มาต่อให้จบครบ นะคะ นักอ่านที่น่ารักทั้งหลาย
วันนี้ก็ราตรีสวัสดิ์ค่ะ
สามวันเต็มๆ ที่มิคยึดห้องของผม ซึ่งผมก็ต้องระเห็จออกไปอยู่ห้องอื่น
แต่ผมว่าก็ดีเหมือนกันเพราะเครื่องใช้ เสื้อผ้าก็ยังอยู่ที่เดิมเลยทำให้ผมมีโอกาสเข้ามาหามิคได้บ่อยๆ
โดยผมก็อ้างนู่นี้ไปเรื่อย ก็แค่อยากได้ยินเสียงบ้างก็เท่านั้น
สามวันที่ผ่านมาผมทุ่มเทดูแลเขาเต็มที่เช่นกัน ซึ่งเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ก็ไม่พูดอะไรเช่นกัน
หลังจากวันนั้น เจ้าเน็ตก็มาเยี่ยมมิคมากขึ้น และเข้ามาคุยธุระเรื่องบริษัทกับผม
ผมดีใจนะที่เขายิ้มได้ ฟังจากน้ำเสียงสดใสขึ้นเยอะๆ
ทุกวันที่เน็ตเข้ามาที่บ้านก็มักจะหอบหิ้วของฝากมาให้มิคบ่อยๆๆ
จนบางครั้งผมก็อดหวงไม่ได้ ....อาจเป็นเพราะผมรู้ว่าเจ้าเน็ตมันเป็นคนแบบไหน....
“ป้าแอนครับ....วันนี้เน็ตว่าจะชวนมิคกับพี่คริส ออกไปขับรถเล่นนะ...”
นั่นเป็นเสียงที่เจ้าเน็ตกำลังออดอ้อนขออนุญาตพามิคออกไปเที่ยว
ผมได้ยินอยู่แต่ไกล ซึ่งตอนนี้มิคกำลังช่วยผมเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่
“มิค...อยากไปไหมล่ะ...ได้ยินที่เจ้าเน็ตคุยกับแม่แล้วนิ” ผมถามอย่างอยากรู้
“...ผมต้องดูและคุณคริส....แต่ถ้าคุณจะไปผมก็จะไปเป็นเพื่อนครับ...”
“พี่คริส.......พี่คริส ผมจะมาพาพวกพี่ออกไปขับรถแล่น...ไปกับผมนะ....ไปเที่ยวกัน....” ตะโกนมาแต่ไกลเลยเสียง
พรึบ!!! เสียงเปิดประตู อย่าว่าแต่เคาะเลย เจ้าเน็ตไม่เคยคิดอะไรแบบนั้นได้หรอกครับ
“พี่คริส มิค ไปขับรถเล่นกัน...”
“คุณคริสจะไปไหมครับ...”
“อ้อ....แล้วแต่มิคละกันยังไงวันนี้เราก็ว่าง...”
“คุณเน็ต นั้นขอผมเปลี่ยนชุดแป๊ปนะครับ..ส่วนคุณคริสเดี๋ยวผมกลับมารับ...” ว่าแล้วเสียงเดินของมิคก็หายไปจากห้อง
“พี่คริส...ผมได้ข่าวว่าแฟนพี่ประกาศจะกลับมาคืนดีกับพี่อ่ะ........พี่จะเอาไงต่อ...” เจ้าเน็ตกระซิบ
“....หรอ...พี่ไม่เห็นรู้เลย...”
“.........โห้พี่ไม่รู้ไร หล่อนประกาศว่าพี่ขอร้องให้เธอกลับมารักพี่...หล่อนยังบอกอีกว่า...พี่พร้อมแต่งงานกับเธอด้วย...”
ผมได้แต่ฟังข่าวซึ่งไร้สาระมากสำหรับผม จากปากเจ้าเน็ต
“....พี่ ถ้าพี่ไม่ตัดไฟแต่ต้นลม แล้วเรื่องมิคก็ยังไม่เคลียร์แบบนี้ ...ผมก็ช่วยอะไรไม่ได้นะพี่....”
“.............................”
“แต่ถ้าพี่ยังคิดว่าจะกับไปคบกับหล่อน....ผมขอมิค...เหอะๆๆๆๆๆ” เสียงหัวเราะก้องห้องและค่อยจางหายไป
จนผมรู้ว่าอยู่คนเดียวแล้ว
“ชิ.......เจ้าเน็ต แกอยากตายเร็วแน่ๆ.....” ผมคิด ............กว่ามิคจะกลับมาคุยได้ก็ลำบากแหละ......
แกยังจะเอาของๆๆ ฉันไปอีก.........อย่าหวังเลย......
ครั้งนี้ผมจริงจังมากกับเรื่องของมิค........และผมมีความคิดว่าจะลองเข้ารับการผ่าตัด เหมือนอย่างที่มิคชอบพูดเสมอ...
มิคเชื่อว่าผมต้องหาย ซึ่งผลออกมาแล้วไม่ใช่ ก็เป็นอะไรที่ยากจะยอมรับเช่นกัน.......และชีวิตตอนนี้ของผมก็เพียงพอแล้ว ถึงจะ
มองไม่เห็น แต่ได้คนรู้ใจมาอยู่ใกล้ๆ ผมก็พร้อมที่จะเดินบนทางที่มืดมิดนี้
+++++++++++
“มิคๆๆ มาดูเสื้อตัวนี้ดิ....สวยใช่ป่ะ...” หลังจากที่เขาขับรถเข้ามาให้ตัวเมืองแล้ว
เจ้าเน็ตก็อาสาพามิคไปช้อปปิ้งมันบอกผมว่า มันทนไม่ได้ที่จะเห็นมิคใส่แต่ชุดพยาบาล
มันให้เหตุผลว่า ทีนี่เป็นบ้าน ไม่ใช่โรงพยาบาล นะ การแต่ตัวก็ให้ดูสบายตาหน่อย...
ซึ่งผมไม่เคยคิดเลย เป็นเพราะเรื่องสายตาของผมก็ได้
สองคนนี้ดูสนิทสนมกันเร็วเป็นเพราะวัยที่ใกล้เคียงกันก็เป็นได้ ซึ่งอายุของผมก็มากกว่าเข้าทั้งสองเกือบครึ่งรอบ
ดังนั้นอะไรที่ทำให้เขาสบายใจผมก็อยากจะทำเช่นกัน
+++++++++++++
“มิค...มาดูเสื้อตัวนี้มะ..” เสียงคุณเน็ต เรียกให้ผมเดินเข้าร้านเสื้อ ซึ่งคนที่ยืนอยู่ข้างๆ ผมคือคุณคริส
ผมเดาว่าคุณคริสคงลำบากใจที่ต้องมาเดินแบบนี้ แต่เขาก็ไม่พูดสักคำ....ยิ่งทำให้ผมเกรงใจเข้าไปใหญ่
“ไปสิมิค..เจ้าเน็ตเรียกนะ...” เขาส่งยิ้มเล็กๆ ให้ผม
ผมจึงเดินพาเขาเข้าร้านพร้อมกัน
“คุณเน็ตพอเถอะครับ....ผมว่าเราไปหาอะไรอร่อยๆ กินแทนดีกว่า ผมเมื่อยแหละ...”
คุณเน็ตมองหน้าผม และคุณคริสอย่างรู้ใจ
“นั้นเราไปหาอะไรอร่อยๆๆ กินกันดีกว่า...” ว่าแล้วเจ้าตัวก็เดินนำลิ่ว ไปยังร้านอาหารให้ละแวกนั้น
“รู้ไหมร้านนี้ขึ้นชื่อเลยน้า มีของอร่อยๆ เยอะด้วย...” คุณเน็ตบรรยายรายการอาหารที่ขึ้นชื่อของร้านให้ฟัง
ร้านที่เราเดินเข้าเป็นร้านที่จัดได้ว่าหรูหราเลยครับ.....ถ้าเป็นผม คงไม่มีโอกาสเข้าร้านแบบนี้แน่นอน...
กระจกใสที่มองเห็นด้านนอกถูกทำเป็นผนังทุกด้าน แสงไฟสีส้มอ่อนช่วยทำให้สบายตา
เราสั่งอาหารโดยที่คุณเน็ตเป็นคนเลือกรายการ ซึ่งจัดได้ว่าเยอะไม่ใช่เล่น.......
“ผมขอตัวเข้าห้องน้ำสักครู่...” ผมขอตัวแล้วเดินออกมาจากโต๊ะอาหาร
“พี่คริส....ผมเคยบอกพี่ยังว่ามิคอ่ะ หล่อ ไม่ๆๆ น่ารักมากกว่า....”
ผมทำหน้าดุๆ ใส่เจ้าเน็ต ซึ่งก็ไม่ทำให้มันเกรงกลัวได้
“พี่ๆ หน้ามิคเนี้ยเป็นแบบ จัสติน บีเวอร์ เลย...ยิ่งไว้ผมยาวได้ด้วยแล้ว น่ารักไปอีกแบบ...” ผมได้แต่นึกภาพก่อนที่ผมจะมองไม่
เห็น ............ห๊ะ ...ผมยังตกใจเลย...ถ้าเค้าเหมือนจัสตินจริงๆ ผมว่าเจ้าเน็ตคงหลงเสน่ห์ไปแล้วแน่ๆ
“เน็ต.....อย่าทำให้มีอารมณ์ได้ป่ะ....” ผมบอกแบบเหี้ยมๆ
“อะไรพี่มีอารมณ์แล้วหรอ” “อารมณ์อยากฆ่าแกไง ไอน้องบ้า...”
“คุยอะไรกันครับเห็นน่าสนุกเชียว” เสียงที่แทรกขึ้นมากกลางวงทำให้เราสะดุด
“เปล่าๆๆ ผมเจ้าคุยกับพี่คริสเรื่องดารา นักร้องนะ มิครู้จักจัสติน บีเวอร์ป่ะ..”
“เออ ...ผมได้ค่อยได้ดูทีวีเท่าไหร่นะครับ....ขอโทษด้วย..”
“มิคอย่าฟังเรื่องไร้สาระจากเจ้าเน็ตเลย มันก็เลื่อนลอยแบบนี้ประจำแหละ...” ผมว่าสำทับเจ้าเน็ตอีกแรง
อาหารมือนี้เต็มไปด้วยความสนุกสนานที่เจ้าเน็ตสามารถเรียกเสียงหัวเราะได้ดีทีเดียว
พลอยทำให้ผมกับมิคได้คุยกันมากขึ้นด้วย.....วันนี้ต้องขอบคุณเจ้าเน็ตแล้ว....
เรากลับมาถึงบ้านพร้อมกับถุงเสื้อผ้าที่มิคและเน็ตเป็นคนเลือก แต่เงินผม ซึ่งผมเต็มใจอย่างยิ่ง
“คุณคริสหลับยังครับ....”
“ยัง ...เข้ามาก่อนสิ...”
“เออ.....ผมเห็นเสื้อตัวหนึ่งเหมาะกับคุณนะครับ เลยเลือกมาด้วย...เออ....ถ้าไง....”
“เอามาใกล้ๆๆ สิ.......”
“ไม่รู้คุณจะชอบหรือเปล่า...เป็นสีฟ้าเข้ม.....”
เขาจับมือผมแล้วจูบที่หลังมือ “มิค....ขอบใจนะ...” หน้าผมแดงขึ้นมาทันที ซึ่งถ้าเขาเห็นหน้าผมคงแย่เหมือนกันเพราะผม
รู้สึกเป็นจะเป็นไข้เมื่อเขาทำแบบนี้.....
“นั้นราตรีสวัสดิ์นะครับ.....” ผมกล่าวราตรีสวัสดิ์และเขย่งจุ๊บที่หน้าผาก ก่อนกลับไปนอนที่ห้อง...
ปล.ใกล้จบแล้วค่ะน่าจะไปเกิน 3 ตอน เห็นจะได้นะคะ
เรื่องอาจจะดำเนินเร็วไป แต่ไม่ได้หมายความว่าอยากปั่นให้จบนะคะ
แต่ เราเป็นประเภท ไม่ชอบช้าๆๆ อ่ะ ใครที่ชอบแบบเร็วๆๆ ก็ลองอ่านดูนะคะ
แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ มาตัวและตอนแน่ๆ สัญญา
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
