หัวข้อ: [Novel]สองคนบนทางรัก by:Bboyse 28/01/08 Chapter 20 END

[しろやま としんや]

#3

“อะไรนะครับ ทางร้านจะชดใช้ค่าเสียหายให้ผมเหรอครับ”พฤกษ์ร้องถามถึงสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่เสียงดัง หลังจากที่เขาได้รับการติดต่อจากที่ทำงานของศิระจากเบอร์บ้านที่เขาทิ้งไว้ให้
“ขอบคุณนะครับสำหรับความรับผิดชอบ แต่ที่จริงผมก็มีส่วนผิด ไม่ต้องชดใช้ให้ผมก็ได้ลืมเรื่องนี้ไปได้เลยครับ” เด็กหนุ่มรีบปฏิเสธ เขาพอจะรู้บ้างว่าทางร้านคงไม่ยอมเสียในสิ่งที่ไม่ควรจะเสียและของๆเขาที่เสียหายไปราคาน้อยอยู่ซะเมื่อไหร่ล่ะ ศิระคงต้องรับภาระนั้นไปเต็มๆแน่  เมื่อทางร้านรับคำปฏิเสธของเขาและกล่าวขอบคุณกลับมาเป็นกระบุงโกยแล้ว พฤกษ์จึงวางสายและออกมายืนคิดอะไรเงียบๆ เด็กหนุ่มบอกกับคนที่บ้านว่าหากมีโทรศัพท์มาบอกว่าเขานอนไปแล้ว แน่ล่ะเขาเลี่ยงที่จะคุยกับเมษาที่โทรมาเป็นประจำ
 ใต้ฟ้าเดียวกัน ศิระเดินเตะเท้าไปตามเส้นทางที่คุ้นเคยหลังจากทำหน้าที่เรียบร้อย หัวใจไม่เคยเหงา ทำไมคืนนี้มันถึงรู้สึกได้ โก๋แยกตัวออกไปแล้วกับเพื่อนอีกกลุ่มหนึ่ง เขาก็มีเพื่อนนี่นา เพื่อนที่มีวิถีชีวิตบนเส้นทางเดียวกัน เขาจะปล่อยตัวเองมาเดินเหงาอยู่คนเดียวทำไม
“พวกมึงอยู่ไหนกัน เสียงดังมากเลยว่ะ” ศิระถามปลายสายที่เขาโทรหาหลังจากที่ได้ยินเสียงอึกทึกปนเข้ามาในหู
“กำลังมันส์อยู่เลย มึงล่ะอยู่ไหน”เสียงเพื่อนตอบกลับมา ศิระส่ายหน้า
“กูว่าแล้วพวกมึงนี่มีคืนไหนบ้างวะที่ไม่ออกไปล่าเหยื่อกันเนี่ย”
“เออนะ เรื่องของพวกกู แล้วนี่มึงโทรมาทำไม หรือว่าอยากตามมาด้วย”
“กูคงโง่ไปอีกหรอก คราวที่แล้วพวกมึงทำกูแสบมาก”
“เฮ้ย พวกกูขอโทษ ก็คิดว่ามึงไม่มาแล้วไงก็เลยกลับกันก่อน”
“กูไม่ได้เรียนเสร็จแล้วว่างเหมือนพวกมึง ก็รู้ๆกันอยู่ แทนที่จะรอกูบ้างถ้ากูบอกไปก็ไปดิ”
“เออๆ พวกกูผิด แล้วนี่จะมามั๊ย คราวนี้จะรอจนร้านปิดเลยอ่ะ”
ศิระนิ่งคิด ไม่รู้ว่าความเหงาเมื่อครู่มันเริ่มลามหนักไปหรือเปล่าถึงยอมตกลงไปยังสถานที่ ที่ไม่คุ้นเคยอีกครั้ง มันเป็นสถานที่ใหม่จากคืนนั้น คืนที่เขาเจอกับพฤกษ์ แต่คนที่มาเที่ยวไม่ได้ต่างกันเท่าไหร่ เผลอๆแน่นกว่าที่นั่นด้วยซ้ำ แต่แปลกที่ศิระกลับนึกถึงสถานที่นั่นมากกว่า
เมษากำลังนั่งปรับทุกข์อยู่กับปอนด์ด้วยท่าทางเมาหนัก เขาเริ่มทนไม่ไหวกับการถูกปฏิเสธครั้งแล้วครั้งเล่าจากพฤกษ์ เขาไม่ดีตรงไหน พฤกษ์รอใครอยู่ เมื่อช่วงค่ำที่แสดงออกถึงความต้องการภายในใจตอนที่พฤกษ์ไปส่งที่คอนโด เขาอายจนแทบจะร้องไห้เมื่อพฤกษ์ไม่เล่นด้วยแถมยังไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้ได้อีก เขาเลยต้องถ่อมาระบายอารมณ์ที่นี่
“มึงเห็นคนนั้นมั๊ย ศิระ” ศิระมองตามสายตาเพื่อนไปยังคนดูดีที่นั่งซึมให้เพื่อนอีกคนปลอบ เด็กหนุ่มยิ้มเยาะก่อนจะบอก
“นึกว่าใคร อย่าบอกนะว่ามีใครสนใจมัน” เขามองเพื่อนในกลุ่มที่รวมตัวกันอยู่สี่คนรวมเขาด้วย อย่างอยากรู้คำตอบ
“ทำไม หรือมึงสนใจ” เป้หนุ่มสำอางที่พอจะสูสีกับเมษาเป็นเป็นคนตอบ
“กูไม่ได้สนใจและกูก็ไม่อยากที่จะให้ใครสนใจด้วย”
“ทำไมวะ”
“มันมีแฟนแล้ว”
“มึงรู้ได้ไง”
“ก็กูเห็นพวกมันควงกันไปร้านที่กูทำงานอยู่”
“โห เซ็งเลยมึง”
“เอานะ อย่างพวกมึงเที่ยวกันเกือบทุกคืน คนอื่นมีเยอะแยะไป เชื่อกูอย่าไปยุ่งกะพวกมัน แม่งร้ายกันทั้งคู่”
“ท่าทางเป็นเอามากแฮะมึง พวกกูชักสงสัยแล้วสิว่ามึงหลงรักใครเข้าให้ระหว่างนายนี่หรือแฟนนายนี่”
“พูดห่าอะไรของมึงเนี่ย อย่างกูเนี่ยนะจะมีสิทธิไปรักไปชอบใคร”
“ทำไมวะ มึงไม่มีหัวใจหรือไง”
“หัวใจกูน่ะมี แต่กูก็รู้ว่าคนอย่างกูพอที่จะรักใครได้ไม่ใช่หลับหูหลับตารักใครเขาไปเรื่อยเปื่อย กูไม่อยากผิดหวังกับเรื่องพวกนี้”
“น่ากลัวว่าชาตินี้มึงจะไม่ได้เจ็บปวดหรอก ในเมื่อมึงไม่กล้ารักใครศิระ”
“ก็ดี อยู่คนเดียวไม่มีใครมากวนใจมันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรซักหน่อย”
“แล้วที่มึงมานี่อย่าบอกนะว่ามึงอยากมา”
“ถ้ากูไม่อยากมาแล้วกูจะมาทำไม”
“มึงกำลังเหงา พวกกูดูกันออก”
“เหงาห่าอะไร พวกมึงพูดเรื่อยเปื่อย”
“ศิระ เอ้ย เปิดใจบ้างเหอะว่ะ ความรักมันไม่ได้น่ากลัวเสมอไปนะมึง ถ้ามึงยิ่งกลัวมึงจะยิ่งเหงา”
“อย่ามาสอนกู พวกมึงเอาตัวเองให้รอดกันก่อนเหอะ แม่งเพ้อเจ้อกันไปใหญ่กูกลับล่ะ” ศิระไม่อาจอยู่ให้ใครอ่านความรู้สึกภายในใจที่ซ่อนอยู่ได้ต่อ เด็กหนุ่มรีบเดินออกจากกลุ่มเพื่อนทันที แล้วเดินออกจากร้าน แต่พลันต้องตกใจเมื่อเจอกับคนคุ้นตาที่เดินมาประชิดตัวพอดีที่หน้าประตู

[しろやま としんや]

“ศิระ” พฤกษ์เรียกคนที่ยืนอึ้งอยู่ตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง นี่มันอะไรกันนายนี่ก็เที่ยวเก่งเหมือนกันหรอกเหรอ ความรู้สึกที่เขาเห็นใจจนปฏิเสธรับค่าเสียหายจากที่ทางร้านนายนี่มอบให้หายไปหมดสิ้น เลิกงานแล้วก็วิ่งมาเที่ยวตามสถานที่แบบนี้ มันน่าถอนคำพูดนัก
“มาตั้งแต่เมื่อไหร่” เขาถามเมื่อศิระดูท่าจะตกใจที่เห็นเขาเหมือนกัน
“ยุ่งอะไร” ศิระตวาดกลับแล้วจะเลี่ยงเดินหนี แต่อะไรไม่รู้ที่ทำให้พฤกษ์ลากแขนคนที่จะเดินหนีไปคุยกันในมุมมืด
“เฮ้ย อะไรวะ”  ศิระร้องอย่างตกใจไม่คิดว่าจะโดนลากมาในที่ลับตาแบบนี้ ยิ่งมองเห็นแววตาขุ่นมัวในแสงสลัวของคนลากมาเด็กหนุ่มก็ยิ่งข้องใจ
“นี่มันไม่ใช่ที่ที่นายควรมานะเลิกงานแล้วทำไมไม่กลับบ้านไป”
“แล้วมายุ่งอะไรด้วยเนี่ย ปล่อยๆๆ แล้วจะไปทำบ้าบอแบบนี้กับใครที่ไหนก็ไป อย่ามายุ่งกะกู” ศิระเกะมือพฤกษ์ออก บีบจับซะเจ็บมันบ้าหรือเปล่าวะ
“ ก็ไม่อยากจะยุ่งหรอกนะ แต่เห็นแล้วมันขัดตา โธ่เอ้ย ที่แท้ก็ทำงานหาเงินเที่ยวเล่น มันน่านัก “
“น่าอะไร พูดมาดีๆนะมึง กูจะทำอะไรมันก็เรื่องของกู ที่นี่ไม่ใช่ที่ร้าน กูไม่ใช่คนที่มึงจะมาข่มได้จำเอาไว้”
“ที่ไหนก็เหมือนกันคนอย่างนาย ฉันข่มได้ทุกเมื่อถ้าฉันจะข่ม หรือไม่จริง” พฤกษ์ยิ้มเหยียด แค่อยากจะทำให้นายนี่เลิกอวดดีซะที ดูจากการพูดจาก็น่าจะรู้ว่ายังเคืองเขาอยู่ แต่เขานี่สิน่าเคืองเสียกว่าอุตส่าห์หลงคิดว่าเป็นคนน่านับถือที่ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ที่ไหนได้ เวรแท้ๆ ที่ๆยืนอยู่นี่คนหาเช้ากินค่ำจะมากันได้ที่ไหน ขนาดเขาไม่ได้มีปัญหากับเรื่องค่าใช้จ่ายยังไม่อยากจะมาเลยถ้าไม่ติดว่าไอ้เพื่อนตัวดีโทรเซ้าซี้ให้มารับเพราะเมษาเมาหนัก ที่บ้านก็ใจดีกันจังบอกแล้วว่าไม่อยากรับโทรศัพท์ใคร แต่พอรู้ว่าเป็นปอนด์ก็ไม่กล้าโกหกในสิ่งที่เขาบอก
“หลีกไป กูจะกลับ”  ศิระผลักคนที่คิดว่าดูถูกเขาให้พ้นทาง ทำไมนะคำพูดนายนี่ถึงทำให้เขาเจ็บได้
“ทำไมรีบกลับล่ะ ร้านยังไม่ปิดไม่ใช่เหรอ หรือว่าได้เป้าหมายแล้ว”พฤกษ์ประชด สาบานได้ว่าเขาเพิ่งมีอาการแบบนี้ ทำไมจะต้องเคืองนายนี่ขนาดนี้ด้วยที่จริงมันจะทำอะไรก็น่าจะเป็นเรื่องของมัน
“แน่นอน อย่างผมก็มีปัญญาหาคู่นอนได้เหมือนกันครับท่านชายพฤกษ์”
พฤกษ์สะอึกกับถ้อยคำสุดท้ายของคนที่หันมาประชด ก่อนเจ้าตัวจะเดินหนีไป  คู่นอนเหรอ นี่มันเที่ยวขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย  เด็กหนุ่มคิดตามหลังในสิ่งที่ได้ยิน ก่อนจะเดินหายเข้าไปในร้าน และพอไปถึงตัวคนที่โทรตามเขาออกมา เด็กหนุ่มรีบจัดการโยนกุญแจรถให้ บอกให้คนรับกุญแจขับรถกลับบ้านเอง พูดจบ เด็กหนุ่มก็รีบวิ่งออกไปทางนอกร้านทันที

ปอนด์รับสิ่งของที่ถูกโยนให้ พลางนึกสงสัยว่า พฤกษ์เป็นอะไร แล้วจะรีบไปไหนขนาดนั้น เด็กหนุ่มมองตามหลังคนที่วิ่งฝ่าฝูงชนออกไปทางด้านนอกก่อนจะหันมาพยุงคนที่เมาจนฟุบหลับไม่รู้เรื่องข้างตัว





ไว้จะมาต่ออีก

[THIP]

เป็นกำลังใจให้น้องแอมนะ      

[pongsj]

อยากอ่านต่อแล้ววววววววววววว ดูสิใครมันจะรั้นได้มากกว่ากัน พอกันทั้งคู่เลย

[มูมู่น้อย]

ครบคู่พอดี  วิ่งตามกันเข้าไป 
ศิระ พฤกษ์
ปอนด์ เมษา

รออ่านอยู่น้า  แอม  เป็นกำลังใจให้จ้า 

[Ferfa]

  รักพี่บอยจัง หนุกๆๆ 

[~ScAreD:SAcreD~]

แอม มาต่อเลย ด่วนๆ
 

หนุกจัง ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[@BUA@]

พี่แอมจ๋า  จุ๊บๆ

น้องชอบเรื่องนี้อ่ะพี่แอม  ดังนั้นมาต่อให้อย่างด่วนๆเลยนะ

อย่าให้มีทวงนะจ๊ะ  ^_^

[しろやま としんや]

“ศิระ”เสียงเรียกทางด้านหลังทำให้ศิระหยุดหันไปมอง ไอ้บ้านั่นจะตามเขามาทำไมเนี่ย เด็กหนุ่มคิดหาวิธีที่จะทำให้พฤกษ์ไม่กล้าเข้าใกล้ เอาวะเป็นไงเป็นกัน ชีวิตนี้ไม่เคยยั่วใครขอซักครั้งละกัน  พฤกษ์หยุดกึกไม่กล้าเดินเข้าไปหาคนที่เขาเดินตามเมื่อเห็นเต็มสองตาว่าเจ้าตัวเข้าไปหาเด็กหนุ่มอีกคนที่นั่งอยู่
“นั่งด้วยคนนะครับ”ศิระกัดฟันพูดฝืนยิ้มสุดชีวิตเท่าที่จะทำได้ ภายในใจก็สั่นเป็นเจ้าเข้า ถ้าเกิดว่าคนที่เขาเข้าไปตีสนิทด้วยเกิดไล่ตะเพิดเขาขึ้นมาหน้าคงแตกเป็นเสี่ยงๆแน่ แต่พอหนุ่มนั่นยิ้มพลางขยับที่ให้เด็กหนุ่มก็เริ่มโล่งและจำต้องนั่งลงข้างๆทำตีสนิทให้คนที่มองอยู่ไกลๆไม่เข้ามายุ่ง  พฤกษ์ ถอยหลังเดินกลับช้าๆรู้สึกแปลบๆที่ใจนี่เขาเป็นฝ่ายยอมให้คนอย่างศิระเป็นต่ออีกแล้วเหรอ
“ที่แท้มึงก็ตามไอ้กุ๊ยนี่มานี่เองนะพฤกษ์” ปอนด์ทักเพื่อนเมื่อตามมาเห็นเต็มสองตาว่าพฤกษ์เกิดอาการเช่นไรกับภาพที่เห็นตรงหน้า
“ทำไมไปเรียกเขาว่ากุ๊ยมึงรู้จักเขาดีแล้วเหรอปอนด์”  พฤกษ์ ติงเพื่อน ไอ้นิสัยดูถูกคนอื่นคงติดมาจากคนที่กำลังพยุงอยู่แน่ๆ   ปอนด์ไม่ตอบอะไร แค่รู้สึกไม่พอใจ เขารู้จักคนที่คิดว่าพฤกษ์ตามมาจากเมษานั่นแหละ ตอนที่นายนั่นก้าวเข้ามาในร้านเมษาก็ชี้ให้เขาดูว่านายนี่แหละที่เกือบจะมีเรื่องด้วย ดูจากสารรูปเรียกกุ๊ยก็ไม่น่าจะผิดซะหน่อย เมษาฟื้นเมื่อไหร่ เรื่องยาวแน่
“กูจะไปถอยรถให้ ฝากเมษาด้วย” ปอนด์ส่งคนที่เขาคิดจะเล่าเหตุการณ์ให้ฟังหากสร่างเมาให้กับพฤกษ์ ก่อนจะเดินแยกไป พฤกษ์จำต้องประคองร่างของคนที่คิดจะลวนลามเขาเมื่อช่วงค่ำเอาไว้ ศิระเบือนสายตาจากภาพที่เห็นทันที เขาเห็นพฤกษ์โอบกอดเมษาไว้อย่างห่วงใย เด็กหนุ่มหูอื้อ ตาพร่า ไม่รับรู้ในสิ่งที่คนข้างๆชวนคุย


“เป็นอะไรไปครับคุณ”
“เปล่าครับ ผมไม่กวนแล้วนะครับ” ศิระบอกยิ้มๆกับเพื่อนใหม่ที่เขาไม่ต้องการสานสัมพันธ์ต่อ ชื่ออะไรเขายังไม่อยากจะรู้ ที่ทำไปก็แค่ประชดคนตามมา แต่ก็นะประชดไปก็เท่านั้น นายนั่นจะมารู้สึกอะไรกับสิ่งที่เขาทำ อีกอย่างตัวจริงของมันก็กำลังอยู่ในอ้อมกอดมัน แล้วนี่เขาจะฟุ้งซ่านไปทำไมนะ

ศิระรับรู้ว่าพฤกษ์ไม่เรียกร้องค่าเสียหายคืนในวันที่เขาไปทำงานที่ร้านในเย็นวันต่อมา เด็กหนุ่มรู้สึกเฉยๆ เขาคิดว่ายังไงซะเขาก็ต้องชดเชยในสิ่งที่พฤกษ์เรียกร้องตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว เรื่องอะไรที่จะต้องให้นายนั่นมารู้สึกสมเพชเวทนา

[しろやま としんや]

“เขาไม่เอาก็ไม่เอาสิวะ มึงนี่ยังไงวะศิระ ไม่โดนหักเงินแล้วยังจะขอให้เขาหักอีก”  โก๋ ว่าเข้าให้เมื่อมีโอกาสนั่งคุยกันสองต่อสองกับเพื่อนร่วมงานหัวดื้อ ศักดิ์ศรีมันกินไปได้หรือไงวะ
“มึงไม่เห็นตอนมันโวยวายมึงก็พูดได้สิไอ้โก๋ สายตามันมองกูดูถูกกันชัดๆ” ศิระเถียง เขาไม่รู้สึกเสียดายเลยซักนิดที่ขอให้ทางร้านหักเงินเดือนทั้งเดือนไปชดใช้ค่าเสียหายให้กับพฤกษ์รวมกับเงินเก็บของเขาที่เขายอมควักเองก็น่าจะทำให้นายเลิกดูแคลนเขาได้
“เออๆ พูดกะมึงพูดยาก เดี๋ยวกูช่วยก็ได้อ่ะ คนละครึ่ง จริงๆวันนั้นมันก็หน้าที่กูแหละที่กูต้องไปดูแลข้างนอกไม่ใช่มึง” โก๋พูดอย่างเห็นใจเพื่อน ถ้าศิระยอมขอความช่วยเหลือจากทางบ้านก็ว่าไปอย่าง นี่อะไรงานการก็ยังไม่มั่นคง ทำตัวเหมือนอยู่ตัวคนเดียวซะอย่างนั้น
“มึงจะมายุ่งทำไม มันไม่เกี่ยวกับมึงซะหน่อย”
“เกี่ยวดิก็มึงไปทำหน้าที่แทนกูนี่หว่า”
“เลิกพูดไปได้เลย มาทำงานมันก็ทำได้ทุกหน้าที่นั่นแหละ แล้วก็ไม่ต้องคิดที่จะมาช่วยกูเลยนะ มันอยากให้กูชดใช้กูก็ต้องชดใช้ มาคืนคำตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์”
“เอาเข้าไป ไปโกรธแค้นอะไรเขานักหนาวะ กูว่ามันท่าจะเกินไปแล้วนะมันไม่ใช่เรื่องพนักงานกับลูกค้าแล้วมั้งแบบเนี่ย”
“มึงกำลังคิดอะไรไอ้โก๋ หยุดเลยนะมึง อย่าคิดอะไรที่มันเป็นไปไม่ได้”
“คิดอะไร ผมคิดอะไรครับคุณศิระ ผมก็แค่แหย่เล่นๆ เอ หรือว่ามันมีอะไรจริงๆ” พูดทิ้งท้ายให้คนโดนแหย่สะอึกได้โก๋ก็ต้องรีบแจ้นหนีก่อนที่จะโดนอะไรปาเข้าที่หน้า ศิระมองตามหลังอย่างเคืองนิดหน่อยที่ไม่มีโอกาสโต้กลับ เขารู้สึกไม่ดีที่ใครจะโยงเขาให้ไปเกี่ยวข้องกับพฤกษ์ มันรู้สึกสงสารตัวเองยังไงบอกไม่ถูก แค่คิดมันก็ผิด เขาจะไปมีสิทธิเป็นคนที่นายนั่นสนใจได้ยังไง

   เมษานัดเจอกับพฤกษ์เพื่อคุยเรื่องราวที่ปอนด์เล่าให้เขาฟัง เด็กหนุ่มร้อนรนทนไม่ได้ที่รับรู้ว่าคนที่เขาตราหน้าว่าเป็นแค่กุ๊ยกลับกลายมาเป็นคู่แข่งหัวใจตัวเอง
“บ้ากันไปใหญ่แล้วเมษา อย่างผมเนี่ยนะจะไปคิดอะไรกับนายนั่น” พฤกษ์ปฏิเสธเสียงแข็งในสิ่งที่โดนยัดเยียดให้ ให้ตายเหอะนี่เขากลายเป็นคนที่วิ่งตามจีบคนอื่นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“ก็ปอนด์บอกผมมาแบบนั้น”  เมษาบอก ที่จริงเขาก็ไม่เชื่อตั้งแต่แรกว่าพฤกษ์จะไปคิดอะไรกับคนอย่างคนที่อยู่คนละสังคมอย่างนายกุ๊ยนั่น แต่ถ้าได้ยินจากปากเจ้าตัวมันก็น่าจะทำให้หายข้องใจได้ดีกว่าจากปากคนอื่น
“เชื่ออะไรกะมันมากไอ้ปอนด์มันเชื่อได้ที่ไหน”
“งั้นผมก็ขอโทษละกัน ผมก็แค่ไม่สบายใจ ผมคิดยังไงกับพฤกษ์ พฤกษ์ก็รู้นี่ครับ ถ้าผมจะมีคู่แข่งซักคน ก็อย่าเป็นนายนั่นเลยนะ ผมคงรับไม่ได้”
“ตอนนี้ผมไม่พร้อมที่จะมีใครทั้งนั้นแหละครับเมษา”
“แม้กระทั่งผมเหรอครับ”
“อย่างคุณน่าจะมีคนมาชอบเยอะนะเมษา ลองคบไว้ซักคนซิครับ ระหว่างเราผมมันคงไปได้ไม่ไกลกว่านี้หรอก”
“แล้วถ้าผมจะรอวันที่เราไปไกลกว่านี้พฤกษ์คงไม่ว่านะครับ”
“ก็มันสิทธิของคุณนี่ครับ”
“หวังว่าถ้าพฤกษ์พร้อมจะมีใคร คงไม่ไปเลือกคนอื่นนอกจากผมนะ” พฤกษ์อึ้งในสิ่งที่ได้ยิน ทำไมเมษาจะต้องพูดจาเหมือนบีบบังคับแบบนี้ด้วยนะ เขาไม่ชอบเอาซะเลย
“ผมว่าเราเปลี่ยนเรื่องคุยกันดีกว่ามั๊ย”  เด็กหนุ่มเฉไปเรื่องอื่น เรื่องของหัวใจ พูดแล้วก็เหนื่อยเปล่า เขายังไม่รู้เลยว่าคนของเขาจะมีตัวตนอยู่จริงหรือไม่มี บางทีเขาอาจจะต้องอยู่คนเดียวแบบนี้ไปเรื่อยๆ ชีวิตแบบนี้มันก็น่าจะเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว จะกระเสือกกระสนมีคู่กันไปทำไมให้ปวดสมอง
“เออ วันนี้ไปดูโทรศัพท์กันมั๊ย ของพฤกษ์หายไม่ใช่เหรอ”เมษาเอ่ยชวนเมื่อคุยกันได้ซักพักซึ่งพฤกษ์ก็เห็นด้วย ลำพังให้เขาเลือกของเองเขาก็ไม่ถนัดเท่าไหร่ มีคนช่วยเลือกก็ดีเหมือนกัน



โปรดติดตามอ่านตอน4

[@BUA@]

พี่แอม น่ารักจังเลย  จุ๊บๆๆๆๆๆ

 

มาต่อตอนต่อไปไวๆน้า

[YMP]

อยากอ่านยาวๆ

[Amamiya]

เข้ามารอตอนต่อไปด้วยคนน๊า...

ว่าแต่หมั่นไส้อิตาเมษาเจงวุ้ย...ขอซักทีเหอะ.... :เตะ1:

สบายจายแระ....

[piyakorn]

 :a4:จะติดตามต่อไปครับ

[มูมู่น้อย]

กำลังมันส์

ต่อเลยแอม เย้ๆ 

[pongsj]

รอๆๆๆๆๆๆชอบได้ใจจิงๆเรื่องนี้

[しろやま としんや]

ศิระ เดินด้อมๆมองๆแถวๆหน้าร้านShopโทรศัพท์ วันนี้เขาเลิกงานเร็วกว่าปกติ ยังพอมีเวลาเหลือเขาก็เลยอยากจะสำรวจราคาเครื่องที่เขาต้องจ่าย
“แพงเหมือนกันแฮะ” เด็กหนุ่มพึมพำกับตัวเองเมื่อมองเห็นสิ่งที่กำลังมองหา
“จะซื้อโทรศัพท์เหรอ” หนึ่งเสียงที่เดินมาทักทำเอาเด็กหนุ่มสะดุ้งหันมอง คุ้นๆ แฮะ ใครวะ
“ฉันชื่อปอนด์เพื่อนของพฤกษ์”อ้อออ….กูนึกว่าใคร  ศิระยักไหล่ทำท่าไม่สนใจที่จะพูดด้วย เมื่อนึกออกว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือคนที่นั่งประคบประหงมนายคนเจ้าสำอางในคืนที่เขาไปหาเพื่อน
“ว่าไงถามทำไมไม่ตอบ” ปอนด์เริ่มหมั่นไส้ในท่าทีโอหังของคนที่เมินเฉย ไม่รู้สิ รู้สึกหมั่นไส้ไอ้นี่จัง
“แล้วคิดว่ากูมาซื้ออาหารหมาหรือไงล่ะ ถามแปลกไอ้นี่”ศิระตอบกลับ ไม่ได้กวนหรอกแต่ท่าทางนายนี่ไม่น่าจะมาดี
“อ้าวเฮ้ย มึงกวนนี่หว่า”ปอนด์ฉุนขาดไม่คิดว่าศิระจะมาไม้นี้
“กวนตรงไหนพวก ถามมาก็ตอบ ไม่ตอบก็หาว่าเงียบ จะเอาไง”
“ปากดีนะมึง พฤกษ์ ไม่น่าโง่เลย ชอบใครไม่ชอบมาชอบคนอย่างมึง” ศิระเหวอชั่วขณะ ตะกี้ไอ้นี่มันบอกว่านายพฤกษ์นั่นชอบเขา นี่มันอะไรกัน
“เฮ้ย มึงพูดอะไรวะ” เด็กหนุ่มถามกลับ ไอ้โก๋ก็คนนึงแล้วที่โยงเขาให้เข้าไปยุ่งกับนายนั่น แล้วนี่ยังจะเพื่อนของมันเองอีก
“อ้าวนี่มึงไม่รู้เหรอว่าเพื่อนกูแอบชอบมึงอยู่ ก็คืนนั้นไงที่มันตามมึงไป”
ปอนด์ยกเมฆก้อนโตขึ้นมาตบใส่หน้าศิระเล่นอย่างแอบสะใจ เขาได้รับคำยืนยันจากเมษาแล้วตอนที่เมษาโทรชวนเขาออกมาที่นี่ว่า พฤกษ์ไม่ได้คิดอะไรกับไอ้หน้าจืดนี่ แต่เมื่อกี้ที่เขาโยนหินถามทางโดยเอ่ยชื่อพฤกษ์ขึ้นมาว่าชอบมัน เด็กอนุบาลก็ดูออกว่ามันต้องมีรู้สึกกับเพื่อนเขาบ้างไม่มากก็น้อยล่ะ ดีล่ะมึงกวนส้นต..ดีนักจะแกล้งซะให้เอ๋อเลยคอยดู
“พูดอะไรของมึง กูไม่รู้จักกับเพื่อนมึง และก็ไม่อยากจะรู้จักรวมทั้งมึงด้วย” พูดจบศิระก็เดินหนีทันที มันอะไรกันนักหนาทำไมพฤกษ์จะต้องเข้ามาวนเวียนในใจเขาเพราะคนรอบข้างด้วยไม่เข้าใจจริงๆ

    “รอนานป่าววะปอนด์ “ เมษาทักเพื่อนที่เขาใช้เป็นตัวนำสืบเรื่องของชายคนรักอย่างสนิทสนมโดยที่พฤกษ์เดินตามมาสมทบทีหลัง
“ไม่นานหรอก เพิ่งมาถึงเหมือนกัน แล้วนี่โอ้เอ้ที่ไหนกันมา ทำอะไรกันมาป่าว”
“ทะลึ่งไอ้ปอนด์ ปากดีนะมึง” พฤกษ์ดุคนคะนองปาก มันคงอยากให้เขาลงเอยกับเพื่อนของมันมากล่ะสิเนี่ย
“โหย กูล้อเล่น เออมึงมากะกูหน่อยดิพฤกษ์กูมีอะไรจะคุยด้วย” ปอนด์ตบไหล่เพื่อนแล้วเอ่ยชวน ทำให้เมษาสงสัย ปอนด์ไม่น่าจะมีความลับกับเขานี่นา
“มึงจะคุยอะไรกับพฤกษ์เหรอปอนด์”
“เออน่าไม่เกี่ยวกับมึงหรอก”
“เกี่ยวไม่เกี่ยวไม่ว่าแต่มาชวนกันไปแบบนี้เห็นกูเป็นอะไร”
“อะไรของมึงเนี่ย เอาน่ามีอะไรสนุกๆให้มึงสะใจเล่นแล้วกันเดี๋ยวกูมาเพื่อน” ปอนด์ดึงแขนพฤกษ์ให้ห่างออกไปจากเมษา เขาจะใช้พฤกษ์เป็นตัวล่อเพื่อจัดการคนที่กวนใจเมื่อครู่ จะดูซิว่าคนอวดดีอย่างมันโดนคนเจ้าเสน่ห์อย่างพฤกษ์ปล่อยมนต์ให้หลงมันยังจะอวดดีอีกหรือเปล่า

   “เล่นอะไรไม่เข้าท่าไอ้ปอนด์ กูไม่ใช่หุ่นเชิด” พฤกษ์ดุขึ้น เมื่อปอนด์เล่าความคิดทั้งหมดให้เขาฟัง จะให้เขาแกล้งตามจีบนายพฤกษ์นั่นนะเหรอ บ้าชัดๆ
   “ใครบอกว่ากูจะให้มึงเป็นหุ่นให้กูเชิด กูจะจัดการกับไอ้เวรนั่นต่างหาก”
   “มันชื่อ ศิระ”
“เออ ชื่อเชยๆนั่นแหละ มึงทำไงก็ได้ให้มันติดมึง กูอยากเห็นมันอกหัก”

[しろやま としんや]

“หมายความว่าไงวะ”
“หมายความว่ากูอยากเห็นเวลามันโดนมึงทิ้งน่ะสิ มันยังจะมีหน้ามาอวดดีอีกหรือเปล่า แม่งมันกวนส้นตี..เมื่อกี้ก่อนที่พวกมึงจะมากันเกือบมีเรื่องกะมันแล้ว”
“เฮ้ย กูว่าต่างคนต่างอยู่ดีกว่าว่ะ ไม่ต้องไปยุ่งวุ่นวายกับมันก็น่าจะดีที่สุด”
“อ้าวเฮ้ย ไงพูดงี้วะ เพื่อนกันป่าวเนี่ย ก็กูอยากให้มันสำนึกซะบ้างว่ามันเป็นใครแล้วพวกเราเป็นใคร”
“แล้วทำไมมึงไม่ลงมือเองมึงจะเอากูไปล่อทำไม”
“ดูก็รู้ว่ามันคงกำลังรู้สึกอะไรกับมึงอยู่ พวกมึงไปรู้จักกันตอนไหนกูไม่สนใจหรอกนะ แต่วันนี้มึงต้องช่วยกู ทำให้ไอ้นั่นมันหน้าแหกต่อหน้าเมษาให้ได้”
“มึงไม่รู้อะไรอย่าพูดดีกว่าไอ้ปอนด์”
“อะไรที่กูไม่รู้วะ”
“ไอ้นั่นมันเกลียดกูจะตาย มึงใช้คนผิดแล้วล่ะ”
“โหย แล้วมึงยอมได้ไงวะ อย่างนี้มึงต้องรีบทำตามที่กูบอกเลยเพื่อน”
“ทำไมวะ”
“ก็คนอย่างมึงเกิดมาเพื่อให้คนอย่างมันเกลียดเหรอ กูอายแทนว่ะ ขนาดเมษายังหลงมึงโงหัวไม่ขึ้น แต่มึงจะมาเสียฟอร์มเพราะไอ้กระจอกนั่นทุเรศว่ะ”
“กูไม่เข้าใจ”
“โว้ย ไอ้โง่ มึงก็ทำให้มันรักมึงให้ได้สิวะ ถ้ามึงใช้เสน่ห์ให้เป็นนะ ขี้คร้านมันจะหลงมึงเหมือนอย่างที่ใครๆหลง มึงก็จะได้กู้หน้าคืนมาไงพวก ถึงเวลานั่นก็สลัดมันทิ้งให้มันเจ็บใจกับความโง่ของมันก็จบ” พฤกษ์หยุดคิด นั่นสินะ เขาโดนนายนั่นทำให้เสียหน้ามาถึงสองครั้งถ้าเขาคิดที่จะเอาคืนซักครั้งนี่มันคงไม่ผิดอะไร แล้วนายนั่นท่าทางอวดดีจะตาย มันก็น่าลองดูเหมือนกันที่จะปราบมันให้หายอวดดีบ้าง
“แล้วกูต้องทำไง” เด็กหนุ่มถามคนต้นคิดออกมาในที่สุด ฝ่ายนั้นยิ้มกริ่มอย่างพอใจ วันข้างหน้าอะไรจะเกิดขึ้นไม่รู้ล่ะ แต่วันนี้นายศิระนั่นจะต้องได้รับบทเรียนที่กล้าอวดดีกับคนที่อยู่สูงกว่าตน
“กูคิดว่าไอ้นั่นมันคงอยู่แถวนี้แหละ มันคงไปไหนไม่ไกลหรอก มึงรอเดี๋ยว เดี๋ยวกูไปตามมันให้มึงเชือดเล่น โทษฐานกวนส้นต…”  ปอนด์เดินแยกออกไปอย่างมีแผนการอยู่ในใจ ปล่อยให้พฤกษ์ยืนนึกคิดในสิ่งที่กำลังจะทำว่ามันควรหรือไม่ควร..?


เพล้งง!!!!….. “ว้าย” เสียงร้องของผู้คนที่ทั่วบริเวณร้านขายแจกันคริสตัลดังลั่นเมื่อได้ยินเสียงแจกันใบใหญ่ที่วางโชว์อยู่ทางเข้าตกกระทบพื้น ศิระยืนหน้าซีดตัวลีบมองเศษชิ้นส่วนวัตถุที่ตัวเองเดินชนจนล้มแตกกระจายด้วยความตกใจสุดขีด หางตาที่เหลือบมองเห็นป้ายราคาที่ร่วงหล่นลงมาด้วยทำเอาเด็กหนุ่มแทบทรุด  พระเจ้า แจกันห่าหอกอะไรราคาปาไปเกือบหมื่น หัวใจคนอุทานเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ  เมื่อหญิงวัยกลางคนที่เขาคิดว่าเป็นเจ้าของร้านเดินหน้าตึงมาหา
“มีอะไรกันครับ” เหมือนระฆังช่วยชีวิต ศิระได้ยินเสียงผู้ชายดังแทรกเข้ามาก่อนที่คนหน้าตึงจะเอ่ยพูดอะไรออกมา นายปอนด์…ศิระอุทานในใจเป็นครั้งที่สอง นี่โชคดีหรือโชคร้ายที่นายนี่เข้ามาทัก
“อืม ละเอียดซะไม่มีชิ้นดี ราคาก็สูงน่าดู”  ปอนด์หยุดยืนข้างๆศิระแล้วพูดออกมาลอยๆก่อนที่ผู้หญิงที่เขาเบรกวาจาเอาไว้เมื่อครู่จะเปิดปากฉะออกมา
“สูงสิ ของนำเข้านะไม่ใช่ของกระจอก จะเอาไงว่ามา จะชดใช้ดีๆหรือจะให้เรื่องถึงโรงพัก”
“โหเจ๊ ถึงโรงพักเลยเหรอ” ศิระว่า ก่อนจะหน้าชาเมื่อโดนตอกกลับ
“ใครเจ๊ ฉันเป็นเจ้าของร้านในห้างหรูนะไม่ใช่ยัยมียัยมาตามตลาดนัด เดี๊ยะ ปรับสิบเท่า เดินยังไง แจกันสูงเท่าตึกชนเข้าไปได้ ยังไงต้องชดใช้ฉันวันนี้นะ ไม่งั้นฉันเอาเรื่องแน่”
“ว่าไง มีปัญญาชดใช้เขาหรือเปล่านาย”  ปอนด์พูดด้วยสายตาเยาะหยัน เขาเห็นเต็มสองตาว่าศิระเดินชนแจกันตอนที่เขาจะตรงเข้ามาหาเพื่ออกอุบายตามที่ในคิดไว้ แต่ไม่คิดว่านายนี่จะเสร่อทำตัวเองหน้าแหกซะเองต่อหน้าฝูงชน โธ่เอ้ย เงินในกระเป๋าจะถึงพันหรือเปล่ายังไม่รู้ ตายแน่มึง
“อ้าวไม่ใช่เพื่อนกันหรอกเหรอ”  เจ้าของร้านร้องถาม พลางมองสองหนุ่มสลับกัน ปอนด์เลยรีบปฏิเสธ
“เปล่าครับ ผมไม่รู้จักเขา”
“อ้าว อย่างนี้ก็แย่สิ เด็กนี่จะมีปัญญาจ่ายค่าเสียหายให้ฉันเหรอ” ศิระโดนมองตั้งแต่หัวจรดเท้าจากทุกสายตาที่ได้ยินคำพูดของเจ้าของร้าน   มันทำให้เขาหน้าเจื่อนจนแทบจะมุดหนีไปให้ไกล แต่ก็ทำใจดีสู้ไว้ เขามีเพื่อนนี่   อย่างน้อยเรื่องแค่นี้ กลุ่มของเป้ก็น่าจะช่วยได้
“ชดใช้ให้ก็ได้ครับ แต่แค่ราคาป้ายที่โชว์นะครับ สูงกว่านั้น คงต้องถึงโรงพักเหมือนอย่างที่คุณบอกแล้วล่ะครับ” หญิงวัยกลางคนประเมินคนพูดอีกรอบ อย่างน้อยก็ยังดีกว่าเสียเวลาแล้วได้ไม่คุ้มเสีย    คนแบบนี้ฟ้องร้องไปคงได้ไม่คุ้มทุน
“แค่ราคาป้ายก็หามาจ่ายฉันให้ได้เหอะ” หล่อนบอกออกไป ก่อนจะเดินไปบอกเด็กในร้านมาเก็บกวาดและจัดการเรื่องแทน
“ไม่มีปัญญาจ่ายเองเหรอ ถึงได้โทรหาตัวช่วย” ปอนด์เดินตามมาก่อกวนศิระที่ออกมาโทรศัพท์หาเพื่อนตรงตู้สาธารณะหน้าทางเข้าห้องน้ำ เพื่อขอยืมเงินไปชดใช้ทางร้าน
“ไม่เกี่ยวกับมึง” ศิระบอก แม้สีหน้าจะดูเรียบเฉยแต่ในใจเด็กหนุ่มกำลังโกรธจนอยากจะชกหน้าคนพูดเข้าให้ถ้าไม่ติดว่าจะโดนอีกหนึ่งข้อหา
“ได้มากี่บาทล่ะ พอจะกู้หน้าคืนมาได้มั๊ยว่ะ กูแทนอายว่ะ โดนประณามท่ามกลางคนเยอะๆ ไม่มีตังค์แล้วเสือกอยากมาเดินห้างหรูๆ ไม่ดูสภาพตัวเองเลยนะมึง”  ปอนด์ลอยหน้าลอยตาพูดต่อ เมื่อศิระคุยธุระเสร็จ ชีวิตเขาไม่โชคร้ายเสมอไปเมื่อเป้บอกจะโอนเงินมาให้
“ขืนมึงพูดอีกคำกูต่อยมึงแน่” ศิระขู่เมื่อเริ่มทนไม่ไหวกับการถูกยั่วโมโห แต่ใช่ว่าคนที่ต้องการกวนประสาทจะกลัว
“แน่จริงมึงก็เอาดิ ไอ้กระจอก” ปอนด์ผลักอกคนขู่อย่างท้าทาย ศิระตั้งตัวได้จึงกระชากคอเสื้อคนผลักสุดแรงจนฝ่ายนั้นตกใจไม่คิดว่าจะโดนเล่นจริงๆ
   “เฮ้ย ทำไรวะ” พฤกษ์ตะโกนถามเมื่อเดินมาเห็นภาพตรงหน้าเต็มๆ ไอ้อันธพาลนี่กำลังจะทำร้ายเพื่อนเขา
“ปล่อยเพื่อนฉันเดี๋ยวนี้ “  เด็กหนุ่มออกคำสั่ง มองสบตาศิระอย่างท้าทาย ทำตัวแบบนี้ไงล่ะ ใครๆถึงเรียกว่ากุ๊ย ศิระปล่อยมือจากคอเสื้อปอนด์แล้วชี้หน้ากำชับ
“อย่าตามมายุ่งกะกูอีก ต่างคนต่างอยู่ จำเอาไว้”  เด็กหนุ่มเดินหนีไปผ่านหน้าคนที่เข้ามาห้ามสถานการณ์เมื่อพูดจบ แวบแรกก็กลัวว่าพฤกษ์จะเข้าใจผิด แต่อีกใจก็คิดว่ายังไงเขาก็คนอื่น เรื่องอะไรที่พฤกษ์จะมองว่าเขาโดนก่อกวนก่อน
“มีอะไรกันวะ ไหนบอกจะมาตามตัวมันไงแล้วมีเรื่องอะไรกัน” พฤกษ์ถามเพื่อนตัวเองเมื่อศิระเดินผ่านไปแล้ว ปอนด์จึงเล่าเหตุการณ์ให้ฟังว่าเกิดอะไรขึ้นตอนที่เขาตามศิระมา
“ป่านนี้จะมีเงินใช้เขาหรือยังไม่รู้ กูอยากให้มึงเห็นหน้ามันตอนที่เจ้าของร้านเขาดูถูกมันว่ะ สะใจชิบ”  ปอนด์เอ่ยตบท้ายอย่างขำๆ ยิ่งนึกถึงเหตุการณ์ตอนนั้นยิ่งสะใจ
“สะใจมากเหรอมึง”  พฤกษ์ประชดเพื่อนเสียงดุ ก่อนจะหันหลังเดินหนี ปอนด์ออกอาการเหวอที่โดนว่า แต่พอเห็นพฤกษ์กำลังจะเดินหนีจึงรีบถาม
“แล้วนั่นมึงจะไปไหน”
“กูไม่ได้ชั่วเหมือนมึงนี่” พฤกษ์หันมาตอบ ทำให้ปอนด์รีบเดินไปรั้งแขน
“อย่าบอกนะว่ามึงจะไปจ่ายให้มัน”

   ปุ่ม Cancel บนแป้นตู้เอทีเอ็มถูกนิ้วเรียวของคนที่อยู่ด้านหลังกดมันลงไปก่อนที่เจ้าของบัตรจะป้อนรหัสลงไปครบสี่ตัว พฤกษ์เอื้อมมือหยิบบัตรเอทีเอ็มที่กระเด็นออกมาคืนให้เจ้าของที่ยืนอึ้งอยู่หน้าตู้
“รับไปสิ”   เด็กหนุ่มบอกศิระที่เอี้ยวตัวหันมามองเขาจนหน้าเกือบชิดกัน
“ทำบ้าอะไรวะ”  คนอึ้งตั้งสติได้รีบคว้าบัตรมาถือไว้ในมือแล้วผลักคนยื่นให้ออกห่างจากตัว
“ซวยอีกกู” พฤกษ์เอ่ยออกมาลอยๆ
“คิดจะทำอะไร” ศิระถามเสียงเย็นลงเมื่อเห็นพฤกษ์ถอนหายใจเท้าเอวมองหน้าตน
“ทำอะไร คิดว่าฉันจะจี้เอารหัสบัตรนายไปหรือไง”พฤกษ์ประชด หน้าเขามันดูเลวร้ายขนาดที่นายนี่ไม่คิดที่จะญาติดีได้เลยหรือไง
“แล้วนายมาทำแบบนี้ทำไม” คนถูกถามไม่สนใจคำถามนอกจากสรรพนามที่คนถามใช้เรียกเขา หูฝาดไปหรือเปล่า ศิระไม่ขึ้นกูมึงกับเขา เออมันค่อยน่าชื่นใจหน่อย
“ไม่ต้องถามหรอก จะไปไหนก็ไป แล้วอย่าไปเดินชนอะไรเขาอีกล่ะ”
“หมายความว่าไง”
“ก็บอกว่าไม่ต้องถามไง”
“ไม่ถามแล้วฉันจะรู้มั๊ยว่าที่นายพูดมันหมายความว่าไง”
“ก็ไม่จำเป็นต้องรู้ รู้แค่ว่าตอนนี้นายจะรีบไปไหนก็ไปก่อนที่จะไปทำของใครเขาพังอีก แค่นี้เคลียร์มั๊ยครับ”
“นายรู้เหรอว่าฉันไปทำอะไรพังมา”
“ไม่รู้ก็คงไม่เสียตังค์เกือบหมื่นหรอกมั๊ง”
“นี่อย่าบอกนะว่าเพื่อนนายเล่าอะไรให้นายฟังแล้วนายเป็นคนจ่ายค่าเสียหายให้ยัยเจ๊นั่น”
“ก็ทำนองนั้น” ศิระฟังคำตอบเสร็จก็รีบหันหลังสอดบัตรเข้าไปที่ช่องเดิม เกลียดนักไอ้พวกอวดรวยโดยใช่เรื่อง ภาระของเขาเกี่ยวอะไรกับมัน ปุ่ม Cancel ถูกจิ้มลงอีกครั้งจากคนๆเดิม
“เก็บเงินเอาไว้ชดใช้ค่าโทรศัพท์ให้ฉันดีกว่า” พฤกษ์พูดกรอกหูคนข้างหน้าก่อนจะเดินจากไปอย่างช้าๆ เขาไม่มีเหตุผลใดที่จะหยุดอาการอวดดีของศิระที่ดูก็รู้ว่าคงไม่ยอมให้เขาช่วยเหลือภาระครั้งนี้ง่ายๆ เลยต้องยกภาระค่าโทรศัพท์ขึ้นมาอ้าง
“ไหนบอกไม่เอาเแล้วไงวะ” ศิระบ่นตามหลัง พยายามหาเหตุผลที่พฤกษ์ยื่นมือเข้ามาช่วยครั้งนี้ เด็กหนุ่มเลี่ยงที่จะคิดเข้าข้างตัวเอง  มันเป็นไปไม่ได้หรอกศิระ อย่าคิดไปไกลถ้านายไม่อยากเจ็บปวด ……..


>>>>>>>>>>>>>>

โดนน้องบัวบีบบังคับข่มเหงจิตใจให้มาโพสอ่ะ (หึหึหึ)

เข้ามาอีดิทใหม่ ข้อมูลเก่ามันหายไปอ่านะเลยต้องมาลงใหม่ 

ขออภัยสำหรบความผิดพลาดที่ลงตอน4ไม่ครบนะคับ

[Amamiya]

^
^
^
จิ้ม...(ทันป่าวหว่า...)

ทำไมพฤกษ์ถึงคบเพื่อนนิสัยม่ายดีเลยว้า...นิสัยน่า... :เตะ1:

เลิกคบเพื่อนมาคบศิระคนเดียวดีก่า..เน๊อะๆๆๆ

[@BUA@]

ไม่ต้องไปฟ้องคนอื่นเลยนะพี่แอม

บีบบังคับจิตใจที่ไหนกัน ไม่มี๊ ไม่มี

ก็เค้าอยากอ่านต่อนี่นา

ไม่รู้แหละ  พรุ่งนี้มาต่อด้วย ไม่งั้นมีเคือง  

[@BUA@]

เอ่อ  ลืมไปๆ

ขอบคุณนะคะพี่แอม จุ๊บๆๆๆๆๆ



 

[pongsj]

เชียร์น้องบัวด้วย ไปบังคับให้มาลงอีกด่วน อิอิ

[มูมู่น้อย]

แบบนี้ก็เข้าแผนเลยอะดิ
จะหลอกให้เค้าหลง  เด๋วก็หลงกันเองซะแล้วว  ศิระกับพฤกษ์ 

รออ่านต่อจ้าแอม  นี่มันเลยหนึ่งวันแล้วนะ  มาต่อเร็วๆๆ 

[gobgab]

..........เด๋วก็แย่งกันเองหรอก......... 

[three]

ขอบคุณมากนะครับรีบมาต่อนะครับผม

[~ScAreD:SAcreD~]

รีบมาต่อ ด่วนๆเลย นู๋แอม

ให้ไว ให้ไว

ชอบเรื่องนี้

ปล. ทำไม ศิระ มันซุ่มซ่ามจังเนี่ย 

[しろやま としんや]

ทดแทนที่โพสไว้หายไปวันนี้จะโพสตอน5ให้ทั้งหมดน๊า

++++++++++++


#5

“นั่นๆๆๆ มึงเตรียมเฮได้เลยศิระมึงเริ่มมีแววว่าจะได้คู่แล้วว่ะ” เป้ลุกขึ้นตบโต๊ะดังปังใหญ่ระหว่างนั่งทานข้าวกันอยู่เมื่อได้ยินสาเหตุที่ศิระโทรนัดเขาออกมาหาและเอาเงินคืนให้เขาโดยไม่ได้ใช้ซักบาท
“มึงอย่าเว่อร์ไอ้เป้ ไอ้นั่นมันแค่อวดรวยก็เท่านั้น กูไม่มีทางเอาเงินมันมาฟรีๆหรอก”  ศิระบอกหน้าตึง รวมๆแล้วที่เขาค้างเงินพฤกษ์ ทั้งค่าโทรศัพท์และแจกันใบหรูนั่น ก็เยอะเอาการอยู่ไม่น้อย
“แล้วใครเขาจะบ้ามาอวดร่ำอวดรวยกับคนที่ตัวเองไม่ได้คิดอะไรด้วย เป็นกูคนนึงล่ะ ถ้าไม่ใช่มึงหรือเพื่อนในกลุ่มสตางค์แดงเดียวกูก็ไม่ให้”  เป้นั่งลงให้เหตุผล แต่ก็ยากที่ศิระจะยอมรับฟัง
“จะอะไรก็ช่าง ไม่มีทางที่กูจะคิดว่าไอ้นั่นมันจะอะไรกะกู”
“ทำไมวะ มึงนี่เครียดกับชีวิตเกินไปหรือเปล่าเนี่ย”
“กูไม่ได้เครียด แต่กูเคยบอกมึงไปแล้วไงว่าไอ้นั่นมันเป็นแฟนกับคนที่มึงจ้องจะงาบนั่นไง”
“อ้าวแว้งกัดกูซะงั้น กูจ้องจะงาบใครพูดมาดีๆนะมึง”
“ก็ไอ้ที่มึงชี้ให้กูดูคืนนั้นไง”
“อ๋อ ไอ้เมษานะเหรอ”
“รู้จักชื่อมันได้ไงวะ”
“ไม่รู้ก็ไม่ใช่กูแล้ว กี่ที่ๆที่กูไป ถ้าไม่เห็นหน้าไอ้นี่กูให้มึงต่อยเลยอ่ะ กูว่ากูเที่ยวเก่ง แม่งไอ้นี่ท่าทางหนักกว่ากูอีก”
“กูว่าก็พอกันแหละ อย่างนี้ก็แย่สิวะ”
“แย่อะไรวะ”  ศิระ อึกอัก นั่นสิ แย่ยังไง จะบอกไอ้เป้ว่ายังไงล่ะ ว่าเขากำลังรู้สึกเห็นใจพฤกษ์ขึ้นมาที่มีแฟนเที่ยวเก่งอย่างเมษา แต่มันก็คงเที่ยวเก่งพอกันแหละถึงอยู่กันได้ อย่าสนใจมันเลยว่ะ
“เปล่า ไม่มีอะไรกูเพ้อเจ้อเอง”  เด็กหนุ่มบอกเพื่อน เมื่อเลิกที่จะสนใจเรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง
“แล้วตกลงมึงจะเอาเงินนี่ไปใช้นายนั่นก่อนหรือเปล่า ไม่ต้องรีบเอามาคืนกูหรอก” เป้เปลี่ยนเรื่องคุย ศิระมองหน้าเพื่อนอย่างนึกขอบคุณ แต่ในเมื่อเขาผ่านเหตุการณ์ที่โดนบีบบังคับมาได้แล้วเขาก็คิดที่จะหาทางชดใช้ให้พฤกษ์ด้วยเงินของตัวเอง อาจจะใช้เวลาซักหน่อย แต่มันก็ดีกว่าที่จะให้เพื่อนมารับภาระไปด้วย
“ขอบใจว่ะ แต่มึงเอาคืนไปเหอะ กูไม่จำเป็นต้องใช้แล้ว ตอนนั้นกูคิดอะไรไม่ออกก็เลยนึกถึงมึงคนแรกเดี๋ยวกูหาทางชดใช้ไอ้บ้านั่นเอง”
“ไม่ใช่คิดเอาตัวเข้าแลกนะมึง มันคุ้มสุดคุ้มเลยนะนั่นน่ะ”
“ไอ้บ้า กูไม่คิดสกปรกแบบนั้นหรอกโว้ย”
“กูจะไปรู้กะมึงเหรอ เห็นมานักต่อนักแล้วไอ้พวกแรดเงียบเนี่ย”
“ปากมึงนี่สุดยอดนะไอ้เป้ กัดได้แม้กระทั่งกู”
“กะมึงน่ะกูกัด แต่กะคนอื่นน่ะ กูใช้ทำอย่างอื่น”
“มึงนี่ทะลึ่งไม่หาย กินเข้าไปไม่ต้องพูดแล้วกูกลัวใครมาได้ยินความลามกของมึง” ศิระแก้เก้อในคำพูดของเป้ ด้วยการตักอาหารที่มีไปใส่ในจานของเด็กหนุ่ม ก่อนจะลงมือจัดการจานข้าวของตัวเองพลางพูดคุยต่อกับเป้อย่างเฮฮาตามประสาเพื่อนซี้ที่ไม่เคยมีความลับต่อกัน แต่คนที่มองอยู่นอกร้านขณะเดินผ่านไม่ได้คิดแบบนั้น ภาพที่เห็นมันแสดงถึงสองคนกำลังมีความสุขกันสุดขั้วกับบรรยากาศที่คิดว่ามีกันแค่สองคนนั่งกันอยู่ภายในร้าน

พฤกษ์ รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ ยิ่งมองก็ยิ่งอยากที่จะเข้าไปขัดจังหวะการพูดคุยของสองหนุ่มนั่น ศิระทำให้เขารู้สึกเหมือนโดนตบหน้าเป็นครั้งที่สาม ชีวิตเขาไม่เคยเสียเชิงให้ใครขนาดนี้ ศิระแสดงท่าทีรังเกียจเขาครั้งแล้วครั้งเล่าแต่กับคนอื่นกลับยิ้มหน้าระรื่น มันต้องมีเอาคืนกันบ้างล่ะ
“นั่งด้วยคนนะครับ” เสียงที่ฟังดูเย็นเยือกดังแทรกขึ้นมาระหว่างการสนทนาที่กำลังออกรสออกชาติ ศิระใจกระตุกเมื่อมองสบตาคนพูดที่ยืนจ้องหน้าเขา สาบานได้ว่ามันเป็นแววตาที่มีอะไรแอบแฝงอยู่ภายใน
“กลับกันเถอะเป้”  เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นมาอย่างไม่ไว้หน้าคนที่มาขอนั่งด้วย พฤกษ์ข่มอารมณ์โมโหเอาไว้ นี่แค่เขามาขอนั่งด้วยนายนี่ยังไม่มีมารยาทที่จะต้อนรับ คำพูดของปอนด์มันชักจะมีน้ำหนักขึ้นมาแล้วสิ เขาอุตส่าห์คิดทบทวน สุดท้ายก็คิดได้ว่าต่างคนต่างอยู่น่าจะดีที่สุด แต่ ณ วินาทีนี้ สิ่งที่ศิระทำ เขาคงอยู่เฉยอีกต่อไปไม่ได้ ศิระ ..นายได้รับบทเรียนแน่
“ เป็นแฟนศิระเหรอครับ” คนคิดแค้นเอ่ยปากถามคนที่นั่งตรงข้ามกับคนที่ตนแค้นตรงๆ  คนถูกถามชะงักมองสบตาคนถาม ทบทวนในสิ่งที่ศิระเพิ่งเล่าให้เขาฟังเมื่อครู่ เด็กหนุ่มปักใจเชื่อทันทีว่า พฤกษ์กำลังหึงเพื่อนเขาอย่างแน่นอน ด้วยความที่อยากให้เพื่อนมีความรักที่สมหวังซะทีจึงเอ่ยออกมายิ้มๆ
“ เปล่าครับ เป็นเพื่อนครับ ท่าทางคุณคงมีอะไรจะปรับความเข้าใจกันกับศิระ ตามสบายครับ ขอตัวนะครับ” พูดจบเด็กหนุ่มก็ส่งสายตาเป็นเชิงบอกเพื่อนว่าเขาจะไม่อยู่เป็นก้างขวางคอแล้วลุกเดินหนีไป  ศิระทำทีจะลุกตาม เมื่อรู้สึกแปลกๆขึ้นมา แต่เด็กหนุ่มต้องล้มนั่งลงบนโต๊ะตามเดิมเมื่อโดนคนที่ทำให้ใจแปลกๆผลักอกเอาไว้
“กู จะกลับ” คนโดนผลักหยาบคายขึ้นทันที เมื่อรู้สึกว่าคนผลักไม่ได้ออมแรงซักนิด
“ฉันไม่ให้กลับ” พฤกษ์สวนกลับทันควัน สายตาดุดันของเขาที่ไม่ค่อยได้แสดงออกบ่อยนักสยบให้ศิระถึงกับนิ่งไปพักใหญ่
   “เพื่อนนายไปไหน ทำไมนายไม่ไปอยู่กับเพื่อน ตามมาก่อกวนฉันทำไม”คนยอมสยบเอ่ยถาม
“ใครบอกว่ามากวน ตั้งใจตามหาต่างหากล่ะ”
“นี่นายพูดอะไร”
“ก็ได้ยินแล้วนี่”
“ได้ยินแต่ไม่เข้าใจ”
“ง่ายๆ ฉันสนใจนาย” ศิระมองสบตาคนพูด ก่อนจะรีบหลบวูบ ใจที่เคยหวั่นไหวอยู่แล้วพอมาเจอคำพูดตรงๆแบบนี้มันยิ่งกระเจิงไปจนยากที่จะกู่กลับ

[しろやま としんや]

“ว่าไง เข้าใจหรือยัง”
“ฉันไม่ใช่เพื่อนเล่นนายนะ อย่าพูดจาที่มันฟังดูตลกหน่อยเลยฉันไม่ตลกกับนาย”
“ไม่ได้อยากให้ตลก ถ้าฉันไม่คิดอะไรกะนายฉันจะยอมเสียเงินเป็นหมื่นๆให้นายฟรีๆเหรอ อย่าเล่นตัวไปหน่อยเลยน่า ฉันไม่เคยที่จะจีบใครหรอกนะ นายเป็นคนแรก และฉันก็คิดว่า ฉันคงไม่โดนปฏิเสธ”
“ยิ่งกว่าปฏิเสธอีก นายอย่ามาลูกไม้กับฉัน ฉันเป็นใคร นายเป็นใคร รู้ๆกันอยู่ ฉันไม่หลงกลนายหรอก … อย่าตามมาอีก ไม่งั้นฉันไม่ไว้หน้าแน่”
“จะพิสูจน์หรือเปล่าล่ะ ว่าที่ฉันพูดมันจริงหรือแค่หลอก” พฤกษ์รีบพูดดักทางไว้ ลองเขาได้เดินหน้า มีเหรอเขาจะยอมแพ้ ศิระต้องได้รับบทเรียนอย่างสาสมที่ทำให้เขารู้สึกสมเพชตัวเองได้
“พิสูจน์ทำไมให้เสียเวลา อย่างนายคบไปก็เท่านั้น พวกเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อ เกาะพ่อแม่ไปวันๆ มันทุเรศเกินกว่าที่ฉันจะคบว่ะ”
“พูดแรงไปแล้วนะ ฉันไปทำอะไรให้ ทำไมถึงชอบพูดจาหาเรื่องกันนัก”
“ไม่อยากโดนหาเรื่องก็อย่ามายุ่งดิ เอาเวลาที่มีไปเอาใจคนของนายดีกว่า ป่านนี้ตามหานายให้วุ่นแล้วมั้ง”
“นายหมายถึงใคร”
“คู่ขานายไง ไอ้พวกอวดรวยเหมือนๆกัน”
“เอะอะก็ประชดมันอะไรกันนักหนาวะ มีปมด้อยกับชีวิตอะไรนักหนา มันเกินไปหน่อยแล้วนะโว้ย”
“โธ่เอ้ย พูดแทงใจเข้าหน่อยทำเป็นโกรธ เสียเวลาว่ะ อย่าตามมานะมึง ไม่งั้นกูเอาเรื่องแน่” เอ่ยจบ คนคาดโทษ ลุกขึ้นจะเดินหนี แต่แล้วต้องชะงักเมื่อเห็นเพื่อนสองคนของคนตรงหน้าเดินเข้ามาหา เวรล่ะ หวังว่าพวกมันคงไม่หมาหมู่กันหรอกนะ  เด็กหนุ่มแอบคิดในใจ
“ที่แท้ก็แอบมาสวีทกันสองต่องสองน่าอิจฉาว่ะ” ปอนด์ทักขึ้นก่อน เมษามองสบตาศิระก่อนจะไปยืนคู่พฤกษ์ที่ยืนขึ้นเสมือนต้อนรับเขา
“ตามหาตัวตั้งนานนะพฤกษ์” เด็กหนุ่มพูดนึกโมโหที่พฤกษ์แอบมานั่งอยู่สองต่อสองกับคนที่เขาไม่ชอบหน้า
“ก็เห็นว่าคุณกับไอ้ปอนด์จะเข้าห้องน้ำกันผมก็เลยออกมาเดินเล่น เจอเพื่อนก็เลยทักทายนิดหน่อย” พฤกษ์อธิบาย มองไปทางศิระที่ยืนนิ่งเงียบ คนถูกมองนึกอึดอัดที่โดนจ้อง จึงคิดจะเดินหนีจากที่ที่ยืนอยู่
“ถอยไป” เด็กหนุ่มบอกกับปอนด์ที่รีบมายืนขวางทางเขาไว้เต็มๆ
“รีบไปไหนวะ อยู่ด้วยกันก่อนดิ” ปอนด์บอกกวนๆ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นฉุนขาดเมื่อได้ยินพฤกษ์สั่งขึ้น
“ถอยไปปอนด์”
“เฮ้ยพฤกษ์” คนถูกสั่งเรียกชื่อคนออกคำสั่งเหมือนเตือนให้รู้ว่าข้างตัวมีเมษายืนอยู่ด้วย แต่คนออกคำสั่งกลับไม่สนใจ หนำซ้ำยังคงย้ำคำเดิม
“กูบอกให้ถอยไง”
“เออ มึงมีเรื่องต้องคุยกะกูแน่” ปอนด์ยอมถอยอย่างขัดใจแต่ก็ไม่วายที่จะยื่นขาไปขัดเท้าของศิระที่กำลังจะก้าวเดินจนเจ้าตัวเสียหลักคะมำไปนิด พฤกษ์ชะงักตามสัญชาตญาณ เมื่อเห็นคนโดนขัดขากำลังจะล้ม แต่เมื่อเห็นเด็กหนุ่มทรงตัวไว้ได้ประกอบกับที่เมษาแตะแขนเขาเอาไว้ เขาจึงได้แค่ยืนมองเจ้าตัวจ้องหน้าเพื่อนเขาอย่างเอาเรื่อง
“พวกมึงกลับกันเองนะ” เด็กหนุ่มตัดสินใจเอ่ยเมื่อเห็นท่าไม่ดี เขาเริ่มที่จะรู้นิสัยศิระจึงรีบเดินไปฉุดแขนเจ้าตัวให้ตามเขาไปทางอื่นก่อนที่เหตุการณ์จะบานปลายไปกันใหญ่
“เฮ้ยไอ้พฤกษ์” ปอนด์ร้องเรียกตาม ไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าเพื่อนเขาจะทิ้งให้เมษายืนอึ้งกับสิ่งที่เห็น
“เฮ้ย ดึงกูออกมาทำไมวะ แม่งกวนนะพวกมึง” ศิระโวยลั่นเมื่อโดนลากตัวมายังลานจอดรถ
“เลิกโวยวายและก็เงียบซะที หวังดีหรอกน่าถึงลากออกมาแบบนี้”พฤกษ์ตะคอกกลับบ้าง ถ้าเกิดมีเรื่องกันขึ้นมาจริงๆ อนาคตข้างหน้าศิระคงไม่ได้อยู่อย่างปกติสุขแน่ สาบานได้ว่าเพื่อนเขาคงตามราวีนายนี่ไม่เลิก
“ไม่ต้องมาหวังดงหวังดี โน่นไปสั่งสอนนิสัยเพื่อนมึงให้มันเลิกอันธพาล ระวังซักวันจะไม่ตายดี”
“เออๆๆ ไม่ต้องพูดมากไป จะไปไหนจะไปส่ง จะกลับบ้านหรือจะไปล่าเหยื่อก็บอกมา”
“ว่าไงนะ”
“ทำไมฉันพูดอะไรผิดหรือพูดไม่ชัด”
“ชัดเจนเลยล่ะ ใครจะไปล่าเหยื่อ อย่าปากพล่อยนะมึง”
“อ้าวชอบไม่ใช่เหรอของแบบนี้”
“มึงอ่ะดิชอบ แล้วก็ไม่ต้องเสร่อจะไปส่งกูเลยนะ รถเมล์มี นั่งรถคนรวยแล้วกลัวนอนไม่หลับ”
“นอนไม่หลับเพราะมัวแต่จะคิดถึงเจ้าของหรือป่าว พ่อคุณ”
“อย่างมึงเนี่ยนะ”
“ทำไม อย่างฉันทำไม”
“ไม่ไหวว่ะ ไม่ชอบคุณหนู”
“อ้อ นายคงชอบคนประเภทเถื่อนๆเหมือนกันล่ะสินะ ตามใจ ฉันเสียเวลากับคนอย่างนายมามากพอแล้ว ฉลาดนี่รู้ตัวด้วยว่ากำลังจะโดนหลอกถึงไม่หลงกลฉันง่ายๆ โธ่เอ๊ยหรือว่ารู้จักตัวเองดีว่าชาตินี้คงไม่มีใครมาจีบจริงถึงปิดกั้นตัวเองขนาดนี้ ลืมคำพูดเมื่อกี้ฉันไปซะ อะไรที่ฉันเสียให้นายไปถือว่าฉันทำบุญก็แล้วกันไม่ต้องกระเสือกกระสนหามาคืน หาเลี้ยงตัวเองให้รอดจนเรียนจบเถอะ คนอย่างฉันคงไม่มีวันดิ้นรนเหมือนนายอยู่แล้ว พอกันทีฉันจะไม่ตามตอแยคนอย่างนายอีก สังคมของฉันรอฉันอยู่ ต่อไปนายไม่มีทางที่จะอยู่ในสายตาฉันอีกต่อไปศิระ”พฤกษ์พูดออกไปอย่างไม่ไว้หน้าคนที่ไม่ไว้หน้าเขาก่อน บอกแล้วว่าเขาจะไม่ยอมให้ศิระมาอวดดีกับเขาได้อีก เด็กหนุ่มใจหวิวไปนิดหน่อยเมื่อเห็นศิระยืนหน้าซีดเมื่อฟังในสิ่งที่เขาระบายออกมาจนจบ แต่เขาจะไม่ยอมอ่อนข้อให้นายนี่อีก ยิ่งศิระมีปฏิกิริยาแบบนี้เขาควรที่จะสะใจ ไม่ใช่เห็นใจ
“ไม่ต้องย้ำหรอกว่าสังคมเราต่างกัน อะไรที่ฉันค้างคานายเอาไว้ ถึงนายไม่อยากได้คืน ก็ขอให้รู้ไว้ด้วยว่าฉันก็ไม่ต้องการติดหนี้บุญคุณใคร ฉันหามาคืนนายแน่”
“ถ้ามีปัญญา ฉันก็ยินดีรับคืน แต่ไม่ต้องรีบนะ ฉันไม่อยากเห็นใครเดือดร้อนตอนชักหน้าไม่ถึงหลัง ฉันไม่รีบเอาคืนหรอก แค่นี้มันกระจอก”ประโยคสุดท้าย คนเอ่ยก้มลงพูดใส่หูคนยืนฟังเต็มๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองยิ้มเหยียด เมื่อเห็นฝ่ายนั้นหน้าถอดสีกัดฟันแน่นด้วยความโกรธ คนเอ่ยจึงรีบเดินหนี ในเมื่อจะให้บทเรียนนายนี่เขาก็ต้องใจเด็ดให้ถึงที่สุด


“ไงล่ะมึง พามันไปไหนมาล่ะ” ปอนด์ตั้งท่าแขวะเพื่อนทันทีที่เห็นฝ่ายนั้นเดินหน้าขรึมกลับมาหา
“เลิกพูดและก็เลิกสนใจคนแบบนั้นซะ อย่าเอ่ยถึงมันให้กูได้ยินอีก”พฤกษ์บอกเสียงเข้ม เขาไม่ต้องการที่ยุ่งเกี่ยวกับคนที่ทำให้เขาเสียความเป็นตัวของตัวเองขนาดนี้ ศิระทำให้เขาหวั่นไหวในใจได้ตอนที่เขามองเห็นสีหน้าซีดเผือดก่อนที่จะเดินจากมา แต่จะให้เขาเข้าไปถอนคำพูดและก็ขอโทษก็เมินซะเถอะ เขาไม่ยอมเสียเชิงขนาดนั้นแน่ ศิระไม่มีอะไรที่จะทำให้เขาต้องรู้สึกผิดขนาดอะไรมากมายเมื่อซักครู่ก็อาจเป็นแค่อาการหวั่นไหวชั่วขณะซึ่งหากไม่มีใครพูดถึงนายนั่นอีก เขาก็อาจจะลืมมันได้อย่างไม่ยากเย็น
“ทะเลาะกันมาเหรอ” เมษาพูดขึ้นบ้างเมื่อสังเกตดูสีหน้าคนที่เขากำลังนึกน้อยใจอยู่
   “ไม่มีอะไรให้ต้องทะเลาะนี่ครับผมไม่ได้รู้จักนายนั่นเป็นพิเศษ” พฤกษ์ปฏิเสธ
   “แน่ใจเหรอที่มึงพูด” ปอนด์แย้งซึ่งเมษาก็เห็นด้วย
   “ไม่รู้จักกันเป็นพิเศษ ก็ไม่น่าที่จะพากันไปสองต่อสองแบบนี้นะครับ”
“ไม่ว่าคุณกับเพื่อนผมจะคิดยังไงนะเมษา ผมขอยืนยันตรงนี้ว่าผมกับนายนั่น ไม่ได้มีอะไรต่อกัน เข้าใจผมซะใหม่นะครับ อย่างผมถ้าจะคบใครรับรองได้ว่าไม่ใช่มันแน่” พฤกษ์เดินหนีคนจับผิดเขาสองคนทันที เมื่อเอ่ยประโยคที่ตัดรำคาญจบ ลับหลังเด็กหนุ่ม คนสองคนมองสบตาอย่างรู้กัน ก่อนที่ฝ่ายหนึ่งจะหยิบวัตถุพิสดารที่อัดได้แม้กระทั่งเสียงสนทนาเมื่อครู่ขึ้นมากดเซฟสิ่งที่พฤกษ์พูดทิ้งท้ายเอาไว้ แล้วเอ่ยขึ้น

   “ดูก็รู้ว่าไอ้ศิระนั่นมันคงรู้สึกอะไรกับไอ้พฤกษ์ถ้ามันได้ยินสิ่งที่ไอ้พฤกษ์มันพูดเมื่อกี้ รับรองมันกระอักเลือดตายแน่” เมษามองหน้าคนพูดอย่างนึกสะใจ ศิระน่ะเหรอจะเป็นคู่แข่งเขา เหมือนฟ้ากับเหวชัดๆ เสียงในมือถือที่ปอนด์ถืออยู่น่าจะทำให้ไอ้นั่นเจียมตัวมากกว่าที่เป็นอยู่










รอติดตามอ่านต่อในตอน6กันนะคับ

[DeShiWa]

 

อ่าครับผม ชอบๆๆนะครับ

แต่ตัวละครศิระดูด้อยไปในฐานะการเงิน

น่าจะแต่งให้เท่าเทียมกัน จะสนุกกว่านี้นะครับ

จะเห็นได้ว่าตัวละครเวอร์ๆเด่นๆ จะทำให้เรื่องดูน่าสนใจมากขึ้น

เหมือนศิระจะปิดกั้นในเรื่องของความรักมากไปนะครับ

มันขัดกับความเป็นจริงนะครับ แต่ยังไงๆก็เอาใจช่วยครับผม

รออ่านตอนต่อไปครับ สู้ๆๆ

 

[~ScAreD:SAcreD~]

นู๋แอม ลงข้ามอ๊ะเปล่าอ่ะ

ถ้าไม่ก็ขออภัยด้วยยยนะ