“นี่น่ะหรอแฟนหนู” คุณหญิงแม่ผู้ตีโป่งกระบังลมของไอสารวัตรกำลังสำรวจผมด้วยสายตาตั้งแต่หัวจรดเท้า ซึ่งผมและไอสารวัตรก็ได้แต่ยืนนิ่งๆให้สำรวจ ไหนบอกแม่มึงใจดีไงไอก๋อย!! แต่แอบฮาว่ะ คุณตำรวจตัวเท่ายักษ์แต่คุณหญิงแม่กลับเรียกมันว่าหนู ฮ่าๆๆๆๆๆ
“ครับ ชื่อกล้อง เป็นพี่ชายของกล้า” ไอสารวัตรตอบนิ่งๆ คือมึงไม่กล้ากวนตีนแม่มึงแล้วเก็บกดรึเปล่าแล้วมากวนตีนที่กูแทนเนี่ย
“เธอทำงานอะไร?” คุณหญิงแม่ส่งสายตาดุดันมาถามผม
“ผมเป็นแพทย์อยู่ที่โรงพยาบาลนี้ครับ”ผมตอบ อั๊ยยะ! น่ากลัวชะมัดคนๆนี้
“หนู ออกไปคุยข้างนอกกับแม่”คุณหญิงแม่จับมือไอสารวัตรแล้วลากมันออกไปนอกห้อง ทิ้งผมและน้องชายผู้หลับใหลไว้สองคน ถ้าตามในนิยายหรือละคร ผมคงต้องไปแอบฟังสองคนคุยกัน ดังนั้น..ผมไม่หรอก แบร่ๆ (เพี้ยนไปแล้ว -0-)
“กล้า เมื่อไหร่จะตื่นซะทีหื้ม?” ผมหันมาสนใจน้องชายนิทราที่หลับไม่รู้เรื่องรู้ราวกับสิ่งที่พี่ชายของมันต้องเผชิญ ผมตัดสินใจเดินไปนั่งที่เก้าอี้ข้างๆเตียงแล้วจ้องน้องชายผม ตอนนี้สิ่งที่ผมหวังอย่างเดียวคือให้กล้าตื่น
แกร๊ก
เสียงประตูเปิดออก ความอึดอัดกลับเข้ามาอีกครั้ง คุณหญิงแม่และไอสารวัตรเดินเข้ามาในห้อง คุณหญิงแม่เธอยังทำหน้าขัดใจ อารมณ์เสียเหมือนลูกหนี้ไม่ยอมคืนเงิน ส่วนไอสารวัตรก็ทำหน้าไม่สบายใจเหมือนโดนสั่งย้ายไปทำงานที่ชายแดน
“พี่กล้อง...” ใครเรียกกู ไม่น่าใช่ไอสารวัตรเพราะมันแก่กว่าผม ไม่ใช่คุณหญิงแม่ของมันด้วย เพราะชื่อผมคุณหญิงแม่ยังไม่เคยเรียก งั้นก็...
“กล้า!! ฟื้นแล้วหรอลูก เป็นไงบ้างจ๊ะ?” ไม่ใช่ผมครับ แต่เป็นคุณหญิงแม่ที่ปรี่เข้ามาหาน้องชายของผม แล้วบังผมอยู่ด้านหลัง
“คุณผู้หญิง..” กล้าพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง มึงกลัวเหมือนกันน่ะสิ หึหึ
“ฟื้นแล้วหรอไอลูกหมา” ไอสารวัตรไปยืนข้างๆแม่มันก่อนจะพูดแกมหยอกกับน้องผม เออดี บังกูกันเข้าไป
ประเด็นคือนั่นน้องผมไง แล้วคือกล้าก็เรียกผมคนแรกไง แล้วทำไมผมได้ทักเป็นคนสุดท้าย -*-
“พี่กล้องล่ะพี่ก้อง?” นั่น ได้เวลาพระเอกออกโรง
“พี่อยู่นี่ กล้าเป็นไงมั่ง?” ผมเดินออกมาจากฉากอย่างโคตรหล่อ แล้วยิ้มให้กล้า
“ผมโอเค” กล้าพูดพยายามจะยกมือข้างที่ไม่ได้เข้าเฝือกขึ้นมาทำท่าโอเค
“พักเยอะๆนะลูก นี่เป็นยังไงบ้างล่ะ? เจ็บตรงไหนมั้ยลูก” คุณหญิงแลดูเป็นห่วงน้องผมมาก แต่ว่า..นี่มันน้องผมไง คือผมก็ดูแลได้อ่ะ
“คุณแม่ครับ กลับกันเถอะ ให้พี่น้องเค้าดูแลกันเองเถอะครับ” ไอสารวัตรพูดเมื่อเห็นหน้าผมกระอักกระอ่วน สงสัยจะรู้ซะทีว่าผมอยากอยู่แบบไพรเวท แม่มันยึกยักนิดหน่อยแต่ก็ยอมไปแต่โดยดี
“แม่ไปแล้วนะลูก มีอะไรบอกเจ้าก้องมันได้ แล้วแม่จะมาเยี่ยมใหม่นะจ๊ะ” คุณหญิงแม่พูดกับกล้าอย่างเอ็นดูแล้วคล้องแขนสารวัตรก้องลูกรักของนาง กล้าก็พยักหน้าให้คุณหญิงแม่ เป็นผม ผมคงไม่อยากให้คุณหญิงแม่มาแล้วล่ะ อึดอัดชิบหาย
“ไปก่อนนะกล้า ไปก่อนนะกล้อง”ไอสารวัตร พูดถึงกูทำไม กูหายไปจากตรงนี้ตั้งแต่แม่มึงคุยแต่กับมึงกับกล้าแล้ว
“สวัสดีครับคุณผู้หญิง”กล้าพยายามจะยกมือขึ้นไหว้ คุณหญิงแม่ยิ้ม เออ ก็ยิ้มสวย แต่ทำไมใจร้ายกับกูจังงง
“สวั...”
“ไปกันเถอะก้อง”ไม่ทันที่ผมจะกล่าวลา คุณหญิงแม่ก็พูดตัดบทผมแล้วลากก้องกับไป แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!!
“พี่กล้อง..”กล้าเรียกผม
“ว่าไงไอตัวแสบ”ผมยิ้มแล้วดูแลกล้า ตั้งแต่ฟื้นกล้าก็เล่าเรื่องภารกิจเสี่ยงตายที่ตัวเองไปไล่ล่าจับคนร้าย เล่าซ้ำไปซ้ำมา จนผม..จะท่องเรื่องของมันได้อยู่แล้ว
“ขอโทษนะพี่กล้อง” น้ำเสียงตื่นเต้นของกล้าจากการเล่าเรื่องเปลี่ยนไปกลายเป็นเสียงสลด
“หืม? อะไร?”ผมถาม อยู่ๆมาดราม่าอะไรเนี่ย? เมื่อกี้ยังฮาๆกันอยู่เลย
“ที่กล้าไปรถคว่ำไง” กล้าก้มหน้างุดอยู่บนเตียง ผมว่าอาการอย่างงี้..ใกล้น้ำตาแตกแล้วล่ะ
“ไม่เป็นไรหรอก แต่ทีหลังอย่าไปเสี่ยงอะไรขนาดนี้อีกนะ” ผมนั่งข้างๆกล้าบนเตียงแล้วโอบไหล่น้องชายของผม น้ำตามันปริ่มๆจริงๆด้วย
“อะไรว๊าาา ตัวออกใหญ่ เป็นตำรวจอีกต่างหาก ขี้แยได้ไง หื้มมม?”ผมจับหัวเจ้าน้องชายโยกไปมา
“ใครบอก ไม่ได้ร้องซะหน่อย”ไอกล้ารีบยกมือมาปิดหน้า เนียนมากมั้ยไอน้องชาย - -‘
“เออพี่กล้อง คุณผู้หญิงเค้าเป็นไงมั่ง?” กล้าถามหลังจากพยายามจะทำเนียนเช็ดน้ำตา กลัวไอคุณหญิงแม่สุดโหดเหมือนกันล่ะสิ
“หู่ยยย โคตรน่ากลัวเลย รู้มั้ยเค้ามองพี่ตั้งแต่หัวจรดเท้า แล้วหลังจากนั้นก็ทำเป็นไม่เห็นหัวพี่เลย น่ากลัวมาก” ผมรีบสาธยายความน่ากลัว
“เนียนจริงๆ” ฮะ อะไร? ใครเนียน?
“เนียนไรวะ?”ผมถาม
“เปล่าๆๆๆๆ” ไอกล้ารีบปัด
“ไอกล้า ใครเนียน?”ผมยังถาม
“นอนแล้วๆ ต้องพักผ่อน” ไอกล้ารีบเอนตัวลงไปนอน อะไรของแม่งเนี่ยยยย!!
“น่ากลัวที่สุดในโลกกกกกกกกกกกกกกกกกกก” ผมตอบคำถามไอสารวัตรที่มันถามฟีตแบคแม่มันระหว่างที่เรากำลังกินข้าวเย็น อ๊ะๆ เราไม่ได้มาเดทกันครับ แต่ตอนเย็นไอสารวัตรแวะมาเยี่ยมกล้าอีกครั้ง ไอสองคนนี้เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย ปล่อยให้ผมนั่งง่อยอยู่คนเดียว ผมชักจะสงสัยแล้วว่าไอนี่มันน้องใคร พอผมหิวก็กะจะลงมาหาอะไรกินข้างล่าง ไอสารวัตรเลยอาสาพาผมมากินข้าว แต่กลายเป็นร้านอาหารไฮโซ คือกูรู้ว่ามึงรวยไงแต่บางทีก็เกรงใจอ่ะ
“คุณก็พูดเกินไป ความจริงแล้วแม่ผมใจดีมากเลยนะ” ไอสารวัตรแก้ตัวน้ำขุ่นๆ
“ใจดีก็แย่แล้ว แทบไม่เห็นหัวผมเลยด้วยซ้ำ”ผมแย้ง
“เค้าอาจจะลองใจว่าที่ลูกสะใภ้เค้าก็ได้...” ไอสารวัตรพูดส่งสายตาหวานมาให้ผม เห็นแล้วอยากอ้วก!
“ลูกสะใภ้อะไรๆ แฟนหลอกๆเหอะ” ผมแก้ให้
“อ้าว ก็แม่ผมก็ยังไม่รู้ไงว่าคุณเป็นแฟนหลอก” เออว่ะ ก็มาเป็นแฟนมันหลอกแม่มันนี่หว่า
“คุณกล้อง...” ไอสารวัตรเรียกผมขณะที่เรากำลังเดินทางกลับ
“หื้ม?”
“เวลาคนมาจีบคุณ คุณทำยังไงหรอ?” ไอสารวัตรถาม ถามทำไมวะ?
“ถามไมอ่ะ?”
“หน่า ตอบมาเหอะ” อ่าวอีนี่
“อืม....” ผมทำเสียงเหมือนคิด แต่ที่จริงแล้วไม่ต้องหรอกครับ
“ผมไม่เคยมีคนมาจีบอ่ะ” นี่คือข้อเท็จจริงที่น่าสะเทือนใจของผม ประสบความสำเร็จทุกด้านยกเว้นด้านความรัก แงงงงงTT
“จริงป้ะเนี่ย? อายุเท่านี้ หน้าตาแบบนี้น่ะนะ?” ไอสารวัตรทำหน้าไม่เชื่อ อ่าว ไหนว่าสืบมาจากไอหนอนบ่อนไส้แล้วไง
“กล้าไม่ได้บอกคุณหรอกหรอ?”ผมแกล้งประชด
“กล้าบอกแค่คุณไม่เคยมีแฟนไม่ได้บอกว่าคุณไม่เคยมีคนมาจีบนี่นา” ไอสารวัตรพูดเหมือนมันเป็นอะไรที่พูดกันง่ายๆ ย๊ากก!!
“แล้วถ้ามีคนมาจีบคุณล่ะ??” ไอสารวัตรถามต่อ เนื่องจากผมเงียบไป ขี้เกียจทำสงครามประสาทกับมันครับ เถียงกันทีไร เคยมีมั้ยที่ผมชนะเนี่ย - -
“ก็ดูก่อนว่าเป็นใครอ่ะ”ผมตอบ นึกไม่ออกจริงๆว่ะว่าใครจะกล้ามาจีบผม หมอรั่วๆ ซุ่มซ่าม ทำงานตัวเป็นเกลียว แทบไม่ได้หลับได้นอน มีน้องชายตัวน้อยๆ(?)ต้องดูแล แถมเงินเดือนก็เอาไปบริจาคตั้งครึ่งนึงเพราะคิดไว้แล้วว่าเงิน ได้เยอะก็คงไม่ได้ใช้เนื่องจากตายก่อนแน่ๆทำงานหนักขนาดนี้
“แล้วคุณมีสเปคอะไรงี้บ้างรึเปล่า?” ไอสารวัตรยังถามต่อ เอาไปเขียนชีวประวัติกูเลยมั้ยไอคุณตำรวจ -*-
“ก็...ขอ รวยๆเพราะผมเงินเดือนมีแค่อยู่ได้สำหรับผมกับกล้า ทำอาหารเป็น เพราะผมทำไม่เป็น มีเวลาให้ผม เพราะผมไม่ค่อยมีเวลาให้เท่าไหร่ เข้าใจหน้าที่การงานของผม ช่วยดูแลไอกล้าได้ดูแลผมด้วย อยู่ด้วยแล้วผมมีความสุข แค่นี้ก็พอแล้วล่ะ” ผมตอบตามความคิดของผม
“อืม...” ไอสารวัตรพยักหน้า
“ผมรู้จักคนประมาณนี้อยู่คนนึงนะ” ไอสารวัตรทำหน้าใช้ความคิด
“ใครอ่ะ?” ผมถาม อุตส่าห์ตั้งสเปคสูงขนาดนี้ ยังมีได้อีกหรอวะ?
“แล้วถ้าเค้าจีบคุณ คุณจะโอเคมั้ยล่ะคนนี้อ่ะ?”
“ก็น่าจะได้ล่ะมั้ง” ผมตอบ เออ มีจริงด้วยหรอวะคนแบบนี้
“แล้วใครอ่ะ?” ผมถามอีกครั้ง
“ผมไง” ผมพูดอะไรไม่ออกแล้วครับ ณ จุดนี้ ขอตัวไปเขินก่อนแล้วกัน
-------------------------------------------------------TBC------------------------------------------------------------
ครั้งนี้สั้นไปป่าวอ่าาา T^T
คือแต่งไว้ยาวววววววววววมากๆแล้วใช้ตัดตอนๆเอาอ่ะ แล้วอยากให้ตอนนี้จบแบบนี้ก็ไม่รู้ว่าสั้นไปรึเปล่า
แล้วมาอ่านต่อตอนหน้านะคะ =]
หัวข้อ: Re: คุณหมอเป็นโรคกับคุณตำรวจขโมยหัวใจ : เอาตอนพิเศษมาให้เป็นของขวัญปีใหม่นะจ๊ะ :) (1/1/2555) (อ่าน 82339 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก