Coin 12เช้าๆเฮียโทรมา บอกว่ามีคนไปที่บ้านตั้งแต่เช้า ผมตกใจเลยครับ รีบสะดุ้งออกจากเตียงเลย (ไอ้พี่หมอกไปไหนไม่รู้ ตื่นมาก็ไม่เห็น)
เปล่าครับ คนที่มาที่บ้านไม่ได้มาปล้นหรือทวงหนี้อะไร เขามาช่วยขนของไปเปิดร้าน ถามไปถามมาก็ปรากฏว่าเป็นลุงมีครับ ไอ้พี่หมอกส่งไปช่วยม้ากับเฮียแทนผม เอ่อ มันจะง่ายกว่ามากถ้าพี่ให้ผมกลับบ้านตื่นมาทำงานปกติอ้ะ
วันนี้มีเรียนเช้า อาบน้ำเสร็จ ออกมาก็ใส่ชุดเดิมที่ผมใส่เมื่อวาน ไม่มีเสื้อนักศึกษาใส่อ้ะ
ผมพึ่งเห็นบ้านนี้มีหมาด้วย เห้ย น่ารักวะ! พันธุ์นี้ผมรู้จัก shetland sheepdog ผมเคยดูหนังเรื่องแลสซี่แล้วชอบมาก อยากเลี้ยงไปช่วงหนึ่งเลย แต่อย่างผมคงเรียกได้แค่ไอ้ด่างแถวบ้านครับ เศร้า
ผมเห็นมันนอนอยู่แถวประตูหน้าตัวบ้าน(ไม่ใช่ประตูรั้วนะ เดินไปนู้นเลย) ตอนนี้ยังเช้า หกโมงกว่า ฟ้ายังไม่สว่างเต็มที่ด้วยซ้ำ
“เฮ้ย ไอ้น้องหมา”
มันเมินหว่ะ คือหมาพันธุ์นี้ถ้าเป็นคนแปลกหน้าส่วนมากมันจะไม่สนใจไม่ก็กัดเลยครับ ดูแล้วไอ้ตัวนี้ไม่น่ากัดนะ หน้าตาดูใจดี (ดูยังไงวะ) เหมือนจะพึ่งโดนตัดขนมาหมาดๆ ไอ้หมาเกรียนเอ้ย ฮ่าๆๆ หมาพันธุ์นี้ถ้าปล่อยขนยาวเต็มที่อยู่เมืองไทยคงน่าสงสารครับ เหมือนจับคนใส่เสื้อกันหนาวหนาๆแล้วจับไปขังในห้องซาวน่าเลย
“โม่โม่ น้องหมาครับ เล่นกับตี๋หน่อยเร้ว”
ยังเมินอีก! ผมเซ็งหว่ะ นั่งจ้องหน้ากับมัน มันก็มองผมแล้วเมินซ้ำ ซักพักก็ลุกวิ่งออกไปเลย มองตาม อ่อ ไอ้พี่หมอกเดินมาแล้วครับ มันเดินออกไปรับแล้วเดินตามพี่หมอกมา ไอ้หมากระแดะ!
เห็นแล้วผมอิจฉา ผมอยากให้หมาเดินตามแบบนี้บ้าง ปกติเจอแต่หมาวิ่งตาม ทีมชาติร้อยเมตรขาดตัววิ่งอย่าลืมมาเรียกผมนะครับ โดนเจ้าถิ่นท้ายซอยไล่ทุกครั้งเวลาเอาขยะไปทิ้ง ดุจริง
“ไปกินข้าวสิ”
“ห้ะ?”
“ที่ห้องครัว ไปบอกให้ป้าเขาตักออกมา”
“อ่อ แล้วพี่กินยังอ้ะ”
“ขอด้วยชามนึง ออกมากินหน้าบ้านก็ได้”
อากาศดี ผมเห็นด้วยครับ ผมก็เดินไปตามที่มันบอก
ว่าแต่ ห้องครัวอยู่ไหนวะ
ตามหลักฮวงจุ้ยแล้ว(?)ห้องครัวมักจะอยู่หลังบ้าน ผมก็เดินไปจนเจอนั่นแหละ เสร็จแล้วก็กลับมาหาไอ้พี่หมอก
“ชื่อไรอ้ะ”
“หมอก”
“ผมไม่ได้ถามชื่อพี่ ผมถามชื่อหมา”
ฮ่วย คนเรา แย่งหมาตอบ
“ชื่อหนึ่ง”
“ทำไมชื่อนี้อ้ะ ไม่เห็นเหมาะกับหน้าเลย ออกจะอินเตอร์”
“ซื้อมาตัวแรก เลยชื่อหนึ่ง”
“ใครตั้งชื่อวะเนี่ย?”
ทักษะการตั้งชื่อของคุณอยู่ที่ศูนย์เลยครับ
“กูเอง”
เอวัง
จบข่าวเรื่องเล่าเช้านี้
………………………………………..
……………………………
วันนี้ไปค่ายแล้วครับ!
ไม่ต้องตกใจทำไมมันผ่านไวอย่างนั้น ระหว่างสามวันที่หายไปก็มีแต่เรื่องเดิมๆนั่นแหละครับ มันมารับผมไปนอนด้วยบ้าง มันลากผมไปถือของให้บรรดาแฟนๆมันบ้าง (กูเหมือนเบ๊มึงเลยเนอะ) มีแปลกหน่อยก็ตรงที่ว่ามันพาผมไปดูรถแข่ง มันชอบดูครับ ผมแปลกใจที่เขาปิดถนนแข่งกันได้เลย มีสปอนเซอร์อย่างเป็นทางการด้วย แข่งตอนกลางคืนแต่คนก็ไปเยอะพอสมควร ผมก็ดูไม่ค่อยเป็นว่าคันไหนเก่งยังไง เห็นพี่คนข้างๆ(ไม่รู้จักกันมาก่อน)มันโฟ่ใหญ่เลยครับ ผมก็พยักหน้าหงึกๆตามไป ดูออกแค่ว่าคันไหนเข้าก่อนเข้าหลัง ฟังไม่จบไอ้พี่หมอกก็มายื่นคั่นครับ เซ็ง (แต่ดีที่มีโคโยตี้เพียบ เอิ้กๆ)
วันนี้มันเรียนบ่ายแต่มันก็ยังขับมาส่งผมที่หัวลำโพง (ตอนนี้นอนคอนโดเหมือนเดิม) ส่วนงานตอนเช้าก็มีลุงมีมาช่วย ได้ข่าวว่าม้าเกรงใจใหญ่ ลุงมีก็อธิบายว่าไอ้คุณพี่หมอกส่งมา ม้าไม่รู้จักก็งงสิครับ สุดท้ายได้เฮียช่วยเคลียร์ให้ ตอนนี้ก็กลายเป็นว่าสนิทกับม้าเลยครับ แถมลุงมียังติดใจฝีมือโจ้กมาม้าอีก อร่อยขนาดนี้ใครๆก็ต้องชอบหล่ะ (ยกนิ้วมอบเหรียญเลย)
“ชานชะลาไหน”
“เดี๋ยวผมโทรให้ไอ้โจ๋มาหาเร็วกว่า” ผมไม่ค่อยได้มา เดินหาก็หลงครับ
พวกผมก็จองรถไฟเป็นขบวนไว้ ไม่อยากให้น้องๆไปนั่งเบียดกับคนที่ไม่รู้จัก น้องๆจะได้สนิทกันมากขึ้นครับ
“ไหนน้องรหัสมึง”
“เออ ผมยังไม่เห็นเลย”
พูดถึงมันแล้วก็ขนลุกอย่างไร้สาเหตุ
ก่อนหน้านี้เกิดสงครามย่อมๆระหว่างไอ้พี่หมอกกับไอ้ปิ๊กด้วย เดี๋ยวเล่าให้ฟัง
“พี่ตี๋!”
ตายยากจริงๆ พูดถึงมันก็มาเลย ขอให้อึดทนทานนะไอ้น้อง
“หึ ตายยากนะมึง”
แต่มึงจะตายเดี๋ยวนี้ถ้ายังวิ่งมาหากู ไอ้พี่หมอกมันคิ้วกระตุกเลยครับ
ขนาดวันนี้ไอ้พี่หมอกมันแต่งตัวชิวๆมาในฐานะผู้ปกครอง(ส่งเด็กขึ้นรถ) ยังมีคนมองมันเต็มไปหมด รวมถึงไอ้ปิ๊กด้วย แต่สายตามันคนละแบบกัน..กึ๋ย เกินกว่าอธิบาย
“ไปที่สถานีเหอะพี่”
“เออๆ ไปๆ”
“กูไม่ให้ไป”
คราวนี้ไม่มาแต่คำพูด มือด้วยครับ คว้าหมับที่กระเป๋าเดินทางผมนี่แหละ (เป้ใบใหญ่ๆยืมไอ้พี่หมอกมานี่แหละ คล้ายๆกระเป๋าเดินป่า)
“ยังไงก็ต้องไปอยู่แล้ว” ไอ้ปิ๊กสวน
“แต่ไม่ใช่ตอนนี้”
เคยได้ยินเสียงหมาเวลาขู่กันไหม? นั่นหล่ะ ซาวด์แทร็กที่เหมาะที่สุด
“เออๆ จะทะเลาะกันก็เชิญเลยนะ ไหนๆพี่ก็ถือกระเป๋าผมแล้ว ฝากถือหน่อยดิ ผมไปฉี่แป็ป”
“ไอ้ตี๋!””พี่ตี๋!” มึงจะเรียกกูพร้อมกันทำไมวะ ผมไม่สน ห้องน้ำอยู่ไหนวะ คนก็ดันเยอะอีก อูย ปวดฉี่
ยืนฉี่ไปก็คิดไป อย่าบอกนะว่าพวกเอ็งทะเลาะกันเรื่องแย่งตูเนี่ย ตลกตายเลย มันคงจะเป็นโรแมนติกคอมเมดี้ที่ผมดูแล้วต้องฮากลิ้งอ้ะ
แต่เริ่มฮาไม่ออกแล้วครับ ไอ้โจ๋วิ่งมาตามถึงในห้องน้ำเลย
“เฮ้ย พี่หมอกมึงชกกับไอ้ปิ๊กหว่ะ!”
“ห้ะ?ห้ะ? เห้ย จริงดิ”
ผมรีบล้างมือแล้ววิ่งตามไป เออ ไทยมุง ขอให้เจริญๆ ทำหน้าที่ตามชื่อทุกอย่างเป๊ะ ไม่มีใครคิดจะเข้าไปห้ามไว้เลย ตอนนี้ไอ้พี่หมอกแม่งกระทืบอกไอ้ปิ๊กใหญ่เลยครับ มันตัวงอเลย ก็มึงผอมอย่างนี้จะไปสู้ใครเขาไหววะไอ้ปิ๊กกะจู
มันต้องไฟฟ้าแสนโวลต์สิ
เฮ้ย! คิดไรไร้สาระหว่ะ ตอนนี้ต้องเขาไปห้ามสิเหวย
“พี่หมอก! ทำไรอ้ะ หยุดดิ อย่ากระทืบมานนนน”
“มึงปกป้องมันหรอ”
“พี่เห็นมันไหม จะตายแล้วนะ พี่เหยียบยังกับเหยียบแมลงสาบ”
“กูจะเอามันให้ตาย”
“มันเป็นพูดอะไรให้พี่โมโหวะ! เห้ย! ไอ้โจ๋ มึงมาช่วยกูจับหน่อยดิ”
ไอ้โจ๋ที่ยืนเนียนเป็นไทยมุงก็รีบเข้ามา ผมเห็นไอ้กล้วยวิ่งมาพยุงน้องปิ๊กออกไปครับ เรียกว่าลากออกไปดีกว่า ไอ้พี่หมอกมันแรงดี ตีนหนัก คงจะช้ำในอยู่ไม่น้อย โธ่ น้องน้อยของตู
“ปล่อยกูสิวะ!”
“พี่หมอก ใจเย็นหน่อยดิ มีไรค่อยๆพูดกัน นะ”
พยายามพูดให้มันเย็นลงครับ แรงมันเยอะจนผมกับไอ้โจ๋เซเลย
อยู่ดีๆมันก็หันมามองผมครับ เหวย กูกลัวอ้ะ ผมเผลอปล่อยมือออกจากมันเลย ตามันดุครับ ไอ้โจ๋ก็งง
“มึงไม่ต้องไปแล้วไอ้ค่ายนี่”
“เฮ้ย!พี่”
“ทำไม มึงมีปัญหาอะไร”
“ผมจะไม่ไปได้ไงอ้ะ เพื่อนๆเขาก็ไปกัน”
“ช่างหัวเพื่อนมึง”
“พี่ มีเหตุผลหน่อยดิ”
“เหตุผลของมึงคืออะไร”
“ผมอยากไปเที่ยวกับพี่ๆน้องๆครับ ไอ้โจ๋ก็ไปด้วย” ไอ้โจ๋แม่งสะบัดหัวเลยครับ ทำนองอย่าเอากูเข้าไปเอี่ยว “ไอ้พี่ฟินก็ไป” หรือเปล่าวะ “พี่มีไรพี่โทรเช็คก็ได้ โทรหาผมก็ได้”
“กูจะรู้ได้ไงว่ามึงไม่โกหก”
“พี่ไม่เชื่อใจผมหรอ”
“กูเชื่อใจมึง แต่ไม่ได้เชื่อใจคนอื่น”
“พี่ ผมผู้ชายนะ ดูแลตัวเองได้”
“.....”
“นะพี่”
“อย่าให้มีครั้งหน้านะไอ้สัด”
มันตะโกนใส่ไอ้ปิ๊กแล้วเดินออกไปเลยครับ ผมก็ไม่กล้าเดินตามไปกลัวเถียงไปเถียงมาแล้วจะอดไป
พอเห็นมันลับสายตาไปแล้วก็วิ่งเข้าหาไอ้ปิ๊ก
“เฮ้ย ไอ้ปิ๊ก เป็นไรป่าววะ”
ยังมีหน้ามาชูสองนิ้ว เปิดเสื้อมันออกมาเขียวเลยครับ สงสารน้องอะ ผมว่ามันเจ็บแต่ไม่พูดอะไร
“ไปโรงบาลไหม เดี๋ยวพาไป” มันส่ายหัว ผมอยากพามันไปแต่มันดื้อ ไม่ยอมลูกเดียว ไอ้โจ๋อาสาถือกระเป๋าให้ ผมก็พยุงน้องปิ๊กกับไอ้เคิ่ล(ที่ไม่รู้มาตอนไหน)
“อุกกี้รู้ อุกกี้เห็นค่ะพี่ตี๋”
ไอ้น้องอุกกี้รีบแจ้นเข้ามาเลยครับ ไอ้ปิ๊กชูนิ้วกลางใส่อุกกี้ น้องรหัสไอ้กล้วยเอามือทาบอก “หยาบคาย! ถึงจะอยากได้ก็เหอะ คิคิ” อย่ามาเดินตามหลังกูได้ไหม กูเสียว
“พี่ตี๋ ไว้หลังไมค์นะคะ เดี๋ยวอุกกี้จะเล่าให้หมดเลยค่ะ”
อยากฟังนะครับ แต่ผมไม่อยากไปฟังหลังไมค์กับมันอ้ะ เอาพี่มึงไปดิ นู่นหน่ะ ยืนหล่ออยู่นู่น
ผมอยากให้ไอ้ปิ๊กไปนั่งกับพี่ปีสามครับ เพราะมีพี่ปีสามที่ทำหน้าที่เป็นพยาบาลอยู่ แต่มันไม่ยอมจะนั่งกับเพื่อนๆมัน ช้ำในปอดทะลุม้ามแตกอย่ามาโวยวายใส่กูแล้วกัน
ก็สันทนาการกันไป ตลอดทางก็มีเกมให้น้องเล่นแก้ง่วง ใครซวยหน่อยก็ต้องออกมาเต้นกลางรถไฟที่ส่ายไปส่ายมานี่แหละ ไอ้พวกปีสองก็เวียนๆกันลุกขึ้นมาทำกิจกรรมไม่ยอมให้น้องหลับ บางกลุ่มก็แอบเล่นไพ่ เลวกันไปครับ (ในใบค่ายเขียนชัดว่าห้ามเอาไพ่มา ไม่เคยเห็นมีใครทำตามสักค่าย)
ปลายทางเราคืออำเภอหัวหินครับ เห็นชื่อรู้เลยใช่ไหมครับว่าพวกเรามาทำไม บิกีนี่! เห้ย ไม่ใช่ ทะเล! แต่ก่อนอื่นวันนี้เราจะทัวร์สถานที่สำคัญๆในตัวอำเภอกันก่อน ให้ดูมีสาระคุ้มกับเงินที่ท่านผู้ปกครองอุตส่าห์สละครับ (ของผมเงินเก็บไอ้เฮียออกให้ สปอน์เซอร์รายสำคัญ ขอขอบคุณไว้ ณ ที่นี่ครับ)
ก็เหมารถสองแถวกันนี่แหละ คณะรวยๆเขาก็ทำกันจนเป็นพิมพ์นิยม มาถึงแดดก็เย็นๆครับ ไม่ร้อนหูดับตับไหม้เหมือนตอนออกมาจากหัวลำโพงใหม่ๆ พวกผมก็พาน้องไปขึ้นสองแถวที่เช่าไว้ (รวยสาด) ก็พาไปหลายที่ครับ พระราชนิเวศน์มฤคทายวันก็ไปดูมา พอดึกๆก็พาน้องที่แสนอ่อนแรง (เจอพวกผมแกล้งตลอดทาง) เข้ารีสอร์ท
เพราะนี่ไม่ใช่หน้า Hi-season เขาเลยลดราคาให้พวกเราครับ แยกเป็นบ้านพัก แต่ละบ้านพักก็จะไม่ใกล้กันมาก ปีสองก็ไปนอนคั่นระหว่างบ้านปีหนึ่งสลับกันไป จะได้ดูแลน้องได้ง่ายๆ
เออ นั่นคือแผนที่วางไว้ เอาเข้าจริงๆพวกปีสองนอนใกล้ๆกันหมดเลยครับ ปีสามประปรายสองบ้านพัก นอกนั้นก็ปีนึงนอนเป็นกระจุกอยู่ตรงกลาง
ตอนเย็นก็ลงมากินบุฟเฟต์ตายอดตายยากกันครับ ได้ยินน้องอุกกี้บ่นไม่หยุด “พี่คะ อันนี้มันมันไปหน่อย กลัวจะมีไขมันส่วนเกินแล้วไม่สวยอ้ะคะ พี่กล้วยตักอย่างอื่นให้น้องแทนได้ไหมคะ?” เป็นกูกูเอาข้าวฟาดหน้ามันแล้วหว่ะไอ้กล้วย ไม่ทนไปตักใหม่ให้อย่างมึงหรอก
ผมก็เดินตักให้ไอ้ปิ๊กมัน เห็นมันบอกว่าเจ็บท้อง (ไหนตอนขึ้นรถไฟมึงบอกไม่เจ็บไง) ก็ตักมั่วๆส่งๆไป แล้วก็ตักจานผมไปเลยทีเดียว กินบุฟเฟต่แบบนี้ต้องจัดหนักหน่อยครับ
“ไอ้ตี๋ มึงกินเยอะไปหรือเปล่าวะ เดี๋ยวก็จุกหรอก” ไอ้โจ๋นั่งข้างๆน้องฟ้า น้องรหัสมันครับ อยากได้น้องรหัสผู้หญิงบ้างวะ
“นั่นดิ ไอ้เตี้ย เดี๋ยวมึงก็อ้วกหรอก” ไอ้ปากหมา ไอ้เดี่ยว ไอ้เพื่อนเลว ขอให้มึงโดดเดี่ยวเหมือนชื่อมึง ด่ากูเตี้ย เดี๋ยวมึงจะเจอตีนไอ้เตี้ยคนนี้ กินให้อิ่มจนอ้วกเลยนะ
“พี่ตี๋ ปิ๊กช่วยกิน”
“ปล่อยมันกินไปเหอะ มันจะได้รู้สึก กินเพราะงกเป็นไง”
เพราะคำพูดไอ้เคิ่ลแท้ๆ ตอนเล่นกิจกรรมรอบดึกกูเลยจุกซะวิ่งไม่ออกเลย
ใครมันคิดกิจกรรมเหนื่อยสาดได้ขนาดนี้วะ เดี๋ยวมุด เดี๋ยววิ่ง นี่กูเป็นพี่นะ ทำไมกูถึงโดนไล่ไปเล่นด้วยหว่ะ อย่ามาอ้างว่ากูเป็นชุดสาธิตเลย พวกมึงกลั่นแกล้งกู
ผมแอบมานั่งหลบมุมลิ้นห้อย กิจกรรมก็จัดให้เล่นกันในหอประชุมของรีสอรท์ตามสะดวก (คืนพรุ่งนี้ค่อยออกหาด) ตอนนี้ก็เปิดเป็นคาราโอเกะให้แดนซ์กันแล้วครับ
ซักพักก็มีคนมานั่งด้วย ไม่ต้องสงสัยครับว่าใคร คือถ้าไอ้พี่หมอกมาด้วยผมคงต้องหันไปมอง แต่เผอิญมันโดนทิ้งอยู่กรุงเทพเลยรู้ตัวโดยไม่ต้องหันไปมอง
“มึงไม่ไปร้องอ้ะ”
“กลัวคนฟังประทับใจ”
“หรอออออ ไอ้พี่ปิ๊ก ผลิตโชค”
“โชคดีด้วยนะ อยากได้ไหม”
“กูเยอะแล้ว ขอบใจ”
“พี่ ไปข้างนอกกัน”
“ห้ะ?”
“ข้างในมันอึดอัด เสียงดังด้วย ผมไม่ชอบ”
“แต่..แต่ กูชอบนะ”
“ตามใจคนเจ็บหน่อย”
“เออๆ ไปก็ไป” ผมกับมันก็ออกไปเดินหาดกัน ไม่ต้องคิดภาพอะไรที่มันชวนขนลุกแบบนั้นครับ ผมชวนมันไปจับปูลม! ตรงนี้เป็นหาดส่วนตัวก็เงียบดีครับ มองทางซ้ายก็ว่างเปล่า มองทางขวาก็วังเวง เงียบดีที่ว่าคือมีแค่ผมกับมันเองหว่ะ
ก...ก..กูซวย
ไม่กล้านั่งคุยกับมันสองคน ไม่รู้เป็นอะไร
“พระจันทร์สวยเนอะ”
“เหมือนลูกชิ้นดี”
“ยังไม่อิ่มหรอ”
“พุงจะแตกแล้ว”
เปิดเสื้อโชว์เลย เห็นไหม กูกินมากกว่านี้กูคลอดลูกได้นึงคนเลยนะ
มันก็เอามือมาวางบนพุงผม ผมเลยรีบแขม่วหนี มองหน้ามัน “ทำไรวะ”
“พี่อย่าแกล้งทำเป็นไม่รู้เลย ผมรู้ว่าพี่รู้แล้ว”
“ร...ร.รู้อะไร”
“ว่าผมชอบพี่”
ตรงไปไหม ถ้ามึงเห็นทางเลี้ยวมึงจะขับตรงลงเหวไปหรือเปล่า
“ก..ก.ก็เออสิวะ พี่น้องมันก็ต้องรักกันชอบกัน กูยังชอบพี่ฟินเลย”
“มันไม่ใช่ความหมายนั้น”
“กูว่าความหมายนี้แหละ ราชบัณฑิตยสถานบอกมา”
“.....”
“เห้ย! นั่นๆ แมงกะพรุน”
ผมรีบวิ่งเลยครับ
ถ้าวิ่งได้ ผมก็จะวิ่งกลับกรุงเทพ แต่เพราะไม่ได้เลยได้แต่หวังว่ามันจะหยุดความรู้สึกแบบนี้สักที
“ไอ้พี่ตี๋ อย่าไปจับนะ นั่นแมงกะพรุนไฟ!!”
“.........”
ตะแด๋ มือกูอยู่บนมันแล้วเรียบร้อย
นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าวางใจทาง อย่าวางใจแมงกะพรุน จะจนใจกู (น้ำตาไหลพราก)
..............................
.................
[Coin 12 : complete]
[15.11.54]
แถม
จำได้ไหมครับ ที่ผมบอกว่าไอ้ปิ๊กกับไอ้พี่หมอกเคยทะเลาะกันมาก่อนแล้ว ยื่นหูมานี่ครับ ผมจะเล่าให้ฟัง
ปกติตอนกลางวันผมจะไปกินข้าวกับพวกไอ้พี่หมอกครับ ถ้ามันว่างไม่ตรงกัน มันก็จะโทรบอกให้ผมไปกินกับพวกไอ้โจ๋ครับ แล้วพอดีวันนั้นกรรมเก่าหรือดวงตกก็มิทราบ มันโทรบอกผมว่ามันไม่ว่างตอนสายๆครับ พอกลางวันเลยไปกินกับไอ้โจ๋ ก็มีไอ้น้องปิ๊กมากินด้วยครับ (พ่วงด้วยน้อยอุกกี้ มึงจะมาทำไม)
ไอ้พี่หมอกมันเดินมาจากทิศทางใดก็มิอาจทราบใด มาถึงก็เปิดฉากงิ้วเลยครับ
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์กู”
ไอ้ประโยคนี้รู้สึกจะเป็นประโยคฮิตของมันครับ จะต้องได้ยินทุกครั้งถ้ามันโทรเกินสองครั้งแล้วผมไม่รับ
“อ้าว แบตหมด โทรศัพท์ผมแบตหมดอ้ะ” ยื่นให้มันดู เพื่อไม่เชื่อ เห็นไหม กูเปิดไม่ติดหน่ะ
“ทำไมมึงไม่ชารจ์มา”
“ลืม”
“......”
ผมกินข้าวเสร็จแล้วครับ ไอ้พี่หมอกมือมันยังหนีบ Text อยู่เลย สงสัยพึ่งเรียนเสร็จ
“ไปกินกับกู”
“ผมจะขึ้นเรียนแล้วอ้ะ”
“กูบอกให้ไปไง ไปกับกู”
“เอ่อ อีกสามนาที-“
“ไป”
“พี่ตี๋บอกว่าจะขึ้นเรียนแล้วไงครับ ฟังไม่รู้เรื่องหรอ”
คราวนี้ไอ้หมอกเลยย้ายโฟกัสเลยครับ กูเลยรอดตัวไป รีบโกยๆชีทที่วางอยู่ขึ้นกอด เตรียมเผ่นครับ
ไอ้ผู้กล้าผู้นั้นคือไอ้ปิ๊กครับ ชะรอยว่า ไอ้เจ้านี้จะไม่รู้จักซะแล้ว ว่าความตายเป็นยังไง
“มึงเสือกไร”
หมัดที่หนึ่ง ฮุกซ้าย บึ้ม
“ผมไม่ได้เสือก แต่ผมคิดว่าที่พี่ทำมันไม่ถูก”
โอ๊ะ ฝ่ายน้ำเงินรับหมัดไว้ได้อย่างปาฏิหาร์ยเลยนะครับ!
“ไม่ถูกตรงไหน คนที่ไม่ถูกคือมึงที่เข้ามาเสือกมากกว่า”
ไม่ครับ มันยังไม่หยุดแค่นั้น หมัดซ้ายของฝ่ายแดงยังไปได้อีกครับ จะเจอแก้มใสๆของไอ้ฝ่ายน้ำเงินแล้ว
ทั้งคู่ยังยันกันอยู่แบบนั้นไม่มีใครชนะแรงของอีกฝ่ายได้ครับ ไอ้ผมที่เป็นทั้งกรรมการและคนดูก็ได้แต่ยืนลุ้นตัวเกร็งเลยครับ
“เห้ย พี่หมอก ไปเร็ว ข้าวจะหมดโรงอาหารแล้วนะ”
“มุกหลอกควาย”
“เชื่อเหอะพี่ เดี๋ยวผมพาไปกิน ไปเร็ว”
ไอ้น้องปิ๊ก กูยังไม่เห็นมึงตายก่อนวัยอันควร ครั้งนี้ พระเอกตี๋จะยอมพลีชีพตัวเอง ให้สมกับเกรียติทหารหาญ ไว้เจอกันใหม่ที่ทางช้างเผือกนะน้อง
“มึงรีบๆเดิน ทำตาละห้อยทำไม”
“.....”
ไอ้พี่หมอก! ขัดฟีลตลอดอะ!!
.......................
.............
[จบจริงจ้ะ]
พรุ่งนี้ = ลงเรื่องนี้ครบ 7 วัน!!
วันนี้เลยแถม (เกี่ยวอะไร?
)
ช่วงนี้ลดแลกแจกแถมคัฟฟ
หัวข้อ: เงินน่ะ..มีไหมวะ?! [Last/P.377/7.10.59] (อ่าน 3280104 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก