ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย
หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะ
ไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง
เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควาน
ตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ...........
.
.
เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า............
.........
บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้
เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่
2.ห้าม มิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ใน ความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกัน
การแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน
แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต
และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่น
ช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆ
ก็ขอให้ระลึกเสมอว่า อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเอง
เพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่ง
ส่วนการพูดคุยนั้น ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์
ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย
ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้
หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชาย
เข้ามารับรู้ ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ
4.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).
5.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่าง ของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ
6.ห้าม ลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ยกเว้นแนะนำนิยายหรือเรื่องราวที่อยากให้เพื่อนๆตามไปอ่านแล้วขอมาลงไม่ สะดวก และช่วยกรุณาโพสลิงค์ที่บอร์ดนั้นกลับมาที่เวป
http://www.thaiboyslove.com แห่งนี้ด้วยนะครับ เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับ
7.ข้อ ความที่ท่านได้อ่านในเว็บเพจนี้ เกิดจากการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเว็บไซต์แห่งนี้ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และ ไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ ผู้อ่านจึงควรใช้วิจารณญาณในการกลั่นกรองด้วยตัวเอง
8.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
ให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่า
แล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ด
เป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ
9.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด
10.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ
...
[เรื่องสั้น] ชีวิต...ไร้ค่า
โลกของผมที่มืดสนิท
"ตาบอดตั้งแต่กำเนิด" คือคำพูดที่แม่ของผมใช้ตอบเมื่อมีคนถามว่าผมเป็นอะไร
ผมมีน้องชาย ที่ปกติ ครบสามสิบสอง อายุน้อยกว่าผมสองปี มีแต่ผมเท่านั้นที่คนบนฟ้ากำหนดให้อยู่ในโลกของความมืด
ผมไม่โทษใครที่ทำให้ผมเป็นอย่างนี้ แต่คงได้แต่โทษตัวเองที่คงทำกรรมอะไรไว้
ตอนเด็ก ผมไม่รู้ว่าตัวของผมน่าตาเป็นอย่างไร แต่จากที่ได้ยินมาคนอื่นมักจะพูดถึงผมว่า
"น่าตาสดใส ไม่เหมือนคนตาบอดเลย" คำพูดเหล่านั้นทำให้ผมเจ็บลึกๆในใจ
และเมื่อน้องผมเริ่มโต น้องมักจะโวยวายอยากเอานู้น อยากได้นี่ ผมก็อยากได้นะ อยากได้มาก แต่ผมจะเอามันมาทำไม ในเมื่อตายังไม่มีจะมอง จะรู้มั้ยว่านั่นคืออะไร
แต่บางครั้งก็ทนไม่ได้ ร้องขอแม่บ้าง แม่ยอมซื้อให้ผม แต่เพียงแค่นานๆครั้ง ผมเข้าใจ ของเล่นที่แม่ซื้อให้ ผมมักเอาไปซ่อนในห้องของผม ซ่อนไว้ให้ดีๆ ไม่งั้น น้องของผมจะมาแย่งมันไป เอาไปเล่น จนมันพัง
ตั้งแต่ผมจำความได้ ผมจะมีห้องนอนเป็นของตัวเอง นอนคนเดียว ผมอยู่ได้ เพราะผมไม่ได้มีโรคหรือความพิการอะไรอย่างอื่นแทรกซ้อน ผมพยายามไม่ทำความเดือดร้อนให้พ่อและแม่ พ่อแม่ผมไม่ได้ร่ำรวย เขาขายของ ตะเวนขายของตามงานต่างๆ เมื่อต้องขายของ พ่อแม่ก็ต้องพาผมไป ผมชอบนะ เพราะมีเสียงต่างๆเกิดขึ้นรอบตัวผม ทำให้ผมยังรับรู้ได้อยู่ว่าหูผมยังปกติ จมูกที่ได้กลิ่นต่างๆ ลมที่ปะทะใบหน้า กลิ่นอายของคน แดด หรือฝน ประสาทสัมผัสทุกส่วนของผมยังดี ยกเว้นแต่ตา ความพิการนี้มักทำให้ผมโดนน้องชายแกล้งอยู่เสมอ
ครั้งหนึ่ง ตอนผมสิบสองขวบ แม่ผมพาผมกับน้องไปขายของ น้องชายผมจูงผมไปเดินเล่นในงาน คนเยอะแยะมากมาย ผมดีใจที่มีน้องชายยืนอยู่ข้างๆ แม้ว่าผมจะโดนแกล้งจากเขาเสมอ น้องพาผมเดินไปเรื่อยๆ เสียงต่างๆในงานเริ่มเงียบลง แล้วมันก็เงียบสนิท น้องปล่อยมือผม แล้วพูดว่า
"คนพิการไร้ค่าอย่างมึง ไม่ควรอยู่เป็นภาระของพ่อกับแม่นะ" แล้วน้องก็หายไป ผมอยู่ที่ไหนไม่รู้ นานแค่ไหนไม่รู้ กลิ่นของแดดหายไปแล้ว ไม่มีเสียงอะไร ผมร้องไห้ นั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้น น้องคงเกลียดผมมากซินะ เขาแกล้งผมอีกแล้ว ผมเสียใจ
ผมหลับไป แล้วก็รู้สึกตัวตื่น แม่อยู่ข้างตัวผมแล้ว มีเสียงร้องไห้ของน้องผม แม่มารับผมแล้ว กลับไปอยู่ที่บ้าน
หลังจากนั้นผมก็กลัวน้อง ไม่กล้าแม้แต่จะอยู่ใกล้ กลัวเขาจะแกล้งผมอีก ผมไม่ชอบที่อย่างนั้น ที่ที่เงียบ ไม่มีเสียงอะไร เหมือนว่าผมหูหนวก
ผมไม่พูดกับใคร ผมกลัว เพราะน้องจะอยู่กับแม่ผมตลอด จนสุดท้าย แม่พาผมไปหาหมอ หมอบอกว่าเป็นโรคซึมเศร้า และให้ระวังเรื่องการมีปัญหาทางการพูดและการได้ยินตามมา หมอแนะนำให้แม่พาผมไปเข้าเรียนโรงเรียนสอนคนพิการ เมื่อให้ผมพัฒนาตามเด็กปกติ
แต่แม่ของผมไม่มีเงินมากพอส่งผมเข้าเรียนในโรงเรียนพิเศษอย่างนั้นหรอก และผมก็เข้าใจ ผมให้แม่ส่งน้องเรียนดีกว่า น้องมีโอกาสดีกว่าผม ให้เขาได้ดูแลพ่อแม่แทนผมที่เกิดเป็นพี่แต่ไม่มีโอกาสทดแทนคุณ
ในวันเกิดครบสิบสี่ปีของผม น้องเอาของขวัญมาให้ผม พร้อมพูดคำขอโทษ และคำลา น้องผมสอบติดโรงเรียนดังต่างจังหวัด เป็นโรงเรียนประจำ คงไม่ได้กลับมาอยู่ที่บ้านอีกนาน ผมไม่ดีใจเลย ถึงแม้ผมจะกลัวน้อง แต่ผมก็ยังต้องการมีน้องอยู่ข้างๆ
แม่มักซื้อหนังสือความรู้คนตาบอดมาอ่านให้ผมฟัง เป็นความรู้เล็กๆน้อยๆ ผมฝึกใช้ไม้เท้านำทาง ใช้ชีวิตให้เหมือนคนปกติ ออกไปพบเพื่อนบ้านเวลาที่พ่อแม่ออกไปขายของ ช่วยพ่อแม่ทำความสะอาดบ้านบ้าง ออกไปซื้อของมาเตรียมให้แม่ทำกับข้าว หรือไม่ก็ช่วยอะไรได้ก็ช่วย แต่ถ้าไม่รู้จะทำอะไรจริงๆ ผมมักจะนั่งวาดรู้ แหะๆ ขีดเขียนๆตามความรู้สึกของผมซะมากกว่า รู้นะว่าตัวเองวาดรูปอะไร แต่ไม่รู้ว่าวาดออกมาเป็นรูปอะไร
.
.
.
.
น้องผมเก่งเนอะ เขาเรียนดีมาแต่ไหนแต่ไร ถึงแม้จะขี้แกล้ง แต่เขาก็เป็นความหวังเดียวของพ่อแม่ เวลาผ่านไป แม่บอกว่าน้องเรียนจบแล้ว และก็ได้งานทำทันที ที่ทำงานอยู่ใกล้บ้านเรา น้องจะย้ายกลับมาอยู่กับเราแล้ว ผมดีใจจัง ผมไม่รู้ว่าน้องผมจบอะไร และทำงานอะไร รู้แต่ว่า
"น้องทำงานบริษัทใหญ่ ทำงานหนักมากเลย เขาคงเหนื่อย แต่แม่ดีใจนะที่มีเขา" แม่ผมตอบผมทุกครั้งที่ถาม
สองปีหลังจากนั้น น้องซื้อบ้านใหม่ให้พ่อกับแม่ แต่น้องขอให้ผมอยู่บ้านเก่ากับเขาก่อน ผมก็อยากอยู่นะ ผมเรียนรู้และมีภาพของบ้านหลังนี้อยู่ในหัวแล้ว จะให้ไปอยู่บ้านอื่นแล้วทำความเข้าใจใหม่คงยากเกินไปสำหรับคนเริ่มแก่และตาบอดอย่างผม น้องให้เหตุผลว่าจะให้ผมอยู่ที่บ้านนี้ และความช่วยทำความสะอาดและดูแลบ้านให้เวลาเขาไปทำงาน และก็คอยอยู่เป็นเพื่อนด้วย
แต่เอาเข้าจริง ผมแทบไม่ได้ทำอะไรเลย ก็ใช้ชีวิตเหมือนปกติกับของขวัญวันเกิดชิ้นเก่า กับกระดาษวาดรูปของผม น้องใช้เวลาในบ้านแค่ไม่กี่ชั่วโมงต่อวัน แต่หลังๆมานี้เหมือนน้องจะมีปัญหา เหมือนจะคุยโทรศัพท์และมีปากเสียงกับคนในสายอยู่บ่อยๆ บางครั้งก็ปาข้าวของทิ้ง ผมตัดสินใจเดินเข้าไปหาเขา นั่งลงข้างๆ พูดคุยกับเขา แรกๆก็ดี เหมือนเขาจะดีขึ้น แต่สุดท้ายแล้ว เขาก็ว่าผม พาลใสผม
เขาเป็นอย่างนี้ทุกวันจนถึงตอนนี้ และวันนี้ก็ทำให้ผมรับรู้ถึงสถานะของตัวเองอย่างชัดเจน
น้องชายผมทะเลาะกับคนในโทรศัพท์อีกครั้ง ผมเดินเข้าไปลูบตามตัวเขาเพื่อให้เขาใจเย็นลง แต่แล้วเขาก็ผลักผมลงพื้น แล้วตะโกนใส่ผม
"คนตาบอดอย่างมึงจะไปเข้าใจอะไรกู กูเหนื่อยนะที่ต้องทำงานและดูแลมึงไปพร้อมๆกัน มึงอย่ามาทำตัวรู้ดีให้มากนะ หาประโยชน์ของตัวเองให้ได้เถอะ คนตาบอดอย่างมึงอ่ะ"
คำพูดทำร้ายจิตใจจากน้องผม และมันก็เป็นเรื่องที่ทำร้ายจิตใจที่สุดของผม วันรุ่งขึ้นเมื่อน้องออกไปทำงาน ผมจึงตัดสินใจเดินออกไปจากบ้าน แล้ววานให้คนข้างบ้านเขียนที่อยู่ใหม่แม่ผมลงกระดาษเพื่อใช้เป็นใบถามทางไปบ้านแม่ มันคงเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว เพราะผมได้มีค่าอะไร ไม่มีประโยชน์กับน้องเลย อยู่ไปก็ถ่วงน้องป่าวๆ บ้านใหม่แม่ไม่ไกลนัก คนข้างบ้านเขาบอกว่านั่งรถแท๊กซี่ไปสะดวกกว่าสำหรับผม คงไม่แพงเท่าไหร่
ผมตัดสินใจให้เขาโบกแท๊กซี่ให้ แล้วยื่นไปนั้นให้พี่คนขับ พร้อมขอร้องให้เขาพาผมไปให้ถึง พี่เขาใจดีช่วยผม จนถึงที่หมาย เขากดกริ่งหน้าบ้าน แล้วก็บอกคนในบ้านว่ามาส่งผม
แม่เดินออกมาแล้ว กลิ่นตัวของแม่ชัดเจนขึ้น น้ำตาของผมมันค่อยๆเอ่อออกมา ผมกอดแม่พร้อมน้ำตาที่ไหลออกมา ท่านคือคนที่รักผมมากที่สุด ตั้งแต่เกิด จนตอนนี้ แม่ได้แต่ถามผมว่าเป็นอะไร มาได้ยังไง ทำไมไม่ให้น้องพามา ผมก็ตอบได้แค่ คิดถึง อยากเจอแม่ ไม่อยากรบกวนน้อง แล้วก็บอกว่าขอพักกับแม่ซักพัก ให้หายคิดถึง
แม่คอยดูแลผมในบ้านหลังใหม่ เกรงใจแม่นะ แต่ก็รู้สึกดี สบายใจ ผมอยู่กับแม่ได้สามวันน้องผมก็มาหาแม่ที่บ้านใหม่ ผมไม่ได้ออกไปเจอ นอนอยู่ในห้อง เพราะผมมักเดินเตะนู้นนี่ในบ้านใหม่ที่ไม่คุ้นเคยนี้ เสียงเปิดประตูห้องที่ผมอยู่ดังขึ้น กลิ่นตัวของคนที่ผมกลัวกำลังใกล้เข้ามา เขาจะด่าว่าผมอีกมั้ย เขาจะทำร้ายผมมั้ย และแล้วก็มีมือใหญ่มาจับที่ใบหน้าผม สัมผัสที่ผมคุ้นเคยในตอนเด็ก เพราะตั้งแต่เรื่องตอนสิบขวบ น้องก็ไม่เคยแตะต้องตัวผมอีกเลย วันนี้เขากลับมา
"พี่ครับ ผมขอโทษ ผมเป็นห่วงพี่แทบแย่ กลับกับผมนะ" น้องพูดขึ้น พ่อกับแม่ก็อยู่ในห้องด้วย ผมพยักหน้าทันที หัวใจพองโต น้องยังต้องการเราอยู่ซินะ
ผมนั่งรถกลับมากับน้อง ถึงบ้านหลังเก่าที่ผมคุ้นเคย เปิดประตูเดินเข้าบ้าน เดินหยิบน้ำมาให้น้อง แต่แล้วน้องก็ปัดมันทิ้งตกกระเด็นไปบนพื้น
"มึงนี่นะ จะหักหน้ากูต่อหน้าพ่อแม่รึไง ทำไมห๊ะ ไปไหนไม่บอกกู จะหนีไปทำไม จะสร้างความวุ่นวายให้กูไปถึงไหน แค่นี้กูยังเหนื่อยไม่พออีกหรือไง"
"ป่าว ป่าวนะ ไม่ใช่ พี่แค่คิดถึงพ่อกับแม่ ก็เห็นว่ายุ่งเลยไม่อยากกวน"
"แล้วทำไมไม่บอกกูก่อน รู้มั้ยว่ากูวุ่นวายแค่ไหน วิ่งถามคนอื่นเป็นคนบ้า แล้วคิดว่ากูไม่รู้เหรอว่ามึงหนีกูไปเพราะอะไร จะไปฟ้องพ่อกับแม่หล่ะซิว่ากูด่ามึงอ่ะ"
"ไม่ใช่นะ ไม่เคยคิดจะฟ้องใครทั้งนั้น แค่พี่ได้อยู่ตรงนี้พี่ก็ดีใจแล้ว แต่ว่านึงที่นายไม่ต้องการพี่แล้วพี่ก็ควรจะไป พี่เข้าใจ พี่ไม่มีประโยชน์อะไรกับนายเลย พี่มันก็แค่คนตาบอด ไม่มีค่าอะไร อยู่ไปก็เป็นตัวถ่วงป่าวๆ"
"หึ รู้ตัวก็ดี แล้ววันหลังอย่าทำอย่างงี้อีก กูให้อยู่ที่นี่มึงก็ต้องอยู่ มึงไม่มีสิทธิ์ที่จะหนีไปไหนตามอำเภอใจ"
น้องพูดจบแล้วก็เดินออกจากบ้านไป ขับรถไปข้างนอก บ้านกลับสู่ความเงียบอีกครั้ง ผมไม่เคยอยู่บ้านตอนกลางคืนคนเดียวนะไม่ว่าน้องจะทำงานหนักแค่ไหนเขาก็จะกลับมาอยู่กับผมตอนกลางคืนเสมอ เพราะผมกลัวการอยู่คนเดียวในตอนกลางคืนไง ผมเดินกลับเข้าห้องนอนของผมอย่างกลัวๆ ผมร้องไห้อีกครั้ง จนหลับไป
ผมตื่นขึ้นมาอีกครั้งด้วยสัมผัสแปลกๆ กับกลิ่นตัวของน้องชายที่อยู่ใกล้กับผม ใกล้มาก น้องกำลังคร่อมตัวผมอยู่
"นายจะทำอะไรพี่ ปล่อยพี่นะ"
"กูกำลังมองหาประโยชน์ของมึงไง"
"ไม่นะ พี่กลัวแล้ว พี่จะไม่หนีไปไหนอีกแล้ว พี่ขอโทษ" ผมพยายามผลักน้องออก
"เลิกดิ้นได้แล้ว กูรู้แล้วว่าประโยชน์ของมึงคืออะไร" น้องเริ่มซุกไซร้ผม เล้าโลม พร้อมบังคับให้ผมทำตามที่เขาต้องการ ผมไม่ขัดขืนหรือต่อ้านเขาอีกแล้ว ในเมื่อนี่คือประโยชน์ที่ผมมีต่อเขา มันคือสิ่งเดียวที่ผมมี ผมก็พร้อมที่จะมอบให้ ไม่ว่ามันจะแลกมาด้วยความเจ็บปวดเจียนตายก็ตาม น้องผมตื่นไปทำงานตอนเช้าเหมือนเคย แต่ร่างกายผมมันไม่ค่อยปกตินี่ซิ แต่ผมจะไม่ทำตัวเป็นภาระให้น้องเด็ดขาด
น้องผมยังมีเรื่องเครียดๆจากงานอยู่เรื่อยๆ ผมไม่เคยถามว่ามันคืออะไร ผมทำได้แค่เป็นที่รองรับอารมเมื่อเขามีปัญหาเท่านั้น เขาจะหาประโยชน์จากตัวผมเมื่อเขาไม่พอใจ หึหึ ประโยชน์ของผมมีแค่นี้จริงๆ
เวลาผ่านไป น้องผมเริ่มดีขึ้น ไม่มีปัญหากับที่ทำงานอีกแล้ว เมื่อไม่มีปัญหา เขาก็ไม่ค่อยใช้ประโยชน์จากคนอย่างผมแล้ว มีแต่นานๆครั้ง ที่ผมเข้าไปถามเขาเองว่าต้องการมั้ย ตอนนี้ อะไรๆก็ดีขึ้น น้องผมไม่รุนแรงกับผมเท่าไหร่แล้ว แต่ที่เปลี่ยนไปอีกอย่างก็คือ น้องผมไม่ค่อยกลับมาอยู่กับผมตอนกลางคืน ผมจะร้องไห้ทุกคืนที่รู้ว่าต้องอยู่คนเดียว ทำยังไงก็ไม่หายกลัว
และสุดท้ายผมก็ได้รู้สาเหตุ
คืนนั้นผมเข้านอนไปซักพัก แล้วเกิดหิวน้ำ จึตื่นขึ้นมาเดินเข้าห้องครัวหาน้ำกินตามความเคยชิน แต่หูกลับได้ยินเสียงที่แปลก และจมูกก็ได้กลิ่นที่แปลกออกไป
"อ๊ะ คุณคะ ใครหน่ะ"
"อ๋อพี่ชายผมเอง"
"อ๊ะ หยุดมือก่อนซิคะ เดี๋ยวเขาก็เห็นหรอก"
"ไม่ต้องไปสนใจมันหรอก มันตาบอดหน่ะ มาสนุกกันต่อเถอะ"
"ตาบ้าเอ๊ย ขี้แกล้งจริง คิกๆ อ๊ะ "
หึ เพราะอย่างนี้ซินะ หาคนใหม่ได้แล้วซินะ ถึงไม่ใช่เราแล้ว งี้ก็หมดประโยชน์แล้วซิ ผมปล่อยแก้วน้ำทิ้งลงตรงนั้น
"พี่คงหมดประโยชน์แล้วจริงๆซินะ ขอให้นายมีความสุขมากๆนะ" ผมพูดแล้วเดินกลับเขาห้อง ห้องแห่งความมืดมิด มืดมิดทั้งความคิด มืดมิดทั้งจิตใจ เหมือนหัวใจแตกสลาย ทั้งที่คิดว่าน้องชายจะอยู่กับเราตลอดไป แต่มันคงไม่มีทางเป็นไปได้ ในเมื่อเขามีทางของเขา และเราก็เป็นเพียงแค่ภาระอย่างหนึ่งเท่านั้น หยิบของขวัญชิ้นนั้นขึ้นมาลูบๆคลำๆ แล้วก็จะเก็บกลับที่เดิม
ปัง!!
เสียงเปิดประตูห้องอย่างรุนแรงดังขึ้น ผมตกใจ จนเผลอทำมันตกไว้ที่พื้น
"มึงเป็นอะไรของมึง ทำไมทำนิสัยเหี้ยๆอย่างงั้น แล้วมึงพูดอะไรของมึง" น้องกระชากคอเสื้อที่ผมใส่ แล้วตะโกนใส่หน้าผม ผมไม่ตอบ เพราะผมกลัว จนไม่กล้าอ้าปากเลย
"ทำไมมึงไม่ตอบกู มึงตาบอด แต่มึงไม่ได้เป็นไปซักหน่อยนิ" น้องยังไม่เลิก กลัว กลัวมาก
"หึ ได้ ในเมื่อมึงเป็นคนที่ให้กูไม่พอใจ มึงจงเป็นคนที่ทำให้กูพอใจซะ"
"ไหน สัญญาว่าจะอยู่ด้วยกัน ตลอดไปไง" ผมพูดออกไปเสียงแผ่ว มันคงสายไปแล้ว ต่อจากนี้น้องคงไม่ต้องการผมแล้ว แลัซักวัน เขาก็จะมีคนอื่นมาเคียงข้าง เพราะที่ตรงนั้น เป็นของคนรัก ไม่ใช่พี่ชาย
ผมยอมรับความเจ็บปวดเหล่านั้นพร้อมน้ำตา ถึงแม้ผมจะบอกกับตัวเองเสมอว่าจะไม่อ่อนแอ แต่สุดท้าย ผมก็ทำไม่ได้อยู่ดี การกระทำของน้องครั้งน้องครั้งนี้มันรุนแรงกว่าครั้งไหนๆ สติผมเลือนลาง แต่น้ำตายังไหนไม่หยุด ผมยกมือขึ้นลูบคลำใบหน้านั้น จดจำไว้ในจิตนาการ เผื่อวันไหนที่ไม่มีเขาแล้ว จะได้วาดเขาออกมาได้ ก่อนที่สติของผมจะดับลง
น้องชาย's part
และผมก็ทำร้ายพี่ชายของผมอีกครั้ง ผมทำร้ายพี่ชายมานับครั้งไม่ถ้วน ตั้งแต่เด็กจนโต จนถึงวันนั้น ที่ผมรู้ว่าผมจะไม่ได้เจอเขาอีกนาน ผมขอโทษเขา พร้อมกับบอกลา ซักวันนึง ผมจะกลับมาดูแลเขา ทดแทนที่ผมทำร้ายเขามานาน แต่พอเอาเข้าจริง ด้วยนิสัยที่แก้ไม่หายของผม พวกชอบพาล โมโห ผมก็ทำร้ายเขาอีก ผมหยุดตัวเองไม่ได้ พูดจาด่าทอทำร้ายจิตใจและร่างกายเขาตลอด อยาดจะขอโทษ แต่ก็ไม่กล้า เพื่อหลีกเลี่ยงการทำร้ายเขา ผมจึงหาผู้หญิงซักคน ที่พอจะช่วยให้เราหายบ้าได้บ้าง คุยกันได้ซักพัก เจ้าหล่อนก็ขอมาบ้าน เซ้าซี้จนได้มา แล้วผมก็รู้ว่าเธอต้องการอะไร ผมก็จะสนองให้ แต่ผมก็ตกใจที่เห็นเขาเดินออกมา ใช้มือคลำกำแพงด้วยความเคยชินเข้าไปในครัว ด้วยความหมันไส้เล็กๆเกิดขึ้นในใจจึงจงใจแกล้งเจ้าหล่อนให้เสียงดังเพื่อให้เขาได้ยิน ด้วยการเอามือซุกๆล้วงๆ จนเจ้าหล่อนหันไปเห็นเขาอีกคน
"อ๊ะ คุณคะ ใครหน่ะ"
"อ๋อพี่ชายผมเอง"
"อ๊ะ หยุดมือก่อนซิคะ เดี๋ยวเขาก็เห็นหรอก"
"ไม่ต้องไปสนใจมันหรอก มันตาบอดหน่ะ มาสนุกกันต่อเถอะ"
"ตาบ้าเอ๊ย ขี้แกล้งจริง คิกๆ อ๊ะ "
เพล้ง!! เขาปล่อยแก้วลงพื้นทำเอาผมและหญิงคนนั้นชะงัก
"พี่คงหมดประโยชน์แล้วจริงๆซินะ ขอให้นายมีความสุขมากๆนะ" เขาพูดแค่นั้นแล้วเดินกลับเข้าไป ทำไมกัน ทำไมต้องทำท่าทางไม่พอใจขนาดนั้นด้วย เงียบไปซิ เดินหนีไปซิ ทำไมต้องพูดคำนั้น มันไม่ใช่อย่างนั้นซักหน่อย
ผมไล่ผู้หญิงคนนั้นกลับบ้านไป แล้วตรงเข้าไปในห้องที่มืดมิด กระชากร่างเขาขึ้นมา
"มึงเป็นอะไรของมึง ทำไมทำนิสัยเหี้ยๆอย่างงั้น แล้วมึงพูดอะไรของมึง" ผมพูดใส่หน้า ผมโมโหอีกแล้ว
"ทำไมมึงไม่ตอบกู มึงตาบอด แต่มึงไม่ได้เป็นไปซักหน่อยนิ" เขาไม่ยอมตอบผม
"หึ ได้ ในเมื่อมึงเป็นคนที่ให้กูไม่พอใจ มึงจงเป็นคนที่ทำให้กูพอใจซะ" สุดท้ายอารมณ์ดิบของผมก็ขึ้นมาอีกครั้ง
"ไหน สัญญาว่าจะอยู่ด้วยกัน ตลอดไปไง" ใช่ว่าผมไม่ได้ยิน แต่มันหยุดไม่ได้แล้ว ครั้งนี้ผมทำร้ายกาจรุนแรงมาก ผมไม่รับรู้อะไรอีกแล้ว จนเสร็จสิ้น มือสองข้างของเขาลูบคลำใบหน้าของผม เหมือนที่เขามักทำตอนที่ผมยังเด็ก และผมมักปัดมือของเขาทิ้งไปด้วยความรำคาญ
เขาหลับไปแล้ว ผมเดินไปเปิดไฟในห้องที่เขาไม่เคยเปิดมัน ภาพทุกอย่างชัดเจนขึ้น ในห้องที่มืดมิด พี่ชายของผมนอนหลับไปทั้งน้ำตา น้ำตาที่ผมไม่ได้เห็นมันอีกเลย ตั้งแต่วันที่ผมลากเขาไปปล่อยเมื่อวันนั้นข้างเตียงมีเครื่องบันทึกเสียงที่เสียงหูฟังไว้ตกอยู่ ผมจำได้ว่าเป็นของขวัญวันเกิดเขาที่พ่อแม่และผมออกเงินกันซื้อให้เขา เพื่อให้เขาไว้ฝึกพูดและการได้ยินตามคำแนะนำของหมอ ผมหยิบมันขึ้นมาใส่หู แล้วกดเล่น เสียงแรกที่ผมได้ยินคือเสียงของเขา ที่กำลังพูดว่า
"วันนี้นายคงเหนื่อยมาก ขอโทษที่พี่เป็นภาระให้"
"น้องจะกลับมาแล้ว ดีใจจัง"
"พี่คิดถึงนายจัง เมื่อไหร่จะกลับมาหาซักที"
"จะได้เจอกันเมื่อไหร่นะ" และคำพูดอื่นๆ ที่กำลังเล่นไปตามอัตโนมัต คำพูดทุกคำที่อัดไว้ เสียงที่เปลี่ยนไปตามเวลา เสียงนั้นกำลังพูดถึงผม ของที่ผมชอบ คำพูดที่บอกว่าคิดถึงผม เหมือนเขากำลังพูดกับผม แต่ผมไม่เคยได้ยินมัน ลิ้นชักหัวเตียงเปิดอยู่ ข้างในมีของเล่นๆที่ตอนเด็กๆแม่ซื้อไว้ให้เขา เขาคงเอามาแอบผมไว้ บางอันยังเล่นได้ ผมหยิบของพวกนั้นขึ้นมาดู แล้วผมก็เจอกับกระดาษวาดรูปที่อยู่ใต้ของเล่นพวกนั้น เมื่อผมหยิบขึ้นมา น้ำตาของผมก็ไหลออกมาไม่รู้ตัว
ภาพเหล่านั้นคือผม ผมมั่นใจ ถึงแม้มันจะไม่สวยเหมือนภาพเสก็ต เป็นเพียงลายเส้นหยาบๆแต่ผมก็สัมผัสได้ ไม่ใช่แค่แผ่นเดียว ทุกแผ่นในนั้นคือรูปของผม ตั้งแต่ยังเด็กแต่ภาพที่ดูจะโตที่สุด คงเป็นตอนผมสิบขวบ ที่มีเรื่องนั้นเกิดขึ้น เมื่อผมดูภาพสุดท้าย เสียงในเครื่องบันทึกเสียงก็เปลี่ยนไป เป็นเสียงของผมเองเมื่อยังเด็ก
"ผมขอโทษนะครับ ผมจะดูแลพี่เอง เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปนะ ผมสัญญา" คำพูดสั้นๆที่ผมอัดไว้ก่อนที่จะบรรจุกล่องแล้วมอบเป็นของขวัญ
ผมทำอะไรลงไป
"ไหน สัญญาว่าจะอยู่ด้วยกัน ตลอดไปไง" คำพูดที่เขาพูดเมื่อกี๊ เขาไม่เคยลืมมันเลย แต่ผม กลับลืมมันไป เหมือนเป้นเพียงแค่ลมปาก สุดท้ายแล้ว คนี่รักผมมากที่สุด กลับกลายเป็นคนที่ผมไม่เคยเห็นคุณค่าในตัวเขา
ทั้งที่ในวันที่ผมรู้ว่าเขาหนีไปทำให้ผมเจ็บปวดมากแค่ไหน แต่กลับไม่ยอมเชื่อหัวใจว่ารักพี่ชายคนนี้มากขนาดไหน ไม่ยอมรับอะไร จนเกือบจะเสียเขาไปอีกครั้ง ผมนี่มันโง่จริงๆ ผมถอดหูฟังนั้นออก แล้วขึ้นไปนอนบนเตียงนั้นอีกครั้ง ดึงร่างที่หลับสนิทนั้นเข้ามากอดไว้
"ตั้งแต่วันนี้ไป ผมสัญญา ว่าเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป แม้ว่าพี่จะมองไม่เห็นใบหน้าของผมก็ตาม ..."
END
เรื่องนี้เป็นเรื่องแต่งนะคะ แต่มีเรื่องจริงช่วยจุดประกาย ติชมกันได้นะคะ
ปล. เรื่องนี้ควรตั้งชื่อว่าอะไรดี ฮ่าๆๆ บอลคิดไม่ออกละ
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] คำสัญญา...ไร้ค่า (อ่าน 20968 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก