ตอน 6
วันนี้ตลอดทั้งวันคุณคริสมีงานที่ต้องเคลีย์กับบริษัท ซึ่งตอนนี้คุณเน็ตได้กลับเข้าไปทำงานเรียบร้อยแล้ว หลังจากลาพักผ่อนมา
ได้หนึ่งอาทิตย์
ผมสังเกตว่าวันนี้ดูเขารีบร้อนเป็นพิเศษ ผมไม่เข้าใจว่างานที่เขาต้องรีบเคลีย์นั้นคืออะไร
เวลาเขาทำงานผมจะไม่เข้าไปวุ่นวาย.....แต่ถ้าเขาต้องการอะไรเขาก็จะสั่นกระดิ่งเรียก...
ซึ่งเวลาช่วงที่ว่างๆ ผมก็จะมาช่วยป้าโรสทำอาหาร หรือหยิบจับงานเล็กๆ น้อยๆ ทำเป็นการฆ่าเวลา
แม้ว่าป้าโรสจะบอกว่าไม่ต้องทำ แต่จะให้ผมอยู่เฉยๆ ก็กะไรอยู่
“...มิค...ทานเสร็จออกไปเดินเล่นริมหาดเน่อยสิ....” คุณคริสเอ่ยปากชวนหลังจากทานข้าวเย็นกัน
“ได้ครับ........”
เราทั้งคู่เดินออกมาจากตัวบ้าน มุ่งหน้าสู่ชายหาดที่ดวงดาวประกายทอแสงระยิบระยับ.......
ขณะที่ผมเดินไปพร้อมคุณคริส ผมดันไปนึกถึงเหตุการณ์วันที่เราอยู่ด้วยกันซะได้......
นับวันผมยิ่งจะบ้าไปใหญ่แล้ว.....บางครั้งผมก็หลงเข้าข้างตัวเองและชอบเอาคำพูดป้าแอนเก็บมาคิด
........ตั้งแต่วันที่เขาทำร้ายผม จนวันนี้เขาไม่สัมผัสผมอีกเลย แต่ผมรู้สึกได้ว่าเขาดูแลและเอาใจผมในบางโอกาส
ซึ่งผมยอมรับว่าตัวเองดีใจมากที่เขาทำดีกับผม .......
“..มิค ......”
“ห๊ะ ...ครับ...ว่าไงนะครับมิคไม่ค่อยได้ยิน..”
“ผมบอกว่าผมตัดสินใจจะเข้ารับการผ่าตัด ที่จริงผมอยากผ่าตัดนะแต่เปอร์เซ็นต์ที่จะมองเห็นมันก็ไม่มาก....แต่ตอนนี้ผมพร้อมที่
จะรับทุกอย่างแล้ว...” เขาหันมาพูด
“จริงหรอครับ....ผมดีใจจริงๆ ที่คุณจะเข้ารับการผ่าตัด....ผมมีความเชื่อนะว่าคุณต้องทำได้แน่ๆๆ...”
ผมตื่นเต้นกับคำบอกของเขาจริงๆ ผมเป็นพยาบาล และพยาบาลจะดีใจมากเมื่อคนที่เขาดูแลหาย หรืออาการดีขึ้น ซึ่งผมก็เป็น
คนหนึ่งที่คิดเช่นนั้น
ผมอยากได้เขากลับมาเป็นปกติ....ผมอยากเห็นเขาก่อนหน้าที่เขาจะมองไม่เห็น ชีวิตที่เขาเคยดำเนินมาทั้งชีวิต
“.....แต่ผมขอคำสัญญาจากคุณได้ไหมมิค...” เขาขอให้ผมสัญญา ซึ่งผมยินดีเสมอ
“...ได้สิครับ...แต่เรื่องอะไรหรือครับ...”
“....ถ้าผมผ่าตัดแล้ว ยังเกิดมองไม่เห็น คุณจะยังอยู่เคียงข้างผมได้ไหม....ผมขอเท่านี้...” นั้นเป็นคำขอที่ง่ายที่สุดก็ว่าได้
“คุณคริส ผมเป็นคนรักษาสัญญา....คุณเคยขอให้ผมอยู่ดูแลคุณ....ซึ่งตอนนี้ผมยังจะพูดคำเดิม ......ผมจะอยู่ดูแลคุณจนกว่า
คุณจะไม่ต้องการผมแล้วครับ....เมื่อถึงเวลานั้นคุณก็บอกผมได้เลย.....” นั้นเป็นคำพูดที่ผม
“.....ขอบคุณจริงๆ.....ผมมีวันนี้ได้ก็เพราะคุณนะมิค....”
เราสองคนเดินไปตามริมหาด โดยที่เขาได้เล่าเรื่องการทำงานและเรื่องต่างๆ ให้ผมฟัง ซึ่งผมก็เล่าเรื่องตัวเองบ้างเมื่อเขา
ถาม......ส่วนใหญ่ผมจะเป็นคนรับฟังมากกว่า.....
.......ที่จริงผมไม่เคยรำคาญหรือเบื่อหน่ายชีวิตในตอนนี้เลย.......ผมกับสนุกและมีความสุขกับป้าแอน ป้าโรส จริงๆ
ความรักที่ป้าแอน ป้าโรสให้มา เติมเต็มสิ่งที่ขาดของผม......ดังนั้นสิ่งที่ผมสัญญาก็เหมือนผมทำเพื่อตัวเองเช่นกัน....
++++++++++++++
หลังจากวันที่เขาบอกผมว่าจะเข้ารับการผ่าตัด จนถึงวันนี้
ซึ่งหมอเจ้าของไข้ให้การยืนยันว่าสภาพร่างกายของคุณคริสพร้อม100% แล้ว ก็กินเวลาเกือบเดือน
ซึ่งช่วงเวลานั้นคุณคริสก็ทำงานหนักทุกวันเพื่อสั่งงาน ในช่วงที่เขาต้องพักรักษาตัว
แต่คุณเน็ตก็เป็นนักบริหารที่ดี คุณเน็ตสามารถสร้างความพอใจในการทำงานให้แก่คุณคริสได้เป็นอย่างดี
จนเข้าเริ่มวางใจปล่อยงานในส่วนของเขาไว้กับคุณเน็ตได้ คุณคริสมักชมคุณเน็ตให้ผมฟังบ่อยๆ ว่า
.........ถึงเห็นเขาเล่นๆ แบบนี้ แต่เป็นคนที่วางใจได้ดีทีเดียว ทำงานได้จนคุณคริสแทบได้ต้องสั่งอะไรอีก.....
...ผมยังคิดเล่นๆ เลยว่า ......ลูกไม้ย่อมหล่นไม่ไกลต้องหรอ...พี่เป็นแบบไหน น้องก็เป็นแบบนั้น.....
คุณคริสเข้ารับการรักษาตัว(แอดมิด)ก่อนทำการผ่าตัด 1 วัน
ช่วงที่ทำการผ่าตัดผม ป้าแอน และป้าโรส ก็มานั่งเฝ้าหน้าห้อง
พวกเราใจเต้นตุ๊บๆ ต่อมๆ ถึงผลการฝ่าตัดของคุณคริส
คุณหมอลงความเห็นความการผ่าตัดประสบความสำเร็จด้วยดี เหลือแต่กำลังใจคนไข้เท่านั้น
ซึ่งพวกเราทุกคนเชื่อว่าคุณคริสต้องหายแน่ ๆ
หลังผ่าตัดคุณคริสต้องนอนพักเพื่อดูอาการ เป็นระยะเวลา 1 อาทิตย์ ซึ่งป้าแอน และป้าโรส จะมาผลัดเปลี่ยนกันเฝ้า
“..มิค...พรุ่งนี้แล้วซินะที่จะต้องเปิดผ้าพันแผล...”
“..ครับ...พรุ่งนี้คุณคริสก็จะมองเห็นแล้ว...”
“...มิคแล้วถ้า....”
“....คุณคริสไม่มีถ้าหรอกครับ ถ้าคุณอยากจะเห็นมันต้องเห็น ...”
“...ผมว่าคุณนอนพักเยอะๆๆ ดีกว่า...พรุ่งจะได้มีแรง...เดี๋ยวผมอ่านหนังสือให้ฟัง...”
“...อือ ...ก็ดีเหมือนกัน....ผมว่ายานี่ทำให้ห่วงนอนจริงๆ นั้นแหละ......”
หลังจากคุยเสร็จก็พยุงตัวเขาเข้านอน ในมือก็มีหนังสือเล่มโปรดของผม ไว้อ่านให้คุณคริสฟัง
ตอนแรกเขาก็ให้ผมอ่านข่าวสังคม การเมือง และเศรษฐกิจ
และหลังๆ ผมกันผันตัวเองมาเป็นนักอ่านหนังสือแนวสืบสวน สอบสวน และสุขภาพแทน
ซึ่งผมว่า หนังสือพวกนี้ผ่อนคลายมากกว่าข่าวสังคม การเมือง ซะอีก
ผมอ่านจนรู้สึกตัวอีกทีก็เห็นคุณคริสหลับไปเรียบร้อยแล้ว
“....ไม่ว่าพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไร...ผมจะอยู่ข้างๆ คุณครับ....” ผมกระซิบกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่จะพาตัวเองหลับไป
บนที่นอนของผู้ที่มาเฝ้าคนไข้........
สำหรับห้องพิเศษนี้ สามารถจ้างพยาบาลมาเฝ้าได้ แต่ในเมื่อผมก็เป็นพยาบาลอยู่แล้ว
เรื่องการเฝ้าคนไข้เลยเป็นผม.............
เช้าวันรุ่งขึ้น คุณคริสมีนัดเปิดตากับคุณหมอครับ
ซึ่ง ป้าแอน ป้าโรส คุณเน็ต และผมตื่นเต้นยิ่งกว่าเจ้าตัวอีก
ผมไม่รู้ว่าเหตุการณ์ในห้องเป็นอย่างไร
เพราะเขายังให้คนญาติเข้า จนกว่าจะตรวจเช็คเรียบร้อยแล้ว
!!!!!!!!!
วันนี้ผมมีนัดกับหมอที่ผ่าตัดผม ตอนนี้ภายในห้องที่ผมอยู่
ฟังจากเสียงน่าจะมีหมอ และนางพยาบาลอีก 2 คนอยู่ในห้องนี้ด้วย
ผมกังวลใจมากๆ ว่าถ้าเกิดเอาผ้าที่ปิดตาออก แล้วไม่เกิดการเปลี่ยนแปลง…………..
ผมคาดหวังว่า......ไม่ต้องเห็นเหมือนเดิมก็ได้ ............เพียงแต่ของให้ได้เห็นนิดหน่อยก็ยังดี
ซึ่งมันอาจเป็นความหวังที่สูงไปของผม เพราะหมอก็บอกว่าเปอร์เซ็นต์คือ ครึ่งๆ
“คุณคริสครับ.....หมอจะเอาผ้าพันแผลของคุณออกทีละชั้นๆ”
“ครับ....”
ผมรู้สึกเหมือนว่าผ้าที่พันอยู่บนใบหน้ากำลังอยู่เอาออกทีละรอบๆ
“คุณคริส เหลืออีก 3 ชั้นสำหรับผ้า......เหลืออีก2 ชั้น.......นี่เป็นชั้นสุดท้ายครับ”
หมอบอกทุกการกระทำ เพื่อให้ผมปรับตัวให้เข้ากับสถานการณ์ปัจจุบัน
“ตอนนี้มีผ้าก๊อซ 2 ซิ้นปิดอยู่ที่ดวงตาด้านซ้าย และด้านขวาของคุณ.........หมอจะเอาออก....แต่คุณอย่าเพิ่งลืมตานะ
ครับ.......เมื่อหมอนับ 123 คุณคริสค่อยลืมตาช้าๆๆ”
“............ครับ..............” ผมพยายมจดจำสิ่งที่หมอพูดกับผม ซึ่งต้องนี้ใจของผมเต้นไม่เป็นระส่ำ
“ 1..........2.................3 คุณค่อยๆ ลืมตานะครับ...”
ผมค่อยๆ ลืมตาอย่างที่คุณหมอบอก
ผมพยายามปรับสายตา “...หมอผมมองไม่เห็น...อะไรเลย......”
“นั้นคุณลองหลับตาอีกครั้งนะครับ.........” “ครับ..”
“อ้าว...ที่นี่ค่อยๆ กระพริบตาเบานะครับ.....” ผมทำตามอีกครั้ง
ผมหลับตาลง และค่อยๆ ลืมตาพร้อมกับกระพริบตา
ผมรู้สึกได้ถึงน้ำตาที่ไหลเพราะความแสบ มีแสงที่ขาวเป็นวงๆๆ อยู่สุดสายตาของผม
“หมอ...ผมเห็นเป็นแสงสีขาวๆๆ และมองไม่เห็นภาพอะไรเลย...”
“ นั้นคุณลองหันไปด้านซ้าย...แล้วลืมตาสักพักนะครับ...”
ผมหันไปด้านซ้าย และลืมตา แต่ผมไม่เห็นแสงนั้นแล้ว
และผมรู้ได้ว่า ผมเห็นเหมือนกับเรามองอะไรบางอย่างในความมืด………….
ผมพยายามปรับสภาพสายตาตัวเอง และพยายามบอกกับตัวเองว่าผมไม่ได้ฝันไป....
ผมหันหน้ามาตรงการดังเดิม และพยายามเพ่งแสงสีขาวๆ ที่แทงมาที่ตาผม
ผมใช้เวลาสักครูจึงรู้ว่ามันเป็นดวงไฟที่ส่องมายังหน้าของผม
“คุณคริสครับคุณลองบอกหมอหน่อยว่า ตอนนี้คุณเห็นอะไรบ้าง....”
ผมพยายามพินิจพิจารณาภาพที่ตัวเองเห็น ........
“ผมเห็นหมอยืนอยู่ตรงหน้าผม แต่มันไม่ค่อยชัดครับ เหมือนเป็นฝ้า อยู่...และในห้องมีนางพยาบาลอยู่ด้วยครับ”
“นั้นคุณมองมาที่ไฟฉายตรงนี่...และคุณลองมองตามที่มือผมขยับดู.....”
คุณหมอส่องไฟฉายกระบอกเล็กมาที่ดวงตาผม.....แล้วก็เริ่มหันไปด้านซ้าย ด้านขาว ตามด้วยด้านบน ด้านล่าง ซึ่งผมก็ทำตาม
คำสั่งได้ดี
“คุณคริสครับดีใจด้วยนะครับ คุณสามารถมองเห็นได้อีกครั้ง...ส่วนอาการที่เหมือนยังเห็นไม่ชัด เป็นเพราะดวงตาอยู่ยังปรับภาพ
และแสงอยู่ และอาการแบบนี้จะค่อยๆ หายไป จนคุณสามารถเห็นเป็นปกติครับ.....ที่นี่คุณก็สามารถกลับมาใช้ชีวิตแบบปกติได้
แล้ว ได้ต้องให้ใช้คนช่วยคุณแล้วครับ........” นั้นเป็นคำพูดที่คุณหมอพูดกับผม ผมรู้ว่าเขาหวังดี แต่...
“ไม่ต้องให้ใครมาคอยช่วย......หรอครับ.......”
“อ้าว..ก็ใช่ซิครับ ...ก็อีกหน่อยคุณก็เป็นแบบเดิม ทำทุกอย่างได้...ไม่ว่าจะขับรถ อ่านหนังสือ หรืออะไรที่คุณอยากทำ......”
“เออ......คุณหมอครับ.........ผมอยากให้คุณช่วยปิดไว้เป็นความลับก่อนได้ไหมครับ........ผมมีเรื่องต้องสะสางก่อน..
และผมจะเป็นคนบอกทุกคนในครอบครัวเองครับ......”
“อ้าว..ทำไมหละ....ทุกคนรอที่จะฟังว่าคุณเห็นได้อีกครั้งนะครับ....”
“...คุณหมอช่วยผมหน่อยได้ไหมครับ.....”
เหมือนคุณหมอจะทำท่าลำบากใจกับคำขอร้องของผม ถึงผมจะมองไม่ค่อยชัด แต่เห็นลางๆ ว่าสีหน้าไม่ค่อยพอใจอย่างแรง
“..นั้น...เอาเป็นว่าผมจะไม่โกหกญาติคุณก็แล้วกัน
แต่ผมก็จะไม่พูด ถ้าเขาต้องการทำตอบก็มาถามคุณแล้วกัน......”
“เอายังงั้นก็ได้ครับ..ขอบคุณที่ช่วยนะครับ.....”
เข้าไม่พูดอะไรกับผมอีกนอกจากตรวจเช็คร่างกายผม และจดบันทึกอาการโดยรวม และเดินออกจากห้องไป
+++++++++++++
“คริส คริส เป็นยังไงบ้างลูก แม่ถามหมอเข้าก็ไม่พูดอะไรซักอย่าง...แม่เลยต้องมาหาลูกนี้แหละ...”
ผมนั่งอยู่บนที่นอนและสวมแว่นเพื่อป้องกันแสงที่ลอดเข้ามา
“.......อาการทั่วไปผมสบายดีครับ.......และผมยังมองไม่เห็น........” ผมทำเสียงเรียบ เพื่อบอกข่าวกับทุกคนให้ครอบครัว
ซึ่งสีหน้าแต่ละคนออกการเศร้าจนเห็นได้ชัด......
“อ้าว..น่า..ป้าแอน....พี่คริสไม่เห็นไม่เป็นไร...ยังไงพี่เขาก็มีมิคทั้งคนแล้ว...ให้มิคเป็นตาแทนพี่คริสเลย...”
เจ้าเน็ตพยายามเปลี่ยนบรรยากาศที่ดูเศร้าๆๆ ให้กลายเป็นสนุกสนาน
ซึ่งทุกคนก็ไม่เป็นไปตามที่เจ้าเน็ตพยายาม
“มิค....จะยอมเป็นตาให้พี่คริสหรือเปล่าอ่ะ...” เจ้าเน็ตแซวเล่น
ซึ่งตอนนี้ใจผมวาดภาพมิคไว้ในใจกำลังจะได้เห็นตัวเป็นๆ แล้วครับ....ตอนแรกที่เข้ามาผมไม่เห็นมิค
เพราะเขาเดินเข้ามาหลังสุด.....ตอนนี้เลยดูเหมือนแม่ผมจะบังซะมิดเลย
“....ครับ...ก็แล้วแต่ว่าคุณคริสจะจ้างหรือเปล่า.....” เสียงนั้นแทรกขึ้นมาพร้อมกับการเปิดตัวของเข้า
........อ่า.......ตัวจริงนี้ดูดีใช่เล่นจริงๆ จัสตินหรอ ไอเน็ตเอ๋ย มิคนะดูดีกว่าอีก........
รูปร่างของมิคเป็นผู้ชายร่างสมส่วน ไม่สูงเท่ากับคนทั่วไปและเส้นผมที่ถูกรวบไว้ที่ต้นคอ ทำให้เห็นรอยแผลเป็นที่เขาเคยบอก
ผมไว้ ซึ่งทำให้คอเขาดูยาวขึ้นนิดหน่อย ดวงตาเหมือนเม็ดแอลมอนด์ ปากนิด จมูกหน่อย เข้ากับใบหน้ารูปไข่ได้อย่างลงตัว
จริงๆ แต่ไอชุดพยาบาลนี้ไม่ค่อยกับเข้าอย่างที่เจ้าเน็ตบอกจริงๆๆ นั้นแหละ
...........ผมอยากจะบอกว่าผมหลงเสน่ห์เขาตั้งแต่แรกพบก็ว่าได้.........แล้วอย่างนี้จะให้ผมทิ้งเขาได้ไง....
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
โพลล์
