หัวข้อ: PIECE OF TIME - เป้า(ของ)จุดหมายมีไว้พุ่งชน --- จบ (แจ้งข่าว p.238)

[MADWHALE]

เกือบแล้ว เกือบแล้ว เกือบได้กันแล้ว 55555555

[Youch06]

คิดถึงพี่ธามมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมม
ใจจะขาดแล้วเอ้ยยยย
5555

[redcapet2013]

คิดถึงพี่กันต์-น้องธาม ปูเสื่อรอ หลังจากแว๊ปไปตามอ่านเรื่องสั้นหวานน่ารัก ขอนั่งด้วยคนได้ไหม จนจบ ขออ่านรอบสองอย่างช้า ๆเก็บรายละเอียดอีกนิดค่อยไปเม้นท์ไหม่ ตอนนี้ในหัวตื้อไปด้วยงาน......งาน....เจงๆๆๆๆๆๆ   แถมอีกนิด :กอด1:คนแต่ง สำหรับนิยายเรื่องนี้และเรื่องสั้น ส่วนเรื่องอื่นยังตามแหวกหาอ่านไม่เจอ แต่ตั้งใจจะลองไปค้นดูใหม่  ขอบคุณครับ

[prim--prim]

คิดถึงงงงงงงงงงงงงงงง
เปิดจองหนังสือเลยดีมั้ยคะ 5555555555 เปิดจองเรื่องสั้นด้วยเลย

[littlesmall]

คิดถึงพี่กันต์ คิดถึงธาม คิดถึงคนเขียน 

[gambee]

กันต์ธามยังน่ารักเหมือนเดิม
คุณหญิงป้าก็เอ็นดูธามเชียว
มีความสุขที่ได้อ่านเรื่องนี้

[ลู่เคอOlive♥]

คิดถึงพี่กันต์จัง

[fullmoonny]

ตามอ่านทันแล้วเย่เย้เย่เย้เย่
ในเรื่องนี้ชอบเชฟหมิงที่สุดเลยเราคิดว่าเป็นตัวละครที่อ่านแล้วจี๊ดสุด ชอบมากๆ
ชอบนิยายเรื่องนี้อ่านแล้วฮาดีคะ

[gonna.be]

คิดถึ้งคิดถึงหมอธามพี่กันต์เมื่อไรจะมาคะ
คิดถึงจะขาดใจ 
มาอัพเร็วๆนะคะเห็นเเก่อิป้าที่รอคอยอย่างทุกทรมาน   

[murmurr]

คิดถึงพี่กันต์มากกกกกกกกกกกก

คนแต่งสู้ๆนะคะ อิอิ ชอบเรื่องนี้สุดๆ ตลกดี ไม่มีมาม่า

[gargoyle]

67
หลานรัก


.................................................................................................

เกิดทันเพลงนี้กันไหมครับ...

กากีนัง  กา กากีนัง ตอนเล็กๆไม่เรียนหนังสือ โตขึ้นมาต้องขัดรองเท้า แม่ของเราให้จำเอาไว้ อย่าไว้ใจพวกสัตว์สี่เท้า…

นั่นคือบรรยากาศแห่งครอบครัวธามที่มีเพลงนี้บรรเลงเป็นซาวแทรค ต่อด้วยเพลงเจ้าพ่อเซี่ยงไฮ้ในหัวผมเป็นระยะ ในห้องผู้ป่วยพิเศษมีกระเช้าวางเรียงรายทั้งยังมีตะกร้าผลไม้จนหาที่วางไม่ได้ ทั้งอาม่า อาอึ่ม ตั่วเฮีย อาโก อาแปะ เหล่าม่า อากง สารพัดจะเรียกแวะเวียนกันมาหาอาม่าธาม โดยเฉพาะตอนนี้ นายกสมาคมกลุ่มพ่อค้าทองคำพาสมาชิกราวห้าคนมาเยี่ยมเยียน เรียกได้ว่า รู้สึกถึงสายเลือดมังกรอีกครึ่งในตัวกำลังเจอพรรคพวกเลยทีเดียว ทีแรกที่อาม่าธามยังไม่ฟื้น อาม่าอยู่ในห้องไอซียู แต่พอฟื้นและอาการเริ่มดีขึ้นก็ถูกส่งมาอยู่ห้องผู้ป่วยพิเศษ ญาติๆและคนรู้จักก้เลยแห่แหนกันมาเยี่ยมผู้หลักผู้ใหญ่ในวงการร้านทอง

“เฮียกันต์ พาภาสไปซื้อหนมหน่อย” นี่คือหน้าที่ผม เลี้ยงลูกให้พี่ชายธาม ระหว่างที่ฝ่ายญาติกำลังต้อนรับสมาชิกสมาคม... น้องภาสเขาเรียกเองนะครับว่าเฮียกันต์ ถ้าจะให้ถูกต้องจริงๆอาจจะต้องเรียกว่ากู๋เหมือนธาม แต่เฮียก็ดี รู้สึกผมยังเด็กอยู่ ฮ่าๆ

“ยังไม่อิ่มอีกเหรอ” ผมก้มลงไปมองเด็กตัวกลมที่กระตุกขากางเกงผมยิกๆ ออกตัวไว้เลยว่าผมเป็นคนไม่ค่อยชอบเด็ก... เด็กเล็กๆน่ะ แต่คนเด็กกว่าอ่ะผมชอบ (แบบธามไง) ยังดีที่ภาสหลานธามไม่ค่อยงอแง จะว่าไปว่ามาก็คล้ายๆธาม ดูเป็นเด็กฉลาด แต่โภชนาการเกินเยอะไปนิด

“มันย่อยแล้ว” เมื่อกี้พึ่งกินขนมปังหมูหยองไป หิวอีกแล้ว... เป็นบ้านผมนี่ไม่ได้ แม่ไม่ให้กิน กลัวลูกชายอ้วน ไม่หล่อ ต้องรู้จักออกกำลังกาย เดี๋ยวเป็นเด็กก้าง… ผมโตมาแบบนี้ล่ะ

“ไอ้หมูกินอะไรเยอะแยะวะ” ธามที่เมื่อกี้ออกไปส่งแขกกลุ่มที่แล้วเดินเข้ามาหาผมกับเด็กภาสที่นั่งอยู่หน้าห้อง เนื่องจากในห้องผู้ป่วยคนแน่นเหลือเกิน

“ก็ภาสหิว ถ้าหิวน้ำย่อยก็จะกัดกระเพาะ กู๋พาไปซื้อไอติมหน่อย” เป็นภาพที่น่ารักมาก เหมือนพี่ชายกับน้องชายอ้วนๆ เวลาธามใส่ชุดไปรเวทปกตินอกเครื่องแบบเสื้อกาวน์ หน้าธามก็ดูเด็กลงไปหลายปี

“หมดเงินแล้ว กินอะไรเยอะแยะ” ธามแกล้งพูดใส่หลานแล้วลงมานั่งข้างๆผม

“เฮียกันต์พาภาสไปซื้อหนมหน่อย” เด็กฉลาด ผมบอกแล้ว พอธามไม่พาไปกเดินมาเกาะขาผม พอผมหันไปขอความช่วยเหลือจากธามก็มีแต่ยิ้มขำไม่คิดจะช่วยอะไรส่งมาให้

“ภาส กินเยอะอ้วนนะ สาวๆไม่ชอบผู้ชายอ้วนรู้ป่ะ” ผมขี้เกียจเดินไปร้านที่อยู่ชั้นล่างของตึกเลยต้องหาทางกล่อมให้หลานชายธามหยุดกินให้ได้

“ป๊าก็อ้วน ม่าม๊ายังชอบเลย” พูดงี้ไปต่อไม่ถูกเลยผม ธามขำก๊ากเพราะพอดีกับที่เฮียธนเดินออกมาได้ยินพอดี เฮียธนขมวดคิ้ว ด้วยรูปร่างเฮียธนยังไม่ถือว่าอ้วน แต่แค่อวบและลงพุงตามประสาผู้ชายมีครอบครัวและทำงานอยู่กับบ้านไม่ค่อยได้ขยับเคลื่อนไหวเท่าไหร่

“ไอ้หมู มานี่” เฮียธนเรียกลูกชายเสียงดุ ดุแบบไม่น่ากลัว ไอ้เด็กที่ควรจะต้องทำตามคำสั่งเลยมุ่ยหน้าแล้วกระโดดมานั่งข้างธามแทน

“กู๋พาภาสไปกินหนมหน่อย” ยังไม่เลิกครับเด็กคนนี้ เรื่องกินมาก่อน เวลาธามอยู่กับเด็กน่ารักดีนะ ผมไม่คิดว่าธามจะเป็นประเภทผู้ชายรักเด็กหรอกดูแล้วเป็นคนขี้รำคาญ ไม่ชอบความวุ่นวาย ซึ่งก็จริง แต่มีข้อยกเว้นคือธามบอกว่าธามอยู่กับหลานคนนี้ได้คนเดียว ที่เหลือธามไม่ค่อยอยากยุ่ง ไม่เหมือนผม เด็กคนไหนก็เลี้ยงไม่ได้ทั้งนั้นแหละ คุยกันไม่รู้เรื่อง

“ไม่มีตังค์แล้ว ไปขอเฮียกันต์ดิ เฮียเขารวยนะ” ฟังแล้วจั๊กจี้ดี เฮียกันต์ แต่ก่อนไอ้ก้องเรียกผมแบบนี้ตอนเด็กๆ แล้วผมก็ใช้เรียกกฤษณ์ตอนที่เด็กมากๆ แต่เดี๋ยวนี้ไม่มีแล้วครับ เหลือแค่ชื่อพยางค์เดียวเพราะความเคารพกันมันหายไปหมด แต่พอมาได้ยินธามพูดแบบนี้อีกครั้งรู้สึกทั้งแปลกมากทั้งแก่ด้วย ไม่ใช่รู้สึกในแง่ไม่ดีแต่เรียกพี่กันต์เหมือนเดิมผมชอบกว่ารู้สึกว่าดูอ้อนกว่าเยอะ

“ก็เฮียกันต์ขี้เกียจไม่ยอมลุก” เด็กฉลาดเกินไปแล้วครับ ประโยคนี้น้องภาสพูดพร้อมทำท่ากระซิบข้างหูธามแต่เสียงน่ะไม่ได้เบาเลย ได้ยินทั้งผมและเฮียธนที่ยืนกุมขมับกับลูกชายตัวเองที่แทบจะกินตลอดเวลา

“กุจะบ้าตาย” เฮียธนตัดสินใจจบสถานการณ์งอแงอยากกินขนมของลูกชายด้วยการหันมายิ้มแห้งๆให้ผมแล้วอุ้มลูกชายที่ไม่ใช่ตัวเล็กๆเลยออกไปจากรัศมีที่จะวิ่งกลับมาอ้อนขอขนมจากธามและผมอีกรอบ

ผมมองตาม หน้ากลมๆที่โผล่ข้ามไหล่เฮียธนของภาสยิ้มแฉ่งแก้มแดง พร้อมยกมือโบกบ๊ายบายมาให้ผม ตลกดี ครอบครัวผมไม่มีเด็กเล็กๆ เพราะกฤษณ์ยังไม่แต่งงาน รอแฟนมันเรียนจบอีก ซึ่งจบแล้วยังจะแต่งกันอยู่หรือเปล่าเรื่องแบบนี้มันก็ไม่แน่ไม่นอน เจ้าชู้อย่างมันกลัวแต่จะไม่รอแล้วสาวคนใหม่ แล้วถ้าแต่งจริงจะมีลูกไหมก็ไม่แน่อีกนั่นแหละ ญาติห่างๆที่มีศักดิ์เป็นน้องหรือหลานก็ไม่ค่อยเจอกันเท่าไหร่ ผมเลยไม่เคยคลุกคลีกับเด็ก ปฏิกิริยาที่เห็นผมแสดงต่อหน้าเด็กคือทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้จะพูดจะคุยยังไง

“เดี๋ยวรอพวกสมาคมกลับเราค่อยเข้าไป” ธามบอกผม ตั้งแต่มาถึงผมยังไม่ได้เข้าไปเห็นอาม่าธามแบบจริงจังๆ เพราะมีคนมาเยี่ยมเยอะมากทั้งๆที่พึ่งฟื้นเมื่อเช้านี้ ผมไม่ค่อยห่วงมากเกี่ยวกับปฏิกิริยาของญาติธาม เพราะเจอเฮียธนที่ธามบอกรู้เรื่องแล้วก็ยังไม่มีท่าทีแปลกที่ทำให้ผมต้องใจเสีย

“จะบอกคนอื่นว่าไง พี่เป็นใคร” คำถามที่ธามกระพริบตาปริบๆมองผม เวลาผ่านมาสองชั่วโมงกว่าเท่านั้น จากธามสุดร้อนแรงทั้งรุก ทั้งยั่วผมซะยอมตายคาซอกคอหอมๆ ตอนนี้กลายมาเป็นหมอธามมึนๆ เรียบร้อย... แกล้งโกรธอีกสักดีไหม

“ก็เป็นพี่กันต์ไง ยังไง ให้บอกเป็นเมียธามเหรอ เอาป่ะละ” ไม่พูดเปล่ายังหัวเราะตบท้าย ผมยิ้มรับคำพูด หัวเราะไปเถอะธาม หัวเราะไปถึงตอนนั้นจริงๆจะให้หัวเราะยิ่งกว่านี้อีก

“เอาแบบที่ญาติธามจะไม่แหกอกพี่อ่ะ” ความต้องการเดียวของผมเลย พูดอะไรก็พูดไป แต่ขอให้ปลอดภัยไร้คนมาขวางก็พอใจแล้ว

“เป็นเมียเราต้องอดทน” ธามยืมสโลแกนพี่ติ๊ก สมัยหนังอันธพาลครองเมืองกำลังดัง พูดได้เลยว่าประโยคนี้คนรุ่นผมรู้จักกันทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นแล้วแต่ปุ๊ แถวนี้แม่งเถื่อนไม่แน่จริงอยู่ไม่ได้ สารพัดจะเอามาพูด แล้วสำคัญคือเลือกประโยคนี้มาบอกผมจะให้ทำไงล่ะครับ นอกจะจากโต้กลลับไปด้วยอะไรที่ชัดกว่า

“แต่เป็นเมียพี่ไม่ต้องทน...” จบครับ ให้รู้บ้างว่าใครเป็นใคร ก่อนที่มือประเทศราชจะแข็งข้อ เราต้องกำราบให้หลาบจำ ก่อนจะเข้ายึดหัวเมือง ธามเหมือนอยากจะพูดอะไรแต่ก็ไม่พูด คล้ายๆกับว่าคำนวณจากโอกาสในการตอบโต้ มนุษย์อย่างผมย่อมสามารถตอบกลับได้หมดอย่างแน่นอน ทั้งศักยภาพและทางกายภาพ ช่วงนี้กลับมาออกกำลังกายแล้ว... รอบก่อนนั้นโดนธามแซวเรื่องแพ้หุ่นไอ้หมิงซึ่งให้ผมไปชนะมันผมว่ายากมาก (ผมไม่สามารถตื่นมาวิ่งแบบมันได้ทุกเช้า) แต่เอาเป็นให้รอบหน้าที่ต้องแก้ผ้าขอให้ธามมองแล้วหน้าแดงเป็นพอ (หรือผมจะขอมากไป)

อ้อ ที่สำคัญจากฉากธามง้อผมในรถเมื่อครู่แล้ว ผมต้องให้เกียรติฝีมือธามครับ น่าประทับใจจนอยากจะหึงบ่อยๆ เอาชั้นไขมันไปหาน้องก็จะเป็นการไม่ให้เกียรติกัน

“........” ธามยังเงียบ แต่มองผมพร้อมทำตาปริบๆ …น่ารักเสมอต้นเสมอปลาย

“อะไร นี่หมดสิ้นซึ่งคำพูดเลยเหรอ” ลองแหย่เล่นๆดู ธามไม่ถือสาแค่แสยะยิ้มให้อย่างน่ารักน่าชัง

“เข้าไปหาอาม่าเหอะพี่กันต์ แล้วจะดูว่ายังไหลได้อยู่ไหม” ธามลุกขึ้นยืนแล้วยักคิ้วให้ผม หลังประตูสีขาวบ้านนั้น มีญาติธามอยู่ อาม่าที่ยังนอนหลับ จากแผนการณ์และประสงการณ์การใช้ชีวิตมามากกว่า25ปีของผม ติดต่อลูกค้าสูงวัยและชาวต่างชาติมาแล้ว ไม่น่าจะเกินรับมือ... โดยเฉพาะลูกค้าที่ไม่พูด

อาม่าธามตื่นเป็นเวลาสั้นนิดเดียวเหมือนแค่ลืมตาขึ้นมาแล้วหลับต่อ ฟื้นไม่ถึงวันแต่ข่าวไปไวจนคนแห่มาเยี่ยมมากเกินพิกัด ผมว่าที่แม่ผมชอบธามนักหนาอาจจะเพราะครอบครัวธามทำธุรกิจจำพวกทอง เพชร พลอย ไม่อยากจะยอมรับเท่าไหร่แต่แม่ผมนี่อย่างกับตู้เพชรเคลื่อนที่เวลาออกงาน เห็นของวิบวับราคาหลายหลักเป็นไม่ได้ต้องเข้าไปสำรวจ ตอนที่ผมบอกแม่เรื่องอาชีพหลักของบ้านธามยังจำได้ว่าแม่ยิ้มกริ่มขึ้นมาทันที ตัดปัญหาไปได้เลยไม่ต้องมากลัวเรื่องธามคบกับผมหวังเงินเหมือนที่ผมต้องคอยสงสัยอยู่ตลอดว่าคนอื่นๆที่เข้ามาหาผมเพราะอะไร เงินหรือหน้าตา

“สวัสดีครับ” ผมทักผู้ใหญ่ก่อนที่จะให้ญาติธามเอ่ยปากพูด เห็นธามยิ้มขำๆ ไม่เครียดก็ดีแล้ว

“โก นี่พี่กันต์” สั้นง่ายๆ จริงๆแล้วก็ไม่มีอะเลวร้ายเหมือนที่กังวลในตอนแรก ผมคิดมากไปเอง

“สวัสดีจ้ะ ตามสบายนะๆ” โกป่าน ยิ้มจนตาปิดรูปร่างท้วมนิดๆ ผมสังเกตว่าญาติธามทุกคนดูอวบๆทั้งนั้นไม่ค่อยสูง แต่ขาวผิวดีแบบธามทุกคน แต่ธาม ไม่อ้วน สูงโปร่งมาเลย สูงเกือบเท่าผม คาดว่าอาจจะมาจากทางพ่อ เวลาแบบนี้ต้องเก็บข้อมูลลูกค้าให้แน่นก่อนวางแผนตีตลาด

ธามเดินไปที่ข้างเตียง จับมืออาม่าบีบๆนวดๆ ผมยืนมองห่างๆ แอบเห็นนะว่าคนที่เหลือในห้องมองผมอยู่ ไม่รู้ว่ามองเพราะอะไรแต่สายตาไม่ใช่สายตาจับผิด เหมือนแค่อยากรู้มากกว่าว่าผมคือใครที่นอกจากชื่อกันต์

“ทำงานที่เดียวกับธามเหรอลูก” โกป่านถามขึ้นเหมือนชั่งใจอยู่นาน ธามเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม ...เชื่อใจหน่อยเถอะว่าจัดการได้

“เปล่าครับ ผมทำงานออฟฟิศ” ผมรับเงินจากบริษัทมากกว่าก็ต้องบอกว่าเป็นพนักงานออฟฟิศก่อนคำว่าอาจารย์ ซึ่งตำแหน่งนี้ไม่เหมาะกับผม แต่ผมคิดว่าอาจารย์เป็นอาชีพเสริมที่ช่วยให้เศรษฐกิจในอนาคตเจริญขึ้นเพราะนักเศรษศาสตร์รุ่นใหม่จะทำให้ก้าวหน้า และเมื่อเศรษฐกิจดี ไอ้หุ้นที่ผมช้อนซื้อเอาไว้มันก็จะงอกเงย บริษัทจะมีกำไร พอผมรวย ผมก็จะได้เลิกเป็นอาจารย์ เบื่อจะมองนมปลอมนักศึกษาที่พยายามจะยัดเยียดให้ผมเหลือเกิน ผมจะลาออกมาใช้ช่วงชีวิตแสนสุขดูหุ้นทำงานในบริษัทชิวๆ อยู่กับสัตวแพทย์คนที่ยืนอยู่ข้างๆและหมาอีกสักฝูง... อะไรมันจะเพอร์เฟ็คไปกว่านี้อีกวะ

“ออฟฟิศ...” เสียงโกป่านทวนเนิบๆ มองผมเหมือนจะแปลกใจและผิดคาด

“ป้าก็นึกว่าเป็นนายแบบ ฮ่ะๆ” ไม่รู้ว่าเล่นมุขหรือพูดจริง ธามขำพรืด ผมก็ขำนะ แต่พยายามจะไม่หัวเราะ เพราะเสียงผมเราะผมมันมักจะทำลายไอ้ภาพพจน์ที่ผมบรรจงสร้างมาป่นปี้หมด… หยุดไว้กันต์ มึงอย่ามาฮาแถวนี้

“ไม่ใช่ครับๆ เป็นที่ปรึกษาให้บริษัท” ตำแหน่งๆจริงๆของผมก็ราวๆ เรียกเป็นภาษาไทยดูน่าเชื่อถือและแก่แบบไม่น่าเชื่อ

“ป้าก็ไม่ค่อยรู้เนอะว่าเค้าทำอะไรกันบ้าง อยู่แต่ร้านไม่ได้ไปไหน” ครอบครัวธาม จีน หัวเก่า และเรียบง่าย แบบนี้ ไม่รู้เรื่องผมกับธามจะดีที่สุด ถ้ารู้ก็ให้รู้แต่เฉพาะพวกเฮียๆของธามเถอะ ผมว่าระดับรุ่นอาโก อากง อาอี้ อาอึ้ม ทั้งหลายของธามน่าจะพูดยาก ญาติผมบางคนก็มีไม่ชอบหน้าผมไปเลยก็มีที่รู้ว่าผมเป็นเกย์ แต่ส่วนใหญ่เดี๋ยวนี้ก็ไม่มีปัญหาอะไร สบายๆ เห็นจากงานที่ผมทำให้ แล้วแยกออกมาอยู่คนเดียวยิ่งไม่ค่อยได้เจอใคร

“อาม่าๆ” ธามเรียกอาม่า เรียกเหมือนพูดกับตัวเองมากกว่าจะให้คนที่นอนอยู่ลุกขึ้นมาฟัง มือขาวๆไล่นวดเบาไปบนแขนกับมือที่เต็มไปด้วยรอยเจาะของเข็ม

“ธามพาพี่กันต์มาเยี่ยมนะม่า ม่าตื่นอีกรอบธามจะพามาอีกรอบ” คำพูดของธามที่ทำให้ผมยิ้มกว้าง เดินเข้าไปข้างเตียงมองหญิงชราตัวผอมซีดที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาทั้งชีวิต และคราวนี้อาม่าก็กำลังจะผ่านมาได้อีกครั้ง 

“คุยกะอาม่าป่ะ” ธามหันมาพูดทีเล่นทีจริงกับผม

“ไว้อาม่าตื่นค่อยคุย” ผมบอกธามยิ้มๆ แต่ในใจผมกำลังพูดกับอาม่าอยู่

หลานอาม่าผมขอดูแลให้นะครับ จะดูแลอย่างดี อาม่าเชื่อผมได้ประวัติผมดีมากนะอาม่าไม่ต้องเป็นห่วง ไม่ได้หลงตัวเองแต่พูดจริงๆ ดีสุดเท่าที่ผู้ชายคนนึงที่เกิดในครอบครัวแบบนี้จะพยายามให้ดีได้แล้ว หาดีกว่าผมก็มีแต่มีน้อยแล้วนะ ผมอยู่กับหลานอาม่าแล้วมีความสุขมากจริงๆ หลานอาม่าชอบคิดว่าผมยิ้มทั้งวันเหมือนเป็นบ้า แต่ที่หลานอาม่าคิดแบบนั้นเพราะเจอหลานอาม่าทีไรผมก็ยิ้มอัตโนมัติ หลานอาม่าเลยได้เห็นแต่หน้ายิ้มๆของผมไง ผมเลยอยากจะอยู่กับหลานอาม่า อยากมีสัตวแพทย์ส่วนตัวให้เพื่อนรักสี่ตัวของผม อยากนั่งกินข้าวเช้ากับหลานอาม่าทุกเช้า อยากมีคนแบบหลานอาม่ามารับรู้ชีวิตผม อยากให้หลานอาม่ากลับบ้านพร้อมกัน...

เยอะเลยครับอาม่า พูดไม่หมดหรอก แต่ผมรักหลานอาม่านะ รักมานานมากด้วย...

ถึงจะพูดได้แต่ในใจผมก็จะทำตามที่พูดจริงๆ ถึงธามจะไม่หวังให้ใครมาดูแล แต่ผมก็ยังอยากจะอยู่ข้างๆ ผมยังจำความรู้สึกจากการที่ผมเริ่มมองเพราะความน่ารัก จนได้มารู้จักและยิ่งทำให้ผมรู้ว่าธามไม่ได้มีแค่ความน่ารัก แต่สิ่งที่ดีที่สุดของธามคือความเข้มแข็ง... แข็งจนบางทีเหมือนไม่ใจอ่อนให้ผมเลย

ผมไม่มั่นใจเลยว่าธามจะรักผมจริงๆ และมั่นคงขนาดไหน จนวันที่ธามร้องไห้ต่อหน้าผมนั่นแหละ ผมไม่ใช่คนเลวที่อยากเห็นน้ำตาธามหรือทำให้ธามเสียใจ แต่ที่ผมมั่นใจก็เพราะผมรู้ รู้มาตลอดว่าคนอย่างธามจะไม่ให้ใครเห็นน้ำตา กระทั่งตอนนั้นเองธามก็ยังไม่ยอมหันหน้ามามองผมทั้งๆที่น้ำตายังไหล…

ผมได้เห็นน้ำตา และเป็นคนเช็ดมัน ความรู้สึกที่ทำให้ธามหยุดร้องไห้แล้วกลับมายิ้มมันเป็นความรู้สึกที่ทำให้ผมรู้สึกดียิ่งกว่าอะไรทั้งหมด… ผมเป็นที่พึ่งให้ธามได้ นั่นแหละคือสิ่งที่ผมอยากเป็นมาตลอด

“ส่งกระแสจิตเหรอ นิ่งเชียว” แล้วหลานอาม่าก็ชอบขัดผม... แต่ผมไม่ว่าหรอก

“เดี๋ยวอาม่าจะตื่นมาด่าแกนะธาม ไปกวนประสาทพี่เขา” โกป่านที่นั่งเงียบอยู่นานสวนกลับหลานชายที่เหมือนจะกวนประสาท ’แขกที่มาเยี่ยมอาม่า’ อย่างผม

“ไม่เป็นไร ผมไม่ถือ ธามซนไหมครับตอนเด็กๆ” ผมถามชวนอีกฝ่ายคุย บุคคลที่โดนพาดพิงหันมามองผมขวับ

“ไม่ค่อยซนหรอก ป้าก็นึกว่าตอนเด็กๆมันเป็นเอ๋อ ไม่ค่อยพูดไม่ค่อยจา แต่โตขึ้นมาหน่อยก็ดื้อ แต่อาม่าแกก็รัก หลานคนโปรดแก”

“เอ๋อเลยเหรอ...” ผมทวนคำ ขำว่ะ อยากจะหัวเราะดังๆมันซะตรงนี้แต่หัวเราะไม่ได้ ต้องรักษาภาพพจน์ สัตวแพทย์คนนี้เคยเข้าข่ายเอ๋อตอนเด็กๆ ผมนึกสภาพออกเลย คงจะตัวผอมๆ เล็กๆ นั่งนิ่งๆอยู่กลางห้องเล่นของเล่นคนเดียว ไม่ร้อง ไม่งอแง ไม่พูดไม่จา แต่โชคดีไปที่โตมาเป็นอีกแบบเลย

“ไม่ได้เอ๋อ เขาเรียกเด็กเรียบร้อย” ยังจะมีแก้ตัวให้ตัวเอง ผมหัวเราะเบาๆ

“โตมาก็อีกเรื่องนึง เจ้าชู้จริงๆ ไม่รู้ได้ใครมา” เห้ย... ธามเจ้าชู้?

“ไม่ได้เจ้าชู้ ใครมาเล่าให้โกฟังเนี่ย เฮียเหรอ ไปเชื่ออะไรเฮียธน”

“เจ้าชู้เหรอ...” ผมทวนคำอีกรอบ ธามกระพริบตาปริบๆมองผมแล้วส่ายหน้าหน้า

“โกอย่าสร้างภาพพจน์เสียๆให้ธามได้ไหมเนี่ย เจ้าชู้นั่นไอ้ปาล์มแล้วไม่ใช่ธาม” ไม่รู้ว่าตั้งใจจะแก้ข่าวกับโกป่านที่ส่ายหน้าไม่ยอมเชื่อลูกเดียวหรือจะแก้ตัวกับผมที่ยืนส่งสายตากดดันขอคำอธิบายให้อีกฝ่ายร้อนตัวเล่นๆ เห็นแก้มขาวๆเปลี่ยนเป็นสีชมพูจางๆพร้อมสายตาที่ส่งมาเหมือนจะบอกว่า ไม่ใช่ธาม

...ปฏิกริยาแบบนี้แหละที่ผมต้องการ

“เอ้าเหรอ ก็เห็นแกยังไม่ปักหลักกับใครสักทีก็นึกว่าแกไปเรื่อย”

“ยังไม่ปักหลักกับใคร...” ผมทวนคำรอบที่สาม ธามอ้าปากเหมือนจะพูดออะไรแต่ก็หุบลง มองหน้าผมเหมือนจะหาเรื่อง แต่ก็เงียบอีก

“มันไม่เคยพาใครมาหาอาม่าจริงๆจังๆสักคน” คำบ่นที่เหมือนจะพูดไปเรื่อยของโกป่านทำให้ผมกระตุกยิ้มมุมปาก ไม่เคยพามา แล้วที่พาผมมาครั้งนี้นับว่าพามาหาได้ไหม ถึงอาม่าจะยังไม่ตื่นขึ้นมารู้จักทักทายผม แต่แบบนี้คือสิ่งที่ธามจงใจจะให้เกิดหรือเปล่า เพราะธามอยากพามา... คนข้างๆตัวผมเอาแต่ก้มหน้านวดแขนนวดขาอาม่าไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมามมองผมเลย

“อาม่าเขาเคยพูดไหมครับว่าอยากได้แบบไหน”

“อาม่าเหรอ แกชอบคนทำงานเก่ง หยิบจับเงินๆทองๆได้ กันต์เจอแบบนี้ก็หามาให้น้องสักคนนะลูก หล่อๆอย่างนี้คงมีสาวๆสวยๆให้เลือกเยอะ ให้ธามมันหาไม่รู้ชาตินี้จะมีหรือเปล่า กลัวจะหาใครที่ไหนก็ไม่รู้มาตามประสาหมอหมาของมัน” โกป่านพูดไปส่ายหน้าไป ธามยิ่งก้มหน้าตั้งอกตั้งใจนวดอาม่ามากขึ้นไปอีก...

ปริญญาตรี-โท เศรษฐศาสตร์จากอเมริกา... ปัจจุบันทำงานในบริษัทในฐานะที่ปรึกษา อาชีพเสริมเป็นอาจารย์พิเศษภาควิชาเศรษฐศาสตร์ หุ้นส่วนร้านอาหารสไตล์โรงเบียร์ที่ไม่เคยขาดทุนตั้งแต่ตั้งร้านมากำไรเพิ่มทุกปี นอกจากนั้นก็ยังเล่นหุ้นเป็นกำไรเล็กๆ

นอกจากนั้นยังอายุไม่เยอะ หนุ่มมาก หล่อมาก และใจดีมาก... ไม่ได้หลงตัวเอง แต่ก็เห็นๆกันอยู่ อาม่าครับ ผมสเปคอาม่านะครับ

“ผมไม่มีหรอกครับสาวๆ”

“มีแต่หนุ่มๆอ่ะดิ..” เสียงพึมพำเบาหวิวแต่ผมน่ะได้ยินชัดแจ๋ว...บ่นไปเหอะน่า เยอะยังไงพี่ก็เลือกแต่ธามนะ

“เอ้อ แต่เด็กสมัยนี้เขาก็คงไม่อยากแต่งงานหรอกใช่ไหม” ไม่อยากแต่ง แต่อยากอยู่กับธาม... ไม่แต่งได้ไหม ขอฉุดไปเลย

“เปลี่ยนเรื่องเลย ไม่เอาเรื่องแต่งงาน”

“เอ้อ อีกแล้วไอ้เด็กคนนี้ เข้าเรื่องแต่งงานทีไรเปลี่ยนเรื่องทุกที อะไรของแก” ผมยืนยิ้มกับการเถียงเล็กๆของโกป่านกับธาม หมอเอ้ย...

“ก็ตอนนี้ไม่อยากแต่งงานแล้ว” ...ประโยคจบที่กินใจ ทั้งๆที่พูดตอบโกป่าน แต่สายตาหลังเลนส์แว่นบางๆนั้นจงใจที่จะมองมาหาผม... ให้มันได้งี้ซิธาม พี่ทุ่มให้หมดหน้าตักเลย บ้าน รถ เงิน ชีวิต เอาไปเลย อยากได้อะไร บอกมาหาให้สุดความสามารถ พี่ยอมว่ะ




...

[gargoyle]

“ไม่แย่อย่างที่คิดใช่ไหมล่ะ” ธามพูดกับผมเบาๆ เรายืนอยู่ในลิฟท์ กำลังจะกลับ... ใช่ไม่แย่ ดีมาก ทางโล่ง สะดวกไม่มีใครมาขัด คาดว่าจะได้ผันตัวจากพระรองกลายเป็นพระเอกไวๆนี้ตามทฤษฎี

“แม่พี่ก็ไม่ใจร้ายแบบที่คิดใช่ไหมล่ะ” ผมพูดย้อนบ้าง ธามแค่ยิ้มมุมปากหันหน้าหนีผม... เป็นการยอมรับว่า

“ไม่มีผลตรวจเลือดส่งกลับมา พี่เช็คแล้ว ปลอดภัย” ผมเปรยขึ้นมา ธามหันมามองผม ขมวดคิ้ว

“ทำไม กลัวเป็นเอดส์เหรอ” ธามถามผมล้อๆ กล้าพูดนะ ใครกันแน่วะที่กลัวผมเป็นเอดส์เนี่ย

“เปล่า แค่บอกให้รู้เฉยๆ เผื่ออยากจะรู้ไง คืนนี้ขอค้างด้วยดิ สานต่อจากในรถกันเถอะ“ ผมเดินไปชิดตัวธาม เสียงหัวเราะต่ำๆดังมาจากธามที่หันมาแสยะยิ้มให้ผมแล้วส่ายหน้า ผมยังจำได้นะครับในรถ ไม่คิดว่าธามจะง้อกันได้โหดร้ายกับหัวใจผมขนาดนี้ ตอนโกรธน่ะโกรธจริง ไม่คิดว่าธามจะกล้าขนาดนี้
 
“มีบ้านก็กลับไปนอนบ้านดิ ลูกน้องพี่กันต์เหงานะ” ไอ้สี่ตัวนั้น... มันอยู่ได้น่า ผมเทอาหารเผื่อเอาไว้ให้แล้วในกรณีที่ไม่กลับห้อง (ในที่นี้คือทุกครั้งที่ชวนธามออกมาข้างนอก)

“งั้นค้างกับพี่นะ” เกลี้ยกล่อมตัวประกันอยู่

“ไม่เป็นไรเกรงใจ” ธามพูดแบบไม่ต้องคิดทบทวนกันรอบที่สอง มองหน้าด้านข้างที่มีรอยยิ้มเหมือนผู้กุมชัยชนะแล้วมันชวนให้ผมมีสัญชาตญาณนักแข่งขึ้นมาในทันที... เป้าหมายมีไว้พุ่งชน

“คนกันเองมาเหอะ อยู่ด้วยกันเลยยิ่งดี.... เอ่อ ธาม แล้วขอถามได้ไหม” ต้องถาม อยากรู้ ธามพยักหน้าให้ผมเป็นเชิงให้รู้ว่าธามก็ถามมาอย่าเยอะ

“ถามจริงแบบในรถน่ะเคยไปทำกับใครมาหรือเปล่า” ผมถาม แต่ธามหัวเราะ หัวเราะแบบขำสุดๆ ขำอะไรของมันวะ จริงจังนะ จินตนาการผมบรรเจิดไปแล้วว่าธามทำอย่างงั้นอย่างงี้กับแฟนคนโน้นคนนี้ เรียกได้ว่าผมก็คือหนึ่งในคอลเลคชั่นของธาม สลดเลย...

“ไม่มี แฟนเก่าธามพูดเขาก็หายแล้ว แต่นี่พี่กันต์โกรธธามจะให้ธามทำไงอ่ะ พูดด้วยก็ไม่ยอมหายโกรธ พี่กันต์ชอบแบบไหนธามก็ง้อแบบนั้นแหละ แล้วชอบโดนรุกเหรอ ค้นพบตัวเองหรือเปล่าเนี่ย”

คำตอบน่ารักมาก รู้สึกพิเศษขึ้นมาในทันที ดีใจที่ธามง้อแล้วธามยังเริ่มวางยาที่ผมเลิกไม่ได้อีก เกิดมาเป็นลูกคนกลาง ไม่เคยได้เป็นคนแรก รวมถึงคนสุดท้าย เวลาพอเจอกับคำว่า คนเดียว คนแรก หรือคนสุดท้ายก็มักจะล่อผมติดกับเสมอ และธามก็วางยาผมกับคำพูดประเภทนี้บ่อยซะด้วย ไม่ว่าจะรู้ตัวหรือไม่รู้ตัวก็เถอะ ผมติดแล้วกับการที่อยากจะเป็นคนแรก หรือคนเดียวของธาม ถึงจะไม่ได้เจอกันเลย8ปี แต่ในทุกครั้งที่นึกถึงมันก็ยังเป็นความรักข้างเดียวที่ในตอนนั้นผมก็ฝังใจ

“รักพี่ไหม” ผมถาม อยู่ๆก็อยากฟังธามพูด

“เห้ย หิวข้าว” ก็พูดไปเรื่อยนะธาม ฮึๆ พึ่งกินไปไม่ใช่หรือไง

“ทำไมไม่ตอบ”

“อยากกินก๋วยเตี๋ยวน้ำตกเนอะพี่กันต์ ร้านไหนอร่อยๆวะ” ไม่ตอบก็ไม่ตอบ ผมอมยิ้มอยู่คนเดียวกับท่าทางพยายามเปลี่ยนเรื่องพูด

“ไปด้วยกันดิ เดี๋ยวพาไปกิน” ที่มาโรงพยาบาลก็มารถคนละคันด้วย... เล่นตุกติกไม่ได้ว่ะ ต้องเสนอตัวพาไป ห้ามแยก เดี๋ยวเหยื่อหลุดมือ

“เออ หน้าโรงบาลก็มี ธามจำได้ เดินไป แปปเดียว” ธามคิดออกขึ้นมาได้ซะงั้น ผมว่าน้องมันชักจะเล่นยากขึ้นทุกวัน... แต่ทำไงได้ล่ะ ธามเกิดมาเป็นลูกคนเดียวพ่อแม่ทั้งรักทั้งภูมิใจ เลี้ยงอย่างดีที่สุดแม้จะไม่อยู่บนโลกนี้แล้วก็ยังมี อาม่าที่ยกตำแหน่งให้เป็นหลานชายสุดรัก ส่วนผมมันไอ้ลูกคนกลางที่ใครๆก็ว่าเกิดเป็นลูกคนกลางเป็นหมาหัวเน่า เป็นลูกน้องพี่ เป็นพี่เลี้ยงให้น้อง ทางเลือกน้อย... ซึ่งก็จริงว่ะ

“โอเคๆ” ผมยอมว่ะ สวมบทเป็นพระรองต่อไปอย่างไม่มีทางเลือก...


มองหน้าขาวแต่ที่แก้มกลับเรื่อสีชมพูเพราะความร้อน มองดวงตาที่กำลังเพ่งมองหาะไรบางอย่างในชามก๋วยเตี๋ยว มองปลายจมูกโด่งที่มีเม็ดเหงื่อผุดพราว มองริมฝีปากที่แดงเพราะความเผ็ดจากอาหาร มองลึกลงไปลำคอที่ยังมีรอยแดงจางๆฝีมือผมเองจากเหตุการณ์ในรถเมื่อตอนกลางวัน 8ปีที่ผมไม่อยู่ ธามรอดมือคนอื่นมาได้ยังไง ทำไมถึงยังมีคนปล่อยให้อยู่แบบนี้ได้อีก ผู้หญิงที่ธามเคยคบมาทำไมถึงกล้าที่จะปล่อยธามไป ไม่หลงหรือไง ผู้ชายแบบนี้ ขนาดผมยังโงหัวไม่ขึ้นมา8ปี และคาดว่าจะเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆอีกนานแสนนาน

“พี่กันต์กินเร็วว่ะ” ก็ธามสั่งพิเศษแล้วก็ใส่พริกเยอะ มันทั้งเยอะ ทั้งร้อน แถมเผ็ด ส่วนผมได้มาก็กินเลยไม่ปรุงอะไรทั้งสิ้น ขี้เกียจ

“หิว” กินน้อยเดี๋ยวคืนนี้ไม่มีแรง

“สั่งเพิ่มไหม” มีห่วงกลัวผมไม่อิ่ม ไม่เป็นไรจริงๆคืนนี้ ก๋วยเตี๋ยวผมกินบ่อยจนเบื่อ แต่คนที่นั่งตรงข้ามนี่ซิที่น่าสนใจ ยังไม่เคยกินและคิดว่ากินเท่าไหร่ก็คงไม่เบื่อ

“ไม่เอาเดี๋ยวจุก ธามกินมากก็ระวังอ้วน ยิ่งไม่ค่อยออกกำลังกาย” ธามขมวดคิ้ว แต่ก็ก้มหน้าก้มตากินต่อไป บทจะซื่อก็แสนซื่อ เวลาจะยั่วผมก็อย่างกับเป็นคนละคน

“ถ้าธามอ้วนก็จะไม่มีใครมองธามแบบเมื่อกลางวันแล้วนะ ไม่ดีเหรอ” มีย้อน... ผมก็ไม่ได้ขี้หึงขนาดนั้นน่า แล้วแต่สถานการณ์ แต่สถานการณ์เมื่อกลางวันมันสะกิดต่อมผมสุดๆ

“ธามไม่ได้อ้วนหรอกอยู่กับพี่” จะหากิจกรรมให้ไม่ได้อืดเลย

“มั่วละ ตั้งแต่ธามไปไหนมาไหนกับพี่กันต์ธามน้ำหนักขึ้น ทั้งพาไปกินเบียร์ ทำกับข้าวให้กิน เลี้ยงขนมธามอีก คนทำให้ธามอ้วนก็พี่กันต์นั่นแหละ” โทษผมซะงั้น แต่ธามอ้วนขึ้นอีกนิดก็ไม่น่าเกลียดหรอก คงกำลังน่าฟัด แต่ตอนนี้คือหุ่นกำลังดี กอดเหมาะๆ

“เขาบอกว่าเซ็กส์ช่วยเผาผลาญแคลลอรี่ได้ดีมาก” ผมเปรยขึ้นมา อันนี้เรื่องจริงนะครับ ผมเองก็ชอบการออกกำลังกายประเภทนี้ซะด้วยแต่ไม่ค่อยมีโอกาสเลย ได้แต่วิ่งกับหมาสี่ตัวรอบบ้าน โคตรน่าสงสาร

“หายใจเข้าออกเป็นเรื่องนี้เลยเหรอพี่กันต์”

“ไม่ชอบเหรอ” ผมถามกลับ

“ไม่ชอบอะไร พี่กันต์ หรือเซ็กส์” คำถามกวนๆย้อนกลับมาให้ พร้อมกับรอยยิ้มมุมปากของธาม

“ถามแบบนี้แปลว่าหนึ่งในสองอย่างนั้นมีเรื่องที่ชอบใช่ไหม”

“แล้วพี่กันต์ว่าธามไม่ชอบอะไร” ถามคำถามแบบนี้ต้องการให้ผมตอบอะไรล่ะ จะเอาอะไรจากผม ความจริงหรือความจริง

“ตอบไม่ได้เพราะธามน่าจะชอบสองอย่าง ยิ่งเอาสองเรื่องนี้มารวมกัน ยิ่งน่าจะชอบ” ผมเรียกสีแดงให้กลับสู่หน้าธามอีกครั้ง เพราะธามผิวขาว เวลาหน้าแดงอะไรก็ชัดไปหมดแต่ไม่บ่อยที่ธามหน้าแดงจนเห็นชัดๆแบบนี้ แดงถึงหูแล้ว ในหัวคงคิดตามคำพูดไม่งั้นคงไม่เขินขนาดนี้ ผมหัวเราะขำๆกับท่าทางหมดคำพูดก้มหน้าก้มตากินของธาม

...ถ้าปล่อยให้รอดไปได้อีกคงต้องควรไปบวชประชดธาม



...................................................... .....................................................17-11-2012

บทนี้ ขออกตัวว่ามาช้าดีกว่าไม่มา พี่กันต์ทั้งบท นานๆทีจะมี ขอให้สำราญ ไม่รู้ส่ามันจะลื่นไหลต่อเนื่องกันไหมเพราะทั้งตอนนี้เขียนไม่ได้ต่อกันรวดเดียวจบเหมือนตอนอื่นที่ผ่านๆมา เนื่องจากคนเขียนเปิดเทอมและสภาพเรียกได้ว่าสัปดาห์ที่ผ่านมาคือเห็นปากหลุมนรกอยู่รำไร แต่ไม่เป็นไร อยู่ได้ 555 ตอนนี้เลยค่อยๆจัดมาทีละนิดๆ กว่าจะได้ตอนนี้เรียกได้ว่านานโข อาจจะเป็นเวลาที่ช้ากว่าหอยทากเดินทางข้ามป่า

เนื้อเรื่องกำลังเข้มข้น? เข้มในส่วนพี่กันต์ แต่ธามคิดว่าชิว 555555555 เหลืออีกสามบทจะจบ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีวันนี้ ความยาวนิยายเรื่องนี้ในเวิร์ดรวมๆกันได้500กว่าหน้า บ่งบอกว่าคนเขียนแม่งโคตรมโนฯ 555555555

คนอ่านเหมือนจะเพิ่มขึ้นด้วย ดีใจ (แอบเช็คยอดวิวดูสองบท) ยินดีต้อนรับหน้าเก่า-หน้าใหม่ อ่านคอมเม้นบทที่แล้วแล้วก็ดีใจ แฮปปี้มากกับฟีดแบค อ่านจริงๆอย่างตั้งใจอ่าน อยากกลับไปตอบเม้นแบบเหมือนบทแรกๆ แต่ภารกิจรั้งตลอด เอาเป็นว่าสัญญาว่าสักบทไม่บทหน้าก็บทจบจะตอบคอมเม้นคืนกำไรบ้าง 5555 ขอบคุณคนอ่านที่ติดตามมาอย่างยาวนานถึงปีกว่าๆ

ปล.เรื่องหนังสือเรายังไม่สามารถบอกรายละเอียดอื่นๆได้ เพราะต้องเขียนให้จบ แล้วไรไรท์แก้คำผิดปรับภาษาบางส่วนอีกเพราะว่าเราไม่ได้พิมพ์เอง เอาเป็นว่าใครใคร่ซื้อก็เก็บตังค์รอ 55555

รักคนอ่านทุกคนเช่นเดิม ขอบคุณมากๆที่ติดตามกัน โปรดติดตามตอนต่อไป ใกล้จบละ อย่าพึ่งทิ้งกัน 55555

[phung]

โฮฮฮฮ มาต่อแล้วดีใจมากกกกกกกกกกก

[Takarajung_TK]

กดไลค์ให้คำตอบสุดท้ายของพี่กันต์ 

[special]

พี่กันต์กันบอกอาม่าแบบนี้ อาม่าต้องรู่แน่ๆเลยยยย
มาเผยตัวต่ออาม่า(แม้จะหลับ)หลังจากนี้อาม่าไม่น่าจะขัดพี่กันต์แล้วแน่นอน 55

[gupalz]

จะจบแล้วหรอเนี่ย เร็วจัง
พี่กันต์นี่สุดยอดพระเอกในดวงใจเลย

[bozang]

สนุกมาก ชอบตอนนี้มาก
พี่กันต์แบบว่า แอร๊ย
ขอให้ได้ขอให้โดนนะคะ ถ้าจะรุกเขาขนาดนี้แล้ว หึหึหึหึ

[flyingploy]

อร๊ายยยยย ก่อนทำงานแว๊บมาอ่านตอนที่แล้ว ก่อนนอนแว๊บมาอ่านตอนล่าสุด อร๊ายยยยยยยยยยยย รักพี่กันต์หมอธามจัง
จริงๆยังไม่อยากให้จบ แต่สงสารคนเขียน เปิดเทอมแล้ว T^T
เขียนสนุกมากกกกกกกกกกกกก

[เด็กหญิง]

ชอบพี่กันต์จริงๆ พระเอกแห่งปีเลย555555555
น้องธามก็น่ารัก 

[NARUE]

 :z2:cv พี่กันต์สู้ต่อไปแทะไปเรื่อยๆเดี๋ยวก็ได้กินหมอธามไม่ใจดำหรอก ฮ่าๆๆๆๆ

[Starry[Blue]]

บทนี้พี่กันต์พรีเซนต์ตัวเองเต็มที่ ประวัติไฮมาก ธามทำบุญกี่ชาติถึงได้มีผชแบบพี่กันต์มารัก ดีรอบด้านจริงๆ

โกป่านโยนระเบิดใส่ธาม โชคดีที่กู้ทัน ก๊ากก

ตอนหน้าใช่ไหมที่เรารอคอย 
สารภาพว่าไม่เคยรู้สึกลุ้นฉากนั้นสุดๆเท่านิยายเรื่องนี้เลยค่ะ5555

เก็บตังค์รอตอนหน้า ตอนต่อไป จนถึงตอนจบแล้วประกาศรวมเล่ม

[soluna]

ชอบพี่กันต์~~~~

[bobie]

เสียดายยังไม่ได้คุยกับอาม่า
แต่ก็ยังดีที่ญาติๆคนอื่นไม่ได้ขัดอะไรล่ะเนอะพี่กันต์

[2:00PM]

อร้ายยยย  น่ารักที่สุด   
พี่กันต์หยอด  หยอด และก็หยอด 
(เกิดมาเพื่อหยอดจริงๆ ผู้ชายคนนี้  ถ้าธามไม่เสียตัวในเร็ววันก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว)
ธามก็เขินได้น่ารักน่าหยิก   
มีให้กดโหวตมั๊ย  เค้าจะกดโหวตให้เป็นน่ารักที่สุดแห่งปี 
สุดยอดพระเอกช่างหยอดแห่งปี  และสุดยอดนายเอกที่ง้อได้เรียกเลือดแห่งปี

รักคนเขียน   
 

[wan]

ทางสะดวก ปลอดโปร่ง เหลือแต่การเผชิญหน้ากับคนสำคัญของ ธาม เท่านั้น
แต่นั้นไม่ใช่ปัญหา เพราะเล่นแนะนำตัวผ่านกระแสจิตแล้ว ....
ส่วนในตอนพิชิตประตู คู ค่ายรบ คงต้องวางแผนให้ดี เพราะ ข้าศึกฉลาดรู้จักป้องกันและวางกับดัก .....
มาเป็นกำลังใจให้ หนุ่มนักเรียนนอก วางแผนพิชิตหมอหมา ได้ในเร็ววัน 
+1 ให้เป็นกำลังใจนะครับ 

[redcapet2013]

   โห......พี่กันต์.........แม่งโครตน่ารัก................จะไม่ให้หมอธาม ปล่อยใจของตนให้รักได้อย่างไงไหว..........ก็นะ ขนาดอาม่า ยังไม่ฟื้นดี พี่แกยังสันยิงสันญากับอาม่าซะขนาดนั้น นี่ถ้าอาม่าตื่นขึ้นมารับรู้จริง ๆ จะไม่หลงรักพี่กันต์ด้วยอีกคนหละหรือ หมอธามเอง เทใจให้หมดหน้าตักก็คราวนี้หละเหวย ชอบบทนี้ของพี่กันต์จัง......ดูแล้ว.....อ่านแล้ว....คนอ่านก็ลุ้นให้พี่กันต์.........เดินหน้าพิชิตใจหมอธาม....ได้อย่างหมดสิ้นซะที......เฮ้อ....อีกสามตอนเหรอเนี่ย   :กอด1:ผู้แต่ง

[sirary2]

อ่านแล้วรู้สึกอยากได้ผู้ชายแบบพี่กันต์
แต่ในชีวิตจริงเหมือนจะได้แบบหมอธาม
อ่านไปก็เขินไป
เป็นกำลังใจให้นะคะ

[nutty2554]

ุ้ถ้าปล่อยให้รอดได้อีก เราจะไปซื้อชุดเตรียมไปงานบวช .. ประชดพี่กันต์   

    หมอธามยียวนกวนประสาทเล็ก ๆ น่ารักมากค่ะ ยิ่งกวน ก็เหมือนยิ่งยั่วนะหมอธาม

[shoi_toei]

อ่านแล้วยิ่งอยากได้พี่กัต์เป็นแฟนนนน

โปรฟรายเลิศค่ะ

[nunamicky]

จะดูซิว่าธามมันจะพลิ้วเพื่อยื้อพี่กันต์ไปได้อีกเท่าไหร่
แต่พี่ว่ารอดยากแล้วว่ะธาม