พิมพ์เสร็จแหละ อ่านโล้ดด
ร้าย พิเศษ พอร์ท
“เชี้ยเฮ้ยย!!!” ผมสบถออกมาอย่างหัวเสีย ก็ไอ้ตัวเล็กนั้นสิ ไอ้คิวท์นั้นแหละ ทำไมมันต้องขัดใจผมอยู่เรื่อย แค่สั่งให้มันกินข้าวเรื่องง่ายๆ แค่นี้ทำไม่ได้ ที่จริงก็ไม่ได้อยากบังคับไรมันหรอก เห็นว่ามันยังไม่กินไรตั้งแต่เมื่อคืนนี่ก็เที่ยงแล้ว คนเราก็ต้องหิวกันบ้างแหละ ยังทำเป็นหยิ่งไม่อยากกินข้าวกับผมอีก แล้วเรื่องที่ลาออกจากงานให้มันก็เห็นว่า ทำงานแบบนั้นมันอันตราย
หากเจอแบบวันนั้นอีกจะทำไง ใครจะช่วย? อยากยั่วผู้ชายมากรึไง ถ้าร่านนักแค่บอก ผมพร้อมสนองอยู่แล้ว ไม่เห็นต้องไปทำงานเสี่ยงๆแบบนั้นเลย แถมยังมาด่าว่าผมเกาะพ่อแม่กินอีก
แมร่งเฮ้ยย!!!
ผมก็แค่เป็นห่วงมันเท่านั้นแหละ!!!
แล้วทำไมผมต้องเป็นห่วงมันด้วยเนี่ย! ฮึย ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว
ผมขับรถตามหาคนตัวเล็กอยู่หลายชั่วโมง เวียนไปเวียนมาอยู่หลายรอบก็ไม่เจอ ตกลงมันอยู่ไหนกันแน่เนี่ย!?
แล้วทำไมผมต้องตามหามันด้วย? ทำไมต้องแคร์มันด้วยฟร่ะ!?
กูเป็นห่าไรเนี่ย!!!
ปรี๊ดดๆ!!!
เร็วๆสิหว่ะ แม่ง ร้อนก็ร้อน รถก็ติด เฮ้ออ!!~
อากาศร้อนๆแบบนี้มันจะเป็นลมตายไปรึยัง?
รึว่ามันจะกลับบ้านไปแล้ว? แต่มันไม่มีตังค์ติดตัวเลยนินา
ไอ้คิวมึงทำกูเป็นห่วงแทบคลั่งแล้วนะ!!!
ติ๊ดๆ ต๊องงๆ~ (เสียงโทรศัพท์ผมเองครับ)
( โหล ไอ้พอร์ท ตอนนี้มึงอยู่ไหนหว่ะ แล้วรถกูเมื่อไหร่จะเอามาคืน คันนั้นกูหวงนะสัส!
เห็นเฮียแกบอกว่ามึงให้ลูกน้องกูไปซ้อมแขกในคลับ แล้วตอนนี้มันพาลูกน้องมาเอาเรื่องกุถึงร้าน กูยังยังไม่รู้เรื่องไรเลย แมร่ง!!!...แล้ว --- ~)
‘สัส มึงก็จัดการไปดิ โทรมาแว๊ดใส่กูไมหว่ะ!!!’ถ้าผมไม่ขัดซะก่อน ไอ้เกมส์คงบ่นอีกนานแน่
(เชี่ย!มึงนี่สร้างปัญหาให้กู แล้วมันเรื่องไรหว่ะ เล่าให้กูฟังเดี๋ยวนี้เลยนะมึง!) ไอ้เกมส์
‘ไอ้เหี้ยนั้นมันกำลังจะข่มขื่นของของกู’ ผมว่าพลางนึกถึงไอ้ยักษ์นั้นแล้วโมโหชะมัด
(อะไรคือของ ของมึง ห๊า กูงง!)
(ก็ไอ้คิวท์ ผู้ชายที่พวกมึงเจอในห้องน้ำนั้นแหละ มันกำลังข่มขื่นคนของกู เข้าใจป่ะ!?)
‘อ่อ ไอ้หน้าอ่อนนั้น ของของมึงกูจะอ้วก เป็นผัว-เมียกันแล้วก็บอกกูมาเหอะ ฮ่าๆ’
ไอ้เกมส์หัวเราะน้ำเสียงฟังดูผ่อนคลายกว่าเดิม
(อย่ามารู้มากมึงหุบปากไปเลย วันจันทร์กูจะเอารถมึงไปคืน ส่วนเรื่องไอ้เหี้ยนั้นมึงจัดการให้กูด้วย ยังแค้นไม่หายเลย แมร่ง!!!)
‘เออๆ เดี๋ยวกูจัดการให้เละดังใจมึงเลย หึหึ ไม่รู้ซะแล้วว่าทำกำลังเล่นกับใครอยู่’ ไอ้เกมส์หัวเราะเหมือนพวกโรคจิต มันนี่แหละ
มาเฟียตัวน้อยในวงการมาเฟียเลยก็ได้ สืบทอดกิจการมาจากครอบครัวมัน แต่เป็นธุรกิจที่ถูกกฎหมายทั้งสิ้น อาจจะมีเรื่องกับมาเฟียรุ่นใหญ่บ้างแต่ก็ได้อำนาจพ่อมันนี้แหละช่วยไว้
(เออๆ แค่นี้ก่อนนะ กูขับรถอยู่)
‘เออ’ มันว่าแล้วตัดสายผมทันที มารยามทรามจริงๆนะมึง
ผมวางโทรศัพท์แล้วหันมาสนใจถนนหนทางรอบๆ ไม่มีวี่แววของไอ้คิวท์เลย ตัวเล็กนิดเดียวทำไมหายไปไวจังว่ะ!? ผมมองเวลาที่นาฬิกาข้อมือบอกเวลาบ่ายสามแล้ว ป่านนี้ไอ้คิวท์จะเป็นไงมั้งก็ไม่รู้ รึจะถูกโจรฉุดไปแล้ว? เชี่ยเห้ย!!! ถ้ารู้ว่าสุดท้ายกูต้องมาตามหามึงแบบนี้นะ
กูฉุดมึงตั้งแต่ที่ร้านอาหารแล้ว แม่งเฮ้ย!!!
เหนื่อยหว่ะ !!! ผมบ่นอุบอิบป่านนี้มันคงหาทางกลับบ้านแล้วมั้ง ผมคิดแล้วเลี้ยวรถกลับ
คอนโด พอถึงคอนโดผมก็ล้มตัวลงนอนบนเตียง หวนคิดถึงเรื่องเมื่อคืน กลิ่นหอมๆของตัวไอ้คิวท์ยังติดจมูก ปากนุ่มๆที่ผมจูบเมื่อคืน หวาน จนอยาก ……อยากจะทำมากกว่านั้น!!!
แล้วยิ่งตอนที่ร่างกายมันเปลือยเปล่า ผมอยากจะก้มลงไปดูดเม็ดสีชมพูสองข้างนั้นให้มันส์ปาก
ทำไมร่างกายของไอ้คิวท์มันถึงได้ยั่วยวนผมแบบนี้นะ ฮึ้ย! นี่กูกำลังคิดไรอยู่หว่ะ!!?
เห็นมะน้องชายกูตื่นเลย!!!
ผมลุกจากเตียงจัดการตัวเองในห้องน้ำเสร็จ ก็กลับเข้ามานอนบนเตียงอีกครั้ง
เข้าสู่ห้วงนิทราด้วยความเหนื่อยล้า…
ติ๊ดๆๆ ต๊องๆ~
เสียงโทรศัพท์ป่วนจิตดังลั่นไปทั้งห้อง
“แม่ง ใครโทรหากูอีกหว่ะ” ผมงัวเงียลุกออกจากเตียง
27ิมิสคอ เจน
จะโทรมาทำไมหว่ะ?
ติ๊ดๆ!ต๊องๆ!~
‘ฮัลโหล ครับเจน’
(พอร์ท ฮึกๆ- - ) เสียงเจนเหมือนกำลังจะร้องไห้ มาไม้ไหนอีกหว่ะ?
‘เจนหยุดร้องไห้ก่อนนะ แล้วโทรมามีอะไรป่าว’ ผมปลอบเธอ พยายามปรับเสียงให้ดูปกติ
(เจนอยากขอโทษ เรากลับมาคบกันเหมือนเดิมนะ ฮึกๆนะ พอร์ทนะ) มารยา ผมคิดในใจ
ถ้าอยากจะขอโทษกันจริงๆทำไมเพิ่งโทรมาตอนนี้ ผัวทิ้งหล่ะสิไม่ว่า หึ!
‘โทดนะเจน เราคงกลับไปคบกันเหมือนเดิมไม่ได้หรอก’
(ทำไม!? ทำไม พอร์ทจะกลับมาคบกับเจนไม่ได้ รึพอร์ทมีคนใหม่ นี่พอร์ทกล้าทิ้งเจนเหรอ!?) เธอขึ้นเสียง แล้วไหนตะกี้กำลัง
ร้องไห้อยู่เลย?
‘แค่นี้นะครับ’ผมว่าแล้วตัดสายเธอทิ้งทันที ผู้หญิงที่สวย เก่ง แต่ทำตัวเน่าๆแบบนั้นผมไม่สนหรอก ไม่อยากจะแคร์ แมร่ง ไร้สาระ!
ผมสะบัดหัวแรงๆไล่ความมึนงงในหัว ก่อนจะถอดเสื้อแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ
หลังจากอาบน้ำ แต่งตัวเสร็จผมก็ขับรถสปอร์ตของผมออกจากคอนโด
เรื่องไอ้คิวท์เริ่มแล่นเข้ามาป่วนในหัวผมอีกครั้ง รถวิ่งไปเรื่อยๆโดยไม่มีจุดหมายปลายทาง
กูเป็นห่วงมึงอ่ สัส!!!
ผมสบถออกมาอย่างหัวเสีย หันออกไปมองทางด้านข้างของถนน
เสื้อเหมือนที่กูซื้อให้ไอ้คิวท์เลยหว่ะ!?
ตัวเล็กๆเหมือนไอ้คิวท์ด้วย!?
ผมรีบกลับรถ ตรงดิ่งไปที่ป้ายรถเมล์ข้างๆทันที
ไอ้คิวท์!!!จริงๆด้วย!!!
ใจผมเริ่มเต้นจังหวะแปลกๆ พอเจอไอ้คิวท์แล้ว ความรู้สึกดีใจที่เจอ โกรธที่มันหนีออกมา ตีกันรวน แต่ที่รู้ๆเกิดมาผมไม่เคยต้องแคร์ใครแบบนี้เลย มึงพิเศษกูใส่ไข่ให้ด้วยนะไอ้คิวท์ หึหึหึ!!!~
แต่ว่ามันเอามือปิดหน้าตัวเองทำไม? แถมร่างบางนั้นยังสั่นๆด้วย
“อยู่นี่เองมึง!!!” ผมว่าพร้อมกระชากมือที่ปิดหน้าตัวเองออก ตามันแดงกล่ำสงสัยร้องไห้แน่ๆ ขี้แยนะมึง
“มานั่งทำไรที่มืดๆ รึมาหาเหยื่อพวกกุ๊ยแถวนี้ คงเร้าใจมึงดีสิท่า” ผมยิ้มเยาะ หน้ามันซีดๆมองผมด้วยสายตาแปลกๆ ทำไมกูไม่
ชอบสายตาเศร้าๆมึงแบบนั้นเลยหว่ะ!
“……………...” มันเงียบ มองหน้าผมนิ่ง
“กูถามทำไมไม่ตอบห๊า!!!” ผมตวาดใส่หน้ามัน รู้ไหม๊ กูตามหามึงมาเหนื่อยแค่ไหน ไอ้ตัวแสบ อึ๊ย!!!
“กูจะทำอะไรก็เรื่องของกู มึงไม่ต้องมายุ่ง!!!” มันว่าเสียงแข็ง ตามันรื้นๆเหมือนจะร้องไห้
“มึงอย่ามาเล่นตัวให้มันมาก กูเริ่มจะทนไม่ไหวแล้วนะ ไปกลับบ้าน” ผมผลักมันไปนั่งบนรถ
ไม่อยากเห็นมันร้องไห้…
“เป็นอะไรทำไมหน้ามึงซีดๆ” ผมเอื้อมมือไปจับคางมัน ตัวร้อนด้วย
“ป่าว” มันตอบสั้นๆ
“ตัวก็ร้อน เหรอว่ามึงเสร็จกับพวกนั้นแล้ว หึ!” ผมบีบคางมันแน่น ตาสำรวจไปตามตัวมันไม่มีร่องรอยอะไร ค่อยสบายใจหน่อย
“เออ!!!” มันกระแทกเสียงใส่ ไม่สบายแล้วยังอวดดีอีกนะมึง
“เป็นไงคงเด็ดถูกใจมึงหล่ะสิ” ผมว่าพลางเหยียดยิ้มให้กับคนตัวเล็กทำเป็นปากดี แต่ไม่ดูสภาพตัวเอง
“…..” มันเงียบพูดอะไร
เงียบ….
ผมขับรถไปเรื่อยๆกะจะพามันกลับไปคอนโด พอหันกลับไปอีกทีคนตัวเล็กก็หลับไปซะแหละ
แต่นึกอีกทีผมน่าจะพาไอ้คิวท์กลับบ้าน พ่อกับแม่มันคงจะเป็นห่วงแย่ ผมคิด ก่อนจะจอดรถ
อยากจะปลุกมัน แต่น่าจะให้มันพักผ่อนไปดีกว่า ทำไมวันนี้กูเป็นคนดีจังหว่ะ!? = =
(….ตืดดดด ….ตืดดดด……)
(ฮัลโหล่ ฮาววว~ ใครครับ) ไอ้ตี๋หาว
‘กุเอง’
(กุเองแล้วกุไหนหล่ะ สัส!)
‘มึงก็ดูดิ ว่ามึงรับสายใคร K!’ ผมว่าเดือดๆ
(อ้าว ไอพอร์ท มึงมีไร โทรหากูดึกๆดื่นๆป่านนี้หว่ะ!!!)
‘กูจะโทรมาถามที่อยู่ไอ้คิวท์’ไอ้ตี๋เป็นหัวหน้าห้องครับ มันจะมีประวัติและที่อยู่ของนักเรียนทุกคนในห้องเสมอ
(โทรหากูดึกๆดื่นๆแบบนี้เพราะเรื่องแค่นี้นี่นะ K!) มันว่าน้ำเสียงหงุดหงิด
‘ถ้าไม่อยากให้กูไปกระทืบมึงวันจันทร์ก็รีบเอาที่อยู่ไอ้คิวท์มาเร็วๆ’สัส! พูดมากจริง
(เออๆแปบกูหาก่อน—ฮาวว) หาวใส่กูอีก - -
(อ่ะ เจอแล้วๆ บ้านไอ้คิวท์อยู่แถวXXX @#$%&*())%$##@)
‘เออใจหว่ะ’
(คร๊าฟฟ คุณชายพอร์ทจะโทรมาก็หัดเกรงใจชาวบ้านเค้ามั้งนะครับ) บ่นเสร็จมันก็ตัดสายทิ้งไป
กูยังไม่ทันด่ามึงเลยนะ เหี้ยตี๋! แต่ช่างมันเหอะ ตอนนี้ผมสนใจไอ้ตัวเล็กข้างๆมากกว่า
หลับเป็นตายเลยนะมึง!~ ผมบ่นเบาๆ เวลาหลับมึงก็น่ารักดีนะ ผมว่า พลางก้มลงไปจูบที่ปากนุ่มๆนั้นแผ่วเบา
ผมจอดรถลงหน้าบ้านสองชั้นหลังเล็กๆ ไฟในบ้านยังเปิดอยู่ ผมจึงตัดสินใจอุ้มไอ้คิวท์ลงจากรถแล้วกดออดหน้าบ้านสองสามครั้ง
ซะพักก็มีผู้หญิงออกมาจากประตูบ้าน คงจะเป็นแม่ไอ้คิวท์นั้นแหละ
“เอ่อ มาหาใครเหรอค่ะหนู - -ห่ะ ห๊า!คิวท์ คนที่หนูอุ้มอยู่เป็นคิวท์ใช่ไหม๊จร๊”เธอว่าสีหน้าดูตกใจและดีใจปนกัน แม่ไอ้คิวท์ท่าทาง
เป็นคนใจดี แถมยังสวยด้วย มิน่าไอ้คิวท์เลยได้แม่มาเต็ๆ
“ครับ” ผมตอบสั้นๆ เวลาอยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่ต้องเรียบร้อยครับ แม่ผมสอนมา
“งั้นแม่ว่าเราไปคุยกันในบ้านดีกว่านะ”เธอว่าพลางเปิดประตูรั่วให้ผมพาร่างไอ้คิวท์เข้าบ้าน
“คุณน้าฮ่ะ คิวท์มันไม่ค่อยไม่สบายผมว่าให้มันขึ้นไปนอนในห้องดีกว่าฮ่ะ”เวลาคุยกับผู้ใหญ่แล้วรู้สึกเกร็งๆยังไงไม่รู้
“คิวท์ไม่สบายเหรอ งั้นหนูตามแม่มาเลยนะ” แล้วคุณน้าเธอก็เดินขึ้นไปบนบันได
“เข้ามาเลยจร๊” ผมค่อยวางร่างไอ้ตัวเล็กที่นอนไม่รู้เรื่องรู้ราวลงบนเตียงก่อนจะมองไปรอบๆห้องสีชมพูหวานจ๋อย = =
“อยู่ๆตอนเย็นหลังเลิกเรียนไอ้คิวท์ก็ไม่กลับบ้าน แม่ก็เป็นห่วงแทบแย่จะไปแจ้งความกับโรงพักก็ไม่ได้ แล้วตกลงทำไมคิวท์ถึงไป
หนูกับหนูได้หล่ะ”
“เอ่อ….” จะตอบยังไงดีหว่ะ = = สร้างเรื่องไปก่อนละกัน
“อ่อ พอดีวันนั้นเป็นวันเกิดผมพอดี เลยชวนกันไปเลี้ยงแต่ว่าไอ้คิวท์ดันเมาซะก่อน ผมก็ไม่รู้จะพามันกลับบ้านยังไง” ผมโกหกหน้า
ด้านๆ = = นักเรียนทุนอย่างไอ้คิวท์จะไปดื่มเหล้า กรรม
“เหรอ คิวท์นะคิวท์ไปไหนก็ไม่ยอมบอกแม่ก่อน โทรศัพท์ก็ไม่ยอมซื้อ เฮ้อ !~แต่ก็ยังดี ที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก”เธอว่าพลางลูบหัว
ไอ้คิวท์ ทำไมแม่มันเชื่ออะไรง่ายแบบนี้หว่ะ
“ผมขอโทษนะฮ่ะ”
“ไม่เป็นไรจร๊ แม่เข้าใจ เรื่องเที่ยวเรื่องดื่มมันก็มีบ้างตามประสาเด็กผู้ชาย แค่แปลกใจปกติคิวท์เค้าก็ไม่ค่อยไปเที่ยวไหนกับเพื่อน
หรอก” คุณน้าเธอว่ายิ้มๆ
“เหรอคับ”
“แล้วหนูชื่อไรเหรอจร๊”
“พอร์ทครับ”
“นี่ก็ดึกแล้วกินไรมายังหล่ะเรา”
“ยังครับ” ผมตอบยิ้มๆ
“งั้นพอร์ทก็ลงไปหาอะไรกินในครัวได้เลยนะ เดี๋ยวแม่จะเช็ดตัวให้คิวท์ก่อน”
“อ่อ ไม่เป็นไรครับ” แต่ท้องนี่สิ ร้องไม่หยุดแล้ว
“ไม่ต้องเกรงใจ ตามสบายเลยคิดว่าเป็นบ้านของพอร์ทนั้นแหละ แล้วนอนที่นี่เลยแล้วกัน ดึกแล้วขับรถกลางดึกมันไม่ดีนะ”คุณน้าเธอว่าเองเออเองเสร็จสรรพ
“ครับ” ผมว่ายิ้มๆแล้วลงไปหาอะไรกินในครัวว โอ๊ย! ปวดท้องแมร่ง!!!~
แต่ทำไมไม่เห็นพ่อไอ้คิวท์มันเลยหล่ะ?
กับข้าวฝีมือแม่ไอ้คิวท์นี่อร่อยสุดๆไปเลย กินเสร็จผมก็เอาจานไปเก็บแล้วเดินขึ้นไปบนห้องไอ้คิวท์ สงสัยคงจะตื่นแล้วแน่ๆเพราะ
ตะกี้เห็นคุณน้าลงมาทำข้าวต้มบอกว่าจะทำให้ไอ้คิวท์มัน
“ไงมึง” ผมทัก
“ออกไป” ปากดีไม่เคยเปลี่ยน เห็นว่าป่วยหรอกจึงไม่เอาเรื่อง
“หึ พออยู่บ้านแล้วปากดีเลยนะมึง” ผมว่า เดินเข้ามาใกล้ๆเตียงแล้วนั่งลงข้างๆมัน
“ไหนดีขึ้นยัง?” ผมเอื้อมมือลงเบาๆที่หน้าผากมัน ตัวมันยังอุ่นๆอยู่เลย
“มะ … ไม่เป็นไรแล้ว” ไอ้ตัวเล็กว่า ปัดมือผมออก หน้าแดงด้วยนะมึง
“ดีละ”
เพราะมึงต้องอยู่กับกูไปอีกนาน…
ผมไม่ยอมปล่อยเนื้อหวานๆแบบนี้ไปหรอก เป็นคุณ คุณจะยอมเหรอ!?
เพิ่งเขียนเสร็จเป็นการอัพนิยายที่รันทดมาก เพราะใกล้จะเปิดเทอมแร้ววว อยากจะรีบแต่งให้ไวที่สุดแต่งเสร็จก็รีบอัพทันที
ตอนนี้คนเขียนเริ่มเมา&ง่วงแร้วว ยังไงอ่านแล้วก็ช่วยเม้นกันด้วยนร๊ เพราะเม้นนี่แหละ เป็นกำลังใจให้คนเขียนแถมยังเป็นแนวไห้คนเขียนคิดพล๊อตที่จะเขียนต่อได้ ไม่ใช่เรื่องนี้ไม่ได้วางพล๊อตไว้หรอกนะ แต่อยากเขียนตามที่คนอ่านพอใจ ทำให้เนื้อเรื่องมันเข็มข้นขึ้นเรื่อยๆ ฉะนั้นคนเขียนจึงมีพล๊อตไว้ในหัวตลอดไม่ว่ายามตื่นหรือหลับ เหอๆ = =
ชอบไม่ชอบยังไงได้ปรับปรุงจร๊า เพราะวายเรื่องแรก นู๊จึงซีเรียสมากกก
อิอิ
ขอบคุณทุกเม้นนะค่ะ อ่านแล้วมีกำลังใจในการเขียนมากเลยค่ะ
*ตอนนี้ประเทศไทยอยู่ในภาวะน้ำท่วม ยังไงก็ฝากเป็นกำลังใจให้ด้วยนะค่ะ อย่าเพิ่งท้อ อย่าเพิ่งเศร้า ยังไงเราก็ต้องผ่านมันไปได้อยู่แล้วค่ะ สู้ๆ
ปล.ตอนหน้าีอะไรให้ลุ้นกันยังไงก้ขอแรงใจด้วยนะ
หัวข้อ: Prince love ♥วุ่นนัก สะดุดรักนายวายร้าย ร้ายไม่ร้ายไม่รู้ แต่รักร้ายๆของคิวท์จบแล้วจ้า ^^ 9/3/12 (อ่าน 251192 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก