smile
อากาศเย็นๆ ตอนนี้ท้องฟ้าเป็นสีส้มแต่ไม่แสบตา ผมกับพี่หมอกออกมาเดินเล่นที่สวนสาธารณะแถวๆคอนโด อยู่ลึกเข้าไปจากถนนใหญ่สักหน่อย เลยไม่ค่อยได้ยินเสียงรถ เด็กๆมาวิ่งเล่น จองที่เล่นบอลกันหลายคน
ผมแวะซื้อไอติมกิน มีรถไอติมจอดอยู่ตรงฟุตบาท ก็ไปเนียนต่อคิวกับเด็กๆครับ พี่หมอกยืนห่างออกไปไม่ไกลมาก คิดว่าจะซื้อฝากซักอัน แต่ไม่เห็นรสช็อคโกแลตเลยยังไม่รู้จะซื้ออะไรให้
เลยซื้อไอติมเหมือนกันมาสองแท่ง ตัดปัญหาโลกแตก
เห็นเด็กสามสี่ขวบวิ่งมาแต่ไกล ท่าทางมอมแมม ใส่เสื้อกล้ามเก่าๆสีซีด ผมก็มองผ่านๆเพราะอีกไม่กี่ก้าวจะถึงพี่หมอกแล้ว แต่เด็กคนนั้นก็วิ่งมาล้มระหว่างผมกับมันพอดี
รีบเดินเข้าไปหาน้องที่ยังนอนคว่ำหน้ากับพื้น ตรงนี้ล้มน่าจะเจ็บเพราะเป็นพื้นซีเมนต์ รีบฝากไอติมที่พี่หมอก แล้วอุ้มน้องเข้าขึ้นมา
"เจ็บไหมครับ? โอ๋ๆอย่าร้องไห้นะครับ เจ็บนิดเดียวเอง คนเก่งไม่ร้องไห้น้า"
น้องเขาร้องไห้แง ผมดึงเสื้อผมขึ้นมาเช็ดหน้าน้องเขาเบาๆ มองไปรอบๆยังไม่เห็นแม่เด็กเลยครับ อะไรวะ ทิ้งลูกมาวิ่งคนเดียว
ผมโยกตัวน้องเขาเบาๆในแขนผม เหมือนที่ทำตอนเลี้ยงหลานป้าข้างบ้าน พยายามทำหน้าตลกๆให้ดู แต่กลับเป็นพี่หมอกที่ขำ
"ขำไร"
"ขำคนปัญญาอ่อน"
"ไม่ปัญญาอ่อนซักหน่อย ทำไมน้องเขาไม่ขำแต่พี่ขำวะเนี่ย"
"น้องเขาร้องไห้เพราะกลัวมึงหรือเปล่า?"
ไม่อยากสนใจมันแล้วครับ หันมายิ้มให้น้องที่ยังร้องไห้ไม่ลืมหูลืมตาอยู่
"กินไอติมไหมครับ? โอ๋ๆ ล้มแค่นี้ไม่เจ็บน้า เพี้ยงๆ หายเจ็บแล้ว"
ไม่มีแผล แกคงจะตกใจกับเจ็บนิดหน่อย
ผมให้พี่หมอกแกะไอติม น้องเขาก็เอามากิน ตาแดงๆแต่ปากไม่ว่างก็สบายหูแล้วครับ ส่วนอีกแท่งพี่หมอกแกะกินเองหน้าตาเฉย
เดี๋ยวนี้รู้สึกมันติดดินมากขึ้น ถ้าเป็นเมื่อก่อนมันหย่อนลงขยะไปทั้งห่อแล้ว
มือเล็กๆเสียจนไม่อยากเชื่อถือไม้ไอติม กลัวหลุดมือชะมัด
หันไปมองข้างๆ พี่หมอกกินไอติมแบบไม่สนใจโลกเลยครับ
"พี่หมอก ผมก็อยากกินอะ"
"อ้าปาก"
มันก็ยื่นมาให้กัดต่อนี่แหละครับ กลายเป็นแบ่งกันกินแท่งเดียวกัน ผมกับพี่หมอกก็เลยเดินออกตามาหาแม่น้องเขาครับ ไอติมหกเลอะหน้าน้องเขาแถมยังน้ำตาน้ำมูกเต็มไปหมด ก็เสื้อผมนี่แหละ เช็ดไปให้น้องเขาไม่รู้สึกอึดอัด เสื้อผมไม่เสียดายหรอกครับ สกปรกก็ซักได้
เสื้อสีขาวของผม เห็นรอยชัดเจน..
"กินเลอะเทอะหมดเลยนะ"
พูดยิ้มๆ น้องเขากินเหลือครึ่งแท่งผมก็เอามากินเองครับ ให้พี่หมอกป้อน ก็มือไม่ว่างนี่น่า
"ว่าแต่เด็ก ไม่ดูตัวเองเลยนะ"
"ห้ะ?เลอะหรอ?"
มันใช้นิ้วโป้งปาดปากผม เผลอจ้องมองไปที่นิ้วมัน เห็นมันเลียนิ้วโป้งตัวเองแล้วรู้สึกเหมือนโดนจูบทางอ้อม น่าอายเกินกว่าจะพูดออกไปให้รู้
ยิ่งรอยยิ้มแบบนั้น..ผมหลบสายตามามองหน้าน้องแทนเลยครับ รู้สึกร้อนฉ่าไปทั้งหน้า
"แม่น้องคนเก่งอยู่ไหนน้า?"
น้องแกไม่ตอบ มัวแต่เล่นกระดุมตรงคอเสื้อผม ชี้รอยที่คอแล้วพูด"ยุงกัดๆ" หวาๆ หยุดพูดเถอะ นั่นมันไม่ใช่รอยยุงกัด แต่มันก็ไม่ใช่รอยที่จะบอกปฏิเสธเด็กออกไปได้ เห็นสายตาพี่หมอกแบบนี้บางทีอยากจะถีบซักตู้ม แต่ก็แค่ความคิด
"ยุงตัวเบ้อเริ่ม ตีให้พี่หน่อย"
จับมือน้องไปตีพี่หมอกที่เดินอยู่ข้างๆ พี่หมอกเอามือขึ้นมารับมือน้องเขา ขนาดมือนี่ต่างกันคนละโลกเลยครับ ผมยังแอบตกใจเลย มือเด็กมันเล็กหรือมือพี่หมอกใหญ่วะเนี่ย
เห็นอาม่าบางคนชี้นิ้วมาทางพวกผมซุบซิบ ผมทำเป็นมองผ่านไป
ครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ก็ยังไม่เห็นแม่น้องเขาเลย ผมพาน้องมานั่งเล่นชิงช้า พื้นเป็นพื้นทราย ผลักเบาๆ ล้มไปก็ไม่น่าจะเจ็บ พี่หมอกก็นั่งอยู่ที่ชิงช้าข้างๆ ไม่ได้แกว่งชิงช้า เหมือนจะนั่งเฉยๆ
"พี่ จะหาแม่น้องเขาเจอไหมอะ?"
"ถ้าไม่กะเอามาทิ้งก็คงจะเจอ"
น้องมองพี่หมอกตาแป๋ว พี่หมอกก็จ้องกลับ
สายตาไม่ค่อยเป็นมิตร ผมคิดไปเองเปล่าหว่า
ท้องฟ้าเปลี่ยนสี คนเริ่มน้อยลง เพราะไปออกันที่ถนนซึ่งเริ่มมีตลาดนัดกลางคืนเล็กๆมาตั้งร้าน ผมลงไปนั่งยองๆระหว่างสองชิงช้า เริ่มกังวลแล้วครับ เวรหล่ะ ถ้าเป็นแบบนี้คงต้องพาน้องเขาไปที่โรงพักแหง
"ตี๋"
"หืม?"
หันหน้าไป มันก็ก้มหน้าลงมาจูบหน้าผากผม เบนตัวหลบแต่ช้าไปแล้ว พี่หมอกยังไม่เหยิบหนีไปไหน โคมไฟอยู่ไม่ห่างจากตรงนี้ และที่ตรงนี้ก็ไม่มีคนเท่าไหร่ เลยเอนตัวกลับมาหาพี่หมอก มือข้างที่จับโซ่ชิ้งช้าอยู่ปล่อยออก รู้ว่าน้องนั่งอยู่ข้างหลัง แต่คิดว่าน่าจะไม่เป็นอะไร
มือพี่หมอกลูบแก้มผมเบาๆ จูบที่เหมือนจะหยอกอยู่ที่ริมฝีปาก ใกล้เสียจนเห็นดวงตาพี่หมอกเป็นประกายจากแสงไฟน้อยนิดนั่น ลมหายใจอุ่นๆรดแก้มผม รู้สึกดีจนหัวว่างเปล่า
มือข้างหนึ่งพี่หมอกกุมไว้ ถูกบีบเป็นระยะๆ บางครั้งก็ลูบแผ่วเบาเหมือนเป็นของสำคัญ
"พี่หมอก.."
"มึงยิ้มให้เด็กคนนั้นได้ แต่ห้ามยิ้มให้มากกว่ากู"
ผมยิ้มรับ
"น้องหมอกไม่ต้องน้อยใจนะครับ" พอพูดแบบนี้ก็ถูกจูบแรงๆจนต้องหลับตา เหมือนเป็นข้อความโต้กลับ
จูบแล้วจูบเล่า ไม่เคยรู้สึกพอ มีแต่ต้องการมากขึ้นไปเรื่อยๆ
พี่หมอกละออกมาช้าๆ กดจมูกลงบนแก้มผม ใกล้จนแก้มติดแก้ม ร้อน..
"กูชอบบรรยากาศรอบๆตัวมึง" กระซิบติดหู ได้ยินชัดเจน รู้สึกมือตัวเองสั่น "มันอบอุ่น"
"วิดน่า ผมรู้สึกร้อนๆ"
พี่หมอกยิ้มเหมือนยอมจำนน ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาใกล้ๆเลยหันไปมอง เห็นผู้หญิงคนหนึ่งวิ่งหน้าตาตื่นมา แม่น้องเขาครับ เธอคงจะรับงานก่อสร้างอยู่แถวนี้ เลยปล่อยให้เด็กวิ่งเล่นไปรอบๆ
ผมเห็นเธอกอดน้องแน่นก็ยิ้มตาม รู้สึกคิดถึงม้าขึ้นมา พี่หมอกสอดนิ้วเข้ามาที่มือผม ผมก็จับมือข้างนั้นตอบกลับไป "ผมเห็นน้องเขาล้มเลยจะพาไปส่งให้พี่นะครับ แต่หาพี่ไม่เจอ"
"ขอบคุณมากนะน้อง พี่เป็นห่วงแทบแย่" ดูจะสบายใจแล้ว ผมโบกมือตอบเด็กคนนั้น มองจนหายไปจากสายตา
"พี่หมอก ขอโทษนะ วันนี้พี่เลยอดเดินเล่นเลย"
ดึงให้มันลุกจากชิงช้าทั้งสองมือ แต่มันไม่ยอมลุก พอปล่อยมือออก มือพี่หมอกก็ยังจับแขนผมไว้แน่น แล้วดึงผมเข้าหาตัว ชิงช้าเลยแกว่งเบาๆ
"ไม่ใช่เรื่องที่มึงต้องขอโทษ"
ผมดีใจที่มันพูดแบบนี้ ก้มหน้าลงไปมองเห็นมันเงยหน้าขึ้น มองตอบ
"กลับกันเถอะ ยุงเริ่มเยอะแล้วพี่"
"มึงไม่ต้องกลัวหรอก เพราะยังไงคืนนี้มึงก็โดนยุงกัดเพิ่มอยู่ดี"
"หือ?" ไม่ค่อยเข้าใจ แต่พอมันกัดลงที่ต้นคอ ชัดเลยครับ "หื่นหว่ะพี่ ฮ่าๆ"
คราวนี้ดึงมือเบาๆก็ยอมลุกตามขึ้นมา ผมกับมันเดินไปข้างๆกัน ความสัมพันธ์ที่ไม่ได้บอกให้ใครรู้ รู้สึกชัดเจนมากขึ้นเรื่อยๆ ทุกๆนาทีที่ใช้ไปด้วยกัน
"พี่ มีขายไม้ช็อตยุงด้วย ฮ่าๆๆ"
ผมดึงแขนเสื้อมันไว้ มันก็หันกลับมามองผมกับสิ่งที่ผมชี้ สักพักก็ยิ้มให้
รู้สึกเหมือนหัวใจเต้นผิดจังหวะ
รอยยิ้มนั้น
รอยยิ้มที่ทำให้ผมรู้สึกว่าผมมีค่า
รอยยิ้มที่ผมอยากครอบครองไว้เพียงคนเดียว ฟังดูช่างเห็นแก่ตัว แต่ผมอยากเป็นคนเดียวที่ได้เห็นรอยยิ้มนี้
รอยยิ้มที่อยากให้อยู่กับพี่หมอกตลอดไป...
..................
...............
........
[Smile : complete]
[4.12.54]
มะรืนเปิดเทอม พรุ่งนี้ไม่น่าจะมีโอกาสได้เล่นอีก เลยเอามาแปะให้เลย
เจอกันคัฟ จะทำเต็มที่ วู้วววววว
ง่วง นอนไม่หลับเหมือนพี่หมอก ฮ่าๆๆๆๆ
หัวข้อ: เงินน่ะ..มีไหมวะ?! [Last/P.377/7.10.59] (อ่าน 3280503 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก