55
ลูก
...
(กันต์talk)
ผมนั่งพิงโบโซ่หน้าระเบียงบ้าน มือเกาหลังหูให้ชายกลาง มองถุงทองกับมังคุดกำลังพยายามแย่งผ้าขี้ริ้วกันอยู่ อารมณ์ดีแบบฉุดไม่อยู่ พึ่งส่งธามกลับคอนโดไป อยากจะอยู่ต่ออีกนานๆ แต่ตัวมารขัดความสุขที่เรียกว่าน้องชายโทรเรียกให้ผมไปรับกลับบ้านพร้อมยื่นคำขาดมาว่าแม่สั่งให้ผมกลับ ด้วยความขี้เกียจผมเลยยื่นข้อเสนอที่ไม่ต้องเหนื่อยมากคือผมจะรอมันที่บ้าน ยังไงไอ้ก้องมันก็ต้องมาเพราะมันชอบเล่นกับหมา แล้วที่บ้านไม่ได้เลี้ยงหมา เพราะแม่ผมเลี้ยงแมว เรื่องนี้ก็เป็นเหตุผลนึงที่ผมย้ายออกมาอยู่เองเพื่อที่จะได้เลี้ยงหมาแบบที่ผมชอบ
รถแท็กซี่สีบานเย็นจอดหน้าบ้าน ไอ้ก้องเดินยิ้มร่าเปิดประตูเข้ามา
“กันต์ หิวอ่ะ”
“มาม่า”
“เห้ย ไม่เอา”
“กลับไปกินบ้านดิ”
“นี่ก็บ้านนะ” มันพยายามจะเกลี้ยกล่อมให้ผมไปทำอะไรสักอย่างให้มันกิน ฝันไปเหอะ ผมจะไม่ออกแรงทำงานอะไรทั้งนั้นวันนี้ ผมจะดื่มด่ำกับความสุขสุดขีดที่ได้มอร์นิ่งคิสจากธาม รอมาแปดปี เพื่อวันนี้วันเดียว เหมือนที่เขาเรียกกันว่า ฟิน ผมก็เข้าใจแล้วว่ามันคืออะไร
“ไม่เกี่ยวไปเลย ขึ้นรถ” ผมลุกจากระเบียง ตบหัวเพื่อนรักผมทั้งสี่เบาๆ
“ไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าเหรอวะ” ก้องมันกังขากับเครื่องแต่งกายของผม ทำไมวะ เสื้อยืด กางเกงขาสั้น รองเท้าแตะ ก็ไปส่งมันที่บ้าน แล้วบ้านนั้นก็บ้านผม จะแต่งตัวอะไรเยอะแยะ เพื่ออะไร
“ทำไม กลับบ้านจะให้ผูกไทเหรอ ขึ้นรถ” ผมสั่งมันแล้วล้วงกุญแจเปิดล็อค เปิดล็อคอีกคัน ไอ้ก้องขึ้นอีกคัน ถ้าเขาให้ไปรักษาคนไข้เตียงซ้ายมันคงฉีดยาให้คนไข้เตียงขวา
“เปิดไม่ออก”
“อีกคันนึง เซ่อขนาดนี้มึงเรียนจบได้ไงวะ”
“สภาพแม่งไม่เข้ากับรถ” ก้องมันพึมพำ ผมได้ยินนะครับ ผมคนขับ รถก็รถผม นี่ก็บ้านผม มันก็มาวิพากษ์วิจารณ์ไลฟ์สไตล์พี่ชายมันซะงั้น ใครสั่งห้ามว่าขับรถสปอร์ตห้ามใส่รองเท้าแตะ
“กุลืม มึงลงไปเปิดประตูบ้านให้หน่อย” พอสตาร์ทรถผมก็นึกขึ้นได้ ก้องมันไม่พูดอะไรคราวนี้แค่ยกนิ้วกลางให้ผมแบบเน้นๆ ขอโทษว่ะก้อง แต่กุอยู่ในภาวะทิ้งตัว ทิ้งสติ 1วัน
บ้านใหญ่ผมอยู่ชานเมือง ชานจนแทบจะเป็นปริมณฑลอยู่แล้ว เป็นบ้านที่ผมอยู่ตอนเด็กๆ แต่สภาพมันไม่เหมือนเดิม เพราะล่าสุดราวๆสี่ห้าปีที่แล้วเตี่ยกับม๊าสั่งรีโนเวทบ้านใหม่ ทำเสร็จก็ไม่เหมือนเดิมสักนิดเดียว เหมือนยกบ้านหลังเก่าออกแล้วเอาหลังใหม่วางทับ ใหญ่กว่าเดิม ต้นไม้เยอะ แมวเยอะกว่าเดิม คนที่อยู่บ้านหลังนี้ก็มีเตี่ย ม๊า ก้อง ส่วนผมก็อยู่บ้าน แล้วกฤษณ์ก็อยู่คอนโดใกล้ที่ทำงานมัน กว่าจะขับรถมาถึงก็บ่ายสองเกือบบ่ายสาม ต้นไม้ครึ้มจนบังตัวบ้าน ก้องมันโทรบอกให้คนในบ้านเปิดประตูให้ ส่วนมันก็นั่งกระดิกเท้ามีความสุข
ลงมาจากรถ ม๊าก็เดินมารับถึงหน้าบ้าน ผมยกมือไว้ ยิ้มหวานเอาใจ
“ช่วงนี้ดูยุ่งๆ มีแฟนเหรอ” แค่คำถามแรกก็เล่นเอาผมชะงักไปเลย
“เปล่าม๊า งานเยอะ” ผมเดินชิ่งเข้าบ้าน ไอ้ก้องไม่พูดอะไรแค่แสยะยิ้มกวนประสาท เตี่ยนอนอ่านนิตยสารรถยนตร์ที่โซฟาสบายใจ ไม่สนใจสักนิดว่าผมมาเยี่ยมบ้าน
“กันต์เอาน้ำมาให้เตี่ยหน่อย ใส่น้ำแข็งด้วยนะ”
“มาถึงก็ใช้เลย”
“ใช้ไม่ได้เหรอ” เตี่ยพูดแต่สายตายังมองนิตยสารอยู่ ผมเดินเข้าไปในครัวเทน้ำใส่น้ำแข็งเดินมาเอาเตี่ยที่ลุกขึ้นนั่งรอ ผมวางแก้วแล้วก็นั่งลงยิ้มให้เตี่ยในกรณีที่ในใจเตี่ยอาจจะอยากด่าที่ผมหายหัวไป หรือใช้ให้ผมไปทำอะไรที่ผมไม่ค่อยอยากทำ
“แกมีแฟนเหรอกันต์” พูดเหมือนกันอย่างกับเตรียมมา ผมหัวเราะฮึๆ ผมว่าหัวข้อนี้คงเป็นบทสนทนากันในบ้านตอนผมไม่อยู่ๆแน่ๆถึงได้ถามเหมือนกันแบบนี้
“ไม่มี งานเยอะเฉยๆ” ผมไม่ได้โกหกนะครับ เรื่องจริง ไม่มีแฟน แต่มีธาม...
“เมื่อไหร่จะแต่งงาน” มาอีกแล้วคำถามนี้ แต่ผมไม่หงงุดหงิดหรอกที่ถูกถาม เข้าใจว่าคนเป็นพ่อยังไงก็อยากให้ลูกชายแต่งงานกับผู้หญิงสักคนแล้วมีหลานให้อุ้มอยู่ดีนั่นล่ะ ถึงจะยอมรับกันได้มากแค่ไหน แต่ในใจลึกๆก็คงไม่อยากให้ผมเป็นแบบนี้หรอก
“บอกแล้วว่าแต่งไม่ได้ ไปถามไอ้กฤษณ์ก่อนดีไหมก่อนจะมาถามผม” ผมพูดกลั้วหัวเราะ
“แต่งไม่ได้ งั้นก็แปลว่ามีแฟนแล้ว” ยังไม่จบประเด็นนะเตี่ย
“ไม่มีจริงๆ” ผมยังคงปฏิเสธต่อไป
“เหรออออ” ไอ้ก้อง น้องเลว เสียงเหรอลากยาวเกินความจำเป็นทำให้เตี่ยพยักหน้าอย่างรู้ทัน ไอ้ก้องเดินเข้าบ้านมาพร้อมแมวที่เดินตามมาอีกฝูง แต่แมวในบ้านไม่ค่อยเข้าใกล้ผม เพราะมันคงได้กลิ่นหมา
“แล้วคนที่จีบๆอยู่งี้ อ่ะ ไม่มีเหรออออ” มันเล่นผมแล้วไง
“เป็นไงกันต์ คนนี้ดีไหมก้อง” ในคำถามมีชื่อผม แต่สานตาดันไปจ้องไอ้ก้องให้ตอบ และมันไม่เคยลังเลอยู่แล้ว งานอดิเรกไอ้ก้องคือการเอาคืนผมกับกฤษณ์ทุกวิถีทางเท่าที่จะทำได้ ไม่ว่าจะเอาเรื่องไอ้กฤษณ์มีกิ๊กมาบอกม๊า เรื่องผมคบคนนั้น เลิกกันคนนี้ ปฏิเสธคนโน้น สารพัดเรื่อง สปายชั้นดีของครอบครัว ไอ้ก้องปากรั่วผู้ไม่เคยมีความลับ
“ขับโฟคนิวบีทเทิลอ่ะเตี่ย” มันเผาครับ ผมก็ต้องนิ่ง กับพ่อกับแม่ห้ามโกหกไม่งั้นจะไม่เจริญ ผมจะนั่งปิดปากต่อไป เตี่ยเลิกคิ้วหันมามองผมอย่างประเมินสถานการณ์ พยักหน้ารับรู้ ผมเงียบ
“ไงต่อ”
“ไม่ไงต่อ เปลี่ยนเรื่องๆ ไม่งั้นผมกลับนะ” ผมยื่นคำขาด ผมรู้ มองตาก็รู้แล้วว่าม๊าคิดอะไร ถ้าบอก ม๊าต้องตามไปดู ไปหาให้ได้ว่าคนคนนั้นเป็นใครมาจากไหน แล้วธามก็คงไม่ชอบที่ให้ใครมาวุ่นวายกับชีวิต ม๊าพนักหน้าแล้วก็ยอมเปลี่ยนเรื่องไปคุยเรื่องอื่นแต่โดยดี
อย่าพึ่งตอนนี้เลย ขอให้มันมั่นคงกว่านี้ก่อน...
...
(ธามtalk)
อาม่าป่วย เวียนหัวหน้ามืด ผมเลยถือโอกาสมาเยี่ยม มาช่วยขายของในวันอาทิตย์ ร้านอื่นไม่ขายแต่ร้านทองของอาม่าผมขาย แกกลัวไม่รวย อาม่างกมาก ไม่ได้งกจนโอเวอร์แต่แกก็งกพอๆกับที่แกหาเงินเก่ง มีเสื้อผ้าอยู่สามสี่ชุด ไม่ซื้อใหม่จนกว่าตัวที่ใส่อยู่จะขาดหรือเสียสภาพ เครื่องประดับมีตุ้มหูทองที่แกไม่เคยถอดตั้งแต่สาวๆ แหวนแต่งงานหยกของแก กับสร้อยทองของแกอีกหนึ่งเส้น ปกติอาม่าทำงานคุมพนักงานในร้านขายเอง แต่วันนี้แกนั่งเฉยๆมองลูกหลานนั่งเฝ้าร้านอยู่หน้าเคานเตอร์ ในมือถือยาดม มีผมที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ขายทองอยู่กับพวกเฮียเอาเข้าจริงผมก็ไม่รู้เรื่องอะไร คอยหยิบส่งให้ลูกค้าเลือกมากกว่า
“ทำไมไม่มาอยู่กับอาม่า” อาม่าพูดขึ้นอีกคครั้ง เป็นทุกครั้งที่พอผมกลับมาเยี่ยม อาม่าจะถามผมตลอด
“ไม่เป็นไรม่า ผมอยู่โน่นก็สะดวกดี” คำตอบเดิมเหมือนทุกครั้งที่ผมให้กับอาม่า แกทำหน้านิ่วคิ้วขมวด
“แล้วเมื่อไหร่จะแต่งงาน” คำถามเดิมๆอีกครั้ง ครั้งที่แล้วที่ผมได้ยินคำถามนี้ ผมก็นึกถึงพี่กันต์ ครั้งนี้ผมก็ยิ่งนึกถึงพี่กันต์ ผมจะได้แต่งงานได้ยังไง ในเมื่อพี่กันต์เป็นผู้ชาย แล้วถ้าเกิดวันนึงผมกับพี่กันต์ไปไม่รอด จะมีผู้หญิงคนไหนที่ยอมแต่งงานกับผู้ชายที่ครั้งนึงเคยบอกได้เต็มปากเต็มคำว่ารักผู้ชายด้วยกันเอง
“ไม่มีปัญญาหาเงินไปขอใครที่ไหนหรอกม่า” ถ้าพี่กันต์เป็นผู้หญิง ในความจริงผมก็ไม่มีปัญญาหาเงินอยู่ดี ในเมื่อเล่นขับ Z4 มือหนึ่งถอยจากศูนย์อัพเครื่องเต็มสูบ แต่ผมมันขับนิวบีทเทิลมือสอง ไม่ไหวหรอก ขอแบบมอมยาแล้วลากเลยดีกว่า
“ม่ามีให้แกเยอะแยะ” ท่าทางอยากให้ผมแต่งงานจริงๆ ถึงขั้นเสนอเงินให้ เก็บไว้เถอะอาม่า ผมรอพี่กันต์เลี้ยงอยู่ ไหนๆก็เลี้ยงอีกฝ่ายไม่ไหวก็ขอเป็นเป็นถูกเลี้ยงเลยแล้วกัน
“แต่ไม่มีคนให้ไปขอนี่ดิม่า” ผมตอบกลั้วหัวเราะ
“แกไม่อยากแต่งงานเหรอฮึ” อยากไหมไม่รู้... แต่อยากอยู่กับใครน่ะมีคำตอบ
“ยังหรอกม่า ผมไม่รีบ” ผมตอบยิ้มๆ อาม่าถอนหายใจ เฮียธนเรียกให้ผมไปหยิบของพอดี ผมเลยได้โอกาสหนีจากการถามคำถามตอบยากของอาม่า ที่อาม่าถถามทุกครั้งคงเป็นเพราะห่วงว่าผมอยู่คนเดียว ความจริงอยู่คนเดียวก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ผมอยู่มาจนชิน
หยิบของเสร็จ มันก็เป็นหน้าที่พิเศษผมที่ต้องไปรับไอ้ภาสหมูตอนหลานชายผมที่โรงเรียนสอนดนตรี ตามสไตล์พ่อแม่อยากให้ลูกมีความสามารถก็ส่งไอ้ภาสไปเรียนเปียโน มันก็ว่าง่ายไปเรียนตั้งอกตั้งใจ โรงเรียนสอนดนตรีอยู่ไม่ไกลมากจากบ้าน ผมขับรถมาแปปเดียวก็ถึง ยกนาฬิกาขึ้นดูก็ได้เวลาเลิกเรียน อีกไม่นานก็คงออกมา ผมนั่งรออยู่ในรถ มองผ่านกระจก เด็กบางคนเริ่มเดินออกมา ผมลืมถามไปว่าผมต้องไปรับภาสถึงข้างในไหม
เด็กอ้วนตุ้ยนุ้ยเดินมองซ้ายมองขวา ผมลดกระจกลง รอให้หลานตัววอ้วนหันมามองสักที จนแล้วจนรอดมันก็ยังเอาแต่มองซ้ายมองขวาหาคนมารับ ผมคงต้องเข้าไปรับข้างใน
“ไอ้หมูตอน กลับบ้าน” ผมเดินไปสะกิดหลานชายจากด้านหลัง พอมันหันมาก็ยิ้มกว้างกระโดดดีอกดีใจเกินหน้าเกินตา
“กู๋ธามๆ” ตัวมันใหญ่ผมอุ้มไหวเลยได้แต่ก้มลงไปกอดมันแน่นๆให้หายคิดถึง
“คิดถึงกู๋ไหม” ผมถามพร้อมดึงแก้มมันอย่างหมั่นเขี้ยว ไอ้หมูตอนพยักหน้ายิ้มแฉ่ง
“กลับบ้านกัน”
รถติดไฟแดง ภาสยังเล่าเรื่องที่โรงเรียนไม่หยุด โม้เรื่องเล่นปียโน เล่าเรื่องคุณครู เรื่องอาม่า เรื่องขนม กระเป๋าใหม่ เรื่องแมวของข้างบ้าน เล่าแบบไม่รู้จักเหนื่อย ผมก็เออออไปด้วยรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง แต่ก็แปลกดี เพราะปกติผมไม่มีเด็กบนรถ เป็นครั้งแรกที่มีเด็กมานั่งด้วย แปลกดี เข็มขัดคาดมันดูใหญ่ๆ ไม่สมตัวกับเด็ก
“วันนี้ผมเล่นเพลงจิงเจอเบลได้แล้วนะ คุณครูชมบอกว่าเก่งมาก เดี๋ยวภาสกลับบ้านไปเล่นให้กู๋ธามฟัง กู๋อยากฟังมะ เพราะมากเลย แต่บางทีผมก็ลืม แต่ก็ยังเพราะอยู่นะ ลืมนิดเดียว” พูดนิดแล้วก็ต้องยกมือมาทำท่านิด เอานิ้วชี้กับนิ้วก้อยอ้วนๆยกขึ้นมาชนกัน ตลกดี
“เหนื่อยยัง พูดเยอะจริงๆ อยู่บ้านป๊าไม่ให้พูดเหรอห๊ะ” ผมแกล้งถามมันเล่นๆ
“ยังไม่เหนื่อย กู๋สอนการบ้านภาสได้ไหม อาม่าบอกว่ากู๋เรียนเก่ง ให้พรภาสหน่อย ภาสอยากสอบได้ที่หนึ่ง” ผมหัวเราะกับคำพูดของเด็กที่มันช่างอ่อนต่อโลก ผมเนี่ยนะเรียนเก่ง อาม่าก็พูดไป หลับในห้องตลอดอ่ะดิไม่ว่าให้ผมให้พรจะทำให้มันยิ่งสอบได้ที่ไม่ดีนะ
แต่คนที่เรียนเก่ง นึกได้คนนึง
“กู๋ไม่เก่งหรอก แต่กู๋รู้จักคนนึงเรียนเก่งมากเลย ได้ไปเรียนเมืองนอกด้วยนะ”
“จริงเหรอ พาภาสไปหาหน่อย”
“อาจจะได้เจอสักวันนึง แต่พี่เขาไม่ค่อยชอบเด็กดื้อนะ ดุมาก” ผมนึกถึงตอนที่มีเด็กจากไหนก็ไม่รู้วิ่งมาเกาะขาพี่กันต์ ผมนึกว่าพี่กันต์จะเป็นประเภทพ่อพระแสนดี เห็นเด็กแปลกหน้าแล้วจับเล่นเลย ที่ไหนได้ ยืนอึ้งทำตัวไม่ถูก เหมือนไม่เคยเล่นกับกับเด็กมาก่อนทั้งชีวิต ส่วนเรื่องดุนั่นผมโกหก หน้ายิ้มขนาดนั้น ไม่เคยดุ แต่โหดจากข้างใน
“ผมจะไม่ดื้อ บอกว่าให้พรว่าภาสโตขึ้นมาหล่อๆด้วย”
“ได้ๆ เรื่องหน้าตาดีพี่เขาเชี่ยวชาญมาก” ก็หล่อขนาดนั้น หน้าใส ยิ้มหวาน จมูกโด่ง ตาคม หน้าเรียว เอาเข้าไปเหอะ แต่ดูแล้วพี่กันต์ก็ไม่เห็นค่อยจะห่วงเรื่องดูแลตัวเองเหมือนผู้ชายหน้าตาดีส่วนใหญ่ที่ผมเคยเจอ ผมทำยังไง พี่กันต์ก็ทำแบบนั้น ทำไมผลลัพท์มันต่างกันจริงๆ อาจจะเป็นเพราะต้นทุน
“ผมอยากสูงๆ”
“กินนมดิ”
“กินแล้ว” ผมเชื่อนะว่ากินจริงๆ แต่อาจจะกินเยอะไปเลยออกข้างมากกว่าจะสูงนี่ดิหลานผม
“เล่นกีฬาไง จะได้สูง เล่นบาส กู๋ก็เล่นบาส สูงนะ”
“อยากสูงเท่ากู๋เลย เล่นบาสแล้วพวกผู้หญิงชอบไหมกู๋” มันแก่แดดมาก มาถามตั้งแต่อายุขนาดนี้ ว่าเล่นบาสแล้วผู้หญิงชอบไหม ชอบดิ ผมว่าชอบแหละ แต่เล่นให้ถูกที่ด้วยนะ เล่นในโรงเรียนชายล้วนแล้วไม่มีผู้หญิงที่ไหนมาดูหรอก บอกม่าม้าเอานะภาสว่าไม่ต้องเข้าชายล้วน ไปเรียนโรงเรียนสหฯ แทน ผมถอนหายใจแล้วยิ้มตอบคำถามของหลานชาย
“ชอบมั้ง ไม่รู้ดิ ไม่เคยไปเล่นให้สาวดูสักที”
...
(8ปีที่แล้ว)
วิ่งเป็นคนบ้าอยู่กลางสนาม ชู้ตลูกสามแต้มลงเป็นลูกที่สามของวัน ผมหัวเราะเยาะไอ้ปาล์มที่ยืนเท้าเอวปาดเหงื่อพิงเสาแป้นบาส มันซวยที่พลาดได้แยกทีมกับผม เมื่อตอนนี้ผมมีไอ้พีทสุดยอดตัวสกัดดาวเด่นที่มีฉายาว่าไอ้ม้ามืด เพราะมันมืด พกความสูง180เซนติเมตรที่มีประโยชน์อย่างยิ่งกับการเล่นบาสที่ไร้กติกา ไร้สัจจะ ไร้ความยุติธรรม บนสนามบาสหลังเลิกเรียน ส่วนผมเมื่อมีคนช่วยส่งลูกดี อัตราการโยนเข้าย่อมพุ่งสูงอย่างฉุดไม่อยู่
“ไอ้เหี้ยมึงโกงงงงงงง” ไอ้ปาล์มตะโกนด่าผม ซะที่ไหนล่ะ ผมใสซื่อบริสุทธิ์ที่สุดแล้ว
“เล่นเร็วๆ กุจะเล่นต่อ” เสียงรุ่นพี่ทีมที่ยืนรออยู่ตะโกนบอก แพ้คัดออกครับสนามนี้ ทีมที่กล้าแกร่งจะได้เล่นต่อไป ตอนนี้ทีมไอ้ปาล์มมีแววโดนคัดออกใกล้ๆนี้ล่ะ
ผมหันไปยกมือไหว้รุ่นพี่เป็นเชิงขอโทษขอโพย แล้วกลับไปเล่นต่อ ทีมผมคือสุดยอดแห่งดวงของเป่ายิ้งฉุบมารวมทีมแล้ว ปกติคนมันเกิน ไม่ก็ขาด แต่ละวันคนเล่นในทีมเลยไม่เหมือนกัน แต่ผมอยู่ทีมไหน ทีมนั้นโชคดีตลอดล่ะ ผมแม่นนะเรื่องยัดห่วง แต่ขอให้มีคนกันให้เท่านั้นพอ
ผมส่งลูกบาสให้ไอ้บอยที่ยืนรออยู่ รู้สึกไปเองรึเปล่าว่ามีคนมอง ส่งลูกเสร็จหันหลังไปก็ใช่จริงๆ จากคนที่ยืนรอเล่นอยู่นั่นแหละ พึ่งเห็นว่ากลุ่มรุ่นพี่ที่มายืนรอเล่นบาส หนึ่งในนั้นมีพี่กันต์ด้วย พี่กันต์ยิ้มให้ผมพอรู้ว่าผมหันไป ยิมยิ้มตอบ ก่อนจะรีบดึงสติกลับเข้ามาในสนาม เล่นไม่นาน ทีมไอ้ปาล์มก็แพ้ไปตามระเบียบ ผมเดินออกจากสนามไปหยิบน้ำกิน เหงื่อออกท่วมตัวแล้วตอนนี้
“ฟอร์มดีนะ” พี่กันต์พูดยิ้มๆ จบกีฬาสีไปแล้ว แต่พี่กันต์ก็ยังวนเวียนมาให้เห็นหน้าอยู่เรื่อยๆ ไม่อยากจะคิดว่าเป็นเพราะอะไร พยายามไม่คิดมาก
“วันนี้คงได้เล่นแปปเดียวนะพี่กันต์” ผมแกล้งพูดทับถม พูดไปงั้นล่ะ ชนะติดกันสองเกมส์เป็นเรื่องฟลุคสามารถเกิดขึ้นได้แต่ชนะกับรุ่นพี่ทีมนี้ท่าทางจะยาก ดูจากรัศมีรังสีที่แผ่ออกมา
“มั่นใจเหรอ ให้พูดใหม่ได้นะ” พี่กันต์หน้ายิ้มตลอดเวลา ไม่เคยเห็นเวลาพี่กันต์หน้าบึ้งเลยตั้งแต่รู้จักมา อารมณ์ดีได้ตลอดเวลา
“ถ้าแพ้นี่เป็นเพราะธามออมมือให้นะ เห็นว่าจะจบแล้วเลยอยากให้เล่นนานๆ” ผมยังคงฝีปากดีต่อไป พี่กันต์เลยตอบโต้ผมด้วยการผลักผมเข้าไปในสนาม เกมเริ่มไอ้พีทแย่งลูกได้ เลี้ยงหลบรุ่นพี่ที่เหมือนยอมปล่อยให้ไอ้พีทผ่านไปมากกว่าจะตั้งใจกัน มันกำลังจะส่งบอลมาทางผม ลูกบาสสีส้มพุ่งมา ผมเตรียมกระโดดรับ แต่พี่กันต์พุ่งมาแย่งไปต่อหน้าต่อตา ปลายนิ้วผมแตะลูกบาสแล้วด้วยซ้ำแต่ไม่ทันที่จะคว้า พี่กันต์ก็เลี้ยงบอลไปแล้วชู้ตได้แป้นอย่างสวยงาม
ผมขมุบขมิบปากใส่พี่กันต์ที่เจ้าตัวก็แค่ทำหน้ายิ้มใส่ผมแล้วหันไปแปะมือกับเพื่อน
“พี่เขากันมึงอ่ะธาม” เพื่อนร่วมทีมเดินมาบอกผมเหมือนจะขำมากกว่าจะเตือนให้ผมรู้ เกมดำเนินไปอีกรอบ ผมถอนหายใจเฮือกเมื่อเห็นพี่กันต์เดินชิวๆมาใกล้ๆกับผม ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าจงใจประกบ เพื่อนพี่กันต์กำลังจะส่งบอลมาให้พี่กันต์แล้ว ผมพุ่งตัวไปกระแทกเอาบอลมาได้ รีบเลี้ยงลูกสุดชีวิตแล้วโยน ลูกบาสหมุนอยู่รอบห่วงเหมือนจะให้ผมลุ้นอยู่ครู่นึงถึงจะยอมลง
ผมได้เอาคืน สบายใจละ คราวนี้เพื่อนได้บอล ก็จะเลี่ยงส่งมาให้ผม เพราะถ้าส่งมาให้ผม เสี่ยงสูงที่จะโดนแย่ง
“เล่นแรงเลยเหรอ” พี่กันต์พูดกับผม มันเลยกลายเป็นว่าผมกับพี่กันต์ยืนว่างๆ
“ใครเริ่มก่อนครับ” ผมถามกลับ
“อู้วววว” พี่กันต์บางครั้งก็โคตรกวนตีนเลยจริงๆ
คะแนนทีมพี่กันต์นำลิ่วๆ พอจะเห็นชะตาตัวเองแล้วว่าคงต้องตามไอ้ปาล์มกลับบ้านเร็วๆนี้ ผมพยายามจะหาโอกาสทำคะแนนแต่ให้ตายเหอะ เกลียดพี่กันต์ขึ้นมาตะหงิดๆ ตามบล็อก ประกบมันซะทุกการเคลื่อนไหว ผมตัดสินใจโยนหวังสามคะแนนอีกรอบ แต่ไม่ลง หันไปก้เจอกับยิ้มหวานๆของพี่กันต์ที่ยืนมองลูกสีส้มกลมๆกระแทกแป้นดังสนั่น
ผมวิ่งไปคลุกวงในกับพี่กันต์เพื่อแย่งชิงการครองลูกมาอีกรอบ แล้วผมก็เป็นฝ่ายพ่ายแพ้อีกหน พี่กันต์ทำคะแนนได้อีก พร้อมกับแถมการกระแทกหนักๆทำเอาผมเสียหลักล้ม
โคตรจุกเลย!
“พี่เล่นโคตรแรงอ่ะ” เสียงเพื่อนผมพูด ส่วนผมน่ะพูดไม่ออก จุก
“เฮ้ย ขอโทษๆ” พี่กันต์เริ่มหันมาสนใจผลงานตัวเองที่กองอยู่กับพื้นแล้ว ผมมองพี่กันต์เคืองๆ พี่กันต์ออกแรงฉุดแขนให้ผมลุกขึ้น แต่ผมงี้ตัวงอเลย จุกมาก ผมก็กระแทก พี่กันต์ก็กระแทก แบบเจอจังๆ แต่ผมพลาดล้มเลยอย่างที่เห็น
“โอ้ย แม่ง จุก” พี่กันต์ยังคงจับแขนผมเอาไว้
“มึงโอเคป่ะเนี่ยธาม” ไอ้พีทวิ่งมาดูอาการผม เอาเป็นว่าตอนนี้ทุกคนที่เล่นอยู่เดินมาดูอาการผม เพราะล้มแรง ยังดีที่ไม่ได้ข้อเท้าพลิก หรืออะไรหัก แค่จุก แต่อาจจะมีก้นเขียวบ้างล่ะผมว่า
“โอเคล่ะ” ผมสูดหายใจลึก ยืดตัวตรง มืออุ่นๆยังคงจับแขนผมเอาไว้หลวมๆด้วยความเป็นห่วง สีหน้าที่ยิ้มตลอดของพี่กันต์ตอนนี้เริ่มส่อแววเครียด ไม่ต้องพุดออกมาก็รู้ว่าห่วง
“เจ็บตรงไหนอีกป่ะ ขอโทษๆ” เสียงจริงจัง ผมทำตัวไม่ค่อยถูก
“ไม่ๆพี่ โอเคสบาย เล่นต่อๆ”
“แน่นะ” พี่กันต์ถามอีกรอบ ผมพยักหน้า แต่อยู่ๆก็มีเสียงกระแอมเบาๆมาจากรุ่นพี่ตัวสูงใส่แว่น รอยยิ้มแปลกๆส่งมาหาผม ก่อนจะหันไปยิ้มอย่างรู้ทันอะไรบางอย่างให้พี่กันต์
“ปล่อยน้องไปเล่นเหอะกันต์ น้องโอเคแล้วมั้ง ว่าแต่ แผนแอบแฝงของมึงรึเปล่าเนี่ย” พี่กันต์ปล่อยแขนผมแล้วเดินออกห่าง ผม เดินขยับออกมา ยกมือขึ้นลูบท้องที่เริ่มดีขึ้น
“มึงอย่ามาสร้างกระแสไอ้เหี้ยภู” เสียงพี่กันต์ด่ารุ่นพี่คนเมื่อกี้เบาๆ แต่ผมก็ได้ยิน พี่กันต์ไม่ได้หันมามองผมอีก ไม่ถึงสิบนาทีเกมส์ก็จบ ผมได้ชู้ตมาขึ้นในช่วงท้ายๆเพราะไม่มีพี่กันต์คอยประกบแต่คะแนนก็ไล่ไม่ทันแล้ว
ตามกติกา แพ้แล้วต้องออก ผมเดินออกจากสนามไปหาไอ้ปาล์มที่นั่งรออยู่แล้ว ด้วยความรู้สึกที่เหมือนมีใครมองอีกแล้วทำให้ผมหันกลับไปก็เจอกับสายตาของพี่กันต์ที่มองผมอยู่ ผมตัดสินใจยิ้มแล้วยกมือโบกลา พี่กันต์ยกมือขึ้นรับพร้อมกับยิ้มที่มีเหมือนทุกครั้ง
...29-5-2012
หว่ายยย มาอัพแล้ว
รู้สึกถึงบรรยากาศแห่งการเปิดเทอม ร้อนๆหนาวๆอยู่ไม่ถูกกระสับกระส่ายมากฮ่ะ ไม่ได้เขียนรำลึกความหลังมาพักใหญ่ๆแล้ววันนี้เลยเอาไปเบาๆ แบบชูการ์ฟรี 5555 เนื้อเรื่องช่วงนี้เหมือนต้องโยงนั่นโยงนี่อีกละ โอ้ว ปวดตับมาก
ตอนนั้นลืมขอบคุณ 133113ที่วาดแฟนอาร์ตมาให้ โค้งคารวะ ไม่คิดไม่ฝันว่าจะมีใครวาดให้จริงๆนะ ขอบคุณมากๆนะคะ รูปน่ารัก ชอบมาก คาเรคเตอร์นี่ได้เลยนะ พี่กันต์แบบว่า ใช่เลย ปิ้งๆ
ขอบคุณคนอ่านทุกคนเช่นกัน มีความสุขทุกครั้งที่อ่านคอมเม้นต์ ขอบคุณมากๆนะ รักคนอ่านเสมอตลอดมา ขอบคุณฮ่ะ รักนะชุบุ
.......................................................................
พื้นที่โฆษณา
บัดนี้เรื่องสั้นที่เคยเคยนำมาโฆษณาได้ฤกษ์ไปอยู่บอร์ดนิยายที่จบแล้ว เรียบร้อย ด้วยความยาว 5ตอน
ใครสนใจก็ไปอ่านได้นะ 555555555555555555555555
ชื่อเรื่อง ขอนั่งด้วยได้ไหมครับ เรื่องสั้นความยาว 5จอด อารมณ์ติสเต็มรูปแบบ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=32973.0
ขออภัยหากขัดอถรรรสการรับชมนิยายขอท่าน ฮิฮิ
โพลล์
หัวข้อ: PIECE OF TIME - เป้า(ของ)จุดหมายมีไว้พุ่งชน --- จบ (แจ้งข่าว p.238) (อ่าน 2013858 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก