หัวข้อ: PIECE OF TIME - เป้า(ของ)จุดหมายมีไว้พุ่งชน --- จบ (แจ้งข่าว p.238)

[bytoey]

มาดูตัวปะเนี่ยย

[kik]

มาต่อไวไวนะเค้าคิดถึงเรื่องนี้ที่สุด  ดีใจที่คนเขียนกลับมาแล้ว

[ordkrub]

ต่อตอนใหม่  เปิดตัวหญิงแม่เลยนะครับ
กดดัน!!!!!!!!!!

[ASSASSIN]

น้องธามไม่ต้องกังวล คุณหญิงแม่เค้าแค่มาดูตัวว่าที่ลูกสะใภ้เฉยๆ  อิอิ

[misso]

โอ ท่าทางธามจะผ่านด่านคุณหญิงแม่ไปได้ด้วยดีนะ เย้

เค้ารอตัวอยู่นะ ปิดเทอมมาอัพทุกวันได้มั้ย พลีสสส

เนี่ย กำลังย้อนกลับไปอ่านตอนเก่าๆรื้อความจำเตรียมพร้อมอ่านตอนหน้าอยู่นะจ๊ะ

[gargoyle]

บทที่59
รู้
...



ผมกลับคอนโดไปก่อนที่จะไปหาพี่กันต์ อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อยืดกางเกงขาสั้น โทรบอกพี่กันต์ว่าจะไปค่ำๆหน่อยไม่ต้องรีบ หิวก็กินข้าวไปก่อนเลย ผมนั่งถอนหายใจที่ปลายเตียงตัวเอง มองวิวท้องฟ้าและคอนกรีตแบบหน่ายๆ นี่จิตตกตอนนี้เพราะเรื่องแม่พี่กันต์เลยจริงๆ เรื่องแม่พี่กันต์มันกระทบไปถึงเรื่องแม่ผม แม่ที่เสียไปแล้วนั่นแหละ


‘ดูแลตัวเองนะ หาคนดีๆ แต่งงานมีครอบครัว จะได้ไม่เหงา ไม่รู้ม๊าจะอยู่จนถึงตอนนั้นไหมนะธามนะ ตอนที่ได้อุ้มหลาน’


แม่เคยพูดให้ผมฟังตอนก่อนที่จะอาการทรุดหนักครั้งสุดท้าย แม่ไม่มีโอกาศอุ้มหลานอย่างที่เคยหวังไว้ และแม่ไม่ได้รู้ว่าความจริงแล้วผมอาจจะไม่มีโอกาสได้แต่งงานมีลูกเลยก็ได้ ถามว่าผมรักพี่กันต์ไหมตอบได้เลยวว่ารัก ทั้งรักทั้งลังเล ไม่ใช่ลังเลที่จะรัก แต่ไม่กล้าที่จะทิ้งลงไปทั้งตัว ให้ใจแต่ไม่กล้าให้ตัว แปลกไหมทั้งที่ปกติคนส่วนใหญ่ให้ตัวก่อนให้ใจ ผมเป็นคนไม่มั่นคง ไม่ใช่เจ้าชู้ แต่ไม่มั่นคงเพราะความรักผมเปลี่ยนได้เพราะหลายอย่าง และความรักครั้งนี้เหมือนจะมีหลายปัจจัยซะด้วที่ทำให้ผมคิดหนัก ทั้งๆที่รักไปแล้ว แต่ผมก็ยังลังเล ยังไม่แน่ใจกับเรื่องที่ตัวเองก็ไม่รู้ว่าคืออะไร...

แล้วทีนี้ปัญหาหัวใจจะปรึกษาใครล่ะครับ ผมเลื่อนดูรายชื่อเบอร์โทรศัพท์ไปเรื่อยๆ ก็เจอชื่อที่น่าจะเข้าข่ายและสามารถให้คำปรึกษาผมเรื่องนี้ได้เป็นอย่างดี

“เหงาเหรอจ้ะ” นี่สาบานว่าคำทักทายจากนายธนาคารที่พึ่งถ่ายรูปตัวเองกับหลานไป ไอ้หนึ่งพูดเสียงกลั้วหัวเราะแบบหื่นๆดังมาจากปลายสาย ผมหัวเราะเสียงต่ำ

“ถ้าเหงาคนที่กุโทรไปคงไม่ใช่มึงหรอก” ผมสวนกลับ แต่มานึกอีกทีไอ้ที่สวนไปนั่นมันเข้าเนื้อที่หว่า

“เดี๋ยวนี้มั่นนะมึง อะๆ มีอะไรว่ามา” โดนเข้าให้เลยผม

“ถามอะไรอย่างได้ไหม อย่ากวนตีน ห้ามหัวเราะนะ”

“เรื่องชีวิตรักกำกวมมึงอะดิ” เป็นเป็นหมอดูท่าจะรุ่งนะมัน หนึ่ง จิตสัมผัส

“เออ กุไม่สบายใจว่ะ ไม่รู้เป็นเหี้ยอะไร วันนี้แม่กันต์พาแมวมาฉีดยา กุไม่รู้ว่าบังเอิญหรือจงใจมา แต่แม่งเสียวสันหลังชิบหาย กุเลยประสาทแดกอยู่เนี่ย” ผมพูดจบ ไอ้หนึ่งก็หัวเราะก๊าก อุตส่าห์บอกแล้วนะว่าอย่าหัวเราะ นี่เห็นความกังวลผมเป็นเรื่องตลกเหรอ ไม่ใช่นะเว้ย นี่จริงจังเครียด เรื่องแม่ๆงี้ ผู้หลักผู้ใหญ่ จะมาแหกอกผมไหม ยังผวาอยู่

“ธาม นี่ถามจริงนะมึง มึงกลัวแม่ผัวเหรอ ไม่นึกว่าพอเปลี่ยนสไตล์มึงก็เปลี่ยนแนว เห็นแต่ก่อนโคตรรอิสระเสรี เดี๋ยวนี้กลัวเป็นแล้วเหรอ ว่าไปนั่น จริงจังอ่ะดิ ถอนตัวไม่ทันแล้ว” ไอ้หนึ่งพูดไปหัวเราะไป แต่แทงใจทุกข้อ

“แม่พี่กันต์ไม่ใช่แม่ผัว” ผมแก้ให้มันอย่างเหนื่อยใจ ฟังแล้วปวดหัวจี้ดๆ รู้สึกว่าสิ่งที่ผมกำลังกังวลอยู่ตอนนี้มันชวนให้ประสาทเสีย และดูไร้สาระพิลึก นี่ผมเครียดอะไร คิดมากและฟุ้งซ้าน

“ก็คล้ายๆอ่ะมึง กุว่าอีกไม่นานก็ได้เรียกว่าแม่ผัวละ พี่กันต์เขาจะปล่อยมึงลอยนวลนานเกินไปแล้วนะ ฮ่าๆ มึงไม่ต้องคิดมากหรอก แม่พี่กันต์เขารู้อยู่แล้วล่ะว่าลูกชายเขาเป็นไง ถ้ามึงสงสัยจริงๆนะทำไมไม่ไปคุยกับพี่กันต์วะ ภาษาพูดไม่รู้เรื่องกุแนะนำภาษากายนะมึง ฮ่าๆ” ไอ้หนึ่งทำผมหายเครียดของจริงแล้ว เปลี่ยนมาเป็นรู้สึกอับอายขายหน้าแทน ไม่น่าไปถามคนอย่างมันเลย โปรเกย์อย่างมัน แต่ก็ถูกเรื่องนึง ผมน่าจะไปคุยกับพี่กันต์จริงๆตั้งแต่แรก ไม่น่ามาแลกค่าโทรศัพท์กับไอ้หนึ่งเลยจริงๆ

“มึงไม่ได้ช่วยกุเลยหนึ่ง” ผมถอนหายใจ

“กุไม่อยากช่วยเท่าไหร่หรอก เลิกๆกันซะ กุจะเสียบ พี่กันตก์กุก็สน มึงนี่กุก็สนนานละ” ไอ้หนึ่ง... ทั้งขึ้นทั้งล่อง หนึ่งในนั้นนั่งฟังอยู่นะเว้ย ให้มันน้อยๆหน่อย

“ไม่ช่วยอะไรเลยหนึ่งจริงๆ กุลาล่ะ” บอกลากับเกย์รักเด็กผมก็คว้ามือถือ กระเป๋าตังค์ กุญแจรถ เขย่าอาหารปลาใส่ตู้ปลากางนกยูง แล้วเดินออกจากห้องที่เปรียบเป็นบ้านของผม



ขับรถออกมารถติดครับ มองเวลาที่นาฬิกาข้อมือแล้วก็รู้สึกผิด วันนี้โกหกเรื่องเวลาเลิกงานแล้วยังจะไปสายอีก รถข้างหน้าไม่มีทีท่าว่าจะขยับ หวังว่าพี่กันต์จะกินข้าวแล้วไม่รอผม แต่มันก็อดคิดมาได้นะว่าสไตล์พี่กันต์ ผู้ชายใจเย็น รอได้ไม่มีปัญหา กลัวอีกว่าจะทำอะไรไว้รอแล้วผมไปช้า คิดนั่นคิดนี่แต่ก็ไม่โทรไปถาม จนรถขยับตัวนั่นแหละ เสียงข้อความเข้าก็ดัง เหลือบไปมองก็มาจากพี่กันต์ แต่ขึ้นสะพานแล้วเปิดอ่านไม่ได้ ผ่านไปสิบห้านาที เกือบถึงบ้านพี่กันต์แล้วถึงค่อยได้เปิดอ่าน

‘มีธุระเหรอ จะมาเมื่อไหร่ จะได้อุ่นข้าวไว้ให้’

รู้สึกผิดว่ะ... พี่กันต์ไม่ได้เลิกงงานเร็วมานานแล้วและเหมือนวันนี้พึ่งจะได้เลิกเร็ว ชวนผมไปกินข้าวผมก็ดันโกหกหาเรื่องไม่ไปเพราะเหตุผลโง่ๆส่วนตัวที่กังวลไม่เข้าเรื่อง ผมบอกจะไปหาที่บ้าน ก็ทำให้พี่กันต์ต้องรอเพราะผมไปช้าอีก ให้มันได้งี้ดิธาม

‘ใกล้ถึงแล้ว ถ้าหิวกินก่อนเลย’

ผมส่งข้อความกลับสั้นๆ พยายามรีบ แต่ก็ไม่ช่วยเท่าไหร่ สองทุ่มกว่า เกือบสามทุ่ม ผมพึ่งถึงบ้านพี่กันต์ เสียงเห่าจากหมาในบ้านเรียกเจ้าของบ้านที่ยังอยู่ในชุดเสื้อเชี้ตทำงานเดินออกมาเปิดประตูให้เอง ผมขับรถเข้าไปจอดตรงที่ว่างที่เคยจอดประจำ หมาสี่ตัวกระดิกหางรับตอนผมเดินลงจากรถ พี่กันต์ยิ้มบางๆ ผิดกับทุกครั้งที่มักจะเป็นยิ้มแบบหวานๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ารอ และรอนาน

“กินข้าวยัง รอธามเหรอ” ผมเดินตามพี่กันต์เข้าบ้าน

“รออยู่ แต่ไม่ค่อยหิวเท่าไหร่หรอก ติดธุระเหรอ” พี่กันต์โกรธรึเปล่าผมไม่แน่ใจแล้วนะตอนนี้ เพราะนิ่งแปลกๆ

“ก็นิดหน่อย” ผมตอบสั้นๆ พี่กันต์ยกจานกับข้าวออกมาจากไมโครเวฟ ผัดผัก กับหมูกระเทียม อาหารธรรมดาๆ ง่ายๆ แต่พี่กันต์ก็ทำเองทั้งหมด รู้สึกผิดเข้าไปอีกผม จะพลีกายชดใช้ความผิดเลยดีไหม

“หน้าเครียดๆ มีอะไรหรือเปล่า” ผมพยักหน้าเป็นคำตอบ ก่อนเดินไปช่วยรินน้ำใส่แก้ววางให้พี่กันต์ และของตัวเอง

“ไว้กินข้าวเสร็จจะเล่าให้ฟัง อย่าพึ่งถามนะ”

“โอเค”

อาหารอร่อยเหมือนเคย พี่กันต์ไม่ได้ชวนคุย ผมก็ไม่อยากพูดตอนนี้ ข้าวเย็นมื้อนี้เลยเงียบผิดปกติ และรวดเร็วไม่เหมือนเคย ที่ผมกับพี่กันต์ต้องแลกมุขหรือคุยอะไรกันสักอย่างซึ่งกว่าจะกินเสร็จก็เกือบชั่วโมง แต่นี่แค่ครึ่งชั่วโมงข้าวหมด กับหมด ไหนพี่กันต์บอกว่าไม่หิวเท่าไหร่ แต่เล่นกินจนหมด สรุปก็รอจริงๆนั่นแหละ ผมช่วยพี่กันต์ล้างจาน เสียงน้ำกับเสียงจานทำลายความเงียบที่มันไม่ค่อยเกิดขึ้นบ่อยนักระหว่าง’เรา’ 

“รอธามเหรอ” วันนี้เหมือนผมจะขยันถามคำถามโง่ๆ ที่ตัวเองควรจะรู้คำตอบอยู่แล้วว่าคำตอบของคำถามมันคืออะไร

“ธามว่ารอไหมล่ะ” แค่ประโยคสั้นๆแค่นี้ ผมก็เผลอยิ้มออกมาเองแล้ว ยิ้มเพราะคำพูด ยิ้มเพราะเสียงนิ่งๆ ทำให้รู้ว่าพี่กันต์ก็มีมุมคิดเล็กคิดน้อยกับชาวบ้านเขาเหมือนกันถึงจะไม่มาก ไม่ชัดเจน แต่เพราะรู้จักมานาน

“งอนเหรอ”

“ยังหรอก แต่ถ้าช้ากว่านี้จะน้อยใจมาก” พูดตรงดีนะพี่กันต์ ผมหัวเราะเบาๆหันไปมองพี่กันต์ที่ยิ้มนิดๆ

“ขอโทษ”

“ขอโทษแล้วหายเหรอ เหนื่อยจะตาย ยังจะให้รออยู่ที่บ้านเฉยๆตั้งสามชั่วโมง” พูดยาวขนาดนี้พูดมาเลยดีกว่าอยากให้ทำอะไร ไอ้สายตาแบบนั้นคืออะไรพี่กันต์ ไม่ใช่น้อยใจละมั้ง น่าจะหาโอกาสจากสถานการณ์ที่เกิดมากกว่าแล้วผมว่า

“อยากให้ทำอะไรพูดมาเลยดีกว่า” วันนี้เป็นทีมเยือนสงสัยต้องเล่นตามเกมส์เจ้าถิ่น

“พูดแล้วจะทำเหรอ คิดเองว่าจะทำอะไร เหนื่อยแล้ว” วันนี้โคตรเล่นตัวเลย ตั้งแต่สถานภาพใกล้กันก็ชักจะกล้าต่อรอง ผมพลาดอะไรไปรึเปล่าเนี่ย หรือนี่มันเป็นช่วงคืนกำไรกันแน่

“ให้กอดอะๆ” นี่เสนอตัวเองเลยนะ พี่กันต์หันมามองผมด้วยหางตานิดๆ ล้างจานต่อแบบไม่สนใจ มันน่าหมั่นไส้ตรงนี้แหละ ผมตีหน้าหมดอารมณ์ ยกจานไปเก็บทำท่าจะเดินออกไป แต่มือเปียกๆก็คว้าแขนเอาไว้

“ไหนว่าให้กอดไง” แขนพี่กันต์โอบรอบเอวจากข้างหลังรั้งผมไปกอดแน่นๆ พร้อมกับจมูกโด่งๆซุกเข้าที่ซอกคอ กอดในระยะเวลาสั้นๆ ที่ทำให้ผมคาดว่าตัวเองคงหน้าแดงถึงหู

“รีบล้างจานเลย มีเรื่องจะเคลียร์ เครียดนะเครียด”

“เรื่องแม่พี่เหรอ” พี่กันต์กระซิบข้างหู ทำทั้งผมขนลุกเพราะลมหายใจอุ่นๆที่ให้ความรู้สึกเหมือนมีมือมาลูบเบาๆ และสะดุ้งด้วยวามตกใจ ตกใจที่ทำไมถึงรู้ อ่านใจได้จากการสัมผัสตัวเหรอเป็นตัวอะไร หรือแม่พี่กันต์จงใจไปหาผมจริงๆ ผู้ชายคนนี้ผมว่ามันชักจะเหนือความคาดหมายเกินไปทุกทีแล้วนะ แล้วเหมือนปฏิกริยาผมจะเป็นการเฉลยคำตอบ พี่กันต์ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาแบบไม่เกรงใจ หัวเราะทั้งๆที่แขนก็ยังล็อคผมเอาไว้เนี่ยแหละ เหมือนจะโรแมนติก แต่มันน่าโดนสักดอกจริงๆ

“ว่าแล้วว่าทำไมธามแปลกๆ ก็นึกว่ามีเรื่องอะไร ใครจะไปนึกว่าพูดมั่วๆดันใช่เรื่องนี้ เช็ดมือแปปนะ เดี๋ยวจะไปนั่งเป็นที่ปรึกษาให้”

“มันก็ควรเป็นอยู่แล้ว” จากไอ้ที่ผมเครียดๆ ทำไมพี่กันต์เหมือนจะมองว่าเป็นเรื่องตลก หรือผมคิดมากไปเองจริงๆ

เดินมานั่งรอที่ห้องนั่งเล่น แต่โซฟาตัวยาวไม่ว่าง ชายกลางนั่งอยู่ เข้ามาเมื่อไหร่ แล้วที่หน้าโทรทัศน์ก็มีโบโซ่กับถุงทอง ส่วนมังคุด เดินวนรอบตัวผมอยู่ พี่กันต์ไปเอาหมาเข้ามาในบ้านตอนไหน ผมนั่งที่ว่างที่เหลือมังคุดเดินตามมานั่งข้างๆที่พื้น พยายามจะอ้อนเอาขนมจากผม ทำไมผมจะไม่รู้ พฤติกรรมแบบนี้ พี่กันต์เดินตามมาส่งเสียงไล่ชายกลางให้ลงไปจากโซฟา ซึ่งมันก็ลงมาโดยดี เป็นภาพที่ดูดีนะ พี่กันต์กับสุนัขรูปงามทั้งสี่

“ที่เครียดก็คือเรื่องนี้เหรอ” พี่กันต์ถาม

“แม่พี่กันต์พาแมวไปฉีดยาที่คลินิก ไม่รู้นะว่าจงใจหรือบังเอิญ แลกนามบัตรเลยรู้เลยว่าแม่พี่กันต์” ผมเล่าแบบสรุปความ พี่กันต์ก็มองผมยิ้มๆ

“แล้วรู้ได้ไงว่าเป็นแม่พี่” ยังจะถามอีก

ผมกลอกตาแล้วพูดเซ็งๆ “แม่พี่กันต์ชื่อกัญญาหรือเปล่าล่ะ”

“อุ่ย ใช่เลยคนนี้ ผมสั้นๆ สวยๆ พี่ว่านะ จงใจแล้วล่ะ เพราะแม่พี่เขามีคลินิกประจำอยู่ใกล้บ้าน แล้วที่ทำงานธามมันก็โคตรไกลจากบ้านแม่พี่เลยนะ สงสัยไอ้ก้องปากมากชัวร์ แต่ไม่ต้องห่วงหรอก แม่ไม่ยุ่งอะไรอยู่แล้ว”

“เฮ้ย นี่จิตตกนะ พี่กันต์จะบ้าป่ะเนี่ย จงใจมันก็ต้องน่าห่วงนะ”

“ธามจะกลัวอะไร ธามคงไม่ทำพี่ท้องอยู่แล้ว สองธามก็คงไม่ฟันพี่แล้วทิ้ง เพราะขนาดพี่อยากฟันธามจะตายตอนนี้พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย สามคือแม่พี่รู้อยู่แล้วว่าพี่ชอบสไตล์ไหน สี่แม่พี่ใจดีออกนะธาม จะลองไปเจอแบบเป็นทางการไหมล่ะ” ผมว่าเป็นที่ปรึกษาที่ไม่ช่วยอะไรผมเลยจริงๆ แต่ที่พูดมากถูก มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกว่าที่ผมคิดเยอะ คิดมากนี่มันงี่เง่าไร้สาระจริงๆ แต่มันก็มีความรู้สึกจริงๆที่ว่ามันยังคาใจ และทำให้เครียดนิดๆ

“ธามไม่ได้คิดเรื่องนั้น”

“แล้วธามคิดเรื่องอะไร จะเครียดทำไม” พี่กันต์ขมวดคิ้ว แต่หน้าก็ยังยิ้มแบบใจดีแสนดี แล้วก็เหมือนจะคิดอะไรได้ ยิ้มใจดีก็เปลี่ยนเป็นยิ้มแบบรู้ทัน ชักผวาว่าจะมีอะไรเด็ดๆยิงออกมาต้อนผมอีก “กลัวแม่พี่ไม่ชอบเหรอ”

“เฮ้ย ไม่ใช่” ผมพูดสวนแทบจะในทันทีแต่ความจริงในใจ...

...ใช่เลยแหละ ไอ้หนึ่งรู้สึกจริงๆแล้วว่าอย่างที่มึงบอกกุเหมือนลูกสะใภ้กลัวแม่ผัวจริงๆว่ะ

“ไม่มีปัญหาหรอกนะเรื่องนี้ เพราะแม่โทรมาหาพี่วันนี้แต่ไม่คิดว่าจะเป็นธาม เขาเล่าว่าเอาลูกแมวไปฉีดยามาเจอคุณหมอคนใหม่ หน้าตาถูกใจแม่ อยากยกลูกแมวให้แต่คุณหมอไม่สะดวก พูดขนาดนี้คงผ่านฉลุยมั้งพี่ว่า ธามจะกลัวอะไร โปรไฟล์ดีขนาดนี้ พี่ก็ยังว่าอยู่นะทำไมแม่ถึงเล่าเรื่องหมอรักษาแมวเพราะปกติเล่าแต่เรื่องแมวล้วนๆ” ...ก็บอกว่าไม่ใช่ยังจะอธิบายมาอีก นี่คือโกหกอะไรก็จับได้หมดเลยใช่ไหมเนี่ย ว่าแต่พูดงี้จริงเหรอ ให้มันแน่นะ อุ่นใจเลยเนี่ย

“ก็บอกว่าไม่...”

“แม่พี่ใจดีนะ เขาไม่ใช่คนหัวโบราณหรอก บ้าแมวมากด้วย น่าจะชอบธามที่เป็นหมอ” พี่กันต์ยังคงสร้างความมั่นใจให้ผมอย่างต่อเนื่อง จากตอนนี้ที่เครียดเรื่องแม่พี่กันต์มาเครียดเรื่องตัวเองแทนแล้วว่าผมมีอาการทางจิตประเภทเดียวกับลูกสะใภ้กลัวแม่ผัว... ผมไม่ได้อยากอยู่ในสถานภาพแบบนั้น แต่ทำไมสิ่งแวดล้อม คนรอบข้าง ทำให้ผมมาอยู่ในจุดนี้วะ

“โอเค” สุดท้ายผมก็ต้องรับคำเสียงอ่อยๆจนได้ มังคุดร้องหงิงๆที่ปลายเท้าเหมือนจะปลอบใจผม

“ไม่คิดมากนะ” พอไม่พูดอะไรเสื่อมๆออกมาก็ดูดีแบบเพอร์เฟ็คแมน

“ที่มาช้าก็เพราะเรื่องนี้แหละ โทรไปหาไอ้หนึ่งด้วย มันบอกว่าธามเหมือนลูกสะใภ้กลัวแม่ผัว จะบ้าเหอะ ไม่รู้เป็นอะไรแต่แม่งจิตตกจริงอ่ะพี่กันต์” ไหนๆก็พูดแล้วก็ขอพูดให้จบเลยแล้วกันถึงมันจะทำให้เป็นกันต์ระเบิดเสียงหัวเราะแบบไม่ยั้งออกมาก็เหอะ แต่ทำไงได้ก็รู้สึกไม่อยากจะเก็บๆเอาไว้แล้ว มันเป็นความรู้สึกใหม่ที่ยิ่งยืนยันว่าความรู้สึกของผมกับพี่กันต์มันมาไกลแบบที่ผมเองหันหลังกลับไม่ทันแล้ว พี่กันต์ทำมือเป็นเชิงเรียกให้ผมมานั่งข้างๆ แล้วผมก็ว่าง่ายไปนั่งซะด้วย ผมนึกว่าพี่กันต์จะกอดอีก แต่ผิดคาด พี่กันต์เอนตัวลงมานอนหนุนตักผม

“คิดถึงธาม”

“พูดไปแล้ว” ผมบอกยิ้มๆ

”อย่าทำให้พี่เสียใจนะ ขอร้อง” ประโยคขอร้องง่ายๆที่ทำให้หัวใจผมเต้นแรงอีกครั้ง ฟังแล้วหายใจลำบากจริงๆ ผมเคยทำมาแล้วครั้งนึง และสัญญากับตัวเองว่าผมจะไม่ทำอีก เพราะในครั้งนั้นผมก็เจ็บ

“เป็นพี่อ่ะ ดูแลน้องด้วยแล้วกัน”

“ไม่อยากเป็นพี่ อยากเป็นมากกว่านั้น...” โคตรโลภมากเลย

“อยากเป็นอะไรครับโอปป้ากันต์” ผมพูดแล้วหัวเราะขำๆ พี่กันต์ยิ้มแบบพยายามกลั้นหัวเราะ ท่าทางยังไม่เคยมีคนเรียก พอดีเดี๋ยวนี้ผมเห็นกระแสกำลังมา ขอเล่นนิดๆหน่อยๆเพิ่มสีสันในบทสนทนา ตลกดี

“อยากเป็นทุกอย่างของธาม”

“ก็เป็นอยู่จะอยากเป็นอะไรอีกซ้ำๆซากๆ”

คำตอบของผมเรียกรอยยิ้มกว้างได้จากคนฟังอีกครั้ง ดีใจที่ทำให้พี่กันต์ยิ้มได้ ยิ้มต่อไปเรื่อยๆ และหวังว่าจะเป็นคนที่ทำให้พี่กันต์ยิ้มแบบนี้ได้ตลอดไป



………………………………………………………………………………………………..9-10-2012
อากาศทำร้าย ดึงดูดเข้าหาที่นอนมากจุดๆนี้

บทนี้ก็เคลียร์ปัญหาน้องธามไปได้นะ แบบสบายๆบทหน้าเจอคุณนายหน่อยป่ะ หรือไงดี หรือเจ้แป้งสักช็อต 55555 แต่คู่กันต์ธามเขายังไม่มีดราม่าเลยเหวย ไงดีๆ มีคนถามเรื่องคู่ภู-หนึ่ง คู่นี้เหรอเราไม่มีแพลนนะ แต่อาจจะมีเป็นทพิเศษ รึเปล่า รึยังไง เออะ งง เบลอ หรือจะไปป้ะกะอาม่าธามเลยดี

ส่วนอีกคำถามที่ถามกันทุกบท ตั้งแต่บทแรกจนตอนนี้ใกล้บทที่60 "เมื่อไหร่จะได้กัน(ต์)" 5555555555555555555 ไม่ตอบ ไม่รู้ เป็นฟามลับบบบบ (สรุปเลิกอ่านกันหมด ฮาแตก)

ขอขอบคุณคนอ่านทุกคนอีกครั้งจากใจ ขอบพระคุณค่ะ รักนะจุบุ

ปล.อย่าลืมไปใช้สิทธิ์โหวตเซงเป็ดอวอร์ดนะตัวเอง โหวตกันได้ตามใจชอบ แต่ถ้าชอบเรื่องนี้ก็โหวตกันเบาๆใสๆ
ปล2. ตอนเช้าค่อยมาแก้คำผิดนะเธอ เราขอสลบก่อนจุดๆนี้
ปล3. มันสั้นเราขอโทษ TT

[NOO~KUNG]

+ 1 ให้ก่อนค่ะ
พี่ธามน่ารัก ....

[beautifuldead]

โหวตเซ็งเป็ดแล้น คือสารภาพว่า อยากโหวตเชฟต่างด้าวด้วยอะ แต่ไม่มีสาขาให้ลงโหวต 5555 (ตบไหล่เฮียหมิง ปุ่ ปุ่ ปลอบใจ)

ps. อ่า...ที่ธามกังวลมาทั้งหมด จบลงง่ายๆ ดื้อๆ เลย >< พี่กันต์เค้าแน่นอนจริงๆ
ps2 ตอนพี่กันต์ปรายตามองตอนล้างจานนี่ นึกภาพออกเลยอ้ะ 55

[Naenprin]

สุดท้ายธามก็ต้องเล่าเรื่องทุกอย่างให้พี่กันต์ฟัง และยังทำให้ธามยอมรับความรู้สึกตัวเองอีกด้วย โอ้ยพี่กันต์น่ารักมากอ่ะ จะน่ารักไปไหนเนี๊ย แค่นี้ก็รักมากแล้ว

[twenty8]

ดราม่าหมดยังอะคะ อยากได้อีก กร้ากกก บ้าไปและ 55555
อยากได้พี่กันนนนนต์ พี่กันต์มาเป็นของหนูเหอะะะะ -ถวายตัว-
โดนพี่กันต์ถีบ 55555 แอร่บบบ เรามันไม่ใช่สไตล์พี่กันต์หนิ ใช่ซี้ ฮึกกก
พอเถอะ 55555


ปล.โหวตเซ็งเป็ดเลี้ยวนะคะ แบบถวายตัวและหัวใจโหวตให้หมดเลย พี่ตุลและน้องซองด้วย >.< ♥♥

[Zarunghaja]

ธามพลีกายชดใช้โทษเลย 

[Nankoong]

หมอธาม.....น่ารักจริงๆ

พี่กันต์ก็ไม่เอาคืนเยอะๆให้สมกับการรอ3ชม..หน่อยเนาะ
ขัดใจคนอ่าน

รอตอนต่อไปค่ะ

[noy]

 

[zuu_zaa]

  ขอบคุณที่มาต่อค่ะ คิดถึงมาก จะรอนะคะ

[choijiin]

น้องธามนอยด์แป๊บเดียวหายเลยนะ
วันนี้ดูพี่กันต์จะดี๊ด๊าไปและ
 
แบบว่าอย่างที่พี่กันต์ว่า
ธามอย่าทำให้ที่รักพี่เสียใจนะ (เอ๊ะ?)
คนอ่านก็รอเสียบพี่กันต์อยู่เหมือนกัน
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
 

[wan]

แน่ล่ะ เป็นลูกสะใภ้ที่แม่สามี ( อนาคต จิ้นไว้ก่อน ไม่ว่ากันนะธาม  ) ดันมาเยี่ยมแบบไม่รู้เนื้อรู้ตัว
ก็ต้องคิดมากเป็นธรรมดา พี่กันต์นี่ก็จริง ๆ รีบปลอบน้องหน่อย เครียดมาตั้งหลายชั่วโมง 
+ 1 ให้เป็นกำลังใจครับ
ปล. จัดตอนพบ ว่าที่แม่สามีก่อนเป็นไร มันจะได้ไม่ค้างคา 

[เมฆาสีน้ำเงิน]

เธอเป็นมากกว่ารัก . . . . .

[moon]

จริงๆก็อยากเครียดตามธามนะแต่ทำไมอ่านแล้วมันหวานๆแทนล่ะ

ความหล่อของพี่กันต์ยังมาเป็นระยะๆกรี้ดดดดดหวานมากๆๆๆชอบ

[Ball]

พี่กันต์นี่เป็นผชที่แก้ปัญหาได้ตลอดอะ
ธามควรจะคุยกะพี่กันต์ทุกเรื่องนะ
เพราะความสัมพันธ์ของทั้งคู่นี่กู่ไม่กลับแล้วอย่างแรง ฮ่าๆ
ว่าแต่ว่าหมอธามทำไมไม่ตอบสนองความอยากฟันของพี่กันต์สักหน่อยล่ะ
ภาษากายไว้คลายเครียดไงละจ้ะ? 55555555555

ปล.เราไปโหวตเซ็งเป็ดมาแล้วววววว เชียร์เรื่องนี้สุดๆ >.<
จะรอตอนต่อไปนะคะ อยากให้ได้กัน(ต์)สักที ฮี่ๆ

[evilheart]

ธามรีบๆ ไปเป็นลูกสะใภ้คุณแม่กัญญาด่วน
เป็นแบบเต็มตัวนะ 

[bobie]

เคลียร์แล้วววววว
เลิกเครียดสักทีนะธาม
จิงด้วยที่ยังไม่เคยอ่านดราม่าพี่กันต์ธาม
ใจนึงอยากอ่านแต่อีกใจก็ไม่อยากอ่ะ
ชอบหวานๆงี้มากกว่า

[noomasoi3]

ไม่ชอบดราม่าเล๊ยยยย ชีวิตจริงมีดราม่าเยอะแล้ว...ไม่ต้องหวานมากกวนๆแบบนี้อ่านแล้วแอบยิ้มหน่อบมีความสุขดี

ปล.ไม่รู้ป้านับพลาดหรือเปล่า แต่ป้าหาตอน 56-57 ไม่เจอจ้ะ

[NARUE]

อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกดียังไม่รู้

โอปป้ากันต์จัง(ไร)สไตล์

[nunamicky]

ยิ้มกันได้ทั้งคู่
โดยเฉพาะพี่กันต์ ปากกว้างถึงหูเลยมั๊ง

[gupalz]

เจอทั้งสองเลย
เจ้แป้งรักเด็ก กับคุณแม่รักแมว

[iforgive]

เอาเจ้แป้ง  จะเอาเจ้แป้งงงง

[bobby_bear]

เพราะรักพี่กันต์ เพราะแคร์พี่กันต์ ธามเลยต้องคิดต้องเครียด
้เพราะอยากมีพี่กันต์ ธามเลยต้องกังวล กลัวจะมีอะไรมาทำให้ผิดหวัง

อ่อยยยยยย น้องธามน่ารัก

แล้วพี่กันต์นะ ก็พระเอกได้อีก ชอบที่เวลาอยู่กับน้องธามแล้วฮีไม่มีฟอร์ม
ยิ่งอ่านยิ่งชอบ ยิ่งรักพี่กันต์ 

[rubymoona]

น่ารักแสนดีตามสไตล์กันต์
ปล.เป็ดที่22

[PlenG]

'จะพลีกายชดใช้ความผิดเลยดีไหม'
ธามฮาอะ ทำเลยพี่กันต์รอจนจะแก่แล้ว

“อยากเป็นทุกอย่างของธาม”
“ก็เป็นอยู่จะอยากเป็นอะไรอีกซ้ำๆซากๆ”
ดีใจตายไปเลยมั้งพี่กันต์ ฮ่าๆ

[janeyuya]

เฦ็งเป็ดเปิดโหวตแล้วรึ ทำไมไม่รู้ไปมุดรูที่ไหนม๊าาาาาาาาา อร้ายยยย ต้องไปโหวต
อะแฮ่ม ค่อกๆ แค่กๆ
น้องธามคิดมากจริงๆด้วย ดีนะที่หม่อมมี๊พี่กันต์เป็นสาววาย ╰（￣▽￣）╭ แถมหม่อมมี๊ยังปลื้มลูกสะใภ้ที่รักษาแมวได้ด้วย
ขอรอพี่นายได้ป่ะ คิดถึงพี่เข้