หัวข้อ: เงินน่ะ..มีไหมวะ?! [Last/P.377/7.10.59]

[Theodore]

คิดถึงครับ

[Fluckiiz78]

รอคอยการกลับมาของ หมอกและตี๋ คิดถึง

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

คิดถึงเรื่องนี้ค่ะ นิรออ่านจนจะรับปริญญาแล้วค่ะ

[klaew]

กลับมาเถอะค่ะ
คนทางนี้ให้อถัยแล้วววววว
Q^Q

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

อีก 2 เดือน ก็..จะครบปีแล้วนะ มาส่งข่าวคราวบ้างสิคะ ไอยังอยากเห็นตอนจบนะ

หรือ... ออกหนังสือมาเลยก็ได้! ไม่ต้องลงต่อในเน็ตก็ได้ แต่ออกหนังสือมาเลยเหอะ

บอกตรงๆ อยากอ่านตอนจบนะ!!!

 

[กฤษณ์]

รอซื้อเป็นหนังสือเช่นกันค่ะ
รีบกลับมานะ
 

[kusahana]

รออยู่นะ ตี๋-หมอก

[Starry[Blue]]

  พี่ชุสร้างสถิติอัพปีหรือตอนใช่หรือไม่.....
 0<------------------------------->>>>>>>>>>>

[toou]

คิดถึงใจจะขาดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[slurpeez-69Nes]

รอคอยต่อไป~ 
 

[Pin_12442]

รอมานานมากกกกกกกกกก แล้วน้าาาาาาาา

มาต่อสักที พลีสสสสสสสสสสส

[Buppha]

  มาต่อเต๊อะะะะะะะะะะะ 

[klaew]

 
มาดันค่ะ ดันๆๆๆๆ
ยังรออยู่นะคะ
 
คิดถึงจุงค่ะ

[ฝัullล้วlv]

เพิ่งอ่านจบ แต่ยังไม่จบ รอๆๆ

[dorae_bill]

รอๆๆๆๆๆๆๆ รอเป็น แต่ก็ยังรอ

[SoN]

^^

[กฤษณ์]

อีกเดือนกว่าๆจะครบปีแล้วน้า 

[shin_endlesslove]

    รอครับ

[cn9095]

นาริตะ



อีกครึ่งชั่วโมง..

มองนาฬิกาข้อมือ แล้วก็มองนาฬิกาประจำสนามบินที่ไกลออกไป เวลาแตกต่างกันแค่ไม่กี่นาที ปรับนาฬิกาข้อมือให้ตรงกัน
มีเพียงกระเป๋าถือใบเดียว ไม่มีอะไรให้ต้องโหลดขึ้นเครื่องก่อน นั่งรอเครื่อง เปิดใช้อินเตอร์เน็ตที่มีให้ใช้ฟรี มือถือยังไม่ทันได้ขึ้นแจ้งว่าการติดต่อสำเร็จ การแจ้งเตือนอื่นแซงหน้าวิ่งเข้าหาก่อน
เปิดเข้าไปดู ข้อความถูกส่งเมื่อห้าชั่วโมงก่อน
“ไงบ้าง”
ผ่านไปสามนาทีหลังจากข้อความแรก “งานเสร็จรึยัง”
ไม่ถึงนาทีต่อมา “อากาศหนาวไหม ใส่เสื้อหนาๆหน่อยนะพี่ ตัวนั้นที่ผมให้ไป อุ่นมาก”
อุ่นจริงอย่างที่ถูกโฆษณา ก่อนหน้าจะเดินทางมาที่นี่ เสื้อตัวนี้ ก็ถูกโม้ไว้เยอะเสียจนไม่เชื่อ แต่ ณ เวลานี้ เหมือนถูกโอบกอดไว้ด้วยเจ้าคนที่ถือเสื้อตัวนี้แกว่งไปมา เหมือนทำเองกับมือไม่มีผิด
อยากกลับไปกอดเจ้านั่นเหลือเกิน
ดึงคอเสื้อขึ้นมาดม มีกลิ่นเจ้านั่นเหลืออยู่จางๆ หลับตาลง
มือถือสั่น ยังไม่ได้เลื่อนลงไปดูข้อความใหม่ที่พึ่งถูกส่งเข้ามา ฝั่งนั้นคงรู้แล้วว่ากำลังอ่านข้อความอยู่ แต่จะไม่เลื่อนลงไป อยากอ่านทีละข้อความตามลำดับเวลา ให้เหมือนว่าพึ่งเห็นข้อความที่ถูกตุนรอไว้ในเวลาที่มันถูกส่งมา
“กินข้าวเช้าด้วย ข้าวเช้าสำคัญมาก ผมหวังว่าอาหารญี่ปุ่นต้นตำรับจะถูกปากพี่”
ไม่เชิง
ดีเกินไป เจอมาตรฐานอาหารทำมือห่วยๆที่กลายเป็นชินปาก อาหารนอกเหนือจากนั้น เป็นเพียงสิ่งที่ทำให้ดำรงชีวิตรอดไปอีกวันหนึ่ง เพื่อที่จะมีแรงจัดการเรื่องที่ต้องจัดการในวันนั้นให้เสร็จ และกลับไป ไปหาสิ่งสำคัญ
อีกชั่วโมงนึงหลังจากข้อความนั้น “ขึ้นเครื่องบ่ายใช่ไหม”
“บ่ายครึ่ง พี่อย่าลืมบอกให้เขาขับมาส่งนะ”
“ขากลับห้าชั่วโมงใช่ไหมล่ะ”
“เก่งใช่ไหม ผมรู้ด้วย”
“ผมไปหามา เขาบอกว่าที่ช้ากว่าขามาเพราะต้องโต้ลมกลับแหละ”
น่าจะส่งมาเป็นข้อความเสียง
ไม่เอา วิดีโอน่าจะดีกว่า
“หกโมงครึ่ง ผมไปรอนะ”
ตอนใกล้ๆเที่ยง ส่งมาเป็นรูปในครัว มีหม้อ จานเตรียมพร้อม อาหารในนั้นมองไม่เห็น มุมบนของภาพมืด โดนนิ้วบังอย่างไม่ต้องสงสัย
“ผมทำกับข้าวไว้ เมนูใหม่”
แกงจืดหมูสับใส่ผัก หรือแกงจืดผักใส่หมูสับล่ะรอบนี้
คิดแล้วก็เกือบจะยิ้มออกมา
น่าเอ็นดู น่ารัก ไม่รู้จะพูดยังไง หรือใช้คำไหนดี
“กลับมากินด้วยกันนะ”
นี่คือข้อความสุดท้าย ก่อนข้อความล่าสุด
“ขอให้เดินทางปลอดภัย”
กดหน้าจอ แป้นพิมพ์ขนาดกะทัดรัดก็รีบเด้งตัวขึ้นมา
อยากเจอ
อยากเจอจนแม้แต่ครึ่งชั่วโมงนี้ที่ต้องรอขึ้นเครื่องก็นานเกินไป ไม่ต้องพูดถึงเรื่องห้าชั่วโมงนั่นเลย เหลือทน
นี่เป็นเรื่องเดียว เรื่องเดียวที่ทำให้ความอดทนที่ตนเคยภูมิใจ อ่อนแอ เหมือนเด็กที่คิดถึงพ่อแม่จนทนไม่ไหว อยากกอด อยากโดนปลอบทั้งๆที่ไม่มีเรื่องอะไร ในความเงียบที่อยู่ด้วยกันนั้น เหมือนถูกเยียวยาโดยไม่ต้องใช้คำพูดใด
“อยู่ที่สนามบิน”
ขึ้นว่าอ่าน
มันยังไม่ได้ตอบกลับ บางทีก็เป็นแบบนี้ อาจจะเปิดหน้าจอค้างไว้ เล่นเกม ทำอย่างอื่น วันนี้วันอาทิตย์ ถ้ากลับทัน อาจจะมีเวลาว่างด้วยกัน เป็นขุมทรัพย์พลังขนาดเล็กที่ยิ่งใหญ่ก่อนจะต้องต่อสู้กับคำว่าภาระหน้าที่ของชีวิตผู้ใหญ่ไปอีกห้าวันติดกัน
กำลังจะกลับ
ลบ
ค
ลบ
อยากเ
ลบ
พิมพ์  แล้วก็ลบ พิมพ์ แก้ข้อความ ลบ
มันตอบกลับมาในจังหวะนั้น
“รีบกลับมาเร็ว ผมคิดถึงจะแย่แล้ว”
คิดว่าเป็นอยู่คนเดียวหรือยังไง?
พิมพ์ลบ พิมพ์ลบ จนน่าเบื่อแทนคนที่รอ ตอนนั้นเอง เสียงเรียกผ่านลำโพงก็ดังขึ้น ใช้เวลาอ่าน คิดข้อความตอบกลับนานถึงเกือบครึ่งชั่วโมง
ถ้ามีทางไหนบนโลก ที่จะทำให้ถึงบ้าน ที่มีมันอยู่ ทันทีที่นึกขึ้นมา ไม่ว่าเท่าไหร่ หรือยังไง ก็อยากจะทำ
ทั้งตัวเต็มไปด้วยคำๆเดียวกันกับที่อ่านซ้ำไปมาอยู่ตอนนี้ กดปิดหน้าจอ ในความดำมืดที่กระจกฉาย เห็นเงาสะท้อนของผู้ชายคนหนึ่งที่ยิ้มอยู่บนนั้น เป็นรอยยิ้มเล็กๆที่เต็มไปด้วยข้อความ คำพูด ที่อยากจะพูดแต่ไม่มีความกล้ามากพอเสียที
ลุกขึ้น กำลังจะเดินไปจากที่นี่ นึกขึ้นได้ ว่าควรจะตอบข้อความเสียหน่อย
พิมพ์ลงไป อ่านซ้ำก่อนจะกดส่ง แล้วปิดมือถือ เดินไปตามทาง กลับสู่บ้านที่จากมา


เสียงเตือนแจ้งข้อความใหม่
กดเปิดอ่าน แล้วก็ได้แต่ขมวดคิ้ว
“ตอบแค่อื้อคำเดียวเนี่ยนะ?”
อ่านคำสั้นๆคำนั้นซ้ำไปมา ข้อความที่ถูกซ่อนใต้ตัวอักษร ดันมุมปากขึ้นให้ยิ้มโชว์ถึงเหงือก
แทบจะรอให้กลับมาไม่ไหวเชียวล่ะ.



[คิดถึง]
[28.9.57]

[Mokuchi]

น้ำตาจะไหล อิชั้นไม่ได้ตาฝาดใช่มั้ย 
คิดถึงตี๋หมอก คิดถึงคนแต่งมากเลยค่ะ

[AfternoonTea]

ฮืออออออออ คิดถึงเหมือนกัน คิดถึงมาก จนไม่รู้จะบรรยายยังไง
หมอกตี๋ คิดถึงมากจริงๆนะคะ หากยังไม่รู้ เราอยู่ที่นี้ทุกวันนะ
สู้ๆนะคะ รออยู่เสมอเลย
คิดถึงมาก

[Eternal luv]

 
คิดถึงเหมือนกัน

[veeveevivien]

  สั้นไปไหมมมมมมมมมมมมมมมมม คิดถึงทั้งสองคนจะแย่อยู่แล้วนะ 

[Grouy]

คิดถึงสุดๆ......พี่หมอก น้องตี๋ 

[chen]

 :mew1:คิดถึง เหมือนกันค่ะ  ทั้งน้องตี๋พี่หมอก และผู้แต่ง
บอกเลยช่วงไหนเครียดเศร้ามาอ่านเรื่องนี้เหมือนเติมกำลังใจดีๆได้เยอะ
ครบทุกรสอ่ะ /รอติดตามชีวิตสองคนนี้อยู่ค่ะ 

[Maii2206]

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮออ    คิดถึงดั่งชื่อเรื่อง

คิดถึงคนเขียน คิดถึงพี่หมอก คิดถึงน้องตี๋ คิดถึงเรื่องนี้ คิดถึงๆๆๆๆ นี่คาดว่าคงเป็นบทสนทนาของพี่หมอกกับน้องตี๋สินะคะ

พี่หมอกก้ยังคงเป็นพี่หมอก ที่กว่าจะพูดอะไรแต่ละอย่างก้คิดแล้วคิดอีก สุดท้ายก้ไม่ได้บอกอย่างที่คิดทุกที จนน้องตี๋ชิงบอกก่อนทุกทีสินะ    ยังคงคิดถึงและรอคอยเสมอนะคะ

ปล. คนเขียนสู้ๆนะคะ

[Aimiya]

กรี๊ดดดดดดดด มาแล้ว แค่สักนิดก็ดีใจแล้ววว คิดถึงทั้งคู่เหมือนกันนน คิดถึงคนแต่งด้วยยย

[GETIIZ]

คิดถึงพี่หมอกกกกกกกกกกกกกกน้องงงงงงงงงงงงงตี๋สุดหัวใจจจจจจ
มานิดนึงก็ยังดี 

[nirun4]

นึกว่าตาฝาด

[rujaya]

ในที่สุดก็มา
นึกว่าลืมกันไปซะแล้ววววววว