Coin 25
ห้องเงียบกริบ
ผมแง้มประตูเข้าไป เห็นพี่หมอกนั่งอยู่ที่เตียง ไม่รู้ว่าจ้องมองอะไรอยู่ ผมไม่กล้าส่งเสียงออกไป
ก่อนหน้านี้ผมเดินไปส่งน้องฝนถึงที่ห้อง เรานั่งคุยกันว่าจะเอายังไงกับการตัดสินใจเรื่องอนาคตที่ใกล้เข้ามาทุกที แต่ผมก็ยอมรับทุกการตัดสินใจครับ น้องฝนร้องไห้ตลอดตอนที่โทรหาพ่อ ผมไม่รู้ว่าเขาพูดอะไรกัน เพราะตัวผมทำได้เพียงแค่ยืนมองจากที่ห่างๆ เหมือนที่ผมกำลังทำอยู่ตอนนี้
บ้านนี้กว้าง กว้างเสียจนมองไปรอบๆก็ไม่เห็นใคร
เหมือนอยู่คนเดียวท่ามกลางกรงที่สวยหรู ลูกนกที่ขาดอิสระหมดเรี่ยวแรงที่จะเผชิญโลกกว้าง
ผมนั่งลงข้างๆ พี่หมอกเงยหน้าขึ้นมามอง เเววตาลังเลแบบนั้นกลับมาอีกแล้ว ผมอดถอนหายใจไม่ได้
“พี่หมอก..พี่มีอะไรพี่พูดออกมาก็ได้นะ ผมรอฟังอยู่”
“ไม่มีอะไร”
เวลามันเงียบแบบนี้ น่ากลัวไม่ต่างจากเวลาที่โมโหออกมา
แต่อย่างน้อยการได้ระบายความรู้สึกออกมาก็ทำให้ผมรู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ ไม่ใช่แบบนี้ ตอนนี้มันกำลังซ่อนตัวเองไว้ ไม่ให้ผมเข้าไปถึง
“พี่ ผมขอโทษที่เข้าไปยุ่งเรื่องในครอบครัวของพี่”
มันถอนหายใจ ก่อนจะหันหน้ามามองผมอีกครั้ง “มันไม่ใช่ความผิดมึง กูแค่กำลังคิด”
ผมไม่พูดอะไรต่อ รอให้มันเป็นคนพูดออกมาเอง
“สิ่งที่มึงพูดกับกู กูกำลังคิดถึงคำพูดนั้น”
เสียงพี่หมอกทุ้มต่ำ บางครั้งก็พูดออกมาเบาเสียจนแทบจะหายไปกับเสียงลมหายใจ
ในห้องไม่ได้เปิดไฟแต่เปิดผ้าม่านไว้จนสุด ทั้งห้องเลยสว่างด้วยแสงจันทร์
ถึงผมจะนั่งข้างๆ แต่บางครั้งก็ยังรู้สึกเหมือนพี่หมอกยังนั่งอยู่ตัวคนเดียว
“นานๆกูจะเจอพี่เมฆที ฝนกูก็ไม่ค่อยได้คุยด้วย ไม่ได้เห็นหน้าพ่อมาสักสามปีแล้วมั้ง”
พูดเหมือนไม่ได้สนใจอะไร แต่ผมรู้สึกเหมือนพี่หมอกนั่งนับวันที่ผ่านไปเหล่านั้นทุกวัน
เฝ้ารอ สิ่งที่แม้แต่ตัวพี่หมอกเองก็ไม่รู้ว่าจะมาเมื่อไหร่
นี่เป็นครั้งแรกที่พี่หมอกพูดเรื่องตัวเองออกมา ผมรับฟัง รู้สึกถึงอารมณ์หลายๆอย่างในคำพูดนั้น
“เวลามันก็ผ่านไปแล้ว นานจนกูไม่รู้จะแก้ไขยังไง กูได้แต่คิดว่า ถ้ากูไม่ได้เป็นแบบนี้
ทุกอย่างมันจะดีกว่านี้หรือเปล่า บางทีตอนนี้ครอบครัวกูอาจจะได้นั่งกินข้าวด้วยกันแบบที่ครอบครัวมึงทำ”
พี่หมอกกำลังคิดจะเปลี่ยนตัวเอง..ผมคิดแบบนี้ถูกต้องหรือเปล่า..
“พี่ก็ไม่ต้องแก้ไขมันดิ”
ความสงสัยแสดงชัดผ่านสายตา
“พี่แก้ไขอดีตไม่ได้อยู่แล้ว แต่พี่ทำปัจจุบันกับอนาคตได้ ทุกอย่างมันขึ้นกับสิ่งที่พี่เลือก ไม่มีใครกำหนดได้นอกจากตัวพี่เอง”
“ผมไม่รู้ว่าเมื่อก่อนพี่เป็นยังไง ผมรู้จักแต่พี่หมอกที่นั่งอยู่กับผมตอนนี้ พี่หมอกที่เป็นตัวพี่ ไม่ใช่พี่หมอกในอดีต”
ตอนที่ผมเจอมันครั้งแรก มันไม่เคยสนใจใคร
มันเย็นชา หลายๆครั้งก็ทำตัวเหมือนคนอื่นไม่มีหัวใจ มันเพิกเฉยต่อความรู้สึกคนอื่น
แต่ตอนนี้ อะไรบางอย่างกำลังค่อยๆเปลี่ยนแปลงไป
ผมรู้สึกได้ว่าพี่หมอกมีความสุข
ไม่รู้ว่าเกิดได้ยังไง แต่ผมก็อยากให้พี่หมอกมีความสุขแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ
“ถ้าพี่ไม่ได้เป็นแบบตอนนี้ ผมก็ไม่รู้ว่าผมจะได้รู้จักพี่หรือเปล่า หรือตอนนี้ ผมกับพี่อาจจะยังไม่รู้จักกัน อาจจะยังเป็นแค่คนที่เดินสวนกันไปมา”
ผมไม่ได้ชอบผู้ชาย ทุกวันนี้เห็นสาวสวยๆผมก็ยังมองตามจนคอเคล็ด ไม่ได้รู้สึกใจเต้นอะไรกับซิกซ์แพ็คหรือกล้ามล่ำๆของนายแบบตามนิตยสารสักนิด
แต่ผมชอบพี่หมอก
และผมก็ไม่คิดว่าผมจะรู้สึกแบบนี้กับผู้ชายคนอื่น
ผมชอบทุกอย่างที่เป็นตัวมัน แม้มันจะมีข้อเสียอยู่บ้าง แต่ยังไงก็คือพี่หมอกอยู่ดี
“ทุกอย่างมันไม่ใช่ความผิดพี่หรอก แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าความผิดใคร บางทีความผิดคนบนนู้นมั้ง?”
ชี้มั่วๆไปที่ท้องฟ้า ภาพนอกหน้าต่างที่บ้านของพี่หมอกจะต่างกับที่คอนโด เงียบเชียบ มองออกไปก็เห็นแค่สระว่ายน้ำกับสวน ถ้าไม่ได้เปิดไฟไว้ก็จะมืดสนิท
“บนนู้นอะไรของมึง กูไม่เห็นจะมีใคร”
“เอ่อ…มนุษย์ต่างดาวไงพี่ ความผิดพวกนู้นหน่ะ”
“ปัญญาอ่อนหว่ะ”
“ไรวะ อุตส่าห์จะทำให้มันขำ”
“ก็มันไม่ขำ มุกมึงนี่เอาไปกลบดินฝังยังทำปุ๋ยไม่ได้เลย”
“ฮึ่ย…เออๆ มุกผมมันแป้กเว้ยคร้าบ แล้วไอ้คุณพี่หมอกจะยิ้มทำไม”
มันหันมามองหน้าผมเต็มๆ พี่หมอกยิ้ม แม้แต่แววตาขวางโลกก็ยังอ่อนลง
“หึ กูชอบความพยายามกากๆของมึง”
“ไม่กากเว้ย เนี่ย โคตรเลิศ สมาคมมุกควายมอบโล่ให้เลย”
ไม่มีการบอกล่วงหน้าให้ผมเตรียมใจ พี่หมอกก็ปิดปากผมไว้ด้วยจูบเบาๆของพี่เขา
มือข้างที่นั่งติดกันถูกจับไว้ ผมบีบมือตอบกลับ มืออีกข้างรั้งต้นคอพี่เข้าไว้ให้เข้ามาใกล้
ถึงแม้พี่หมอกจะไม่ค่อยพูดออกมาว่ากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ทุกการกระทำที่แสดงออกมา มันชัดกว่าคำพูดซะอีก
สัมผัสชื้นที่ปลายลิ้น เพราะมัวแต่จดจ่ออยู่กับจูบที่ริมฝีปาก เลยไม่ทันรู้ตัวว่าถูกผลักลงนอนกับเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่
“ยังไม่ได้อาบน้ำเลยนะ”
“กูรู้”
ไอ้ประสบการณ์สยองครั้งล่าสุดยังจำได้อยู่ครับ กว่าจะหายเจ็บ สองสามวัน “พี่ ผมไม่ชอบหว่ะ เจ็บก้น”
“เดี๋ยวมึงก็ชิน ทำบ่อยๆ”
“!!”
“กูก็เห็นมึงชอบดีออก”
“นั่นมันพี่คนเดียวแล้วที่ชอบ”
ถูกกดจูบลงบนแก้ม พอถูกจ้องตาแบบนี้เลยรู้สึกว่าหลบสายตาไม่ได้
“อย่างน้อย ช่วงเวลาแบบนี้ มันก็ทำให้กูรู้ว่ามึงเป็นของกู”
“พี่พูดเหมือนผมมีคนอื่น”
“มึงมันทำดีไปทั่ว จนกูไม่มั่นใจ”
“ใครจะขวางโลกแบบพี่ เพื่อนผมก็ตั้งหลายคน จะให้ไปทำหน้าบูดใส่ได้ยังไง”
“ไม่รู้ กูไม่ชอบ มึงทำดีกับคนอื่นเดี๋ยวก็มีคนมาหลงมึงอีก”
“ถ้าไม่หน้ามืดตาลายแบบพี่ก็ไม่มีคนอื่นแล้ว เฮ้ย ไม่ดิ ต้องบอกว่าพี่ตาถึง แบบผมนี่ลิมิเต็ดเอ็ดดิชั่น ชิ้นเดียวในโลก โอ๊ย”
โดนมันกัดที่คออีกแล้ว พรุ่งนี้คงเป็นรอยอีก บอกไม่เคยฟังกันเลยว่าอย่ากัด
“พี่เมฆเป็นคนแบบไหนอะ แบบพี่เลยป่ะ?”
“ถามทำไม”
คิ้วขมวดมาเชียว “ก็แค่อยากรู้เฉยๆ ผมว่าฝนนี่คล้ายพี่เป๊ะเลย”
“ยังไง?”
“เอาแต่ใจตัวเอง ปากแข็ง โอ๊ย พี่อย่ากัดดิวะ”
“ทำไม ก็กูจะกัดของกู มึงอย่าดิ้นหนีสิ”
“ผมคงนอนอ้าซ่าบอกเชิญกัดได้เลยคร้าบหรอก เจ็บหว่ะพี่”
ผมยกมือขึ้นลูบ นอนหันข้างให้มันที่นอนคร่อมผมอยู่ เป็นรอยฟันเลย ทำไมชอบกัดหว่ะ กูเจ็บนะเว้ย ไม่ใช่ลูกบอลยาง จะได้ให้ลูกหมาเขี้ยวพึ่งขึ้นกัด
“ไหนกูดูดิ”
ก้มหน้ามุดกับเตียงเลย แม่ง กัดอยู่ได้
มันดันมือผมที่จับอยู่ออก ลูบเบาๆ แต่ผมก็ยังเจ็บ
“แค่นี้มึงเจ็บหรอไง”
“…..”
มึงต้องพูดขอโทษสิวะถึงจะถูก! ตกลงผิดที่กูเจ็บหรอ!
“เดี๋ยวก็หาย”
“….”
“เฮ่ย”
“…..”
“เจ็บจริงๆหรอ?”
เสียงเบาลงเพราะกระซิบอยู่ใกล้ๆ เหมือนมันจะก้มลงมาดูให้ชัดๆ
รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆที่รดต้นคออยู่…
“…..”
ไม่ทันจะคิดอะไรต่อ มันกดจูบลงบนแผลที่มันกัดเหมือนจะขอโทษ เป็นสัมผัสเบาๆที่ทำให้ผมรู้สึกจั้กจี้
หดคอหนี แต่มันก็ตามมา จนไปติดอยู่กับแขนอีกข้างที่มันเท้าไว้กับเตียง เลยต้องพลิกตัวขึ้นไปมอง
“หายเจ็บยัง”
“….ไม่เจ็บแล้ว”
“ยิ้มก่อนดิ”
“แฮ่” ผมเป็นคนยิ้มง่ายครับ มันบอกให้ยิ้มก็ยิ้มได้ เห็นมันยิ้มตามก็สบายใจ
ไม่มีใครพูดอะไรต่อแต่ก็ไม่ได้อึดอัด
เป็นบรรยากาศที่รู้สึกเหมือนโลกหมุนช้าลง
……………………………………
……………………………
…………………….
ตื่นมาแต่เช้า พี่หมอกยังไม่ตื่นด้วยซ้ำ เห็นมันหลับสนิทก็เลยไม่ได้ปลุกให้ตื่นขึ้นมาด้วย พี่หมอกเวลานอนจะนอนนิ่งมากครับ นานๆจะขยับตัว นอนข้างๆผมเผลอคิดว่ามันเป็นหมอนข้างทุกที
“ป้าน้อย!”
“เอ้า ตื่นแต่เช้าเชียว มานี่สิ ป้ากำลังทำอาหารเช้าอยู่เลย”
“ดีเลยป้า พยาธิผมเริ่มตื่นแล้วเหมือนกัน หิวท้องร้องเลย”
ไอ้หนึ่งก็ตามกลิ่นอาหารมาเหมือนผมครับ นั่งรออยู่ที่ประตูห้องครัว ผมเลยไปนั่งเล่นกับมัน ขนนุ้มนุ่ม ใครอาบน้ำให้วะเนี่ย
ผมไม่ได้ไปนั่งกินที่โต๊ะกับพวกพี่ๆเขา แต่กลับตักกับใส่จานข้าวแล้วมานั่งกินข้างๆไอ้หนึ่งที่ขอบประตู มันกินอาหารเม็ดของมันไปนี่แหละครับ อยากกินล่ะเซ่ ไม่ต้องมอง ไม่ให้หรอก เดี๋ยวแกเป็นอะไรไปเจ้าของแกคงต้องฆ่าตูแหงๆ
ผมกินไปครึ่งหนึ่ง ไอ้พี่หมอกก็เดินเข้ามาในห้องครัว บรรยากาศดูเหมือนจะเงียบลงไป พี่ๆคนงานหยุดคุยแล้วกินกันเงียบๆ มันไม่ได้นั่งลงที่ข้างๆผม แต่ยืนมอง
“จะรับข้าวเช้าเลยไหมคะ?”
มันไม่ตอบ แต่ยื่นมือไปหาป้าน้อย “คะ?”
“เอาแบบนี้”
มันชี้มาที่จานผม ป้าแกเลยต้องรีบไปตักให้ ป้าแกคงลำบากใจที่ต้องตักกับหลายๆอย่างคนกันลงมาในจานข้าว ชามผมแกงจืด ไข่พะโล้ แกงส้มรวมกันอยู่ในจานเดียวกัน พี่หมอกมองกับที่ไหลรวมกันในจานข้าว ก่อนจะนั่งกินข้างผม
“กินลงไปได้ยังไง”
“อร่อยดีออก กินก่อนแล้วค่อยพูดดิ”
เห็นมันนั่งกินเงียบๆ ปลายเท้ามันมีไอ้หนึ่งมานอนทับแต่ก็ไม่เห็นว่าอะไร เวลาตื่นนอนผมพี่หมอกจะชี้กันไปคนละทางเลยครับ แต่มันก็ยังดูดีได้ในแบบของมัน
ช่วงนี้มันมาใส่ชุดนอน Mix & Match แบบผมด้วย เสื้อคอกลมกับกางเกงบอล นอนสบายสุดๆ ไม่ได้โฆษณานะเนี่ย
“ขอหมูหน่อยดิ”
“ไปตักเองดิพี่”
“อะไรวะ แค่นี้ให้กูไม่ได้หรอไง”
“ป้า พี่หมอกแย่งผมกินอีกแล้วอะ”
หันไปมองเห็นทั้งกลุ่มนั่งหัวเราะผมอยู่ เพราะมัวแต่มองป้าน้อยเลยโดนแย่งหมูในชามไป หันไปมองก็ไม่ทันแล้วครับ เข้าปากไปแล้วเรียบร้อยโรงเรียนหมอก
“โอ๋ๆ ไม่ต้องเสียใจไปนะ เดี๋ยวป้าตักให้นะ” ป้าแกจะเดินมาตักให้ แต่ผมรีบวิ่งเอาชามไปหาแทน ตักมาเพื่อพี่หมอกแย่ง สุดท้ายก็กินกันจนอิ่มทั้งคู่ นั่งกินแอปเปิ้ลปิดท้ายมื้อเช้าแบบชิวๆกันไป
เห็นว่าฝนโทรให้ยกกับข้าวไปให้ถึงห้อง พวกผมก็ไม่ได้ว่าอะไร ปิดเทอมนี่เนอะ
“ป้าน้อย มื้อกลางวันมีอะไรบ้างอะ”
“อะไรกัน มื้อเช้าพึ่งกินเสร็จถามหามื้อกลางวันแล้ว”
“ถามเพื่อไงครับป้า”
“กูไม่แปลกใจเลยที่มึงอ้วน”
“เห้ย ออกจะผอม” เปิดพุงตบๆโชว์ ป้าแกขำใหญ่ แต่ไอ้พี่หมอกรีบดึงเสื้อผมลง ทำหน้าบูดใส่อีก
“จะโชว์ทำไม”
“ยืนยันเฉยๆ”
“ไม่ต้องโชว์”
“วัยรุ่นเซ็งเลยป้า ดูพี่หมอกดิ” เขาไปกอดป้าแกเล่นๆ ไอ้พี่หมอกนี่ลากคอเสื้อผมเดินออกมาเลย “ผมล้อเล่นๆ”
“กูบอกแล้วใช่ไหมว่ากูไม่ชอบ”
“กอดพี่ก็ได้” พอเข้าไปกอดหน่อยมันก็ดูจะสงบลง “ไอ้เด็กขี้หวงเอ้ย”
“เออ กูหวง แล้วยังชอบทำให้กูหวงอีกนะ”
“ใครจะไปรู้ว่าขนาดป้าน้อยพี่ยังจะหวงอะ”
“…..”
มันเงียบลงไป ผมเลยรีบเปลี่ยนเรื่องคุย เห็นมันพูดให้ฟังว่าคณะวิศวะจะมีงานกีฬาเกียร์สัมพันธ์ ตอนเปิดเทอม คงจะวิ่งวุ่นกันทั้งคณะ เดี๋ยวมันก็คงต้องไปดูแลเรื่องงานเร็วๆนี้เหมือนกัน
“พี่ไม่ลงเตะบอลอ้ะ?”
“กูไม่ได้เล่นนานแล้ว”
“หรอ..”
อยากเห็นมันเตะบอล เพราะดูในภาพมันตอนถือถ้วยนี่ยิ้มแป้นสุดๆ อาจจะไม่ได้เห็นภาพแบบนี้อีกแล้วมั้ง
“ทำไม? มึงอยากเห็นกูเล่นหรอไง?”
“แล้วแต่พี่ดิ พี่อยากเล่นก็เล่น ไม่อยากก็ไม่เป็นไร ว่าแต่ฝีมือเหอะ จะได้ลงเล่นหรือเปล่า” ยักคิ้วกวนตีนให้ไปก็โดนขยี้หัวกลับมา
เดินมาหยุดที่บ่อปลา บ่อปลาบ้านพี่หมอกใหญ่มาก เหมือนสระว่ายน้ำเด็ก เลี้ยงปลาคาร์ฟตัวใหญ่น่าจับไปปิ้งกิน แต่ละตัวใหญ่กว่าช่วงแขนนึงทั้งนั้น พอมันเห็นคนเดินเข้ามาใกล้ก็รีบว่ายมาหาใหญ่
“ผมให้อาหารได้ไหม” พี่แกพยักหน้าเลยหยิบกระปุกอาหารเม็ดโยนไป แอบเเหย่เท้าลงไปโดนปลาตอดด้วย ดีนะที่ไม่ใช่ปิรันย่า
นั่งมองปลากันไปเรื่อยๆ ไอ้หนึ่งก็มานั่งลงข้างๆให้ผมลูบตัวมันไปเรื่อยๆ พี่หมอกไม่ได้นั่งที่พื้น แต่นั่งขอบหินอ่อนข้างๆแทน
“พี่หมอก”
น้องฝนครับ แต่งชุดเต็มยศมาเชียว คงจะออกไปข้างนอกต่อที่ไหนสักแห่งแหง
“เมื่อคืนฝนโทรคุยกับพี่เมฆ….” เห็นน้องฝนปรายตามองมาทางผม ผมเลยเดินหนีออกมา ปล่อยให้สองคนนั้นคุยกันไป เห็นว่าพี่หมอกมองตามผมมา แต่สักพักก็หันไปฟังที่น้องฝนพูด
ผมยืนมองต้นไม้อยู่นานจนน้องฝนเดินสวนผมไป เธอหันมายิ้มให้ผมแต่ไม่ได้พูดอะไร ผมพึ่งเห็นว่าเธอตาบวมนิดหน่อย ผมทำเพียงแค่ยิ้มตอบ
ไม่นานนักก็เห็นรถมินิคูปเปอร์สีแดงคันนั้นวิ่งออกไปจากบ้าน พี่หมอกเดินตามหลังผมมา
“วันนี้จะไปไหนหรือเปล่า?” ผมเอียงคอคิด ไม่รู้ทำไมอยากกลับบ้าน แต่คิดว่าตอนเย็นๆค่อยกลับก็ได้ เมื่อเช้าโทรหาเฮีย เฮียก็ยังอยู่บ้านกับม้ากับพี่ฟิน ไว้ตอนเย็นจะได้ไปกินข้าวเย็นพร้อมกัน
นอนคลุกตัวดูทีวีอยู่ที่เตียง สบายมากครับ ของกินพร้อม บางครั้งอยู่กับพี่หมอกรู้สึกเหมือนโดนตามใจจนชักจะลืมตัว จนมื้อกลางวันอาสามาช่วยทำกับข้าวกับป้าน้อย ทำไปไม่ถึงครึ่งก็โดนตะเพิดออกมา ก็อยากจะลองผัดบ้างนี่น่า เคยเเต่สับๆหั่นๆไม่เคยได้ทำอย่างอื่นเลย
“เป็นได้แค่พ่อครัวสามนาทีหล่ะสิ”
“ห้ะ?”
“มาม่าของมึงไง”
“ฮ่าๆๆๆ เดี๋ยวนี้เล่นมุกเก่งนะพี่หมอก ติดผมไปอ้ะสิ”
“ดีกว่าของมึงอีก”
ได้ยินเสียงป้าน้อยดังออกมาจากในครัว ตลกหรอครับป้า!
อาหารกลางวันมื้อนี้มีหลายอย่างเลยครับ ป้าน้อยบอกว่าผมมาอยู่ด้วยทั้งที่ต้องจัดเต็ม ผมเลยจัดความรักหนักๆให้ป้าแกเลย ป้าน้อยไม่พอแค่นี้ครับ มีของแถมด้วย
“น้องตี๋ ป้ามีทำเพื่อบ้านน้องตี๋ด้วยนะ เห็นบอกจะกลับบ้านตอนเย็นเลยทำเผื่อไว้ให้”
“ห้ะ? จริงหรอครับป้า ขอบคุณคร้าบ”
ม๊าชอบกินแกงไทยบางอย่าง อย่างแกงเขียวหวานม๊าชอบกินมาก ผมอยากเอากลับไปให้ม๊๊ากินเร็วๆ เพราะอาหารฝีมือป้าน้อยอร่อยมาก แถมทำเอง ไม่ใส่ผงชูรส ใช้ของอย่างดีทำด้วย
บ่ายๆ โทรหาไอ้เฮีย มันไปหอเพื่อนมันใกล้ๆ ขับมอไซค์ถึง ไปกับไอ้พี่ฟินสองคน เดี๋ยวนี้ไปไหนมาไหนตัวติดกันนะเนี่ย … เอ่อ ไม่คิด ไม่คิด
ผมนั่งเล่นกับพี่หมอกจนถึงสี่ห้าโมงนั่นแหละครับถึงเริ่มออกจากบ้านกัน นั่งมองถุงกับข้าวในมือแล้วก็อดคิดไม่ได้ว่าทำไมระยะทางจากบ้านผมกับบ้านพี่หมอกมันไกลกันมาก รถก็ติดอีก มาจอดหน้าบ้านก็ตอนใกล้จะมืดเต็มที
ไฟในบ้านเปิดไว้ ไม่รู้เพราะอะไร ผมเรียกให้พี่หมอกเข้าไปในบ้านด้วย
“ม๊า ตี๋กลับมาแล้วคร้าบบ”
เงียบ
ผมเดินเข้าไปในครัว แต่ก็ไม่มีใครอยู่ ไฟก็เปิดทิ้งไว้ วางถุงกับข้าวไว้บนโต๊ะ “ม๊าครับ?”
ผมหันไปหาพี่หมอก พี่หมอกมองไปทางบันได ผมเลยเดินขึ้นไปชั้นบน
บ้านเงียบเชียบ จนรู้สึกวังเวง
ได้ยินเสียงหัวใจเต้น ผมเปิดประตูห้องนอนม๊าเข้าไป
ผมตัวเย็นเฉียบ…เหมือนจะกลั้นหายใจไปด้วยซ้ำ
“ม๊า!!!”
ในห้องมืดสนิท มีเพียงเเสงที่ลอดเข้ามาจากหน้าต่างที่แง้มไว้ ม๊านอนคว่ำหน้าอยู่ที่พื้น…
ผมรีบวิ่งเข้าไปช้อนตัวขึ้นมา มือผมสั่น ผมเรียก “ม๊า ม๊าครับ” เรียกซ้ำไปมาไม่หยุด หัวว่างเปล่า คิดอะไรไม่ออก
ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆวิ่งขึ้นมาจากบันได พี่หมอกขมวดคิ้วมอง “พ..พี่หมอก ม๊า”
พี่หมอกรีบอุ้มตัวม๊าผมขึ้นมา ผมวิ่งตามพี่หมอกที่เดินออกจากห้องไป พี่หมอกดูตกใจ แต่ดูจะมีสติมากกว่า ผมรีบหยิบกุญแจรถออกจากกระเป๋ากางเกงพี่หมอก เข้าไปนั่งเบาะหลังกับม๊าที่พี่หมอกอุ้มให้นอนลงกับเบาะ
รถพุ่งทะยานออกไปในถนนที่เงียบกริบ ทุกอย่างรอบตัว ผมสับสนไปหมด
“ม๊า ม๊าครับ”
ใบหน้าม๊าดูซีดเซียว แต่เพราะลมหายใจที่ยังสม่ำเสมอทำให้ผมรู้สึกว่ามันเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้ผมยังพอมีสติอยู่ พยายามสั่นตัวม๊าไว้ เรียกม๊าไม่หยุด
“ม..ม๊า ม๊าครับ ม๊า”
ภาพตรงหน้าเลือน
รู้สึกร้อนที่ตา กว่าจะรู้ว่าร้องไห้ก็ตอนที่น้ำตาหยดลงไปที่แก้มม๊า
“ม๊า ผมขอโทษ ม๊า…ม๊า”
ผมเงยหน้าขึ้นมองพี่หมอกที่มองกระจกตอบกลับมา “พ..พี่ อีกนานไหม”
“ไม่นาน อีกนิดเดียว ทนหน่อย”
ป๊า
ป๊าครับ ช่วยปกป้องม๊าด้วย อย่าเอาม๊าไปจากผมเลยนะ
ผมยังอยากอยู่กับม๊าไปอีกนานๆ ผมยังไม่ได้ทำอะไรให้ม๊าได้สบาย ได้หยุดพักบ้างเลย
ผมมันเด็กไม่ดี ถ้าจะลงโทษ ก็ลงโทษที่ผมเถอะครับ
ผมมีความสุข ไม่ได้รู้เลยว่าม๊าอยู่ตัวคนเดียว
ความผิดผมเอง ป๊า อย่าพึ่งพาม๊าไปอยู่กับป๊าเลย อาจฟังดูเห็นแก่ตัว แต่ได้โปรดฟังผมด้วยเถอะ
ผมไม่รู้ตัวเลยว่าจ้องหน้าม๊านานเท่าไหร่ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ประตูรถสองข้างถูกเปิดออก มีพี่ๆบุรุษพยาบาลเข้ามาช่วยกันอุ้มม๊าไปที่เตียง ส่วนอีกประตูอีกข้างที่เปิดออกก็เป็นพี่หมอกที่ดึงผมออกมา
ผมจ้องมองภาพนั้นเงียบๆ
ในหัวว่างเปล่า
มองเห็นพี่ๆพวกนั้นเข็นเตียงไปทางอื่น ผมรีบวิ่งตามไป
“ม๊า ม๊าครับ จะเอาม๊าผมไปไหนหน่ะ!! ไม่เอานะ!”
โดนรั้งเอวไว้ หันกลับไปพี่หมอกก็มองหน้าผมอยู่ “พี่จะดึงตัวผมไว้ทำไม ป..ปล่อยสิ ผมจะไปหาม๊าผม! ม๊าครับ ม๊า”
ดิ้นพล่าน แต่แขนพี่หมอกก็ล็อคตัวผมไว้แน่นเหลือเกิน เห็นพี่ๆชุดขาวบางคนหันกลับมามอง แต่ก็ไม่ได้ลดความเร็วของเตียงที่เลื่อนไกลออกไปเรื่อยๆลงเลยแม้แต่น้อย
มองจากตรงนี้ ไม่เห็นม๊าแล้ว
“ผมจะไปหาม๊า ปล่อยผม ปล่อยสิ!”
“ม๊ามึงอยู่กับหมอแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว”
“ผ..ผมจะไปหาม๊าผม..ฮ…ฮึก”
“ไม่เป็นไรแล้ว…”
ได้ยินคำนี้วนไปวนมาไม่รู้ตั้งกี่ครั้ง แขนรัดรอบเอวผมแน่น ไม่ได้รู้สึกว่าแรงมันน้อยลง
แต่กลับรู้สึกเหมือนผมรู้สึกถึงสิ่งเหล่านั้นน้อยลงไปเรื่อยๆ….
“ตี๋ ไม่เป็นไรแล้ว…ทุกอย่างจะเรียบร้อย”
เสียงเรียกชื่อผม ก็ดูเหมือนจะได้ยินจากที่ไกลๆเหมือนกัน
………………………………
…………………….
………………..
[Coin 25 : Complete]
[12.12.54]
เซ็งๆเบื่อๆ ยกคอมไปซ่อม
กลับมาบ้าน ลองเครื่องปุ๊ป ยาวถึงตอนนี้ พักไปกินข้าวสองชั่วโมง
ตอนแรกกะเขียนถึงกีฬามหาลัย แต่เสริชกูกเกิ้ล เห็นมีแต่มข.เท่านั้นที่มี แถมถ้ามีก็กีฬาเฟรชชี่เทอมหนึ่ง เลยตัดๆออกไปซะเลย 555 เอาเป็นกีฬาเกียร์แทนแล้วกันนะตัวเอง
เจอกันคัฟ
แจก --- >
หัวข้อ: เงินน่ะ..มีไหมวะ?! [Last/P.377/7.10.59] (อ่าน 3278762 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก