Lost Butterfly ผีเสื้อเริงรัก โดย หยดน้ำผึ้ง ตอนพิเศษ 2 [20.08.56]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: Lost Butterfly ผีเสื้อเริงรัก โดย หยดน้ำผึ้ง ตอนพิเศษ 2 [20.08.56]  (อ่าน 110273 ครั้ง)

ออฟไลน์ ♠♥♦♣

  • ex-ChCh13
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1612
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +223/-7
โห ชื่อตอน "ใจสลาย!" ใครจะไปกล้าอ่านนน
ไม่เอาอ่ะเดี๋ยวรอตอนหน้าค่อยอ่านทีเดียว
ตอนหน้าอย่าลืมตั้งชื่อตอนหลอกเราด้วยนะ
เอาให้มันดูกระชุ่มกระชวยหัวใจนิดนึง
(ช่วงนี้หัวใจไม่แข็งแรง คือเราอยากอ่านแต่ทำใจไม่ด๊ายยยย)
//วิ่งร้องไห้ออกจากกระทู้ นี่อ่านแค่ชื่อตอนนะเนี่ย//

CherryCello

  • บุคคลทั่วไป
สงสารปรีย์จัง T_T
ไอ้พี่ก้องเท่าที่อ่านมาตั้งแรกเป็นพวกเห็นแก่ตัวสุดๆ
ถ้าน้องปรีย์ไม่ไปเที่ยวกับแก ป่านนี้คงได้อยู่กับยายจนวินาทีสุดท้ายแล้ว
ชอบอาศัยตอนปรีย์เผลอฉวยโอกาสสสส ทำไมมันเลวแบบนี้
พี่กล้าน่ารักกว่าเยอะเลย ถึงจะไม่ค่อยพูดแต่ก็รู้จักอะไรควรอะไรไม่ควร
ไอ้พี่ก้องแม่งเลว  :z6: :beat:

ออฟไลน์ blanchard

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 376
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +46/-3
เห็นด้วยกับคุณ boworange ว่า:
อ้างถึง
เชียร์อีพี่วินดีกว่าท่าทางจะเป็นคนดีนะ

คุณพี่กล้าเริ่มจะ งุงิ งี่เง่า น่า'รมณ์เสียอ่ะ     


      เผาพริกเผาเกลือแช่งอีก้อง

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 22-11-2011 14:30:29 โดย blanchard »

ออฟไลน์ fullmoonny

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 411
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-0
พี่ก้องจะมากเกินไปแล้ว - -++++++

ออฟไลน์ akazu

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 550
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +240/-6
บทที่ ๙

    ปรีย์นั่งมองวัยรุ่นเดินผ่านไปมาขวักไขว่ เสื้อหลากสไตล์สีสันฉูดฉาดจนเขารู้สึกลายตาไปหมด

    "เฮ้ย! มานานยัง ?" หนุ่มร่างเล็กทักทายเพื่อนของเขา แฟรงค์ชวนปรีย์ออกมาเที่ยวก่อนเปิดเทอม ทั้งคู่แทบไม่ได้เจอกันเลยตลอดหนึ่งเดือน เพราะปรีย์ไม่ได้เรียนพิเศษช่วงซัมเมอร์

    "มาช้าจัง" เด็กหนุ่มบ่นเพื่อนเบาๆ เอื้อมมือหาหนุ่มร่างเล็กให้ช่วยฉุดเขาลุกขึ้นยืน เท้าของเขาแผลปิดเกือบสนิทแล้ว แต่ยังคงรู้สึกเสียวแปลบเวลาทิ้งน้ำหนักตัวลงไปมากๆ

    "โหย! มึงอ่ะมาเช้าเกิน กูบอกให้มาซัก ๑๑ โมง แม่งมาตั้งแต่ ๙ โมง แล้วยังโทรมาเร่งกูอีก มึงบ้าป่าววะ ? ...นานๆ ทีกูก็ขอตื่นสายกับชาวบ้านบ้างไม่ได้เหรอ?" ปรีย์เบ้ปากหลังจากถูกเพื่อนบ่นชุดใหญ่.. ก็เขาไม่อยากอยู่บ้าน ..หลังจากกลับจากทะเล เขากับพี่กล้าพูดกันแทบจะนับคำได้ ทั้งๆ ที่เขาพยายามทำตัวปกติ แต่กล้าหาญมึนตึงใส่จนเขาปรับตัวแทบไม่ทัน..

    เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าตนทำอะไรผู้ชายคนนั้นโกรธ.. ความจริงเขาเป็นฝ่ายที่สมควรโกรธกล้าหาญมากกว่าสิ...

    "ไม่เคยเห็นมึงแต่งตัวแบบนี้เลยว่ะ" แฟรงค์เหลือบตามองชุดเรียบๆ แต่ดูค่อนข้างมีราคาของเพื่อน

    "ทำไม ?"

    "หมุนดิ๊" ปรีย์เกาหัวงงๆ แต่ก็หมุนให้เพื่อนดู

    "เออ.. น่ารักดี" เด็กหนุ่มร่างเล็กยิ้มบอก แต่ปรีย์ขมวดคิ้วมุ่น.. คำพูดที่ออกมาจากปากเพื่อนเขาดูทะแม่งๆ ยังไงชอบกล...

    "แกล้งกูป่าวเนี่ย" แฟรงค์ไม่ตอบแต่หัวเราะฮุๆ ในลำคอ

    "แล้วมึงกับเชนเป็นไงบ้าง ?" ปรีย์กระซิบกระซาบถามความสัมพันธ์ระหว่างเพื่อนของเขากับคนที่เขาตั้งใจเป็นพ่อสื่อให้ ..แต่หนุ่มร่างเล็กกลับมีสีหน้าไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

    "พูดถึงมันทำไม ?"

    "อ้าว! ไหงงั้น" ปรีย์ถามงงๆ ...ไม่เจอกันแค่ไม่กี่อาทิตย์ นี่เขาตกข่าวไปซะแล้วเหรอเนี่ย...

    "..." แฟรงค์เงียบ ไม่กล่าวอะไรอีก ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกไม่ค่อยสบายใจ

    "มีเรื่องอะไรป่าว ?"

    "..เฮ้อ! ช่างมันเถอะ" แฟรงค์ถอนหายใจเบาๆ แล้วกล่าวปัด

    ทั้งคู่พากันไปนั่งทานอาหารในฟู้ดเซ็นเตอร์ ..ระหว่างรับประทานอาหาร ร่างเล็กรับสายโทรศัพท์ แอบหลบเขาเหมือนไม่อยากให้รู้ว่าคุยกับใคร หรือเรื่องอะไร จนเด็กหนุ่มรู้สึกสงสัยตงิดๆ

    "ใครโทรมาน่ะ ?" ปรีย์อดเอ่ยถามไม่ได้ หลังจากเพื่อนวางสายโทรศัพท์ ..แฟรงค์มีท่าทีลังเล แต่สุดท้ายก็เอ่ยตอบ

    "....อาร์ต" คำตอบของเพื่อนทำให้ปรีย์ตาโต..

    "แล้วเชนล่ะ ?"

    "ก็เหมือนเดิม"

    "อย่าบอกนะว่า..."

    "..." เด็กหนุ่มร่างเล็กไม่ตอบอะไรอีก คีบเส้นก๋วยเตี๋ยวเข้าปาก หน้าแดง

    "นี่มึงควบสองเลยเหรอวะ ?" ปรีย์กระซิบกระซาบถาม.. เขาไม่นึกเลยจริง ๆ ว่าเพื่อนจะสามารถขนาดนี้.. แฟรงค์เจอคำถามก็ได้แต่อ้ำๆ อึ้งๆ ก่อนตอบเสียงแผ่ว

    "...กูเลือกไม่ได้นี่หว่า" ปรีย์ทำตาโต.. แทบไม่เชื่อหู ..สาบานมาซิว่าไอ้คนที่นั่งอยู่ตรงหน้านี่คือไอ้แฟรงค์ที่เขารู้จัก

    "รักใครมากกว่า ?"

    "...ตอบไม่ได้ มันเท่าๆ กัน"

    "...แล้วมึง.. เสร็จมันยัง ?"

    "เสร็จเหี้ยอะไร!" แฟรงค์สวนแทบจะทันที ใบหน้าเล็กๆ แดงก่ำ.. ปรีย์ยิ้มกวน ยักคิ้วมองเพื่อน.. แฟรงค์แทบจะแปลความหมายของสายตาเพื่อนที่มองเขาได้ทันที ก่อนกระซิบกระซาบแก้ตัว

    "ไอ้เชี่ย! กูเป็นผู้ชายนะเว้ย!"

    "มันสิต้องเสร็จกู" ปรีย์กลืนน้ำลายอึกใหญ่มองเพื่อนตั้งแต่หัวจรดเท้า.. เพื่อนเขา..คิดจะเป็นฝ่ายรุกสองคนนั่น ...แต่หุ่นแบบนี้จะไปสู้แรงไหวได้ยังไง

    "ทำไมมองแบบนั้น! ไอ้อาร์ตเสร็จกูแล้....ว......" แฟรงค์อ้าปากค้าง...  เขาเผลอพูดอะไรออกไป.... ทั้งคู่นั่งเงียบ.. หน้าแดงแจ๋ทั้งสองฝ่าย... สมองเด็กหนุ่มกระหวัดนึกถึงเพื่อนที่ชื่ออาร์ต ตัวใหญ่กว่าไอ้แฟรงค์แน่ๆ หน้าตากวนอวัยวะเบื้องล่างเป็นที่สุด นิสัยก็ออกจะเถื่อนๆ ...ไอ้อาร์ตน่ะนะ...

    "....." แล้วปรีย์ก็ไม่ถามถึงเรื่องนี้อีก...

    เปิดเทอมเขาแทบไม่กล้ามองหน้าอาร์ต พอเห็นหน้ากวนๆ ของมันทีไรก็นึกถึงคำพูดของเพื่อนซี้..

    ไอ้อาร์ตเสร็จกูแล้ว
    ไอ้อาร์ตเสร็จกูแล้........ว
    ไอ้อาร์ตเสร็จกูแล้................ว

    มองไอ้สองคนนี้ยังไงมันก็ขัดกัน.. มากถึงมากที่สุด

    แต่ที่เขาสังเกตได้อย่างหนึ่งคือเชนมันจะมาวนๆ เวียนๆ ใกล้ๆ ตัวเพื่อนเขาบ่อยๆ เพื่อนเขาก็นิ่งซะจนไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ และอาร์ตก็จะมีท่าทีฮึดฮัดไม่พอใจ..

    เด็กหนุ่มได้แต่ถอนหายใจเฮือกๆ ...ความสัมพันธ์ของสามคนนี้มันยุ่งเหยิงจนไม่รู้เขาจะช่วยแก้ยังไง รู้สึกผิดนิดๆ ที่ตัวเองเคยทำหน้าที่เร่งปฏิกิริยา อยากนึกย้อนเวลากลับไปแก้ไข เพื่อนของเขาจะได้ไม่เหนื่อยใจอย่างตอนนี้

    เขากับกล้าหาญไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลย เหมือนอยู่กันคนละโลก กล้าหาญชอบมองเขาราวกับคนแปลกหน้าทำให้ช่วงหลังเด็กหนุ่มอึดอัดใจ... เขาไม่กล้าถามว่าชายหนุ่มโกรธเขาเรื่องอะไร

    เขากลัวคำตอบของกล้าหาญ.. กลัวว่าชายหนุ่มจะเริ่มรังเกียจเขา.. และรับไม่ได้กับความสัมพันธ์ระหว่างเขาและก้องภพ..    จวบจนวันเกิดของปรีย์.. ทั้งๆ ที่เด็กหนุ่มคิดว่าจะไม่มีใครรู้ แต่จู่ๆ เพื่อนเขาก็บุกมาถึงบ้าน

    แฟรงค์ให้กล่องของขวัญอันเล็กที่บรรจุพวงกุญแจตามสมัยนิยม และกอดเขาเสียแน่น.. เด็กหนุ่มรู้สึกดีที่เพื่อนรักจำวันเกิดเขาได้

    แต่น่าเสียดายที่วันนี้ก้องภพไม่ได้มาหาเขา ..ความรักและเอาใจใส่ของก้องภพราวกับน้ำหล่อเลี้ยงจิตใจของเด็กหนุ่ม.. ยิ่งในขณะที่กล้าหาญไม่เหลียวแลเขาด้วยแล้ว ความใจดีของก้องภพราวกับสิ่งยึดเหนี่ยวเพียงสิ่งเดียวของเขา...

    ...ปรีย์ถอนหายใจ หยิบหมอนของยายออกจากตู้.. และล้มตัวลงนอนกอดแน่น...กระหวัดนึกถึงสายตาของกล้าหาญที่มองเขาเมื่อเย็นที่ผ่านมา.. ราวกับเขาเป็นตัวอะไรซักอย่าง

    ก่อนจะออกไปจากบ้านโดยไม่บอกกล่าวอะไรเขาเลย.. ปล่อยให้เด็กหนุ่มทานอาหารเย็นคนเดียวอย่างเหงาหงอย ปรีย์รู้สึกเจ็บในอก... เขาไม่ชอบที่กล้าหาญเป็นแบบนี้เลย..เด็กหนุ่มนอนหลับตา วนเวียนคิดถึงเรื่องนี้จนนอนไม่หลับ

    เขาไม่แน่ใจนักว่าตนเองมีสติดีอยู่หรือไม่ แต่ก็ได้ยินเสียงประตูห้องตนเองเปิด แม้จะเป็นเสียงแผ่วเบา แต่ในความเงียบงันเช่นนี้แล้วมันกลับดังสำหรับเขา...

    ใคร ??

    ในเวลาเช่นนี้น่าจะมีเพียงคนเดียวที่อยู่ในบ้านนี้ได้.. กล้าหาญ พื้นเตียงอ่อนยวบลงตามน้ำหนักที่กดทับลง เด็กหนุ่มได้กลิ่นแอลกอฮอล์แตะจมูกเล็กน้อย...

    ...เขาไม่กล้าขยับเขยื้อน ไม่กล้าแม้แต่จะลืมตามองผู้บุกรุกเข้าห้อง...หรือว่าพี่กล้าเมา ??

    ทั้งๆ ที่ปรีย์คิดว่าควรจะเอ่ยคำพูดอะไรออกมาให้รู้ว่าเขายังไม่ได้หลับ แต่ทำได้เพียงปิดตาแน่นตัวสั่นเทาเมื่อ ริมฝีปากของผู้บุกรุกสัมผัสแผ่วเบา บนแก้ม กลีบปากบาง เปลือกตา ลำคอ ไล้ริมฝีปากชิมผิวเนื้อของเขา ขบเม้มยอดถันและเคลื่อนลงสู่ท้องน้อย..

    เมื่อความกลัวและสับสนมาถึงขีดสุด เด็กหนุ่มคิดว่าควรจะหยุดก่อนที่ทุกอย่างจะไปไกลเกินกว่านี้ ปรีย์ลืมตาขึ้นมองร่างใหญ่ที่คร่อมทับตัวเขา คว้าจับมือหนาที่กำลังเคลื่อนต่ำลงสู่ส่วนล่างและกำลังจะล่วงเกิน    

        ดวงตาคมเข้มตวัดสบมองเขานิ่ง ก่อนใช้มือหนานั้นกอบกุมมือหยาบกร้านของเขาไว้....และประสานกายเป็นหนึ่งเดียว...

....................................................ทูบีคอนตินิว
 :a5:ใครว่ะ เรื่อย ๆ ง่ะตอนนี้ ไม่เครียดบ้าง แต่สงสัยนิดหน่อย อ่ะ แฟรงค์ หึหึ ไม่น่าเชื่อว่ารุกด้วย แถม ไม่รู้จะเลือกใครอีกตะหาก ได้ใจพี่จริง ๆ ชีวิตมีสีสัน ต่างกันสุดเหวกะเพื่อนรักเช่นน้องปรีย์เลย มาทายกันสิว่า ใครกันที่เข้ามาหาน้องปรีย์ :o8:

Mio

  • บุคคลทั่วไป
สามคำให้ปรีย์ >>> ตาย ล่ะ เธอ  :a5:

ออฟไลน์ kyoya11

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4680
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +340/-12
โหแฟรงค์ ควบสองเลยรึ :m29:
ปรีย์โดนใครทำอะไรอ่ะ :dont2:

JipPy

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ blanchard

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 376
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +46/-3
อ้างถึง
"...ไอ้อาร์ตเสร็จกูแล้....ว......"

Oh! What happened to the World?      o21 

หนูแฟรงค์... ทำไมหนูก๋ากั่นขนาดนี้อ่ะ!?!


ว่าแต่ใครอ่ะที่เล่นผีผ้าห่มกะหนูปรีย์?

ขออย่าให้เป็นอีตัวเสนียดนั่นเล๊ย!       :m5:      อะไรมันจะตามหลอกตามหลอนกันทุกตอน

ออฟไลน์ boworange

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 537
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +48/-0
 o22. ค้างได้อีก...งี้ฆ่ากันให้ตายดีกว่า....... :z3:

เราว่าน่าจะเป็นกล้านะ  :call: สาธุขอให้เป็นจริง  :laugh:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ iforgive

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +844/-80
ปรีย์ผู้โดดเดี่ยวโดนเข้าหาซะแล้ว

ออฟไลน์ ♠♥♦♣

  • ex-ChCh13
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1612
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +223/-7
อิก้องงงงงง แกจะทำให้ชั้นเกลียดไปถึงไหน
แกเห็นปรีย์เป็นแค่ที่บำบัดความใคร่แค่นั้นเอง ไอ้ชั่วเอ๊ย
ปรีย์ก็ยังอ่อนต่อโลก จิตใจอ่อนแอด้วย เลยมีแค่ก้องภพเป็นที่ยึดเหนี่ยวทำไมชีวิตบัดซบขนาดนี้
อิพี่กล้าก็สับสนเข้าไป แต่เราก็เข้าใจพี่กล้านิดหน่อยอ่ะนะ รู้สึกตัวว่าชอบเด็กผู้ชายที่เป็นเมียน้อยของพี่ชาย
ตลกร้ายชะมัด แต่เราก็ไม่ค่อยแน่ใจด้วยซ้ำว่าพี่กล้าชอบปรีย์จริงหรือแค่อยากได้ปรีย์เหมือนที่ก้องทำ
พี่วินด์อีกคน มายังไงไม่รู้แต่ดูเป็นคนอบอุ่นดี มีอดีตอะไรเหรอ ทำไมถึงพูดว่าจะดีกว่าถ้าเจอปรีย์ก่อน
ทำไมทุกคนถึงดูชีวิตรันทดกันนักนะ
ปล. เรื่องอาร์ต แฟรงค์นี่มันยังไง อาร์ตโดนเสียบจริงเรอะ :o
ปลล. ถ้าคนเข้าห้องคือพี่ก้องก็แล้วไป แต่ถ้าเป็นพี่กล้านี่ชีวิตยุ่งเหยิงเข้าไปอีกนะปรีย์

ออฟไลน์ akazu

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 550
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +240/-6
บทที่ ๑๐

    ปรีย์สะลึมสะลือตื่นขึ้นในตอนเช้า.. เด็กหนุ่มลุกเข้าห้องน้ำ รู้สึกจุกเสียดในช่องท้องหน่อยๆ ตามปกติ ความรู้สึกโล่งสบายทำให้เขาเอะใจ... เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น ?

    เขารู้สึกว่าแก้มทั้งสองข้างของตนร้อนผะผ่าว... เมื่อคืนเขาฝันหรือว่าเกิดขึ้นจริงๆ กัน ?? มองสำรวจเสื้อผ้าตนเองก็ยังคงเรียบร้อยดี ไม่เห็นมีอะไร.. เด็กหนุ่มถอดชุดออกก็เจอสาเหตุ.. บางทีเขาอาจจะฝันเปียก.. แต่ทำไมฝันถึงกล้าหาญกัน ?... คงเพราะเขาคิดมากเรื่องกล้าหาญ...

    เด็กหนุ่มเปิดน้ำฝักบัว ปล่อยให้สายน้ำเย็นฉ่ำรินไหลกระทบเนื้อ ตบแก้มทั้งสองข้างของตนเบาๆ.. นี่เขาท่าจะเป็นเอามาก... รู้สึกละอายอย่างบอกไม่ถูกที่คิดเกินเลยกับใครอีกคนซึ่งไม่ใช่ก้องภพ หากแต่เขาเหลือบไปเห็นรอยจูบบนลำคอที่สะท้อนในกระจกเสียก่อน.. สงสัยของพี่ก้อง..

    เขาพยายามคิดเข้าข้างตัวเอง แต่ก็ยังสงสัยไม่หาย.. จึงเดินกลับเข้าไปในห้อง... หยิบขวดวาสลีนที่ตั้งอยู่ขึ้นมาดู...ก็ไม่เห็นร่อยหลอ.. เด็กหนุ่มเกาศีรษะงงๆ... เขาอาจคิดมากไปเอง... เมื่อคิดได้ดังนั้นก็ส่ายศีรษะให้กับความงี่เง่าของตนเองและกลับไปอาบน้ำชำระกายต่อ....

    ปรีย์แต่งกายเสร็จจึงเดินมาเก็บที่นอน แต่หากสิ่งที่เห็นทำให้เขาชะงักนิ่ง ....บนเตียงของเขามีคราบการร่วมรัก...อาจจะเป็นของก้องภพ... แต่ไม่ใช่... ไม่ใช่แน่ๆ.... เขาเป็นคนเปลี่ยนเองกับมือ หลังจากนั้นก้องภพก็ไม่ได้เข้ามาในห้องอีก ...แล้วทำไมถึงมี....

    ปรีย์รู้สึกว่าฝ่ามือตนเองชื้นเหงื่อ.. เมื่อคืน.. เขาไม่ได้ฝัน...เด็กหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดแรง...ทำไมกล้าหาญถึงทำแบบนั้น ? เขาไม่ใช่เกย์นี่นา... หรือว่าเมา ?

    แต่ถึงจะเมาก็คงไม่อดอยากปากแห้งขนาดลุกมาปล้ำเด็กผู้ชายอย่างเขา ..หน้าตาหล่อคมคายแบบนั้นนั่งแป๊บเดียวก็คงมีผู้หญิงมาให้เกี่ยว .. ปรีย์คิดไม่ตก พิงศีรษะกับขอบเตียง

    ถ้าพี่ก้องรู้.... เด็กหนุ่มใจหายวาบ เขาลืมนึกถึงก้องภพไปเสียสนิท ...ปรีย์แทบจะร้องไห้เมื่อนึกถึงคำสัญญาที่เขาเคยให้ไว้ ว่าจะเป็นของก้องภพเพียงคนเดียว
 
    และก้องภพก็มาหาเขาเพื่ออวยพรวันเกิดย้อนหลังให้จริงๆ ...เขาแทบไม่กล้ามองหน้าก้องภพ.... ส่วนกล้าหาญก็ไม่เห็นออกมาจากห้องเลยทั้งวัน... บางที ..ชายหนุ่มอาจมีจุดประสงค์เพื่อทำให้เขาเข้าหน้ากับก้องภพไม่ติด และถอยห่างออกไปในที่สุดก็ได้...

    “พี่ก้องครับ.. ผมสงสัยมานานแล้ว..” ปรีย์เอ่ยขึ้นมองใบหน้าคมคายของชายหนุ่มที่โอบเขาไว้ในอ้อมแขน... ก้องภพมองเขายิ้ม ๆ ก่อนก้มลงหอมแก้มนิ่มฟอดใหญ่

    “เรื่องพี่หยก..”

    “อ๋อ.. หยกน่ะเหรอ ? ทำไมล่ะ ?”

    “พี่เขาเป็นแฟนพี่กล้าไม่ใช่เหรอครับ แล้วทำไม...” เด็กหนุ่มถามอย่างข้องใจ กระชับมือหนาที่กอดเขาเอาไว้ไม่อยากให้ปล่อย

    “พี่ก็ไม่รู้อะไรมากหรอก เห็นไอ้กล้าบอกว่าเลิกกันไปพักนึงแล้วนี่..” ชายหนุ่มนึกถึงหญิงสาวร่างบางที่น้องชายรักนักรักหนา.. เขารู้ว่าน้องชายของเขายังรักผู้หญิงคนนั้นอยู่ เพราะแบบนั้นเขาจึงกล้าฝากปรีย์ไว้ให้อยู่ใกล้ๆ ..แต่ชายหนุ่มไม่รู้ว่าตอนนี้ทุกอย่างมันเปลี่ยนแปลงไปแล้ว...

    “งั้นเหรอฮะ..” เด็กหนุ่มตอบรับเสียงแผ่ว...

    “แต่ไอ้กล้ามันตัดไม่ขาด รักหยกจะเป็นจะตาย ฮะๆ ...อยากให้ปรีย์เห็นไอ้กล้าตอนเพิ่งถูกบอกเลิกใหม่ๆ จัง” ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆ ก่อนจะพูดต่อ

    “เมื่อก่อนหยกก็อยู่ที่นี่นะ.. เออ... อยู่ห้องที่เรากำลังใช้อยู่นั่นแหละ..” ปรีย์สะดุ้ง.. รับคำเสียงแผ่ว...

    “ร..เหรอครับ...”

    “แล้ววันนี้ไอ้กล้าไม่อยู่เหรอ ?” ก้องภพเหลียวซ้ายแลขวา มองขึ้นไปชั้นลอยก็ไม่เห็นหน้าน้องชายของตน..

    “ม..ไม่รู้สิครับ... ผมไม่เห็นพี่กล้าเลย..” ปรีย์ตอบเบาๆ ...ก้องภพเชยคางเล็กขึ้นรับจุมพิต มือหนาลูบไล้ผิวเนื้อใต้เสื้อยืดตัวใหญ่ของเด็กหนุ่มอย่างเล้าโลม

    “พี่จะให้ของขวัญปรีย์นะ..” ชายหนุ่มกระซิบบอก เบียดกลางลำตัวแข็งขึงเข้ากับแผ่นหลังร่างเล็ก

    ปรีย์กลัวว่าก้องภพจะรู้ว่าเขาทำผิดสัญญา... หากแต่ตอนนี้เขาอยากจะลบเลือนสัมผัสของกล้าหาญให้หมดจากความทรงจำมากกว่า..เด็กหนุ่มจูบแนวกรามของชายหนุ่มแผ่วเบา เป็นคำตอบรับคำเชื้อเชิญ…

    เขากำลังใช้ห้องของแฟนเก่ากล้าหาญ....เหตุผลที่เข้าท่าที่สุดที่คิดได้ในตอนนี้คือ.. กล้าหาญต้องการให้เขาถอยห่างออกมาจากก้องภพ ...

    หรืออาจเข้ามาในห้องอย่างเคยชินแล้วคิดว่าเขาเป็นผู้หญิงที่ชื่อหยก...แต่ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไร... เขาไม่มีทางทิ้งก้องภพเป็นอันขาด....จนกว่าก้องภพจะไม่ต้องการเขา...

    ความใจดีของก้องภพไม่ได้พันธนาการเขา... แต่ความเหงาของเขาต่างหาก ที่เป็นโซ่คอยผูกติดใครก็ตามที่ใจดีกับเขา....

.................................................ทูบีคอนตินิว
 :m8:เจ็บปวดทุกครั้งที่อ่านจริง ๆ สับสนกับความคิดมนุษย์อย่างพี่กล้า แต่ไม่เคยเลิกเกลียดไอ้ก้อง หึหึ แม้แต่การเรียกยังต่างชนชั้น เหอะ สุดท้ายคนที่เข้าหาน้องปรีย์ ก็คงเป็นพี่กล้าสิน่ะ ขี้ขลาดจริงๆ
พีเอสซึ.ขอบคุณทุกกำลังใจที่ยังติดตามและคอยดูแลน้องปรีย์อย่างใกล้ชิดค่ะ อย่าเครียด อย่าเครียด มีให้เครียดอีกเยอะ  :เฮ้อ:

ออฟไลน์ iforgive

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +844/-80
ให้ของขวัญวันเกิดแบบกาม ๆ ตามประสาคนกาม ๆ นิสัยกาม ๆ

ออฟไลน์ kyoya11

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4680
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +340/-12
พี่กล้าจะทำอะไรก็รีบทำ :m16:
หนูปรีย์เข้าเริ่มไขว้เขวแล้ว
ไม่อยากให้อยู่กับไอ้ก้องเลย  :sad4:

ออฟไลน์ boworange

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 537
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +48/-0
 o22. ยิ่งอ่านยิ่งมาม่า  :z3:

เรื่องออกแนวหนักมากๆ  :เฮ้อ:  เตรียมเครียดไว้ล่วงหน้าเลยใช่ไหมเนี่ย  :serius2:

ปล.ทำไมมันสั้นจัง  :a5:

ออฟไลน์ Still_14OC

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2041
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +180/-7
ไอ้กล้า โว้ย  ไม่มุดอยู่ไหนเนี่ย จะทำอะไร ก็ รีบๆดิโว้ย จะเอาน้องปรีย์ ไปไว้กับแม่ก็ด่วนเลย ไอ้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เหนื่อยใจหว่ะ

JipPy

  • บุคคลทั่วไป
เรื่องนี้ ตกลงจะให้ใคร เป็นพระเอกเนี่ย



อุ๋ย ขัดใจ ขัดใจ

ออฟไลน์ fullmoonny

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 411
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +28/-0
พี่กล้าออกมาเดี๋ยวนี้นะ!
ไม่ชอบพี่ก้องเลย!!! ;^;!!!!

ออฟไลน์ ♠♥♦♣

  • ex-ChCh13
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1612
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +223/-7
เกลียดมันยกแพ็คอ่ะ ทั้งพี่ทั้งน้อง
ได้แต่รอให้ปรีย์เข้มแข็งพอที่จะยืนให้ได้ด้วยตัวเอง

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






Mio

  • บุคคลทั่วไป
ตายล่ะ ตาพี่กล้าลักหลับปรีย์สำเร็จแล้ว  :z10:
ตาก้องรู้คงบ้านแตกสาแหรกขาดกันไปข้าง
สามคำให้ปรีย์>>> ระ วัง ตัว
ให้ก้อง>>> มรึง อย่า เลว
ให้กล้า>>> แอบ เชียร์ อ่ะ o18

ออฟไลน์ Satang_P

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 856
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +58/-2
เป็นกำลังใจให้ปรีย์นะ  :กอด1: :กอด1:

ออฟไลน์ kyoya11

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4680
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +340/-12
หนูปรีย์อยู่แห่งหนใด  :sad2:

ออฟไลน์ silverphoenix

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1182
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +347/-3
อ่ะฮ้าาา  พี่กล้าเอ๋ยยย 

น้องปรีย์น่าสงสารยิ่งนัก  เหมือนตัวเองไม่มีทางเลือกให้เดินในชีวิตเลย

เฮ้ออออ  +1

ออฟไลน์ boworange

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 537
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +48/-0
 :m7:     ย่องมาดู.......แอบอู้งานไปไหนนะ    :m21:



รีบมาต่อด่วนคร้า......... :m5:

ออฟไลน์ akazu

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 550
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +240/-6
บทที่ ๑๑

    มีคนเคยบอกไว้ว่า เมื่อเราทำอะไรผิดไปแล้วครั้งหนึ่ง ก็มักจะมีครั้งต่อๆ ไปตามมา...ถึงแม้ในครั้งแรกที่ทำจะรู้สึกผิดมากมายเพียงใด หากเมื่อมีครั้งต่อไปตามมา ความรู้สึกเหล่านั้นก็จะเบาบางลง.. และหมดไปในที่สุด......ในตอนนี้เขาก็คงจะทำผิดจนชาชิน..

    ร่างเปล่าเปลือยทั้งสองกำลังขยับกายสอดประสานกัน..

    "อือ.....อึก..ฮะ.." เด็กหนุ่มครางในลำคอ หอบหายใจถี่รัว เกร็งกายโอบกอดร่างใหญ่ไว้แน่น จิกนิ้วลงบนแผ่นหลังกว้างชื้นเหงื่อ เมื่อรู้สึกถึงอาการเกร็งกระตุกและฉีดพ่นของเหลวเข้าสู่ร่างกายเขา ....ความสุขแผ่กำซ่านสู่ทุกอณูของทั้งคู่

    ปรีย์ขยับสะโพกเบาๆ ก่อนเกยศีรษะไว้กับไหล่กว้างของชายหนุ่มหอบหายใจแรง ..ลมหายใจอุ่นของเด็กหนุ่มกระทบลำคอแกร่งจนขนลุกตั้ง.. ก้องภพโอบร่างบนตักไว้หลวมๆ ซุกไซร้ซอกคอขาว ละเลียดชิมผิวเนื้อผสมเหงื่อเค็มปร่า ร่างเปลือยเปล่าของทั้งคู่คลอเคลียกันไม่ห่าง..

    ก้องภพไม่รู้ว่าทำไมวันนี้เด็กหนุ่มถึงได้เร่าร้อนนัก ยังไม่ทันจะขึ้นบันได ก็ถูกเด็กหนุ่มรุกเร้า.. จนควบคุมตัวเองไม่อยู่โอบอุ้มร่างเล็กกลับมายังห้องรับแขก... ถ้าหากกล้าหาญรู้เข้า เด็กคนนี้ไม่ถูกจับส่งไปให้แม่เขาเลี้ยงเพื่อกันให้ห่างหรือนี่... แต่เรื่องนั้นเอาไว้คิดทีหลัง เขายังมีทางออกอีกเยอะ...

    ชายหนุ่มเอื้อมมือหยิบทิชชู่ซับคราบกิจกรรมที่เลอะฝ่ามือของเขา.. และตามเรียวขาของเด็กหนุ่มในอ้อมแขน..

    "..อือ.." ปรีย์ครางในลำคอเบาๆ เมื่อริมฝีปากนุ่มขบเม้มยอดอกของเขาอย่างหยอกเย้า... จึงขยับขาให้ชายหนุ่มทำความสะอาดสะดวกขึ้น...

    ...ผ้าปูที่นอนในห้องยังไม่ได้เปลี่ยน.. เขากลัวแทบตายตอนที่ก้องภพจะพาเขาขึ้นไปบนห้อง... เขากลัวก้องภพรู้... กลัวก้องภพโกรธ...

    แต่ดูเหมือนชายหนุ่มจะไม่เอะใจอะไรเลย.. ซึ่งนับว่าโชคดีสำหรับเขา...

    ดวงตาคู่สวยเหลือบมองสิ่งมีชีวิตขนาดเล็ก สีสันสวยงาม ล่องลอยอยู่บนอากาศ... เขาจับจ้องมันตั้งแต่หลายนาทีก่อน.. และดูเหมือนมันจะหาทางออกไม่เจอ... เหมือนกับเขา...

    "พี่ก้อง มีผีเสื้อบินเข้าบ้านล่ะ" ปรีย์บอกเบาๆ ก่อนลุกขึ้นสวมกางเกง.. และเดินกระหย่องกระแหย่งตามผีเสื้อตัวน้อยในบ้าน แต่มันกลับบินหนีไปอีกทาง..

    ก้องภพหัวเราะเบาๆ หยิบเครื่องแต่งกายขึ้นสวม.. รู้สึกถึงอาการอ่อนล้าของกล้ามเนื้อขา.. คงเพราะต้องรองรับน้ำหนักตัวของเด็กหนุ่มนานหลายนาที...

    "จะไปไล่จับมันทำไม หืม ?" ชายหนุ่มเอ่ยถามเสียงนุ่ม สวมเสื้อเชิ้ตสีอ่อนมือติดกระดุม แต่ดวงตาคมเข้มจับจ้องที่ร่างบางที่เดินวนไปวนมาภายในบ้าน

    "ก็มันสวยดีนี่" คำตอบของเด็กหนุ่มทำให้เขาส่ายหน้า และหัวเราะในลำคอ.. ปล่อยให้ร่างเล็กนั้นเดินวนอยู่ในบ้าน.. แต่ผ่านไปหลายนาทีเด็กหนุ่มก็ยังจับไม่ได้เสียที...

    "ปรีย์ มาใส่เสื้อก่อน" ก้องภพเอ่ยเรียก แต่เด็กหนุ่มก็ไม่มีท่าทีจะสนใจ..

    "ปรีย์" ชายหนุ่มเรียกซ้ำอีกครั้ง ปรีย์จึงรีบกุลีกุจอหยิบเสื้อขึ้นมาสวม...

    แล้วจู่ๆ เด็กหนุ่มก็เบ้ปาก.. ก้องภพมองตามสายตาก็พบสาเหตุบนไหล่ของเขา...

    "ทำไมมันบินไปเกาะพี่ก้องล่ะ ?" เด็กหนุ่มหน้ามุ่ย ..ทั้งๆ ที่เขาวิ่งตามมันตั้งนาน แต่มันกลับบินมาเกาะคนที่นั่งนิ่งอยู่ซะนี่..

    "อยู่นิ่งๆ เดี๋ยวมันก็บินมาเกาะ" ก้องภพบอกกลั้นยิ้ม เป่าลมไล่เจ้าผีเสื้อตัวน้อยที่เกาะอยู่บนไหล่ของเขาเบาๆ..

    "..มีคนที่พี่รู้จัก เปรียบความรักเหมือนกับผีเสื้อล่ะ.." ชายหนุ่มบอก กวักมือเรียกร่างเล็กให้เข้ามาใกล้เขา..

    "เห ?..." ปรีย์ขมวดคิ้ว.. ทิ้งตัวลงในอ้อมแขนของชายหนุ่ม..

    "เขาบอกพี่ว่าถ้าวิ่งไล่ตามหาความรัก.. ความรักมันก็จะบินหนี.. แต่ถ้าหากอยู่นิ่งๆ ความรักมันก็จะมาหาเอง..." เสียงทุ้มอบอุ่นกระซิบบอกริมหูเขา.. ปรีย์เผยอยิ้ม.. เขาจำได้แล้วว่าเคยได้ยินที่ไหน.... ยายของเขาไง.... ยายของเขาเคยพูดให้เขาฟังนี่เอง.... ก้องภพทำให้เขารู้สึกถูกห่อหุ้มไว้ด้วยความรักอันอบอุ่นอีกครั้ง...

    "ความรักของมัน.. โรแมนติกดีนะ.." ก้องภพกล่าวขึ้นลอยๆ... ยิ้มมองคนในอ้อมแขนที่ช้อนตามองเขางงๆ...

    "รู้รึเปล่าว่าผีเสื้อจะตายหลังจากได้ผสมพันธุ์" ก้องภพเอ่ยเบา ๆ ...นึกถึงคนที่เคยพูดประโยคนี้กับเขา... ตอนที่ได้ฟังครั้งแรก เขาไม่เคยคิดว่ามันโรแมนติกอย่างที่คนๆ นั้นบอกเลย..

    "เห ?... โรแมนติกจริงๆ ด้วย.. ตายทั้งคู่เลยเหรอฮะ ?" ชายหนุ่มยิ้มบาง.. เกลี่ยนิ้วบนแก้มนวล.. มุมมองของเด็กคนนี้เหมือนกับคนๆ นั้นไม่มีผิด... แต่บริสุทธิ์ยิ่งกว่า...

    "อืม.. ตัวเมียจะวางไข่ก่อน.. แล้วก็ตายตามไป..." ...และเธอก็ตายตามเขาไป....

    "แล้วมันไม่เหงาเหรอฮะ ? ที่ต้องอยู่ตัวเดียว" ชายหนุ่มชะงักนิ่ง... เค้นเสียงตอบ...

    "...ไม่รู้สิ" ...ปรีย์รู้สึกเสียใจที่ทำให้ชายหนุ่มไม่พอใจ และเบือนหน้าหนีไม่สบตากับเขาอีก...วงแขนแกร่งโอบกระชับเอวบางเข้าหาตัว และเอ่ยถามเสียงนุ่ม เมื่อรู้สึกว่าเด็กหนุ่มเริ่มจะเงียบเกินไป..

    "อยากได้อะไรเป็นพิเศษมั้ย ?"

    "พี่ขอโทษด้วยที่มาไม่ได้จริงๆ เมื่อคืน.."

    "ไม่เป็นไรหรอกครับ.." ปรีย์ยิ้ม.. แค่ก้องภพไม่โกรธเขา.. ไม่เกลียดเขาก็พอแล้ว.. ในโลกนี้มีเพียงแค่ก้องภพคนเดียวที่ต้องการเขา... เขาก็พอใจ

    "ไหน ? วันนี้ยังไม่บอกพี่เลย" ชายหนุ่มเอ่ยทวงคำพูดที่เคยสอน..  ช่วงแรกเด็กหนุ่มมักจะอายหน้าแดงและพูดตะกุกตะกักจนเขาอดขำไม่ได้..

    "...ผมรักพี่ก้อง ..รักมากๆ"

    "รักเท่าไหนหืม ?" ก้องภพหอมแก้มนิ่มฟอดใหญ่

    "รักเท่าฟ้าเลยล่ะฮะ" เด็กหนุ่มหัวเราะจนตาหยี.. ตอนแรกเขาอาจจะรู้สึกแปลกๆ.. แต่ตอนนี้เขาชอบที่จะพูด.. เขารักก้องภพและอยากให้ก้องภพรักเขา...

    ปรีย์หัวเราะ เมื่อชายหนุ่มถูเคราสากเข้ากับลำคอของเขาจนเป็นรอยแดง ..แล้วเสียงหัวเราะใสของเด็กหนุ่มก็ชะงักเมื่อเผลอสบตาเข้ากับดวงตาคมดุที่จ้องมาหาเขา.. กล้าหาญ... กำลังมองเขาอย่างเย็นชา... และเดินหายไปจากชั้นลอย....

    เขาไม่รู้ว่าชายหนุ่มอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่...แต่ไม่อยากให้กล้าหาญมองเขาแบบนั้นเลย... มันรู้สึกเจ็บ...

    "พี่ก้อง...." ชายหนุ่มมองคนในอ้อมแขนเป็นคำถาม
    "ไปไหว้แม่กัน.." ปรีย์เอ่ยปากชวน... เขาไม่ได้ไปที่นั่นเกือบปีแล้ว... และไม่เคยพาใครไปที่นั่นเลย.. แต่รู้สึกอยากให้ก้องภพไปพบกับแม่เขา..

    "ปรีย์ โทษทีนะ.. พี่ไม่ว่าง.." ก้องภพปฏิเสธเสียงเรียบ ชักสีหน้าหงุดหงิด.. คนตายแล้วจะไปยุ่งอีกทำไม...

    "งั้นเหรอฮะ.." แต่เมื่อเห็นแววตาผิดหวังของเด็กหนุ่มแล้วจึงอดเอ่ยปลอบไม่ได้

    "ไว้วันหลังนะ"

    "..ครับ..." ปรีย์เผยยิ้มกว้าง ..โดยไม่รู้ว่านั่นเป็นการให้ความหวังเขาลอยๆ..
 
    หลังจากวันนั้นเขาแทบไม่ได้เห็นหน้ากล้าหาญ.. เพราะรีบไปโรงเรียนตั้งแต่เช้า.. กลับบ้านมาก็ขึ้นห้อง ไม่โผล่ลงไปข้างล่างอีก.. แม้แต่ข้าวเย็นก็ไม่แตะ...

    เด็กหนุ่มทำแบบนี้มาได้ ๒ - ๓ วันแล้ว.. เขาไม่รู้ว่าสมควรจะทำหน้ายังไง... ไม่รู้ว่ากล้าหาญมีจุดประสงค์อะไร และคิดกับเขาเช่นไร...

    แต่สิ่งหนึ่งที่เด็กหนุ่มสรุปได้ในใจ คือเขาไม่ชอบให้มันเป็นแบบนี้เลย...

    ปรีย์เหลือบมองนาฬิกา... ๕ ทุ่มแล้วเขาก็ยังนอนไม่หลับ แถมเจ้าท้องบ้าก็ส่งเสียงประท้วงดังโครกคราก... ก็เขายังไม่ได้กินข้าวเย็นเลยนี่นา...ด้วยความหิวจัดเด็กหนุ่มจึงแอบย่องลงมาในห้องครัวเพื่อหาอะไรกิน โดยไม่เปิดไฟเลยซักดวงเพื่ออำพราง...

    เขาเปิดตู้เย็นมองหาของว่าง เหลือบไปเห็นบิสกิตของกล้าหาญ.. เขากินไอ้นี่เป็นอาหารยามดึกมาหลายวันแล้ว ...หวังว่าชายหนุ่มคงไม่สังเกตเห็นหรอกนะว่ามันร่อยหลอลงไปนิดหน่อย....

    แล้วเขาก็สะดุ้งวาบเมื่อจู่ๆ ไฟในห้องครัวก็สว่างพรึ่บ..

    "ปรีย์.." ร่างเล็กสะดุ้งโหยง...

    "พ...พี่กล้า.." ปรีย์ยิ้มแหยๆ ...หันไปมองร่างสูงที่ยืนทำหน้าดุอยู่...

    "ลงมาทำอะไร ?"

    "..ผมหิ..ว..." เด็กหนุ่มบอกเบาๆ ก่อนจะเปลี่ยนใจ เก็บขนมที่ถืออยู่ในมือกลับเข้าตู้เย็น และเดินออกไป แต่กลับถูกร่างสูงขวางไว้..

    "จะไปไหนหิวไม่ใช่เหรอ ?"

    "ผม.. ผมอิ่มแล้ว" ปรีย์อ้ำอึ้ง... ตอนนี้เขาก็ยังหิวอยู่นะ แต่ว่าที่เขากินน่ะ ของกล้าหาญนี่นา.... และดูเหมือนชายหนุ่มจะรู้ว่าเขากำลังเกรงใจ..

    "นั่งรออยู่ตรงนี้ เดี๋ยวพี่อุ่นข้าวให้กิน.." ปรีย์ชะงัก รีบปฏิเสธ

    "ม..ไม่เป็นไรหรอกครับ"

    กล้าหาญไม่พูดอะไรอีก ถอนหายใจเบาๆ ..และดันตัวให้เขานั่งลง... ก่อนจะหยิบแกงในตู้ออกมาอุ่นด้วยไมโครเวฟ... เขาเก็บอาหารเย็นไว้เผื่อปรีย์จะหิวในตอนกลางคืนตั้งแต่วันที่เด็กหนุ่มประพฤติตัวเช่นนี้แล้ว หากแต่มันไม่พร่องลงเลยซักนิด.. มีแต่ขนมในตู้เย็นของเขานั่นแหละที่ร่อยหลอลง...

    กล้าหาญกอดอกมองดูเด็กหนุ่มตรงหน้าทำหน้าปุเลี่ยน แต่ก็ตักอาหารกินเต็มปาก..

    "กำลังหลบหน้าพี่งั้นเหรอ ?" กล้าหาญถามตรงจนเด็กหนุ่มสำลักข้าว... เขารีบส่งน้ำให้ร่างเล็ก... ปรีย์ดื่มน้ำ ทุบหน้าอกตัวเองเบาๆ ฝ่ามือหยาบเช็ดคราบน้ำดื่มที่ไหลล้นออกจากริมฝีปาก... กล้าหาญมองกริยานั้นกลั้นยิ้ม

    "...ผมเปล่า" ตอบว่าเปล่า แต่หลบสายตาเขา..ร่างเล็กสูดลมหายใจเข้า ก่อนตัดสินใจเอ่ยถามเรื่องที่ยังคงติดค้างอยู่ภายในใจ....

    “ทำไม.. พี่ถึงทำแบบนั้น ?” กล้าหาญชะงักนิ่ง... เขาควรจะตอบว่าอย่างไร ?...

    “...ไม่รู้” คำตอบของชายหนุ่มทำให้ปรีย์นิ่งอึ้ง... ก่อนพยายามคัดกรองความคิดหลากหลายที่ตีกันอยู่ภายในหัวออกมาเป็นคำพูด....

    “...ไม่รู้ได้ยังไง...”

    “พี่เกลียดผม ..อยากให้ผมออกไปจากที่นี่เหรอ ?” ชายหนุ่มไม่มีคำตอบ.. เลี่ยงสายตาหนี.. เด็กหนุ่มเม้มริมฝีปากแน่น จมูกแดงระเรื่อ.. เขากำลังจะร้องไห้

    “ไม่เห็นจะต้องทำถึงขนาดนั้นเลยนี่นา ..แค่พี่บอก ผมก็ยอมออกไปอยู่แล้..ว” ร่างบางพยายามเค้นเสียงให้จบประโยค.. เขาพยายามบอกตัวเองให้อดทน อดทนเอาไว้... แต่สุดท้ายเจ้าหยาดน้ำที่เอ่อคลอจนเต็มหน่วยตานั่นก็กลิ้งหยดลงมาจนได้

    ปรีย์รู้สึกเกลียดตัวเองจริงๆ แค่ห้ามไม่ให้น้ำตาไหลยังทำไม่ได้เลย ...ยิ่งเช็ดมันกลับยิ่งไหลลงมาไม่หยุด อายผู้ชายตรงหน้าที่เผลอแสดงความอ่อนแอออกมาให้เห็น...

    ร่างเล็กลุกหนีจากเก้าอี้เมื่อชายหนุ่มเคลื่อนเข้ามาใกล้.. เขาเดาจุดมุ่งหมายของร่างสูงไม่ออก.. รู้เพียงแค่เขาต้องหนี.. นึกโมโหที่ห้องทานอาหารแสนคับแคบ เดินไม่กี่ก้าวก็ติดเคาน์เตอร์ ไปข้างๆ ก็ติดเก้าอี้ จนสุดท้ายก็ถูกคว้าข้อมือเอาไว้ได้ทัน

    “พี่ไม่ได้เกลียดปรีย์...” ชายหนุ่มบอก ..อยากโอบร่างเล็กมาไว้ในอ้อมแขน แต่ทำได้แค่เพียงเอื้อมมือเช็ดคราบน้ำตาบนแก้มนิ่มแผ่วเบา...

    ดวงตากลมช้อนมองเขา ชายหนุ่มรีบผละตัวหนี.. นึกกลัวแววตาที่เด็กหนุ่มใช้มองเขา..

    “จริงเหรอฮะ ?” ปรีย์เอ่ยถามย้ำ.. เริ่มรู้สึกอายที่ตนเองเข้าใจไปเองฝ่ายเดียว... น้ำตาที่รินไหลเริ่มเหือดแห้ง

    เมื่อชายหนุ่มพยักหน้าตอบ รอยยิ้มที่หายไปหลายวันก็ระบายขึ้นบนกลีบปากบาง ..เด็กหนุ่มไม่ต้องการทราบเหตุผลที่ชายหนุ่มทำเช่นนั้นอีกแล้ว... ขอเพียงแค่กล้าหาญไม่เกลียดเขาก็เพียงพอ....

    กล้าหาญลังเลใจ แต่หากเก็บเอาไว้เขาต้องไม่สบายใจมากกว่านี้แน่ ..สุดท้ายจึงเอ่ยถามออกมาในที่สุด "เธอรักพี่ก้องใช่ไหมปรีย์ ?"

    "เธอรักพี่ก้องจริง ๆ รึเปล่า ?" คำถามแรกยังพอจะเข้าใจ แต่คำถามที่สองนี่สิ.. ทำให้เด็กหนุ่มขมวดคิ้วมุ่น..

    "ทำไมพี่กล้าถามแบบนี้ ?" เด็กหนุ่มถามกลับอย่างไม่ชอบใจ... ความรักมันมีจริง ๆ กับหลอกๆ ได้ยังไงกัน ?...

    "ไม่รู้สิ.. แววตาของเธอ.." ชายหนุ่มเอ่ยอย่างไม่แน่ใจ.. นึกถึงเหตุการณ์ที่เขาเห็นในวันนี้อีกครั้ง...

    "ผมรักพี่ก้อง" ปรีย์ตอบเต็มเสียง... สบตามองดวงตาคมกล้านิ่ง... ชายหนุ่มยังคงคลางแคลงใจ.. เอ่ยคำถามต่อ...

    "เธอรักพี่ก้องเพราะอะไร ?"

    "หรือเพราะเห็นเป็นตัวแทน..."

    "พี่กล้า!" เด็กหนุ่มเอ่ยเรียกเขาอย่างไม่พอใจ ก่อนกล่าวต่อ..

    "ผมไม่เคยเห็นใครเป็นตัวแทน! ไม่มีใครแทนที่ใครได้!" จบคำ กล้าหาญได้แต่นิ่ง... ก่อนเอ่ยเบาๆ ราวกับบอกตัวเอง..

    "นั่นสินะ.." ..เมื่อได้เห็นท่าทีอ่อนลงอย่างรวดเร็วของชายหนุ่ม ก็ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกว่าตนไม่ควรจะพูดเช่นนั้น.... พยายามคิดหาคำพูดที่จะทำให้ชายหนุ่มมีสีหน้าดีขึ้น....

    "แต่..." เด็กหนุ่มลังเลใจก่อนเอ่ยต่อ...

    "แต่ผม..ผมก็...รักพี่กล้านะ.." ใบหน้านวลสีแดงก่ำ... น่าอายจริงๆ... แต่เขาคิดว่ามันเป็นเรื่องที่ดี ถ้าได้เอ่ยคำว่ารักกับคนที่เรารัก... ถึงแม้จะไม่ใช่ความรักอย่างคนรักก็ตาม...

    "รักยังไง ?...." กล้าหาญเลิกคิ้ว... ยิ้มมองใบหน้าที่เปลี่ยนเป็นสีมะเขือเทศสุกของเด็กหนุ่ม...

    "รัก... แต่ไม่เหมือนกัน.." เด็กหนุ่มหลุบตาลงต่ำด้วยความสับสน.. ความรู้สึกของเขาที่มีให้พี่ก้อง กับพี่กล้าต่างกันลิบลับ.. แต่เขาคิดว่ามันก็คือความรักเช่นกัน...

    "มันไม่เหมือนกันเลย.." กล้าหาญไม่เคยรู้มาก่อนว่าปรีย์หวั่นไหวกับเขาถึงเพียงนี้.. . แววตาที่ปรีย์มักจะใช้มองเขานั้นเป็นความจริง ...เขาไม่ได้คิดไปเอง.... ชายหนุ่มนิ่งก่อนตัดสินใจเอ่ยถามให้ชัดเจน

    "แล้วปรีย์ชอบให้พี่ทำแบบนี้มั้ย ?" ชายหนุ่มเอ่ย เอื้อมฝ่ามืออุ่นสัมผัสแผ่นหลังเล็กแผ่วเบา และลากผ่านลงหยุดที่บั้นท้ายกลมกลึง..

    "..อ๊ะ!.." ปรีย์สะดุ้งขยับหนี รีบปฏิเสธ..

    "ทำแบบนี้ไม่ได้..."

    "ทำไมล่ะ ?" เด็กหนุ่มอ้ำอึ้ง.. เหลือบตามองเขาอย่างระแวง...

    "ผม.. ผมสัญญาไว้กับพี่ก้อง...ว่าผมจะไม่มีอะไรกับใครอีก.."

    "แต่ว่า... ผมผิดสัญญาไปแล้ว..." ปรีย์เอ่ยเสียงสั่น เม้มริมฝีปากแน่น... หลบสายตาคมที่จับจ้องเขา...

    "พี่ก้อง...ต้องเกลียดผมแน่ๆ..." กล้าหาญเงียบ.. ก่อนเชยคางให้ดวงตาคู่สวยสบตากับเขา..

    "...ไม่ได้แล้วชอบรึเปล่า ?" คำถามของกล้าหาญทำให้เด็กหนุ่มชะงัก...

    "เอ๊ะ... ผม....ผมไม่รู้.." เด็กหนุ่มอ้ำอึ้ง... ใบหน้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่ออีกครั้ง... นั่นทำให้ชายหนุ่มคลี่ยิ้ม..

    "พี่สัญญา ว่าจะไม่มีเหตุการณ์แบบนั้นเกิดขึ้นอีก..." ...ครั้งต่อไปเขาจะไม่เมา... แต่ดูเหมือนเด็กหนุ่มคงจะเข้าใจเป็นอีกอย่างหนึ่ง...

    "ปรีย์ห้ามอดข้าวเย็นอีกนะ เข้าใจมั้ย ?" มือหนาลูบศีรษะทุยเบาๆ ส่งยิ้มบางให้ ...เด็กหนุ่มยิ้มตอบ พยักหน้าอย่างแข็งขัน

    ...นี่แหละที่เขาต้องการ... รอยยิ้มของเด็กคนนี้ที่เขาอยากรักษาเอาไว้.. รอยยิ้มที่มอบให้เขา...กล้าหาญมองริมฝีปากบางนั้นอย่างเผลอไผล และเอื้อมมือสัมผัสอย่างไม่รู้ตัว..

    "...พี่ขอจูบหน่อยได้มั้ย ?" คำขอดื้อๆ ของชายหนุ่มทำให้ปรีย์ขมวดคิ้ว ปฏิเสธ..

    "..ไม่ได้"

    "แล้วถ้าพี่เสียใจ.. ปรีย์จะยอมให้พี่จูบได้มั้ย ?"

    "ถ้าพี่กล้าจูบแล้วจะหายเสียใจเหรอ ?" ร่างเล็กขมวดคิ้วถามอย่างไม่เข้าใจ..

    "ถ้าปรีย์ยอม พี่จะไม่มีวันเสียใจ"

    "แค่จูบอย่างเดียวใช่มั้ย ?..." เด็กหนุ่มถามย้ำ...

    "อืม..." ชายหนุ่มครางตอบในลำคอ ....ปรีย์ลังเลใจ ก่อนพยักหน้าให้เขาเบา ๆ ...ร่างสูงยิ้ม โอบอุ้มร่างบอบบางนั่งลงบนเคาท์เตอร์ก่อนโน้มศีรษะเข้าหา.. และหยุดลงเมื่อริมฝีปากห่างกันเพียงแค่คืบ...

    "ไม่เปลี่ยนใจแน่นะ ?" ...เขาถามย้ำอีกครั้ง ขณะที่ลมหายใจของทั้งคู่ผสมปนเปกัน....

    "ฮะ.." ปรีย์ตอบเบาๆ ก่อนปิดเปลือกตาลงเมื่อริมฝีปากนุ่มของกล้าหาญสัมผัสกับกลีบปากบางของเขาอย่างแผ่วเบา... ปรีย์สะดุ้งโหยงรีบผลักแผ่นอกกว้างออก.. กล้าหาญขมวดคิ้วด้วยความงงงัน

    “เดี๋ยว! เดี๋ยวฮะพี่กล้า! ผมขอแปรงฟันก่อ..น....”เด็กหนุ่มปิดริมฝีปากตน เอ่ยบอกเสียงตื่น ..แล้วก็ต้องอายหน้าแดงเมื่อชายหนุ่มหัวเราะเบา ๆ ดันมือเขาออก พร้อมทั้งโน้มตัวลงปิดริมฝีปากเขาด้วยรอยยิ้ม

    มือหนาโอบไหล่เล็กๆ ของเขาไว้ไม่ให้เกิดเหตุการณ์เช่นเมื่อครู่อีก... ก่อนสอดลิ้นนุ่มเข้าควานหาความหวานในโพรงปากของเขา... เกี่ยวกระหวัดหยอกเย้าลิ้นของเขา และรุกเร้าให้เขาตอบโต้...

    ปรีย์เอื้อมมือสัมผัสแผ่นอกกว้างเบาๆ ด้วยความอยากรู้.. ว่าหัวใจของชายหนุ่มกำลังเต้นแรงเหมือนเขาไหม ?... แต่ไม่ทันจะได้รู้ กล้าหาญก็กอบกุมมือของเขาให้โอบรอบตัวของชายหนุ่มแทน.. และเบียดกายเข้าแนบชิด

    รสจูบอันอ่อนหวานค่อยๆ แปรเปลี่ยนเป็นเร่าร้อน ริมฝีปากของชายหนุ่มบดเบียดริมฝีปากของเขาจนรู้สึกเจ็บ.. ปรีย์รู้สึกว่าตนเองหายใจไม่ทัน... แต่กลับไม่อยากหยุด... เป็นฝ่ายรุกเร้าให้ชายหนุ่มดำเนินต่อ... จวบจนรู้สึกว่าขาดอากาศและใกล้จะตายแล้วจริงๆ นั่นแหละจึงยอมละริมฝีปากออก...

    ทั้งคู่หอบหายใจถี่รัว.. ปรีย์ไม่เคยรู้มาก่อน ว่าเพียงแค่จูบก็สามารถทำให้เขาหัวใจเต้นแรงแทบจะหลุดออกมาได้...

    "..เก็บไว้..เป็นความลับของเรานะ.." กล้าหาญกระซิบบอก จูบขมับร่างเล็กเบาๆ... และเลื่อนลงประกบริมฝีปากอีกครั้ง... และอีกครั้ง.. ราวกับกลัวว่ารสชาติของจูบที่แสนหวานนี้จะเลือนหาย....

    ...ปรีย์ไม่เคยมีความรักแบบหนุ่มสาวมาก่อน ...สุดท้ายแล้วเขาก็ยังไม่รู้อยู่ดี.. ว่าที่กล้าหาญทำไปนั้นมีสาเหตุมาจากอะไร   ...... และเพราะเหตุใดเขาจึงมีอาการเหมือนคนเป็นโรคหัวใจเช่นนี้.....

..................................................ทูบีคอนตินิว
 :เฮ้อ:ก่อนอื่นต้องขอโทษมิตรรักแฟนคลับน้องปรีย์ด้วยน่ะค่ะ แฮ่ะ ๆ หายไปหลายวัน งานเค้ายุ่งง่ะ หยุดคราวนี้ สบาย เคลียร์งานเรียบร้อย กลับมานึกว่าไอ้ก้องจะดีขึ้น มันก็ยังเห็นแก่ตัว หื่นกามเหมือนเดิม แค่พาไปไหว้แม่ มันยังไม่ทำ เลวจริง ๆ น้องปรีย์เปรียบเหมือนผ้าขาวจริง ๆ ทาสีอะไรไปก็กลืนกับเนื้อผ้าหมด ชริ ไอ้พี่กล้า จะีดีบ้างได้ไหม เพื่อน้องเนี่ย วันนี้มากันยาว ๆ ไม่เครียดเท่าไหร่เนอะ

ออฟไลน์ iforgive

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6805
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +844/-80
ชอบจัง  ตอนที่เปรียบความรักกับผีเสื้อ  แต่มันได้อารมณ์เศร้าลึก ๆ มากกว่า
ก้องภพเห็นแก่ตัวมากจริง ๆ รักกับใคร่ของมันคงอันเดียวกัน
สงสารก็แต่ปรีย์  ไร้เดียงสามาก ๆ เลยต้องตกเป็นเหยื่ออยู่ตลอด

ออฟไลน์ kyoya11

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4680
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +340/-12
 :เฮ้อ:
อ่านแล้วสงสารหนูปรีย์ ช่วงนี้คงกำลังสับสน
พี่กล้าช่วยมาทำให้หนูปรีย์มีความสุขที

Mio

  • บุคคลทั่วไป
ลึกๆยังแอบหวังว่าก้องจะไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นนะ......
อารมณ์ว่าต้องมีเหตุการณ์พิสูจน์ว่ารักจริงเปล่า - -;
นางฟ้าว่ากล้าก็ดีมากนะ ดีแบบทำให้ไขว่เขว้ง่าย 555
สามคำ>>> รอ อ่าน ต่อ  :เฮ้อ:

ออฟไลน์ kny

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1800
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +171/-15
สารภาพว่าอ่านเรื่องนี้แล้วสงสารเวทนาปรีย์มาก ยิ่งอ่านยิ่งเวทนา

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด