69
เขิน
...
พี่กันต์นอนหลับเหมือนตาย ใช่ ตาย อาจจะตายไปแล้วจริงๆก็ได้ใครจะไปรู้ ปกติก็เป็นคนที่หลับง่าย หลับลึกตื่นยาก เมื่อคืนนี้ท่าทางจะสูบพลังพี่กันต์ไปเยอะ อยากจะเตะแรงๆแล้วบอกว่าอ่อนเอ้ย แต่กลัวจะเข้าตัวเองมากกว่าจะกระทบพี่กันต์ เหลือบตาลงไปมองล่างเตียงแล้วก็ไมเกรนจะขึ้น เสื้อผ้า ซากบรรจุภัณฑ์ของเวชภัณฑ์เพิ่มความลื่นให้กับช่องทางปกติที่โดยแท้ไม่ได้ถูกออกแบบมาให้ปฏิบัติกิจอย่างว่าเอย วัตถุความยืดหยุ่นสูงผิวเรียบเอย... ทิชชูอีก จำได้ลางๆทั้งๆที่ไม่เมาแต่ก็เหมือนเมา สติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัว ไม่รู้หายไปไหน
ทั้งเจ็บ ปวดชิบหาย ทำอะไรลงไปวะ ทำอะไรลงไป!
หลังจากที่ทำอะไรไม่คิดหน้าคิดหลังของผม ถึงคิดก็คงทำลงไปอยู่ดี ต้องขอบคุณที่วันนี้เป็นวันอาทิตย์ ผมไม่สามารถไปทำงานในสภาพนี้ได้จริงๆ แค่คิดว่าถ้าต้องเดิน ลุกๆนั่งๆ ปล้ำกับงู ผ่าตัดหมาก็ร้าวแล้วว่ะ ไม่ได้รุนแรงอะไรกันนักหรอกเมื่อคืน แต่เข้าใจไหมว่าซิง ประสบการณ์ที่ไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี เกิดมาเป็นคนทั้งทีต้องจัดให้คุ้ม ถือว่าผมครบแล้วนะตอนนี้ หญิง ชาย อะไรก็มาเถอะ ธามจัดการได้ หมอธาม เจนยุทธ
...เสื่อมสุดๆ
นอนลืมตาแบบที่เสื้อผ้าไม่ใส่อยู่ใต้ผ้าห่ม ยกมือขึ้นมาขยี้ตาแต่ผิวกลับสัมผัสกับอะไรที่ไม่เคยมีอยู่บนมือมาก่อน...
ด้วยความที่ผมเป็นสัตวแพทย์ต้องใส่ถุงมือตรวจแทบจะตลอดเวลา ผมเลยไม่ใส่เครื่องประดับบนมือจะมีก็แต่นาฬิกาเท่านั้น แต่ตอนนี้ที่นิ้วนางมือซ้ายกลับมีแหวนสีเงินที่คงจะเป็นแพลตตินัมวงนึงอยู่ที่นิ้ว คงไม่ต้องเดาให้ยากว่ามากจากไหน ผมจำได้ว่าพี่กันต์ใส่แหวนอยู่สองวง แต่ทั้งสองวงใส่ในนิ้วเดียวกัน และวงที่อยู่บนมือผมตอนนี้ก็คือหนึ่งในวงที่เคยอยู่บนมือพี่กันต์ แหวนใส่พอดี พี่กันต์นิ้วเล็กหรือผมนิ้วใหญ่กันแน่ก็ไม่รู้ ถือวิสาสะตามประสาคนที่ไม่ค่อยถือเรื่องโน่นถือนี่มากถอดแหวนออกมาดู พอเห็นตัวอักษรที่สลักไว้ข้างในก็ทำให้ผมขยับยิ้มแบบที่ไม่รู้ตัวว่ายิ้มออกมา ทั้งที่ข้อความบนแหวนไม่ได้มีอะไรแปลก หรือลึกซึ้ง มันก็แค่แหวนสลักชื่อพี่กันต์ บนนิ้วนางข้างซ้าย...
โรแมนติกตรงที่แหวนวงนั้นมันเคยอยู่บนนิ้วพี่กันต์และแอบใส่ให้ตอนผมหลับ...
“เห้ย นอนไปถึงไหน ตายยังเนี่ย” คิดว่าผมจะเขินพี่กันต์ไหม ก็เขินนะ แต่ตอนนี้อยากปลุกมาคุยด้วยมากกว่า เสียงครางอือๆเหมือนจะบอกว่าอย่าปลุกไม่ได้ทำให้ผมหยุดเอาขาไปเขี่ยพี่กันต์ใต้ผ้าห่มหรอก
“อยากต่อรอบเช้าเหรอ” เมื่อทนผมปลุกไม่ไหวก็หันหน้ามาพูดกับผมทั้งที่ยังหลับตา...
