Coin 24วันนี้วันหยุดราชการ แถมยังตรงกับวันหยุดสุดสัปดาห์ เย้
พาม้าเที่ยวครับ ผมขอพี่หมอกไว้แล้ว พี่หมอกก็ไม่ได้ว่าอะไร แถมเป็นคนพาไปอีกต่างหาก วันนี้บีเอ็มเลยได้นอนอยู่บ้าน เอา Wish คันใหญ่ออกมาขับ ตอนสายๆเลยไปรับม้าที่บ้าน วันนี้ผมใช้เงินเก็บส่วนตัว (ที่มีน้อยนิด) อยากพาม้าไปกินอาหารอร่อยๆ ซื้อเสื้อใหม่ๆใส่บ้าง แต่! ใช่ครับ เรื่องดีๆทำไมมักมีแต่ตามมาเสมอ
“โอ้ย ไอ้เฮีย มึงเหยิบไปหน่อยไม่ได้หรอวะ เบียดกูจะตายห่าอยู่แล้ว”
ที่ข้างหลังมึงก็ว่าง ทำไมไม่ไปนั่ง บ่นทำไม
“กูไปเบียดมึงตอนไหน มึงนั่งตรงกลางแล้วกูจะไปเบียดมึงยังไง”
“นั่งแหกขาเก้าสิบองศาทำไม อยากวัดมุมไปวัดที่บ้านดิ ในรถมันแคบโว้ย”
“......” ผม ม้า พี่หมอก ได้แต่เงียบ...
พี่ฟิน ไอ้เฮีย ...เงียบสักที!!!
นี่มันยี่สิบนาทีแล้วนะเว้ย ยี่สิบนาทีเชียวนะ มึงยังไม่เงียบกันอีกเรอะ โชคดีให้ม้าไปนั่งข้างหน้าไม่ต้องมาเบียดกับพวกผมสามตัว(บวกหนึ่งคน ทายสิว่าใคร น้องฝนครับ! หน้าบูดใกล้ตายแล้ว) ผมกับฝนนี่นั่งสุขสบายมากครับ เพราะไอ้ฟินที่นั่งตรงกลางมันเอียงตัวไปเบียดเฮีย ผมยังไม่เข้าใจไอ้ฟินมันจะทะเลาะกับเฮียทำไม ดูก็รู้ว่ามันไปเบียดเขาเอง
วันนี้ไอ้พี่ฟินใส่เสื้อเฮียมา แต่กลับใส่เด็ปตัวเอง เลยดูแปลกๆ แถมยังไปเจาะหูเพิ่มอีก บ่นกลายๆว่าจะไประเบิดหูเร็วๆนี้ ขอเหอะพี่ แค่นี้พี่ก็อยู่ชั้นบนสุดของบรรยากาศแล้วนะ อย่าผลุบออกนอกโลกไปเลย
น้องฝนไม่อยากมา แต่ก็ไม่อยากอยู่บ้านคนเดียว ตอนแรกก็เห็นน้องแกนัดเพื่อนไว้เหมือนกัน แต่เพื่อนกลับโทรมาบอกว่าไปไม่ได้ เลยเป็นสาเหตุของหน้าบูดๆหล่ะครับ
ผมเห็นม้ากับพี่หมอกคุยกัน เรื่องอะไรผมไม่รู้หรอก นั่งอยู่ข้างพี่ฟินก็ได้ยินแต่เสียงมัน บางครั้งมันโวยวาย ฟาดแขนมาโดนตัวผมอีก วู้ยยยย อยากจะนั่งฟังเพลงแบบน้องฝนบ้าง จะได้ไม่ต้องมาทนฟังไอ้พี่ฟิน น้ำลายมึงมีเชื้อหมาบ้าหรือเปล่า? กูต้องไปฉีดยาไหม?
กว่าจะถึงห้าง พวกผมดีใจน้ำตาจะไหลเลยครับ น้องฝนรีบเปิดประตูออกไปเลย แต่ไม่วิ่งหนีออกไปแล้ว วันนี้น้องแกแต่งตัวน่ารักดี แต่อย่าให้ผมอธิบายให้ฟังเลยครับ เสื้อผ้าผู้หญิงผมไม่ค่อยรู้จัก วันนี้น้องฝนไม่แต่งหน้า ผมว่าดีแล้ว
ไอ้เฮียพี่ฟินเดินเถียงกันลงมาเรื่องร้านอาหารที่จะกิน ตอนแรกผมกะจะออกเอง แต่ไหนๆไอ้เฮียมามึงก็ออกแล้วกันนะ
เดินในห้าง ผมเดินข้างๆม้า ชวนม้าคุยครับ วันนี้ม้าดูมีความสุขดี เห็นความวุ่นวายของเฮียกับพี่ฟินเป็นเรื่องสนุก แถมยังออกปากทักเองเลยว่าหน้าพี่หมอกกับน้องฝนเหมือนกันอย่างกับแกะ ตอนแรกไอ้ฟินเห็นนี่น้ำลายไหลเลยครับ แต่เจอสายตาน้องฝนเข้าไปก็คอหด ให้ผมมานั่งคั่น
น้องฝนเดินข้างพี่หมอก แต่ดูเหมือนจะคุยกันน้อยมาก ระหว่างทาง พวกผมสามคนแวะร้านแผ่นเกมครับ (ไอ้พี่ฟินมันมีเกมเพลย์ครับ มันบอกเป็นของอย่างเดียวที่มันหิ้วติดมือมาตอนออกจากบ้านที่แพร่ เลือกของได้มีประโยชน์สุดๆ) ซื้อเสร็จเดินออกมาอีกทีเห็นม้าคุยกับน้องฝนอย่างสนิทเลยครับ ตกใจในพลังของผู้หญิงจริงๆ
“พี่หมอก วันนี้ผมขอเล่นเกมนะ”
มันพยักหน้า ผมหันไปเห็นฝนคุยกับม้าเลยไม่ได้เข้าไปแย่งซีน เดินกับพี่หมอกซักพักพี่แกก็โอบไหล่ผมเดิน ตัวพี่หมอกอุ่นๆ ผมไม่ได้ดิ้นหนีออกจากพี่เขา “อยากกินอะไร”
“แล้วแต่ม้าอะ ม้าคร้าบ ม้าอยากกินอะไร”
ม้าบอกอะไรก็ได้ เลยเลือกบุฟเฟต์อาหารญี่ปุ่นครับ บ้านเรากินอาหารจีนกันมาเยอะแล้ว แถมถ้าจะกินอาหารจีนไปกินที่เยาวราชอร่อยกว่า
พี่หมอกนี่ไม่ยอมเดินไปตักเองเลยครับ บอกขี้เกียจเดิน เวลาผมจะตักอะไรเลยต้องตักสามจาน เพื่อพี่หมอกกับม้าที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ ผมเห็นม้าคุยกับน้องฝนกับพี่หมอกแล้วก็ดีใจครับ หวังว่าความอบอุ่นจากม้าผมจะเข้าถึงตัวสองพี่น้องนี้ได้
ตักกันมาพอสมควรเลยนั่งกิน เฮียก็เอาไอ้พี่ฟินมาแฉ พี่ฟินแม่งน่าเกลียดมาก ถุยก้างปลาลงจานเฮียด้วย ไอ้เฮียเลยจับน้ำซุปกรอกปากกลับ ขำกันทั้งโต๊ะเลยครับ น้องฝนนี่ขำหนัก ปาดน้ำตา ไอ้พี่หมอกแค่ยิ้มๆแล้วส่ายหัว สักพักไอ้พี่ฟินเริ่มพูดอะไรที่ไม่มีใครเข้าใจ น่าแปลกครับ น้องฝนเข้าใจ! ก็โต้ตอบภาษาต่างดาวกันไป ผมถึงกับงงไม่แพ้เฮีย ในที่สุด ไอ้พี่ฟินก็หาคนร่วมดาวได้แล้วครับ
ไอ้พี่หมอกไม่ค่อยกินเผ็ดเท่าไหร่ ผมเลยลุกไปเติมน้ำให้มันบ่อยๆ บางทีมันแย่งแก้วผมกิน แอบเซ็งครับ พอหันมาน้ำหมด ก็ต้องกินชาเขียวของมันแทน (มันจะกินกาแฟ ม้าบอกไม่ดีเลยกินชาแทน ต่างกันยังไง?)
มันเห็นอะไรน่ากินก็จะฉกออกจากชามผม พอผมหันไปมองหน้ามันก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่พอแย่งกลับนี่โดนกดตะเกียบไว้กับจานเลยครับ “ขี้หวงหว่ะพี่ ขอบ้างก็ไม่ได้”
“ไม่ให้ เพราะอันนี้มึงตักมาให้กู”
“เอ้า แบบนี้ผมก็ต้องยิ่งกินได้ดิ”
“มึงให้กูแล้ว กูจะกินให้หมด”
ผมเลยต้องเดินไปตักใหม่ แต่กลับมารู้ไหมครับผมเห็นอะไร? ไอ้ที่ผมอยากกินกลับมานอนในจานผม ช้าไปแล้วเว้ย! หมดโอกาสแก้ตัวของเอ็งแล้ว! ผมเลยเข็นไปให้ไอ้พี่ฟินกินแทน มันมัวแต่คุยไม่ได้ไปตักเท่าไหร่ เห็นไอ้พี่ฟินบอกจะสอนวาดรูปให้กับน้องฝน น้องครับ น้องยังมีโอกาสเปลี่ยนใจนะ พี่ว่าเปลี่ยนใจตอนนี้เลยดีกว่า
“พี่ฟินแม่งน่าเกลียดหว่ะ ข้าวกระเด็นออกจากปากพี่เต็มโต๊ะเลย อี๋”
“กินเสร็จแล้วค่อยคุยสิวะไอ้ฟิน แม่ง น่าสมเพชหว่ะ”
“เดี๋ยวติดคอนะอาฟิน” ม้าครับ ม้าคนดีมากครับ ม้ามองข้ามความน่าเกลียดของมัน แล้วยังเป็นห่วงเป็นใยมันอีก ม้าหยิบทิชชู่แล้วยื่นให้มัน ข้าวเต็มปากมันก็พูดขอบคุณนั้นแหละครับ
“หมอก อย่ากินข้าวสลับกับน้ำสิ เดี๋ยวปวดท้องนะ”
“ครับ”
ม้าเป็นห่วงทุกคนเลยครับ แต่ดูจะให้ความใส่ใจกับพี่หมอกน้องฝนมากเป็นพิเศษ ผมดีใจที่สองคนนั้นไม่ปฏิเสธม้าผม
“ม้าอยากกินอะไรอีกเปล่าครับ เดี๋ยวตี๋ตักให้”
“ไม่ต้องหรอก โซ่ยตี๋กินเถอะ” ผมยิ้ม ม้าก็ยิ้มให้ผม ผมคิดว่าม้าน่าจะรู้เรื่องของผมกับพี่หมอกแล้ว แต่ยังไม่พูดอะไรออกมา
พี่หมอกเวลาเรียกม้าจะเรียกว่าแม่ตี๋ แต่ตอนนี้เรียกว่าม้าเหมือนผมเลยครับ แรกๆมันก็ไม่ค่อยกล้าพูด แต่บ่อยๆเข้ามันก็พูดออกมา
ผมเห็นมันตักซุปมาให้ม้าผมด้วย ขอบคุณนะครับพี่หมอก
“พี่ ผมอยากกินเค้กหว่ะ”
“ไปหยิบเอง”
“ปวดท้อง ลุกไม่ไหว”
“แล้วจะกินเยอะอีกทำไม”
เต็มพุง
ก็บุฟเฟต์นี่ครับ มาทั้งที่ก็ต้องกินให้คุ้ม ดูอย่างไอ้เฮียสิ จานกองสูงข้างๆตัวมันทำไมพนักงานยังไม่เก็บไปอีกนะ ดูเหมือนที่มันกินได้เยอะขนาดนี้เพราะทะเลาะกับพี่ฟินไปด้วยหรือเปล่า เหมือนแข่งกันกินกลายๆ ไอ้พี่หมอกก็กินไปเยอะพอสมควรครับ
“พี่ ผมอยากกินเค้กจริงๆนะ”
“ปวดท้องแล้วยังจะกินอีกทำไมหึ?”
มันหันมามองหน้าผมตรงๆ มือมันยกขึ้นมาลูบหัว บางทีเราก็ลืมไปครับว่าอยู่ข้างนอก กว่าผมจะนึกได้ก็ผ่านไปสักพัก เลยรีบหลบออกจากมือมัน ผมเห็นพี่หมอกขมวดคิ้ว
“เราอยู่ข้างนอกอะพี่”
“แล้วทำไม”
“ผมไม่อยากให้ใครมองพี่ไม่ดี”
“กูอยู่กับมึง มึงสำคัญกับกู แล้วกูจะแคร์คนอื่นทำไม”
ผมยิ้มรับ ไม่หนีมือมันที่ตามมาลูบแก้มผม จนได้ยินเสียงกระทบกันของแก้วนั้นแหละครับ หันไปไอ้เฮียมันจ้องเขม็งเลย
อุ๊บส์ ตูลืม
“ไอ้หมอก ปล่อยน้องกู”
“ทำไม กูจะจับ”
“....”
บรรยากาศคุกกรุ่น ต่างจากไอ้พี่ฟินแม่งนั่งตบมือ ยกแก้วขึ้นมา ทำท่าสุภาพ(ดูก็รู้ว่าสร้างภาพ) “ขอแสดงความยินดีกับ นายอธิษฐาน พิชญพาณิชย์ด้วยครับ ในที่สุดก็ติดฝั่งลงฝาไปแล้ว!”
“ไอ้ฟิน มึงกินเหล้ามาหรือไง”
“ห้ะ”
“กูว่ามึงหนักแล้วนะ” เฮียพยายามเปลี่ยนเรื่องครับ เมื่อเห็นม้ามองมา ผมก็เลยเงียบๆ เห็นน้องฝนกินเค้กแล้วได้แต่จ้อง ผมปวดท้องงง
บรรยากาศอึดอัดผ่านไปแล้ว พวกเราเลยนั่งคุยกันอีกสักนิด ม้าก็นั่งคุยกับน้องฝน เห็นม้าแนะนำไปว่าให้เลือกทางที่ตัวเองชอบ เหมือนที่ผมคิดจะพูดออกไป ให้ผู้ใหญ่เขาพูดน่าจะดีแล้ว
ค่าอาหาร ไอ้เฮียออกให้ในส่วนของครอบครัว แล้วก็ออกให้ไอ้พี่ฟิน (ทำไมวะ?) ม้าพูดพี่หมอกถึงยอม ตอนแรกพี่หมอกจะออกให้หมด
ตอนเดินออกจากร้าน ผมยังหันกลับไปมองเค้ก พี่หมอกที่เดินตามมาก็คว้ามือผมไปจับ แล้วกระซิบบอกกับผมว่า “เดี๋ยวซื้อให้กิน” จึงไม่รู้สึกติดค้างอะไรแล้ว
มื้อนี้เป็นอีกมื้อ ที่ผมรู้สึกสนุกและมีความสุขมากๆครับ
..................................
......................
.............
น้องฝนเดินซื้อเสื้อมาสักพักแล้ว ผมดูไม่ออกหรอกครับว่าตัวไหนสวยไม่สวย ตอนสาวๆม้าแต่งตัวเก่ง เลยเลือกเสื้อให้น้องฝนได้
น้องแกหยุดแทบทุกร้าน ผมเลยเบื่อ สุดท้ายผมเฮียพี่ฟินก็ไปจัดหนักวินนิ่งที่ตู้ในเกม เซนเตอร์ครับ ไอ้พี่ฟินนี่แม่งด๋อยที่สุดในสามโลกเลย อยู่ในคลาสต่ำกว่าไอ้โจ๋อีกครับ ยับๆ พอผมยิงประตูได้ มันก็อ้างว่าประตูของมันใหญ่กว่า ผมซัดลูกโทษได้ มันก็อ้างว่าผู้รักษาประตูหลับตาพอดี บ้านเอ็งดิ!
สุดท้ายก็เจอเฮียซัดประตูจัดหนัก แพ้ราบคาบ หยอดกันไปหลายเหรียญเลยครับ ไอ้พี่ฟินบ่น “แม่ง ในเกมกูก็ยังโดนยิงประตูอีกหรอวะ โลกไม่ยุติธรรม!!!” เอิ่ม ผมไม่ได้คิดลึกนะ แอบมองเฮียนั่งตบบ่าไอ้พี่ฟินอย่างปลอบใจด้วยสายตาเคลือบแคลง
อ่อ ถามหาพี่หมอกหรอครับ หมกตัวอยู่ร้านการ์ตูนใกล้ๆนี่แหละ ผมขี้เกียจดูความกากของไอ้พี่ฟินเลยเดินไปหาพี่หมอกที่ร้านการ์ตูน
“พี่หมอก อ่านเรื่องไรอ้ะ”
“ไม่รู้” ผมเอียงคอ มันเลยพูดต่อ “กำลังคิดว่าจะอ่านเรื่องใหม่อยู่”
“อืม เรื่องนี้ผมอ่านแล้ว งั้นๆอ่ะ” ชี้ไปเล่มที่มันถืออยู่
“มึงชอบอ่านเรื่องไหน”
ผมชี้ให้มันดู มันซื้อยกชุดเลยครับ ผมห้ามมันไม่ทัน คือจะบอกว่าผมยืมไอ้พี่ฟินอ่านหมดแล้ว พี่จะซื้อซ้ำอีกทำไมวะครับ
“ก็มึงชอบ”
“....”
“เดี๋ยวกูเอาเข้าชั้นหนังสือให้ มึงอยากอ่านก็ไปหยิบเอา”
“ขอบคุณคร้าบ” อย่าไปขัดมันถ้ามันจะเอาใจ มันไม่พูดหวานๆออกมาให้ฟัง เท่านี้ก็หวานสุดๆของมันแล้วครับ
พี่หมอกชอบอ่านการ์ตูน ดูจากภายนอกมองไม่ออกว่าชอบอะไรแบบนี้ ที่ห้องมันจะมีกล่องไม้ใหญ่ๆใบนึงตั้งไว้กับพื้น ผมไปเปิดดู ฟิกเกอร์เซนต์เซย่านอนอยู่ในนั้นหลายตัวเลยครับ พอลองถาม พี่หมอกกลับทำหน้าเฉยๆแล้วบอกว่ามีคนให้มา
ผมช่วยพี่หมอกถือแล้วเดินกลับไปที่รถ เอาไปเก็บไว้ที่หลังรถก่อน จะได้ไม่ต้องหิ้วไปหิ้วมา ผมโทรหาม้า ม้าบอกว่ายังเลือกซื้อของกับน้องฝนไม่เสร็จ ได้ยินเสียงน้องฝนดังแทรกเข้ามาด้วยครับ ฟังดูสนุก ผมก็สบายใจ
อาจเพราะไม่เคยได้รับความอ่อนโยนแบบนี้มาก่อน พอได้สัมผัส ถึงได้มีความสุข
“พี่หมอก”
“หืม?”
“เปล่า ไม่มีอะไร” สายตาที่มันหันมามองเมื่อกี้ ไม่ได้เย็นชาเหมือนเมื่อก่อน ไม่ได้มีวี่แววลังเล ผมเห็นรอยยิ้มในตาพี่หมอก
เราเดินไปด้วยกัน ไม่มีใครพูดอะไรไปสักพัก แต่ก็ไม่รู้สึกอึดอัดอะไร
“ครอบครัว..มันคือแบบนี้นี่เอง”
“หืม?”
“ครอบครัว ที่มีความสุข ผ่านไปยี่สิบกว่าปี กูถึงได้รู้จัก”
ผมยิ้มตอบ
ตอนนี้ ผมไม่อยากปล่อยมือพี่หมอกไปไหน ความสุขของผมกับความสุขของมัน เหมือนว่าทับซ้อนเป็นหนึ่งเดียวกัน
“พี่หมอกก็เหมือนลูกม้าคนนึง มีอะไรก็พูดกับม้าได้นะ”
“ลูกเขย?”
“ลูกสะใภ้ต่างหาก”
“หึ ใครกันวะ แม่งร้องครางอยู่ใต้กู”
“ฮึ่ยย พี่อย่าพูดได้ไหม ผมไม่ได้ยินๆๆ”
“หน้ามึงตอนนั้น กูแทบทนไม่ไหว”
“แล้วคนอย่างพี่มันเคยทนด้วยเรอะ!”
“ไม่เคย คืนนี้กูขอนะ”
“ไม่เว้ย! ไม่เอา ไม่ต้องเลยพี่”
พวกเราเดินคุยกันไปเรื่อยๆ หัวเราะบ้าง แซวกันบ้าง ไปจนถึงรถ
ความสุขที่แม้จะเป็นเรื่องเล็กๆ แต่ผมก็หวังให้มันเกิดกับพวกเราแบบนี้ตลอดไป
........................................
...............................
พาม้ากลับไปส่งบ้าน ผมเลยถือโอกาสไปเอาเสื้อผมมาเพิ่ม เฮียเดินตามขึ้นมาบ่นเลยครับว่ามันไม่มีเสื้อจะใส่แล้ว พออยู่ในห้องสองคนผมเลยถือโอกาสถาม ผมอยากจะถามมานานแล้วครับ แต่ยังไม่มีโอกาสถามสักที
“เฮีย ตอนนี้ เรื่อง..เอ่อ...หนี้ เป็นไงบ้างอะ?”
“ตี๋ มึงอย่าไปบอกม้านะ”
ผมพยักหน้าตอบ
“กูจ่ายไปหมดแล้ว”
“เงินที่พี่หมอกโอนมาหน่ะหรอ”
“อืม แต่ตอนนี้กูก็ยังทำงานอยู่ เวลาม้าจะเอาเงินไปจ่ายกูก็อาสาไปเอง ก็เก็บไปเรื่อยๆ อย่างน้อยดอกเบี้ยมันจะได้ไม่เพิ่ม ตี๋ มึงตั้งใจเรียนของมึงไป เดี๋ยวเรื่องนี้เฮียจัดการเอง”
ผมรู้สึกตกใจนิดหน่อย แต่อีกใจก็โล่งใจที่บ้านนี้จะยังเป็นของครอบครัวเราต่อไป
ต้องทำงานกี่ปีกัน ถึงจะหาเงินมาคืนพี่หมอกได้?
แต่ผมกลัวม้ารู้ ม้าไม่อยากให้ผมรบกวนใคร
“เฮีย ถ้าม้ารู้ เฮียจะทำยังไง”
“ยังไม่ได้คิด แต่คงปิดไว้ได้ไม่นานนักหรอก”
ม้าเป็นคนเลี้ยงพวกผมมาเลยนะครับ ทำไมจะไม่รู้ว่าพวกผมคิดอะไร
ผมเก็บความไม่สบายใจลงไป วิ่งลงมาชั้นล่าง กอดลาม้าแล้วขึ้นรถไปกับพี่หมอก เห็นไอ้พี่ฟินเข้าไปดิ้นประจบม้าแล้วอยากโดดถีบขาคู่ มันถือสโลแกนใหม่ แม่น้องรหัสก็เหมือนแม่กู มันเหมือนกันตรงไหนฟร่ะ!!
“พี่ตี๋”
“หืม?”
อยู่ดีๆน้องฝนก็เรียก ผมนั่งหลังคู่กับน้องฝนครับ เพราะถ้าผมไปนั่งคู่พี่หมอกจะดูเหมือนผมทิ้งน้องเขาไว้คนเดียว
“แม่พี่น่ารักดี”
“อืม”
เห็นถ่ายรูปไปหลายแชะ ถ่ายคู่กับม้าผมนี่เลยครับ ตอนพวกผมกลับไปหานี่ถุงเต็มสองมือน้องเขาเลย รอยยิ้มเหมือนเด็กๆที่ผมพึ่งเคยจะได้เห็นจากฝน ทำให้ผมรู้ว่า น้องเขาแค่ทำตัวให้คนอื่นเห็นว่าเข้มแข็ง ไม่ต่างกันอะไรกับพี่หมอก
“สนุกไหม?”
“ฝนสนุก”
สายตาน้องเขาดูอ่อนลง ที่น้องมาเที่ยวด้วยผมไม่ได้หวังให้น้องเขามองผมในทางที่ดีขึ้น แต่ผมอยากให้น้องเขารู้จักตัวผมที่เป็นผมก่อนที่จะตัดสินอะไรลงไป
“ฝนจะเรียนศิลปกรรม”
ผมตกใจ แต่ก็ยิ้มออกมา เห็นน้องฝนยิ้มตอบ “ฝนจะโทรไปบอกพ่อ บอกพี่เมฆด้วย ว่าฝนจะเรียนศิลปกรรม”
ผมหวังว่าน้องเขาจะมีความสุขกับทางที่เขาเลือก ให้เป็นการตัดสินใจของตัวเอง ไม่ใช่จากการคำพูดของผม ม้าผม หรือแม้แต่ครอบครัวน้องฝนเอง
แต่กลับเป็นพี่หมอกที่พูดออกมา
“พ่อจะให้ฝนเรียนวิศวะ จะไปขัดพ่อทำไม”
“ก็ฝนอยากเรียน ฝนอยากเรียนสิ่งที่ตัวเองเรียน”
“เรามีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ อย่าหนีหน้าที่นั้น”
“ฝนไม่อยากทำ แค่พี่เมฆกับพี่หมอกยังไม่พออีกหรอไง”
“จะขัดพ่อหรือไง”
พี่หมอกเลี้ยวรถเข้าข้างทาง หันมามองหน้าฝน “ไม่รู้หรือไงว่าตอนนี้บริษัทเราใหญ่แค่ไหน ลูกจ้างกี่พันคนรู้บ้างไหม? เขาก็มีครอบครัวของเขาที่ดูแล สักวันพ่อก็ต้องเกษียณ เราก็ต้องรับงานนั้นต่อ ฝนจะทิ้งคนพวกนั้นหรือไง”
“...ก็แค่พี่หมอกกับพี่เมฆก็พอแล้วไม่ใช่หรอไง! ฝนเบื่อ เบื่อจะแย่อยู่แล้ว ไม่อยากเดินไปตามทางของใคร ทำไมตอนฝนเด็กๆถึงไม่มาดูแล แต่พอฝนโตก็จะมาบังคับชีวิตของฝน แบบนี้ไม่คิดว่ามันไม่แฟร์หรือไง!”
“แล้วคิดว่าพี่ชอบหรือไง!! ชอบแล้วมันยังไง อยู่กับสิ่งที่ชอบไปได้ตลอดหรอ?!”
น้องฝนร้องไห้ ผมไม่รู้จะพูดอะไร
เสียงพี่หมอกดังอยู่ในรถ ความอึดอัดความตึงเครียดที่เกิดอยู่ในนี้จึงแน่นไปเสียหมด
มันเป็นเรื่องในครอบครัว คนนอกอย่างผมจะเข้าไปยุ่งก็ไม่ถูก จึงได้แต่ลูบหลังปลอบใจน้องฝน น้องฝนเข้ามากอดผมไว้ ผมเลยกอดกลับ แต่ไอ้พี่หมอกมันไม่ยอมครับ มันบอกให้ผมปล่อย “น้องเขาร้องไห้อยู่ พี่ไม่เห็นหรอ”
“เห็น แล้วกูก็เห็นมึงกอดฝนด้วย”
เสียงร้องไห้ดัง แต่เสียงตะโกนพี่หมอกดังกว่า ตอนนี้มันดูโกรธกว่าเมื่อกี้ซะอีก
“ผมปลอบน้องเขา”
“ปล่อย”
“พี่หมอก!”
“กูบอกให้ปล่อย!”
“....”
“ไม่ปล่อยใช่ไหม?”
ผมไม่ตอบอะไร แต่เห็นพี่หมอกเดินลงจากรถ เปิดประตูทางฝั่งผมแล้วดึงแขนผมออกจากฝน ฝนก็กอดผมแน่นเลยครับ ตอนนี้ผมงง ไม่รู้จะทำอะไรก่อน น้องฝนก็ร้องไห้หนัก พี่หมอกก็กำลังโมโห ผมสมควรจะปลอบน้องเขาก่อนหรือให้พี่หมอกหยุดโมโห ผมเลือกไม่ถูก
แต่ไม่ทันได้คิด พี่หมอกก็กระชากตัวผมจนฝนต้องปล่อยมือออก มันดึงผมลงมาจากรถ ข้างๆเป็นถนนที่ผมไม่รู้จัก มีรถขับผ่านไปมาหลายคัน ผมที่ไม่ทันได้ตั้งตัว โดนกระชากตัวออกมาแรงๆเลยล้มลงกับพื้นครับ
เจ็บ ผมขมวดคิ้ว พี่หมอกกระชากแขนให้ผมยืนขึ้น แล้วลากผมเดินออกมา ได้ยินเสียงร้องไห้ของน้องฝนดังออกมาจากรถ แต่น้องฝนก็ไม่ได้เดินออกมาหาผม
“มึงทำให้กูโกรธ กูบอกให้มึงปล่อย ทำไมไม่ปล่อย!”
“พี่..ผมเจ็บ”
ต้นแขนของผมถูกมือมันบีบ รู้สึกเจ็บ เหมือนชาๆ มันกำลังโมโหมาก ผมสมควรจะเงียบ
“มึงไม่เคยฟังกูเลย! ทำตัวดีไปทั่ว! แบบนี้ที่มึงทำกับกูก็แค่สงสารใช่ไหม”
ผมส่ายหน้า “พี่ ผมแค่ปลอบน้องเขา น้องพี่ร้องไห้อยู่นะ”
“แล้วมึงจะกอดเขาทำไม”
ผมไม่ตอบ จะให้บอกว่าน้องฝนกอดผมก่อน พี่หมอกอาจจะไปโมโหใส่น้องฝน ผมเลยเงียบ
“ไม่ตอบ? หึ มึงทำแบบนี้ทำไมวะ”
“พี่ อย่าเข้าใจผมผิด ผมแค่ปลอบน้องพี่เองนะ” ผมไม่เข้าใจว่าเรื่องเล็กๆแบบนี้ทำไมถึงบานปลายกลายเป็นเรื่องใหญ่ ทำไมบ้านหลังนี้พี่น้องถึงไม่ห่วงกันเลยหรือไง? ทำไมถึงได้คิดแต่เรื่องของตัวเอง
“ทำไมพี่ถึงทนเห็นน้องพี่ร้องไห้ได้? ขนาดผมไม่ใช่พี่หมอก ผมยังทนเห็นไม่ได้เลย!”
มันหวง ผมเข้าใจ
มันเห็นแก่ตัวไปบ้างในบางเรื่อง ผมหวังว่ามันจะเปลี่ยนแปลง
แต่นี่กับน้องมันแท้ๆ มันยังไม่สนใจเลย ผมว่าเรื่องนี้ผมทนดูไม่ได้
“น้องพี่ชอบอะไร แทนที่พี่จะสนับสนุน พี่กลับไปห้าม เรื่องนั้นผมไม่ว่าหรอก เพราะเหตุผลของพี่มันก็จริง แต่ไอ้เรื่องเห็นน้องตัวเองร้องไห้แล้วพี่ยังมาโกรธเรื่องแบบนี้อีก ผมว่ามันเกินไป”
“แล้วทำไม กูต้องห่วงทุกคนบนโลกใบนี้เลยหรอไง!”
“ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น อย่างน้อยพี่ก็น่าจะห่วงคนใกล้ตัวพี่บ้าง คนรอบตัวพี่มีหัวใจนะ พี่อย่าทำเหมือนเขาไม่มีความรู้สึก อย่าทำเหมือนทุกอย่างพี่ควบคุมได้”
มันเงียบ ดูเหมือนความโมโหในตัวจะลดลง
“ผมไม่รู้ว่าตอนเด็กๆ พวกพี่ถูกเลี้ยงดูมายังไง แต่ตอนนี้เราแก้ไขมันไม่ได้หรอ? เรื่องแย่ๆบางเรื่องที่พี่เคยเจอ พี่อยากให้คนอื่นเจอเหมือนพี่ด้วยอย่างงั้นหรอ?”
ผมนึกถึงหน้าน้องฝนที่ร้องไห้อยู่ในรถ ในขณะเดียวกัน ผมก็เห็นใบหน้าของมันตอนบอกว่าจะไม่ยอมให้ผมไปไหน
“เรื่องบางอย่าง พี่ปล่อยมันไปบ้างก็ได้” เพราะเมื่อกี้ที่ทะเลาะกันทำให้ผมเดินถอยหนีมันไป ตอนนี้ผมเดินกลับเข้าไปหามันอีกครั้ง ผมบอกตัวเองและบอกกับพี่หมอกไว้แล้วว่าผมจะไม่ทิ้งมันไปไหน และผมก็จะทำแบบนั้น “มือพี่ก็มีอยู่แค่นี้ พี่จับไว้ทุกเรื่องไม่ได้หรอก” ผมดึงมือมันขึ้นมาจับ รู้สึกได้ว่ามันก็กำลังมองที่มือเหมือนกัน ผมยิ้มเมื่อมันบีบมือตอบกลับมา
“ไอ้เรื่องหึงนี่น้อยๆลงหน่อยนะพี่ นั่นน้องพี่เลยนะ”
“กูไม่ชอบ”
ได้แต่ถอนหายใจ ไม่รู้จะแก้นิสัยนี้ยังไง คิดว่าต่อไปผมคงต้องลำบากกับนิสัยนี้ของมันอีกแน่ ไอ้นิสัยหวงของไม่สนใจใครแบบนี้เนี่ย
“พี่บอกผมว่าพึ่งรู้จักคำว่าครอบครัวที่มีความสุข พี่ก็ลองสร้างมันขึ้นมาเองบ้างสิ เริ่มจากน้องฝนนี่หล่ะ พี่เห็นผมกับเฮียไหม? เราสนิทกัน คุยกันได้ทุกเรื่อง มีเรื่องอะไรเราก็ช่วยเหลือกัน อย่างน้อย พี่ก็สมควรจะฟังสิ่งที่น้องพี่พูดบ้าง ยังไงน้องพี่ก็เป็นผู้หญิง พี่น่าจะฟังเขาหน่อย”
ผมอยากให้พี่หมอก น้องฝนมีความสุข ไม่ใช่มีความทุกข์ก็เก็บไว้คนเดียว เพราะไม่รู้จะไปพูดกับใคร
ผมว่ามันคงเป็นเรื่องเศร้าน่าดูที่กลับมาบ้าน ที่ไม่มีใคร..
ไม่มีคนรอเรากลับมาบ้าน ไม่มีใครถามว่า”วันนี้เป็นยังไง” ผมว่ามันคงจะเหงาน่าดู
ต่อจากวันนี้..ผมจะเป็นคนรอพี่กลับมาเอง
มันไม่ตอบอะไร แต่การที่ไม่ปฏิเสธ ผมถือว่าเป็นคำตกลงของมัน
ที่มันหวงผม คงเพราะมันกลัวว่าผมจะหายไปจากมัน คนที่ไม่เคยได้รับความอ่อนโยนมาก่อน เมื่อได้รับจึงเสพติด ต้องการครอบครองไว้เพียงผู้เดียว
“พี่มีอะไรก็พูดออกมาก็ได้ ผมจะอยู่ข้างๆพี่ ไม่ไปไหน”
ถือเป็นคำสัญญาจากผม ถึงพี่หมอก...
.......................................
............................
[Coin 24 : complete]
[30.11.54]
ตอนสุดท้ายที่จะเอามาลง ตอนที่สัญญาไว้เมื่อคืนแต่คอมเปิดไม่ได้ อาจจะยังไม่สมบูรณ์เพราะต้องรีบพิมพ์ ไม่งั้นคอมจะดับ
แล้วเจอกันคัฟ
รอเจอทุกคนอีกครั้งนะคัฟ
หัวข้อ: เงินน่ะ..มีไหมวะ?! [Last/P.377/7.10.59] (อ่าน 3280813 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก