แฉช่วงดึกไอ้พี่หมอก ความจริงแล้วขี้อิจฉาเอามากๆเลยครับ
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อครับ แม้หน้ามันจะไม่ให้ก็เถอะ เรียกได้ว่าใครมีของดีของใหม่แล้วได้รับความสนใจจากเพื่อนๆ วันรุ่งขึ้นมันก็จะมีด้วยทันทีเลยครับ ผมจะยกตัวอย่างให้ฟัง มีวันนึง ผมก็ไปกินข้าวโต๊ะมันปกติครับ ไอ้พี่ต้นเพื่อนพี่หมอกก็เอาซีดีของ u2 ที่เรียกได้ว่าเป็นแรร์ ไอเทมมาโชว์ครับ ไอ้โจ๋มันชอบ ผมเลยรู้จัก แม้แต่ผมยังรู้เลยว่าซีดีนี้มันหายากมาก ก็ตื้นเต้นกันไปทั้งโต๊ะครับ
วันรุ่งขึ้น
ผมตื่นมาก็ไม่เห็นไอ้พี่หมอก วันนี้มันตื่นเร็วจนน่าแปลกใจ มองไปหัวเตียง....ไอ้ซีดีแฝดไอ้แรร์ ไอเท็มเมื่อวานวางอยู่บนนั้นครับ ผมออกไปนอกห้องเห็นมันนั่งอยู่ตรงโซฟา ผมก็ไม่ได้พูดอะไรครับ อยากรอดูว่ามันจะทำยังไง
มันก็มองผมเดินไปเดินมาเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง แต่มันก็ไม่ได้พูดอะไร จนผมมานั่งดูทีวีข้างๆ ซักพักมันก็ลุกออกไปครับ
มันเดินกลับมาอีกที ก็นานพอสมควรจนผมลืมไปแล้วว่าไอ้เด็กน้อยมันยังไม่ได้รับคำชม มันก็เดินกลับมาครับ
“มีคนโทรมา”
“หืม?”
“มีคนโทรเข้ามือถือมึง”
ยืนขำเลยครับ
มือถือผม(ไอ้เครื่องสามร้อยกว่าบาทนั่นแหละ) วางอยู่บนซีดีแผ่นนั้นครับ แล้วไอ้เบอร์ที่โทรเข้าก็ไม่ใช่ใคร หน้าจอแสดงชัดว่าเบอร์”ไอ้พี่หมอก”
“โห พี่หมอก พี่ไปหาแผ่นนี้มาจากไหนอ้ะ!”
ผมเห็นมันแอบยิ้มครับ หน่ะ ดีใจหล่ะสิ หางกระดิกใหญ่เลย
“เหี้ยไรของมึง”
แปลว่า อะไรกัน ชมกูแค่นี้เองหรอ
“พี่ แผ่นนี้มันหายากมากๆเลยไม่ใช่หรอ พี่ไปหามาจากไหนอ้ะ”
“กูเก่ง”
“โหย พี่ สุดยอดเลยหว่ะ”
“กูให้ เอาไหม?”
“เฮ้ย พี่ ไม่เอาอ้ะ พี่เก็บเหอะ มันน่าจะหลายตังค์อยู่อ้ะ”
“มึงชอบกูให้ มึงไม่เอากูก็ทิ้ง”
“เออ ลืมไปเนอะว่าบ้านพี่พิมพ์แบงค์เอง งั้นขอบคุณนะครับ”
“เออๆ”
“เออพี่”
“อะไร”
“บ้านผมไม่มีเครื่องเล่นซีดีอ้ะ”
“.......”
“เดี๋ยวผมค่อยฟังพร้อมพี่ก็ได้”
พอตอนเย็นมันไปส่งผมที่บ้าน ซีดีแผ่นนี้ก็เล่นอยู่ในเครื่องเล่นซีดีของบีเอ็มมันครับ วันนี้มันวนออกไปทางที่ยาวกว่าปกติ อุตส่าห์ไปถนนที่ติดๆเลยนะ เพื่อให้ซีดีมันเล่นจบทั้งแผ่น แต่ขอแสดงความเสียใจ บรรยากาศในรถไม่ได้ดีแบบนั้น เพราะผมปวดฉี่มากแต่ไม่มีห้องน้ำเข้าครับ สุดท้ายกว่าจะหาห้องน้ำให้ผมเข้าได้ ไอ้พี่หมอกก็ต้องแวะเข้าห้างให้ (ก็บอกแล้วว่าปั๊มก็ได้ มันบอกสกปรก กูฉี่ที่ไหนก็ได้โว้ย)
ผมไปรู้มาที่หลังว่ามันซื้อต่อ(แปลว่าบังคับ ในภาษาคนปกติ)มาจากไอ้พี่ต้น อาเมน
เอาล่ะ เข้าเรื่องหลักที่ผมจะเล่าให้ฟังวันนี้ครับ
ตอนเย็น มาอยู่คอนโดไอ้พี่หมอกครับ ผมติดใจทีวีจอเบ้อเริ่มที่ห้องมัน เพราะว่ามียูบีซีด้วย (ชื่อไหมอะไรนะ ผมจำไม่ได้) มีการ์ตูนให้ดู ผมก็เลยนั่งจองรีโมต คืนนี้สำรวจมาแล้วครับ ว่าผมจะได้ดูโคนันตอนสองทุ่มครึ่ง
ไอ้พี่หมอกพึ่งอ่านหนังสือเสร็จ เห็นมันขยันแล้วละอาย แต่พวกผมมันเด็กถาปัตย์ จะมานั่งอ่านหนังสือก็กระไรอยู่(?) เดี๋ยวถึงฤดูน้ำหลาก งานก็พัดมาเองนั่นแหละครับ
ผมเห็นมันเดินนวดตามาแต่ไกลเลย ตอนนี้จะสองทุ่มครึ่งแล้ว ผมนั่งรอตั้งนานแหน่ะ “พี่ มาดูการ์ตูนเป็นเพื่อนผมหน่อยดิ”
“ปัญญาอ่อนหว่ะ”
“เฮ้ย เอาน่าๆ แก้เครียดๆ”
“กูไม่ได้เครียด”
มันนั่งลงข้างๆผม ยังนวดตาไม่เลิกเลยครับ สายตาสั้นเปล่าหว่ะ “พี่ไปลองตัดแว่นดู ดีป่ะ”
“ทำไม”
“ผมคิดว่าพี่สายตาสั้นอ้ะ”
“กูแค่เหนื่อย”
วิศวะเรียนหนักจริงๆครับ ไม่ใช่คณะชิวๆแบบที่คนทั่วไปมอง ผมเห็นชีทหนังสืออะไรไม่รู้เต็มไปหมด ชีทบางปึกก็ภาษาอังกฤษ ผมได้แต่ยืนไว้อาลัยครับ ไม่รู้จะช่วยมันยังไง
บางทีผมอยากวาดรูปก็เอาชีทมันนี่แหละครับมาวาดรูป ผมเห็นบางทีมันเปิดชีทอ่านก็ขมวดคิ้วครับ เป็นไง กูวาดสวยล่ะซิ้ มาสมัครเรียนวาดรูปกับพี่ก็ได้นะน้องหมอก
มันเอนตัวหงายไปกับโซฟาครับ “ทำไมพี่ไม่ไปนอนอ้ะ”
“รอมึงดูเสร็จ แล้วค่อยไปนอน”
“พี่จะดูอะไรป่ะ”
“มึงจะดูการ์ตูนไม่ใช่หรอ”
“ผมให้พี่อ้ะ แก้เหนื่อยๆ”
ยอมก็ได้วะ ทีวีก็ทีวีมัน ค่าไฟมันก็ออก
“กูเปลี่ยนแล้วมึงห้ามโวยนะ”
“อื้อๆ”
มันกดเปลี่ยนครับ แต่ว่ามันกดเบอร์ช่องการ์ตูนช่องเดิมนี่แหละ แล้วมึงจะกดทำไม
“กูจะดูช่องนี้ ห้ามเปลี่ยน”
มันกำลังตามใจผมครับ ผมเลยยิ้มกว้างให้มันไป
พอโคนันมา ผมก็ใส่สมาธิเต็มที่ลงไปในการ์ตูน ผมไม่รู้ว่าคนอื่นเป็นหรือเปล่าแต่ผมชอบที่จะเดาว่าคนร้ายเป็นใคร การที่ไขคดีได้ก่อนโคนันเป็นความสะใจชนิดหนึ่งที่ทำให้ผมยังดูการ์ตูนเรื่องนี้ถึงปัจจุบันครับ
“ไปเอาไอติมให้กูหน่อยดิ”
“พี่เดินไปสิบก้าวก็ถึงแล้วอะ” ไม่ได้หันไปมองมันครับ ไอ้หมวดนี่เคยรู้เรื่องอะไรบ้างไหมเนี่ย ออกมามึนอย่างเดียวเลย
“กูอยากกินไอติม”
“...ผมดูการ์ตูนอยู่อะ”
“ไอติม”
มึงพูดเป็นคำเดียวหรอไงวะ! กูรู้สึกประโยคมันสั้นลงเรื่อยๆตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว หันไปมันก็ก้มลงหอมแก้มฟอดนึง เหมือนมันรอจังหวะอยู่นาน ผมเลยรีบลุกขึ้นไปหยิบให้เลย เดี๋ยวไม่ลุกอาจเจอมากกว่านี้ ยังอยากดูการ์ตูนอยู่ครับ
“อะ”
มันก็รับไปครับ ซักพักมันก็ยื่นให้ผม
“ไม่กินแล้วหรอ”
“เปล่า ป้อนกูหน่อยดิ”
คือ กูอยากดูการ์ตูน
ไอ้ที่เดินไปหยิบเมื่อกี้ก็พลาดไปช็อตนึงแล้ว โคนันมันเป็นการ์ตูนที่ดูแล้วลุกไม่ได้ เข้าใจหรือเปล่า?
“.........”
“มองอะไร”
“เออๆ อ้าปากนะคร้าบ อ้ามม”
เหมือนเลี้ยงหลานข้างบ้านเลยหว่ะ มันก็เล่นอ้าปากซะสมจริง ถ้าไม่ติดว่ามึงตัวใหญ่ไปหน่อยนะ กูนึกว่ามึงขวบครึ่ง!
อ้าวเวร ในจอก็กำลังดุเดือด เฮ้ย ไอ้นั่นมันชายชุดดำนี่หว่า เวรหล่ะ ชินอิจิยังไม่รู้ตัวเลย มันกำลังจะ---
มองไม่เห็น
มือใครไม่รู้บัง(นั่งอยู่สองคน ไม่ต้องทายให้เหนื่อย ไม่ต้องลุ้นชิงโชคด้วย)
“พี่หมอก ผมอยากดูการ์ตูนอะ”
“มึงดูแล้วมึงก็ไม่ป้อนกู”
“เดี๋ยวดูไปด้วยป้อนไปด้วยนี่แหละ”
“ช้อนมึงจะจิ้มตากูหลายรอบแล้ว”
“........”
“บ้านกูมีเล่มที่มีตอนนี้ เดี๋ยวค่อยไปเอา”
“ไหนพี่บอกปัญญาอ่อน พี่ก็อ่านนิหว่า”
“เออ ทำไม”
“ยอมแล้วๆ ไม่เถียงแล้วคร้าบ”
“เออ ดี”
“เอ้า อ้าปากเร็ว”
แม่ง เมื่อไหร่มึงจะอิ่มหว่ะ มันลดมือไปแล้วก็จริงแต่ตอนนี้ต้องนั่งหันหน้าเข้าหามันเลยครับ หันหน้าไปหันหน้ามาจนตูชักจะมึนๆ จะหันไปป้อนไอติมให้จอทีวีแล้วครับ
ไอ้พี่หมอกก็คงจะเห็นหน่ะครับ ว่ายังไงผมก็ยังสนใจจอทีวีมากกว่ามันอยู่ดี
ผมกำลังจะป้อนมัน พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นมันโน้มหน้ามาหา ก็นะ จูบมันมีรสไอติมด้วยครับ ผมพึ่งแปรงฟันมา รสไอติมเลยเย็นๆหน่อย เห็นมันเหลือบตามองทีวีด้วย จะทำอะไรวะ
“อ...อื้อ”
จูบนานไปไหมมึง! กูว่านี่มันเกินห้านาทีแล้วนะ
มันก็ยังหันไปมองทีวีสลับกับจ้องตาผมครับ
ไอติมในมือก็ละลายไปเรื่อยๆ มันก็ยังต้อนจูบผมไม่หยุดจนผมต้องวางไอติมลงกับพื้น สุดท้ายผมก็นอนลงบนโซฟานี่แหละ มีไอ้พี่หมอกตามโน้มตัวลง
“....อร่อยมั้ย”
“ผมว่าหวานไปหน่อย”
คุยกันเรื่องไอติมอยู่ครับ ผมมองไปดูทีวี
อ้าวเวร โคนันจบแล้ว
ที่มึงจูบนี่คือกะไม่ให้กูดูโคนันใช่ไหมเนี่ย! คิดมาได้พ่อคุณเอ้ย!
“พี่แผนสูงหว่ะ”
“แต่มึงก็ชอบ”
“ก็ผมชอบไอติมนี่น่า”
ก็ได้กินกันไปอีกหลายคำครับ สุดท้ายไอติมก็หมดทั้งควอตซ์ เห็นไหมครับ ว่าไอ้พี่หมอกมันขี้อิจฉาขนาดไหน ขนาดการ์ตูนมันยังไม่ยอมเลย ต่อไปโลกคงหมุนรอบตัวมัน
ปล.เย็นวันรุ่งขึ้น ผมเห็นไอติมอีกประมาณสิบควอตซ์ในตู้เย็นครับ.....
.....................................
.........................
[แฉรอบดึก]
[17.11.54]
หัวข้อ: เงินน่ะ..มีไหมวะ?! [Last/P.377/7.10.59] (อ่าน 3276875 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก