสร็จก็พุ่งเข้าหาเป้าหมาย เทศกาลอาหารก็สมเป็นเทศกาล อาหารเยอะมาก นานาชาติ นานาชนิด ผมตรงดิ่งไปที่ร้านแรกที่เห็นโดยไม่ต้องรอคำทัดทานหรือคำแนะนำใดๆจากไอ้เชฟสิงคโปร์ผู้เชี่ยวชาญ ผมมันลิ้นจระเข้ กินได้หมด ยกเว้นอาหารที่ตัวเองทำ

“อะไรอ่ะ” ซุ้มขนมญี่ปุ่นครับ ผมไม่สันทัดมากเรื่องเมนูอาหาร ไอ้แป้งรูปปลานี่มันคือะไร แต่มันน่ากินนะ ข้างในมีไส้ถั่วแดงด้วย หิว กินของหวานของคาวก่อนก็ช่างมันเหอะ เดินกินไปเรื่อยๆถล่มเงินไอ้หมิงให้กระเป๋าแหกไปเลย

“ไทยากิค่ะ” คนขายบอก ชื่อก็จำยากอีกแล้ว

“อันนึง” มันอันใหญ่ ซื้ออันเดียวพอ ไม่อร่อยหรือกินไม่หมดค่อยโยนให้ไอ้หมิงมัน

“หมิงมึงจ่ายตังค์นะ ตามสัญญา” ผมหันไปบอกไอ้หมิงที่มองหาร้านเป้าหมายของมันอยู่ เชฟหันมามมองขนมที่ผมซื้อแล้วขมวดคิ้ว

“มันหวานนะเอาไว้กินกับชา กินเปล่าๆมันเลี่ยน” หมิงเตือนตามประสาผู้เชี่ยวชาญทางด้านอาหาร พูดอย่างงั้นแต่มันก็ต้องจ่ายเงินตามที่มันออกปากไว้อยู่ดี อันแค่นี้แต่แพงใช่เล่น แค่แป้งกับไส้ถั่วแดงเอง ผมยกขึ้นมาดมพิสูจน์กลิ่นก่อน ก็หอมดี...

“เลี่ยนเหมือนมึงนั่นแหละ” ผมพูดสวนมัน แต่ก่อนคงเป็นอารมณ์แบบเหวี่ยงๆ ตอนนี้พูดขำๆ

“เคยกินเหรอถึงรู้ว่าเลี่ยน” ผมพูดไม่ชัดยังจะต่อปากต่อคำอีกนะมัน เคยไม่เคยก็มีมันคอยวนเวียนในชีวิตมาสามปีกว่าแล้ว ผมลองกินดูก็ไม่เห็นจะเลี่ยนตรงไหน อร่อยดี สงสัยไอ้หมิงมันเคยไปกินร้านไม่อร่อยมา หรือเพราะผมมันลิ้นจระเข้

“ไหนมึงว่าเลี่ยน อร่อยดีออก ไปกินร้านไม่อร่อยมาอ่ะดิ ลองกินดู” ผมยื่นให้มันกิน ไอ้หมิงไม่รับแต่ก้มลงมากัดไปคำนึง ไม่ได้แคร์สายตาประชนที่มองอย่างมีนัยยะเลยสักนิดเดียว จะออกสื่อไปไหมวะ กลางห้างนะเว้ย

“หวานไปอยู่ดี” เรื่องมากนะมันเรื่องอาหาร ตั้งแต่รู้จักกันมามันเรื่องมากแค่แบบนี้ล่ะ นอกนั้นอะไรก็ได้ ยังไงก็ได้ อาจจะเป็นด้วยอาชีพการงานมันที่มาทางด้านนี้แล้วกินแต่อะไรที่รสเลิศ ปรุงอะไรที่อร่อยจนน้ำตาจะไหล ส่วนผมมันคนที่ทำอะไรกินไม่ได้สักอย่าง เลยขอไม่เลือกกินแล้วกัน ผมเดินกินขนมกิๆอะไรสักอย่างที่คนบอกชื่อเมื่อกี้ ผมก็ลืมเรียบร้อย ไอ้หมิงพามาหยุดตรงหน้าบู๊ทใหญ่ของโรงแรมดัง

...ไม่ค่อยเลยมึง มาอุดหนุนที่ทำงานตัวเอง

“เชฟหมิงหวัดดีค่ะ/ครับ” พนักงานที่มาขายขนมยกมือไหว้กันเป็นทิวแถวเมื่อเห็นเชฟต่างด้าวอย่างมันแวะมาเยี่ยมถึงที่ อาหารโรงแรมมีจำพวกเบเกอรี่ ขนมชิ้นเล็กชิ้นน้อย โรงแรมมันดังมากเรื่องเบเกอรี่ผมจำได้ลางๆว่าไอ้หมิงเคยเล่าให้ฟัง แต่หมิงมันไม่ได้ทำเบเกอรี่หรอก ทำแต่พวกอาหารคาวเป็นจานๆ

“เอาไรป่ะ”

“เลือกมาดิ กุกินหมด” ผมกินง่ายอยู่ง่ายครับ แล้วอีกอย่างคือขนมน่ากินทุกอย่างเลยให้ตาเหอะ ยิ่งหิวๆ ของหวาน อะไรพวกนี้ กินแล้วมีความสุขมาก จะหายเหวี่ยงหายอารมณ์เสีย ถ้าไอ้หมิงมันรู้ความลับข้อนี้ของผมมันคงเอาขนมมาประเคนผมทุกวัน เพื่อทำให้ปากผมมว่างจะด่า

“เพื่อนเชฟเหรอคะ หล่ออ่ะ” ซึ่งๆหน้ากันเลยทีเดียว กำลังจะเงยหน้าขึ้นมารับคำชม แต่ไอ้หมิง ก็หันขวับไปหาน้องพนักงานที่เอ่ยปากชมผมในทันใด ไอ้ตี๋ยิ้มมุมปากอย่างมีมารยาท

เสียงนุ่มๆ ติดสำเนียงจีนตอบอย่างสุภาพช้าๆ

“เปล่า แฟนพี่ครับ”

จบป่ะครับน้อง แฟนกันชัดไหม....





















เชี่ยยยหมิง!


 ไม่ใช่ ไม่จบ มึงบ้าเหรอ ผมหันขวับถลึงตามองไอ้หมิงที่ก้มหน้าก้มตาเลือกคีบขนมใส่กล่องอยู่อย่างสำราญที่ได้ป่าวกระกาศความเท็จกับคนทั้งร้าน ใครแฟนมึงวะ ผมไม่เห็นจะรู้เรื่องตอนไหนที่ไปตกลงเป็นแฟนกับมัน หรือผมละเมอตอบมันวะ ไม่ใช่นะเว้ย มันไม่เคยมีเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้น ผมเตะขามันแล้วส่งยิ้มหวานให้น้องผู้หญิงที่ช็อคไปแล้ว...

หมดภาพพจน์กุ หมด!

“ไม่ใช่ครับ ไอ้หมิงมันพูดเล่น”

“ไม่ใช่แต่ก็เร็วๆนี้แหละ อยู่ในช่วงศึกษาดูใจกันอยู่” ไอ้หมิงเงยหน้าขึ้นมามองผมแล้วพูดอย่างอารมณ์ดี ไอ้บ้า เป็นดาราเหรอพึ่งรู้ ตอบมาได้ เซเลปไปไหมมึง ตั้งแต่ผมยอมลืมความผิดอภัยโทษให้มันมันก็ชักจะเหิมเกริมมีความสุขกับการกวนประสาทผมมาก อยากจะกลับไปเป็นโหมดโหดแต่ก็โหดไม่ลงแล้ว ความรู้สึกมันไม่โมโหแบบเดิมแล้ว ได้แต่ด่าเหน็บมันไปวันๆ แล้วที่ด่าหน้าผมก็ยังไม่บูด... มันเลยอ้อนตีนหนักกว่าเก่าเพราะรู้ว่าผมไม่ได้โกรธจริง

“พอเหอะมึง แคร์กุบ้าง” ผมพูดเพลียๆ ส่งยิ้มไปให้น้องคนเดิมอีกรอบแต่น้องหน้าเสียไปแล้ว ไม่อยากจะให้น้องเสียความมั่นใจที่เอาตัวเองไปเปรียบกับมนุษย์ประหลาดอย่างไอ้หมิงจริงๆ มันเลือกขนมเสร็จก็เดินออกมาจากบู๊ทเบเกอรี่โรงแรมมันอย่างมีความสุขเป็นที่สุดที่ได้ประกาศศักดา กับผู้หญิงก็ยังไม่เว้นนะมัน

“สนุก”

“เดี๋ยวกุต่อยสนุกอะไร” หมิงไม่ตอบ แต่พาเดินไปที่ร้านน้ำผลไม้ไฮโซ ซื้อแล้วยื่นให้ผม

“จะได้ไม่ติดคอ”

“คิดได้เหมือนกันนะมึง” ผมรับมาแล้วยิ้มให้มัน น้ำผลไม้เย็นช่วยให้สดชื่นและอยากจะกินอย่างอื่นขึ้นมานทันใด

“ก็คิดอยู่ตลอดนั่นแหละ” มึงมันเลี่ยนหมิง มึงมันเลี่ยน...


…………………………………………………………………………………………………………………25-5-2012

นอกจากจะอัพช้า ยังสั้น ยังไร้สาระ ยังงี่เง้า ชื่อตอนยังตันเลยเอาดิ เห็นคนเรียกร้องหานายเลยเอามาให้  ตอนนี้ปวดประสาทมาก เหมือนตันเบาๆ เฮอะๆ กำลังจะเปิดเทอม เลยทำให้เกิดความซึมเล็กๆ อาจจะไม่ไหลลื่นปรื้ดปร้าด... ใครติดตามมาอ่านแรกๆคงจะรู้ว่าพอเปิดเทอม คนเขียนหายหัว แต่ตอนนี้ยังไม่หาย ถ้ามันหนักหนาจะมาประกาศสถานการณ์ฉุกเฉินเช่นเดิม แต่ตอนนี้ยังไม่มาถึง ก็อย่าพึ่งวอรี่(บอกตัวเอง) 55555555

ขอโทษด้วยสำหรับใครที่ลุ้นNCนะจ้ะ ยังไม่มีเช่นเดิม 555555 (สรุปเลิกอ่านกันหมด คนเขียนทรุด)

ต่อจากนี้จนถึงเปิดเทอม (ที่กำลังจะมาถึงในอีกไม่กี่วัน) จะพยายามอัพให้ถี่กว่านี้เท่าที่สติปัญญาจะอำนวย ขอบคุณที่ติดตามอ่านกัน แม้เรื่องราวมันจะช่างไม่คืบหน้าและเฉื่อยชา

ขอบคุณคนอ่านทุกคน รักมากมายมหาศาลจุ้บๆ

ปล. สปอย บทหน้าไปสนุกสนานที่บ้านอาม่าธามกัน ดราม่าหรือไม่ลุ้นเอา 555555555555555555555555555555555555
ปล2. คนอ่านเยอะ เริ่มสติแตก เกิดความกดดันเบาๆ5555

[hikikomori]

^^ มาจิ้มอย่างไว

ในที่สุดดดดด ในที่สุดดดดด...
ธามก็บอกรักพี่กันต์แล้ว กรี้ดดดดดดด
ดีใจกะพี่กันต์ด้วยนะฮ้าา

ส่วนเชฟหมิง เดี๋ยวนี้เริ่มประกาศศักดาแบบไม่เกรงกลัว
ก็ยังเอาใจช่วยเสมอจ่ะ

[savada]

55555555+   วันนี้มารออย่างคาดหวังและสมหวัง  อ้ากก ดีใจเว่ออ


พี่ธามๆๆๆๆ  น่ารักอะ   ตรงคำว่า"เหมือนกัน"เนี่ยยย  อร้ายยยย

พี่กันต์ช้าๆนะช้า  5555+

พี่นายพี่หมิงคิดถึงที่สุดเลยค้าบบบบบ

อ้ากน่ารักมากกกอ่าๆๆๆๆ

[Azitten]

กะแล้ววววว่าต้องมาลงดึกๆๆ กำลังจะปิดคอมแล้วเชียวว

มีพี่กันต์กะหมอธามมาทำให้นอนหลับฝันดีแล้ววววววววววว 

อ๊ากกกตอนนี้มันหวานนะ เลี่ยนด้วย บอกรักกันแล้วอะ อิจฉาาพี่กันต์มากก
แบบนอนหลับบฝันดี ยิ้มหวาน อิจฉาาาาพี่กันต์ อยากมีแบบนี้มั่งงงงงง
 

นายก็ยอมเชฟหมิงไปเยอะแล้วเนอะ เชฟหมิงสู้ๆๆๆๆๆ อีกนิดเท่านั้น

จะเปิดเทอมแล้ว ตั้งใจเรียนนะค่ะ จะรออ่านทุกกวัน
คิดถึงงงพี่กันต์ตลอดเวลาาาาาเลยอะค่ะ แบบ อยากจะก๊อปปี้พี่กันต์มาอีกสักคน แล้วจะรีบไปร่ายคาถาอีแพงใส่ 5555

[Yunatsu]

 
ขำพี่หมิงอะ
ก๊ากกกกกกกกกก
พี่นายก้ปากแข็งงงงง ไม่ยอมมมมมมมม บอกซะที

ไม่เหมือนธามเลยยย ยอมแล้วเนี่ยยยย

แต่จะว่า ไป ธามปากแข็งกว่าอีกนะ
พี่กันต์ใช้เวลาตั้ง 8 ปี
พี่หมิงใช้แค่3   ปีเอง
เอางี้พี่หมิง ไว้จีบพี่นายครบ8ปีเมื่อไหร่พี่นายจะบอกพี่เองอะว่ารัก
 

[why yyy]

ในที่สุดธามก็บอกรักพี่กันต์   แถมหวานได้อีก  อ่านไปหัวเราะไป ไม่รู้มีใครหลอนเสียงหัวเราะเรารึเปล่ายิ่งดึกๆด้วย  ฟินสุดๆเมื่อได้เจอนายกับเชฟต่างด้าว

[jindavil]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด วันนี้เจอเรื่องหนักๆเหนื่อยๆเปิดมา อัพแล้วแทบกรี๊ดลั่นห้องค่ะ โอ๊ยยบอกรักกันแล้วววว กรี๊ดๆ!

[ErosAmor]

อ๊ากก คำบอกรักจากปากธามนี่เล่นเอาคนอ่านเขิน เคลิ้มแทนพี่กันต์เลยทีเดียว
รักเหมือนกัน กรี๊ดๆ น่ารักไปเเล้ว 

[Cardiac]

เขินนนนนนนน

[shiro_niji]

โธ่พี่กันต์ อุส่าห์แอบลุ้น ทำแค่เนี้ย (แอบหวังว่าพี่กันต์จังจะมากกว่านี้)

[MoMoRin]

อ๊ายยยยยย พี่กันต์พี่ธามหวานเกิ้นนน อิจฉามากกกกกก /// พี่หมิงพี่นายก็รักกันแบบโหดๆเนาะ ฮ่าๆๆๆ

[PetitDragon]

 


สำเร็จแล้วนะพี่กันต์


รอขั้นต่อไปอยู่ 

[noy]

ในที่สุดก็บอกรักเสียที
 

[stupidchild]

อื้อหือออ บอกรักกันแล้วซะด้วย

[RoseBullet]

ดีใจแทนพี่กันต์ ในที่สุดความพยายามก็สัมฤทธิ์ผล เย้~
 
ธามน่ารักนะ ที่คิดไม่ถึงคือตอนที่ธามบอกรักพี่กันต์กลับตอนก่อนนอน เพราะธามแลดูเป็นคนปากแข็ง
แต่คิดว่าหลังจากเปิดเผยความรู้สึกกันไปแล้ว ธามคงจะปากตรงกับใจบ่อยขึ้น (ชอบอ่ะ!)
ส่วนอีกคู่ เชฟเปิดเผยมากกกอ่ะ ดีนะไม่โดยพี่นายตั๊นหน้าสลบกลางงาน ฮ่าๆ

[gupalz]

กว่าธามจะหลุดคำว่ารักออกมา ตอนที่ 54
ถ้าถึงฉากสยึมกึ๋ยนี่คงจะอีกนานแน่เลย

[bow55]

ในที่สุดธามก็รับรักพี่กันต์ คิคิ
แค่นี้เราก็มีความสุขแล้ว

[goosongta]

รู้มั้ยสาเหตุที่อ่านเรื่องนี้ก็เพราะรอลุ้นว่าพี่กันต์จะได้กินธามเมื่อไหร่
อ่านแล้วก็ลุ้นตลอด พี่กันต์แสนดีมาก อดทนได้รอได้อย่างมั่นคง คงไม่มีผู้ชายแบบนี้ในโลกแล้วล่ะ
บางเรื่องพอพระนายได้กันก็มีแต่ฉากแบบนั้นเยอะไปหมด บางทีก็น่าเบื่อ
ชอบนะจ๊ะ

[beautifuldead]

เอาละวุ้ยๆ เฮียต่างด้าวเวอร์ชั่นอ้อนอวัยวะเบื้องล่าง น่าร้ากกกกก555
คุณเจ้าของฟาร์มแลดูอ่อนข้อลงให้เยอะนะ ^^


รอลุ้นความดราม่าตอนหน้าดีก่า หรือจะลุ้นว่าคู่ไหนจะตัดเข้าncก่อนกัน55

[Zarunghaja]

โอ้ยยยยยยยย กันนนนนนต์ ธามมมมมม 


หมิงงงงงง นายยยยยย 

น่ารักกกกกกก
 

 

[iDistort]

กันต์-ธาม น่ารักกกกกกก 

 

[DraCo_SLa13]

อร๊ายยยยยยยยยยยยย  พี่นาย  มาดโหดๆพี่หายไปไหนโหม๊ดดดดดดดดดดดดด

หวานอ่ะ จะลงไปดิ้นอยู่แล้วเนี่ย

[nn~~NN]

ตื่นเช้ามาอ่าน น้ำตาลเข้าเส้นเลือดเลยอ๊ะ 
ในที่สุดธามก็ยอมรับแล้ว กรี๊ดดดดดดด

[ASSASSIN]

วุ้ย สารภาพรักกันต์แล้ว   เอิ๊กๆๆๆ   คนอ่านมีฟามสุข

ส่วนนาย หิวจนเบลอ แก้ตัวเกือบไม่ทัน 5555+

[ทิวลิปสีส้ม]

5555555 มีพัฒนาๆ บทนี้มีพัฒนา
แต่แอบอยากให้ธามปากแข็งกว่านี้เพื่อจะมีพัฒนาไปไกลกว่านี้ กร๊ากๆ
แบบนี้ก็ดี หวานดีอ่ะ ทั้งสองคู่เลย
คอยลุ้นตอนไปบ้านอาม่า จะเข้าหาครอบครัวกันแล้ว วิ๊วววว
ว่าแต่ธามกินขนมหมา ฮ่าๆๆๆๆ อร่อยป่ะลูก

[navysilver]

ตอนนี้ขนมหวาน ตอนหน้าขอเป็นของคาวได้ปะ เดี๋ยวเลี่ยนนนน 555555 

[wan]

ความอดทนของกันต์จะยืดยาวอีกนานแค่ไหน 
อีกอย่างไม่รู้ใครยั่วใคร จริง ๆ แล้วความคิดของธามก็น่าสน เพราะตัวเองเป็นคนเริ่มก่อนทุกครั้ง 
ส่วนอีกคู่ นายเริ่มรู้ใจตัวเองพร้อมแอบยอมรับกลาย ๆ 
+1 พร้อมเป็นกำลังใจให้ ครับ