หัวข้อ: Re: เรื่องสั้น บุรุษ(พยาบาล)...ที่รัก ภาคเน็ต ตอน8 ตอนจบ 15.11.54 p.9

[modYlove]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้



1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย, ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้งสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกเล้าฯ ในเรื่องการเมือง เชื้อชาติ  เผ่าพันธุ์  ศาสนา และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงการตั้งชื่อเรื่องด้วยคำหยาบ คำไม่สุภาพ  ล่อแหลม และชี้เป้าให้เล้าฯ ถูกเพ่งเล็ง จากทางราชการ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าตัวไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6. การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมฯทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ
การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

มาขอแปะกดหน่อยนะคะ

[modYlove]

บุรุษ(พยาบาล)....ที่รัก......

ของฝาก....เรื่องนี้เป็นเรื่องแต่งขึ้น...แต่เค้าเคร้าโครงการจากการ์ตูนเรื่องเกี่ยวกับพยาบาล แล้วรู้สึกว่าอยากแต่งขึ้นมา  เป็นตอน
สั้นๆ  ....ขอบคุณที่อ่านนะคะ


บทนำ

ผมเป็นผู้นำด้านเทคโนโลยี เป็น ceo บริษัทชั้นนำ  เรียกว่าเป็นหนุ่มไฟแรงก็ไม่ผิด 

ผมมีพร้อมทุกอย่างที่ต้องการ   อยากได้อะไรก็ต้องได้  มันอาจเป็นความเอาแต่ใจของผมก็ได้

ผมเป็นคนก่อตั้งบริษัทนี้ขึ้นมาด้วยน้ำพักน้ำแรง  ซึ่งมารดาของผมค่อยเป็นกำลังใจให้เสมอ

แฟนสาวซึ่งคบกัน  เธอก็เป็นคนสวย  อาจจะเรียกว่าสวยกว่าดาราบางคนก็เป็นได้

คนรอบข้างมักจะนำเสมอสิ่งที่ดีให้อยู่เสมอ...ซึ่งนั่นหมายถึงเงินจำนวนมหาศาลที่ต้องจ่ายออกไป

แต่ผมก็ไม่ได้คาดหวังอะไรอยู่แล้ว  อยากซื้อก็ทุ่มเต็มที่  ถ้าไม่ ก็หมายความว่าไม่

ผมมีบ้านพักต่างอากาศติดกับชายทะเล ซึ่งซื้อไว้ให้มารดาผู้เป็นที่รัก และคนรับใช้ซึ่งอยู่ด้วยกันมานาน

ผมมัก  ไม่ค่อยได้มาหาท่านเท่าที่ควร เนื่องจากกิจการที่กำลังเป็นไปด้วยดี

ผมได้ซื้อบ้านที่อยู่ในเมืองใหญ่ไว้สำหรับเป็นที่พักหลังจากเลิกงาน.......

ผมไม่ได้อวดรวย แต่นั้นเป็นสิ่งที่ผมเป็น.......



แต่เหตุการณ์เปลี่ยนไปนับตั้งแต่ที่ผมพาเธอไปล่องเรือยอร์ซส่วนตัว  ที่พึ่งเสียเงินไปเพื่อเอาใจเธอ

ความเอาแต่ใจของเธอทำให้ผม ยอมที่จะตามใจ

“คริส.......ฉันอยากลองขับเรือบ้าง คุณสอนหน่อยสิ” 

“ได้สิ....คุณมายืนตรงนี้.มะ.”   ผมเชื้อเชิญ

ผมสอนเธอขับเรือตามที่เธอร้องขอ  เธอบอกผมว่าเธอมันมั่นและจะขับเอง

ซึ่งผมเห็นฝีมือเธอแล้วเช่นกัน  ผมจึงปล่อย และนั่งพักอยู่ใกล้ๆ

เหตุการณ์เป็นไปด้วยดี จนเราทั้งสองตัดสินใจจะกลับขึ้นฝั่ง

ซึ่งเธออาสาจะเป็นคนขับเรือพาขึ้นฝั่ง





แต่เหตุการณ์ซึ่งไม่น่าจะเกิด  ก็เกิดขึ้น

ความเร็วที่เธอใช้ ทำให้เรือพุ่งตรงไปยังท่าเรือ ด้านหน้า

เธอพุ่งชนมันด้วยความเร็ว ...............

แต่ถือว่ายังโชคดีที่ เธอเพียงแค่บาดเจ็บนิดหน่อย

ส่วนผม ถือว่าโชคร้าย  เพราะเหตุการณ์นั้นทำให้ผมสูญเสียเธอ (คนรัก)  ไป....

เธออาจไม่กล้ามองหน้าผม  หรือละอายใจที่จะเจอ...ผมคิดเช่นนั้น

แต่เมื่อไม่นานผมได้ยินว่าเธอกำลังคนอยู่กับ เศรษฐีบ่อน้ำมัน ซึ่งถือว่าเป็นแฟนใหม่ของเธอก็ได้

ส่วนผมนั้น  แพทย์บอกว่าผมได้รับความกระทบกระเทือนที่หัวอย่างรุนแรงทำให้เส้นประสาทตาบอบช้ำ

ผมจะไม่สามารถมองเห็นได้......ส่วนแขนขาที่หักนั้น เมื่อรักษาหรือได้รับการทำกายภาพบำบัดก็จะหายเป็นปกติ

นั้นคือความเห็นของแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ ..........



++++++++++++++++++

“มิค.......เหม่ออะไรอยู่” 

“อะ.......อะไรนะครับ”  ผมหันไปมองหัวหน้าพยาบาลที่เรียกผมอยู่

“พี่ถามเธอว่าเป็นอะไรหรือเปล่า...ไม่สบายหรือ”  เธอถามผมด้วยความเป็นห่วง

 ผมเพิ่งประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์ และได้รับการพักฟื้นจนหลายเป็นปกติแล้ว

มันก็ทิ้งล่องรอยจากอุบัติเหตุครั้งนั้นให้ผมเช่นกัน

ผมอาศัยอยู่กับพ่อซึ่งเป็นโรคแอลกอฮอร์ลิซึ่ม 

วันนั้นเข้าเมามากและจะออกไปข้างนอก   ซึ่งผมก็ไม่สามารถห้ามได้

ผมจึงขึ้นรถไปด้วย  พ่อผมขับรถชนเสาไฟฟ้าข้างทาง และเขาเสียชีวิตในเวลาต่อมา หลังจากทนผิดบาดแผลไม่ไหว

ส่วนตัวผม กระจกหน้ารถได้บาดที่ต้นคอเป็นแนวยาว ทำให้กลายเป็นแผลเป็นซึ่งเห็นได้ชัด

แม้ว่าเหตุการณ์ที่จะผ่านไปแล้วแต่ ความทรงจำที่ติดตาทำให้ผมฝันร้ายได้เช่นกัน

ส่วนแผลเป็นที่เกิดขึ้นผมไม่คิดว่ามันน่ารังเกียจหรอก 

แต่ผมก็ต้องไว้ผมยาวเพราะคนภายนอกไม่ค่อยชอบเท่าไหร่




“ถ้าเธอไม่สบายวันนี้ก็ลาพักแล้วกัน”  เธอบอกด้วยความเป็นห่วง

เธอเหมือนแม่บุญธรรมผมก็ว่าได้  เธอเป็นคนโอบอ้อมอารี  แต่เป็นคนใจแข็งน่าดูเช่นกัน

ผมได้รับความรักจากเธอหลังจากแม่ได้เสียไป  และได้รับมากขึ้นหลังจากพ่อเสียด้วย...



+++++++++++++++++++++++++

[พี่วันเสาร์]

บาดเจ็บจากอุบัติเหตุทั้งสองคนเลย
มิคคือคนที่จะต้องมาดูแลคริสสินะ
รอตอนต่อไปจ้า

[♠DekDoy♠]

ต่างประสบอุบัติเหตุด้วยกันทั้งคู่สินะ

[bulldog17]

 

[roseen]

 

[nanju]

มาคอยเป็นกำลังใจนะค่ะ

[POPEA]

จิ้มนิยายใหม่
รอตอนต่อไปจ้า ~

[modYlove]

ตอน1

เรื่องของผมเกิดขึ้นเมื่อ พี่(หัวหน้า)พยาบาล บอกให้ผมลาพักผ่อนซักระยะหนึ่ง ซึ่งเธอมีงานให้ผมทำระหว่างที่พักผ่อน

เพื่อผมจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน และงานที่ผมทำก็อยู่นอกเมืองซึ่งทำให้ผมไม่รู้สึกลำบากใจ  เพราะในเมืองมีแต่ความทรงจำของพ่อและ
อุบัติเหตุที่เกิดขึ้น  ซึ่งผมเห็นว่าดี กว่าไปนั่งๆ นอน ๆ อย่างเดียว

“มิค....พี่อยากให้เธอช่วยไปเป็นพยาบาลดูแลลูกชายของเพื่อนพี่หน่อยนะ”

“อ่ะ.....แล้วงานที่ผมทำอยู่ละครับ”

“อ้อ...ไม่เป็นไร ...ถือซะว่าไปพักผ่อนนะ  และนี่ก็เป็นงานด้วยเช่นเดียวกัน เธอจะได้ไม่ต้องมาอูดอู่อยู่ในเมืองใหญ่นี้”

“ผมก็ว่าดีเหมือนกัน......ผมรู้สึกอยากพักผ่อนด้วยนะครับ”

“ดีแล้ว...เธอนะทำงานหนักมามากแล้วนะ....เออ ..แต่มีข้อแม้นิดหน่อยนะ และพี่ว่าเธอทำได้แน่นอนอยู่แล้ว”

“ข้อแม้อะไรหรือครับ...” 

“คือว่า เพื่อนพี่คนนี้นะ เธอมีลูกคนเดียว....ลูกของเธอตอนนี้กำลังป่วยอยู่นะ...และเธอต้องการพยาบาลที่เป็นผู้หญิง....แต่พี่คิด
ว่าเธอเหมาะสมที่สุด..ถึงแม้ว่าเธอจะเป็นผู้ชาย.”

“อ้าว...แล้วอย่างงี้จะเป็นมีปัญหากับลูกชายของเพื่อนพี่หรือครับ”

“ไม่หรอกจ๊ะ ...พี่คุยกับเธอแล้ว...เธอก็เห็นดีด้วย..เพราะพยาบาลคนก่อนๆ ก็ทนความดุร้าย และเอาแต่ใจของลูกชายเธอไม่ไหว
เช่นกัน”

“หรอครับ....”  ผมฟังอย่างตั้งใจ

“เพียงแค่..เธอ..อาจต้องโกหก ลูกชายเพื่อนพี่นิดหน่อยนะ.ว่าเธอเป็นผู้หญิง.....”

“พี่ครับ...ใครเห็นก็ต้องรู้อยู่แล้วว่าผมเป็นผู้ชาย...”

“ไม่หรอกจ๊ะ...เขาสูญเสียดวงตานะ...จากอุบัติเหตุทางน้ำ...หมอบอกว่าเขาอาจจะมองไม่เห็น....”

“เขาสูญเสียดวงตานานหรือยังครับ...”  ผมถามด้วยความเห็นใจ

“เอาไว้เธอถามแม่เขาอีกทีดีกว่านะ....แต่พี่เชื่อว่าเธอทำได้ แค่พี่ได้ฟังเสียงของเธอทุกวัน ก็ทำให้พี่มีความสุขแล้ว...เสียงของ
มิคน่ารักมาเลยรู้ไหม...”

“เอออ..ครับ....ขอบคุณครับ”   ผมขอบคุณพี่ที่เอ่ยชม และขอบคุณสำหรับน้ำใจที่มีให้กับผม

+++++++++++++++



“สวัสดีจร้า...ไหนเพื่อนพี่บอกว่าพยาบาลเป็นผู้ชาย....เค้าเปลี่ยนใจไม่มาแล้วหรอ”

“เออ.........ผมเป็นผู้ชายครับ......”

“อ้าว......โทษทีจร้า.....ป้าไม่ได้สังเกตนะ...เรานี่ก็เหมือนผู้หญิงนะ”

“ครับ”  ผมตอบแบบไม่เต็มใจเท่าไหร่



ป้าแอนเป็นแม่ของคุณคริส  ซึ่งเป็นคนป่วยที่ผมจะไปเป็นพยาบาลและสอนในการใช้ชีวิตในช่วงเวลาที่เขายังมองไม่เห็นครับ



ในระหว่างขับรถเพื่อมาที่บ้านพัก  ป้าแอนได้เล่าเรื่องเกี่ยวกับลูกชาย อุบัติเหตุที่ลูกชายได้รับ และสภาพจิตใจของลูกชายให้ผม
ฟัง  ซึ่งป้าแอนได้สารภาพว่าเวลานี้ ป้าเองก็กลัวอารมณ์ร้ายๆ เช่นเดียวกับนางพยาบาลคนก่อนๆ 

แม้ว่าผมจะไม่ใช้คนที่ชอบดูรายการโทรทัศน์ แต่ข่าวของนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงก็มีออกข่าวหนังสือพิมพ์เช่นกัน

ที่จริงผมเข้าใจได้เกี่ยวกับความโดดเดี่ยวที่เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน  จากคนปกติ กลายมาเป็นคนที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้

ป้าแอนเล่าว่า เขาไม่ยอมที่จะออกมาจะนอนห้องนอนเลย  อาจเป็นเพราะความกลัวกับสิ่งที่มองไม่เห็นก็เป็นได้



ผมกับป้าแอนได้พูดคุยกัน และเสมือนว่าเราคุยกันถูกคอมากครับ   และเธออยากให้ผมดูแลลูกชายของป้าอย่างจริงใจ

“มิค...จ้ะ...ตอนนี้เราคงต้องปิดเรื่องที่มิคเป็นผู้ชายไว้ก่อน...”

“ได้ครับ....”

“นั้นป้าว่ามิคควรจะเปลี่ยนชื่อนิดหน่อยดีไหมจ๊ะ....”

“ได้ครับ....”

“ป้าเองก็อยากมีลูกผู้หญิงเหมือนกัน....ฮา..ฮา..ฮา  นั้นชื่อ มิคกี้แล้วกัน จะได้ไม่ต้องตัดชื่อมิคออกด้วย”

เธอบอกกับผมด้วยอาการตื่นเต้น...และสนุกสนานที่ได้คิดชื่อใหม่ให้ผม

“ครับ....เรียกผมว่ามิคกี้ก็ได้ครับ...”

“อ้อ....มิค ส่วนเรื่องห้องหับ ป้าให้คนจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วจ๊ะ......ส่วนเรื่องน้ำเสียงก็ใช่แบบนี้แหละ....ป้าฟัง เราแล้วรู้สึก
สบายใจจัง”

“ได้ครับป้า....”

“ถ้าไงป้าฝากลูกชายคนนี้ของป้าให้ช่วยดูแลด้วยนะจ๊ะ”

++++++++++++++

“ว้าย.......โธ่......คุณคริส อย่าทำอย่างนี้สิค่ะ...”

“ป้า....โรส..แล้วออกไป...ผมไม่อยากกิน”

“ค่ะๆ  ค่ะๆ  ป้าไปแล้ว...........”

วันนี้จะมีพยาบาลมาใหม่ เชอะ.....ยังไงเธอก็อยู่ไม่นานอยู่แล้ว....น่ารำคาญโว้ย...ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยเนี้ย...

ตา....ตา....ทำไม ตอนนั้นไม่ตายไปว่ะ............แพล่ง.......แพล้ง.............(เสียงกวาดแขนโดนอาหารบนโต๊ะ)

ทำไมต้องมายุ่งกับชีวิตกูด้วยเนี้ย  กูมันก็แค่ไอพิการ อย่าทำสงสารหรือเห็นใจ...   “เอ๊ะ....เสียงรถ..คงมาแล้วสินะ...จะเอาให้
หนักเลย...”





“ถึงแล้วจร้ามิค......นี่บ้านป้าเอง...”

“โห้.............”  ผมถึงกับอ้างปากค้างที่เห็นบ้าน เรียกว่าคฤหาสน์  ก็ได้นะครับ  ผมได้ยินเสียงน้ำทะเลด้านหลังด้วย

“ติดกับทะเล...สวยจังครับ...” ผมเอ่ยปากชมบ้าน และบรรยากาศที่ผ่อนคลาย

“ว่างๆ มิคก็เดินเล่นที่ทะเลได้จ๊ะ...มิคชอบทะเลไหม”

“ครับ...เพราะในเมืองไม่มีทะเล....ผมชอบบรรยากาศที่นี่จังครับ”

“นั้น...เดี๋ยวป้าพามิคไปหา  คริสก่อนนะ...จะได้แนะนำให้รู้จักกัน”

“ได้ครับป้า.........”





ป้าแอนพาผมเดินมายังห้องที่ คุณคริสพักอยู่......

ก๊อกๆๆ   “เชิญ........” เสียงชายที่ถือได้ว่ามีพลังอำนาจ  แบบที่ผมคิดไว้

เราทั้งคู่เดินเข้าไปยังห้องที่มีแต่ความมืด  ซึ่งตอนนี้แสงสว่างจากข้างนอกไม่สามารถสอดส่องเข้ามาได้ 

เพราะม่านผืนหนาๆๆ ปิดไว้



เราเดินมาได้กลางห้อง ก็ต้องหยุด เพราะเศษแก้ว  เศษกระเบื้องได้แตกกระจายอยู่บริเวณรอบๆ  โต๊ะที่เขาอยู่

“คุณแอนค่ะ....คุณคริสไม่ยอมทานข้าว”   นั้นเป็นเสียงแม่บ้านที่เดินเข้ามากระซิบบอก

“ป้า...บอกอะไรแม่ผม.......”  เสียงตะโกนดุๆ  ได้เอ่ยตัดบท



“คริสจ๊ะ......วันนี้แม่พาพยาบาลใหม่มา....เธอ.......”


“ผมบอกแล้วไงว่าไม่เอา...ผมไม่ต้องการคนดูแล......ออกไป.....”  เสียงคำรามเหมือนเอาแต่ใจออกมา

และสีหน้าป้าแอนบ่งบอกว่าไม่อยากจะขัด   ออกจะเกรงๆ ด้วยซ้ำ


“คุณป้าออกไปก่อนเถอะ  เดี๋ยวมิคจัดการเอง...”  ผมเอ่ยกระซิบบอก





ป้าแอนเดินออกไปด้วยสีหน้าลังเล  พร้อมกับที่ป้าแม่บ้านส่งถาดอาหารชุดใหม่ให้กับผม

นี่ตั้งแต่วันแรกผมก็ถูกต้องรับเลยหรือเนี้ย....................

“คุณคริส........ถ้าคุณไม่ทานอาหารคุณจะไม่มีแรง...” ผมพูดออกไป

“ฉันบอกว่าฉันไม่ต้องการพยาบาล เธอโง่หรืองัยกัน......”

“ฉันไม่ได้โง่...แต่ฉันคิดว่าคุณโง่มากกว่าที่ไม่ยอมแม้แต่จะกินอาหาร....มีอีกหลายชีวิตที่ต้องตายเพราะไม่มีกิน”

“เธอกล้ามากเลยนะที่ด่าฉัน.......ไม่มีใครที่จะมาด่าฉันหรือขัดฉัน.....”

“ทำไมคุณไม่ลองเปิดใจดูแหละว่า โลกที่คุณอยู่ตอนนี้มันสวยงามแค่ไหน...แม้คุณจะไม่เห็นแต่หูของคุณไม่ได้เป็นอะไรสัก
หน่อย”  ผมเดินเข้าไปเพื่อจะวางถาดอาหารบนโต๊ะ

แต่เมื่อผมกำลังจะวาง.......เขาก็พยายามที่จะปัดมันอีกครั้ง.......ผมเดาว่าเขาคงหิวแต่เพราะมองเห็นไม่และไม่อยากให้ใครเห็น
เขาในสภาพแย่ๆๆ ทำให้เขาไม่ยอมเปิดใจสักที

เราเถียงกันไปมา  แบบที่ผมไม่เคยพูดแบบนี้กลับใครมาก่อน.....

และเหมือนผมจะเป็นผู้ชนะในยกแรก เพราะความเหนื่อยอ่อนของคุณคริส ทำให้ให้เธอยอมที่จะหยุด 

เธอสั่งให้ผมวางอาหารบนโต๊ะ



“คุณคริส....ผมจะไม่ช่วยคุณแต่ผมจะบอกว่าอะไรอยู่ตรงไหน..........”  ผมรอสังเกตปฏิกิริยา

“ตรงหน้าคุณเป็นมักกะโรนีไก่  มีจานวางอยู่ตรงหน้า ด้านขาวมีช้อนและส้อมวางคู่กัน  ส่วนด้านซ้ายมีแก้วน้ำวางอยู่”

เมื่อผมพูดเสร็จ  ผมรอสังเกตอาการ แต่ก็เป็นที่แปลกใจผม เธอเริ่มที่จะขยับมืออย่างระวังเพื่อไปหยิบช้อนและซ้อม

ระหว่างนั้น ผมได้เดินไปเปิดม่าน....ที่ปิดอยู่..........

ระหว่างอาหารมื้อเที่ยง ไม่มีการพูดจากันอีก จนคุณคริสทานอาหารเสร็จ ผมจึงยกถาดอาหารออกไป ปล่อยให้เธออยู่ให้ห้อง
อย่างที่เธอต้องการ



“มิค....เป็นไงบ้างจ๊ะ”  สีหน้ากังวลใจ ฉายอยู่บนใบหน้า

“ครับ...เรียบร้อยครับ........”  เม็ดเหงื่อที่เกาะอยู่รอบๆ ใบหน้าผม ทำให้ผมแทบหมดแรง

“ป้ารู้ว่ามิคเป็นคนที่ป้าหาอยู่แน่นๆ  ป้าอยากได้คนที่จะมาปราบพยศคริสนานแล้ว”

“ห๊ะ...”

“ป้าว่าสักวันคริสต้องเปิดใจยอมรับมิค และพร้อมที่จะให้มิคสอนและดูแลคริส  ป้าเชื่อจ๊ะ”


++++++++++++++++++++

ปล. รักกันชอบกัน ก็สนับสนุนด้วยการคอมเม้นนะค่ะ
เค้า ขอตัวกลับไปพิมพ์ตอนต่อไปก่อนน้าน

[Karn12]

มาเป็นกำลังใจให้ครับ

[roseen]

 o13มากน้องมิค

[ninkara]

น่ารักอะ

[taroo]

รีบๆๆๆมาต่อนะคับ รออ่านอยู่นะคับ

[•ผั๑`|nกุ้va’ด•]

ติดตามรอตอนต่อไปอยู่นะคะ

[modYlove]

ตอน2

ยัยนี่หน้าทนจริงๆๆ  โดนไปก็เยอะ  ไม่เห็นมีวี่แววจะร้องไห้โฮๆ  เหมือนคนอื่น

แถมยังทำเหมือนเราปกติซะงั้น............

แต่เสียงยัยนี่เพราะจริงๆๆ  ไม่แจ๊นๆๆ  เหมือนพยาบาลคนอื่นๆๆ ฟังแล้วแสบแก้วหนู............

ยัยนี่ชื่ออะไรนะ.....อยู่มาก็หลายวันแหละยังไม่รู้จักชื่อเลย................



“ฮาๆ  ฮาๆๆ......พอแล้วๆ  พอแล้ว”  ผมกำลังหันซ้าย หันขวาเพื่อไม่ให้เจ้าตัวดี เลียหน้าอยู่

“อย่า....เดี๋ยวสิวขึ้น....พอๆ”  ผมกำลังอุ้มลูกสุนัขพันธ์ชิสุ  ครับ  ชื่อของมันคือ อินุ

ช่วงที่ผมอยู่กับพ่อ  ผมไม่สามารถเลี้ยงสัตว์ได้ เนื่องจากการดูแลพ่อก็ยากพอแล้ว

ดังนั้นจะเป็นการเพิ่มภาระให้กับตัวเองอีกไม่ได้  แต่เมื่อผมต้องเสียพ่อคนเดียวไป

ความเหงาที่ต้องอยู่คนเดียวทำให้ผมเริ่มที่จะหาสัตว์เลี้ยงไว้เป็นเพื่อนคลายเหงา

ซึ่งผมก็ชอบสุนัขเป็นพิเศษดังนั้นผมจึงตัดสินใจซื้อสุนัขพันธ์เล็กมาเลี้ยงและตั้งชื่อ

ตามชนิดของมัน ซึ่งผมก็ชอบชื่อนี่อยู่แล้ว เพราะสมัยก่อนผมได้รู้จักสุนัขตัวแรก และเจ้าของก็ตั้งชื่อนี้



เออ เห็นผมเล่นๆๆ กันเจ้าอินุ  แต่ที่จริงแล้วผมก็ต้องดูแลคุณคริส  24 ชั่วโมงนะครับ

ตอนนี้ผมมาอยู่ที่นี่ได้ อาทิตย์หนึ่งแหละ ผมภูมิใจมากที่วันแรกผมเป็นฝ่ายชนะๆ

แต่ช่วงเวลานี้ เราก็ต่างแพ้ต่างชนะ  แต่ไม่ใช่เรื่องทานอาหารหรอกนะครับ

มันมีหลายเรื่องที่ทำให้คุณคริสหงุดหงิดได้....ไม่ว่าจะอาบน้ำ  แต่งตัว หรือการทำกิจวัตประจำวัน

แต่ผมสังเกตเห็นว่า คุณคริสเริ่มที่จะฟังและเปิดใจให้กับผมมากขึ้น

ขนาดป้าแอน ยังชมผมเลยว่า ........ผมนั้นเก่งมาก...........



......แกร็งๆๆๆ.........  นั่นเป็นเสียงเรียกที่ดังมาจากระฆังใบเล็กที่คุณคริสใช่เรียกนะครับ

“ค่ะ...มีอะไรหรือค่ะ”  ผมเดินเข้ามาเพื่อรับคำสั่ง

“........ฉันจ้างเธอมาให้ดูแลฉันไม่ใช่หรอ ...ไม่ใช่ให้ฉันคอยเรียกแบบนี้”

“ค่ะ...ฉันถูกจ้างมาให้คอยดูแลคุณ 24 ชั่วโมง  แต่ฉันขอพักแค่นิดหน่อยไม่ได้เชียวหรอ” 

“เธอมานั่งตรงนี้....”  เขาสั่งพร้อมกับแตะที่เก้าอี้ ซึ่งอยู่ข้างๆ

“ค่ะ....”

“เธอมองฉันสิ........ตอนนี้ฉันมันน่าเกียจมากใช่ไหม”

ผมมองหน้าเขาอย่างจริงจัง  แต่จริงแล้วตั้งแต่ครั้งแรกที่ผมเห็นเขา

เขาเป็นชายที่เรียกว่าเป็นชายในฝันของสาวๆ เลยก็ว่าได้

ขนาดผมยังอึ้ง กับใบหน้าที่ได้รูปของเขาเลย  แม้ว่าดวงตาทั้งสองข้างจะปิดอยู่ตลอดเวลา แต่จมูกที่โด่งเป็นสัน

ช่วยทำให้ใบหน้าเขาดูเด่นขึ้น

“คุณดูดีมากค่ะ”

“เธอบอกว่าฉันดูดี.....แต่ก็ไม่เคยมีใครทนฉันได้.....และฉันก็เป็นคนอารมณ์แบบนี้แล้ว.....ฉันเบื่อกับชีวิตแบบนี้

แม้แต่แฟนที่ฉันคบ....เธอยังทิ้งฉันไปหาแฟนใหม่เลย.........” น้ำเสียงเขานั้นเศร้ามาก

อาจเป็นเพราะว่าผมไม่เคยได้คุยกับเขามาก  หรือไม่เคยได้ยินสิ่งเหล่านี้ออกจากปากของเขา

ความเห็นใจกับสิ่งที่เขาต้องทนรับ ทำให้ผมเผลอกอดเขา ผมอยากให้เขารู้ว่ายังมีคนที่รักและจะคอยช่วยเหลือเขา

อีกมากมายเพียงแค่เขาเปิดใจและรับความช่วยเหลือนั้น  ทุกคนก็พร้อมที่จะทำ

เหมือนเขาจะสัมผัสได้ ดังนั้นเขาจึงไม่ผลักไล่อ้อมกอดนี้ 



“อย่า...ค่ะ....”

“ผมมองไม่เห็นคุณด้วยซ้ำ......สิ่งที่ผมทำได้มีเพียงแต่สัมผัสและจิตนาการเท่านั้น”

เขาพูดพร้อมกับสัมผัสเบาๆ ที่เส้นผม   พร้อมกับไล่มือแตะที่หน้าผาก    นิ้วโป้งทั้งสองไล้จากหัวคิ้วจนสุดปลาย

และลงมายังเปลือกตาทั้งสอง  นิ้วชี้ที่จับสันจมูก  จนถึงริมฝีปากและแก้ม   จากนั้นก็เลื่อยลงมาถึงคางและต้นคอ

“อึก... พอแล้วค่ะ  ฉันว่าคุณคงจินตนาการได้เพียงพอแล้ว........”

ผมไม่อยากให้เขาแตะไม่มากกว่านี้   ดังนั้นผมจึงลุกขึ้น  เพื่อให้เขาหยุด 

อาจเป็นเพราะแผลที่อยู่บริเวณต้นคอทำให้ผมไม่กล้าที่จะให้เขาสัมผัสและให้เขารู้สึกขยะขะแยงก็เป็นได้

“ฉันรู้มาว่าคุณชอบน้ำทะเล  วันนี้ฉันตั้งใจจะพาคุณออกไปรับแดดที่ชายทะเลนะคะ”

ผมพูดออกไปเพียงเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ

“ได้สิ............”  นั้นเป็นเสียงคุณคริส และทำให้ผมแอบดีใจเล็กๆ ที่เธอยอมออกมากับผม

“เออ...เธอชื่ออะไรนะ  ฉันขอโทษที่ลืมถามชื่อเธอไป.......”

“ค่ะ..........ฉันชื่อมิค...กี้.....” ผมตอบออกไป

“นั้นฉันขอออกไปเตรียมอาหารให้คุณก่อน  แล้วพอทานเสร็จเราค่อยออกไปเดินกันนะค่ะ”



“ป้าโรสๆ  เตรียมอาหารให้ผมหน่อย......”

“ได้ค่ะ...คุณมิค...”

“ป้า......ครับ...ถ้าไงเตรียมร่มให้ผมด้วยนะ ผมกับคุณคริสจะออกไปเดินรับลมที่ชายทะเลหน่อย”

“ว้ายๆๆๆๆ  คุณมิค.....เธอยอมออกมาจากห้องแล้วหรือค่ะ......เดี๋ยวอิฉันต้องบอกคุณนายด้วย....”  ว่าแล้วเธอก็พาร่างอวบๆๆ วิ่ง
ขึ้นบันได เพื่อจะบอกข่าวดีให้กับป้าแอน



ส่วนผมก็กลับเขาไปยังห้องของคุณคริส  เพื่ออ่านหนังสือพิมพ์ และหนังสืออื่นๆๆ ให้เธอฟัง

เมื่อก่อนเธอใช้เวลาอยู่ในห้องทำงาน ซึ่งเป็นเปลี่ยนเป็นห้องนอน  และเธอใช้ติดต่องานผ่านจากห้องนั้น

โทรศัพท์เป็นสิ่งเดียวที่เธอให้ติดต่อกับเพื่อนซึ่งเป็นกรรมการให้บริษัท  แต่ผมก็ไม่เคยเห็นเพื่อนเขามาเลย





“อาหารมาแล้วค่ะ คุณคริส”  ผมบอกเขาไป

“วันนี้เป็นสเต็กเนื้อค่ะ   มีซ้อมว่าอยู่ด้านขาว  และมีดหั่นเนื้อวางอยู่ด้านซ้าย ตรงกลางเป็นจานสเต็ก”

ทุกมื้อผมจะเป็นคนบอกว่าสิ่งใดวางอยู่ตรงไหน  ซึ่งเขายอมที่จะรับฟังโดยดี 

และบางมื้อเขาก็เชื้อเชิญผมร่วมวงด้วย



ผมให้เขาเกาะที่แขนและพาเขาเดินออกนอกห้อง  มือข้างหนึ่งก็ใช้จับไม้

แต่อาจจะเป็นครั้งแรกที่เขาต้องเดินออกมาไกลๆ  ทำให้ดูน่าอึดอัดไปซะหมด

“คุณคริส  ฉันเป็นพยาบาล  ได้รับการอบรมให้ดูแลเด็ก คนป่วย และคนชรามาอย่างดีนะคะ ดังนั้นคุณลองไว้ใจฉันแล้วให้ฉันพา
คุณไปสิ”  ผมพูดเมื่อเห็นเขาเหมือนเริ่มจะเปลี่ยนใจ

“แต่คุณไม่ได้ฝึกให้ดูแลคนพิการใช่ไหมหล่ะ” น้ำเสียงออกแบบประชด

“ฉันได้รับการฝึก มาทุกรูปแบบค่ะ....” 




เราเดินออกมาจนถึงถนนเล็กๆ  จากตัวบ้านออกมายังชายทะเล........ตั้งแต่ผมมาอยู่นี่ ผมยังไม่ได้แวะมาเลย

นี่เป็นครั้งแรกที่เห็น........

“สวย..จัง.....”  ผมอุทาน กับภาพดวงอาทิตย์ที่กำลังลอยขึ้นเหนือผิวหน้า   บรรยากาศอุ่นๆ ที่อยู่รอบๆ

เสียงทะเลที่สาดกระทบกับพื้นทราย ทรายทอดตัวยาวสุดสายตา  น้ำใสๆๆ ที่กระทบแบบไม่มีวันหยุด

“...มิคกี้..คุณชอบทะเลหรอ”

“ค่ะ...ฉันชอบ...เพราะให้เมืองมีแต่รถ และตึก...”

เราเดินลงมาถึงพื้นทราย   “มิคกี้...คุณรอผมตรงนี้นะ...”  เขาบอกพร้อมกับย่างเท้าไปข้างหน้า  และหยุดยืนอยู่ตรงนั้น

ใบหน้าที่เชิดขึ้นเพื่อรับอากาศที่บริสุทธิ์

ภาพที่ผมเห็นคนชายคนหนึ่งกำลังซึมซับบรรยากาศและเสียงต่างๆๆ ที่ดังเข้ามาในโสตประสาทของเขา  ชายที่ยืนด้วยท่าทีมั่งคง
มีความมั่นใจเต็มเปี่ยม......เป็นเหมือนภาพวาดของจิตกรก็ว่าได้ 

ผมยืนรอและสัมผัสบรรยากาศไปพร้อมกับเขา.......เป็นเวลานาน

“มิคกี้....ผมเหนื่อยแหละ..คุณจะพาผมขึ้นบ้านได้ไหม...”

“ได้ค่ะ......”

ผมเดินเข้าไปยืนเคียงข้าง  จะจับมือเขาเพื่อพาเดิน   

แต่เขาได้ตรึงใบหน้าของผมไว้กลับฝ่ามือทั้งสอง 

เขาก้มลงจูบที่ริมฝีปากของผมอย่างแผ่วเบา  เป็นสัมผัสที่ไม่น่ารังเกียจแต่หอมหวานมากเช่นกัน

ปลายลิ้นที่เข้ามาเพื่อนค้นหาบางอย่าง และเมื่อเจอก็จะไปปล่อยไปง่ายๆ

“อย่า...”  นั้นเป็นเสียงผม  ที่แทบจะไม่ได้ยิน

เขาจุมพิตผมเป็นเวลานานจนผมเริ่มที่จะคล้อยตาม 

แต่เขาก็ปล่อยผมให้หลุดจากการเกาะกุม...................



เป็นช่วงเวลาดีๆๆที่เราทั้งคู่มาที่ทะเล  แม้ว่าผมจะสำนึกได้ว่าเขาคงอยากมีใครสักคนที่ดูแลและช่วยเหลือเขาซึ่งถ้าเป็นแฟนเขา
จะดีสักแค่ไหน  ผมมันเพียงแค่ตัวแทนของแฟนเขาเท่านั้น และถ้าเขารู้ว่าผมเป็นชาย คงไม่มีอะไรแบบนี้เกิดขึ้นแน่น...




ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจนะคะ..........ฝากติดตามตอนต่อไป
จากรักหวานแวว  กลายเป็นโรแมนติด ซะงั้น  เหอะๆๆๆๆ

[POPEA]

ชอบๆ เรื่องแบบนี้
จุ๊บกันแล้วด้วย
รอเวลาเมื่อคริสรู้ว่ามิคเป็นผู้ชาย รอตอนต่อไปจ้า +1

[Karn12]

น้องมิคโดนจูบแล้ว

[♠DekDoy♠]

ถ้ารู้ความจริงคงไม่อาละวาดหรอกมั้งเนอะ
หวานนะแต่ทำไมเราเศร้าอ่ะ 

[Pigstar]

วะ วะ วะ ว้าว ว ว

สนุกอ่าครับ อ่านได้เรื่อยๆๆไม่

มีติดขัดเลย ชอบครับ ชอบ

ว่าแต่แอบสงสัยครับว่า ตอนตอ่ไป

จะ.....มาเมื่อไหร่หว่า(เหมือน แอบเร่ง หุหุ)

อ่อ ผมว่าตรง "เพราะให้เมืองมีแต่รถ และตึก "

น่าจะเป็น "เพราะในเมืองมีแต่รถ และตึก" มากกว่านะครับ

โอ๊ะ!! นอกเรื่องไปไกลเอาเป็นว่า ผมจะรออ่านตอนต่อไป

นะครับ

[fuku]

เราว่าสรรพนามมันแปลกๆ
สรรพนามบุรุษที่ 2(ใช้เรียกคนที่สนทนาด้วย) ใช้คำว่าเธอ เหมือนกันหมดทั้งสองฝ่าย
อ่านแล้วเลยงงๆ ค่ะ

หาคำมาแทนให้ต่างกันเลยดีกว่า

[Mr.Maxcup]

อ่ะๆๆๆๆ

แอบหวานกันซะแล้ววววววววววววววววววว

[pp4]

สนุกดีค่ะ
แอบมีหวานกันเล็กน้อย
มิคนี่มากความสามารถจริงๆ 555

[missu2]

 :ped149:เป็นกำลังใจให้

รออ่านตอนต่อไปด้วยจ๊ะ

[ิbenejeng]

สนุกดีคะ มาต่อเร็วๆนะคะ

[modYlove]

ถึง  เพื่อนๆๆ ชาวเล้าเป็ดค่ะ

ขอบคุณสำหรับคำแนะนำจากใจจริง  ที่จริงดีใจมากๆๆ ที่มีคนแนะนำ เพื่อการพัฒนาทีดีขึ้น
คุณเพื่อนๆ เขียนมากเท่าไหร่ยิ่งทำให้ เราอยากพิมพ์ตอนต่อเร็วๆ เท่านั้น (เหมือนบังคับเลย  หุ หุ หุ)

ตอนนี้อาจจะยาวสักหน่อยนะคะ  ไม่รู้จะขี้เกียจอ่านกันหรอเปล่า  แต่เรื่องดำเนินมาได้ครึ่งทางแล้วค่ะ

ถ้าไงรบกวน  ติดตามกันต่อไปเรื่อยๆ นะคะ 





ตอน3

วันนี้หมอนัดคุณคริสเพื่อตรวจเส้นประสาทตาหลังจากที่ได้รับความกระทบกระเทือน

การนัดพบแพทย์นั้นโดยปรกติจะนัด 2 อาทิตย์ครั้ง... โดยแพทย์จะนัดพบที่โรงพยาบาล

แต่ในกรณีของคุณคริส แพทย์ต้องมาพบที่บ้านเนื่องจากช่วงเวลาที่ผ่านมาเขาไม่เคยจะออกนอกบ้านเลย

แต่เวลานี้ผมกับคุณคริสกำลังเตรียมตัวที่จะออกไปพบแพทย์ที่โรงพยาบาล

เราได้โต้แย้งเหตุผลที่เราต้องออกเดินทางไป  ซึ่งคุณคริสก็ให้เหตุผลให้ส่วนของเขาเหมือนกัน

“ฉันไม่คิดจะออก......คุณก็แค่โทรเรียกหมอมาก็เท่านั้น”

“คุณคริส..คุณไม่คิดจะออกไปเจอโลกภายนอกบ้างหรือ...” ผมพูดด้วยความระอา

“ไม่...ฉันอยู่ของฉันแบบนี้ก็ดีแล้ว.....”

“ถึงคุณจะไม่ชอบ...แต่คุณต้องคิดถึงส่วนร่วมมั่งสิ....หมอไม่ได้มีคุณเป็นคนไข้คนเดียวสักหน่อย........”

“ฉันมีเงิน....ฉันจ่ายค่าเสียเวลาอย่างงาม...”

“ปัญหามันไม่ใช่เรืองเงินหรอก.....เมื่อเดินทางมาหาคุณ....คนไข้ที่ต่อจากคุณก็ต้องถูกเลื่อนออกไป..”

“.........................”

“แล้วถ้าเกิดมีเคส ด่วนขึ้นมาก.....คุณหมอเขาจะแย่เอานะ.......”

“....แล้วคุณจะให้ผมทำอย่างไง.......”

“.......เอางี้สิ .....คุณก็แต่ตัวและออกไปพบหมอกับฉัน.......ฉันจะขับรถเอง...เสร็จแล้ว  ฉันจะพาคุณเดินที่สวนใกล้ๆๆ...”

“คุณจะพาผมเดิน...คุณไม่กลัวคนดูถูกหรอ...ผู้หญิงทุกคนเขาก็ต้องการเดินกับคนที่สมบูรณ์ทั้งนั้น”  คุณคริสพูดพร้อมแสดง
สีหน้าเจ็บปวด



ผมตัดสินใจเดินไปหลังเก้าอี้ที่เขานั่งอยู่ และทาบมือลงบนไหล่ทั้งสอง

“....คุณอย่าดูถูกตัวเองอย่างนั้นสิ.....ฉันพร้อมจะเดินไปกับคุณแน่นอน....”  เขาเอื้อมมือมาจับหัวไหล่ตัวเองที่มือของผมทาบไว้   
และบีบมือเหมือนกำลังจะบอกว่า...คุณไม่ได้โกหกผมใช่ไหม........

“........นั้นผมจะแต่งตัว...คุณเรียกป้าโรส...ให้มาเปลี่ยนชุดผมหน่อย....”

“.....ได้ค่ะ..........”

ผมเดินออกไปเพื่อเรียกป้าโรสมาเปลี่ยนชุดให้คุณคริส  ซึ่งที่จริงผมก็สามารถเปลี่ยนได้...แต่ดูเหมือนคุณคริสจะอายๆๆ เพราะคิด
ว่าผมเห็นผู้หญิง  และป้าโรสแกก็เป็นแม่นมของคุณคริสด้วยเช่นกัน

+++++++++

“รถเตรียมพร้อมแล้วค่ะคุณคริส......เราไปกันเลยดีกว่า”  ผมเดินเข้าไปเพื่อจะพาเขาออกมายังรถที่จอดไว้หน้าตึก

“คุณมิคกี้...คุณใส่ชุดอะไรน่ะ...”  เขาถามเหมือนจะมองเห็นผม

“..อ้อ..ก็ชุดพยาบาลปกติ.......” 

“....นั้นผมอนุญาตให้วันนี้คุณใส่ชุดสบายๆ ได้......”

“  แต่...”

“นี่เป็นคำสั่ง....หรือคุณจะให้ผมเรียนหมอมาที่นี่แทนดี...”

เมื่อเป็นการต่อรองเล็กๆ น้อยๆ ซึ่งทำให้บรรยากาศในบ้านไม่ตรึงเครียดเหมือนแต่ก่อน

“.....แหมๆๆ คุณมิคกี้ค่ะ...ป้าโรสว่าตามใจ คุณคริสเถอะค่ะ  5555”

“......ใช่ๆๆ ป้าว่าหนูควรจะพักผ่อนมั่งนะ  ตั้งแต่มานี้มิคกี้ก็ยังไม่ได้พักเลยนี้จ๊ะ...” ป้าแอนเสริม

“....นั้น...รอแป๊ปนะ  เดี๋ยวให้มิคกี้เปลี่ยนชุดแป๊ป...”  ว่าแล้วผมก็เดินเข้าห้องเปลี่ยนเสื้อ



เราขับรถมาถึงตัวเมืองที่แอดอัดไปด้วยผู้คนที่กำลังเดินขวักไขว่.........

ผมได้เปลี่ยนเสื้อมาเป็นเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อน...พร้อมกับกางเกนยีนต์สีเข้ม...และรองเท้าผ้าใบที่เข้ากับชุด....เส้นผมถูกรวบไว้ด้าน
หลังและมัดพอหลวม

ส่วนคุณคริส  ใส่เสื้อเชิ้ตสีเทาอมแดงแขนสั้น...พร้อมกับกางเกงที่เข้ารูป  รองเท้าขัดมัน  พร้อมกับแว่นกันแดดยี่ห้อดัง ซึ่งรับกับ
ใบหน้าของเขา

+++++++++

แพทย์ที่เป็นเจ้าของคนไข้ ได้บอกรายละเอียดกับผมว่า.....อาการที่เส้นประสาทตานั้นดีขึ้นตามลำดับ  และมีโอกาสที่จะผ่าตัดได้
แต่แพทย์ก็ไม่สามารถระบุได้ว่าเมื่อผ่าตัดแล้วจะกลับมาเห็นดังเดิมได้มากน้อยแค่ไหน  อาจอยู่ที่กำลังใจของคนได้ด้วยเช่น
เดียวกัน......ซึ่งหน้าที่ผมคือการให้กำลังใจคุณคริสเพื่อเขาจะได้มีแรงผลักดันที่จะผ่านตัดและมองเห็นอีกครั้ง



ตอนนี้ผมกับคุณคริสเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน......ส่วนอารมณ์ร้อนๆ นั้นผมไม่ค่อยได้เห็นเท่าไหร่แล้ว  อาจเนื่องจากผมไม่ค่อยจะ
ประคบประหงมคุณคริสมากเท่าที่ควร อะไรที่เขาทำเองได้ ผมจะไม่เข้าไปช่วยเหลือ ตอนนี้คุณคริสสามารถเดินเองภายให้
บริเวณได้แล้วเช่นกัน......ซึ่งนั้นทำให้ป้าแอนดีใจเป็นอย่างมาก



“...มิคกี้....คุณพาผมไปร้านอาหารหน่อยสิ..ผมหิวแล้ว...”  นั้นเป็นเสียงคุณคริสเมื่อเราเข้ารับการตรวจเสร็จเรียบร้อย

“....คุณอยากให้พาไปที่ไหนดีค่ะ...”

“....มิคกี้....คุณคิดว่าร้านไหนน่าสนใจ..ก็พาผมเข้าแล้วกัน...”

“....ได้ค่ะ....”  ผมขับรถวนอยู่ที่สี่แยกกลางเมืองใหญ่...และเห็นร้านอาหารแห่งหนึ่ง  ซึ่งไม่ใหญ่นัก แต่ตกแต่งดูมีคลาส....ผมจึง
พาตัวเองและคุณคริส เข้าไปในร้านนั้น 



ภายนอกและภายในร้านตกแต่งได้อย่างเป็นกันเอง  ซึ่งถ้าคุณคริสเห็นคงไม่ยอมเข้าแน่  เพราะมันอาจจะไม่เหมาะกับฐานะของ
เขา.....ผมอมยิ้มเหมือนนึกว่าจะเป็นอย่างไงถ้าเขาเห็นร้านนี้

“เรานั่งตรงนี้ดีกว่าค่ะ.....” คุณคริสเดินเกาะแขนผมจะพาตัวเองนั่งลงที่โต๊ะตัวหนึ่งภายในร้าน

กลิ่นของร้านอบอวลไปด้วยกลิ่นเครื่องเทศอ่อนๆ  และกลิ่นขนมปังอบก็โชยกลิ่นแตะจมูกยิ่งนัก  ถือว่าเรียกน้ำย่อยได้เลยที่เดียว

“มิคกี้....คุณสั่งอะไร  ผมก็เอาอย่างนั้นแล้วกัน...”

ผมนั่งมองรายการอาหารที่เปิดแล้วเปิดอีก  ภาพให้เมนูทำให้ผมอยากจะเลือกแทบทุกอย่าง ติดอยู่ที่ว่ากินไม่หมด

ผมจึงตัดสินใจเลือกอาหารที่จะคิดคุณคริสน่าจะทานได้ด้วยเช่นกัน

“เอาสเต็กเนื้อแกะ...ขนมปังกระเทียม...และไวน์ขาว ” 

ระหว่างที่เรากำลังรออาหาร เสียงโทรทัศน์ก็ประกาศข่าวเรื่องที่เศรษฐีบ่อน้ำมันสลัดรักแฟนคนปัจจุบัน

และประกาศจะทำหนังร่วมกับชาวต่างชาติ.......



......ดูสิเธอ...ฉันว่าแล้วว่าคบกันไม่ยืดหรอคู่นี้......  นั้นเป็นเสียงซุบซิบกันซึ่งกำลังพูดถึงแฟนเก่าของคุณคริสนั้นเอง

ผมพยายามสังเกตสีหน้าที่อารมณ์ของเขา.....แต่ไม่มีสิ่งใดแสดงให้เห็นเลย  (เก็บสีหน้าเก่งจัง)

อาหารมือนั้นเราทานกันแบบเงียบๆ  ปล่อยให้แต่ละคนคิดเรื่องของตัวเอง......



.........หลังจากเสร็จภารกิจ  เราออกจากร้านและตรงไปยังสวนสาธารณะซึ่งอยู่ระแวกใกล้เคียงกัน.....บรรยากาศร่มรื่น....มีเสียง
นกร้อง...และคนที่ทำกิจกรรมต่างๆๆ บริเวณนั้น  ผมอาสาที่จะพาคุณคริสเดิน....โดยที่ไม่ต้องใช้ไม้ค่ำ....

ซึ่งผมคิดว่านั้นจะทำให้คนมองเราน้อยลง......และคุณคริสเองก็พอใจที่จะไม่เป็นเป้าสายตาใคร

ระหว่างเดินผมก็อธิบายบรรยากาศโดยรอบ ให้ฟัง แม้แต่กิจกรรมเล็กๆ น้อยๆ ที่คนเหล่านั้นทำกัน........

ผมพาคุณคริสเดินมาถึงสระน้ำพุซึ่งมีรูปเทพีเสรีภาพ ตั้งอยู่ตรงกลางและที่ปลายครอปเพลิงมีน้ำพุไหลออกมา

“คุณคริสนั่งอยู่ตรงนี้ก่อนนะ....เดี๋ยวจะไปซื้อน้ำมาให้...”   เขาพยักหน้ารับ   



น้ำสองแก้วถูกหิ้วมาในมือ  “คุณคริสได้แล้ว.....นี่น้ำ...”

เขารับพร้อมกับจับมือผมไว้  “มิคกี้...คุณสัญญาได้ไหมว่าคุณจะอยู่กับผมตลอดไป”

“..........................” ผมได้แต่นิ่งเงียบ

“มิคกี้............คุณทนอยู่กับคนอารมณ์แบบผมได้ไหม......ผมรู้สึกว่าผมอาจจะชอบคุณ...” น้ำเสียงนั้นจริงจัง

ผมได้เพียงแค่มอง  แต่ไม่สามารถตอบได้    เพราะเขากำลังสารภาพรักกับผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา

ไม่ใช่ผมซึ่งเป็นผู้ชายคนนี้.........และถ้าเขารู้  เขาจะไม่พูดเช่นนี้  อาจจะรังเกียจผมเลยก็ได้.......

“...................”  ผมไม่พูดอะไร

“......ผมรู้ว่าอาจจะเร็วเกินไป....แต่อย่างน้อยช่วงเวลานี้ผมขอให้คุณอยู่กับผมได้ไหม........”

“...........ฉันสัญญาได้เพียงว่าฉันจะอยู่กับคุณจนกว่าคุณจะหาย  และจะไปเมื่อคุณไม่ต้องการฉันค่ะ....”  ผมพูดได้เพียงเท่านี้
จริงๆ

++++++++++++++




เพราะเรื่องเมื่อกลางวันทำให้ผมนอนไม่ค่อยหลับ  ผมเลยตัดสินใจออกมาเดินเล่นที่ชายทะเล
เพื่อรับบรรยากาศ.....
....แสงจันทร์ทอดตัวเหนือผิวน้ำ....ระลอกน้ำเหมือนกับเต้นระบำต้อนรับของการมาเยือน
ของดวงดาวบนฟากฟ้า..........เสียงซ่าๆๆ คือเสียงดนตรีที่บรรเลงเฉลิมฉลองการมาเยือนอีกครา
“มิคกี้..คุณออกมทำอะไรที่นี่นะ...........”  ผมสะดุ้งกับเสียงดุที่อยู่ด้านหลัง      ทำไมผมได้ยินเสียงเขาเดินมานะ
“ผมถามว่าคุณมาทำอะไรที่นี่..........”  เสียงดุคำรามอย่างคนเดือดดาล ยังคงอยู่
“...ฉันแค่นอนไม่ค่อยหลับเลยออกมารับลมเล่นนะ..”  ผมตอบออกไป
“...ถึงแม้ว่าผมจะเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้...และชายทะเลนั้นไม่ใช่...แล้วยิ่งคุณเป็นผู้หญิงด้วยแล้ว..เกิดมีอะไรเกิดขึ้นมันจะเป็นอันตราย........ดังนั้นผมขอสั่งให้คุณกลับขึ้นบ้านและอย่าออกมาเดินเล่นแบบนี้อีก....”
ผมมองเขาแบบงง  อาการเหนื่อยหอบ  และเท้าเปล่า ทำให้ผมคิดว่าเขาคงออกมาตามหาผม...ทั้งที่ไม่มีไม้ค้ำเนี้ยนะ....
ทำไม่ถึงแบบเป็นแบบนี้ไปได้  เขาเป็นห่วงผมจริงๆ ใช่ไหม.....
“ฉันขอโทษค่ะ........ฉันไม่ได้ตั้งใจ.........”  เขาเดินเข้ามาตามเสียงและยืนอยู่ตรงหน้าผม
“มิคกี้...คุณรู้ไหมผมเป็นห่วงคุณนะ....อย่าทำให้ผมต้องกลายเป็นคนที่ไม่ได้เรื่องอีก....ผมกังวลเมื่อคุณไม่อยู่ใกล้ๆๆ”
เขาค่อยๆๆ ก้มลงจูบที่เปลือกตา...และไล่ลงมาที่ริมฝีปาก........
“อย่า.....อย่าจับ....”
“ทำไม....คุณรังเกียจผมนักหรอ........”
“เปล่า...เพียงแค่มิคมีรอยแผลเป็นซึ่งไม่อยากให้คุณสัมผัสเท่านั้น”
“แผลเป็นที่ไหนหละ”
“ต้นคอ”  ขนาดที่เราจูบนั้น บทสนทนายังคงเกิดขึ้นเรื่อยๆ
เขาได้ยินดังนั้นมือก็เลื่อยลงมาที่ต้นคอ.....และเริ่มสัมผัสรอยบาดแผลที่เป็นแนวยาว
มือร้อนของคุณคริสลากจากปลายบนสุดของแผลลงมาถึงปลายล่างของแผล
เขาก้มจุมพิตที่บาทแผลนั้น   “คุณรู้ไหมบาดแผลคุณไม่ได้น่ารังเกียจเลย.....”  ผมอยากจะขอบคุณเขาจากใจเช่นกัน
เพราะคำพูดของเขาทำให้ผมรู้สึกผูกพันกับเขามากยิ่งขึ้น
ผมโอนอ่อนตามแรงกดดันที่วาบหวานผ่านมาทางริมฝีปากเขา.....
เราจูบสลับไปมาจนได้ยินเสียงคนเมาเข้ามาใกล้........
เราตัดสินใจที่จะกลับเข้าไปในตัวบ้าน..........
++++++++++++++++++++++++

[Noi]

ชอบเรื่องนี้อ่ะ  ขอหวานๆ น่ารักๆ ไม่เศร้านะค่ะ

[taroo]

มาต่อไวๆๆๆนะคับ รออ่านอยู่นะคับ

[Pigstar]

ถึงความแตกเรื่องมิคไม่ใช่ผู้หญิง

ก็อย่าทะเลาะกันเลยนะครับ

แบบว่ากำลังหวานเลย ผมไม่อยากให้ผิด

ใจกันน่ะ

[POPEA]

ไม่ขี้เกียจอ่านเลยค่ะ ยาวแค่ีไหนก็ชอบอ่าน~ จะติดตามเรื่อยๆ แน่นอน
ชอบเีืรื่องนี้ค่ะ หวังว่าตอนรู้ความจริงจะไม่มาม่ามากนักนะ รอตอนใหม่ค่ะ

[modYlove]

รอแป๊ปนะค่ะ เจอกันวัจี้แน่นอนค่ะ. ??เข้ามา กทม. มาดูบ้าน อ่ะกลัวน้ำท่วม  ขอบคุณนะค่ะ