Lesson 12
( Fear Part )
ครับวันนี้หลังจากแข่งกีฬาเสร็จผมก็โดนไอ้โอ้ลากมาฉลองครับแต่ผมขอตัวกลับไปอาบน้ำไหม่ก่อนเพราะเหนียวตัวมาก แล้วก็บอกป้าแป๊ว ว่าขอลาไปวันนึงป้าแกก็ไม่ได้ว่าอะไรถามกำชับว่าอย่ากลับดึกด้วย
ผมนั่งรถไอ้โอ้มาครับมันมีรถส่วนตัวใช้ครับเลี้ยวเข้ามาเป็นบ้านหลังใหญ่เลยทีเดียวนะเนี่ย แถมแถวๆรั้วก็มีการ์ดใส่ชุดดำยืนเต็มไปหมดผมก็งงว่าทำไมต้องมายืนทำอะไรกันแต่ก็ไม่ได้ถามไป
“อ้าว มาแล้วหรอจ๊ะ” เสียงพี่ส้มครับ
“ยินดีต้อนรับจ๊ะ เราจะกินเลี้ยงกันที่นี่แหละจ๊ะ”
“นี่บ้านใครหรอครับ” ผมถาม
“บ้านของไอ้วินมันน่ะ แต่วันนี้พ่อแม่มันไม่อยู่ไม่ต้องเกร็งนะ”
พอย่างก้าวเข้ามาในบ้านสัมผัสแรกคือหรูหราอ่ะ มากๆเลย ตกแต่งสไตล์อิตาลีแต่ที่ที่ผมอยากเห็นที่สุดคือห้องครัวครับเพราะผมชอบทำอาหารเลยอยากเห็นครัวมากที่สุด
“พี่ส้มห้องครัวอยู่ไหนหรอ”
“อ้อ พวกพี่กำลังช่วยกันทำกับข้าวน่ะ เออพูดถึงกับข้าวไห้เฟียร์ช่วยทำก็ได้นิหน่า”ผมยิ้มแก้มปริเลยครับชอบ รอคำนี้มานานและเมื่อผมเข้าไปในครัวทุกคนในนั้นก็หมดความหมายเพราะผมทำเองทุกอย่างกับข้าวเป็นสิบๆอย่างก็เสร็จอยู่ตรงหน้า
“น้องเฟียร์ เก่งจังตัวแค่เนี่ยความสามารถเยอะจังเลยนะ”
“ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ ฮิฮิ”
ขณะที่ผมกำลังคุยกันอยู่หลังบ้านซึ่งจัดเป็นสวนหรือก็คือที่จัดงานของเรานั้นแหละครับเจ้าของบ้านก็เดินลงมาด้วยท่าทางเค่งขรึมผมเหลือบมองเค้าเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้สนใจ
เมื่อเริ่มดึกขึ้นความครื้นเครงก็มากขึ้นตามแต่ตอนนี้สภาพเจ้าของบ้านไม่ต่างอะไรกับหมาข้างถนนดีดีนี่เอง ตั้งแต่เย็นลงมาถึงก็ยกพรวดๆ เป็นน้ำเปล่าเลยแต่ผมไม่แตะมันสักนิดเดียวและสั่งห้ามแกล้งไม่งั้นเจอดีแน่ ผมขู่จนลืมไปว่าใครรุ่นพี่รุ่นน้อง ฮ่าๆๆๆๆ
แต่ก็เอาเถอะเพื่อความปลอดภัยของตัว
“เฮ้ย ไอ้วินมึงไปนอนเถอะ แม่งเมาเป็นหมาเลย”
“…” เงียบครับ
“ไอ้เหี้ยวิน กูบอกไห้ไปนอนไง” พี่ส้มด่ามันครับ
แล้วไอ้นี้ก็ลุกไปครับแต่ไม่ได้ดูสารรูปตัวเองก่อนไปเลยครับเดินเซไปเซมา ชนนั้น ชนนี่ ซุ่มซ่ามชะมัดเลยว่ะ ผมกับพี่ส้มนั่งมองจนพี่ส้มทนไม่ไหว
“โอ้ยยยย ไอ้วินมึงเดินเหี้ยอะไรของมึงเนี่ย”พูดเสร็จแกก็หันหน้ามาทางผมครับ
“พี่กวนเฟียร์หน่อยแล้วกันนะ ไปส่งมันที่ห้องที ห้องมันนะขึ้นไปเลี้ยวซ้ายตรงไปในสุดเลยห้องมันนั้นแหละ”
“เอ่อ...จะดีหรอพี่” ผมภามเพื่อความแน่ใจ
“ถือว่าพี่ขอละกันนะน้องเฟียร์” พี่แกหน้าเนือยมากจริงๆครับ เพราะ นี้ก็เมากันเละเทะแล้ว
“มานี่ผมช่วย” ผมเข้าไปช่วยเค้าพยุงขึ้นมาถึงห้องเลยครับ แต่พอผมวางเค้าลงที่เตียงเค้าหันกลับมากอดเอวผม จนผมล้มลงไปบนเตียง
“พี่วิน พี่วิน”
“อือ”
“ปล่อยเฟียร์ก่อน”
“ไม่ปล่อย”
“เห้ยไม่ได้เมานี่” เวรแล้วโดนหลอกหรอวะ
“ยังไม่เคยบอกเลยว่าเมา” กวนตรีนครับ
“ไม่เมาก็ปล่อย เฟียร์จะไปข้างล่าง”
ผมพยายามดิ้นและเหมือนกำลังจะหลุดแต่กลายเป็นว่าพี่วินพลิกตัวขึ้นมาบนตัวผมครับแล้วพี่แกก็จ้องหน้าผม
“…”
“…”
“จ้องทำไมนักหนา” ผมถามออกไปแก้เขินแววตาแบบนี้มัน.....
“ก็อยากมองคนน่ารักหน่อยไม่ได้รึไง”
“ผมว่าพี่เมาแล้วล่ะนอนเถอะนะ”
ไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบและเราก็นิ่งกันไปสักพักอยู่ผมก็ตั้งสะดุ้งเมื่อ……
“อื้อ...อื้ม”
“จะทำอะไร....อย่านะ”
ปล.อาจจะไม่ทันใจเท่าไรเพิ่วแต่งมะวานตอน หกโมงเย็น
มีอีกแต่ยังไม่อัพคอยติดตามละกันนะจ๊ะ ^^
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
