หัวข้อ: l Damage love บำเรอรักบทเมียน้อย ภาค 1+2 l จบ!!!

[sevenkung]

สงสารวินตอนเด็กจังง 

[Maytbb]

 ถึงตอนเด็กจะน่าสงสาร แต่โตมาก็ไม่น่าจะเลวได้ขนาดนี้นี่เนอะ ตอนนี้ก็สงสารอยุ่นะ แต่เชื่อเหอะ ถ้าเรากลับมาอ่านตอนโต เราก็จะเกลียดวินเหมือนเดิมแหละ 
  คนแต่ง

[ฝ ฝ้าย]

บทที่สิบเอ็ด

วินจุดบุหรี่ขึ้นสูบ เขานั่งพิงพนักเตียงทอดสายตามองร่างเล็กที่นอนหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ เขาฝันอีกแล้ว ฝันเห็นเหตุการณ์วันที่แม่จากไป เลือดท่วมตัวเขา ท่วมตัวแม่ ฝันเห็นวันที่เขาถูกพ่อทำร้าย เขาไม่อยากนอนหลับ ไม่อยากหลับตาลงแม้แต่วินาทีเดียว ช่วงนี้เขาฝันถี่มากๆ ฝันแทบทุกคืน  ไม่เอาแล้วไม่อยากคิดถึง


   ร่างเล็กขยับตัวยุกยิกทำจมูกฟุดฟิดก่อนลืมตาขึ้นมาดู


   “อื้อ”นัทขยับตัวเข้ามาหาวิน


“ตื่นแล้วหรอ”วินก้มลงไปหอมแก้มบาง นัทเงยหน้าขึ้นมองวิน


“ยังไม่นอนอีกหรอ กี่โมงแล้ว”


   “ตีสาม”นัทเอาหัวเกยไว้บนตักวิน เขาลูบหัวนัทอย่างเบามือ


   “พาไปส่งบ้านหน่อยดึกแล้วเดี๋ยวพี่น้ำเป็นห่วง”นัททำเสียงอู้อี้


   “นอนต่อเถอะ อีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้ว เดี๋ยวขับรถไปส่ง”


   “อื้อ ก็ได้”เพราะง่วงและเพลียมาก นัทเลยนอนต่อ


   วินขยี้ก้นบุหรี่กับจานใส่ที่มีก้นบุหรี่เต็มไปหมด จากนั้นขยับตัวนัทให้นอนข้างเขา เขาวางหัวนัทไว้ที่แขน นัทวาดมือมากอดเขาแน่น วินกอดตอบ แอบหอมแก้มนัทอีกสองสามที แล้วหลับตาลง ขอให้คืนนี้เขาไม่ฝันร้าย


   กริ้ง กริ้ง กริ้ง เสียงนาฬิกาปลุกแผดเสียงดังลั่นห้อง นัทกับวินสะดุ้งตื่นจากฝันหวาน เพิ่งหลับไปเดี๋ยวเดียวเอง วินคิดใจในไม่น่าตั้งปลุกไว้เลย เขาเอื้อมมือไปหยิบนาฬิกามาปิด นัทลืมตาตื่น ขยับตัวเข้าไปดู


   หน้าปัดชี้ไปที่เลข 12 ตายห่าแล้วเที่ยงแล้วหรอเนี่ย นัทรีบลุกลงจากเตียงตาลีตาเหลือกหาเสื้อผ้า วินนอนมองอยู่บนเตียง นัทหลบตาวินเขาเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำนึกสมเพชตัวเอง ทำไมใจง่ายแบบนี้ ทำไมนะๆ เจ็บแล้วไม่ทำ ไอ้คนบ้าคนนี้มันข่มขืนเขานะ มันทำร้ายเขา


   นัทเดินเก้ๆกังๆออกมาจากห้องน้ำ วินลุกขึ้นคว้าผ้าขนหนูเดินเขามาหา


   “เดี๋ยวรอกูอาบน้ำแป๊บนึง”นัทพยักหน้ารับ ก่อนที่วินจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ นัทเดินดูห้องวินไปเรื่อยๆ วินต้องเด็กๆแก่นมาก แต่งตัว ท่าทางเอาแต่ใจ รูปส่วนใหญ่ติดผู้ชายร่างบางอีกคนด้วยเสมอ และมีผู้ชายเท่อีกคนแทรกมาบ้างบางครั้ง


   “พี่ชายฉันน่ะ”วินสวมกอดนัทจากด้านหลัง อาบน้ำเสร็จตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ นัทสะดุ้งเฮือกเพราะตัววินเย็นมากๆ วินก้มลงไปหอมแก้มนัทหลายครั้ง นัทเบี่ยงตัวออก หลบซ้ายขวา แต่ก็ถูกวินจู่โจมไม่หยุด


   “อย่า”นัทห้าม วินเลยหยุด เขาดึงนัทหมุนมาหาตัวเอง คราวนี้ก้มลงจูบที่ปากบางทันที


   “อย่าทำแบบนี้อีก”


   “ทำไม”


   “กูไม่ชอบ”


   “แล้วถ้ากูบอกว่ากูชอบมึงละ”


   วินมองหน้านัทด้วยสายตาจริงจัง นัทอึ้งอ้าปากค้าง เลยถูกวินจับกดจูบอีกหลายที


   “มึงบ้าไปแล้วหรือไง”นัทผลักไหล่วินออก


   “อื้อบ้า บ้าลีลามึงเมื่อคืน บ้าจนโงหัวไม่ขึ้นเลย”นัทหน้าแดงร้อนผ่าว ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยมีใครพูดแบบนี้ แถมยังเป็นผู้ชายด้วย บ้าไปแล้ว ทำไมใจเขาถึงสั่นแบบนี้ มันรู้สึกหวิวๆที่หัวใจชอบกล


   “กะ กะ กู จะกลับบ้าน”นัทรีบเดินออกไปนอกห้อง วินเดินยิ้มเหี้ยมตามออกมาไก่อ่อนชะมัดคอยดูนะไม่นานจะติดกับดักของเขาวินคิดในใจ หารู้เลยไม่ว่าตัวเองกำลังถลำลึกตกหลุมพรางตัวเองเช่นกัน


   นัทเดินตัวปลิวไปที่ลิฟต์ พอเข้าไปในลิฟต์ได้วินก็กอดเอวนัทไว้แน่น กอดทั้งสองจะก้าวไปขึ้นรถ รถสปอร์ตคันหรูเคลื่อนตัวไปบนท้องถนนที่คับคั้งไปด้วยรถ วินเปิดเพลงเบาๆคลอเรียกบรรยากาศ แอร์เย็นฉ่ำเป่ารดหน้านัทจนแดงเป็นเปื้อน


   วินดึงมือนัทมาจับไว้ ระหว่างรอไฟแดง นัทดึงกลับ แต่วินก็เอื้อมไปจับใหม่


   “อย่า”


   “จับเฉยๆนะ มึงรู้ไหมกูไม่อยากปล่อยมือจากมือมึงเลย”วินออดอ้อน


   “มึงอย่าพูดแบบนี้”


   “ทำไม”วินขมวดคิ้วแน่นไม่เข้าใจ


   “กูรู้สึกแปลกๆ มึงมาพูดดีกับกูทำไม”


   “กูบอกแล้วว่า กูเริ่มชอบมึง”


   “แต่กูไม่ชอบมึง”นัทพูดใส่หน้าวิน ก่อนที่วินจะต่อคำ ไอโฟนก็ดังขึ้นพอดี


   ตี้ด ตี้ด ตี้ด


   “ฮัลโหลครับ”


“นัทอยู่ที่ไหน ทำไมเมื่อคืนไม่กลับบ้าน เป็นอะไรหรือป่าวพี่ได้รับเมจแสจว่านัทอยู่กับเด็กคนนั้น พี่โทรหานัททั้งคืนเลย พี่เป็นห่วงนัทมากรู้ไหม พี่สิงห์เตรียมตัวจะแจ้งตำรวจแล้ว ดีนะที่นัทรับโทรศัพท์พี่ นัทอยู่ไหน”เสียงปลายสายถามด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรครับพี่น้ำ นัท นัทเออ สบายดี ไม่ได้โดนทำร้าย ตอนนี้นัทกำลังจะกลับบ้านแล้วครับ”
“รีบกลับมานะพี่เป็นห่วง”
“ครับ”
นัทมองไอโฟนที่ตัดสายไป มีมิสคอลเกือบร้อยสาย ข้อความสารพัด พี่น้ำห่วงเขามากจริงๆ เขาดีใจที่ได้เจอพี่น้ำ ไม่รู้ว่าถ้าเขายังอยู่กับพ่อปานนี้เขาจะเป็นตายร้ายดียังไง คงจะไปขอทานหรือรับจ้างแบกอิฐแบกปูนที่ไหน


แต่เขาก็อยากรู้ว่าตอนนี้พ่อจะเป็นยังไงบ้าง เขาอยากเจอพ่อซักครั้งหนึ่ง อยากบวชทดแทนบุญคุณ อยากขอโทษที่ไม่ได้อยู่ดูแล
   “คิดอะไรอยู่”วินเบาเสียงเพลงลง


   “ป่าวไม่มีอะไร”


   “ร้อนหรอ ทำไมเหงื่อเยอะแบบนี้”วินเอื้อมมือไปจับหน้านัทหันมาหาเขา “เพิ่มแอร์ให้ไหม”


   “ไม่ต้อง ไม่เป็นไร รีบขับได้ไหมอยากกลับบ้านแล้ว”นัทเบือนหน้าหนี


   “โอเค”วินเร่งเครื่อง ไม่นานรถคันหรูก็มาจอดหน้าบ้านหลังใหญ่


   “บ้านมึงอยู่นี่หรอ”


   “อื้อ ถามทำไม”นัททำท่าจะลง ครั้งที่แล้วก็มาส่งจำไม่ได้หรือไง วันที่ทำร้ายเขา


   “เปล่า อย่าเพิ่งลงซิ”วินดึงแขนนัทไว้


   “มีอะไร”


   “พรุ่งนี้กูมารับนะ”


   “ไม่ต้อง”นัทนึกแปลกใจจะมารับเขาทำไม เลิกยุ่งเลิกแล้วต่อกันได้แล้ว


   “นะให้กูได้ไถ่โทษที่ทำกับมึงไว้”


   “แค่เลิกยุ่งกับกู แค่นั้นไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น”นัทพูดกระแทกใส่หน้าวิน


   “กูจะมารับ รอกูเข้าใจไหม”วินเริ่มขึ้นเสียง เขาบีบแขนนัทแน่น พูดดีๆไม่ชอบ ชอบให้ใช้ความรุนแรง ดื้อนักเดี๋ยวจับปล้ำบนรถเลย


   “โอ๊ย เจ็บ ปล่อยกู”นัทร้องพยายามดึงแขนตัวเองออก


   “เข้าใจไหม”วินย้ำอีกรอบ


   “ไม่เข้าใจ ไม่เข้าใจว่าทำไมมึงถึงยุ่งกับกูนัก ให้เรื่องนี้มันจบแค่นี้ก็พ่อ กรวดน้ำคว่ำขันอย่ามายุ่งกับกูอีก”วินกัดฟันกรอดควันออกหู กรวดน้ำคว่ำขันอย่างนั้นหรอ เก่งนัก เก่งนักเขาบีบแขนนัทแรงกว่าเดิมอีก จนนัทร้องดังเพราะความเจ็บ


   “มึงอย่าลืมซิ ว่ามึงยังต้องมาให้กูเอาอีกครั้ง มึงจำไว้นะ มึงทำให้กูต้องนอนในคุกคืนหนึ่ง มึงต้องเจ็บมากกว่ากูรู้ไว้ คนที่บอกให้เลิกยุ่งได้มีแต่กูเท่านั้น มึงไม่มีสิทธิ์”


   “ปล่อย”นัทขัดขืน กูเกลียดมึง เกลียดมึงได้ยินไหม


   “พรุ่งนี้กูจะมารับ ไม่ต้องปฎิเสธแล้วห้ามหนีกูด้วย ไม่อย่างนั้นกูจะบุกเข้าไปถึงในบ้าน จะบอกให้รู้ไปเลยว่าเมื่อคืนมึงไปทำอะไรกับกูไว้”วินกระซิบ นัทหน้าชาเมื่อคืนเขาไม่หน้าทำแบบนั้นเลย


   “กูรู้แล้ว”นัทกระชากแขนตัวเองออกแล้วลงจากรถ


   “แปดโมงเช้านะ”วินกระโกนบอก


   “เออ”นัทตอบรับก่อนเดินกระแทกเท้าเข้าบ้าน พี่น้ำกับพี่สิงห์ยืนรออยู่ในห้องรับแขก น้ำรีบเดินมาหานัททันที
   “นัทเป็นอะไรหรือป่าว”ถามเพราะความเป็นห่วง สิงห์เดินมาสมทบ


   “ไม่มีอะไรครับ นัทเพลียอยากนอน นัทไปนอนก่อนนะ”แล้วนัทก็เดินขึ้นไปบนห้องทิ้งให้น้ำกับสิงห์ยืนอึ้ง กับรอยคิสมาร์กบนตัวนัท ที่โผล่ออกมาจากเสื้อนิสิตที่เปิดคอกว้าง


   ทั้งสองคนไม่อยากถามอะไรมาก อยากให้นัทเป็นคนพูดเองมากกว่า สิงห์กำหมัดแน่นเพราะรู้ว่าเป็นฝีมือใคร แต่นัทกลับมาปลอดภัยก็ดีแล้ว อย่าให้เขาเจอไอ้เด็กนั้นอีกนะ เขาจะต่อยไม่เลี้ยงเลย สิงห์นึกหมาดหมายในใจ





 

[kms]

นัทอย่าใจอ่อนน่ะ สู้ๆ นนท์ด้วย ขอให้หนีไปจากวุฒิ

[U_Ton]

  นัทน่าสงสารนะ ที่ทำไปก็นะ... ไม่ได้เจตนานี่นา แล้วก็ไม่ได้ต้องการให้เป็นเเบบนี้ด้วย

สังเกตได้ว่านางเอกเรื่องนี้ส่วนใหญ่มาโซมากกกก เพราะรักกันด้วยความรุนเเรงทั้งนั้น

บังคับก็สารพัด แต่พอกอดก็อดใจเต้นไม่ได้... เอ้อ วินจะได้ใจเอานะเเบบนี้น่ะ นัทต้องระลึกไว้

เยอะๆเลย ว่าถึงบางครั้งวินจะมาพูดดีดี(ซึ่งขัดกับอุปนิสัยเดิมอย่างมาก) แต่เทียบกับพฤติกรรมเเล้ว

ห่างไกลกับคำว่าดีเยอะเลย...  นัทใจอ่อนทีไร สุดท้ายความใจอ่อนก็กลับมาทำร้ายตัวเองทุกที

ดูวินดิ บังคับอะไรก็ได้ทุกทีเเบบนี้ ได้ใจใหญ่เเล้ว นัทต้องใจเเข็งบ้างนะ อย่าไปหลงรักวินง่ายๆ

[nunnan]

   

[moobarpalang]

 

[skyberry]

เลี้ยงกันมาได้ต่างมาก พี่วุฒิกับพี่สิงห์
  >>>กอดคนเขียนที

[sevenkung]

 

[fay 13]

 

[maru]

วินนัทถูกพ่อทำร้ายคล้าย ๆ กันเลยนะเนี่ย แต่นัทยังดูเป็นห่วงพ่อ แล้ววินคิดยังไงกันนะ แต่ดูท่าทางคงไม่ได้คิดแบบนัท วินคิดยังไงกับนัทกันแน่นะ นัทเป็นอะไรไม่สบายหรือเปล่า สิงห์น้ำน่าจะไปหานนท์นะ

[namtarn11]

วินต่างหากที่กำลังติดกับตัวเอง

[Maytbb]

   นัทอย่าไปหลงกลปีศาจนะ

[หวานหวานจัง]

น้องนัทน่าสงสารจังเลย  วินก็บังคับกันจริงสงสารน้องนัทบ้างสิจ้า

[sunshinesunrise]

ตามอ่านภาคสองต่อ ... หน่วงไม่เท่าภาคแรก แต่มันส์กว่า เพราะดูท่าทางมีวี่แววได้เอาคืนบ้าง เป็นเบี้ยล่างคลอด อ่านแล้วหงุดหงิด ฮึ่ยยยยย!!!!! บ้าอำนาจเอาแต่ใจที่สุด ... เห้ออ สู้ๆค่ะคนเขียน ^^

[wi_OoO_wi]

ถ้านนท์กับน้ำมาเจอกัน จะเป็นยังไงนะ 

[ladymoon_yy]

 

[ammlovey]

คนแต่งคะ
ขอเถอะเรื่องนี้  อย่าให้นายเอกโดนกระทำอยู่ฝ่ายเดียวเหมือนไอ้พี่วุฒิทำกับนนท์นะคะ
 

[KURATA]

 
 

[HayaRyuKin]

 

[Guill]

แก้แค้นอะไรกันนี่อิวิน ยังไม่สำนึกนะ

[maru]

รอค่ะ

[Apple_matinie]

อย่าให้คู่นี้รุณแรงเหมือน นนท์เลยยย

มานเศร้า

[fullmoonny]

สงสารนัทอ่ะจะต้องทนกับวินไปอีกนานแค่ไหน

[nutty]

เมื่อ m เจอ s เลยเคมีเข้ากันดี
ไม่รู้สุดท้ายใครหลอกใครรักใคร
รู้แต่นายเอกคงได้เสียน้ำตาอีกเยอะ

[IöLIKE]

ThankS

[anuruk97]

รอด้วยคน 

[tasy]

รอด้วยคน รอวุฒิ นนท์ ด้วยนะ

[maru]

รอค่ะ

[ฝ ฝ้าย]

บทที่สิบสอง

นนท์วางช่อดอกไม้ที่หน้าหลุมศพของพี่ชายและแม่ตน เขายืนสงบนิ่งอยู่เบื้องหน้าพักใหญ่ๆ ก่อนถอยหลังเดินกลับไปหาวุฒิ วุฒิยกแขนโอบนนท์ไว้ ทั้งสองพากันเดินออกจากสุสานแห่งนี้ ขึ้นรถมุ่งหน้ากลับคอนโด นนท์กำมือตัวเองไว้ไม่ให้วุฒิรู้ว่าเขาเครียดขนาดไหน ส่วนวุฒิก็ยิ้มตลอดทาง


“พี่วุฒิครับ”วุฒิหันไปตนเสียง นนท์ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรแต่ก็เงียบไป


“มีอะไร”วุฒิถามเสียงเข้ม


“คือว่า…”วุฒิมองหน้านนท์เขาดูว่านนท์จะพูดอะไร แค่ขึ้นต้นเขาก็รู้ว่านนท์จะขอร้องไม่ให้เขามีอะไรกับตนคืนนี้วุฒิเลยพูดดักคอไว้


“ไม่ได้ ไม่ต้องพูด ถ้าเป็นเรื่องที่สัญญากับพี่ไว้”


“โธ่พี่วุฒิ”นนท์ตัดพ้อ เขายังไม่พร้อม เขาไม่อยากเจ็บอีก ทำไมพี่วุฒิถึงไม่ฟังเขาเลย


“แล้วจะเอายังไง มีเมียแต่เอาไม่ได้ หรือจะให้พี่ไปเอาคนอื่น”วุฒิขึ้นเสียง


“ไม่ใช่แบบนั้นครับ”นนท์ปฎิเสธ


“แล้วอะไร หรือว่าจะถามเรื่องอื่น”


“ไม่ใช่ครับ คือ…”นนท์มัวอึกอักเลยโดนดุไปอีกรอบ


“แล้วเรื่องอะไร คือ ว่า เออ คือ หลายรอบแล้ว พี่ไม่ชอบรู้ไหม”นนท์น้ำตาซึม ก้มหน้าปล่อยให้น้ำตาหยดลงหลังมือ


วุฒิขับรถไม่สนใจ  จุดมุ่งหมายเดียวคือคอนโด นนท์นปาดน้ำตาตัวเองออก เขาอดทนมามากแล้ว พี่วุฒิทำเหมือนเขาเป็นผักปลา เป็นของตาย เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ทำแบบนี้กับเขาได้อย่างไร


“นนท์ไม่ชอบแบบนี้เลย นนท์เหมือนของตาย พอพี่วุฒิต้องการก็มาหา พอไม่ต้องการก็ไม่สนใจ ขังนนท์ไว้ไม่ให้นนท์ไปไหน พี่วุฒิทำแบบนี้กับนนท์ทำไม”นนท์ระบายความในใจ วุฒิเงียบฟังพอนนท์พูดจบเขาก็จอดรถทันทีแล้วหันมาหานนท์


“ขึ้นเสียงกับพี่อย่างนั้นหรอ รู้ใช่ไหมว่าพี่ไม่ชอบ รู้ใช่ไหม”วุฒิกระชากนนท์ไปมา


“ฮือ ฮือ พี่วุฒิใจร้ายที่สุด”


“เลิกร้อง แล้วอย่าคิดแบบนี้อีกรู้ไหม พี่รักนนท์แค่ไหน ไม่รู้หรือไง ทำเพื่อพี่ไม่ได้หรือ เราไม่เจอกันนาน จะให้พี่อดทนไปถึงไหน ถ้านนท์อยู่กับพี่ตลอดพี่จะไม่ว่าเลย นี่เราได้อยู่ด้วยกันปีละไม่กี่ครั้ง”


“นนท์ไม่ได้คิดแบบนั้น นนท์แค่อยากให้พี่วุฒิใจดีกับนนท์บ้าง”


“แล้วที่พี่ทำอยู่ไม่ใจดีหรือไง หรือพี่ไม่เคยดีกับนนท์เลย หะ”


“ไม่ใช่ นนท์ไม่ได้หมายความแบบนั้น”


“ไม่ได้หมายความแบบนั้นแล้วหมายความแบบไหนก็เห็นๆอยู่”วุฒิเร่งขับรถแรงขึ้นแซงหน้ารถคันนั้นคันนี้จนนนท์ต้องเกาะสายคาดเบลไว้แน่น


“พี่วุฒิ”


    นนท์สะอื้นไห้ วุฒิหมดอารมณ์ เขาพานนท์ไปส่งที่คอนโด แล้วขับรถออกอย่างไม่สนใจ นนท์ยืนร้องไห้อยู่หน้าห้องตั้งนาน รอให้พี่วุฒิกลับมาแต่พี่วุฒิก็ไม่มา เขาจึงเข้าไปในห้องแล้วส่งเมจแสจหาวุฒิ บอกว่าเขาขอโทษ ไม่มีข้อความตอบกลับนนท์นั่งเศร้า






เช้าวันต่อมา

หน้าบ้านหลังใหญ่ของนัท วินมารอแต่เช้าเขาโทรเข้าไปหานัท นัทเปิดหน้าต่างออกมา ยกนิ้วกลางให้เขา ก่อนส่งข้อความมาบอกว่าเดี๋ยวลงไป ไม่นานนัทก็ลงมาเปิดประตูแทรกตัวเข้ามานั่งในรถ วินถือโอกาสหอมแก้มนัทรับขวัญแต่เช้า

“เฮ้ย ทำอะไรน่ะ บ้าหรือไงเนี่ย”นัทผลักวินออก เขาโวยวายลั่น แทบจะเอากระเป๋าหนังสือพาดวินให้คอหัก คนอะไรบ้ากามชะมัด


“ชื่นใจที่สุด”วินยิ้มดีใจ นัทเอาผ้าเช็ดหน้าเช็ดตรงที่วินหอมอย่างรังเกียจ


“อย่าทำแบบนี้อีกนะ”นัทสั่ง เขายกมือทำท่าจะต่อย “คราวหน้าเจอต่อยแน่”วินหัวเราะก๊าก เขาไม่กลัวหรอก ถ้าต่อยเขา จะได้รู้กันว่าจะเจออะไรมากกว่านี้


“วันนี้มีเรียนด้วยหรอหอบกระเป๋ามาเยอะเชียว”วินถามอย่างรู้ทัน ปกติอาทิตย์หนึ่งจะเรียนแค่สี่วัน จะมีวันหยุดให้หนึ่งวันซึ่งก็คือวันพุธ วันนี้นั้นเอง นัทค้อนวินขวับ


“ก็ถ้าไม่เอาออกมาเดี๋ยวพี่น้ำถาม”


“หึหึ”วินหัวเราะเจ้าเล่ห์ อยากออกไปเที่ยวกับเขาละซิ


“ไม่ต้องมาหัวเราะเลย ก็บังคับให้มาไม่ใช่หรือไง เสียงหัวเราะทุเรศ”นัทว่าให้ “แล้วจะพาไปไหน”


“ไปหาญาติผู้ใหญ่จะพาไปเปิดตัวฐานะเมีย”นัทตาโตหันไปมองวิน วินยิ้มแบบมีเล่ห์ศนัย ให้ตายเถอะนัทรู้สึกหงุดหงิดในใจ


“ไม่เอาไม่ไปหรอกจะบ้าหรือไง”นัทโวยวายลั่น จะให้ไปหาญาติผู้ใหญ่อะไร บ้าไปแล้ว


“นั่งเฉยๆ อย่าโวยวาย”วินสั่งเสียงเฉียบ เขาพานัทไปซื้ออาหารที่พัตคารหรูแห่งหนึ่ง นำอาหารใส่กล่องอย่างดี ผลไม้ และก็ขนมเยอะแยะมากมาย จากนั้นก็พาไปที่คอนโดหรู คนละคอนโดที่วินอยู่เลย นัทและวินมาหยุดที่หน้าห้องหนึ่ง วินกดกริ่งเรียกนานมากแต่ก็ไม่มีใครมาเปิด เขากำลังจะโทรเข้าไปหาเจ้าของห้อง แต่ประตูก็เปิดออกมาพอดี


ร่างเล็กดูท่าทางอิดโรยโผล่หน้าออกมา ก่อนส่งยิ้มหวานให้ทั้งสองคน


“อานนท์ ทำไมโทรมขนาดนี้”วินเข้าไปประคองร่างเล็กนั้น นัทเดินเอาข้าวของตามเข้าไปด้านใน ทั้งหมดยืนอยู่ที่ห้องครัวขนาดใหญ่


“อานนท์ วินซื้ออาหารเช้ามาทานกันมีผลไม้แล้วก็ขนมด้วย มาทานด้วยกันนะครับ แล้วก็นี่เพื่อนวินกับชื่อนัท”นัทยกไม้ไหว้นนท์ นนท์รับไหว้มองดูด้วยความเอ็นดู


“ลมอะไรหอบมาหื้ม พ่อตัวดี”นนท์ขยี้หัววินไปมา


“ลมคิดถึงอานนท์นะซิครับ แล้วอาวุฒิไปทำงานแล้วหรอครับ ดูซิปล่อยให้อานนท์ของวินผอมโซ ตาดำ คล้ำไปหมดแล้ว ทำไมถึงดูเพลียแบบนี้ละครับ”วินนึกโกรธอาวุฒิที่ไม่ดูแลอานนท์


“อาทำงานดึกน่ะ พอดีโปรเจคใหม่เข้ามา”ไม่อยากบอกหลานชายว่านั่งรอวุฒิทั้งคืนยังไม่ได้นอนแต่กลัวหลานชายเป็นห่วง


“มาๆๆ ซื้ออะไรมากินบ้าง โอโห้ น่าทานทั้งนั้นเลย”นนท์มองดูอาหารบนโต๊ะที่นัทจัดใส่จาน นัทมองอานนท์แล้วยิ้มให้เขารู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ใจดี น่ารักมาก ใจดีเหมือนพี้น้ำเลย


นนท์ก็แอบลอบมองเพื่อนของหลานชายพอดี ปกติจะมีสามตัวแสบ เจ ชาร์ต แม็กเท่านั้น วินไม่เคยพาใครมาบ้านหรือมาหาเขาเลย นนท์จึงสนใจเด็กคนนี้เป็นพิเศษ


ทั้งสามคนนั้งล้อมโต๊ะอาหาร วินยิ้มร่ามีความสุขอยู่คนเดียว นัทนั้งตัวลีบเพราะมีนนท์คอยมองอยู่จนเขารู้สึกได้ นัทตักข้าว วินช่วยเอาไปส่งให้นนท์ แล้วบริการตักอาหารใส่จานให้นนท์ที ให้นัทที


“นัทเรียนที่ไหนครับ”นนท์ถามเพื่อไม่ให้บรรยากาศตึงเครียด เพราะเห็นนัทนั่งตัวเกร็ง


“มหาลัยเดียวกับวินครับ”คนเป็นหลานชายชิงตอบ


“คณะเดียวกันหรอ”


“ป่าวครับ เรียนคนละคณะ”หลายชายตอบอีก


“แล้วเป็นคนที่ไหนหรอ”


“เมื่อก่อนเชียงใหม่ ตอนนี้ย้ายมาอยู่กรุงเทพแถบชานเมืองนี่เอง”นัทกับนนท์อดขำไม่ได้ เพราะพ่อตัวดีชิงตอบเสียหมด นัทนึกขำว่ารู้ดีจริงๆ ส่วนนท์ก็นึกขำเพราะรู้ว่าหลานชายสนใจเด็กคนนี้จริงๆ


“วิน อาถามนัทนะครับ ไม่ได้ถามวิน ดูตอบจนเพื่อนอายหมดแล้ว ไปอยู่บ้านเขาหรือไง”


“โธ่อานนท์ ก็คนเขาเป็นเพื่อนกัน ตอนนี้ไม่ได้อยู่ด้วยกันอีกหน่อยก็ไม่แน่”วินพูดพลางเหลือบตามองนัท นัทถลึงตาใส่อย่างไม่พอใจ นนท์นึกขันในใจ เอาใหญ่แล้วหลานชายเขา


“จะไปอยู่กับเขา ถามพ่อแม่เขาหรือยัง ว่าแต่นัทเป็นลูกเต้าเหล่าใครพ่อแม่ทำอะไร อาถามได้ไหม”คราวนี้นนท์หันไปถามนัทตรงๆ วินก็หันไปมองนัทเพราะอยากรู้คำตอบเหมือนกัน นัทเงียบไปซักพักก่อนตอบ


“แม่เสียแล้วครับ ส่วนพ่อทำงานอยู่ที่เชียงใหม่ ตอนนี้อยู่กับพี่ชายครับ”


“อ้อ ดีจัง แม่เสียไปแล้วเหมือนอาเลย แล้วก็เมื่อก่อนอาก็เคยมีพี่ชาย แต่ก็เสียไปแล้วเหมือนกัน”นนท์พูดเสร็จก็อดคิดถึงพี่น้ำไม่ได้ เขาเงียบไปเฉยๆ จนวินต้องเรียกบรรยากาศครึกครื้นกลับมา


“เดี๋ยวอาหารเย็นหมดนะครับ รีบกินกัน วันนี้วินจะพาอานนท์ไปเที่ยว อย่าปฏิเสธนะครับ วินวางแผนไว้แล้ว”


“ได้หรอ แล้วอาวุฒิไม่ว่าหรอ”


“วินโทรไปถามเลขาหน้าห้องอาวุฒิมาแล้วครับ เขาบอกว่าอาวุฒิต้องไปเลี้ยงต้อนรับลูกค้าทั้งวัน ยุ่งมาก เขาไม่รู้หรอก”


“จริงหรอ เดี๋ยวโดนดุทั้งคู่นะ”เขาเคยแอบหนีไปเที่ยวกับวิน เผอิญวันนั้นรถติดกว่าจะกลับมาถึงห้องดึกมาก วุฒิตาม
หาเขาไม่เจออารวาทบ้านเกือบแตก


   “ไม่มีปัญหา เที่ยวแถวนี้เองใกล้ๆ วินรู้จักร้านอาหารนั่งชิวๆชมเมืองบนตึกสูง นะครับ อานนท์ยังไม่ได้ออกไปไหนเลยตั้งแต่กลับมาจากออสเตเรียอยู่แต่ในห้อง ไม่เบื่อหรอครับ นะๆ วินอุตว่าห์ชวนเพื่อนมาด้วย”วินใช้ขาใต้โต๊ะสะกิดให้นัทช่วยอีกแรง


   “อ้อ ครับๆ ไปด้วยกันเถอะ”นัทช่วยพูดอีกคน


   “จะดีหรอ อากลัว”



   “นะครับอานนท์”นนท์มองวินที มองนัทที ก่อนพยักหน้าให้เป็นคำตอบ วินร้องเฮลั่นห้อง ส่วนนัทก็พลางรู้สึกดีด้วยไปอย่างนั้น
   

“ค่อยๆกินนะครับ วินจองไว้ตอนอาหารค่ำ วันนี้เราจะนอนกวนอาทั้งวันเลย”วินลั้นลา ตักอาหารให้นนท์กับนัทเต็มจาน นัทกับนนท์มองตากันก่อนหัวเราะออกมาทั้งคู่
   



  หนีเที่ยวแล้วจะเกิดอะไรขึ้นน้าาาาาาาาาา