“เช้าอะไรนี่เที่ยง แล้วไอ้เรื่องแบบนี้ขอให้ได้พูดใช่ไหม” พี่กันต์ยิ้มรับคำชมผมตาปิด ผ้าห่มคลุมถึงคอก็เลยไม่ทำให้ผมเกิดอาการอาย ใต้ผ้าห่มไม่มีการใส่อะไรทั้งคู่นั่นแหละครับ คิดแล้วเครียด พี่กันต์คว้ามือผมมาดูเหมือนจะตรวจสอบว่าแหวนอยู่บนนี้ดีอยู่ไหม
“แหวนหลวมป่ะ แต่ไม่น่านะ เมื่อคืนตอนใส่ยังคิดอยู่ว่าจะตื่นไหมกว่าจะเอาเข้าได้ ฟิตมาก เจ็บอ่ะดิ” เดี๋ยวนะ พูดถึงเรื่องแหวนหรืออะไรวะ ทำไมมีฟิต มีเจ็บหรือผมคิดมากไปเอง หน้าร้อนๆแล้ว เกลียดตัวเองจังเลยวะ แต่มันก็น่าจะฟิตนะ ก็ผมไม่เคย เอ่อ ไม่เคยใส่แหวน แบบอะไรอย่างงี้เท่าไหร่... พี่กันต์ยิ้มมุมปาก ผมว่าคงไม่ใช่เรื่องแหวนแล้วล่ะที่ทำให้ยิ้มแบบนี้
“ให้งี้เลยเหรอ จะดีเหรอ” ผมรีบลากเข้าเรื่องแหวนก่อนที่พี่กันต์จะชวนให้ผมคิดไปถึงเรื่องอื่น
“ดีหรือไม่ดีขึ้นอยู่กับคนรับมากกว่า แต่อยากให้ ธามไม่ได้อยากเปิดเผยแต่ก็จะได้มีอะไรที่มันชัดเจนบ้าง” พี่กันต์อธิบายเรียบๆ แต่ทำให้หัวใจผมเต้นผิดจังหวะอีกครั้งจากที่เมื่อคืนก็ทำระบบสูบฉีดเลือดผมพังไปแล้ว นี่ยังจะมาพังหัวใจผมต่ออีกตอนเช้า ผมรักพี่กันต์เพราะแบบนี้ เพราะพี่กันต์แทบจะไม่ร้องชออะไร ไม่ให้ผมเปลี่ยนอะไร รวมทั้งพี่กันต์เองก็ไม่เปลี่ยนตัวเอง แต่กลับพยายามหาวิธีที่ทำให้เราใกล้กันมากขึ้น มากกว่าที่จะหาวิธีที่ทำให้เราได้อยู่ด้วยกันตลอดเวลา
จะเหลืออะไรวะไอ้ธาม มึงให้เขาหมดทั้งตัวทั้งใจ ไม่เหลืออะไรแล้วเนี่ย
“เอามาใส่เป็นสร้อยแทนได้ไหม”
“แล้วแต่ แต่ใส่เอาไว้สักที่แล้วกัน หรือไม่อยากได้ก็คืนก็ได้” พี่กันต์พูดประโยคน่าสงสารขึ้นมาอีกแล้ว แต่น้ำเสียงไม่น่าสงสารเช่นเคย ผมส่ายหน้าแล้วขยับไปจูบพี่กันต์ ผมรัก... ผมจะเริ่มก่อนมันก็ไม่เสียหายอะไรไม่ใช่เหรอ ในเมื่อผมก็ยังเป็นผมคนเดิม ผมยังคิดอยู่ว่าผมคือผู้ชาย การที่ผมจะแสดงว่าผมรักใครก่อนที่อีกฝ่ายจะร้องขอมันก็เป็นเรื่องธรรมดา พอจะขยับออกมาพี่กันต์กลับรั้งคอผมเข้ามากอดแน่น ประทับจูบบนหน้าผากผมเบาๆ เพราะใต้ผ้าห่มมันไม่มีอะไร เนื้อเลยแนบเนื้อ เรียกความร้อนกับเลือดพุ่งขึ้นหน้าผมอีกครั้ง
“พอๆ” ผมรีบพูดก่อนที่มันจะมีต่อรอบเช้า(ความจริงคือเที่ยง) ถ้าต่อรอบนี้ผมไม่ยอมแน่ มันคงถึงทีพี่กันต์ที่จะยอมผมบ้างละ
“เริ่มก่อนเอง” พูดจาโคตรผู้ชายเลยพี่กันต์ประโยคนี้
“ถ้าพี่กันต์ยอมธามบ้างธามก็ต่อนะ”
“ธามพูดแบบนี้พี่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากหยุด” กวนตีน... ผมจะจำไว้ว่าพี่กันต์เวอร์ชั่น18+ มักจะกวนประสาทมากกว่าปกติพูดจาน่าเตะมากกว่าเดิม ผมว่าได้เวลาลุกออกไปทำมาหากินกันบ้าง แต่ในเมื่อโป๊อยู่ก็ต้องหาอะไรมาคลุมตัว ผมเลือกที่จะกระชากผ้าห่มมาคลุม... ผ้าห่มมีผืนเดียว ดังนั้นเมื่อผมกระชากออก พี่กันต์จึง...
“ธาม!” ถือเป็นชัยชนะเล็กๆน้อยๆของผม ผมไม่หันไปดูผลงานท่ามกลางแสงสว่างที่สาดส่องเข้ามาในห้องยามเที่ยงวันหรอกครับ อย่างที่พี่กันต์บอก ขาวขนาดเรืองแสงในความมืดได้ ปะทะกับดวงอาทิตย์แบบนี้ ไอ้ผมก็กลัวแสบตาไม่อยากจะหันไปมอง... ฮึๆ
การอาบน้ำหลังเสร็จกิจไม่เคยมีครั้งไหนทรมานเท่าครั้งนี้ ทรมานตัวไม่เท่าไหร่แต่ทรมานใจมากกว่า รอยแดงจ้ำๆทั่วตัว ไอ้ที่ๆไม่น่าจะมีก็มีจำไม่ได้ว่าไปมีตอนไหน หน้าร้อนขึ้นมาอีกครั้ง กลายเป็นมนุษย์หน้าบางอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ยิ่งมองเห็นแหวนบนนิ้วตัวเองก็ยิ่งหูอื้อตาพร่า ให้แหวนที่มีชื่อตัวเอง จะว่าร้ายก็ว่าใช่ จะว่าน่ารักก็ไม่เชิง เหมือนเป็นการบอกนิดๆว่าของใคร จะไม่ยอมถอดให้ใครเห็นเลยว่าข้างในแหวนเขียนว่าอะไร ไม่ใช่อายที่เป็นผู้ชาย แต่เพราะเขินต่างหาก
ผมออกมาจากห้องน้ำไม่เห็นพี่กันต์นอนอยู่บนเตียง พอดีกับที่ประตูระเบียงเปิดออก ผู้ชายตัวสูง ใส่กางเกงขาสั้น ยืนเท้าระเบียงอาบแดดยามเที่ยงวันของกรุงเทพมหานคร ผิวขาวจัดสะท้อนแดดชวนให้แสบตา
...นี่ของกุเหรอวะ ผู้ชายคนนี้เหรอวะคนของกุ
“ไม่ร้อนหรือไง”
“นิดหน่อย” พี่กันต์หันมายิ้มให้แล้วเดินกลับเข้ามาในห้อง เห็นสภาพผลงานตัวเองชัดเจนเลยคราวนี้... พี่กันต์ธามขอโทษว่ะ ใส่เสื้อคอเต่าไปทำงานก่อนนะช่วงนี้
“โอเคไหม เจ็บหรือเปล่า ซื้อยาเผื่อไว้ให้แล้วนะ ถือเป็นการดูแลหลังการขายตลอดอายุการใช้งาน ประกันตลอดชีพ” พี่กันต์ถามผมเป็นชุด
“ลองสักทีพี่กันต์ก็จะรู้ ลองไหมล่ะ” ผมถามกลับ พี่กันต์กลับหัวเราะขำๆ เดินมาโอบไหล่ผม คิดไปเองหรือเปล่าว่าพอผ่านจุดนั้นมาแล้ว ทำให้ใกล้กันมากขึ้น ทำให้กล้าที่จะแตะตัวกันมากขึ้น แต่ความเขินที่ผมรู้สึกนั้นมันไม่ได้ลดระดับลงเลย อาจจะมากกว่าเดิมด้วย
“รีบอาบน้ำแต่งตัว เดี๋ยวธามจะเก็บขยะแล้วให้แม่บ้านมาทำความสะอาด” ผมมองสภาพที่เตียงด้วยหางตา ไม่อยากมองตรงๆมาก ตีหน้าไม่ถูก พี่กันต์เองก็ไม่มอง แต่หน้าเปลี่ยนมีสีเลือดนิดๆก็เขินเป็นเหมือนคนอื่น ถึงปากจะยิ้มกริ่มก็เถอะกลบไม่ได้หรอก เขินทำไมเล่าพี่กันต์ ทีเมื่อคืนนี้ออกจะกล้ามันต้องเป็นธามไม่ใช่เหรอที่ต้องเขินน่ะ
...................................................................................
(เจ๊แป้ง)
ฉันอยากตื่นมาเจออากาศสดชื่นยามเช้าก่อนที่จะไปสางงานที่บริษัทแม้มันจะเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ก่อนจะไปทำงานฉันต้องการอากาศอื่นที่ไม่ใช่สภาพอากาศนี้ เที่ยงเกือบบ่ายโมงอากาศร้อนนอกห้องแอร์รอเผาฉัน...
แต่ที่เผาฉันก่อนอากาศในห้องคือภาพบาดลูกตาที่บังเอิญอย่างไม่น่าเชื่อเลยทีเดียวเชียว
ผู้ชายส่วนสูงนายแบบกับกางเกงขาสั้นใส่สบายพร้อมเสื้อแขนกุดโชว์กล้ามแขนเบาๆชวนขย้ำ เดินถือจานข้าวเต็มสองมือมาให้กับสัตวแพทย์หนุ่มนอกเวลางานที่หน้าตาดูอารมณ์ดี แก้มมีเลือดฝาด มีน้ำมีนวลขึ้นมาราวกับได้มิราเคิลวอเทอร์มาบำรุง ยิ้มหวานๆแบบนั้นปกติฉันไม่ค่อยเห็นจากหมอธามน้องรักแต่วันนี้เต็มๆตา ไม่ได้ยิ้มเพื่อฉัน แต่ยิ้มเพื่อเขาคนนั้นค่ะคุณ... แต่น่ากินขนาดนั้นเป็นฉันก็ยิ้ม ทั้งข้าวทั้งคน กินรวมกันคงจะอร่อยลืมโลก
เมื่อคืนนี้ค้างด้วยกันไม่ต้องสงสัย แล้วชื่นบานขนาดนี้ไม่อยากจะคิดไปไกลว่าเขาเล่นอะไรกันเมื่อคืน ก็เสื้อผ้าทั้งเซ็ทของน้องกันต์สุดหล่อของฉันมันคือเสื้อที่ฉันเคยเห็นหมอธามมันใส่มาแล้ว แต่เสื้อผ้าเน่าของหมอเถื่อนไม่ได้ทำให้ความออร่าของลูกชายคุณนายแม่ลดลงเลย ไม่อยากจะเดินเข้าไปหาเป็นส่วนเกินในชีวิต ช้ำใจอะไรแบบนี้ เหงาจับใจ ทำไมใครๆเขาถึงมีคู่
“พี่แป้งหวัดดีครับ” ฉันพยายามทำตัวลีบๆ อยากจะใส่ผ้าคลุมล่องหนแล้วหายไปเสียจากตรงนี้ในโลกที่ไม่มีที่ให้สตรีโสดเน่าๆอย่างฉัน น้องกันต์พ่อสุดยอดใบหน้าสวรรค์ปั้นแต่งกลับหันมายิ้มหวานให้ อะไรจะน่ารักขนาดนี้หนอ แต่พ่อคุณเอ๋ย พอฉันเดินไปเจอระยใกล้ ทำไมรอยกัดเต็มคอ แพ้แมลงหรือแพ้หมอหมากันหนอพ่อสุดหล่อของเจ๊
“เจริญๆค่ะ” ฉันก็รับไหว้ไปค่ะ ดอลลี่เนียนๆไปนั่งข้างหนูธาม หยุดตัวเองไม่ได้จริงๆพอเจอยิ้มน้องกันต์ ยิ่งดูก็ผุดผ่องนะพ่อคุณเอ๋ย ส่วนธามของเจ๊ผอมลงหรือเปล่าหนอ โดนอะไรสูบวิญญาณไปลูก
“ตื่นสายจังนะแก” คำถามดิฉันทำให้หมออึกอักตอบไม่ถูกทั้งๆที่มันเป็นเรื่องแสนธรรมดา วันหยุดไหนๆหมอธามก็ตื่นสาย จะตอบยากอะไรกัน มันมีลับลมคมในอะไรอยู่ ทำเป็นดูดน้ำ ทำตาปริบๆ
“เมื่อคืนนี้กินเหล้าห้องหมิงกันน่ะครับ” เสียงนุ่มเอ่ยขึ้น... อุตายมีตอบแทนกัน น้องกันต์นั่งลงตรงข้ามค่ะ ส่งสายตาละลายใจแม่ยกมาให้ แหมถ้าเป็นแบบป้าๆก็อยากจะติดแบงค์พันติดพวงมาลัยคล้องให้สักสามสี่พวงนะคะ แต่ธามทำไมทำหน้าแปลกๆ แล้วทำไมหน้าแดง เขินอะไรคะ กินเหล้า หรือแฮงค์ยาวตัวแดงถึงเช้า ส่วนไอ้ท่ากินข้าวเขี่ยๆนั่นมันอะไรคะที่รัก
“อุ้ยตาย แหมไม่รู้ ไม่งั้นเจ๊จะไปขอแจมสักหน่อย” ตอแหลไปงั้นล่ะค่ะดิฉัน เมื่อคืนนี้เรียกได้ว่าหลับเป็นตายเอาอะไรมาแลกก็ไม่ยอมลุก ขนมของธามมันใส่ยาหรือเปล่าก็ไม่รู้ งานการทุกวันนี้ใช้คุ้มเงินเดือนเหลือเกิน ร่างพังแหลกคางานก่อนอายุถึงเกณฑ์เกษียณ อิบก.บงการก็ทวีความโหดเหี้ยมไร้ปรานีมันเข้าไปทุกวัน จัญไรค่ะ
“เหรอเจ๊ แค่ดมเจ๊ก็หลับเป็นตายแล้ว” แหม เปิดช่องไม่ได้ค่ะ หมอหมาจริงๆค่ะ เลี้ยงไว้ในปากด้วยน้องธามของเจ๊ กวนตีนกันแต่วันนะคะ
“เมาค้างเลยตื่นสาย เหล้าแรง ชงกันหนักมือไปหน่อยครับ” น้องกันต์ยิ้มไปพูดไปหัวเราะไปอะไรมันจะสว่างสดใสไปกว่าผู้ชายคนนี้คะ brighter than the sun ค่ะคุณขา แล้วน้องธามของเจ๊ สำลักข้าวอะไรตอนนี้ ฟิลกำลังไหล ดูๆ น้ำตาไหลหน้าแดงหูแดงหมดแล้วน้องรักของเจ๊ แหมมันน่ากระโดดกัดหัว
“เบาๆคะลูก จะตายไหมคะ” ถามด้วยความเป็นห่วง แอบเหลือบตาไปมองน้องกันต์ว่าจะแสดงท่าทีอันโจ่งแจ้งอะไรออกมาแต่รึก็เปล่า เอาแต่นั่งหัวเราะเลื่อนแก้วน้ำไปให้เบาๆ นี่ฉันหวังอะไรอยู่คะ นับวันยิ่งสับสนกับไอ้สถานะอันคอมพลิเคทของผู้ชายสองคนนี้เต็มที รู้อย่างเดียวแน่ๆคือไม่ได้บริสุทธิ์ใจกันแน่นอนค่ะ
...ฉันก็อยากจะมีสถานะคอมพลิเคทบ้าง โอ้ย ร้าว...
“ไหวไหม” ปากถามแต่ตัวไม่ทำอะไรค่ะ พูดเหมือนขำกับอาการสำลักของหมอธามมากกว่าจะห่วงใย ซึ้งพี่สาวแสนดีต้องรับหน้าที่พยาบาลหมอหมาให้หายสำลัก
“พี่กันต์” เสียงขู่โหดๆสื่อนัยยะที่ส่วนเกินในเรื่องนี้แบบฉันไม่เข้าใจค่ะ น้องธามซดน้ำอึกๆ วางแก้วเปล่าลง หยิบทิชชูเช็ดปาก พลันทันใดนั้นแสดงอะไรก็วาบเข้าที่ตา… ปิ้งๆๆๆๆ
ว่ากันว่าเพศหญิงนั้นเป็นเพศที่มีสัมผัสไวต่อแสงประกายระยิบระยับของสิ่งของมันวาว หรือเครื่องประดับสะท้อนแสงได้ อันนั้นดิฉันค่อนข้างมั่นใจว่าจริงค่ะ ก็ไอ้แหวนเกลี้ยงเนื้อสีเงินบนนิ้วน้องธามของเจ๊! มันมาอยู่ได้ไงคะ ไม่อยากจะโม้นะคะแต่พูดเลยค่ะว่าถ้ามีแฟนพันธุ์แท้หมอธามอิฉันได้แชมป์แน่นอนไม่ต้องให้ใครมาแข่ง ต่อให้น้องกันต์ก็มาเลยค่ะ ดิฉันไฟท์ จดจำได้ทุกรายละเอียด หมอหมามันไม่เคยใส่แหวนค่ะคุณขา อกอิแป้นจะแตก มั่นใจมากว่ามันพึ่งมีไม่นานมานี้ อย่าช้าค่ะ หันไปมองมือน้องกันต์ ก็มีแหวนค่ะมันไม่ใช่แหวนคู่กันแต่เหมือนกันมาก...
ใส่นิ้วนาง ข้างซ้ายเหมือนกันอีกค่ะ เริ่ด!
ออกตัวแรงมากเด็กสมัยนี้ แค่รักกันให้เห็นก็ปวดใจพอแล้วนี่ยังมีของแทนใจใส่ให้เห็นกันอีก โอ้ยๆ อย่าถาม ถามมาธามไปมันก็ไม่ตอบ มโนกันไปเลยค่ะ สวมแหวนในบรรยากาศสุดหรูริมแม่น้ำท่ามกลางแสงเทียนอะไรก็ว่าไป สมองฉันไปไกลแล้วค่ะ!!!!
โรแมนติกน่ะพ่อคุณเอ๋ย นั่งจ้องหน้ากัน... ไฟสลัว ใส่แหวนแทนสัญญาใจ โอ้ยๆ น้ำตาจะไหลแทน ใจเจ๊ร้าว
“เจ๊เป็นอะไรวะ ตาลอย เมายาแก้ไขข้อเหรอ ฮ่าๆ”... แต่ละคำที่พูดออกมา นี่เมื่อครู่ขอถอนคำพูดที่ว่าจะไม่ถามเพื่อไม่ก่อให้เกิดบรรยากาศตอบยากนะคะ ในเมื่อน้องไม่รักดีพูดจาแบบนี้ พูดจาไม่เข้าหู ต้องโดน!
“เปล่า ฉันแค่สงสัยว่าเดี๋ยวนี้แกใส่แหวนเหรอ...” พูดจบก็ช้อนตาขึ้นไปมองกระพริบใสแบ๊ว เอาเลยลูกตอบมาเลยค่ะ ตอบให้ดี ตอบให้โดนนะคะลูกขา
...เวลาหมอธามตอบอะไรไม่ถูก ดิฉันสะใจมากค่ะ
......................................................................................
(ธาม)
เอาละไง ทีงี้อ่ะเงียบ เมื่อกี้ชวนเปลี่ยนเรื่องดีจริงๆ แล้วไอ้เหล้าแรงคืออะไร เจ๊แป้งก็เลือกคำถามได้โดนใจมาก พี่กันต์ยิ้มกริ่มรอคำตอบเด็ดๆจากผมไม่คิดจะช่วยกันทั้งๆที่เป็นตัวต้นเหตุเจ้าของแหวนแท้ๆ หันไปมองเจ๊แป้งก็เตรียมประหารเต็มที่ มันน่าสนใจเหรอครับไอ้วัตถุโลหะทรงกลมที่อยู่บนนิ้วนางข้างซ้ายของผม นี่มันแหวนของเซารอนหรือเปล่า ลอร์ดออฟเดอะริงใช่ไหมพี่กันต์
“ก็แหวนทำไมอ่ะ ใส่แล้วแปลกเหรอ” ผมก็ตีมึนไปครับ พี่กันต์ยังยิ้มอยู่ หรือนี่มันคือแผนการของพี่กันต์ การที่อยู่ๆผมจะใส่แหวนมันไม่ใช่เรื่องปกติ ฉะนั้นเมื่อใครเห็นก็ต้องถามและผมก็จะทำตัวไม่ถูก... การแก้แค้นใช่ไหมครับ
“แกซื้อมาใส่เองเหรอยะ” ถามตรงดีจังเว้ยเจ๊ นี่เล่นกันให้ตายเลยใช่ไหม เหงื่ออกแล้วครับเหมือนกำลังโดนซักข้อกล่าวหากลางโรงพักข้อหาข่มขืนกระทำชำเรา...
“อ่ะ...” แค่บอกว่าเปล่าก็จบใช่ไหมครับ ใช่ซะที่ไหนล่ะ ไม่จบ ยิ่งบอกว่าของพี่กันต์ยิ่งเวรเข้าไปใหญ่ คิดภาพออกเลยวว่าเจ๊แป้งคงหัวเราะด้วยความสะใจ
...เหมือนเป็นความบังเอิญ เวลาเกือบปีจากวันที่ผมนั่งคุยที่ร้านอาหารตามสั่งใต้คอนโดกับเจ๊แป้งแล้วผมก็เล่าให้เจ๊แป้งฟังว่าสเปคเนื้อคู่ในฝันผมมันอลลังการขนาดไหน...
“อะไรกันเจ๊”
“อย่างกับผู้หญิง” พี่สาวที่เคารพเท้าคางมองหน้าผม
“เอ้า ก็ผู้หญิงซิ” ผมแย้งขำๆ แหม ผมไม่ได้จะกินผู้ชายด้วยกันสักหน่อย
“ไม่ เอ็งแหละ พูดจาเหมือนจะหาผัว อย่างกับสเป็คชายในฝัน โดยเฉพาะไอ้ประการหลัง ขับรถเก่ง รักสัตว์ ไม่ขี้น้อยใจ คอแข็ง ใจเย็น ไม่สูบบุหรี่ ดูแลเก่ง ปรึกษางานได้ หน้าตาไม่ฟิก แต่ขอขาวๆ สูงๆ ” สายตาที่มองมาที่ผมเริ่มแปลกขึ้นทุกที
“เฮ้ย ผมเปล่านะ” ชักจะระแวงตัวเองนิดๆ
“จริงเหรอ แน่ใจนะ ไม่แน่นะแก ไอ้คนที่เคยทำท่าจะจีบแกเมื่อตอนม.ปลาย ตอนนี้มันอาจจะกลายเป็นสเป็คแกเต็มรูปแบบแล้วก็ได้นะ” เจ๊แป้งพูดพร้อมเอาส้อมมาชี้หน้าผมอย่างกับจะพิพากษา
แล้ววันนี้ที่เดิม โต๊ะเดิม แต่จากที่ตอนนั้นผมกับเจ๊แป้งนั่งตรงข้ามกัน เป็นผมที่นั่งตรงข้ามมีพี่กันต์จ้องหน้า และเจ๊แป้งคือคนที่กำลังระดมคำถามฆ่าผมอยู่ข้างๆในวันนี้ พูดตามจริงคือตอนนั้นผมแทบจะไม่ได้คิดถึงพี่กันต์ด้วยซ้ำว่าจะเป็นคนที่ผมจะวกกลับมาหา ไม่คิดว่าสุดท้ายแล้วผมก็ยอมจนได้ ไม่คิดว่าที่พี่แป้งพูดออกมาจะเป็นเรื่องจริง
“แน่ะ ทำไมไม่ตอบ ชื่อคนให้พูดยากเหรอจ้ะ” กดดันกันเข้าไป ไม่แซะผมเฉยๆยังจะหันไปมองพี่กันต์ที่ค่อยๆคลิกน้ำปลาพริกใส่ข้าวอย่างใจเย็น ทีเมื่อกี้ล่ะพูดว่าหิวจนจะย่อยไส้ตัวเอง ทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาว ไม่คิดจะช่วยกันเปลี่ยนเรื่องเลยด้วย
“นั่นดิ” พี่กันต์พูดครับ นี่ใช่ไหมสิ่งที่คนรักกันทำ ส่งผมไปลงปากเหว กดดันกันให้ผมตอบไม่ถูก ปวดหัวๆ อยากแกล้งตายให้หายไปจากตรงนี้
แต่ไหนๆก็ไหนๆเจ๊แป้งก็รู้เยอะ พี่กันต์ก็คนให้ แถมยังจะช่วยเจ๊แป้งกดดันให้ผมพูดอีก ผมมีอะไรจะเสียอีกไหมก็ไม่... ไม่เหลืออะไรแล้วครับ มีแต่กำไรกับเสมอตัว
“ของพี่กันต์”
บรรยากาศรอบข้างเงียบเกินไป เพราะถึงแม้ผมพูดทั้งเร็ว ห้วน และเบามาก แต่กลับได้ยินชัดเจนพอที่พี่กันต์จะยิ้มโชว์ฟันเรียงสวยอย่างมีความสุขเป็นที่สุด และเจ๊แป้งร้องวี้ดออกมาราวกับปอดถูกเจาะ ส่วนผมน่ะเหรอ อยากหายไปจากตรงนี้ ขอมุดดิน ระเบิดตัวเอง หรืออะไรก็ได้ แม่งเอ้ย ร้อนแล้วหน้า ร้อนมาก กดดันมาก และเขินมาก!
ในวินาทีหนึ่งคนคนนึงจะมีได้กี่อารมณ์กันครับ...
“ฉันควรจะพูดอะไรตอนนี้... ฉันควรจะบอกว่าอะไร” เจ๊แป้งเกิดอาการไฟฟ้าลัดวงจร สมองไม่สั่งการ ระบบช้า รวน คล้ายหุ่นยนต์โดนน้ำกรดสาด ส่วนผมก็มีอาการไม่ค่อยต่างกัน เลือดไหลเวียนดีเกินไปจนสมองไม่สั่งการ คนที่สบายดีคือพี่กันต์ สบายดีและดีมากเกินไป
“พูดว่า congratulations กับผมครับพี่แป้ง” เสียงพี่กันต์ครับ พี่กันต์พูดมันออกมา ผมงี้ไมเกรนจะขึ้นอีกแล้วครับ อยากเอาน้ำสาดพี่กันต์มากด้วยความหมั่นไส้ เป็นผู้ชายที่ควรจะอยู่ในบทบาทน่าสงสารให้นานเพราะพอหายน่าสงสารแล้วจะน่าหมั่นไส้มาก ผมยกมือขึ้นนวดขมับ... มือข้างที่ใส่แหวนนั่นแหละ
“น้องกันต์” เจ๊แป้งแทบจะกรี้ดออกมาใส่หน้าผม ปวดหัวจี้ด
“ล้อเล่นครับ” พี่กันต์ยิ้มหวานคอมโบใส่เจ๊แป้งเข้าไปอีก ตอแหลๆ ผมพูดในใจนะไม่ได้พูดออกไปจริงๆ พี่กันต์เหลือบมามองผมอย่างผู้กำชัยชนะ หรือพลาดวะที่กุยอมเมื่อคืนนี้ จากที่พี่กันต์ตามใจ ต่อจากนี้ผมต้องเป็นฝ่ายตามเกมพี่กันต์บ้างหรือเปล่า พี่กันต์ไม่ทำแบบนั้นกับผมใช่ไหม ถึงเป็นผู้ชายมันไม่มีอะไรเสียหายแต่เจ็บเป็นนะเว้ย
ฟันแล้วทิ้ง ไม่! ห้าม! ถ้าพี่กันต์จะทำแบบนั้นผมจะชิงฟันพี่กันต์แล้วทิ้งก่อนเลยเอาดิ
เจ๊แป้งแสยะยิ้ม เซ็ทสติ สูดหายใจ…
“อยู่ไปก็เป็นส่วนเกิน ฉันไปตามทางของฉันละ”
“บ้ายบายครับ” พี่กันต์ยิ้มค้างไปแล้วครับ ส่วนสตรีที่โลกลืมก็คว้ากระเป๋าถือเดินสะบัดออกไปจากโต๊ะ เหลือแต่ผมกับพี่กันต์อีกครั้ง พี่กันต์ตักข้าวเข้าปากเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมเลยก่อสงครามใต้โต๊ะแบบปัญญาอ่อนด้วยการเอาขาไปเตะไปพี่กันต์ แต่พี่กันต์หลบได้
“อ่อน” คำหยามสุดเจ็บเปล่งออกมาเบาๆเมื่อขาที่เตะไปถูกขาพี่กันต์เกี่ยวเอาไว้ ไม่หยุดแค่นั้น ยังจะมาถูไปถูมาอีก... โต๊ะไม่มีผ้าคลุมนะพี่กันต์ ไม่เคยกลัวใครจะเดินมาเห็นเลยใช่ไหม
“ปล่อยเลย”
“ธามเล่นก่อน” นี่สิบขวบเหรอพี่กันต์พูดแบบนี้
“กวนตีนละ หลายรอบนะวันนี้” ผมพยายามจะพูดให้ดูอารมณ์เสียแต่ทำไม่ได้ในเมื่อหน้าผมยังคงหลงเหลือความเขินจากเหตุการณ์เมื่อครู่รวมทั้งใต้โต๊ะที่ยังคงถูกล็อคเอาไว้ ขาพี่กันต์ไม่ใช่ขาแบบสาวๆ ที่นุ่มและเนียน ขาผมเองก็ไม่ใช่แบบนั้นเช่นกัน ถูมากไปๆมาๆ เดี๋ยวก็ขนหน้าแข้งพันกันหรอกพี่กันต์ มันคงโคตรทุเรศ
“กี่รอบก็ได้ พี่ไหวถ้าธามโอเค” ส่อ เสื่อม แต่ก่อนน่ะเฉยๆ แต่ตอนนี้เรื่องมันพึ่งเกิด สดๆร้อนๆ จินตนาการเลยแล่นออกมาเลยเป็นฉาก หยุดตัวเองแทบไม่ทัน
“ไหนว่าหิว กินๆไปเลย”
“เขินเหรอ” ถามแบบนี้คิดเหรอว่าผมจะตอบความจริง
“ไม่เลย” ผมยักคิ้วให้ จากสายตาที่ผมมองอยู่ตอนนี้ ถ้าทำได้ ผมว่าพี่กันต์คงอยากจะปีนข้ามโต๊ะมาจูบผมสักที มองขนาดนั้นไม่ค่อยจะเก็บอาการเลยพี่กันต์
กินข้าวเสร็จผมก็จ่ายยาให้ตัวเอง มันน่าโมโหที่พี่กันต์มียาและทุกอย่างพร้อมครบราวกับรู้ล่วงหน้าว่ามันจะเกิดขึ้น ผมไม่สนใจครับ ผมกินยาในคอลเลคชั่นตู้ยาสามัญประจำห้องของผมดีกว่า เมื่อคืนนี้ใช้ของเขาไปหลายอย่างแล้ว เดี๋ยวจะติดหนี้บุญคุณกันยืดยาว ผมกรอกยาลงปากยกขวดน้ำกระดกตาม มีพี่กันต์เก็บยาใส่กล่องยาให้ เป็นหน้าที่ที่มีประโยชน์มากครับ จริงๆ
“จะเข้าไปทำในห้องนอนนะคะ” เสียงแม่บ้านบอกผมพอเป็นพิธี
โลกใบนี้ไม่ได้มีเพียงผมกับพี่กันต์ แต่มีแม่บ้านที่เข้ามาทำความสะอาดด้วย เสียงเครื่องดูดฝุ่นดังบาดหูหายเข้าไปในห้องนอน ป้ารู้หมดครับว่าเมือคืนเกิดอะไรขึ้น ต่อให้พยายามเก็บอะไรเท่าไหร่ ยิ่งไอ้ผ้าปูที่นอนที่ผมอุตส่าห์เอาออกมาใส่ตระกร้าให้ไม่ต้องรอแม่บ้านมาจัดการเองอย่างเคยยิ่งเป็นตัวฟ้องว่ามันมีนัยยะในตระกร้าใบนั้น
“แม่บ้านจะรู้ไหม” พี่กันต์ประเมินอาชีพนี้ต่ำไปครับ แม่บ้านคืออาชีพที่น่าพิศวง มีญาณหยั่งรู้สกิลเดียวกับช่างเสริมสวยและอาจจะมากกว่าด้วยซ้ำ ภาวนาแต่จะไม่เอาไปเมาท์ให้ห้องอื่นฟังต่อนี่ละครับว่าห้องโน้น ชั้นนี้ เมื่อคืนจัดหนักกัน... แค่คิดก็ประสาทเสื่อมแล้ว
“ทำไมสำนึกผิดเหรอว่าทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ” ผมแกล้งพูดแหย่ เข้าตัวก็ช่างมัน
“พูดแบบนี้ไม่ชอบเลย” ไม่ชอบก็ไม่ต้องเอาหน้ามาใกล้พี่กันต์ แม่บ้านจะโผล่ออกมาตอนไหนก็ไม่รู้
“ออกไปไกลๆเลยร้อน” ความจริงไม่ได้ร้อนเลย แอร์กำลังสบาย พี่กันต์ที่เข้ามาใกล้ก็อุ่นดี
“เร่าร้อน”
“เสื่อม” ผมถอนหายใจเฮือก แต่ก็รู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังยิ้ม พี่กันต์โอบเอวผมเข้ามาชิด แค่นี้ผมก็เขินแล้วครับ ปกติหน้าหนาเป็นเมตรๆ พื้นถนนยังอาย ตอนนี้ยางอายมาเคลือบหน้าซะเยิ้ม เป็นบ้าอะไรทำอะไรก็เขิน
“หน้าแดงหมดแล้วหมอธาม” ถ้าพูดแล้วอยู่เฉยๆผมก็คงจะค่อยๆคุมตัวเองได้ แต่พูดแล้วเอามือมาแนบทดสอบอุณหภูมิหน้าผมแบบนี้ผมยอมแพ้ ไม่ไหวจริงๆ รู้สึกพ่ายแพ้ผู้ชายตรงหน้าแบบจริงๆจังๆ พี่กันต์หัวเราะผมที่ยิ่งตีสีหน้าไม่ถูก ผมก็ยิ่งคุมสติไม่อยู่ ยิ่งโดนจ้องใจก็ยิ่งสั่น
หลบไปไหนไม่ได้เพราะถูกกอดเอวอยู่ ผมก็เลยเอาหน้าซบไหล่พี่กันต์เลย หนีปัญหา...
...19-12-2012
....ยังมีชีวิตอยู่จ้ะ ขอโทษที่มาช้าและให้รอ ไม่น่าเชื่อว่าดองมานานขนาดนี้ วันเวลาผ่านไปเร็ว เผลอๆจะหมดปี รู้สึกชีวิตไม่ค่อยได้ทำอะไร หรือไม่ก็ทำมากเกินไปจนไม่รู้ตัวว่าเวลาไปไวขนาดไหน เพลียๆ
นี่ก็ดำเนินมาจนถึงบทที่69 ก่อนสุดท้ายเสียแล้ว ไม่น่าเชื่อ พิมพ์กระจ๊อกกระแจ๊กกว่าจะได้เป็นบท นี่ก็ลี้ภัยงานมา คิดงานไม่ออก
เลยมาพยายามอัพไม่อยากให้ดองนานไปกว่านี้ ปวดหัวแท้ๆหนอ ปวดไปกับธาม แต่ธามมีพี่กันต์ ส่วนฉันมีใคร...
เป็นกังวลพอสมควรเกี่ยวกับบทที่แล้วแต่ทุกคนก็รับได้และหลายคนชอบ เราดีใจ ขอบคุณทุกคอมเม้นท์และยอดวิวบทที่แล้วมากทำให้เรามีกำลังใจ และเริ่มกดดันอย่างยิ่งยวดที่จะเขียนเรื่องนี้จนถึงตอนจบให้ดี
ดูเบลอๆไหมคนเขียน พูดเลยเบลอชิบหาย... จำได้ลางๆว่าอยากเขียนอะไรบอกคนอ่านเยอะแยะแต่นึกอะไรไม่ออกเลยตอนนี้ ไว้รวบยอดบทหน้าเนอะ
รักและขอบคุณเสมอมา และ โ ป ร ด ติ ด ต า ม ต อ น จ บ ....
โพลล์
หัวข้อ: PIECE OF TIME - เป้า(ของ)จุดหมายมีไว้พุ่งชน --- จบ (แจ้งข่าว p.238) (อ่าน 2014088 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก