Coin 15.1
Time between usวันที่สองวันที่สองแล้ว ที่ตื่นมาข้างๆเป็นไอ้เฮีย ไม่ใช่ใครที่ปกติตื่นมาแล้วจะเจอ ไม่ใช่ใครที่ตื่นมาแต่เช้าก็ต้องเข้ามากอดแน่น นานแล้วที่ไม่ได้ตื่นเช้ามาแบบนี้
วันนี้ลุงมีไม่ได้มา ม้าบอกตั้งแต่เมื่อวานแล้วว่าลุงมีแกโทรมาขอโทษ คุณหมอกไม่ให้ลุงมีมาหา แม้ลุงเขาจะเต็มใจมาก็ตาม
ทุกอย่างมันจบแล้ว..
“เฮีย ตื่นดิวะ”
“เออๆ ตี๋ไปอาบน้ำก่อนเลยดิ”
“เฮียไปก่อนดิ”
“อะไรของมึงวะ”
“ตี๋ปวดหัว ขอนอนต่ออีกแปปนึงนะ”
ยังเมาค้างอยู่
แอบขโมยยาแก้แฮงค์ของเฮียมากินตอนมันไปอาบน้ำ หลับตาลง แล้วก็คิดว่าถ้าลืมตามาแล้วพบว่าตัวเองยังอยู่ในห้องนอนของพี่หมอก ไอ้เรื่องที่ผ่านมาก็เหมือนฝันร้ายดีๆนี่เอง
ลืมตาขึ้นมามอง ก็ยังเห็นบ้านหลังเก่า
บ้านของผม..ของเฮีย..ของม้า และจะเป็นอย่างนี้ต่อไป
“ไอ้ตี๋ ตื่นๆ ตามึงอาบแล้ว”
“อืม”
“.......ไอ้ตี๋”
“หืม”
“มึงไม่สบายหรอ”
“เปล่า”
“หมาในปากมึงไปไหนหมด”
“.....”
“เออๆ ไปอาบน้ำเหอะ”
ม้าอยู่หลังบ้าน ตักหมูสับใส่ชาม เดินผ่านไป อาบน้ำแทบไม่รู้สึกสดชื่นขึ้นเลย ทุกอย่างดูน่าเบื่อ
ทำงานไปตามที่เคยทำ ทุกอย่างกลับสู่ปกติ
อะไรหายไป
ผมรู้สึกเหมือนอะไรบางอย่างในตัวผมมันหายไป มันดูว่างเปล่า ผมพยายามหาคำตอบ แต่ผมก็ล้มเหลว
ไปมหาลัย
สิ่งเดียวที่ผมภาวนา คืออย่าให้ผมต้องเจอหน้ามันเลย
“พี่ตี๋”
“หืม”
“พี่ดูไม่สดใส ผมไม่สบายใจ”
“ใครบอกกัน ใครไม่สดใสวะ”
“พี่อย่าเลย ผมเห็นแล้วยิ่งรู้สึกแย่ อย่าฝืนเลยพี่”
“........”
“พี่ตี๋ วันนี้มาช่วยทำโปรเจคต์หน่อยดิ”
“เออๆ เอาดิ ว่างๆอยู่เหมือนกัน”
ตอนเย็นก็เลยมานั่งช่วยน้องทำโปรเจคต์กัน กลุ่มไอ้ปิ๊กก็ครบเลย น้องเอก น้องฟ้า พี่รหัสเลยอยู่ช่วยกันทำทุกคน ก็ดีครับ มีอะไรให้ฆ่าเวลาบ้าง จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน ขำก็แต่ไอ้โจ๋ ปีสองแล้ว มึงยังใช้กาวยูฮูกากเหมือนเดิม กาวหลอดแบบนี้ไอ้โจ๋มันใช้ไม่ได้เรื่องเลยครับ ปีหนึ่งเคยทำนิ้วติดกันตอนใช้กาวตราช้าง พวกผมหัวใจเกือบวาย
“โอ้ย มึงต่อยังไงของมึงวะไอ้กล้วย มึงดูไอ้เคิ่ลทำสิ ตามีไว้มองแต่หญิงหรือไงวะ” ผมบ่น แม่งต่อผิดด้าน อะไรของมึงวะไอ้กล้วย
“เปล่า กูมองมึงวะ”
“ทำไม”
“หมามึงหายไปไหนครึ่งหนึ่งวะ เกิดโรคระบาดในปากมึงเรอะ ทำไมหมามึงเหลือแค่นี้”
“หมากูขยัน เดี๋ยวไว้ค่อยปั๊มใหม่”
“เออ เอาให้มันรอดตลอดทางเหอะมึง ถึงมึงไม่บอกพวกกูก็พอจะเดาออกว่ามึงเฮิรท์เรื่องอะไร”
“เรื่องอะไร...”
“เรื่องคะแนนรายงานมึงใช่ไหม กูเห็น คะแนนมึงอย่างกากอ้ะ” ไอ้โจ๋แม่งพูดแทรกไอ้กล้วยที่กำลังจะอ้าปากขึ้นมาเลยครับ ผมคิดว่าพวกมันทุกคนก็รู้ว่าเรื่องอะไร แต่แค่ไม่พูดออกมา ไอ้กล้วยนี่ก็นะ มึงจะพูดออกมาจริงๆหรอวะ
“ไอ้สัด คะแนนกูดีกว่ามึงอีก”
ขากลับไอ้โจ๋ปั่นจักรยานไปส่งถึงหน้าบ้าน มองไปรอบๆไม่เห็นรถหรูๆแถวนี้สักคัน แต่เพราะไม่ได้กลับแบบนี้มานานแล้ว เลยตกข่าวสารในซอยไปหลายอย่าง ไอ้เค็งบ้านเจ๊แดงตกต้นไม้ แขนหัก แถมยังโดนแม่ยืนตีอยู่หน้าบ้านเป็นการลงโทษ เพราะปั่นจักรยานมาถึงได้หยุดถามได้
ชีวิตตอนนี้มันสงบราบเรียบยิ่งกว่าเศรษฐกิจพอเพียง ไอ้โจ๋บอกว่าเดี๋ยวดึกๆจะมารับเพราะนัดกันไว้แล้ว ที่มาส่งบ้านเพื่อให้ผมเอาของมาเก็บ ผมเลยบอกมันว่าเดี๋ยวผมจะขับมอไซค์ไปหาเอง มันเลยยอมกลับไป
คืนนั้นก็เมากันไป ผมกินไปหลายแก้ว ไอ้ปิ๊กห้ามก็ไม่ฟัง ตื่นเช้ามาวันรุ่งขึ้นสงสัยคงต้องปวดหัวอีกเหมือนเดิม
วันที่ห้านั่งนับนิ้ว วันนี้ก็ครบมือนึงพอดี ไม่เห็นจะมีอะไรเปลี่ยนไป
มองโทรศัพท์ ก็ยังเงียบกริบ คนโทรมาก็มีแต่เพื่อนกับเฮีย เออ อะไรของผมวะ แล้วถ้าไม่ใช่คนพวกนี้ ใครจะโทรหาผมกันหล่ะ
วันนี้ไอ้ปิ๊กมาแปลก มานั่งกร่างกางขาอยู่ที่โต๊ะประจำ พอผมบอกให้หลบมันก็ไม่ยอมหลบ
“อะไรเนี่ย มึงนั่งคนเดียวกินไปสองที่ แล้วกูจะนั่งไหน”
“ผมไม่ให้พี่นั่งหรอก”
“อะไรของมึงวะ ติสต์แตกหรอไง”
“พี่ถามเหตุผลผมก่อนดิ ผมจะได้ตอบ”
“อะๆ ไอ้ปิ๊กกะจูครับ มึงจะนั่งทำไมตั้งสองที่ แล้วจะให้คุณกูนั่งไหนครับ”
“ผมลุกให้พี่นั่งไม่ได้ เพราะถ้าผมลุกแล้วจะเป็นคนดี”
“เอ้า เป็นคนดีไม่ดีตรงไหนวะ”
“เพราะถ้าผมใจดีกับพี่เมื่อไหร่ จากพระเอกผมจะกลายเป็นแค่พระรองหรือเพื่อนพระเอกทันที ผมเลยจะไม่ใจดีกับพี่”
“มึงไปฟังมาจากใคร” ใครล้างสมองน้องกูวะ ดูสิ มันบ้าไปเลย
“พี่ฟิน”
เวรกรรม ลุงรหัสมันเอง
เอาครับ อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมยิ้มได้ในเวลานี้
วันนี้ก็มีเรื่องให้หัวเราะบ้าง เครียดบ้างสลับกันไป บางทีผมก็เหม่อ ไม่รู้เพราะอะไร
วันนี้เดินผ่านไปร้านซีรอกซ์ในมอ พยายามไม่มองเข้าไปในตัวตึกคณะวิศวะแล้ว แต่ก็ยังเผลอมอง ไม่เห็นมันหรอกครับ ผมเดินผ่านไป ในใจผมไม่รู้จะรู้สึกยังไง เพราะตอนนี้ผมไม่รู้สึกถึงมันเลย
วันที่เจ็ด
อาทิตย์นึงแล้ว
เป็นอาทิตย์ที่เจ็ดวันยาวเหมือนเจ็ดเดือน วันนี้ไอ้โจ๋นั่งซึมเป็นส้วมซึมเหตุเพราะสาวที่ไอ้โจ๋เล็งเสือกเป็นกระเทยไปซะอย่างนั้น ใช่ครับ มันเผลอไปหลงรักกระเทย! เออ แต่ก็ไม่ผิดหรอก ขนาดผมดูเองยังไม่อยากเชื่อเลย ไอ้โจ๋บอกรู้เพราะเห็นชื่อน้องเขาตอนไปเอาใบลงทะเบียนชุมนุม ก็แป้กกันไป
ทั้งโต๊ะมีแต่คนเห็นใจมัน ยกเว้นไว้คนนึง ไอ้อุกกี้ เห็นมันยิ้มแบบนี้แล้วผมโคตรเสียวเลยหว่ะ เป็นลางบอกเหตุว่าไอ้โจ๋อาจโดนบุกทำลายอิสรภาพในคืนนี้
ที่แปลกคือไอ้ปิ๊กโชว์เดี่ยวกีตาร์ครับ ผมเพิ่งรู้เหมือนกันว่ามันเล่นกีตาร์เป็น เปิดประเดิมเพลงไม่เหมาะกับหน้ามันสักนิด “เสี่ยวก็รัก” มึงมองหน้ากูให้สึกกูก็ไม่เขินหรอก เพราะกูเคยเอาเพลงนี้ไปร้องจีบสาว ปรากฏเย็นนั้นได้กินยาดองย้อมใจ เลยยังตรอมมาถึงทุกวันนี้
ตอนออกจากมอผมเห็นไอ้เจ้ารถบีเอ็มคันเดิมจอดหลบอยู่ใต้ต้นไม้ที่ประจำของมันครับ เพราะว่าถ้าจอดที่อื่นแสงมันจะตกลงรถเต็มๆ มันเลยชอบเอามาจอดร่มๆ ไม่ค่อยมีใครกล้าแย่งที่มันหรอก ต่อให้วันไหนไอ้เจ้าบีเอ็มนี้ไม่มา ที่จอดรถตรงนี้ก็จะว่างรอไอ้สี่ล้อราคาแพงคันนี้
ผมยืนมองรถมันสักพักครับ ไอ้โจ๋ก็เดินมา “เออ เก็บของเสร็จแล้ววะ เอ้า บีเอ็มใครวะ สวยสาด”
“บีเอ็มใครไม่รู้ แต่แม่งคงรวยอะ”
ผมตอบกลับไป
ปกติจะเป็นผมที่เดินเข้าไปหารถคันนี้ แต่วันนี้ ระยะห่างของมันกับผมไม่ได้ลดลง กลับกัน ผมกลับเดินหนีมันไปซะเอง เสียใจหว่ะ กูไม่อยากไปไหนมาไหนกับมึงแล้ว มึงชอบพากูไปเสียใจทุกที
คืนนั้นผมฝัน
ฝันเหมือนหลายๆคืนที่ผ่านมา
ผมเห็นไอ้พี่หมอกตอนเด็กๆในฝัน นั่งรออะไรบางอย่างอยู่คนเดียว ผมอยากเดินก้าวไปหามัน แต่ผมกลับขยับเขยื้อนไม่ได้ ฝันนั้นเป็นฝันที่เงียบเหงา อ้างว้าง ผมอยากจะกอดมันไว้ แต่ที่ตรงนั้นมันไม่ได้มีไว้ให้ผม ผมเลยทำได้แต่มอง สงสาร แต่ไม่รู้จะทำยังไง
วันที่แปดวันนี้ผมเห็นมันอีกครั้งที่สวนในมอครับ มันกำลังนั่งอ่านหนังสือของมันกับกลุ่มเพื่อนๆมันนั่นแหละ ผมได้ยินมาแว่วๆว่าตอนนี้วิศวะปีสามเริ่มมีสอบย่อยแล้ว ป่านนี้ห้องคงเต็มไปด้วยกระดาษทด แล้วผมจะไปคิดถึงมันทำไมวะเนี่ย
หน้ามันดูเหนื่อยๆ
ตั้งใจอ่านหนังสือนะพี่ จะได้ได้เกรดดีๆ ผมอยากพูดคำนี้ให้มันฟัง แต่ผมก็ทำได้เพียงแค่ยืนมองมันจากที่ห่างๆแบบนี้ ผมคิดว่าผมคงจะใช้ชีวิตแบบหนีมันไปเรื่อยๆแล้วไม่ได้แน่ ไม่ว่ายังไงก็คงยังต้องพบกันบ่อยๆในเมื่อมหาลัยก็อยู่มหาลัยเดียวกัน แถมคณะยังติดกันอีกต่างหาก
ผมก็คงจะต้องทำตัวเป็นรุ่นน้องที่ดีของมัน...
มีเพียงสิ่งนี้เท่านั้นที่ผมพอจะทำได้...
ตอนเย็นผมกลับบ้าน เห็นรถบีเอ็มคันนึงขับออกมาจากซอย ไม่ใช่ของมันหรอกครับ แต่ผมก็เผลอชะโงกหน้ามองตามจนสุด พอตกดึกผมก็เลยนั่งอ่านหนังสือทั้งๆที่ทำไม่ค่อยบ่อย แต่ก็อ่านไม่รู้เรื่อง ไม่เข้าหัว ตาของผมอยู่ที่ตัวหนังสือก็จริง แต่ไม่รู้หัวผมคิดไปถึงไหน
มันจะเป็นแบบนี้ไปอีกนานสักแค่ไหนนะ...มองไปนอกหน้าต่าง ไม่มีคำตอบให้กับคำถามของผม
มีเพียงแต่ความเงียบวังเวงเท่านั้น ที่อยู่เป็นเพื่อนผมในเวลานี้
.....................................
......................
[Coin 15.1 : complete]
[19.11.54]
อืดมาม่ากันหรือยังคัฟ
ตอนดึกๆอีกตอน ตอนสุดท้ายของซีซันนี่คัฟ ก่อนคนเขียนจะขอหายไปสักสองเดือนนะคัฟ
มีหลายคนแนะนำเพลงที่เหมาะกับตอน 15 มา แต่ว่าแปะเพลงไม่เป็นอ่ะคัฟ
http://www.youtube.com/watch?v=7Bbpi5izg0s(ลงวิดีโอไม่เป็น
)
ฟังแล้วชอบมากเลยคัฟ ตรงจริงๆ
สำหรับเพลงเสี่ยวก็รัก ฝากน้องปิ๊กไว้ในอ้อมอกอ้อมใจแม่ยกด้วยนะคัฟฟฟฟ
http://www.youtube.com/watch?v=2EhbeJ3JrLk 
หัวข้อ: เงินน่ะ..มีไหมวะ?! [Last/P.377/7.10.59] (อ่าน 3458076 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก