Side story : Extra“มึงลงไปก่อน เดี๋ยวกูหาที่จอดรถก่อน”
มันพยักหน้าหงึกๆ แล้วเดินลงจากรถ ไปที่กระบะหลัง คว้าผ้าพลาสติกที่ม้วนไว้มาหนีบที่แขน ผมมองผ่านกระจกหลัง มองยังไงไอ้ฟินมันก็ติสต์แตกหัวจรดเท้าจริงๆ
วันนี้มันใส่เสื้อกล้ามสีขาวกับหมวกหน้าตาแปลกๆ ใส่กางเกงเด็ปรัดปลิ้น รองเท้าไนกี้คู่ใหญ่สีส้มสะท้อนแสง ผมได้แต่ส่ายหัวกับสไตล์การแต่งตัวของมัน
หาที่จอดรถในจตุจักรมันเป็นเรื่องน่ารำคาญใจ ผมใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมง ถึงแม้จะเป็นเวลาบ่ายๆอย่างตอนนี้ก็เถอะ สุดท้ายก็ต้องไปจอดเกยกับรถชาวบ้านอย่างน่าหวาดเสียว หวังว่าคงไม่มีใครทำร้ายไอ้แก่ของผมหรอกนะ
แล้วก็พึ่งนึกได้ ไอ้ฟินไม่มีโทรศัพท์..
ผมหอบของๆมันที่เหลือหลังกระบะ มันหิ้วไปแค่กล่องสีกับผ้าใบ นอกนั้นทิ้งไว้ให้ผมขนหมด ทั้งกระดาษเป็นตั้งที่ใส่กล่องพลาสติกมา ป้ายไม้ที่มันนั่งทำเมื่อคืน ฟังแล้วดูไม่หนักแต่มันเยอะครับ
ก็เดินไปตามทางที่คิดว่ามันน่าจะไป ไม่ได้หวังว่าจะเจอมัน อากาศตอนนี้ไม่ร้อน เห็นบางร้านกำลังปิดประตูเหล็กลง จตุจักรตอนเย็นจะมีตลาดแบกะดิน ไอ้ฟินได้ยินก็อยากจะทำบ้าง ลำบากผมต้องมาเป็นเพื่อนมัน
เห็นมันบอกจะรับวาดโปสการ์ด ผมก็ไม่รู้หรอกว่ามันเป็นยังไง มันคิดจะทำก็ลุกขึ้นมาจัดการทุกอย่างเอง อย่างแผ่นไม้ผมก็ต้องไปเลาะไม้เหลือใช้ที่ตอกติดไว้ที่รั้วออกมา ทาสีใหม่ นั่งมองมันเพ้นท์ข้อความแปลกๆอ่านยากลงไป ใช้เวลาเกือบชั่วโมง ผมอ่านไม่ออกหรอก แต่ก็คิดว่าสวยดี
“ไอ้เฮียยยยย”
มันกวักมือเรียกหยอยๆ เห็นมันนั่งปูผ้าใบอยู่หน้าร้านๆหนึ่งที่ปิดประตูเหล็กลงแล้ว ข้างๆก็มีคนเริ่มมาปูผ้าเหมือนๆมัน ผมรีบเดินเข้าไปหา ของหนักครับ มันก็มองผมตาแป๋ว
“กูลืมไปว่ามึงไม่มีโทรศัพท์”
“แต่เฮียก็หาเจอ”
“อืม กูคิดว่ามึงน่าจะมามุมนี้” แค่คิดว่ามันน่าจะอยู่ทางนี้เลยเดินมาก็เท่านั้น
“แล้วนี่จะทำอะไรต่อ”
“รอ รอคนมา ใครอยากได้รูปอะไรกูก็วาดให้”
ผมก็นั่งลงข้างๆมันนี่แหละ มันนั่งรอเงียบๆ ชวนผมคุยบ้าง เรื่องที่ผมไม่ค่อยรู้เรื่อง บางครั้งฟินก็ชวนคุยเรื่องที่เป็นนามธรรมมากเกินไปจนผมไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ปล่อยมันพูดไปครับ ดูมันมีความสุขดี
พอท้องฟ้าเริ่มจะมืดลงหน่อย แถวนี้ก็ดูครึกครื้นขึ้น ผมเห็นร้านแบกะดินเยอะขึ้นผิดถนัดจากตอนแรกที่มาถึง ความจริงที่แถวนี้ค่อนข้างหายากเหมือนนาทีทอง แต่ไอ้ฟินมันเร็วเลยได้ที่ครับ คนเริ่มมาเดินดูของ ส่วนมากวัยรุ่นวัยทำงาน มาเลือกซื้อของกัน
“ฟิน กินอะไรไหม เย็นแล้ว เดี๋ยวไปซื้อให้”
“ไรก็ได้”
“เอาเป็นข้าวหรือบะหมี่”
“ไม่รู้ดิ แล้วแต่เฮีย”
คิดว่ามันนั่งใช้สมองคิดรูปอาจจะเหนื่อย เลยซื้อมาเป็นข้าว จะได้อยู่ท้อง ไม่ลืมซื้อน้ำให้มันกินเพื่อกระหายหรือติดคอ
ไอ้ฟินชอบกินสหวาน ผมเลยซื้อน้ำส้มเผื่ออีกขวด
พอตอนเดินกลับไปก็เห็นมีสาวๆกลุ่มหนึ่งนั่งรุมมันอยู่ บางคนชวนมันคุย บางคนนั่งดูมันวาดรูป เหมือนจะเป็นลูกค้ากลุ่มแรก มันก็ยิ้มแย้มคุยตอบเขาไป แต่สายตาไม่ได้ละออกจากกระดาษที่มันกำลังสนใจอยู่
เวลาฟินวาดรูป มันจะดูเหมือนเป็นคนอีกคน
ดูจริงจัง ศิลปะคือโลกของมัน โลกทั้งใบที่มีจุดกำเนิดจากปลายดินสอของมัน
ผมไม่ได้เดินเข้าไป ไม่อยากจะไปคั่นจังหวะ จึงรอให้พวกเธอออกไป ใช้เวลาเกือบสิบนาที ไอ้ฟินวาดรูปเร็วและเก่ง จึงใช้เวลาไม่นาน มันคิดแผ่นละ 30 บาท แต่ผมว่าไม่แพงเกินไปสำหรับฝีมืออย่างมัน
“เมื่อกี้วาดรูปอะไรไป?”
“เขาขอให้วาดรูปเขาให้” ไอ้ฟินยื่นมือมารับกล่องข้าว ผมนั่งลงข้างๆ ยื่นถุงพริกน้ำปลาให้ มันส่ายหน้า
“เอ้า แกะดีๆ” ผมเห็นมันดึงหนังยางออกจากกล่องข้าวก็กลัวมันทำหก เลยเอามือไปรองกล่องข้าวไว้
“กูโตแล้วน่า ไม่ทำหกหรอก”
“กูก็แค่ระวังเฉยๆ” มันตักข้าวคำใหญ่ๆเข้าปาก สักพักมีคนเข้ามาถามมันเรื่องโปสการ์ด มันเลยต้องวางกล่องข้าวลง พออีกฝ่ายสนใจ บอกรูปที่อยากได้ให้มันฟัง ผมเลยปิดกล่องข้าวลง แล้วเริ่มกินของตัวเอง ตอนแรกกะรอให้มันกินให้หมดก่อน แต่ดูท่าจะอีกนาน ผมก็หิวครับ
“สวยดีนิ”
“อืม” มันตอบสั้นๆ รูปทุ่งหญ้าที่วาดด้วยดินสอซึ่งมีแต่สีเทานั่นใช้เวลาวาดไม่นานแต่ผมกลับรู้สึกคิดถึงทุ่งหญ้าสีเขียวขจี ไอ้ฟินมีความสามารถมากอย่างที่ผมคิดไม่ถึง
“ขอบคุณคร้าบ”
สองแผ่นแล้ว
อาจจะดูเป็นเรื่องเล็กๆ แต่มันก็ทำให้ไอ้ฟินยิ้มออก ผมยื่นกล่องข้าวให้มัน “ไม่ต้องรีบกินก็ได้” มันไม่ได้สน ไม่นานก็มีวัยรุ่นอีกกลุ่มหนึ่งเข้ามาอีก ผมที่กินข้าวเสร็จแล้วเลยได้แต่นั่งมอง ไม่มีอะไรให้ทำ พ่อค้าแผงข้างๆเลยชวนคุย
“น้องวาดรูปเก่งจังนะครับ”
“ครับ? อ่อ มันเรียนสถาปัตย์มาหน่ะ”
ผมไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงถึงมองผมกับไอ้ฟินเป็นพี่น้องกัน แต่ก็เอาเถอะครับ ดีกว่าทักว่าแฟนคุณวาดรูปเก่งจังนะ ถึงมันจะไม่ใช่แฟนผมก็เถอะ
แผงข้างๆผมเขาขายสมุดโน้ตทำมือ ผมว่าก็สวยดีเหมือนกัน แต่ผมไม่มีความจำเป็น ซื้อไปก็ไม่รู้จะไปทำอะไรเหมือนกัน แต่เห็นไอ้ปิ๊กมันแอบมองอยู่ เหมือนว่ามันจะอยากได้
“เฮีย สนุกดีหว่ะ”
“เออ ก็ดี กินข้าวให้หมดไป เย็นหมดแล้ว” มันกินอีกไม่กี่คำก็ส่งกล่องข้าวคืนผม “หิวอย่าบ่นนะ”
“เออน่า”
“อะ น้ำส้ม ยังเย็นๆอยู่ รีบกินไป”
“เฮีย ถ้ากูปวดฉี่มึงวาดแทนกูเลยนะ”
“กูวาดได้แต่หัวไม้ขีด พอจะสู้ของมึงได้ไหม?” ก็แหย่เล่นๆ มันก็ขำครับ ขำจนคิดว่ามุกแป้กๆแบบนี้มันจะฮาถึงขั้นทำให้มันขำค้างเลยหรอ นิสัยแปลกๆของไอ้ฟินอีกข้อครับ มันชอบขำมุกที่แม้แต่คนปล่อยเองยังไม่คิดว่าฮา
“หยุดขำแล้ววาดรูปต่อได้แล้ว”
“เออๆ บ่นจริง”
พอเริ่มมืดหน่อย คนพลุกพล่านเลยครับ ผมไม่มีไรทำเลยไปหิ้วกีตาร์จากรถมานั่งเล่น ช่วยเรียกลูกค้าให้มัน ผลพลอยได้คือทำให้ร้านข้างๆขายดีขึ้นครับ บางทีพี่ร้านข้างๆว่างก็ช่วยกันร้อง ไอ้ฟินก็ได้แต่นั่งวาดเลยครับ งานยาว ผมเห็นมันเหนื่อยแต่ก็ไม่รู้จะช่วยมันยังไง เพราะผมวาดรูปไม่ได้เรื่อง เล็กจนโตวาดได้แค่มนุษย์ก้างปลา ที่ทำได้เลยมีแต่ร้องเพลงไปเรื่อยๆ มันไม่รู้หรอกว่าจริงๆผมร้องให้มันฟัง ให้มันผ่อนคลาย ไม่ได้ตั้งใจเรียกลูกค้าอะไรเลย
มีคนรีเควสเพลงด้วยครับ เหนื่อยก็พัก ไอ้ฟินยื่นน้ำส้มที่มันกินไปครึ่งหนึ่งให้ผมกิน พอมองหน้า “มองอะไร! กูเห็นเฮียแหกคอร้องไง กินไปดิ๊”
“กูยังไม่ได้พูดอะไรเลย”
มีคนมาขอผมถ่ายรูป แต่ผมก็ปฏิเสธไป ผมเห็นบางคนแอบถ่ายรูปผมกับมันครับ บางคนก็เดินเข้ามาขอโต้งๆเลย “พี่สองคนนั่งชิดกันหน่อยได้ไหมคะ หนูขอถ่ายรูปหน่อยคะ” ไอ้ฟินขมวดคิ้วสงสัย แต่มันก็ทำตาม อากาศตอนนี้กำลังดี มีลมพัดแผ่วๆไม่ให้อบอ้าว คนเดินเยอะจนผมรู้สึกว่ามันแน่นกว่าตอนมานั่งใหม่ๆมาก กระดาษที่เตรียมมาก็หายไปสักปึกหนึ่งแล้ว
“เดี๋ยวคอยดู เจ้าที่มา”
“เจ้าที่ไหรวะพี่”
“ไอ้พวกเจ้าของแผง บางทีจะมาขายตอนกลางคืน ไอ้พวกเรามานั่งฟรีบางทีก็ต้องหลบ”
เออ จริงด้วยหว่ะ ผมเห็นผู้หญิงคนนึงเขามาขายสายห้อยโทรศัพท์ครับ แต่ก็ต้องเก็บแผง โดยมีผู้ชายกลุ่มหนึ่งยืนล้อมอยู่
“เป็นเรื่องปกติหน่ะน้อง พี่มาขายนานเจอประจำ แต่เจ้าของแผงที่พี่กับน้องนั่งอยู่เนี่ย เขาใจดี ไม่ต้องกลัวไป” ผมก็พยักหน้า ไม่พูดอะไร ผมคิดว่าไอ้ฟินมันกะมาแค่ครั้งเดียวเท่านั้นครับ
มองมุมนี้ ผมว่าไอ้ฟินดูน่ารักกว่าปกติ อาจเพราะพอคนเยอะเลยเริ่มร้อน ไอ้ฟินก็เหงื่ออกเยอะ มันเลยได้แต่ยกแขนขึ้นมาเช็ด ผมเลยวางกีตาร์ลงแล้วหาพัดมานั่งพัดแทน ไม่ได้พัดให้มันตรงๆหรอก ผมเบียดตัวเข้าไปใกล้มันมากกว่าเดิมแล้วพัดแรงๆ ถึงมันอยู่แล้วครับ
“เออ ดีหว่ะเฮีย กูโคตรร้อนเลย”
“กูพัดให้มึงที่ไหน กูร้อน”
“...เฮียแม่ง”
ผมเผลอยิ้มออกมาเลยครับ มันพยายามข่มหน้าให้ดูนิ่งๆจะได้ไม่รู้สึกหน้าแตก แต่ผมว่ายิ่งทำแบบนั้นยิ่งน่ารักเป็นบ้าเลย
แชะ!
ไอ้คุณลูกค้าสาวๆนี่เอาอีกแล้วครับ ถ่ายรูปผมกับไอ้ฟินกันเหลือเกิน แล้วที่ให้ไอ้ฟินมันวาดหลายแผ่นเพื่อนั่งดูพวกผมหรือเปล่าเนี่ย
“พวกพี่..เป็นพี่น้องกันหรอคะ?”
เธอก็ดูน่ารักดีครับ แต่คำว่าน่ารักของผมตอนนี้ มันไม่ใช่กระโปรงสีชมพูยาวๆ หรือเป็นใบหน้าที่อยู่ใต้เครื่องสำอาง คำว่าน่ารักของผมมันเปลี่ยนไปหมดแล้ว ตั้งแต่เจอไอ้ฟิน
ไม่ยอมรับว่าเขิน...น่ารัก
หัวเราะกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง...น่ารัก
ชอบทำตัวให้ต้องตามดูแล แก้ปัญหาไม่ถูก ต้องให้เข้าไปช่วย..น่ารัก
ตั้งใจทำงานแบบนี้ ก็น่ารักเหมือนกัน
“อืม...จะว่าแบบนั้นก็ได้นะ”
“เฮียหมายความว่าไงวะ พี่น้องครับ” ไอ้ฟิน ไอ้หน้าหม้อ กูนั่งอยู่ตรงนี้มึงยังจะไปแจกยิ้มให้คนอื่นอีก กูเห็นนะเว้ย ที่อยู่บนหน้ากูมันตา ไม่ใช่ตาตุ่ม
“งั้นขอเบอร์พี่ได้ไหมค่ะ เอ่อ พี่..”
“ฟินครับ เรียนสถาปัตย์อยู่ที่มหาลัย....”
“หนูก็อยากเรียนที่นั่นเหมือนกัน”
“เข้ามาเป็นน้องพี่ให้ได้นะ” แล้วก็แจกยิ้ม ผมไม่พงไม่พัดมันแล้ว ร้อนก็พัดเองแล้วกันนะมึง ย้ายก้นกลับไปหากีตาร์เลยครับ นั่งเกาคอร์ดไปเรื่อยๆ ไม่รู้จะเล่นเพลงอะไร ไอ้น้องกลุ่มนี้ทำไมมันนานจังวะ หรือไอ้ฟินตั้งใจจะวาดช้าๆ
“ฟิน กูหิวน้ำ อยากกินน้ำ”
“เอ้า ขวดก็ตั้งอยู่นั่นไม่ใช่หรอไง”
“ไปกินน้ำเป็นเพื่อนกูหน่อย”
“เชี่ยไรของมึงวะเนี่ย เฮีย กูวาดอยู่ไม่เห็นหรอ”
“.....”
“แล้วพี่หล่ะค่ะ พี่..”
“ฮ้งครับ” กูตอบตามมารยาท “นิติ มหาลัย..”
“เอ้า คนละมหาลัยกันหรอคะ”
“ครับ”
“พี่หน้าไม่เหมือนกันเลยเนอะ”
“ไม่ใช่พี่น้องแท้ๆหน่ะ” ไอ้ฟินแม่งรีบแย่งตอบ
“ผมเป็นแฟนมันครับ”
“เฮ้ย!!ไอ้เฮียยยยยยยยย”
ไม่ใช่แค่ไอ้ฟินที่ตะโกนออกมา ไอ้น้องๆกลุ่มนี้ก็กรี๊ดกันยังกับโดนเสกข้าวสารใส่
“ทำไม กูพูดผิดตรงไหน”
“กูไปบอกตอนไหนว่ากูเป็นแฟนกับมึงวะ!” มันเอาดินสอชี้หน้าผมเลยครับ เห็นแล้วยิ่งขำ
“ไม่รู้ กูคิดเอง ถ้าน้องๆเห็นน้องฟินไปเจ้าชู้ที่ไหน เจอก็ช่วยบอกพี่ด้วยกันนะครับ” น้องกลุ่มนี้แปลกดี ยิ้มตาเยิ้ม พยักหน้ากันอย่างจริงจัง ทำผมอายขึ้นมาดื้อๆ ไอ้พี่แผงข้างๆก็พูดออกมา “ว่าแล้วว่าไม่เหมือนพี่น้อง ดูห่วงกันมากเกินไป ฮ่าๆๆ”
ไอ้ฟินอายจนหน้าแดง แต่มันก็นั่งวาดรูปต่อไป งานของมันก็สำคัญ ผมรู้สึกอารมณ์ดีเลยหยิบพัดมาพัดให้มันหน่อย “ไม่ต้องเลยไอ้เฮีย มึงมันโคตรหน้าด้านเลยหว่ะ”
“เออ ถ้ามันทำให้มึงหยุดม่อไปทั่ว กูก็โอเคกับคำว่าหน้าด้านวะ”
เห็นหูแดงๆยิ่งอยากแกล้ง แต่พอก่อนดีกว่า เดี๋ยวงานมันจะไม่เดิน
................................
.......................
“มา เดี๋ยวกูขนให้”
พูดเข้าหน่อยมันก็ส่งของทั้งหมดมาให้ผมถือ เหลือแต่กีตาร์ที่มันถือไว้เอง
“โว้ยย เหนื่อยหว่ะ แต่สนุกเป็นบ้า”
“แล้วจะมาอีกไหม?”
“คงไม่ แค่อยากมาลองทำดูว่าเป็นยังไง ได้เงินเยอะป่าววะเฮีย” ผมเป็นคนเก็บเงินครับ “ก็ น่าจะพอไปกินหมูกระทะคืนนี้หล่ะมั้ง”
“เห้ย ไม่ไปหรอก กูเหนื่อยหว่ะ ดูดิ เหงื่อออกจนชุ่มไปหมดแล้ว” เสื้อกล้ามมันหนาพอตัว ผมเลยปล่อยผ่านไป แต่ถ้าเสื้อกล้ามมันบางผมคงไม่ยอมปล่อยมันออกมาหรอก
ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่า แต่หลังจากผมกับมันมีเซ็กส์กันแล้ว ผมรู้สึกว่าไอ้ฟินมันดูมีสเน่ห์ทางเพศมากขึ้น เหมือนมันมีกลิ่นอายที่ดูเหมือนเชิญชวนตลอดเวลา ผมคิดว่ามันชัดจนคนอื่นน่าจะรู้สึกได้ ทั้งๆที่มันก็ไม่ได้เปลี่ยนไปสักนิด แต่ผมกลับรู้สึกว่าแค่มันมองหน้าเฉยๆก็ดูเหมือนเป็นการชักชวนกันเสียแล้ว
“เออ ดิแล้ว ออมแรงไว้”
“อะไรอีกหว่ะ”
“คืนนี้มึงไม่รอดแน่ไอ้ฟิน”
“ไอ้เฮียย มึงนี่มันหื่นขึ้นหน้าเลยหว่ะ ม้านอนอยู่ห้องข้างๆ มึงอยากให้ม้ามึงฟังหรอไง”
“มึงก็อย่าร้องดิ”
“ไอ้ฟาย พูดมาได้ มึงก็อย่าโยกเตียงดิ ทำได้หรือเปล่า”
“ที่พื้นก็ได้ หลังมึงไม่เจ็บหรอก ไม่มึงก็อยู่ข้างบน”
ตอนนี้หน้ามันแดงไปทั่วเลยครับ เห็นแล้วก็อยากเข้าไปจับแก้มสักที
“เชี่ย!”
มันชูนิ้วกลางใส่ แล้วเดินหนีไปเลย ผมก็ได้แต่หัวเราะไล่ตามหลังมันไป
“รีบหนีไปไหน สุดท้ายมึงก็ต้องเสร็จกูอยู่ดี”
“ฝันไปเถอะไอ้เฮีย คืนนี้กูจะไปนอนกับม้ามึง!”
“กูก็จะไปลากมึงออกมา หนีไม่พ้นหรอก หึๆ”
ทางไปลานจอดรถที่เงียบ มีเพียงเสียงทะเลาะของผมกับมันที่ดังไม่หยุด
เก็บเสียงไว้เถอะไอ้ฟิน
เอาไว้ให้กูฟังคนเดียว
“เสร็จซักที หิวเป็นบ้า”
“บอกให้กินให้หมด เป็นไง เดี๋ยวแวะร้านอาหารแถวนี้ให้”
“กูขอเบิ้ลเลย ท้องร้องเพลงเมทัลลิก้าแล้ว”
เอาของขึ้นหลังรถเสร็จหมดก็เห็นมันดูเหนื่อยๆ เลยกะจะปล่อยให้มันนอนพักดีกว่า
“ขอรางวัลหน่อย”
มันดูเหมือนจะเข้าใจทันที ฟินเดินเข้ามาใกล้ผม ลมทำให้ผมสีน้ำตาลเข้มนั่นปลิวน้อยๆ ผมชอบตาฟิน มันสวย จ้องกี่ครั้งก็ไม่เคยพอ
“รางวัลพิเศษ กูมีให้ชิ้นเดียวนะ ห้ามขอเพิ่ม”
“เออๆ”
ผมขอเปลี่ยนใจ...
จูบมัดจำจากฟินที่ลานจอดรถนั้น
หวานเสียจนแค่ครั้งเดียวไม่พอหรอกครับ
..........................
..............
.......
[Side story : complete]
[27.11.54]
ฝาก
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php/topic,30128.msg1738148.html#msg1738148ถ้าเรื่องนี้ป๋มไม่มาอัฟ ยังไงก็อ่าน Shelter คั่นเวลาไปก่อนนะคัฟ เพราะเขียนจบตั้งแต่ชาติที่แล้ว ไม่อยากให้มองว่าเป็นแค่ฟิคชั่นที่เขียนเพราะบ้าตามกระแสอะไรแบบนี้ แต่มันคืองานเขียนอีกชิ้นนึง ที่คิดว่ามีคุณภาพที่สุดในชีวิตกระป๋มตั้งแต่เขียนมาแล้วคัฟ ปล. ดราม่า
วันนี้ก็ไปละนะค้าฟ
หัวข้อ: เงินน่ะ..มีไหมวะ?! [Last/P.377/7.10.59] (อ่าน 3280207 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก