หัวข้อ: PIECE OF TIME - เป้า(ของ)จุดหมายมีไว้พุ่งชน --- จบ (แจ้งข่าว p.238)

[wan]

นึกว่า หมอหมาต้องตกเป็นของกันต์จังซะแล้ว 
แต่ไม่เป็นไร วัน... ไม่ได้มีหนเดียว รีบไปดูอาม่าก่อน
+1 ให้เป็นกำลังใจครับ
ปล. อากาศเปลี่ยนแปลงแล้ว รักษาสุขภาพด้วยครับ 

[¡ииσcэиτ]

นับวันพี่กันต์ยิ่งรุกหนัก
ไม่ใกล้ไม่ไกลแล้วที่ธามจะเสร็จแน่ๆ


ขอให้อาม่าไม่เป็นไรนะๆ
สงสสารหมอธาม ♥

[puppyluv]

ชอบตอนคลอเคลียกันสองต่อสอง
หมอธามใจอ่อนกับพี่กันต์ทีเถอะ
ลุ้นๆๆๆ
+เป็ด

[Dee^daY]

FAP FAP FAP

[wasawath]

เกือบไป(อีก)แล้ว ลุ้นๆ >.<

[bytoey]

 

[automaton]

ไอ้เราก็ลุ้น อยากจะไปช่วยดูต้นทาง กำจัดพวกเสี้ยนหนามต่าง ๆ ให้พี่กันต์ปฏิบัติภารกิจให้สำเร็จ แต่อีใจก็คิดว่ายังไงพี่กันต์ก็ต้องแห้วอีกแน่คราวนี้ จริงซะด้วย
 
เอาหละ ใช้วิกฤตให้เป็นโอกาสไปฝากตัวกับญาติผู้ใหญ่ช่วงนี้ซะเลย ให้เห็นว่าเราจะดูแลหลานเข้าได้

สู้ สู้ พี่กันต์

เออ..เห็นด้วยกับพี่กันต์นะ ที่เหมือนธามจะแต่งตัวมายั่วนะ

[tamako]

อ๊ยยะเรื่องจะเป็นแบบไหนเนี่ย
ค้างมากค่ะ

[chisarachi]

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
โอ๊ยยยยยยยยยยยยมันน่ารักมากอ่าาาาาาาาาา
แบบน่ารักๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ พูดไม่ถูกได้แต่น่ารักๆๆๆๆๆๆ
ชอบพี่กันต์มาก รักกันต้องแบบนี้แหละ
ไม่ได้เอ๊ะอะเซ็กซ์ๆๆ มันต้องเข้าใจกัน
ถ้าอยากมีต้องล่อ #ห๊ะ!!555555555
คนเขียนบอกว่าเขียนฉากแบบนี้ไม่เก่งหลบมาตลอด
เหมือนน้องธามเลยเลี่ยงตลอด
แต่เพราะพี่กันต์มารยาเหลือร้ายกว่า
ถ้าคนอ่านพูดมากๆ คนเขียนคงไม่รอดและฉากนั้นก้จะมาในเร็ววัน  ก๊ากกกกกกกกกกกก

[NewYearzz]

นึกว่าจะมาต่อ เลยนั่งรออยู่ 

[DoubleBass]

สนุกอะ!!!
จะรอติดตามนะจ้ะ 

[Vvsarang]

อาม่าค่ะ ? เออ อาม่า อม่า อ่า อาม่า มาขัดจังหวะง่าาา 
แต่ก็รีบหายไวๆเถอะนะคะ หนูอยากเห็นฉากร้อนแรงไวๆแล้ว 

[Yunatsu]

เกือบไปแล้ววววว

หวังว่าอาม่าจาไม่เปนอารายน้า

[2pmui]

แหม๋ จะไม่ให้เสียดายได้อย่างไร โทรช้ากว่านี้อีกนิดไม่ได้หรอ เกือบได้กัน(ต์)แล้ว ปัดโถ่

[missmemory]

ดีใจจับที่ผู้แต่งปิดเทอม   ปิดนานๆน้าจะได้อัพบ่อย  ยังไงก็รอได้อยู่แล้วค่ะ  เพราะเรื่องเรียนยังไงก็สำคัญสุด  พี่ใจดีเนอะอดทนรอมาได้ตั้งนาน  แถมแววว่าต้องทนต่อไป ทนต่อนะพี่กันต์

[BeeRY]

ตามอ่านสามตอนรวด สนุกเหมือนเคย
แต่ตอนล่าสุดทำเอาปรับอารมณ์เกือบไม่ทัน เป็นห่วงอาม่า หายไวๆนะคะ
ธามจะได้ไม่เศร้า แต่เดี๋ยวพี่กันต์ก็ปลอบจนหายแหละ ก็เขาเป็นได้ทุกอย่างนี่นา น่าร๊ากกก

[-i z e l i z e-]

 
อีกนิดเดียววววววว .....

[EoBen]

คือ เบนไม่ซีเรียสกับ nc  เลยนะจริงๆ

เอาจริงๆ เบนชอบแบบที่เป็นอยู่มากกว่า ค่อยตอด ทีละนิดทีละนิด

มันน่ารักมากอ่ะ มันเขินสุด

อร๊ายยยย พี่กันต์น่ารักอ่ะ

อยากโดนจีบบ้างงงง อยากได้แบบธามมมมม

อร๊ายยยย



ปล. คิดถึงเชฟหมิง กับ คุณนาย 55555

[pak_kikkok]

หลงรักพี่กันต์ไม่ไหวละค่ะ  หนุ่มเพอร์เฟคแห่งปียกให้พี่แกไปเลยค่ะ  ส่วนน้องธามเคราแพะที่ตอนนี้โดนโกนไปเรียบร้อยแล้ว  แอบวางยาเสน่ห์แบบนี้กับพี่กันต์  หลงเสน่ห์จนไปไหนไม่ได้แน่ๆ เลยค่ะ 

[u_cosmos]

มารอติดตามอาการอาม่าค่ะ

[Karn12]

ขอให้อาม่าไม่เป็นอะไรมากนะ

[Rukki]

ตามอ่านจนเหนื่อย .. เพราะลุ้นไปกับพี่กันต์ว่าเมื่อไหร่หมอธามจะมีความกล้าซักที
กล้าที่ยอมรับใจตัวเอง โฮวววววววว
พอคู่นี้กำลังลงเอยกัน กลายเป็นว่าเหมือนจะมีเงาพายุเข้ามาก่อกวน
กลัวอาม่าจะเอาอาการป่วยมาบอกให้หลานธามรีบๆแต่งงาน ม่าจะได้หมดห่วง .....
OTL......

ยังไงก็สู้ๆนะคะ
*ชูป้ายเอฟซีพี่กันต์จัง*

[NewYearzz]

^
^
^
^
เม้นต์นี้น่ากลัวอ่า ถ้าเกิดจริงๆพี่กันต์แย่แน่เลยอ่า


คิดถึงพี่กันต์ everything   

[misso]

อยากอ่านต่อแล้ววว

[punchnaja]

กลิ่นมาม่าเริ่มโชย ไม่น๊าาา

[AdLy]

ลุ้นจนจะหดแทนพี่กันต์แล้วนะ

อาม่า อย่าเป็นอะไรนะ อยู่เป็นร่มโพธิ์ให้หลานและอยู่ดูหลานเขยก่อนนะ

[Ciin]

อุ๊บส์!!
เกือบมีฉากเด็ดแล้ววว
ว่าแต่พี่กันต์นี่หื่นจิงไรจิงนะ 555

[gargoyle]

61
เลี่ยง
.................................................................................

เป็นครั้งที่สามในชีวิตที่ผมต้องมานั่งที่ตรงนี้ เฝ้ารอ และภาวนาให้ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีอย่างที่ผมหวัง ครั้งแรกเกิดขึ้นมานานมากความทรงจำผมเลือนรางแต่ความรู้สึกชัดเจน ในตอนนั้นที่ผมนั่งรอหน้าห้องผ่าตัด กับแม่ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น รู้แต่ว่าพ่อป่วยมาก แม่ไม่ร้องไห้ แต่ผมรับรู้ได้ว่าภายในแม่คงไม่เข้มแข็งอย่างที่แสดงให้ผมเห็น การผ่าตัดเป็นไปด้วยดี แต่พ่อผมเสียชีวิตลงในอีกสามวันหลังผ่าตัด เหตุการณ์ครั้งที่สองผ่านมาไม่นาน ผมโตแล้ว นั่นยิ่งทำให้ผมรู้จักกับคำว่าเสียใจจนไม่มีน้ำตาจะไหล มะเร็งของแม่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว การรักษาไม่ได้ผล และแม่เลือกที่จะหยุดไว้ ภายนอกอาการแม่เหมือนไม่ย่ำแย่นัก แต่ผมและทุกคนรู้ว่าภายในคงถึงเวลานับถอยหลัง แม่เลือกที่จะหยุดไว้เพียงแค่นั้นเพื่อที่จะใช้เวลาช่วงสุดท้ายกับผมและตระเตรียมทุกอย่าง ทุกอย่างที่ว่านั่นถูกเตรียมไว้ให้ผม เตรียมพร้อมทุกอย่างสำหรับลูกชายคนเดียวที่กำลังจะต้องอยู่คนเดียวโดยปราศจากพ่อกับแม่ ผมนั่งรอ มีทั้งเพื่อน และครอบครัวอยู่กับผม และแม่ไม่กลับออกมา

ทั้งสองครั้งที่ผ่านมา ไม่ใช่ความทรงจำที่ดี...

บรรยากาศหน้าห้องผ่าตัดตอนนี้ ทุกคนพยายามบอกตัวเองว่าไม่เป็นไร ทุกอย่างต้องราบรื่น อาม่าไม่เคยป่วยหนัก แข็งแรง อารมณ์ดี และอาม่าไม่เคยต้องทำให้ลูกหลานเป็นห่วงนานๆ

“อาม่าเข้าไปนานหรือยังเฮีย” ผมถามขึ้นทำลายความเงียบ เฮียธนที่นั่งดมยาดมพยักหน้าสั้นๆ

“สักพักแล้ว แต่เฮียว่ากว่าจะออกมาก็อาจจะสักพักใหญ่ๆ พากันต์ไปหาอะไรกินก่อนก็ได้ บรรยากาศตรงนี้มันเครียด” เฮียพยักเพยิดหน้าไปทางพี่กันต์ที่นั่งนิ่งๆไม่พูดอะไรมาตั้งแต่เมื่อครู่

“เอองั้น เอาอะไรไหม เดี๋ยวธามมา” เฮียธนส่ายหน้าเป็นคำตอบ ผมหันไปมองพี่กันต์เป็นเชิงให้ลุกขึ้น

เดินเลี้ยวผ่านหัวมุมทางเดิม ผมก็ได้ยินเสียงพี่กันต์ถอนหายใจเฮือก

“พี่กันต์โอเคป่ะ อยากกลับไปก่อนไหม ขับรถธามกลับไปเลยก็ได้ เดี๋ยวยังไงก็ต้องอยู่รออาม่าอยู่แล้ว” ผมพูดขึ้นมาก่อน พี่กันต์คงรู้สึกแปลกๆที่มานั่งอยู่ท่ามกลางคนในครอบครัวผม ยังดีที่ตอนนี้ทุกคนกำลังเครียด ที่ผมแนะนำไป แค่บอกว่าพี่กันต์เป็นรุ่นพี่ แค่นั้นที่ผมพูดไป พี่กันต์ไม่มีปัญหาในการวางตัว แต่ผมว่าก็ไม่ได้สบายใจไปซะทีเดียวหรอกที่มานั่งรอคนป่วยหน้าห้องผ่าตัดกับคนที่พึ่งเคยเห็นหน้าวันแรก

“พี่ไม่เป็นไรหรอก แต่กลัวธามน่ะเป็น จะอยู่เป็นเพื่อนก่อนเที่ยงคืนค่อยกลับ” พี่กันต์หันมาบอกผมยิ้มๆ

“เคยรอแบบนี้ป่ะ”

“ไม่เลย” ผมก็พอเดาได้ พี่กันต์คือผู้ชายที่ไม่มีเบื้องหลังแบบผม ไม่มีความเศร้า ไม่เคยต้องเจอความสูญเสียแบบนี้ คนแบบนี้เหมือนไม่มีจริง แต่มีจริงๆ เป็นคนที่โชคดี โชคดีจนทำให้คนที่อยู่รอบข้างรู้สึกเหมือนโชคดีไปด้วย

“มันไม่มีอะไรทำหรอก ไม่เบื่อเหรอนั่งเฉยๆ ไม่ยอมพูดอะไรเนี่ย” ต่อหน้าคนไม่รู้จักก็เงียบสนิท มาดน่าเชื่อถือ ผมว่าพวกเฮียและอาโกก็คงสงสัยว่าเป็นใครมาจากไหนแต่ไม่อยากจะถามอะไรเพราะเรื่องอาม่ายังเป็นสิ่งที่ทุกคนกังวล

“ก็ไม่ได้ขนาดนั้น ก็ไม่รู้จักใครไม่รู้จะพูดอะไรบรรยากาศมันควรจะชวนคุยซะที่ไหนเล่า” ก็ถูกของพี่กันต์ ผมว่าลึกๆพี่กันต์ก็คงเกรงๆ มันจะเป็นอารมณ์เหมือนที่ผมเจอแม่พี่กันต์ไหมผมก็ไม่รู้ แต่มันก็น่าจะมีบ้างที่คล้ายๆกัน

“ญาติธามน่ากลัวไหม” ผมถามเล่นๆ พยายามเปลี่ยนบรรยากาศให้ออกจากเรื่องที่เครียดตอนนี้ ไม่ไม่ห่วงอาม่า แต่ผมเรียนรู้แล้วว่า ทำอะไรไม่ได้นอกจากภาวนาและรอ

“ถามงี้อยากให้ตอบว่าอะไรเนี่ย น่ากลัวกว่าแม่พี่นิดนึงมั้ง” พี่กันต์ตอบ ผมว่าไม่ใช่ละมั้ง แม่พี่กันต์มาแบบไม่ให้ทันตั้งตัว

“น่ากลัวตรงไหนออกจะกันเอง” ป่านนี้ผมว่าไอ้หมูภาสหลานผมคงร้องไห้อยู่บ้านโดยมีแม่มันเฝ้าอยู่แน่ๆ อยากให้พี่กันต์ไปเจอสักที จริงๆแล้วที่ผมกลับมาบ้านอาม่าบ่อยๆ ก็เพราะหลานกับอาม่านี่แหละที่เป็นเหตุผลสำคัญ

“เวลานั่งหดๆคอหน่อยนะ” พี่กันต์พูดขึ้นมาเบาๆ ผมเองก็พึ่งนึกขึ้นได้ เอามือลูบคอ หันไปมองพี่กันต์ที่ไม่มีปัญหาเพราะเสื้อเสื้อเชิ้ตติดกระดุมเรียบร้อย นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนที่โทรศัพท์จะมาแล้วผมก็ไม่รู้จะตีสีหน้ายังไงดี

พูดเองว่าไม่ยอม ไม่โอเค ไม่อยาก แต่ก็เกือบไปแล้ว..

“ไหนดูก่อน... แม่ง พี่กันต์เยอะไปป่ะ” ผมยกมือถือขึ้นเปิดกล้องหน้าส่องสภาพตัวเอง มันไม่แย่ ไม่ผิดปกติ แต่ก็มีรอยแดงเป็นจ้ำสามสี่ที่ ด้วยความที่เสื้อคอกว้าง มันเลยเห็นชัดเจน

“แต่บอกว่าแพ้โน่นนี่ก็ได้มั้ง ไม่เป็นไรหรอก” พี่กันต์พูดยิ้มๆ ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติ คงมีคำพูดสองแง่สองง่าม แต่เป็นเพราะตอนนี้ มันก็เลยแค่บทสนทนาธรรมดาไม่มีอะไรเพิ่มเติม

“ธาม” เสียงผู้หญิงดังขึ้นมาจากด้านหลัง ผมหันไปมองอย่างตกใจ ไม่ให้ตกใจได้ไง เพราะคนที่สะกิดไหล่แล้วพูดทักขึ้นมาคือแฟนเก่าผม... เกล พี่กันต์ไม่รู้หรอกว่าเธอคนนี้คือใคร มีเพียงสีหน้าสงสัยที่บ่งบอกให้ผมรู้ว่าไม่เข้าใจว่าทำไมผมต้องทำหน้าเหมือนเห็นผีขนาดนี้

“เป็นไงบ้าง” ผมหันไปยิ้มทักทายตามมารยาท นานแล้วแฟนคนนี้ ตั้งแต่ตอนเรียนอยู่ปีสองปีสาม จนลืมไป

“สบายดี ธามมาทำอะไรอ่ะ ไม่เจอตั้งนาน หล่อขึ้นตั้งเยอะ” ไม่ได้หันไปมองพี่กันต์ แต่ผมว่าก็คงงงไปแล้วล่ะ

“หน้าแก่ขึ้นอ่ะดิ พอดีอาม่าธามผ่าตัด เลยมารอ แล้วเกลทำงานที่นี่เหรอ” เกลพยักหน้ารับรู้ เกลเรียนพวกสาขาเกี่ยวกับแพทย์ พวกเทคนิคการแพทย์อะไรราวๆนี้ อาจจะเป็นไปได้ที่เธอทำงานที่นี่ แต่อยากจะภาวนาให้ไม่ใช่

“อ้อ เรามาทำธุระเฉยๆ เห็นคล้ายๆธามก็เลยเข้ามาทักดู แล้วก็ใช่จริงๆด้วย เราไปแล้วล่ะ เดี๋ยวจะรบกวนเพื่อนธาม” คำพูดที่โยงถึงอีกคนที่ยืนรออยู่ข้างๆ ผมหันไปมองพี่กันต์ที่มีสีหน้ายิ้มๆตามปกติทำให้ผมรู้สึกแปลกๆ เรื่องของผมกับแฟนเก่าที่ไม่คิดว่าจะได้มาเจอกันอีกมันจบไปแล้ว มาเจอกันมันก็แปลก แต่พอมาเจอกันระหว่างที่มีคนปัจจุบันที่ถึงไม่ได้เรียกเป็นแฟนแบบสมบูรณ์ตามหลัก แต่สถานะความสัมพันธ์มันก็คือแบบนั้น แล้วยิ่งเป็นผู้ชาย ผมว่ามันคงไม่จืดถ้าเกลรู้ว่าอะไรเป็นอะไร

“เออ ลืมแนะนำเกลนี่พี่กันต์ รุ่นพี่เรา แล้วก็พี่กันต์นี่เกลเพื่อนที่มหาลัย” พูดอ้อมๆดีกว่าเรื่องเกล แต่พี่กันต์ จะให้พูดแนวเดียวกันผมก็ไม่รู้จะบอกยังไง แล้วก็ไม่อยากจะเริ่มพูดจากคนนี้ด้วย

“สวัสดีค่ะ”

“ครับ” พี่กันต์ยิ้มหวาน “พึ่งเคยเจอเพื่อนธามที่มหาลัย ปกติเจอแต่กลุ่มที่มาจากมัธยม” ไม่ต้องพูดให้มากความว่าเป็นใครมาจากไหนพี่กันต์ก็เกริ่นพูดเอง ไม่รู้ว่าผมรู้สึกไปเองหรือเปล่าที่คิดว่า คำพูดของพี่กันต์ มันทำให้พอจะเดาได้ว่าผมกับพี่กันต์มีเบื้องหลัง

“ธามเค้าเหนียวแน่นกับเพื่อนที่โรงเรียนเก่าสุดๆเลยค่ะ แต่ไม่นึกว่าจะซี้กับรุ่นพี่หล่อๆอีกนะเนี่ย”

“อ้อ ฮะๆ” ผมพูดอะไรไม่ถูก นอกจากหัวเราะแห้งๆ ไม่มีความสามารถที่จะสร้างบทสนทนากับแฟนเก่าจริงๆ
 
“งั้นเกลขอตัวก่อนนะ บ้ายบายนะธาม” เกลรีบเดินแยกออกไป ยิ้มเฟื่อนๆ เหตุผลที่ผมเลิกกับเกลสาเหตุเพราะผมติดเพื่อน จนลืมนัดสำคัญๆหลายรอบ แล้วในที่สุดผมกับเกลก็จบกัน และเมื่อครู่ผมว่าเกลคงจะรู้สึกแล้วล่ะ

“โชคดีๆ” ผมพูดแล้วหันไปมองพี่กันต์ที่ส่งยิ้มหวานตามท้าย

“แฟนเก่าเหรอ สวยนะ” ก็สมกับเป็นพี่กันต์ฉลาดไปหมดทุกเรื่องจริงๆ แต่สายตาที่พูดรอบนี้ดูแววๆ เหมือนจะมีอะไรร้ายๆในใจแบบผู้ชนะ

“พี่กันต์สวยได้เท่านี้ป่ะ” สวยไม่เท่าแต่ที่เหลือก็ยกให้หมดแล้ว

“ถึงสวยไม่เท่า แต่เอาแฟนเก่าธามทุกคนมารวมกันก็หล่อได้ไม่เท่าพี่หรอก” ก็ถูกของคนพูดเขาล่ะ

ผมเห็นป้ายร้านสะดวกซื้อแล้ว เวลานี้ไม่มีร้านอะไรเปิดขายแล้วน้อกจากร้านสะดวกซื้อ24ชั่วโมงขวัญใจประชาชน

“ไม่หึงบ้างเหรอ” อยู่ๆผมก็ถามขึ้นมา คนอย่างพี่กันต์ จะไม่มีนิสัยงี่เง่าๆสักอย่างบ้างเลยหรือไง

“นิดๆหน่อยๆ แต่ธามไม่รู้สึกหรอก พี่เก็บอาการเก่งกว่าที่ธามคิด แล้วมันก็ยังไม่มีเรื่องอะไรให้คิดมาก แต่อย่ามีเลยจะดีนะ” พี่กันต์เนี่ยนะเก็บอาการเก่ง ผมว่าเป็นเพราะยังไม่มีอะไรให้พี่กันต์ได้หึงบ้างมากกว่า ผมว่าพี่กันต์เก็บอาการพวกนี้ไม่ค่อยอยู่ ไม่รู้ว่าเป็นเฉพาะต่อหน้าผมหรือเปล่า

พี่กันต์พูดต่อ “แต่แฟนเก่าธามน่ะเขาดูดีใจนะที่เจอธาม แต่ทำธามทำหน้าเหมือนเห็นผีตอนเจอเขา เขาเลยหน้าเสียไปนิดนึง” จากคำพูดนี้ดูเป็นสุภาพบุรุษแสนห่วงใยผู้หญิงตัวเล็กๆจริงๆ

ผมไม่รู้ตัวนะว่าทำหน้าแบบไหน แต่ในใจก็ตกใจมาก

“ถ้าเกิดธามทำหน้าดีใจ พี่กันต์เองนั่นแหละจะหน้าเสีย”

“งั้นทำหน้าตกใจดีแล้ว พี่จะได้มีกำลังใจทำความดีต่อไป”

ซื้อขนมของกินเล็กๆน้อยๆเสร็จก็เดินกลับไปตามทาง เฮียธน โกป่าน ก็ยังนั่งรออยู่ที่เดิมไม่เปลี่ยน โกป่านนั่งก้มหน้านิ่งอาจจะร้องไห้ หรือกังวลใจอยู่ ผมเคยผ่านมา แต่ก็พูดไม่ได้เลยว่าสามารถที่จะเผชิญและผ่านไปมันไปได้อีกครั้งได้ง่ายขึ้นกว่าครั้งที่ผ่านมา

“กาแฟเฮีย โกเอาด้วยไหม” ผมถามเบาๆ เฮียธนรับมาเปิดไปดื่มแบบแกนๆ ส่วนโกป่ายเงยหน้าขึ้นมาพร้อมดวงตาแดงก่ำแล้วส่ายหน้า

“แล้วกันต์มากันธามได้ไงครับ” อยู่ๆเฮียธนก็ถามขึ้นมา พี่กันต์เงยหน้าขึ้นงงๆ แต่สีหน้าก็แปรเปลี่ยนเป็นยิ้มน้อยๆอย่างมีมารยาท

“พอดีมีธุระกับธามนิดหน่อยตอนที่ธามได้รับโทรศัพท์พอดีครับ เลยขับรถมาให้เห็นธามท่าทางดูตกใจ” พี่กันต์ตอบเสียงไร้พิรุธ ในบางครั้งที่ดูเหมือนพี่กันต์จริงใจ เต็มใจและตรงไปตรงมา ผมเริ่มคิดขึ้นมาจริงๆแล้วว่า พี่กันต์ทำเพราะรู้สึกอย่างนั้นหรือเป็นเพราะสร้างให้คนที่ฟังและเห็นรู้สึกไปเองว่าพี่กันต์เป็น โกป่านเงยหน้าขึ้นมามองบทสนทนาที่เกิดขึ้น

“โกว่าจะเสียเวลาเพื่อนธาม เพราะไม่รู้จะรออีกถึงตอนไหน ธามขับรถไปส่งเพื่อนก่อนไหม” ผมหันมองหน้าพี่กันต์เพื่อจะถามถึงข้อเสนอที่โกป่านยื่นให้ ในใจผม ไม่ได้ถือว่าไล่ แต่ตอนนี้พี่กันต์น่าจะกลับ เพราะนอกจากเสียเวลาพี่กันต์แล้ว มันก็ยังสร้างบรรยากาศกดดันแปลกๆให้ผม

“ไม่ลำบากหรอกครับ เดี๋ยวผมกลับเองได้ ให้ธามอยู่รอดีกว่าเผื่ออาม่าผ่าตัดเสร็จพอดี” ผมฟังพี่กันต์พูด ก็ได้แต่พยักหน้าตาม ทักษะการเข้าหาคนของพี่กันต์ไม่เป็นสองรองใคร แต่ผมรู้สึกไม่ชอบพี่กันต์ในแบบนี้เลย พี่กันต์ที่เหมือนฉาบอะไรไว้ข้างหน้า เป็นคนละแบบกับที่ผมคุ้นเคย

“งั้นเดี๋ยวธามเดินไปส่ง” ผมพูดเรียบๆ ลุกขึ้นยืน เดินแยกออกมากับพี่กันต์อีกครั้ง

เดินมาใกล้ถึงทางออกพี่กันต์ก็จับแขนผมเอาไว้เบาๆ โรงพยาบาลถึงจะสว่างแต่ไร้ผู้คน ผมเลยหยุดอยู่เฉยๆ ปลายนิ้วพี่กันต์เย็นเฉียบ

“ถึงแล้วจะโทรหา” พี่กันต์พูดเรียบๆ

“เอารถธามขับกลับไปเลย คืนนี้คงไม่ได้กลับคอนโด” ถ้าอาม่าออกมาผมคงรอดูอาการและกลับบ้านอาม่าพร้อมกับพวกเฮียอยู่แล้ว เดินมาจนถึงที่จอดรถ ผมก็ผมล้วงกุญแจรถวางใส่มือพี่กันต์

“พี่พยายามเลี่ยงให้แล้ว รู้อยู่ว่าธามคงไม่อยากบอกอะไรตอนนี้”

“ขอบคุณ”

“ไม่เป็นไร อย่าทำให้พี่เสียใจก็พอ” ผมก็อยากจะบอกพี่กันต์เหมือนกันว่าอย่าทำแบบนั้นกับผม

“ขับรถดีๆ อย่าให้เป็นรอยนะ คันนี้รักมาก” ผมพูดยิ้มๆ

“รักทำไมรถคันเล็กๆ ไม่เห็นจะเร้าอารมณ์เลย” พี่กันต์พูดกลั้วหัวเราะอย่างผู้มีชัย ผมแสยะยิ้มทั้งๆที่ตอนนี้หน้าคงเปลี่ยนสีเรียบร้อย

“ไปไหนก็ไปเลยไป” เห็นผมอารมณ์ดีขึ้นมาหน่อยก็เข้าเรื่องลามกเลยไงล่ะ

“ไปละ มีอะไรก็โทรหาแล้วกัน” พี่กันต์เปิดประตูรถเข้าไปนั่งที่คนขับ ผมเดินถอยออกมาให้พี่กันต์ถอยรถ ไฟสว่าง ก่อนที่รถจะค่อยๆเคลื่อนตัวออกไป ทิ้งไว้แค่ผมที่ยืนถอนหายใจเบาๆเพียงลำพัง


ผมเดินมาถึงทางเข้าตัวอาคาร น่าแปลกใจที่เฮียธนยืนอยู่ตรงนั้น ผมหันไปมอง จากจุดที่ยืน มองเห็นผมกับพี่กันต์ที่ลานจอดรถชัดเจน ไม่รู้ว่าจะได้เห็นอะไรบ้าง แต่การที่เดินตามมาดู ผมว่าก็ไม่ใช่เรื่องปกติของญาติแล้ว ผมมองหน้าเฮียธนนิ่งๆ เฮียไม่ใช่คนนิสัยเสีย เฮียธนเป็นพ่อใจดี ยิ้มง่าย หัวเราะง่าย สีหน้าของเฮียตอนนี้เหมือนลำบากใจกับอะไรบางอย่าง แต่ผมก็ไม่แน่ใจว่าเฮียจะได้รู้อะไรจากแค่ภาพที่เห็น ภาพที่แทบจะไม่มีอะไร ผมเดินเข้าไปในตึก เฮียเดินตามผมเข้ามา บรรยากาศคล้ายกับเป็นเกมที่รอว่าใครจะพูดออกมาก่อน

“จริงๆเฮียรู้จักกันต์นะ” แล้วเฮียธนก็พูดขึ้นมาก่อน

“แล้วทำไมทำเหมือนไม่รู้จักล่ะ” ผมถามกลับ เฮียธนน่าจะได้อยู่ทันรุ่นพวกพี่กฤษณ์ ไม่แน่ที่ว่าบางทีอาจจะรู้จักพี่กันต์เพราะพี่กฤษณ์ พี่กฤษณ์ดังมาตั้งแต่ต้นๆ

“รู้สึกแปลกๆที่เห็นมากับธามเลยไม่แน่ใจ”

“เฮียไม่ค่อยรู้เรื่องเขาเท่าไหร่หรอก” เฮียธนเริ่มพูดวกไปวนมา ไม่รู้ว่าเคยไปได้ยินอะไรเกี่ยวกับพี่กันต์มาบ้าง แต่แค่เห็นจากสถานการณืและรูปลักษณ์ภายนอก พี่กันต์ก้ชวนให้สงสัย ผมที่อยู่คนเดียว ทำไมถึงมีธุระกับรุ่นพี่ที่ท่าทางไม่ได้เกี่ยวข้องกันคนนี้ในเวลาที่ค่ำอย่างนี้ และพี่กันต์ ที่หล่อจนน่าสงสัย เดี๋ยวนี้ ผู้ชายคนไหนที่ดูดีเกินไป จะถูกสงสัยก่อนก็ไม่แปลก ในกรณีพี่กันต์ ข้อสงสัยนั้นถูกต้อง

“มีอะไรเฮียก็พูดมาตรงๆเหอะ ธามตอบได้ธามก็ตอบ”

“แกคบกับเขาแบบไหนกันแน่วะธาม คือเฮียไม่ได้อยากจะยุ่งเรื่องส่วนตัวแกหรอก แต่มันแปลก” ผมหันหน้ามองเฮีย รู้สึกน้ำท่วมปาก ผมเองก็ตอบตัวเองยาก

“อย่างที่เฮียเห็นนั่นแหละ ไว้ก่อนเหอะเฮีย เรื่องธามมันยังไม่ใช่เรื่องสำคัญตอนนี้หรอก” ผมตอบอ้อมๆ ซึ่งมันก็ไม่ผิดนิสัยผมหรอก

“ถ้ายังไม่อยากพูดก็เอาไว้ก่อน แต่เฮียว่าอย่าให้ถึงหูคนอื่นก็จะดีนะธาม”

“ธามก็ไม่ได้อยากให้มันถึงหูใครหรอก รีบเดินเหอะ อาม่าอาจจะกำลังออกมา” ผมรีบเร่งฝีเท้า ความจริงผมไม่ได้รีบ แต่ผมไม่อยากให้เฮียธนซักถามอะไรผมต่อ แต่มันเป็นไปไม่ได้ เพราะโลกใบนี้ไม่ได้มีแค่ผมกับพี่กันต์ สักวันก็ต้องออกมาเจอกับสภาพสังคม และด่านแรกที่ผมไม่มั่นใจจริงๆว่าจะผ่านไปได้คือครอบครัวของผมเอง

ผมเคลิ้มหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ แต่สะดุ้งตัวตื่นอีกทีตอนที่เฮียธนเขย่าตัวผมให้ตื่นขึ้นเมื่อประตูห้องผ่าตัดเปิดออก พยาบาลเดินนำหน้า ตามมาด้วยศัลยแพทย์ที่ยิ้มให้กับโกป่านที่น้ำตาไหลด้วยความดีใจ อาม่ายังหายใจ หมอช่วยไว้ได้ทัน สาเหตุที่ทำให้อาม่าล้มลงในครั้งนี้คือเส้นเลือดในสมองแตกเฉียบพลัน ผมเดินไปประคองโกป่านที่ยิ้มทั้งน้ำตา เฮียธนจับมืออาโกเอาไว้ กดโทรศัพท์โทรหาคนที่ยังรออยู่ที่บ้านบอกว่าอาม่าปลอดภัย ความรู้สึกผมตอนนี้เหมือนยกภูเขาออกจากอก การเฝ้ารอแบบนี้ทำให้ความรู้สึกผมย่ำแย่

ตอนนี้เราทุกคนยังเข้าไปเยี่ยมอาม่าไม่ได้ ต้องรอจนถึงพรุ่งนี้เช้า ไม่มีทางเลือกอะไรนอกจากต้องกลับบ้าน ผมเดินประคองโกป่านไปขึ้นรถ พาให้โกนั่งอยู่ที่เบาะหลัง พอปิดประตูลง และกำลังจะเปิดประตูหน้าพาตัวเองเข้าไปนั่ง เฮียธนก็เรียกผมเอาไว้

“ธาม”

“อย่าพึ่งบอกคนที่บ้านนะ”

“ไม่ต้องห่วงเรื่องธามหรอก”

เพราะยิ่งห่วงมากเท่าไหร่ ความเป็นห่วงเหล่านั้น นั่นแหละที่จะย้อนกลับมาทำให้ชีวิตผมลำบากและย้ำให้ผมยิ่งเจ็บมากเข้าไปอีก



.........................................................................

(กันต์)


ธามโทรมาเมื่อครู่บอกว่าอาม่าปลอดภัยแล้ว ผมดีใจด้วย แต่กลับนอนไม่หลับ ผมนอนไม่หลับทั้งๆที่ไม่ใช่คนหลับยาก แค่หัวถึงหมอนผมก็หลับสนิทจนถึงเช้าวันใหม่ ผมกำลังกลัวอะไรบางอย่างที่ยังมาไม่ถึง กลัวว่าเมื่ออาม่าตื่นขึ้นมาแล้วขอร้องอะไรที่ทำให้ธามต้องเลือก ผมกลัวว่าการที่ผมเป็นคนเปิดเผยมาตลอดจะทำให้ธามลำบาก กลัวว่าถ้าเรื่องรู้ถึงหูคนที่บ้านธามธามจะลำบาก

ผมมาถามตัวเองว่ามันดีแล้วเหรอ บางทีความรักของผมมันเป็นความเห็นแก่ตัวหรือเปล่า ผมทำให้ชีวิตปกติธรรมดาของธามที่สงบสุขดีอยู่แล้วมีเรื่องวุ่นวายเพิ่มมากขึ้นไปหรือเปล่า

ผมกลัวจริงๆ... กลัวธามถอดใจ ถอยกลับไป และทิ้งให้ผมจมอยู่ตรงนี้คนเดียวเหมือนเคย




............................................................16-10-2012

สุดอึมครึม
สมองคนเขียนคล้ายท้องฟ้าในช่วงฤดูมรสุม ขมุกขมัวเหลือเกิน....
มาอัพช้า ขออภัยมากๆ ไม่ถนัดแต่งบทสลดก็อย่างนี้ล่ะหนอ บทหน้าคงจะให้สดใสโปกฮากว่านี้

ขอบพระคุณคนอ่านทุกคนมากๆ รักเสมอ

[EoBen]

อ่าา

อ่านตอนนี้แล้วเม้นไม่ถูก

มันเหมือนเป็นวี่แวว ว่า กำลังจะดาม่าา

หลังจากที่ ตลก ฮา ทั้งเรื่อง โอ้วววว

 

[PoP~Pu]

มาแบบอึมครึมๆ
"ผมกลัวจริงๆ... กลัวธามถอดใจ ถอยกลับไป และทิ้งให้ผมจมอยู่ตรงนี้คนเดียวเหมือนเคย"
อ่านประโยคนี้แล้วจี๊ดดใจ
ไม่น๊าาา... ธามไม่ทิ้งพี่หรอกพี่กันต์เชื่อสิ!