Pocky story
11/11/11
11:11
ตอนนี้ป็อกกี้ในมือของผมหมดแล้ว ส่วนที่เหลือในกล่องเชี่ยเพรทซ์ก็เป็นคนถืออยู่ ผมมองหน้ามันที่จมอยู่กับความคิดของตัวเองสลับกับกล่องป็อกกี้ในมือของมันแล้วเอ่ยปากทวงถามความยุติธรรม
“เชี่ยเพรทซ์”
“อ่ะ! หา?”พอผมเรียกมันเลยสะดุ้งแล้วกลับเข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริง มันเงยหน้าขึ้นมามองผมก่อนที่หน้าหล่อๆของมันจะเปลี่ยนเป็นสีแดงแปร๊ด
“ป็อกกี้กู เอามาดิ”ผมก็งงอยู่หรอกว่ามันจะหน้าแดงไปทำไม แต่ป็อกกี้กูสำคัญกว่าอ่ะ ผมก็เลยยื่นมือไปหามันแล้วทำท่าทวงของคืน
ไอ้เพรทซ์ชะงักไป มันมองป็อกกี้ในมือตัวเองแล้วมองผม จากหน้าแดงๆเมื่อกี้ก็กลายเป็นเฉยสนิทแล้วเริ่มลดระดับกลายเป็นบึ้งตึงในที่สุด
“....ชีวิตมึง...แม่งก็มีแต่ไอ้แท่งนั่นนั่นแหละ!!!”มันเหวี่ยงใส่ผมแล้วก็ผลุนผลันลุกขึ้นวิ่งออกไป ป็อกกี้แม่งก็เอาไปด้วย สาดดดดดดดด
ผมนั่งอ้าปากค้างอยู่ที่เดิมเพราะตามไอ้เหี้ยนั่นไม่ทัน สัดนี่ ของก็ไม่ให้กู แล้วอะไรคือไอ้แท่งนั่นของมันวะ??
สักพักก็มีเสียงคนวิ่งขึ้นบันไดมาอีกรอบ ปรากฏว่าเป็นไอ้เพรทซ์ที่วิ่งกลับมา เยส! มันเอาป็อกกี้มาให้ผมแล้วใช่มั้ย?
“แล้วเสื้อผ้าน่ะรู้จักใส่ให้มันเรียบร้อยด้วย! สภาพแบบนั้นมึงจะล่อคนมาข่มขื่นรึไง!?”ด่าจบมันก็วิ่งลงไปอีกที คราวนี้คาดว่าไปแล้วไปลับ เพราะผมอึ้งไปนานขนาดที่เพลงมาร์ชโรงเรียนซึ่งจะเปิดเพื่อบอกว่าหมดเวลาพักเที่ยงดังขึ้นจนจบเลยทีเดียว
“ก็แล้วใครมันถอดเสื้อผ้ากูล่ะ...?”
ผมถามอากาศเพราะไม่มีอะไรให้ถาม หัวคิ้วขมวดจนแทนมาเกยกันด้วยความงงขั้นสุดยอด
มันเป็นเหี้ยอะไรเนี่ย????
********************************
ช่วงบ่ายเป็นอะไรที่ผมว่างมาก หลังจากที่ผมนั่งละเลียดป็อกกี้ของตัวเองอีกครึ่งชั่วโมงแล้วค่อยลงมาจากดาดฟ้าเพื่อมาเช็คชื่อเข้าสีของตัวเองแล้ว ผมก็ต้องมาร้องเพลงเชียร์สีตัวเองข้างสนามบอลต่อ
ไม่ไกล้ไม่ไกลมีไอ้เพรทซ์นั่งเช็ดเหงื่ออยู่ตรงโต๊ะของนักกีฬาบอลสีเขียว(สีของผมเอง) ซึ่งมันมาช่วยลงเป็นตัวสำรองให้เพราะหาคนมาเล่นไม่พอ มันหันมามองผมตอนเดินเข้ามาก่อนจะทำหน้านิ่วแล้วสะบัดบ็อบใส่(ซึ่งไม่มี เพราะมันทรงนักเรียนนี่หว่า)
ไอ้ผมก็งงสิครับ กูไปทำอะไรให้เมิ้งงงงง
“เฮ้ยกี้ เชี่ยเพรทซ์โกรธอะไรมึงวะ? ปกติพวกมึงผัวเมียกันจะตาย”เพื่อนสนิทของผมที่มาจองที่เอาไว้ก่อนถามขึ้นเมื่อมันมองเห็นไอ้เพรทซ์ทำหน้าบึ้งใส่ผม
“ผัวเมียเหี้ยอะไร กูไม่รู้เว้ย อยู่ๆแม่งก็เหวี่ยง”ผมเบ้ปากใส่หลังของไอ้บ้านั่นแล้วหันมาคุยกับเพื่อนต่อ มันชื่อวาโยครับ มันบอกให้เรียกโย แต่ผมเรียกวา เพราะผมต้องการความแตกต่างที่ไม่เหมือนใคร
“ป็อกกี้กูอ่ะ?”
“สัด แดกแต่ป็อกกี้ แดกให้Kมึงอันเท่าป็อกกี้ไปเลยไป กูฝากไอ้ต้นไปซื้อแล้ว เดี๋ยวแม่งก็มา”อันเท่าป็อกกี้ก็ป็อกกี้จัมโบ้ล่ะว้า...
“แล้วมึงใช้อะไรดูถึงบอกว่ากูกับมันผัวเมียกันวะ? ตีกันทุกวันจะตายห่า”ใช่ครับ ผมกับเพรทซ์ตีกันแทบทุกวัน เช้าที เที่ยงที บางทีมีโชคก็เย็นอีกทีด้วย
“มึงตีกันธรรมดาพวกกูก็ไม่คิดอะไรหร๊อกกก แต่แต่ละครั้งนี่ตีกันเหมือนจะกลืนกิน เชี่ยเพรทซ์แม่งชอบเอาป็อกกี้จุบุมาล่อมึงได้ทุกวัน มึงก็โดนมันล่อได้ทุกวันเหมือนกัน”ไอ้วาอธิบายพลางทำไม้ทำมือประกอบ ผมก็นั่งมองมันงงๆ
“แค่แย่งป็อกกี้กับมันเนี่ยนะ?”
“เออดิ มึงไม่สังเกตรึไง เวลามึงดึงมันไว้ตอนจะแย่งป็อกกี้มากิน เชี่ยเพรทซ์ก็กอดมึงตอบตลอด บางทีแม่งก็ลากมึงไปนั่งตักแล้วก็เอาป็อกกี้ชูสูงๆแหย่ให้มึงกินเหมือนปลาฮุบเหยื่ออ่ะ แม่งนัวเนียกันตลอดเว ใครมองแม่งก็นึกว่าพวกมึงได้กันแล้ว”
เมื่อกี้มันก็เกือบได้กูแล้วแหละ...
“กูไม่เห็นจะรู้”
“ในหัวมึงมีแต่ป็อกกี้ ชาตินี้เรื่องอะไรก็ไม่มีวันรู้หรอก”
“มึงด่ากู?”
“เปล่ากูชม”
“อ่าวเหรอ ขอบคุณนะ”ไอ้วาทำหน้าหมาเหม็นเบื่อใส่ผมแล้วถอนหายใจเสียงดังมากกก เน้นว่ามากๆแล้วขีดเส้นใต้ใส่วงเล็บอีกทีเลยอ่ะ ทำไมต้องทำแบบนั้นใส่กูด้วยอ่ะ เห็นอย่างงี้กูก็บอบบางนะเพื่อน
“โทษนะครับ ขอทางหน่อยครับคนสวย ขอบคุณครับ โทษนะครับ”อีกเสียงที่คุ้นเคยดังมาจากข้างหลังของผม เป็นไอ้ต้นที่เดินขอทางน้องๆมอต้นมาข้างหน้าซึ่งผมกับวานั่งกันอยู่ ในมือมันมีถุงใส่น้ำกับขนมขบเคี้ยว แน่นอนว่ามีป็อกกี้มาด้วย
“อ่ะกี้ของมึง โย เป็บซี่ไม่มีกูเลยซื้อโค้กมาแทนนะ”ไอ้ต้นหย่อนถุงลงบนหน้าตักผมแล้วทรุดตัวนั่งลงข้างๆ มันคุ้ยป็อกกี้ให้ผมแล้วหยิบขวดโค้กซีโร่ส่งให้ไอ้วาที่ทำท่าเสียดาย
“เป็บซี่กับโค้กก็รสเดียวกัน มึงจะเสียดายทำไมวะ”ผมถามวาขณะฉีกถุงป็อกกี้รสนมออก
“เป็บซี่มันซ่าน้อยกว่าเว้ย หวานกว่าด้วย กินโค้กแล้วกูระคายคอ”
“น่าสงสารเนอะ มีลำคอที่บอบบาง”ไอ้ต้นพูดล้อแล้วยักคิ้วใส่ไอ้วา ในมือมันถือยักคู่รสส้มที่ไม่หักแบ่งเป็นสองแท่งแบบที่คนอื่นเขาทำกัน
“เรื่องของกูเฟ้ยยย”ไอ้วาเขย่าขวดโค้กแล้วเปิดฝาหันไปทางไอ้ต้น แต่มันคงลืมว่าผมนั่งอยู่ตรงกลาง ผลที่คือกูได้ดื่มด่ำกับรสชาติของโค้กเปิดใหม่ก่อนใคร
“ไอ้เชี่ยยยย โดนกู!!!”ผมกระโดดลุกขึ้นยืนด้วยปฏิกิริยาอัตโนมัติ แต่มันไม่ทันแล้วล่ะ เสื้อผมทั้งตัวเปียกโชก ไม่นานก็คงตามมาด้วยอาการเหนียวเหนอะและมดอีกฝูงกว่าๆ แม่งเอ๊ย!
“ฮ่าๆๆๆๆ เฮ้ย ขอโทษๆ เดี๋ยวกูพาไปล้างเสื้อนะ กูมีเสื้อสำรองอยู่ในกระเป๋า มึงยืมใส่ไปก่อนก็ได้”ทั้งไอ้วาไอ้ต้นหัวเราะกันสนุกสนาน น้องๆที่เห็นเหตุการณ์ก็หัวเราะคิกคัก คิดว่าพี่ไม่เห็นเรอะ!!
“มึงติดหนี้ป็อกกี้กูเลยวา พรุ่งนี้เอาผู้ดีมาให้กูเลยมึง หอกเอ๊ย”ผมสบถอย่างอารมณ์เสียแล้วเดินนำหน้ามันไปทางห้องน้ำข้างสนามบอล ไอ้วาดูดโค้กแล้วคว้ากระเป๋าเดินตามผมมา ปล่อยให้ไอ้ต้นเชียร์บอลกีฬาโปรดของมันอยู่กับที่ไป
ผมเดินถอดเสื้อแล้วก้าวเข้าไปในห้องน้ำ ไอ้ยินเสียงคนเปิดก๊อกน้ำล้างหน้าอยู่ไม่ห่าง แต่พอเงยหน้าดูก็พบว่าเป็นคนคุ้นเคย
ไอ้เพรทซ์...
ผมอ้าปากกำลังจะทักมัน แต่ไอ้บ้านี่กลับมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วทำหน้าบึ้งก่อนจะเดินชนไหล่ผมออกไปสวนกับไอ้วาที่เพิ่งเดินเข้ามา
“เฮ้ยกี้ กูว่ามันโกรธมึงโคตรๆเลยนะนั่น ไปทำอะไรมันมาวะ?”
ผมมองตามทางที่ไอ้เพรทซ์เดินออกไปแล้วได้แต่ทำหน้าไม่เข้าใจ
“มีแต่มันนั่นแหละที่ทำกู....”********************************
.
.
.
.
.
.
.
.
.
คาดว่าตอนหน้าจะจบแล้วครับ เป็นเรื่องสั้นตามอารมณ์ชั่ววูบจริงๆ
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านและชื่นชอบในตัวละครของผมนะครับ
คนเขียนคนนี้ที่จะอัพแต่ละเรื่องแต่ละทีก็นานเป็นชาติ แต่ก็ไม่มีใครทิ้งผมไปเลย รักที่นี่จริงๆ
เจอกันวันข้างหน้าครับผม
์Namioto Yo
ปล.มีใครสังเกตมั้ยว่าเพื่อนของป็อกกี้นี่ชื่อคุ้นๆ ไม่ต้องสงสัยนะครับ คนเดียวกันกับเรื่องนู้นนั่นแหละฮะ แค่เป็นภาคมัธยม 555+
ตัวละครมีน้อย ใช้สอยให้คุ้มค่าครับ!
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
