Coin 16
ผมตื่นมาก็รีบวิ่งหาห้องน้ำอาเจียนเลยครับ
สิบคืนแล้ว ที่พวกผมกินเหล้าติดกันแบบนี้มา ใช่ครับ จากวันที่ผมหนีไอ้พี่หมอกมา มันก็ผ่านไปอาทิตย์กว่าแล้ว เพื่อนผมมันก็ดี ไม่ถามเหตุผลจากผม รู้ว่าผมอยากเมา มันก็พร้อมจะเมาเป็นเพื่อนผมกันทุกคน (หรือมันแค่อยากก๊งหว่ะ ชักไม่แน่ใจ)
ผมอยู่ห้องไอ้โจ๋ มีซากของอีกหลายๆคนระหว่างทางที่เดินไป พอเดินไปถึงห้องน้ำก็ลื่นล้มอีก ปลายคิ้วฟาดกับอ่างล้างหน้า เวรกรรม แต่ตอนนี้ไม่สนใจแล้วครับ อ้วกอย่างเดียว
เวลาอกหักต้องกินเหล้า ผมว่าผมเริ่มเข้าใจคำนั้นแล้วนะ ถึงผมจะไม่ได้อกหักมาก็เถอะ
มันจำอะไรไม่ได้นอกจากเมาค้างอย่างเดียว ตอนนี้แค่คิดว่าจะต้องทำอะไรต่อหลังอ้วกเสร็จยังต้องยืนคิดเลยครับ
ใครมาทุบประตูวะ ผมเปิดก๊อก กวักน้ำขึ้นล้างหน้า เจอแสงเข้าหน่อยก็ปวดหัวหนักเข้าไปอีก
“เออๆ กำลังจะเปิดแล้ว”
“เอ้า มึงหรอไอ้ตี๋ กูนึกว่าไอ้โจ๋ลุกขึ้นมาอึ”
“เออ กูเอง มียาแก้ปวดหัวป่าววะ”
ไอ้กล้วยเดินเข้ามา ก็ยืนฉี่ข้างๆเลยครับ ความอายไม่มี ปีหนึ่งแก้ผ้าอาบน้ำมาด้วยกันก็เคยมาแล้วด้วยซ้ำ แค่นี้ชิวๆ
“ไม่รู้หว่ะ ถามไอ้โจ๋มันดิ แม่งยังไม่ตื่นเลยมั้ง” เก่งหว่ะ ฉี่ไปหลับตาไป มึงเล็งได้ไงวะ พอมันจะเดินมาล้างมือมันก็มองหน้าผม
“ไอ้ตี๋”
“หะ”
“มึง...เลือดมึง”
หันไปมองในกระจก เวรกรรม เลือดออกเป็นสายน้ำปลายหางคิ้วเลยครับ
“เวรล่ะ เมื่อกี้กูล้ม มันเจ็บชาๆกูคิดว่ามันแค่บวม” มันก็บวมด้วยนั่นแหละครับ ตอนนี้เริ่มเจ็บตุ้บๆแล้ว ไอ้กล้วยรีบเดินออกมาคว้าเสื้อมันมากดหางคิ้วผม “โอ๊ย มึงกดแรงอย่างนี้ฆ่ากูเลยดีกว่า” กูรู้มึงจะห้ามเลือด แต่คิ้วกูจะติดไปกับเสื้อมึงอยู่แล้ว
“ไอ้ตี๋ มึงใส่เสื้อเลย เดี๋ยวกูพามึงไปโรงบาล”
“เออๆ”
“อ้าว พวกมึงทำอะไรกันวะ” ไอ้โจ๋เดินเกาหัวมาเลย พวกผมเวลานอนชอบใส่แต่บ็อกเซอร์กันครับ สภาพแต่ละคนเลยอนาถซะ
“ไอ้ตี๋แม่งจับกบในห้องน้ำ คิ้วแตกเนี่ย”
“เห้ย กบเชี่ยไรทำไมดุงั้นวะ”
“เขามึงทิ่มตากูแล้วไอ้โจ๋ กูหมายถึงไอ้ตี๋แม่งล้มคิ้วแตกเว้ย!”
ถ้าไปกับไอ้กล้วยเดี๋ยวนั้นป่านนี้ถึงโรงบาลแล้วครับ พอไอ้โจ๋รู้ก็รีบปลุกไอ้ปิ๊ก ไอ้เอก คือ กูคิ้วแตกแล้วทำไมต้องไปกันหมดขนาดนั้นวะ นี่จะพากูไปบวชนาคใช่ไหม? ก็รอกันไปอีกสักพักครับ
พอถึงโรงบาล ก็ได้เย็บกันไปแปดเข็มรับเช้าวันใหม่ เดินไปขอยาแก้ปวดหัวกับพี่พยาบาลมาด้วยเป็นของแถม (ของแถมอีกอย่างคือยาแก้ปวด เจ็บหว่ะ)
“โอย...กูไปเรียนไม่ไหวหว่ะ”
“ไอ้โจ๋ กูว่าคนที่น่าจะพูดคำนี้มันน่าจะเป็นไอ้ตี๋นะเว้ย” ถูกเลยไอ้กล้วย กูเห็นด้วย
ตอนนี้มีผ้าก็อซอยู่บนหัว โคตรเท่เลย ต่อไปคงได้มีรอยเท่ห์ๆแบบการ์ตูน ทำไมมันไม่ยาวไล่จากคิ้วมาตาเลยวะ จะได้ดูโหดๆหน่อย เพื่อจะไถ่เงินเด็กได้
“พี่ตี๋ เจ็บป่ะ”
“เหมือนมดกัดหว่ะ” มดตัวเท่าแมวนะ “แค่นี้ เด็กๆ”
เห็นสายตามันแล้วผมก็หลบตาครับ ผมไม่ชอบเลยเวลาที่มันมองด้วยสายตาแบบนี้ ผมรู้ว่ามันคิดอะไร แต่ผมรับความรู้สึกของมันไม่ได้หรอก ไม่ว่าจะยังไงมันก็จะยังเป็นน้องรหัสที่ผมรัก เท่านั้นแหละครับ
แล้วก็กลับมาอาบน้ำที่หอไอ้โจ๋ ผมก็ล้างหน้าครึ่งซีกเป็นเทรนด์ใหม่ ขี้เกียจเปลี่ยนผ้าก็อซเลยไม่อยากให้เปียก อาบน้ำเรอะ? ปลายนิ้วปาดน้ำหนึ่งหยดถูทั้งตัวก็พอแล้วครับ ฮ่าๆๆ (คิดไปเอง ความจริงไอ้โจ๋บังคับให้อาบน้ำ มันบอกผมเหม็นกลิ่นเหล้า)
ไปถึงมอ ก็เห็นไอ้พี่ฟินมันมายืนรออยู่เลยครับ แปลก นานทีปีหนมันจะมาที ปกติจุดธูปเชิญยังยาก
“เอ้า เอาหัวไปทุบตึกที่ไหนมาวะ”
“ทุบบ้านพี่นี่แหละ เมื่อไหร่จะถล่มทับพี่สักทีวะ” ก็สวนหมัดกันเบาๆ ออกกำลังกายตอนเช้าครับ
“ไหงไอ้ปิ๊กอยู่กับมึงวะ”
“เมื่อคืนไปเมากันมา ก็ไปกันหมดนี่แหละ”
“แม่ง ไม่มีชวน”
“จะติดต่อพี่ไงวะถามจริง” ความจริงลืมมันไปเลยครับ พึ่งนึกออกตอนมันทักนี่แหละ
“แล้วมาไมอะ”
“มาชวนไปแดกเหล้า”
จัดหนักมาหลายคืนแล้วครับ กินเหล้าแล้วปวดหัวผมไม่ค่อยชอบเลย
“ไม เลี้ยงหรอ ไม่เลี้ยงไม่ไป”
“กูไม่เลี้ยงแต่เพื่อนกูเลี้ยง”
เพื่อนมึงแต่ละคนดีๆทั้งนั้นเลยนะไอ้พี่ฟิน มีแต่พวกเมาๆ “แล้วคิดไงมาชวนผม”
“กูอยากถล่มเจ้าภาพหว่ะ” เอ้า เพื่อนๆพี่ฟินคนไหนเห็นแล้วนี่ก็เป็นโอกาสดีเลยนะครับ เลิกคบมันได้แล้วนะครับ ตาสว่างได้แล้ว
“เออๆ ของฟรีไอ้ตี๋มีพลาดที่ไหน กี่โมงอะ”
“เดี๋ยวมึงไปกับกู ชวนไอ้ปิ๊กไปด้วยดิ พาหลานมันไปเปิดหูเปิดตาบ้าง วันๆนึงแม่งเห็นแต่แว่นมันแล้วมั้ง” เออ ผมก็ว่างั้น แว่นมันหนาๆหนักๆหว่ะ
ก็ลากันไปครับ วันนั้นเรียนทั้งวันก็มึนทั้งวัน จดงานกันเป็นระวิง มันใกล้แล้วสินะ มันมาแล้วสินะ ฤดูงานหลาก!! โปรเจคต์อื้อเลยครับ ตอนกลางวันพวกผมต้องมานั่งจัดตารางแบ่งงาน เยอะนรก
ตอนเย็นก็มานั่งรอไอ้พี่ฟินเรียนเสร็จ ไอ้ปิ๊กมันมานั่งรอผมอยู่แล้วครับ มาถึงมันก็ซักใหญ่เลยว่ากินยาหรือยัง เออ ต่อให้กูไม่กิน แผลกูก็ไม่ระเบิดหรอกวะ
ไอ้พี่ฟินก็ฟิเนเร่ตามชื่อมันครับ มาพาพวกผมไปต่อรถเมล์ หลายต่อหลายสาย ออกจากมอห้าโมงก็ถึงที่นัดหมายจะทุ่มนึงพอดีครับ แทนที่มึงจะควักค่าแท็กซี่ไปหน่อยก็ไม่ได้ ไอ้ปิ๊กไม่กล้าท้วงลุงรหัสมัน หงอหว่ะ
“พี่ ผมหิวหว่ะ กินเหล้าตอนนี้พุงทะลุแหง”
“นู่นเซเว่น มึงไปนั่งแดกมาม่าให้เสร็จแล้วตามกูเข้ามาแล้วกัน”
“......”
“เอ้า ยืนมองหน้ากูจะอิ่มไหม ไปดิ” มันก็เดินเข้าไปในร้านเลยครับ ผมกับไอ้ตี๋เลยไปหาขนมปังกินรองท้องครับ ไม่รู้ทำไมไม่อยากกินมาม่าตะหงิดๆ
ตามมันเข้าไปในร้านครับ ไอ้พี่ฟินบอกให้เดินหาเอาเอง เออ มันก็เจอจริงๆหว่ะ ไอ้พี่ฟินเสียงดังสุดๆ ได้ยินมาแต่ไกลกลบเสียงเพลงเลยครับ
โอโห้ เพื่อนมันเยอะมากๆครับ หน้าตาไม่ค่อยจะคุ้นเลยหว่ะ ทั้งไอ้พี่บอล ไอ้พี่ต้น แล้วก็หลายๆคนที่ผมรู้จักครับ แต่ก็มีบ้างที่ไม่รู้จักจริงๆ เห็นบอกอยู่รัฐศาสตร์ มาได้ไงวะ
ในกลุ่มนั้น มีคนที่ผมไม่อยากเห็นหน้าอยู่ด้วยครับ
หน้าตาตอนนี้มันกำลังน่ากลัวใช้ได้เลย เพื่อนๆเลยปล่อยมันนั่งอยู่คนเดียว
“อ้าว ไอ้ตี๋ มาด้วยเรอะ”
“เออ หวัดดีครับพี่”
“หายหน้าไปไหนตั้งหลายวันวะ ไม่เห็นมากินข้าวด้วยเลย”
“แหะๆ ผมยุ่งๆหน่ะพี่”
“เออ โผล่หน้ามาให้เห็นบ้าง ไอ้หมอกแม่งคิดถึง”
เพล้ง!
แก้วตกแตกพื้นเลยครับ ไอ้พี่หมอกแม่งขว้างลงกับพื้นแล้วมันก็ลุกออกไปเลยครับ
“..........”
ทุกคนเงียบลงฉับพลัน
“เฮ้ย ไอ้บอล มึงไปตามดิ”
“เรื่องดิ กูไปกูก็ตายเปล่า กูไม่ไปหรอก ช่วงนี้ยิ่งกว่าตกมัน กูโดนงวงมันฟาดมารอบแล้ว แม่งยังเจ็บไม่หายเลย”
“........”
ทุกคนพร้อมใจกันทำเป็นลืมเรื่องแก้วแตกไปโดยฉับพลันเลยครับ แล้วก็หันไปคุยเรื่องอื่นกันแทน ไอ้พี่บอลก็บอกให้พนักงานเสริฟเพิ่มค่าแก้วลงไปในบิล
“เชี่ยหมอกแม่ง เป็นเชี่ยไรวะ หน้าร้อนมาเยือนหรือไง มันถึงได้บ้าขนาดนี้”
“เมื่อคืนแม่งก็ไปแข่งรถมา สาวกูบอกมา เชี่ย ขับหานรกมาก เสียวกันทั้งสนาม”
“.....”
ไอ้พี่หมอกมันแข่งรถด้วยเหรอ
“กูไม่ได้ยินเสียงมันมาจะอาทิตย์แล้วหว่ะ กล่องเสียงแม่งทิ้งไว้บ้านใช่ไหม กูจะได้ทำใจได้”
“มึงทำอย่างกับปกติมันชอบเม้าท์มอย”
ผมฟังแล้วไม่สบายใจเลยครับ
ผมนึกว่ามันจะชิวๆ ไม่รู้ร้อนรู้หนาว ทำหน้ามึนของมันไป..
เห่ย...เลิกคิดๆ รู้สึกอีกทีไอ้พี่ฟินก็เทเหล้าให้ผมแหลกเลย ผมก็นั่งซัดๆ จนเมาหนักเลยครับ
“อ..อยากอ้วกหว่ะ”
เวร ไอ้ปิ๊กสลบไปแล้ว ผมสลับที่กับไอ้ปิ๊ก มันเลยไปนั่งติดไอ้พี่ฟินแทน ไอ้พี่ฟินมันคอทองแดง ไอ้ที่บอกว่าถล่มเจ้าภาพคงไม่เกินราคาคุย
ผมก็คลำๆทางไปห้องน้ำครับ ไม่เคยมาผับนี้ ที่นี่ที่ไหนยังไม่รู้เลย อ้วกเสร็จตามเรื่องตามราวเดินออกมาก็งงครับ นี่ต้องเดินกลับไปทางไหนวะเนี่ย มืดๆเหมือนกันหมด
คนเยอะ อากาศก็อบ ผมเลยเดินออกไปทางหลังร้านครับ ป..ไป..ไปเซเว่นดีกว่า หาน้ำเย็นๆกินก่อนดีกว่า
ผมได้ยินเสียงคนเดินตามข้างหลัง เลยเหลือบตาไปมอง กลัวว่าเป็นพวกโจรครับ เดี๋ยวมันจะจ้วงพุงผมเพราะไม่มีอะไรให้มัน แต่พอเห็นว่าใครก็เลยไม่ได้สนใจครับ
เดินเข้าไปในเซเว่นก็ตรงไปที่ตู้เย็น พอหยิบขวดน้ำออกมาถือก็ถูกแย่งออกไปจากมือ ผมไม่สนครับ จะหยิบขวดอื่นมันก็ลากผมเดินไปตามแรงของมัน
มันก็จ่ายค่าขวดน้ำนั้นไปให้ ลำบากพนักงานต้องทอนแบงค์ห้าร้อยอีก พอออกไปข้างนอกเซเว่น มันก็ยื่นขวดน้ำที่แกะแล้วกลับมาให้ ผมก็รับมากินครับ
“หัวไปโดนอะไรมา”
ผมไม่ตอบ ไม่คุย ทำเป็นไม่เห็นมัน
“กูถาม”
นิสัยมันยังเหมือนเดิม
เออ ก็แปลก นิสัยคนจะไปเปลี่ยนง่ายๆได้ไง
“ผมล้ม”
“ล้มเมื่อไหร่”
“เมื่อเช้า”
“ล้มที่ไหน”
“ห้องน้ำที่หอไอ้โจ๋”
ผมเดิน มันก็เดินตามเงียบๆ ผมไม่อยากวกกลับเข้าไปในผับนั่นอีก เลยเดินออกมาที่ถนนใหญ่ ปวดหัวแต่ก็กัดฟันทนไปครับ
“ตี๋”
“.....”
“ไอ้ตี๋”
“เลิกตามผมเถอะ”
“กูอยากคุยกับมึง”
นี่มันถนนที่ไหนก็ไม่รู้ ไม่ค่อยมีคน มีแต่รถจอดข้างฟุตบาทเต็มไปหมด ที่จอดรถในผับไม่พอมั้งครับถึงได้ล้นออกมา
“ผมไม่อยากคุยแล้ว”
“ทำไม กูทำอะไรผิด”
“พี่ไม่ได้ทำอะไรผิด ผมทำผิดเอง”
“มึงทำอะไรผิด”
“หลายอย่าง”
“ทำไม มึงชอบไอ้ปิ๊กนั่นหรือไง”
อันนั้นเป็นความผิดหรอ
ถ้าผมทำจริงๆ แล้วผมผิดตรงไหน
“เปล่า”
“แล้วมึงทำผิดอะไร”
ผมเดินออกมาห่างจากผับนั้นพอสมควร มันก็ยังเดินตามไม่เลิกครับ เดินข้ามถนน มันก็เดินตามมา มึงหยุดเหอะ กูปวดหัวมากเลย ไม่อยากให้มึงตามมาแล้ว
“พี่หยุดตามผมเถอะ”
“มึงก็หยุดคุยกับกูก่อนสิ”
ผมเลยหยุดครับ เพราะผมรู้สึกเหมือนผมเริ่มจะยืนไม่อยู่แล้ว หันมามองหน้ามัน มันดูโทรมไปเยอะ แม้แต่ในที่สลัวๆแบบนี้ยังดูออก ไฟข้างทางห่างจากเราไปไกลพอสมควร จึงเห็นหน้ามัดไม่ค่อยชัด
“มึงทำอะไรผิด”
“ผมไม่รู้”
“แล้วมึงหนีกูมาทำไม”
“ผม...ไม่อยากอยู่กับพี่แล้ว”
“ทำไม”
“...ไม่รู้”
“มึงอย่าตอบแต่ไม่รู้ได้ไหม!”
เสียงมันดังจนผมสะดุ้งเลยครับ
“....”
ผมก้มหน้า มองพื้น ไม่กล้ามองหน้ามัน
มันกำลังขอร้องผมให้ผมกลับไป ผมเข้าใจมันว่ามันต้องการจะสื่ออะไร มันแค่ไม่รู้ว่าต้องพูดออกมายังไง เพราะคนอย่างมันไม่เคยขอร้องใคร
“กลับ กลับกับกู”
“ผมไม่กลับไปแล้ว..”
“.......”
“ผมจะอยู่กับพี่หรือไม่มันต่างกันตรงไหน”
“.....”
ขอร้องมาสิ
พูดออกมาสักคำ
แต่คนอย่างพี่คงไม่พูดออกมาหรอก พี่คงคิดว่าพี่อยู่ได้ตัวคนเดียว แต่ผมรู้ว่ามันไม่ใช่ ถ้าพี่ไม่พูดมันออกมา พี่ไม่ร้องขอความช่วยเหลือ ผมก็ไม่รู้จะช่วยเหลือพี่ยังไง
ถ้าพี่พูดออกมาซักคำ
ผมก็จะลอง ลองยอมรับกับความเจ็บปวดที่จะตามมา
“ก..”
ผมไม่ค่อยได้ยิน เลยเดินเข้าไปใกล้มันอีกก้าว
ผมไม่คิดว่าจะได้ยินคำแบบนี้ออกจากปากมัน
เพราะผมไม่เคยคาดหวัง ไม่เคยคิดให้มันเปลี่ยนตัวเองเพียงเพราะผม
“ก..กลับกับกู....นะ”ท้ายเสียงมันเบามากครับ
แต่ว่าผมได้ยิน ชัดที่สุดตั้งแต่ผมฟังมันมา
ไม่รู้ทำไมไอ้สิ่งที่ผมเก็บมาในใจไว้ทั้งหมด ตอนนี้มันพังทลายลงหมดเลยครับ ผมหันหลังกลับไปเดินต่อ อยากจะวิ่งเลยครับ แต่แม่งมึนมาก ผมเตะก้อนหินที่ไม่ยอมหลบผม ตามเสต็ป ผมล้มครับ
“ตี๋!”
มันเรียกแล้วก็รีบวิ่งตามมาครับ ผมไม่ได้เจ็บเลยครับ ไอ้เมื่อกี้ผมแกล้งล้มด้วยซ้ำ
ผมจะได้หาข้ออ้างได้
ว่าผมร้องไห้...ไม่ได้ร้องไห้เพราะมัน
“ฮ..ฮ..ฮึก...ฮืออ”
“จ...จะ...เจ็บตรงไหนวะ”
“ผม..ฮ.ฮึก..ผมเจ็บอะพี่หมอก เจ็บ เจ็บจัง”
“ตรงไหนวะ” มันถลกขากางเกงผมขึ้น พยายามหาแผลครับ มือมันสั่น ผมเห็นยิ่งทำให้ผมดีใจ
มึงหาให้ตายก็ไม่เจอหรอก เพราะแผลที่กูเป็นมึงมองไม่เห็นหรอก
“ฮ..ฮือ...ฮึก...เจ็บ...เจ็บจัง..พี่หมอก ผมเจ็บ..ฮ...ฮืออ”
มันเห็นผมร้องไห้หนักก็ทำอะไรไม่ถูก น้ำตาผมมาจากไหนไม่รู้ครับ ไหลเป็นก๊อกแตก สะอื้นจนหลังสั่น ผมคิดถึงมัน คิดถึงมันมากเลยครับ พอไอ้พี่หมอกกอดผม ผมยิ่งร้องไห้หนักขึ้นอีก ไอ้พี่หมอกมันยอมคุกเข่าลงมากับพื้นสกปรกๆที่มันชอบบ่น คนอื่นอาจจะมองว่าเป็นเรื่องเล็กๆ แต่เรื่องเล็กๆนี้ก็ทำให้ผมรู้สึกดีใจจนพูดไม่ถูก
“คิ้วผมก็เจ็บ.ฮ..ฮึก...พี่หมอก...”
“มึงอย่าไปคิดสิวะ มันก็ยิ่งเจ็บถ้ามึงไปคิดว่ามันเจ็บ”
“ก..ก็..ฮึก..ผมเจ็บ...”
“ก..กูว่าไปโรงพยาบาลดีกว่า เดี๋ยวกูพาไป”
“ไม่เอา..ฮึก..พี่หมอก..ฮืออออ...ไม่ไปโรงพยา..บาล..ฮึก”
อย่าทิ้งผมไป พี่อยู่กับผมนะ ผมกอดมันแน่นแล้วเช็ดหน้ากับเสื้อพี่หมอก มันก็ลูบหัวลูบหลังอย่างจนปัญญาครับ
“หยุดเจ็บสักทีสิวะ กูใจไม่ดีเลย”
“ก...ก็ผมเจ็บ.อ..อึก..ฮึก”
ตัวมันอุ่น ผมได้กลิ่นมัน ยิ่งทำให้ผมรู้ว่าผมถลำลึกไปกับมันมากขนาดไหน
ผมคิดถึงกลิ่นนี้
มันทำให้ผมหลับสบายตอนกลางคืน ทำให้ผมคิดว่าผมเป็นคนเดียวที่ได้รับความอบอุ่นแบบนี้จากมัน
ไอ้พี่หมอกทำให้ผมคิดเข้าข้างตัวเอง ว่าผมสำคัญกว่าคนอื่นๆ
มันจริงหรือเปล่าครับ...
“พ..พี่หมอก..อึก...ฮืออ”
“อย่าร้องไห้สิวะ”
แม่ง ปลอบคนร้องไห้บ้านมึงทำกันแบบนี้หรอวะ มันใช้คำสั่งกับผมอีกแล้ว แต่โทษที ตอนนี้ขอผมร้องไห้เถอะ มันเป็นการร้องไห้ที่เกิดจากความโล่งใจครับ ไม่รู้ทำไม
“หยุด...หยุดร้องไห้สักทีสิ..หยุดดิวะ”
“พี่ปลอบ..ฮึก..บ้าอะไรของพี่วะ”
“หยุดร้องแล้วกูซื้อไอติมให้กิน”
“แม่ง...ฮึออ...พี่มันบ้าหว่ะ ฮึก...”
“เออ กูมันบ้า”
“พี่มันใจร้าย”
“ใจร้ายสุดๆด้วย”
“ฮึกก....พี่หมอกแม่ง”
“ทำไม กูมันทำไมวะไอ้ตี๋”
นี่มึงกำลังจะปลอบใจกูใช่ไหม? ร้องไห้กับเสื้อมึงนี่แหละถูกต้องแล้ว คนจะได้รู้จากคราบน้ำหูน้ำตากูว่ามึงทำร้ายจิตใจกู
มันทำอะไรผม
ผมไม่รู้ครับ รู้แต่มันทำร้ายผม จบ
“ผ..ฮึก..ผมเกลียดพี่”
“.......”
“ผมเกลียด..ฮึก..พี่โคตรๆเลย”
“.......”
“พี่อย่าทิ้งผม..ฮึก..นะ”
อะไรของกูวะ เกลียดมึงแต่อย่าทิ้งกูไปนะ พูดเองยังงงเองเลย
“กูต้องพูดคำนี้มากกว่า”
“..ฮึก...ฮืก..”
“ดูดิ ตาบวมหมดแล้ว หน้าตาดูไม่ได้เลยนะ”
“เพราะใครล่ะวะ..ฮึก” แม่ง น้ำตาก็พอได้แล้วได้ไหม เจ็บตาหมดแล้วนะโว้ย ไอ้ต่อมน้ำตามึงจะขยันไปไหน นานๆทีร้องไห้ทีก็เลยหยุดไม่ได้อย่างงั้นเรอะ
“พี่..ฮึก..จะมากินเหล้าวันนี้ทำไมวะ”
“ทำไม มึงเจ้าของผับหรอ ถึงจะไม่ให้กูมา”
ผมกำเสื้อมันแน่น ตอนนี้มันกอดผมไว้ทั้งตัวเลยครับ
“ไม่เท่เลยหว่ะ...ฮึก...ผมหนีพี่มายังไม่ถึงเดือนเลย”
“แค่สัปดาห์กว่าๆมึงยังเป็นแบบนี้ ถ้าเป็นเดือนมึงไม่ตายเลยหรือไง”
“ท..ฮึก..ฮึก..ทำไมผมต้องตายด้วย..ฮึก..ยิ่งถ้าตายเพราะพี่ ผมจะเอาหน้าไปพบใครที่ไหนวะ..ฮึก..”
“ก็เอาหน้ามึงมาให้กูเห็นคนเดียวก็พอ”
ไม่ต้องมาเช็ดน้ำตาให้กูเลย หลบหน้ามันมันก็จับให้หันกลับมาอีก ไม่อยากจ้องหน้ามันแล้ว แม่ง โมโหหว่ะ อะไรของกูวะ อารมณ์ขึ้นๆลงๆอย่างกับวัยทอง
“ห้องไม่มีมึงโคตรเงียบ”
“เปิดเพลงฟังดิ”
เออดี หยุดร้องไห้ได้แล้ว ยังมีไหลอยู่บ้างแต่ไม่สะอื้นถึงขั้นพูดจาไม่รู้เรื่องแบบเมื่อกี้แล้วครับ
“ไม่มีใครให้กูกวนเลย...ไอ้หนึ่งก็คิดถึงมึง”
“ไม่ต้องเอามันมาอ้างเลย”
แต่เอาเข้าจริงๆผมก็คิดถึงไอ้หนึ่งมันเหมือนกันนะ
“ฮึ...เห็นมึงแล้ว กูก็เข้าใจ”
“เข้าใจ?เข้าใจอะไร?”
สูดน้ำมูกฟืดใหญ่เลยครับ ร้องไห้ตอนปวดหัวนี่ ผมเริ่มรู้สึกผิดตะหงิดๆ
ไอ้พี่หมอกมองหน้าผมเหมือนกำลังลังเลอะไรบางอย่าง แต่แล้วมันก็พูดออกมา
“ว่าต้องเป็นมึงจริงๆ...”แล้วมันก็ยิ้ม
ยิ้มกว้างกว่าปกติ
ผมรู้สึกเหมือนโดนต่อยอัฟเตอร์คัท มึนงงถึงขั้นต้องเอาสิ่งที่มันพูดมาแปลซ้ำ
เป็นผมงั้นหรอ...
ใจผมเต้นฮิพฮอพเลยครับ
มึงเต้นเบาๆหน่อยได้ไหมวะ ใกล้กันขนาดนี้เดี๋ยวไอ้พี่หมอกมันก็ได้ยินหรอก
ไม่กล้ามองหน้ามันแล้ว เลยเข้าไปกอดมันแน่นๆเลยครับ
“พี่หมอก...”
ผมจะพูดแล้วนะ
ฟังผมดีๆหล่ะ
สิ่งที่มันวิ่งอยู่ในใจผมมาหลายวัน จนใจผมอึดอัดไปหมด
“ผมคิดถึงพี่หว่ะ”
………………………………
………………….
[Coin 16 : complete]
[19.11.54]
ถ้าคอมไม่ดับ พิเศษอีกสองตอน ถ้าดับก็ตัวใครตัวมันนะคัฟ (กว่าจะมาอัพได้ดับไปสามรอบ
)
หัวข้อ: เงินน่ะ..มีไหมวะ?! [Last/P.377/7.10.59] (อ่าน 3280448 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก